ละลายใจรัก
สายลมในฤดูใบไม้ผลิ จะละลายน้ำแข็งในหัวใจของเธอได้หรือไม่...ริสาเดินทางมาเกาหลีเพื่อหนีปัญหาทางบ้าน และเธอก็ได้พบกับจงจิน...ชายหนุ่มนัยน์ตาสวยเจ้าของร้านไอศกรีมบนถนนคารูโซ กิล ปารีส อิน โซล...
Tags: คารูโซ กิล, ร้านไอศกรีม, ละลายใจรัก
ตอน: มิวสิกวีดีโอ
วันถ่ายทำมิวสิกวีดีโอ คุณผู้กำกับมาถึงร้านตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง เพื่อ “เซ็ตฉาก” โดยมีจงจินยืนอำนวยความสะดวกให้อย่างง่วงๆ ก่อนจะเลี่ยงไปงีบบนโซฟามุมห้อง แต่หลับไปได้ไม่นาน กลิ่นกาแฟหอมๆ ก็ลอยมาปลุก
มือใหญ่วางถ้วยลงบนโต๊ะตรงหน้าจงจิน ก่อนที่เสียงทุ้มๆ จะบอกปนหัวเราะว่า “ดื่มเสียหน่อย จะได้ตื่น ไม่งั้นผมแอบกินไอศกรีมหมดตู้ไม่รู้ด้วยนะ!”
นัยน์ตากลมสวยเหลือบมองก่อนที่คิ้วเข้มจะขมวดนิดหนึ่ง ไม่ค่อยชอบใจเลยกับเสียงล้อเลียนที่ทำให้ขนลุกแปลกๆ ร่างสันทัดรีบขยับลุกขึ้นก่อนจะรับถ้วยกาแฟมา “ขอบคุณครับ” ถึงแม้จะเป็นกาแฟที่ทางร้านเตรียมไว้ให้ทีมงาน แต่เมื่อคุณผู้กำกับรินมาให้ จงจินก็ถือเป็นมารยาทที่จะต้องพูดออกไปอย่างนั้น
ผิวแก้มที่เรื่อสีชมพู กับนัยน์ตากลมโตที่ดูอ่อนเชื่อมด้วยความง่วงงุน และริมฝีปากหยักสวยซึ่งเผยอจิบกาแฟอยู่นั้น...ทำให้ซุนเฮเผลอมองจนอีกฝ่ายรู้สึกได้ถึงแววเข้มข้น...สนใจ...ชวนให้หวาดระแวง
ไม่ได้การ...
ใบหน้าสวยคมของจงจินสร้างปัญหามาตั้งแต่เข้าวัยรุ่น หลายครั้งที่เขามีเรื่องชกต่อย ทั้งกับเพื่อนที่คอยล้อเลียน และรุ่นพี่หนุ่มๆ ที่หาเหตุมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ “น้อง” หน้าหวาน แม้แต่พวกผู้หญิงที่เป็นสาววายโปรดปรานการ์ตูนชายรักชาย ก็ยังคอยมาห้อมล้อมเขา
นี่จะต้องเจออีกคนแล้วหรือ...
จงจินเป็น “แมน” ครับคุณซุนเฮ...ผู้ชายเต็มตัว...แล้วก็ไม่เคยคิดจะชอบไม้ป่าเดียวกันด้วย!
จะบอกออกไปให้หายอึดอัด จงจินก็ยังไม่กล้า เพราะคุณผู้กำกับเขายังไม่ได้พูดอะไรในทำนองนั้น หากตีความสายตาผิดไป จงจินจะเป็นฝ่ายหน้าแตกเปล่าๆ...แสดงให้รู้เป็นนัยคงจะดีกว่า...ว่าจงจินชอบผู้หญิง
ตอนนั้นเอง ที่นางเอกมิวสิกวีดีโอก้าวเข้ามาพร้อมกับผู้จัดการส่วนตัวและสไตลิสต์
จงจินรู้สึกราวกับนางฟ้ามาโปรด!
“สวย...สวยจัง...” เขาอุทานออกมาให้เพื่อนร่วมโต๊ะได้ยิน และซุนเฮก็หันไปตามสายตา ก่อนจะก้มศีรษะนิดหนึ่งรับการโค้งคารวะของสาวน้อยและคณะของเธอ
“ใช้ได้ไหมคะ” สไตลิสต์ถามอย่างกังวลระหว่างที่นางเอกหมุนตัวให้คุณผู้กำกับสำรวจเสื้อผ้าหน้าผม
คอนเสปต์ของการถ่ายทำฉากในร้านไอศกรีม เป็นวันออกเดทของพระเอกนางเอก สาวน้อยจึงแต่งตัวสวยในชุดเดรสหวาน ผมยาวหยิกเล็กน้อย แต่งหน้าใสๆ สไตล์เกาหลี ที่คุณซุนเฮมองปราดเดียวก็พยักหน้า “ดีแล้ว ไปนั่งรอตรงโน้นก่อนครับ”
ก่อนที่นางเอกจะเดินไป จงจินบอกซุนเฮเสียงเบาว่า “แนะนำหน่อยสิครับ”
จากนั้น บทสนทนาก็เริ่มต้นขึ้น เจ้าของร้านพานางเอกไปที่โต๊ะของว่าง ซึ่งเขาจัดไว้มากพอที่จะเป็นมื้อเช้าสำหรับคนที่รีบตื่นมาทำงานได้ จงจินกุลีกุจอรินโอวัลติน และตักพายไก่ชิ้นเล็กๆ ใส่ถาดมาวางตามที่หล่อนเลือก ก่อนจะเสิร์ฟให้สไตลิสต์ด้วยอีกคน
ภาพนั้นขัดตาเหลือเกิน ทั้งสำหรับซุนเฮ และริสา ที่เพิ่งจะมาถึงร้าน
ที่ผ่านมา ริสาไม่เคยเห็นจงจินเอาใจสาวคนไหนออกนอกหน้า แม้จะมีผู้หญิงน่ารักมากมายแวะเวียนมาที่ร้านไอศกรีมของเขา..
เธอจึงแปลกใจเมื่อได้เห็นเจ้านายนั่งคุย และคอยเติมขนมของว่างให้นางเอกคนนั้น...
ริสาไม่อยากหาเหตุผลว่า ทำไมแสงแดดที่สดใสอยู่เมื่อครู่จึงดูร้อนแรงน่ารำคาญ และคนที่เข้ามาในร้าน ก็ทำให้เธอหงุดหงิดขึ้นมา
หญิงสาวได้แต่ทำตามคำสั่งของผู้กำกับที่ให้ช่วยจัดเตรียมขนม ส่วนไอศกรีมนั้น บางตอนจะต้องใช้ของปลอม เป็นขนมพลาสติกเหมือนที่วางโชว์หน้าร้านอาหารญี่ปุ่น เพราะการถ่ายทำนานๆ จะส่งผลให้ไอศกรีมจริงละลายไปก่อนจบฉาก
อารมณ์ของเธอดีขึ้นนิดหนึ่ง เมื่อนักร้องนำวงเดวิลเดินทางมาถึง เขารูปหล่อ นิสัยดีและเป็นกันเองมากพอที่จะทำให้ริสาหัวเราะออกมาได้ น่าเสียดายที่ผู้จัดการส่วนตัวเข้มงวด จนริสาไม่กล้าขอลายเซ็น หรือขอถ่ายรูปคู่
เธอไม่รู้ตัวเช่นกันว่า อาการเงยหน้าหัวเราะ หรือว่าจ้องพ่อนักร้องรูปหล่อตาแป๋ว ทำให้จงจินไม่ค่อยสบายใจอยู่เหมือนกัน!
แผนการของจงจินดูเหมือนจะได้ผลเกินต้องการ!
แต่ถึงอย่างไร ก็ยังดีที่คุณซุนเฮล่าถอยไปบ้าง..จะเพราะเขาต้องจริงจังกับงาน หรือเข้าใจแล้วว่าจงจินเป็นผู้ชายตรงก็ตาม
ทุกอย่างดำเนินไปราบรื่น “ซูเปอร์สตาร์” รู้หน้าที่และตั้งใจแสดง ในขณะที่นางเอกก็เป็นมืออาชีพ การถ่ายทำจึงไม่ล่าช้า และจงจินก็พอจะสบายใจขึ้นที่งานวันนี้ใกล้จะจบลงด้วยดี
จะได้ไม่ต้องอึดอัดกับสายตาคมขอคุณซุนเฮอีก...
จงจินแทบจะเอาหัวโขกฝา เมื่อเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นตอนโค้งอำลาว่า “ขออนุญาตให้ผมเลี้ยงสักมื้อ เป็นการขอบคุณนะครับ”
นัยน์ตากลมเหลือบมองหวาดระแวง ก่อนจะตอบแบ่งรับแบ่งสู้ “ผมต่างหากต้องขอบคุณ เพราะคุณผู้กำกับช่วยโปรโมทร้าน”
“แต่ผมมาทำให้ยุ่งยาก ต้องวุ่นวายกันทั้งวันตั้งแต่เช้า ไว้ผมจะโทรศัพท์มานัดอีกที ในช่วงที่ว่างตรงกัน” ซุนเฮย้ำ นัยน์ตามองร่างสันทัดอย่างหมายมาด
“บะ...แบบนั้นก็ได้ครับ” จงจินคอตก ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร “แต่ตอนนี้ผมก็ยุ่งเรื่องร้าน ค่อยนัดอีกครั้งก็แล้วกันนะครับ”
“ได้” ซุนเฮโค้งลา “ผมไปก่อนละนะ ขอบคุณอีกครั้ง”
จงจินแทบจะถอนใจเฮือก แต่ยังไม่ทันโล่งอกได้นาน ก็หันมาเห็นหน้างอๆ ของริสาเข้า
“เหนื่อยมากหรือ”
“ไม่เป็นไร” เธอส่ายศรีษะ แต่ก็ยกมือปาดเหงื่อก่อนจะเสยผมที่หลุดลุ่ยยุ่งเหยิง
“เพราะว่าได้เจอเดวิลใช่ไหม เลยไม่บ่นเหนื่อย” จงจินได้ยินเสียงตัวเองพูดออกไปก่อนที่จะทันคิด...น่าแปลก...ปกติเขาไม่ใช่คนชอบเหน็บแนม...และความรู้สึกหวงนี้มาจากไหนกันนะ
“ก็เหมือนที่คุณได้เจอนางเอกเอ็มวีน่ะแหละ” ริสาโต้ “ไม่ขอเบอร์ไว้ล่ะคะ หรือว่าขอแล้ว”
จงจินถอนใจ “เราคงโมโหหิว ถึงได้มาหงุดหงิดใส่กันเองแบบนี้” เขาพยายามหาเหตุผลมาอธิบาย “รีบปิดร้าน แล้วไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
อาหาร...โดยเฉพาะเมื่อมีคนเลี้ยง...ทำให้ริสาอารมณ์ดีขึ้นได้อย่างรวดเร็ว แล้วความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายกับลูกน้องก็ราบรื่น...เหมือนไม่เคยมีรอยสะดุดเล็กๆ เกิดขึ้นมาก่อน...
ร้านเริ่มมีลูกค้ามากขึ้น ด้วยเมนูใหม่ของริสา แล้วพอมิวสิกวีดีโอออกมา ก็ยิ่งได้รับความสนใจ ทั้งจากผู้คนทั่วไป และเหล่าบรรดา “แองเจิลส์” ที่เป็นแฟนคลับของวงเดวิลถือว่าต้องแวะมาที่นี่ให้ได้อย่างน้อยหนึ่งครั้ง ในวันหยุด หน้าร้านจึงมีคิวยาว ทั้งรอที่นั่งว่าง และต่อแถวซื้อใส่โคนถือไป
ไอศกรีมของจงจินอร่อยจริง เมื่อได้ลิ้มลองแล้วลูกค้าส่วนใหญ่ติดใจและมักจะกลับมาอีก คราวนี้ไม่ใช่แค่เพื่อสัมผัสฉากมิวสิกวีดีโอ แต่เพราะชอบในรสชาติและบรรยากาศ
จำนวนลูกค้าที่มากมาย ทำให้งานหนักขึ้น ยิ่งริสาเริ่มไปเรียนหนังสือ ช่วงเช้าก็มีแต่จงจินคนเดียว
วันหนึ่ง ระหว่างรับประทานมื้อค่ำด้วยกันที่ร้านบะหมี่ข้างทาง เขาจึงปรารภว่า “สงสัยผมต้องจ้างคนเพิ่ม”
ริสาพยักหน้ารับทราบโดยไม่หยุดตะเกียบที่ม้วนเส้นสีเหลืองนวล
“ผมอยากรู้ว่า คุณจะยังมาทำงานกะบ่ายแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน” นัยน์ตาสวยฉายแววกังวล เขารู้ว่าเธอเริ่มเรียนหนัก และเกรงว่าริสาจะลาออกในไม่ช้า
คำถามนั้นทำให้หญิงสาวรีบวางตะเกียบลง “มาได้ค่ะ แต่เราควรหาคนช่วยจริงๆ”
“สักสองคนดีไหม แต่เขาก็จะมาหารค่าทิปของคุณนะ”
“กี่คน ก็ตามคุณสิ” เธอมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ “ถามยังกับฉันเป็นหุ้นส่วน”
“ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ คุณช่วยผมได้มาก”
“เป็นเพราะคุณทำไอศกรีมอร่อยด้วย” ริสายิ้มจนตาหยี “ฉันดีใจ ที่ร้านไปได้สวย”
เมื่อตกลงกันได้แบบนั้น เช้าวันรุ่งขึ้น จงจินจึงติดป้าย “รับสมัครคนงาน” ที่หน้าร้าน โดยไม่ได้เฉลียวใจเลยว่า กระดาษเพียงแผ่นเดียวนั้น จะนำปัญหามาให้มากมายแค่ไหน...
Talk: คุณ Nako ยังตามอ่านอยู่หรือเปล่าคะ
คุณ Posty จงจินเขินจนหน้าแดงเลยค่ะ
มือใหญ่วางถ้วยลงบนโต๊ะตรงหน้าจงจิน ก่อนที่เสียงทุ้มๆ จะบอกปนหัวเราะว่า “ดื่มเสียหน่อย จะได้ตื่น ไม่งั้นผมแอบกินไอศกรีมหมดตู้ไม่รู้ด้วยนะ!”
นัยน์ตากลมสวยเหลือบมองก่อนที่คิ้วเข้มจะขมวดนิดหนึ่ง ไม่ค่อยชอบใจเลยกับเสียงล้อเลียนที่ทำให้ขนลุกแปลกๆ ร่างสันทัดรีบขยับลุกขึ้นก่อนจะรับถ้วยกาแฟมา “ขอบคุณครับ” ถึงแม้จะเป็นกาแฟที่ทางร้านเตรียมไว้ให้ทีมงาน แต่เมื่อคุณผู้กำกับรินมาให้ จงจินก็ถือเป็นมารยาทที่จะต้องพูดออกไปอย่างนั้น
ผิวแก้มที่เรื่อสีชมพู กับนัยน์ตากลมโตที่ดูอ่อนเชื่อมด้วยความง่วงงุน และริมฝีปากหยักสวยซึ่งเผยอจิบกาแฟอยู่นั้น...ทำให้ซุนเฮเผลอมองจนอีกฝ่ายรู้สึกได้ถึงแววเข้มข้น...สนใจ...ชวนให้หวาดระแวง
ไม่ได้การ...
ใบหน้าสวยคมของจงจินสร้างปัญหามาตั้งแต่เข้าวัยรุ่น หลายครั้งที่เขามีเรื่องชกต่อย ทั้งกับเพื่อนที่คอยล้อเลียน และรุ่นพี่หนุ่มๆ ที่หาเหตุมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ “น้อง” หน้าหวาน แม้แต่พวกผู้หญิงที่เป็นสาววายโปรดปรานการ์ตูนชายรักชาย ก็ยังคอยมาห้อมล้อมเขา
นี่จะต้องเจออีกคนแล้วหรือ...
จงจินเป็น “แมน” ครับคุณซุนเฮ...ผู้ชายเต็มตัว...แล้วก็ไม่เคยคิดจะชอบไม้ป่าเดียวกันด้วย!
จะบอกออกไปให้หายอึดอัด จงจินก็ยังไม่กล้า เพราะคุณผู้กำกับเขายังไม่ได้พูดอะไรในทำนองนั้น หากตีความสายตาผิดไป จงจินจะเป็นฝ่ายหน้าแตกเปล่าๆ...แสดงให้รู้เป็นนัยคงจะดีกว่า...ว่าจงจินชอบผู้หญิง
ตอนนั้นเอง ที่นางเอกมิวสิกวีดีโอก้าวเข้ามาพร้อมกับผู้จัดการส่วนตัวและสไตลิสต์
จงจินรู้สึกราวกับนางฟ้ามาโปรด!
“สวย...สวยจัง...” เขาอุทานออกมาให้เพื่อนร่วมโต๊ะได้ยิน และซุนเฮก็หันไปตามสายตา ก่อนจะก้มศีรษะนิดหนึ่งรับการโค้งคารวะของสาวน้อยและคณะของเธอ
“ใช้ได้ไหมคะ” สไตลิสต์ถามอย่างกังวลระหว่างที่นางเอกหมุนตัวให้คุณผู้กำกับสำรวจเสื้อผ้าหน้าผม
คอนเสปต์ของการถ่ายทำฉากในร้านไอศกรีม เป็นวันออกเดทของพระเอกนางเอก สาวน้อยจึงแต่งตัวสวยในชุดเดรสหวาน ผมยาวหยิกเล็กน้อย แต่งหน้าใสๆ สไตล์เกาหลี ที่คุณซุนเฮมองปราดเดียวก็พยักหน้า “ดีแล้ว ไปนั่งรอตรงโน้นก่อนครับ”
ก่อนที่นางเอกจะเดินไป จงจินบอกซุนเฮเสียงเบาว่า “แนะนำหน่อยสิครับ”
จากนั้น บทสนทนาก็เริ่มต้นขึ้น เจ้าของร้านพานางเอกไปที่โต๊ะของว่าง ซึ่งเขาจัดไว้มากพอที่จะเป็นมื้อเช้าสำหรับคนที่รีบตื่นมาทำงานได้ จงจินกุลีกุจอรินโอวัลติน และตักพายไก่ชิ้นเล็กๆ ใส่ถาดมาวางตามที่หล่อนเลือก ก่อนจะเสิร์ฟให้สไตลิสต์ด้วยอีกคน
ภาพนั้นขัดตาเหลือเกิน ทั้งสำหรับซุนเฮ และริสา ที่เพิ่งจะมาถึงร้าน
ที่ผ่านมา ริสาไม่เคยเห็นจงจินเอาใจสาวคนไหนออกนอกหน้า แม้จะมีผู้หญิงน่ารักมากมายแวะเวียนมาที่ร้านไอศกรีมของเขา..
เธอจึงแปลกใจเมื่อได้เห็นเจ้านายนั่งคุย และคอยเติมขนมของว่างให้นางเอกคนนั้น...
ริสาไม่อยากหาเหตุผลว่า ทำไมแสงแดดที่สดใสอยู่เมื่อครู่จึงดูร้อนแรงน่ารำคาญ และคนที่เข้ามาในร้าน ก็ทำให้เธอหงุดหงิดขึ้นมา
หญิงสาวได้แต่ทำตามคำสั่งของผู้กำกับที่ให้ช่วยจัดเตรียมขนม ส่วนไอศกรีมนั้น บางตอนจะต้องใช้ของปลอม เป็นขนมพลาสติกเหมือนที่วางโชว์หน้าร้านอาหารญี่ปุ่น เพราะการถ่ายทำนานๆ จะส่งผลให้ไอศกรีมจริงละลายไปก่อนจบฉาก
อารมณ์ของเธอดีขึ้นนิดหนึ่ง เมื่อนักร้องนำวงเดวิลเดินทางมาถึง เขารูปหล่อ นิสัยดีและเป็นกันเองมากพอที่จะทำให้ริสาหัวเราะออกมาได้ น่าเสียดายที่ผู้จัดการส่วนตัวเข้มงวด จนริสาไม่กล้าขอลายเซ็น หรือขอถ่ายรูปคู่
เธอไม่รู้ตัวเช่นกันว่า อาการเงยหน้าหัวเราะ หรือว่าจ้องพ่อนักร้องรูปหล่อตาแป๋ว ทำให้จงจินไม่ค่อยสบายใจอยู่เหมือนกัน!
แผนการของจงจินดูเหมือนจะได้ผลเกินต้องการ!
แต่ถึงอย่างไร ก็ยังดีที่คุณซุนเฮล่าถอยไปบ้าง..จะเพราะเขาต้องจริงจังกับงาน หรือเข้าใจแล้วว่าจงจินเป็นผู้ชายตรงก็ตาม
ทุกอย่างดำเนินไปราบรื่น “ซูเปอร์สตาร์” รู้หน้าที่และตั้งใจแสดง ในขณะที่นางเอกก็เป็นมืออาชีพ การถ่ายทำจึงไม่ล่าช้า และจงจินก็พอจะสบายใจขึ้นที่งานวันนี้ใกล้จะจบลงด้วยดี
จะได้ไม่ต้องอึดอัดกับสายตาคมขอคุณซุนเฮอีก...
จงจินแทบจะเอาหัวโขกฝา เมื่อเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นตอนโค้งอำลาว่า “ขออนุญาตให้ผมเลี้ยงสักมื้อ เป็นการขอบคุณนะครับ”
นัยน์ตากลมเหลือบมองหวาดระแวง ก่อนจะตอบแบ่งรับแบ่งสู้ “ผมต่างหากต้องขอบคุณ เพราะคุณผู้กำกับช่วยโปรโมทร้าน”
“แต่ผมมาทำให้ยุ่งยาก ต้องวุ่นวายกันทั้งวันตั้งแต่เช้า ไว้ผมจะโทรศัพท์มานัดอีกที ในช่วงที่ว่างตรงกัน” ซุนเฮย้ำ นัยน์ตามองร่างสันทัดอย่างหมายมาด
“บะ...แบบนั้นก็ได้ครับ” จงจินคอตก ไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร “แต่ตอนนี้ผมก็ยุ่งเรื่องร้าน ค่อยนัดอีกครั้งก็แล้วกันนะครับ”
“ได้” ซุนเฮโค้งลา “ผมไปก่อนละนะ ขอบคุณอีกครั้ง”
จงจินแทบจะถอนใจเฮือก แต่ยังไม่ทันโล่งอกได้นาน ก็หันมาเห็นหน้างอๆ ของริสาเข้า
“เหนื่อยมากหรือ”
“ไม่เป็นไร” เธอส่ายศรีษะ แต่ก็ยกมือปาดเหงื่อก่อนจะเสยผมที่หลุดลุ่ยยุ่งเหยิง
“เพราะว่าได้เจอเดวิลใช่ไหม เลยไม่บ่นเหนื่อย” จงจินได้ยินเสียงตัวเองพูดออกไปก่อนที่จะทันคิด...น่าแปลก...ปกติเขาไม่ใช่คนชอบเหน็บแนม...และความรู้สึกหวงนี้มาจากไหนกันนะ
“ก็เหมือนที่คุณได้เจอนางเอกเอ็มวีน่ะแหละ” ริสาโต้ “ไม่ขอเบอร์ไว้ล่ะคะ หรือว่าขอแล้ว”
จงจินถอนใจ “เราคงโมโหหิว ถึงได้มาหงุดหงิดใส่กันเองแบบนี้” เขาพยายามหาเหตุผลมาอธิบาย “รีบปิดร้าน แล้วไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
อาหาร...โดยเฉพาะเมื่อมีคนเลี้ยง...ทำให้ริสาอารมณ์ดีขึ้นได้อย่างรวดเร็ว แล้วความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายกับลูกน้องก็ราบรื่น...เหมือนไม่เคยมีรอยสะดุดเล็กๆ เกิดขึ้นมาก่อน...
ร้านเริ่มมีลูกค้ามากขึ้น ด้วยเมนูใหม่ของริสา แล้วพอมิวสิกวีดีโอออกมา ก็ยิ่งได้รับความสนใจ ทั้งจากผู้คนทั่วไป และเหล่าบรรดา “แองเจิลส์” ที่เป็นแฟนคลับของวงเดวิลถือว่าต้องแวะมาที่นี่ให้ได้อย่างน้อยหนึ่งครั้ง ในวันหยุด หน้าร้านจึงมีคิวยาว ทั้งรอที่นั่งว่าง และต่อแถวซื้อใส่โคนถือไป
ไอศกรีมของจงจินอร่อยจริง เมื่อได้ลิ้มลองแล้วลูกค้าส่วนใหญ่ติดใจและมักจะกลับมาอีก คราวนี้ไม่ใช่แค่เพื่อสัมผัสฉากมิวสิกวีดีโอ แต่เพราะชอบในรสชาติและบรรยากาศ
จำนวนลูกค้าที่มากมาย ทำให้งานหนักขึ้น ยิ่งริสาเริ่มไปเรียนหนังสือ ช่วงเช้าก็มีแต่จงจินคนเดียว
วันหนึ่ง ระหว่างรับประทานมื้อค่ำด้วยกันที่ร้านบะหมี่ข้างทาง เขาจึงปรารภว่า “สงสัยผมต้องจ้างคนเพิ่ม”
ริสาพยักหน้ารับทราบโดยไม่หยุดตะเกียบที่ม้วนเส้นสีเหลืองนวล
“ผมอยากรู้ว่า คุณจะยังมาทำงานกะบ่ายแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน” นัยน์ตาสวยฉายแววกังวล เขารู้ว่าเธอเริ่มเรียนหนัก และเกรงว่าริสาจะลาออกในไม่ช้า
คำถามนั้นทำให้หญิงสาวรีบวางตะเกียบลง “มาได้ค่ะ แต่เราควรหาคนช่วยจริงๆ”
“สักสองคนดีไหม แต่เขาก็จะมาหารค่าทิปของคุณนะ”
“กี่คน ก็ตามคุณสิ” เธอมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ “ถามยังกับฉันเป็นหุ้นส่วน”
“ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ คุณช่วยผมได้มาก”
“เป็นเพราะคุณทำไอศกรีมอร่อยด้วย” ริสายิ้มจนตาหยี “ฉันดีใจ ที่ร้านไปได้สวย”
เมื่อตกลงกันได้แบบนั้น เช้าวันรุ่งขึ้น จงจินจึงติดป้าย “รับสมัครคนงาน” ที่หน้าร้าน โดยไม่ได้เฉลียวใจเลยว่า กระดาษเพียงแผ่นเดียวนั้น จะนำปัญหามาให้มากมายแค่ไหน...
Talk: คุณ Nako ยังตามอ่านอยู่หรือเปล่าคะ
คุณ Posty จงจินเขินจนหน้าแดงเลยค่ะ
ภานินี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ก.ย. 2554, 08:49:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 ก.ย. 2554, 08:51:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 1503
| << ผู้มาเยือน |
nako 1 ก.ย. 2554, 12:33:27 น.
ยังตามอ่านอยู่จ้า ตอนต่อไปมาเร็วๆนะ
ยังตามอ่านอยู่จ้า ตอนต่อไปมาเร็วๆนะ
namon 1 ก.ย. 2554, 22:51:32 น.
คุยกันทุกวัน แต่ไม่ได้บอกน้องเลยว่าเอานิยายมาลงถึงตอน5แล้ว เดือนร้อนน้องต้องตามไปอ่านนะเนี่ย อิอิ สนุกค่า รอตอนใหม่นะคะ ^_^
คุยกันทุกวัน แต่ไม่ได้บอกน้องเลยว่าเอานิยายมาลงถึงตอน5แล้ว เดือนร้อนน้องต้องตามไปอ่านนะเนี่ย อิอิ สนุกค่า รอตอนใหม่นะคะ ^_^