ละลายใจรัก
สายลมในฤดูใบไม้ผลิ จะละลายน้ำแข็งในหัวใจของเธอได้หรือไม่...ริสาเดินทางมาเกาหลีเพื่อหนีปัญหาทางบ้าน และเธอก็ได้พบกับจงจิน...ชายหนุ่มนัยน์ตาสวยเจ้าของร้านไอศกรีมบนถนนคารูโซ กิล ปารีส อิน โซล...
Tags: คารูโซ กิล, ร้านไอศกรีม, ละลายใจรัก
ตอน: ผู้มาเยือน
5.
“คุณนายใหญ่” เลี้ยงริสาแบบเล่นตุ๊กตา ส่วนใหญ่เด็กหญิงอยู่ในความดูแลของน้านิด จะเข้าไปพบคุณย่าก็ตอนที่ท่านเรียกใช้
หน้าที่ประจำของริสาก็คือ แต่งตัวน่ารักไปคอยดูแลวงไพ่นกกระจอกของท่าน
คุณนายใหญ่ชอบของสวยๆ งามๆ และริสาก็เป็นหนึ่งใน “สิ่ง” ที่ท่านจะอวดเพื่อนๆ ได้ ด้วยผลการเรียนและหน้าตาของเด็กหญิงที่งดงามเหมือนมารดา เรียกได้ว่า ท่านประพฤติเข้าตำรา “เกลียดตัวกินไข่” อย่างแท้จริง
เรื่องราของหลานที่ถูกแม่ทอดทิ้ง ยิ่งทำให้ญาติมิตรขาไพ่สรรเสริญในความใจดีใจกว้างของคุณนายใหญ่ ในขณะที่ริสาไม่สนใจอะไรอื่น นอกจากค่าขนมที่บางทีเพื่อนๆ ของท่านก็หยิบยื่นให้ในยามมือขึ้น
เป็นงานแรกที่ทำให้ริสารู้จักหาเลี้ยงตัวเองก็ว่าได้!
ส่วนพ่อของริสานั้น ไม่ค่อยสนใจลูกสาวคนนี้ เพราะมีลูกชายกับภรรยาใหม่ ซึ่งแน่นอนว่าเป็นที่ชื่นอกชื่นใจของคุณย่า แม่เลี้ยงของริสาฉลาดพอที่จะแยกบ้านออกไป แทบว่าจะตัดขาดเด็กหญิงออกจากครอบครัวอย่างสิ้นเชิง
พอน้านิดแต่งงาน คุณย่าก็ส่งริสาเข้าโรงเรียนประจำ แม้จะกลับบ้านบ้างในตอนปิดเทอม แต่ถ้าไม่เรียกใช้ ริสาก็ไม่ค่อยเข้าหา เพราะขี้เกียจฟังคุณย่าบ่น
ชีวิตในโรงเรียนประจำชั้นเลิศอบอุ่นพอใช้ แต่ความรักจากครูและเพื่อน ก็ไม่อาจเทียบได้กับความอบอุ่นในครอบครัว ที่ขาดพร่องไปจากชีวิตของเด็กสาว
หอพักในมหาวิทยาลัยเป็นบ้านใหม่ของเธอตลอดสี่ปีที่เข้าศึกษา พร้อมกับการหางานทำ เก็บเงิน และย้ายมาเรียนต่อในเกาหลีโดยอ้างว่าได้รับทุน
เธอยึดเกาหลีเป็นเป้าหมายในชีวิต นับตั้งแต่น้านิดเล่าว่าแม่ย้ายมาอยู่ที่นี่ อาจเพราะคุณย่ากีดกันแม่ออกไปจากชีวิต ริสาจึงอยากจะกบฏกับท่านด้วยการตามหาแม่ให้พบ
แม่ไปลำบากอยู่ที่ไหน...อยากเจอริสาบ้างหรือเปล่า...เป็นคำถามที่ค้างคาในใจมานาน เมื่อเติบโตแข็งแรงพอที่จะออกบินได้ ริสาจึงไม่ลังเลที่จะหาคำตอบ
ตอนริสาเข้าไปกราบลา คุณย่าไม่ได้ให้ศีลให้พรอย่างที่ผู้ใหญ่ควรจะทำ แต่สำทับว่า “อย่าทำอะไรงามหน้าจนเสียมาถึงฉัน นึกถึงชื่อเสียงวงศ์ตระกูลไว้ ไม่ใช่ให้คนมาว่าได้ว่ามีลูกสาวก็เหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้าน”
คำพูดของท่านยิ่งผลักไสให้เธออยากไปไกลจากบ้านมากยิ่งขึ้น
ไม่มีสิ่งใดผูกพันไว้ให้ต้องอาวรณ์...
และแน่นอน ริสาไม่เคยเชื่อในชีวิตครอบครัว หรือ...ความรัก...
ปลายนิ้วเรียวเพิ่มแรงกดบนปุ่มบังคับเครื่องปั่น เฝ้าดูอัลมอนด์ที่แหลกละเอียด...เหมือนอดีตที่ริสาอยากจะบดให้กลายเป็นฝุ่น...ปลิวไปกับสายลม...ไม่ต้องจดจำ...ต่อไปนี้ จะมีแต่อนาคตเท่านั้น...
แต่ถึงจะเข้มแข็ง มุ่งมั่นอย่างไร นัยน์ตาคู่สวยก็ยังคลอด้วยหยาดน้ำ จนคนที่จัดของอยู่หลังเคาน์เตอร์ใจอ่อนยวบ
“คุณอยากพบแม่มากใช่ไหม...” เขาเผลอถามออกมา เพราะอยากปลอบเธอจนห้ามตัวเองไม่อยู่
“ใช่...”
“ทำไม” เธอคงจะถามแม่สินะว่าทำไมถึงทิ้งเธอไป หรือว่าริสาอยากได้ความรัก ถึงคิดจะออกตามหาแบบงมเข็มในมหาสมุทรอย่างนี้
“ฉันอยากดูให้แน่ใจ ว่าแม่อยู่สบายดี” คำตอบนั้นทำให้จงจินเอื้อมมือออกไป และคงจะจับมือเธอไว้ ถ้าหากเสียงกระดิ่งหน้าประตูจะไม่ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน นัยน์ตากลมเหลือบมองด้วยความสงสัยว่า ผู้บุกรุกอ่านป้าย “โคลส” ที่หน้าร้านไม่ออกหรืออย่างไร
“ขอโทษครับ” คนมาใหม่โค้งทักทาย เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาดีจนริสาต้องมองซ้ำ แถมชุดเสื้อสเวตเตอร์คอเต่ากับยีนส์ดำและรองเท้าบู๊ตยิ่งทำให้เท่จนไม่เข้ากับร้านไอศกรีมสักนิด น่าจะไปเดินแถวโรดีโอสตรีทมากกว่า
“ผมชื่อซุนเฮ” แนะนำตัวกันแบบนี้ แสดงว่ามีธุระ ไม่ใช่ลูกค้า “อยากจะขอพบเจ้าของร้านครับ”
จงจินก้าวออกไป โค้งนิดหนึ่งแล้วผายมือไปที่เก้าอี้ “ผมจงจินครับ เชิญนั่งก่อน”
ริสารินน้ำมาให้อย่างรู้หน้าที่ แล้วเลี่ยงไปยืนทำงานอยู่ที่เคาน์เตอร์ แต่คอยเงี่ยหูฟังด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ซุนเฮหยิบนามบัตรออกมาให้ “ผมเป็นผู้กำกับมิวสิกวีดีโอ”
“ครับ” จงจินอ่านชื่อบริษัท รู้สึกว่าคุ้นหู แต่ยังไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะต้องการอะไร
“ผมสนใจร้านของคุณ” ซุนเฮบอกตามตรง “สำหรับเป็นฉากเอ็มวีเพลงใหม่ของวงเดวิลที่กำลังจะคัมแบค” เขาหมายถึงกลับมาออกผลงานเพลงและทำกิจกรรมประชาสัมพันธ์อีกครั้ง
ใบหน้าหล่อหวานจนเกือบจะสวยแดงขึ้นเล็กน้อยด้วยความยินดี เพราะวงนี้มีชื่อเสียงไม่ใช่น้อย ถ้าคุณผู้กำกับเลือกร้านนี้เป็นฉากมิวสิกวีดีโอ ก็เท่ากับช่วยโฆษณาร้านไปในตัว แต่ว่า...
“ทางเราจะต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรไหมครับ”
“ไม่ต้องหรอกครับ” ซุนเฮมองนัยน์ตากลมใสของคนตรงหน้าแล้วก็อดยิ้มให้คำถามซื่อๆ นั้นไม่ได้
“แน่ใจนะครับว่าทางบริษัทจะไม่มาเก็บค่าโฆษณาร้าน”
“เราจะจ่ายค่าเช่าร้าน ค่าไฟ และค่าไอศกรีมประกอบฉากให้คุณด้วยซ้ำ” ผู้กำกับย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ถ้าคุณตกลง เราจะส่งเอกสารสัญญามาให้ดู และนัดวันถ่ายทำ เป็นวันที่ร้านปิด อย่างวันนี้ก็ดีนะครับ ทางร้านจะได้ไม่เสียรายรับไปเปล่าๆ”
“แล้วคุณจะถ่ายสักกี่วันครับ” ฟันคมขาวขบริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ข้อเสนอของคุณผู้กำกับดีเกินกว่าที่จงจินจะเชื่อได้ง่ายๆ ว่าเขาไม่ใช่พวกสิบแปดมงกุฎ
“วันเดียวแหละครับ เดวิลเป็นมือเก่า ใช้เวลาถ่ายทำไม่นาน แค่ฉากเดียว เราจะมีฉากที่อื่นๆ และในสตูดิโออีกด้วยครับ” น้ำเสียงทุ้มกับทีท่าสุภาพ และนามบัตรที่ดูเป็นทางการทำให้เจ้าของร้านหนุ่มคลายใจลงนิดหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้ารับเมื่อซุนเฮพูดต่อไปว่า “ถ้าคุณไม่มั่นใจ รอดูสัญญาและจะไปติดต่อกับผมที่บริษัทก็ได้”
“ไม่เป็นไรครับ คุณส่งสัญญามาที่นี่ดีกว่า” จงจินยิ้มเขิน “ผมดูหวาดระแวงมากขนาดนั้นเลยหรือ”
“ก็นิดหน่อย” ซุนเฮหัวเราะ “ถ้าอย่างนั้นผมขออนุญาตถ่ายรูปรอบๆ ร้าน เอาไว้ทำสตอรี่บอร์ดเลยนะครับ”
“เชิญตามสบาย ว่าแต่คุณชอบไอศกรีมรสอะไรครับ”
“ผมไม่รบกวนดีกว่า ยังไม่หิวเลย” ซุนเฮบอกแต่ตามองไปที่ตู้ไอศกรีม
“ผมทายว่ามอคค่าอัลมอนด์” จงจินยิ้มก่อนจะก้าวยาวๆ ไปตักมาให้ “ชิมหน่อย
สิ ผมคิดสูตรเองเลยนะครับ” เขากระตือรือร้นเสมอเมื่อพูดถึงงานที่รัก
“ขอบคุณ ไม่เกรงใจละนะครับ” ซุนเฮรับประทานได้เร็วมากสำหรับคนที่บอกว่าไม่หิว จากนั้นก็ลุกขึ้น่ถ่ายรูปก่อนจะบอกลา
“ผมจะส่งรูปมาให้คุณ เผื่อไว้ใช้ทำเว็บไซต์หรือแผ่นพับของร้าน ตอบแทนที่เลี้ยงไอศกรีมอร่อยมากในวันนี้ แล้วพบกันใหม่นะครับ” ร่างสูงก้มศีรษะลาจงจินและริสา ไม่ลืมหันมายิ้มอวดฟันขาวบาดตาอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูออกจากร้านไป
จงจินเองก็ยิ้มกว้างเช่นกัน ริสาไม่แน่ใจว่าเขายิ้มตอบซุนเฮ หรือเป็นเพราะความดีใจที่จะได้โฆษณาร้าน
“ยินดีด้วยนะคะ” เธอบอก
“ขอบคุณ” นัยน์ตากลมเป็นประกายพราว บอกให้รู้ว่าเขาตื่นเต้นกับข้อเสนอนั้นไม่น้อย “ร้านเราคงจะมีชื่อเสียงมากขึ้น”
“ใช่” ริสาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้เขาอย่างจะชวนคุยและแอบพักขาไปด้วย “เดวิลดังมาก และแฟนคลับเกาหลีก็ชอบไปเที่ยวดูสถานที่ถ่ายทำละคร หนัง หรือว่าเอ็มวี อีกหน่อยคงจะมากันเต็ม”
“ก็ดีน่ะซี” จงจินพยักหน้า “คุณซุนเฮนี่นำโชคมาให้จริงๆ เลย”
“ท่าทางเขาชอบเจ้านายมากด้วย” ริสาหัวเราะอย่างมีเลศนัย
“อะไร” นัยน์ตาสวยหรี่มอง พร้อมกับที่เขายกแขนขึ้นกอดอก “หมายความว่ายังไงไม่ทราบ”
“เปล่านี่คะ” เธอพยายามทำหน้าตาย แต่ไม่สำเร็จ “ฉันแค่เห็นคุณสองคนคุยหัวเราะกันน่ารักดี”
“อย่ามา...” จงจินส่ายหน้า น้ำเสียงเริ่มคุกคามและเขาก็ก้าวเข้าไปยืนจนชิดเก้าอี้ที่ริสานั่งอยู่ ทำให้เธอต้องแหงนหน้ามอง “อย่ามาคิดเหลวไหลนะ!”
“เจ้านายพูดเรื่องอะไร...ริสาไม่เข้าใจ” ท่าทางไร้เดียงสานั้นไปกันไม่ค่อยได้กับเสียงหัวเราะคิกคักที่ตามมา แต่จงจินก็ไม่อยากให้เธอคิดว่าเขาร้อนตัว จะแก้อย่างไร ก็คงฟังไม่ขึ้นด้วย
เขาตัดสินใจในนาทีนั้น...นับแต่นี้ริสาจะต้องรับรู้และเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่า เจ้านายของเธอเป็น “แมน” เต็มตัว คอยดูไปก็แล้วกัน!
Talk: คุณ Nako ตอนใหม่มาแล้วนะคะ
คุณ ptyks ยังกลับมาอ่านไหมคะ ดีใจที่คุณเ็ห็นมุมแปลกๆ ของเรื่องนี้นะคะ
คุณ posty ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
“คุณนายใหญ่” เลี้ยงริสาแบบเล่นตุ๊กตา ส่วนใหญ่เด็กหญิงอยู่ในความดูแลของน้านิด จะเข้าไปพบคุณย่าก็ตอนที่ท่านเรียกใช้
หน้าที่ประจำของริสาก็คือ แต่งตัวน่ารักไปคอยดูแลวงไพ่นกกระจอกของท่าน
คุณนายใหญ่ชอบของสวยๆ งามๆ และริสาก็เป็นหนึ่งใน “สิ่ง” ที่ท่านจะอวดเพื่อนๆ ได้ ด้วยผลการเรียนและหน้าตาของเด็กหญิงที่งดงามเหมือนมารดา เรียกได้ว่า ท่านประพฤติเข้าตำรา “เกลียดตัวกินไข่” อย่างแท้จริง
เรื่องราของหลานที่ถูกแม่ทอดทิ้ง ยิ่งทำให้ญาติมิตรขาไพ่สรรเสริญในความใจดีใจกว้างของคุณนายใหญ่ ในขณะที่ริสาไม่สนใจอะไรอื่น นอกจากค่าขนมที่บางทีเพื่อนๆ ของท่านก็หยิบยื่นให้ในยามมือขึ้น
เป็นงานแรกที่ทำให้ริสารู้จักหาเลี้ยงตัวเองก็ว่าได้!
ส่วนพ่อของริสานั้น ไม่ค่อยสนใจลูกสาวคนนี้ เพราะมีลูกชายกับภรรยาใหม่ ซึ่งแน่นอนว่าเป็นที่ชื่นอกชื่นใจของคุณย่า แม่เลี้ยงของริสาฉลาดพอที่จะแยกบ้านออกไป แทบว่าจะตัดขาดเด็กหญิงออกจากครอบครัวอย่างสิ้นเชิง
พอน้านิดแต่งงาน คุณย่าก็ส่งริสาเข้าโรงเรียนประจำ แม้จะกลับบ้านบ้างในตอนปิดเทอม แต่ถ้าไม่เรียกใช้ ริสาก็ไม่ค่อยเข้าหา เพราะขี้เกียจฟังคุณย่าบ่น
ชีวิตในโรงเรียนประจำชั้นเลิศอบอุ่นพอใช้ แต่ความรักจากครูและเพื่อน ก็ไม่อาจเทียบได้กับความอบอุ่นในครอบครัว ที่ขาดพร่องไปจากชีวิตของเด็กสาว
หอพักในมหาวิทยาลัยเป็นบ้านใหม่ของเธอตลอดสี่ปีที่เข้าศึกษา พร้อมกับการหางานทำ เก็บเงิน และย้ายมาเรียนต่อในเกาหลีโดยอ้างว่าได้รับทุน
เธอยึดเกาหลีเป็นเป้าหมายในชีวิต นับตั้งแต่น้านิดเล่าว่าแม่ย้ายมาอยู่ที่นี่ อาจเพราะคุณย่ากีดกันแม่ออกไปจากชีวิต ริสาจึงอยากจะกบฏกับท่านด้วยการตามหาแม่ให้พบ
แม่ไปลำบากอยู่ที่ไหน...อยากเจอริสาบ้างหรือเปล่า...เป็นคำถามที่ค้างคาในใจมานาน เมื่อเติบโตแข็งแรงพอที่จะออกบินได้ ริสาจึงไม่ลังเลที่จะหาคำตอบ
ตอนริสาเข้าไปกราบลา คุณย่าไม่ได้ให้ศีลให้พรอย่างที่ผู้ใหญ่ควรจะทำ แต่สำทับว่า “อย่าทำอะไรงามหน้าจนเสียมาถึงฉัน นึกถึงชื่อเสียงวงศ์ตระกูลไว้ ไม่ใช่ให้คนมาว่าได้ว่ามีลูกสาวก็เหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้าน”
คำพูดของท่านยิ่งผลักไสให้เธออยากไปไกลจากบ้านมากยิ่งขึ้น
ไม่มีสิ่งใดผูกพันไว้ให้ต้องอาวรณ์...
และแน่นอน ริสาไม่เคยเชื่อในชีวิตครอบครัว หรือ...ความรัก...
ปลายนิ้วเรียวเพิ่มแรงกดบนปุ่มบังคับเครื่องปั่น เฝ้าดูอัลมอนด์ที่แหลกละเอียด...เหมือนอดีตที่ริสาอยากจะบดให้กลายเป็นฝุ่น...ปลิวไปกับสายลม...ไม่ต้องจดจำ...ต่อไปนี้ จะมีแต่อนาคตเท่านั้น...
แต่ถึงจะเข้มแข็ง มุ่งมั่นอย่างไร นัยน์ตาคู่สวยก็ยังคลอด้วยหยาดน้ำ จนคนที่จัดของอยู่หลังเคาน์เตอร์ใจอ่อนยวบ
“คุณอยากพบแม่มากใช่ไหม...” เขาเผลอถามออกมา เพราะอยากปลอบเธอจนห้ามตัวเองไม่อยู่
“ใช่...”
“ทำไม” เธอคงจะถามแม่สินะว่าทำไมถึงทิ้งเธอไป หรือว่าริสาอยากได้ความรัก ถึงคิดจะออกตามหาแบบงมเข็มในมหาสมุทรอย่างนี้
“ฉันอยากดูให้แน่ใจ ว่าแม่อยู่สบายดี” คำตอบนั้นทำให้จงจินเอื้อมมือออกไป และคงจะจับมือเธอไว้ ถ้าหากเสียงกระดิ่งหน้าประตูจะไม่ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน นัยน์ตากลมเหลือบมองด้วยความสงสัยว่า ผู้บุกรุกอ่านป้าย “โคลส” ที่หน้าร้านไม่ออกหรืออย่างไร
“ขอโทษครับ” คนมาใหม่โค้งทักทาย เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาดีจนริสาต้องมองซ้ำ แถมชุดเสื้อสเวตเตอร์คอเต่ากับยีนส์ดำและรองเท้าบู๊ตยิ่งทำให้เท่จนไม่เข้ากับร้านไอศกรีมสักนิด น่าจะไปเดินแถวโรดีโอสตรีทมากกว่า
“ผมชื่อซุนเฮ” แนะนำตัวกันแบบนี้ แสดงว่ามีธุระ ไม่ใช่ลูกค้า “อยากจะขอพบเจ้าของร้านครับ”
จงจินก้าวออกไป โค้งนิดหนึ่งแล้วผายมือไปที่เก้าอี้ “ผมจงจินครับ เชิญนั่งก่อน”
ริสารินน้ำมาให้อย่างรู้หน้าที่ แล้วเลี่ยงไปยืนทำงานอยู่ที่เคาน์เตอร์ แต่คอยเงี่ยหูฟังด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ซุนเฮหยิบนามบัตรออกมาให้ “ผมเป็นผู้กำกับมิวสิกวีดีโอ”
“ครับ” จงจินอ่านชื่อบริษัท รู้สึกว่าคุ้นหู แต่ยังไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะต้องการอะไร
“ผมสนใจร้านของคุณ” ซุนเฮบอกตามตรง “สำหรับเป็นฉากเอ็มวีเพลงใหม่ของวงเดวิลที่กำลังจะคัมแบค” เขาหมายถึงกลับมาออกผลงานเพลงและทำกิจกรรมประชาสัมพันธ์อีกครั้ง
ใบหน้าหล่อหวานจนเกือบจะสวยแดงขึ้นเล็กน้อยด้วยความยินดี เพราะวงนี้มีชื่อเสียงไม่ใช่น้อย ถ้าคุณผู้กำกับเลือกร้านนี้เป็นฉากมิวสิกวีดีโอ ก็เท่ากับช่วยโฆษณาร้านไปในตัว แต่ว่า...
“ทางเราจะต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรไหมครับ”
“ไม่ต้องหรอกครับ” ซุนเฮมองนัยน์ตากลมใสของคนตรงหน้าแล้วก็อดยิ้มให้คำถามซื่อๆ นั้นไม่ได้
“แน่ใจนะครับว่าทางบริษัทจะไม่มาเก็บค่าโฆษณาร้าน”
“เราจะจ่ายค่าเช่าร้าน ค่าไฟ และค่าไอศกรีมประกอบฉากให้คุณด้วยซ้ำ” ผู้กำกับย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ถ้าคุณตกลง เราจะส่งเอกสารสัญญามาให้ดู และนัดวันถ่ายทำ เป็นวันที่ร้านปิด อย่างวันนี้ก็ดีนะครับ ทางร้านจะได้ไม่เสียรายรับไปเปล่าๆ”
“แล้วคุณจะถ่ายสักกี่วันครับ” ฟันคมขาวขบริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ข้อเสนอของคุณผู้กำกับดีเกินกว่าที่จงจินจะเชื่อได้ง่ายๆ ว่าเขาไม่ใช่พวกสิบแปดมงกุฎ
“วันเดียวแหละครับ เดวิลเป็นมือเก่า ใช้เวลาถ่ายทำไม่นาน แค่ฉากเดียว เราจะมีฉากที่อื่นๆ และในสตูดิโออีกด้วยครับ” น้ำเสียงทุ้มกับทีท่าสุภาพ และนามบัตรที่ดูเป็นทางการทำให้เจ้าของร้านหนุ่มคลายใจลงนิดหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้ารับเมื่อซุนเฮพูดต่อไปว่า “ถ้าคุณไม่มั่นใจ รอดูสัญญาและจะไปติดต่อกับผมที่บริษัทก็ได้”
“ไม่เป็นไรครับ คุณส่งสัญญามาที่นี่ดีกว่า” จงจินยิ้มเขิน “ผมดูหวาดระแวงมากขนาดนั้นเลยหรือ”
“ก็นิดหน่อย” ซุนเฮหัวเราะ “ถ้าอย่างนั้นผมขออนุญาตถ่ายรูปรอบๆ ร้าน เอาไว้ทำสตอรี่บอร์ดเลยนะครับ”
“เชิญตามสบาย ว่าแต่คุณชอบไอศกรีมรสอะไรครับ”
“ผมไม่รบกวนดีกว่า ยังไม่หิวเลย” ซุนเฮบอกแต่ตามองไปที่ตู้ไอศกรีม
“ผมทายว่ามอคค่าอัลมอนด์” จงจินยิ้มก่อนจะก้าวยาวๆ ไปตักมาให้ “ชิมหน่อย
สิ ผมคิดสูตรเองเลยนะครับ” เขากระตือรือร้นเสมอเมื่อพูดถึงงานที่รัก
“ขอบคุณ ไม่เกรงใจละนะครับ” ซุนเฮรับประทานได้เร็วมากสำหรับคนที่บอกว่าไม่หิว จากนั้นก็ลุกขึ้น่ถ่ายรูปก่อนจะบอกลา
“ผมจะส่งรูปมาให้คุณ เผื่อไว้ใช้ทำเว็บไซต์หรือแผ่นพับของร้าน ตอบแทนที่เลี้ยงไอศกรีมอร่อยมากในวันนี้ แล้วพบกันใหม่นะครับ” ร่างสูงก้มศีรษะลาจงจินและริสา ไม่ลืมหันมายิ้มอวดฟันขาวบาดตาอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูออกจากร้านไป
จงจินเองก็ยิ้มกว้างเช่นกัน ริสาไม่แน่ใจว่าเขายิ้มตอบซุนเฮ หรือเป็นเพราะความดีใจที่จะได้โฆษณาร้าน
“ยินดีด้วยนะคะ” เธอบอก
“ขอบคุณ” นัยน์ตากลมเป็นประกายพราว บอกให้รู้ว่าเขาตื่นเต้นกับข้อเสนอนั้นไม่น้อย “ร้านเราคงจะมีชื่อเสียงมากขึ้น”
“ใช่” ริสาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้เขาอย่างจะชวนคุยและแอบพักขาไปด้วย “เดวิลดังมาก และแฟนคลับเกาหลีก็ชอบไปเที่ยวดูสถานที่ถ่ายทำละคร หนัง หรือว่าเอ็มวี อีกหน่อยคงจะมากันเต็ม”
“ก็ดีน่ะซี” จงจินพยักหน้า “คุณซุนเฮนี่นำโชคมาให้จริงๆ เลย”
“ท่าทางเขาชอบเจ้านายมากด้วย” ริสาหัวเราะอย่างมีเลศนัย
“อะไร” นัยน์ตาสวยหรี่มอง พร้อมกับที่เขายกแขนขึ้นกอดอก “หมายความว่ายังไงไม่ทราบ”
“เปล่านี่คะ” เธอพยายามทำหน้าตาย แต่ไม่สำเร็จ “ฉันแค่เห็นคุณสองคนคุยหัวเราะกันน่ารักดี”
“อย่ามา...” จงจินส่ายหน้า น้ำเสียงเริ่มคุกคามและเขาก็ก้าวเข้าไปยืนจนชิดเก้าอี้ที่ริสานั่งอยู่ ทำให้เธอต้องแหงนหน้ามอง “อย่ามาคิดเหลวไหลนะ!”
“เจ้านายพูดเรื่องอะไร...ริสาไม่เข้าใจ” ท่าทางไร้เดียงสานั้นไปกันไม่ค่อยได้กับเสียงหัวเราะคิกคักที่ตามมา แต่จงจินก็ไม่อยากให้เธอคิดว่าเขาร้อนตัว จะแก้อย่างไร ก็คงฟังไม่ขึ้นด้วย
เขาตัดสินใจในนาทีนั้น...นับแต่นี้ริสาจะต้องรับรู้และเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่า เจ้านายของเธอเป็น “แมน” เต็มตัว คอยดูไปก็แล้วกัน!
Talk: คุณ Nako ตอนใหม่มาแล้วนะคะ
คุณ ptyks ยังกลับมาอ่านไหมคะ ดีใจที่คุณเ็ห็นมุมแปลกๆ ของเรื่องนี้นะคะ
คุณ posty ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
ภานินี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ส.ค. 2554, 03:50:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ส.ค. 2554, 03:53:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 1351
| << ภาพอดีต | มิวสิกวีดีโอ >> |
nako 19 ส.ค. 2554, 07:50:47 น.
ดีใจจังตอนใหม่มาแล้ว จะดังใหญ่แล้วร้านจงจิน จะได้เป็นฉากเอ็มวี
ดีใจจังตอนใหม่มาแล้ว จะดังใหญ่แล้วร้านจงจิน จะได้เป็นฉากเอ็มวี
posty 29 ส.ค. 2554, 13:58:22 น.
พระเอกเราน่ารักจังค่ะ
พระเอกเราน่ารักจังค่ะ