เพลิงแค้นภูวดล
"ภูวดล" ชายหนุ่มรูปงาม ด้วยความโกรธจากสาเหตุมาจากแม่เลี้ยงและเพื่อนสนิท และวันหนึ่งใครคนหนึ่งได้มอบพลังวิเศษให้กับเขา เขาจะใช้พลังวิเศษในทางชั่วร้ายหรือไม่ ความรักจะหยุดความร้ายกาจของเขาได้หรือไม่ โปรดติดตาม
Tags: ความรักจะหยุดความโกรธแค้นของเขาได้หรือไม่?
ตอน: บทที่ 2 (100%)
บัวเผื่อนกับภูชิสส์กำลังลงจากรถแทคซี่ที่ประตูหน้าบ้านคฤหาสน์เพชรธารา เพราะถึงแม้บ้านนี้จะออกใหญ่โต แต่ก็มีคนรับใช้เพียงคนเดียว วันนี้ภูวดลเลิกเรียนตอนเย็นๆจึงเป็นหน้าที่ของบัวเผื่อนในการไปรับภูชิสส์มาจากโรงเรียนแทนภูวดล
“คุณน้องภู มาเข้าบ้านกันค่ะ” บัวเผื่อนพูด พลางเดินนำหน้าภูชิสส์ไป
สาวใช้วัย 50 ปีเดินมาเปิดประตูบานเล็กของบ้าน โดยที่มีภูชิสส์เดินสะพายกระเป๋านักเรียนตามหลังไปต้อยๆ
“มาค่ะ คุณน้องภู” บัวเผื่อนพูดพลางจูงแขนเด็ก ม.2 คนนั้นเข้าบ้าน
ในระหว่างนั้น สมพรก็ทำทีเป็นเดินเล่นและตรงมายังบัวเผื่อนและภูชิสส์ เธอเหมือนจะมีจุดประสงค์อะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่ เพราะอยู่ๆเดินเข้าไปหาทั้งคู่แบบนั้น
“ฉันตามหาแกตั้งนานนะบัวเผื่อน ไปรับไอ้เด็กบ้ามานี่เอง ทำไมไม่บอกไม่กล่าวฉัน ว่าจะออกไปรับไอ้เด็กบ้านี่” สมพรพูดน้ำเสียงไม่พอใจ พลางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตามองภูชิสส์ด้วยความเกลียดชัง
“ก็พอดีรีบอะค่ะ คุณผู้หญิง ต้องขอโทษด้วยนะคะ” บัวเผื่อนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ และยืนตัวเกร็งไม่กล้าก้าวขาเดินต่อไป
“แกก็เหมือนกัน ไอ้เด็กบ้า พี่แกไปไหน ทำไมถึงไม่ไปรับ ...แล้วเจอหน้าผู้ใหญ่หลังกลับจากโรงเรียนทำไมถึงไม่ยกมือไหว้ ฮ๊า!” สมพรพูดกัดจิกและตวาดเด็กน้อยวัย 13 ปี ต่างๆนานา
“สวัสดีครับ” ภูชิสส์ยกมือสวัสดีและพูดสั้นๆห้วนๆ พร้อมกับสบตากับสมพร
“หนอย! กล้าสบตาฉันเหรอ ไอ้เด็กบ้า”
ว่าแล้วสมพรก็เข้ามาทุบตีและหยิกตามเนื้อแขนขาภูชิสส์ต่างๆนานา โดยที่ภูชิสส์ได้แต่พยายามขัดขื่น แต่ก็ไม่สามารถหลุดมือแม่เลี้ยงจอมใจร้ายคนนั้นได้
“นี่คือบทลงโทษ สำหรับเด็กอย่างแก” สมพรพูดไป พลางทำร้ายเด็กชายไป
“พอเถอะค่ะคุณผู้หญิง พอเถอะค่ะ” บัวเผื่อนพยายามห้ามแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
เด็กชายวัย 13 ปีต้องร้องครวญคราง “โอ้ย! เจ็บนะ”
“เจ็บเหรอ แค่นี้ไม่เจ็บหรอกมั้ง สำหรับเด็กอย่างแก” สมพรยังทำร้ายเด็กชายไม่เลิก
ในระหว่างที่แม่เลี้ยงจับตัวภูชิสส์ไว้และหยิกตามเนื้อตามตัว เด็กชายก็ได้แต่ขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผล แต่ทันใดนั้นเขาเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงกัดแขนแม่เลี้ยงใจร้ายคนนั้นเข้าไปอย่างจัง
“โอ้ย ! แก ไอ้เด็กบ้า” สมพรร้องด้วยความเจ็บปวดและละมือจากเด็กชาย ไปกุมที่รอยกัด
ภูชิสส์ได้ทีจึงรีบวิ่งหนีเข้าบ้านไปด้วยความกลัว โดยมีบัวเผื่อนวิ่งตามไปด้วยความเป็นห่วง
“คุณน้องภู รอป้าด้วยค่ะ” บัวเผื่อนพูดตามหลังภูชิสส์ พลางวิ่งตามไป
“หนอย! ไอ้เด็กบ้า วันหลังฉันจะจัดการแกให้หนักกว่านี้” สมพรพูดพลางแสยะยิ้มราวกับเป็นผู้ได้รับชัยชนะ
ฝ่ายภูชิสส์วิ่งหนีแม่เลี้ยงจอมใจร้ายด้วยความกลัว และหลบเข้าห้องส่วนตัวของเขาไป ทันทีที่ปิดประตูเด็กชายก็ทรุดตัวลงที่ประตูด้วยความเจ็บปวดและไม่ค่อยเข้าใจ?
“ทำไมเขาถึงทำกับเราขนาดนี้” เด็กชายพูดกับตัวเอง พลางมองดูรอยจ้ำแดงตามแขน ขา ที่ถูกแม่เลี้ยงทุบตีและหยิกเอา พลันน้ำตาก็ไหลออกมา
ก๊อก ก๊อก...
“คุณน้องภู เป็นอะไรมากไหมคะ ขอป้าเข้าไปดูหน่อยค่ะ”
เสียงเคาะประตูของบัวเผื่อน และเสียงร้องเรียกด้วยความเป็นห่วงของเธอ แต่ทว่าไม่มีเสียงตอบรับจากภูชิสส์แต่อย่างใด
ภูวดลขับรถไปส่งวรรณพรที่หอพัก ในระหว่างที่ขับรถไป ก็มีคนโทร.มาหา วรรณพร เธอมองดูโทรศัพท์ซึ่งหน้าจอตอนนี้ขึ้นชื่อว่า “ยศ” เธอก็ทำหน้าตกใจเล็กน้อยแต่แฟนหนุ่มก็สังเกตุเห็นได้ถึงอาการของเธอ
“เป็นไร ตกใจอะไรเหรอวรรณ แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์” ภูวดลถามแบบไม่คิดอะไรมาก
“เบอร์ใครก็ไม่รู้อ่า เลยไม่กล้ารับ” วรรณพรโกหก แต่ก็รีบกดรับ
“สวัสดีจ้า ใครคะ” วรรณพรเสแสร้งทำเป็นถาม และเว้นจังหวะฟังปลายสายพูดอยู่ชั่วขณะ
“อ๋อจ๊ะ จำได้แล้ว ....อ๋อได้จ๊ะ ไปตอนนี้เลยเหรอ” วรรณพรพูดน้ำเสียงใส
“ใคร? อ่าวรรณ” ภูวดลถามขณะขับรถ
“เพื่อนสมัยเรียนมัธยมน่ะดล” วรรณพรหันมาตอบแฟนหนุ่ม แล้วกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ
“จ้า แล้วเจอกันนะจ๊ะ ไปเดี่ยวนี้แหละ”
วรรณพรกดวางสาย พลางอมยิ้ม สายตามีเลศนัย “เดี๋ยวดลช่วยไปส่งฉันที่ร้านไอศกรีมได้ไหม”
“ได้สิ ตอนนี้เลยเหรอ”
“จ๊ะ ร้านแถวๆตลาดไนท์อ่า” วรรณพรอธิบาย
“ไม่กลับหอก่อนเหรอ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าค่อยออกมาก็ได้นะ ฉันรอได้” ภูวดลเสนอ
“ไม่เป็นไร ไปเลยจ่ะ” แฟนสาวพูดพร้อมกับเผยยิ้มบนหน้าสวย
ภูวดลจึงกลับรถ และรีบขับไปตามคำสั่งของแฟนสาวทันที โดยไม่ระแคะระคายในการแสดงออกของแฟนสาวแต่อย่างใด
ในความเป็นจริง วรรณพรแอบคบกับวรยศ เพื่อนสนิทของภูวดลอยู่อย่างลับๆโดยที่เขาไม่รู้เลย และคนที่รู้เรื่องนี้ก็มีเพียงโสภิดาเท่านั้น ที่แอบรู้ความสัมพันธ์ของสองคนนั้นอยู่ลับๆเช่นกัน
“คุณน้องภู มาเข้าบ้านกันค่ะ” บัวเผื่อนพูด พลางเดินนำหน้าภูชิสส์ไป
สาวใช้วัย 50 ปีเดินมาเปิดประตูบานเล็กของบ้าน โดยที่มีภูชิสส์เดินสะพายกระเป๋านักเรียนตามหลังไปต้อยๆ
“มาค่ะ คุณน้องภู” บัวเผื่อนพูดพลางจูงแขนเด็ก ม.2 คนนั้นเข้าบ้าน
ในระหว่างนั้น สมพรก็ทำทีเป็นเดินเล่นและตรงมายังบัวเผื่อนและภูชิสส์ เธอเหมือนจะมีจุดประสงค์อะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่ เพราะอยู่ๆเดินเข้าไปหาทั้งคู่แบบนั้น
“ฉันตามหาแกตั้งนานนะบัวเผื่อน ไปรับไอ้เด็กบ้ามานี่เอง ทำไมไม่บอกไม่กล่าวฉัน ว่าจะออกไปรับไอ้เด็กบ้านี่” สมพรพูดน้ำเสียงไม่พอใจ พลางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตามองภูชิสส์ด้วยความเกลียดชัง
“ก็พอดีรีบอะค่ะ คุณผู้หญิง ต้องขอโทษด้วยนะคะ” บัวเผื่อนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ และยืนตัวเกร็งไม่กล้าก้าวขาเดินต่อไป
“แกก็เหมือนกัน ไอ้เด็กบ้า พี่แกไปไหน ทำไมถึงไม่ไปรับ ...แล้วเจอหน้าผู้ใหญ่หลังกลับจากโรงเรียนทำไมถึงไม่ยกมือไหว้ ฮ๊า!” สมพรพูดกัดจิกและตวาดเด็กน้อยวัย 13 ปี ต่างๆนานา
“สวัสดีครับ” ภูชิสส์ยกมือสวัสดีและพูดสั้นๆห้วนๆ พร้อมกับสบตากับสมพร
“หนอย! กล้าสบตาฉันเหรอ ไอ้เด็กบ้า”
ว่าแล้วสมพรก็เข้ามาทุบตีและหยิกตามเนื้อแขนขาภูชิสส์ต่างๆนานา โดยที่ภูชิสส์ได้แต่พยายามขัดขื่น แต่ก็ไม่สามารถหลุดมือแม่เลี้ยงจอมใจร้ายคนนั้นได้
“นี่คือบทลงโทษ สำหรับเด็กอย่างแก” สมพรพูดไป พลางทำร้ายเด็กชายไป
“พอเถอะค่ะคุณผู้หญิง พอเถอะค่ะ” บัวเผื่อนพยายามห้ามแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
เด็กชายวัย 13 ปีต้องร้องครวญคราง “โอ้ย! เจ็บนะ”
“เจ็บเหรอ แค่นี้ไม่เจ็บหรอกมั้ง สำหรับเด็กอย่างแก” สมพรยังทำร้ายเด็กชายไม่เลิก
ในระหว่างที่แม่เลี้ยงจับตัวภูชิสส์ไว้และหยิกตามเนื้อตามตัว เด็กชายก็ได้แต่ขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผล แต่ทันใดนั้นเขาเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงกัดแขนแม่เลี้ยงใจร้ายคนนั้นเข้าไปอย่างจัง
“โอ้ย ! แก ไอ้เด็กบ้า” สมพรร้องด้วยความเจ็บปวดและละมือจากเด็กชาย ไปกุมที่รอยกัด
ภูชิสส์ได้ทีจึงรีบวิ่งหนีเข้าบ้านไปด้วยความกลัว โดยมีบัวเผื่อนวิ่งตามไปด้วยความเป็นห่วง
“คุณน้องภู รอป้าด้วยค่ะ” บัวเผื่อนพูดตามหลังภูชิสส์ พลางวิ่งตามไป
“หนอย! ไอ้เด็กบ้า วันหลังฉันจะจัดการแกให้หนักกว่านี้” สมพรพูดพลางแสยะยิ้มราวกับเป็นผู้ได้รับชัยชนะ
ฝ่ายภูชิสส์วิ่งหนีแม่เลี้ยงจอมใจร้ายด้วยความกลัว และหลบเข้าห้องส่วนตัวของเขาไป ทันทีที่ปิดประตูเด็กชายก็ทรุดตัวลงที่ประตูด้วยความเจ็บปวดและไม่ค่อยเข้าใจ?
“ทำไมเขาถึงทำกับเราขนาดนี้” เด็กชายพูดกับตัวเอง พลางมองดูรอยจ้ำแดงตามแขน ขา ที่ถูกแม่เลี้ยงทุบตีและหยิกเอา พลันน้ำตาก็ไหลออกมา
ก๊อก ก๊อก...
“คุณน้องภู เป็นอะไรมากไหมคะ ขอป้าเข้าไปดูหน่อยค่ะ”
เสียงเคาะประตูของบัวเผื่อน และเสียงร้องเรียกด้วยความเป็นห่วงของเธอ แต่ทว่าไม่มีเสียงตอบรับจากภูชิสส์แต่อย่างใด
ภูวดลขับรถไปส่งวรรณพรที่หอพัก ในระหว่างที่ขับรถไป ก็มีคนโทร.มาหา วรรณพร เธอมองดูโทรศัพท์ซึ่งหน้าจอตอนนี้ขึ้นชื่อว่า “ยศ” เธอก็ทำหน้าตกใจเล็กน้อยแต่แฟนหนุ่มก็สังเกตุเห็นได้ถึงอาการของเธอ
“เป็นไร ตกใจอะไรเหรอวรรณ แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์” ภูวดลถามแบบไม่คิดอะไรมาก
“เบอร์ใครก็ไม่รู้อ่า เลยไม่กล้ารับ” วรรณพรโกหก แต่ก็รีบกดรับ
“สวัสดีจ้า ใครคะ” วรรณพรเสแสร้งทำเป็นถาม และเว้นจังหวะฟังปลายสายพูดอยู่ชั่วขณะ
“อ๋อจ๊ะ จำได้แล้ว ....อ๋อได้จ๊ะ ไปตอนนี้เลยเหรอ” วรรณพรพูดน้ำเสียงใส
“ใคร? อ่าวรรณ” ภูวดลถามขณะขับรถ
“เพื่อนสมัยเรียนมัธยมน่ะดล” วรรณพรหันมาตอบแฟนหนุ่ม แล้วกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ
“จ้า แล้วเจอกันนะจ๊ะ ไปเดี่ยวนี้แหละ”
วรรณพรกดวางสาย พลางอมยิ้ม สายตามีเลศนัย “เดี๋ยวดลช่วยไปส่งฉันที่ร้านไอศกรีมได้ไหม”
“ได้สิ ตอนนี้เลยเหรอ”
“จ๊ะ ร้านแถวๆตลาดไนท์อ่า” วรรณพรอธิบาย
“ไม่กลับหอก่อนเหรอ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าค่อยออกมาก็ได้นะ ฉันรอได้” ภูวดลเสนอ
“ไม่เป็นไร ไปเลยจ่ะ” แฟนสาวพูดพร้อมกับเผยยิ้มบนหน้าสวย
ภูวดลจึงกลับรถ และรีบขับไปตามคำสั่งของแฟนสาวทันที โดยไม่ระแคะระคายในการแสดงออกของแฟนสาวแต่อย่างใด
ในความเป็นจริง วรรณพรแอบคบกับวรยศ เพื่อนสนิทของภูวดลอยู่อย่างลับๆโดยที่เขาไม่รู้เลย และคนที่รู้เรื่องนี้ก็มีเพียงโสภิดาเท่านั้น ที่แอบรู้ความสัมพันธ์ของสองคนนั้นอยู่ลับๆเช่นกัน
ภูเขา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ก.ย. 2554, 22:20:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ก.ย. 2554, 22:20:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 1207
| << บทที่ 2 (50%) | บทที่ 3 (50%) >> |