Love-stories.net

วิวาห์อารมณ์

เมื่อรักนั้นไม่ได้มาด้วยหัวใจ การครองเรือนจึงเต็มไปด้วยความร้าวรานใจ

Tags: อย่า ยอม แพ้

ตอน: คนรักของเปรม

ดารกานอนลืมตาโพลงกระสับกระส่ายนอนไม่หลับแม้จะดึกดื่นมากแล้วสุดท้ายผุดลุกแล้วก็นอนลงไปใหม่จะโทษว่าแปลกที่ก็ไม่น่าใช่ เมื่อคืนยังนอนหลับได้อยู่เลย แต่คงเป็นเพราะพี่เปรม คน คน นี้ต่างหากที่ทำให้ดารกา เป็นดาวค้างฟ้าข่มตาไม่ลงเอาเสียเลย
จวบจนค่อนรุ่ง หญิงสาวได้รู้สึกตัวว่าได้นอนเมื่อต้องตื่นเสียแล้ว
อากาศในตอนเช้าค่อนข้างหนาว ดารกาลุกขึ้นมาจากที่นอน เธอเก็บพับผ้าและขึงปูผ้าปูที่นอนนุ่มอย่างดี จากนั้นจึงไปอาบน้ำชำระกาย ก่อนลงจากเรือนหายไป
หมอกลงจัดในเช้าวันนี้ ละไอหมอกจับเสื้อผ้าสาวซึ่งนั่งเล่นที่ต้นไทรทอดตานิ่งลงไปในลำคลองกว้าง ดารกาอยากจะซึมซับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวันวานไว้ในความทรงจำ
เสียงเศษกิ่งไม้ ดังกอบ แกลบ ดารการีบหันไปมองตามสัญชาตญาณ สาองหนุ่มสาว ต่างชะงักงันไปเป็นครู่ อย่างไม่มีใครคาดเดาได้ว่าจะมาเจอกันที่ใต้ต้นไทรใหญ่ริมน้ำ เวลาฟ้าสางเช่นนี้
ดารกาทำใจให้ความความตื่นเต้น คงเหลือความยินดีที่ซ่อนไว้ไม่มิด เพราะผ่านความรู้สึกจากหัวใจมาทางดวงตาฟ้องเปรมจนสิ้น
“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่เปรม”
“มาทำอะไรถึงที่นี่คุณแดง” เขาถามเสียงเข้ม ต้นไทรใกล้ริมน้ำอยู่สุดที่ดินของเขา
“พี่เปรมละคะมาทำอะไรที่นี่”
เปรมอึ้งไป เขามักจะมาที่นี่ทุกครั้งที่มาเยี่ยมบ้าน เพราะนึกถึงครั้งเยาว์วัย ที่นี่คือที่เล่นค่อนข้างลับตาคน เป็นที่ ที่ชายหนุ่มคนนี้อยู่ในโลกส่วนตัว และครั้งหนึ่งเคยเป็นบันทึกความทรงจำของเขากับเด็กหญิงช่างประจบคนหนึ่งที่เขารักอย่างน้องสาวไม่เคยเปลี่ยน เขาเองที่แกล้งพี่เลี้ยงของดารกา จึงมักแอบพาเธอหลบมาอยู่บ่อย ๆ
“ที่นี่หมอกจับชายคลองสวย” เขาเลี่ยงเหตุไปทางอื่น
“จะยืนคุยอย่างนี้หรือคะ นั่งสิคะ”
เขาเลือกที่นั่งซอกหนึ่งของโคนไทรมีรากขนาดใหญ่คล้ายเส้นแบ่งกั้นเขาและหญิงสาวดารกาพิงศีรษะกับส่วนหนึ่งของต้นไทรแหงนมองนกหลากหลายชนิดส่งเสียงร้องและมีบ้างมาจิกกินลูกไทรสุกแดง
เปรมตามขึ้นไปบ้าง หากเมื่อเขาละสายตาจึงรู้ว่าดารกาจับตามองนิ่งมาที่เขา เขาอดประหม่าไปเสียไม่ได้ จะไม่ให้รู้สึกอย่างนั้นได้อย่างไร ในเมื่อดารกาเธอเป็นสาวสวยอย่างไม่มีที่ติ แก้มเนียนใสไร้ตำหนิด่างดำ ใครบ้างไม่อยากสัมผัส ยังดวงตากลมโตล้อมด้วยขนตายาวดำเป็นแพหนา ริมฝีปากที่ยิ้มเยื้อนในทีนั้นทำให้หัวใจชายหนุ่มเต้นไม่เป็นส่ำ
แม้หัวใจหวั่นไหวไปไม่น้อย แต่วาจากับเอ่ยต่อว่าอีกฝ่าย
“คงเที่ยวจับตามองใคร ๆ มามากแล้วกระมังคุณแดง”
ดารกาถอนสายตาเลื่อนไปมองผิวน้ำเป็นละลอกน้อย ๆ ก่อนเอ่ยโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย
“พี่เปรมพูดเหมือนตำหนิแดง”
“คุณโตเป็นสาวแล้ว มีคุณพ่อเป็นคุณหลวง ฐานะทางสังคมอยู่ระดับหน้าแต่คุณไม่ระวังกิริยา”
“แดงบอกแล้วไงคะ แดงจะไม่โกหกต่อหน้าพี่เปรม”
“โกหกอะไร”
“แดงรักพี่เปรมค่ะ” เธอสารภาพออกไปด้วยความจริงใจ
“แล้วทำไมแดงจะต้องปกปิดความรักนั้นด้วยล่ะค่ะ”
“คุณแดง ทำไมจึงเป็น โธ่นี่คุณหลวงเลี้ยงลูกคุณมาด้วยวิธีไหนกัน”
“จะว่าแดงไร้ยางอายที่บอกรักผู้ชายหรือคะ”
“พี่ไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ไหนเขาเป็นเช่นคุณแดง”
“เกลียดแดงหรือคะ”
“พี่ไม่มีเหตุผลจะเกลียดคุณแดง”
“ถ้าอย่างนั้นพี่เปรมก็รักแดง”
“พี่รักคุณเช่นน้องสาว”
ดารกายิ้มรับคำพูดของเปรมด้วยความสดใส ทำให้ชายหนุ่มไม่เข้าใจเธอเอาเสียเลย หญิงสาวกล่าวกลบเกลื่อนเพื่อเบนเบนประเด็นคำพูดเพื่อให้เปรมรู้สึกสับสน ไม่ต้องการให้เขารู้ว่า ที่จริงดารกาคนนี้ รักเขาอย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งมีรักที่แสนรักให้กับชายหนุ่มมาตลอด
“เหมือนเมื่อก่อนเลย พี่เปรมบอกรักเหมือนน้อง แดงดีใจที่ทุกอย่างยังเหมือนเดิมค่ ะแดงรักพี่เปรมค่ะ”
ดารกาเสแสร้งแกล้งตีสีหน้าให้ดูร่าเริงอย่างเปรมเป็นอึ้งไปในทันที
ให้ตายเถอะ เปรมอยากเอากำปั้นชกตัวเองเสียนัก ที่แท้แล้วเธออยากจะพูดอะไรกันแน่
เธอเอ่ยออกบ่อยไม่ใช่ไม่เคยเอ่ยประโยคนี้เสียเมื่อไหร่?
เขาต่างหากน่าไม่อายที่ไปเข้าใจเธอในทางชู้สาว ชายหนุ่มครุ่นคิดไปในทางที่ไม่ให้อีกฝ่ายเสื่อมเสีย แต่เปรมไม่รู้ว่า เขาเข้าใจไม่ผิดหรอก หากดารกากล่าวกลบเกลื่อนไปเสียเอง
“กลับกันเถอะค่ะ คุณพ่อคงจะกลับไปเช้าวันนี้เลย พี่เปรมก็จะกลับวันนี้ไม่ใช่หรือคะ”
“พี่ลางานมาได้เท่านี้เอง ไม่เช่นนั้นคงอยู่ได้อีก”เปรมกล่าวเรียบเรื่อย ระแวดระวังไม่ให้หญิงสาวเข้าใจเขาคลาดเคลื่อน
แม้นเห็นสองหนุ่มสาวเดินเคียงกันมา จึงสะกิดบอกคุณเลื่อนซึ่งยืนที่ริมห้องพัก คุณเลื่อนไม่ได้ว่ากล่าวประการใด เพราะไม่เห็นว่าเปรมมีที่น่ารังเกียจตรงไหน ฐานะการงานที่มีอนาคต อายุเพียงแค่นี้แต่ข้ามขั้นได้ร้อยโทแล้ว บ่งบอกว่าผู้ใหญ่โปรดปราณ
“คุณหนูเป็นสาวเป็นนางแล้วนะคะคุณผู้หญิง หัวเราะฟันขาว ๆ กับผู้ชายเขาจะดูถูกเอาได้”
“เห็นจะไม่เป็นมากหรอกแม้น พ่อเปรมไม่ใช่ใครไหนอื่น”
“เป็นอย่างนั้นไป”
แม่วาดก็เห็นสองหนุ่มสาวพากันขึ้นบันไดมาด้วยกัน ท่านเห็นว่าเหมาะสม
เมื่อลูกชายเข้าห้องพักส่วนตัวนางเดินตามไปปิดห้องสนทนาตามลำพัง แต่ดารกาแอบเห็น จึงเหลียวซ้ายแลขวา มองดูว่าจะมีใครเห็นการกระทำของตนหรือไม่ เมื่อหนทางปลอดดารกายิ้มในสีหน้ากับตัวเองแล้วจึงย่องมาฟังสองแม่ลุกคุยกัน
“ไปไหนกันมา”
“นั่งเล่นที่ต้นไทรครับแม่”
“ชอบคุณหนูมั้ยล่ะเปรม”
เขานิ่งงันไปขณะหนึ่งจึงกล่าวยิ้ม ๆ
“แม่ถามแปลกแต่เช้าเชียว มีอะไรหรือครับ”
“แม่เห็นเปรมกับคุณหนูแดงสนิทสนมกันมาก เออ ถ้าชอบแม่จะพูดกับคุณเลื่อนให้แม่ดุท่าทีท่านแล้ว เห็นจะไม่ขัดแน่”
“เขาเป็นครอบครัวคุณหลวงนะครับ”
“เชื่อแม่เถอะถ้าเขาขัดขวางล่ะก็ เมื่อวานลูกกับคุณหนูไม่ได้แจวเรือไปด้วยกันแน่ ว่าไงตกลงมั้ย อายุลูกก็ไม่น้อย คุณหนูก็เรียนจบปีนี้แล้ว”
“ไม่หรอกครับแม่ ผมไม่ได้รักคุณแดง”
“อ้าวแม่เห็นสนิทกัน”
“ผมมีคนรักอยู่แล้วครับแม่”
ร่างอรชรนิ่งงันอย่างคนไร้ชีวิตจิตใจ สมบุญเดินมาที่เรือนของเปรม เห็นดารกายืนแนบหูฟังความในเรือนจึงทัก เสียงดังลอดไปถึงในห้อง
“คุณหนูมายืนทำอะไรเจ้าคะ”
ดารกาสะดุ้งโหยงเปลี่ยนท่าที ก้าวห่างออกมาจากฝาเรือนนิดหนึ่ง ปั้นสีหน้าจืดเจื่อนด้วยความผิดหวัง ให้เป็นปกติ ก่อนเอ่ยกับสมบุญว่า
“ฉันเพิ่งมาถึง ว่าจะมาตามแม่วาดจ้ะ เห็นเขาว่ามาเรือนพี่เปรม ไม่รู้ว่าอยู่มั้ยจ๊ะพี่บุญ”
แม่วาดและเปรมสบตากันอย่างตะลึงไป ทั้งสองได้แต่หวังดารกาจะไม่ได้ยิน การปฏิเสธของเปรม และหวังที่สุดคือ เปรมสารภาพออกมาว่า มีคนรักอยู่แล้ว
แม่วาดรีบออกมาหาดารกา หญิงสาวทำทีเป็นทักอย่างคนพึ่งมาถึง
“แม่วาดอยู่ที่นี่จริงๆเสียด้วยสิคะ แม่วาดขาแดงจะมาเชิญไปทานข้าวค่ะ”
“ค่ะไปค่ะ พ่อเปรมไปทานกันเสียพร้อม ๆ กันเถอะลูก”
“ผมจะตามไปครับ คุณแม่ไปก่อนเถอะครับ”ชายหนุ่มกล่าวพลางข้ามธรณีประตูออกมา เปรมมองตามหลังสองหญิงต่างวัยซึ่งเดินเคียงกันไปแล้ว ชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์เรียกคนสนิทเข้าไปกระซิบถามทันที
“พี่บุญเห็นคุณแดงมานานหรือยัง”
“เห็นเธอยืนตั้งนานจนบุญมาทักนั่นละค่ะคุณเปรม”
เธอคงได้ยินเต็มสองหู ที่เขาว่าไม่ได้รัก…
ชายหนุ่มครุ่นคิดนิ่งสนิท รู้สึกคล้ายดั่งน้ำร้อนรินรดมือให้ปวดแสบชอบกล ทั้งที่ตนเองบอกอย่างหนักแน่นกับใจ และกับแม่ผู้ให้กำเนิด เขามีคนรักอยู่แล้ว!!

คนบ้านหลวงพานิชขนของลงเรือ ดารกากราบลากำนันปริกและแม่วาด เธอสวมกอดแม่วาดประจบประแจง แม่วาดรักใคร่เอ็นดูดารกามากเสียจนแกล้งทำเป็นลืมคำพูดของลูกชายที่ว่า เขามีคนรักอยู่แล้ว
“แดงรักแม่วาดจังเลยค่ะ รักที่นี่ด้วยนะคะ นี่ถ้าแดงทำนาเป็น แดงจะเอาข้าวมาขึ้นที่ท่าข้าว พ่อกำนันปริก”
“โถขืนว่าไป มือนุ่ม ๆ จะเสียหมด”
“แม่วาดขา ไปเที่ยวที่บ้านบ้างนะคะ แดงมารบกวนตั้งสองครั้งแล้ว”
“ถ้ามีโอกาสจะไปเยี่ยมค่ะคุณหนู”
“แม้แม่วาดจะรับปากแดงอย่างนี้ แต่แดงรู้สึกว่าคงรอแม่วาดถึงผมขาวแน่เลย”
“ช่างว่าจริงคุณ” แม่วาดกอดอีกฝ่ายแน่น ก่อนจะคลายกอดกันไป ดารกากล่าวลาเปรมเป็นคนสุดท้าย
“แดงกลับแล้วนะคะพี่เปรม”
“โชคดีครับคุณแดง”
“แดงไม่มีโชคหรอกค่ะพี่เปรม แดงไม่โชคดีเหมือนกับใครคนนั้น”
เธอทิ้งถ่อยคำที่เปรมฟังดูแปลกไว้ให้กับเขาได้ขบคิด เธอจากไปแล้วพร้อมครอบครัว
“คุณแดงคงชอบลูกเข้าแล้วละเปรม”
ชายหนุ่มยืนนิ่ง ไม่ตอบมารดาว่ากระไร แต่คำพูดของหญิงสาวทุกคำกลับดังย้อนสลับกันไปมาอยู่ในสมอง…เธอไม่โชคดีเหมือนใครคนนั้น!
เธอไม่โชคดีเหมือนใครคนนั้น...ทำไมพูดอย่างนั้น เพราะเขาไม่ได้รักเธอหรือ เพราะพี่ไม่ได้รักเธอหรือน้องแดง!