วิวาห์อารมณ์
เมื่อรักนั้นไม่ได้มาด้วยหัวใจ การครองเรือนจึงเต็มไปด้วยความร้าวรานใจ
Tags: อย่า ยอม แพ้

ตอน: ทำเรื่องให้ยุ่ง


เรือโดยสารเทียบท่ารอรับผู้โดยสาร เปรมเป็นคนจ่ายสตางค์ค่าโดยสารเรือแทนคนทั้งหมด สองหนุ่มลงเรือมาก่อนและรับสาว ๆตามลงมา ดารกาลงเป็นคนสุดท้าย เปรมรับส่งมือจะรับดารกา เธอทำท่ายื่นให้แล้วเปลี่ยนใจเรียกนเรศเสียงหวานเสียจนบาดหูคนที่เธอเคยบอก...รักพี่เปรม
“พี่นเรศขา ช่วยมารับแดงทีค่ะ”
นเรศรีบเสนอหน้ารับอาสาทันที จากนั้นสองหนุ่มสาวนั่งคู่กันทางท้ายเรือ สุดาและราตรีนินทาดารกาเบาๆว่า
“ที่แท้ยัยแดงตามมาคงอยากจีบพี่นเรศ”
“ทำตัวเก๋ (ทันสมัย) ซะเต็มกลืน”
ดารกาพูดว่าอย่างไรคนในกลุ่มที่นั่งเก้าอี้โดยสารต่างไม่ได้ยิน แต่เสียงนเรศหัวเราะร่วนดังตลอดเวลา
“ท่าทางจะไปกันได้นะคะคู่นี้”ชิดสมัยออกความเห็น แต่เปรมขุ่นมัว ต่อว่ากลับมาทันที
“อย่าจับคู่ให้ใครต่อใครไปหน่อยเลยน่าไหม”
ชิดสมัยรีบขอโทษขอโพยแล้วเอ่ยเรื่องวิวธรรมชาติกลบเกลื่อนอย่างเอาใจชายหนุ่ม
ตลาดเก่าค้าทางน้ำ มีการค้าขายกันคับคั่ง แม้จะไม่ได้จดทะเบียนให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวอย่างเป็นทางการ แต่ผู้คนต่างรู้จัดกันดี และมีแม่ค้า พ่อค้ามาชุมนุ่มการค้ากันอยู่มากกว่าที่อื่น หนุ่มสาวได้บรรยากาศจึงลงเรือลำเล็กพายเรือลงไปซื้อของกันเอง แต่ นเรศขอแยกไปกับดารกาเพราะเธอต้องการดูร้านรวงบนบกมากกว่า เปรมใช้เวลาซื้อของเพียงครู่เดียวจึงชวนพวกชิดสมัย
“ทานก๋วยเตี๋ยวเรือกันมั้ย”
“ตามใจพี่เปรมค่ะ”คำของสาวใกล้ตัวที่บอกออกมา เปรมเห็นเป็นเรื่องธรรมดา เพราะสาวๆมักจะเอ่ยว่า ตามใจพี่เปรมเสมอ...ใครกันเล่าที่ทำให้เขาขัดใจมากนักในวันนี้
เปรมพาสามสาวไปนั่งที่แพก๋วยเตี๋ยวเรือ และให้พวกเธอรออยู่ที่นั่น ส่วนเขาบอกกับทุกคนว่าจะไปตามนเรศและดารกา ซึ่งไม่ทราบไปที่ไหนกันหายไปทั้งคู่
ฝ่ายดารกาสาวจอมยุ่งเดินบนทางไม้มีร้านค้าขายของที่ระลึกอยู่ยาวตลอดทางทั้งสองข้าง เดินมาถึงร้านขายตุ๊กตา หญิงสาวหยุดเลือกอยู่ครู่หนึ่ง นเรศอยู่ใกล้ตลอดเวลา
“แดงจะเอาตุ๊กตาตัวนั้นค่ะ”
เธอชี้ตุ๊กตาผมจุกคลับคล้ายตัวหนึ่งที่เคยได้มาจากเปรม นเรศตามใจตกลงราคากับเจ้าของร้านแล้ว แต่ ดารกาเปลี่ยนใจ
“ไม่เอาดีกว่า แดงจะเอาหมวกสานร้านนั้นค่ะ”
เธอวิ่งไปที่ร้านขายเครื่องประดับนเรศไล่ตาม เปรมตามหาหนุ่มสาวทั้งสอง ชายหนุ่มตามหาจนทั่วตลาดเห็น กระทั่งมาพบเพียงนเรศคนเดียว กำลังเดินเหลียวซ้ายแลขวาคล้ายมองหาใคร เปรมไม่เห็นสาวที่มาด้วยเขาร้อนใจยิ่งรีบเข้ามาหาเพื่อน
“คุณแดงล่ะนเรศ”
“หายไปไหนไม่รู้กันกำลังตามหาอยู่”
“มากับนาย ทำไมไม่ดูให้ดี”
เขาตำหนิเพื่อนซึ่งหน้าเซียวด้วยสำนึกผิด เปรมผละจากเพื่อนไปเที่ยวค้นหา ส่วนดารกาแอบออกจากร้านค้าที่หลบซ่อน เดินกลับไปหานเรศ และปล่อยให้เปรมค้นหาจนอ่อนใจ
เมื่อเปรมกลับมาที่แพริมน้ำจึงพบดารกา นเรศ อยู่กับพวกชิดสมัย หญิงสาวร่างบางกวักมือเรียกคนรักให้เข้าไปรวมกลุ่ม ดารกายิ้มเยื้อนในสีหน้าเพียงเธอชายตามองเปรมโดยไม่เอ่ยว่าอะไร นเรศเป็นฝ่ายบอกเล่าให้เพื่อนรักฟังว่า
“คุณแดงเธอไปทำธุระส่วนตัวแล้วก็ไม่บอกกัน”
เปรมปลายตามองหญิงสาว ซึ่งเหลือบแลมามองเพียงนิดเดียว ชายรูปงามปักใจเชื่อว่า ดารกาเจ้าเล่ห์ หลอกนเรศให้เที่ยวตามหา และเขาเองพลอยโดนหลอกให้เสียเวลาตามหาไปด้วย
“ตกลงคุณแดงไม่ซื้ออะไรเลยหรือครับ”
“ไม่ได้สักอย่างค่ะ”
“แต่ผมซื้อตุ๊กตาดินเผานี้มาให้ครับ”
นเรศยื่นส่งให้ ดารการับมาถือไว้ ยิ้มแจ่มใสจนเปรมเบือนหน้าไปทางอื่นเล็กน้อย ก่อนหันกลับมาทำเมินเฉยไม่สนใจ
ดารกาจงใจกล่าวดังมากพอที่จะให้ทุกคนได้ยินชัดว่า
“แดงจะรักษาไว้แทนตัวเก่าที่มีอยู่ค่ะพี่นเรศ”
“คุณแดงเคยมีแล้วหรือครับ”
“ค่ะเป็นตุ๊กตาที่แดงรักมากแต่วันนี้ไม่รักแล้วล่ะ ไม่รักอีกแล้ว”เธอย้ำเปรมโพล่งปากออกมาด้วยความลืมตัว
“พอได้ใหม่ก็ลืมเก่า”
อีกฝ่ายยิ้มละมัยตอบโต้เรียบเรื่อย
“ใคร ๆ ก็เป็นอย่างแดงทั้งนั้นค่ะพี่เปรม ในเมื่อของเก่าใช้ไม่ได้ จะมีใครขืนรักได้ลง”
“แต่ของเก่าย่อมมีคุณค่าทางใจ”ชิดสมัยย้อนกลับมาอย่างไม่เห็นด้วย ดารกาค้อนคมใส่เพื่อนสาวพร้อมกับกระแทกเสียงใส่
“ดูเธอช่างเหมาะสมกับคุณเปรมเสียนักความคิดเห็นจึงไปทางเดียวกัน”
“เธอเป็นอะไรไปแดง”
“ฉันจะกลับแล้วนะ”
สุดาและราตรีส่ายหน้าระอาใจกับความหุนหันพลันแล่นของดารกา ที่กล่าวจบลุกขึ้นเดินเร็วรี่ จนคนทั้งหมดต้องรีบพากันตามไป เพราะดารกา เดินจ้ำครู่เดียวถึงท่าเรือ โบกเรือโดยสารทันทีทุกคนต้องรีบตามออกมาเป็นแถวราตรีเข้าไปหาเพื่อนไต่ถามไม่เบานักบนเรือโดยสารมีหลังคา
“เธอโกรธใครโกรธอะไร”
“เปล่า”
“ทำปฏิเสธเหมือนแมวขโมยปลาย่าง”
“นั่นสิ ปากก็คาบปลา แต่ยังร้องเปล่าๆ”สุดาและราตรีสองเพื่อนสนิทของชิดสมัยช่วยกันรุมดารกา คุณหนูผู้เอาแต่ใจ
ดารกาไม่เคยยอมแพ้เพื่อนที่ไม่สนิททั้งกลุ่มมาแต่ไหนแต่ไร วันนี้ก็เช่นกัน เธอเป็นฝ่ายขอเข้ามาร่วมกลุ่มเพื่อจุดหมายบางอย่างของตนเองเท่านั้น จึงโต้กลับ
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกเธอว่าโกรธอะไร”
ทุกคนดูสนใจใคร่รู้ว่าดารกาจะตอบว่าอย่างไร ยิ่งเปรม ทำเหมือนไม่อยากรู้ แต่เขาเองที่โกหกตัวเองไม่ได้ว่าอยากรู้มากกว่าผลสอบของตนเองเสียอีก เปรมเงี่ยหูฟังแต่ภายนอกทำเป็นไม่สนใจ
“ฉันโกรธแดดที่ร้อน โกรธน้ำที่เย็น และฉันอยากโกรธอะไรอีกดีล่ะ”
“บ้าแล้วล่ะแดงเธอนี่พูดแปลก ๆ อยู่เสมอฉันตามเธอไม่ทันจริง ๆ”
นเรศพอใจกับความคิดล้ำสมัย และความเอาแต่ใจของดารกา ซึ่งเขามองว่าฉลาด ไม่เหมือนใคร และที่สำคัญเขามองว่าครั้งนี้เขาตาแหลมมากกว่าเพื่อนร่วมรุ่นนายร้อยในเรื่องการมองผู้หญิงมากกว่า
เปรมมองข้ามดารกาไปอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่ดารกา ต่างกันกลับกลุ่มปลาตะเพียนของชิดสมัย ซึ่งมักทำอะไรเหมือนกัน แต่งกายเหมือนกัน พูด หรือทำท่าเหมือนกัน แตกต่างจากดารกา ที่โดดเด่นน่าในใจ นเรศคิดว่าเขาคงมีคู่แข่งในเรื่อการจีบดารกามาก ดังนั้นชายหนุ่มจึงซึมเซาอย่างที่ยังไม่ทันได้ลงมือจีบอีกฝ่ายอย่างจริงจัง
นเรศชวนเปรมให้ไปเป็นเพื่อนเพื่อไปบ้านหลวงราชฯ แต่เปรมเอ่ยอ้างถึงความเหมาะสมว่า
“นายก็รู้ว่าเขาเป็นคุณหนู”
“แต่กันหลงรักเธอเสียแล้วเปรม กันกินไม่ได้นอนไม่หลับเลย”
“แต่เราไม่ว่างไปส่ง”
เปรมตัดบทขณะนั้นชิดสมัยมาหาเปรมที่ ๆ ทำงานและหญิงสาวชุดขาวครีมตัดปกด้วยผ้าลูกไม้ราคาแพง ดูสวยสะดุดตา ดารกามากับชิดสมัย เปรมเคยรู้มาก่อนหน้านี้เพียงว่าหญิงคนรักของเขามีเพื่อนสนิมคือสุดาและราตรี ไม่เคยได้ยินสาวทั้งสามคนเอ่ยถึงดารกา
แต่ที่ผ่านมาชายรูปงามได้เห็นดารกามากับชิดสมัยราวกับเป็นเพื่อนสนิทเสียยิ่งกว่าสองสาวที่เขารู้จัก ซึ่งวันนี้เขาไม่เห็นเงาของพวกเธอ
นเรศเหลือบเห็นสองสาวสุดสวย และที่งามสะดุดตาสะดุดใจของเขา คือดารกา ชายหนุ่มรีบผุดลุกจากที่นั่ง ปราดไปหาอีฝ่ายด้วยความยินดี
“คุณแดงโอ้ กามเทพแน่ ๆ ที่ทำอย่างนี้ได้”
ดารกาไหว้สองบุรุษ ชิดสมัยสานสบตาคนรัก ซึ่งถามเรียบ ๆ
“ไปไหนกันมา”
“ไหมไปสมัครงานมาค่ะ ผ่านมาแถวนี้เห็นว่าใกล้เที่ยงจึงแวะมาหาพี่เปรม คิดว่าจะออกไปทานอาหารกันเสียอีกค่ะ”
นเรศเป็นฝ่ายถามดารกาบ้าง
“คุณแดงไปสมัครงานมาเหมือนกันหรือครับ”
“ไปเป็นเพื่อนไหมค่ะ พี่นเรศเป็นอะไรไปคะ ดูหมอง ๆ ลงไป”
“ผม คิดถึงคุณ”
ดารการร้อนผ่าวไปทั้งกาย แก้มเนียนใสชมพู่เรื่อด้วยเลือดฉีดซ่าน เมื่อได้ยินชายหนุ่มสารภาพออกมาต่อหน้าคนหลายคน นเรศรีบเอ่ยอ้างออกมาเมื่อรู้สึกตัวว่าเสียมารยาทต่อหญิงสาว
“คุณแดงอย่าว่าผมนะครับที่พูดตรง ๆ อย่างนี้”
“ไม่ว่าค่ะ แดงดีใจเสียอีก”
“คุณแดง”นเรศพึมพำชื่อหญิงสาวใจแทบขาดเสียให้ได้
“ขอบคุณที่เข้าใจผม เอ่อใกล้เที่ยงแล้ว ไปทานข้าวกันนะครับ ไปพร้อมกันเลยนะครับ ดีมั้ยเปรม”ท้ายประโยค นเรศถามความเห็นของคนตัวโต
ทั้งสี่ไปร้านอาหารใกล้ ๆ ซึ่งผู้คนพร่ำบ่นข้าวของแพง*(บ่นกันมาทุกยุคทุกสมัย)
“อย่างนี้คนรวยก็ได้เปรียบคนจนน่ะสิ ของแพงเงินถูกมีเงินเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอซื้อของได้”
“รัฐบาลคอรัปชั่น”
ใครคนหนึ่งเปรยแล้วต่างคนต่างผละหนีจากกัน
นเรศเอาอกเอาใจดารกาจนดูเหมือนเป็นคู่รักกัน ขณะที่ชิดสมัยแกะกุ้งตัวโตให้เปรม นเรศหยิบมาตัวหนึ่งแล้วอวดอ้างสรรพคุณ
“คุณแดงชอบทานมั้ยครับกุ้งแม่น้ำ”
“ชอบค่ะแดงเคยเห็นเขาจับมาจากคลองค่ะ”
เขาคนนั้นดารกาหมายถึงคนที่นั่งทำไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่มีความหลังหรือจำวันนั้นไม่ได้แล้ว ชิดสมัยฟังคำบอกเล่าของดารกาแล้วรู้สึกตื่นเต้นจึงเอ่ยปากออกมาว่า
“โชคดีจังเลยแดง ฉันอยากเห็นบ้าง”
“ก็ลองขอให้พี่เปรมงมให้สิ ท่าทางจะงมเป็น จริงมั้ยคะพี่เปรม”
ดารกาโยนคำถามไปให้เปรมตอบ ชิดสมัยจึงหันไปวิงวอนเปรมทางสายตาหากชายหนุ่มปฏิเสธ
“พี่มีงานยุ่ง ๆ อยู่ๆไม่มีเวลาหรอกไหม ซื้อกินแบบนี้ง่ายดีอยู่แล้วนี่”
“เห็นมั้ยพี่เปรมงมเป็น แต่ไม่มีเวลาจะหาให้เธอกิน” ดารกาตอกย้ำ
เปรมมองดุเธอเสตักอาหารทำไม่รู้ไม่ชี้ ชิดสมัยเอ่ยชวนอีก
“วันหยุดนี้ล่ะคะว่างมั้ย”
“ไหมจะไปไหนล่ะครับ”
“ไหมอยากดูหนังค่ะ”
“เรื่องงานล่ะได้หรือเปล่าไหม”
“เขาให้รอก่อนค่ะ พอถามว่ามีปัญหาเรื่องสุขภาพมั้ย ไหมเผลอตอบว่าเป็นโรคหัวใจ”
นเรศบอกคล้ายเย้าเพื่อนชายไม่ช่างพูดของเขาว่า
“ถึงไม่ได้งานก็ไม่เป็นไรหรอกไหม เพราะว่า หมวดเปรมของไหมเขาเลี้ยงดูไหมได้อยู่แล้ว”
“เซี้ยวค่ะพี่นเรศ พูดอย่างนี้ไหมอายนะคะ”
“นเรศเขาพูดเรื่องจริงไหมจะอายทำไม”เปรมหันไปตอบคู่รัก
ชิดสมัยอายม้วนจนหน้าแดงกล่ำ เธอวางมือไม่ถูก ดูเกะกะไม่รู้จะวางที่ไหน เปรมจึงกุมเอาไว้นิดหนึ่งแล้วเลื่อนไปวางบนตักหญิงสาว
ดารกาเมินหน้าไปทางอื่นไม่มองกิริยาอาการตอบรับของสองหนุ่มสาวให้บาดใจตนเอง เธออยากยื้อมือของชายหนุ่มออกมาจากการเกาะกุม แล้วฝังรอยฟันเสียให้สาแก่ความเจ็บในดวงใจนัก…ทำไมต้องทำร้ายใจของแดงด้วยคะพี่เปรม...หญิงสาวคนเก่งครวญในอกอย่างไม่แสดงออกมาให้ใครเห็นว่าเจ็บปวดใจเพียงใด
ส่วนชิดสมัยมีกำลังใจมากขึ้น จึงเอ่ยชวนเปรมว่า
“เรื่องไปดูหนัง ไปนะคะพี่เปรม”จากนั้นหันมาชวนดารกา “ แดงไปด้วยมั้ย รอบกลางคืน”
“ได้จ้ะไหม ถ้าพี่เปรมไม่ว่างพาไปก็ให้พี่นเรศไปคุ้มกันดีมั้ย” ดารการีบยกหน้าที่ไปให้นเรศเป็นคนสำคัญ เยาะเย้ยชายที่ทำให้เธอเสียใจ
เปรมแอบผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความไม่พอใจ ก่อนออกปากรับว่า
“ตกลงตามใจไหม พี่จะเอารถไป”
“เราติดรถนายไปด้วยนะเปรม”
“ไหมบอกทางไปบ้านคุณแดงด้วยก็แล้วกัน พี่ไม่รู้จักบ้านของเขา”น้ำเสียงชายหนุ่มไว้ท่า อย่างที่ดารกาอยากทุบอกเสียให้หนำใจ
เธออยากร้องหาพี่ชายคนดีของเธอ แต่ยามอยู่ต่อหน้าชิดสมัย และมีฐานะเป็นคนรักอย่างนี้ เปรมทำเหมือนไม่เคยมีความหลังที่แสนสนิทสนมกับดารกาเลยสักนิดเดียว
พี่เปรม นะพี่เปรม อย่าคิดเชียวว่าหนูแดงจะปล่อยให้ลืมง่ายนัก!!




นางแก้ว
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 พ.ย. 2554, 07:38:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 พ.ย. 2554, 07:38:27 น.

จำนวนการเข้าชม : 2718





<< คนรักของเปรม   อยากเอาชนะ >>
คิมหันตุ์ 7 พ.ย. 2554, 10:23:18 น.
พี่เปรมนะพี่เปรม!!!


เดิมเดิม 7 พ.ย. 2554, 10:28:46 น.
หนูแดง สาวรุ่นใหม่มีดีค่ะ สู้ๆ


Zephyr 7 พ.ย. 2554, 10:57:09 น.
หนูแดงไม่ต้องสนใจตาพี่เปรมแล้ว ทำตัวน่าหมั่นไส้จริง ต่อหน้าคนรักแล้วไง ไมต้องทำแบบนี้ด้วยนะ


ปอแก้ว 7 พ.ย. 2554, 11:58:25 น.
พี่เปรมนะพี่เปรม...แอบทำตัวขัดใจนะเนี่ยยยยย


แพม 7 พ.ย. 2554, 13:17:02 น.
ปล้าโลด! หนูแดง


gozilar 7 พ.ย. 2554, 13:32:27 น.
พี่นเรศ น่าจะหล่อเหมือนกันนะเนี่ย


MYsister 7 พ.ย. 2554, 13:54:41 น.
อ๊ายยยย หนูแดงของเจ๊ สวย รวย เ่ก่ง อย่าได้แค่ผีเน่าค๊าาาาา


นางแก้ว 7 พ.ย. 2554, 16:05:20 น.
5555พี่เปรมเป้นโลงผุหรือเปล่าจ๊ะ


nutcha 7 พ.ย. 2554, 16:56:13 น.
หนูแดงเข้มแข็งไว้ค่ะ


minafiba 7 พ.ย. 2554, 21:01:46 น.
^_^ more more plz


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account