วิวาห์อารมณ์
เมื่อรักนั้นไม่ได้มาด้วยหัวใจ การครองเรือนจึงเต็มไปด้วยความร้าวรานใจ
Tags: อย่า ยอม แพ้

ตอน: เสร็จดารกา


ดารกายอกแสยงใจบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินถ้อยคำหวานล้ำเต็มสองรูหู เปรมพาชิดสมัยลงไปจากบ้าน ราตรีและสุดาปรามาสดารกา
“ถึงเธอจะวางแผนชั่วร้ายได้ถึงขนาดนี้ แต่เธอคงรู้แล้วสินะว่า พี่เปรมรักไหมมากแค่ไหน เธอแย่งไม่สำเร็จหรอกดารกา”
“คอยดูก็แล้วกัน” ดารกาเชิดหน้าท้าทาย
“นังคนแพศยา”สองสาวผรุสวาทดารกาออกมาอย่างสุดทน
“ถ้าด่าอีกคำเดียวฉันตบปากเธอเลือดกบปากแน่สุดา ราตรี”
“เธอถือว่าเป็นคุณหนูที่ร่ำรวย คิดจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ”
“คอยดูก็แล้วกันว่าฉันจะทำได้หรือไม่”
ดารกาตอบมาดหมายไว้ในใจ เธอต้องชนะ เธอจะไม่เสียน้ำตามองภาพการโอบอุ้มร่างหญิงอมโรคด้วยความทะนุถนอมนั้นให้เสียน้ำในร่างกายเล่นหรอก เธอไม่กลัวคำว่าแพ้ ถ้าอยากเอาชนะขึ้นมาล่ะก็!!!
เปรมอุ้มชิดสมัยไปหาหมอไม่สนใจดารกาแม้เพียงแต่จะชายหางตามามองสักนิด พวกสุดารุมประณามเธอ ถึงจะเป็นเรื่องจริงแต่เธอก็ยอมรับไม่ได้ แค่หมันไส้แววตาเย้ยหยันของชิดสมัยจึงมาหยอกยั่วให้หัวปั่นเล่น พี่เปรมก็พลอยมีความเหยียดหยันไปอีกคน หญิงสาวจึงคิดอยากเอาชนะให้จงได้…ดารกาคิดด้วยอารมณ์ฉุน คิดได้เพียงอย่างเดียวเท่นั้น เธอตรงแน่วไปที่โทรศัพท์เครื่องใหญ่ตามสมัย กดเลขหมายปลายทางซึ่งคือบ้านเลิศพานิช เรียกผู้รับสายคือคุณเลื่อนให้มารับ!
ในเวลานั้นคุณเลื่อนรับอาหารกลางวันพร้อมหน้ากับคุณหลวง และนคร พร้อมลูกชายลูกสะใภ้ เมื่อท่านไปรัยโทรศัพท์แล้วรีบผลุนผันออกไปทำให้คนที่นั่งพากันมองอย่างเป็นคำถามว่าเกิดอะไรขึ้น!!!
สุดา ราตรีตามเปรมขึ้นรถออกไปด้วยกัน ชิดสมัยฟื้นจากการปฐมพยาบาล เธอนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ร้องไห้ฟูมฟายเสียหนักไม่รับฟังคำอธิบายใด ๆ ของเปรมทั้งสิ้น
ชายหนุ่มตัวต้นเหตุ ‘ศึกชิงนาย’ เอ่ยตัดพ้อคนรักซึ่งหน้าซีด ปากสั่นด้วยอาการหวั่นไหวในใจ
“ทำไมจึงไม่เชื่อใจพี่ ไปเชื่อการกระทำไร้สำนึกของผู้หญิงคนนั้นได้ยังไงกัน”
“ใครจะเชื่อใจพี่เปรมได้อีก สารรูปนางหญิงคนนี้ก็ฟ้องอยู่ ถึงขนาดนุ่งผ้าขาวม้าของพี่เปรม ยังอยู่ในห้อง เรียกหาให้พี่เปรมเข้าไปหาอย่างสนิทสนม จะให้ไหมมองว่าเด็กกำลังเล่นขายของอยู่ได้หรือคะพี่เปรม”หญิงสาวต่อว่าออกมาแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น
สุดาและราตรี นั่งอยู่มุมห้องกระซิบกระซาบถึงความไร้ยางอายของดารกา ได้ยินเปรมเอ่ยเสียงหนักแน่นว่า
“พี่ไม่มีอะไรกับดารกา”
“ไหมไม่เชื่อ ไม่เชื่ออีกแล้ว”
“พี่ไม่เคยรักคนอื่น”
“”แต่พี่หลวมตัวไปแล้วพี่จะว่าอย่างไร”
“พี่ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยนะไหม เชื่อพี่สิ”
“ไม่เชื่อ ไม่เชื่อ”
“ตามใจในเมื่อไหมคิดอย่างนั้นก็ตามใจ”
“คนเลว”
ชิดสมัยตบหน้าเปรมเต็มแรง ก้าวลงจากเตียงพยาบาล ถลันตัวออกไปโดยที่เปรม สุดา ราตรี ห้ามไม่ทัน ชิดสมัยวิ่งผ่านหน้าหมอ ซึ่งยืนเซ็นระเบียนคนไข้อยู่ด้านหน้า เขาหันไปมอง
ตาเหลือกค้างด้วยความตกใจ เพราะคนไข้รายนี้ยังอยู่ในความดูแลของเขา เกิดตายขึ้นมาเขาจะยุ่งยากได้ เมื่อเปรมเดินลิ่วตามชิดสมัยกำลังจะผ่านหมอเจ้าของไข้ไป คุณหมอวัยเดียวกับเปรมฉวยข้อมืออีกฝ่ายไว้ ต่อว่าทันที
“คุณระวังหน่อยสิครับเธอเป็นโรคหัวใจ หนักมาก มาวิ่งไล่จับกันอย่างนี้เดี๋ยวได้หัวใจวายจะทำยังไง”
เปรมตื่นตะลึง ก่อนจะผลุนผันออกไปเพื่อปลอบและทำความเข้าใจกับชิดสมัย หญิงสาววิ่งหอบไปโบกรถยนต์รับจ้างได้คันหนึ่งแล้วรีบเปิดประตูรถเข้าไปทันที สุดา ราตรีรีบเรียกให้รถจอด รถเช่าคันนั้นจอดรับสองสาวไปด้วยกัน สองเพื่อนรักเฝ้าชิดสมัยไม่ห่าง กระทั่งถึงบ้าน
ร้อยโทเปรม อัสนีเดินไปที่จอดรถของตนเอง จากนั้นขับตามรถที่คนรักอาศัยไปอย่างรวดเร็วเท่าที่กำลังแรงของรถจะทำได้
หญิงสาวผู้มีความเจ็บช้ำหัวใจซ้ำเติมโรคภัยของตนเองเข้าไปอีก ตรงรี่เข้าไปหามารดา ซึ่งลุกจากจักรเย็บผ้า เข้ามาสวมกอดลูกสาวอย่างปลอบโยน โดยที่ ชิดสมัยฟ้องร้องฟ้องร้องแม่ริมผู้ให้กำเนิด
“แม่ขาช่วยไหมด้วย พี่เปรมทำร้ายลูก”
“อะไรกัน เป็นไปได้หรือ พ่อเปรมเอาใจลูกมาตลอด เขาแสนดีออกอย่างนั้น”
“เขาทำร้ายลูก เขาพาหญิงอื่นไปนอนที่บ้านของเขา”
“ตายจริง น่าอับอายเหลือเกิน”
ร่างสูงของเปรมผู้มาหยุดยืนหน้าห้อง ได้ยินถ้อยคำฟ้องร้องข้อกล้าวหาจากปากของชิดสมัยอย่างชัดเจน ชายหนุ่มถึงกับนิ่งชาไปทั้งกาย ยามนี้เขาจะไปแก้ตัวได้อย่างไร ความทระนงทำให้เปรมเกิดทิฐิแรงกล้าตามนิสัยที่ไม่ชอบก้มหัวให้กับสิ่งที่เขาไม่ผิด ดังนั้นเวลานี้เขาจึงจากมาอย่างเงียบงัน
ตลอดระยะทางที่เปรมขับรถกลับบ้านเขานึกทบทวนการกระทำของดารกา แล้วก็โทษว่าหญิงสาว ซึ่งเคยเป็นน้องสาวที่น่ารักของเขา แต่บัดนี้เขาต้องโทษผีห่า ซาตานเข้าสิงใจดารกาให้เปลี่ยนไปราวกับว่า หนูแดงคนนั้นไม่ใช่หนูแดงคนที่เขาเคยเอ็นดูอีกแล้ว
ฝ่ายดารกาสวมเสื้อแขนยาว ซึ่งเลยเข่า เพราะเจ้าของตัวสูงและโตกว่าเกือบหนึ่งเท่าของหญิงสาวจอมฉกฉวย เปรมกลับมาถึงบ้านแล้ว ดารการ้อนวูบไปทั้งหน้า เพราะเธอไม่ได้สวมกางเกงอีกชั้นนอจากกางเกงชั้นในกับเสื้อตัวหลวมโพลกเท่านั้น ยางอายของเธอยังมีอยู่ เพียงแต่เก็บซ่อนเอาไว้ภายใต้ท่าทีก๋ากั่น
เปรมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาดูถูกและเห็นอีกฝ่ายไร้ค่า เขาถากถางดารกาอย่างเย็นชา ห่างเหิน
“สะใจทุกอย่างแล้วไม่ใช่หรือดารกา แล้วทำไมยังไม่ไปอีก”
“แดงจะไปได้อย่างไร เสื้อผ้าแดงยังไม่แห้ง”
“เนื้อหนังด้านชาอย่างคุณ จะใส่เปียกหรือแห้งคงไม่ทำให้เนื้อตัวเป็นผื่นคันได้ไปกว่าที่คันอยู่นี้หรอก”
“มาด่าว่าแดงอย่างนี้ได้อย่างไรคะพี่เปรม แดงเปลี่ยนผ้าไม่ทัน ชิดสมัยก็เข้าใจเอาเองเขาไม่มีเหตุผลเองนี่”ดารกาเถียงลงคูหน้าตาเฉย
“คุณตั้งใจแต่แรกแล้วคุณหนูคุณวางแผนอย่างแยบยลจนฉันคิดตามไม่ทัน ฉันมันไม่เจ้าเล่ห์ ร่านร้อน”
“อย่าว่าแดงนะ”เธอแผดเสียงเข้าใส่ เหลือทนต่อคำด่ารุนแรง
ยังไม่ทันโต้เถียงอะไรกันอีก รถบ้านราชพานิชมาถึง คุณเลื่อนมาด้วยตัวเอง
โอ้ เปรมหมดแรงยืนหยัดได้อีกแล้วเมื่อคาดการณ์ได้ต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“คุณหนู นี่คุณ ทำอะไรลงไป”
ดารกาเชิดปากนิด ๆ ก่อนจะบีบน้ำตาใส่ผ้ารุ่มร่ามของเปรม เพื่อเป็นการฟ้องมารดา หญิงสาววิ่งลงบนไดบ้านไปหามารดาคุณเลื่อนกอดลูกสาว ท่านรับสายจากลูกสาว ซึ่งบอกว่าให้รีบมารับ เพราะเธอโดนเปรมรังแก
เมื่อเห็นน้ำตาคนเป็นลูกกับสภาพที่ฟ้องสายตาผู้ใหญ่อย่างเห็นชัดเพียงนั้น ไม่ต้องการคำอธิบาย
“จะว่าอย่างไรพ่อเปรม ไม่เคารพฉันกับคุณหลวงก็ไม่เคยว่า แต่หลอกหนูแดงมาย่ำยีกันอย่างนี้ จะให้ฉันทำอย่างไรบอกมาหน่อยซิ”
“ผมจะว่าอย่างไรได้ล่ะครับคุณท่าน ในเมื่อคุณหนูคิดอ่านได้ขนาดนี้”
“หมาย หมายความว่าอย่างไร” คุณเลื่อนไม่เข้าใจ และไหวระแวงในตัวลูกสาวขึ้นมาทันที เปรมเอ่ยอย่างท้อแท้
“ผมเป็นลูกผู้ชาย หลายหูหลายตาได้เห็น ผมไม่อาจหาข้อแก้ตัวมาล้างผิดได้ เพียงแต่อยากบอกว่าผมตามลูกสาวคุณท่านไม่ทันครับ”
“เธอพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“คุณท่านจะเชื่อผมมั้ยล่ะครับ ถ้าผมจะบอกว่า”
“จะให้เชื่ออะไรได้ ลูกสาวฉันไม่เหลืออะไรอย่างนี้แล้วจะให้ฉันนำไปใส่ตะกร้าล้างน้ำได้หรือพ่อเปรม”
“ผมจะรับผิดชอบทุกอย่าง” เขาตัดสินใจออกไปอย่างไม่ยั้งคิด
ชายหนุ่มตวัดสายตาคมกริบราวกับมีด เห็นรอยยิ้มยินดีหนักหนาของดารกา เขาโทษผิดที่ใจของเขาไม่แข็งมากพอที่จะจับดารกา สาววายร้ายโยนออกไปตั่งแต่แรก
เพียงมิตรภาพของเด็กสาวตัวน้อย ๆ ที่เคยน่ารัก แต่บัดนี้ ดารกาไม่ใช่เด็กหญิงน่ารักคนนั้นอีกแล้ว!!
“เธอควรทำอย่างไรคงรู้ดีสินะเปรม ฉันจะพาหนูแดงกลับบ้าน อย่าให้ฉันได้รอเกินสามวันก็แล้วกัน”
กล่าวจบคุณเลื่อนพาดารกาทั้งที่ใส่เสื้อของเปรม แต่งกายล่อแหลมเต็มที เมื่อนั่งในรถแล้ว คุณเลื่อนหาผ้าเท่าที่จะหาได้มาปกปิดร่างของลูกสาว ดีที่กระเป๋าถือของท่าน มีผ้าพันคอผืนบางๆติดมาด้วย จึงผูกเอวได้อีกชั้นหนึ่ง
เปรมเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง เขาโดนบีบจนไม่มีทางได้เดินแล้วคราวนี้ เขาถูกสำเร็จโทษอย่างไร้ความผิด แต่จำต้องรับ เพราะจำนนด้วยหลักฐาน
ทำไมเขาไม่จัดการกับดารกาเสียให้น่วม ทำไมไม่ปล้ำเธอให้ยับตามความต้องการร่านร้อนของเธอเสียเลยเล่า
อยากนักหรือ ดารกา ร่านร้อนมากตัณหานักหรือ...!!เปรมกำมือจนขึ้นสันหมัดนูน
อย่าได้มีความสุขเลยชีวิตที่เอาแต่ได้ของเธอดารกา ฉันจะตอบแทนให้สาสมทีเดียว ชายหนุ่มอาฆาตกับผู้ที่ทำให้ชีวิตหนุ่มโสดของเขาตกบันไดหัวทิ่มหัวตำอย่างไม่ได้ตั้งตัว เวลาสามวันที่คุณเลื่อนสั่ง...ถ้าเขาไม่ทำตามเล่าอยากรู้จะเกิดอะไรขึ้น แม่มดร่านสวาทคนนั้นจะทำอย่างไร
พ่อ แม่บังเกิดเกล้าของเขาต่างหากที่จะเป็นคนเดือดร้อน เปรมคิดอย่างอ่อนไหวยวบทันที่เมื่อนึกถึงบุพการี
ตกบันไดแล้วต้องพลอยโจน เขารู้สึกได้ถึงความกระอักกระอวลและแสนเจ็บใจอย่างที่สุดเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นใด!!




นางแก้ว
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 พ.ย. 2554, 09:35:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 พ.ย. 2554, 09:35:51 น.

จำนวนการเข้าชม : 3484





<< รุก   รับผิดชอบ >>
เดิมเดิม 12 พ.ย. 2554, 10:08:15 น.
วิวาห์อารมณ์แบบนี้นี่เอง


คิมหันตุ์ 12 พ.ย. 2554, 12:13:12 น.
ยัยหนูแดงจะเจออะไรบ้างเนี่ย?


แพม 12 พ.ย. 2554, 14:05:24 น.
อ้อ วิวาห์อารมณ์นี้เอง


nutcha 12 พ.ย. 2554, 18:35:44 น.
หนูแดงเตรียมตัวรับศึกจากพี่เปรมให้ดีล่ะ


minafiba 12 พ.ย. 2554, 19:56:06 น.
^_^


Zephyr 13 พ.ย. 2554, 00:57:50 น.
อ้อ นี่คือที่มาของชื่อเรื่องสินะคะ แต่แหมชื่อตอนบ่งบอกซะ แต่นะพี่เปรมจะดิ้นหลุดได้ไง หลักบานคาตาขนาดนั้น จากนี้หนูแดงเละแน่ๆ แต่แหม แอบหมั่นไส้ยายไหมกะรักยมสุดๆ เจอแบบนี้ก็สมควร หึหึ เราลำเอียงน่ะค่ะ เข้าข้างหนูแดงเต็มที่เลย ^^


MYsister 13 พ.ย. 2554, 01:25:34 น.
ยิ่งอ่านยิ่งบีบคั้นอารมณ์ ตอนหน้าััยัยไหมคงหัวใจวายตายแน่ๆ


nunoi 13 พ.ย. 2554, 12:16:25 น.
หนูแดงจะรับมือพ่อเปรม ไหวไหม๊หล่ะเนี๊ยะ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account