วิวาห์อารมณ์
เมื่อรักนั้นไม่ได้มาด้วยหัวใจ การครองเรือนจึงเต็มไปด้วยความร้าวรานใจ
Tags: อย่า ยอม แพ้
ตอน: รับผิดชอบ
อยากนักหรือ ดารกา ร่านร้อนมากตัณหานักหรือ...!!เปรมกำมือจนขึ้นสันหมัดนูน
อย่าได้มีความสุขเลยชีวิตที่เอาแต่ได้ของเธอดารกา ฉันจะตอบแทนให้สาสมทีเดียว ชายหนุ่มอาฆาตกับผู้ที่ทำให้ชีวิตหนุ่มโสดของเขาตกบันไดหัวทิ่มหัวตำอย่างไม่ได้ตั้งตัว เวลาสามวันที่คุณเลื่อนสั่ง...ถ้าเขาไม่ทำตามเล่าอยากรู้จะเกิดอะไรขึ้น แม่มดร่านสวาทคนนั้นจะทำอย่างไร
และแล้วเปรมก็ฉุกใจคิด พ่อ แม่บังเกิดเกล้าของเขาต่างหากที่จะเป็นคนเดือดร้อนใจ เพราะเทิดทูนความเป้นคนดี มีน้ำใจของคุณหลวงมาก เปรมคิดอย่างอ่อนไหวยวบทันที่เมื่อนึกถึงบุพการี
ตกบันไดแล้วต้องพลอยโจน เขารู้สึกได้ถึงความกระอักกระอวลและแสนเจ็บใจอย่างที่สุดเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นใด!!
ดารกากลับมาถึงบ้านเลิศพานิชพร้อมด้วยมารดาผู้ที่ตามใจลูกสาวมาตลอด แต่เวลานี้ ท่านยังรู้สึกแปลกกับเหตุการณืที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่จะตัดสินว่าลูกสาวก่อเรื่องเองก็ไม่อาจเห็นเช่นนั้นได้ ท่านไม่คาดว่า ดารกาจะใส่ร้ายคนที่ตนเองรักได้ลงคอ
แม้นมาดักรออยู่ก่อนใคร เมื่อเห็นสภาพนายสาว นางตกใจแทบเป็นลม รีบพาอีกฝ่ายเร้นกายไปห้องส่วนตัวโดยลำพัง เลิศชายออกมาจากห้องรับแขก ซึ่งทุกคน คุณหลวงถามภรรยาซึ่งมีสีหน้าท่าทางไม่ดีนัก คุณเลื่อนไม่อยากเอ่ยปากบอกเรื่องนี้ให้ใครฟังนอกจากสามีคนเดียว
“มีอะไรเกิดขึ้น หนูแดงไปไหนกัน”
“อยู่ข้างบนกับแม้นค่ะคุณพี่ เอ่อ เรื่องนี้เราคุยตามลำพังเถิดนะคะคุณพี่”
วัลย์วิไลได้ยินเช่นนั้นสะดุ้งเหมือนงูโดนตีขนดหางอย่างแรง ร้องออกเป็นภาษาคนเสียงสูง
“เกิดเรื่องร้ายใช่มั้ยคะ ถ้าใช่ทำไมคุณแม่จึงไม่เรียกพวกรับรู้ด้วยเล่าคะ”
“เพราะบางเรื่องพ่อแม่ต้องรู้เพียงลำพังน่ะสิ” คุณเลื่อนเอ่ยเรียบเย็น ซึ่งเป็นกิริยาที่คุณหลวงเองก็ต้องรับฟัง วัลย์วิไล เลิศชาย และนครต่างมองหน้ากัน
วัลย์วิไลนึกอะไรได้บางอย่างจึงหันมายิ้มกลบเกลื่อนเรื่องที่อาจจะไม่เป็นผลดีต่อแผนของเธอให้กับนครคลายความวิตกกังวลว่า
“คุณแม่ก็เป็นเสียอย่างนี้ บางทีเรื่องนิดเดียวก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ให้วัลย์ได้ตกใจแทบตายทุกที คงไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
เลิศชายอดห่วงน้องสาวในสายเลือดเสียไม่ได้ ด้วยความเป็นพี่ เขาอยากฟังร่วมด้วย แต่มารดาของเขามักจะเลี่ยงตามวิสัยของผู้ดี นครแตะแขนเลิศชาย พลางเอ่ยอย่างพร้อมเคียงข้างเสมอ
“ไม่ว่าน้องแดงจะเป็นอะไร ผมยังยินดีรับเธอเสมอนะคุณเลิศ”
ต๊าย ประเสริฐ!
วัลย์วิไลคิดด้วยความปีติกับวงตาแหลมคมของเธอที่หาผู้ชายที่ดีมาให้น้องสามี หลังจากกล่าวแล้ว นครขอตัวกลับไปโดยที่วันนี้ขามาบ้านหญิงสาวที่เขาชอบ ได้แต่ข่าวแต่ไม่เห็นหน้าเธอสักเสี้ยวนาที
คุณหลวงนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องส่วนตัว คุณเลื่อนเล่าให้ฟังถึงสิ่งที่ท่านเห็น คุณหลวงไม่เชื่อเลยว่าเปรมจะทำร้ายดารกาได้ ท่านจึงจะเรียกดารกามาเค้นความจริง แต่คุณเลื่อนเอ่ยท้วงทันที
“อย่าเอาเรื่องลูกเลยค่ะคุณพี่”
“ไม่ได้นะคุณเลื่อน เราต้องให้ความเป็นธรรมกับลูกของคนแสนดีอย่างปริกหรือแม่วาด นี่ฉันอยากคิดเหลือเกินว่าหนูแดงทำตามใจตนเองเสียแล้ว”
“ถึงใช่ แต่เปรมก็รับปากจะสู่ขอค่ะคุณพี่”
“เราจะคลุมถุงชนเขาไม่ได้นะคุณ”
“ลูกรักเขาค่ะคุณพี่”
“แล้วเขาล่ะ ชีวิตแต่งงานจะเป็นยังไงถ้าผู้ชายไม่รักผู้หญิง คนที่จะเสียใจที่หลังคือหนูแดงไม่ใช่หรือคุณ”
“แต่หนูแดงก็หนีคุณนครถึงสองครั้งแล้วนะคะ ถ้าจะคิดว่าให้อยู่กับคนที่เขารักโดยที่หนูแดงไม่รัก ลูกจะเป็นยังไงล่ะคะคุณพี่”
“เราปล่อยตามใจหนูแดงไม่ได้”
“ผู้หญิงมีความสามารถอย่างที่ผู้ชายคาดไม่ถึงอยู่หลายอย่างค่ะ ที่สุดเลยนั้นคือความอดทนต่อคนที่ตนเองรัก ชายผิดร้อยครั้ง ทำดีเพียงสามครั้ง หญิงสามารถลืมความผิดทั้งหมด คุณหลวงคิดอย่างนั้นหรือไม่คะ”
คุณหลวงอึ้งกับเหตุผลของคุณเลื่อน ท่านอยู่ในยุคผู้ชายหลายเมีย ท่านจึงได้เห็นความอดทนของผู้หญิงมามากนัก แต่ลูกสาวไม่ได้อยู่ในยุคของท่าน และที่สำคัญลูกสาวของบท่านมีหัวล้ำ กล้าเกินเหตุไปด้วยซ้ำ ความสุขของดารกาจะต้องแลกด้วยอะไร
“ฉันยังห่วงอยู่ดีนะคุณเลื่อน เปรมเป็นคนจองหอง อวดดีอย่างที่เรารู้กัน ขนาดถึงตอนนี้เขายังไม่เคยเข้ามาไหว้เรา”
“เขาเป็นคนของนายทหารชั้นผู้ใหญ่ที่ต่างขั้ว เขาอาจจะไม่อยากให้เลิศชายลำบากใจ หรือมีคนมองว่าสายทหารเข้ามาอุ้มเลิศชายก็ได้นะคุณพี่”
“ที่ไม่เข้ามาเพราะเขาอาจจะมีผู้หญิงอื่นก็ได้ไม่ใช่หรือ เขาอาจจะไม่อยากให้หนูแดงรู้ และวุ่นวายกับเขา”
เป็นเหตุผลที่คุณหลวงคาดการณ์ได้แม่นยำที่สุด เพราะทันทีที่ดารการู้ว่าเปรมอยู่ที่ใด หญิงสาวก็ทำเรื่องขึ้นมาจนได้
“อิฉันให้เวลาเปรมสามวันที่จะนำผู้ใหญ่มาตกลง ถ้าเขาละเลยไปไม่ยอมทำตามความต้องการของอิฉัน อิฉันก็จะไม่ราวี บังคับเขาเป็นครั้งที่สอง และจะจับหนูแดงผูกไว้ที่บ้านค่ะคุณพี่”
คุณหลวงไตร่ตรองตามคำของภรรยา ถ้าเปรมไม่ตกลงตามที่คุณเลื่อนเรียกไปทำไมเขาจะทำไม่ได้ ในเมื่อเขาเป็นคนจริงคนหนึ่ง แต่ถ้าทำตามนี่สิเป็นเรื่องที่ลูกผู้ชายเมียเดียวอย่างคุณหลวงต้องคิดใหม่ว่าเพราะอะไร!!
เปรมขับรถไปบ้านเกิดของตน ในสมองเต็มไปด้วยความคิดว่าจุดจบของชีวิตของเขาจะเป็นเช่นไร ถ้าต้องแต่งงานกับดารกา คนที่เขาปฏิเสธ และเห็นความน่าชิงชังในการกระทำของหญิงสาว ร่องรอยความน่ารักยามวัยเยาว์หลอกให้เขาตายใจ ไว้ใจให้เธอเข้ามาในบ้าน อยู่กันสองต่อสองจนเกิดเรื่อง
ชายหนุ่มยังไม่ได้ทำความเข้าใจกับคนรัก ซึ่งโทษว่าเขาทำร้ายเธอ ฟ้องร้องว่าเขานำดารกามานอนในบ้าน เขายังเข้าหน้าใครไม่ติดเลย เวลาที่คุณเลื่อนให้มาเพียงสามวันสามวันที่มีไมตรีเป็นเดิมพันว่าจะสะบั้นลงด้วยน้ำมือของดารกา ซึ่งผู้ใหญ่ฝ่ายเธอโยนผิดมาให้กับเขา
นายทหารหนุ่มถอนใจยาวหนักใจกับเรื่องที่ไม่ควรเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลย
รถจอดที่ลานใกล้ใต้ถุนหมู่เรือนไทย บริวารต่างหันมามองเป็นตาเดียว ทุกคนส่งยิ้มมาให้กับเปรมซึ่งไม่มีอารมณืจะยิ้มตอบสักคน ความบึ้งตึงของชายหนุ่มเป็นที่โจทก์จันกันไปไม่น้อย
แม่วาด กำลังนั่งรับลูกบ้านซึ่งนำเงินกู้มาส่ง และบางรายมารับค่าข้าวซึ่งนำมาขายให้ ท่าข้าวของกำนันตอนนี้เป็นที่เลื่องลือว่ายุติธรรม ไม่เอาเปรียบชาวนา ดังนั้นท่าข้าวของกำนันจึงเติบโตรวดเร็ว เบื้องหลังความสำเร็จได้มาจากมันสมองของลูกชาย ชาวบ้านทยอยลงจากเรือน บางคนสวนทางกับเปรมซึ่งแต่งกายตามสบายด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาว สร้อยทองหนักสองบาทโผล่ออกพ้นสาบเสื้อเล็กน้อย พับชายข้อมือทั้งสองข้าง แขนซ้ายสวมนาฬิกาทรงสีเหลี่ยมเคลือบทอง กางเกงทรงสุภาพสีเข้ม สวมถุงเท้าอย่างคนสวมติด เบายิ้มรับชาวบ้านที่ทักทายไปแกนๆ ท่าทางยังมีความคับข้องใจไม่คลาย
บุญเดินไปบอกแม่วาด เมื่อใกล้แล้วจึงได้ทรุดกายนั่ง บอกเล่าว่าเปรมมาถึง
“ท่าทางคุณเปรมเหมือนโกรธใครมาเลยค่ะคุณวาด”
“พ่อคนนี้ท่ามาก แม่บุญก็น่าจะรู้นิสัยน้อง เอาแต่ใจผิดพ่อแม่”
“แต่บึ้งอย่างนี้ไม่เคยเห็นค่ะคุณวาด” คนสนิทวัยเกินสามสิบเจ็ดปีเอ่ย
แม่วาดชักเอะใจ ในที่สุดลูกชายตัวโตเกินตระกูลตัวโตก็เดินเข้าไปหามารดา ชายกนุ่มก้มกราบท่านที่ตัด และสวมกอดเอวมารดา แม่วาดเชยคางลูกชายขึ้นมอง เปรมสงสัยจึงถาม
“มีอะไรหรือครับแม่”
“เปรมต่างหากมีอะไร พี่บุญถึงนำมาฟ้องว่าหน้างอหน้าง้ำเหมือนโกรธคนมาทั้งปี”
สิ้นคำของมารดา ชายหนุ่มจึงทำหน้าบึ้งให้มารดาได้เห็น แม่วาดถึงกับลดมือลงมาจับแขนทั้งสองข้างของลูกชาย บีบแน่น กล่าวด้วยความห่วงใย
“โดนนายสั่งให้ไปยิงคอมมิวนิสต์หรือเปรม ไหนว่าท่านนายพลรักเอ็นดูมากไม่ใช่หรือลูก”
“เรื่องงานไม่มีอะไรหรอกครับแม่ เอ่อพ่อไปไหนครับ” เปรมตอบเสียงเรียบคลายกอดมารดา
“ไปจังหวัด อ้อนั่นกลับมาแล้ว เดี๋ยวนี้ไปตามถนนเร็วดีนะ ไม่เหมือนเมื่อก่อนต้องเดินเรือกว่าจะเสร็จธุระหมดไปเป็นวัน”
เปรมหันไปทางบิดา ยกมือทำความเคารพท่าน ซึ่งกำนันปริกนึกภูมิใจต่อสายเลือดที่มีความสง่างามเป็นอันมาก
“มาให้ขอผู้หญิงหรือลูก” กำนันออกปากทัก แม่วาดสะดุ้งถามย้ำสีหน้ากึ่งตกใจ เมื่อคาดเดาไปว่าที่ลูกทำหน้าโกรธคนทั้งโลกอาจมาจากการโดนจับให้แต่งงานก็เป็นได้ และเรื่องเดียวที่ข้าราชการจะโดนจับให้แต่งงาน คือทำผู้หญิงท้อง
“ทำลูกสาวบ้านไหนท้องหรือเปรม”
“เอ่อเปล่าครับแม่ แต่ว่า เป็นเรื่องหมั้นจริงครับ”
“ใครกันลูก”กำนันปริก ถาม นั่งลงใกล้ภรรยา บุญกางหูอออกฟังว่าสาวคนไหนจะมาเป็นนายผู้หญิงนั่งบนกองเงินกองทองของเศรษฐีจังหวัดนี้
ที่สำคัญ สวยเหมาะสมกับคนหล่ออย่างหาตัวจับยากอย่างลูกชายท่านหรือเปล่า ถ้าได้คนไม่สมหน้าตากัน บุญอดเสียดายไม่ได้
“ลูกสาวใคร หรือเปรม แล้วทำไมต้องทำหน้าเหมือนไม่พอใจด้วยล่ะลูก ไม่รักไม่ชอบก็ไม่ต้องแต่งสิ หรือว่าเขาฟ้องร้องเอาแม่วาดคาดเดาไปทุกเรื่อง แต่ตามใจลูกชายเป็นอันดับแรก “ถ้าหนักหนานักมามัดมือชกเรา แม่ก็จะไปพูดจาต่อรองค่าเสียหายเอง ลูกไม่ต้องร้อนใจไปหรอกเปรม”
“ลูกสาวคุณหลวงราชพานิชครับแม่”
กำนันปริก ถึงกับยิ้มกว้างด้วยความพอใจอย่างยิ่งกับคำตอบ แม้จะออกมาจากท่าทียุ่งยากใจของลูกชาย ส่วนแม่วาดจากที่เข้าข้างลูกนั้นกลับกลายไปเห็นดีงามเต็มที่
“ตาแหลมจริง อย่างนี้ค่อยเหมาะสมกันหน่อย คุณหนูน่ารักไม่มีใครเทียบได้ ท่าทางคุณหลวงกับคุณเลื่อนที่มาบ้านเราครั้งนั้นก็ไม่ได้รังเกียจเดียดฉันท์อะไรเรา อย่างนี้แม่จะไปให้พรุ่งนี้เลยนะลูก ไม่ต้องไปกังวลว่าแม่จะไม่มีปัญญาแต่งเมียคนนี้หรอกลูก”
“พ่อก็เห็นด้วยนะ คูณหนูเป็นเด็กผู้หญิงน่ารัก ช่างเอาใจ ดูท่าทางรักเปรมไม่น้อยเลย”
ชายหนุ่มสะท้านใจแปลบปลาบในน้ำคำของบิดา เขาน่าจะรู้ว่าดารกาชอบเขา และชอบมากขนาดลงทุนคิดแผนร้าย จับผู้ชายขึ้นมาอย่างน่าละอายแทน แม้ผู้ชายคนคนนั้นจะเป็นคนที่เคยเอ็นดูดารกามาก่อนก็ตามที
และถ้าดารกาไม่ชอบเขา แต่ไปใช้การทำแผนนี้กับชายอื่นเล่า เขาจะรู้สึกอย่างไร ไม่เลยหรือ ใช่ เขาไม่รู้สึกอะไรหรอก ในเมื่อเขาไม่ได้รักเธอ ชายหนุ่มย้ำบอกตัวเอง เกลื่อนท่าทีดีใจของผู้ให้กำเนิดทั้งสองซึ่งไม่ถามหาคนที่เขาเคยบอกว่าเป็นคนรักของเขา แม่วาดรู้ แต่คงทำเป็นลืมเพราะชื่อคุณหนูที่ท่านชื่นชอบมาบดบังเสียหมด คิดแล้วน้อยใจแทนชิดสมัยที่ช่างอาภัพเหลือเกิน!!!
“แล้วนี่จะปลูกบ้านให้ใหญ่กว่าเดิมมั้ยมีลูกมีเมียแล้ว น่าจะเพิ่มห้องหับให้มากขึ้นนะลูก มีอยู่ห้องเดียว อาจจะไม่พอ เผื่อคนใช้ของคุณหนูจะไปอยู่รับใช้ด้วย”
คำของมารดาที่พรั่งพรูออกมาด้วยความยินดีนั้น ทำให้ชายหนุ่มเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาในทันที ดารกาต้องการเป็นเมียของเขา เขาจะจัดเต็มให้เลยทีเดียว และเธอต้องเป็นแค่เมีย จะมาเป็นคุณนายไม่ได้ หน้าที่รับใช้ต้องเป็นของเมีย ไม่ใช้คนอื่น ทนได้ก็ทนไป ทนไม่ได้ก็เลิกกันไป ใช่นั่นคือวิธีเอาคืนอย่างที่ดารกาต้องยอมรับ อยากมาเป็นเมียเขาเองคงไม่ถึงปีต้องร้องหย่าจากเขาแน่นอน อาจจะสองเดือนเท่านั้นก็ได้! เปรมคิดวาดภาพการแต่งงานเอาไว้ต้อนรับ คุณหนูผู้เอาแต่ใจ อย่างคิดว่าจะต้องดัดให้หักทีเดียว
“ไม่ต้องหรอกครับแม่ แต่งงานกันใหม่ๆอยากอยู่กันตามลำพังมากกว่าครับ” ชายหนุ่มตอบ ยิ้มมุมปาก สะใจกับความคิดบางอย่างของตน คนดื้อต้องโดนวิธีย้อนกลับให้สาสม
กำนันปริกและแม่วาดขึ้นไปพร้อมกับเปรม ดารกาแอบมองรถของเปรมเข้ามาในบ้าน หญิงสาวเผยยิ้มอย่างยินดี เพราะได้เห็นแม่บ้านและกำนันปริกมาด้วยกัน ชายหนุ่มไม่ได้บอกทางฝ่ายหญิงล่วงหน้าดารการีบลงจากชั้นบนไปบอกบิดามารดาที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งพวกท่านกำลังพักผ่อนอยู่ โดยมีแม้นนั่งรอรับใช้อยู่ด้วย
คุณหลวงนั่งอ่านหนังสือข่าวรายวัน ซึ่งมีแต่ข่าวโจมตีการทำงานของรัฐบาล และเรื่องร้องเรียนสินค้าราคาแพงคุณเลื่อน นั่งเอนหลังตามสบาย ดารกาเดินเร็วเข้าไปด้วยสีหน้าเต็มสุขปิดไม่มิด แม้นเงยขึ้นมาทักนายสาว
“ทำหน้าชื่นเหมือนดอกไม้แรกฝนทีเดียวเจ้าค่ะคุณหนู มีเรื่องยินดีอะไรหรือเจ้าคะ”
“พ่อปริกกับแม่วาดมาค่ะคุณพ่อ คุณแม่” หญิงสาวรายงานด้วยท่าทีอย่างที่แม้นว่าไม่มีผิด คุณเลื่อนกระแอมให้ลูกสาวระมัดระวังกิริยา
คุณหลวงผุดลุกจากที่นั่ง คุณเลื่อนทำตาม แม้นค่อนว่าตามหลัง แต่ก็ทำตามสองเจ้านาย ดารกาเดินแอบหลังแม้นไปด้วยกัน
“เดี๋ยวนี้คนบ้านนอกเป็นใหญ่เป็นโตเสียแล้วนะเจ้าคะคุณท่าน”
“อย่าทำเจ้ายศเจ้าอย่างไปเลยน่าแม้น คนเราทำเป็นไม่รู้ตัวเองคนที่อยู่ใกล้เขาจะรังเกียจเอาได้รู้มั้ย”คุณเลื่อนหันไปสอนบริวารเก่าและแก่ ให้รู้ตัวว่ากาลเวลาย่อมเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้ เป็นคนที่มีแต่ทิฐิ ไม่รู้ปล่อยวาง ไม่รู้เวลาทันโลก จะเป็นคนที่ไร้ความสุขเอาได้
รถของเปรมมาจอดหน้าบันไดตึก กำนันปริกและแม่วาด เห็นประมุขบ้าน เลิศพานิชมายินรอรับ ทั้งสองท่านรีบกุลีกุจอลงมาจากรถ และต่างไหว้อีกฝ่ายด้วยความนอบน้อม ซึ่งคุณหลวงและคุณเลื่อนต่างรับไหว้ ดารกาออกไปไหว้สองผู้ใหญ่ นบนิ้วไหว้เปรม ซึ่งเบือนหน้าหนีไปจากดวงหน้างาม รับไหว้อย่างเสียไม่ได้ ดารกาทำเป็นมองไม่เห็น เข้าไปสวมกอดแม่วาดอย่างสนิทชิดเชื้อ
“แม่วาดขา แดงดีใจจังเลยที่แม่วาดมาค่ะ”
“แม่วาดดีใจมากกว่านะคะที่จะได้เป็นแม่คุณหนูแดงจริงๆ”ท่านตอบแล้วกอดอีกฝ่ายแน่นเข้า เปรมระคายหูเป็นอันมาก เขานึกไปถึงชิดสมัย ซึ่งมารดาไม่เคยถามถึงว่า ดารกาเข้ามาอยู่ตำแหน่งนี้ได้อย่างไร และคนรักเก่าเขาไปไหน แม่ไม่ถามสักคำ
“เข้ามาข้างในก่อน ทั้งสามคน”คุณหลวงเอ่ยชวน คุณเลื่อนสั่งแม้น
“แม้นไปบอกเด็กให้หาน้ำมารับรองคุณท่าน”
แม้นระคายหูมากที่สุด แต่จำต้องก้มหน้ารับคุณท่านที่แม้นเรียกว่าบ้านนอก ซึ่งคนบ้านนอกคนนี้คาดเข็มขัดทอง สวมเสื้อสีชมพูลายลุกไม้ ขับผิวนวลให้ดูมีราศีเทียบเท่าคุณเลื่อนได้ทีเดียว แม้นเองยังคงแต่คิดถึงวาสนาของตนเองเท่านั้นที่ไม่เคยหมุนไปตามโลกอย่างที่นายสอนอยู่หยกๆ
คุณหลวงเดินนำกำนันปริกเข้าไปคุณเลื่อนเดินคู่กับแม่วาด ดารกากอดแขนแม่วาดติดหนึบ เปรมมองการประจบเอาใจของดารกาแล้วอกนึกถึงชิดสมัยเสียไม่ได้ เขาพลาดที่ไม่เคยพาชิดสมัยไปให้มารดาได้รู้จัก ซึ่งบางทีท่านอาจจะรักและเอ็นดูอีกฝ่าย มากกว่า…แค่คิดก็เป็นไปไม่ได้เสียแล้ว เพราะเปรมรู้เลยทีเดียวว่า แม่วาดรักดารกายิ่งกว่าผู้หญิงคนใดในโลกนี้เสียอีก ชายหนุ่มลอบมองการซุกซบกอดแขนแม่วาดอย่างเอาอกเอาใจ มีทั้งขัดตา และแอบเพลินอย่างที่ไม่รู้สึกตัว
ในห้องรับแขก คุณหลวงเชิญกำนันปริกให้นั่งท่านนั่งคู่กับคุณเลื่อน ซึ่งเรียกลูกสาวให้ไปนั่งด้านข้าง แต่ดารกา ยังเอ่ยว่า
“แดงอยากนั่งใกล้แม่วาดค่ะ นะคะคุณแม่ แม่วาดเพิ่งมาแดงคิดถึ้ง คิดถึงค่ะ”
แม่วาดอดค้อมกายลงโอบรอบบ่าดารกาด้วยความเอื้อเอ็นดูอย่างสุดหัวใจเสียไม่ได้ เมื่อดารกาเลือกที่จะนั่งข้างผู้ใหญ่ฝ่ายเปรม ทำให้ชายหนุ่มซึ่งไม่อยากนั่งใกล้หญิงสาวต้องนั่งพื้นทางด้านคุณเลื่อนแทน ดารกาก้มหน้า ซ่อนยิ้มอย่างสมใจที่ยังอุตส่าห์แกล้งเปรมได้อีกนิด
“เด็กรับใช้นำน้ำเย็น หยดยาอุทัยทิพย์ จนน้ำเป็นสีชมพูจางๆซึ่งเป็นที่นิยมกันมาก เพราะทำให้ชื่นใจเวลาดื่ม เด็กรับใช้ออกไปแล้ว แม้นนั่งมุมข้างประตูด้านใต้ คอยรอรับคำสั่ง ทั้งแขกและคนในบ้านต่างยกขึ้นมาดื่มกันทุกคนเป็นการคล้ายจะเริ่มเกริ่นเรื่อง
คุณหลวงเป็นลูกผู้ชายแท้จริงคนหนึ่ง ดังนั้นเมื่อฝ่ายชายไม่ได้แสดงความยินดีในการมาพูดคุยเรื่องการหมั้นหมายหรือทาบทามอย่างเปิดอก ท่านจึงได้เลี่ยงไปถามกำนันปริกเรื่องอื่นแทน
“มาเยี่ยมเยียนกันอย่างนี้ชื่นใจดีนะพ่อปริก เพราะฉันเองเหมือนไม้ใกล้ฝั่งเข้าไปทุกที ไปไหนไกลๆไม่สะดวกเท่าใดแล้ว แต่ข้าวโรงสีข้าวของกำนันขึ้นมาระดับภาคได้เลยนะ ดี ดีมากทีเดียว”
“ความคิดพ่อเปรมเขาทั้งนั้นครับคุณท่าน ถ้าเขาไม่คิดทำ กระผมก็พ้นปัญญาจะคิดได้”
“เปรมเขาเป็นคนที่เอาดีได้ จริงๆ มีคนรักคนชอบอยู่แล้วหรือยังล่ะเปรม”
คำถามของคุณหลวง เจาะกลางใจ ของเปรม และดารกาอย่างทะลวงใจทีเดียว หญิงสาวหน้าถอดสีลงไปอย่างไม่เข้าใจผู้ให้กำเนิด ของตนเอง ดารกาหวั่นใจเป็นอันมาก ไม่อยากได้ยินคำตอบ ซึ่งเปรม เอ่ยออกมาว่า
“ผมรักษาคำพูดกับคุณผู้หญิงท่านครับ ท่านให้เวลาผมสามวัน”
“อ้อ”คุณหลวงลงคำว่าอ้อได้ลึกในลำคอ สีหน้าเรียบเย้ฯ ไม่แสดงอาการยินดียินร้าย เปรมเหลือบสายตามองแล้วอดรู้สึกไม่ได้ว่า นี่คือสีหน้าของคนเป็นพ่อตาคนชัดๆ
แม่วาดกับกำนันปริกไม่เข้าใจต่อคำของสองชายต่างวัย แม่วาดขึงได้เอ่ยอย่างทนไม่ได้ว่า
“เอ่อ เรื่องอะไรกันคะคุณท่าน”
ดารกาจับปลายมือแม่วาดบีบแน่น แม่วาดกุมซ้ำบนมือของคนที่นางหมายมั่นตั้งใจมาแล้วว่าจะให้เป็นสะใภ้อย่างไม่เปลี่ยนแปลง
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะแม่วาด เราเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว จะมานั่งบังคับเด็กไม่ได้หรอก แล้ว ฉันถือนักทีเดียว ถ้าเรื่องจะเกิดความไม่งามเพราะเจ้าแดงไปซุกซน จนทำให้คุณเลื่อนเข้าใจผิด แล้วบีบบังคับให้ผู้ชายมานั่งรับผิดโดยที่ตนไม่ผิด ฉันยอมไม่ได้หรอก เพราะฉันรักลูกสาวของฉันมาก ผิดนักจะส่งหนูแดงไปเมืองนอก”
เปรมอึ้งไปอย่างสนิท เมื่อได้ยินวาจาชัดถ้อยชัดคำของคุณหลวง ที่เปิดปากให้เขาปฏิเสธการแต่งงานนี้เสียเองต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย โดยที่ทางเขายังไม่ทันได้เริ่มทาบทามเสียด้วยซ้ำ
เวลาเดียวกันนั้นเองรถของนครเข้ามาในบ้าน แม้นชะโงกหน้า ไปมองแล้วอุทานว่า
“คุณนครมาอีกแล้ว”
ดารกาสะดุ้ง เกรงว่าพี่สะใภ้ตัวดีจะลงมาจัดแจงเรื่องของเธอทั้งที่เวลานี้เป็นเวลาสำคัญของชีวิตรัก และดูเหมือนบิดากับมารดาจะมองกันคนละทางเสียแล้ว แต่หญิงสาวมิอาจทำการอย่างใดอย่างหนึ่งได้ ไม่ว่าจะเปิดปากออกมาเอง หรือวิ่งหนีออกไปเสียเลย ดังนั้นดารกาจึงปล่อยมือแม่วาดอย่างหมดแรง ก้มหน้า ใช้ปลายเล็บเขี่ยพื้นพรมเล่น
เปรมมองหญิงสาวจอมซนไม่รู้เรื่อง ที่เคยทำฤทธิ์ให้เขาร้อนใจไปหามารดา วันนี้เธอทำเป็นลูกแมวไร้พยศ แต่เขาสิกลับโดนคุณหลวงตีแสกหน้าจนพูดอะไรไม่ออก บอกออกไปก็ไม่ได้ รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่เขาน่าจะโพล่งไปเสียเลยว่าเขามีชิดสมัยอยู่แล้ว และไม่ต้องการแต่งงานกับดารกา
คุณนครมาอีกแล้ว คำนี้กวนใจเขาชะมัดเลย!!
คุณเลื่อนเอ่ยกับชายหนุ่มผู้นั่งเหมือนคนกำลังเป็นโรคที่หาหมอวิเศษมารักษาไม่ได้ เพราะเจ้าตัวก็ไม่รู้เป็นโรคอะไรขึ้นมาว่า
“ต้องขอโทษเปรมนะ ที่วันนั้นป้าเอาแต่โมโห เพราะเห็นหนูแดงใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยท้านของเปรม ป้าจึงทึกทักไปเอง จะไประงับไม่ให้เปรมพาผู้ใหญ่มาที่นี่ก็ระงับไม่ทันเสียแล้ว เปรมลืมความโกรธของป้าวันนั้นเสียเถิดนะ”
“เอ่อ...”
เด็กรับใช้พานครเดินมาที่ห้องรับแขก ชายรูปร่างภูมิฐาน หน้าตาดียินกึ่งกลางประตู ดารกาหน้าถอดสีทันทีที่พบอีกฝ่าย นครทักทายคุณเลื่อน คุณหลวง และดารกานบนิ้วไหว้อีกฝ่าย นครรับไหว้แล้วยิ้มกว้างอย่างคนมีอำนาจ ทักออกจากปากมาว่า
“คุณพ่อมีแขกหรือครับนี่ เอ่อน้องแดงว่างหรือเปล่าครับ”
“ไม่ว่างหรอกจ้ะพ่อ”แม่วาดกล่าวโพล่งออกไปอย่างแหนหวง “ฉันจะมาสู่ขอคุณหนูให้กับลูกชายคนเดียวของฉัน เอ คุณท่านคะ อิฉันไม่ได้เตรียมผู้หลักผู้ใหญ่มาหมั้นหมายให้ถูกต้อง คุณท่านจะรังเกียจมั้ยคะ”
“น้องแดงจะหมั้น...”นครทวนคำ แล้วมองไปที่ชายหนุ่ม ซึ่งเปรมมองอีกฝ่ายเช่นเดียวกัน
กำนันปริก และคุณหลวง เคยเป็นหนุ่ม ที่หมายปองหญิงคนรักกันมาก่อน เคยมีคู่แข่ง ดังนั้นพวกเขาเข้าใจได้ทันทีว่า เปรมกับนครมองกันอย่างจะแย่งลูกเสือไปเป็นของตัว
นครเป็นพ่อค้าที่ประสบความสำเร็จมาได้เพราะการเสี่ยง วันนี้มาตามสังหรณ์ เพราะวันก่อนนั้นเขาได้เห็นความเดือดร้อนที่ปิดบังซ้อนเร้นของดารกา คิดว่าเธอถูกรังแก และวันนี้เขาตัดสินใจเดินหน้ามารับผิดชอบ แต่ไม่คิดว่าจะชนตอ ซึ่งไม่ว่าเป็นตออะไรนครไม่สนใจทั้งนั้น อยากได้ เขาก็ต้องเอาชนะ
“ใช่จ้ะพ่อคุณ ฉันขนสินสอดทองหมั้นมาเต็มคันรถให้สมกับความมีค่าและความรักของฉันมาหมั้นคุณหนูเสียก่อน คุณคงจะต้องถอยไปล่ะ”แม่วาด เข้าข้างว่าที่สะใภ้เต็มที่ นครซึ่งยังหาที่นั่งไม่ได้ และยังโดนดารกาปฏิเสธ เขาจึงรู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก ยิ่งกับเปรมเขายิ่งรู้สึกว่าเหม็นขี้หน้าไม่แพ้กันกับเปรมเลยทีเดียว
กำนันออกเสียงอีกเสียงหนึ่ง เพราะรู้นิสัยลูกชายว่าท่ามาก จนเป็นที่น่าหมั่นไส้ของพ่อตา จึงจะไม่ยกลูกสาวให้เสียแล้ว ท่านจึงต้องรีบส่งเสริมภรรยา
คุณหลวงหยักหน้ารับ ออกปากว่า
“เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ดีนะพ่อปริกจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน คุณนครก็มาเป็นสักขีพยานพอดีทีเดียว”
พยานอยากเป็นเจ้าบ่าวต่าง0ก ส่วนคนจะเป็นเจ้าบ่าวทำนั่งนิ่ง ปากตกหล่นไปไกล จึงไม่มีเสียง
ลอดออกมาสักคำ ส่วนว่าที่เจ้าสาวนั่งยิ้มสดใส เบิกบานใจเต็มที่ทีเดียว!!!
อย่าได้มีความสุขเลยชีวิตที่เอาแต่ได้ของเธอดารกา ฉันจะตอบแทนให้สาสมทีเดียว ชายหนุ่มอาฆาตกับผู้ที่ทำให้ชีวิตหนุ่มโสดของเขาตกบันไดหัวทิ่มหัวตำอย่างไม่ได้ตั้งตัว เวลาสามวันที่คุณเลื่อนสั่ง...ถ้าเขาไม่ทำตามเล่าอยากรู้จะเกิดอะไรขึ้น แม่มดร่านสวาทคนนั้นจะทำอย่างไร
และแล้วเปรมก็ฉุกใจคิด พ่อ แม่บังเกิดเกล้าของเขาต่างหากที่จะเป็นคนเดือดร้อนใจ เพราะเทิดทูนความเป้นคนดี มีน้ำใจของคุณหลวงมาก เปรมคิดอย่างอ่อนไหวยวบทันที่เมื่อนึกถึงบุพการี
ตกบันไดแล้วต้องพลอยโจน เขารู้สึกได้ถึงความกระอักกระอวลและแสนเจ็บใจอย่างที่สุดเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นใด!!
ดารกากลับมาถึงบ้านเลิศพานิชพร้อมด้วยมารดาผู้ที่ตามใจลูกสาวมาตลอด แต่เวลานี้ ท่านยังรู้สึกแปลกกับเหตุการณืที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่จะตัดสินว่าลูกสาวก่อเรื่องเองก็ไม่อาจเห็นเช่นนั้นได้ ท่านไม่คาดว่า ดารกาจะใส่ร้ายคนที่ตนเองรักได้ลงคอ
แม้นมาดักรออยู่ก่อนใคร เมื่อเห็นสภาพนายสาว นางตกใจแทบเป็นลม รีบพาอีกฝ่ายเร้นกายไปห้องส่วนตัวโดยลำพัง เลิศชายออกมาจากห้องรับแขก ซึ่งทุกคน คุณหลวงถามภรรยาซึ่งมีสีหน้าท่าทางไม่ดีนัก คุณเลื่อนไม่อยากเอ่ยปากบอกเรื่องนี้ให้ใครฟังนอกจากสามีคนเดียว
“มีอะไรเกิดขึ้น หนูแดงไปไหนกัน”
“อยู่ข้างบนกับแม้นค่ะคุณพี่ เอ่อ เรื่องนี้เราคุยตามลำพังเถิดนะคะคุณพี่”
วัลย์วิไลได้ยินเช่นนั้นสะดุ้งเหมือนงูโดนตีขนดหางอย่างแรง ร้องออกเป็นภาษาคนเสียงสูง
“เกิดเรื่องร้ายใช่มั้ยคะ ถ้าใช่ทำไมคุณแม่จึงไม่เรียกพวกรับรู้ด้วยเล่าคะ”
“เพราะบางเรื่องพ่อแม่ต้องรู้เพียงลำพังน่ะสิ” คุณเลื่อนเอ่ยเรียบเย็น ซึ่งเป็นกิริยาที่คุณหลวงเองก็ต้องรับฟัง วัลย์วิไล เลิศชาย และนครต่างมองหน้ากัน
วัลย์วิไลนึกอะไรได้บางอย่างจึงหันมายิ้มกลบเกลื่อนเรื่องที่อาจจะไม่เป็นผลดีต่อแผนของเธอให้กับนครคลายความวิตกกังวลว่า
“คุณแม่ก็เป็นเสียอย่างนี้ บางทีเรื่องนิดเดียวก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ให้วัลย์ได้ตกใจแทบตายทุกที คงไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
เลิศชายอดห่วงน้องสาวในสายเลือดเสียไม่ได้ ด้วยความเป็นพี่ เขาอยากฟังร่วมด้วย แต่มารดาของเขามักจะเลี่ยงตามวิสัยของผู้ดี นครแตะแขนเลิศชาย พลางเอ่ยอย่างพร้อมเคียงข้างเสมอ
“ไม่ว่าน้องแดงจะเป็นอะไร ผมยังยินดีรับเธอเสมอนะคุณเลิศ”
ต๊าย ประเสริฐ!
วัลย์วิไลคิดด้วยความปีติกับวงตาแหลมคมของเธอที่หาผู้ชายที่ดีมาให้น้องสามี หลังจากกล่าวแล้ว นครขอตัวกลับไปโดยที่วันนี้ขามาบ้านหญิงสาวที่เขาชอบ ได้แต่ข่าวแต่ไม่เห็นหน้าเธอสักเสี้ยวนาที
คุณหลวงนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องส่วนตัว คุณเลื่อนเล่าให้ฟังถึงสิ่งที่ท่านเห็น คุณหลวงไม่เชื่อเลยว่าเปรมจะทำร้ายดารกาได้ ท่านจึงจะเรียกดารกามาเค้นความจริง แต่คุณเลื่อนเอ่ยท้วงทันที
“อย่าเอาเรื่องลูกเลยค่ะคุณพี่”
“ไม่ได้นะคุณเลื่อน เราต้องให้ความเป็นธรรมกับลูกของคนแสนดีอย่างปริกหรือแม่วาด นี่ฉันอยากคิดเหลือเกินว่าหนูแดงทำตามใจตนเองเสียแล้ว”
“ถึงใช่ แต่เปรมก็รับปากจะสู่ขอค่ะคุณพี่”
“เราจะคลุมถุงชนเขาไม่ได้นะคุณ”
“ลูกรักเขาค่ะคุณพี่”
“แล้วเขาล่ะ ชีวิตแต่งงานจะเป็นยังไงถ้าผู้ชายไม่รักผู้หญิง คนที่จะเสียใจที่หลังคือหนูแดงไม่ใช่หรือคุณ”
“แต่หนูแดงก็หนีคุณนครถึงสองครั้งแล้วนะคะ ถ้าจะคิดว่าให้อยู่กับคนที่เขารักโดยที่หนูแดงไม่รัก ลูกจะเป็นยังไงล่ะคะคุณพี่”
“เราปล่อยตามใจหนูแดงไม่ได้”
“ผู้หญิงมีความสามารถอย่างที่ผู้ชายคาดไม่ถึงอยู่หลายอย่างค่ะ ที่สุดเลยนั้นคือความอดทนต่อคนที่ตนเองรัก ชายผิดร้อยครั้ง ทำดีเพียงสามครั้ง หญิงสามารถลืมความผิดทั้งหมด คุณหลวงคิดอย่างนั้นหรือไม่คะ”
คุณหลวงอึ้งกับเหตุผลของคุณเลื่อน ท่านอยู่ในยุคผู้ชายหลายเมีย ท่านจึงได้เห็นความอดทนของผู้หญิงมามากนัก แต่ลูกสาวไม่ได้อยู่ในยุคของท่าน และที่สำคัญลูกสาวของบท่านมีหัวล้ำ กล้าเกินเหตุไปด้วยซ้ำ ความสุขของดารกาจะต้องแลกด้วยอะไร
“ฉันยังห่วงอยู่ดีนะคุณเลื่อน เปรมเป็นคนจองหอง อวดดีอย่างที่เรารู้กัน ขนาดถึงตอนนี้เขายังไม่เคยเข้ามาไหว้เรา”
“เขาเป็นคนของนายทหารชั้นผู้ใหญ่ที่ต่างขั้ว เขาอาจจะไม่อยากให้เลิศชายลำบากใจ หรือมีคนมองว่าสายทหารเข้ามาอุ้มเลิศชายก็ได้นะคุณพี่”
“ที่ไม่เข้ามาเพราะเขาอาจจะมีผู้หญิงอื่นก็ได้ไม่ใช่หรือ เขาอาจจะไม่อยากให้หนูแดงรู้ และวุ่นวายกับเขา”
เป็นเหตุผลที่คุณหลวงคาดการณ์ได้แม่นยำที่สุด เพราะทันทีที่ดารการู้ว่าเปรมอยู่ที่ใด หญิงสาวก็ทำเรื่องขึ้นมาจนได้
“อิฉันให้เวลาเปรมสามวันที่จะนำผู้ใหญ่มาตกลง ถ้าเขาละเลยไปไม่ยอมทำตามความต้องการของอิฉัน อิฉันก็จะไม่ราวี บังคับเขาเป็นครั้งที่สอง และจะจับหนูแดงผูกไว้ที่บ้านค่ะคุณพี่”
คุณหลวงไตร่ตรองตามคำของภรรยา ถ้าเปรมไม่ตกลงตามที่คุณเลื่อนเรียกไปทำไมเขาจะทำไม่ได้ ในเมื่อเขาเป็นคนจริงคนหนึ่ง แต่ถ้าทำตามนี่สิเป็นเรื่องที่ลูกผู้ชายเมียเดียวอย่างคุณหลวงต้องคิดใหม่ว่าเพราะอะไร!!
เปรมขับรถไปบ้านเกิดของตน ในสมองเต็มไปด้วยความคิดว่าจุดจบของชีวิตของเขาจะเป็นเช่นไร ถ้าต้องแต่งงานกับดารกา คนที่เขาปฏิเสธ และเห็นความน่าชิงชังในการกระทำของหญิงสาว ร่องรอยความน่ารักยามวัยเยาว์หลอกให้เขาตายใจ ไว้ใจให้เธอเข้ามาในบ้าน อยู่กันสองต่อสองจนเกิดเรื่อง
ชายหนุ่มยังไม่ได้ทำความเข้าใจกับคนรัก ซึ่งโทษว่าเขาทำร้ายเธอ ฟ้องร้องว่าเขานำดารกามานอนในบ้าน เขายังเข้าหน้าใครไม่ติดเลย เวลาที่คุณเลื่อนให้มาเพียงสามวันสามวันที่มีไมตรีเป็นเดิมพันว่าจะสะบั้นลงด้วยน้ำมือของดารกา ซึ่งผู้ใหญ่ฝ่ายเธอโยนผิดมาให้กับเขา
นายทหารหนุ่มถอนใจยาวหนักใจกับเรื่องที่ไม่ควรเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลย
รถจอดที่ลานใกล้ใต้ถุนหมู่เรือนไทย บริวารต่างหันมามองเป็นตาเดียว ทุกคนส่งยิ้มมาให้กับเปรมซึ่งไม่มีอารมณืจะยิ้มตอบสักคน ความบึ้งตึงของชายหนุ่มเป็นที่โจทก์จันกันไปไม่น้อย
แม่วาด กำลังนั่งรับลูกบ้านซึ่งนำเงินกู้มาส่ง และบางรายมารับค่าข้าวซึ่งนำมาขายให้ ท่าข้าวของกำนันตอนนี้เป็นที่เลื่องลือว่ายุติธรรม ไม่เอาเปรียบชาวนา ดังนั้นท่าข้าวของกำนันจึงเติบโตรวดเร็ว เบื้องหลังความสำเร็จได้มาจากมันสมองของลูกชาย ชาวบ้านทยอยลงจากเรือน บางคนสวนทางกับเปรมซึ่งแต่งกายตามสบายด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาว สร้อยทองหนักสองบาทโผล่ออกพ้นสาบเสื้อเล็กน้อย พับชายข้อมือทั้งสองข้าง แขนซ้ายสวมนาฬิกาทรงสีเหลี่ยมเคลือบทอง กางเกงทรงสุภาพสีเข้ม สวมถุงเท้าอย่างคนสวมติด เบายิ้มรับชาวบ้านที่ทักทายไปแกนๆ ท่าทางยังมีความคับข้องใจไม่คลาย
บุญเดินไปบอกแม่วาด เมื่อใกล้แล้วจึงได้ทรุดกายนั่ง บอกเล่าว่าเปรมมาถึง
“ท่าทางคุณเปรมเหมือนโกรธใครมาเลยค่ะคุณวาด”
“พ่อคนนี้ท่ามาก แม่บุญก็น่าจะรู้นิสัยน้อง เอาแต่ใจผิดพ่อแม่”
“แต่บึ้งอย่างนี้ไม่เคยเห็นค่ะคุณวาด” คนสนิทวัยเกินสามสิบเจ็ดปีเอ่ย
แม่วาดชักเอะใจ ในที่สุดลูกชายตัวโตเกินตระกูลตัวโตก็เดินเข้าไปหามารดา ชายกนุ่มก้มกราบท่านที่ตัด และสวมกอดเอวมารดา แม่วาดเชยคางลูกชายขึ้นมอง เปรมสงสัยจึงถาม
“มีอะไรหรือครับแม่”
“เปรมต่างหากมีอะไร พี่บุญถึงนำมาฟ้องว่าหน้างอหน้าง้ำเหมือนโกรธคนมาทั้งปี”
สิ้นคำของมารดา ชายหนุ่มจึงทำหน้าบึ้งให้มารดาได้เห็น แม่วาดถึงกับลดมือลงมาจับแขนทั้งสองข้างของลูกชาย บีบแน่น กล่าวด้วยความห่วงใย
“โดนนายสั่งให้ไปยิงคอมมิวนิสต์หรือเปรม ไหนว่าท่านนายพลรักเอ็นดูมากไม่ใช่หรือลูก”
“เรื่องงานไม่มีอะไรหรอกครับแม่ เอ่อพ่อไปไหนครับ” เปรมตอบเสียงเรียบคลายกอดมารดา
“ไปจังหวัด อ้อนั่นกลับมาแล้ว เดี๋ยวนี้ไปตามถนนเร็วดีนะ ไม่เหมือนเมื่อก่อนต้องเดินเรือกว่าจะเสร็จธุระหมดไปเป็นวัน”
เปรมหันไปทางบิดา ยกมือทำความเคารพท่าน ซึ่งกำนันปริกนึกภูมิใจต่อสายเลือดที่มีความสง่างามเป็นอันมาก
“มาให้ขอผู้หญิงหรือลูก” กำนันออกปากทัก แม่วาดสะดุ้งถามย้ำสีหน้ากึ่งตกใจ เมื่อคาดเดาไปว่าที่ลูกทำหน้าโกรธคนทั้งโลกอาจมาจากการโดนจับให้แต่งงานก็เป็นได้ และเรื่องเดียวที่ข้าราชการจะโดนจับให้แต่งงาน คือทำผู้หญิงท้อง
“ทำลูกสาวบ้านไหนท้องหรือเปรม”
“เอ่อเปล่าครับแม่ แต่ว่า เป็นเรื่องหมั้นจริงครับ”
“ใครกันลูก”กำนันปริก ถาม นั่งลงใกล้ภรรยา บุญกางหูอออกฟังว่าสาวคนไหนจะมาเป็นนายผู้หญิงนั่งบนกองเงินกองทองของเศรษฐีจังหวัดนี้
ที่สำคัญ สวยเหมาะสมกับคนหล่ออย่างหาตัวจับยากอย่างลูกชายท่านหรือเปล่า ถ้าได้คนไม่สมหน้าตากัน บุญอดเสียดายไม่ได้
“ลูกสาวใคร หรือเปรม แล้วทำไมต้องทำหน้าเหมือนไม่พอใจด้วยล่ะลูก ไม่รักไม่ชอบก็ไม่ต้องแต่งสิ หรือว่าเขาฟ้องร้องเอาแม่วาดคาดเดาไปทุกเรื่อง แต่ตามใจลูกชายเป็นอันดับแรก “ถ้าหนักหนานักมามัดมือชกเรา แม่ก็จะไปพูดจาต่อรองค่าเสียหายเอง ลูกไม่ต้องร้อนใจไปหรอกเปรม”
“ลูกสาวคุณหลวงราชพานิชครับแม่”
กำนันปริก ถึงกับยิ้มกว้างด้วยความพอใจอย่างยิ่งกับคำตอบ แม้จะออกมาจากท่าทียุ่งยากใจของลูกชาย ส่วนแม่วาดจากที่เข้าข้างลูกนั้นกลับกลายไปเห็นดีงามเต็มที่
“ตาแหลมจริง อย่างนี้ค่อยเหมาะสมกันหน่อย คุณหนูน่ารักไม่มีใครเทียบได้ ท่าทางคุณหลวงกับคุณเลื่อนที่มาบ้านเราครั้งนั้นก็ไม่ได้รังเกียจเดียดฉันท์อะไรเรา อย่างนี้แม่จะไปให้พรุ่งนี้เลยนะลูก ไม่ต้องไปกังวลว่าแม่จะไม่มีปัญญาแต่งเมียคนนี้หรอกลูก”
“พ่อก็เห็นด้วยนะ คูณหนูเป็นเด็กผู้หญิงน่ารัก ช่างเอาใจ ดูท่าทางรักเปรมไม่น้อยเลย”
ชายหนุ่มสะท้านใจแปลบปลาบในน้ำคำของบิดา เขาน่าจะรู้ว่าดารกาชอบเขา และชอบมากขนาดลงทุนคิดแผนร้าย จับผู้ชายขึ้นมาอย่างน่าละอายแทน แม้ผู้ชายคนคนนั้นจะเป็นคนที่เคยเอ็นดูดารกามาก่อนก็ตามที
และถ้าดารกาไม่ชอบเขา แต่ไปใช้การทำแผนนี้กับชายอื่นเล่า เขาจะรู้สึกอย่างไร ไม่เลยหรือ ใช่ เขาไม่รู้สึกอะไรหรอก ในเมื่อเขาไม่ได้รักเธอ ชายหนุ่มย้ำบอกตัวเอง เกลื่อนท่าทีดีใจของผู้ให้กำเนิดทั้งสองซึ่งไม่ถามหาคนที่เขาเคยบอกว่าเป็นคนรักของเขา แม่วาดรู้ แต่คงทำเป็นลืมเพราะชื่อคุณหนูที่ท่านชื่นชอบมาบดบังเสียหมด คิดแล้วน้อยใจแทนชิดสมัยที่ช่างอาภัพเหลือเกิน!!!
“แล้วนี่จะปลูกบ้านให้ใหญ่กว่าเดิมมั้ยมีลูกมีเมียแล้ว น่าจะเพิ่มห้องหับให้มากขึ้นนะลูก มีอยู่ห้องเดียว อาจจะไม่พอ เผื่อคนใช้ของคุณหนูจะไปอยู่รับใช้ด้วย”
คำของมารดาที่พรั่งพรูออกมาด้วยความยินดีนั้น ทำให้ชายหนุ่มเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาในทันที ดารกาต้องการเป็นเมียของเขา เขาจะจัดเต็มให้เลยทีเดียว และเธอต้องเป็นแค่เมีย จะมาเป็นคุณนายไม่ได้ หน้าที่รับใช้ต้องเป็นของเมีย ไม่ใช้คนอื่น ทนได้ก็ทนไป ทนไม่ได้ก็เลิกกันไป ใช่นั่นคือวิธีเอาคืนอย่างที่ดารกาต้องยอมรับ อยากมาเป็นเมียเขาเองคงไม่ถึงปีต้องร้องหย่าจากเขาแน่นอน อาจจะสองเดือนเท่านั้นก็ได้! เปรมคิดวาดภาพการแต่งงานเอาไว้ต้อนรับ คุณหนูผู้เอาแต่ใจ อย่างคิดว่าจะต้องดัดให้หักทีเดียว
“ไม่ต้องหรอกครับแม่ แต่งงานกันใหม่ๆอยากอยู่กันตามลำพังมากกว่าครับ” ชายหนุ่มตอบ ยิ้มมุมปาก สะใจกับความคิดบางอย่างของตน คนดื้อต้องโดนวิธีย้อนกลับให้สาสม
กำนันปริกและแม่วาดขึ้นไปพร้อมกับเปรม ดารกาแอบมองรถของเปรมเข้ามาในบ้าน หญิงสาวเผยยิ้มอย่างยินดี เพราะได้เห็นแม่บ้านและกำนันปริกมาด้วยกัน ชายหนุ่มไม่ได้บอกทางฝ่ายหญิงล่วงหน้าดารการีบลงจากชั้นบนไปบอกบิดามารดาที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งพวกท่านกำลังพักผ่อนอยู่ โดยมีแม้นนั่งรอรับใช้อยู่ด้วย
คุณหลวงนั่งอ่านหนังสือข่าวรายวัน ซึ่งมีแต่ข่าวโจมตีการทำงานของรัฐบาล และเรื่องร้องเรียนสินค้าราคาแพงคุณเลื่อน นั่งเอนหลังตามสบาย ดารกาเดินเร็วเข้าไปด้วยสีหน้าเต็มสุขปิดไม่มิด แม้นเงยขึ้นมาทักนายสาว
“ทำหน้าชื่นเหมือนดอกไม้แรกฝนทีเดียวเจ้าค่ะคุณหนู มีเรื่องยินดีอะไรหรือเจ้าคะ”
“พ่อปริกกับแม่วาดมาค่ะคุณพ่อ คุณแม่” หญิงสาวรายงานด้วยท่าทีอย่างที่แม้นว่าไม่มีผิด คุณเลื่อนกระแอมให้ลูกสาวระมัดระวังกิริยา
คุณหลวงผุดลุกจากที่นั่ง คุณเลื่อนทำตาม แม้นค่อนว่าตามหลัง แต่ก็ทำตามสองเจ้านาย ดารกาเดินแอบหลังแม้นไปด้วยกัน
“เดี๋ยวนี้คนบ้านนอกเป็นใหญ่เป็นโตเสียแล้วนะเจ้าคะคุณท่าน”
“อย่าทำเจ้ายศเจ้าอย่างไปเลยน่าแม้น คนเราทำเป็นไม่รู้ตัวเองคนที่อยู่ใกล้เขาจะรังเกียจเอาได้รู้มั้ย”คุณเลื่อนหันไปสอนบริวารเก่าและแก่ ให้รู้ตัวว่ากาลเวลาย่อมเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้ เป็นคนที่มีแต่ทิฐิ ไม่รู้ปล่อยวาง ไม่รู้เวลาทันโลก จะเป็นคนที่ไร้ความสุขเอาได้
รถของเปรมมาจอดหน้าบันไดตึก กำนันปริกและแม่วาด เห็นประมุขบ้าน เลิศพานิชมายินรอรับ ทั้งสองท่านรีบกุลีกุจอลงมาจากรถ และต่างไหว้อีกฝ่ายด้วยความนอบน้อม ซึ่งคุณหลวงและคุณเลื่อนต่างรับไหว้ ดารกาออกไปไหว้สองผู้ใหญ่ นบนิ้วไหว้เปรม ซึ่งเบือนหน้าหนีไปจากดวงหน้างาม รับไหว้อย่างเสียไม่ได้ ดารกาทำเป็นมองไม่เห็น เข้าไปสวมกอดแม่วาดอย่างสนิทชิดเชื้อ
“แม่วาดขา แดงดีใจจังเลยที่แม่วาดมาค่ะ”
“แม่วาดดีใจมากกว่านะคะที่จะได้เป็นแม่คุณหนูแดงจริงๆ”ท่านตอบแล้วกอดอีกฝ่ายแน่นเข้า เปรมระคายหูเป็นอันมาก เขานึกไปถึงชิดสมัย ซึ่งมารดาไม่เคยถามถึงว่า ดารกาเข้ามาอยู่ตำแหน่งนี้ได้อย่างไร และคนรักเก่าเขาไปไหน แม่ไม่ถามสักคำ
“เข้ามาข้างในก่อน ทั้งสามคน”คุณหลวงเอ่ยชวน คุณเลื่อนสั่งแม้น
“แม้นไปบอกเด็กให้หาน้ำมารับรองคุณท่าน”
แม้นระคายหูมากที่สุด แต่จำต้องก้มหน้ารับคุณท่านที่แม้นเรียกว่าบ้านนอก ซึ่งคนบ้านนอกคนนี้คาดเข็มขัดทอง สวมเสื้อสีชมพูลายลุกไม้ ขับผิวนวลให้ดูมีราศีเทียบเท่าคุณเลื่อนได้ทีเดียว แม้นเองยังคงแต่คิดถึงวาสนาของตนเองเท่านั้นที่ไม่เคยหมุนไปตามโลกอย่างที่นายสอนอยู่หยกๆ
คุณหลวงเดินนำกำนันปริกเข้าไปคุณเลื่อนเดินคู่กับแม่วาด ดารกากอดแขนแม่วาดติดหนึบ เปรมมองการประจบเอาใจของดารกาแล้วอกนึกถึงชิดสมัยเสียไม่ได้ เขาพลาดที่ไม่เคยพาชิดสมัยไปให้มารดาได้รู้จัก ซึ่งบางทีท่านอาจจะรักและเอ็นดูอีกฝ่าย มากกว่า…แค่คิดก็เป็นไปไม่ได้เสียแล้ว เพราะเปรมรู้เลยทีเดียวว่า แม่วาดรักดารกายิ่งกว่าผู้หญิงคนใดในโลกนี้เสียอีก ชายหนุ่มลอบมองการซุกซบกอดแขนแม่วาดอย่างเอาอกเอาใจ มีทั้งขัดตา และแอบเพลินอย่างที่ไม่รู้สึกตัว
ในห้องรับแขก คุณหลวงเชิญกำนันปริกให้นั่งท่านนั่งคู่กับคุณเลื่อน ซึ่งเรียกลูกสาวให้ไปนั่งด้านข้าง แต่ดารกา ยังเอ่ยว่า
“แดงอยากนั่งใกล้แม่วาดค่ะ นะคะคุณแม่ แม่วาดเพิ่งมาแดงคิดถึ้ง คิดถึงค่ะ”
แม่วาดอดค้อมกายลงโอบรอบบ่าดารกาด้วยความเอื้อเอ็นดูอย่างสุดหัวใจเสียไม่ได้ เมื่อดารกาเลือกที่จะนั่งข้างผู้ใหญ่ฝ่ายเปรม ทำให้ชายหนุ่มซึ่งไม่อยากนั่งใกล้หญิงสาวต้องนั่งพื้นทางด้านคุณเลื่อนแทน ดารกาก้มหน้า ซ่อนยิ้มอย่างสมใจที่ยังอุตส่าห์แกล้งเปรมได้อีกนิด
“เด็กรับใช้นำน้ำเย็น หยดยาอุทัยทิพย์ จนน้ำเป็นสีชมพูจางๆซึ่งเป็นที่นิยมกันมาก เพราะทำให้ชื่นใจเวลาดื่ม เด็กรับใช้ออกไปแล้ว แม้นนั่งมุมข้างประตูด้านใต้ คอยรอรับคำสั่ง ทั้งแขกและคนในบ้านต่างยกขึ้นมาดื่มกันทุกคนเป็นการคล้ายจะเริ่มเกริ่นเรื่อง
คุณหลวงเป็นลูกผู้ชายแท้จริงคนหนึ่ง ดังนั้นเมื่อฝ่ายชายไม่ได้แสดงความยินดีในการมาพูดคุยเรื่องการหมั้นหมายหรือทาบทามอย่างเปิดอก ท่านจึงได้เลี่ยงไปถามกำนันปริกเรื่องอื่นแทน
“มาเยี่ยมเยียนกันอย่างนี้ชื่นใจดีนะพ่อปริก เพราะฉันเองเหมือนไม้ใกล้ฝั่งเข้าไปทุกที ไปไหนไกลๆไม่สะดวกเท่าใดแล้ว แต่ข้าวโรงสีข้าวของกำนันขึ้นมาระดับภาคได้เลยนะ ดี ดีมากทีเดียว”
“ความคิดพ่อเปรมเขาทั้งนั้นครับคุณท่าน ถ้าเขาไม่คิดทำ กระผมก็พ้นปัญญาจะคิดได้”
“เปรมเขาเป็นคนที่เอาดีได้ จริงๆ มีคนรักคนชอบอยู่แล้วหรือยังล่ะเปรม”
คำถามของคุณหลวง เจาะกลางใจ ของเปรม และดารกาอย่างทะลวงใจทีเดียว หญิงสาวหน้าถอดสีลงไปอย่างไม่เข้าใจผู้ให้กำเนิด ของตนเอง ดารกาหวั่นใจเป็นอันมาก ไม่อยากได้ยินคำตอบ ซึ่งเปรม เอ่ยออกมาว่า
“ผมรักษาคำพูดกับคุณผู้หญิงท่านครับ ท่านให้เวลาผมสามวัน”
“อ้อ”คุณหลวงลงคำว่าอ้อได้ลึกในลำคอ สีหน้าเรียบเย้ฯ ไม่แสดงอาการยินดียินร้าย เปรมเหลือบสายตามองแล้วอดรู้สึกไม่ได้ว่า นี่คือสีหน้าของคนเป็นพ่อตาคนชัดๆ
แม่วาดกับกำนันปริกไม่เข้าใจต่อคำของสองชายต่างวัย แม่วาดขึงได้เอ่ยอย่างทนไม่ได้ว่า
“เอ่อ เรื่องอะไรกันคะคุณท่าน”
ดารกาจับปลายมือแม่วาดบีบแน่น แม่วาดกุมซ้ำบนมือของคนที่นางหมายมั่นตั้งใจมาแล้วว่าจะให้เป็นสะใภ้อย่างไม่เปลี่ยนแปลง
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะแม่วาด เราเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว จะมานั่งบังคับเด็กไม่ได้หรอก แล้ว ฉันถือนักทีเดียว ถ้าเรื่องจะเกิดความไม่งามเพราะเจ้าแดงไปซุกซน จนทำให้คุณเลื่อนเข้าใจผิด แล้วบีบบังคับให้ผู้ชายมานั่งรับผิดโดยที่ตนไม่ผิด ฉันยอมไม่ได้หรอก เพราะฉันรักลูกสาวของฉันมาก ผิดนักจะส่งหนูแดงไปเมืองนอก”
เปรมอึ้งไปอย่างสนิท เมื่อได้ยินวาจาชัดถ้อยชัดคำของคุณหลวง ที่เปิดปากให้เขาปฏิเสธการแต่งงานนี้เสียเองต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย โดยที่ทางเขายังไม่ทันได้เริ่มทาบทามเสียด้วยซ้ำ
เวลาเดียวกันนั้นเองรถของนครเข้ามาในบ้าน แม้นชะโงกหน้า ไปมองแล้วอุทานว่า
“คุณนครมาอีกแล้ว”
ดารกาสะดุ้ง เกรงว่าพี่สะใภ้ตัวดีจะลงมาจัดแจงเรื่องของเธอทั้งที่เวลานี้เป็นเวลาสำคัญของชีวิตรัก และดูเหมือนบิดากับมารดาจะมองกันคนละทางเสียแล้ว แต่หญิงสาวมิอาจทำการอย่างใดอย่างหนึ่งได้ ไม่ว่าจะเปิดปากออกมาเอง หรือวิ่งหนีออกไปเสียเลย ดังนั้นดารกาจึงปล่อยมือแม่วาดอย่างหมดแรง ก้มหน้า ใช้ปลายเล็บเขี่ยพื้นพรมเล่น
เปรมมองหญิงสาวจอมซนไม่รู้เรื่อง ที่เคยทำฤทธิ์ให้เขาร้อนใจไปหามารดา วันนี้เธอทำเป็นลูกแมวไร้พยศ แต่เขาสิกลับโดนคุณหลวงตีแสกหน้าจนพูดอะไรไม่ออก บอกออกไปก็ไม่ได้ รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่เขาน่าจะโพล่งไปเสียเลยว่าเขามีชิดสมัยอยู่แล้ว และไม่ต้องการแต่งงานกับดารกา
คุณนครมาอีกแล้ว คำนี้กวนใจเขาชะมัดเลย!!
คุณเลื่อนเอ่ยกับชายหนุ่มผู้นั่งเหมือนคนกำลังเป็นโรคที่หาหมอวิเศษมารักษาไม่ได้ เพราะเจ้าตัวก็ไม่รู้เป็นโรคอะไรขึ้นมาว่า
“ต้องขอโทษเปรมนะ ที่วันนั้นป้าเอาแต่โมโห เพราะเห็นหนูแดงใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยท้านของเปรม ป้าจึงทึกทักไปเอง จะไประงับไม่ให้เปรมพาผู้ใหญ่มาที่นี่ก็ระงับไม่ทันเสียแล้ว เปรมลืมความโกรธของป้าวันนั้นเสียเถิดนะ”
“เอ่อ...”
เด็กรับใช้พานครเดินมาที่ห้องรับแขก ชายรูปร่างภูมิฐาน หน้าตาดียินกึ่งกลางประตู ดารกาหน้าถอดสีทันทีที่พบอีกฝ่าย นครทักทายคุณเลื่อน คุณหลวง และดารกานบนิ้วไหว้อีกฝ่าย นครรับไหว้แล้วยิ้มกว้างอย่างคนมีอำนาจ ทักออกจากปากมาว่า
“คุณพ่อมีแขกหรือครับนี่ เอ่อน้องแดงว่างหรือเปล่าครับ”
“ไม่ว่างหรอกจ้ะพ่อ”แม่วาดกล่าวโพล่งออกไปอย่างแหนหวง “ฉันจะมาสู่ขอคุณหนูให้กับลูกชายคนเดียวของฉัน เอ คุณท่านคะ อิฉันไม่ได้เตรียมผู้หลักผู้ใหญ่มาหมั้นหมายให้ถูกต้อง คุณท่านจะรังเกียจมั้ยคะ”
“น้องแดงจะหมั้น...”นครทวนคำ แล้วมองไปที่ชายหนุ่ม ซึ่งเปรมมองอีกฝ่ายเช่นเดียวกัน
กำนันปริก และคุณหลวง เคยเป็นหนุ่ม ที่หมายปองหญิงคนรักกันมาก่อน เคยมีคู่แข่ง ดังนั้นพวกเขาเข้าใจได้ทันทีว่า เปรมกับนครมองกันอย่างจะแย่งลูกเสือไปเป็นของตัว
นครเป็นพ่อค้าที่ประสบความสำเร็จมาได้เพราะการเสี่ยง วันนี้มาตามสังหรณ์ เพราะวันก่อนนั้นเขาได้เห็นความเดือดร้อนที่ปิดบังซ้อนเร้นของดารกา คิดว่าเธอถูกรังแก และวันนี้เขาตัดสินใจเดินหน้ามารับผิดชอบ แต่ไม่คิดว่าจะชนตอ ซึ่งไม่ว่าเป็นตออะไรนครไม่สนใจทั้งนั้น อยากได้ เขาก็ต้องเอาชนะ
“ใช่จ้ะพ่อคุณ ฉันขนสินสอดทองหมั้นมาเต็มคันรถให้สมกับความมีค่าและความรักของฉันมาหมั้นคุณหนูเสียก่อน คุณคงจะต้องถอยไปล่ะ”แม่วาด เข้าข้างว่าที่สะใภ้เต็มที่ นครซึ่งยังหาที่นั่งไม่ได้ และยังโดนดารกาปฏิเสธ เขาจึงรู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก ยิ่งกับเปรมเขายิ่งรู้สึกว่าเหม็นขี้หน้าไม่แพ้กันกับเปรมเลยทีเดียว
กำนันออกเสียงอีกเสียงหนึ่ง เพราะรู้นิสัยลูกชายว่าท่ามาก จนเป็นที่น่าหมั่นไส้ของพ่อตา จึงจะไม่ยกลูกสาวให้เสียแล้ว ท่านจึงต้องรีบส่งเสริมภรรยา
คุณหลวงหยักหน้ารับ ออกปากว่า
“เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ดีนะพ่อปริกจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน คุณนครก็มาเป็นสักขีพยานพอดีทีเดียว”
พยานอยากเป็นเจ้าบ่าวต่าง0ก ส่วนคนจะเป็นเจ้าบ่าวทำนั่งนิ่ง ปากตกหล่นไปไกล จึงไม่มีเสียง
ลอดออกมาสักคำ ส่วนว่าที่เจ้าสาวนั่งยิ้มสดใส เบิกบานใจเต็มที่ทีเดียว!!!
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 พ.ย. 2554, 11:03:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 พ.ย. 2554, 11:03:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 3317
| << เสร็จดารกา | วันหมั้น 1/2 >> |
nutcha 18 พ.ย. 2554, 12:33:05 น.
หนูแดงมาแล้ว ตกลงพี่เปรมแกรักใครกันแน่
หนูแดงมาแล้ว ตกลงพี่เปรมแกรักใครกันแน่
นางแก้ว 18 พ.ย. 2554, 12:47:40 น.
พี่เปรมท่ามาก เขารักคนคอมเม้นค่ะ
พี่เปรมท่ามาก เขารักคนคอมเม้นค่ะ
Zephyr 18 พ.ย. 2554, 13:14:42 น.
หนูแดงมาแล้ว ปล่อยให้คิดถึงซะนาน
ไงพี่เปรม มีโอกาสยกเลิกแล้วไมไม่ทำล่ะคะ ชริ ที่แท้ก็อยากเก็บเค้าไว้คนเดียว หวงก้างอีกต่างหาก มาปากหนักกะทันหัน แถมวางแผนแกล้งหลังแต่งไว้แล้วอีก พอมามีแนวโน้มว่าจะไม่ได้แต่ง เงียบไปเลย
ขอกดไลค์ให้แม่วาดหลายๆครั้งเลยค่ะ ^^ หึหึ แล้วพี่เปรมจะยิ่งรักแม่วาดมากขึ้นอีก เชื่อสิ
หนูแดงมาแล้ว ปล่อยให้คิดถึงซะนาน
ไงพี่เปรม มีโอกาสยกเลิกแล้วไมไม่ทำล่ะคะ ชริ ที่แท้ก็อยากเก็บเค้าไว้คนเดียว หวงก้างอีกต่างหาก มาปากหนักกะทันหัน แถมวางแผนแกล้งหลังแต่งไว้แล้วอีก พอมามีแนวโน้มว่าจะไม่ได้แต่ง เงียบไปเลย
ขอกดไลค์ให้แม่วาดหลายๆครั้งเลยค่ะ ^^ หึหึ แล้วพี่เปรมจะยิ่งรักแม่วาดมากขึ้นอีก เชื่อสิ
violette 18 พ.ย. 2554, 14:26:08 น.
อยากสงสารชิดสมัยแต่อ่านๆไปแล้วหนูแดงนี่ล่ะน่าสงสาร
ต่อจากนี้ไปหนูแดงคงเศร้าใจน่าดูสินะคเนี่ย นายเปรมเล่นตัวปากหนักขนาดนั้น
อยากสงสารชิดสมัยแต่อ่านๆไปแล้วหนูแดงนี่ล่ะน่าสงสาร
ต่อจากนี้ไปหนูแดงคงเศร้าใจน่าดูสินะคเนี่ย นายเปรมเล่นตัวปากหนักขนาดนั้น
pretty 18 พ.ย. 2554, 14:38:32 น.
มีโอกาสยกเลิกแล้วไม่พูด จะมาหาว่านู๋แดงวางแผนไม่ได้นะ
มีโอกาสยกเลิกแล้วไม่พูด จะมาหาว่านู๋แดงวางแผนไม่ได้นะ
MYsister 18 พ.ย. 2554, 15:24:10 น.
ชอบบบบบบบ ตัวร้ายด้านได้อายอดแบบนี้ มันส์แน่ ...อีตาเปรมติดลบทั้งเรื่องจริงๆ
ชอบบบบบบบ ตัวร้ายด้านได้อายอดแบบนี้ มันส์แน่ ...อีตาเปรมติดลบทั้งเรื่องจริงๆ
แพม 18 พ.ย. 2554, 15:39:00 น.
นึกว่าจะลองแกล้งสนับสนุนนครเสียอีก เปรมท่ามากจริงๆ คงเข้าตำรับไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาแน่ๆ สงสัยตอนแต่งงานแล้วเอายัยชิดสมัยมาควงเย้ยอีกแน่ๆ
นึกว่าจะลองแกล้งสนับสนุนนครเสียอีก เปรมท่ามากจริงๆ คงเข้าตำรับไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาแน่ๆ สงสัยตอนแต่งงานแล้วเอายัยชิดสมัยมาควงเย้ยอีกแน่ๆ
คิมหันตุ์ 18 พ.ย. 2554, 16:15:35 น.
อึดอัดแทน พ่อหนุ่มไม่พูดไม่จา อิอิ
อึดอัดแทน พ่อหนุ่มไม่พูดไม่จา อิอิ
เดิมเดิม 18 พ.ย. 2554, 16:24:16 น.
หนูแดงต่อไปจะน่าสงสารมั๊ยเนี่ย
หนูแดงต่อไปจะน่าสงสารมั๊ยเนี่ย
minafiba 18 พ.ย. 2554, 19:03:45 น.
^_^
^_^