Missing Love
(ภาคต่อของพาย) เมื่อเขาทำรักหายไปจนมาเจอเธอ และเธอตั้งใจพลาดความรักเพื่อความสำเร็จ แล้วเขาจะทำให้เธอหันมาสนใจความรักได้อย่างไร
Tags: พาย แจ็คลีน

ตอน: ML001

แฮ่ๆๆ สวัสดีค่ะ Bz (เพลิงวารี) มารับผิดที่มาช้า
แต่ปัญหาครอบครัวยังวุ่นๆ อยู่ ปีนี้มีคนเกิดอุบัติเหตุรอบตัวเยอะมาค่ะ
ต้องคอยดูแลกันหน่อย หวังว่าภาคนี้ก็จะทำให้ผู้อ่านเพลิดเพลินนะคะ
ภาคนี้ตัวละครเยอะ ^^" เพราะครอบครัวทางกาเบรียลมาเพียบ อิอิ
แจ็คลีนมีความเกี่ยวข้องกับทางครอบครัวกาเบรียลเยอะค่ะ
หวังว่าจะไม่งงนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายมาตลอดค่ะ

sirinda
คุณ oolong --- ^^ มาแล้วค่ะมา แล้ว
คุณ XaWarZd --- ต้องลุ้นอีกนานกว่าจรู้ค่ะ โฮะๆๆ
คุณ แว่นใส --- >,< ยังมิบอกค่า
คุณ dino --- ออกกแนวแข่งขันมากว่าค่ะ ชอบเอาชนะทั้งคู่เยย อิอิ
คุณ sai --- มาลุ้นกันต่อค่า อิอิ
คุณ anOO --- 555+ แพ้อยู่ไม่กี่คน แน่นอน แพ้แม่ อิอิ
คุณ ตุ๊งแช่ --- เอาห่วงยางไหมคะ ตอนนี้บีติดอยู่รอบเอวเลย T^T
คุณ kaeka --- แม่นแล้วค่ะ สาวแจ็คเต็มๆ
คุณ tuktuk --- ไม่ค่ะ แล้วก็มา กะจะมาโพสต์ตั้งแต่วันจันทร์ ก็มีญาติเข้าโรงพยาบาลอีกค่ะ ก็เลยวุ่นๆ
คุณ หนอนฮับ --- อิอิ จบแบบ to be contioused...........

jj-book
คุณ นอนดูดาว --- แต่จะได้อ่านลักพาตัวต่อ ก็อีกพักค่ะ
คุณพี่ chakansi --- T^T อยากให้สามีดีๆ เหมือนกันค่ะ แต่ถ้าไม่ได้ บีขอเมียดีๆ 555+

bloggang
คุณ สา --- ภาคใหม่มาแล้วค่ะ ^^
คุณ greentea --- ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ หนุ่มของแจ็คชื่อ ทรงธรรม นามสกุลอภินันท์ค่ะ ^^
คุณ เอิงเอย --- ขอบคุณค่ะ ดีใจที่ทำให้คนอ่านสนุก อิอิ เป็นกำลังใจให้ด้วยค่ะ
คุณ tadatul --- ขอบคุณเช่นกันค่ะ
คุณ tuk_ora --- [>,<] l ;D l

dek-d
คุณ venus-yu --- มีต่อแน่นอนค่ะ ^^
คุณ lady-night --- ขอบคุณค่ะ แล้วพายก็จะโผล่มาเรื่อยๆ ในภาคต่อนี้ค่ะ

******************************

Missing Love ตอนที่ 1

******************************

ทุกคนเงียบเสียงและรอผู้สังเกตการณ์เป็นครั้งสุดท้าย เป็นการซื้อขายหุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นของบริษัทผลิตหัวน้ำหอมที่ใหญ่แห่งหนึ่งของประเทศไทย

ผู้จัดการหลายคนต่างก็ดูผลงานที่ดีขึ้นของตัวเองกันอย่างปลาบปลื้ม และด้วยคำปรึกษาจากผู้สังเกตการณ์พิเศษคนนี้ ทำให้การฟื้นฟูบริษัทเป็นไปได้

นานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่มีใครมา นอกจากผู้เข้ามาซื้อและเจ้าของบริษัท ซึ่งทำหน้าที่บริหารและช่วยฟื้นฟู

“เมื่อไรจะมา” น้ำเสียงราบเรียบทำให้คนฟังสงบลงได้

ชายหนุ่มวัยทำงานส่ายหน้าแล้วหาคำตอบไม่ได้ “ผมโทรไปแล้วครับพี่ แต่ไม่เปิดเครื่อง ไม่รู้ว่าจะติดต่อยังไง เมื่อวานเธอโทรมาบอกว่าจะมาทันทีหลังจากลงเครื่องครับ”

ชายหนุ่มวัยสามสิบเศษพยักหน้าช้าๆ “เครื่องดีเลย์ว่างั้นเถอะ”

“น่าจะเป็นแบบนั้นนะครับ เรามาสรุปผลหลังจากฟื้นฟูบริษัทได้หนึ่งปีดีกว่าไหมครับ” ทรงชัยบอกญาติผู้พี่ของเขา แล้วเริ่มปล่อยให้ผู้จัดการคนต่างๆ นำเสนอผลงาน

สักพักเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น แล้วมีหญิงสาววัยกลางคนท่าทางทะมัดทะแมงเปิดประตูออก จากนั้นเด็กสาววัยสิบหกย่างสิบเจ็ดก็เดินเข้ามาด้วยชุดลูกไม้สีชมพูอ่อน รองเท้าส้นกำลังพอดี ผมสีทองดัดรอนหยิกสวยรวบด้วยริบบิ้นสีชมพูทั้งสองข้าง มือมีกระเป๋าถือราคาแพงสีชมพูเข้ม

“สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะที่มาช้า เครื่องดีเลย์และรถก็ติดมากจริงๆ” เด็กสาวพูดก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ที่ว่างอยู่ และมีเบเนดิกซ์คอยดึงเก้าอี้ให้ เธอมองภาพที่ฉายอยู่ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเผลอพูดภาษาฝรั่งเศสไป จึงเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษ “อ่า ขอโทษค่ะ เผลอไปหน่อย ฉันชื่อแจ็คลีน ธีโอฟาสเต้ มิสเตอร์อัจฉริยา เราเคยคุยกันทางโทรศัพท์หลายครั้งแล้วนะคะ”

“อ๋อ มาดมัวแซลธีโอฟาสเต้ ยินดีที่ได้พบนะครับ” ทรงชัยนิ่งอึ้งอยู่นานจนกระทั่งเธอบอกเขาแบบนั้น

“คุณจะสรุปผลต่อก็ได้นะคะ ภาษาไทยก็ได้ค่ะ เพราะฉันอ่านรายงานภาษาอังกฤษแล้ว และจำได้หมดแล้วค่ะ ไม่มีปัญหาเรื่องการสื่อสาร” แจ็คลีนอธิบาย ก่อนพยักหน้าให้คนที่กำลังรายงานอยู่เริ่มต่อ

เมื่อการรายงานผ่านไปสักครู่ เบเนดิกซ์ก็ได้รับสายของแจ็คลีน เธอโบกมือแล้วส่ายหน้า ก่อนจะนั่งเขียนบางอย่างต่อ จากเอกสารที่เธอนำมาด้วย และแน่นอนว่าเป็นภาษาฝรั่งเศสทั้งหมด

เมื่อจบการรายงานผล ทั้งหมดก็ปรบมือให้กัน จากนั้นแจ็คลีนก็หันไปถามทรงชัยอีกครั้ง “นี่เป็นเอกสารเพื่อส่งมอบหุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นให้คุณ เอ่อ ทั้งสองคน อีกคน อืม มิสเตอร์อภินันท์ ซึ่งก็คือคุณ คุณลุงของฉันจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนะคะ”

บริษัทน้ำหอมของตระกูลธีโอฟาสเต้เป็นผู้สั่งซื้อหัวน้ำหอมจากบริษัทมากที่สุด เป็นลูกค้าคนสำคัญ และหลังจากบริษัทเกิดความสั่นครอน เพราะคุณภาพหัวน้ำหอม ก็มีบริษัทกิ่งแก้วอินเวสเม้นท์เข้ามาช่วยถือหุ้นและ มอบหมายหน้าที่ให้แจ็คลีนเป็นผู้ให้คำปรึกษาด้านการฟื้นฟู

แจ็คลีนได้รับคำปรึกษาจากปู่ เรื่องเกี่ยวกับคุณภาพต่างๆ ได้จับงานเป็นครั้งแรกอย่างจริงจัง หลังจากฝึกหัดเรื่องการลงทุน และเตรียมความพร้อมต่างๆ จากหลายคนที่อยู่รอบข้างมาตลอด จนสามารถยืนหยัดด้วยตัวเองในระดับหนึ่ง และเธอเป็นผู้อยู่เบื้องหลังความสำเร็จนี้ โดยไม่ได้บอกว่าเธอเป็นใคร

มิสเตอร์อภินันท์หรือทรงธรรมก็มองเด็กสาว ก่อนจะมาญาติผู้น้องอย่างไม่เชื่อสายตาเท่าไรนัก

ทรงชัยก็เพิ่งได้เห็นดวงหน้าอ่อนเยาว์ของที่ปรึกษาเขา มีแต่ความประหลาดและความรู้สึกที่ไม่รู้จะอธิบายยังไง เขากับญาติผู้พี่รับใบโอนหุ้นมาถือ อ่านเอกสารอย่างละเอียดแล้วพยักหน้า

แจ็คลีนรู้ว่าทั้งสองคนรู้สึกยังไง แต่ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องพูด “เย็นนี้เรายังจะร่วมทานอาหารค่ำอยู่ไหมคะ”

“ครับๆ” ทรงชัยบอกชื่อห้องอาหารของโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง และมองเธอพยักหน้า ก่อนมองเธอออกคำสั่งผู้ช่วยเธอให้จดนัดให้แน่ชัด

“ขอบคุณและยินดีกับธุรกิจที่ดีขึ้น ฉันขอตัวก่อนค่ะ” แจ็คลีนจับมือกับทั้งสองคน แล้วเดินออกไปจากห้องทันที

“นายให้เด็กสาวคนนี้เป็นที่ปรึกษา โดยไม่รู้ว่าหล่อนเป็นเพียงเด็กสาวเหรอ โชคดีจริงๆ ที่หล่อนให้ข้อมูลที่ถูกต้องกับนาย” ทรงธรรมส่ายหน้านิดๆ กับลูกพี่ลูกน้องของเขา

“โธ่! พี่ธรรม ผมจะรู้ไหม ตอนแรกก็คิดว่าทำไมเสียงเด็กจัง แต่ใครจะคิดว่านอกจากจะเสียงเด็ก แล้วยังเด็กอย่างที่เห็นด้วย ใครจะคิดว่ากิ่งแก้วอินเวสเม้นท์จะส่งเด็กมาเป็นที่ปรึกษาแบบนี้ล่ะครับ” ทรงชัยพูดหลังจากที่ผู้จัดการทุกฝ่ายออกไปจากห้องแล้ว

“ทำไมไม่รู้จักสืบว่าเป็นใครหน้าตาเป็นยังไง แต่ได้ยินว่าตระกูลธีโอฟาสเต้เป็นตระกูลใหญ่ในเรื่องน้ำหอมมาก นายก็เลยไม่สืบอะไรต่อสินะ เอาเถอะ ครอบครัวเธอคงช่วยให้คำปรึกษา ไม่อย่างนั้นนายคงไม่รอดมาจนเดี๋ยวนี้หรอก ทีหน้าทีหลังทำอะไรดูให้ดีกว่านี้ เย็นนี้เจอกันนะ พี่จะไปด้วย นายก็พาชลไปด้วยสินะ” ทรงธรรมมองผู้ช่วยเขาเดินเข้ามา ก็พยักหน้าให้

“ชลจะว่ายังไงเนี่ย ถ้ารู้ว่าคนที่จะไปพบเป็นแค่เด็กสาววัยรุ่น แต่ช่างเถอะ เด็กสาวก็เด็กสาว ยังไงเธอก็ทำให้เรารอดพ้นวิกฤติมาได้ ตอนนั้นผมจำเป็นเพราะพี่ไม่อยู่ ติดต่อก็ไม่ได้นี่ครับ” ทรงชัยแก้ตัวแล้วก็นึกโล่งใจที่ทุกอย่างผ่านมาได้

“เอาน่า มันผ่านไป แล้วเจอกันเย็นนี้ แล้วนี่นายต้องไปรับหล่อนด้วยหรือเปล่า” ทรงธรรมถามญาติผู้น้องเป็นข้อมูล

“ไม่ครับ ผมเคยถามแล้ว แต่เธอยืนยันจะไปเอง เพราะไม่สะดวกในหลายเรื่อง พูดแล้วยังติดใจไม่หาย เธอดูเป็นผู้ใหญ่กว่าตัวจริงมาก ไม่มีหลุดกรอบสักนิด” ทรงชัยยังงุนงงกับตัวเองที่ดูไม่ออก

“เอาน่า เรื่องมันแล้วไปแล้ว อย่าวุ่นวาย พี่ไปล่ะ” ทรงธรรมลาน้องชายแล้วออกไปจากห้อง

แม้เขากับน้องชายจะมีชื่อคล้ายๆ กัน แต่นั่นเพราะปู่ย่าของเขาที่เป็นตายายของน้องชายคนนี้ เป็นคนตั้งชื่อให้ และคอยดูแลลูกหลานไม่ให้หลุดกรอบที่วางเอาไว้ ทว่าเขาก็หลุดมาได้ เมื่อเขาพบจุดหักเหของชีวิต

***************************************


เสียงเพลงคลอเบาๆ สร้างบรรยากาศสงบและโรแมนติก ตกแต่งด้วยของหรูหรา ใช้โคมไฟส่องประจำโต๊ะให้ความรู้สึกเป็นส่วนตัว

เจ้าของชุดลูกไม้ฝรั่งเศสสีดำมีซับในสีขาว พร้อมเครื่องเพชรพอสมควรไม่มากเกินไป แต่งหน้าเล็กน้อย ผมดัดหยิกประดับที่ติดผมเอาไว้อย่างสวยหรู เธอเดินไปที่โต๊ะที่จองไว้ เพราะเห็นชายสองหญิงหนึ่งนั่งอยู่

“สวัสดีค่ะ” แจ็คลีนยื่นมือที่สวมถุงมือลูกไม้เพื่อจับทักทาย ก่อนทรงชัยจับมือทักทายก่อน

เขาแนะนำ “นี่พี่ชายผม...ทรงธรรม คุณพบแล้ว ส่วนนี่ภรรยาผม...ชลธิชา”

ทรงธรรมลุกขึ้นยืนตามมารยาท และจับมือทักทายเช่นเดียวกับชลธิชา ที่จำต้องลุกขึ้นตามสามีและพี่ชายสามี ก่อนจะจับมือเมื่ออีกฝ่ายลุกขึ้นยืนด้วย

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” แจ็คลีนยิ้มน้อยๆ ให้ทุกคน แม้เธอจะดูเป็นเด็กวัยรุ่น แต่กิริยาท่าทางการวางตัวของเธอนั้นดูสุขุมกว่าผู้ใหญ่บางคนเสียอีก

เบเนดิกซ์กำลังจะเดินไปดึงเก้าอี้ให้เจ้านาย แต่ก็ต้องหยุด เพราะทรงธรรมทำหน้าที่นั้นแทนอย่างรู้มารยาท เธอจึงค่อยถอยไปนั่งที่โต๊ะสำหรับห้าคนที่พวกเธอจองไว้ สำหรับนั่งสังเกตการณ์และคอยระวังภัยให้เจ้านาย

“คุณต้องมีผู้ติดตามตลอดเวลาด้วยเหรอครับ” ทรงชัยถาม เพราะเห็นผู้หญิงห้าคนนั่งลงที่โต๊ะใกล้ๆ

“จำเป็นค่ะ ท่านปู่ของฉันมีประสบการณ์ไม่ดีกับการที่ลูกๆ ถูกลักพาตัวอยู่ตลอดเวลา และท่านพ่อของฉันก็เคยถูกลักพาตัวที่เมืองไทย ท่านปู่จึงไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาดับฉันน่ะค่ะ” แจ็คลีนอธิบาย ก่อนรับเมนูและสั่งอาหารฝรั่งเศส

“ไวน์แดงหรือแชมเปญดีครับ” กัปตันถามเพราะเข้าใจว่าทั้งหมดอายุเกินสอบแปดแน่นอน

แจ็คลีนมองเมนูไวน์ ก่อนสั่งไวน์ฝรั่งเศสที่ตัวเองรู้จัก แล้วมองไปทั่วโต๊ะ ก่อนจะอธิบาย “ฉันสั่งไวน์ให้คุณทั้งสามคนน่ะ ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่มไวน์นอกบ้านก่อนอายุสิบแปด และเพื่อความปลอดภัยของตัวฉันเองด้วยค่ะ สั่งอาหารสิคะ”

“ไวน์ขวดตั้งหมื่นเลยเหรอ” ชลธิชาหันไปถามสามี แม้จะเป็นลูกคุณหนู แต่ช่วงที่ผ่านมา เธอก็เรียนรู้เรื่องประหยัดอย่างมาก ด้วยพิษเศรฐกิจล้มเหลว

“สั่งอาหารเถอะน่า” ทรงชัยบอกให้ภรรยาสั่งอาหาร เพราะถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะฟังภาษาไทยไม่ออก แต่ก็คงไม่ดี ถ้านินทากันซึ่งๆ หน้าแบบนี้

ทรงธรรมสั่งอาหาร ก่อนมองเด็กวัยรุ่นที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ แต่ดูไปเธอก็ไม่เหมือนเด็กวัยรุ่นเท่านัก ยามอาหารค่ำ เธอดูแตกต่าง เมื่อกลางวันเธอดูเป็นเด็กสาววัยรุ่นจริงๆ ราวกับใครสักคนนำตุ๊กตาฝรั่งเศสมาวางตั้งไว้ในห้องประชุม แต่เมื่อถึงยามเย็น เธอก็กลายเป็นหญิงสาวแทนที่จะดูเป็นเด็กสาวอย่างเคย

“เอ่อ” ทรงชัยพยายามนำการสนทนา แต่ไม่รู้ควรพูดอะไร เพราะลูกค้ากลายเป็นเด็กวัยรุ่น เขาก็ไม่แน่ใจนักว่าควรพูดเรื่องอะไรดี จะถามถึงโรงเรียนก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงกับมื้อค่ำแบบผู้ใหญ่ เขาจึงดื่มไวน์แดงแก้เก้อเสียอย่างนั้น

“คุณไปโรงเรียนหรือเปล่าครับ หรือทำธุรกิจเต็มเวลา” ทรงธรรมถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ เธอไม่เชิงลูกค้าเขา เขาจึงเปิดการสนทนาได้อย่างไม่ต้องเกรงใจมากนัก

“ค่ะ ฉันไปโรงเรียนสำหรับนักบริหารในอนาคตที่ปารีส ได้รับการศึกษาที่ดีและมีคุณภาพ และเวลาว่างที่เหลือก็ใช้กับการศึกษาธุรกิจ ฉันเล่นหุ้นเป็นงานอดิเรกด้วยค่ะ” แจ็คลีนตอบตามตรง ดีกว่าอยู่เงียบๆ

หากท่าทางของเธอคงดูเกินเด็กมาก กิริยานิ่งๆ รอยยิ้มนิดๆ เวลาพูดก็ทำให้คนเข้าใจได้หลายท่าทาง สำหรับชลธิชารู้สึกเหมือนเป็นเด็กสาวหยิ่งยโสที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง

“เก่งนะคะ เล่นหุ้นตั้งแต่อายุเท่านี้ ไม่รู้สึกเหรอว่าดูยุ่งยากเกินไปสำหรับวัยรุ่น” ชลธิชาถามขึ้น ออกจะไม่ชอบหน้าเด็กสาวเท่าไรนัก

“ไม่ค่ะ ฉันศึกษาการเล่นหุ้นตั้งแต่อายุสิบสาม แล้วก็เล่นจริงจังตอนอายุสิบสี่ ท่านปู่ของฉันบอกว่าต้องมีประสบการณ์จากการเล่นจริงจึงจะเข้าใจ ปีแรกฉันใช้เงินของพ่อแม่ไปห้าล้านยูโร ขาดทุนไม่มาก ปีต่อมาฉันได้เรียนรู้และทำกำไรล้านยูโรจากการเกร็งกำไรที่ได้ผล ขณะที่เศรษฐกิจหนึ่งตกต่ำ แต่อีกธุรกิจหนึ่งกลับเฟื่องฟู ไม่น่าเชื่อใช่ไหมคะ ฉันเริ่มหลงใหลกับความเสี่ยงแบบนั้นแล้วค่ะ” แจ็คลีนอธิบายราวกับเป็นเรื่องธรรมดา

“เก่งจริงจริ๊ง เด็กคนนี้เกินตัวไปนะ” ชลธิชาวิจารณ์เป็นภาษาไทย

“เงียบเถอะน่า” ทรงชัยปรามภรรยาไม่ให้พูดมาก

“จริงๆ ก็เป็นหลักการง่ายๆ สำหรับนักลงทุน แต่ต้องใช้ข้อมูลจำนวนมากในการศึกษา คุณมีงานอดิเรกที่ไม่ธรรมดาจริงๆ แล้วตอนนี้ยังเล่นอยู่ไหมครับ” ทรงธรรมไม่ฟังน้องสะใภ้เท่าไรนัก ออกจะรำคาญลูกคุณหนูคนนี้นิดๆ แต่ก็ยังดีที่อยู่เคียงข้างสามีในยามยาก จึงต้องยกให้

“ไม่ค่อยแล้วค่ะ ขี้เกียจนั่งดูชาร์ต แล้วก็มีอย่างอื่นเกี่ยวกับธุรกิจให้สนใจมากกว่าเดิม ฉันจึงฝากกิ่งแก้วอินเวสเม้นท์ดูแลดีกว่า” แจ็คลีนไม่สนใจเท่าไรนัก และยังตอบคำถาม จนกระทั่งอาหารมา

อาหารมาเป็นลำดับ เริ่มจากอาหารเรียกน้ำย่อย ไปจนถึงอาหารจานหลักและของหวาน และมีไวน์ราคาแพงเสริฟมาเรื่อยๆ โดยเธอไม่ได้แตะต้องไวน์แม้แต่น้อย

“พูดถึงอย่างอื่นที่คุณสนใจ คุณสนใจด้านไหนเหรอครับ” ทรงธรรมถามเธอขึ้นเมื่อได้จังหวะ

“อืม เรื่องปรับโครงสร้างบริษัท การศึกษาข้อมูล แล้วก็อีกหลายอย่างค่ะ” แจ็คลีนตอบเป็นภาษาสากลอย่างคล่อง ก่อนขอตัว “ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ” เธอพูดแล้วหันหน้าไปพยักหน้ากับเบเนดิกซ์ เมื่อเธอลุกขึ้น เบเนดิกซ์ก็ลุกตามเธอไปด้วย

“คุณคะ ฉันว่านะ เด็กคนนี้เกินไปหรือเปล่า จะไปเข้าห้องน้ำยังต้องมีคนไปด้วย จะต้องไปช่วยทำอะไรในห้องน้ำหรือไง” ชลธิชารำคาญตามานาน ได้โอกาสก็นินทาเต็มที่

“เธอก็อย่าไปคิดมากสิ เพราะเด็กคนนี้ทำให้เรายังยืนอยู่ได้ในวงการธุรกิจ อีกอย่างตระกูลธีโอฟาสเต้ใหญ่มาก เจ้าของบริษัทน้ำหอมที่ใหญ่ติดอันดับโลก คุณก็อย่าไปสนใจเธอเลย” ทรงชัยพยายามประนีประนอมกับภรรยา

“แต่เด็กคนนั้นทำราวกับว่าเราต่ำต้อยนี่คะ ดูเรื่องที่พูดก็จงใจพูดแต่เรื่องธุรกิจ” ชลธิชาฟังไม่เข้าใจนัก จึงหงุดหงิดนิดๆ

“พี่เป็นคนถามเธอเอง แล้วเธอจะให้เขาตอบเรื่องต่างหูเสื้อผ้าหรือไง ถ้าเธออยากคุยเรื่องอื่นก็หัดถามเองสิ” ทรงธรรมพูดแล้วก็ทานอาหารตัวเอง โดยไม่สนใจน้องสะใภ้อีก

สะใภ้คนที่ปู่ย่าเขาหาให้น้องชายชอบทำตัวไร้สาระ เขาก็เคยมีคู่หมั้นแต่ก็จัดการจนถอนหมั้นแล้วยังเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่ แต่เขาก็ต้องผิดพลาดครั้งใหญ่กับหญิงสาวที่เขารัก จนต้องครองโสดจนถึงปัจจุบันนี้

แจ็คลีนกลับมาที่โต๊ะ ก่อนจะเห็นผู้หญิงอีกคนที่กำลังนั่งเบื่อ เธอหันไปกวักมือเรียกผู้ช่วยอีกคน ก่อนจะรับของมาจากอีกฝ่าย แล้วยื่นให้ชลธิชา “น้ำหอมกลิ่นใหม่ของแบรนด์เราค่ะ แพ็กเกตอย่างดีและตรงที่ห้อยอยู่ที่คอขวดเป็นต่างหูทองคำขาว ซึ่งเราจงใจให้เป็นของที่ระลึกสำหรับน้ำหอมรุ่นนี้ จะวางขายเดือนหน้า ฉันคิดว่าคุณคงชอบเพราะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ขอโทษที่ไม่ได้ให้ก่อนหน้านี้ พอดีฉันลืมค่ะ แต่ฉันเตรียมไว้ เพราะคุณอัจฉริยาบอกว่าจะพาภรรยามาด้วย”

ชลธิชาเริ่มตื่นเต้นกับของที่ได้รับ ก่อนจะถาม “ขอโทษนะคะ ถามราคาได้ไหมคะ”

“พันยูโรค่ะ สำหรับราคาขวดขนาดกลางแบบนี้นะคะ ขวดทำจากคริสตัลคุณภาพสูง นี่เป็นรุ่นผลิตจำนวนจำกัด เพราะรุ่นที่ราคาถูกกว่านี้จะผลิตออกมาหลังจากนี้ ส่วนมากลูกค้าจะสั่งซื้อรุ่นนี้ เพื่อเก็บของที่ระลึกมากกว่าค่ะ” แจ็คลีนอธิบาย และยังคงรอยยิ้ม

ชลธิชากลับทำตาโตกับราคาของน้ำหอมขวดขนาดกลางที่อีกฝ่ายว่า เพราะมันไม่ได้ใหญ่มากอย่างที่คิด ขนาดเพียงสองออนน์ แต่ยังราคาแพงแบบนี้

“ของที่คุณใช้ส่วนมากคงเป็นของฝรั่งเศสใช่ไหมครับ” ทรงธรรมถาม เพื่อเปิดการสนทนาใหม่

“ค่ะ ฉันมักอยู่ในฝรั่งเศส จึงมักใช้ของในฝรั่งเศส ยกเว้นเครื่องหนัง ฉันชอบของอิตาลีมากกว่า รองเท้าสั่งตัดจะใส่สบายมากด้วยค่ะ แต่เสื้อผ้าจะสั่งตัดกับดีไซเนอร์ที่ตัดเสื้อผ้าให้ครอบครัวค่ะ พอดีแม่ของฉันรู้จักดีไซเนอร์ชาวอเมริกันท่านหนึ่ง เราจึงสั่งตัดจากที่นั่นค่ะ” แจ็คลีนอธิบายและออกจะแปลกใจนิดๆ ที่ชายหนุ่มถามเกี่ยวกับแฟชั่น

“รองเท้าสั่งตัดเหรอคะ ราคาคงสูงมาก” ชลธิชาพอรู้ว่ารองเท้าสั่งตัด โดยเฉพาะยี่ห้อดังจะแพงมาก

“ค่ะ แพงจริงๆ แต่ฉันไม่คิดจะสั่งตัดบ่อยๆ เพราะรองเท้าก็ควรจะใส่อย่างน้อยปีสองปี ฉันชอบช็อปปิ้งนะคะ แต่ไม่มากเท่าผู้หญิงคนอื่น ฉันชอบของที่คงทนและใช้ได้นาน ถ้าไม่เสียหายจนซ่อมไม่ได้ หรือว่าขนาดเปลี่ยนไป ฉันจะไม่ซื้อใหม่เด็ดขาด” แจ็คลีนยืนยันแนวคิดของตัวเองที่จะไม่จ่ายถ้าไม่จำเป็นนัก

ทรงชัยฟังอย่างทึ่ง เพราะเด็กสาวตรงหน้าดูเหมือนจะรู้ว่า ตัวเองต้องการอะไรและไม่ต้องการอะไร เวลาพูดก็ดูมั่นใจในตัวเอง

แจ็คลีนยังคงทานอหารและตอบคำถามไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเบเนดิกซ์มาถึงและส่งโทรศัพท์ให้เธอ “คุณแจ็คลีนคะ คุณป้าโทรมาค่ะ”

“สวัสดีค่ะ คุณป้าพิม คุณลุงด้วยค่ะ สบายดีไหมคะ” แจ็คลีนพูดภาษาไทยออกมาชัดแจ๋วจนคนฟังงุนงง

“ไง ลูก พอดีป้าจะถามอีกรอบว่ามะรืนนี้จะมาถึงตอนกี่โมง ป้ากะจะเลี้ยงเพลพระ ทำบุญให้คุณตาคุณยายหนูด้วยเลยจ๊ะ จะชวนหนูด้วย ไม่รู้ว่าจะมาทันไหม” พิมลพรรณถามหลานสาวด้วยความเป็นห่วง

“หนูจะไปแน่นอนค่ะ คุณป้า ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้จะดูคอนเสิร์ตของพี่มิค แล้วก็ค่อยออกเดินทางตอนเช้ามืด น่าจะถึงก่อนสามโมงเช้า ไม่ต้องกังวลนะคะ ตอนนี้หนูอยู่กับซับพลายเออร์อยู่ค่ะ แค่นี้นะคะ พรุ่งนี้หนูจะโทรหาคุณป้าอีกทีค่ะ” แจ็คลีนฟังป้ารับคำแล้วกดตัดสาย ก่อนจะเห็นคนทั้งโต๊ะมองเธออย่างมึนงง

“คุณพูดภาษาไทยได้เหรอครับ” ทรงชัยถามอย่างมึนๆ เพราะตลอดปีที่ผ่านมาเขาพูดแต่ภาษาสากลกับเธอตลอด ขณะที่ภรรยาของเขาหน้าซีด เพราะเผลอนินทาต่อหน้าไปหลายรอบ

“ใช่ค่ะ คุณแม่ฉันเป็นคนไทยสัญชาติอเมริกัน ถึงฉันจะอยู่ต่างประเทศ แต่ท่านพูดไว้เสมอให้เรียนภาษาไทย คุณพ่อของฉันก็พูดภาษาไทยได้ ฉันพูดได้หกภาษา” แจ็คลีนอธิบายตามปกติ

“คุณไม่คิดจะบอกเราเลยเหรอคะว่า คุณพูดภาษาไทยได้ หรือคุณดูถูกที่เราโง่ให้คุณหลอก” ชลธิชาใส่อารมณ์เต็มที่ เมื่อรู้สึกว่าถูกหลอก

“กรุณาระงับอารมณ์ด้วยนะคะ ฉันไม่เคยคิดหลอกใคร แต่ฉันไม่จำเป็นต้องบอกใครว่าฉันทำอะไรได้ไม่ได้ เมื่อเขาไม่ได้ถาม” แจ็คลีนอธิบายราวกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องสำคัญ

“พี่ว่าคุณแจ็คลีนพูดถูก เราไม่เคยถามเขาว่าพูดไทยได้ไหม เขาก็ไม่จำเป็นต้องบอก เธอก็ควรจะสงบปากสงบคำตั้งแต่แรก ไม่ใช่คิดว่าเขาฟังไม่รู้เรื่องแล้วทำตัวเสียมารยาทแบบที่ทำมา เธอก็ไม่ควรโกรธเขาเพราะนิสัยที่ห้ามไม่ได้ของเธอด้วย” ทรงธรรมตำหนิภรรยาของญาติผู้น้อง และเห็นความเอาแต่ใจอยู่บ้าง หากท่าทางสงบลง จึงหันไปทางเด็กสาวฉลาดคนนี้ ดูใหม่อีกทีก็แปลกตา

ความเป็นผู้ใหญ่เกินอายุทำให้ทุกอย่างดูน่าสนใจ ให้ความรู้สึกแตกต่างจากผู้ญิงที่เขารู้จัก ความสวยหวานจับตาในแบบที่เขาไม่คิดว่าจะเจอก็มาอยู่ตรงหน้าเขา รอยยิ้มตามมารยาทหากดูดีมีระดับ

“ฉันไม่ตั้งใจดูหมิ่นคุณ หวังว่าคุณจะไม่คิดอย่างนั้น แต่ถ้าคิดแบบนั้น ฉันก็ขอโทษด้วยค่ะ” แจ็คลีนพูดตบท้าย เพราะนี่ก็ล่วงเลยมานาน และเธอยังมีธุระอย่างอื่นอีก “อิ่มกันแล้วใช่ไหมคะ เช็คบิลดีกว่า”

เธอพยักหน้าไปทางพนักงานดูแลโต๊ะเธอ ก่อนจะเรียกเก็บเงิน เธอหยิบเครดิตการ์ดออกมา แต่ก็โดนห้าม

“เป็นหน้าที่ของเราที่ต้องเลี้ยงคุณนะครับ” ทรงชัยพูดแล้วพยายามห้าม

แจ็คลีนส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณสำหรับมื้อค่ำนะคะ แต่ฉันต้องจ่ายค่าอาหารให้คนติดตามฉันด้วย อีกอย่างค่าไวน์ก็แพงมากจริงๆ”

เมื่อค่าอาหารมาแล้ว แจ็คลีนจะหยิบ แต่ทรงธรรมก็หยิบไปแทน ก่อนจะยืนเครดิตการ์ดของเขาให้บริกร “ยังไงก็คิดแยกกันอยู่แล้ว ผมจ่ายโต๊ะนี้ คุณจ่ายโต๊ะโน้นก็แล้วกันนะครับ”

แจ็คลีนได้แต่ยอมรับ แล้วพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะพยักหน้าให้กับเบเดิกซ์ แล้วเรียกบริกรให้มารับบัตรเครดิตของเธอ ขณะรอเซ็นชื่อ เธอก็พูดพร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง “ขอบคุณค่ะ”

“คนติดตามคุณช่างโชคดีนะคะ เพราะคุ้มค่าที่ได้ทานอาหารในร้านแบบนี้ตลอดเลย” ชลธิชายังไม่หายเจ็บใจนัก เพราะรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า

แจ็คลีนขมวดคิ้วเล็กน้อย และมองหญิงสาวคนนี้อย่างดูถูกนิดๆ โดยไม่พูดอะไร เธอเซ็นชื่อและลุกขึ้นยืนทันที “ขอตัวก่อนค่ะ”

ทรงธรรมมองหน้าน้องสะใภ้อย่างขายหน้า ก่อนจะพูดกับญาติผู้น้อง “บางทีนายไม่ควรพาเมียมาเลยจริงๆ ผู้หญิงอะไรเกิดในครอบครัวที่ดี แต่มารยาทบนโต๊ะอาหารแย่แบบนี้”

ทรงชัยมองหน้าภรรยาอย่างตำหนิ เพราะเห็นด้วยกับญาติผู้พี่ ก่อนจะมองญาติผู้พี่เดินตามแจ็คลีนออกไป “ทำไมเธอถึงทำมารยาทแย่แบบนี้ ต่อให้เขาจะทำอะไร อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เบ่งเพื่อกินอาหารฟรี เธอยังจะดูถูกเขาอย่างไร้มารยาท เธอไม่คิดถึงบุญคุณ ที่เขาช่วยให้บริษัทของเราผ่านพ้นวิกฤษไปบ้างเลยเหรอ น่าจะละอายใจบ้างนะ”

“ทำไมคุณต้องพูดกับฉันแบบนี้ด้วย ก็ฉันเจ็บใจนี่” ชลธิชายังส่ายหน้าช้าๆ

“จะยังไงก็ดี เธอก็น่าจะเก็บกิริยามารยาทไว้บ้าง ถ้าเขาจะทำธุรกิจเราล้มก็ไม่ยากเลย รู้ไหมว่ากิจการของเราอยู่ได้เพราะพึ่งพาอาศัยเขา ลูกค้ารายใหญ่ของเราเลยนะ จ่ายหนักและตรงเวลาด้วย ถ้าเธอยังไม่รู้จักทำตัวให้ดีกว่านี้ เห็นทีฉันคงพาเธอมาทานอาหารกับลูกค้าสำคัญไม่ได้แล้วล่ะ” ทรงชัยต่อว่าภรรยาก่อนพากลับบ้าน

ขณะที่แจ็คลีนมายืนรอขึ้นรถกับเบเนดิกซ์กับคนติดตามอีกสองคน ทรงธรรมก็เดินมาทันพอดี

“จะสะดวกไหมถ้าผมอยากเชิญคุณทานอาหารคำอีกสักมื้อ” ทรงธรรมถามเธอตรงๆ

แจ็คลีนทำหน้าประหลาดใจ มองเขาแปลกๆ ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ “ไม่สะดวกค่ะ ฉันไม่มีธุระอะไรกับคุณ ฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปทานอาหารค่ำกับคุณอีก”

“อืม เมื่อครู่ผมเลี้ยงอาหารคุณ จะเป็นไรไหม ถ้าคุณจะเลี้ยงอาหารผมสักมื้อ” ทรงธรรมถามขึ้นและนั่นทำให้อรัญประหลาดใจในคำพูดของเจ้านาย

“ขอโทษนะคะ นั่นไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะต้องทำเลย” แจ็คลีนส่ายหน้าอีกรอบ ก่อนจะได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง และเบเนดิกซ์ก็ส่งให้เธอในทันที เธอรู้ว่าปลายสายเป็นใคร จึงรับสายพี่ชายทันที “ค่ะ ท่านพี่”

“น้องสาวพี่ คิดถึงจังเลย พรุ่งนี้ยังทานอาหารไหม พี่มีคอนเสิร์ตนะ” มิคาเอลอยากให้น้องสาวเลื่อนใจจะขาด เพราะคงชุนละมุนแน่นอน ถ้าต้องรีบลงจากเวทีมาทานอาหารกับน้องสาว

“แน่นอนสิคะ” แจ็คลีนพูดกับพี่ชายเป็นภาษาฝรั่งเศส

“อืม แล้ววันมะรืนน่ะ ตอนบ่ายต้องมาดูงานการกุศลด้วยนะ พี่น่าจะถึงช่วงเช้าเลย” มิคาเอลบอกน้องสาวอีกที

“อ่ะ ลืมเลยค่ะ มะรืนบอกป้าพิมว่าจะไปทำบุญให้คุณตาคุณยายที่บ้านด้วย เสร็จแล้วก็ต้องรีบกลับมาเลยสิคะเนี่ย แย่จริง แต่ได้ค่ะ ไม่นานหรอกจริงไหมคะ แล้วค่อยกลับไปอีกทีพร้อมท่านพี่ งานการกุศลเพื่อเด็กของคุณแม่ลุงพอลใช่ไหมคะ” แจ็คลีนพูดกับพี่ชายจนกระทั่งรถมา และเมื่อมองทรงธรรม เธอก็ทำเพียงถอนหายใจและเดินไปขึ้นรถ

ขณะที่ทรงธรรมหันไปทางผู้ช่วยเขาแล้วถาม “อรัญ คุณได้ยินใช่ไหม แปลสิ”

“มีงานการกุศลของแม่ลุงพอล น่าจะเป็นคุณพล อัศวปฐพี เจ้าของบริษัทกิ่งแก้วอินเวสเม้นท์นะครับ เพราะท่านก็ได้รับบัตรเชิญไปร่วมงานในวันมะรืนเหมือนกัน แล้วผมจะอ่านดูอีกทีว่าจัดที่ไหนนะครับ” อรัญบอกเจ้านายแล้วมีสีหน้าไม่มั่นใจนัก เพราะอีกฝ่ายยังอายุไม่ถึงสิบแปดปีเลย

“มีอะไร” ทรงธรรมเห็นสายตาของผู้ช่วยเขาจึงถาม

“เธอยังเด็กเกินไปนะครับ” อรัญเตือนเจ้านายถึงอายุของเด็กสาวที่เจ้านายกำลังทำท่าทางสนใจ

“สักวันเธอก็ต้องโต อย่าคิดว่าฉันจะทำอะไรเด็กสาวแบบนั้น ฉันแค่รู้สึกว่าวิธีคิดของหล่อนน่าสนใจก็เท่านั้น และอยากจะรู้ด้วยว่า ถ้าได้รู้จักมากกว่านี้ เธอจะเป็นยังไงก็เท่านั้นเอง” ทรงธรรมพูดและยังคงนึกถึงหน้าตาสวยหวาน ท่าทางประหลาดๆ ที่เธอแสดงเมื่อเขาชวนไปทางมื้อค่ำก่อนนึกขึ้นได้ “สงสัยหล่อนจะเข้าใจฉันเหมือนที่คุณเข้าใจ โธ่ เข้าใจผิดกันไปใหญ่ แต่ช่างเถอะ ฉันจะอยู่กรุงเทพต่อสักสองสามวัน จัดการด้วยก็แล้วกัน”

อรัญได้แต่รับคำแล้วเดินไปรับรถมา เขาชักไม่แน่ใจแล้วว่าเจ้านายกำลังคิดอะไรอยู่ แม้เด็กสาวคนนั้นจะน่าสนใจ แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นแบบที่เจ้านายเขาเคยรัก

ถ้าจะเป็นเพราะหน้าตาสวยหวาน ก็จะเป็นการผิดหรือไม่ เพราะอีกฝ่ายยังอายุไม่ถึงสิบแปดเสียด้วยซ้ำไป

***************************************


เมื่อถึงบ้านทรงไทยเก่าแก่ที่ได้รับการดูแลรักษาอย่างดี แจ็คลีนก็ลงจากรถ และเดินไปที่โรงครัว เพราะรู้ว่าป้าคงกำลังเตรียมข้าวของไปถวายเพลพระที่วัด และจริงดังคาด เธอยกมือไหว้และทักทายทั้งลุงและป้า “สวัสดีค่ะ”

“แจ็คมาแล้ว ป้าดีใจเหลือเกิน” พิมลพรรณรับไหว้หลานสาวแล้วคนกับข้าวต่อ ก่อนจะปิดแก๊สแล้วหันมาอ้าแขนกอดหลานสาว “คิดถึงแจ็คของป้าจริงๆ”

เก่งยิ้มที่เห็นภรรยาดีใจมากที่ได้เจอหลานสาว ก่อนจะพูดหยอกภรรยา “ต้องเข้าใจป้าเขาหน่อยนะลูก ป้าเขาไม่มีลูกสาวน่ะ รักเสียยิ่งกว่าไพรซะอีก”

แจ็คลีนยิ้มกับลุงป้า ก่อนจะคลายอ้อมแขนสบตาป้าพร้อมบอกข่าว “พี่มิคบอกว่าวันนี้จะมาถึงช่วงบ่ายค่ะ”

พิมลพรรณกอดเอวหลานสาวเอาไว้หลวมๆ และพูดคุยด้วยความเป็นห่วง “จริงๆ แล้วป้าก็เพิ่งรู้ว่าหนูยังมีธุระที่กรุงเทพอีก ไม่น่าเลยนะ เหนื่อยแย่ ขับรถไปๆ มาๆ แบบนี้”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูมีคนขับรถสลับกัน ขามาคนหนึ่ง ขากลับอีกคนหนึ่ง แล้วถ้ามาอีกทีก็อีกคนหนึ่งนะคะ อีกอย่างการได้ทำอะไรร่วมกับคุณป้าคุณลุง ก็เป็นเรื่องที่หนูอยากจะทำอยู่แล้วค่ะ” แจ็คลีนพูดแล้วก็หอมแก้มคุณป้าที่หน้าตาคล้ายแม่อย่างมาก และคุณป้ากับคุณลุงก็ใจดีไม่น้อยไปกว่าพ่อแม่ด้วย

“พอก่อนจ๊ะ หน้าป้ามันจะตาย เดี๋ยวขอไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะ พาสาวๆ ไปพักบนเรือนก่อนแล้วกัน” พิมลพรรณยิ้มอย่างมีความสุขที่มีหลานสาวมาอ้อน

“อ๋อ คุณลุงคะ แจ็คมีแบบแปลนบ้านหลังที่แม่จะสร้างตรงที่ทางนั้นค่ะ” แจ็คลีนชวนเก่งไปคุยที่ศาลากลางบ้าน ขณะชี้จุดต่างๆ

“ใหญ่มากเลยนะเนี่ย บ้านหลังนี้ แม่หนูจะใช้เงินเท่าไรในการสร้างล่ะเนี่ย” เก่งฟังหลานสาวเล่าแล้วยังอึ้งไม่หาย

“น่าจะเกินสิบล้านบาทค่ะ แต่ยังไม่แน่ใจเท่าไร เพราะเฟอร์นิเจอร์บางอย่างจะสั่งเข้ามานะคะ แล้วก็ติดต่อเพื่อนลุงพอลเอาไว้แล้วค่ะ คุณลุงกับคุณป้าต้องเซ็นเอกสารต่างๆ เงินจะโอนผ่านทางธนาคาร ส่วนเรื่องยื่นเรื่องต่างๆ เพื่อนแม่จะจัดการให้หมดเลยค่ะ แต่หนูจะให้คนมาคอยดูแลการติดต่อ ไม่อยากให้เกิดอะไรผิดพลาดนะคะ” แจ็คลีนอธิบายคร่าวๆ

“ขอบใจหนูมากนะ ฟังแบบนี้ก็ค่อยยังชั่วหน่อย” เก่งค่อยสบายใจ เพราะทรัพย์สินของน้องสาวภรรยานับวันมีแต่จะมากขึ้น และทั้งหมดที่อยู่ในเมืองไทยก็เป็นชื่อเขากับภรรยาทั้งหมด โดยไม่กลัวจะมีใครโกงทั้งสิ้น

“เอกสารต่างๆ หนูจะเป็นคนส่งมาให้เซ็นนะคะ ถ้าใครจะให้เซ็นอะไรโดยที่หนูไม่ได้บอก ขอคุณลุงคุณป้าอย่าเซ็น ถ้ามีปัญหาให้โทรหาหนูได้เลยนะคะ” แจ็คลีนบอกลุงให้สบายใจเพิ่มอีก

เมื่อพิมลพรรณพร้อม ทั้งหมดก็ออกเดินทางไปวัด จัดอาหารลงถาดแล้วก็ถวายเพลพระ พร้อมฟังสวดจนถึงกรวดน้ำ และเก็บของกลับบ้าน ซึ่งพิมลพรรณก็เตือนนทันทีที่ถึงบ้านให้แจ็คลีนเดินทางกลับ

“หนูออกเดินทางเถอะนะ นี่ก็เที่ยงแล้ว เดี๋ยวจะไปไม่ทัน อีกอย่างป้าไม่อยากให้คนขับหนูขับเร็วเกินไปน่ะ อันตราย แล้วก็ค่อยกลับมาพรุ่งนี้นะจ๊ะ พี่ๆ ของหนูก็มาพร้อมกัน รู้ใช่ไหมว่าป้าไม่อยากให้ขับรถตอนกลางคืนน่ะ” พิมลพรรณเตือนหลานสาวก่อนจะขอโทษ “ป้าขอโทษที อดเป็นห่วงหลานๆ ไม่ได้สักที”

แจ็คลีนยิ้ม ก่อนจะหอมแก้มป้าอย่างเข้าใจ “เราหลงรักคุณป้าก็ตรงจุดนี้ล่ะค่ะ หนูไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ คุณลุง คุณป้า”

เก่งโอบไหล่ภรรยาขณะรถเคลื่อน โบกมือลาสักพัก ก่อนกลับขึ้นเรือนไป

***************************************



เพลิงวารี
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 พ.ย. 2554, 20:52:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 พ.ย. 2554, 20:52:16 น.

จำนวนการเข้าชม : 2846





   ML002 >>
สายลมแห่งรัก 24 พ.ย. 2554, 22:12:00 น.
สวยด้วย เก่งด้วย น่ารักมากๆ


Pat 24 พ.ย. 2554, 22:22:01 น.
ตอนของแจ็คลีนมาแล้ว น่าสนใจจริงๆ ความรักในแบบแจ็คลีนจะเป็นอย่างไรน้อ


ร้อยวจี 24 พ.ย. 2554, 22:32:25 น.
คิดถึงมากค่ะ นึกว่าไม่มาซะแล้วเห็นเขียนค้างไว้อย่างนั้น อยากรู้มากเลยค่ะว่าแจ็คจะรอดยังไง รีบมาต่อนะคะ ติตามเรื่องของพายตลอด สนุกมากค่ะ


หนอนฮับ 25 พ.ย. 2554, 00:23:09 น.
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด มาแว้ววววว


ตุ๊งแช่ 25 พ.ย. 2554, 10:33:42 น.
ตกลงหนูแจ็ค ได้แฟนแก่จริงอ่ะ


kaeka 25 พ.ย. 2554, 13:35:41 น.
แจ็ค สาวเก่ง เกร่ง สวย รวย แต่เคร่งขรึม ชีวิตรักจะอย่างไหนน้อ


XaWarZd 25 พ.ย. 2554, 13:45:29 น.
เฮ้อ ในที่สุดก็ได้อ่านตอนต่อ ลุ้นกันต่อไปจีา


anOO 25 พ.ย. 2554, 18:09:26 น.
สาวแจ็คของเรามาแล้ว อยากรู้จังว่านายทรงธรรมจะใช้วิะีไหนปราบแจ็ค


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account