เป็นเรื่องของการวาดหวังในความรัก ของแต่ละบุคคล ไม่ว่าจะเป็น นิศา อัฐ
มาย ทุกคนต่างฝันถึงรักในแบบของตัวเอง
แต่ในความเป็นจริง คนเราไม่อาจคาดหวังในความรักแบบที่เราต้องการได้

บางคนยอมรับกับความพลาดหวังได้
บางคนไม่อาจยอมรับได้
หลายคนจึงพลัดตกลงไป ในรอยต่อระหว่างความฝันกับความจริง

รายงานตัว

สวัสดีค่ะ ขอรายงานตัวกับชาวเว็ปเลิฟทุกคน
เป็นมือใหม่อยากเขียนค่ะ ครั้งแรกตั้งใจเขียนเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น แต่เขียนไปเขียนมากลายเป็นเรื่องสั้นขนาดยาว (ไม่ยาวเท่าไหร่)

จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ มาจากความประทับใจศิลปินเขียนรูปท่านหนึ่งเข้าอย่างจัง เลยกลายเป็นเรื่องราวขึ้นมา

เข้ามาอ่านแล้วช่วยติชมกันหน่อยนะคะ ขอบคุณมากมายที่เราได้เจอกัน

"เทียนจันทร์"



รอยต่อแห่งฝัน
ตอน ๑

ลมหนาวพัดไหวเป็นระยะ ไม้ใหญ่ริมหน้าต่างหลายใบปลิดขั้วร่วงสู่พื้น มีใบหนึ่งพลัดหลงเข้ามาในห้อง นิศาเก็บมันมาถือไว้ หล่อนยื่นหน้าออกนอกผ้าม่านสีม่วงอ่อน ซึ่งยาวประมาณครึ่งบานหน้าต่างจับจีบรูดระบายทางด้านบน ทางชายผ้าม่านด้านล่างระบายด้วยผ้าขนาดใหญ่ตลอดแนว

นิศาปล่อยใบในมือลงไปรวมกับเพื่อน ๆ ของมันบนพื้นหญ้าฉ่ำน้ำค้าง

บนถนนสายเล็ก ๆ ที่สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นตะแบก เด็กนักเรียนชั้นประถมใกล้ ๆ เดินไปโรงเรียนกันเป็นกลุ่ม เสื้อหนาวหลากสีช่วยตกแต่งให้ถนนสายนี้สดใสกว่าที่เป็นอยู่ เสียงหัวเราะไร้เดียงสาเพิ่มความมีชีวิตชีวาแก่ผู้เฝ้ามอง

"บทกวีในสายลมหนาว" นิศาอดคิดถึงชื่อหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาไม่ได้
"สายลมเย็นนำความรักมาสู่ฉัน กระซิบผ่านใบไม้ร่ายรำ ในเช้าแรกแห่งฤดูหนาว"
นิศารำพึงบทกวีออกมาเบา ๆ

"นิ ตื่นแล้วใช่มั๊ย วันนี้มีงานหรือเปล่า" แพรวายื่นหน้าเข้ามาทางประตูร้องถาม
"มีตอนบ่าย" นิศาเหลือบมองบอร์ดข้างฝา
"ถ้างั้นลุกไปอาบน้ำ แพรทำข้าวต้มกุ้งไว้ให้ อย่างหลับไปอีกล่ะ"
"ค่ะ คุณครู" นิศารับคำล้อ ๆ ให้กับแม่พิมพ์ของชาติที่เตรียมตัวออกไปทำหน้าที่แต่เช้าตรู่เช่นทุกวัน

หล่อนรับคำเพื่อที่จะลืมไปอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ก็แห๋ม !...อากาศหน้าสบายน้อยอยู่เมื่อไหร่กัน คิดได้ดังนั้นนิศาก็กระโดดขึ้นเตียงหลังจากโบกไม้โบกมือให้แพรวา

สองคนเป็นเพื่อนรักกัน เรียนมหา-ลัยเดียวกัน หากคนละคณะ แพรวาเป็นสาวอักษร นิศาเรียนนิเทศฯ หล่อนไม่เอาไหนเรื่องการบ้านการเรือน พอจะทำอาหารได้อยู่อย่างเดียวก็คือไข่เจียวกับต้มมาม่า ในขณะที่แพรวาทำเรื่องพวกนี้ได้สบาย เธอสวยหวานเรียบร้อย ใจดี เหมาะกับอาชีพที่ทำอยู่เป็นที่สุด ใครต่อใครที่ได้รู้จักทั้งสองคนต่างแทคะแนนให้แพรวากันจนหมด และหล่อนเองจะติดลบอยู่เสมอ ยังไงก็แล้วแต่นิศาเองก็รักแพรวาเหมือนคนอื่นนั่นแหละ

โรงเรียนที่แพรสอนอยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก พูดให้ถูกก็คือย้ายบ้านมาอยู่ใกล้โรงเรียน นิศาตกลงใจย้ายออกจากคอนโดฯ หรู ใจกลางเมืองเพราะไม่ต้องการให้สาวน้อยที่น่ารักต้องลำบากเหน็ดเหนื่อยกับการจราจรในเมืองใหญ่ อีกอย่างบ้านหลังนี้ก็ถูกใจหล่อน ด้วยว่าสองข้างทางที่แยกมาจากถนนใหญ่เต็มไปด้วยต้นตะแบก นิศาหวังว่าจะได้เห็นสีม่วงตลอดแนวถนนในฤดูร้อนอันแสนร้ายกาจของเมืองใหญ่ หล่อนรักฤดูหนาวมากเท่าใด ก็เกลียดฤดูร้อนมากเท่านั้น

********** **********

หญิงสาวบนเตียงยังคงหลับตาพริ้มสุขในอารมณ์ มายจัดดอกไม้ลงในแจกันทรงสูงขอบหน้าต่าง เขาเอาดอกเหี่ยวแห้งผูกเชือกแขวนไว้

กุหลาบส่งกลิ่นหอมรวยรินชื่นจมูก หล่อนทำจมูกฟุดฟิด
"มายเหรอ" นิศาหรี่ตามองดูเขา
"ไง หิวหรือยัง" มายถามด้วยห่วงใย เขาก้มลงจูบผมหล่อน
"ฮื่อ" นิศาครางในลำคอ
"ลุกเถอะ ผมซื้อโดนัทมา จะเอากาแฟมั๊ยผมจัดการให้"
มายฉุดหล่อนให้ลุกขึ้น ขยี้ผมอย่างเอ็นดู
"เข้ามาได้ไงเนี้ยะ"
"ลืมไปแล้วเหรอ ว่านิให้กุญแจบ้านกับผมไว้"
"ใช่จริงด้วย" หล่อนพยักหน้าหงึกหงัก
"นอนมากไปแล้ว"
"กี่โมงแล้วล่ะ" หล่อนงัวเงียพยามมองหานาฬิกา
"เที่ยงแล้วครับ" มายบอกล้อ ๆ กับคนนอนไม่รู้วันเวลาเช่นหล่อน
"พูดเล่นหรือเปล่า"
มายเลิกคิ้ว
"ว๊าย...ตายแล้ว ฉันมีนัดถ่ายปกหนังสือพี่ตุลย์ แย่จังแพรเตือนแล้วเชียว"
หล่อนหันมาทางเขา
"มายน่าจะรีบปลุก" หล่อนโยนให้เขาทันที
"แล้วกัน"
หล่อนยิ้มหวาน รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ชั่วครู่หนึ่งมายจึงได้ยินเสียงของหล่อน
"มายจ๋า...ช่วยส่งผ้าเช็ดตัวให้หน่อย"
"เดี๋ยวเถอะ ปล่อยให้ใส่ชุดวันเกิดออกมาเลย" มายบ่น แต่ก็ยอมส่งผ้าเช็ดตัวให้หล่อน

เพียงชั่วครู่นิศาก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย หล่อนไม่ค่อยจะพิถีพิถันเรื่องการแต่งตัวเลยเท่าไหร่ ใครจะมองว่านางแบบแต่งตัวเก่ง ไม่ทุกคนเสมอไปหรอก สำหรับนิศาถ้าหล่อนไม่เดินอยู่บนแคทวอร์คก็คือผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ที่ชอบทำอะไรตามใจตัวเอง

นิศาชอบที่จะสวมใส่กระโปรง ไม่ว่าจะเป็นประเภทรุ่ยร่ายกรอมเท้าหรือสูงขึ้นมาเหนือเข่า ถึงเพื่อนสนิทจะมองไม่เห็นความเป็นผู้หญิงในตัวหล่อนเอาเสียเลยก็ตามทีเถอะ

คงเป็นเพราะรูปร่างที่ได้ส่วน แม้หน้าตาไม่จัดว่าสวยแต่คมเข้ม ผิวเนียนละเอียดสีน้ำผึ้งหน่อย ๆ ส่งให้หล่อนดูดีพอตัวไม่ว่าจะอยู่ในชุดไหน

นิศาปล่อยผมยาวสลวยเต็มกลางหลัง ใส่ต่างหูห่วงโต สวมสร้อยหินสีและกำไลเงิน กับนาฬิกาหล่อนไม่ชอบจะมีก็นาฬิกาพกติดกระเป๋าไว้ เพราะงานของหล่อนต้องมีนัดกับใครต่อใครอยู่ทุกวัน

"ผมไปส่ง" มายอาสา
"ไม่ดีกว่า ว่าแต่มายเถอะหายไปไหนมาตั้งหลายวัน" หล่อนคล้ายนึกขึ้นได้
"ไปต่างจังหวัดมา รีบไปเถอะเดี๋ยวจะสาย" มายตัดบท
"มายจะกลับก็ล๊อคบ้านให้ด้วยนะ นิไม่รู้เสร็จงานกี่โมง"

มายมองตามหล่อนอย่างเหนื่อยหน่าย เขารักหล่อน มายบอกตัวเองเช่นนั้น แต่นิศาทำให้เขาหวาดระแวง ตั้งแต่เจอกันจนเดี่ยวนี้ มายไม่รู้อยู่นั่นเองว่าหล่อนรักเขาบ้างหรือเปล่า บางทีหล่อนก็เอาใจเขาสารพัด พอ ๆ กับที่หล่อนทำท่าไม่แคร์ไม่แยแสเขา นิศามีบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจเขามองหล่อนไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ รู้แต่เพียงว่าหล่อนน่ารัก

********** **********

"คุณมองเห็นผู้หญิงผ่านเลนส์หน้ากล้องมากมาย เจอใครสักคนที่จะรักบ้างมั๊ย"
"ถามผมเหรอ" มายงงหนักเมื่อหล่อนถามขึ้น
"ฮื่อ"
"-----o-----"
"ล้อเล่นน่ะ" หล่อนยิ้มให้เขา
(นี่เหรอ นางแบบของฟรีเดย์ ไม่เห็นจะเข้าตาเลย) มายแอบคิดในใจ

นั่นเป็นเหตุการณ์วันแรกที่มายได้เจอนิศา หล่อนยังโนเนมแต่กลับได้เริ่มงานครั้งแรกกับการเปิดตัวของของเสื้อผ้า "ฟรีเดย์" ซึ่งพีรพัฒน์เพื่อนของมายเป็นเจ้าของและออกแบบเอง

"เอ้ย!...อะไรกันนี่" มายร้องอออกมา เขาลดกล้องลง
"มีอะไร" พีถามเพื่อนสนิท
"อย่างกับคนละคนเลย ไม่น่าเชื่อนายไปได้มาจากไหน"
พีหัวเราะ
"เห็นมั๊ยเล่า ว่าฉันตาถึง" พีกระซิบกระซาบกับมาย
นิศามองสองหนุ่มแล้วทำหน้าพิกล
"ยังกะคู่รักกันเลยอ่ะ"
ช่างแต่งหน้ายิ้ม ๆ
"ใช่หรือเปล่าคะ" หล่อนถาม
"เรื่องซุบซิบน่ะค่ะ"

นับได้ว่านิศาโตมาพร้อม ๆ กับ "ฟรีเดย์"
แล้วงานของหล่อนกับเขาก็ได้เจอกันบ่อยขึ้น นางแบบชื่อดังกับช่างภาพหนุ่มฝีมือเยี่ยม ในระยะนี้เองที่มายเริ่มเห็นความพิเศษในตัวนิศา หล่อนคือนางแบบและเป็นแบบของหญิงสาวที่เขาค้นหา

มายไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน เขาคบหาไปก็เพื่อไม่ให้เงียบเหงาเกินไปนัก หากเขาไม่เคยปล่อยให้ใครเข้ามาในชีวิตของเขาเกินขอบเขต

********** **********

สำนักงานนิตยสาร
นิศาสะพายกระเป๋าหนังสีน้ำตาลใบโตก้าวฉับ ๆ เข้ามาในสำนักงาน หล่อนผ่อนลมหายใจยาวเหงื่อเกาะพราวเต็มหน้า

นิศายิ้มทักทายกับพนักงาน หล่อนคุ้นเคยกับที่นี่ดีในระดับหนึ่งเพราะหล่อนรู้จักพี่ตุลย์บรรณาธิการของที่นี่ก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้ว ขณะนี้นิศาเป็นนางแบบมีชื่อนิตยสารเล่มไหนก็อยากได้รูปของหล่อนกันทั้งนั้น เพราะนั่นหมายถึงยอดขายที่น่าพอใจนั่นเอง

นิศาเคาะประตูห้องก่อนผลักเข้าไป
"คนที่เธออยากรู้จัก นั่งอยู่นี่แล้วไง" ตุลย์แนะนำกลาย ๆ
นิศายืนมองเขานิ่งเงียบ หล่อนตะลึงกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน เอื้อมมือไปแตะผมยาวสลวยของเขา
"ใช่อัฐจริง ๆ ด้วย"
"ครับ" อัฐมองดูหล่อน ยิ้มในหน้า เขาเห็นความบริสุทธิ์ในรอยยิ้มของนิศา
"สวัสดีครับ" เขาทักทายพร้อมรอยยิ้มกว้าง
หล่อนกระพริบตา
"ฉันชอบคุณมากเลย" นิศาแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพิ่งพูดอะไรออกไป

ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ ว่าการที่หล่อนได้พบเขาจะสร้างบาดแผลกับตัวหล่อนและผู้ที่เกี่ยวข้องอย่างไรบ้าง

"ขอบคุณครับ ยินดีที่ได้พบกัน ผมเห็นจะต้องขอตัวก่อน"
นิศามองตามอัฐออกไป
"เหลียวหลังเชียวแม่คุณ" ตุลย์ว่า
"เขาขอบคุณนิทำไม"
"ก็แกบอกไปว่าชอบเขา"
"ตายแล้ว...นิพูดอย่างนั้นเหรอ" หล่อนตาโต
"นี่ ไม่รู้ตัวเลยรึไง โธ่...กุลสตรีไทยไม่น่าเล้ย"
"ถ้านิชอบใครก็บอกว่าชอบ นิซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองเสมอ ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกรักหรือเกลียด"
"จ้าาา แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง" ตุลย์ยกมือยอมแพ้
"นิพูดไปอย่างนั้นจริงเหรอ" หล่อนยังข้องใจ
"เออ" ตุลย์หัวเราะ
"นิสงสัยว่าพี่รู้จักอัฐตั้งแต่เมื่อไหร่" นิศาหันมาซักไซ้ตุลย์
"เขาเป็นเพื่อนพี่" ตุลย์เฉลย
"ไม่เห็นบอกกันบ้างเลย" หล่อนต่อว่าเคือง ๆ
"เอาน่า ยังมีเวลาอีกเยอะที่นิจะได้พบเขา ตอนนี้อัฐเตรียมงานแสดงภาพเขียนสีน้ำของเขาอยู่ ให้พี่ช่วยจัดการเรื่องพิมพ์สูจิบัตร"
ตุลย์เอาใจในฐานะไม่เคยแย้มพรายให้รู้มาก่อน ว่าเป็นเพื่อนกับศิลปินหนุ่มผู้เพิ่งลุกจากไป
"จริงเหรอ" หล่อนยิ้มยินดีกับคำบอกเล่า
"พี่รู้ว่าเธอหลงรักเขา แต่อัฐ..."
"-----o-----"
"ช่างเถอะ วีนมาโน่นแล้ว" ตุลย์บุ้ยใบ้ไปทางชายหนุ่มหน้าตาดี ในชุดลำลองซึ่งเปิดประตูเข้ามา
"วีน"
"พี่นัดเขาถ่ายปกกับเธอ นางแบบสุดฮอตกับนักร้องหนุ่มผู้โด่งดัง เพื่องานนะหนู"
ตุลย์ปลอบ เขารู้ว่านิศาไม่ชอบวีน หล่อนเหน็บวีนว่าไม่เอาไหนแถมไม่มีสมองอีกด้วย

นิศายิ้มเซ็ง ๆ หล่อนไม่ชอบหน้านายวีนนั่นเลย ทั้งที่ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัว ถึงเขาจะเป็นนักร้องสุดฮอตในขณะนี้ก็เถอะ เห็นมีคนปลื้มเขาแทบเป็นแทบตายหล่อนว่าเขาเหมือนหุ่นเชิดเสียมากกว่า ไม่เห็นว่าหมอจะทำอะไรได้ มีคนแต่งเนื้อร้องทำนองให้ การแต่งตัวยังต้องตามที่คนอื่นคิดให้อีก เขาไม่ได้ใช้สมองของตัวเองเลย นอกจากแหกปากร้องไปตามที่เขาว่าไว้ นี่ล่ะมั้งเป็นเหตุผลที่นิศาไม่ชอบวีน เพื่อนของหล่อนโยกับฟางยังเข้าท่ากว่าเป็นกอง

กว่าจะงานจะผ่านไปได้ทำเอาหล่อนอึดอัดไปหลายตลบ นิศาแกล้งเดินยืดเส้นยืดสายออกมาคอยแท๊กซี่หน้าปากซอยสำนักงาน (รถของเจ้าหล่อนเข้าอู่) เพราะเบื่อที่จะเห็นหน้านายวีนเต็มทีแล้ว

"ปี้น ๆ " เสียงบีบแตรไล่หลังมา
นิศาหยุด
"ไปด้วยกันสิ" วีนไขกระจกพูดกับหล่อน
"ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้" หล่อนพูดเฉยเมย
"ไม่น่ารักอย่างที่คิดแฮะ" เขาว่าจ้องมองหล่อน
"ใครใช้ให้คิดไม่ทราบ" หล่อนสวนกลับทันที
นิศาเดินเลียบฟุตปาร์ตไปเรื่อย ๆ ขณะที่วีนยังคงขับรถตามมา
"รีบไปเลยไป" หล่อนชัดหงุดหงิด เมื่อบอกว่าไม่ชอบก็คือไม่ชอบไร้เหตุผลใด ๆ ทั้งสิ้น
"ผมอยากไปส่ง ขึ้นรถเถอะเดี๋ยวเป็นข่าวกับผมไม่รู้นะ" เขาจี้จุดและมันก็ได้ผล
"เพราะไม่อยากเป็นข่าวกับนายหรอกนะ ไม่เพราะมีพวกสอดรู้สอดเห็นฉันไม่มีทางนั่งรถนายหรอกนะ"
วีนเปิดประตูให้หล่อนขึ้นมา
"แค่นี้เอง"
"ไม่เคยได้ยินข่าวฉันรึไง"
"แล้วไง ผมจะตัดสินใจก็ต่อเมื่อได้รู้จักแล้วเท่านั้น ด้วยตัวของผมเองไม่ใช่จากข่าว"
หล่อนเฉย แม้ออกจะผิดคาดอยู่สักหน่อย
วีนแอบมองหล่อนยิ้ม ๆ
"ฟังเพลงดีกว่า เพลงผมแล้วกันกำลังดัง"
"ทุเรศ ชมตัวเองอยู่ได้" หล่อนขวะ
"ทำไมถึงไม่ชอบผม ไม่อยากรู้จักคนหน้าหล่ออย่างวีนเหรอ" เขาไม่วายยั่วเย้า
"แหวะ...หล่อตายล่ะ" หล่อนทำเสียงประหลาดใส่เขา
"ไหนลองว่ามาตรง ๆ สิ ตามสบายเลย"

เขาไม่ปรารถนาให้นิศาเกลียดขี้หน้าเขาไปมากกว่านี้ วีนหมายผูกมิตรกับหล่อนไม่ใช่ฉันท์ชู้สาว แต่หล่อนถูกชะตาเขาเป็นบ้า นิศาคงไม่รู้ว่าเขาดีใจมากแค่ไหนที่รู้ว่าได้ร่วมงานกับหล่อน

"ชอบอ้อนให้ใคร ๆ หลงรัก เอียนจะอ้วก" ว่าแล้วหล่อนก็ทำท่าประกอบให้เขาดูซะด้วย
"ยกเว้นคุณ"
"แน่นอน ฉันไม่ใช่พวกไร้ปัญญานี่"
"สุดยอด ประชดกันต่อหน้าต่อตาเลย"
"ฉันรู้สึกอย่างที่พูดนั่นแหละ ช่วยไม่ได้"
"แล้วตอนนี้เป็นไง ได้ระบายออกมา"
นิศาเลิกคิ้ว แล้วหัวเราะออกมา

จริง ๆ แล้วก็ไม่มีอะไร หล่อนแค่หมั่นไส้เขาเท่านั้นเอง เพื่อน ๆ มักว่าหล่อนเป็นพวกทวนกระแสขึ้นสมอง ถ้าคนส่วนใหญ่ชอบอะไรนิศาก็แอนตี้สิ่งนั้นแดกดันอยู่ไม่หยุด

"โอเค ลงตรงนี้แหละ" หล่อนเปิดประตูรถออกไปก่อนที่วีนจะทันทักท้วง ขณะรถติดยาวเหยียด
"ผมพอจะเป็นเพื่อนกับคุณได้ไหม" วีนร้องถาม ขณะที่หล่อนขึ้นรถแท๊กซี่คันหน้า
นิศาแลบลิ้นใส่เขา
วีนหัวเราะเสียงดัง.

เทียนจันทร์

จำนวนการเข้าชม : 1461

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery