เรื่องสั้นคั่นเวลา : หรรษาสัตว์เลี้ยง
เรื่องราวของเหล่าบรรดาเพื่อนตัวเล็กที่เป็นมากกว่า "สัตว์เลี้ยง" พวกมันต่างเป็น "คนในครอบครัว" ที่พวกเรารักและยังอยู่ในความทรงจำเรื่อยมา
Tags: สัตว์เลี้ยง หรรษาสัตว์เลี้ยง
ตอน: ลงอู่
ในชีวิตของใครหลายคนอาจต้องเคยมีความผูกพันกับสัตว์เลี้ยง ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ตัวข้าพเจ้าเองก็เป็นหนึ่งในหลายๆ คนที่มีความผูกพันกับสัตว์เลี้ยง และมีความเข้าอกเข้าใจกับผู้ที่มีสัตว์เลี้ยงไว้ในครอบครองระดับหนึ่ง
ตั้งแต่จำความได้ข้างกายข้าพเจ้าจะมีสัตว์เลี้ยงที่เป็นเหมือนเพื่อนเล่นมากมายหลากหลายชนิด
เริ่มตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อยไม่รู้ความข้าพเจ้าเป็นเด็กไม่แข็งแรง ทำให้ก๋งต้องให้ข้าพเจ้าลงอู่ มีใครเคยได้ยินไหม
“สามวันลูกผี สี่วันลูกคน ลูกของใครให้มารับเอาไปเน้อ”
แล้วก็ใส่เด็กไว้ในกระด้งร่อนไปมา แล้วให้แม่เด็กขานรับเอาลูกไป นั่นล่ะที่ข้าพเจ้าลงอู่ เป็นเรื่องเล่าที่ข้าพเจ้าฟังที่ไรก็สามารถรับรู้ได้ว่าในความสัมพันธ์อันมีแบบแผนในบ้านที่ไม่ค่อยแสดงความรักต่อกันของข้าพเจ้านั้น ข้าพเจ้าก็ยังได้รับความรักและความห่วงหาอาทรจากก๋ง จากแม่ นี่ยังไม่รวมกับที่ก๋งต้องตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเพื่อเอาใบตองที่รองใต้ตัวข้าพเจ้าตอนอยู่ในเดือนเพื่อเอามดที่พากันมากินน้ำเหลืองที่ไหลออกจากคออันเปื่อยพองของข้าพเจ้าไปเผาไฟ
การลงอู่ในครั้งนั้นทำให้ข้าพเจ้ามีเพื่อนเล่นข้างกายตั้งแต่ยังไม่รู้ความ แต่เราก็นอนด้วยกันมาตลอด เจ้าเหมียวที่เป็นตัวแทน ขอให้รู้อยู่รู้นอนเหมือนแมวนอนหวดกับของให้ซื่อสัตย์เหมือนเจ้าหมาน้อยที่ ข้าพเจ้าจำไม่ได้
นั่นเป็นสัตว์เลี้ยงคู่แรกที่โตมาพร้อมๆ กับข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้ากลับจำไม่ได้เลย
เมื่อโตกว่านั้นสักหน่อย แม่เล่าให้ฟังว่า ข้าพเจ้าเริ่มหัดเดิน ตอนนั้นข้าพเจ้าอายุได้ประมาณ 7 เดือน ข้าพเจ้าอาศัยเจ้าหมาที่ไม่แน่ใจว่าใช่ตัวเดียวกับที่เคยลงอู่นอนด้วยกันหรือไม่ เป็นครูสอนให้ข้าพเจ้าเดิน
แม่เล่าว่าข้าพเจ้าตอนนั้นนั่งได้แล้วและคอยแต่เกาะกับเจ้าหมาใหญ่ตัวนั้น พอมันลุกขึ้นข้าพเจ้าก็ลุก พอมันเดินข้าพเจ้าก็ลุกเดินตาม แม่เล่าให้ฟังไปก็หัวเราะไป แม่บอกว่าตอนนั้นแม่ยืนดูอยู่กับก๋ง แม่จะเดินไปจับพาข้าพเจ้าเดิน แต่ก๋งห้ามไว้เสียก่อน
เจ้าหมาพาข้าพเจ้าเดิน แต่มันก็เดินเร็วกว่าเด็กหัดเดิน จากที่เคยจับที่คอก็กลายเป็นหลังเป็นก้นและในที่สุดก็สุดปลายหาง นั่นล่ะที่แม่อยากจะเดินไปจับข้าพเจ้ากลัวล้ม แต่ก๋งห้ามไว้
“ปล่อยมัน ดูซิว่ามันจะทำยังไง”
แล้วแม่กับก๋งก็ได้แต่ยืนมองข้าพเจ้าที่ยืนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะก้าวเดินเตาะแตะ ยิ้มแต้ไปหาแม่ แม่บอกว่า ตั้งแต่วันนั้น ข้าพเจ้าก็กลายเป็นเด็กช่างเดินที่พาให้ลุงๆ น้าๆ พากันแพ้พนัน เพราะเวลานั้นข้าพเจ้าเตี้ยเหลือเกิน จนไม่มีใครคิดว่าข้าพเจ้าจะเดินได้... นั่นคือ หมาและแมวคู่แรกในชีวิตข้าพเจ้า
**********************************************************************
ตั้งแต่จำความได้ข้างกายข้าพเจ้าจะมีสัตว์เลี้ยงที่เป็นเหมือนเพื่อนเล่นมากมายหลากหลายชนิด
เริ่มตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อยไม่รู้ความข้าพเจ้าเป็นเด็กไม่แข็งแรง ทำให้ก๋งต้องให้ข้าพเจ้าลงอู่ มีใครเคยได้ยินไหม
“สามวันลูกผี สี่วันลูกคน ลูกของใครให้มารับเอาไปเน้อ”
แล้วก็ใส่เด็กไว้ในกระด้งร่อนไปมา แล้วให้แม่เด็กขานรับเอาลูกไป นั่นล่ะที่ข้าพเจ้าลงอู่ เป็นเรื่องเล่าที่ข้าพเจ้าฟังที่ไรก็สามารถรับรู้ได้ว่าในความสัมพันธ์อันมีแบบแผนในบ้านที่ไม่ค่อยแสดงความรักต่อกันของข้าพเจ้านั้น ข้าพเจ้าก็ยังได้รับความรักและความห่วงหาอาทรจากก๋ง จากแม่ นี่ยังไม่รวมกับที่ก๋งต้องตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเพื่อเอาใบตองที่รองใต้ตัวข้าพเจ้าตอนอยู่ในเดือนเพื่อเอามดที่พากันมากินน้ำเหลืองที่ไหลออกจากคออันเปื่อยพองของข้าพเจ้าไปเผาไฟ
การลงอู่ในครั้งนั้นทำให้ข้าพเจ้ามีเพื่อนเล่นข้างกายตั้งแต่ยังไม่รู้ความ แต่เราก็นอนด้วยกันมาตลอด เจ้าเหมียวที่เป็นตัวแทน ขอให้รู้อยู่รู้นอนเหมือนแมวนอนหวดกับของให้ซื่อสัตย์เหมือนเจ้าหมาน้อยที่ ข้าพเจ้าจำไม่ได้
นั่นเป็นสัตว์เลี้ยงคู่แรกที่โตมาพร้อมๆ กับข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้ากลับจำไม่ได้เลย
เมื่อโตกว่านั้นสักหน่อย แม่เล่าให้ฟังว่า ข้าพเจ้าเริ่มหัดเดิน ตอนนั้นข้าพเจ้าอายุได้ประมาณ 7 เดือน ข้าพเจ้าอาศัยเจ้าหมาที่ไม่แน่ใจว่าใช่ตัวเดียวกับที่เคยลงอู่นอนด้วยกันหรือไม่ เป็นครูสอนให้ข้าพเจ้าเดิน
แม่เล่าว่าข้าพเจ้าตอนนั้นนั่งได้แล้วและคอยแต่เกาะกับเจ้าหมาใหญ่ตัวนั้น พอมันลุกขึ้นข้าพเจ้าก็ลุก พอมันเดินข้าพเจ้าก็ลุกเดินตาม แม่เล่าให้ฟังไปก็หัวเราะไป แม่บอกว่าตอนนั้นแม่ยืนดูอยู่กับก๋ง แม่จะเดินไปจับพาข้าพเจ้าเดิน แต่ก๋งห้ามไว้เสียก่อน
เจ้าหมาพาข้าพเจ้าเดิน แต่มันก็เดินเร็วกว่าเด็กหัดเดิน จากที่เคยจับที่คอก็กลายเป็นหลังเป็นก้นและในที่สุดก็สุดปลายหาง นั่นล่ะที่แม่อยากจะเดินไปจับข้าพเจ้ากลัวล้ม แต่ก๋งห้ามไว้
“ปล่อยมัน ดูซิว่ามันจะทำยังไง”
แล้วแม่กับก๋งก็ได้แต่ยืนมองข้าพเจ้าที่ยืนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะก้าวเดินเตาะแตะ ยิ้มแต้ไปหาแม่ แม่บอกว่า ตั้งแต่วันนั้น ข้าพเจ้าก็กลายเป็นเด็กช่างเดินที่พาให้ลุงๆ น้าๆ พากันแพ้พนัน เพราะเวลานั้นข้าพเจ้าเตี้ยเหลือเกิน จนไม่มีใครคิดว่าข้าพเจ้าจะเดินได้... นั่นคือ หมาและแมวคู่แรกในชีวิตข้าพเจ้า
**********************************************************************
Tpรัตติกาล เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ธ.ค. 2554, 11:58:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ธ.ค. 2554, 11:58:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 1407
| ช้างสีชมพู >> |
Tpรัตติกาล 28 ธ.ค. 2554, 12:02:39 น.
ได้ฤกษ์เปิดเรื่องของเหล่าบรรดาพลพรรคสัตว์เลี้ยงเพื่อนเล่นและพี่เลี้ยงในวัยเด็กที่แสนคิดถึงจ้า คิดถึงจัง
ได้ฤกษ์เปิดเรื่องของเหล่าบรรดาพลพรรคสัตว์เลี้ยงเพื่อนเล่นและพี่เลี้ยงในวัยเด็กที่แสนคิดถึงจ้า คิดถึงจัง
goldensun 28 ธ.ค. 2554, 14:36:13 น.
ชอบใจเรื่องพี่หมาพาหัดเดินจัง ขำๆ
ชอบใจเรื่องพี่หมาพาหัดเดินจัง ขำๆ
Auuuu 28 ธ.ค. 2554, 19:21:10 น.
น้องหมา ^^
น้องหมา ^^