Missing Love
(ภาคต่อของพาย) เมื่อเขาทำรักหายไปจนมาเจอเธอ และเธอตั้งใจพลาดความรักเพื่อความสำเร็จ แล้วเขาจะทำให้เธอหันมาสนใจความรักได้อย่างไร
Tags: พาย แจ็คลีน
ตอน: ML013
Missing Love ตอนที่ 13
ทรงธรรมยังมีความหวัง ว่าเธอจะให้โอกาสเขา จึงยังคงโทรหาเธออย่างต่อเนื่อง แม้หลายครั้งเขาจะเจ็บปวดใจเมื่อเธอพูดราวกับตั้งใจปฏิเสธความรู้สึกของเขา
“ฉันมีงานต้องทำ ไม่ว่างคุยกับคุณ” เธอพูดตรงๆ กับเขา แม้จะทำร้ายจิตใจกัน แต่ดีกว่าให้ความหวัง
“คุณจะไม่ให้อภัยผมชั่วชีวิตเลยใช่ไหม” ทรงธรรมถามให้ชัดเจนอีกครั้ง
แจ็คลีนนิ่งเงียบตั้งสติก่อนตอบ “เรายังมีนัดทานข้าวกันอยู่ไม่ใช่เหรอคะ แล้วฉันก็งานยุ่งมาก ทั้งงานบริหารบริษัท ทั้งงานโปรเจ็คของปู่ฉัน ยังเรื่องเรียนอีก ถ้าเราเป็นเพื่อนกันก็ควรจะเข้าใจไม่ใช่เหรอ”
เขาถอนหายใจยาว ทั้งดูวัยแตกต่างกัน หากเขากับเธอในขณะนี้ สถานการณ์แทบจะไม่ต่างกัน เพราะต่างก็ทำงานสร้างฝันกันอยู่ เพียงเขาประคับประคอง แต่เธอเพิ่งเริ่มต้น
“เพื่อนก็มีสิทธิจะคิดถึงกันได้ไม่ใช่เหรอครับ” ทรงธรรมย้อนถามอีกครั้ง อยากดึงเวลาพูดุยกันให้นานกว่านี้
“อืม ไว้ค่อยคุยกันนะคะ ฉันยังต้องดูรายละเอียดงานอีกเยอะ” แจ็คลีนตัดบทได้สำเร็จ
ทรงธรรมได้แต่ถอนหายใจ เมื่อเวลาที่ต่างกัน ระยะทางที่ห่างไกล ทั้งเรื่องคราวก่อนยังส่งผลต่อเขาในเวลานี้
“รอนานไหม รถติดมากเหมือนเดิม กว่าจะเข้าโรงแรมได้แทบแย่” หญิงสาวพูดและนั่งลงตรงหน้าคนร่วมโต๊ะทันที ท่าทางเธอคล่องปราดเปรียวมากเสียจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นคุณแม่ลูกสองแล้ว “กว่าจะจัดการลูกๆ ให้ไปสนใจพ่อได้แทบแย่ ว่าไงล่ะ มากรุงเทพคราวนี้อยู่นานไหม”
“มรกต เธอนี่ยังพูดคล่องเหมือนเดิมนะ” ทรงธรรมยิ้มให้เพื่อนสาวที่มานั่งอยู่ตรงหน้า ทั้งที่แต่งงานล่วงหน้าเขาไปห้าปีกว่าแล้ว
“โอ๊ย! ดีนะที่เราไม่ได้แต่งงานกัน ไม่งั้นเธอคงไม่อยากเป็นแม้แต่เพื่อนฉัน มีลูกนะ ต้องพูดๆ จนปากเปียกปากแฉะทุกวัน” มรกตหันไปสั่งเครื่องดื่มกับอาหาร
“อานนท์ไม่ว่าเหรอ ออกมาเนี่ย” ทรงธรรมถามเพื่อนสาวที่เป็นอดีตคู่หมั้นของเขาด้วย ครอบครัวหมั้นหมายเอาไว้แต่เด็ก หากเพราะเป็นเพื่อนกันมากกว่า จึงตัดสินใจแยกย้ายกันไป
คนหนึ่งสมหวัง...อีกคนช้ำรัก
“ไม่ว่า บอกว่ามาทานมื้อค่ำกับอดีตคู่หมั้น เห็นเฉย นี่ถ้าแต่งกันไปเจ็ดปีสิบปีนะ ต่อให้อยากไปเที่ยวผับเที่ยวบาร์ก็คงรีบไล่ให้ไป” มรกตพูดอย่างคล่อง แม้จะรู้ว่าสามีก็ออกอาการงอนเล็กน้อย เพราะภรรยาก็ใช่ว่าจะสวยน้อยลงจากเมื่อก่อนเสียเมื่อไร แถมยังสาวยังสวยดูภูมิฐานมากกว่าเดิมอีกด้วย
“นั่นดูทำหน้าเข้า ไม่เชื่อล่ะสิ โอเค นนท์เขางอนนิดหน่อย ที่ไม่ให้เขามาด้วย แต่ไม่ได้งอนเพราะเขาหึงเธอหรอกนะ เพราะบอกว่ามากับเธอเนี่ยแหละเขาถึงให้มา กับคนอื่นล่ะก็ฝันไปเถอะ เผลอๆ จะพาลูกมาด้วยน่ะสิ เขางอนที่ทิ้งเขาเอาไว้กับลูกน่ะ เชอะ แค่คืนเดียวเองก็หัดช่วยเลี้ยงลูกบ้างสิ” มรกตเล่าความเป็นไปในบ้านได้เรื่อยๆ เพราะชีวิตเธอกลายเป็นแม่บ้านเต็มตัว
“อืม ไม่ได้ฟังเธอพูดมานานแล้วนะ ฟังกี่ทีๆ ก็ไม่เหงา” ทรงธรรมพูดเสียงขรึมออกจะเครียดด้วยซ้ำ เพราะเขายังไม่มีใคร
“โอ๊ยตาย! เป็นอะไรมากหรือเปล่า ดูเครียดๆ นะเนี่ย คราวก่อนมายังทำหน้าดี๊ด๊าอยู่เลย นึกว่าเจอสาวใสแล้วลืมเพื่อนซะอีก” มรกตตบหลังมือเพื่อนเบาๆ ดูเพื่อนจะเครียดมาก
“เกิดเรื่องน่ะ ปวดหัวน่าดู แต่กำลังหาทางแก้ไขอยู่ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวก็ผ่านไปได้” ทรงธรรมพูดเพื่อไม่ให้เพื่อนกังวล
“งั้นก็ดีแล้ว พูดถึงปัญหาของเธอ รู้ไหมว่าตอนนี้แก้วน่ะ กำลังลำบากนะ ก็รู้ล่ะว่าเขาทำให้เธอเจ็บปวด แค่เล่าให้ฟังเฉยๆ สามีเก่าเขาจะไม่จ่ายค่าเลี้ยงดูแล้วล่ะ ช่วงก่อนเห็นไปหย่อนใบสมัครงานซะทั่วเลย แต่ไม่รู้จะมีคนเอาไหม เพราะไม่ได้ทำงานมานานแล้วนี่ แล้วนี่ถ้าไม่มีงานทำ จะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงลูกอีกคน สามีเก่าเขาจะหาเรื่องแย่งลูกกลับไปด้วย น่าปวดหัวจริงๆ” มรกตบังเอิญได้เจอแก้วกินรีที่กำลังกลุ้มใจ เพราะถึงอย่างไรก็เป็นเพื่อนเก่ากัน
“เธอก็ฝากงานให้เขาสิ สามีเธอก็เป็นเจ้าของบริษัท พ่อเธอก็ด้วยนี่ หางานให้เขาทำไม่ยากหรอกน่า” ทรงธรรมพูดอย่างเย็นชา เพราะไม่เหลือเยื่อใยใดๆ กับคนที่เคยทำให้เขาเจ็บปวด
“มันก็ได้นะ แต่จะพอยาไส้เหรอ นี่บ้านก็ไม่มี ต้องหาเช่า ไอ้ชาร์ลมันก็เลวนะ เบื่อก็ทิ้งไปหาใหม่ ขอโทษนะ ฉันรู้ว่าแก้วทำให้เธอเจ็บปวด แต่ยังไงก็เคยเป็นเพื่อน เดือดร้อนก็ได้แต่รับฟังกันไปนี่แหละ” มรกตพูดตามประสาคนช่างคุย แล้วก็รู้ด้วยว่า แก้วกินรีเคยพยายามกลับมาสานสัมพันธ์ใหม่กับเพื่อน แต่เพื่อนก็ปฏิเสธแบบไร้เยื่อขาดใยไปเลยทีเดียว
ทรงธรรมนิ่งคิด ก่อนถอนหายใจแล้วสรุป “เอางี้แล้วกัน เธอช่วยเรื่องงาน ฉันช่วยเรื่องบ้านเอง ว่าแต่ตอนนี้แก้วอยู่ที่ไหนล่ะ”
“ก็พยายามหางานที่กรุงเทพนะ แต่ถ้าให้ฝากงานละก็ ฉันคงฝากที่เชียงใหม่ ฝากกับพ่อดีกว่า บอกตามตรงนะ ฉันก็ไม่ไว้ใจแก้วสักเท่าไร แล้วถ้าเธอจะหาบ้านให้ ก็ไม่ควรจะหาใกล้ๆ กับบ้านเธอ หาให้ในเมืองดีกว่านะ จะได้ห่างจากเธอเยอะๆ” มรกตก็ไม่ไว้ใจให้น้ำตาลใกล้มดเท่าไร แล้วด้วยคุณสมบัติของเพื่อน คิดว่าหาผู้หญิงที่ดีกว่าแก้วกินรีได้ไม่ยากนัก
“อืม” ทรงธรรมเพียงรับรู้เท่านั้น หวังว่าบ้านหลังหนึ่งจะไม่กี่แสน แต่ถ้าในเมืองอย่างมากเขาก็ซื้อคอนโดให้เธอสักหลัง เพราะในตัวเมืองเชียงใหม่คอนโดขึ้นเยอะแบบหายห่วง
“ว่าแต่ที่ว่าเครียดเรื่องผู้หญิงเนี่ย เรื่องผู้หญิงที่ไหนกันล่ะ ใช่เด็กสาวที่เจอเมื่อสองสามปีก่อนหรือเปล่า” มรกตวกเข้าเรื่องเพื่อนบ้าง
“ฉันพลาดเองล่ะ ไม่น่าให้ญาติเธอหาเรื่องเข้าให้ เขาไม่มองหน้าฉัน ไม่ยอมรับสายฉัน ฉันต้องทำสารพัดกว่าจะเข้าถึงตัวเธอได้ เป็นผู้หญิงที่ยิ่งกว่าลูกสาวรัฐมนตรีเสียอีก พ่อแม่เธอก็รวยเรียกได้ว่า มากเท่ากับงบประมาณของบริษัทบางบริษัทเสียอีก ฉันเครียด” ทรงธรรมปิดท้ายในตอนหลัง
“ชอบนะเวลาเธอพูด เพราะน้ำเสียงท่าทางบอกหมด เอาล่ะ ลองบอกมาสิว่าที่พูดถึงเนี่ยใคร” มรกตไม่ได้ถามรายละเอียดมานานแล้ว เพระลูกๆ มักดึงความสนใจของเธอได้เสมอ
“แจ็คลีน ธีโอฟาสเต้ ลูกครึ่งไทยฝรั่งเศส สัญชาติอเมริกันฝรั่งเศส แม่เป็นคนไทยแต่เป็นตากล้อง ใช้สัญชาติอเมริกัน เป็นนักธุรกิจมืออาชีพ มีกิจการอยู่ในหลายประเทศทั่วโลก สามีเป็นนักดนตรีระดับแนวหน้าชาวฝรั่งเศส ถ้าเธอชอบฟังแนวคลาสิก เธอมีเพลงเขาแน่” ทรงธรรมอธิบายมาแค่นั้นก็เห็นเพื่อนทำหน้าทึ่ง
“กาเบรียล ธีโอฟาสเต้เหรอ อย่าบอกนะว่าใช่ พรุ่งนี้จะเอาซีดีมาให้ แล้วขอลายเซ็นมาให้ฉันด้วย ฉันรักเพลงของเขามาก มันหวานซึ้งกินใจ เนื้อเพลงก็ไพเราะเหลือเกิน ได้ยินว่าเขาเป็นผู้ชายฝรั่งเศสที่มีหัวใจโรแมนติก รู้ไหมๆ เขาแต่งงานกับภรรยามายี่สิบกว่าปีแล้วนะ แล้วยังรักกันชื่นมื่น” มรกตพ่นรายละเอียดออกมาเอง
“พอก่อน ถ้าเธอได้เจอเขา นอกจากเรื่องโรแมนติกแล้ว รับรองว่าเขาเป็นพ่อที่หวงลูกสาวมาก ฉันเคยทานมื้อเย็นกับเขาวันหนึ่ง แล้วก็ได้ค้างที่บ้านเขาคืนหนึ่ง” ทรงธรรมยังพูดไม่จบเพื่อนสาวก็พยายามสะกดกลั้นอารมณ์อยากกรี๊ด
“บ้านเขาเป็นยังไงบ้าง ไม่เคยมีนิตยสารเล่มไหน เคยได้ไปถ่ายรูปในบ้านเขา แค่ถ่ายข้างนอกเท่านั้น ฟังว่าคนที่เคยเข้าไปค้างบอกว่า ยิ่งกว่าโรงแรมชั้นหนึ่งเลย บริการเหมือนอยู่ในพระราชวัง” มรกตกำลังจะพูดต่อ แต่เห็นเพื่อนมีสีหน้าแปลกๆ ก็หยุด “ขอโทษ มันอดใจไม่ไหวจริงๆ”
“ปัญหาคือ ฉันรักผู้หญิงคนนั้น เธอแตกต่าง เธอปลุกความรู้สึกกระหายให้กับฉัน ฉันอยากอยู่ใกล้ชิดเธอ แต่ไม่ใช่เรื่องเซ็กซ์นะ แต่มันเป็นเรื่องของการอยากเห็นสิ่งที่เธอจะทำต่อไป เธอมีบางสิ่งที่ดึงดูดความสนใจฉันน่ะ” ทรงธรรมบรรยาย และรู้สึกโล่งใจเหมือนได้ระบายความรู้สึก
“รีบแต่งงานกับเธอซะ อย่าปล่อยให้เธอหลุดมือไป” มรกตแตะมือเพื่อนแล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง “เชื่อฉัน เธอคุ้มค่าแน่นอน ทำให้เธอรักให้ได้”
ทรงธรรมหัวเราะนิดๆ เหมือนจะรู้ว่าเพื่อนคนนี้จะแนะนำเขาแบบนั้น
“อดทนหน่อย เธอเป็นลูกสาวของกาเบรียลเชียวนะ ไม่ง่ายหรือดาษๆ เหมือนสาวทั่วไป อดทนมากๆ เธอจะต้องเอาแต่ใจสุดๆ เลยใช่ไหม รู้ไหมว่าพ่อเธอแต่งเพลงให้เธอเลยนะ ฉันยังเปิดให้ลูกฟังเลย สักวันจะแปลความหมายให้ลูกฟัง ลูกจะได้รู้ว่าฉันรักเขาแค่ไหน” มรกตกลับมาเข้าเรื่องตัวเองจนได้
“เอาแต่ใจแต่ก็ไม่สุดๆ หรอก ไม่งั้นฉันคงไม่รักเธอ ถ้าเธอบอกว่าพ่อแม่เธอรักกันมาก แต่ทำไมเธอถึงปิดใจให้กับความรักแบบนั้น เท่าที่หาข่าวเกี่ยวกับเธอ เธอไม่เคยมีแฟนด้วยซ้ำ ไม่เข้าใจว่าทำไม หรือว่าฉันหน้าตาดูไม่น่าไว้ใจอย่างนั้นน่ะเหรอ” ทรงธรรมถอนหายใจยาว
“ตั้งสติหน่อย เธอสวย เธอร่ำรวย พ่อเธอมีชื่อเสียง เธอต้องฉลาดด้วยแน่ๆ เธอเป็นไฮโซที่ฝรั่งเศสด้วยใช่ไหมล่ะ คิดว่าจะเป็นยังไง แต่ไม่รู้ล่ะ ต้องทำให้เธอรักให้ได้ อืม เรื่องยัยแก้วเนี่ย ฉันว่าเธออย่าออกหน้าดีกว่านะ เห็นแก่ฉันเถอะ ฉันอยากได้เพื่อนสะใภ้ไฮโซฝรั่งเศส” มรกตพูดทีเล่นทีจริง แต่ก็ตื่นเต้นมากกับหญิงสาวที่เพื่อนเล่าให้ฟัง
“ใจเย็นๆ สิ เธอนี่ชอบกาเบรียลมากกว่าที่คิดเอาไว้นะเนี่ย นนท์ไม่ว่าเอาเหรอ” ทรงธรรมค่อยสบายใจมากกว่า ที่เห็นเพื่อนทำให้เรื่องเครียดเป็นเรื่องเพลิดเพลินได้
“ไม่หรอก เขาว่าบ้าดาราผู้ชายดีกว่าบ้าผู้ชายตัวเป็นๆ น่ะ มาคุยเรื่องยัยแก้วดีกว่า แก้ปัญหานี้แล้ว เธอจะได้ลอยตัว ตกลงจะซื้อบ้านให้อยู่จริงๆ เหรอ หลายตังค์นะ” มรกตถามให้แน่ใจอีกครั้ง
“ถ้าไม่ซื้อให้ก็เป็นเรื่องคาราคาซัง ซื้อให้แล้วก็ตัวใครตัวมัน งบหนึ่งล้านบาทพอไหม” ทรงธรรมไม่ใช่คนขี้เหนียว และถึงแม้เขาจะไม่ชอบแก้ปัญหาด้วยเงิน แต่เขาก็อยากจะจบเรื่องนี้ไปซะ
“เธอนี่ใจดีจริงๆ กำลังคิดว่ามันเกินไปไหมน่ะ” มรกตไม่คิดว่าเพื่อนจะทุ่มทุนแบบนี้
“ราคาบ้านในเมืองสูงกว่านี้มากนะ แล้วถ้าจะให้ดี เธอก็ช่วยออกหน้าเป็นธุระให้ อย่าให้แก้วรู้ว่าฉันเป็นคนออกเงินล่ะ ฉันไม่อยากให้หล่อนกลับมาสร้างปัญหาให้ฉันอีก แจ็คลีนมีปัญหาเรื่องการไว้ใจพอสมควร แต่ก็เข้าใจได้ เพราะเขาร่ำรวย และคงมีประสบการณ์ไม่ดีกับคนที่เข้ามาหาเยอะน่ะ” ทรงธรรมห่วงความรู้สึกของหญิงสาวที่เขารักมากกว่า
“พอเข้าใจ แต่บ้านราคาล้านอยู่ในเมืองคงไม่มีหรอก ที่ดินแพงจะตาย ทาวน์เฮาส์ก็แพงระยับ คอนโดคงพอมี” มรกตบอกเพื่อนคร่าวๆ ตามที่เข้าใจ เพราะคราวก่อนเธอเพิ่งขายบ้านในเมืองไปหลังหนึ่ง
“เอาอย่างนี้นะ ฉันให้เธอสามล้าน เธอก็ซื้อบ้านเท่าที่ทำได้ ออกมานอกเมืองสักหน่อย คนละฝั่งเมืองกับฉันแล้วก็รถคันเล็กๆ สักคัน สักวันเขาก็ตั้งตัวได้เองล่ะ แต่อย่าให้ออกนอกเมืองมากนักนะ อันตรายสองคนแม่ลูก ผู้หญิงทั้งคู่” ทรงธรรมพูดเพราะเห็นใจแก้วกินรี และอดีตของเขาก็เกี่ยวพันกับการที่ผู้หญิงถูกทอดทิ้ง
เขาอาจใจอ่อน เพราะเรื่องนี้มีส่วนคล้ายแม่เขา ดีกว่าให้ผู้หญิงที่เขาเคยรักต้องเจ็บช้ำอีก เพราะถูกแย่งลูกไปจากอก คงเจ็บปวดกับการต้องสูญเสียทุกอย่างไป
“ทั้งที่เธอเป็นคนดีแบบนี้ ยัยแก้วยังทิ้งเธอไปในยามที่เธอลำบาก แต่ในยามที่แม่นี่ลำบาก เธอยังช่วยเหลืออีก” มรกตอดทึ่งในความดีกับเพื่อนไม่ได้
“เธอลืมไปแล้วเหรอ ว่าแม่ฉันก็ถูกทอดทิ้ง ฉันช่วยเพราะเหตุผลนี้ แต่ถ้าถามว่าเพราะรักเก่าคงไม่ใช่ อะไรที่มันจบก็คือจบ และหล่อนเป็นคนจบก่อน มันก็ไม่ใช่เงินมากมายอะไร จนหยิบยื่นให้ความช่วยเหลือไม่ได้ อีกอย่างเด็กก็โดนมามากพอแล้วล่ะ ถือเสียว่าให้เด็กมันก็แล้วกัน” ทรงธรรมพูดตัดสัมพันธ์ชัดเจน
มรกตเข้าใจ...เพื่อนไม่ได้ทำเพราะรักเด็ก แต่เพราะชีวิตในวัยเด็กของตัวเองมากกว่า อีกอย่างก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จัก และยังรู้จักดีเสียด้วย...ดีเกินกว่าจะเอามาไว้ข้างตัวอีก
****************************************
ชีวิตคล้ายดังชีพจรลงเท้า เขาต้องบินมาที่นิวยอร์คด้วยเหตุผลเดียว เธอยื่นคำขาดว่าถ้าไม่มา ก็ถือว่าเดิมพันที่ลงไว้สูญเปล่า เขากำลังอ่านหนังสือพิมพ์ข่าวซุบซิบอยู่
ภาพแม่เธอวัยห้าสิบปลายสวมบิกินี่สีเข้ม มีรอยแผลเป็นทั่วตัวอยู่บนหาดอิตาลี และยังหันมาโบกมือให้ตากล้องอิสระที่ต้องการถ่ายภาพเธอ กับแจ็คลีนที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ และสวมบิกินี่อยู่เช่นกัน เป็นภาพแปลกตาทำให้คนแปลกใจ
โฉมหน้าแม่ลูกธีโอฟาสเต้ พาย...เพื่อนเรายอมถอดเสื้อเชิ้ตเผยรอยแผลแห่งอดีต สวมบิกินี่ในรูปร่างสุดยอดแต่น่าแปลกที่ฝนฟ้าของอิตาลีไม่แปรปรวน ขณะที่ลูกสาว...แจ็คลีนยอมอวดสัดส่วน ทั้งที่ปกติไม่ยอมให้ใครได้เห็น
ต่อมาเป็นภาพเด็กหนุ่มสามคนกำลังเล่นน้ำ คนหนึ่งผมยาวสีเข้มกำลังเล่นเซิร์ฟอยู่ อีกสองคนก็เข้าร่วมด้วยเช่นกัน ทั้งหมดเพลิดเพลินกับวันหยุดพักผ่อน ขณะที่กาเบรียลนอนบนเตียงข้างชายหาดอยู่กับลูกสาว
บางรูปกาเบรียลก็ยืนกอดกับภรรยา และแลกจูบกันดูดดื่ม สังเกตจากภาษากายได้ไม่ยาก ทั้งยังมีข้อความอธิบายรักหวานชื่นของทั้งสองที่ยากจะลดลงได้อีกด้วย
“ภาพตอนไปเที่ยวอิตาลีน่ะค่ะ” แจ็คลีนพูดขึ้นเมื่อมาถึงโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงเขาก็ลุกไปดึงเก้าอี้ให้ “ปกติคุณแม่จะใช้ชุดดำน้ำ หรือไม่ก็ชุดเซิร์ฟมากกว่า แต่คุณพ่ออยากเห็นคุณแม่แบบนี้บ้าง ก็เลยคะยั้นคะยอใหญ่”
“เปลี่ยนบรรยากาศอีกแบบนะครับ” เขาค่อยหายใจโล่งคอเมื่อเธอกลับมาพูดคุยเหมือนเดิม
“แต่คุณแม่ถ่ายภาพสวยกว่านี้เยอะค่ะ เซ็กซี่ด้วย คุณพ่อบอกว่าต้องเก็บไว้ให้มิดชิด เพราะไม่อยากให้ใครเห็นภาพที่คุณแม่ถ่าย ฉันหมายถึงภาพของฉันน่ะค่ะ” แจ็คลีนพูด ขณะหันไปสั่งมื้อเที่ยง
พรุ่งนี้จึงจะเป็นมื้อดินเนอร์ หากเพราะเธอก็ไม่อยากแกล้งเขามากนัก ถึงอย่างไรถ้าไม่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมา ลูกพี่ลูกน้องเธอคงไม่ได้เข้ารับการบำบัดจนหายดี แล้วพร้อมใช้ชีวิตอีกครั้ง
วันนี้เธอจึงนัดพบทานมื้อเที่ยง เพื่อต้อนรับเขาที่มานิวยอร์คในฐานะเพื่อนเธอ ซึ่งตอนนี้เธอพยายามทำให้เป็นเรื่องปกติ ขออย่างเดียว...อย่าทำเจ้าอารมณ์ใส่เธอก็พอ
“งานเป็นยังไงบ้างครับ ยังเยอะอยู่ไหม” ทรงธรรมเลือกคุยเรื่องงานดีกว่าเรื่องส่วนตัว
“ก็ยุ่งเหมือนเคยค่ะ ยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะ นี่ก็จะมาจัดการเรื่องนางแบบที่จะไปถ่ายแบบให้แคมเปญ วางตลาดยุโรปค่ะ แต่พอดีจะใช้คนรู้จักเป็นนางแบบให้ เพราะเจ้าตัวก็อยากเป็นนางแบบอยู่พอดีด้วยค่ะ” แจ็คลีนเล่าไปตามเรื่อง
“ที่ว่าคราวก่อนนั่นงานยุ่งสินะครับ” ทรงธรรมเชื่อแล้วว่าเธอยุ่งจริงๆ มากกว่าจะหลบหน้าไม่รับสายเขา
“ค่ะ ตอนนี้ทำงานเป็นผู้บริหารด้วย ต้องใส่ใจลูกค้า แล้วก็โปรเจ็คส่วนตัวเป็นบริษัทในเครือโซลอนจ์ที่คุณปู่ไปซื้อกิจการมาค่ะ จริงๆ ก็กึ่งแล็ปใหญ่ของโซลอนจ์ด้วยค่ะ ได้มาหกกลิ่น ผู้หญิงสามผู้ชายสามในเซ็ตเดียวกัน สำหรับวัยรุ่นโดยเฉพาะค่ะ” แจ็คลีนอธิบายคร่าวๆ ก่อนมองแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นใหญ่แล้วขมวดคิ้ว “ใหญ่จัง”
ทรงธรรมมองตามเธอก็รู้ว่าชิ้นใหญ่มาก ก่อนจะบอก “ทานไม่หมดก็ช่างมันเถอะ”
“ฉันว่าบางทีอาหารก็เยอะเกินตัวคนกินนะคะ ตัดแบ่งครึ่งดีกว่า แล้วขอจานมาต่างหาก จะได้เก็บกลับบ้านได้ เผื่อมีพี่ๆ คนไหนหิวโซกลับมา” แจ็คลีนขอจานตักแบ่ง ก่อนจะใช้มีดหั่นแบ่งครึ่งแล้วสั่งนำกลับบ้าน
“ไง แจ็ค” หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาทักทายเพราะจำหน้าพ่อเธอได้ดี
“สวัสดีค่ะ จีเซล” แจ็คลีนชนแก้มกับอีกฝ่าย ก่อนจะชวนนั่งลงด้วยกัน
“แม่ไม่มาด้วยเหรอจ๊ะ” จีเซลทักทาย ก่อนเห็นข่าวซุบซิบก็หยิบมาดูอีกทีแล้วหัวเราะ “ไม่น่าเชื่อว่าพายจะเปรี้ยวได้แบบนี้”
พายสวมแว่นตากันแดด ปล่อยผมยาวตรงแล้วก็โบกมือให้กล้องอย่างเป็นกันเอง
แจ็คลีนหัวเราะได้น่ารัก ก่อนพูดจาด้วยอย่างเขินนิดๆ “คุณแม่บอกว่ายอมครั้งเดียวเท่านั้นล่ะค่ะ เพราะงั้นใครอยากถ่ายก็ถ่ายไป ให้โอกาสแล้ว”
“ใช่จ๊ะ แมนออกอย่างนั้น ทำผู้หญิงใจสลายมานักต่อนักแล้ว แม้กระทั่งป้าด้วย แต่ไม่เป็นไร สาวสวยมาดแมนแบบนั้น ใครจะไปใจร้ายด้วยได้ลงคอล่ะ จริงไหม” จีเซลไม่เพียงแค่พูด ยังลูบไล้ปลายคางหลานสาว เมื่อนึกถึงพ่อแม่ของเจ้าตัว ก่อนพูดตัดบท “เอาล่ะไม่อยู่รบกวนแล้ว เดี๋ยวสามีจะมาแหกอกเอาให้ ทานให้อร่อยนะจ๊ะ ลาก่อนนะ พ่อหนุ่ม”
“ลาก่อนค่ะ” แจ็คลีนบอกลาเพื่อนแม่ ก่อนจะมองเขาที่ทำหน้าสงสัย “เมื่อก่อนแม่ฉันเป็นเกย์น่ะ ชอบผู้หญิง แต่หลังจากเจอพ่อฉัน ท่านก็รักแล้วก็อย่างที่เห็นทุกวันนี้น่ะแหละ เรื่องนี้อย่าบอกพี่ชายนะ พี่ชายยังไม่รู้ล่ะ แค่สงสัยค่ะ”
ทรงธรรมค่อยทำความเข้าใจได้ แต่จะถามละเอียด ก็กลัวว่าจะกลายเป็นละล้าบละล้วงไป จึงไม่ได้ถามอีก แต่ตอนนี้เขาไม่แปลกใจแล้วว่า เบื้องหลังเมื่อสองสามปีก่อนที่เขาเสี้ยวสันหลังวาบ เพราะแบบนี้นี่เอง
แม่เธอผ่านอะไรมาเยอะ เสียจนยากจะพูดออกมาได้หมดนั่นเอง ซึ่งคงไม่แปลกที่พอฝ่ายนั้นพูด เขาก็ยอมทำตามโดยง่าย เพราะเขาเองก็รับรู้ได้ถึงพลังที่แอบซ่อนอยู่
พลังในการสยบความรู้สึกคนนี่เอง...
“ว่าแต่ทำไมว่างได้ล่ะคะ ตอนนั้นเห็นบอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง” แจ็คลีนพูดและยิ้มนิดๆ รู้ว่าตัวเองแกล้งเขา แต่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
ถ้าไม่มา...เธอก็จะไม่ยอมทานมื้อเย็นกับเขาอีก เขาก็เลยต้องเคลียร์งานอย่างหนักและแทบบ้าเลยทีเดียว เพื่อจะได้มาทานมื้อค่ำกับเธอมื้อเดียว
“ผมพยายามจัดการงานให้เสร็จน่ะ” ทรงธรรมอยากจะพูดแต่ก็พูดมากไม่ได้ ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ เพื่อให้ได้มาพบเธออีกครั้ง
แจ็คลีนจงใจแกล้งเขา เพื่อให้เขาถอดใจไปเสีย แต่เมื่อเขาทำได้ เธอก็คงต้องหาทางอื่นอีก “อืม พรุ่งนี้คุณจะให้ฉันไปรับที่โรงแรมไหมคะ”
ทรงธรรมส่ายหน้าช้าๆ “ผมต่างหากที่ควรไปรับคุณ จะให้ไปรับที่ไหนครับ”
“ช่วงนี้ฉันค้างที่บ้านเพื่อนน่ะค่ะ คุณก็รู้จักอิกกี้แล้วนี่คะ บ้านอิกกี้นั่นแหละค่ะ” แจ็คลีนบอกรายละเอียดและไม่ห้ามเขาไปรับ ก่อนจะนึกขึ้นได้ “มอร์กานฝากบอกว่ายังคิดถึงคุณอยู่”
ทรงธรรมเกือบพ่นน้ำที่ดื่มใส่เธอ แล้วรีบกลืนลงไป เขาถอนหายใจและเห็นเธอหัวเราะอยู่ในลำคอ คล้ายกำลังเยาะเย้ยเขานิดๆ ทำให้นึกอยากจับมาตีก้นนัก
“ไม่ฝากอะไรบอกเธอหน่อยเหรอคะ เธอฝากขอโทษมาด้วยนะ แต่เธอก็ว่าคืนนั้นก็สนุกด้วยกันสุดยอดอยู่” แจ็คลีนพูดขึ้น ก่อนจะปลอบเขา เมื่อเห็นเขามีสีหน้าไม่พอใจนัก “เธอเข้ารับการบำบัดมาค่ะ ฉันขอบคุณคุณมากกว่า เพราะถ้าไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น ญาติฉันคงไม่มีสติ”
“จะมีวันที่คุณจะลืมเรื่องนี้ไหมครับ ผมจะขอบคุณคุณมากๆ” ทรงธรรมไม่อยากพูดคุยกับเธอด้วยความอึดอัด
“มีสิคะ ตราบที่เรายังเป็นเพื่อนกัน” แจ็คลีนพูดและสบตาเขาอย่างมีความหมาย ตราบเท่าที่เขาไม่คิดเปลี่ยนฐานะ เธอก็จะทำลืมเรื่องนี้ไปซะ
ทรงธรรมได้แต่ถอนหายใจ แล้วคุยกับเธอเรื่องอื่นแทน ยากจะเปลี่ยนฐานะ แต่ก็คุ้มค่าถ้าจะพยายามเปลี่ยน นี่ไม่ใช่เรื่องเงิน แต่เป็นเรื่องของชีวิตในอนาคตของคนสองคนเลยทีเดียว
****************************************
เสียงโทรศัพท์ทำให้เธอหงุดหงิด เพราะยังคิดไม่ออกว่าจะแก้ไขปัญหายังไงดี และตอนนี้เธอก็อยู่เมืองไทย อยู่กับครอบครัว แต่กลับมีแต่เรื่องไม่ดีเข้ามา
หลังจากปฏิเสธงานของอีฟแซงไปแล้ว เธอก็ไม่คิดมากอะไร จนผ่านไปสี่เดือน กลับกลายเป็นเรื่องขึ้นมาจนได้ เพราะทางอีฟแซงยื่นฟ้องเคไอยุโรป ว่านำความลับที่ได้ไปจากอีฟแซง ไปทำโปรเจคให้กับโซลอนจ์ ในการคิดค้นน้ำหอมแนวใหม่
“เป็นอะไรเหรอ แจ็ค” ไพรด์เดินเข้ามาถามน้องสาวที่กำลังนั่งมองโทรศัพท์ร้องเพลงดังลั่นอยู่
“ไม่อยากรับค่ะ ยังคิดอะไรไม่ออก แจ็คไม่เคยเซ็นในสัญญารับงานของอีฟแซง แล้วพวกนั้นมีลายเซ็นของแจ็คได้ยังไง” แจ็คลีนยังคิดไม่ออก
“ก็ถ้าไม่ได้ทำก็ไม่ต้องกลัว ถ้าหลักฐานถูกสร้างขึ้นมาก็ต้องมีวิธีพิสูจน์” ไพรด์โอบไหล่ลูกพี่ลูกน้อง ปลอบไม่ให้คิดมาก
“ก็ใช่ค่ะ แต่มันน่าโมโหนี่คะ แล้วนี่พวกผู้จัดการก็โทรมาถามให้วุ่นว่าจะเอายังไง เรื่องนี้ปรึกษาคุณปู่ก็ไม่ได้ด้วยค่ะ เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าข้อเท็จจริงมีมูลอีก ลุงพอลก็บอกว่ากำลังรวบรวมหลักฐานอยู่ แต่สื่อโทรมาขอสัมภาษณ์เพียบเลยนี่สิคะ กลัวว่าเคไอจะเสียชื่อด้วยค่ะ” แจ็คลีนคิดถึงปัญหาจนหัวหมุน
“ใจเย็นๆ สาวน้อย ตั้งสติก่อนค่อยคิดดีกว่านะจ๊ะ” ไพรด์จูบเรือนผมสีทองอย่างอ่อนโยนแทนการปลอบขวัญ
“ขอบคุณค่ะ แจ็คว่าไปว่ายน้ำให้หัวเย็นกว่านี้ดีกว่าค่ะ” แจ็คลีนคิดถึงก็ออกเดินไปขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนชุด
ไพรด์เห็นน้องสาวเครียดๆ ก็ถอนหายใจยาว ปัญหาที่เขาก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเหลืออย่างไรดี ไม่นานนัก แจ็คลีนก็สวมชุดว่ายน้ำลงมา แล้วเดินตรงไปยังสระในร่ม
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง ไพรด์นั่งกึ่งนอนอยู่ในห้อง เห็นอยู่แต่ไม่ได้รับ ก่อนจะมีครั้งที่สองครั้งที่สาม เขามองชื่อคนโทรเข้า แล้วค่อยกดโทรรับ
“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใครนะครับ แต่คุณทำให้น้องสาวผมปวดหัวมากพอแล้ว ถ้ามีอะไร เดี๋ยวเธอก็จะโทรกลับไปเอง ส่งข้อความแล้วทิ้งหมายเลขโทรกลับไว้นะครับ” เขาพยายามช่วยน้องสาวแก้ปัญหา
“พี่มิคสุดยอดอีกแล้ว เล่นเกมชนะตลอดเลย” ไกรยกย่องมิคาเอลเต็มที่
“ผมทรงธรรมครับ อยากคุยกับแจ็คลีน” ทรงธรรมบอกคนที่รับสาย
ไพรด์ยกมือห้ามไม่ให้ใครคุยกันก่อนตอบ “อ๋อ คุณนั่นเอง แจ็คไปว่ายน้ำอยู่ครับ เดี๋ยวจะบอกให้โทรกลับนะครับ”
“ผมเห็นข่าวเธอทางช่องธุรกิจของต่างประเทศเมื่อคืน ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้างครับ” ทรงธรรมถามและแน่ใจว่านี่เป็นพี่ชายอีกคนของเธอ เพราะสำเนียงไทยชัดกว่า
“อ้อ ครับ ก็เครียดๆ แต่ตอนนี้เราอยู่ที่เมืองไทย และหวังว่ามันจะไกลพอทำให้เรื่องวุ่นวายนี่มาไม่ถึงนะครับ” ไพรด์พูดคุยสุภาพจนมิคาเอลขมวดคิ้ว และเริ่มเดาได้ เพราะญาติกำลังพูดภาษาไทย เขาจึงตัดบท “แค่นี้ก่อนนะครับ แล้วจะบอกแจ็คให้”
อิคารัสเดินเข้ามาอีกคนแล้วเริ่มโวยนิดๆ “นี่จะไม่ช่วยฉันทำความสะอาดบ้านแน่เหรอวะ”
“แพ้แล้วอย่า ฮ่าๆ แล้วนายก็ทำเองเลย ไปเลย ไป รีบกลับไปทำเลย” มิคาเอลไล่เพื่อนให้กลับบ้านตัวเอง จนอิคารัสต้องยอมแพ้ แล้วยอมกลับบ้าน
“พาไกรกลับด้วยดิ กลับบ้านได้แล้วล่ะ ต้องกลับไปทำการบ้าน อ่านหนังสือไม่ใช่เหรอ” เขาเตือนไกรที่รักจะสนุกกับพวกพี่ๆ
“เออ ก็ได้ ไปกัน ไกร พี่ต้องทำความสะอาดห้องอีกนะ เราก็ต้องขยันเข้าล่ะ รู้ไหม” อิคารัสบอกเพื่อนรุ่นน้อง ก่อนโอบไหล่พาออกไปพร้อมกัน หลังจากที่ไกรลาแต่ละคนแล้ว
มิคาเอลพยักหน้ารับ ก่อนโบกมือลาแล้วหันมาคุยกับญาติ “ตาลุงโทรมาเหรอ มีอะไรอ่ะ เรื่องที่อีฟแซงฟ้องเคไอหรือเปล่า”
“คิดว่าเรื่องนั้นนะ แต่ตอนนี้ไม่อยากให้แจ็คฟังเรื่องพวกนี้เท่าไร กลัวจะเครียดมากไปกว่าเดิม น้าพายว่าไงมั่งวะ” ไพรด์ถามญาติ และแสดงท่าทีเป็นห่วงน้องสาวอย่างมาก
“แม่บอกว่าเรื่องนี้ปล่อยให้ลุงพอลจัดการดีกว่า เพราะรายละเอียดที่แจ็คให้ลุงพอลไป ก็สามารถเล่นงานทางอีฟแซงกลับได้ อีกอย่างทีมกฏหมายของเคไอก็แข็งพอสมควร ไม่งั้นคงไม่อยู่รอดมาได้ยี่สิบห้าปี โดยไม่ผิดกฏหมายที่ไหนหรอก” มิคาเอลบอกให้ไพรด์สบายใจ
“แต่แจ็คเครียดนะ เพราะอีฟแซงต้องการเล่นงานโซลอนจ์อ้อมๆ อีกอย่างโปรเจ็คนี้ก็เสนอให้ฌาคส์ฟิลิปเป้ แล้วโซลอนจ์กลับนำไปเสนอเข้าที่ประชุม จากนั้นก็กลายเป็นโปรเจ็คของที่นั่นไป แจ็คลีนว่าทั้งหมดเกิดจากตัวเองน่ะ เสียใจที่ทำให้เคไอต้องมีปัญหา” ไพรด์พูดอย่างละเอียดทำเอามิคาเอลมึนไปเลยทีเดียว
“เอ่อ อยากเข้าใจแต่ก็ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าหาทางทำให้แจ็คสบายใจก็พอ แล้วนี่ไปไหนแล้ว” มิคาเอลถามขึ้น
“ไม่ได้ยินหรือไง ก็บอกตาลุงนั่นว่าไปว่ายน้ำ ก็ว่ายน้ำสิ” ไพรด์พูดขึ้นแล้วลุกขึ้นยืน
“แล้วนายจะไปไหน” มิคาเอลถามขึ้น เพราะญาติลุกขึ้นทันที
“ก็จะไปว่ายน้ำกับแจ็คสิ คิดว่าดีแล้วเหรอ ให้น้องอยู่คนเดียวในเวลาแบบนี้น่ะ จะไปด้วยหรือเปล่า” ไพรด์ถาม เมื่อถอดเสื้อออกจากตัว
“ไปก็ได้” มิคาเอลก็ถอดเสื้ออกเช่นกัน ก่อนจะรวบผมง่ายๆ แล้วเดินตามญาติไป
แผงอกขาว ท่าทีองอาจของผู้ชายที่โตเต็มที่สองคน ย่อมเป็นสิ่งที่ผู้หญิงต้องการเสมอ และคงเป็นการดีที่ได้ซบอกชายหนุ่มอายุยี่สิบเอ็ด ที่เป็นหนุ่มโสดขั้นเทพ
****************************************
ช่วงเช้ามิคาเอลตื่นขึ้นก็นั่งเล่นเบสของตัวเองในห้องนั่งเล่น แล้วเสียงโทรศัพท์ของน้องสาวก็ดังขึ้น เขาไม่กดทิ้งแต่รับสาย ถ้าเป็นพวกสื่อ เขาก็จัดการได้ เพราะเขาไม่ใช่คนไร้ชื่อเสียงซะทีเดียว
“สวัสดีครับ” เขาพูดเป็นภาษาฝรั่งเศส โดยไม่สนใจว่าปลายสายจะเป็นคนชาติไหน
“สวัสดีครับ ผมทรงธรรม ขอสายแจ็คลีนครับ” ทรงธรรมพยายามพูดเป็นภาษาฝรั่งเศส เพื่อให้ปลายสายเข้าใจ
“อ๋อ คุณนั่นเอง แจ็คยังไม่ตื่นหรอกครับ เมื่อวานออกกำลังกายหนักมาก เข้านอนตั้งแต่สองทุ่ม แล้วยังไม่ออกมาจากห้องเลย คุณมีอะไรสำคัญไหม” มิคาเอลถามอย่างไม่ใส่ใจนัก และยังคงดีดเบสเขาเล่นไปเรื่อยๆ
“พอจะมีโรงแรมใกล้ๆ แถวบ้านคุณไหม เข้าใจว่าตอนนี้คุณคงไม่ได้อยู่ในกรุงเทพฯ กันใช่ไหมครับ” ทรงธรรมถามขึ้น เพื่อเขาจะได้ไปพบเธอได้
“อ๋อ ไม่มีหรอกครับ ที่นี่ห่างจากถนนใหญ่สักสองกิโลได้ เอางี้สิ ที่นี่มีห้องว่าง คุณมาพักได้นะ พ่อผมไม่เคยสร้างบ้านที่มีห้องนอนต่ำกว่าห้าห้องหรอกครับ มาได้” มิคาเอลขี้เกียจวุ่นวาย ก็ออกปากชวน ถึงอยากจะกีดกัน แต่มันเป็นเรื่องของน้องสาวที่จะจัดการเรื่องต่างๆ เอง
“คุณไม่ว่าอะไรแน่เหรอ” ทรงธรรมถามให้แน่ใจราวกับสิ่งที่ฟังเป็นเรื่องแปลกประหลาด
“ครับ ว่าแน่ ถ้าคุณพยายามจะทำอะไร ที่เป็นการไม่ให้เกียรติน้องสาวผมที่บ้าน แต่ถ้าคุณให้เกียรติน้องสาวผมมากพอ ก็ไม่มีปัญหาอะไร มาเถอะ ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงน้องสาวผม แล้วคงห้ามไม่ให้คุณมาไม่ได้” มิคาเอลพูดอย่างปลงๆ และเข้าใจ หากในใจก็ยังหวังว่าชายหนุ่มคนนี้จะจริงใจและอดทนต่อการรอคอยได้
“ขอบคุณครับ” ทรงธรรมพูดและรู้สึกว่าพี่ชายเธอคงไม่คิดมากแล้ว
“อย่าเพิ่งครับ ถ้าคุณจะมาพักที่นี่ คุณต้องรู้ด้วยว่า น้องสาวผมไม่ต้องการเรื่องเครียด เพราะฉะนั้นอย่าทำเรื่องอีก เธอต้องการความสงบ และคุณก็คงรู้ว่าความเครียดมันเป็นยังไง ผมก็เป็นคนใจร้อนเสียด้วยสิ เพราะงั้นทำอะไรให้ระมัดระวังตัวหน่อย แล้วผมจะอีเมลแผนที่ไปให้คุณนะครับ” มิคาเอลส่งคำเตือนให้แล้วก็ตัดบท
เมื่อเขาเห็นเบเนดิกซ์เดินเข้ามาก็บอก “เบนครับ ฝากส่งอีเมลแผนที่นี่ที่ไปให้ตาลุงนั่นหน่อยนะครับ เขาจะมาพักที่นี่ บอกแจ็คเมื่อเธอตื่นด้วย ขอบคุณครับ”
เบเนดิกซ์รับคำ แม้จะประหลาดใจบ้าง แต่เธอก็รู้ว่าคนครอบครัวนี้นึกอยากทำอะไรก็ทำเป็นปกติอยู่แล้ว การจะคาดเดาก็ยากแต่อย่างน้อย คุณหนูสองคนของครอบครัวนี้ก็รับฟังคำแนะนำของคนสนิทเสมอ เธอกับสามีจึงทำงานอยู่ที่นี่ได้ โดยไม่ต้องอึดอัดจนเกินไปนัก
****************************************
วันนี้ใครหยุดก็อ่านนิยายแก้เหงาไปก่อนนะคะ
^^ อีกตอนเดียว โฮะๆๆๆๆๆๆ
เจอกันอีกทีก็อาทิตย์หน้าเยย ดีไหมคะ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายมาโดยตลอดค่ะ
ทรงธรรมยังมีความหวัง ว่าเธอจะให้โอกาสเขา จึงยังคงโทรหาเธออย่างต่อเนื่อง แม้หลายครั้งเขาจะเจ็บปวดใจเมื่อเธอพูดราวกับตั้งใจปฏิเสธความรู้สึกของเขา
“ฉันมีงานต้องทำ ไม่ว่างคุยกับคุณ” เธอพูดตรงๆ กับเขา แม้จะทำร้ายจิตใจกัน แต่ดีกว่าให้ความหวัง
“คุณจะไม่ให้อภัยผมชั่วชีวิตเลยใช่ไหม” ทรงธรรมถามให้ชัดเจนอีกครั้ง
แจ็คลีนนิ่งเงียบตั้งสติก่อนตอบ “เรายังมีนัดทานข้าวกันอยู่ไม่ใช่เหรอคะ แล้วฉันก็งานยุ่งมาก ทั้งงานบริหารบริษัท ทั้งงานโปรเจ็คของปู่ฉัน ยังเรื่องเรียนอีก ถ้าเราเป็นเพื่อนกันก็ควรจะเข้าใจไม่ใช่เหรอ”
เขาถอนหายใจยาว ทั้งดูวัยแตกต่างกัน หากเขากับเธอในขณะนี้ สถานการณ์แทบจะไม่ต่างกัน เพราะต่างก็ทำงานสร้างฝันกันอยู่ เพียงเขาประคับประคอง แต่เธอเพิ่งเริ่มต้น
“เพื่อนก็มีสิทธิจะคิดถึงกันได้ไม่ใช่เหรอครับ” ทรงธรรมย้อนถามอีกครั้ง อยากดึงเวลาพูดุยกันให้นานกว่านี้
“อืม ไว้ค่อยคุยกันนะคะ ฉันยังต้องดูรายละเอียดงานอีกเยอะ” แจ็คลีนตัดบทได้สำเร็จ
ทรงธรรมได้แต่ถอนหายใจ เมื่อเวลาที่ต่างกัน ระยะทางที่ห่างไกล ทั้งเรื่องคราวก่อนยังส่งผลต่อเขาในเวลานี้
“รอนานไหม รถติดมากเหมือนเดิม กว่าจะเข้าโรงแรมได้แทบแย่” หญิงสาวพูดและนั่งลงตรงหน้าคนร่วมโต๊ะทันที ท่าทางเธอคล่องปราดเปรียวมากเสียจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นคุณแม่ลูกสองแล้ว “กว่าจะจัดการลูกๆ ให้ไปสนใจพ่อได้แทบแย่ ว่าไงล่ะ มากรุงเทพคราวนี้อยู่นานไหม”
“มรกต เธอนี่ยังพูดคล่องเหมือนเดิมนะ” ทรงธรรมยิ้มให้เพื่อนสาวที่มานั่งอยู่ตรงหน้า ทั้งที่แต่งงานล่วงหน้าเขาไปห้าปีกว่าแล้ว
“โอ๊ย! ดีนะที่เราไม่ได้แต่งงานกัน ไม่งั้นเธอคงไม่อยากเป็นแม้แต่เพื่อนฉัน มีลูกนะ ต้องพูดๆ จนปากเปียกปากแฉะทุกวัน” มรกตหันไปสั่งเครื่องดื่มกับอาหาร
“อานนท์ไม่ว่าเหรอ ออกมาเนี่ย” ทรงธรรมถามเพื่อนสาวที่เป็นอดีตคู่หมั้นของเขาด้วย ครอบครัวหมั้นหมายเอาไว้แต่เด็ก หากเพราะเป็นเพื่อนกันมากกว่า จึงตัดสินใจแยกย้ายกันไป
คนหนึ่งสมหวัง...อีกคนช้ำรัก
“ไม่ว่า บอกว่ามาทานมื้อค่ำกับอดีตคู่หมั้น เห็นเฉย นี่ถ้าแต่งกันไปเจ็ดปีสิบปีนะ ต่อให้อยากไปเที่ยวผับเที่ยวบาร์ก็คงรีบไล่ให้ไป” มรกตพูดอย่างคล่อง แม้จะรู้ว่าสามีก็ออกอาการงอนเล็กน้อย เพราะภรรยาก็ใช่ว่าจะสวยน้อยลงจากเมื่อก่อนเสียเมื่อไร แถมยังสาวยังสวยดูภูมิฐานมากกว่าเดิมอีกด้วย
“นั่นดูทำหน้าเข้า ไม่เชื่อล่ะสิ โอเค นนท์เขางอนนิดหน่อย ที่ไม่ให้เขามาด้วย แต่ไม่ได้งอนเพราะเขาหึงเธอหรอกนะ เพราะบอกว่ามากับเธอเนี่ยแหละเขาถึงให้มา กับคนอื่นล่ะก็ฝันไปเถอะ เผลอๆ จะพาลูกมาด้วยน่ะสิ เขางอนที่ทิ้งเขาเอาไว้กับลูกน่ะ เชอะ แค่คืนเดียวเองก็หัดช่วยเลี้ยงลูกบ้างสิ” มรกตเล่าความเป็นไปในบ้านได้เรื่อยๆ เพราะชีวิตเธอกลายเป็นแม่บ้านเต็มตัว
“อืม ไม่ได้ฟังเธอพูดมานานแล้วนะ ฟังกี่ทีๆ ก็ไม่เหงา” ทรงธรรมพูดเสียงขรึมออกจะเครียดด้วยซ้ำ เพราะเขายังไม่มีใคร
“โอ๊ยตาย! เป็นอะไรมากหรือเปล่า ดูเครียดๆ นะเนี่ย คราวก่อนมายังทำหน้าดี๊ด๊าอยู่เลย นึกว่าเจอสาวใสแล้วลืมเพื่อนซะอีก” มรกตตบหลังมือเพื่อนเบาๆ ดูเพื่อนจะเครียดมาก
“เกิดเรื่องน่ะ ปวดหัวน่าดู แต่กำลังหาทางแก้ไขอยู่ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวก็ผ่านไปได้” ทรงธรรมพูดเพื่อไม่ให้เพื่อนกังวล
“งั้นก็ดีแล้ว พูดถึงปัญหาของเธอ รู้ไหมว่าตอนนี้แก้วน่ะ กำลังลำบากนะ ก็รู้ล่ะว่าเขาทำให้เธอเจ็บปวด แค่เล่าให้ฟังเฉยๆ สามีเก่าเขาจะไม่จ่ายค่าเลี้ยงดูแล้วล่ะ ช่วงก่อนเห็นไปหย่อนใบสมัครงานซะทั่วเลย แต่ไม่รู้จะมีคนเอาไหม เพราะไม่ได้ทำงานมานานแล้วนี่ แล้วนี่ถ้าไม่มีงานทำ จะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงลูกอีกคน สามีเก่าเขาจะหาเรื่องแย่งลูกกลับไปด้วย น่าปวดหัวจริงๆ” มรกตบังเอิญได้เจอแก้วกินรีที่กำลังกลุ้มใจ เพราะถึงอย่างไรก็เป็นเพื่อนเก่ากัน
“เธอก็ฝากงานให้เขาสิ สามีเธอก็เป็นเจ้าของบริษัท พ่อเธอก็ด้วยนี่ หางานให้เขาทำไม่ยากหรอกน่า” ทรงธรรมพูดอย่างเย็นชา เพราะไม่เหลือเยื่อใยใดๆ กับคนที่เคยทำให้เขาเจ็บปวด
“มันก็ได้นะ แต่จะพอยาไส้เหรอ นี่บ้านก็ไม่มี ต้องหาเช่า ไอ้ชาร์ลมันก็เลวนะ เบื่อก็ทิ้งไปหาใหม่ ขอโทษนะ ฉันรู้ว่าแก้วทำให้เธอเจ็บปวด แต่ยังไงก็เคยเป็นเพื่อน เดือดร้อนก็ได้แต่รับฟังกันไปนี่แหละ” มรกตพูดตามประสาคนช่างคุย แล้วก็รู้ด้วยว่า แก้วกินรีเคยพยายามกลับมาสานสัมพันธ์ใหม่กับเพื่อน แต่เพื่อนก็ปฏิเสธแบบไร้เยื่อขาดใยไปเลยทีเดียว
ทรงธรรมนิ่งคิด ก่อนถอนหายใจแล้วสรุป “เอางี้แล้วกัน เธอช่วยเรื่องงาน ฉันช่วยเรื่องบ้านเอง ว่าแต่ตอนนี้แก้วอยู่ที่ไหนล่ะ”
“ก็พยายามหางานที่กรุงเทพนะ แต่ถ้าให้ฝากงานละก็ ฉันคงฝากที่เชียงใหม่ ฝากกับพ่อดีกว่า บอกตามตรงนะ ฉันก็ไม่ไว้ใจแก้วสักเท่าไร แล้วถ้าเธอจะหาบ้านให้ ก็ไม่ควรจะหาใกล้ๆ กับบ้านเธอ หาให้ในเมืองดีกว่านะ จะได้ห่างจากเธอเยอะๆ” มรกตก็ไม่ไว้ใจให้น้ำตาลใกล้มดเท่าไร แล้วด้วยคุณสมบัติของเพื่อน คิดว่าหาผู้หญิงที่ดีกว่าแก้วกินรีได้ไม่ยากนัก
“อืม” ทรงธรรมเพียงรับรู้เท่านั้น หวังว่าบ้านหลังหนึ่งจะไม่กี่แสน แต่ถ้าในเมืองอย่างมากเขาก็ซื้อคอนโดให้เธอสักหลัง เพราะในตัวเมืองเชียงใหม่คอนโดขึ้นเยอะแบบหายห่วง
“ว่าแต่ที่ว่าเครียดเรื่องผู้หญิงเนี่ย เรื่องผู้หญิงที่ไหนกันล่ะ ใช่เด็กสาวที่เจอเมื่อสองสามปีก่อนหรือเปล่า” มรกตวกเข้าเรื่องเพื่อนบ้าง
“ฉันพลาดเองล่ะ ไม่น่าให้ญาติเธอหาเรื่องเข้าให้ เขาไม่มองหน้าฉัน ไม่ยอมรับสายฉัน ฉันต้องทำสารพัดกว่าจะเข้าถึงตัวเธอได้ เป็นผู้หญิงที่ยิ่งกว่าลูกสาวรัฐมนตรีเสียอีก พ่อแม่เธอก็รวยเรียกได้ว่า มากเท่ากับงบประมาณของบริษัทบางบริษัทเสียอีก ฉันเครียด” ทรงธรรมปิดท้ายในตอนหลัง
“ชอบนะเวลาเธอพูด เพราะน้ำเสียงท่าทางบอกหมด เอาล่ะ ลองบอกมาสิว่าที่พูดถึงเนี่ยใคร” มรกตไม่ได้ถามรายละเอียดมานานแล้ว เพระลูกๆ มักดึงความสนใจของเธอได้เสมอ
“แจ็คลีน ธีโอฟาสเต้ ลูกครึ่งไทยฝรั่งเศส สัญชาติอเมริกันฝรั่งเศส แม่เป็นคนไทยแต่เป็นตากล้อง ใช้สัญชาติอเมริกัน เป็นนักธุรกิจมืออาชีพ มีกิจการอยู่ในหลายประเทศทั่วโลก สามีเป็นนักดนตรีระดับแนวหน้าชาวฝรั่งเศส ถ้าเธอชอบฟังแนวคลาสิก เธอมีเพลงเขาแน่” ทรงธรรมอธิบายมาแค่นั้นก็เห็นเพื่อนทำหน้าทึ่ง
“กาเบรียล ธีโอฟาสเต้เหรอ อย่าบอกนะว่าใช่ พรุ่งนี้จะเอาซีดีมาให้ แล้วขอลายเซ็นมาให้ฉันด้วย ฉันรักเพลงของเขามาก มันหวานซึ้งกินใจ เนื้อเพลงก็ไพเราะเหลือเกิน ได้ยินว่าเขาเป็นผู้ชายฝรั่งเศสที่มีหัวใจโรแมนติก รู้ไหมๆ เขาแต่งงานกับภรรยามายี่สิบกว่าปีแล้วนะ แล้วยังรักกันชื่นมื่น” มรกตพ่นรายละเอียดออกมาเอง
“พอก่อน ถ้าเธอได้เจอเขา นอกจากเรื่องโรแมนติกแล้ว รับรองว่าเขาเป็นพ่อที่หวงลูกสาวมาก ฉันเคยทานมื้อเย็นกับเขาวันหนึ่ง แล้วก็ได้ค้างที่บ้านเขาคืนหนึ่ง” ทรงธรรมยังพูดไม่จบเพื่อนสาวก็พยายามสะกดกลั้นอารมณ์อยากกรี๊ด
“บ้านเขาเป็นยังไงบ้าง ไม่เคยมีนิตยสารเล่มไหน เคยได้ไปถ่ายรูปในบ้านเขา แค่ถ่ายข้างนอกเท่านั้น ฟังว่าคนที่เคยเข้าไปค้างบอกว่า ยิ่งกว่าโรงแรมชั้นหนึ่งเลย บริการเหมือนอยู่ในพระราชวัง” มรกตกำลังจะพูดต่อ แต่เห็นเพื่อนมีสีหน้าแปลกๆ ก็หยุด “ขอโทษ มันอดใจไม่ไหวจริงๆ”
“ปัญหาคือ ฉันรักผู้หญิงคนนั้น เธอแตกต่าง เธอปลุกความรู้สึกกระหายให้กับฉัน ฉันอยากอยู่ใกล้ชิดเธอ แต่ไม่ใช่เรื่องเซ็กซ์นะ แต่มันเป็นเรื่องของการอยากเห็นสิ่งที่เธอจะทำต่อไป เธอมีบางสิ่งที่ดึงดูดความสนใจฉันน่ะ” ทรงธรรมบรรยาย และรู้สึกโล่งใจเหมือนได้ระบายความรู้สึก
“รีบแต่งงานกับเธอซะ อย่าปล่อยให้เธอหลุดมือไป” มรกตแตะมือเพื่อนแล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง “เชื่อฉัน เธอคุ้มค่าแน่นอน ทำให้เธอรักให้ได้”
ทรงธรรมหัวเราะนิดๆ เหมือนจะรู้ว่าเพื่อนคนนี้จะแนะนำเขาแบบนั้น
“อดทนหน่อย เธอเป็นลูกสาวของกาเบรียลเชียวนะ ไม่ง่ายหรือดาษๆ เหมือนสาวทั่วไป อดทนมากๆ เธอจะต้องเอาแต่ใจสุดๆ เลยใช่ไหม รู้ไหมว่าพ่อเธอแต่งเพลงให้เธอเลยนะ ฉันยังเปิดให้ลูกฟังเลย สักวันจะแปลความหมายให้ลูกฟัง ลูกจะได้รู้ว่าฉันรักเขาแค่ไหน” มรกตกลับมาเข้าเรื่องตัวเองจนได้
“เอาแต่ใจแต่ก็ไม่สุดๆ หรอก ไม่งั้นฉันคงไม่รักเธอ ถ้าเธอบอกว่าพ่อแม่เธอรักกันมาก แต่ทำไมเธอถึงปิดใจให้กับความรักแบบนั้น เท่าที่หาข่าวเกี่ยวกับเธอ เธอไม่เคยมีแฟนด้วยซ้ำ ไม่เข้าใจว่าทำไม หรือว่าฉันหน้าตาดูไม่น่าไว้ใจอย่างนั้นน่ะเหรอ” ทรงธรรมถอนหายใจยาว
“ตั้งสติหน่อย เธอสวย เธอร่ำรวย พ่อเธอมีชื่อเสียง เธอต้องฉลาดด้วยแน่ๆ เธอเป็นไฮโซที่ฝรั่งเศสด้วยใช่ไหมล่ะ คิดว่าจะเป็นยังไง แต่ไม่รู้ล่ะ ต้องทำให้เธอรักให้ได้ อืม เรื่องยัยแก้วเนี่ย ฉันว่าเธออย่าออกหน้าดีกว่านะ เห็นแก่ฉันเถอะ ฉันอยากได้เพื่อนสะใภ้ไฮโซฝรั่งเศส” มรกตพูดทีเล่นทีจริง แต่ก็ตื่นเต้นมากกับหญิงสาวที่เพื่อนเล่าให้ฟัง
“ใจเย็นๆ สิ เธอนี่ชอบกาเบรียลมากกว่าที่คิดเอาไว้นะเนี่ย นนท์ไม่ว่าเอาเหรอ” ทรงธรรมค่อยสบายใจมากกว่า ที่เห็นเพื่อนทำให้เรื่องเครียดเป็นเรื่องเพลิดเพลินได้
“ไม่หรอก เขาว่าบ้าดาราผู้ชายดีกว่าบ้าผู้ชายตัวเป็นๆ น่ะ มาคุยเรื่องยัยแก้วดีกว่า แก้ปัญหานี้แล้ว เธอจะได้ลอยตัว ตกลงจะซื้อบ้านให้อยู่จริงๆ เหรอ หลายตังค์นะ” มรกตถามให้แน่ใจอีกครั้ง
“ถ้าไม่ซื้อให้ก็เป็นเรื่องคาราคาซัง ซื้อให้แล้วก็ตัวใครตัวมัน งบหนึ่งล้านบาทพอไหม” ทรงธรรมไม่ใช่คนขี้เหนียว และถึงแม้เขาจะไม่ชอบแก้ปัญหาด้วยเงิน แต่เขาก็อยากจะจบเรื่องนี้ไปซะ
“เธอนี่ใจดีจริงๆ กำลังคิดว่ามันเกินไปไหมน่ะ” มรกตไม่คิดว่าเพื่อนจะทุ่มทุนแบบนี้
“ราคาบ้านในเมืองสูงกว่านี้มากนะ แล้วถ้าจะให้ดี เธอก็ช่วยออกหน้าเป็นธุระให้ อย่าให้แก้วรู้ว่าฉันเป็นคนออกเงินล่ะ ฉันไม่อยากให้หล่อนกลับมาสร้างปัญหาให้ฉันอีก แจ็คลีนมีปัญหาเรื่องการไว้ใจพอสมควร แต่ก็เข้าใจได้ เพราะเขาร่ำรวย และคงมีประสบการณ์ไม่ดีกับคนที่เข้ามาหาเยอะน่ะ” ทรงธรรมห่วงความรู้สึกของหญิงสาวที่เขารักมากกว่า
“พอเข้าใจ แต่บ้านราคาล้านอยู่ในเมืองคงไม่มีหรอก ที่ดินแพงจะตาย ทาวน์เฮาส์ก็แพงระยับ คอนโดคงพอมี” มรกตบอกเพื่อนคร่าวๆ ตามที่เข้าใจ เพราะคราวก่อนเธอเพิ่งขายบ้านในเมืองไปหลังหนึ่ง
“เอาอย่างนี้นะ ฉันให้เธอสามล้าน เธอก็ซื้อบ้านเท่าที่ทำได้ ออกมานอกเมืองสักหน่อย คนละฝั่งเมืองกับฉันแล้วก็รถคันเล็กๆ สักคัน สักวันเขาก็ตั้งตัวได้เองล่ะ แต่อย่าให้ออกนอกเมืองมากนักนะ อันตรายสองคนแม่ลูก ผู้หญิงทั้งคู่” ทรงธรรมพูดเพราะเห็นใจแก้วกินรี และอดีตของเขาก็เกี่ยวพันกับการที่ผู้หญิงถูกทอดทิ้ง
เขาอาจใจอ่อน เพราะเรื่องนี้มีส่วนคล้ายแม่เขา ดีกว่าให้ผู้หญิงที่เขาเคยรักต้องเจ็บช้ำอีก เพราะถูกแย่งลูกไปจากอก คงเจ็บปวดกับการต้องสูญเสียทุกอย่างไป
“ทั้งที่เธอเป็นคนดีแบบนี้ ยัยแก้วยังทิ้งเธอไปในยามที่เธอลำบาก แต่ในยามที่แม่นี่ลำบาก เธอยังช่วยเหลืออีก” มรกตอดทึ่งในความดีกับเพื่อนไม่ได้
“เธอลืมไปแล้วเหรอ ว่าแม่ฉันก็ถูกทอดทิ้ง ฉันช่วยเพราะเหตุผลนี้ แต่ถ้าถามว่าเพราะรักเก่าคงไม่ใช่ อะไรที่มันจบก็คือจบ และหล่อนเป็นคนจบก่อน มันก็ไม่ใช่เงินมากมายอะไร จนหยิบยื่นให้ความช่วยเหลือไม่ได้ อีกอย่างเด็กก็โดนมามากพอแล้วล่ะ ถือเสียว่าให้เด็กมันก็แล้วกัน” ทรงธรรมพูดตัดสัมพันธ์ชัดเจน
มรกตเข้าใจ...เพื่อนไม่ได้ทำเพราะรักเด็ก แต่เพราะชีวิตในวัยเด็กของตัวเองมากกว่า อีกอย่างก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จัก และยังรู้จักดีเสียด้วย...ดีเกินกว่าจะเอามาไว้ข้างตัวอีก
****************************************
ชีวิตคล้ายดังชีพจรลงเท้า เขาต้องบินมาที่นิวยอร์คด้วยเหตุผลเดียว เธอยื่นคำขาดว่าถ้าไม่มา ก็ถือว่าเดิมพันที่ลงไว้สูญเปล่า เขากำลังอ่านหนังสือพิมพ์ข่าวซุบซิบอยู่
ภาพแม่เธอวัยห้าสิบปลายสวมบิกินี่สีเข้ม มีรอยแผลเป็นทั่วตัวอยู่บนหาดอิตาลี และยังหันมาโบกมือให้ตากล้องอิสระที่ต้องการถ่ายภาพเธอ กับแจ็คลีนที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ และสวมบิกินี่อยู่เช่นกัน เป็นภาพแปลกตาทำให้คนแปลกใจ
โฉมหน้าแม่ลูกธีโอฟาสเต้ พาย...เพื่อนเรายอมถอดเสื้อเชิ้ตเผยรอยแผลแห่งอดีต สวมบิกินี่ในรูปร่างสุดยอดแต่น่าแปลกที่ฝนฟ้าของอิตาลีไม่แปรปรวน ขณะที่ลูกสาว...แจ็คลีนยอมอวดสัดส่วน ทั้งที่ปกติไม่ยอมให้ใครได้เห็น
ต่อมาเป็นภาพเด็กหนุ่มสามคนกำลังเล่นน้ำ คนหนึ่งผมยาวสีเข้มกำลังเล่นเซิร์ฟอยู่ อีกสองคนก็เข้าร่วมด้วยเช่นกัน ทั้งหมดเพลิดเพลินกับวันหยุดพักผ่อน ขณะที่กาเบรียลนอนบนเตียงข้างชายหาดอยู่กับลูกสาว
บางรูปกาเบรียลก็ยืนกอดกับภรรยา และแลกจูบกันดูดดื่ม สังเกตจากภาษากายได้ไม่ยาก ทั้งยังมีข้อความอธิบายรักหวานชื่นของทั้งสองที่ยากจะลดลงได้อีกด้วย
“ภาพตอนไปเที่ยวอิตาลีน่ะค่ะ” แจ็คลีนพูดขึ้นเมื่อมาถึงโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงเขาก็ลุกไปดึงเก้าอี้ให้ “ปกติคุณแม่จะใช้ชุดดำน้ำ หรือไม่ก็ชุดเซิร์ฟมากกว่า แต่คุณพ่ออยากเห็นคุณแม่แบบนี้บ้าง ก็เลยคะยั้นคะยอใหญ่”
“เปลี่ยนบรรยากาศอีกแบบนะครับ” เขาค่อยหายใจโล่งคอเมื่อเธอกลับมาพูดคุยเหมือนเดิม
“แต่คุณแม่ถ่ายภาพสวยกว่านี้เยอะค่ะ เซ็กซี่ด้วย คุณพ่อบอกว่าต้องเก็บไว้ให้มิดชิด เพราะไม่อยากให้ใครเห็นภาพที่คุณแม่ถ่าย ฉันหมายถึงภาพของฉันน่ะค่ะ” แจ็คลีนพูด ขณะหันไปสั่งมื้อเที่ยง
พรุ่งนี้จึงจะเป็นมื้อดินเนอร์ หากเพราะเธอก็ไม่อยากแกล้งเขามากนัก ถึงอย่างไรถ้าไม่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมา ลูกพี่ลูกน้องเธอคงไม่ได้เข้ารับการบำบัดจนหายดี แล้วพร้อมใช้ชีวิตอีกครั้ง
วันนี้เธอจึงนัดพบทานมื้อเที่ยง เพื่อต้อนรับเขาที่มานิวยอร์คในฐานะเพื่อนเธอ ซึ่งตอนนี้เธอพยายามทำให้เป็นเรื่องปกติ ขออย่างเดียว...อย่าทำเจ้าอารมณ์ใส่เธอก็พอ
“งานเป็นยังไงบ้างครับ ยังเยอะอยู่ไหม” ทรงธรรมเลือกคุยเรื่องงานดีกว่าเรื่องส่วนตัว
“ก็ยุ่งเหมือนเคยค่ะ ยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะ นี่ก็จะมาจัดการเรื่องนางแบบที่จะไปถ่ายแบบให้แคมเปญ วางตลาดยุโรปค่ะ แต่พอดีจะใช้คนรู้จักเป็นนางแบบให้ เพราะเจ้าตัวก็อยากเป็นนางแบบอยู่พอดีด้วยค่ะ” แจ็คลีนเล่าไปตามเรื่อง
“ที่ว่าคราวก่อนนั่นงานยุ่งสินะครับ” ทรงธรรมเชื่อแล้วว่าเธอยุ่งจริงๆ มากกว่าจะหลบหน้าไม่รับสายเขา
“ค่ะ ตอนนี้ทำงานเป็นผู้บริหารด้วย ต้องใส่ใจลูกค้า แล้วก็โปรเจ็คส่วนตัวเป็นบริษัทในเครือโซลอนจ์ที่คุณปู่ไปซื้อกิจการมาค่ะ จริงๆ ก็กึ่งแล็ปใหญ่ของโซลอนจ์ด้วยค่ะ ได้มาหกกลิ่น ผู้หญิงสามผู้ชายสามในเซ็ตเดียวกัน สำหรับวัยรุ่นโดยเฉพาะค่ะ” แจ็คลีนอธิบายคร่าวๆ ก่อนมองแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นใหญ่แล้วขมวดคิ้ว “ใหญ่จัง”
ทรงธรรมมองตามเธอก็รู้ว่าชิ้นใหญ่มาก ก่อนจะบอก “ทานไม่หมดก็ช่างมันเถอะ”
“ฉันว่าบางทีอาหารก็เยอะเกินตัวคนกินนะคะ ตัดแบ่งครึ่งดีกว่า แล้วขอจานมาต่างหาก จะได้เก็บกลับบ้านได้ เผื่อมีพี่ๆ คนไหนหิวโซกลับมา” แจ็คลีนขอจานตักแบ่ง ก่อนจะใช้มีดหั่นแบ่งครึ่งแล้วสั่งนำกลับบ้าน
“ไง แจ็ค” หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาทักทายเพราะจำหน้าพ่อเธอได้ดี
“สวัสดีค่ะ จีเซล” แจ็คลีนชนแก้มกับอีกฝ่าย ก่อนจะชวนนั่งลงด้วยกัน
“แม่ไม่มาด้วยเหรอจ๊ะ” จีเซลทักทาย ก่อนเห็นข่าวซุบซิบก็หยิบมาดูอีกทีแล้วหัวเราะ “ไม่น่าเชื่อว่าพายจะเปรี้ยวได้แบบนี้”
พายสวมแว่นตากันแดด ปล่อยผมยาวตรงแล้วก็โบกมือให้กล้องอย่างเป็นกันเอง
แจ็คลีนหัวเราะได้น่ารัก ก่อนพูดจาด้วยอย่างเขินนิดๆ “คุณแม่บอกว่ายอมครั้งเดียวเท่านั้นล่ะค่ะ เพราะงั้นใครอยากถ่ายก็ถ่ายไป ให้โอกาสแล้ว”
“ใช่จ๊ะ แมนออกอย่างนั้น ทำผู้หญิงใจสลายมานักต่อนักแล้ว แม้กระทั่งป้าด้วย แต่ไม่เป็นไร สาวสวยมาดแมนแบบนั้น ใครจะไปใจร้ายด้วยได้ลงคอล่ะ จริงไหม” จีเซลไม่เพียงแค่พูด ยังลูบไล้ปลายคางหลานสาว เมื่อนึกถึงพ่อแม่ของเจ้าตัว ก่อนพูดตัดบท “เอาล่ะไม่อยู่รบกวนแล้ว เดี๋ยวสามีจะมาแหกอกเอาให้ ทานให้อร่อยนะจ๊ะ ลาก่อนนะ พ่อหนุ่ม”
“ลาก่อนค่ะ” แจ็คลีนบอกลาเพื่อนแม่ ก่อนจะมองเขาที่ทำหน้าสงสัย “เมื่อก่อนแม่ฉันเป็นเกย์น่ะ ชอบผู้หญิง แต่หลังจากเจอพ่อฉัน ท่านก็รักแล้วก็อย่างที่เห็นทุกวันนี้น่ะแหละ เรื่องนี้อย่าบอกพี่ชายนะ พี่ชายยังไม่รู้ล่ะ แค่สงสัยค่ะ”
ทรงธรรมค่อยทำความเข้าใจได้ แต่จะถามละเอียด ก็กลัวว่าจะกลายเป็นละล้าบละล้วงไป จึงไม่ได้ถามอีก แต่ตอนนี้เขาไม่แปลกใจแล้วว่า เบื้องหลังเมื่อสองสามปีก่อนที่เขาเสี้ยวสันหลังวาบ เพราะแบบนี้นี่เอง
แม่เธอผ่านอะไรมาเยอะ เสียจนยากจะพูดออกมาได้หมดนั่นเอง ซึ่งคงไม่แปลกที่พอฝ่ายนั้นพูด เขาก็ยอมทำตามโดยง่าย เพราะเขาเองก็รับรู้ได้ถึงพลังที่แอบซ่อนอยู่
พลังในการสยบความรู้สึกคนนี่เอง...
“ว่าแต่ทำไมว่างได้ล่ะคะ ตอนนั้นเห็นบอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง” แจ็คลีนพูดและยิ้มนิดๆ รู้ว่าตัวเองแกล้งเขา แต่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
ถ้าไม่มา...เธอก็จะไม่ยอมทานมื้อเย็นกับเขาอีก เขาก็เลยต้องเคลียร์งานอย่างหนักและแทบบ้าเลยทีเดียว เพื่อจะได้มาทานมื้อค่ำกับเธอมื้อเดียว
“ผมพยายามจัดการงานให้เสร็จน่ะ” ทรงธรรมอยากจะพูดแต่ก็พูดมากไม่ได้ ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ เพื่อให้ได้มาพบเธออีกครั้ง
แจ็คลีนจงใจแกล้งเขา เพื่อให้เขาถอดใจไปเสีย แต่เมื่อเขาทำได้ เธอก็คงต้องหาทางอื่นอีก “อืม พรุ่งนี้คุณจะให้ฉันไปรับที่โรงแรมไหมคะ”
ทรงธรรมส่ายหน้าช้าๆ “ผมต่างหากที่ควรไปรับคุณ จะให้ไปรับที่ไหนครับ”
“ช่วงนี้ฉันค้างที่บ้านเพื่อนน่ะค่ะ คุณก็รู้จักอิกกี้แล้วนี่คะ บ้านอิกกี้นั่นแหละค่ะ” แจ็คลีนบอกรายละเอียดและไม่ห้ามเขาไปรับ ก่อนจะนึกขึ้นได้ “มอร์กานฝากบอกว่ายังคิดถึงคุณอยู่”
ทรงธรรมเกือบพ่นน้ำที่ดื่มใส่เธอ แล้วรีบกลืนลงไป เขาถอนหายใจและเห็นเธอหัวเราะอยู่ในลำคอ คล้ายกำลังเยาะเย้ยเขานิดๆ ทำให้นึกอยากจับมาตีก้นนัก
“ไม่ฝากอะไรบอกเธอหน่อยเหรอคะ เธอฝากขอโทษมาด้วยนะ แต่เธอก็ว่าคืนนั้นก็สนุกด้วยกันสุดยอดอยู่” แจ็คลีนพูดขึ้น ก่อนจะปลอบเขา เมื่อเห็นเขามีสีหน้าไม่พอใจนัก “เธอเข้ารับการบำบัดมาค่ะ ฉันขอบคุณคุณมากกว่า เพราะถ้าไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น ญาติฉันคงไม่มีสติ”
“จะมีวันที่คุณจะลืมเรื่องนี้ไหมครับ ผมจะขอบคุณคุณมากๆ” ทรงธรรมไม่อยากพูดคุยกับเธอด้วยความอึดอัด
“มีสิคะ ตราบที่เรายังเป็นเพื่อนกัน” แจ็คลีนพูดและสบตาเขาอย่างมีความหมาย ตราบเท่าที่เขาไม่คิดเปลี่ยนฐานะ เธอก็จะทำลืมเรื่องนี้ไปซะ
ทรงธรรมได้แต่ถอนหายใจ แล้วคุยกับเธอเรื่องอื่นแทน ยากจะเปลี่ยนฐานะ แต่ก็คุ้มค่าถ้าจะพยายามเปลี่ยน นี่ไม่ใช่เรื่องเงิน แต่เป็นเรื่องของชีวิตในอนาคตของคนสองคนเลยทีเดียว
****************************************
เสียงโทรศัพท์ทำให้เธอหงุดหงิด เพราะยังคิดไม่ออกว่าจะแก้ไขปัญหายังไงดี และตอนนี้เธอก็อยู่เมืองไทย อยู่กับครอบครัว แต่กลับมีแต่เรื่องไม่ดีเข้ามา
หลังจากปฏิเสธงานของอีฟแซงไปแล้ว เธอก็ไม่คิดมากอะไร จนผ่านไปสี่เดือน กลับกลายเป็นเรื่องขึ้นมาจนได้ เพราะทางอีฟแซงยื่นฟ้องเคไอยุโรป ว่านำความลับที่ได้ไปจากอีฟแซง ไปทำโปรเจคให้กับโซลอนจ์ ในการคิดค้นน้ำหอมแนวใหม่
“เป็นอะไรเหรอ แจ็ค” ไพรด์เดินเข้ามาถามน้องสาวที่กำลังนั่งมองโทรศัพท์ร้องเพลงดังลั่นอยู่
“ไม่อยากรับค่ะ ยังคิดอะไรไม่ออก แจ็คไม่เคยเซ็นในสัญญารับงานของอีฟแซง แล้วพวกนั้นมีลายเซ็นของแจ็คได้ยังไง” แจ็คลีนยังคิดไม่ออก
“ก็ถ้าไม่ได้ทำก็ไม่ต้องกลัว ถ้าหลักฐานถูกสร้างขึ้นมาก็ต้องมีวิธีพิสูจน์” ไพรด์โอบไหล่ลูกพี่ลูกน้อง ปลอบไม่ให้คิดมาก
“ก็ใช่ค่ะ แต่มันน่าโมโหนี่คะ แล้วนี่พวกผู้จัดการก็โทรมาถามให้วุ่นว่าจะเอายังไง เรื่องนี้ปรึกษาคุณปู่ก็ไม่ได้ด้วยค่ะ เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าข้อเท็จจริงมีมูลอีก ลุงพอลก็บอกว่ากำลังรวบรวมหลักฐานอยู่ แต่สื่อโทรมาขอสัมภาษณ์เพียบเลยนี่สิคะ กลัวว่าเคไอจะเสียชื่อด้วยค่ะ” แจ็คลีนคิดถึงปัญหาจนหัวหมุน
“ใจเย็นๆ สาวน้อย ตั้งสติก่อนค่อยคิดดีกว่านะจ๊ะ” ไพรด์จูบเรือนผมสีทองอย่างอ่อนโยนแทนการปลอบขวัญ
“ขอบคุณค่ะ แจ็คว่าไปว่ายน้ำให้หัวเย็นกว่านี้ดีกว่าค่ะ” แจ็คลีนคิดถึงก็ออกเดินไปขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนชุด
ไพรด์เห็นน้องสาวเครียดๆ ก็ถอนหายใจยาว ปัญหาที่เขาก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเหลืออย่างไรดี ไม่นานนัก แจ็คลีนก็สวมชุดว่ายน้ำลงมา แล้วเดินตรงไปยังสระในร่ม
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง ไพรด์นั่งกึ่งนอนอยู่ในห้อง เห็นอยู่แต่ไม่ได้รับ ก่อนจะมีครั้งที่สองครั้งที่สาม เขามองชื่อคนโทรเข้า แล้วค่อยกดโทรรับ
“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใครนะครับ แต่คุณทำให้น้องสาวผมปวดหัวมากพอแล้ว ถ้ามีอะไร เดี๋ยวเธอก็จะโทรกลับไปเอง ส่งข้อความแล้วทิ้งหมายเลขโทรกลับไว้นะครับ” เขาพยายามช่วยน้องสาวแก้ปัญหา
“พี่มิคสุดยอดอีกแล้ว เล่นเกมชนะตลอดเลย” ไกรยกย่องมิคาเอลเต็มที่
“ผมทรงธรรมครับ อยากคุยกับแจ็คลีน” ทรงธรรมบอกคนที่รับสาย
ไพรด์ยกมือห้ามไม่ให้ใครคุยกันก่อนตอบ “อ๋อ คุณนั่นเอง แจ็คไปว่ายน้ำอยู่ครับ เดี๋ยวจะบอกให้โทรกลับนะครับ”
“ผมเห็นข่าวเธอทางช่องธุรกิจของต่างประเทศเมื่อคืน ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้างครับ” ทรงธรรมถามและแน่ใจว่านี่เป็นพี่ชายอีกคนของเธอ เพราะสำเนียงไทยชัดกว่า
“อ้อ ครับ ก็เครียดๆ แต่ตอนนี้เราอยู่ที่เมืองไทย และหวังว่ามันจะไกลพอทำให้เรื่องวุ่นวายนี่มาไม่ถึงนะครับ” ไพรด์พูดคุยสุภาพจนมิคาเอลขมวดคิ้ว และเริ่มเดาได้ เพราะญาติกำลังพูดภาษาไทย เขาจึงตัดบท “แค่นี้ก่อนนะครับ แล้วจะบอกแจ็คให้”
อิคารัสเดินเข้ามาอีกคนแล้วเริ่มโวยนิดๆ “นี่จะไม่ช่วยฉันทำความสะอาดบ้านแน่เหรอวะ”
“แพ้แล้วอย่า ฮ่าๆ แล้วนายก็ทำเองเลย ไปเลย ไป รีบกลับไปทำเลย” มิคาเอลไล่เพื่อนให้กลับบ้านตัวเอง จนอิคารัสต้องยอมแพ้ แล้วยอมกลับบ้าน
“พาไกรกลับด้วยดิ กลับบ้านได้แล้วล่ะ ต้องกลับไปทำการบ้าน อ่านหนังสือไม่ใช่เหรอ” เขาเตือนไกรที่รักจะสนุกกับพวกพี่ๆ
“เออ ก็ได้ ไปกัน ไกร พี่ต้องทำความสะอาดห้องอีกนะ เราก็ต้องขยันเข้าล่ะ รู้ไหม” อิคารัสบอกเพื่อนรุ่นน้อง ก่อนโอบไหล่พาออกไปพร้อมกัน หลังจากที่ไกรลาแต่ละคนแล้ว
มิคาเอลพยักหน้ารับ ก่อนโบกมือลาแล้วหันมาคุยกับญาติ “ตาลุงโทรมาเหรอ มีอะไรอ่ะ เรื่องที่อีฟแซงฟ้องเคไอหรือเปล่า”
“คิดว่าเรื่องนั้นนะ แต่ตอนนี้ไม่อยากให้แจ็คฟังเรื่องพวกนี้เท่าไร กลัวจะเครียดมากไปกว่าเดิม น้าพายว่าไงมั่งวะ” ไพรด์ถามญาติ และแสดงท่าทีเป็นห่วงน้องสาวอย่างมาก
“แม่บอกว่าเรื่องนี้ปล่อยให้ลุงพอลจัดการดีกว่า เพราะรายละเอียดที่แจ็คให้ลุงพอลไป ก็สามารถเล่นงานทางอีฟแซงกลับได้ อีกอย่างทีมกฏหมายของเคไอก็แข็งพอสมควร ไม่งั้นคงไม่อยู่รอดมาได้ยี่สิบห้าปี โดยไม่ผิดกฏหมายที่ไหนหรอก” มิคาเอลบอกให้ไพรด์สบายใจ
“แต่แจ็คเครียดนะ เพราะอีฟแซงต้องการเล่นงานโซลอนจ์อ้อมๆ อีกอย่างโปรเจ็คนี้ก็เสนอให้ฌาคส์ฟิลิปเป้ แล้วโซลอนจ์กลับนำไปเสนอเข้าที่ประชุม จากนั้นก็กลายเป็นโปรเจ็คของที่นั่นไป แจ็คลีนว่าทั้งหมดเกิดจากตัวเองน่ะ เสียใจที่ทำให้เคไอต้องมีปัญหา” ไพรด์พูดอย่างละเอียดทำเอามิคาเอลมึนไปเลยทีเดียว
“เอ่อ อยากเข้าใจแต่ก็ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าหาทางทำให้แจ็คสบายใจก็พอ แล้วนี่ไปไหนแล้ว” มิคาเอลถามขึ้น
“ไม่ได้ยินหรือไง ก็บอกตาลุงนั่นว่าไปว่ายน้ำ ก็ว่ายน้ำสิ” ไพรด์พูดขึ้นแล้วลุกขึ้นยืน
“แล้วนายจะไปไหน” มิคาเอลถามขึ้น เพราะญาติลุกขึ้นทันที
“ก็จะไปว่ายน้ำกับแจ็คสิ คิดว่าดีแล้วเหรอ ให้น้องอยู่คนเดียวในเวลาแบบนี้น่ะ จะไปด้วยหรือเปล่า” ไพรด์ถาม เมื่อถอดเสื้อออกจากตัว
“ไปก็ได้” มิคาเอลก็ถอดเสื้ออกเช่นกัน ก่อนจะรวบผมง่ายๆ แล้วเดินตามญาติไป
แผงอกขาว ท่าทีองอาจของผู้ชายที่โตเต็มที่สองคน ย่อมเป็นสิ่งที่ผู้หญิงต้องการเสมอ และคงเป็นการดีที่ได้ซบอกชายหนุ่มอายุยี่สิบเอ็ด ที่เป็นหนุ่มโสดขั้นเทพ
****************************************
ช่วงเช้ามิคาเอลตื่นขึ้นก็นั่งเล่นเบสของตัวเองในห้องนั่งเล่น แล้วเสียงโทรศัพท์ของน้องสาวก็ดังขึ้น เขาไม่กดทิ้งแต่รับสาย ถ้าเป็นพวกสื่อ เขาก็จัดการได้ เพราะเขาไม่ใช่คนไร้ชื่อเสียงซะทีเดียว
“สวัสดีครับ” เขาพูดเป็นภาษาฝรั่งเศส โดยไม่สนใจว่าปลายสายจะเป็นคนชาติไหน
“สวัสดีครับ ผมทรงธรรม ขอสายแจ็คลีนครับ” ทรงธรรมพยายามพูดเป็นภาษาฝรั่งเศส เพื่อให้ปลายสายเข้าใจ
“อ๋อ คุณนั่นเอง แจ็คยังไม่ตื่นหรอกครับ เมื่อวานออกกำลังกายหนักมาก เข้านอนตั้งแต่สองทุ่ม แล้วยังไม่ออกมาจากห้องเลย คุณมีอะไรสำคัญไหม” มิคาเอลถามอย่างไม่ใส่ใจนัก และยังคงดีดเบสเขาเล่นไปเรื่อยๆ
“พอจะมีโรงแรมใกล้ๆ แถวบ้านคุณไหม เข้าใจว่าตอนนี้คุณคงไม่ได้อยู่ในกรุงเทพฯ กันใช่ไหมครับ” ทรงธรรมถามขึ้น เพื่อเขาจะได้ไปพบเธอได้
“อ๋อ ไม่มีหรอกครับ ที่นี่ห่างจากถนนใหญ่สักสองกิโลได้ เอางี้สิ ที่นี่มีห้องว่าง คุณมาพักได้นะ พ่อผมไม่เคยสร้างบ้านที่มีห้องนอนต่ำกว่าห้าห้องหรอกครับ มาได้” มิคาเอลขี้เกียจวุ่นวาย ก็ออกปากชวน ถึงอยากจะกีดกัน แต่มันเป็นเรื่องของน้องสาวที่จะจัดการเรื่องต่างๆ เอง
“คุณไม่ว่าอะไรแน่เหรอ” ทรงธรรมถามให้แน่ใจราวกับสิ่งที่ฟังเป็นเรื่องแปลกประหลาด
“ครับ ว่าแน่ ถ้าคุณพยายามจะทำอะไร ที่เป็นการไม่ให้เกียรติน้องสาวผมที่บ้าน แต่ถ้าคุณให้เกียรติน้องสาวผมมากพอ ก็ไม่มีปัญหาอะไร มาเถอะ ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงน้องสาวผม แล้วคงห้ามไม่ให้คุณมาไม่ได้” มิคาเอลพูดอย่างปลงๆ และเข้าใจ หากในใจก็ยังหวังว่าชายหนุ่มคนนี้จะจริงใจและอดทนต่อการรอคอยได้
“ขอบคุณครับ” ทรงธรรมพูดและรู้สึกว่าพี่ชายเธอคงไม่คิดมากแล้ว
“อย่าเพิ่งครับ ถ้าคุณจะมาพักที่นี่ คุณต้องรู้ด้วยว่า น้องสาวผมไม่ต้องการเรื่องเครียด เพราะฉะนั้นอย่าทำเรื่องอีก เธอต้องการความสงบ และคุณก็คงรู้ว่าความเครียดมันเป็นยังไง ผมก็เป็นคนใจร้อนเสียด้วยสิ เพราะงั้นทำอะไรให้ระมัดระวังตัวหน่อย แล้วผมจะอีเมลแผนที่ไปให้คุณนะครับ” มิคาเอลส่งคำเตือนให้แล้วก็ตัดบท
เมื่อเขาเห็นเบเนดิกซ์เดินเข้ามาก็บอก “เบนครับ ฝากส่งอีเมลแผนที่นี่ที่ไปให้ตาลุงนั่นหน่อยนะครับ เขาจะมาพักที่นี่ บอกแจ็คเมื่อเธอตื่นด้วย ขอบคุณครับ”
เบเนดิกซ์รับคำ แม้จะประหลาดใจบ้าง แต่เธอก็รู้ว่าคนครอบครัวนี้นึกอยากทำอะไรก็ทำเป็นปกติอยู่แล้ว การจะคาดเดาก็ยากแต่อย่างน้อย คุณหนูสองคนของครอบครัวนี้ก็รับฟังคำแนะนำของคนสนิทเสมอ เธอกับสามีจึงทำงานอยู่ที่นี่ได้ โดยไม่ต้องอึดอัดจนเกินไปนัก
****************************************
วันนี้ใครหยุดก็อ่านนิยายแก้เหงาไปก่อนนะคะ
^^ อีกตอนเดียว โฮะๆๆๆๆๆๆ
เจอกันอีกทีก็อาทิตย์หน้าเยย ดีไหมคะ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายมาโดยตลอดค่ะ
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 ม.ค. 2555, 01:12:22 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 ม.ค. 2555, 01:12:22 น.
จำนวนการเข้าชม : 1869
| << ML012-ลบ | ML014 >> |
jink 2 ม.ค. 2555, 01:43:34 น.
ต้องเป็นฝีมือญาติๆ ตัวดีของแจ็คแน่ๆ เลย น่าจับมาทรมานซะให้เข็ด
ต้องเป็นฝีมือญาติๆ ตัวดีของแจ็คแน่ๆ เลย น่าจับมาทรมานซะให้เข็ด
XaWarZd 2 ม.ค. 2555, 04:29:00 น.
น่าสงสารทรงธรรมอ่ะ เมื่อไหร่แจ็คจะใจอ่อนซะทีนะ
น่าสงสารทรงธรรมอ่ะ เมื่อไหร่แจ็คจะใจอ่อนซะทีนะ
ร้อยวจี 2 ม.ค. 2555, 05:15:27 น.
สงสารแจ็คมีเรื่องให้เครียดอีกแล้ว และหวังว่าคงไม่มีนางมารร้ายลุกขึ้นมาก่อหวอดอีกนะคะ สงสารตาลุงของแจ็ค
สงสารแจ็คมีเรื่องให้เครียดอีกแล้ว และหวังว่าคงไม่มีนางมารร้ายลุกขึ้นมาก่อหวอดอีกนะคะ สงสารตาลุงของแจ็ค
ตุ๊งแช่ 2 ม.ค. 2555, 07:54:48 น.
กำลังนึกจุดเชื่อมของเรื่องมิค ยังไม่ถึงใช่ไหมค่ะ
กำลังนึกจุดเชื่อมของเรื่องมิค ยังไม่ถึงใช่ไหมค่ะ
anOO 2 ม.ค. 2555, 13:09:38 น.
นายทรงธรรมอาจช่วยกู้สถานการณ์นี้ได้ เอ...แต่ไม่รู้ว่าจะเก่งพอรึป่าวสิ
ปล. อาทิตย์ยังเหลืออีกหลายวัน ตอนต่อไปภายในอาทิตย์นี้ก็ได้ค่ะ 555
นายทรงธรรมอาจช่วยกู้สถานการณ์นี้ได้ เอ...แต่ไม่รู้ว่าจะเก่งพอรึป่าวสิ
ปล. อาทิตย์ยังเหลืออีกหลายวัน ตอนต่อไปภายในอาทิตย์นี้ก็ได้ค่ะ 555
kaeka 2 ม.ค. 2555, 21:00:41 น.
มาอีกสักตอนก็ดีนะจ๊ะ อิอิ
มาอีกสักตอนก็ดีนะจ๊ะ อิอิ