คือ...รัก
'ความรัก'เป็นสิ่งมนุษย์ทุกคนถวิลหา ไม่มีใครมีชีวิตอยู่โดยปราศจากรัก ตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจรักก็ยังเป็นสิ่งที่ทุกคนโหยหา แม้บางคราวรักจะทำให้มีน้ำตา แต่รักก็คือความสุข 'วิมาลินธ์' หญิงสาวผู้มีอดีตแห่งรักที่ไม่เคยแน่ใจในความรัก เธอไม่เคยเชื่อในอิสระของหัวใจ หากหัวใจดวงนี้จะมีรักมันก็มีแต่เพียงความรักที่บริสุทธิ์งดงามระหว่างแม่กับลูก หากทุกอย่างก็เปลี่ยนไป...เมื่อเขาเดินเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้ง...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทนำ
สวัสดีปี 2555 และสวัสดีนักอ่านทุกท่านนะคะ
พุดจีบขอฝากเนื้อฝากตัวและฝากนิยายเรื่องใหม่ป้ายแดงไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ ^^
น้องใหม่คนนี้ไม่มีอะไรจะพูดมาก...
นอกจากจะขอเชิญชวนทุกท่านมาเรียนรู้คำว่า 'รัก' จากนิยายเรื่องนี้ไปพร้อมๆ กัน
เรื่องรักไม่ใช่เฉพาะคนมีคู่เท่านั้นที่จะเข้าใจ เพราะ 'คนโสด' ก็มีรักได้ ชิมิชิมิ
หวังว่าทุกคนจะได้ความสุขจากการอ่านไปมิมากก็น้อยเป็นของขวัญปีใหม่นะคะ อิอิ
'พุดจีบ'
**********************************************************************
บทนำ
ถึง : พี่เอื้อ
สวัสดีค่ะพี่เอื้อ...
ขอโทษด้วยนะคะที่ลินธ์ตอบอีเมลล์พี่เอื้อช้าไปหน่อย พักนี้ลินธ์ไม่ค่อยมีเวลาว่างเลยเพราะต้องไปช่วยแอนนาทำงานที่ร้านทุกวัน พอกลับมาถึงบ้านก็ต้องมาสูญเสียพลังงานอีกรอบกับหลานสาวสุดที่รักของพี่เอื้อที่ขยันสร้างเรื่องปวดหัวให้ลินธ์ อยู่ทุกวัน ยิ่งโตธาร่าก็ยิ่งฉลาดและเจ้าเล่ห์ เมื่อวานแกแกล้งโทรศัพท์ไปหาลินธ์ที่ร้านบอกว่าไม่สบายมากงอแงให้ลินธ์กลับมาที่บ้านด่วน พอลินธ์กับไปถึงบ้านปรากฏว่าธาร่ากำลังนั่งกินไอศกรีมกระปุกใหญ่อย่างมีความสุขทั้งๆ ที่อากาศข้างนอกหนาวมากๆ พอลินธ์ถามว่าทำไมถึงโกหก ธาร่าก็ตอบกลับมาหน้าตาเฉยว่า
“ธาร่าไม่ได้โกหกนะคะแม่ลินธ์ เมื้อกี้ธาร่าไม่ซาบายตัวร้อนจริงๆ ธาร่าก็เลยรีบกินไอติมให้ตัวเย็นไงคะ”
คำตอบของเด็กสี่ขวบทำเอาลินธ์ทั้งขำทั้งโกรธ ไม่รู้ว่าไปจำมาจากไหน พี่เอื้อรู้มั้ยคะว่าความซนของธาร่าทำให้ลินธ์รู้สึกอยากจับแกมาตีก้นวันละสิบๆ รอบ แต่ก็ได้แค่นึกในใจเล่นเท่านั้นล่ะค่ะ สุดท้ายลินธ์ก็ทำไมลงอยู่ดี หลานสาวพี่เอื้อมีรอยยิ้มมัดใจ ยิ้มหวานประจบทีไรลินธ์ก็พาลโกรธไม่ลงทุกที มัวแต่บ่นเรื่องธาร่าเพลิน พี่เอื้อและทุกคนที่บ้านคงสบายดีนะคะ ปลายปีอย่างนี้อากาศที่เมืองไทยคงเริ่มเย็นแล้ว ยังไงก็ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ ตอนนี้อากาศที่อังกฤษหนาวมาก คิดถึง...ฟ้าสีครามที่เมืองไทยจังค่ะนี่ก็ใกล้คริสต์มาสแล้วธาร่าชอบใจใหญ่ที่จะได้ของขวัญจากลุงซานต้า แกยังไม่รู้ว่าคริสต์มาสปีนี้จะไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว ตอนนี้ทุกคนที่บ้านคงกำลังยุ่งกับการเตรียมงานมงคลของเอื้อน ฝากแสดงความยินดีกับเอื้อนด้วยนะคะที่กำลังจะเป็นเจ้าสาว บอกเอื้อนด้วยว่าลินธ์กลับไปทันร่วมงานแน่นอน ขอให้เอื้อนเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด
อ่อ! พี่เอื้ออย่าพึ่งบอกวีนะคะว่าลินธ์จะกลับเมืองไทย ลินธ์อยากเซอร์ไพส์วี ถ้าเห็นธาร่าวีคงตกใจมาก สุดท้ายแล้ว...ฝากความรักความคิดถึงของลินธ์ถึงคุณยาย คุณลุงคุณป้า ยัยเอื้อน และวีด้วยนะคะ บอกคุณยายด้วยว่าลินธ์จะกลับไปกราบขอขมา ได้แต่หวังว่าคุณยายคงไม่โกรธหลานสาวเลวๆ คนนี้ คงถึงเวลาที่ลินธ์จะต้องพาลูกกลับไปเผชิญกับความจริงทั้งหมด ต้องขอบคุณพี่เอื้อที่ทำให้ลินธ์ตัดสินใจได้ “ไม่มีใครหนีความจริงพ้น” แล้วพบกันที่เมืองไทยค่ะ...
รักและคิดถึง
ลินธ์
หลังจากที่ส่งจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ถึงพี่ชายเรียร้อยแล้ว ร่างโปร่งบางของวิมาลินธ์ก็มายืนกอดอกอยู่ที่ริมหน้าต่างพลางแนบหน้ากับกระจกใสเย็นเฉียบมองหิมะที่ค่อยๆ โปรยปรายลงมาจนสนามหน้าบ้านขาวโพลน อากาศข้างนอกกำลังหนาวเหน็บจนสั่นสะท้านไม่ต่างกับหัวใจเธอในตอนนี้ที่กำลังเหน็บหนาว...จนปวดหนึบ...ความรู้สึกที่เพียรเก็บซ่อนไว้กำลังก่อตัวขึ้นภายในจิตใจ มิอาจคลาดเดาว่าเมื่อได้เผชิญกับความเป็นจริงท้ายที่สุดแล้วมันจะออกมาในรูปแบบใด ด้านชาไร้ความรู้สึกหรือเจ็บปวดเจียนตาย ได้แต่ภาวณาในใจว่าอย่าให้ต้องทรมานไปมากกว่าที่เป็นอยู่นี้เลย
“ธาร่าหลับแล้วเหรอลินธ์” สตรีชาวอังกฤษวัยเจ็ดสิบเดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยชาควันกรุ่นเอ่ยถามด้วยภาษาไทยชัดแจ๋วทำให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์ได้สติ
“หลับไปแล้วค่ะ กว่าจะหมดฤทธิ์ได้งอแงน่าดู” วิมาลินธ์หันมาตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ เมื่อนึกถึงความงอแงของลูกสาวที่เป็นผลสืบเนื่องมาจากอาการป่วย
“ดื่มชาร้อนๆ ซะหน่อยสิ ดูสีหน้าเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยนะ”
หญิงสาวกล่าวขอบคุณพลางรับถ้วยชาจากมือเหี่ยวย่นของมอมโรส คุณยายเจ้าของบ้านผู้แสนใจดีที่คอยช่วยเหลือเธอทุกอย่างด้วยความเต็มใจ มอมโรสเป็นคนอังกฤษที่เคยใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองไทยมากว่ายี่สิบปีก่อนจะย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านเกิดเมื่อคู่ชีวิตของเธอได้จากไป จึงไม่แปลกหากสตรีสูงวัยผู้นี้จะสามารถพูดไทยได้ ความน่ารักและมีน้ำใจของมอมโรสทำให้วิมาลินธ์รู้สึกอบอุ่นเหมือนได้อยู่กับครอบครัว มอมโรสคือที่พึ่งของเธอตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา หากไม่มีหญิงชราใจดีผู้นี้เธอก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเวลานี้เธอกับธาร่าจะมีชีวิตเช่นใด
“สัปดาห์หน้าลินธ์ก็จะกลับเมืองไทยแล้วสินะ”
“ค่ะมอม”
หญิงชรายิ้มบางๆ ก่อนจะเดินเข้าไปกอดหญิงสาวที่รักเหมือนกับลูกหลานแท้ๆ ไว้แน่น “ฉันคงคิดถึงลินธ์กับธาร่ามาก ถ้าไง...ว่างๆ ก็เขียนจดหมายหรือแวะมาเยี่ยมยายแก่คนนี้บ้างนะ”
หยาดน้ำใสๆ คลอที่หน่วยตาของวิมาลินธ์เมื่อรับรู้ถึงความรู้สึกของมอมโรส ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่นอกจากมอมโรสจะให้ที่พักพิงแล้วยังดูแลรักษานกปีกหักอย่างเธอด้วยความรักความเมตตาจนสามารถกลับมาบินด้วยปีกของตัวเองได้อีกครั้ง
“ลินธ์ก็คงคิดถึงมอมเหมือนกัน ลินธ์ไม่อยากกลับไปด้วยซ้ำ ลินธ์กลัว กลัวเหลือเกินค่ะมอม” ทำนบน้ำตาที่กักเก็บไว้ทะลักออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มืออบอุ่นของหญิงชราลูบแผ่นหลังบอบบางไปมาด้วยความสงสาร ตลอดห้าปีที่ลินล์มาพักอาศัยอยู่กับเธอที่นี่หญิงสาวเปรียบเสมือนคนในครอบครัวของเธอ ไม่เคยสักครั้งที่จะเห็นหญิงสาวนัยต์ตาเศร้าคนนี้เป็นคนอื่น ลินธ์เหมือนนกปีกหักไม่มีแม้กำลังจะกางปีกบิน ซ้ำร้ายหัวใจยังโดนทำร้ายจนย่อยยัย นกน้อยที่บินจากบ้านเกิดเมืองนอนมาไกลจะทนกับความเจ็บปวดได้แค่ไหนกัน
“ลินธ์ของมอมเข้มแข็ง อย่ากลัวคนดี ลินธ์ผ่านมันมาได้แล้วครั้งหนึ่งแล้วทำไมครั้งนี้ลินธ์จะผ่านมันไปอีกไม่ได้ ความรักความอบอุ่นของครอบครัวที่เมืองไทยกำลังรอลินธ์อยู่นะจ๊ะ”
“มอมคะ...คุณยายจะโกรธลินธ์มั้ย ลินธ์เสียใจเหลือเกินที่ทำให้คุณยายผิดหวัง” วิมาลินธ์ถามด้วยเสียงสั่นเครือ กลัวเหลือเกินว่าคุณยายจะยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ นอกจากเอื้อภูมิแล้วไม่มีใครสักคนทราบเรื่องของ ‘ธาร่า’ เธอรู้ว่าคุณยายสงสัยมาตลอดว่าทำไมห้าปีที่ผ่านมาเธอถึงไม่เคยกลับไปเยี่ยมบ้านที่เมืองไทยเลยสักครั้ง และทุกครั้งที่ท่านถามเธอก็จะตอบไปว่า
‘ลินธ์อยากลองใช้ชีวิตอยู่ที่นี่สักพัก เมื่อลินธ์พร้อมลินธ์จะกลับไป คุณยายไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ’ ฟังดูเป็นคำตอบที่ทำร้ายจิตใจคนแก่ยิ่งนัก แต่กระนั้นคุณยายก็รับฟังและไม่เคยขัดใจเธอเลยสักครั้งด้วยเพราะรักและเมตตาในความเป็นลูกกำพร้าของเธอ
“คุณยายของลินธ์รักลินธ์มาก ท่านไม่มีวันโกรธลินธ์หรอก ลินธ์และธาร่าเป็นเด็กน่ารักไม่มีใครใจแข็งโกรธลงหรอก เชื่อมอมสิ”
“แต่เรื่องที่ลินธ์ทำมันน่าอายมากเลยนะคะมอม มอมก็ทราบว่ามันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับสังคมไทย” วิมาลินธ์อธิบาย แม้จะหวังลึกๆ ว่าคุณยายจะไม่โกรธและให้อภัยในเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็อดห่วงกับสภาพสังคมที่ตนเองจะต้องเผชิญต่อจากนี้ไม่ได้ เสียงซุบซิบนินทาและสายตาตั้งคำถามจากสังคมทั้งยังชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลที่จะต้องมัวหมองเพราะเธออย่างนั้นหรือ...
“ทำไมลินธ์ต้องอายล่ะ ลินธ์เก่งมากเลยรู้มั้ยที่สามารถเลี้ยงธาร่าจนโตขนาดนี้ได้ มอมว่าทุกคนควรชื่นชนในความเข้มแข็งของลินธ์ต่างหากถึงจะถูก” มอมโรสกล่าวพร้อมทั้งลูบหยาดน้ำใสๆ ที่อาบแก้มนวลออกอย่างเบามือ “อย่าอายในสิ่งที่ตัวเองได้ทำดีที่สุดแล้วเลยลินธ์ มีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยความสุขนะ ธาร่าคือของขวัญสุดพิเศษที่พระเจ้าประทานมาให้ลินธ์”
“ขอบคุณค่ะมอม ขอบคุณที่ช่วยเหลือและดูแลลินธ์กับธาร่ามาตลอด ลินธ์รักมอมนะคะ” วิมาลินธ์กล่าวด้วยรอยยิ้มพร้อมโอบกอดร่างท้วมของหญิงชราแน่น
“มอมก็รักลินธ์ เข้มแข็งเข้าไว้นะคนดีของมอม”
คำพูดปลอบโยนและกำลังใจที่ได้จากมอมโรสทำให้หัวใจที่แห้งผากจวนอ่อนแรงของวิมาลินธ์กลับมามีกำลังขึ้นอีกครั้ง เธอจะต้องเข้มแข็งมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองและธาร่า...นางฟ้าตัวน้อยๆ ของเธอ
“กลับไปครั้งนี้มอมขอให้ลินธ์ตามหา ‘หัวใจ’ ที่หายไปให้พบนะจ๊ะ หัวใจเป็นของลินธ์มันก็ควรอยู่กับลินธ์ ”
วิมาลินธ์ยิ้มบางๆ ให้กับคำปลอบโยนของมอมโรสอย่างไม่แน่ใจนัก แม้ชีวิตจิตใจจะเป็นของเธอแต่เธอก็ไม่เคยแน่ใจเลยสักครั้งว่าก้อนเนื้อข้างซ้ายที่เรียกว่า “หัวใจ” นั้นมันเคยเป็นของเธอหรือไม่ มันเกิดขึ้นตั้งแต่วันที่เขาคนนั้นเดินเข้ามาในชีวิตของเธอ !!!
พุดจีบ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ม.ค. 2555, 23:03:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ม.ค. 2555, 23:07:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 1501
| บทที่ 1 >> |
Auuuu 5 ม.ค. 2555, 11:52:23 น.
น่าติดตามๆๆ ^^
น่าติดตามๆๆ ^^
rungdao 5 ม.ค. 2555, 14:32:19 น.
สนุกดี รอต่อนะคะ
สนุกดี รอต่อนะคะ