เหนือความทรงจำ
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ หัวใจของเขายังมีเธอเพียงคนเดียว แม้ความทรงจำของเธอจะไม่เคยมีเขาอยู่เลย แต่หัวใจของเขาจะมั่นคงเพียงเธอตลอดไป
Tags: โรแมนติก รัก เศร้าซึ้ง
ตอน: ตอนที่ 1
สถานะเที่ยวบินบนจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ในอาคารรับรองระหว่างประเทศปรับเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว พร้อมเสียงประกาศแจ้งการลงจอดล่าช้าของสายการบินจากสหรัฐอเมริกาเนื่องจากการพักเปลี่ยนเครื่องระหว่างทาง ญาติผู้โดยสารจำนวนมากจึงอาศัยร้านอาหารใกล้เคียงเป็นที่นั่งคอย
“เห็นไหม บอกแล้วว่าไม่น่ามาเร็วเลย ... เป็นไงล่ะ”
“ก็ไม่เห็นเป็นไง”
หญิงสาวผมบ๊อบไว้หน้าม้าเต่อตอบ พลางหยักไหล่ไม่สนใจ
“คิตตี้” เสียงแหลมแหวใส่ “มันความผิดเธอชัดๆ ฉันก็บอกแล้วว่าเครื่องมันมาช้าทุกทีก็ไม่เชื่อ”
“ลูกแมว . . . ถ้าเธอเบื่อมากนักก็ไปซื้อหนังสืออ่านเลยปะ”
คิตตี้แนะ พลางจูงมือน้องสาวช่างบ่นไปร้านหนังสือใกล้ๆ
“อย่างกับฉันชอบอ่านหนังสือนักนี่”
“เออ... น่า อ่านๆไปเหอะ” คิตตี้ดุเบาๆ “เดี๋ยวแพรมาก็ให้ไปเลี้ยงข้าวที่ทำเราสองคนคอยนานก็ได้”
“เลี้ยงข้าว...” ลูกแมวยิ้มพราย “ค่อยยังชั่ว”
“แบบนี้ทุกที”
คิตตี้มองน้องสาวอย่างหมั่นไส้ พลันสายตาก็หยุดที่นิตยสารธุรกิจเล่มหนึ่ง
“อะไรหรอ”
“นั่น ... พี่มาร์คนี่”
“ไหน” ลูกแมวกวาดตามองหาไปทั่วร้าน “ไม่เห็นมีเลย”
ฝ่ามือเรียวตีแขนสาวผมยาวหน้าหมวยข้างกายอย่างหมั่นไส้
“นี่ไง นิตยสารExecutive นี่”
“อ้าว ...” ลูกแมวลูบแขนตัวเองเบาๆ พลางบ่น “ก็เห็นทำท่าอย่างกับเจอพี่มาร์คตัวจริง”
“เคยรู้เรื่องอะไรบ้างเนี่ย”
คิตตี้บ่น พลางเอื้อมมือหยิบนิตยสารExecutive ที่พี่มาร์คของเธอลงบนฉบับล่าสุด
“พี่มาร์คยังหล่อเหมือนเดิมเลย”
“หล่อ ... แต่แห้ว” ลูกแมวเถียง
“แห้วอะไร เขามีทั้งชื่อเสียง ... เงินทอง ... แล้วก็ครอบครัว”
“ก็พะ ...”
คิตตี้รีบยกมือปิดปากน้องสาวอย่างรวดเร็ว
“อย่าพูดมาก เรื่องไม่เป็นเรื่อง”
ลูกแมวรีบแกะมือพี่สาวออกทันที พลางเถียง
“เรื่องจริงนี่ หรือเธอว่าไม่จริง”
“ก็จริง แต่เดี๋ยวคุณปู่รู้ว่าเราสองคนพูดเรื่องนี้อีก ... ก็โดนดุกันพอดี”
“ใครดุจ๊ะ คุณคณิตา...คุณลักษณา”
เสียงใสทักมาจากด้านหลัง
“ยายแพร ...”
สองสาวหันขวับ พลางตะโกนเรียกชื่อลูกพี่ลูกน้องอย่างตื่นเต้น
“เบาๆ สิ” หญิงสาวผู้มาใหม่รีบห้าม “คนเขามองกันเต็มร้านแล้ว”
“อ้าวก็ดีใจนี่” ลูกแมวหรือลักษณาเถียง
“ที่ดีใจนี่ เพราะจะหาคนเลี้ยงข้าวใช่มะ”
สองสาวคอย่น พลางบ่น
“เบื่อคนรู้ทันจัง”
แล้วสามสาวก็หัวเราะให้กันอย่างคนรู้ใจ
รถเบนซ์สีเงินเลี้ยวเข้าประตูคฤหาสน์สิริวัฒนากุลอย่างช้าๆ ผ่านสนามหญ้ากว้างที่ตกแต่งด้วยต้นไม้ใหญ่และไม้ดอกไม้ประดับหลากสี กลางสนามก็มีศาลาไม้แบบบาหลีที่ตกแต่งไว้อย่างร่มรื่นชวนพักผ่อน
“ถึงแล้วบ้านแสนสุข”
ลูกแมวบอกญาติสาวรุ่นเดียวกันอย่างภู มิใจ
“บ้านแสนสุขจริงๆนะ” สาวนัยน์ตาดำกลมโตกล่าว “อยู่ที่โน่นแพรคิดถึงบ้านจนอยากหนีกลับทุกวันเลย”
“ก็ไม่เห็นเคยกลับสักที”
หญิงสาวหันมองตามเสียงด้านหลัง ก่อนทรุดตัวลงกราบชายชราที่ตัก
“แพรกราบคุณปู่ค่ะ”
มือใหญ่แสนอบอุ่นลูบเบาๆบนผมยาวสีดำขลับอย่างอ่อนโยน
“กลับบ้านเราเสียทีนะ” ชายชรากล่าว “ลุกขึ้นก่อนสิ มาก้มกราบอะไรกันตรงหน้าบ้าน ... เดี๋ยวเสื้อผ้าเปื้อนหมด”
“โธ่ ... คุณปู่ขา ก็ใครให้คุณปู่ตื่นเต้นจนมาแอบคอยแถวลานจอดรถหน้าบ้านล่ะค่ะ”
“ยัยคิตตี้ ... เรานะมันน่า ...”
“น่าอะไรค่ะ ... น่าให้มรดกเยอะที่สุดใช่มั้ยค่ะ”
“น่าไม่ให้เลยต่างหาก”
“โธ่คุณปู่ขา ...” คณิตารีบเข้าไปกอดออดอ้อน “คุณปู่อย่าใจร้ายกับคิตตี้สิค่ะ”
“ไอ้ชัย ... แกดูลูกแกนะ” คุณสิทธิพงษ์กล่าวกลั้วหัวเราะ “งกเงินยิ่งกว่ารักพ่อเสียอีก”
“ขอโทษครับคุณพ่อ”
“ขอโทษทำไมค่ะพ่อ” คณิตารีบค้าน “คิตตี้รักทั้งคุณปู่แล้วก็เงินคุณปู่เท่ากันต่างหาก”
“คิตตี้...”
สหชัยเรียกชื่อลูกสาวเป็นเชิงปราม
“คุณอาค่ะ... คุณปู่ค่ะ” แพรธาราเรียก “เข้าบ้านเถอะค่ะ หิวจังเลย”
“ว้า ... ระฆังพักยกมาแล้ว”
ลักษณาพึมพำ ก่อนวิ่งนำไปที่ห้องอาหารเป็นคนแรก
“แพรช่วยเข็นรถให้นะคะคุณปู่”
หญิงสาวเอ่ย พลางเข็นรถเลื่อนที่สิทธิพงษ์นั่งให้เคลื่อนตามสหชัยและคณิตาไปช้าๆ
“จะอยู่ที่นี่ตลอดไปใช่มั้ยลูก” สิทธิพงษ์ถาม
“ค่ะ แพรเรียนจบแล้วก็ต้องอยู่ที่นี่กับคุณปู่สิค่ะ”
“ดี ... ลืมทุกเรื่องไปหมดแล้วก็ดี”
“ลืม ... ลืมอะไรค่ะ”
หญิงสาวเอ่ยถาม พลางหันรถเข็นเข้าแทนที่เก้าอี้หัวโต๊ะ
“เอ่อ เปล่าหรอกลูก” สิทธิพงศ์ปฏิเสธ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง “วันนี้คุณพ่อคุณแม่ของหนูประชุมใหญ่ คงกลับมาไม่ทันทานข้าวเย็นกับหนูแน่”
“แพรมีคุณปู่กับคุณอา แล้วก็ยายสองแฝดแล้ว” หญิงสาวอ้อน “ไม่เห็นต้องกลัวเหงาเลยนี่ค่ะ”
“ใช่ๆ ยัยฝาแฝด” สิทธิพงษ์กล่าวกลั้วหัวเราะ “สองตัวตลกจอมจุ้น”
“โห ... คุณปู่นะ”
สองสาวฝาแฝดทำหน้างอนพร้อมกันอย่างไม่ต้องนัดหมาย
“ก๊อก ๆๆ”
“เข้ามาสิ”
“ยังไม่นอนใช่มั้ยพี่แพร”
หญิงสาวผมซอยสั้นทันสมัยถาม พลางปิดประตูห้องเบาๆ
“ยังไม่ง่วงเลย ... เวลาคงเปลี่ยนนะ” แพรธาราตอบ “วันนี้ไม่เห็นกลับมาทานข้าวเย็นเลย”
“ก็พิณงานยุ่งนี่”
“รีบกลับมาเป็นเพื่อนคุณปู่บ้างนะ” แพรท้วง “ท่านอายุมากแล้ว เดี๋ยวจะเหงา”
“คุณปู่นี่นะอายุมาก” พิณเถียง “เห็นยังสั่งคนโน้นคนนี้ให้ทำนู่นทำนี่อยู่เลย”
“ยัยพิณ”
“ก็จริงนี่”
พิณสุดาเถียง ไม่สนใจที่พี่สาวทำตาดุใส่
“พิณเป็นหลาน คุณปู่สั่งอะไรก็ต้องทำตาม”
“ทำตามจนต้องเป็นแบบพี่เนี่ยนะ”
“แบบพี่” แพรธาราทวนคำ “แบบพี่เป็นไงล่ะ”
“ก็เป็น ...” พิณสุดาชะงักคำพูด
“เป็นอะไร”
“เป็นคนน่ารัก”
เสียงตอบประสานกัน พร้อมกับเสียงประตูปิดปัง
“โอ้ย ยายสองแฝด” พิณสุดาโวย “ประตูห้องนอนไม้สักนะ ไม่ใช่ประตูเหล็กจะได้ปิดแรงๆแบบนั้น”
“ประตูไรก็ไม่สน เราสองคนชอบปิดแบบนี้”
“เล่นเป็นเด็กไปได้” แพรธาราบ่นยิ้มๆ “พิณยังไม่ได้บอกพี่เลยว่าแบบพี่เป็นไง”
“ก็ ...” พิณสุดาอึกอัก พลางหันหาสองแฝด “ช่วยหน่อย”
สองแฝดยังงงๆ แต่ก็รีบช่วยแก้สถานการณ์
“ก็แบบเชื่อฟังดี ... เป็นหลานรักไง”
“แค่เนี่ย”
“ก็แค่เนี่ยๆแหละ” สองสาวโวย “สงสัยอะไร อย่างยายพิณพูดอะไรรู้เรื่องมั่ง”
“เฮ้ย...”
พิณสุดาโวย เพราะกลายเป็นโดนสองสาวรุมเสียเอง
“อ้าว ก็จริงนี่” ลักษณาเถียง “รู้เรื่องไรมั้ง ... รู้เปล่าว่าพี่มาร์คได้รางวัลนักบริหารอนาคตไกลของ Executive”
“พี่มาร์ค ... พี่มาร์คลูกคุณลุงไกรสรนะหรอ”
“อืม ... ลงปกExecutive เล่มใหม่เลยนะเนี่ย” คณิตารีบหยิบมาให้ดู “หล่อมั้ย”
“ยัยบ้า ...”
พิณสุดาด่าแบบไม่ให้มีเสียง
“พี่มาร์คดูไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“เห็นมั้ยขนาดแพรไม่ได้เจอพี่มาร์คตั้งสามปียังบอกว่าหล่อเลย”
คณิตารีบหาพวก
“โอ้ยดาราเกาหลีหล่อกว่า” พิณสุดารีบเปลี่ยนเรื่อง “เนี่ยพี่แพร ... ตอนเนี้ยหนังเกาหลีดังมาก ทั้งรักทั้งซึ้งเพียบ”
“โอ้ย เกาหลีไหนก็ชิดซ้าย” ลักษณาเถียง
“นี่ลองอ่านดูสิ ... เท่ห์จะตาย”
คณิตาเสริม แล้วเริ่มอ่านข้อความในนิตยสารที่พิมพ์ตัวหนาถึงคำกล่าวสำคัญของพี่มาร์คว่าอย่ามองเพชรเป็นเพียงเครื่องประดับความงาม แต่เพชรก็เปรียบเหมือนผู้หญิงที่ต้องคอยดูแล ต้องการคนทะนุถนอมและเห็นคุณค่า เพชรจะคงอยู่ไปชั่วนิรันดร์เพื่อสื่อความหมายของความรักอมตะในหัวใจของเรา
“พี่มาร์คนี่ช่างคิดนะ”
แพรสนับสนุน
“พี่มาร์คนะใช่ แต่ยัยเมียใหม่นี่น่าหมั่นไส้มากๆๆ”
ลักษณาที่ชะโงกหน้ามาเห็นรูปถ่ายหน้าข้างๆบ่น
“พี่มาร์คแต่งงานแล้วเหรอ ไม่เห็นรู้เลย” แพรธาราเปรย “แปลกนะ จำได้ว่าเมื่อก่อนพี่มาร์คเป็นศัลยแพทย์ด้วยซ้ำ”
“พี่แพรจะรู้ได้ไง... พี่เรียนอยู่เมืองนอก” พิณสุดารีบแย้ง “ไม่ต้องไปสนใจหรอก”
“ก็ครอบครัวเราสนิทกัน” แพรเสนอ “ไหนขอดูหน้าหน่อยสิ”
“เออ...”
คณิตารีบดึงนิตยสารหลบ เริ่มรู้สึกตัวแล้วว่ากำลังทำเรื่องผิดพลาดไป
“หน้าตาก็งั้นๆ อย่าไปสนใจเลย”
ลักษณารีบช่วยดึงนิตยสารมาไว้ที่ตัว แล้วลุกขึ้นพลางทำท่าบิดตัวไปมา
“ง่วงนอนแหละ ไปนอนกันเถอะคิตตี้”
“ใช่” คณิตารีบปิดปากหาว “ไปนอนกันดีกว่า”
“อะไรกัน” แพรถามเสียงขุ่น “มันเรื่องลึกลับอะไรนักหนาถึงไม่ให้ฉันเห็นหน้าแฟนพี่มาร์ค ... เอามานี่เลยนะ”
แพรเข้ามาแย่งดึงนิตยสารจากมือลูกแมว
“อืม ... สวยดีนะ พี่มาร์คคงรักมากสิท่า”
“ใครบอก ... ไม่รักเลยต่างหาก”
ลักษณาเถียงอย่างลืมตัว
“ยุ่งแล้วไง”
พิณสุดาพึมพำ แล้วแสร้งบ่นญาติสาว
“พูดจาไม่รู้เรื่อง ง่วงก็ไปนอนไป ... ฉันก็ง่วงเหมือนกัน”
พิณสุดารีบลุกไปฉุดมือสองสาวเดินออกนอกห้องไป ทิ้งให้แพรธารามองตามไปอย่างงุนงง
********************************
สวัสดีค่ะ กลับมาอีกครั้งกับเรื่องใหม่...เรื่องนี้เป็นแนวโรแมนติก เศร้าซึ้งนะคะ
หวังว่าจะยังมีรีดเดอร์ติดตามผลงานของพิมดาวนะคะ
ขอบคุณค่ะ
“เห็นไหม บอกแล้วว่าไม่น่ามาเร็วเลย ... เป็นไงล่ะ”
“ก็ไม่เห็นเป็นไง”
หญิงสาวผมบ๊อบไว้หน้าม้าเต่อตอบ พลางหยักไหล่ไม่สนใจ
“คิตตี้” เสียงแหลมแหวใส่ “มันความผิดเธอชัดๆ ฉันก็บอกแล้วว่าเครื่องมันมาช้าทุกทีก็ไม่เชื่อ”
“ลูกแมว . . . ถ้าเธอเบื่อมากนักก็ไปซื้อหนังสืออ่านเลยปะ”
คิตตี้แนะ พลางจูงมือน้องสาวช่างบ่นไปร้านหนังสือใกล้ๆ
“อย่างกับฉันชอบอ่านหนังสือนักนี่”
“เออ... น่า อ่านๆไปเหอะ” คิตตี้ดุเบาๆ “เดี๋ยวแพรมาก็ให้ไปเลี้ยงข้าวที่ทำเราสองคนคอยนานก็ได้”
“เลี้ยงข้าว...” ลูกแมวยิ้มพราย “ค่อยยังชั่ว”
“แบบนี้ทุกที”
คิตตี้มองน้องสาวอย่างหมั่นไส้ พลันสายตาก็หยุดที่นิตยสารธุรกิจเล่มหนึ่ง
“อะไรหรอ”
“นั่น ... พี่มาร์คนี่”
“ไหน” ลูกแมวกวาดตามองหาไปทั่วร้าน “ไม่เห็นมีเลย”
ฝ่ามือเรียวตีแขนสาวผมยาวหน้าหมวยข้างกายอย่างหมั่นไส้
“นี่ไง นิตยสารExecutive นี่”
“อ้าว ...” ลูกแมวลูบแขนตัวเองเบาๆ พลางบ่น “ก็เห็นทำท่าอย่างกับเจอพี่มาร์คตัวจริง”
“เคยรู้เรื่องอะไรบ้างเนี่ย”
คิตตี้บ่น พลางเอื้อมมือหยิบนิตยสารExecutive ที่พี่มาร์คของเธอลงบนฉบับล่าสุด
“พี่มาร์คยังหล่อเหมือนเดิมเลย”
“หล่อ ... แต่แห้ว” ลูกแมวเถียง
“แห้วอะไร เขามีทั้งชื่อเสียง ... เงินทอง ... แล้วก็ครอบครัว”
“ก็พะ ...”
คิตตี้รีบยกมือปิดปากน้องสาวอย่างรวดเร็ว
“อย่าพูดมาก เรื่องไม่เป็นเรื่อง”
ลูกแมวรีบแกะมือพี่สาวออกทันที พลางเถียง
“เรื่องจริงนี่ หรือเธอว่าไม่จริง”
“ก็จริง แต่เดี๋ยวคุณปู่รู้ว่าเราสองคนพูดเรื่องนี้อีก ... ก็โดนดุกันพอดี”
“ใครดุจ๊ะ คุณคณิตา...คุณลักษณา”
เสียงใสทักมาจากด้านหลัง
“ยายแพร ...”
สองสาวหันขวับ พลางตะโกนเรียกชื่อลูกพี่ลูกน้องอย่างตื่นเต้น
“เบาๆ สิ” หญิงสาวผู้มาใหม่รีบห้าม “คนเขามองกันเต็มร้านแล้ว”
“อ้าวก็ดีใจนี่” ลูกแมวหรือลักษณาเถียง
“ที่ดีใจนี่ เพราะจะหาคนเลี้ยงข้าวใช่มะ”
สองสาวคอย่น พลางบ่น
“เบื่อคนรู้ทันจัง”
แล้วสามสาวก็หัวเราะให้กันอย่างคนรู้ใจ
รถเบนซ์สีเงินเลี้ยวเข้าประตูคฤหาสน์สิริวัฒนากุลอย่างช้าๆ ผ่านสนามหญ้ากว้างที่ตกแต่งด้วยต้นไม้ใหญ่และไม้ดอกไม้ประดับหลากสี กลางสนามก็มีศาลาไม้แบบบาหลีที่ตกแต่งไว้อย่างร่มรื่นชวนพักผ่อน
“ถึงแล้วบ้านแสนสุข”
ลูกแมวบอกญาติสาวรุ่นเดียวกันอย่างภู มิใจ
“บ้านแสนสุขจริงๆนะ” สาวนัยน์ตาดำกลมโตกล่าว “อยู่ที่โน่นแพรคิดถึงบ้านจนอยากหนีกลับทุกวันเลย”
“ก็ไม่เห็นเคยกลับสักที”
หญิงสาวหันมองตามเสียงด้านหลัง ก่อนทรุดตัวลงกราบชายชราที่ตัก
“แพรกราบคุณปู่ค่ะ”
มือใหญ่แสนอบอุ่นลูบเบาๆบนผมยาวสีดำขลับอย่างอ่อนโยน
“กลับบ้านเราเสียทีนะ” ชายชรากล่าว “ลุกขึ้นก่อนสิ มาก้มกราบอะไรกันตรงหน้าบ้าน ... เดี๋ยวเสื้อผ้าเปื้อนหมด”
“โธ่ ... คุณปู่ขา ก็ใครให้คุณปู่ตื่นเต้นจนมาแอบคอยแถวลานจอดรถหน้าบ้านล่ะค่ะ”
“ยัยคิตตี้ ... เรานะมันน่า ...”
“น่าอะไรค่ะ ... น่าให้มรดกเยอะที่สุดใช่มั้ยค่ะ”
“น่าไม่ให้เลยต่างหาก”
“โธ่คุณปู่ขา ...” คณิตารีบเข้าไปกอดออดอ้อน “คุณปู่อย่าใจร้ายกับคิตตี้สิค่ะ”
“ไอ้ชัย ... แกดูลูกแกนะ” คุณสิทธิพงษ์กล่าวกลั้วหัวเราะ “งกเงินยิ่งกว่ารักพ่อเสียอีก”
“ขอโทษครับคุณพ่อ”
“ขอโทษทำไมค่ะพ่อ” คณิตารีบค้าน “คิตตี้รักทั้งคุณปู่แล้วก็เงินคุณปู่เท่ากันต่างหาก”
“คิตตี้...”
สหชัยเรียกชื่อลูกสาวเป็นเชิงปราม
“คุณอาค่ะ... คุณปู่ค่ะ” แพรธาราเรียก “เข้าบ้านเถอะค่ะ หิวจังเลย”
“ว้า ... ระฆังพักยกมาแล้ว”
ลักษณาพึมพำ ก่อนวิ่งนำไปที่ห้องอาหารเป็นคนแรก
“แพรช่วยเข็นรถให้นะคะคุณปู่”
หญิงสาวเอ่ย พลางเข็นรถเลื่อนที่สิทธิพงษ์นั่งให้เคลื่อนตามสหชัยและคณิตาไปช้าๆ
“จะอยู่ที่นี่ตลอดไปใช่มั้ยลูก” สิทธิพงษ์ถาม
“ค่ะ แพรเรียนจบแล้วก็ต้องอยู่ที่นี่กับคุณปู่สิค่ะ”
“ดี ... ลืมทุกเรื่องไปหมดแล้วก็ดี”
“ลืม ... ลืมอะไรค่ะ”
หญิงสาวเอ่ยถาม พลางหันรถเข็นเข้าแทนที่เก้าอี้หัวโต๊ะ
“เอ่อ เปล่าหรอกลูก” สิทธิพงศ์ปฏิเสธ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง “วันนี้คุณพ่อคุณแม่ของหนูประชุมใหญ่ คงกลับมาไม่ทันทานข้าวเย็นกับหนูแน่”
“แพรมีคุณปู่กับคุณอา แล้วก็ยายสองแฝดแล้ว” หญิงสาวอ้อน “ไม่เห็นต้องกลัวเหงาเลยนี่ค่ะ”
“ใช่ๆ ยัยฝาแฝด” สิทธิพงษ์กล่าวกลั้วหัวเราะ “สองตัวตลกจอมจุ้น”
“โห ... คุณปู่นะ”
สองสาวฝาแฝดทำหน้างอนพร้อมกันอย่างไม่ต้องนัดหมาย
“ก๊อก ๆๆ”
“เข้ามาสิ”
“ยังไม่นอนใช่มั้ยพี่แพร”
หญิงสาวผมซอยสั้นทันสมัยถาม พลางปิดประตูห้องเบาๆ
“ยังไม่ง่วงเลย ... เวลาคงเปลี่ยนนะ” แพรธาราตอบ “วันนี้ไม่เห็นกลับมาทานข้าวเย็นเลย”
“ก็พิณงานยุ่งนี่”
“รีบกลับมาเป็นเพื่อนคุณปู่บ้างนะ” แพรท้วง “ท่านอายุมากแล้ว เดี๋ยวจะเหงา”
“คุณปู่นี่นะอายุมาก” พิณเถียง “เห็นยังสั่งคนโน้นคนนี้ให้ทำนู่นทำนี่อยู่เลย”
“ยัยพิณ”
“ก็จริงนี่”
พิณสุดาเถียง ไม่สนใจที่พี่สาวทำตาดุใส่
“พิณเป็นหลาน คุณปู่สั่งอะไรก็ต้องทำตาม”
“ทำตามจนต้องเป็นแบบพี่เนี่ยนะ”
“แบบพี่” แพรธาราทวนคำ “แบบพี่เป็นไงล่ะ”
“ก็เป็น ...” พิณสุดาชะงักคำพูด
“เป็นอะไร”
“เป็นคนน่ารัก”
เสียงตอบประสานกัน พร้อมกับเสียงประตูปิดปัง
“โอ้ย ยายสองแฝด” พิณสุดาโวย “ประตูห้องนอนไม้สักนะ ไม่ใช่ประตูเหล็กจะได้ปิดแรงๆแบบนั้น”
“ประตูไรก็ไม่สน เราสองคนชอบปิดแบบนี้”
“เล่นเป็นเด็กไปได้” แพรธาราบ่นยิ้มๆ “พิณยังไม่ได้บอกพี่เลยว่าแบบพี่เป็นไง”
“ก็ ...” พิณสุดาอึกอัก พลางหันหาสองแฝด “ช่วยหน่อย”
สองแฝดยังงงๆ แต่ก็รีบช่วยแก้สถานการณ์
“ก็แบบเชื่อฟังดี ... เป็นหลานรักไง”
“แค่เนี่ย”
“ก็แค่เนี่ยๆแหละ” สองสาวโวย “สงสัยอะไร อย่างยายพิณพูดอะไรรู้เรื่องมั่ง”
“เฮ้ย...”
พิณสุดาโวย เพราะกลายเป็นโดนสองสาวรุมเสียเอง
“อ้าว ก็จริงนี่” ลักษณาเถียง “รู้เรื่องไรมั้ง ... รู้เปล่าว่าพี่มาร์คได้รางวัลนักบริหารอนาคตไกลของ Executive”
“พี่มาร์ค ... พี่มาร์คลูกคุณลุงไกรสรนะหรอ”
“อืม ... ลงปกExecutive เล่มใหม่เลยนะเนี่ย” คณิตารีบหยิบมาให้ดู “หล่อมั้ย”
“ยัยบ้า ...”
พิณสุดาด่าแบบไม่ให้มีเสียง
“พี่มาร์คดูไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“เห็นมั้ยขนาดแพรไม่ได้เจอพี่มาร์คตั้งสามปียังบอกว่าหล่อเลย”
คณิตารีบหาพวก
“โอ้ยดาราเกาหลีหล่อกว่า” พิณสุดารีบเปลี่ยนเรื่อง “เนี่ยพี่แพร ... ตอนเนี้ยหนังเกาหลีดังมาก ทั้งรักทั้งซึ้งเพียบ”
“โอ้ย เกาหลีไหนก็ชิดซ้าย” ลักษณาเถียง
“นี่ลองอ่านดูสิ ... เท่ห์จะตาย”
คณิตาเสริม แล้วเริ่มอ่านข้อความในนิตยสารที่พิมพ์ตัวหนาถึงคำกล่าวสำคัญของพี่มาร์คว่าอย่ามองเพชรเป็นเพียงเครื่องประดับความงาม แต่เพชรก็เปรียบเหมือนผู้หญิงที่ต้องคอยดูแล ต้องการคนทะนุถนอมและเห็นคุณค่า เพชรจะคงอยู่ไปชั่วนิรันดร์เพื่อสื่อความหมายของความรักอมตะในหัวใจของเรา
“พี่มาร์คนี่ช่างคิดนะ”
แพรสนับสนุน
“พี่มาร์คนะใช่ แต่ยัยเมียใหม่นี่น่าหมั่นไส้มากๆๆ”
ลักษณาที่ชะโงกหน้ามาเห็นรูปถ่ายหน้าข้างๆบ่น
“พี่มาร์คแต่งงานแล้วเหรอ ไม่เห็นรู้เลย” แพรธาราเปรย “แปลกนะ จำได้ว่าเมื่อก่อนพี่มาร์คเป็นศัลยแพทย์ด้วยซ้ำ”
“พี่แพรจะรู้ได้ไง... พี่เรียนอยู่เมืองนอก” พิณสุดารีบแย้ง “ไม่ต้องไปสนใจหรอก”
“ก็ครอบครัวเราสนิทกัน” แพรเสนอ “ไหนขอดูหน้าหน่อยสิ”
“เออ...”
คณิตารีบดึงนิตยสารหลบ เริ่มรู้สึกตัวแล้วว่ากำลังทำเรื่องผิดพลาดไป
“หน้าตาก็งั้นๆ อย่าไปสนใจเลย”
ลักษณารีบช่วยดึงนิตยสารมาไว้ที่ตัว แล้วลุกขึ้นพลางทำท่าบิดตัวไปมา
“ง่วงนอนแหละ ไปนอนกันเถอะคิตตี้”
“ใช่” คณิตารีบปิดปากหาว “ไปนอนกันดีกว่า”
“อะไรกัน” แพรถามเสียงขุ่น “มันเรื่องลึกลับอะไรนักหนาถึงไม่ให้ฉันเห็นหน้าแฟนพี่มาร์ค ... เอามานี่เลยนะ”
แพรเข้ามาแย่งดึงนิตยสารจากมือลูกแมว
“อืม ... สวยดีนะ พี่มาร์คคงรักมากสิท่า”
“ใครบอก ... ไม่รักเลยต่างหาก”
ลักษณาเถียงอย่างลืมตัว
“ยุ่งแล้วไง”
พิณสุดาพึมพำ แล้วแสร้งบ่นญาติสาว
“พูดจาไม่รู้เรื่อง ง่วงก็ไปนอนไป ... ฉันก็ง่วงเหมือนกัน”
พิณสุดารีบลุกไปฉุดมือสองสาวเดินออกนอกห้องไป ทิ้งให้แพรธารามองตามไปอย่างงุนงง
********************************
สวัสดีค่ะ กลับมาอีกครั้งกับเรื่องใหม่...เรื่องนี้เป็นแนวโรแมนติก เศร้าซึ้งนะคะ
หวังว่าจะยังมีรีดเดอร์ติดตามผลงานของพิมดาวนะคะ
ขอบคุณค่ะ
พิมดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ม.ค. 2555, 20:15:07 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ม.ค. 2555, 20:15:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 1577
| ตอนที่ 2 >> |
nako 9 ม.ค. 2555, 08:06:01 น.
รอตอนต่อไปจ้า
รอตอนต่อไปจ้า
panon 9 ม.ค. 2555, 08:35:57 น.
รอตอนต่อไปค๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปค๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
anOO 9 ม.ค. 2555, 17:52:17 น.
เอ......อะไรทำให้แพรจำไม่ได้ล่ะ...ชักสงสัยแล้วซิ
เอ......อะไรทำให้แพรจำไม่ได้ล่ะ...ชักสงสัยแล้วซิ