พี่ชายขา (โดย ริมฝั่งฝัน)
... รักแท้...
แม้กาลเวลาล่วงเลยผันผ่าน เนิ่นนานสักเพียงใด...
แต่รักนั้นจะยังคงอยู่ตราบนิรันดร์... ตราบฉันและเธอเข้าใจกัน...
แม้กาลเวลาล่วงเลยผันผ่าน เนิ่นนานสักเพียงใด...
แต่รักนั้นจะยังคงอยู่ตราบนิรันดร์... ตราบฉันและเธอเข้าใจกัน...
Tags: มนัส จิรวรรณ นุชนาฏ ดารา รักหวาน
ตอน: บทนำ - รักแรก
เห็นชื่อแล้วอาจแปลกใจกับนามปากกา นิยายเรื่องนี้จะออกแนวเบาๆ หวานๆ ค่ะ ก็เลย(คาดว่า)จะใช้อีกนามปากกาหนึ่ง พล็อตเรื่องนี้อาจเบากว่าเรื่องอื่น แต่ยังรับประกันความหวานเหมือนเดิมนะคะ ลองติดตามอ่านกันดู^^
... รักแท้...
แม้กาลเวลาล่วงเลยผันผ่าน เนิ่นนานสักเพียงใด...
แต่รักนั้นจะยังคงอยู่ตราบนิรันดร์... ตราบฉันและเธอเข้าใจกัน...
บทนำ
กล่องกระดาษสีชมพูหวานประดับด้วยลูกปัดหลากสีถูกมือน้อยประคองอย่างทะนุถนอม เดินตรงมาวางไว้ตรงหน้าหนุ่มน้อยผู้หนึ่ง
“ให้พี่เหรอคะ?” เสียงห้าวของเด็กหนุ่มผู้เพิ่งก้าวเข้าสู่วัยรุ่นขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนภายใต้ขนตางอนยาวจ้องมองกล่องไม้ขนาดไม่ใหญ่ไปกว่าสองฝ่ามือด้วยความสงสัย เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากร่างน้อยที่เอาแต่ก้มหน้างุดๆ มนัสเลยต้องเอื้อมมือไปรับกล่องไม้มาถือไว้ในมือ ของในมือเขาเป็นเพียงกล่องกระดาษธรรมดา สามารถหาซื้อได้ตามร้านขายเครื่องเขียนทั่วไป หากแต่ดอกไม้ประดิษฐ์และลูกปัดหลากสีบนฝากล่อง บ่งบอกถึงความพิเศษของกล่องใบนี้ว่ามันคงมีเพียงใบเดียวในโลก
“จ๋าทำเองเหรอ?” มนัสเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ
ดวงหน้าน้อยพยักหน้ารับโดยไม่ขยายความต่อว่า แท้จริงแล้วกล่องกระดาษใบนี้เป็นงานฝีมือในชั่วโมงเรียน คุณครูประจำวิชาตระเตรียมอุปกรณ์มาพร้อม ทั้งกล่องกระดาษและดอกไม้ประดิษฐ์ ให้เด็กนักเรียนชั้นประถมอย่างเธอช่วยกันทากาวติด
มนัสเองก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อ ด้วยรู้ดีว่าเด็กหญิงตัวน้อยผูกแกละสองข้างตรงหน้าเขาคงประดิษฐ์งานฝีมือได้ไม่มากไปกว่าการทากาว หากความตั้งใจของคนที่อุตส่าห์ตรงมาหาเขาถึงสวนหลังบ้านในทันทีหลังเลิกเรียน ทำให้มนัสยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปเปิดฝากล่องกระดาษออก ภายในกล่องมีเพียงกระดาษแข็งรูปหัวใจ ถูกระบายด้วยสีชมพูจากสีไม้วางสงบเงียบอยู่
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย จนร่างน้อยซึ่งคอยเหลือบตามองปฏิกิริยาของคนตรงหน้าอ้อมแอมอธิบายว่า “หัวใจของจ๋า”
“ให้พี่เหรอคะ?”
ไม่มีคำตอบใดจากคำถามของเด็กหนุ่ม เด็กหญิงตัวน้อยยังคงเอาแต่ก้มหน้างุดๆ เกือบหลายอึดใจต่อมากว่าเธอจะรวบรวมความกล้าพยักหน้าให้เขาเพียงเล็กน้อย ก่อนเท้าเล็กๆ ทั้งสองจะถอยหลัง พาร่างตุ้ยนุ้ยวิ่งหายกลับไปยังบ้านด้านข้าง
มนัสจำไม่ได้ว่าตัวเองจ้องมองกล่องใบนั้นอยู่นานเท่าใด บางทีมันคงจะนานจนเขาหลงลืมไปว่า เขาควรพูดสิ่งใดกับเด็กหญิงน้อยดี แม้จนกระทั่งครอบครัวเธอย้ายจากไปไกลแล้ว มนัสก็ยังไม่ได้เอ่ยสิ่งใดเกี่ยวกับความรู้สึกที่มีต่อกล่องกระดาษสีชมพูและคนให้เลย
... รักแท้...
แม้กาลเวลาล่วงเลยผันผ่าน เนิ่นนานสักเพียงใด...
แต่รักนั้นจะยังคงอยู่ตราบนิรันดร์... ตราบฉันและเธอเข้าใจกัน...
บทนำ
กล่องกระดาษสีชมพูหวานประดับด้วยลูกปัดหลากสีถูกมือน้อยประคองอย่างทะนุถนอม เดินตรงมาวางไว้ตรงหน้าหนุ่มน้อยผู้หนึ่ง
“ให้พี่เหรอคะ?” เสียงห้าวของเด็กหนุ่มผู้เพิ่งก้าวเข้าสู่วัยรุ่นขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนภายใต้ขนตางอนยาวจ้องมองกล่องไม้ขนาดไม่ใหญ่ไปกว่าสองฝ่ามือด้วยความสงสัย เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากร่างน้อยที่เอาแต่ก้มหน้างุดๆ มนัสเลยต้องเอื้อมมือไปรับกล่องไม้มาถือไว้ในมือ ของในมือเขาเป็นเพียงกล่องกระดาษธรรมดา สามารถหาซื้อได้ตามร้านขายเครื่องเขียนทั่วไป หากแต่ดอกไม้ประดิษฐ์และลูกปัดหลากสีบนฝากล่อง บ่งบอกถึงความพิเศษของกล่องใบนี้ว่ามันคงมีเพียงใบเดียวในโลก
“จ๋าทำเองเหรอ?” มนัสเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ
ดวงหน้าน้อยพยักหน้ารับโดยไม่ขยายความต่อว่า แท้จริงแล้วกล่องกระดาษใบนี้เป็นงานฝีมือในชั่วโมงเรียน คุณครูประจำวิชาตระเตรียมอุปกรณ์มาพร้อม ทั้งกล่องกระดาษและดอกไม้ประดิษฐ์ ให้เด็กนักเรียนชั้นประถมอย่างเธอช่วยกันทากาวติด
มนัสเองก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อ ด้วยรู้ดีว่าเด็กหญิงตัวน้อยผูกแกละสองข้างตรงหน้าเขาคงประดิษฐ์งานฝีมือได้ไม่มากไปกว่าการทากาว หากความตั้งใจของคนที่อุตส่าห์ตรงมาหาเขาถึงสวนหลังบ้านในทันทีหลังเลิกเรียน ทำให้มนัสยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปเปิดฝากล่องกระดาษออก ภายในกล่องมีเพียงกระดาษแข็งรูปหัวใจ ถูกระบายด้วยสีชมพูจากสีไม้วางสงบเงียบอยู่
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย จนร่างน้อยซึ่งคอยเหลือบตามองปฏิกิริยาของคนตรงหน้าอ้อมแอมอธิบายว่า “หัวใจของจ๋า”
“ให้พี่เหรอคะ?”
ไม่มีคำตอบใดจากคำถามของเด็กหนุ่ม เด็กหญิงตัวน้อยยังคงเอาแต่ก้มหน้างุดๆ เกือบหลายอึดใจต่อมากว่าเธอจะรวบรวมความกล้าพยักหน้าให้เขาเพียงเล็กน้อย ก่อนเท้าเล็กๆ ทั้งสองจะถอยหลัง พาร่างตุ้ยนุ้ยวิ่งหายกลับไปยังบ้านด้านข้าง
มนัสจำไม่ได้ว่าตัวเองจ้องมองกล่องใบนั้นอยู่นานเท่าใด บางทีมันคงจะนานจนเขาหลงลืมไปว่า เขาควรพูดสิ่งใดกับเด็กหญิงน้อยดี แม้จนกระทั่งครอบครัวเธอย้ายจากไปไกลแล้ว มนัสก็ยังไม่ได้เอ่ยสิ่งใดเกี่ยวกับความรู้สึกที่มีต่อกล่องกระดาษสีชมพูและคนให้เลย
ริญจน์ธร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ม.ค. 2555, 01:43:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ม.ค. 2555, 01:45:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 3115
| บทที่ 1 น้องสาว (ตัวแสบ) >> |
suejeab 12 ม.ค. 2555, 11:45:51 น.
sweet...
sweet...
Zephyr 12 ม.ค. 2555, 13:15:38 น.
อุ๊ หนูจ๋า หัดสารภาพตั้งแต่ประถมเลยเว้ย อ๊ายยยย น่ารัก
หนูทำพี่มนัสอึ้งไปเลยอ่ะค่ะ พี่แกจะเอาหัวใจน้องจ๋าไปเก็บไว้ไหนนะ
หนูจ๋านี่ โตมาต้องแสบแน่ๆเลย พี่มนัสก็นิ่งๆมั้ยเอ่ย
จากเรื่อง พี่ชายขา ต้องน่ารักมากแน่ๆเลย
อยากอ่านต่อแล้วค่า
อุ๊ หนูจ๋า หัดสารภาพตั้งแต่ประถมเลยเว้ย อ๊ายยยย น่ารัก
หนูทำพี่มนัสอึ้งไปเลยอ่ะค่ะ พี่แกจะเอาหัวใจน้องจ๋าไปเก็บไว้ไหนนะ
หนูจ๋านี่ โตมาต้องแสบแน่ๆเลย พี่มนัสก็นิ่งๆมั้ยเอ่ย
จากเรื่อง พี่ชายขา ต้องน่ารักมากแน่ๆเลย
อยากอ่านต่อแล้วค่า
Malassia 12 ม.ค. 2555, 13:37:36 น.
น่ารักค่ะ
น่ารักค่ะ
หมูอ้วน 12 ม.ค. 2555, 14:39:12 น.
ปูเสื่อรอค่ะ
ปูเสื่อรอค่ะ
ann 12 ม.ค. 2555, 19:05:24 น.
อยากอ่านต่ออีกค่า
อยากอ่านต่ออีกค่า
XaWarZd 13 ม.ค. 2555, 01:07:38 น.
so cute
so cute