สุดที่รัก
บทนำเรื่อง
เคยคิดไว้นานแล้วว่าอยากจะมีนิยายเป็น ของตัวเองสักเรื่องหนึ่ง แต่ไม่เคยสำเร็จ ลงมือเขียนทีไร ได้อย่างมาก แค่ครึ่งบรรทัดก็ล้มเลิกแล้ว...แต่มีเพื่อนๆ ช่วยกันยุ และคอยเป็นกำลังใจ บอกว่าถ้าไม่ลงมือทำเมื่อไหร่จะสำเร็จ ทำให้เราเกิดแรงฮึดขึ้นมา เรื่องราวต่อไปนี้ มีจินตนาการจากผู้ชายคนหนึ่ง ถ้าอ่านแล้วสนุก มีความสุข ขอยกความดีความชอบให้กับ ผู้ชายคนนั้น แต่ถ้าอ่านแล้ว ไม่ได้เรื่อง เราต้องขอโทษทุกๆ คนด้วยที่ทำให้ผิดหวัง
เคยคิดไว้นานแล้วว่าอยากจะมีนิยายเป็น ของตัวเองสักเรื่องหนึ่ง แต่ไม่เคยสำเร็จ ลงมือเขียนทีไร ได้อย่างมาก แค่ครึ่งบรรทัดก็ล้มเลิกแล้ว...แต่มีเพื่อนๆ ช่วยกันยุ และคอยเป็นกำลังใจ บอกว่าถ้าไม่ลงมือทำเมื่อไหร่จะสำเร็จ ทำให้เราเกิดแรงฮึดขึ้นมา เรื่องราวต่อไปนี้ มีจินตนาการจากผู้ชายคนหนึ่ง ถ้าอ่านแล้วสนุก มีความสุข ขอยกความดีความชอบให้กับ ผู้ชายคนนั้น แต่ถ้าอ่านแล้ว ไม่ได้เรื่อง เราต้องขอโทษทุกๆ คนด้วยที่ทำให้ผิดหวัง
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน:
จำพราก
ระหว่าง ทางที่ขับรถเดินทางกลับเราพูดจาหยอกล้อกัน คุยกันถึงอนาคต ที่อีกไม่นานเราก็จะได้อยู่ด้วยกันพี่ลันจับมือฉันไปกุมไว้ เราส่งยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
ในระหว่างขับรถมานั้นเอง ก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น โดยมีรถบรรทุกคันใหญ่วิ่งอย่างเร็วตัดหน้ารถของเรา พี่ลันไม่สามารถหลบได้เลย จึงหักพวงมาลัยรถ รถบรรทุกคันนั้นชนเข้าอย่างจังทางด้านของคนขับ สภาพหน้ารถด้านคนขับพังยับเยิน
พี่ลันกอดฉันไว้แน่น และร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด เรียกชื่อฉันตลอดเวลาก่อนที่จะหมดสติไป
ที่ โรงพยาบาล สภาพร่างกายของหนูนาได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเพียงแค่มีแผลถลอกตามตัวนิดหน่อย แต่สภาพของลันทรนั้นบาดเจ็บสาหัสมาก ดูจากสภาพรถแล้วไม่น่าจะรอดมาได้ เขาได้รับบาดเจ็บที่ตับ ปอดฉีก ขาหัก มีบาดแผลเต็มตัวไปหมดเลือดไหลออกมาเยอะมาก หนูนาร้องไห้อย่างหนัก
“พี่ ลันคะ พี่ลัน…อย่าเป็นอะไรไปนะ พี่ลัน..พี่ต้องอยู่กับเค้า ฮือๆๆๆๆ..พี่ต้องอยู่กับเค้านะ” ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น เป็นห่วงพี่ลันที่สุด
การผ่าตัดผ่านไปนานหลายชั่วโมง กว่าจะเสร็จ
หมอที่ผ่าตัด ไม่รับรองว่า พี่ลันจะปลอดภัย เพียงแต่ให้รอดูอาการก่อน โอกาสมีแต่น้อยมาก และอาจจะต้องได้รับการผ่าตัดอีกหลายครั้ง
พี่ ลันนอนนิ่งไม่รู้สึกตัว ฉันจับมือเค้าไว้ตลอดเวลา น้ำตาไหลพราก ตาบวมเป่งเพราะร้องไห้อย่างหนัก เสียงสัญญาณคลื่นหัวใจ ดังเป็นระยะเหมือนกับว่าเค้าจะหยุดหายใจ แต่ก็กลับมาหายใจอีก เป็นแบบนี้สลับกันไปเกือบ 1 อาทิตย์ เหมือนกับว่ามัชจุราชจะมานำชีวิตเค้าไป แต่เค้าไม่ยอม..เค้าจะไม่ยอมเด็ดขาด
“หนูนา ไปพักบ้างเถอะ เดี๋ยวล้มป่วยไปอีกคน จะยุ่งกันใหญ่นะ” ทุกๆ คนบอกฉัน พ่อแม่ พี่ชายฉัน
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูนาไม่เป็นไร หนูนาจะรอให้พี่ลันฟื้นก่อน” ฉันไม่ยอมห่างจากเตียงของพี่ลันเลย
1 อาทิตย์ผ่านไป อาการของอลันดีขึ้นเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงขึ้น มีน้ำตาลไหลออกมาจากหางตา หนูนาตื่นเต้นดีใจมาก จับมือเค้าแล้วเรียกเค้าไม่หยุด
“ พี่ลัน…พี่ลันคะ…เค้าอยู่นี่พี่ลันเป็นไงบ้าง …พี่.ลัน.” แต่ก็ไม่มีเสียงตอบจากชายหนุ่ม ร่างสูงใหญ่นั้น..นอนหลับตาสงบนิ่ง
“ พี่ลันอย่างทำอย่างนี้สิ พี่ต้องไม่เป็นไรนะ ต้องอยู่กับเค้า อยู่เพื่อเค้า…..” หนูนาน้ำตาไหลพรากมองร่างที่นอนนิ่งๆ นั้น มือชายหนุ่มขยับเล็กน้อย หญิงสาวมองเห็น รู้สึกดีใจมาก
“พี่ลัน พี่รู้สึกตัวแล้ว..”
“โอย….หนู นา..เป็นยังไงบ้าง หนูนาไม่เป็นไรใช่ไหม? “พอพี่ลันลืมตาขึ้นมาก็ถามฉันทันที ฉันยิ้มให้พี่ลันทั้งน้ำตา จับมือพี่ลันมาแนบแก้มตัวเอง พร้อมทั้งจูบหลังมือนั้นเบาๆ
“หนูนาไม่ เป็นไรเลยค่ะ แต่พี่ลันเจ็บหนัก”ฉันบอกพี่ลัน แต่ไม่ยอมปล่อยมือพี่ลันออกจากการเกาะกุมของฉัน พี่ลันยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนและเหนื่อยล้า
“พี่ลันนอนพักก่อนนะคะ หนูนาจะอยู่ข้างๆ พี่ จะไม่ไปไหนค่ะ พี่ลันตื่นมาก็จะเจอหนูนา”
พี่ ลันดึงมือฉันไปแนบอก พร้อมทั้งหลับตาลง ฉันก้มลงไปจุ๊บแก้มพี่ลันเบาๆ แล้วนั่งลงกุมมือพี่ลันไว้ หัวใจชุ่มชื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่มันแห้งแล้ง ทรมานเหลือเกินที่คิดว่าพี่ลันจะจากไปชั่วนิรันดร์
1 เดือนต่อมา อาการของพี่ลันดีขึ้นเป็นลำดับ เค้าสามารถ ทานอาหารได้ พูดคุยได้ แต่ร่างกายส่วนขาของเค้าทั้งสองข้างไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เค้ารู้สึกว่ามันผิดปกติ แต่เค้าก็ไม่โวยวายอะไร หมอสั่งให้ทำอะไร เค้าก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี อาการทุกส่วนในร่างกายดีขึ้นและเกือบหายเป็นปกติแล้ว
แต่ขาของเค้า ก็ยังไม่สามารถขยับได้เลย เค้าเงียบขรึมขึ้นมาก เมื่อหนูนามาเยี่ยม เค้าจะพูดคุยอย่างดี ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา ให้เธอรู้ แต่เค้าตัดสินใจไว้แล้วว่าอนาคตของเค้าจะเป็นอย่างไร เค้าต้องทำให้ได้ถ้าต่อไปเค้าต้องกลายเป็นคนพิการและไม่มีหนูนา ผู้หญิงที่เค้ารักยิ่งกว่าชีวิตอยู่ข้างกาย เค้าต้องทำให้ได้เพื่อเธอ เค้าจะทำทุกอย่าง
“ พี่ลันคะ วันนี้เป็นไงบ้างดีขึ้นไหม? “
“อื่ม… ดีขึ้นมากเลย แล้วก็จะดีขึ้นกว่านี้ ถ้า มีคนให้รางวัลพี่น่ะ “ อลันพูดยิ้มๆ
หนูนากอดชายหนุ่มไว้ด้วยอ้อมแขนเล็กๆ ของเธอ และจูบเค้าที่แก้ม หน้าผาก และก็จุ๊บริมฝีปากเค้าเบาๆ แล้วหัวเราะ
“ พอใจไม๊คะ..” หนูนายิ้มและหัวเราะอย่างสดใสกับเค้า อลันหัวเราะตาม
“ฮืม..ก็ ดี “ เค้าพูดแต่นัยตาพราว หนูนา รู้สึกดีใจมาก เพราะอีกไม่กี่วันคนที่รักก็จะได้ออกจากโรงพยาบาล ถึงเขาจะเดินไม่ได้ แต่เธอก็ไม่ได้นึกรังเกียจเลยแม้ซักนิด เธอยินดีที่จะดูแลเค้าตลอดชีวิต และเธอจะมีความสุขตลอดไป ทั้งพี่ลันของเธอ ก็ดูจะไม่คิดมากนัก เค้ายังหัวเราะร่าเริงกับเธอเหมือนเดิม
“ พี่ลันคะ เค้าจะรอวันนั้น วันที่เราจะมีความสุขด้วยกัน เค้าจะดูแลพี่เอง เค้ารักพี่ รักมากกกกก ถ้าไม่มีพี่ เค้าก็ไม่รู้ว่า จะอยู่ไปได้ยังไง”
พี่ลันดึงฉันเข้าไป กอดไว้แน่น พรมจูบไปทั่ว หน้าผาก เปลือกตา แก้ม และจูบหนักๆ ที่ริมฝีปากฉัน ตัวพี่ลันสั่น น้อยๆ พี่ลันเอาหน้าผากเค้ามาแนบไว้กับหน้าผากฉันพี่ลันกอดฉันแน่นสักพัก
“กลับบ้านได้แล้วหนูนา ดึกแล้วเดี๋ยวอันตรายพี่เป็นห่วง”
“ค่ะพี่ลัน..เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูนาจะมาแต่เช้า” ฉันบอกพี่ลันและหอมแก้มเขาอีกฟอดใหญ่ แล้วเดินออกมาจากห้องนั้น
แต่ หลังจากวันนั้น พี่ลันก็ได้หายตัวไปจากโรงพยาบาล โดยไม่บอกใครเลยซักคน ทุกๆ คนพยายามตามหาเขา แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปไหน ไร้ร่องรอย เหมือนเขาไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้ว จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี
“พี่ ลัน.. พี่หายไปไหน พี่ไม่รักหนูนาแล้วหรือไง ทำไมพี่ลันต้องลงโทษหนูนาแบบนี้ หนูนาเหมือนตายทั้งเป็น ไม่มีพี่ หนูนาก็หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง” ทุก ๆ วันฉันจะมานั่งดูรูปพี่ลัน และจะพึมพำกับรูปพี่ลัน มันเจ็บปวด คิดถึงเหลือเกินคิดถึงเหมือนหัวใจจะขาด
**~~~~~~~~~~*****~~~~~~~~~~**
ระหว่าง ทางที่ขับรถเดินทางกลับเราพูดจาหยอกล้อกัน คุยกันถึงอนาคต ที่อีกไม่นานเราก็จะได้อยู่ด้วยกันพี่ลันจับมือฉันไปกุมไว้ เราส่งยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
ในระหว่างขับรถมานั้นเอง ก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น โดยมีรถบรรทุกคันใหญ่วิ่งอย่างเร็วตัดหน้ารถของเรา พี่ลันไม่สามารถหลบได้เลย จึงหักพวงมาลัยรถ รถบรรทุกคันนั้นชนเข้าอย่างจังทางด้านของคนขับ สภาพหน้ารถด้านคนขับพังยับเยิน
พี่ลันกอดฉันไว้แน่น และร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด เรียกชื่อฉันตลอดเวลาก่อนที่จะหมดสติไป
ที่ โรงพยาบาล สภาพร่างกายของหนูนาได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเพียงแค่มีแผลถลอกตามตัวนิดหน่อย แต่สภาพของลันทรนั้นบาดเจ็บสาหัสมาก ดูจากสภาพรถแล้วไม่น่าจะรอดมาได้ เขาได้รับบาดเจ็บที่ตับ ปอดฉีก ขาหัก มีบาดแผลเต็มตัวไปหมดเลือดไหลออกมาเยอะมาก หนูนาร้องไห้อย่างหนัก
“พี่ ลันคะ พี่ลัน…อย่าเป็นอะไรไปนะ พี่ลัน..พี่ต้องอยู่กับเค้า ฮือๆๆๆๆ..พี่ต้องอยู่กับเค้านะ” ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น เป็นห่วงพี่ลันที่สุด
การผ่าตัดผ่านไปนานหลายชั่วโมง กว่าจะเสร็จ
หมอที่ผ่าตัด ไม่รับรองว่า พี่ลันจะปลอดภัย เพียงแต่ให้รอดูอาการก่อน โอกาสมีแต่น้อยมาก และอาจจะต้องได้รับการผ่าตัดอีกหลายครั้ง
พี่ ลันนอนนิ่งไม่รู้สึกตัว ฉันจับมือเค้าไว้ตลอดเวลา น้ำตาไหลพราก ตาบวมเป่งเพราะร้องไห้อย่างหนัก เสียงสัญญาณคลื่นหัวใจ ดังเป็นระยะเหมือนกับว่าเค้าจะหยุดหายใจ แต่ก็กลับมาหายใจอีก เป็นแบบนี้สลับกันไปเกือบ 1 อาทิตย์ เหมือนกับว่ามัชจุราชจะมานำชีวิตเค้าไป แต่เค้าไม่ยอม..เค้าจะไม่ยอมเด็ดขาด
“หนูนา ไปพักบ้างเถอะ เดี๋ยวล้มป่วยไปอีกคน จะยุ่งกันใหญ่นะ” ทุกๆ คนบอกฉัน พ่อแม่ พี่ชายฉัน
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูนาไม่เป็นไร หนูนาจะรอให้พี่ลันฟื้นก่อน” ฉันไม่ยอมห่างจากเตียงของพี่ลันเลย
1 อาทิตย์ผ่านไป อาการของอลันดีขึ้นเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงขึ้น มีน้ำตาลไหลออกมาจากหางตา หนูนาตื่นเต้นดีใจมาก จับมือเค้าแล้วเรียกเค้าไม่หยุด
“ พี่ลัน…พี่ลันคะ…เค้าอยู่นี่พี่ลันเป็นไงบ้าง …พี่.ลัน.” แต่ก็ไม่มีเสียงตอบจากชายหนุ่ม ร่างสูงใหญ่นั้น..นอนหลับตาสงบนิ่ง
“ พี่ลันอย่างทำอย่างนี้สิ พี่ต้องไม่เป็นไรนะ ต้องอยู่กับเค้า อยู่เพื่อเค้า…..” หนูนาน้ำตาไหลพรากมองร่างที่นอนนิ่งๆ นั้น มือชายหนุ่มขยับเล็กน้อย หญิงสาวมองเห็น รู้สึกดีใจมาก
“พี่ลัน พี่รู้สึกตัวแล้ว..”
“โอย….หนู นา..เป็นยังไงบ้าง หนูนาไม่เป็นไรใช่ไหม? “พอพี่ลันลืมตาขึ้นมาก็ถามฉันทันที ฉันยิ้มให้พี่ลันทั้งน้ำตา จับมือพี่ลันมาแนบแก้มตัวเอง พร้อมทั้งจูบหลังมือนั้นเบาๆ
“หนูนาไม่ เป็นไรเลยค่ะ แต่พี่ลันเจ็บหนัก”ฉันบอกพี่ลัน แต่ไม่ยอมปล่อยมือพี่ลันออกจากการเกาะกุมของฉัน พี่ลันยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนและเหนื่อยล้า
“พี่ลันนอนพักก่อนนะคะ หนูนาจะอยู่ข้างๆ พี่ จะไม่ไปไหนค่ะ พี่ลันตื่นมาก็จะเจอหนูนา”
พี่ ลันดึงมือฉันไปแนบอก พร้อมทั้งหลับตาลง ฉันก้มลงไปจุ๊บแก้มพี่ลันเบาๆ แล้วนั่งลงกุมมือพี่ลันไว้ หัวใจชุ่มชื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่มันแห้งแล้ง ทรมานเหลือเกินที่คิดว่าพี่ลันจะจากไปชั่วนิรันดร์
1 เดือนต่อมา อาการของพี่ลันดีขึ้นเป็นลำดับ เค้าสามารถ ทานอาหารได้ พูดคุยได้ แต่ร่างกายส่วนขาของเค้าทั้งสองข้างไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เค้ารู้สึกว่ามันผิดปกติ แต่เค้าก็ไม่โวยวายอะไร หมอสั่งให้ทำอะไร เค้าก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี อาการทุกส่วนในร่างกายดีขึ้นและเกือบหายเป็นปกติแล้ว
แต่ขาของเค้า ก็ยังไม่สามารถขยับได้เลย เค้าเงียบขรึมขึ้นมาก เมื่อหนูนามาเยี่ยม เค้าจะพูดคุยอย่างดี ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา ให้เธอรู้ แต่เค้าตัดสินใจไว้แล้วว่าอนาคตของเค้าจะเป็นอย่างไร เค้าต้องทำให้ได้ถ้าต่อไปเค้าต้องกลายเป็นคนพิการและไม่มีหนูนา ผู้หญิงที่เค้ารักยิ่งกว่าชีวิตอยู่ข้างกาย เค้าต้องทำให้ได้เพื่อเธอ เค้าจะทำทุกอย่าง
“ พี่ลันคะ วันนี้เป็นไงบ้างดีขึ้นไหม? “
“อื่ม… ดีขึ้นมากเลย แล้วก็จะดีขึ้นกว่านี้ ถ้า มีคนให้รางวัลพี่น่ะ “ อลันพูดยิ้มๆ
หนูนากอดชายหนุ่มไว้ด้วยอ้อมแขนเล็กๆ ของเธอ และจูบเค้าที่แก้ม หน้าผาก และก็จุ๊บริมฝีปากเค้าเบาๆ แล้วหัวเราะ
“ พอใจไม๊คะ..” หนูนายิ้มและหัวเราะอย่างสดใสกับเค้า อลันหัวเราะตาม
“ฮืม..ก็ ดี “ เค้าพูดแต่นัยตาพราว หนูนา รู้สึกดีใจมาก เพราะอีกไม่กี่วันคนที่รักก็จะได้ออกจากโรงพยาบาล ถึงเขาจะเดินไม่ได้ แต่เธอก็ไม่ได้นึกรังเกียจเลยแม้ซักนิด เธอยินดีที่จะดูแลเค้าตลอดชีวิต และเธอจะมีความสุขตลอดไป ทั้งพี่ลันของเธอ ก็ดูจะไม่คิดมากนัก เค้ายังหัวเราะร่าเริงกับเธอเหมือนเดิม
“ พี่ลันคะ เค้าจะรอวันนั้น วันที่เราจะมีความสุขด้วยกัน เค้าจะดูแลพี่เอง เค้ารักพี่ รักมากกกกก ถ้าไม่มีพี่ เค้าก็ไม่รู้ว่า จะอยู่ไปได้ยังไง”
พี่ลันดึงฉันเข้าไป กอดไว้แน่น พรมจูบไปทั่ว หน้าผาก เปลือกตา แก้ม และจูบหนักๆ ที่ริมฝีปากฉัน ตัวพี่ลันสั่น น้อยๆ พี่ลันเอาหน้าผากเค้ามาแนบไว้กับหน้าผากฉันพี่ลันกอดฉันแน่นสักพัก
“กลับบ้านได้แล้วหนูนา ดึกแล้วเดี๋ยวอันตรายพี่เป็นห่วง”
“ค่ะพี่ลัน..เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูนาจะมาแต่เช้า” ฉันบอกพี่ลันและหอมแก้มเขาอีกฟอดใหญ่ แล้วเดินออกมาจากห้องนั้น
แต่ หลังจากวันนั้น พี่ลันก็ได้หายตัวไปจากโรงพยาบาล โดยไม่บอกใครเลยซักคน ทุกๆ คนพยายามตามหาเขา แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปไหน ไร้ร่องรอย เหมือนเขาไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้ว จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี
“พี่ ลัน.. พี่หายไปไหน พี่ไม่รักหนูนาแล้วหรือไง ทำไมพี่ลันต้องลงโทษหนูนาแบบนี้ หนูนาเหมือนตายทั้งเป็น ไม่มีพี่ หนูนาก็หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง” ทุก ๆ วันฉันจะมานั่งดูรูปพี่ลัน และจะพึมพำกับรูปพี่ลัน มันเจ็บปวด คิดถึงเหลือเกินคิดถึงเหมือนหัวใจจะขาด
**~~~~~~~~~~*****~~~~~~~~~~**
ปูนิ่ม เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ก.พ. 2555, 19:26:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 ก.พ. 2555, 19:26:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 1145
| << ฉันกับพี่ |