จับใจไว้ด้วยรัก
เรื่องราวของนักธุรกิจหนุ่มฉายา เจ้าชู้หลบใน กับหญิงสาวที่มีเป้าหมายอันยิ่งใหญ่ที่ไม่ใช่เรื่องแต่งงาน เรื่องราวความรักที่สุดแสนจะปั่นป่วนเริ่มขึ้นเมื่อฝ่ายหนึ่งตามตื้อ ส่วนอีกฝ่ายก็คอยวิ่งหนี เขาจะทำให้เธอหันมามองและเปลี่ยนเป้าหมายในชีวิตได้ไหม ติดตามได้ใน 'จับใจไว้ด้วยรัก'
Tags: หวาน,น่ารัก,โรแมนติก
ตอน: บทนำ
บทนำ
“พี่วีร์ รอน้องเบญด้วยค่ะ”
“ไม่เอา ไม่ต้องมานะยัยตัวยุ่ง”
เสียงโวยวายของเด็กหนุ่มร่างสูงวัยสิบห้าปีที่กำลังโกยอ้าวอยู่เบื้องหน้า ไม่ได้ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยลดความพยายามที่จะไล่ตามอีกฝ่ายไปเพื่อเล่นด้วย กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนคล้ายลอนคลื่นเด้งไปมาตามแรงวิ่งของหนูน้อย หน้าผากรูปหัวใจที่เต็มไปด้วยเหงื่อบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวคงวิ่งตามอีกฝ่ายมานานพอดู
“ก็น้องเบญอยากเล่นกับพี่วีร์นี่คะ”
“โอ้ย! ก็ไม่ได้อยากเล่นด้วย ไปเล่นกับเจ้าวิชญ์ไป ไป๊!” เด็กหนุ่มบอกปัดด้วยความรำคาญ แน่ล่ะ เขากำลังย่างเข้าสู่วัยรุ่น วัยที่อารมณ์เป็นใหญ่ และติดเพื่อน จะให้มานั่งเล่นกับเด็กๆ โดยเฉพาะเด็กผู้หญิงที่อายุยังไม่ถึงสิบขวบด้วยแล้ว ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่!
“ก็วิชญ์ ไม่ยอมเล่นตุ๊กตากับน้องเบญนี่คะ”
‘ก็มันเด็กผู้ชายนี่หว่า’
เสียงประท้วงดังขึ้นในหัวเด็กหนุ่มนาม ‘กรวีร์’ หรือ ‘พี่วีร์’ของแม่หนูน้อย พร้อมกับนัยน์ตาสีดำกรอกไปมาอย่างเบื่อหน่าย แม่หนูน้อยนี่จะให้เด็กผู้ชายไปนั่งเล่นตุ๊กตาบาร์บี้อย่างผู้หญิง เจ้าวิชญ์มันคงยอมหรอก หรือต่อให้มันยอมเขานี่แหละจะตามไปเผาไอ้ตุ๊กตาบ้านั่นให้หมดโลกเลยคอยดู! กรวีร์หยุดยืนหมุนไปมามองหาที่ซ่อนก่อนที่ร่างสูงจะหมอบลงหลังพุ่มดอกเข็ม เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาดังๆเมื่อเห็นว่าร่างน้อยวิ่งเลยพุ่มไม้ที่ตนซ่อนไปแล้ว
“ฟู่!รอดแล้วเรา”
“โป้ง!เจอตัวพี่วีร์แล้ว ตานี้พี่วีร์เป็นคนหาบ้างนะ น้องเบญจะไปซ่อน”ว่าแล้วเด็กหญิงก็วิ่งหายไป ทิ้งให้เจ้าของร่างสูงอ้าปากค้าง ก่อนจะร้องออกมาอย่างหมดความอดทน
“โว้ย!!ก็บอกว่าไม่เล่นไงยัยเด็กบ้า อยากจะซ่อนก็เชิญไม่หาหรอก”กรวีร์อยากจะกระทืบเท้าด้วยความขัดใจเสียจริง หากไม่ติดว่ามันเป็นกิริยาของผู้หญิงล่ะก็เขาคงทำไปแล้ว
เด็กหนุ่มเดินกลับขึ้นบ้านไป ไม่สนใจในเด็กหญิงตัวน้อยอีก เขากลับขึ้นห้องของตัวเองหยิบหนังสือการ์ตูนมาอ่านพร้อมเปิดเพลงดังลั่นห้องทำให้ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างถี่ยิบในช่วงที่เปลี่ยนเพลงทำให้เขาต้องลุกขึ้นไปเปิดประตู เด็กหนุ่มเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าคนที่มาเคาะประตูคือมารดาคนงามที่บัดนี้มีสีหน้าร้อนรน
“มีอะไรครับแม่”
“ตาวีร์ เห็นน้องรึเปล่า”คุณมีนาถามบุตรชายคนโตด้วยน้ำเสียงร้อนรน กรวีร์มองมารดางงๆ ก็ในเมื่อคนที่ถามมันก็ยืนอยู่ข้างๆเธอ
“ผมว่าแม่ไปตัดแว่นจะดีกว่านะ นายวิชญ์มันก็ยืนอยู่ข้างๆแม่นั่นไง”
“ตาวีร์! นี่แกหาว่าแม่แก่เหรอ แล้วแม่ก็ไม่ได้หมายถึงตาวิชญ์”คุณมีนาชี้นิ้วลงไปที่เด็กชายตัวน้อยที่ยืนหน้ามึนอยู่ข้างๆ เด็กชายกรวิชญ์เงยหน้ามองสลับแม่และพี่ชายที่กำลังเอามืออุดหูเพราะเสียงแปดหลอดของมารดา
“งั้นแม่หมายถึงใครฮะ ผมมีน้องแค่คนเดียวนี่”เด็กหนุ่มยังคงเถียง คุณมีนาพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจไม่ให้ปะทุษร้ายลูกชายตัวแสบ
“ก็น้องเบญไง น้องอยู่ไหน ตาวิชญ์บอกว่าเล่นอยู่กับเรา”
“ไม่ได้อยู่กับผม ผมขึ้นมาอ่านการ์ตูนตั้งแต่บ่ายแล้ว ป่านนี้คงกลับบ้านไปมั้งฮะ”
“ถ้าน้องกลับไปแล้ว แม่จะมาถามหาเอากับแกงั้นเหรอ”คุณมีนาถลึงตาใส่ลูกชายที่เริ่มหน้าซีด กรวีร์เม้มปากแน่น
“อะไร ทำหน้าแบบนั้น รู้ใช่ไหมว่าน้องอยู่ไหน หรือว่า...”คุณมีนายกมือทาบอก ก่อนจะเซถอยหลังสองก้าว พลางชี้นิ้วไปทางลูกชายคนโตที่เลิกคิ้วมองแม่ที่ทำท่าทางแปลกๆ ส่วนลูกชายคนเล็กก็เอียงคอมองอย่างสนใจ
“...หรือว่าแกฆ่าน้องเบญหมกท่อไปแล้ว ไม่นะลูกชายฉัน ทำไม่โหดเหี้ยมปานนี้!”กรวีร์นิ่งค้างมองอีกฝ่ายที่หลุดไปสู่โลกแห่งจินตนาการอย่างกู่ไม่กลับ
“แม่ครับ ถ้าแม่ยังไม่เลิกหาคุกให้ลูกชายที่น่ารักอย่างผมล่ะก็ ผมจะเผาหนังสือนิยายของแม่ทิ้งให้หมด!”
“ตาวิชญ์ โตขึ้นอย่าเป็นอย่างพี่เขานะลูก เด็กอะไรดุอย่างกับร็อตไวเลอร์”คุณมีนาไม่สนใจเด็กหนุ่มที่ยืนนวดขมับตัวเอง หันไปพูดกับลูกชายคนเล็กที่นั่งฟังตาแป๊ว กรวีร์ถอนหายใจก่อนจะเดินลงบันไดไป
“อ้าว!นั่นจะไปไหนน่ะตาวีร์”
“ก็ไปตามล่าหายายหนูเบญของคุณแม่ไงครับ ป่านนี้ร้องไห้กระซิกๆไปแล้ว”
“ตายแล้ว!น้องเบญ ไปเร็วตาวีร์อย่าได้ช้า”ว่าแล้วก็ลากลูกชายคนเล็กวิ่งลงบันไดไป กรวีร์ส่ายหน้าก่อนจะเดินตามลงไปในหัวก็คิดถึงที่ที่ยายเด็กน่ารำคาญจะไปซ่อนได้
“น้องเบญ น้องเบญอยู่ไหนลูก”คุณมีนาตะโกนเรียกลูกสาวของเพื่อนที่เธอรักราวกับลูกแท้อย่างร้อนใจ ในมือของเธอจับจูงเด็กชายกรวิชญ์ที่ช่วยตะโกนเรียกหาเพื่อนเล่นวัยเดียวกัน
ด้านหลังของคนทั้งคู่มีคนงานในบ้านอีกสองสามคนกำลังช่วยกันตามหาเด็กหญิงเบญญาภาเช่นเดียวกัน แต่ผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมงก็ยังหาเด็กหญิงตัวน้อยไม่พบ คุณมีนาหันมาหาลูกชายที่ยืนนิ่ง
“ไหนล่ะตาวีร์ บอกว่าน้องชวนเล่นซ่อนแอบ แต่นี่หาจนทั่วบ้านแล้วยังไม่เจอเลย แกแน่ใจนะว่าน้องซ่อนอยู่ในบริเวณบ้าน”
“ไม่แน่ใจครับ”
“อะไรนะ! โอ๊ย!ตายๆงานนี้ ถ้าน้องเบญเป็นอะไรแม่จะหาเด็กที่ไหนไปคืนเขาล่ะเนี่ย”
“ใจเย็นๆครับแม่ ที่ผมบอกว่าไม่แน่ใจน่ะ หมายความว่าผมมั่นใจเลยต่างหากว่ายายหนูนั่นต้องอยู่ในบ้านเรานี่แหละ แค่ไม่รู้ว่าตรงไหน”
“งั้นแกไปหาน้องเลยนะ”
“ครับ รับทราบครับคุณนาย แต่ปัญหาคือเราหาทุกที่แล้ว อันนี้ผมก็จนปัญญา ว่าแต่นายน่ะ ไม่รู้เลยเหรอว่าเพื่อนไปซ่อนอยู่ไหน”ท้ายประโยคเด็กหนุ่มหันมาถามน้องชาย เพราะเป็นคนที่เล่นกับน้องเบญบ่อยที่สุด กรวิชญ์นิ่งไปนิดก่อนจะตอบดับความหวังของเหล่าผู้ใหญ่
“ปกติเวลาเล่นซ่อนหากันไม่เคยมีใครหาน้องเบญพบเลย ต้องรอให้หมดเวลาก่อนถึงจะออกมา”
“โธ่!ตาวิชญ์ทำไมไม่หัดชนะบ้าง”คุณมีนาบ่นลูกชายเล็ก ก่อนจะหน้าเจื่อนเมื่อได้ฟังคำตอบของเด็กชาย
“ก็คุณแม่บอกว่าลูกผู้ชายต้องยอมให้ลูกผู้หญิงนี่ครับ วิชญ์ก็เลยยอมให้น้องเบญชนะ”
“ดีมากค่ะคุณลูก แต่ทีหลังหัดดูสถานการณ์บ้างนะคะ เอาล่ะ แยกย้ายกันไปเร็ว ตามหาคุณน้องเบญอีกครั้ง เอาให้ละเอียดเลยนะ ตาซอกตามหลืบหรือในตู้เย็นดูให้หมด ถ้ายังไม่เจออีกคราวนี้ฉันจะแจ้งตำรวจแล้ว!”
“อ๊ะ! จริงซิ เวลาน้องเบญกลับมา น้องเบญบอกว่าตอนที่ซ่อนอยู่เห็นป้าอ่อนทำอาหารด้วย”อยู่ๆเด็กชายตัวน้อยก็พูดขึ้นมาแต่ไม่มีใครสนใจเพราะคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระ หากแต่มีคนหนึ่งที่ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ได้ยิน
“ซ่อนอยู่แต่เห็นป้าอ่อนทำกับข้าวงั้นเหรอ ที่ที่จะเห็นห้องครัวได้ก็มีแต่หลังบ้าน หรือว่า...”เด็กหนุ่มนิ่งไปก่อนจะออกตัววิ่งไปฝั่งตรงข้ามกับคนอื่นๆ
กรวีร์ยืนหอบแฮกอยู่ตรงหน้าบ้านไม้หลังย่อมที่ถูกสร้างขึ้นเมื่อสามปีก่อน ซึ่งบิดาผู้ล่วงลับไปแล้วเห็นว่าลูกชายคนโตชอบที่จะวาดรูปเลยสั่งการให้สร้างสถานที่ที่กรวีร์สามารถใช้เวลาส่วนตัวในการสร้างสรรค์ผลงานขึ้นมาได้
สถานที่แห่งนี้ถือได้ว่าเป็นสถานที่แห่งความทรงจำของเขากับพ่อ ไม่เคยมีใครเข้าไปก่อนได้รับอนุญาตจากเขาไม่ว่าจะเป็นมารดาหรือกรวิชญ์ สงสัยตอนที่เขาไปโรงเรียนเจ้าน้องชายตัวดีคงจะพาเพื่อนมาเล่นที่นี่เป็นแน่! และที่ไม่มีใครหาพบคงเป็นเพราะไม่มีใครคิดว่าเด็กๆจะรู้จักสถานที่นี้
เด็กหนุ่มสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะหยิบลูกกุญแจขึ้นมาไขเพื่อเปิดเข้าไป แต่พบว่าประตูไม่ได้ล็อก เขาเก็บกุญแจลงแล้วผลักบานประตูให้เปิดออก ภายในห้องกว้างรูปทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส มีเฟรมผ้าใบและขาตั้งวางอยู่ตรงกลางห้อง รายล้อมไปด้วยภาพที่วาดเสร็จแล้วหลายสิบรูปทั้งสวยและไม่สวย ยังมีสเตอริโอเครื่องใหญ่ตั้งอยู่ตรงมุมห้อง ในตอนแรกเขาก็แอบสงสัยว่าทำไมต้องเอามาตั้งไว้ แต่เมื่อถามไปผู้เป็นพ่อก็บอกว่า ‘เอาไว้ฟังสร้างอารมณ์ศิลป์’
เขากวาดตามองไปทั่วห้องก่อนจะหยุดลงที่ร่างป้อมของคนที่ทุกคนกำลังหาจนหัวปั่นกำลังนอนขดอยู่บนโซฟา ชุดกระโปรงสีฟ้าแสนสวยบัดนี้เปื้อนฝุ่นจนทำให้ร่างน้อยคล้ายลูกแมว กรวีร์คุกเข่าลงใกล้ๆร่างน้อยแล้วเอื้อมมือไปปลุก
“นี่ ตื่นได้แล้วยายเด็กบ้า กลับบ้านตัวเองได้แล้ว”
“อืม พี่วีร์มาช้าจัง น้องเบญรอจนง่วงแล้ว”เด็กน้อยที่โดนขัดจังหวะการนอนหน้ามุ่ยเล็กน้อย ก่อนเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าคนที่มาปลุกเป็นใคร กรวีร์เบ้ปากก่อนจะรับร่างน้อยที่โผเข้าหาอย่างตกใจ
“พี่วีร์อุ้มน้องเบญหน่อยค่ะ น้องเบญหมดแรงเดินแล้ว”
“อะไรกัน นอนอย่างเดียวเหนื่อยได้ไง”เขาบ่นแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายขึ้นขี่หลังแทนการอุ้มซึ่งเด็กหญิงก็ยินดี
“ก็นั่นแหละค่ะ พี่วีร์อยากมาช้าเอง คนมาช้าก็ต้องโดนลงโทษ”
“อะไรเล่าก็บอกแล้วว่าไม่เล่น ไม่เล่น ยังมาเซ้าซี้ รู้งี้ปล่อยให้นอนอยู่คนเดียวมืดๆจนเช้าก็ดีหรอก”เด็กหนุ่มบ่นหน้างอ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อโดนจู่โจมจากเด็กหญิงบนหลัง
“น้องเบญจุ๊บแก้มพี่วีร์เป็นรางวัลที่พี่วีร์ชนะน้องเบญไงคะ”
“ไม่เห็นอยากได้ซักหน่อย จุ๊บจากเด็กกะโปโลอย่างเธอน่ะ ต้องสาวๆสวยๆโน่น ถึงจะค่อยอยากได้”
“งั้นไว้น้องเบญโตเป็นสาวแล้ว น้องเบญจะมาจุ๊บแก้มพี่วีร์อีกนะคะ”
“ไม่เอา!” เด็กหนุ่มปฏิเสธทำให้เด็กน้อยบ่นหลังหน้างอเงียบไปพัก ก่อนจะงอแงโวยวายจะให้จุ๊บเขาให้อนาคตให้ได้ กรวีร์อยากจะหาอะไรมาปิดปากน้อยๆที่จ้อไม่หยุดนี่เสียที พอเดินออกมาหน้าบ้านก็พบมารดาที่กำลังจะเดินกลับเข้าไปโทรศัพท์พอดี เด็กหนุ่มรีบเรียกอีกฝ่ายไว้ก่อนจะส่งเด็กหญิงบนหลังไปให้แล้วจะผละจากไป โดยมีเสียงเล็กดังตามมา
“โตขึ้นน้องเบญจะแต่งงานกันพี่วีร์ จะให้จุ๊บพี่วีร์ทุกวันเลย”
“ฝันไปเถอะเด็กบ้า”กรวีร์ตะโกนกลับไปอย่างมั่นใจว่าไม่มีทางที่จะแต่งงานกับเด็กจอมตื้ออย่างเด็กหญิงเป็นแน่ โดยไม่รู้เลยว่าในอนาคตนั้นเขาจะต้องเป็นฝ่ายกลืนน้ำลายตนเองและเป็นฝ่ายตามตื้อเด็กหญิงเข้าจนได้
_______________________________________________________________
เอาเรื่องใหม่มาลงชิมลาง (และความนิยม) สำหรับเรื่องนี้แนวรักโรแมนติก (พยายามจะให้คอมเมดี้) อาจะมีตบจูบบ้างบางครั้ง (แล้วแต่ระดับความบ้างคนหล่อเวลาเขียนของข้าพเจ้า) ใครชอบแนวนี้ก็เข้ามาเยี่ยมชมกันได้ แต่อาจจะบอกไม่ได้แน่นอนว่าจะมาอัพบ่อยไหม เพราะเรื่องเก่ายังไม่จบ แต่สัญญาว่าจะพยายามมาอัพแน่นอนอาจะไม่บอ่ยเท่าเรื่องเก่า เจอกันตอนหน้าค่ะ
“พี่วีร์ รอน้องเบญด้วยค่ะ”
“ไม่เอา ไม่ต้องมานะยัยตัวยุ่ง”
เสียงโวยวายของเด็กหนุ่มร่างสูงวัยสิบห้าปีที่กำลังโกยอ้าวอยู่เบื้องหน้า ไม่ได้ทำให้เด็กหญิงตัวน้อยลดความพยายามที่จะไล่ตามอีกฝ่ายไปเพื่อเล่นด้วย กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนคล้ายลอนคลื่นเด้งไปมาตามแรงวิ่งของหนูน้อย หน้าผากรูปหัวใจที่เต็มไปด้วยเหงื่อบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวคงวิ่งตามอีกฝ่ายมานานพอดู
“ก็น้องเบญอยากเล่นกับพี่วีร์นี่คะ”
“โอ้ย! ก็ไม่ได้อยากเล่นด้วย ไปเล่นกับเจ้าวิชญ์ไป ไป๊!” เด็กหนุ่มบอกปัดด้วยความรำคาญ แน่ล่ะ เขากำลังย่างเข้าสู่วัยรุ่น วัยที่อารมณ์เป็นใหญ่ และติดเพื่อน จะให้มานั่งเล่นกับเด็กๆ โดยเฉพาะเด็กผู้หญิงที่อายุยังไม่ถึงสิบขวบด้วยแล้ว ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่!
“ก็วิชญ์ ไม่ยอมเล่นตุ๊กตากับน้องเบญนี่คะ”
‘ก็มันเด็กผู้ชายนี่หว่า’
เสียงประท้วงดังขึ้นในหัวเด็กหนุ่มนาม ‘กรวีร์’ หรือ ‘พี่วีร์’ของแม่หนูน้อย พร้อมกับนัยน์ตาสีดำกรอกไปมาอย่างเบื่อหน่าย แม่หนูน้อยนี่จะให้เด็กผู้ชายไปนั่งเล่นตุ๊กตาบาร์บี้อย่างผู้หญิง เจ้าวิชญ์มันคงยอมหรอก หรือต่อให้มันยอมเขานี่แหละจะตามไปเผาไอ้ตุ๊กตาบ้านั่นให้หมดโลกเลยคอยดู! กรวีร์หยุดยืนหมุนไปมามองหาที่ซ่อนก่อนที่ร่างสูงจะหมอบลงหลังพุ่มดอกเข็ม เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาดังๆเมื่อเห็นว่าร่างน้อยวิ่งเลยพุ่มไม้ที่ตนซ่อนไปแล้ว
“ฟู่!รอดแล้วเรา”
“โป้ง!เจอตัวพี่วีร์แล้ว ตานี้พี่วีร์เป็นคนหาบ้างนะ น้องเบญจะไปซ่อน”ว่าแล้วเด็กหญิงก็วิ่งหายไป ทิ้งให้เจ้าของร่างสูงอ้าปากค้าง ก่อนจะร้องออกมาอย่างหมดความอดทน
“โว้ย!!ก็บอกว่าไม่เล่นไงยัยเด็กบ้า อยากจะซ่อนก็เชิญไม่หาหรอก”กรวีร์อยากจะกระทืบเท้าด้วยความขัดใจเสียจริง หากไม่ติดว่ามันเป็นกิริยาของผู้หญิงล่ะก็เขาคงทำไปแล้ว
เด็กหนุ่มเดินกลับขึ้นบ้านไป ไม่สนใจในเด็กหญิงตัวน้อยอีก เขากลับขึ้นห้องของตัวเองหยิบหนังสือการ์ตูนมาอ่านพร้อมเปิดเพลงดังลั่นห้องทำให้ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างถี่ยิบในช่วงที่เปลี่ยนเพลงทำให้เขาต้องลุกขึ้นไปเปิดประตู เด็กหนุ่มเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าคนที่มาเคาะประตูคือมารดาคนงามที่บัดนี้มีสีหน้าร้อนรน
“มีอะไรครับแม่”
“ตาวีร์ เห็นน้องรึเปล่า”คุณมีนาถามบุตรชายคนโตด้วยน้ำเสียงร้อนรน กรวีร์มองมารดางงๆ ก็ในเมื่อคนที่ถามมันก็ยืนอยู่ข้างๆเธอ
“ผมว่าแม่ไปตัดแว่นจะดีกว่านะ นายวิชญ์มันก็ยืนอยู่ข้างๆแม่นั่นไง”
“ตาวีร์! นี่แกหาว่าแม่แก่เหรอ แล้วแม่ก็ไม่ได้หมายถึงตาวิชญ์”คุณมีนาชี้นิ้วลงไปที่เด็กชายตัวน้อยที่ยืนหน้ามึนอยู่ข้างๆ เด็กชายกรวิชญ์เงยหน้ามองสลับแม่และพี่ชายที่กำลังเอามืออุดหูเพราะเสียงแปดหลอดของมารดา
“งั้นแม่หมายถึงใครฮะ ผมมีน้องแค่คนเดียวนี่”เด็กหนุ่มยังคงเถียง คุณมีนาพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจไม่ให้ปะทุษร้ายลูกชายตัวแสบ
“ก็น้องเบญไง น้องอยู่ไหน ตาวิชญ์บอกว่าเล่นอยู่กับเรา”
“ไม่ได้อยู่กับผม ผมขึ้นมาอ่านการ์ตูนตั้งแต่บ่ายแล้ว ป่านนี้คงกลับบ้านไปมั้งฮะ”
“ถ้าน้องกลับไปแล้ว แม่จะมาถามหาเอากับแกงั้นเหรอ”คุณมีนาถลึงตาใส่ลูกชายที่เริ่มหน้าซีด กรวีร์เม้มปากแน่น
“อะไร ทำหน้าแบบนั้น รู้ใช่ไหมว่าน้องอยู่ไหน หรือว่า...”คุณมีนายกมือทาบอก ก่อนจะเซถอยหลังสองก้าว พลางชี้นิ้วไปทางลูกชายคนโตที่เลิกคิ้วมองแม่ที่ทำท่าทางแปลกๆ ส่วนลูกชายคนเล็กก็เอียงคอมองอย่างสนใจ
“...หรือว่าแกฆ่าน้องเบญหมกท่อไปแล้ว ไม่นะลูกชายฉัน ทำไม่โหดเหี้ยมปานนี้!”กรวีร์นิ่งค้างมองอีกฝ่ายที่หลุดไปสู่โลกแห่งจินตนาการอย่างกู่ไม่กลับ
“แม่ครับ ถ้าแม่ยังไม่เลิกหาคุกให้ลูกชายที่น่ารักอย่างผมล่ะก็ ผมจะเผาหนังสือนิยายของแม่ทิ้งให้หมด!”
“ตาวิชญ์ โตขึ้นอย่าเป็นอย่างพี่เขานะลูก เด็กอะไรดุอย่างกับร็อตไวเลอร์”คุณมีนาไม่สนใจเด็กหนุ่มที่ยืนนวดขมับตัวเอง หันไปพูดกับลูกชายคนเล็กที่นั่งฟังตาแป๊ว กรวีร์ถอนหายใจก่อนจะเดินลงบันไดไป
“อ้าว!นั่นจะไปไหนน่ะตาวีร์”
“ก็ไปตามล่าหายายหนูเบญของคุณแม่ไงครับ ป่านนี้ร้องไห้กระซิกๆไปแล้ว”
“ตายแล้ว!น้องเบญ ไปเร็วตาวีร์อย่าได้ช้า”ว่าแล้วก็ลากลูกชายคนเล็กวิ่งลงบันไดไป กรวีร์ส่ายหน้าก่อนจะเดินตามลงไปในหัวก็คิดถึงที่ที่ยายเด็กน่ารำคาญจะไปซ่อนได้
“น้องเบญ น้องเบญอยู่ไหนลูก”คุณมีนาตะโกนเรียกลูกสาวของเพื่อนที่เธอรักราวกับลูกแท้อย่างร้อนใจ ในมือของเธอจับจูงเด็กชายกรวิชญ์ที่ช่วยตะโกนเรียกหาเพื่อนเล่นวัยเดียวกัน
ด้านหลังของคนทั้งคู่มีคนงานในบ้านอีกสองสามคนกำลังช่วยกันตามหาเด็กหญิงเบญญาภาเช่นเดียวกัน แต่ผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมงก็ยังหาเด็กหญิงตัวน้อยไม่พบ คุณมีนาหันมาหาลูกชายที่ยืนนิ่ง
“ไหนล่ะตาวีร์ บอกว่าน้องชวนเล่นซ่อนแอบ แต่นี่หาจนทั่วบ้านแล้วยังไม่เจอเลย แกแน่ใจนะว่าน้องซ่อนอยู่ในบริเวณบ้าน”
“ไม่แน่ใจครับ”
“อะไรนะ! โอ๊ย!ตายๆงานนี้ ถ้าน้องเบญเป็นอะไรแม่จะหาเด็กที่ไหนไปคืนเขาล่ะเนี่ย”
“ใจเย็นๆครับแม่ ที่ผมบอกว่าไม่แน่ใจน่ะ หมายความว่าผมมั่นใจเลยต่างหากว่ายายหนูนั่นต้องอยู่ในบ้านเรานี่แหละ แค่ไม่รู้ว่าตรงไหน”
“งั้นแกไปหาน้องเลยนะ”
“ครับ รับทราบครับคุณนาย แต่ปัญหาคือเราหาทุกที่แล้ว อันนี้ผมก็จนปัญญา ว่าแต่นายน่ะ ไม่รู้เลยเหรอว่าเพื่อนไปซ่อนอยู่ไหน”ท้ายประโยคเด็กหนุ่มหันมาถามน้องชาย เพราะเป็นคนที่เล่นกับน้องเบญบ่อยที่สุด กรวิชญ์นิ่งไปนิดก่อนจะตอบดับความหวังของเหล่าผู้ใหญ่
“ปกติเวลาเล่นซ่อนหากันไม่เคยมีใครหาน้องเบญพบเลย ต้องรอให้หมดเวลาก่อนถึงจะออกมา”
“โธ่!ตาวิชญ์ทำไมไม่หัดชนะบ้าง”คุณมีนาบ่นลูกชายเล็ก ก่อนจะหน้าเจื่อนเมื่อได้ฟังคำตอบของเด็กชาย
“ก็คุณแม่บอกว่าลูกผู้ชายต้องยอมให้ลูกผู้หญิงนี่ครับ วิชญ์ก็เลยยอมให้น้องเบญชนะ”
“ดีมากค่ะคุณลูก แต่ทีหลังหัดดูสถานการณ์บ้างนะคะ เอาล่ะ แยกย้ายกันไปเร็ว ตามหาคุณน้องเบญอีกครั้ง เอาให้ละเอียดเลยนะ ตาซอกตามหลืบหรือในตู้เย็นดูให้หมด ถ้ายังไม่เจออีกคราวนี้ฉันจะแจ้งตำรวจแล้ว!”
“อ๊ะ! จริงซิ เวลาน้องเบญกลับมา น้องเบญบอกว่าตอนที่ซ่อนอยู่เห็นป้าอ่อนทำอาหารด้วย”อยู่ๆเด็กชายตัวน้อยก็พูดขึ้นมาแต่ไม่มีใครสนใจเพราะคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระ หากแต่มีคนหนึ่งที่ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ได้ยิน
“ซ่อนอยู่แต่เห็นป้าอ่อนทำกับข้าวงั้นเหรอ ที่ที่จะเห็นห้องครัวได้ก็มีแต่หลังบ้าน หรือว่า...”เด็กหนุ่มนิ่งไปก่อนจะออกตัววิ่งไปฝั่งตรงข้ามกับคนอื่นๆ
กรวีร์ยืนหอบแฮกอยู่ตรงหน้าบ้านไม้หลังย่อมที่ถูกสร้างขึ้นเมื่อสามปีก่อน ซึ่งบิดาผู้ล่วงลับไปแล้วเห็นว่าลูกชายคนโตชอบที่จะวาดรูปเลยสั่งการให้สร้างสถานที่ที่กรวีร์สามารถใช้เวลาส่วนตัวในการสร้างสรรค์ผลงานขึ้นมาได้
สถานที่แห่งนี้ถือได้ว่าเป็นสถานที่แห่งความทรงจำของเขากับพ่อ ไม่เคยมีใครเข้าไปก่อนได้รับอนุญาตจากเขาไม่ว่าจะเป็นมารดาหรือกรวิชญ์ สงสัยตอนที่เขาไปโรงเรียนเจ้าน้องชายตัวดีคงจะพาเพื่อนมาเล่นที่นี่เป็นแน่! และที่ไม่มีใครหาพบคงเป็นเพราะไม่มีใครคิดว่าเด็กๆจะรู้จักสถานที่นี้
เด็กหนุ่มสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะหยิบลูกกุญแจขึ้นมาไขเพื่อเปิดเข้าไป แต่พบว่าประตูไม่ได้ล็อก เขาเก็บกุญแจลงแล้วผลักบานประตูให้เปิดออก ภายในห้องกว้างรูปทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส มีเฟรมผ้าใบและขาตั้งวางอยู่ตรงกลางห้อง รายล้อมไปด้วยภาพที่วาดเสร็จแล้วหลายสิบรูปทั้งสวยและไม่สวย ยังมีสเตอริโอเครื่องใหญ่ตั้งอยู่ตรงมุมห้อง ในตอนแรกเขาก็แอบสงสัยว่าทำไมต้องเอามาตั้งไว้ แต่เมื่อถามไปผู้เป็นพ่อก็บอกว่า ‘เอาไว้ฟังสร้างอารมณ์ศิลป์’
เขากวาดตามองไปทั่วห้องก่อนจะหยุดลงที่ร่างป้อมของคนที่ทุกคนกำลังหาจนหัวปั่นกำลังนอนขดอยู่บนโซฟา ชุดกระโปรงสีฟ้าแสนสวยบัดนี้เปื้อนฝุ่นจนทำให้ร่างน้อยคล้ายลูกแมว กรวีร์คุกเข่าลงใกล้ๆร่างน้อยแล้วเอื้อมมือไปปลุก
“นี่ ตื่นได้แล้วยายเด็กบ้า กลับบ้านตัวเองได้แล้ว”
“อืม พี่วีร์มาช้าจัง น้องเบญรอจนง่วงแล้ว”เด็กน้อยที่โดนขัดจังหวะการนอนหน้ามุ่ยเล็กน้อย ก่อนเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าคนที่มาปลุกเป็นใคร กรวีร์เบ้ปากก่อนจะรับร่างน้อยที่โผเข้าหาอย่างตกใจ
“พี่วีร์อุ้มน้องเบญหน่อยค่ะ น้องเบญหมดแรงเดินแล้ว”
“อะไรกัน นอนอย่างเดียวเหนื่อยได้ไง”เขาบ่นแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายขึ้นขี่หลังแทนการอุ้มซึ่งเด็กหญิงก็ยินดี
“ก็นั่นแหละค่ะ พี่วีร์อยากมาช้าเอง คนมาช้าก็ต้องโดนลงโทษ”
“อะไรเล่าก็บอกแล้วว่าไม่เล่น ไม่เล่น ยังมาเซ้าซี้ รู้งี้ปล่อยให้นอนอยู่คนเดียวมืดๆจนเช้าก็ดีหรอก”เด็กหนุ่มบ่นหน้างอ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อโดนจู่โจมจากเด็กหญิงบนหลัง
“น้องเบญจุ๊บแก้มพี่วีร์เป็นรางวัลที่พี่วีร์ชนะน้องเบญไงคะ”
“ไม่เห็นอยากได้ซักหน่อย จุ๊บจากเด็กกะโปโลอย่างเธอน่ะ ต้องสาวๆสวยๆโน่น ถึงจะค่อยอยากได้”
“งั้นไว้น้องเบญโตเป็นสาวแล้ว น้องเบญจะมาจุ๊บแก้มพี่วีร์อีกนะคะ”
“ไม่เอา!” เด็กหนุ่มปฏิเสธทำให้เด็กน้อยบ่นหลังหน้างอเงียบไปพัก ก่อนจะงอแงโวยวายจะให้จุ๊บเขาให้อนาคตให้ได้ กรวีร์อยากจะหาอะไรมาปิดปากน้อยๆที่จ้อไม่หยุดนี่เสียที พอเดินออกมาหน้าบ้านก็พบมารดาที่กำลังจะเดินกลับเข้าไปโทรศัพท์พอดี เด็กหนุ่มรีบเรียกอีกฝ่ายไว้ก่อนจะส่งเด็กหญิงบนหลังไปให้แล้วจะผละจากไป โดยมีเสียงเล็กดังตามมา
“โตขึ้นน้องเบญจะแต่งงานกันพี่วีร์ จะให้จุ๊บพี่วีร์ทุกวันเลย”
“ฝันไปเถอะเด็กบ้า”กรวีร์ตะโกนกลับไปอย่างมั่นใจว่าไม่มีทางที่จะแต่งงานกับเด็กจอมตื้ออย่างเด็กหญิงเป็นแน่ โดยไม่รู้เลยว่าในอนาคตนั้นเขาจะต้องเป็นฝ่ายกลืนน้ำลายตนเองและเป็นฝ่ายตามตื้อเด็กหญิงเข้าจนได้
_______________________________________________________________
เอาเรื่องใหม่มาลงชิมลาง (และความนิยม) สำหรับเรื่องนี้แนวรักโรแมนติก (พยายามจะให้คอมเมดี้) อาจะมีตบจูบบ้างบางครั้ง (แล้วแต่ระดับความบ้างคนหล่อเวลาเขียนของข้าพเจ้า) ใครชอบแนวนี้ก็เข้ามาเยี่ยมชมกันได้ แต่อาจจะบอกไม่ได้แน่นอนว่าจะมาอัพบ่อยไหม เพราะเรื่องเก่ายังไม่จบ แต่สัญญาว่าจะพยายามมาอัพแน่นอนอาจะไม่บอ่ยเท่าเรื่องเก่า เจอกันตอนหน้าค่ะ
ไอจันทร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ก.พ. 2555, 15:08:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 ก.พ. 2555, 15:08:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 2138
| ตอนที่ 2 >> |
anOO 1 ก.พ. 2555, 17:27:03 น.
มายกมือรอค่ะ จะรอสมน้ำหน้าพี่วีร์ที่ต้องไปตามน้องเบญบ้าง
มายกมือรอค่ะ จะรอสมน้ำหน้าพี่วีร์ที่ต้องไปตามน้องเบญบ้าง
aom 1 ก.พ. 2555, 17:54:02 น.
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
Auuuu 7 มี.ค. 2555, 02:29:37 น.
น่ารักกกก ^^
น่ารักกกก ^^