เทหน้าตักรักนางมารร้าย ตอนพิเศษ (Love scene!!!)
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ต่อ
คำตอบคือ ใช่เธอจริงๆ หาใช่เพียงจินตนาการอย่างที่เขานึกกลัว ยืนยันจากกระแสไออุ่นที่สัมผัสได้จากเนื้อตัวนุ่มนิ่มของคนที่เดินเข้ามาคลอเคลียอยู่ข้างๆ
เรือนร่างแบบบางอยู่ในแม็กซี่เดรสแบบสายคล้องคอลายดอกสีฟ้าความยาวครึ่งหน้าแข้งมีสม็อกใต้อกเผยให้เห็นลาดไหล่และเนินอกขาวเนียน ผมยาวสีน้ำตาลเข้มตรงปลายดัดเป็นลอนใหญ่ถูกปล่อยสลายเคลียไหล่มน ดวงหน้าใสแต่งเติมสีสันไว้เพียงเล็กน้อย แต่แค่นั้นมันก็น่ารักจนเกินจะพอแล้ว ยิ่งประกอบเข้ากับรอยยิ้มกระจ่างของเจ้าตัว คนที่ทำได้แค่มองก็แทบคลั่ง
ชินพัตต์รู้สึกลำคอแห้งผาก ดวงตาคู่คมจรดนิ่งอยู่ที่ดวงหน้าของอีกฝ่ายราวกับถูกสะกด
คือ… ถ้าจะมายั่วให้อยากแล้วก็จากไปเหมือนทุกๆ ครั้ง ช่วยกรุณาฆ่าเขาให้ตายจะดีกว่าไหม แต่ถึงจะยังไม่มีใครฆ่าเขาก็รู้สึกเหมือนกับวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปเรียบร้อยแล้ว
“เหนื่อยมั้ย ไปนั่งก่อนดีกว่า ปุ่นเตรียมน้ำผลไม้ไว้ให้ชินด้วยเป็นน้ำองุ่นคั้นสดๆ เย็นเจี๊ยบสดชื่นสุดๆ เลยล่ะ” ไม่ว่านางมาร เอ้ย! ภรรยาคนสวยจะพูดหรือชักจูงไปทางไหนเขาก็ทำได้แค่พยักหน้าตาลอยแล้วก็เดินตามเธอไปต้อยๆ ดูเหมือนสามีอย่างเขาจะกลายเป็นลูกไก่ในกำมือของคุณภรรยาเสียแล้ว จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด คงสุดแล้วแต่แม่เจ้าประคุณจะกรุณา
“ชินหิวมั้ยจะกินข้าวตอนนี้เลยรึเปล่า อาหารเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้วนะหรือว่าจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัวก่อนแล้วค่อยกิน”
แล้วคิ้วคมเข้มขมวดมุ่นเหมือนไม่ไว้วางใจของอีกฝ่ายที่ตอบกลับมาก็ทำให้คนอารมณ์ดีมาตลอดชักสีหน้า “ทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไง ปุ่นไม่ได้ทำเองหรอกน่าแต่สั่งมาจากร้านอาหารในรีสอร์ท ตอนเที่ยงปุ่นก็ไปฝากท้องมาทีหนึ่งแล้ว อร่อยมากๆ รับรองได้”
พอถูกเหวี่ยงใส่เข้าหน่อยสติสตังที่หลุดลอยหายไปก็กลับคืนมา ชินพัตต์รีบยิ้มประจบ “ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
หากอีกฝ่ายก็ยังทำเหมือนไม่เชื่อคำ ดวงหน้าใสยับยู่เมินมองไปอีกทาง ชายหนุ่มโคลงศีรษะยิ้มๆ “จริงๆ นะครับ ปุ่นจำไม่ได้แล้วเหรอว่าผมกินอาหารฝีมือปุ่นตั้งแต่ครั้งแรกทั้งที่ไม่รู้ว่าฝีมือเป็นยังไงด้วยซ้ำ ถ้ามื้อนี้ปุ่นใจดีทำให้กินอีกผมก็จะกิน แต่ตอนนี้ขอผมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว ปุ่นคงรอได้ยังไม่หิวใช่มั้ยครับ”
คนที่ตั้งใจจะมาง้อเขา แต่ตอนนี้กลับมางอนเสียเองพยักหน้าหงึกๆ รู้สึกสับสนในพฤติกรรมของตัวเองยังไงบอกไม่ถูก
แล้วพอต่างก็ปรับตัวปรับใจเข้าหากัน ช่องว่างที่เคยฉีกห่างกว่าสองสัปดาห์ที่ผ่านมาก็ค่อยๆ ถูกเติมจนเต็มและกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง อาหารเย็นวันนี้ของคู่แต่งงานใหม่จึงเอร็ดอร่อยไปกว่าทุกวัน พอจบจากมื้ออาหารก็ชวนกันเดินเกี่ยวก้อยให้คลื่นซัดเลียบชายหาดถือเป็นการย่อยอาหารก่อนจะกลับเข้ามาในบ้านพักดูหนังรักโรแมนติกที่วนกลับมาฉายซ้ำไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ทางเคเบิลทีวีด้วยกัน
ครั้นแล้วสถานการณ์ที่ดำเนินมาได้ด้วยดีก็ทำท่าจะสะดุดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อทั้งสองเข้ามาอยู่ด้วยกันในห้องนอน คนเสียงใสที่เคยเจื้อยแจ้วสรรหาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาชวนคุยได้ไม่หยุดเริ่มเก็บปากเก็บคำ ก่อนจะใบ้กินเงียบสนิทหลังจากเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องน้ำยาวนานเกือบชั่วโมงกว่าจะออกมาแล้วยืนคว้างเหมือนทำอะไรไม่ถูกอยู่กลางห้อง
รอยเคร่งเครียดที่ปรากฏชัดในดวงตาคู่กลมโตแม้จะทำให้ชินพัตต์ผิดหวังเพราะคงต้องเลื่อนเวลาเข้าหอของเขาและเธอออกไปอีก แต่มันก็ไม่มากเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจและพยายามทำใจยอมรับ ในเมื่อที่ผ่านมาเขายังรอได้เลย ถ้าต้องรออีกสักหน่อยจะเป็นไรไป
“เอ่อ… ชินไม่ใช้ห้องน้ำต่อเหรอ โทษทีนะปุ่นเข้านานไปหน่อย” ปุณยวีร์เริ่มส่งเสียงขึ้นอีกครั้ง
คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนยึดพื้นที่อยู่บนเตียงกว้างส่ายศีรษะ “ไม่เป็นไร ผมเรียบร้อยแล้ว” ก่อนเขาจะคว้าหนังสือที่วางไว้ข้างตัวขึ้นมาแล้วลุกออกจากเตียง “ผมลงไปอ่านหนังสือข้างล่างนะ”
ทั้งที่เริ่มต้นมาได้ด้วยดี แต่กลับจะลงท้ายด้วยรูปแบบเดิม… ไม่! ครั้งนี้เธอไม่ยอมเด็ดขาด อุตส่าห์เตรียมตัวเตรียมใจมาพร้อมแล้วแท้ๆ เรื่องอะไรจะยอมเสียกระบวนเพราะยายเพื่อนตัวดี
ใช่แล้ว! เป็นเพราะยายเหมือนพิมพ์คนเดียวที่ทำให้เธอเริ่มจิตตกอีกครั้ง ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะชุดนอนที่เจ้าหล่อนยัดใส่มือหลังจบการติวเข้มหลักสูตรง้อสามี และเพราะใจที่มัวแต่พะวงถึงคนแสนงอนเธอก็เลยรีบเร่งจับยัดใส่กระเป๋าไม่ได้ดูให้ดี กว่าจะรู้ว่าว่ามันสุดเซ็กเอ็กซ์แตกจนแทบจะบ้าตายก็ตอนที่เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนแล้วนั่นแหละ โชคดีที่ลางสังหรณ์บอกให้เธอหยิบเอาชุดนอนแบบกระโปรงยาวคลุมเข่าของตัวเองเข้าไปด้วยไม่งั้นคงไม่กล้าออกจากห้องน้ำเป็นแน่ และถึงแม้จะรู้สึกหลอนจนความมั่นใจเหือดหายแต่ปุณยวีร์ก็ไม่คิดยอมแพ้ ไม่ว่าสุดท้ายจะลงเอยแบบไหน ยังไงคืนนี้เธอก็ไม่ยอมให้เขาระเห็จไปนอนที่อื่นอีกแน่ๆ อย่างน้อยที่สุดก็ต้องเข้านอนพร้อมๆ กัน
“แต่ปุ่นง่วงแล้ว”
“ถ้าง่วงปุ่นก็เข้านอนก่อนเลยไม่ต้องรอผม ปิดไฟได้เลยนะเดี๋ยวผมใช้แสงจากมือถือ” ชินพัตต์บอกก่อนจะหมุนเท้าเดินตรงไปที่ประตู หากร่างสูงก้าวไปยังไม่ทันถึงครึ่งก้าวก็ต้องชะงักหยุดอยู่กับที่เพราะร่างแบบบางที่พรวดพราดเข้ามาคว้าหมับกอดเขาไว้จากทางด้านหลัง
เนื้อตัวนุ่มนิ่มที่ประทับกอดแนบแน่นจนแทบจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกันทำให้ชายหนุ่มต้องหลับตาข่มใจอย่างหนัก ไอ้ที่เคยคิดว่ารอได้ ดูเหมือนจะทำไม่ได้ง่ายๆ ครั้นแล้วสัมผัสเย็นชื้นบนแผ่นหลังกับเสียงสะอื้นก็ทำให้เขาต้องปัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป
“ปุ่นขอโทษ ชินจะโกรธจะด่าปุ่นยังไงก็ได้ แต่อย่าทำเย็นชาทำเหมือนไม่สนใจกันได้มั้ย ปุ่นทนไม่ได้จริงๆ” บอกเสียงสั่นเครือ
“ปุ่น…” ชินพัตต์แกะมือบางที่พันธนาการเขาเอาไว้ก่อนจะหันกลับไปเพื่อที่จะพบว่าอีกฝ่ายกำลังก้มหน้าปล่อยน้ำตาหลั่งรินเป็นสายสองข้างแก้ม
“ไม่เอาครับร้องไห้ทำไมกัน ผมไม่เคยโกรธปุ่นเลย” เอ่ยปลอบพร้อมกับเชยคางคนขี้แยให้เงยหน้าขึ้น ก่อนจะค่อยๆ ไล้นิ้วโป้งกรีดเช็ดน้ำตาให้ แต่น้ำใสๆ นั่นก็ไม่มีท่าทีจะเหือดแห้งลงง่ายๆ เขาจึงต้องคว้าร่างบางเข้ามากอดไว้แล้วใช้อกกว้างช่วยซับน้ำตาให้เธอแทน “เชื่อเถอะนะครับว่าผมไม่เคยโกรธปุ่นเลยจริงๆ จะมีก็แค่… น้อยใจบ้าง แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ผมเข้าใจ ผมรู้ว่าปุ่นรักผมเหมือนที่ผมเองก็รักปุ่น ในเมื่อปุ่นยังไม่พร้อมผมก็จะรอ สำหรับปุ่น… ผมรอได้เสมอ”
ปุณยวีร์เงยหน้าขึ้นมาจากอกกว้าง “จริงๆ นะชิน ชินรอปุ่นได้แน่นะ” ดวงตาคู่กลมโตพราวไปด้วยหยาดน้ำตาสานสบกับดวงตาคู่คมอย่างรอคอยคำตอบ
ชินพัตต์ยิ้มพลางพยักหน้า “จริงสิครับ ผมสัญญา หยุดร้องซะนะคนดีของผม” หลังคำมั่นแสนหวานริมฝีปากอุ่นก็ประทับลงบนหน้าผากมน เปลือกตาทั้งสองข้าง ก่อนสัมผัสนั้นจะโลมไล้แผ่วเบาซับน้ำตาบนแก้มนวลและแตะฉาบฉวยที่กลีบปากบาง
หญิงสาวได้ยินเสียงถอนใจเบาๆ ก่อนที่ร่างจะเป็นอิสระแต่มือของเธอก็ยังถูกกุมไว้หลวมๆ
“โอเคแล้วใช่ไหม”
เธอพยักหน้าก่อนจะถามกลับบ้าง “ปุ่นขออะไรชินอีกอย่างได้มั้ย”
“ได้สิครับ”
มือเล็กบางพลิกกลับมากุมมือใหญ่เอาไว้ “ไม่ลงไปอ่านหนังสือข้างล่าง แต่ช่วยอยู่เป็นเพื่อนปุ่นที่นี่แล้วเข้านอนพร้อมกันได้มั้ย”
ใบหน้าคมคายแต้มยิ้มอ่อนละมุน “ได้สิครับ เรื่องแค่นี้เอง เมื่อกี้ปุ่นบอกว่าง่วงแล้วงั้นเข้านอนเลยดีไหม”
อีกฝ่ายพยักหน้าตอบกลับมาชินพัตต์จึงโอบประคองร่างแบบบางพาไปที่เตียง จัดแจงให้เธอนอนคลุมผ้าห่มให้เรียบร้อยก่อนที่เขาจะผละไปขึ้นเตียงอีกด้าน ชายหนุ่มไม่ได้ล้มตัวลงนอนในทันทีแต่กำลังไล่ปิดสวิตช์ไฟที่ติดตั้งเป็นแผงอยู่บริเวณหัวเตียง แสงไฟสว่างไสวเริ่มดับลงไปทีละดวงแล้วพร้อมกันนั้นภาพความทรงจำในวันวานก็ปรากฏเด่นชัดขึ้นในหัวใจของใครอีกคน
ชายหนุ่มมาดนิ่งที่ไม่เคยแม้แต่จะทักกันดีๆ หากในวันที่เธอป่วยไข้ไม่มีใคร กลับเป็นเขาที่มาอยู่เป็นเพื่อน จัดหาหยูกยาข้าวปลาอาหารมาให้
หรือในวันที่เธอประสบกับเหตุไฟไหม้จนตระหนกตกตื่นก็ยังเป็นเขาที่เข้ามาช่วยเหลือดูแลจนรู้สึกคลายกังวลใจ
แม้กระทั่งวันที่เธอเจ็บช้ำบาดเจ็บสาหัสเพราะความรักก็เป็นเขาอีกที่มาคอยอยู่เคียงข้าง ทั้งช่วยปลอบขวัญ เป็นเพื่อนพาเที่ยวให้คลายหายจากอาการเหงาเศร้าในหัวใจ
และมันไม่ได้มีเพียงเท่านั้น ยังมีอีกหลายเหตุการณ์ หลายสิ่งหลายอย่างที่เขาได้ทำเพื่อเธอ หากตัวเธอนี่สิ ได้ทำอะไรเพื่อเขาบ้าง มีแต่จะทำร้ายกันตั้งแต่แรกเจอ เขาทำดีด้วยเท่าไหร่ก็ไม่เคยสำนึกดีแต่มองข้ามแล้วยังเห็นคนอื่นดีกว่า ขนาดคบหาเป็นคนรักกันแล้วก็ยังไม่วายไม่ค่อยได้สนใจลืมแม้วันเกิดวาระสำคัญ ไม่แปลกเลยสักนิดที่ใครๆ จะรุมประณาม แล้วกระทั่งวินาทีนี้… เธอก็ยังจะใจร้ายใจดำกับเขาอีกต่อไปอย่างงั้นหรือ?
“ชิน…” มือเล็กบางรั้งมือของอีกฝ่ายก่อนที่เขาจะกดปิดสวิตช์โคมไฟซึ่งตั้งเอาไว้บนโต๊ะเล็กข้างหัวเตียง
“ครับ?”
แทนคำตอบของคำถาม… ปุณยวีร์ดึงร่างสูงของอีกฝ่ายให้ลงมานอนอยู่เคียงข้าง
“ปุ่นไม่รู้ว่าจะพร้อมเมื่อไหร่ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะต้องให้ชินรอไปอีกนานแค่ไหน เพราะงั้น ชินช่วยอะไรปุ่นหน่อยได้มั้ย… ช่วยพิสูจน์ให้ปุ่นรู้ทีว่ามันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด และชินก็จะไม่มีวันทำร้ายปุ่น” น้ำเสียงสั่นไหวเอ่ยออกมาบอกถึงความหวาดหวั่นที่ยังคงอยู่ในหัวใจ หากดวงตาคู่กลมโตที่สานสบแน่วแน่ก็ยืนยันว่าเธอได้ตัดสินใจแล้วและจะไม่เปลี่ยนใจ
“ปุ่น…” ชินพัตต์ครางเสียงแผ่วเหมือนไม่เชื่อหู เขานิ่งไปคล้ายทำอะไรไม่ถูก ซึ่ง
ปุณยวีร์ก็เข้าใจเธอจึงช่วยทำให้เขาตัดสินใจได้ง่ายขึ้นด้วยการโน้มใบหน้าคมคายเข้ามาใกล้ กลีบปากบางแตะแผ่วๆ ที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย เท่านั้น… คนที่เคยลังเลก็ตัดสินใจได้ ถึงเวลาแล้วที่เขาจะพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าเส้นทางสายที่เขากำลังจูงมือเธอก้าวไปด้วยกันนี้หอมหวาน สวยงาม และตราตรึงใจมากแค่ไหน
ริมฝีปากอุ่นจัดกดประทับบนกลีบปากบางนุ่มนวล อ่อนโยน แต่ก็เรียกร้องให้ตอบสนอง
“ไม่ต้องกลัวนะครับคนดี ไม่มีอะไรน่ากลัวเลย” เขากระซิบปลอบที่ข้างหูของคนรัก เมื่อรู้สึกได้ถึงร่างกายที่เครียดเกร็งของคนอ่อนประสบการณ์
“ผมรักปุ่น รักมาก สัญญาว่าจะดูแลด้วยชีวิต” สัมผัสของริมฝีปากอุ่นจูบไล้แสดงความเป็นเจ้าของไปทั่ว จบจากกลีบปากบางเขาก็ซุกไซ้ไปทั่วดวงหน้าขาวเนียน เลื่อนไปที่ซอกคอ ระเรื่อยต่ำลงมา…
หญิงสาวคลายความตื่นกลัวด้วยเชื่ออย่างเต็มหัวใจว่าชายหนุ่มที่พร่ำคำรักจะทะนุถนอมดูแลเธอเป็นอย่างดี เธอปล่อยตัวปล่อยใจไปตามแรงปรารถนาที่อีกฝ่ายช่วยจุดขึ้นมา สองแขนโอบกอดเขาไว้อย่างหาที่ยึดเหนี่ยว เปิดรับอ้อมแขนที่กอดรัดแน่นเข้า ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามครรลองของมัน…
###
ปุณยวีร์ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างมีความสุข ความรู้สึกอิ่มเอมจากเหตุการณ์เมื่อคืนยังไม่จางจากไปไหน แม้แสงสีทองรำไรจะทอลอดรอยแยกของผ้าม่านเข้ามาแล้ว แต่ก็ยังเช้าเกินกว่าจะลุกขึ้นจากเตียง ร่างสูงเหยียดยาวของคนข้างๆ ยังนอนหลับสนิทให้เธอลอบพิจารณาใกล้ๆ คิ้วเข้มหนาพาดยาว โหนกแก้มสูง สันจมูกโด่งรับกับริมฝีปากหยักได้รูป ไรหนวดเขียวครึ้มที่ขึ้นระเรื่อยรอบริมฝีปากและแนวคางบึกบึน
เธอรักทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเขา ผู้ชายคนนี้ สามีของเธอ ทุกสัมผัสจากเขาช่างนุ่มนวล อ่อนโยน เขาทะนุถนอมเธอราวกับของมีค่า ไม่ว่าที่ผ่านมาเธอจะเคยรู้สึกเช่นไร แต่บัดนี้มีเพียงความรู้สึกเดียว นั่นคือ เธอมีความสุขที่สุดเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของเขา
“ปุ่นรักชินนะ”
“ผมรักปุ่นมากกว่า” คนที่ดูเหมือนจะหลับสนิทตอบกลับมาทันใด
ปุณยวีร์ย่นจมูกใส่คนที่นอนยิ้มตาพราว ทั้งที่เมื่อกี้ยังได้ยินเสียงหายใจสม่ำเหมือนจะหลับสนิทอยู่แท้ๆ เหอะ! คนเจ้าเล่ห์ หลอกให้เธอเสียฟอร์มจนได้
“อะไร ไม่เชื่อหรือไง อย่างนี้ต้องพิสูจน์” ไม่ได้สนใจหรอกว่าคำตอบจะเป็นแบบไหน เพราะริมฝีปากอุ่นจัดประทับจูบดูดดื่มจนคนไม่ทันได้ตั้งตัวหายใจหายคอไม่ทัน
“เอ่อ… ชิน เช้าแล้วนะ…” ปุณยวีร์ประท้วงเสียงแผ่วเมื่อเขาไล่จูบลงมาตามซอกคอแล้วซุกไซ้ต่ำลงเรื่อยๆ ทั้งมือไม้ก็เริ่มป่ายเปะปะดูท่าจะไม่จบแค่จูบ
“เช้าแล้วไง แค่รู้ไว้ว่าผมรักปุ่นมากก็พอ…” ชินพัตต์ตอบกลับเอาแต่ใจ ริมฝีปากอุ่นวกกลับมาควานหาความหวานจากกลีบปากบาง
นั่นสินะ… เขาและเธอต่างก็รักกัน แล้วจะฝืนความต้องการไปเพื่ออะไร ปุณยวีร์ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามหัวใจตามอารมณ์ความรู้สึก ลืมสิ้นข้อแม้ทุกสิ่งทุกอย่าง คงมีเพียงสัมผัสรักลึกซึ้งแสนหวานที่อบอวลไปทั่วห้องนอนกว้างขวางในวิลล่าหลังงาม
###
“กรี๊ดดดด…”
เสียงร้องแหลมสูงฟังคุ้นหูที่ดังขึ้นมาจากชั้นบนเรียกให้ชายหนุ่มที่กำลังจดจ่ออยู่กับการเล่นเกมส์อย่างเมามันบริเวณชั้นลอยสะดุ้งก่อนเขาจะรีบวางจอยเกมส์ลงกับพื้นแล้วลุกพรวดก้าวขึ้นบันไดทีละสองขั้นรีบเร่งไปหาเจ้าของเสียงซึ่งดำรงตำแหน่งเจ้าของหัวใจในทันที
“ปุ่น… เกิดอะไรขึ้น! ใครทำอะไร!” ชินพัตต์ถามปนหอบ
เจ้าของร่างบางที่สวมเพียงชุดคลุมตัวเดียวยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัวหันกลับมา ดวงตาคู่กลมโตที่จ้องมองเขาฉายประกายคุกรุ่น กลีบปากบางสั่นระริก หากไร้ซึ่งสรรพสำเนียงใดๆ ที่จะบอกถึงสาเหตุของเสียงกรีดร้องดังกล่าว
“ปุ่นครับ เกิดอะไรขึ้น บอกผมมาสิครับ” ชายหนุ่มถามย้ำท่าทางร้อนรน มือใหญ่ยื่นออกไปหวังจะคว้าเอาร่างแบบบางที่ดูสั่นระริกไปทั้งเนื้อทั้งตัวราวกับหวาดกลัวอะไรสักอย่างเข้ามากอดปลอบ แต่อีกฝ่ายกลับเบี่ยงตัวหลบ “ปุ่น?”
“ชินทำแบบนี้ได้ยังไง… ทำได้ยังไง” ครั้นแล้วคนที่เอาแต่เม้มปากแน่นจ้องมองเขาด้วยแววตากรุ่นโกรธก็ปริปากออกมาพลางชี้นิ้วสั่นๆ ไปที่รอยจ้ำบนผิวเนื้อขาวนวลตามร่างกายตัวเอง
เครื่องหมายคำถามที่เคยลอยคว้างอยู่ในดวงตาคู่คมคล้ายจะเลื่อนหลุดไปแล้วถูกแทนที่ด้วยประกายไหวระริก ชินพัตต์ต้องเบือนหน้าไปกลั้นยิ้มอีกทางเมื่อถึงบางอ้อว่าภรรยาสุดที่รักกรีดร้องเพราะสาเหตุอันใด
“ชินทำได้ยังไง…” ปุณยวีร์ยังพร่ำต่อว่าออกมาไม่หยุด
ชายหนุ่มอมยิ้มตาพราว “ผมก็… ดูดแล้วก็เม้มแค่นั้นเอง”
“ชิน!!!” หญิงสาวกรีดเสียงลั่น เขาพูดออกมาได้ยังไง! พูดได้ยังไง! โอ๊ย! เธออยากจะร้องตะโกนให้คนไม่รู้สำนึกหูดับดูสักที ก็นับตั้งแต่เขาได้สวมบทบาทเป็นสามีอย่างถูกต้องทั้งทางนิตินัยและพฤตินัย ภาพพจน์ของวิศวกรมาดนิ่งก็ค่อยๆ เลือนหายไปจนหมด เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อมาอยู่ในฐานะสามีเขาจะช่างออดอ้อนและเอาแต่ใจได้อย่างร้ายกาจขนาดนี้...
เรือนร่างแบบบางอยู่ในแม็กซี่เดรสแบบสายคล้องคอลายดอกสีฟ้าความยาวครึ่งหน้าแข้งมีสม็อกใต้อกเผยให้เห็นลาดไหล่และเนินอกขาวเนียน ผมยาวสีน้ำตาลเข้มตรงปลายดัดเป็นลอนใหญ่ถูกปล่อยสลายเคลียไหล่มน ดวงหน้าใสแต่งเติมสีสันไว้เพียงเล็กน้อย แต่แค่นั้นมันก็น่ารักจนเกินจะพอแล้ว ยิ่งประกอบเข้ากับรอยยิ้มกระจ่างของเจ้าตัว คนที่ทำได้แค่มองก็แทบคลั่ง
ชินพัตต์รู้สึกลำคอแห้งผาก ดวงตาคู่คมจรดนิ่งอยู่ที่ดวงหน้าของอีกฝ่ายราวกับถูกสะกด
คือ… ถ้าจะมายั่วให้อยากแล้วก็จากไปเหมือนทุกๆ ครั้ง ช่วยกรุณาฆ่าเขาให้ตายจะดีกว่าไหม แต่ถึงจะยังไม่มีใครฆ่าเขาก็รู้สึกเหมือนกับวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปเรียบร้อยแล้ว
“เหนื่อยมั้ย ไปนั่งก่อนดีกว่า ปุ่นเตรียมน้ำผลไม้ไว้ให้ชินด้วยเป็นน้ำองุ่นคั้นสดๆ เย็นเจี๊ยบสดชื่นสุดๆ เลยล่ะ” ไม่ว่านางมาร เอ้ย! ภรรยาคนสวยจะพูดหรือชักจูงไปทางไหนเขาก็ทำได้แค่พยักหน้าตาลอยแล้วก็เดินตามเธอไปต้อยๆ ดูเหมือนสามีอย่างเขาจะกลายเป็นลูกไก่ในกำมือของคุณภรรยาเสียแล้ว จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด คงสุดแล้วแต่แม่เจ้าประคุณจะกรุณา
“ชินหิวมั้ยจะกินข้าวตอนนี้เลยรึเปล่า อาหารเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้วนะหรือว่าจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัวก่อนแล้วค่อยกิน”
แล้วคิ้วคมเข้มขมวดมุ่นเหมือนไม่ไว้วางใจของอีกฝ่ายที่ตอบกลับมาก็ทำให้คนอารมณ์ดีมาตลอดชักสีหน้า “ทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไง ปุ่นไม่ได้ทำเองหรอกน่าแต่สั่งมาจากร้านอาหารในรีสอร์ท ตอนเที่ยงปุ่นก็ไปฝากท้องมาทีหนึ่งแล้ว อร่อยมากๆ รับรองได้”
พอถูกเหวี่ยงใส่เข้าหน่อยสติสตังที่หลุดลอยหายไปก็กลับคืนมา ชินพัตต์รีบยิ้มประจบ “ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
หากอีกฝ่ายก็ยังทำเหมือนไม่เชื่อคำ ดวงหน้าใสยับยู่เมินมองไปอีกทาง ชายหนุ่มโคลงศีรษะยิ้มๆ “จริงๆ นะครับ ปุ่นจำไม่ได้แล้วเหรอว่าผมกินอาหารฝีมือปุ่นตั้งแต่ครั้งแรกทั้งที่ไม่รู้ว่าฝีมือเป็นยังไงด้วยซ้ำ ถ้ามื้อนี้ปุ่นใจดีทำให้กินอีกผมก็จะกิน แต่ตอนนี้ขอผมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว ปุ่นคงรอได้ยังไม่หิวใช่มั้ยครับ”
คนที่ตั้งใจจะมาง้อเขา แต่ตอนนี้กลับมางอนเสียเองพยักหน้าหงึกๆ รู้สึกสับสนในพฤติกรรมของตัวเองยังไงบอกไม่ถูก
แล้วพอต่างก็ปรับตัวปรับใจเข้าหากัน ช่องว่างที่เคยฉีกห่างกว่าสองสัปดาห์ที่ผ่านมาก็ค่อยๆ ถูกเติมจนเต็มและกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง อาหารเย็นวันนี้ของคู่แต่งงานใหม่จึงเอร็ดอร่อยไปกว่าทุกวัน พอจบจากมื้ออาหารก็ชวนกันเดินเกี่ยวก้อยให้คลื่นซัดเลียบชายหาดถือเป็นการย่อยอาหารก่อนจะกลับเข้ามาในบ้านพักดูหนังรักโรแมนติกที่วนกลับมาฉายซ้ำไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ทางเคเบิลทีวีด้วยกัน
ครั้นแล้วสถานการณ์ที่ดำเนินมาได้ด้วยดีก็ทำท่าจะสะดุดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อทั้งสองเข้ามาอยู่ด้วยกันในห้องนอน คนเสียงใสที่เคยเจื้อยแจ้วสรรหาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาชวนคุยได้ไม่หยุดเริ่มเก็บปากเก็บคำ ก่อนจะใบ้กินเงียบสนิทหลังจากเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องน้ำยาวนานเกือบชั่วโมงกว่าจะออกมาแล้วยืนคว้างเหมือนทำอะไรไม่ถูกอยู่กลางห้อง
รอยเคร่งเครียดที่ปรากฏชัดในดวงตาคู่กลมโตแม้จะทำให้ชินพัตต์ผิดหวังเพราะคงต้องเลื่อนเวลาเข้าหอของเขาและเธอออกไปอีก แต่มันก็ไม่มากเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจและพยายามทำใจยอมรับ ในเมื่อที่ผ่านมาเขายังรอได้เลย ถ้าต้องรออีกสักหน่อยจะเป็นไรไป
“เอ่อ… ชินไม่ใช้ห้องน้ำต่อเหรอ โทษทีนะปุ่นเข้านานไปหน่อย” ปุณยวีร์เริ่มส่งเสียงขึ้นอีกครั้ง
คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนยึดพื้นที่อยู่บนเตียงกว้างส่ายศีรษะ “ไม่เป็นไร ผมเรียบร้อยแล้ว” ก่อนเขาจะคว้าหนังสือที่วางไว้ข้างตัวขึ้นมาแล้วลุกออกจากเตียง “ผมลงไปอ่านหนังสือข้างล่างนะ”
ทั้งที่เริ่มต้นมาได้ด้วยดี แต่กลับจะลงท้ายด้วยรูปแบบเดิม… ไม่! ครั้งนี้เธอไม่ยอมเด็ดขาด อุตส่าห์เตรียมตัวเตรียมใจมาพร้อมแล้วแท้ๆ เรื่องอะไรจะยอมเสียกระบวนเพราะยายเพื่อนตัวดี
ใช่แล้ว! เป็นเพราะยายเหมือนพิมพ์คนเดียวที่ทำให้เธอเริ่มจิตตกอีกครั้ง ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะชุดนอนที่เจ้าหล่อนยัดใส่มือหลังจบการติวเข้มหลักสูตรง้อสามี และเพราะใจที่มัวแต่พะวงถึงคนแสนงอนเธอก็เลยรีบเร่งจับยัดใส่กระเป๋าไม่ได้ดูให้ดี กว่าจะรู้ว่าว่ามันสุดเซ็กเอ็กซ์แตกจนแทบจะบ้าตายก็ตอนที่เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนแล้วนั่นแหละ โชคดีที่ลางสังหรณ์บอกให้เธอหยิบเอาชุดนอนแบบกระโปรงยาวคลุมเข่าของตัวเองเข้าไปด้วยไม่งั้นคงไม่กล้าออกจากห้องน้ำเป็นแน่ และถึงแม้จะรู้สึกหลอนจนความมั่นใจเหือดหายแต่ปุณยวีร์ก็ไม่คิดยอมแพ้ ไม่ว่าสุดท้ายจะลงเอยแบบไหน ยังไงคืนนี้เธอก็ไม่ยอมให้เขาระเห็จไปนอนที่อื่นอีกแน่ๆ อย่างน้อยที่สุดก็ต้องเข้านอนพร้อมๆ กัน
“แต่ปุ่นง่วงแล้ว”
“ถ้าง่วงปุ่นก็เข้านอนก่อนเลยไม่ต้องรอผม ปิดไฟได้เลยนะเดี๋ยวผมใช้แสงจากมือถือ” ชินพัตต์บอกก่อนจะหมุนเท้าเดินตรงไปที่ประตู หากร่างสูงก้าวไปยังไม่ทันถึงครึ่งก้าวก็ต้องชะงักหยุดอยู่กับที่เพราะร่างแบบบางที่พรวดพราดเข้ามาคว้าหมับกอดเขาไว้จากทางด้านหลัง
เนื้อตัวนุ่มนิ่มที่ประทับกอดแนบแน่นจนแทบจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกันทำให้ชายหนุ่มต้องหลับตาข่มใจอย่างหนัก ไอ้ที่เคยคิดว่ารอได้ ดูเหมือนจะทำไม่ได้ง่ายๆ ครั้นแล้วสัมผัสเย็นชื้นบนแผ่นหลังกับเสียงสะอื้นก็ทำให้เขาต้องปัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป
“ปุ่นขอโทษ ชินจะโกรธจะด่าปุ่นยังไงก็ได้ แต่อย่าทำเย็นชาทำเหมือนไม่สนใจกันได้มั้ย ปุ่นทนไม่ได้จริงๆ” บอกเสียงสั่นเครือ
“ปุ่น…” ชินพัตต์แกะมือบางที่พันธนาการเขาเอาไว้ก่อนจะหันกลับไปเพื่อที่จะพบว่าอีกฝ่ายกำลังก้มหน้าปล่อยน้ำตาหลั่งรินเป็นสายสองข้างแก้ม
“ไม่เอาครับร้องไห้ทำไมกัน ผมไม่เคยโกรธปุ่นเลย” เอ่ยปลอบพร้อมกับเชยคางคนขี้แยให้เงยหน้าขึ้น ก่อนจะค่อยๆ ไล้นิ้วโป้งกรีดเช็ดน้ำตาให้ แต่น้ำใสๆ นั่นก็ไม่มีท่าทีจะเหือดแห้งลงง่ายๆ เขาจึงต้องคว้าร่างบางเข้ามากอดไว้แล้วใช้อกกว้างช่วยซับน้ำตาให้เธอแทน “เชื่อเถอะนะครับว่าผมไม่เคยโกรธปุ่นเลยจริงๆ จะมีก็แค่… น้อยใจบ้าง แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ผมเข้าใจ ผมรู้ว่าปุ่นรักผมเหมือนที่ผมเองก็รักปุ่น ในเมื่อปุ่นยังไม่พร้อมผมก็จะรอ สำหรับปุ่น… ผมรอได้เสมอ”
ปุณยวีร์เงยหน้าขึ้นมาจากอกกว้าง “จริงๆ นะชิน ชินรอปุ่นได้แน่นะ” ดวงตาคู่กลมโตพราวไปด้วยหยาดน้ำตาสานสบกับดวงตาคู่คมอย่างรอคอยคำตอบ
ชินพัตต์ยิ้มพลางพยักหน้า “จริงสิครับ ผมสัญญา หยุดร้องซะนะคนดีของผม” หลังคำมั่นแสนหวานริมฝีปากอุ่นก็ประทับลงบนหน้าผากมน เปลือกตาทั้งสองข้าง ก่อนสัมผัสนั้นจะโลมไล้แผ่วเบาซับน้ำตาบนแก้มนวลและแตะฉาบฉวยที่กลีบปากบาง
หญิงสาวได้ยินเสียงถอนใจเบาๆ ก่อนที่ร่างจะเป็นอิสระแต่มือของเธอก็ยังถูกกุมไว้หลวมๆ
“โอเคแล้วใช่ไหม”
เธอพยักหน้าก่อนจะถามกลับบ้าง “ปุ่นขออะไรชินอีกอย่างได้มั้ย”
“ได้สิครับ”
มือเล็กบางพลิกกลับมากุมมือใหญ่เอาไว้ “ไม่ลงไปอ่านหนังสือข้างล่าง แต่ช่วยอยู่เป็นเพื่อนปุ่นที่นี่แล้วเข้านอนพร้อมกันได้มั้ย”
ใบหน้าคมคายแต้มยิ้มอ่อนละมุน “ได้สิครับ เรื่องแค่นี้เอง เมื่อกี้ปุ่นบอกว่าง่วงแล้วงั้นเข้านอนเลยดีไหม”
อีกฝ่ายพยักหน้าตอบกลับมาชินพัตต์จึงโอบประคองร่างแบบบางพาไปที่เตียง จัดแจงให้เธอนอนคลุมผ้าห่มให้เรียบร้อยก่อนที่เขาจะผละไปขึ้นเตียงอีกด้าน ชายหนุ่มไม่ได้ล้มตัวลงนอนในทันทีแต่กำลังไล่ปิดสวิตช์ไฟที่ติดตั้งเป็นแผงอยู่บริเวณหัวเตียง แสงไฟสว่างไสวเริ่มดับลงไปทีละดวงแล้วพร้อมกันนั้นภาพความทรงจำในวันวานก็ปรากฏเด่นชัดขึ้นในหัวใจของใครอีกคน
ชายหนุ่มมาดนิ่งที่ไม่เคยแม้แต่จะทักกันดีๆ หากในวันที่เธอป่วยไข้ไม่มีใคร กลับเป็นเขาที่มาอยู่เป็นเพื่อน จัดหาหยูกยาข้าวปลาอาหารมาให้
หรือในวันที่เธอประสบกับเหตุไฟไหม้จนตระหนกตกตื่นก็ยังเป็นเขาที่เข้ามาช่วยเหลือดูแลจนรู้สึกคลายกังวลใจ
แม้กระทั่งวันที่เธอเจ็บช้ำบาดเจ็บสาหัสเพราะความรักก็เป็นเขาอีกที่มาคอยอยู่เคียงข้าง ทั้งช่วยปลอบขวัญ เป็นเพื่อนพาเที่ยวให้คลายหายจากอาการเหงาเศร้าในหัวใจ
และมันไม่ได้มีเพียงเท่านั้น ยังมีอีกหลายเหตุการณ์ หลายสิ่งหลายอย่างที่เขาได้ทำเพื่อเธอ หากตัวเธอนี่สิ ได้ทำอะไรเพื่อเขาบ้าง มีแต่จะทำร้ายกันตั้งแต่แรกเจอ เขาทำดีด้วยเท่าไหร่ก็ไม่เคยสำนึกดีแต่มองข้ามแล้วยังเห็นคนอื่นดีกว่า ขนาดคบหาเป็นคนรักกันแล้วก็ยังไม่วายไม่ค่อยได้สนใจลืมแม้วันเกิดวาระสำคัญ ไม่แปลกเลยสักนิดที่ใครๆ จะรุมประณาม แล้วกระทั่งวินาทีนี้… เธอก็ยังจะใจร้ายใจดำกับเขาอีกต่อไปอย่างงั้นหรือ?
“ชิน…” มือเล็กบางรั้งมือของอีกฝ่ายก่อนที่เขาจะกดปิดสวิตช์โคมไฟซึ่งตั้งเอาไว้บนโต๊ะเล็กข้างหัวเตียง
“ครับ?”
แทนคำตอบของคำถาม… ปุณยวีร์ดึงร่างสูงของอีกฝ่ายให้ลงมานอนอยู่เคียงข้าง
“ปุ่นไม่รู้ว่าจะพร้อมเมื่อไหร่ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะต้องให้ชินรอไปอีกนานแค่ไหน เพราะงั้น ชินช่วยอะไรปุ่นหน่อยได้มั้ย… ช่วยพิสูจน์ให้ปุ่นรู้ทีว่ามันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด และชินก็จะไม่มีวันทำร้ายปุ่น” น้ำเสียงสั่นไหวเอ่ยออกมาบอกถึงความหวาดหวั่นที่ยังคงอยู่ในหัวใจ หากดวงตาคู่กลมโตที่สานสบแน่วแน่ก็ยืนยันว่าเธอได้ตัดสินใจแล้วและจะไม่เปลี่ยนใจ
“ปุ่น…” ชินพัตต์ครางเสียงแผ่วเหมือนไม่เชื่อหู เขานิ่งไปคล้ายทำอะไรไม่ถูก ซึ่ง
ปุณยวีร์ก็เข้าใจเธอจึงช่วยทำให้เขาตัดสินใจได้ง่ายขึ้นด้วยการโน้มใบหน้าคมคายเข้ามาใกล้ กลีบปากบางแตะแผ่วๆ ที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย เท่านั้น… คนที่เคยลังเลก็ตัดสินใจได้ ถึงเวลาแล้วที่เขาจะพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าเส้นทางสายที่เขากำลังจูงมือเธอก้าวไปด้วยกันนี้หอมหวาน สวยงาม และตราตรึงใจมากแค่ไหน
ริมฝีปากอุ่นจัดกดประทับบนกลีบปากบางนุ่มนวล อ่อนโยน แต่ก็เรียกร้องให้ตอบสนอง
“ไม่ต้องกลัวนะครับคนดี ไม่มีอะไรน่ากลัวเลย” เขากระซิบปลอบที่ข้างหูของคนรัก เมื่อรู้สึกได้ถึงร่างกายที่เครียดเกร็งของคนอ่อนประสบการณ์
“ผมรักปุ่น รักมาก สัญญาว่าจะดูแลด้วยชีวิต” สัมผัสของริมฝีปากอุ่นจูบไล้แสดงความเป็นเจ้าของไปทั่ว จบจากกลีบปากบางเขาก็ซุกไซ้ไปทั่วดวงหน้าขาวเนียน เลื่อนไปที่ซอกคอ ระเรื่อยต่ำลงมา…
หญิงสาวคลายความตื่นกลัวด้วยเชื่ออย่างเต็มหัวใจว่าชายหนุ่มที่พร่ำคำรักจะทะนุถนอมดูแลเธอเป็นอย่างดี เธอปล่อยตัวปล่อยใจไปตามแรงปรารถนาที่อีกฝ่ายช่วยจุดขึ้นมา สองแขนโอบกอดเขาไว้อย่างหาที่ยึดเหนี่ยว เปิดรับอ้อมแขนที่กอดรัดแน่นเข้า ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามครรลองของมัน…
###
ปุณยวีร์ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างมีความสุข ความรู้สึกอิ่มเอมจากเหตุการณ์เมื่อคืนยังไม่จางจากไปไหน แม้แสงสีทองรำไรจะทอลอดรอยแยกของผ้าม่านเข้ามาแล้ว แต่ก็ยังเช้าเกินกว่าจะลุกขึ้นจากเตียง ร่างสูงเหยียดยาวของคนข้างๆ ยังนอนหลับสนิทให้เธอลอบพิจารณาใกล้ๆ คิ้วเข้มหนาพาดยาว โหนกแก้มสูง สันจมูกโด่งรับกับริมฝีปากหยักได้รูป ไรหนวดเขียวครึ้มที่ขึ้นระเรื่อยรอบริมฝีปากและแนวคางบึกบึน
เธอรักทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเขา ผู้ชายคนนี้ สามีของเธอ ทุกสัมผัสจากเขาช่างนุ่มนวล อ่อนโยน เขาทะนุถนอมเธอราวกับของมีค่า ไม่ว่าที่ผ่านมาเธอจะเคยรู้สึกเช่นไร แต่บัดนี้มีเพียงความรู้สึกเดียว นั่นคือ เธอมีความสุขที่สุดเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของเขา
“ปุ่นรักชินนะ”
“ผมรักปุ่นมากกว่า” คนที่ดูเหมือนจะหลับสนิทตอบกลับมาทันใด
ปุณยวีร์ย่นจมูกใส่คนที่นอนยิ้มตาพราว ทั้งที่เมื่อกี้ยังได้ยินเสียงหายใจสม่ำเหมือนจะหลับสนิทอยู่แท้ๆ เหอะ! คนเจ้าเล่ห์ หลอกให้เธอเสียฟอร์มจนได้
“อะไร ไม่เชื่อหรือไง อย่างนี้ต้องพิสูจน์” ไม่ได้สนใจหรอกว่าคำตอบจะเป็นแบบไหน เพราะริมฝีปากอุ่นจัดประทับจูบดูดดื่มจนคนไม่ทันได้ตั้งตัวหายใจหายคอไม่ทัน
“เอ่อ… ชิน เช้าแล้วนะ…” ปุณยวีร์ประท้วงเสียงแผ่วเมื่อเขาไล่จูบลงมาตามซอกคอแล้วซุกไซ้ต่ำลงเรื่อยๆ ทั้งมือไม้ก็เริ่มป่ายเปะปะดูท่าจะไม่จบแค่จูบ
“เช้าแล้วไง แค่รู้ไว้ว่าผมรักปุ่นมากก็พอ…” ชินพัตต์ตอบกลับเอาแต่ใจ ริมฝีปากอุ่นวกกลับมาควานหาความหวานจากกลีบปากบาง
นั่นสินะ… เขาและเธอต่างก็รักกัน แล้วจะฝืนความต้องการไปเพื่ออะไร ปุณยวีร์ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามหัวใจตามอารมณ์ความรู้สึก ลืมสิ้นข้อแม้ทุกสิ่งทุกอย่าง คงมีเพียงสัมผัสรักลึกซึ้งแสนหวานที่อบอวลไปทั่วห้องนอนกว้างขวางในวิลล่าหลังงาม
###
“กรี๊ดดดด…”
เสียงร้องแหลมสูงฟังคุ้นหูที่ดังขึ้นมาจากชั้นบนเรียกให้ชายหนุ่มที่กำลังจดจ่ออยู่กับการเล่นเกมส์อย่างเมามันบริเวณชั้นลอยสะดุ้งก่อนเขาจะรีบวางจอยเกมส์ลงกับพื้นแล้วลุกพรวดก้าวขึ้นบันไดทีละสองขั้นรีบเร่งไปหาเจ้าของเสียงซึ่งดำรงตำแหน่งเจ้าของหัวใจในทันที
“ปุ่น… เกิดอะไรขึ้น! ใครทำอะไร!” ชินพัตต์ถามปนหอบ
เจ้าของร่างบางที่สวมเพียงชุดคลุมตัวเดียวยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัวหันกลับมา ดวงตาคู่กลมโตที่จ้องมองเขาฉายประกายคุกรุ่น กลีบปากบางสั่นระริก หากไร้ซึ่งสรรพสำเนียงใดๆ ที่จะบอกถึงสาเหตุของเสียงกรีดร้องดังกล่าว
“ปุ่นครับ เกิดอะไรขึ้น บอกผมมาสิครับ” ชายหนุ่มถามย้ำท่าทางร้อนรน มือใหญ่ยื่นออกไปหวังจะคว้าเอาร่างแบบบางที่ดูสั่นระริกไปทั้งเนื้อทั้งตัวราวกับหวาดกลัวอะไรสักอย่างเข้ามากอดปลอบ แต่อีกฝ่ายกลับเบี่ยงตัวหลบ “ปุ่น?”
“ชินทำแบบนี้ได้ยังไง… ทำได้ยังไง” ครั้นแล้วคนที่เอาแต่เม้มปากแน่นจ้องมองเขาด้วยแววตากรุ่นโกรธก็ปริปากออกมาพลางชี้นิ้วสั่นๆ ไปที่รอยจ้ำบนผิวเนื้อขาวนวลตามร่างกายตัวเอง
เครื่องหมายคำถามที่เคยลอยคว้างอยู่ในดวงตาคู่คมคล้ายจะเลื่อนหลุดไปแล้วถูกแทนที่ด้วยประกายไหวระริก ชินพัตต์ต้องเบือนหน้าไปกลั้นยิ้มอีกทางเมื่อถึงบางอ้อว่าภรรยาสุดที่รักกรีดร้องเพราะสาเหตุอันใด
“ชินทำได้ยังไง…” ปุณยวีร์ยังพร่ำต่อว่าออกมาไม่หยุด
ชายหนุ่มอมยิ้มตาพราว “ผมก็… ดูดแล้วก็เม้มแค่นั้นเอง”
“ชิน!!!” หญิงสาวกรีดเสียงลั่น เขาพูดออกมาได้ยังไง! พูดได้ยังไง! โอ๊ย! เธออยากจะร้องตะโกนให้คนไม่รู้สำนึกหูดับดูสักที ก็นับตั้งแต่เขาได้สวมบทบาทเป็นสามีอย่างถูกต้องทั้งทางนิตินัยและพฤตินัย ภาพพจน์ของวิศวกรมาดนิ่งก็ค่อยๆ เลือนหายไปจนหมด เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อมาอยู่ในฐานะสามีเขาจะช่างออดอ้อนและเอาแต่ใจได้อย่างร้ายกาจขนาดนี้...
พนาศิลป์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ก.พ. 2555, 15:19:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ธ.ค. 2556, 15:06:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 2975
| << ต่อ |
ukkanirut 1 ก.พ. 2555, 16:47:06 น.
เรียบร้อยโรงเรียนชิน ^^
เรียบร้อยโรงเรียนชิน ^^
getup 1 ก.พ. 2555, 17:08:44 น.
สนุกค่ะ รอต่ออยู่นะคะ ขอบคุณค่ะ
สนุกค่ะ รอต่ออยู่นะคะ ขอบคุณค่ะ
aom 1 ก.พ. 2555, 17:36:03 น.
^____^ น่ารักกกกก
^____^ น่ารักกกกก
Edelweiss 1 ก.พ. 2555, 19:42:36 น.
ปุ่นบอกชินได้น่ารักมาก ๆ ค่ะ ^ ^
ปุ่นบอกชินได้น่ารักมาก ๆ ค่ะ ^ ^
ปูสีน้ำเงิน 2 ก.พ. 2555, 00:42:43 น.
หวานมากๆ เลย
หวานมากๆ เลย
pseudolife 22 มิ.ย. 2555, 21:10:31 น.
ผ่านไปหลายเดือนมาก เพิ่งได้เข้ามาอ่านแฮะ
น่ารักจัง เป็นความสุขของวันนี้เลย
ผ่านไปหลายเดือนมาก เพิ่งได้เข้ามาอ่านแฮะ
น่ารักจัง เป็นความสุขของวันนี้เลย