เสน่หา ซาตานลวง
ความรักมีค่าเสมอสำหรับคนที่เห็นค่า
แต่มันจะไร้ค่า หากรักที่ให้...ถูกเขาทิ้งขว้าง
เห็นความรักของเราเป็นแค่เพียงอะไรที่ไร้ความหมาย
ขณะนั้น...เจ็บ ร้องไห้ เจียนขาดใจ
และไม่เข้าใจในสิ่งที่ถูกกระทำ
วันและคืนผ่านไป...
ความรู้สึกหลายๆ อย่างยังอยู่ในความทรงจำ...
ก่อเกิดเป็นแรงบันดาลใจ ที่เขาคนนั้นก็อาจคาดไม่ถึง...
คำสัญญาจากเขา...ก่อให้เกิดเรื่องราวเรื่องหนึ่งขึ้นมา....
ทุกๆ ความรู้สึกมีที่มา และสุดท้ายก็จบลง
ด้วยเหตุผล....ที่ต่างคนต่างเข้าใจ...และยอมให้อภัย
สายรุ้งเจ้าแวววับ พราวทับแผ่นฟ้า
ดาริกาเจ้าคืนคำอธิฐาน
รักที่ฝากไว้กับรุ้งเคยร้าวราน
เมื่อพบพานคนที่รัก...สุดหัวใจ
รักที่ฝากไว้ ขอคืนนะ....สายรุ้งเอย
....................
ขอฝากนิยายเรื่องที่สองด้วยนะคะ
กำลังตีพิมพ์กับ สนพ.สมาร์ทบุ๊ค
ภายใต้ชื่อเรื่องใหม่ แต่ยังไม่ได้ชื่อเรื่องใหม่เลยค่ะ แหะๆๆ
ขอบคุณๆๆนะคะ
นัฐชา
4/1/55
ลวท.5.37
แต่มันจะไร้ค่า หากรักที่ให้...ถูกเขาทิ้งขว้าง
เห็นความรักของเราเป็นแค่เพียงอะไรที่ไร้ความหมาย
ขณะนั้น...เจ็บ ร้องไห้ เจียนขาดใจ
และไม่เข้าใจในสิ่งที่ถูกกระทำ
วันและคืนผ่านไป...
ความรู้สึกหลายๆ อย่างยังอยู่ในความทรงจำ...
ก่อเกิดเป็นแรงบันดาลใจ ที่เขาคนนั้นก็อาจคาดไม่ถึง...
คำสัญญาจากเขา...ก่อให้เกิดเรื่องราวเรื่องหนึ่งขึ้นมา....
ทุกๆ ความรู้สึกมีที่มา และสุดท้ายก็จบลง
ด้วยเหตุผล....ที่ต่างคนต่างเข้าใจ...และยอมให้อภัย
สายรุ้งเจ้าแวววับ พราวทับแผ่นฟ้า
ดาริกาเจ้าคืนคำอธิฐาน
รักที่ฝากไว้กับรุ้งเคยร้าวราน
เมื่อพบพานคนที่รัก...สุดหัวใจ
รักที่ฝากไว้ ขอคืนนะ....สายรุ้งเอย
....................
ขอฝากนิยายเรื่องที่สองด้วยนะคะ
กำลังตีพิมพ์กับ สนพ.สมาร์ทบุ๊ค
ภายใต้ชื่อเรื่องใหม่ แต่ยังไม่ได้ชื่อเรื่องใหม่เลยค่ะ แหะๆๆ
ขอบคุณๆๆนะคะ
นัฐชา
4/1/55
ลวท.5.37
Tags: เก็บรักไว้ที่ปลายรุ้ง,นัฐชา,สมาร์ทบุ๊ค,rimnamta,Natcha
ตอน: บทนำ
“ผมขอโทษ”
คำที่ออกจากปากของผู้ชายตรงหน้านั้นแผ่วเบาดุจเสียงกระซิบ แต่เพียงแค่นั้นก็ถึงกับทำให้หัวใจของคนฟังที่ชื่อปลายรุ้งหัวใจแทบสลาย ความเจ็บปวดรวดร้าววิ่งแล่นไปทั่วร่าง หญิงสาวมองเขาด้วยดวงตาตัดพ้อ น้ำใสคลอหน่วยตา
“ทำไม...หนาวถึงทำแบบนี้” คำถามที่อยากจะได้คำตอบอย่างที่สุด แต่ก็มีแค่เพียงสายตาแห่งความสำนึกผิดของคนที่ถูกถามแค่นั้นเอง
“ผมขอโทษนะรุ้ง ผมขอโทษ” หญิงสาวมองเขาอย่างวิงวอน ให้กับคำขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่าของเขา ก็ให้เจ็บลึกเข้าไปถึงหัวใจ เกิดอะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา...กันแน่
“เราเหมือนเดิมไม่ได้หรือหนาว” ปากเรียวเม้มเป็นเส้นตรง พยายามกลั้นสะอื้นอย่างเต็มที่
“ผมเสียใจ...” เขาพูดได้แค่นั้น ก่อนที่จะหันหลังให้กับร่างบางอย่างหมดเยื่อใย และก้าวเดินอย่างช้า ๆ หญิงสาวก้มหน้า เอื้อมมือไปดึงชายเสื้อเขาไว้แน่น ชายหนุ่มถึงกับหยุดชะงัก แต่ร่างสูงนั้นก็ไม่ได้หันกลับมามอง
“อย่าไปได้ไหม...อย่าทิ้งเรา” น้ำตาที่เธอห้ามไว้ก็ไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาได้แต่นิ่งเงียบอยู่เช่นนั้น ไม่มีคำใดเอ่ยออกมาให้กับคำวิงวอนนั้น
“เราทำผิดอะไร ทำไมหนาวถึงทิ้งเรา” ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น รู้สึกสงสารปลายรุ้งจับใจ แต่ก็พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกนั้นไว้ เขาต้องตัดใจ...จากปลายรุ้งให้ได้
“หรือเราทำอะไรให้หนาวโกรธ” ความเจ็บปวดที่เจือมากับคำถามมันบาดลึกเข้าไปในความรู้สึกของคนที่ชื่อต้นหนาว คนที่กำลังจะเป็นผู้ชายใจร้ายโดยการทิ้งให้ผู้หญิงคนหนึ่งอยู่เพียง...เดียวดาย
“ผมไม่ได้โกรธอะไรรุ้งเลย” เขาเอ่ยเสียงเบา ก่อนที่จะหันมาเผชิญหน้ากับเธอ
“แต่ผมต่างหากล่ะที่ทำให้รุ้งโกรธและเสียใจ หลายต่อหลายครั้ง” น้ำเสียงแห่งความสำนึกผิดของเขาถึงกับทำให้ใบหน้าเปื้อนน้ำตาส่ายหน้าไปมา เพื่อเป็นการแสดงให้เขารับรู้ว่า...ไม่ใช่เลย
“รุ้ง...คนดีของผม รุ้งจะไม่เหนื่อยใจเพราะผมอีกต่อไปแล้ว” เขามองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนที่เขารักตรงหน้า เหตุผลที่เขากำลังจะนำมาอธิบาย ทยอยออกมาทีละนิด
“ผมทำให้รุ้งมีความสุขไม่ได้ และผมก็จะไม่ทำให้รุ้งต้องเสียใจอีกต่อไป” คำจากปากเขา ถึงกับทำให้หญิงสาวเพิ่มความเจ็บปวดทวีคูณขึ้นไปอีก ต้นหนาวพูดอะไร ต้นหนาวกำลังทำร้ายหัวใจของเธอด้วยคำพูดที่หญิงสาวเองก็ไม่อาจเข้าใจ...ไม่เข้าใจสักนิดเดียว
“หนาว นายกำลังจะพูดอะไร” คงมีแค่เพียงคำถามเท่านั้น ที่ปลายรุ้งทำได้ในเวลานี้ เกิดคำถามขึ้นมากมายในใจ คนที่รักเธอ อยู่ ๆ ก็มาตัดรอนด้วยเหตุผลที่เธอไม่อาจเข้าใจ
ดวงตาอ่อนโยนของเขาที่เคยอบอุ่น มาบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความหม่นเศร้า สบนัยน์ตาช้ำของปลายรุ้งอย่างพยายามให้เข้าใจถึงสิ่งที่เขากำลังจะบอก
“นานนะรุ้ง ที่เราคบกัน เป็นความรู้สึกดีๆ ที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน” เขาเว้นช่วง ก่อนที่น้ำตาของคนฟังจะถูกเขาเช็ดให้อย่างเบามือ
“ความทรงจำเช่นนี้ ผมจะไม่มีวันลืม รุ้งครับ ผมคงจะคิดถึงรุ้งมาก” คำของเขา ทำให้ปลายรุ้งยิ้มเศร้าทั้งน้ำตาให้กับเขา แต่ในหัวใจกลับเจ็บลึกจวนเจียนจะขาดใจ
สายฝนเริ่มโปรยปราย ความสดชื่นของน้ำฝนกระจายไปทั่วฟ้ากว้าง พื้นหญ้าเขียวขจีใต้คนทั้งสองเต็มไปด้วยความชุ่มชื่น ต้นไม้ใหญ่รอบๆ บริเวณโอนเอนไปตามแรงลม เริงร่ารับน้ำฝนอย่างยินดี ทุกๆ สรรพสิ่งรอบๆ กายกำลังมีความสุข
แต่กับคนสองคนที่ได้รับสัมผัสจากสายพระพิรุณใยจึงเต็มไปด้วยความเศร้า ความหมองหม่น ความเจ็บปวดรวดร้าว ที่แม้แต่สายฝนแห่งความหวังดี...ก็ไม่อาจชะล้าง
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองฟ้า นัยน์ตาสีนิลปิดสนิท ปล่อยให้สายฝนกระทบใบหน้าเขาอยู่เนิ่นนาน เขาถอนหายใจอยู่หลายครั้ง หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ามองเขาอย่างเจ็บปวดในใจ อยากเข้าไปค้นหาความจริงที่อยู่ข้างในของเขา ว่าเกิดอะไรขึ้นกับทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เขากำลังจะพยายามอธิบายให้เธอฟัง มือบางเอื้อมไปแตะที่หัวใจของเขา ใบหน้าคมหลุบต่ำลงมามอง ก่อนที่จะปาดเม็ดฝนออกจากใบหน้าตัวเอง
“บอกความจริงเราได้ไหม” คำถามประดุจคำวิงวอนนั้น ถึงกับทำให้ชายหนุ่มนิ่งเงียบ แทนคำตอบนั้น มือหนาของเขาเอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมที่ถูกเม็ดฝนจนเปียกชื้นของเจ้าของคำถาม ก่อนที่สองมือของเขาจะประคองวงหน้าซีดเซียวให้สบตากับเขา ความอ่อนโยนและความหวังดีซุกซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น แต่ของปลายรุ้งกลับเต็มไปด้วยหยดน้ำตาที่กลืนไปกับสายฝน แค่ร่องรอยของความเจ็บปวด และไม่เข้าใจก็ไม่อาจเลือนหายไปจากสายตาคู่สวย
ที่ครั้งหนึ่งมันทำให้ผู้ชายตรงหน้าเธอ...หลงรักเธอ และค้นหาความเป็นตัวเธอ
เขามองใบหน้าพราวน้ำฝนนั้นนิ่งนาน เหมือนกับจะจดจำความสวยงามของคนตรงหน้าไว้ในความทรงจำ ดวงตาสำนึกผิดของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาช้ำของเธอ เขาดึงร่างบางเข้ามากอดแนบอก เหมือนกับจะถ่ายทอดความอบอุ่นให้กับเธอเป็นครั้งสุดท้าย....ก่อนจะจากลา
“ผมเสียใจนะรุ้ง” คำของเขาที่กระซิบข้างหู ถึงกับทำให้คนในอ้อมกอดสะอื้นไห้
“นะหนาว...บอกความจริงเรามาได้ไหม...ว่าทำไม” คำวิงวอนที่ถูกถามซ้ำออกมาอีกครั้ง กลับดูไร้ซึ่งความหมาย เพราะมันถูกคนที่กำลังกอดเธอ ปล่อยให้มันกลืนไปกับสายฝนที่ยังคงโปรยปราย
“ผมขอย้ำอีกครั้ง ถึงแม้ว่ารุ้งจะไม่เชื่อ...จะไม่มีใครแทนที่รุ้งได้” คำที่เขาเอ่ยมันผ่านเลยไปจากความรู้สึกของหญิงสาว ไม่มีคำพูดใดตอบโต้อีกแล้ว ร่างที่อยู่ในอ้อมกอดยืนนิ่ง
เขาคลายอ้อมกอด มือที่อบอุ่นของเขาทั้งคู่เปลี่ยนมาสัมผัสบ่าบาง ดวงตาสีนิลอ่อนโยนระคนเจ็บปวดสบนัยน์ตาเจ็บช้ำของคนรักนิ่งนาน ก่อนที่เขาจะก้มลงต่ำ ริมฝีปากบางจรดเรียกปากชุ่มน้ำของปลายรุ้งอย่างแผ่วเบา หญิงสาวหลับตาพริ้ม รับสัมผัสหวานนั้นด้วยความเจ็บปวด จูบที่เคยหวานของเขา มาบัดนี้ มันกำลังจะทำให้เธอแทบจะทนไม่ไหว เมื่อต่อไปความรู้สึกนี้ เธอจะไม่มีวันได้รับมันอีกแล้ว
อ่า..ปลายรุ้ง เธอทำอะไรผิดกันนะ
เขาถอนริมฝีปากจากเรียวปากสวย ด้วยรอยยิ้มน้อยๆ สายตากวาดไปทั่วใบหน้า เสมือนกำลังจะจดจำผู้หญิงตรงหน้าให้ตราตรึงเข้าไปถึงส่วนลึกของ...หัวใจ
“และคำนี้คำสุดท้าย ที่ผมไม่อยากเอ่ย เพราะมันเจ็บปวดที่สุดสำหรับผม” หญิงสาวสบตาเขานิ่ง รอฟังคำนั้นของเขาด้วยความกลัวที่สุดในหัวใจ
“ลาก่อนที่รัก คนดีของผม...ผมรักรุ้งนะ มากๆ ด้วย...ลาก่อน” คำนั้นของเขา แค่คำว่า “ลาก่อน” มันก็สามารถที่จะพรากเธอกับเขาให้ไกลกันสุดหล้า แม้ในชาตินี้ ก็อาจจะไม่ได้พบกันอีก
ปลายรุ้งสะอื้นตัวโยน ความเสียใจมันเกินขอบเขตที่เธอจะทนได้ และยากเหลือเกินหากจะยอมให้เขาไป ไปจากชีวิตของเธอ ต้นหนาวทอดสายตามองร่างเล็กที่ร้องไห้ปิ่มว่าหัวใจจะขาดอย่างสงสาร อยากจะดึงร่างนั้นมากอดปลอบโยน....แต่ไม่...เขาจะไม่ทำเช่นนั้นอีก
ร่างสูงของคนใจร้ายหันหลังหนีจากภาพนั้น ก่อนที่ความรักของเขาที่มีต่อเธอ จะทำให้เขาใจอ่อน เขาถอนใจรวบรวมแรงใจ ก่อนที่จะตัดใจก้าวเดินไปจากที่แห่งนี้
“หนาว...อย่าทิ้งเราไปนะ ขอร้อง” ปลายรุ้งอ้อนวอนเขา ชายหนุ่มเพียงแต่ชะงักอยู่กับที่เพียงแค่นิดเดียว และเช่นเดิมต้นหนาวไม่ได้หันมามองคนที่กำลังร้องขอเขา ยิ่งเสียงสะอื้นปิ่มว่าจะขาดใจนั้นบาดลึกเข้าไปในความรู้สึกของเขามากเท่าใด สมองก็สั่งการให้เขาออกมาจากที่ต้องนั้นให้เร็วที่สุด
แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวเท้า วงแขนเล็กก็สวมกอดเขาทางด้านหลัง ใบหน้าเปื้อนน้ำตาที่ปนเปไปกับน้ำฝนแนบกับแผ่นหลัง อ้อมกอดจากปลายรุ้งโอบเอวหนาของเขาไว้อย่างแนบแน่น แค่หวังว่ามันจะช่วยดึงเขา ให้อยู่กับเธอเพียงแค่เสี้ยววินาที...แค่มีเวลาให้เธออ้อนวอนเขาอีกสักนิด
“นะหนาว...อย่าทิ้งเราไป” เสียงนั้นช่างน่าสงสาร “อย่าไปนะหนาว อย่าทิ้งให้เราอยู่คนเดียว” คำอ้อนวอนนั้นสั่นเครือ สะท้อนถึงความรู้สึกของหญิงสาวที่รักคนในอ้อมกอดนั้นอย่างที่สุด
แต่คำวิงวอนนั้น ไม่ได้ทำให้คนใจแข็งอย่างต้นหนาวยอมทำตามคำนั้น มือขาวของเขาค่อย ๆ ดึงแขนของปลายรุ้งที่พันธนาการเอวหนาของเขาออกอย่างช้า ๆ และหญิงสาวก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน ปล่อยให้ผู้ชายใจร้ายแกะมือนั้นออกแต่โดยดี แต่หัวใจเจ้าเอยก็เจ็บทวีคูณขึ้นไป จนเหมือนจะหยุดเต้นเสียให้ได้
“ผมเสียใจ...” คำนี้ของเขาแผ่วเบา เสียงของเขาสั่นๆ เขายังคงรักเธออยู่นะปลายรุ้ง แต่อะไรกันที่ทำให้ผู้ชายอบอุ่นคนนี้ กำลังจะเดินจากไป และทิ้งไว้ให้เธออยู่เพียง...เดียวดาย
“ลาก่อน” เขาเอ่ยคำลาครั้งสุดท้าย น้ำตาของลูกผู้ชายไหลริน โดยที่ปลายรุ้งไม่มีโอกาสได้เห็นมัน ร่างสูงเดินห่างออกไปเรื่อยๆ สายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดมองตามเขาไปจนลับตา
แผ่นหลังกว้างที่เธอเพิ่งกอดเขา นั่นคงเป็นครั้งสุดท้าย …ใช่ไหม
สัมผัสหวานที่ริมฝีปากยังคงตราตรึง นั่นคงเป็นความทรงจำครั้งสุดท้ายที่เขาให้กับเธอสินะ
อ่า...ต้นหนาว ทำไมนายช่างเลือดเย็นนัก ช่างใจร้ายกับคนที่ครั้งหนึ่ง...นายรักเขาจนหมดหัวใจ อะไรคือเหตุผลที่แท้จริงกันแน่...?
ต้นหนาวลับสายตาไปแล้ว เขาไปแล้วจริงๆ ไปพร้อมกับสายฝนที่จางไปจากฟากฟ้า มีแค่เพียงสายลมพัดมาสัมผัสร่างบาง ใบไม้ใบเล็กร่วงหล่นมาทักทายประดุจคำปลอบโยน หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตา สายลมแห่งความหวังดียังคงเป็นเพื่อนเธอเสมอ แต่เจ้าสายฝนกลับทิ้งเธอไป พระพิรุณช่างใจร้ายนัก เหมือนกับคนที่เธอรักที่ทิ้งเธอไว้...หรืออย่างไรกัน
แต่ไม่จริงเสมอไปนะปลายรุ้ง สายฝนจากไปพร้อมกับคนใจร้ายของเธอ แต่เธอเห็นที่ฟากฟ้านั่นไหม มีอะไรพาดอยู่บนขอบฟ้านั่น
สายรุ้งงามค่อย แจ่มชัดขึ้นในสายตาพร่าพร่างของหญิงสาว รอยยิ้มน้อยๆ ผุดขึ้นให้กับสายรุ้งสวยที่ปรากฏต่อสายตาหม่นเศร้าคู่สวย
ร่างที่อ่อนแรงค่อย ๆ ทรุดฮวบลงกับพรมหญ้าที่ยังมีหยดน้ำเกาะ ใบหน้าแสนเศร้า แหงนมองรุ้งงามที่พาดผ่านขอบฟ้ากว้าง นิ่งนานอยู่เช่นนั้น เหมือนกับว่าหญิงสาวกำลังจะยึดมันเป็นที่พึ่งสุดท้ายของเธอ
หัวใจเจ็บแปลบ จนปลายรุ้งถึงกับสะดุ้ง มันเป็นสัญญาณที่ร้ายแรงไปกว่าความเจ็บที่เกิดจากต้นหนาว อ่า ปลายรุ้งเธอเป็นอะไร...?
หญิงสาวหายใจติดขัดขึ้น มือขวายกมาเกาะกุมหัวใจ น้ำตาเริ่มรินไหลอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่เกิดจากคนใจร้ายไม่อาจเทียบเลยกับความเจ็บปวดในขณะนี้ คงหมดเวลาของเธอแล้วสินะปลายรุ้ง…
แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ เมื่อไม่มีเขาอยู่เคียงข้าง จะมีประโยชน์อะไรกันเล่า ที่เธอจะมีชีวิตอยู่
แต่ไม่นะ เธอไม่อยากรู้หรือปลายรุ้ง ว่าทำไมคนที่เขารักและคิดถึงเธอทุกเวลา เอ่ยคำลาเธอ และทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง...ทนอีกหน่อยไม่ดีหรือ
สองความรู้สึกตีกันยุ่งในส่วนลึก หัวใจเริ่มเจ็บถี่ขึ้น มือน้อยขยุ้มหัวใจของตัวเองให้คลายความเจ็บ แต่มันยิ่งเจ็บมากขึ้นจนปลายรุ้งแทบจะทนไม่ไหว แต่มันกลับหายใจเร็วและถี่ขึ้น ริมฝีปากบางขบกันจนเจ็บ ดวงหน้าซีดเซียวยังคงถูกความหมองครอบครอง...ใกล้แล้วใช่ไหมปลายรุ้ง
น้ำตาของความเจ็บปวดรินไหลไม่ขาดสาย กำลังใจที่จะทำให้เธอต่อสู้กับความเจ็บในหัวใจไม่มีอีกแล้ว มือเรียวปาดน้ำใสออกจากพวงแก้ม นัยน์ตาช้ำทอดไปยังรุ้งงามที่ขอบฟ้าไกลที่ยังเป็นเพื่อน รอยยิ้มน้อยๆ ส่งไปให้ยังฟ้ากว้าง
“ต้นหนาว” ปลายรุ้งเอ่ยชื่อของคนที่ทิ้งเธอไปแผ่วเบา
“ไม่ว่าจะยังไง เราก็ยังรักหนาวเสมอ”
“เราไม่อาจเข้าใจเลย ว่าทำไม เกิดอะไรขึ้นกับเราสองคน” คำรำพึงถึงคนรักเริ่มสั่นเครือ หัวใจยิ่งเต้นแรง จนเหมือนกับมันจะแหลกลงเสียให้ได้
“เมื่อความรักของเรา หนาวไม่ต้องการ” เธอหยุดก่อนที่ดวงตาช้ำคู่สวยจะแข็งกร้าวขึ้น
“เราก็จะขอคืน”
รอยยิ้มเศร้าเบาบางผุดขึ้นที่ริมฝีปาก เธอกำลังจะเข้มแข็งขึ้น ในขณะที่หัวใจของการมีชีวิตอยู่เริ่มอ่อนแอลง
“ความรักของเราที่มีต่อหนาว...เราขอฝากเจ้าไว้นะ...เจ้าสายรุ้ง” รุ้งงามที่ทอดโค้งขอบฟ้าวาววับดุจคำรับรู้ในคำฝากฝังนั้น
“สักวัน...เราจะมาขอคืน” รอยยิ้มเบาบางส่งไปให้เป็นคำมั่น รุ้งงามยังคงวาววับ ทอประกายกลับมาเหมือนเป็นคำรับรู้อีกครั้ง
ร่าง ที่สิ้นเรี่ยวแรงของปลายรุ้งทอดกายลงกับพื้นหญ้าที่ยังคงพราวด้วยน้ำฝน น้ำตาไหลรินอาบแก้ม ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น และหัวใจที่เจ็บปวดของเธอก็เริ่มเต้นอ่อนลง...อ่อนลง....
แสงจากสายรุ้งแสนสวยที่ทาบทับแผ่นฟ้าใส เปล่งประกายเรืองรองรอบๆ ร่างที่กำลังจะหลับ...ชั่วนิรันดร์
สายรุ้งเจ้าแวววับ...ทาบทับแผ่นฟ้า
ดวงดาริกาอธิษฐาน...กับรุ้งงาม
ความรักเจ้าเอย...หัวใจมิอาจห้าม
เจ้าทรามเชยฝากรักไว้...ที่ปลายรุ้ง
..................
ขอฝากนิยายเรื่องที่สองของนัฐชาไว้ให้ช่วยเป็นกำลังใจใด้ด้วยนะคะ
ตีพิมพ์กับ สนพ.สมาร์ทบุ๊ค ภายใต้ชื่อเรื่องใหม่....แต่ยังตั้งไม่ได้เลย555+
ขอบคุณๆๆนะคะ
หายไปนานมาก จะยังจำนักหัดเขียนคนนี้ได้หรือเปล่าน๊า
คิดถึงนะคะ
นัฐชา
4/1/55
เวลา 5.30 น.
คำที่ออกจากปากของผู้ชายตรงหน้านั้นแผ่วเบาดุจเสียงกระซิบ แต่เพียงแค่นั้นก็ถึงกับทำให้หัวใจของคนฟังที่ชื่อปลายรุ้งหัวใจแทบสลาย ความเจ็บปวดรวดร้าววิ่งแล่นไปทั่วร่าง หญิงสาวมองเขาด้วยดวงตาตัดพ้อ น้ำใสคลอหน่วยตา
“ทำไม...หนาวถึงทำแบบนี้” คำถามที่อยากจะได้คำตอบอย่างที่สุด แต่ก็มีแค่เพียงสายตาแห่งความสำนึกผิดของคนที่ถูกถามแค่นั้นเอง
“ผมขอโทษนะรุ้ง ผมขอโทษ” หญิงสาวมองเขาอย่างวิงวอน ให้กับคำขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่าของเขา ก็ให้เจ็บลึกเข้าไปถึงหัวใจ เกิดอะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา...กันแน่
“เราเหมือนเดิมไม่ได้หรือหนาว” ปากเรียวเม้มเป็นเส้นตรง พยายามกลั้นสะอื้นอย่างเต็มที่
“ผมเสียใจ...” เขาพูดได้แค่นั้น ก่อนที่จะหันหลังให้กับร่างบางอย่างหมดเยื่อใย และก้าวเดินอย่างช้า ๆ หญิงสาวก้มหน้า เอื้อมมือไปดึงชายเสื้อเขาไว้แน่น ชายหนุ่มถึงกับหยุดชะงัก แต่ร่างสูงนั้นก็ไม่ได้หันกลับมามอง
“อย่าไปได้ไหม...อย่าทิ้งเรา” น้ำตาที่เธอห้ามไว้ก็ไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาได้แต่นิ่งเงียบอยู่เช่นนั้น ไม่มีคำใดเอ่ยออกมาให้กับคำวิงวอนนั้น
“เราทำผิดอะไร ทำไมหนาวถึงทิ้งเรา” ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น รู้สึกสงสารปลายรุ้งจับใจ แต่ก็พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกนั้นไว้ เขาต้องตัดใจ...จากปลายรุ้งให้ได้
“หรือเราทำอะไรให้หนาวโกรธ” ความเจ็บปวดที่เจือมากับคำถามมันบาดลึกเข้าไปในความรู้สึกของคนที่ชื่อต้นหนาว คนที่กำลังจะเป็นผู้ชายใจร้ายโดยการทิ้งให้ผู้หญิงคนหนึ่งอยู่เพียง...เดียวดาย
“ผมไม่ได้โกรธอะไรรุ้งเลย” เขาเอ่ยเสียงเบา ก่อนที่จะหันมาเผชิญหน้ากับเธอ
“แต่ผมต่างหากล่ะที่ทำให้รุ้งโกรธและเสียใจ หลายต่อหลายครั้ง” น้ำเสียงแห่งความสำนึกผิดของเขาถึงกับทำให้ใบหน้าเปื้อนน้ำตาส่ายหน้าไปมา เพื่อเป็นการแสดงให้เขารับรู้ว่า...ไม่ใช่เลย
“รุ้ง...คนดีของผม รุ้งจะไม่เหนื่อยใจเพราะผมอีกต่อไปแล้ว” เขามองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนที่เขารักตรงหน้า เหตุผลที่เขากำลังจะนำมาอธิบาย ทยอยออกมาทีละนิด
“ผมทำให้รุ้งมีความสุขไม่ได้ และผมก็จะไม่ทำให้รุ้งต้องเสียใจอีกต่อไป” คำจากปากเขา ถึงกับทำให้หญิงสาวเพิ่มความเจ็บปวดทวีคูณขึ้นไปอีก ต้นหนาวพูดอะไร ต้นหนาวกำลังทำร้ายหัวใจของเธอด้วยคำพูดที่หญิงสาวเองก็ไม่อาจเข้าใจ...ไม่เข้าใจสักนิดเดียว
“หนาว นายกำลังจะพูดอะไร” คงมีแค่เพียงคำถามเท่านั้น ที่ปลายรุ้งทำได้ในเวลานี้ เกิดคำถามขึ้นมากมายในใจ คนที่รักเธอ อยู่ ๆ ก็มาตัดรอนด้วยเหตุผลที่เธอไม่อาจเข้าใจ
ดวงตาอ่อนโยนของเขาที่เคยอบอุ่น มาบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความหม่นเศร้า สบนัยน์ตาช้ำของปลายรุ้งอย่างพยายามให้เข้าใจถึงสิ่งที่เขากำลังจะบอก
“นานนะรุ้ง ที่เราคบกัน เป็นความรู้สึกดีๆ ที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน” เขาเว้นช่วง ก่อนที่น้ำตาของคนฟังจะถูกเขาเช็ดให้อย่างเบามือ
“ความทรงจำเช่นนี้ ผมจะไม่มีวันลืม รุ้งครับ ผมคงจะคิดถึงรุ้งมาก” คำของเขา ทำให้ปลายรุ้งยิ้มเศร้าทั้งน้ำตาให้กับเขา แต่ในหัวใจกลับเจ็บลึกจวนเจียนจะขาดใจ
สายฝนเริ่มโปรยปราย ความสดชื่นของน้ำฝนกระจายไปทั่วฟ้ากว้าง พื้นหญ้าเขียวขจีใต้คนทั้งสองเต็มไปด้วยความชุ่มชื่น ต้นไม้ใหญ่รอบๆ บริเวณโอนเอนไปตามแรงลม เริงร่ารับน้ำฝนอย่างยินดี ทุกๆ สรรพสิ่งรอบๆ กายกำลังมีความสุข
แต่กับคนสองคนที่ได้รับสัมผัสจากสายพระพิรุณใยจึงเต็มไปด้วยความเศร้า ความหมองหม่น ความเจ็บปวดรวดร้าว ที่แม้แต่สายฝนแห่งความหวังดี...ก็ไม่อาจชะล้าง
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองฟ้า นัยน์ตาสีนิลปิดสนิท ปล่อยให้สายฝนกระทบใบหน้าเขาอยู่เนิ่นนาน เขาถอนหายใจอยู่หลายครั้ง หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ามองเขาอย่างเจ็บปวดในใจ อยากเข้าไปค้นหาความจริงที่อยู่ข้างในของเขา ว่าเกิดอะไรขึ้นกับทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เขากำลังจะพยายามอธิบายให้เธอฟัง มือบางเอื้อมไปแตะที่หัวใจของเขา ใบหน้าคมหลุบต่ำลงมามอง ก่อนที่จะปาดเม็ดฝนออกจากใบหน้าตัวเอง
“บอกความจริงเราได้ไหม” คำถามประดุจคำวิงวอนนั้น ถึงกับทำให้ชายหนุ่มนิ่งเงียบ แทนคำตอบนั้น มือหนาของเขาเอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมที่ถูกเม็ดฝนจนเปียกชื้นของเจ้าของคำถาม ก่อนที่สองมือของเขาจะประคองวงหน้าซีดเซียวให้สบตากับเขา ความอ่อนโยนและความหวังดีซุกซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น แต่ของปลายรุ้งกลับเต็มไปด้วยหยดน้ำตาที่กลืนไปกับสายฝน แค่ร่องรอยของความเจ็บปวด และไม่เข้าใจก็ไม่อาจเลือนหายไปจากสายตาคู่สวย
ที่ครั้งหนึ่งมันทำให้ผู้ชายตรงหน้าเธอ...หลงรักเธอ และค้นหาความเป็นตัวเธอ
เขามองใบหน้าพราวน้ำฝนนั้นนิ่งนาน เหมือนกับจะจดจำความสวยงามของคนตรงหน้าไว้ในความทรงจำ ดวงตาสำนึกผิดของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาช้ำของเธอ เขาดึงร่างบางเข้ามากอดแนบอก เหมือนกับจะถ่ายทอดความอบอุ่นให้กับเธอเป็นครั้งสุดท้าย....ก่อนจะจากลา
“ผมเสียใจนะรุ้ง” คำของเขาที่กระซิบข้างหู ถึงกับทำให้คนในอ้อมกอดสะอื้นไห้
“นะหนาว...บอกความจริงเรามาได้ไหม...ว่าทำไม” คำวิงวอนที่ถูกถามซ้ำออกมาอีกครั้ง กลับดูไร้ซึ่งความหมาย เพราะมันถูกคนที่กำลังกอดเธอ ปล่อยให้มันกลืนไปกับสายฝนที่ยังคงโปรยปราย
“ผมขอย้ำอีกครั้ง ถึงแม้ว่ารุ้งจะไม่เชื่อ...จะไม่มีใครแทนที่รุ้งได้” คำที่เขาเอ่ยมันผ่านเลยไปจากความรู้สึกของหญิงสาว ไม่มีคำพูดใดตอบโต้อีกแล้ว ร่างที่อยู่ในอ้อมกอดยืนนิ่ง
เขาคลายอ้อมกอด มือที่อบอุ่นของเขาทั้งคู่เปลี่ยนมาสัมผัสบ่าบาง ดวงตาสีนิลอ่อนโยนระคนเจ็บปวดสบนัยน์ตาเจ็บช้ำของคนรักนิ่งนาน ก่อนที่เขาจะก้มลงต่ำ ริมฝีปากบางจรดเรียกปากชุ่มน้ำของปลายรุ้งอย่างแผ่วเบา หญิงสาวหลับตาพริ้ม รับสัมผัสหวานนั้นด้วยความเจ็บปวด จูบที่เคยหวานของเขา มาบัดนี้ มันกำลังจะทำให้เธอแทบจะทนไม่ไหว เมื่อต่อไปความรู้สึกนี้ เธอจะไม่มีวันได้รับมันอีกแล้ว
อ่า..ปลายรุ้ง เธอทำอะไรผิดกันนะ
เขาถอนริมฝีปากจากเรียวปากสวย ด้วยรอยยิ้มน้อยๆ สายตากวาดไปทั่วใบหน้า เสมือนกำลังจะจดจำผู้หญิงตรงหน้าให้ตราตรึงเข้าไปถึงส่วนลึกของ...หัวใจ
“และคำนี้คำสุดท้าย ที่ผมไม่อยากเอ่ย เพราะมันเจ็บปวดที่สุดสำหรับผม” หญิงสาวสบตาเขานิ่ง รอฟังคำนั้นของเขาด้วยความกลัวที่สุดในหัวใจ
“ลาก่อนที่รัก คนดีของผม...ผมรักรุ้งนะ มากๆ ด้วย...ลาก่อน” คำนั้นของเขา แค่คำว่า “ลาก่อน” มันก็สามารถที่จะพรากเธอกับเขาให้ไกลกันสุดหล้า แม้ในชาตินี้ ก็อาจจะไม่ได้พบกันอีก
ปลายรุ้งสะอื้นตัวโยน ความเสียใจมันเกินขอบเขตที่เธอจะทนได้ และยากเหลือเกินหากจะยอมให้เขาไป ไปจากชีวิตของเธอ ต้นหนาวทอดสายตามองร่างเล็กที่ร้องไห้ปิ่มว่าหัวใจจะขาดอย่างสงสาร อยากจะดึงร่างนั้นมากอดปลอบโยน....แต่ไม่...เขาจะไม่ทำเช่นนั้นอีก
ร่างสูงของคนใจร้ายหันหลังหนีจากภาพนั้น ก่อนที่ความรักของเขาที่มีต่อเธอ จะทำให้เขาใจอ่อน เขาถอนใจรวบรวมแรงใจ ก่อนที่จะตัดใจก้าวเดินไปจากที่แห่งนี้
“หนาว...อย่าทิ้งเราไปนะ ขอร้อง” ปลายรุ้งอ้อนวอนเขา ชายหนุ่มเพียงแต่ชะงักอยู่กับที่เพียงแค่นิดเดียว และเช่นเดิมต้นหนาวไม่ได้หันมามองคนที่กำลังร้องขอเขา ยิ่งเสียงสะอื้นปิ่มว่าจะขาดใจนั้นบาดลึกเข้าไปในความรู้สึกของเขามากเท่าใด สมองก็สั่งการให้เขาออกมาจากที่ต้องนั้นให้เร็วที่สุด
แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวเท้า วงแขนเล็กก็สวมกอดเขาทางด้านหลัง ใบหน้าเปื้อนน้ำตาที่ปนเปไปกับน้ำฝนแนบกับแผ่นหลัง อ้อมกอดจากปลายรุ้งโอบเอวหนาของเขาไว้อย่างแนบแน่น แค่หวังว่ามันจะช่วยดึงเขา ให้อยู่กับเธอเพียงแค่เสี้ยววินาที...แค่มีเวลาให้เธออ้อนวอนเขาอีกสักนิด
“นะหนาว...อย่าทิ้งเราไป” เสียงนั้นช่างน่าสงสาร “อย่าไปนะหนาว อย่าทิ้งให้เราอยู่คนเดียว” คำอ้อนวอนนั้นสั่นเครือ สะท้อนถึงความรู้สึกของหญิงสาวที่รักคนในอ้อมกอดนั้นอย่างที่สุด
แต่คำวิงวอนนั้น ไม่ได้ทำให้คนใจแข็งอย่างต้นหนาวยอมทำตามคำนั้น มือขาวของเขาค่อย ๆ ดึงแขนของปลายรุ้งที่พันธนาการเอวหนาของเขาออกอย่างช้า ๆ และหญิงสาวก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน ปล่อยให้ผู้ชายใจร้ายแกะมือนั้นออกแต่โดยดี แต่หัวใจเจ้าเอยก็เจ็บทวีคูณขึ้นไป จนเหมือนจะหยุดเต้นเสียให้ได้
“ผมเสียใจ...” คำนี้ของเขาแผ่วเบา เสียงของเขาสั่นๆ เขายังคงรักเธออยู่นะปลายรุ้ง แต่อะไรกันที่ทำให้ผู้ชายอบอุ่นคนนี้ กำลังจะเดินจากไป และทิ้งไว้ให้เธออยู่เพียง...เดียวดาย
“ลาก่อน” เขาเอ่ยคำลาครั้งสุดท้าย น้ำตาของลูกผู้ชายไหลริน โดยที่ปลายรุ้งไม่มีโอกาสได้เห็นมัน ร่างสูงเดินห่างออกไปเรื่อยๆ สายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดมองตามเขาไปจนลับตา
แผ่นหลังกว้างที่เธอเพิ่งกอดเขา นั่นคงเป็นครั้งสุดท้าย …ใช่ไหม
สัมผัสหวานที่ริมฝีปากยังคงตราตรึง นั่นคงเป็นความทรงจำครั้งสุดท้ายที่เขาให้กับเธอสินะ
อ่า...ต้นหนาว ทำไมนายช่างเลือดเย็นนัก ช่างใจร้ายกับคนที่ครั้งหนึ่ง...นายรักเขาจนหมดหัวใจ อะไรคือเหตุผลที่แท้จริงกันแน่...?
ต้นหนาวลับสายตาไปแล้ว เขาไปแล้วจริงๆ ไปพร้อมกับสายฝนที่จางไปจากฟากฟ้า มีแค่เพียงสายลมพัดมาสัมผัสร่างบาง ใบไม้ใบเล็กร่วงหล่นมาทักทายประดุจคำปลอบโยน หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตา สายลมแห่งความหวังดียังคงเป็นเพื่อนเธอเสมอ แต่เจ้าสายฝนกลับทิ้งเธอไป พระพิรุณช่างใจร้ายนัก เหมือนกับคนที่เธอรักที่ทิ้งเธอไว้...หรืออย่างไรกัน
แต่ไม่จริงเสมอไปนะปลายรุ้ง สายฝนจากไปพร้อมกับคนใจร้ายของเธอ แต่เธอเห็นที่ฟากฟ้านั่นไหม มีอะไรพาดอยู่บนขอบฟ้านั่น
สายรุ้งงามค่อย แจ่มชัดขึ้นในสายตาพร่าพร่างของหญิงสาว รอยยิ้มน้อยๆ ผุดขึ้นให้กับสายรุ้งสวยที่ปรากฏต่อสายตาหม่นเศร้าคู่สวย
ร่างที่อ่อนแรงค่อย ๆ ทรุดฮวบลงกับพรมหญ้าที่ยังมีหยดน้ำเกาะ ใบหน้าแสนเศร้า แหงนมองรุ้งงามที่พาดผ่านขอบฟ้ากว้าง นิ่งนานอยู่เช่นนั้น เหมือนกับว่าหญิงสาวกำลังจะยึดมันเป็นที่พึ่งสุดท้ายของเธอ
หัวใจเจ็บแปลบ จนปลายรุ้งถึงกับสะดุ้ง มันเป็นสัญญาณที่ร้ายแรงไปกว่าความเจ็บที่เกิดจากต้นหนาว อ่า ปลายรุ้งเธอเป็นอะไร...?
หญิงสาวหายใจติดขัดขึ้น มือขวายกมาเกาะกุมหัวใจ น้ำตาเริ่มรินไหลอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่เกิดจากคนใจร้ายไม่อาจเทียบเลยกับความเจ็บปวดในขณะนี้ คงหมดเวลาของเธอแล้วสินะปลายรุ้ง…
แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ เมื่อไม่มีเขาอยู่เคียงข้าง จะมีประโยชน์อะไรกันเล่า ที่เธอจะมีชีวิตอยู่
แต่ไม่นะ เธอไม่อยากรู้หรือปลายรุ้ง ว่าทำไมคนที่เขารักและคิดถึงเธอทุกเวลา เอ่ยคำลาเธอ และทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง...ทนอีกหน่อยไม่ดีหรือ
สองความรู้สึกตีกันยุ่งในส่วนลึก หัวใจเริ่มเจ็บถี่ขึ้น มือน้อยขยุ้มหัวใจของตัวเองให้คลายความเจ็บ แต่มันยิ่งเจ็บมากขึ้นจนปลายรุ้งแทบจะทนไม่ไหว แต่มันกลับหายใจเร็วและถี่ขึ้น ริมฝีปากบางขบกันจนเจ็บ ดวงหน้าซีดเซียวยังคงถูกความหมองครอบครอง...ใกล้แล้วใช่ไหมปลายรุ้ง
น้ำตาของความเจ็บปวดรินไหลไม่ขาดสาย กำลังใจที่จะทำให้เธอต่อสู้กับความเจ็บในหัวใจไม่มีอีกแล้ว มือเรียวปาดน้ำใสออกจากพวงแก้ม นัยน์ตาช้ำทอดไปยังรุ้งงามที่ขอบฟ้าไกลที่ยังเป็นเพื่อน รอยยิ้มน้อยๆ ส่งไปให้ยังฟ้ากว้าง
“ต้นหนาว” ปลายรุ้งเอ่ยชื่อของคนที่ทิ้งเธอไปแผ่วเบา
“ไม่ว่าจะยังไง เราก็ยังรักหนาวเสมอ”
“เราไม่อาจเข้าใจเลย ว่าทำไม เกิดอะไรขึ้นกับเราสองคน” คำรำพึงถึงคนรักเริ่มสั่นเครือ หัวใจยิ่งเต้นแรง จนเหมือนกับมันจะแหลกลงเสียให้ได้
“เมื่อความรักของเรา หนาวไม่ต้องการ” เธอหยุดก่อนที่ดวงตาช้ำคู่สวยจะแข็งกร้าวขึ้น
“เราก็จะขอคืน”
รอยยิ้มเศร้าเบาบางผุดขึ้นที่ริมฝีปาก เธอกำลังจะเข้มแข็งขึ้น ในขณะที่หัวใจของการมีชีวิตอยู่เริ่มอ่อนแอลง
“ความรักของเราที่มีต่อหนาว...เราขอฝากเจ้าไว้นะ...เจ้าสายรุ้ง” รุ้งงามที่ทอดโค้งขอบฟ้าวาววับดุจคำรับรู้ในคำฝากฝังนั้น
“สักวัน...เราจะมาขอคืน” รอยยิ้มเบาบางส่งไปให้เป็นคำมั่น รุ้งงามยังคงวาววับ ทอประกายกลับมาเหมือนเป็นคำรับรู้อีกครั้ง
ร่าง ที่สิ้นเรี่ยวแรงของปลายรุ้งทอดกายลงกับพื้นหญ้าที่ยังคงพราวด้วยน้ำฝน น้ำตาไหลรินอาบแก้ม ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น และหัวใจที่เจ็บปวดของเธอก็เริ่มเต้นอ่อนลง...อ่อนลง....
แสงจากสายรุ้งแสนสวยที่ทาบทับแผ่นฟ้าใส เปล่งประกายเรืองรองรอบๆ ร่างที่กำลังจะหลับ...ชั่วนิรันดร์
สายรุ้งเจ้าแวววับ...ทาบทับแผ่นฟ้า
ดวงดาริกาอธิษฐาน...กับรุ้งงาม
ความรักเจ้าเอย...หัวใจมิอาจห้าม
เจ้าทรามเชยฝากรักไว้...ที่ปลายรุ้ง
..................
ขอฝากนิยายเรื่องที่สองของนัฐชาไว้ให้ช่วยเป็นกำลังใจใด้ด้วยนะคะ
ตีพิมพ์กับ สนพ.สมาร์ทบุ๊ค ภายใต้ชื่อเรื่องใหม่....แต่ยังตั้งไม่ได้เลย555+
ขอบคุณๆๆนะคะ
หายไปนานมาก จะยังจำนักหัดเขียนคนนี้ได้หรือเปล่าน๊า
คิดถึงนะคะ
นัฐชา
4/1/55
เวลา 5.30 น.
นัฐชา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ก.พ. 2555, 05:27:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ก.พ. 2555, 05:34:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 1921
| บทที่ 1 เรนโบว์ (Rainbow) >> |
