ข้ามภพ(มา)..Online
อุตส่าห์เกิด...เอ๊ยตายทั้งทีแถมได้เป้นสาวงามข้ามมิติกับเขาเสียแล้ว แต่เดี๋ยวที่นี่มิติไหนนะ ...เกมส์ออนไลน์ ???? เฮ้ย เดี๋ยว ผิดเรื่องแล้วหรือเปล่า!? จะข้ามมิติก็ข้าม เกมส์ออนไลน์ก็ออนไลน์สิ คนเขียน !
Tags: ข้ามภพ,ข้ามมิติ,เกมออนไลน์,เกมส์ออนไลน์,วิญญาณ,ผี,แฟนตาซี
ตอน: เริ่ม(ปุ๊บก็เป็น)เรื่อง(ปั๊บ) !!
ข้ามภพ(มา)..Online
เริ่ม(ปุ๊บก็เป็น)เรื่อง(ปั๊บ) !!
มัลลิกา เจริญโภคนาทิพาทรัพย์ยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แม้เครื่องบินจะทะยานขึ้นจากท้องฟ้ามาได้สักพักใหญ่ๆแล้ว จนวีดีโอสอนต่างๆจบ... แอร์โฮเตสเสิร์ฟน้ำและอาหารจบ.... เจ้าหล่อนก็ยังยิ้มกับเมฆบ้าง กับฟ้าบ้าง หรือกับตัวเองในกระจกบ้างอยู่ดี
หญิงสาวกำลังปลาบปลื้มใจอย่างสุดแสน ....ต่อเนื่องมาตั้งแต่เมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน
“จริงง่ะ พี่เมย์” หล่อนถามลูกพี่ลูกน้องด้วยนัยน์ตาเบิ่งกว้างยิ่งกว่าไข่ห่าน ที่คนถูกถามแทบผงะ
“จริงย่ะ” มลฤดีหรือที่น้องๆเรียกว่าเมย์...แต่อากงอาม่าเรียกว่าอาเหมยจิ้มน้องสาว เป็นเชิงให้ถอยไปห่างๆหน่อย “ฉันจะยกให้ ถือซะว่าเป็นแต๊ะเอียของปีนี้ไป เป็นไง...ได้ตั๋วเครื่องบินไปกลับฮ่องกงเชียวนะ จะเอาไหม”
“เอาสิคะคุณพี่” น้องสาวตอบอย่างแทบจะไม่ต้องคิด ไม่ทันสังเกตอาการโล่งใจของคนให้
มลฤดีทำหน้าวางภูมิว่า “เชอะ จงสำนึกในความใจกว้างดุจมหาสมุทรของฉันซะ” ขณะที่ในใจหล่อนนั้น กำลังรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก
ตั๋วเครื่องบินนี้หญิงสาวได้มาเปล่าแต่ไม่ฟรี เพราะของฟรีหรือจะหาได้ในโลก เพราะแม้ตั๋วไปกลับจะร่อนมาถึงต่อหน้า แต่เบื้องหลังของมันนั้น ทำเอามลฤดีปวดหัวจี๊ด ต้องหาทางอัปเปหิตั๋วนี้ออกไปโดยด่วน
มองซ้ายไปทางเพื่อนฝูง แต่ละคนก็ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้น ค่อนหนึ่งก็มีส่วนร่วมในตั๋วเครื่องบินนี้ไปแล้ว มองทางขวาไปทางญาติๆ จะเอาให้ไปก็มีปัญหาอีก ต้องมองต่ำลงมาที่ลูกพี่ลูกน้องนี่แหละ มลฤดีถึงเล็งเห็นว่าปีนี้ มัลลิกา ลูกพี่ลูกน้องของหล่อนกำลังจะจบมหาวิทยาลัยแล้ว แถมเจ้าตัวยังมีประสบการณ์แบกเป้ท่องเที่ยวแบบยาจกอย่างโชกโชน ตะลุยสามเหลี่ยมทองคำ ท่องจีน ทัวร์ลาวมาแล้ว จึงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ถ้าหากจะเดินทาง
ซึ่งก็พอดีว่าคนอย่างมัลลิกานั้น...หล่อนตระเวนได้หลายย่านน้ำ แต่ทุกคราวก็ไปอย่างยาจก....นั่งรถไฟฟรีบ้างล่ะ ข้ามเรือต่อรถบ้างล่ะ หนนี้จึงเป็นหนึ่งในน้อยครั้งที่หล่อนจะได้ขึ้นเครื่องบิน แถมยังไปเที่ยวสถานที่ไม่ลำบากอย่างฮ่องกงอีกต่างหาก !
“จริงๆเลยนะพี่เมย์” มัลลิกาพึมพำ “หนสุดท้ายที่ลี่ได้ขึ้นเครื่องบินนะ ฮูย...จะสิบปีแล้วมั้ง ตั้งแต่สมัยป๊ากะม๊ายังยอมออกค่าเครื่องบินให้ ไม่เหมือนเดี๋ยวนี้...”
พูดมาถึงตอนท้าย คนรับก็ชักทำหน้าเหม่อ ให้มลฤดีต้องรีบเปลี่ยนอารมณ์อีกฝ่าย
“สำนึกไว้ล่ะกันน่า” หล่อนไม่ลืมย้ำ “นี่เห็นแกจะเรียกจบด้วยแล้วนะ ยัยลี่ ฉันถึงอยากให้ไปเปิดหูเปิดตาในที่เจริญหูเจริญตามั่ง ไม่ใช่วันๆเข้ารกเข้าพงอย่างเดียว”
น้องสาวค้อนควัก
“รกพงที่ไหนกัน ก็แค่คนชอบต้นไม้ชอบธรรมชาติเอง”
มลฤดีคร้านจะส่ง หล่อนเขี่ยซองสีขาวสะอาดตาผิดธรรมเนียมแต๊ะเอีย แต่ไม่มีใครถือให้อีกฝ่ายด้วยท่าทางคล้ายเขี่ยของที่หล่อนไม่กินออกจากจาน
“เอาไป มันใช้ได้ภายในเดือนนี้ ก็จัดแจงหาเวลาแล้วก็เงินทุนเองนะยะ ฉันไม่มีให้ ให้ตั๋วไปก็บุญแล้ว”
“เจ้าค่า คุณพี่”
มัลลิกาไม่เดือดร้อนในข้อที่พี่สาวยกมา หล่อนพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง แถมตัวเองก็ไม่ใช่คนช่างช็อปช่างซื้ออะไรอยู่แล้ว ของอย่างเดียวที่มีค่าที่สุดที่หล่อนจะพกไปก็มีแต่กล้องถ่ายรูป กับเม็มโมรี่การ์ดที่เห็นทีคงต้องตุนกันไว้เยอะๆหน่อย เวลาไปถ่ายรูป
คิดอย่างนั้นแล้ว หล่อนก็เลยอารมณ์ดีมาตลอดหนึ่งสัปดาห์ก่อนออกเดินทาง จนขนาดเหล่าม่าที่เดินผ่านมา ถามว่าหล่อนมาทำอะไรในบ้านหลังใหญ่ของแก มัลลิกาก็ยังตอบไปอย่างร่าเริงว่า
“หนูก็อาลี่ไงเหล่าม่า” หล่อนชี้ตัวเอง พลางแนะนำด้วยชื่อที่ทุกคนเรียก “ลูกป๊าชัย หลานก๋งเส็ง เหลนเหล่าม่าไง”
หญิงชราอายุย่างร้อยเขม้นมอง ก่อนร้องอ่อ จำได้ๆ แล้วเดินเข้าบ้านไปถามทักคนอื่นต่อ มัลลิกาก็ไม่ว่าอะไร
หล่อนยังอารมณ์ดีกระทั่งนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ในเครื่องบินจนนอนไม่หลับ แม้ใกล้จะถึงฮ่องกงแล้วก็ตาม
ผู้ชายอีกสองคนที่นั่งใกล้ๆชำเลืองมองมัลลิกานิดๆ ก่อนเขยิบตัวห่าง ให้หญิงสาวหันไปยิ้มยิงฟังให้ จนอีกฝ่ายได้แต่ยิ้มแหยๆตอบมา ก่อนพึมพำแผ่วเป็นภาษาจีนที่มัลลิกาฟังไม่ออก และไม่คิดสนใจฟัง
หญิงสาวจะถึงฮ่องกงในตอนหัวค่ำ ตอนนั้นไฟต่างๆบนถนนคงเริ่มส่องแสงให้หล่อนเตรียมพร้อมขยับกล้องแล้ว
มัลลิกายกขาในถุงน่องสีดำขึ้นไขว้ อดใจรอและทำตามขั้นตอน จนในที่สุด ผู้โดยสารที่หนาตาก็เริ่มทยอยกันเดินออกไป
หล่อนคว้ากระเป๋ากล้องของตัวเอง ลุกออกไปเป็นรายท้ายๆ ก่อนหน้าสองหนุ่มที่นั่งข้างๆและหันไปคุยกับเพื่อนร่วมเดินทางที่อยู่แถวหน้าอีกสามคน
หากอารามรีบร้อน บวกกับความไม่ทันระวังของอีกฝ่าย มัลลิกาไม่ได้รู้สึกนิดว่าพวงกุญแจของหล่อนเกี่ยวติดบางอย่างมา
จนกระทั่งหญิงสาวกำลังจะย่างเท้าออกจากเครื่องนั่นแหละ
“Hey !! Miss !!!”
หล่อนชะงัก ทันเห็นว่ากระเป๋าของตัวเองเกี่ยวบางอย่าง คล้ายเป็นกล่องใส่แผ่นซีดีติดมาด้วยเข้าเสียแล้ว
“ตายล่ะหว่า...” เธอพึมพำ พยายามแกะแก้ พอดีกับที่อีกฝ่ายพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วและรุนแรง
มือของเขาเอื้อมไปตะปบบนกล่องนั้นอย่างรวดเร็ว หากพละกำลังที่เหลือเฟือนั้นทำให้มัลลิกาผงะ และเสียจังหวะลงพร้อมกับแผ่นที่ถูกกระชากออกจากมือของชายต่างชาติด้วยแรงที่มากกว่าอย่างแรงโน้มถ่วงของโลก
พร้อมร่างของมัลลิกาที่กลิ้งกระดอนลงจากท่าเทียบเครื่องบิน !!!
<>:<>:<>:<>:<>
มาแบบสั้นๆค่ะ....เรื่องนี้เขียนแบบสบาย ผ่อนคลายจากอีกเรื่อง (หนึ่งความฝันฯ) ค่ะ เรื่องเป็นยังไงก็...ตามชื่อเรื่องเลยค่ะ ^___^
เรื่องนี้ขออัพรายสะดวกนะคะ อาจมาทีละนิดทีละหน่อย แต่ไม่ห่างหายไปนานค่า ><
เริ่ม(ปุ๊บก็เป็น)เรื่อง(ปั๊บ) !!
มัลลิกา เจริญโภคนาทิพาทรัพย์ยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แม้เครื่องบินจะทะยานขึ้นจากท้องฟ้ามาได้สักพักใหญ่ๆแล้ว จนวีดีโอสอนต่างๆจบ... แอร์โฮเตสเสิร์ฟน้ำและอาหารจบ.... เจ้าหล่อนก็ยังยิ้มกับเมฆบ้าง กับฟ้าบ้าง หรือกับตัวเองในกระจกบ้างอยู่ดี
หญิงสาวกำลังปลาบปลื้มใจอย่างสุดแสน ....ต่อเนื่องมาตั้งแต่เมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน
“จริงง่ะ พี่เมย์” หล่อนถามลูกพี่ลูกน้องด้วยนัยน์ตาเบิ่งกว้างยิ่งกว่าไข่ห่าน ที่คนถูกถามแทบผงะ
“จริงย่ะ” มลฤดีหรือที่น้องๆเรียกว่าเมย์...แต่อากงอาม่าเรียกว่าอาเหมยจิ้มน้องสาว เป็นเชิงให้ถอยไปห่างๆหน่อย “ฉันจะยกให้ ถือซะว่าเป็นแต๊ะเอียของปีนี้ไป เป็นไง...ได้ตั๋วเครื่องบินไปกลับฮ่องกงเชียวนะ จะเอาไหม”
“เอาสิคะคุณพี่” น้องสาวตอบอย่างแทบจะไม่ต้องคิด ไม่ทันสังเกตอาการโล่งใจของคนให้
มลฤดีทำหน้าวางภูมิว่า “เชอะ จงสำนึกในความใจกว้างดุจมหาสมุทรของฉันซะ” ขณะที่ในใจหล่อนนั้น กำลังรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก
ตั๋วเครื่องบินนี้หญิงสาวได้มาเปล่าแต่ไม่ฟรี เพราะของฟรีหรือจะหาได้ในโลก เพราะแม้ตั๋วไปกลับจะร่อนมาถึงต่อหน้า แต่เบื้องหลังของมันนั้น ทำเอามลฤดีปวดหัวจี๊ด ต้องหาทางอัปเปหิตั๋วนี้ออกไปโดยด่วน
มองซ้ายไปทางเพื่อนฝูง แต่ละคนก็ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้น ค่อนหนึ่งก็มีส่วนร่วมในตั๋วเครื่องบินนี้ไปแล้ว มองทางขวาไปทางญาติๆ จะเอาให้ไปก็มีปัญหาอีก ต้องมองต่ำลงมาที่ลูกพี่ลูกน้องนี่แหละ มลฤดีถึงเล็งเห็นว่าปีนี้ มัลลิกา ลูกพี่ลูกน้องของหล่อนกำลังจะจบมหาวิทยาลัยแล้ว แถมเจ้าตัวยังมีประสบการณ์แบกเป้ท่องเที่ยวแบบยาจกอย่างโชกโชน ตะลุยสามเหลี่ยมทองคำ ท่องจีน ทัวร์ลาวมาแล้ว จึงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ถ้าหากจะเดินทาง
ซึ่งก็พอดีว่าคนอย่างมัลลิกานั้น...หล่อนตระเวนได้หลายย่านน้ำ แต่ทุกคราวก็ไปอย่างยาจก....นั่งรถไฟฟรีบ้างล่ะ ข้ามเรือต่อรถบ้างล่ะ หนนี้จึงเป็นหนึ่งในน้อยครั้งที่หล่อนจะได้ขึ้นเครื่องบิน แถมยังไปเที่ยวสถานที่ไม่ลำบากอย่างฮ่องกงอีกต่างหาก !
“จริงๆเลยนะพี่เมย์” มัลลิกาพึมพำ “หนสุดท้ายที่ลี่ได้ขึ้นเครื่องบินนะ ฮูย...จะสิบปีแล้วมั้ง ตั้งแต่สมัยป๊ากะม๊ายังยอมออกค่าเครื่องบินให้ ไม่เหมือนเดี๋ยวนี้...”
พูดมาถึงตอนท้าย คนรับก็ชักทำหน้าเหม่อ ให้มลฤดีต้องรีบเปลี่ยนอารมณ์อีกฝ่าย
“สำนึกไว้ล่ะกันน่า” หล่อนไม่ลืมย้ำ “นี่เห็นแกจะเรียกจบด้วยแล้วนะ ยัยลี่ ฉันถึงอยากให้ไปเปิดหูเปิดตาในที่เจริญหูเจริญตามั่ง ไม่ใช่วันๆเข้ารกเข้าพงอย่างเดียว”
น้องสาวค้อนควัก
“รกพงที่ไหนกัน ก็แค่คนชอบต้นไม้ชอบธรรมชาติเอง”
มลฤดีคร้านจะส่ง หล่อนเขี่ยซองสีขาวสะอาดตาผิดธรรมเนียมแต๊ะเอีย แต่ไม่มีใครถือให้อีกฝ่ายด้วยท่าทางคล้ายเขี่ยของที่หล่อนไม่กินออกจากจาน
“เอาไป มันใช้ได้ภายในเดือนนี้ ก็จัดแจงหาเวลาแล้วก็เงินทุนเองนะยะ ฉันไม่มีให้ ให้ตั๋วไปก็บุญแล้ว”
“เจ้าค่า คุณพี่”
มัลลิกาไม่เดือดร้อนในข้อที่พี่สาวยกมา หล่อนพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง แถมตัวเองก็ไม่ใช่คนช่างช็อปช่างซื้ออะไรอยู่แล้ว ของอย่างเดียวที่มีค่าที่สุดที่หล่อนจะพกไปก็มีแต่กล้องถ่ายรูป กับเม็มโมรี่การ์ดที่เห็นทีคงต้องตุนกันไว้เยอะๆหน่อย เวลาไปถ่ายรูป
คิดอย่างนั้นแล้ว หล่อนก็เลยอารมณ์ดีมาตลอดหนึ่งสัปดาห์ก่อนออกเดินทาง จนขนาดเหล่าม่าที่เดินผ่านมา ถามว่าหล่อนมาทำอะไรในบ้านหลังใหญ่ของแก มัลลิกาก็ยังตอบไปอย่างร่าเริงว่า
“หนูก็อาลี่ไงเหล่าม่า” หล่อนชี้ตัวเอง พลางแนะนำด้วยชื่อที่ทุกคนเรียก “ลูกป๊าชัย หลานก๋งเส็ง เหลนเหล่าม่าไง”
หญิงชราอายุย่างร้อยเขม้นมอง ก่อนร้องอ่อ จำได้ๆ แล้วเดินเข้าบ้านไปถามทักคนอื่นต่อ มัลลิกาก็ไม่ว่าอะไร
หล่อนยังอารมณ์ดีกระทั่งนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ในเครื่องบินจนนอนไม่หลับ แม้ใกล้จะถึงฮ่องกงแล้วก็ตาม
ผู้ชายอีกสองคนที่นั่งใกล้ๆชำเลืองมองมัลลิกานิดๆ ก่อนเขยิบตัวห่าง ให้หญิงสาวหันไปยิ้มยิงฟังให้ จนอีกฝ่ายได้แต่ยิ้มแหยๆตอบมา ก่อนพึมพำแผ่วเป็นภาษาจีนที่มัลลิกาฟังไม่ออก และไม่คิดสนใจฟัง
หญิงสาวจะถึงฮ่องกงในตอนหัวค่ำ ตอนนั้นไฟต่างๆบนถนนคงเริ่มส่องแสงให้หล่อนเตรียมพร้อมขยับกล้องแล้ว
มัลลิกายกขาในถุงน่องสีดำขึ้นไขว้ อดใจรอและทำตามขั้นตอน จนในที่สุด ผู้โดยสารที่หนาตาก็เริ่มทยอยกันเดินออกไป
หล่อนคว้ากระเป๋ากล้องของตัวเอง ลุกออกไปเป็นรายท้ายๆ ก่อนหน้าสองหนุ่มที่นั่งข้างๆและหันไปคุยกับเพื่อนร่วมเดินทางที่อยู่แถวหน้าอีกสามคน
หากอารามรีบร้อน บวกกับความไม่ทันระวังของอีกฝ่าย มัลลิกาไม่ได้รู้สึกนิดว่าพวงกุญแจของหล่อนเกี่ยวติดบางอย่างมา
จนกระทั่งหญิงสาวกำลังจะย่างเท้าออกจากเครื่องนั่นแหละ
“Hey !! Miss !!!”
หล่อนชะงัก ทันเห็นว่ากระเป๋าของตัวเองเกี่ยวบางอย่าง คล้ายเป็นกล่องใส่แผ่นซีดีติดมาด้วยเข้าเสียแล้ว
“ตายล่ะหว่า...” เธอพึมพำ พยายามแกะแก้ พอดีกับที่อีกฝ่ายพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วและรุนแรง
มือของเขาเอื้อมไปตะปบบนกล่องนั้นอย่างรวดเร็ว หากพละกำลังที่เหลือเฟือนั้นทำให้มัลลิกาผงะ และเสียจังหวะลงพร้อมกับแผ่นที่ถูกกระชากออกจากมือของชายต่างชาติด้วยแรงที่มากกว่าอย่างแรงโน้มถ่วงของโลก
พร้อมร่างของมัลลิกาที่กลิ้งกระดอนลงจากท่าเทียบเครื่องบิน !!!
<>:<>:<>:<>:<>
มาแบบสั้นๆค่ะ....เรื่องนี้เขียนแบบสบาย ผ่อนคลายจากอีกเรื่อง (หนึ่งความฝันฯ) ค่ะ เรื่องเป็นยังไงก็...ตามชื่อเรื่องเลยค่ะ ^___^
เรื่องนี้ขออัพรายสะดวกนะคะ อาจมาทีละนิดทีละหน่อย แต่ไม่ห่างหายไปนานค่า ><
เสวี่ยอวี้ถาน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 ก.พ. 2555, 19:55:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 ก.พ. 2555, 19:55:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 1253
| ตอนที่ 1 ตายแล้วไปไหน !??? (1) >> |
เทียนจันทร์ 11 ก.พ. 2555, 20:07:55 น.
โอเคค่ะ ยังไงก็ได้ตามสะดวกแล้วแต่คนเขียน
โอเคค่ะ ยังไงก็ได้ตามสะดวกแล้วแต่คนเขียน