Missing Love
(ภาคต่อของพาย) เมื่อเขาทำรักหายไปจนมาเจอเธอ และเธอตั้งใจพลาดความรักเพื่อความสำเร็จ แล้วเขาจะทำให้เธอหันมาสนใจความรักได้อย่างไร
Tags: พาย แจ็คลีน
ตอน: ML025(จบ)
Missing Love บทส่งท้าย (25)
แม้จะมีโทรศัพท์เข้าอยู่ตลอด เพราะงานที่มีปัญหา แต่เพราะประสบการณ์หายไป ทำให้เขาต้องรื้อฟื้นความทรงจำให้ไว ตอนนี้เขาก็เริ่มจำได้ เห็นภาพความทรงจำอยู่บ้าง เวลาโดนถามเรื่องงาน เขาก็เห็นภาพลางๆ ก่อนจะประมวลผลเร็วแล้วตอบได้ แสดงว่าเขาจะค่อยๆ ฟื้นความทรงจำได้ในเร็ววัน
วันนี้เธอไม่อยู่เป็นเพื่อน เขาก็ต้องอยู่ตามลำพัง แขนขยับได้ดีขึ้น ขาก็เดินได้สะดวก เขาเดินเล่นในสวน มองเก้าอี้ข้างสวน นั่งลงแล้วซึมซับธรรมชาติไปเรื่อยๆ จนเย็นย่ำ เขาก็ยังนั่งอยู่ แม้ฟ้ามืด แต่คืนนี้จันทร์ฉายแสงสวยงาม
แปลกที่เขารักบรรยากาศแบบนี้ คล้ายกับมีอะไรสำคัญ และเหมือนเขาเคยนั่งจ้องมองท้องฟ้าแบบนี้ ครุ่นคิดถึงบางอย่างที่สำคัญ เขาพยายามนึกต่อ
“มานั่งทำอะไรตรงนี้คะ” แจ็คลีนนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดียวกัน เมื่อเขาขยับให้นั่ง
“แค่รู้สึกว่าชอบบรรยากาศตอนนี้น่ะ” ทรงธรรมบอก ก่อนเอื้อมมือไปโอบไหล่เธอ แล้วก็จ้องมองเธอ คล้ายมีบางอย่างที่สำคัญ ก่อนถาม “ผมเคยทำแบบนี้หรือเปล่านะ”
แจ็คลีนหัวเราะได้เรื่อยๆ โดยเฉพาะเวลาที่เขาถามอะไรแปลกๆ ก่อนจะตอบ “ช่างมันเถอะค่ะ ไว้ค่อยนึกก็ได้”
“ไม่ๆ ผมว่าเคย แต่นอกจากโอบไหล่คุณแบบนี้ นั่งหันหน้าเข้าหากันแบบนี้ ผมลืมอะไรไปหรือเปล่านะ” ทรงธรรมพยายามระลึกครั้งใหญ่
เขาตื่นเต้น เพราะรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่าง ก่อนตกใจเพราะถูกเธอจูบอย่างหนักหน่วง แล้วเขาก็โอบกอดเธอแน่น และเมื่อหลับตาภาพความทรงจำต่างๆ ที่ยังปะติดปะต่อไม่ได้ ก็ถูกดึงออกมาจากจิตใต้สำนึก เป็นผลให้เขามึนงงอย่างหนัก ก่อนหมดแรงแล้วโน้มไปทางเธอ
“คุณเป็นอะไรไหม” แจ็คลีนถามเขาที่กำลังซบหน้าที่ไหล่เธอ ด้วยความเป็นห่วง
“เปล่า ความทรงจำมันมากเกินรับเท่านั้น ผมรักคุณนะ แจ็ค” ทรงธรรมยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน “แต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าจะสามารถดูแลคุณได้ไหม”
คำพูดแบบนี้คงไม่ใช่คำพูดของหนุ่มช่างฝันเมื่อสิบกว่าปีก่อนแน่นอน
“ใครให้คุณมาดูแลฉัน ทำไมไม่คิดว่าฉันก็ดูแลตัวเองได้บ้างล่ะคะ” แจ็คลีนสวมกอดเขา เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นพร้อมแววตาจริงจัง ดูเครียดแต่เป็นผู้ใหญ่
“พอความทรงจำหายไป ผมก็คิดมาตลอดว่ามีสิ่งสำคัญที่ผมไม่ควรจะลืม ถึงผมอยากให้คุณคอยดูแลผมตลอด แต่ผมก็ยังติดหัวโบราณอยู่ดี ผมอยากเป็นคนที่คอยดูแลคุณ” ทรงธรรมจูบหน้าผากของเธอ แล้วกล่าวขอบคุณอีกหลายคำ ที่เธอไม่ทิ้งเขา
“ทางสนามบินจะจ่ายค่าชดเชยที่คุณต้องเจออุบัติเหตุไม่คาดฝัน ฉันว่าแค่นั้นก็มากพอที่จะดูแลฉันได้แล้วล่ะค่ะ” แจ็คลีนบอกเขาให้คลายกังวลเรื่องเงิน
“เฮ้อ ไม่คิดอยากได้เงินจากวิธีนี้หรอกนะ แต่รู้ไหม เพราะเกิดอุบัติเหตุนี่แหละ ผมถึงตัดใจจากคุณไม่ได้ และจะไม่มีวัน” ทรงธรรมบอกเธอพร้อมโอบกอดเธอเอาไว้
มนต์แสงจันทร์นำให้เขากับเธอผูกพันกันอย่างเหนียวแน่น จูบท่ามกลางแสงจันทร์กับหลบภัยที่ชะง่อนผาท่ามกลางแสงจันทร์ ทั้งหมดเพราะชะตาชักนำ
“งั้นก็อย่าตัดใจ ฉันไม่อยากให้คุณกังวลเรื่องดูแลความปลอดภัยของฉัน สิ่งที่ฉันอยากให้คุณดูแลคือความรู้สึกฉัน กังวลเรื่องนี้อย่างเดียวก็พอแล้ว เรื่องอื่น ถ้าฉันไม่จัดการเอง พ่อแม่ฉันก็จัดการเองล่ะ คุณแม่ฉันอาจจะบอกคุณว่าคุณเป็นผู้ชายที่ดูแลคนที่ตัวเองรักไม่ได้ แต่ท่านก็บอกคุณด้วยไม่ใช่เหรอว่า เรื่องบางอย่างถ้าทำเองไม่ได้ก็ต้องขอความช่วยเหลือน่ะ” แจ็คลีนพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจสิ่งที่แม่เธอพยายามสื่อกับเขา
“แต่...” ทรงธรรมจะแย้งเธอ ถ้าเป็นคนอื่นเขาไม่ต้องเสียเวลาแย้ง ยกเว้นเธอคนเดียวเท่านั้น
“ไม่มีแต่ ฉันจะจัดการเอง ถึงคุณจะบอกว่าหัวโบราณ แต่ฉันก็เป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่ ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณนอกจากให้คุณดูแลความรู้สึกฉัน ดูแลความรักของเรา เพราะยังมีอะไรอีกมากจะผ่านเข้ามาในชีวิตเรา” แจ็คลีนยังคงกอดเขาเอาไว้ ราวกับกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ
ทรงธรรมเจอกอดแบบนี้ เขาก็ต้องปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว เหมือนเขาจะมีจุดอ่อนในชีวิตที่น่าเก็บถนอมเอาไว้มากที่สุด และเป็นจุดอ่อนที่ช่วยให้เขาอ่อนโยนลงไปมาก
“ผมรักคุณ” ทรงธรรมไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากพูดความรู้สึกของเขาเท่านั้น
“ถ้าคุณรักฉัน ขอให้คุณสนใจแต่ฉันได้ไหม อย่าสนใจคำพูดคนอื่น สนใจสิ่งที่คุณเป็น สิ่งที่คุณตั้งใจเท่านั้น อย่าให้คนอื่นบอกคุณว่าคุณรู้สึกยังไง แต่ขอให้คุณรู้ว่าจริงๆ แล้วคุณกับฉันรู้สึกยังไง” แจ็คลีนคิดจะพูดต่อแต่ก็คงยากเต็มที เพราะถูกเขาจูบและโอบกอดเธอแน่นจนแทบแยกจากกันไม่ได้
เสียงกระแอมทำให้เขาต้องรีบปล่อยเธอ ทั้งสองต่างก็ไม่กล้ามองหน้ากันเพราะเริ่มเขินอาย พายได้แต่ยักไหล่ ก่อนจะพูดอย่างไม่จริงจังนัก “ไม่คิดว่ากลับบ้านมา จะเจอลูกพาหนุ่มมานั่งจูบกันในสวนแฮะ”
“คุณแม่น่ะ” แจ็คลีนเขินอายมากขึ้น
“เข้าบ้านได้แล้ว อย่าเปรี้ยวนักเลย ลูกรัก ปาปารัซซี่ที่ตามพี่ของลูก ถ่ายไปได้หลายรูปแล้วล่ะ” พายพูดก่อนเดินเข้าบ้าน เพราะคนอื่นไม่กล้าออกมาเรียกทั้งสองคน “คนหิวรอเพียบแล้วล่ะ นายด้วยนะ เห็นเฮนริคว่านั่งอยู่ในสวนตั้งแต่บ่ายแล้ว ทำเหมือนมีอะไรต้องคิดเยอะนี่”
“ครับ ผมได้ความทรงจำกลับมาเยอะ โดยเฉพาะเรื่องของแจ็ค” ทรงธรรมพูดกับพาย
“งั้นนายก็จำที่ฉันพูดได้แล้วสินะ” พายเตือนสติเขานิดๆ
ทรงธรรมพยายามทบทวนแล้วก็ค้นเจอ “ครับ ผมจำได้”
“ถ้าอยากได้ลูกสาวฉันล่ะก็ ทำให้พ่อเขาสบายใจหน่อย สามีฉันเขาคิดมาก” พายพูดตรงจนโดนลูกสาวตีแขนเข้าให้ “อะไรล่ะ ลูกก็รู้ว่าแม่ชอบพูดตรงๆ”
แจ็คลีนยังเขินอายอยู่ ได้แต่กอดแขนแม่เอาไว้แน่น
เมื่อถึงห้องอาหาร กาเบรียลนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ มีเก้าอี้ว่างอยู่ด้านหนึ่ง อีกด้านมีกิ่ง อิคารัส ลูกชายและลูกสะใภ้ อีกด้านเป็นที่นั่งของภรรยาเขากับไพรด์ แล้วเว้นที่ว่างให้แจ็คลีนนั่งตรงกลาง อีกด้านของไพรด์เป็นทรงธรรม
พอทุกคนนั่งครบ อาหารจานแรกก็ลงโต๊ะ ก่อนกาเบรียลทำให้ทุกคนปั่นป่วน “เมื่อไรจะกลับเมืองไทย”
ปฏิกิริยาแต่ละคนแตกต่าง พายหัวเราะเป็นคนแรก เพราะคิดอยู่ว่าสามีต้องพูดแบบนี้ ขณะที่คนอื่นทำท่าทางอึ้งๆ แล้วกระอักกระอ่วนไปตามๆ กัน
“ก็มันจริง ไม่ได้รังเกียจเธอหรอกนะ แต่ฉันไม่ค่อยพอใจเรื่องข่าวของแจ็คกับเธอเท่าไร ต่อให้คนทั้งโลกจะมองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา แต่เพราะเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเธอ มันยังไม่เคลียร์ ฉันก็ไม่อยากให้ลูกสาวฉันเป็นข่าวแบบนี้” กาเบรียลอธิบายเหตุผล แล้วตบท้ายได้น่าอึ้งอีกที “ฉันรู้ว่าวัฒนธรรมไทยเป็นยังไง เธอคงไม่อยากให้ลูกสาวเธอย้ายไปอยู่กับผู้ชาย หรือให้ผู้ชายย้ายมาอยู่ด้วย ก่อนจะแต่งงานหรือคบหากันอย่างมีอนาคตหรอกนะ”
ทรงธรรมนิ่งอึ้ง พูดไม่ออกเลยทีเดียว เขาพยายามมองไปทางแจ็คลีน ที่ตอนนี้ก้มหน้านิ่งมาก
“เอาล่ะ จานหลักมาแล้ว” พายพูดทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ก่อนมองสามีที่กำลังมองเธออย่างอึ้งๆ “ฉันรู้ๆ เฮ้อ พักสักวันได้ไหม เพิ่งกลับมาจากดูไบไม่นาน ร้อนก็ร้อน สาวก็ไม่ได้เกี้ยว มีแต่ผู้ชายขี้งอนตรงนี้เนี่ย”
พายยกมือขึ้นลูบดวงหน้าสวยหวานของเขา จีบเขาต่อหน้าลูกๆ หลานๆ ทำเอาแต่ละคนแอบยิ้มกันเลยทีเดียว
“เธอนี่ชอบหาเรื่องชวนหัวอยู่เรื่อย” กาเบรียลจับมือเธอเอาไว้ แล้วไม่ยอมปล่อย
“ก็ให้ทำไง ลูกรักไปแล้ว จะห้ามก็คงไม่ทันแล้วล่ะ เอาเป็นว่าฉันกับเฮนริคจะจัดการให้ทุกอย่างเข้าที่ รับรองความปลอดภัยทุกสถาน ทำได้ไหม เฮนริค” พายหันไปถามคนสนิทของสามี
“ครับ มาดาม” เฮนริครับคำ ก่อนเดินออกไปสั่งงาน แล้วเดินกลับมาประจำที่
“แก้ปัญหาได้แล้ว” พายพูดอย่างอารมณ์ดี
“ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวเรานะ” กาเบรียลพูดแล้วยิ้มให้
“เฮ้อ พ่อน่ะ ทำเราแทบแย่” มิคาเอลพูดขึ้นอย่างโล่งใจ ก่อนยื่นมือไปจับมือกับว่าที่น้องเขย “คิดเรื่องแต่งงานให้ไว ก่อนที่พ่อจะเปลี่ยนใจ”
ทรงธรรมค่อยยิ้มออก แล้วจับมือกับพี่ชายเธอ “ขอบคุณครับ”
“ปกติ ถ้ามีใครพูดกับคุณอย่างกาเบรียลทำ คุณต้องลุกแล้วเดินไปหาเขา กอดเขาเพื่อขอบคุณนะ” อิคารัสพูดขึ้น แล้วก็มองทรงธรรม
ทรงธรรมหันไปมองกาเบรียล ที่พยักหน้าให้ เขาก็ลุกขึ้นยืน เดินไปหาว่าที่พ่อตาที่หัวโต๊ะ ก่อนจะกอดเขาที่ลุกขึ้นกอดกันแทนคำขอบคุณ “ขอบคุณครับ”
“ต้องขอบใจตัวเองด้วย เพราะถ้าเธอค้านเรื่องที่พายจะจัดการให้ ฉันคงไม่ยอมรับเธอเข้าครอบครัวหรอกนะ” กาเบรียลนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม ขณะที่ทรงธรรมนั่งลงที่เก้าอี้ของเขา ขณะเดินผ่านแจ็คลีน เธอเอื้อมมาจับมือเขาแล้วปล่อยเมื่อเขาเดินผ่านไป
“นั่นสิ คงเป็นการไม่ให้เกียรติกัน ถ้ายังแบ่งแยกครอบครัวเธอกับครอบครัวแจ็ค เราคงไม่สบายใจ ถ้ารู้ว่าเราไม่สามารถสนิทสนมกับคนที่จะมาเป็นสามีในอนาคตของแจ็คได้ล่ะนะ โอ๊ย! ตีแม่ทำไม ระวังมือจะ...” พายกำลังจะล้อลูกสาว แต่สามีรีบเอามือปิดปากเธอ
“ไหนเธอบอกว่าคำพูดของพ่อแม่ศักดิ์สิทธินักไง ห้ามแช่งลูกนะ” กาเบรียลรีบเตือน ต่อให้เขาเป็นชาวคริสต์แต่ก็ไม่อยากลบหลู่ความเชื่อของศาสนาอื่น
“โอเคๆ ล้อเล่นเท่านั้น ไม่พูดแล้ว” พายต้องยอมแพ้
ทรงธรรมเห็นพ่อแม่เธอแล้วนึกสนิทใจ ก่อนจะต้องสะอึก
“ห้ามเรียกฉันว่าแม่ ห้ามเรียกกาเบรียลว่าพ่อ เพราะนายอายุห่างเราไม่ถึงยี่สิบปี เรียกพี่ก็ได้นะ” พายพูดทำเอาคนอื่นหัวเราะ
กาเบรียลได้แต่ส่ายหน้ากับพูดล้อเล่นของภรรยา แต่ข้อดีของความขี้เล่นก็ตรงที่ ทำให้เขาคลายเครียดได้เสมอ
“มีเรื่องบางอย่างที่เธอต้องจัดการก่อนกลับเมืองไทย นั่นก็คือ...ปู่ย่าของแจ็ค ยังไงก็ต้องบอกให้รู้เรื่อง แค่รู้เรื่องพอ ไม่ต้องยอมรับหรอกนะ อย่างน้อยต้องเผชิญหน้ากับเขา ในฐานะอนาคตหลานเขย หรือเธอคิดว่าแค่คบไปวันๆ ก็พอล่ะ” พายพูดพร้อมดักคอไปในตัว
ทรงธรรมได้แต่ยอมรับ เขาคิดแล้วว่าต้องดูว่าที่แม่ยายไม่ผิดแน่ เพราะผู้หญิงคนนี้คมลึก ดูเหมือนล้อเล่นตลอดเวลา ไม่จริงจังกับอะไร แต่เอาเข้าจริงๆ พร้อมเฉือดทุกคน
“โธ่! คุณแม่คะ” แจ็คลีนพูดอย่างเกร็งๆ
“ผมจริงจังกับลูกสาวของคุณทั้งคู่ ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากแต่งงานเสียเดี๋ยวนี้เลย แต่ปัญหายังมีมากอยู่ ผมอยากขอเวลาจัดการกับปัญหา ผมอยากให้แจ็คได้ชีวิตแต่งงานอย่างสบายใจมากกว่าครับ” ทรงธรรมพูดอย่างหนักแน่น น้ำเสียงเคร่งขรึมทำให้คนฟังหลายคนพยักหน้า
“ว่าแต่แจ็คอยากแต่งงานแล้วหรือยังเนี่ย อายุแค่ยี่สิบสี่เองนะ” พายพูดขึ้นทำให้คนอื่นๆ หันไปมองแจ็คลีนทันที
“นั่นสิ แจ็คอยากแต่งงานไหม” ไพรด์หันไปถามน้องสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ
“พี่ไพรบ้า! มาถามแจ็คตอนนี้ทำไม” แจ็คลีนจึงตีแขนพี่ชายเข้าให้ แล้วหน้าแดงจัด
“แสดงว่าต้องอยากแต่งแน่ อย่าคิดมาก ดูโจสิ แต่งกับพี่อายุยังไม่ถึงยี่สิบสองด้วยซ้ำไป” มิคาเอลพูดแล้วก็แปลให้ภรรยาฟังอีกภาษา ซึ่งก็โดนฟาดไปทีอย่างเขินๆ
“ดีใจที่เธอไม่เคยเขินจนลงไม้ลงมือกับฉัน” กาเบรียลหันมากระซิบกับภรรยา และเธอก็หัวเราะชอบใจ
“ถ้านายอยากได้แบบนั้นก็คงไม่แต่งงานกับฉันหรอก” พายพูดแล้วดึงเขามาจูบ
ภาพปกติที่ทุกคนชินตา และทรงธรรมก็คิดว่าเขาคงทำให้ชินตาได้ไม่ยากเท่าไรนัก เมื่อทั้งคู่เป็นคู่ที่น่ารัก มั่นเติมความหวานให้ชีวิตคู่อยู่เสมอ
กฎข้อหนึ่งของความรัก...อย่าลืมว่าทั้งคู่ต้องไม่ปล่อยให้อะไร มาหยุดตัวเองไม่ให้เติมความหวานให้กันและกัน
****************************************
****************ได้ตีพิมพ์แล้วลบออกบางส่วนค่า*************
*****จบบริบูรณ์*****
สวัสดีค่ะ
ตอนนี้คิดๆ อยู่ว่าจะทำยังไงดี
แต่ก็เกือบลืมเอาตอนจบมาโพสต์ตามที่บอกไว้
มาแล้วนะคะ บทสรุปสุดท้าย...
ไม่มีภาคต่ออีกแล้วนะคะ 555+
ขอไปเริ่มต้นใหม่กับนิยายเรื่องใหม่ดีกว่า อิอิ
ถึงอย่างนั้นก็มีความสุขกับนิยายชุดนี้จริงๆ
เฮียพายจงเจริญ...
ยังไงแวะมาทักทายที่ http://www.facebook.com/plerngwaree บ้างนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายค่ะ
ป.ล. ร้านทำหนังสือติดต่อกลับมาแล้วค่ะ คิดว่าอาทิตย์หน้าถึงจะมีเวลาทำหนังสือ เขางานยุ่งอ่ะค่ะ
sirinda
คุณ กระเเจะจันทร์ --- มาต่อตอนจบกันเลยนะคะ อิอิ
คุณ ตุ๊งแช่ --- จบแน่ไม่มีตอนต่อ อิอิ
คุณ tuktuk --- ^^ เพื่อสนองความต้องการส่วนตัวด้วยค่ะ งี่เง่ามากๆ คนอ่าน(คนเขียน)ขัดใจ
คุณ ใบบัวน่ารัก --- หมดเคราะห์หมดโศกแล้วค่ะ แก่กว่ารอบกว่าเองงิงิ
คุณ Pat --- 555+ แจ็คอ่ะ คิดแก่กว่าวัยตลอดค่ะ อิอิ
คุณ ร้อยวจี --- สัณชาตญาณดีค่ะ >,< ถึงได้หลงรักเด็กไงค่ะ
คุณ anOO --- เรื่องของเฮเลนม่มีอะไรแล้วค่ะ อิอิ
คุณ konhin --- เดี๋ยวก็คลี่คลายไปได้ด้วยดีค่ะ
คุณ XaWarZd --- เปล่าค่ะ แต่กระทบกระเทือนรุนแรง แต่ไม่ถึงกับสาหัสเท่านั้นค่ะ
คุณ sai --- พ่อของทรงธรรมถูกส่งไปบำบัด ณ ที่แห่งหนึ่งค่ะ
คุณ kaeka --- เกิดใหม่หัวใจดวงเดิม อิอิ
คุณ หนอนฮับ --- ไม่ต้องเริ่มต้นใหม่จ้า แค่ได้คะแนนเพิ่มมากก็เท่านั้นเอง อิอิ
jj-book
คุณ นอนดูดาว --- 555+เห็นด้วยเลย ก็หัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนี่เนอะ
คุณพี่ chakansi --- หวานนิดหน่อย งิงิ
bloggang
คุณ Vicky --- ถ้า สนพ ยอมพิมพ์ ก็จะรีบแจ้งเลยนะคะ
dek-d
คุณ novel --- ทุกอย่างจบลงด้วยดีแน่นอนค่ะ สู้ๆ เช่นกันนะคะ
แม้จะมีโทรศัพท์เข้าอยู่ตลอด เพราะงานที่มีปัญหา แต่เพราะประสบการณ์หายไป ทำให้เขาต้องรื้อฟื้นความทรงจำให้ไว ตอนนี้เขาก็เริ่มจำได้ เห็นภาพความทรงจำอยู่บ้าง เวลาโดนถามเรื่องงาน เขาก็เห็นภาพลางๆ ก่อนจะประมวลผลเร็วแล้วตอบได้ แสดงว่าเขาจะค่อยๆ ฟื้นความทรงจำได้ในเร็ววัน
วันนี้เธอไม่อยู่เป็นเพื่อน เขาก็ต้องอยู่ตามลำพัง แขนขยับได้ดีขึ้น ขาก็เดินได้สะดวก เขาเดินเล่นในสวน มองเก้าอี้ข้างสวน นั่งลงแล้วซึมซับธรรมชาติไปเรื่อยๆ จนเย็นย่ำ เขาก็ยังนั่งอยู่ แม้ฟ้ามืด แต่คืนนี้จันทร์ฉายแสงสวยงาม
แปลกที่เขารักบรรยากาศแบบนี้ คล้ายกับมีอะไรสำคัญ และเหมือนเขาเคยนั่งจ้องมองท้องฟ้าแบบนี้ ครุ่นคิดถึงบางอย่างที่สำคัญ เขาพยายามนึกต่อ
“มานั่งทำอะไรตรงนี้คะ” แจ็คลีนนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดียวกัน เมื่อเขาขยับให้นั่ง
“แค่รู้สึกว่าชอบบรรยากาศตอนนี้น่ะ” ทรงธรรมบอก ก่อนเอื้อมมือไปโอบไหล่เธอ แล้วก็จ้องมองเธอ คล้ายมีบางอย่างที่สำคัญ ก่อนถาม “ผมเคยทำแบบนี้หรือเปล่านะ”
แจ็คลีนหัวเราะได้เรื่อยๆ โดยเฉพาะเวลาที่เขาถามอะไรแปลกๆ ก่อนจะตอบ “ช่างมันเถอะค่ะ ไว้ค่อยนึกก็ได้”
“ไม่ๆ ผมว่าเคย แต่นอกจากโอบไหล่คุณแบบนี้ นั่งหันหน้าเข้าหากันแบบนี้ ผมลืมอะไรไปหรือเปล่านะ” ทรงธรรมพยายามระลึกครั้งใหญ่
เขาตื่นเต้น เพราะรู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่าง ก่อนตกใจเพราะถูกเธอจูบอย่างหนักหน่วง แล้วเขาก็โอบกอดเธอแน่น และเมื่อหลับตาภาพความทรงจำต่างๆ ที่ยังปะติดปะต่อไม่ได้ ก็ถูกดึงออกมาจากจิตใต้สำนึก เป็นผลให้เขามึนงงอย่างหนัก ก่อนหมดแรงแล้วโน้มไปทางเธอ
“คุณเป็นอะไรไหม” แจ็คลีนถามเขาที่กำลังซบหน้าที่ไหล่เธอ ด้วยความเป็นห่วง
“เปล่า ความทรงจำมันมากเกินรับเท่านั้น ผมรักคุณนะ แจ็ค” ทรงธรรมยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน “แต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าจะสามารถดูแลคุณได้ไหม”
คำพูดแบบนี้คงไม่ใช่คำพูดของหนุ่มช่างฝันเมื่อสิบกว่าปีก่อนแน่นอน
“ใครให้คุณมาดูแลฉัน ทำไมไม่คิดว่าฉันก็ดูแลตัวเองได้บ้างล่ะคะ” แจ็คลีนสวมกอดเขา เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นพร้อมแววตาจริงจัง ดูเครียดแต่เป็นผู้ใหญ่
“พอความทรงจำหายไป ผมก็คิดมาตลอดว่ามีสิ่งสำคัญที่ผมไม่ควรจะลืม ถึงผมอยากให้คุณคอยดูแลผมตลอด แต่ผมก็ยังติดหัวโบราณอยู่ดี ผมอยากเป็นคนที่คอยดูแลคุณ” ทรงธรรมจูบหน้าผากของเธอ แล้วกล่าวขอบคุณอีกหลายคำ ที่เธอไม่ทิ้งเขา
“ทางสนามบินจะจ่ายค่าชดเชยที่คุณต้องเจออุบัติเหตุไม่คาดฝัน ฉันว่าแค่นั้นก็มากพอที่จะดูแลฉันได้แล้วล่ะค่ะ” แจ็คลีนบอกเขาให้คลายกังวลเรื่องเงิน
“เฮ้อ ไม่คิดอยากได้เงินจากวิธีนี้หรอกนะ แต่รู้ไหม เพราะเกิดอุบัติเหตุนี่แหละ ผมถึงตัดใจจากคุณไม่ได้ และจะไม่มีวัน” ทรงธรรมบอกเธอพร้อมโอบกอดเธอเอาไว้
มนต์แสงจันทร์นำให้เขากับเธอผูกพันกันอย่างเหนียวแน่น จูบท่ามกลางแสงจันทร์กับหลบภัยที่ชะง่อนผาท่ามกลางแสงจันทร์ ทั้งหมดเพราะชะตาชักนำ
“งั้นก็อย่าตัดใจ ฉันไม่อยากให้คุณกังวลเรื่องดูแลความปลอดภัยของฉัน สิ่งที่ฉันอยากให้คุณดูแลคือความรู้สึกฉัน กังวลเรื่องนี้อย่างเดียวก็พอแล้ว เรื่องอื่น ถ้าฉันไม่จัดการเอง พ่อแม่ฉันก็จัดการเองล่ะ คุณแม่ฉันอาจจะบอกคุณว่าคุณเป็นผู้ชายที่ดูแลคนที่ตัวเองรักไม่ได้ แต่ท่านก็บอกคุณด้วยไม่ใช่เหรอว่า เรื่องบางอย่างถ้าทำเองไม่ได้ก็ต้องขอความช่วยเหลือน่ะ” แจ็คลีนพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจสิ่งที่แม่เธอพยายามสื่อกับเขา
“แต่...” ทรงธรรมจะแย้งเธอ ถ้าเป็นคนอื่นเขาไม่ต้องเสียเวลาแย้ง ยกเว้นเธอคนเดียวเท่านั้น
“ไม่มีแต่ ฉันจะจัดการเอง ถึงคุณจะบอกว่าหัวโบราณ แต่ฉันก็เป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่ ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณนอกจากให้คุณดูแลความรู้สึกฉัน ดูแลความรักของเรา เพราะยังมีอะไรอีกมากจะผ่านเข้ามาในชีวิตเรา” แจ็คลีนยังคงกอดเขาเอาไว้ ราวกับกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ
ทรงธรรมเจอกอดแบบนี้ เขาก็ต้องปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว เหมือนเขาจะมีจุดอ่อนในชีวิตที่น่าเก็บถนอมเอาไว้มากที่สุด และเป็นจุดอ่อนที่ช่วยให้เขาอ่อนโยนลงไปมาก
“ผมรักคุณ” ทรงธรรมไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากพูดความรู้สึกของเขาเท่านั้น
“ถ้าคุณรักฉัน ขอให้คุณสนใจแต่ฉันได้ไหม อย่าสนใจคำพูดคนอื่น สนใจสิ่งที่คุณเป็น สิ่งที่คุณตั้งใจเท่านั้น อย่าให้คนอื่นบอกคุณว่าคุณรู้สึกยังไง แต่ขอให้คุณรู้ว่าจริงๆ แล้วคุณกับฉันรู้สึกยังไง” แจ็คลีนคิดจะพูดต่อแต่ก็คงยากเต็มที เพราะถูกเขาจูบและโอบกอดเธอแน่นจนแทบแยกจากกันไม่ได้
เสียงกระแอมทำให้เขาต้องรีบปล่อยเธอ ทั้งสองต่างก็ไม่กล้ามองหน้ากันเพราะเริ่มเขินอาย พายได้แต่ยักไหล่ ก่อนจะพูดอย่างไม่จริงจังนัก “ไม่คิดว่ากลับบ้านมา จะเจอลูกพาหนุ่มมานั่งจูบกันในสวนแฮะ”
“คุณแม่น่ะ” แจ็คลีนเขินอายมากขึ้น
“เข้าบ้านได้แล้ว อย่าเปรี้ยวนักเลย ลูกรัก ปาปารัซซี่ที่ตามพี่ของลูก ถ่ายไปได้หลายรูปแล้วล่ะ” พายพูดก่อนเดินเข้าบ้าน เพราะคนอื่นไม่กล้าออกมาเรียกทั้งสองคน “คนหิวรอเพียบแล้วล่ะ นายด้วยนะ เห็นเฮนริคว่านั่งอยู่ในสวนตั้งแต่บ่ายแล้ว ทำเหมือนมีอะไรต้องคิดเยอะนี่”
“ครับ ผมได้ความทรงจำกลับมาเยอะ โดยเฉพาะเรื่องของแจ็ค” ทรงธรรมพูดกับพาย
“งั้นนายก็จำที่ฉันพูดได้แล้วสินะ” พายเตือนสติเขานิดๆ
ทรงธรรมพยายามทบทวนแล้วก็ค้นเจอ “ครับ ผมจำได้”
“ถ้าอยากได้ลูกสาวฉันล่ะก็ ทำให้พ่อเขาสบายใจหน่อย สามีฉันเขาคิดมาก” พายพูดตรงจนโดนลูกสาวตีแขนเข้าให้ “อะไรล่ะ ลูกก็รู้ว่าแม่ชอบพูดตรงๆ”
แจ็คลีนยังเขินอายอยู่ ได้แต่กอดแขนแม่เอาไว้แน่น
เมื่อถึงห้องอาหาร กาเบรียลนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ มีเก้าอี้ว่างอยู่ด้านหนึ่ง อีกด้านมีกิ่ง อิคารัส ลูกชายและลูกสะใภ้ อีกด้านเป็นที่นั่งของภรรยาเขากับไพรด์ แล้วเว้นที่ว่างให้แจ็คลีนนั่งตรงกลาง อีกด้านของไพรด์เป็นทรงธรรม
พอทุกคนนั่งครบ อาหารจานแรกก็ลงโต๊ะ ก่อนกาเบรียลทำให้ทุกคนปั่นป่วน “เมื่อไรจะกลับเมืองไทย”
ปฏิกิริยาแต่ละคนแตกต่าง พายหัวเราะเป็นคนแรก เพราะคิดอยู่ว่าสามีต้องพูดแบบนี้ ขณะที่คนอื่นทำท่าทางอึ้งๆ แล้วกระอักกระอ่วนไปตามๆ กัน
“ก็มันจริง ไม่ได้รังเกียจเธอหรอกนะ แต่ฉันไม่ค่อยพอใจเรื่องข่าวของแจ็คกับเธอเท่าไร ต่อให้คนทั้งโลกจะมองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา แต่เพราะเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเธอ มันยังไม่เคลียร์ ฉันก็ไม่อยากให้ลูกสาวฉันเป็นข่าวแบบนี้” กาเบรียลอธิบายเหตุผล แล้วตบท้ายได้น่าอึ้งอีกที “ฉันรู้ว่าวัฒนธรรมไทยเป็นยังไง เธอคงไม่อยากให้ลูกสาวเธอย้ายไปอยู่กับผู้ชาย หรือให้ผู้ชายย้ายมาอยู่ด้วย ก่อนจะแต่งงานหรือคบหากันอย่างมีอนาคตหรอกนะ”
ทรงธรรมนิ่งอึ้ง พูดไม่ออกเลยทีเดียว เขาพยายามมองไปทางแจ็คลีน ที่ตอนนี้ก้มหน้านิ่งมาก
“เอาล่ะ จานหลักมาแล้ว” พายพูดทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ก่อนมองสามีที่กำลังมองเธออย่างอึ้งๆ “ฉันรู้ๆ เฮ้อ พักสักวันได้ไหม เพิ่งกลับมาจากดูไบไม่นาน ร้อนก็ร้อน สาวก็ไม่ได้เกี้ยว มีแต่ผู้ชายขี้งอนตรงนี้เนี่ย”
พายยกมือขึ้นลูบดวงหน้าสวยหวานของเขา จีบเขาต่อหน้าลูกๆ หลานๆ ทำเอาแต่ละคนแอบยิ้มกันเลยทีเดียว
“เธอนี่ชอบหาเรื่องชวนหัวอยู่เรื่อย” กาเบรียลจับมือเธอเอาไว้ แล้วไม่ยอมปล่อย
“ก็ให้ทำไง ลูกรักไปแล้ว จะห้ามก็คงไม่ทันแล้วล่ะ เอาเป็นว่าฉันกับเฮนริคจะจัดการให้ทุกอย่างเข้าที่ รับรองความปลอดภัยทุกสถาน ทำได้ไหม เฮนริค” พายหันไปถามคนสนิทของสามี
“ครับ มาดาม” เฮนริครับคำ ก่อนเดินออกไปสั่งงาน แล้วเดินกลับมาประจำที่
“แก้ปัญหาได้แล้ว” พายพูดอย่างอารมณ์ดี
“ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวเรานะ” กาเบรียลพูดแล้วยิ้มให้
“เฮ้อ พ่อน่ะ ทำเราแทบแย่” มิคาเอลพูดขึ้นอย่างโล่งใจ ก่อนยื่นมือไปจับมือกับว่าที่น้องเขย “คิดเรื่องแต่งงานให้ไว ก่อนที่พ่อจะเปลี่ยนใจ”
ทรงธรรมค่อยยิ้มออก แล้วจับมือกับพี่ชายเธอ “ขอบคุณครับ”
“ปกติ ถ้ามีใครพูดกับคุณอย่างกาเบรียลทำ คุณต้องลุกแล้วเดินไปหาเขา กอดเขาเพื่อขอบคุณนะ” อิคารัสพูดขึ้น แล้วก็มองทรงธรรม
ทรงธรรมหันไปมองกาเบรียล ที่พยักหน้าให้ เขาก็ลุกขึ้นยืน เดินไปหาว่าที่พ่อตาที่หัวโต๊ะ ก่อนจะกอดเขาที่ลุกขึ้นกอดกันแทนคำขอบคุณ “ขอบคุณครับ”
“ต้องขอบใจตัวเองด้วย เพราะถ้าเธอค้านเรื่องที่พายจะจัดการให้ ฉันคงไม่ยอมรับเธอเข้าครอบครัวหรอกนะ” กาเบรียลนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม ขณะที่ทรงธรรมนั่งลงที่เก้าอี้ของเขา ขณะเดินผ่านแจ็คลีน เธอเอื้อมมาจับมือเขาแล้วปล่อยเมื่อเขาเดินผ่านไป
“นั่นสิ คงเป็นการไม่ให้เกียรติกัน ถ้ายังแบ่งแยกครอบครัวเธอกับครอบครัวแจ็ค เราคงไม่สบายใจ ถ้ารู้ว่าเราไม่สามารถสนิทสนมกับคนที่จะมาเป็นสามีในอนาคตของแจ็คได้ล่ะนะ โอ๊ย! ตีแม่ทำไม ระวังมือจะ...” พายกำลังจะล้อลูกสาว แต่สามีรีบเอามือปิดปากเธอ
“ไหนเธอบอกว่าคำพูดของพ่อแม่ศักดิ์สิทธินักไง ห้ามแช่งลูกนะ” กาเบรียลรีบเตือน ต่อให้เขาเป็นชาวคริสต์แต่ก็ไม่อยากลบหลู่ความเชื่อของศาสนาอื่น
“โอเคๆ ล้อเล่นเท่านั้น ไม่พูดแล้ว” พายต้องยอมแพ้
ทรงธรรมเห็นพ่อแม่เธอแล้วนึกสนิทใจ ก่อนจะต้องสะอึก
“ห้ามเรียกฉันว่าแม่ ห้ามเรียกกาเบรียลว่าพ่อ เพราะนายอายุห่างเราไม่ถึงยี่สิบปี เรียกพี่ก็ได้นะ” พายพูดทำเอาคนอื่นหัวเราะ
กาเบรียลได้แต่ส่ายหน้ากับพูดล้อเล่นของภรรยา แต่ข้อดีของความขี้เล่นก็ตรงที่ ทำให้เขาคลายเครียดได้เสมอ
“มีเรื่องบางอย่างที่เธอต้องจัดการก่อนกลับเมืองไทย นั่นก็คือ...ปู่ย่าของแจ็ค ยังไงก็ต้องบอกให้รู้เรื่อง แค่รู้เรื่องพอ ไม่ต้องยอมรับหรอกนะ อย่างน้อยต้องเผชิญหน้ากับเขา ในฐานะอนาคตหลานเขย หรือเธอคิดว่าแค่คบไปวันๆ ก็พอล่ะ” พายพูดพร้อมดักคอไปในตัว
ทรงธรรมได้แต่ยอมรับ เขาคิดแล้วว่าต้องดูว่าที่แม่ยายไม่ผิดแน่ เพราะผู้หญิงคนนี้คมลึก ดูเหมือนล้อเล่นตลอดเวลา ไม่จริงจังกับอะไร แต่เอาเข้าจริงๆ พร้อมเฉือดทุกคน
“โธ่! คุณแม่คะ” แจ็คลีนพูดอย่างเกร็งๆ
“ผมจริงจังกับลูกสาวของคุณทั้งคู่ ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากแต่งงานเสียเดี๋ยวนี้เลย แต่ปัญหายังมีมากอยู่ ผมอยากขอเวลาจัดการกับปัญหา ผมอยากให้แจ็คได้ชีวิตแต่งงานอย่างสบายใจมากกว่าครับ” ทรงธรรมพูดอย่างหนักแน่น น้ำเสียงเคร่งขรึมทำให้คนฟังหลายคนพยักหน้า
“ว่าแต่แจ็คอยากแต่งงานแล้วหรือยังเนี่ย อายุแค่ยี่สิบสี่เองนะ” พายพูดขึ้นทำให้คนอื่นๆ หันไปมองแจ็คลีนทันที
“นั่นสิ แจ็คอยากแต่งงานไหม” ไพรด์หันไปถามน้องสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ
“พี่ไพรบ้า! มาถามแจ็คตอนนี้ทำไม” แจ็คลีนจึงตีแขนพี่ชายเข้าให้ แล้วหน้าแดงจัด
“แสดงว่าต้องอยากแต่งแน่ อย่าคิดมาก ดูโจสิ แต่งกับพี่อายุยังไม่ถึงยี่สิบสองด้วยซ้ำไป” มิคาเอลพูดแล้วก็แปลให้ภรรยาฟังอีกภาษา ซึ่งก็โดนฟาดไปทีอย่างเขินๆ
“ดีใจที่เธอไม่เคยเขินจนลงไม้ลงมือกับฉัน” กาเบรียลหันมากระซิบกับภรรยา และเธอก็หัวเราะชอบใจ
“ถ้านายอยากได้แบบนั้นก็คงไม่แต่งงานกับฉันหรอก” พายพูดแล้วดึงเขามาจูบ
ภาพปกติที่ทุกคนชินตา และทรงธรรมก็คิดว่าเขาคงทำให้ชินตาได้ไม่ยากเท่าไรนัก เมื่อทั้งคู่เป็นคู่ที่น่ารัก มั่นเติมความหวานให้ชีวิตคู่อยู่เสมอ
กฎข้อหนึ่งของความรัก...อย่าลืมว่าทั้งคู่ต้องไม่ปล่อยให้อะไร มาหยุดตัวเองไม่ให้เติมความหวานให้กันและกัน
****************************************
****************ได้ตีพิมพ์แล้วลบออกบางส่วนค่า*************
*****จบบริบูรณ์*****
สวัสดีค่ะ
ตอนนี้คิดๆ อยู่ว่าจะทำยังไงดี
แต่ก็เกือบลืมเอาตอนจบมาโพสต์ตามที่บอกไว้
มาแล้วนะคะ บทสรุปสุดท้าย...
ไม่มีภาคต่ออีกแล้วนะคะ 555+
ขอไปเริ่มต้นใหม่กับนิยายเรื่องใหม่ดีกว่า อิอิ
ถึงอย่างนั้นก็มีความสุขกับนิยายชุดนี้จริงๆ
เฮียพายจงเจริญ...
ยังไงแวะมาทักทายที่ http://www.facebook.com/plerngwaree บ้างนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายค่ะ
ป.ล. ร้านทำหนังสือติดต่อกลับมาแล้วค่ะ คิดว่าอาทิตย์หน้าถึงจะมีเวลาทำหนังสือ เขางานยุ่งอ่ะค่ะ
sirinda
คุณ กระเเจะจันทร์ --- มาต่อตอนจบกันเลยนะคะ อิอิ
คุณ ตุ๊งแช่ --- จบแน่ไม่มีตอนต่อ อิอิ
คุณ tuktuk --- ^^ เพื่อสนองความต้องการส่วนตัวด้วยค่ะ งี่เง่ามากๆ คนอ่าน(คนเขียน)ขัดใจ
คุณ ใบบัวน่ารัก --- หมดเคราะห์หมดโศกแล้วค่ะ แก่กว่ารอบกว่าเองงิงิ
คุณ Pat --- 555+ แจ็คอ่ะ คิดแก่กว่าวัยตลอดค่ะ อิอิ
คุณ ร้อยวจี --- สัณชาตญาณดีค่ะ >,< ถึงได้หลงรักเด็กไงค่ะ
คุณ anOO --- เรื่องของเฮเลนม่มีอะไรแล้วค่ะ อิอิ
คุณ konhin --- เดี๋ยวก็คลี่คลายไปได้ด้วยดีค่ะ
คุณ XaWarZd --- เปล่าค่ะ แต่กระทบกระเทือนรุนแรง แต่ไม่ถึงกับสาหัสเท่านั้นค่ะ
คุณ sai --- พ่อของทรงธรรมถูกส่งไปบำบัด ณ ที่แห่งหนึ่งค่ะ
คุณ kaeka --- เกิดใหม่หัวใจดวงเดิม อิอิ
คุณ หนอนฮับ --- ไม่ต้องเริ่มต้นใหม่จ้า แค่ได้คะแนนเพิ่มมากก็เท่านั้นเอง อิอิ
jj-book
คุณ นอนดูดาว --- 555+เห็นด้วยเลย ก็หัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนี่เนอะ
คุณพี่ chakansi --- หวานนิดหน่อย งิงิ
bloggang
คุณ Vicky --- ถ้า สนพ ยอมพิมพ์ ก็จะรีบแจ้งเลยนะคะ
dek-d
คุณ novel --- ทุกอย่างจบลงด้วยดีแน่นอนค่ะ สู้ๆ เช่นกันนะคะ
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ก.พ. 2555, 21:44:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ม.ค. 2556, 18:58:30 น.
จำนวนการเข้าชม : 2796
| << ML024 |
konhin 20 ก.พ. 2555, 22:25:07 น.
ดีใจกับแจ๊คด้วยค่ะ รักลงตัวแล้ว ขอบคุณคนเขียนที่น่ารัก นิยายสนุกมาก รอเรื่องใหม่ค่ะ
ดีใจกับแจ๊คด้วยค่ะ รักลงตัวแล้ว ขอบคุณคนเขียนที่น่ารัก นิยายสนุกมาก รอเรื่องใหม่ค่ะ
ร้อยวจี 20 ก.พ. 2555, 22:26:10 น.
สมกับเป็นลูกสาวพาย แม่เป็นยังไงลูกเป็นอย่างนั้น สนุกมากค่ะ เอ.. แล้วจะมีตอนพิเศาด้วยหรือเปล่า ยังขออ่านอีกรอบนะคะ
สมกับเป็นลูกสาวพาย แม่เป็นยังไงลูกเป็นอย่างนั้น สนุกมากค่ะ เอ.. แล้วจะมีตอนพิเศาด้วยหรือเปล่า ยังขออ่านอีกรอบนะคะ
หนอนฮับ 20 ก.พ. 2555, 22:49:54 น.
กรี๊ดดดดดดดด...ว่าแต่จะมีตอนพิเศษไหมน้าาาาา อิอิ มากดดันแล้วจากไป อิอิ ปล.ลูกสาวพายเนี่ย...เป็นลูกไม้ตกไม่ไกลต้นเหมือนกันเนอะ ^ ^
กรี๊ดดดดดดดด...ว่าแต่จะมีตอนพิเศษไหมน้าาาาา อิอิ มากดดันแล้วจากไป อิอิ ปล.ลูกสาวพายเนี่ย...เป็นลูกไม้ตกไม่ไกลต้นเหมือนกันเนอะ ^ ^
only4u 21 ก.พ. 2555, 00:25:35 น.
ม่ายยยยยย อย่าเพิ่งจบสิคะ
เอาเรื่องต่อไปมาทดแทนด้วยนะค้าาาาาาาาาาาาาา
ม่ายยยยยย อย่าเพิ่งจบสิคะ
เอาเรื่องต่อไปมาทดแทนด้วยนะค้าาาาาาาาาาาาาา
Pat 21 ก.พ. 2555, 07:47:18 น.
เฮียพายก็ยังเท่ห์ได้ใจเหมือนเดิม แจ็คเผยตัวตนล่ะ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่ะ
เฮียพายก็ยังเท่ห์ได้ใจเหมือนเดิม แจ็คเผยตัวตนล่ะ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่ะ
ตุ๊งแช่ 21 ก.พ. 2555, 09:44:31 น.
จบจริงๆแล้ว อ่านตอนนี้ ยิ้มไป เฮ้อ สงบสุขสักที อิอิ
จบจริงๆแล้ว อ่านตอนนี้ ยิ้มไป เฮ้อ สงบสุขสักที อิอิ
anOO 21 ก.พ. 2555, 11:46:07 น.
ว๊า...ไม่มีเรื่องของเฮเลนจริงๆ หรอเนี้ย ขาดไปคนหนึ่งนะค่ะ
แต่ไม่เป็นไร รอตามเรื่องต่อไปแล้วกัน
ว๊า...ไม่มีเรื่องของเฮเลนจริงๆ หรอเนี้ย ขาดไปคนหนึ่งนะค่ะ
แต่ไม่เป็นไร รอตามเรื่องต่อไปแล้วกัน
XaWarZd 21 ก.พ. 2555, 12:25:31 น.
จบแล้วอ่ะ ว้าวๆ ๆ ๆขอตอนพิเศษด้วยนะจ๊ะ
จบแล้วอ่ะ ว้าวๆ ๆ ๆขอตอนพิเศษด้วยนะจ๊ะ
ใบบัวน่ารัก 22 ก.พ. 2555, 20:30:38 น.
จบซะแล้ว เหมือนยังไม่จบ
อ่านมาไปมา ความจำกลับมาแล้ว
คุณลุงเราเหมือนลดอายุไปนิ
ยิ้มมากขึ้น บอกรักเยอะจัง เหมือนไม่ช่าย
อายุจะ40 นิ
จบซะแล้ว เหมือนยังไม่จบ
อ่านมาไปมา ความจำกลับมาแล้ว
คุณลุงเราเหมือนลดอายุไปนิ
ยิ้มมากขึ้น บอกรักเยอะจัง เหมือนไม่ช่าย
อายุจะ40 นิ
kaeka 24 ก.พ. 2555, 13:01:18 น.
ชอบจริงๆเลย แจ๊คทำให้อึ้งได้อีก สมแล้วที่เป็นลูกสาวพายกับกาเบียล แบบเซ็กซ์ซี่เต็มที่เมื่ออยู่กับคนที่เรารักและรักเรา
ชอบจริงๆเลย แจ๊คทำให้อึ้งได้อีก สมแล้วที่เป็นลูกสาวพายกับกาเบียล แบบเซ็กซ์ซี่เต็มที่เมื่ออยู่กับคนที่เรารักและรักเรา
เพลิงวารี 25 ก.พ. 2555, 20:50:05 น.
คุณ konhin --- ขอบคุณคุณคนอ่านที่ติดตามมาตลอดด้วยค่ะ
คุณ ร้อยวจี --- ยังไม่มีตอนพิเศษค่ะ ^^
คุณ หนอนฮับ --- ลูกพายนี่คะ อิอิ
คุณ only4u --- โพสต์เรื่องใหม่แล้วค่า อิอิ
คุณ ร้อยวจี --- ตอนพิเศษยังไม่ได้คิดเลยค่ะ หุหุ
คุณ Pat --- เฮียพายเท่ห์อมตะ 555+
คุณ ตุ๊งแช่ --- ใช่ค่ะ ถึงคราวสงบสุข อิอิ
คุณ anOO --- ไม่มีค่ะ อิอิ
คุณ MDDC --- ด้วยความยินดีค่า ^^
คุณ XaWarZd --- ยังไม่ได้คิดตอนพิเศษนะคะ ^^ ยังบอกไม่ได้ว่าจะมีไหม หรือถ้ามีเมื่อไร
คุณ ใบบัวน่ารัก --- จบแล้วจริงๆ ค่ะ มีเมียเด็กก็ลดอายุได้เยอะค่า อิอิ
คุณ kaeka --- เรื่องบางเรื่องก็ต้องให้คนพิเศษเท่านั้นจริงไหมคะ อิอิ
คุณ konhin --- ขอบคุณคุณคนอ่านที่ติดตามมาตลอดด้วยค่ะ
คุณ ร้อยวจี --- ยังไม่มีตอนพิเศษค่ะ ^^
คุณ หนอนฮับ --- ลูกพายนี่คะ อิอิ
คุณ only4u --- โพสต์เรื่องใหม่แล้วค่า อิอิ
คุณ ร้อยวจี --- ตอนพิเศษยังไม่ได้คิดเลยค่ะ หุหุ
คุณ Pat --- เฮียพายเท่ห์อมตะ 555+
คุณ ตุ๊งแช่ --- ใช่ค่ะ ถึงคราวสงบสุข อิอิ
คุณ anOO --- ไม่มีค่ะ อิอิ
คุณ MDDC --- ด้วยความยินดีค่า ^^
คุณ XaWarZd --- ยังไม่ได้คิดตอนพิเศษนะคะ ^^ ยังบอกไม่ได้ว่าจะมีไหม หรือถ้ามีเมื่อไร
คุณ ใบบัวน่ารัก --- จบแล้วจริงๆ ค่ะ มีเมียเด็กก็ลดอายุได้เยอะค่า อิอิ
คุณ kaeka --- เรื่องบางเรื่องก็ต้องให้คนพิเศษเท่านั้นจริงไหมคะ อิอิ