Missing Love
(ภาคต่อของพาย) เมื่อเขาทำรักหายไปจนมาเจอเธอ และเธอตั้งใจพลาดความรักเพื่อความสำเร็จ แล้วเขาจะทำให้เธอหันมาสนใจความรักได้อย่างไร
Tags: พาย แจ็คลีน
ตอน: ML024
Missing Love ตอนที่ 24
สามวันที่เขาสลบไป ยิ่งน่าเป็นห่วง แม้อาการต่างๆ จะไม่ทรุดลงไปอีก แต่เมื่อเขาไม่ฟื้นก็ยากจะรู้ว่ามีส่วนอื่นที่เครื่องมือทางการแพทย์ตรวจไม่พบเสียหายอีกหรือไม่ เท่าที่ฟัง เขากระแทกอย่างแรงที่พื้น เกิดอุบัติเหตุแบบนี้ สนามบินชดเชยค่าเสียหายให้จำนวนมากพอดู จากเรื่องความปลอดภัยของผู้ใช้สนามบิน
แจ็คลีนกุมมือเขาทุกวัน เฝ้าไข้เขาเอง และมีบอดี้การ์ดส่วนตัวมาคอยดูแลเธออยู่ด้านนอกอีกทีหนึ่ง
เสียงลมหายใจที่แปลกไปทำให้เธอต้องหันไปมองเขา ก่อนวางหนังสือลง ยิ่งแน่ใจเมื่อเขาขยับตัวแล้วพยายามลืมตามอง
“อย่าเพิ่งขยับค่ะ คุณบาดเจ็บสาหัสนะคะ” แจ็คลีนพยายามห้ามไม่ให้เขาขยับลุก ก่อนจะเรียกพยาบาลเข้ามาพร้อมหมอ เพื่อตรวจดูเขา
หมอหนุ่มเข้ามาก็ตรวจเช็คเบื้องต้น ก่อนถาม “คุณจำได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”
เขาฟังแล้วแปลกใจ เพราะเขาฟังภาษาฝรั่งเศสรู้เรื่อง ก่อนตอบ “ผมจำไม่ได้ครับ ผมพูดภาษาฝรั่งเศสได้ด้วยเหรอ แปลก”
แจ็คลีนฟังเขาพูดแล้วแปลกๆ
หมอถามอีกครั้ง “คุณรู้ไหมว่า คุณเป็นใคร”
“ครับ ผม ทรงธรรม อภินันท์ เป็นคนไทย ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนครับ ผมอยู่ฝรั่งเศสเหรอ” ทรงธรรมถามแล้วมีสีหน้าอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ทั้งที่ปกติเขามักมีสีหน้าที่เป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้
“ครับ คุณจำผู้หญิงคนนี้ได้ไหม” หมอทดสอบให้แน่ใจอีกครั้ง
“ไม่ครับ เธอไม่ใช่พยาบาลเหรอ” ทรงธรรมพูดชัด ทำให้แจ็คลีนนิ่งงัน
เขามองเธอราวกับในชีวิตนี้ไม่เคยพบเธอมาก่อน จากนั้นก็มองไปทั่วแล้วถามหาคนรู้จัก “แฟนผมไม่อยู่เหรอครับ เธอรู้เรื่องนี้หรือยัง ว่าแต่ผมมาทำอะไรที่ฝรั่งเศสนี่”
“คุณจำได้ไหมว่าเป็นปีอะไร” หมอหนุ่มถามอีกรอบ คิดว่าความทรงจำคงหายไป
พอทรงธรรมบอก ก็ทำให้รู้ว่าเวลาของเขาหายไปสิบกว่าปี แจ็คลีนได้แต่ถอนหายใจ คิดว่าน่าจะเป็นช่วงที่เขายังคบกับแก้วกินรีอยู่
หมอขอตัวและเชิญแจ็คลีนออกไปด้วย ก่อนสรุปให้ฟัง “เขาน่าจะสูญเสียความทรงจำไปบางส่วน ผมจะให้คนพาเขาไปเอ็มอาร์ไออีกรอบ ดูว่ามีอะไรผิดปกติอีกหรือเปล่า คิดว่าอาการนี้น่าจะเป็นการชั่วคราว”
“ค่ะ ฝากด้วยนะคะ” แจ็คลีนบอกหมอ ก่อนกลับเข้าไปด้านใน
ทรงธรรมจึงค่อยสังเกตได้ เพราะเธอไม่ได้สวมเครื่องแบบพยาบาล แต่ทำไมเธอถึงเข้ามาในห้องเขาแบบนี้ ถ้าเขารู้จักเธอก็ว่าไปอย่าง
“ฉันชื่อแจ็คลีน ธีโอฟาสเต้ เป็นเพื่อนกับคุณมาเจ็ดปีแล้วค่ะ” เธอพูดพร้อมบอกปีให้เขาฟัง ก่อนยื่นหนังสือพิมพ์ฝรั่งเศสให้เขา เพื่อให้เขาดูวันที่
“เวลาของผมหายไปหลายปีเลยเหรอเนี่ย ตกลงผมกับคุณเราเป็นอะไรกันนะครับ” เขามองเธอราวกับพยายามนึกทบทวน ก่อนนึกได้ว่าเธอบอกแล้ว “เพื่อนใช่ไหม ขอโทษจริงๆ ผมลืมไปเลย”
เธอพยักหน้าช้าๆ ก่อนบอก “เราคุยเป็นภาษาไทยก็ได้นะคะ อีกสักครู่น้องชายคุณคงเข้ามา”
“น้องชาย กำพลน่ะเหรอ เขามาที่นี่ทำไม” ทรงธรรมยังเข้าใจว่ากำพลเป็นเด็กหนุ่มที่มีปัญหาอยู่เช่นเคย
“ตอนนี้เขาอายุยี่สิบสี่แล้วค่ะ เขาทำงานเป็นเชฟฝึกหัดอยู่ที่ลอนดอนนี่เอง อีกสามวันย่าคุณจะเดินทางมาถึงปารีสด้วย เอาล่ะ ฉันว่าคุณพักผ่อนดีกว่านะคะ” แจ็คลีนตัดบทเขา แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่ห่างไปกว่าเดิม เธอสวมแหวนเขาที่นิ้วนางข้างซ้าย
ทรงธรรมมองแหวนที่นิ้วนางของเธอแล้วก็ยิ้มให้ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนมองพยาบาลถืออาหารเข้ามาวางตรงหน้าเขา แต่แขนเขาก็ใช้การได้ไม่ปกตินัก
“ฉันช่วย” แจ็คลีนป้อนน้ำให้เขาดื่ม
“ผมเกรงใจ ถ้าแก้วอยู่ที่นี่ คุณคงไม่ต้องลำบาก แล้วเราเป็นเพื่อนกันได้ยังไงเหรอครับ” ทรงธรรมชวนเธอคุยไปด้วยเพื่อฟื้นความทรงจำ
“ช่างเถอะค่ะ มันนานแล้ว ฉันก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน” แจ็คลีนแกล้งพูด แต่เจ็บลึกๆ ที่ตอนนี้เขาจำเธอไม่ได้ มองเธอราวกับเธอเป็นคนอื่น
“แก้วรู้แล้วใช่ไหมครับ ว่าผมเจออุบัติเหตุอยู่ที่นี่ ว่าแต่คุณพอรู้ไหมว่าทำไมผมมาปารีส” เขาถามหลังจากเคี้ยวอาหารเสร็จ
“คุณมาเพื่อเยี่ยมฉันน่ะค่ะ ก็อย่างที่บอกเราเป็นเพื่อนกัน” แจ็คลีนเล่าความไปแล้วพยายามไม่คิดมาก ก็ไม่ใช่ความผิดของเขา ที่จะนึกถึงแฟนที่เลิกคบกันไปนาน
“แล้วผมเป็นเพื่อนกับคู่หมั้นคุณหรือเปล่า คุณมาเฝ้าผมทั้งวันแล้วเขาไม่ว่า แสดงว่าผมคงรู้จักเขาสินะ” ทรงธรรมคิดเชิงบวก และวิธีคิดของเขาราวกับเขายังอายุไม่ถึงยี่สิบห้า
“คุณพูดเรื่องอะไรคะ” แจ็คลีนมองเขาอย่างงุนงง
“ก็เห็นคุณสวมแหวนหมั้นนี่ครับ” ทรงธรรมชี้ไปที่แหวนที่นิ้วนางของเธอ
“คุณเป็นคนซื้อให้ฉันเอง ฉันขี้เกียจเล่นทายคำแล้วนะคะ แหวนวงนี้คุณให้ฉันเมื่อสี่ปีก่อน ตอนนั้นฉันอายุสิบเก้า คุณไปขอหมั้นฉันกับแม่ฉันเอง แต่ไม่ต้องห่วง เพราะจนบัดนี้เราก็ยังไม่ได้หมั้นกัน ส่วนคุณแก้วที่คุณพูดถึง เขาไม่ได้เป็นคนรักของคุณแล้วค่ะ เขาเลิกกับคุณแล้วแต่งงานกับผู้ชายอีกคน มีลูกด้วยกันคนหนึ่ง แล้วหย่าขาดกันแล้ว ตอนนี้เขาอยู่ที่เชียงใหม่ด้วย เขาพยายามขอคืนดีกับคุณ” แจ็คลีนเล่าความทำให้เขาเงียบขรึมไปถนัด
ทรงธรรมนิ่งอึ้งราวกับโดนฟ้าผ่ากลางหน้า แต่ก็พอฟังได้ เพราะผ่านไปสิบกว่าปี อะไรก็เกิดขึ้นได้ แต่ไม่น่าเชื่อว่าแก้วกินรีจะเลิกกับเขาได้ ทั้งที่เขาจำได้แต่ความรักที่มีให้กัน เขากุมขมับอย่างมึนงง ก่อนจะปวดหัวอย่างรุนแรง แล้วอาเจียรเอาอาหารที่เพิ่งทานออกมาหมด
แจ็คลีนรีบกดเรียกพยาบาล แต่เขากลับจับมือเธอเอาไว้ พยายามคิดให้ออกว่ารู้จักเธอ หรือรู้สึกยังไงกับเธอกันแน่ ภาพบางอย่างแว่บๆ เข้ามา เขาเห็นตอนกลางคืน เห็นความมืดที่มีแสงจันทร์
“อย่าพยายามคิดมากเลยค่ะ ฉันขอโทษที่เห็นแก่ตัว ไม่น่าเล่าเรื่องพวกนี้ให้คุณฟัง ทั้งที่คุณยังไม่พร้อมเลย เดี๋ยวฉันเรียกพยาบาลเข้ามาดูคุณก่อนแล้วกันนะคะ” แจ็คลีนกดเรียกพยาบาลจนสำเร็จ
พยาบาลเข้ามาจัดการให้ทุกอย่างเรียบร้อย สักพักหมอก็เข้ามาแล้วตรวจดูอาการเบื้องต้น ก่อนจะเขียนชาร์ตอะไรบางอย่าง สั่งพยาบาลแล้วหันมาพูดกับเธอ
“คงต้องระวังไม่ให้เขาพยายามคิดมาก เดี๋ยวจะแย่ ต้องให้เขาค่อยๆ นึกนะครับ เขาจะปวดหัวเวลาคิดมาก” หมอเตือนแล้วออกไปจากห้อง
แจ็คลีนถอนหายใจยาว แล้วก็ต้องส่ายหน้า แต่พอหันมาก็เห็นเขามองอยู่ “ฉันขอโทษ”
เขานอนมองเพดาน เมื่อทบทวนได้ว่าชีวิตเขาว่างเปล่าไปสิบกว่าปี จากนั้นก็ถอนหายใจ “คุณปรับเตียงให้ผมได้ไหม ผมนอนมานานแล้ว ผมยังไม่อยากนอนตอนนี้อีก”
แจ็คลีนกดปุ่มเพื่อปรับเตียงให้เขา แล้วคิดจะไปนั่งห่างๆ แต่เขาจับมือเธอเอาไว้
“คุณกับผม...เราไม่ได้เป็นเพื่อนธรรมดาใช่ไหม นี่ผมเลิกกับแก้วจริงๆ ใช่ไหม เฮ้อ สิบกว่าปี ผมอยากได้ความทรงจำกลับคืน ผมไม่อยากทำให้คุณเสียใจ” ทรงธรรมพูดอย่างอ่อนโยน ผิดกับเขาในปกติที่ดูเคร่งเครียด ไม่อ่อนหวาน
“อย่าเพิ่งคิดมากเลยค่ะ หมอบอกว่าความทรงจำจะค่อยๆ ฟื้น แล้วคุณจะค่อยๆ จำได้ น่าจะเป็นเพราะแรงกระแทก ทำให้เกิดอาการช็อคจนเสียความทรงจำบางส่วนไป” เธอปลอบเขา แล้วรู้สึกเสียดายช่วงเวลาก่อนหน้านี้ ถ้าเพียงเธอค้นพบใจตัวเองให้เร็วกว่านี้ บางทีเขาอาจผูกพันกับเธอมากพอ
เขามองเธอ มองมุมไหนๆ ก็ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะรักกับผู้หญิงแบบเธอได้เลย เพราะเธอผิดกับแก้วกินรีชนิดสุดขั้ว หรือเพราะเขาผิดหวังกับแก้วกินรีอย่างแรง จึงเปลี่ยนรสนิยมเป็นเธอคนนี้
“คุณหิวไหม เมื่อกี้ทานไปนิดเดียวก็อาเจียรออกหมด ฉันจะให้พยาบาลเอามาใหม่” แจ็คลีนพูดก่อนเดินออกไปข้างนอก สั่งคนของเธอให้พยาบาลเอาอาหารมาให้ใหม่ แล้วจึงนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงอีกครั้ง พร้อมหนังสือที่อ่านค้างไว้
“คุณบอกว่าน้องผมจะมา กำพลจะมาเหรอครับ” ทรงธรรมถามให้แน่ใจ
“ค่ะ เขาพักอยู่ที่บ้านฉัน แต่เมื่อเช้าเขามาเยี่ยมแล้ว คุณยังไม่ฟื้น เขาเลยพาคู่หมั้นไปเที่ยวก่อน ช่วงเย็นจะมาใหม่ ส่วนคุณย่าคุณอีกสามวันจะเดินทางมาถึง เพื่อนคุณที่ชื่อมรกตด้วยค่ะ เขาจะมาเยี่ยมแล้วก็มาเที่ยวทั้งครอบครัว เพราะหมอก็รับรองแล้วว่า ถ้าคุณไม่มีอาการแทรกซ้อนก็ถือว่าปลอดภัยดี” แจ็คลีนตอบเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลกว่าเดิม ทำให้คนฟังสบายใจได้มากขึ้น
“เสียความทรงจำ นี่ถือว่าอาการแทรกซ้อนหรือเปล่าครับ” ทรงธรรมพูดติดตลก แล้วยิ้มให้เธอ แม้จะรู้สึกผิดในใจไปบ้าง ที่เหมือนกำลังนอกใจแก้วกินรี แต่เวลาสิบกว่าปีผ่านไป จะให้เขาคิดยังไงได้ เมื่อเธอบอกว่าเขาเลิกกับคนรักแล้ว
“ไม่ทราบค่ะ หมอไม่ได้พูดแบบนั้น บ่ายนี้พยาบาลจะพาคุณไปเอ็มอาร์ไอเพื่อตรวจเช็คอีกนะคะ” แจ็คลีนบอกเขา พูดคุยห่างเหิน รู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ควรคุยกับเขาแบบไหน
“คุณพอจะรู้เบอร์กตไหม ผมไม่คิดว่าเธอจะใช้เบอร์เดิมของเมื่อสิบกว่าปีก่อนนะ ผมอยากคุยเธอน่ะ” ทรงธรรมคิดยังไงก็ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะคบหากับผู้หญิงคนนี้ คนที่ท่าทางดูเป็นผู้ดี กิริยามารยาทก็น่ามอง
แจ็คลีนเอามือถือเขาออกมา ก่อนยื่นให้ “นี่เป็นมือถือของคุณ เมื่อวันก่อนคุณมรกตโทรมาหาคุณแล้วล่ะค่ะ ฉันจะกดโทรออกให้นะคะ” เธอพูดเพราะดูเขามองมันแปลกๆ เมื่อกดโทรออกแล้วยื่นให้ เธอก็ออกไปจากห้องคนไข้ แล้วนั่งอยู่ในส่วนของรับแขกคนไข้
ทรงธรรมฟังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนได้ยินเสียงเพื่อนกรอกมาทักทายตามปกติ “กตเหรอ”
“ธรรมฟื้นแล้วเหรอ ให้ตายเถอะ! เป็นห่วงเป็นบ้า ฟื้นขึ้นมาก็ดีแล้ว” มรกตใส่เป็นชุด ก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก
“กต ฉันจำเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้เลย ฉันเสียความทรงจำไปสิบกว่าปี ตอนนี้ฉันจำได้แต่ว่าฉันยังคบกับแก้วอยู่ ฉันเลิกกับแก้วจริงๆ เหรอ คุณแจ็คลีนที่มาเฝ้าไข้บอกฉันน่ะ” ทรงธรรมถามเพื่อนให้แน่ใจ
“ตายแล้ว! เธอพูดอะไรให้คุณแจ็คลีนเธอคิดมากหรือเปล่าเนี่ย ธรรม นายเลิกกับแก้วไปเป็นชาติแล้ว ยายแก้วเป็นแม่ม่ายลูกติดแล้วนะ ระวังหน่อย หล่อนพยายามจะคืนดีกับเธอ เธอต้องไม่ใจอ่อนนะ กว่าจะได้รักกับคุณแจ็คลีนก็ต้องผ่านเรื่องแย่ๆ มาเยอะ อย่าทำเสียเรื่องรู้ไหม ตกลง เสียความทรงจำจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย อย่าอำนะ” มรกตชักเป็นห่วงเพื่อน
“ใช่สิ ยังงงอยู่เลยว่าทำไมมาที่ปารีสได้ แล้วก็พูดภาษาฝรั่งเศสคล่องปร๋อ” ทรงธรรมบอกเพื่อนตามตรง
“เธอไปที่นั่น เพราะเธอจะไปขอคุณแจ็คลีนแต่งงาน ถึงได้เอาแหวนไพลินของคุณทวดไปหมั้นเธอไง นี่แหวนยังอยู่ไหม” มรกตได้แต่ถอนหายใจ ท่าทางเพื่อนจะเสียความทรงจำไปจริงๆ
“ไม่รู้ แต่เห็นคุณแจ็คลีนสวมแหวนวงหนึ่งอยู่นะ เป็นมรกตสี่เหลี่ยมล้อมเพชรน่ะ” ทรงธรรมบอกเพื่อน
“หา! แปลว่าเขารับรักเธอแล้วสิ ดีใจด้วย เอ้อ เธอจำอะไรไม่ได้นี่ เธอบอกฉันก่อนไปว่าแม่ของคุณแจ็คลีนเรียกเธอไปปารีส เพื่อไปพบลูกสาวเขา เธอก็บอกฉันว่าถ้าคุณแจ็คลีนสวมแหวนวงนี้ ก็แสดงว่าเธอมีใจให้ แต่ถึงไม่สวม เธอก็จะขอเธอแต่งงานอยู่ดี แม้ตอนนี้จะเป็นช่วงย่ำแย่สำหรับเธอล่ะนะ โอ๊ย! อยากไปอยู่ตรงนั้นช่วยเธอจริงๆ” มรกตพูดแล้วก็ถอนหายใจเฮือกๆ อย่างเสียดาย
“ขอบใจมากนะ กต เธอกับนนท์เป็นเพื่อนที่ดีกับฉันเสมอ ว่าแต่เธอแต่งงานกับนนท์ใช่ไหม” ทรงธรรมเพิ่งนึกได้
“แน่สิ จะให้ไปแต่งงานกับคนอื่นได้ยังไง ก็รักของฉันมันมั่นคงกว่านี่ อุ๊ย! ขอโทษจ๊ะ เธอกับแก้วไม่ใช่เนื้อคู่ ก็อย่าคิดมาก ตอนนี้เธอเจอคนที่เหมาะสมกับเธอทุกอย่างและต่างก็รักกัน เพราะงั้นถนอมเอาไว้นะ” มรกตบอกเพื่อน ก่อนพูดคุยถามอีกเล็กน้อย แล้วค่อยวางสาย
ทรงธรรมครุ่นคิดแล้วถอนหายใจ เขาทำเวลาหายไปจริงๆ แล้วหวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น
เธอมองผ่านกระจก เห็นเขานั่งนิ่งก็เดินเข้ามาอีกครั้ง พร้อมยกอาหารชุดใหม่เข้ามาวางที่โต๊ะคนไข้ ก่อนเลื่อนมาไว้ตรงหน้าของเขา จากนั้นก็มองเขาแปลกๆ เมื่อเขาดึงมือเธอไปกุมไว้
“ผมมาที่นี่เพื่อขอคุณแต่งงาน ผมขอโทษที่มาเกิดเรื่องซะก่อน” ทรงธรรมขอโทษจากใจ เพราะเขาทำเรื่องวุ่นตั้งแต่แรก
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ คุณก็คงไม่อยากให้เกิด” แจ็คลีนนั่งที่บนเตียง ก่อนตักตักซุปป้อนเขา
“ถ้าผมเรียกความทรงจำกลับมาไม่ได้เลย คุณจะเลิกกับผมไหม” ทรงธรรมเข้าใจว่าเขาคบหากับเธอแล้ว
“ทำไมต้องเลิกล่ะคะ ต้องขึ้นอยู่กับคุณนั่นแหละ” แจ็คลีนค่อยๆ ป้อนเขา
“ผมเปลี่ยนไปเยอะไหม หมายถึงผมก่อนหน้านี้กับตอนนี้” ทรงธรรมนึกไม่ออกว่าเขาเปลี่ยนจากเดิมไปเยอะหรือเปล่า
“หมายถึงหน้าตา หรือว่านิสัยคะ ฉันไม่รู้ว่าก่อนที่คุณจะพบฉันเป็นยังไง แต่เท่าที่ดู นิสัยก็ต่างกันเยอะค่ะ ปกติคุณไม่ค่อยพูดเล่นชวนหัวเท่าไร ดูเป็นผู้ใหญ่ที่เงียบขรึมสักหน่อย แต่ถ้าพูดก็พูดได้ยาวๆ ไม่ถึงกับไม่พูดค่ะ” เธอเล่าไปเรื่อยๆ แล้วหันไปหยิบกระจกให้เขา “หน้าตาเปลี่ยนจากเดิมไหมคะ”
ทรงธรรมมองภาพตัวเองในกระจกแล้วถอนหายใจ “ก็ไม่ค่อยเปลี่ยน แต่ดูแก่กว่าเดิม ก็ตอนนี้ผมอายุจะสี่สิบแล้วนี่ ผมเข้าใจแล้ว ผมคงเลิกกับแก้วไม่ค่อยดีเท่าไร เพราะงั้นผมถึงไม่มีใครจนมาเจอคุณ”
“ช่างมันเถอะค่ะ หมอบอกว่าอย่าเพิ่งคิดมาก น่าจะสูญเสียความทรงจำชั่วคราว อีกไม่นานคุณจะจำได้เอง แต่ถึงจำไม่ได้ ฉันก็เชื่อว่าคุณก็ยังเป็นคุณ ยังมีคุณ...คนที่ฉันรู้จักอยู่ที่ไหนในนี้” แจ็คลีนชี้ที่หัวใจเขา แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน
เขากลับกุมมือเธอเอาไว้ แล้วนึกถึงคำพูดของเพื่อน “อย่าทอดทิ้งผมนะครับ ผมจะพยายามเรื่องของเราอีกรอบ”
แจ็คลีนหัวเราะนิดๆ ก่อนจะพูดขึ้น “มองคุณแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ ปกติคุณไม่เคยอ้อนเลยสักครั้ง”
“ผมคนนั้นก็คงน่าเบื่อมากสินะครับ” ทรงธรรมกำลังจีบเธอใหม่อีกรอบ
เขาเชื่อคำพูดของมรกต และเขาก็เป็นคนที่ยอมรับอะไรได้ง่าย แม้เรื่องที่เลิกกับแก้วกินรีจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อ แต่เขาก็รู้สึกคุ้นเคยกับเธอคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับสิ่งที่เขาทำนั้นเป็นสิ่งถูกต้อง เป็นความรู้สึกดีมากกว่าตอนแรกนัก
“ไม่หรอกค่ะ คุณก็เป็นคุณน่ะ อย่าเพิ่งคิดมากค่ะ เดี๋ยวจะปวดหัวอีก” แจ็คลีนอยากให้เขาค่อยๆ ทบทวน
ทรงธรรมปล่อยมือเธอ แล้วปล่อยให้เธอป้อนอาหารให้เขาเรื่อยๆ จนหมด เธอตักของหวานป้อนอีกจนเขาอิ่มเลยทีเดียว
คงไม่ผิดหรอก...ถ้าเขาจะรักผู้หญิงคนนี้
****************************************
****************ได้ตีพิมพ์แล้วลบออกบางส่วนค่า*************
****************************************
สวัสดีค่ะ
วันนี้รู้สึกอยากจจะนอนทั้งวันกันเลยทีเดียว
ปวดเหนื่อยปวดตัวและยังไม่หายดีเท่าที่ควร
แต่พรุ่งนี้จะต้องไปสอบทำงานแล้วไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง
ไม่รู้ว่าเขาสอบอะไรบ้าง แต่รู้สึกได้ว่าไม่ใช่ทางของเราเลย
เมื่อสมัครแล้วก็ต้องไปลองสอบดูสักที
ผลก็ช่างมันเถอะ...ชีวิตยังมีโอกาสผ่านเข้ามาเรื่อยๆ อยู่ดี
สมัคร 50 เอา 1คน 555+ไม่น่าจะมีโอกาสเท่าไรเลยจริงๆ
จิตตก...สติแตก...ก็คงไม่คุ้มเท่าไร
เรื่องนิยาย...อิอิ...555+
ตอนหน้าจบแล้วนะคะ โฮะๆๆๆๆๆ
มาคอยดูบทสรุปของแจ็คกับทรงธรรมกันนะคะ
ยังไงแวะมาทักทายที่ http://www.facebook.com/plerngwaree บ้างนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายค่ะ
ป.ล. รอร้านทำหนังสือติดต่อกลับมาค่ะ เดี๋ยวจะติดต่อทั้งสองคนเลยนะคะ อิอิ
sirinda
คุณ ร้อยวจี --- หง่ะ อัพทุกวันเลยเหรอคะ ไม่ไหวมั้งค่ะ ต่พยายามจะมาเรื่อยๆ ถ้าจิตไม่ตกเสียก่อน โฮะๆๆๆ
คุณ konhin --- >,,< โหดสนอง need ของหนูเพลิง
คุณ น้องแสตมป์ --- ก็เธอมีค่า....ให้ต้องผ่านการทดสอบ แต่จริงๆ แล้วนี่น่าจะเป็นบททดสอบของแจ็คมากกว่าทรงธรรมค่า
คุณ ใบบัวน่ารัก --- จำได้ค่ะ แต่จำได้ไม่หมด อิอิ
คุณ Auuuu --- แจ็คสู้ๆๆๆ
คุณ หนอนฮับ --- เดี๋ยวนายธรรมก็ได้คะแนนสงสารเยอะค่า
คุณ wind --- เพื่อให้คนตระกูลธีโอฟาสเต้สงสารงิงิ
คุณ anOO --- มีอีกเรื่องแน่นอนค่ะ
คุณ ตุ๊งแช่ --- แจ็ตก็เคราะห์เยอะค่ะ
คุณ sai --- เดี๋ยวรอร้านทำหนังสือก่อนนะคะ ^^
คุณ kaeka --- เกิดใหม่ในชีวิตเก่า อิอิ
คุณ Pat --- สู้!!!!
คุณ XaWarZd --- เสื่อมค่ะ แต่ใจไม่...อิอิ
jj-book
คุณ นอนดูดาว --- รอดสิคะ อิอิ
bloggang
คุณ Vicky --- เพื่อคะแนนสงสารจากครอบครัวแจ็คและทดสอบแจ็คไปในตัว งิงิ
คุณ หมู --- ขอให้เหตุการณ์ที่บ้านผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ
สามวันที่เขาสลบไป ยิ่งน่าเป็นห่วง แม้อาการต่างๆ จะไม่ทรุดลงไปอีก แต่เมื่อเขาไม่ฟื้นก็ยากจะรู้ว่ามีส่วนอื่นที่เครื่องมือทางการแพทย์ตรวจไม่พบเสียหายอีกหรือไม่ เท่าที่ฟัง เขากระแทกอย่างแรงที่พื้น เกิดอุบัติเหตุแบบนี้ สนามบินชดเชยค่าเสียหายให้จำนวนมากพอดู จากเรื่องความปลอดภัยของผู้ใช้สนามบิน
แจ็คลีนกุมมือเขาทุกวัน เฝ้าไข้เขาเอง และมีบอดี้การ์ดส่วนตัวมาคอยดูแลเธออยู่ด้านนอกอีกทีหนึ่ง
เสียงลมหายใจที่แปลกไปทำให้เธอต้องหันไปมองเขา ก่อนวางหนังสือลง ยิ่งแน่ใจเมื่อเขาขยับตัวแล้วพยายามลืมตามอง
“อย่าเพิ่งขยับค่ะ คุณบาดเจ็บสาหัสนะคะ” แจ็คลีนพยายามห้ามไม่ให้เขาขยับลุก ก่อนจะเรียกพยาบาลเข้ามาพร้อมหมอ เพื่อตรวจดูเขา
หมอหนุ่มเข้ามาก็ตรวจเช็คเบื้องต้น ก่อนถาม “คุณจำได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”
เขาฟังแล้วแปลกใจ เพราะเขาฟังภาษาฝรั่งเศสรู้เรื่อง ก่อนตอบ “ผมจำไม่ได้ครับ ผมพูดภาษาฝรั่งเศสได้ด้วยเหรอ แปลก”
แจ็คลีนฟังเขาพูดแล้วแปลกๆ
หมอถามอีกครั้ง “คุณรู้ไหมว่า คุณเป็นใคร”
“ครับ ผม ทรงธรรม อภินันท์ เป็นคนไทย ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนครับ ผมอยู่ฝรั่งเศสเหรอ” ทรงธรรมถามแล้วมีสีหน้าอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ทั้งที่ปกติเขามักมีสีหน้าที่เป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้
“ครับ คุณจำผู้หญิงคนนี้ได้ไหม” หมอทดสอบให้แน่ใจอีกครั้ง
“ไม่ครับ เธอไม่ใช่พยาบาลเหรอ” ทรงธรรมพูดชัด ทำให้แจ็คลีนนิ่งงัน
เขามองเธอราวกับในชีวิตนี้ไม่เคยพบเธอมาก่อน จากนั้นก็มองไปทั่วแล้วถามหาคนรู้จัก “แฟนผมไม่อยู่เหรอครับ เธอรู้เรื่องนี้หรือยัง ว่าแต่ผมมาทำอะไรที่ฝรั่งเศสนี่”
“คุณจำได้ไหมว่าเป็นปีอะไร” หมอหนุ่มถามอีกรอบ คิดว่าความทรงจำคงหายไป
พอทรงธรรมบอก ก็ทำให้รู้ว่าเวลาของเขาหายไปสิบกว่าปี แจ็คลีนได้แต่ถอนหายใจ คิดว่าน่าจะเป็นช่วงที่เขายังคบกับแก้วกินรีอยู่
หมอขอตัวและเชิญแจ็คลีนออกไปด้วย ก่อนสรุปให้ฟัง “เขาน่าจะสูญเสียความทรงจำไปบางส่วน ผมจะให้คนพาเขาไปเอ็มอาร์ไออีกรอบ ดูว่ามีอะไรผิดปกติอีกหรือเปล่า คิดว่าอาการนี้น่าจะเป็นการชั่วคราว”
“ค่ะ ฝากด้วยนะคะ” แจ็คลีนบอกหมอ ก่อนกลับเข้าไปด้านใน
ทรงธรรมจึงค่อยสังเกตได้ เพราะเธอไม่ได้สวมเครื่องแบบพยาบาล แต่ทำไมเธอถึงเข้ามาในห้องเขาแบบนี้ ถ้าเขารู้จักเธอก็ว่าไปอย่าง
“ฉันชื่อแจ็คลีน ธีโอฟาสเต้ เป็นเพื่อนกับคุณมาเจ็ดปีแล้วค่ะ” เธอพูดพร้อมบอกปีให้เขาฟัง ก่อนยื่นหนังสือพิมพ์ฝรั่งเศสให้เขา เพื่อให้เขาดูวันที่
“เวลาของผมหายไปหลายปีเลยเหรอเนี่ย ตกลงผมกับคุณเราเป็นอะไรกันนะครับ” เขามองเธอราวกับพยายามนึกทบทวน ก่อนนึกได้ว่าเธอบอกแล้ว “เพื่อนใช่ไหม ขอโทษจริงๆ ผมลืมไปเลย”
เธอพยักหน้าช้าๆ ก่อนบอก “เราคุยเป็นภาษาไทยก็ได้นะคะ อีกสักครู่น้องชายคุณคงเข้ามา”
“น้องชาย กำพลน่ะเหรอ เขามาที่นี่ทำไม” ทรงธรรมยังเข้าใจว่ากำพลเป็นเด็กหนุ่มที่มีปัญหาอยู่เช่นเคย
“ตอนนี้เขาอายุยี่สิบสี่แล้วค่ะ เขาทำงานเป็นเชฟฝึกหัดอยู่ที่ลอนดอนนี่เอง อีกสามวันย่าคุณจะเดินทางมาถึงปารีสด้วย เอาล่ะ ฉันว่าคุณพักผ่อนดีกว่านะคะ” แจ็คลีนตัดบทเขา แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่ห่างไปกว่าเดิม เธอสวมแหวนเขาที่นิ้วนางข้างซ้าย
ทรงธรรมมองแหวนที่นิ้วนางของเธอแล้วก็ยิ้มให้ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนมองพยาบาลถืออาหารเข้ามาวางตรงหน้าเขา แต่แขนเขาก็ใช้การได้ไม่ปกตินัก
“ฉันช่วย” แจ็คลีนป้อนน้ำให้เขาดื่ม
“ผมเกรงใจ ถ้าแก้วอยู่ที่นี่ คุณคงไม่ต้องลำบาก แล้วเราเป็นเพื่อนกันได้ยังไงเหรอครับ” ทรงธรรมชวนเธอคุยไปด้วยเพื่อฟื้นความทรงจำ
“ช่างเถอะค่ะ มันนานแล้ว ฉันก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน” แจ็คลีนแกล้งพูด แต่เจ็บลึกๆ ที่ตอนนี้เขาจำเธอไม่ได้ มองเธอราวกับเธอเป็นคนอื่น
“แก้วรู้แล้วใช่ไหมครับ ว่าผมเจออุบัติเหตุอยู่ที่นี่ ว่าแต่คุณพอรู้ไหมว่าทำไมผมมาปารีส” เขาถามหลังจากเคี้ยวอาหารเสร็จ
“คุณมาเพื่อเยี่ยมฉันน่ะค่ะ ก็อย่างที่บอกเราเป็นเพื่อนกัน” แจ็คลีนเล่าความไปแล้วพยายามไม่คิดมาก ก็ไม่ใช่ความผิดของเขา ที่จะนึกถึงแฟนที่เลิกคบกันไปนาน
“แล้วผมเป็นเพื่อนกับคู่หมั้นคุณหรือเปล่า คุณมาเฝ้าผมทั้งวันแล้วเขาไม่ว่า แสดงว่าผมคงรู้จักเขาสินะ” ทรงธรรมคิดเชิงบวก และวิธีคิดของเขาราวกับเขายังอายุไม่ถึงยี่สิบห้า
“คุณพูดเรื่องอะไรคะ” แจ็คลีนมองเขาอย่างงุนงง
“ก็เห็นคุณสวมแหวนหมั้นนี่ครับ” ทรงธรรมชี้ไปที่แหวนที่นิ้วนางของเธอ
“คุณเป็นคนซื้อให้ฉันเอง ฉันขี้เกียจเล่นทายคำแล้วนะคะ แหวนวงนี้คุณให้ฉันเมื่อสี่ปีก่อน ตอนนั้นฉันอายุสิบเก้า คุณไปขอหมั้นฉันกับแม่ฉันเอง แต่ไม่ต้องห่วง เพราะจนบัดนี้เราก็ยังไม่ได้หมั้นกัน ส่วนคุณแก้วที่คุณพูดถึง เขาไม่ได้เป็นคนรักของคุณแล้วค่ะ เขาเลิกกับคุณแล้วแต่งงานกับผู้ชายอีกคน มีลูกด้วยกันคนหนึ่ง แล้วหย่าขาดกันแล้ว ตอนนี้เขาอยู่ที่เชียงใหม่ด้วย เขาพยายามขอคืนดีกับคุณ” แจ็คลีนเล่าความทำให้เขาเงียบขรึมไปถนัด
ทรงธรรมนิ่งอึ้งราวกับโดนฟ้าผ่ากลางหน้า แต่ก็พอฟังได้ เพราะผ่านไปสิบกว่าปี อะไรก็เกิดขึ้นได้ แต่ไม่น่าเชื่อว่าแก้วกินรีจะเลิกกับเขาได้ ทั้งที่เขาจำได้แต่ความรักที่มีให้กัน เขากุมขมับอย่างมึนงง ก่อนจะปวดหัวอย่างรุนแรง แล้วอาเจียรเอาอาหารที่เพิ่งทานออกมาหมด
แจ็คลีนรีบกดเรียกพยาบาล แต่เขากลับจับมือเธอเอาไว้ พยายามคิดให้ออกว่ารู้จักเธอ หรือรู้สึกยังไงกับเธอกันแน่ ภาพบางอย่างแว่บๆ เข้ามา เขาเห็นตอนกลางคืน เห็นความมืดที่มีแสงจันทร์
“อย่าพยายามคิดมากเลยค่ะ ฉันขอโทษที่เห็นแก่ตัว ไม่น่าเล่าเรื่องพวกนี้ให้คุณฟัง ทั้งที่คุณยังไม่พร้อมเลย เดี๋ยวฉันเรียกพยาบาลเข้ามาดูคุณก่อนแล้วกันนะคะ” แจ็คลีนกดเรียกพยาบาลจนสำเร็จ
พยาบาลเข้ามาจัดการให้ทุกอย่างเรียบร้อย สักพักหมอก็เข้ามาแล้วตรวจดูอาการเบื้องต้น ก่อนจะเขียนชาร์ตอะไรบางอย่าง สั่งพยาบาลแล้วหันมาพูดกับเธอ
“คงต้องระวังไม่ให้เขาพยายามคิดมาก เดี๋ยวจะแย่ ต้องให้เขาค่อยๆ นึกนะครับ เขาจะปวดหัวเวลาคิดมาก” หมอเตือนแล้วออกไปจากห้อง
แจ็คลีนถอนหายใจยาว แล้วก็ต้องส่ายหน้า แต่พอหันมาก็เห็นเขามองอยู่ “ฉันขอโทษ”
เขานอนมองเพดาน เมื่อทบทวนได้ว่าชีวิตเขาว่างเปล่าไปสิบกว่าปี จากนั้นก็ถอนหายใจ “คุณปรับเตียงให้ผมได้ไหม ผมนอนมานานแล้ว ผมยังไม่อยากนอนตอนนี้อีก”
แจ็คลีนกดปุ่มเพื่อปรับเตียงให้เขา แล้วคิดจะไปนั่งห่างๆ แต่เขาจับมือเธอเอาไว้
“คุณกับผม...เราไม่ได้เป็นเพื่อนธรรมดาใช่ไหม นี่ผมเลิกกับแก้วจริงๆ ใช่ไหม เฮ้อ สิบกว่าปี ผมอยากได้ความทรงจำกลับคืน ผมไม่อยากทำให้คุณเสียใจ” ทรงธรรมพูดอย่างอ่อนโยน ผิดกับเขาในปกติที่ดูเคร่งเครียด ไม่อ่อนหวาน
“อย่าเพิ่งคิดมากเลยค่ะ หมอบอกว่าความทรงจำจะค่อยๆ ฟื้น แล้วคุณจะค่อยๆ จำได้ น่าจะเป็นเพราะแรงกระแทก ทำให้เกิดอาการช็อคจนเสียความทรงจำบางส่วนไป” เธอปลอบเขา แล้วรู้สึกเสียดายช่วงเวลาก่อนหน้านี้ ถ้าเพียงเธอค้นพบใจตัวเองให้เร็วกว่านี้ บางทีเขาอาจผูกพันกับเธอมากพอ
เขามองเธอ มองมุมไหนๆ ก็ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะรักกับผู้หญิงแบบเธอได้เลย เพราะเธอผิดกับแก้วกินรีชนิดสุดขั้ว หรือเพราะเขาผิดหวังกับแก้วกินรีอย่างแรง จึงเปลี่ยนรสนิยมเป็นเธอคนนี้
“คุณหิวไหม เมื่อกี้ทานไปนิดเดียวก็อาเจียรออกหมด ฉันจะให้พยาบาลเอามาใหม่” แจ็คลีนพูดก่อนเดินออกไปข้างนอก สั่งคนของเธอให้พยาบาลเอาอาหารมาให้ใหม่ แล้วจึงนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงอีกครั้ง พร้อมหนังสือที่อ่านค้างไว้
“คุณบอกว่าน้องผมจะมา กำพลจะมาเหรอครับ” ทรงธรรมถามให้แน่ใจ
“ค่ะ เขาพักอยู่ที่บ้านฉัน แต่เมื่อเช้าเขามาเยี่ยมแล้ว คุณยังไม่ฟื้น เขาเลยพาคู่หมั้นไปเที่ยวก่อน ช่วงเย็นจะมาใหม่ ส่วนคุณย่าคุณอีกสามวันจะเดินทางมาถึง เพื่อนคุณที่ชื่อมรกตด้วยค่ะ เขาจะมาเยี่ยมแล้วก็มาเที่ยวทั้งครอบครัว เพราะหมอก็รับรองแล้วว่า ถ้าคุณไม่มีอาการแทรกซ้อนก็ถือว่าปลอดภัยดี” แจ็คลีนตอบเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลกว่าเดิม ทำให้คนฟังสบายใจได้มากขึ้น
“เสียความทรงจำ นี่ถือว่าอาการแทรกซ้อนหรือเปล่าครับ” ทรงธรรมพูดติดตลก แล้วยิ้มให้เธอ แม้จะรู้สึกผิดในใจไปบ้าง ที่เหมือนกำลังนอกใจแก้วกินรี แต่เวลาสิบกว่าปีผ่านไป จะให้เขาคิดยังไงได้ เมื่อเธอบอกว่าเขาเลิกกับคนรักแล้ว
“ไม่ทราบค่ะ หมอไม่ได้พูดแบบนั้น บ่ายนี้พยาบาลจะพาคุณไปเอ็มอาร์ไอเพื่อตรวจเช็คอีกนะคะ” แจ็คลีนบอกเขา พูดคุยห่างเหิน รู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ควรคุยกับเขาแบบไหน
“คุณพอจะรู้เบอร์กตไหม ผมไม่คิดว่าเธอจะใช้เบอร์เดิมของเมื่อสิบกว่าปีก่อนนะ ผมอยากคุยเธอน่ะ” ทรงธรรมคิดยังไงก็ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะคบหากับผู้หญิงคนนี้ คนที่ท่าทางดูเป็นผู้ดี กิริยามารยาทก็น่ามอง
แจ็คลีนเอามือถือเขาออกมา ก่อนยื่นให้ “นี่เป็นมือถือของคุณ เมื่อวันก่อนคุณมรกตโทรมาหาคุณแล้วล่ะค่ะ ฉันจะกดโทรออกให้นะคะ” เธอพูดเพราะดูเขามองมันแปลกๆ เมื่อกดโทรออกแล้วยื่นให้ เธอก็ออกไปจากห้องคนไข้ แล้วนั่งอยู่ในส่วนของรับแขกคนไข้
ทรงธรรมฟังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนได้ยินเสียงเพื่อนกรอกมาทักทายตามปกติ “กตเหรอ”
“ธรรมฟื้นแล้วเหรอ ให้ตายเถอะ! เป็นห่วงเป็นบ้า ฟื้นขึ้นมาก็ดีแล้ว” มรกตใส่เป็นชุด ก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก
“กต ฉันจำเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้เลย ฉันเสียความทรงจำไปสิบกว่าปี ตอนนี้ฉันจำได้แต่ว่าฉันยังคบกับแก้วอยู่ ฉันเลิกกับแก้วจริงๆ เหรอ คุณแจ็คลีนที่มาเฝ้าไข้บอกฉันน่ะ” ทรงธรรมถามเพื่อนให้แน่ใจ
“ตายแล้ว! เธอพูดอะไรให้คุณแจ็คลีนเธอคิดมากหรือเปล่าเนี่ย ธรรม นายเลิกกับแก้วไปเป็นชาติแล้ว ยายแก้วเป็นแม่ม่ายลูกติดแล้วนะ ระวังหน่อย หล่อนพยายามจะคืนดีกับเธอ เธอต้องไม่ใจอ่อนนะ กว่าจะได้รักกับคุณแจ็คลีนก็ต้องผ่านเรื่องแย่ๆ มาเยอะ อย่าทำเสียเรื่องรู้ไหม ตกลง เสียความทรงจำจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย อย่าอำนะ” มรกตชักเป็นห่วงเพื่อน
“ใช่สิ ยังงงอยู่เลยว่าทำไมมาที่ปารีสได้ แล้วก็พูดภาษาฝรั่งเศสคล่องปร๋อ” ทรงธรรมบอกเพื่อนตามตรง
“เธอไปที่นั่น เพราะเธอจะไปขอคุณแจ็คลีนแต่งงาน ถึงได้เอาแหวนไพลินของคุณทวดไปหมั้นเธอไง นี่แหวนยังอยู่ไหม” มรกตได้แต่ถอนหายใจ ท่าทางเพื่อนจะเสียความทรงจำไปจริงๆ
“ไม่รู้ แต่เห็นคุณแจ็คลีนสวมแหวนวงหนึ่งอยู่นะ เป็นมรกตสี่เหลี่ยมล้อมเพชรน่ะ” ทรงธรรมบอกเพื่อน
“หา! แปลว่าเขารับรักเธอแล้วสิ ดีใจด้วย เอ้อ เธอจำอะไรไม่ได้นี่ เธอบอกฉันก่อนไปว่าแม่ของคุณแจ็คลีนเรียกเธอไปปารีส เพื่อไปพบลูกสาวเขา เธอก็บอกฉันว่าถ้าคุณแจ็คลีนสวมแหวนวงนี้ ก็แสดงว่าเธอมีใจให้ แต่ถึงไม่สวม เธอก็จะขอเธอแต่งงานอยู่ดี แม้ตอนนี้จะเป็นช่วงย่ำแย่สำหรับเธอล่ะนะ โอ๊ย! อยากไปอยู่ตรงนั้นช่วยเธอจริงๆ” มรกตพูดแล้วก็ถอนหายใจเฮือกๆ อย่างเสียดาย
“ขอบใจมากนะ กต เธอกับนนท์เป็นเพื่อนที่ดีกับฉันเสมอ ว่าแต่เธอแต่งงานกับนนท์ใช่ไหม” ทรงธรรมเพิ่งนึกได้
“แน่สิ จะให้ไปแต่งงานกับคนอื่นได้ยังไง ก็รักของฉันมันมั่นคงกว่านี่ อุ๊ย! ขอโทษจ๊ะ เธอกับแก้วไม่ใช่เนื้อคู่ ก็อย่าคิดมาก ตอนนี้เธอเจอคนที่เหมาะสมกับเธอทุกอย่างและต่างก็รักกัน เพราะงั้นถนอมเอาไว้นะ” มรกตบอกเพื่อน ก่อนพูดคุยถามอีกเล็กน้อย แล้วค่อยวางสาย
ทรงธรรมครุ่นคิดแล้วถอนหายใจ เขาทำเวลาหายไปจริงๆ แล้วหวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น
เธอมองผ่านกระจก เห็นเขานั่งนิ่งก็เดินเข้ามาอีกครั้ง พร้อมยกอาหารชุดใหม่เข้ามาวางที่โต๊ะคนไข้ ก่อนเลื่อนมาไว้ตรงหน้าของเขา จากนั้นก็มองเขาแปลกๆ เมื่อเขาดึงมือเธอไปกุมไว้
“ผมมาที่นี่เพื่อขอคุณแต่งงาน ผมขอโทษที่มาเกิดเรื่องซะก่อน” ทรงธรรมขอโทษจากใจ เพราะเขาทำเรื่องวุ่นตั้งแต่แรก
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ คุณก็คงไม่อยากให้เกิด” แจ็คลีนนั่งที่บนเตียง ก่อนตักตักซุปป้อนเขา
“ถ้าผมเรียกความทรงจำกลับมาไม่ได้เลย คุณจะเลิกกับผมไหม” ทรงธรรมเข้าใจว่าเขาคบหากับเธอแล้ว
“ทำไมต้องเลิกล่ะคะ ต้องขึ้นอยู่กับคุณนั่นแหละ” แจ็คลีนค่อยๆ ป้อนเขา
“ผมเปลี่ยนไปเยอะไหม หมายถึงผมก่อนหน้านี้กับตอนนี้” ทรงธรรมนึกไม่ออกว่าเขาเปลี่ยนจากเดิมไปเยอะหรือเปล่า
“หมายถึงหน้าตา หรือว่านิสัยคะ ฉันไม่รู้ว่าก่อนที่คุณจะพบฉันเป็นยังไง แต่เท่าที่ดู นิสัยก็ต่างกันเยอะค่ะ ปกติคุณไม่ค่อยพูดเล่นชวนหัวเท่าไร ดูเป็นผู้ใหญ่ที่เงียบขรึมสักหน่อย แต่ถ้าพูดก็พูดได้ยาวๆ ไม่ถึงกับไม่พูดค่ะ” เธอเล่าไปเรื่อยๆ แล้วหันไปหยิบกระจกให้เขา “หน้าตาเปลี่ยนจากเดิมไหมคะ”
ทรงธรรมมองภาพตัวเองในกระจกแล้วถอนหายใจ “ก็ไม่ค่อยเปลี่ยน แต่ดูแก่กว่าเดิม ก็ตอนนี้ผมอายุจะสี่สิบแล้วนี่ ผมเข้าใจแล้ว ผมคงเลิกกับแก้วไม่ค่อยดีเท่าไร เพราะงั้นผมถึงไม่มีใครจนมาเจอคุณ”
“ช่างมันเถอะค่ะ หมอบอกว่าอย่าเพิ่งคิดมาก น่าจะสูญเสียความทรงจำชั่วคราว อีกไม่นานคุณจะจำได้เอง แต่ถึงจำไม่ได้ ฉันก็เชื่อว่าคุณก็ยังเป็นคุณ ยังมีคุณ...คนที่ฉันรู้จักอยู่ที่ไหนในนี้” แจ็คลีนชี้ที่หัวใจเขา แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน
เขากลับกุมมือเธอเอาไว้ แล้วนึกถึงคำพูดของเพื่อน “อย่าทอดทิ้งผมนะครับ ผมจะพยายามเรื่องของเราอีกรอบ”
แจ็คลีนหัวเราะนิดๆ ก่อนจะพูดขึ้น “มองคุณแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบ ปกติคุณไม่เคยอ้อนเลยสักครั้ง”
“ผมคนนั้นก็คงน่าเบื่อมากสินะครับ” ทรงธรรมกำลังจีบเธอใหม่อีกรอบ
เขาเชื่อคำพูดของมรกต และเขาก็เป็นคนที่ยอมรับอะไรได้ง่าย แม้เรื่องที่เลิกกับแก้วกินรีจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อ แต่เขาก็รู้สึกคุ้นเคยกับเธอคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับสิ่งที่เขาทำนั้นเป็นสิ่งถูกต้อง เป็นความรู้สึกดีมากกว่าตอนแรกนัก
“ไม่หรอกค่ะ คุณก็เป็นคุณน่ะ อย่าเพิ่งคิดมากค่ะ เดี๋ยวจะปวดหัวอีก” แจ็คลีนอยากให้เขาค่อยๆ ทบทวน
ทรงธรรมปล่อยมือเธอ แล้วปล่อยให้เธอป้อนอาหารให้เขาเรื่อยๆ จนหมด เธอตักของหวานป้อนอีกจนเขาอิ่มเลยทีเดียว
คงไม่ผิดหรอก...ถ้าเขาจะรักผู้หญิงคนนี้
****************************************
****************ได้ตีพิมพ์แล้วลบออกบางส่วนค่า*************
****************************************
สวัสดีค่ะ
วันนี้รู้สึกอยากจจะนอนทั้งวันกันเลยทีเดียว
ปวดเหนื่อยปวดตัวและยังไม่หายดีเท่าที่ควร
แต่พรุ่งนี้จะต้องไปสอบทำงานแล้วไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง
ไม่รู้ว่าเขาสอบอะไรบ้าง แต่รู้สึกได้ว่าไม่ใช่ทางของเราเลย
เมื่อสมัครแล้วก็ต้องไปลองสอบดูสักที
ผลก็ช่างมันเถอะ...ชีวิตยังมีโอกาสผ่านเข้ามาเรื่อยๆ อยู่ดี
สมัคร 50 เอา 1คน 555+ไม่น่าจะมีโอกาสเท่าไรเลยจริงๆ
จิตตก...สติแตก...ก็คงไม่คุ้มเท่าไร
เรื่องนิยาย...อิอิ...555+
ตอนหน้าจบแล้วนะคะ โฮะๆๆๆๆๆ
มาคอยดูบทสรุปของแจ็คกับทรงธรรมกันนะคะ
ยังไงแวะมาทักทายที่ http://www.facebook.com/plerngwaree บ้างนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามนิยายค่ะ
ป.ล. รอร้านทำหนังสือติดต่อกลับมาค่ะ เดี๋ยวจะติดต่อทั้งสองคนเลยนะคะ อิอิ
sirinda
คุณ ร้อยวจี --- หง่ะ อัพทุกวันเลยเหรอคะ ไม่ไหวมั้งค่ะ ต่พยายามจะมาเรื่อยๆ ถ้าจิตไม่ตกเสียก่อน โฮะๆๆๆ
คุณ konhin --- >,,< โหดสนอง need ของหนูเพลิง
คุณ น้องแสตมป์ --- ก็เธอมีค่า....ให้ต้องผ่านการทดสอบ แต่จริงๆ แล้วนี่น่าจะเป็นบททดสอบของแจ็คมากกว่าทรงธรรมค่า
คุณ ใบบัวน่ารัก --- จำได้ค่ะ แต่จำได้ไม่หมด อิอิ
คุณ Auuuu --- แจ็คสู้ๆๆๆ
คุณ หนอนฮับ --- เดี๋ยวนายธรรมก็ได้คะแนนสงสารเยอะค่า
คุณ wind --- เพื่อให้คนตระกูลธีโอฟาสเต้สงสารงิงิ
คุณ anOO --- มีอีกเรื่องแน่นอนค่ะ
คุณ ตุ๊งแช่ --- แจ็ตก็เคราะห์เยอะค่ะ
คุณ sai --- เดี๋ยวรอร้านทำหนังสือก่อนนะคะ ^^
คุณ kaeka --- เกิดใหม่ในชีวิตเก่า อิอิ
คุณ Pat --- สู้!!!!
คุณ XaWarZd --- เสื่อมค่ะ แต่ใจไม่...อิอิ
jj-book
คุณ นอนดูดาว --- รอดสิคะ อิอิ
bloggang
คุณ Vicky --- เพื่อคะแนนสงสารจากครอบครัวแจ็คและทดสอบแจ็คไปในตัว งิงิ
คุณ หมู --- ขอให้เหตุการณ์ที่บ้านผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ก.พ. 2555, 16:13:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ม.ค. 2556, 18:59:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 2148
| << ML023 | ML025(จบ) >> |
กระเเจะจันทร์ 16 ก.พ. 2555, 17:14:24 น.
โอ๊ยยยยย ชอบมากเลยค่ะ
โอ๊ยยยยย ชอบมากเลยค่ะ
ตุ๊งแช่ 16 ก.พ. 2555, 17:37:07 น.
ยังดีที่ยังไม่ลืมแจคซะทีเดียว ตอนหน้าจบแล้วเหรอค่ะ จบแบบมีภาคต่ออีกหรือจบจริงๆค่ะ
ยังดีที่ยังไม่ลืมแจคซะทีเดียว ตอนหน้าจบแล้วเหรอค่ะ จบแบบมีภาคต่ออีกหรือจบจริงๆค่ะ
tuktuk 16 ก.พ. 2555, 19:41:34 น.
ชอบนิยายคุณเพลิงวารีตรงที่ไม่ทำให้ผู้ติดตามเครียดกับเนื้อเรื่องนาน ตัวเอกไม่งี่เง่า ชอบค่ะ
ชอบนิยายคุณเพลิงวารีตรงที่ไม่ทำให้ผู้ติดตามเครียดกับเนื้อเรื่องนาน ตัวเอกไม่งี่เง่า ชอบค่ะ
ใบบัวน่ารัก 16 ก.พ. 2555, 19:52:54 น.
ไม่อยากให้ความจำเสื่อมนะ
แตแล้วแต่คนเขียนก็แล้วกัน
หมดเคราะห์ยังหละ เจ็บหนักสงสารอ่ะ
ความจำหายไปสิบปี แย่หรือดีน้า
ได้คนใหม่มายิ้มง่ายขึ้นลดอายุลงได้ไหม
ใกล้40แก่ กว่าแจ๊คเป็นรอบได้ปะ
ไม่อยากให้ความจำเสื่อมนะ
แตแล้วแต่คนเขียนก็แล้วกัน
หมดเคราะห์ยังหละ เจ็บหนักสงสารอ่ะ
ความจำหายไปสิบปี แย่หรือดีน้า
ได้คนใหม่มายิ้มง่ายขึ้นลดอายุลงได้ไหม
ใกล้40แก่ กว่าแจ๊คเป็นรอบได้ปะ
Pat 16 ก.พ. 2555, 21:13:09 น.
อิอิ คนเขียนปลอบใจคนอ่าน ท่าจะได้คะแนนสงสารเยอะนะนี่ คุณทรงธรรม ความจำหายแบบนี้ลดวัยมาใกล้เคียงกับแจ็คเลยเชียว จะว่าไปก็ดีเหมือนกันค่ะแจ็คจะได้รู้สึกในความรักตามวัยของตัวบ้าง^^
อิอิ คนเขียนปลอบใจคนอ่าน ท่าจะได้คะแนนสงสารเยอะนะนี่ คุณทรงธรรม ความจำหายแบบนี้ลดวัยมาใกล้เคียงกับแจ็คเลยเชียว จะว่าไปก็ดีเหมือนกันค่ะแจ็คจะได้รู้สึกในความรักตามวัยของตัวบ้าง^^
ร้อยวจี 16 ก.พ. 2555, 21:31:14 น.
ไม่อยากให้ความจำเสื่อมเหมือนกันแต่แบบนี้ก็ดี เพราะถึงจะความจำเสื่อมแต่ความรู้สึกก็ไม่หายตามไปด้วย แถมมีเพื่อนดีๆ ที่คอยช่วยเตือน ทำให้หลุดพ้นจากบ่วงของนางมารได้ สนุกมากค่ะ
ไม่อยากให้ความจำเสื่อมเหมือนกันแต่แบบนี้ก็ดี เพราะถึงจะความจำเสื่อมแต่ความรู้สึกก็ไม่หายตามไปด้วย แถมมีเพื่อนดีๆ ที่คอยช่วยเตือน ทำให้หลุดพ้นจากบ่วงของนางมารได้ สนุกมากค่ะ
anOO 16 ก.พ. 2555, 21:54:41 น.
คุณลุงความทรงจำหายไป
จากวัยใกล้จะสี่สิบ เลยลดเหลือสามสิบต้นๆ เลย
ตอนหน้าจบแล้วเหรอ งั้นเรื่องต่อไปก็ของเฮเลนสิค่ะ
คุณลุงความทรงจำหายไป
จากวัยใกล้จะสี่สิบ เลยลดเหลือสามสิบต้นๆ เลย
ตอนหน้าจบแล้วเหรอ งั้นเรื่องต่อไปก็ของเฮเลนสิค่ะ
konhin 16 ก.พ. 2555, 22:42:43 น.
ยายแก้วนี่ไม่ยอมเลิกราจริงๆ ว่าแต่คุณย่ากับแจ๊คมีปัญหาอะไรกัน? ยังบ่เลิกอคติอีกเหรอ?
ยายแก้วนี่ไม่ยอมเลิกราจริงๆ ว่าแต่คุณย่ากับแจ๊คมีปัญหาอะไรกัน? ยังบ่เลิกอคติอีกเหรอ?
XaWarZd 17 ก.พ. 2555, 04:42:04 น.
is he just pretending?
is he just pretending?
kaeka 17 ก.พ. 2555, 13:41:00 น.
เกิดใหม่จริงๆนะนี่ทรงธรรม
เกิดใหม่จริงๆนะนี่ทรงธรรม
หนอนฮับ 17 ก.พ. 2555, 21:02:42 น.
เริ่มต้นใหม่นะจ๊ะพ่อคู็้นนนนนน อิอิ
เริ่มต้นใหม่นะจ๊ะพ่อคู็้นนนนนน อิอิ