เลือดรักทระนง
เด็กหญิงคนหนึ่งซ฿งถือกำเนิดมาจากโจร ปล้นฆ่า และเลือดอีกส่วนมาจากแม่ที่ไม่ยอมรับในความเป้นลูกของเธอ กระถินยังยืนหยัดที่จะอยู่อย่างทระนงในศักดิ์ศรีและค่าแห่งความเป้นคน ด้วยความรัก และซื่อสัตย์ต่อผู้มีพระคุณ
Tags: ศักดิ์ศรี คือสิ่งที่ต้องรักษา
ตอน: ความลับไม่ลับ
กระถินกลับจากโรงเรียนแล้วชวนพี่สาวซึ่งเรียนร่วมชั้นไปเยี่ยมคุณพระด้วยกัน ระหว่างทางสองพี่น้องได้พบทนายทดและพุดกรองเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาล กระถินจ้องมองทนายทดด้วยความชิงชัง ขณะที่สร้อยสน เอ่ยออกมาว่า
“คุณแม่นะคุณแม่ ทำไมทำอย่างนี้นะดูไม่ดีเลยสักนิด”
“ทำอะไรคะพี่สร้อย”กระถินแสร้งถาม
“คุณลุงยังป่วยหนักอยู่เลย ทำไมไม่ดูแลให้ใกล้ชิด กลับมาเอ่อ...”สร้อยสนหลุดปากไปแล้วจึงได้คิดว่าไม่ควรปากโป้ง จึงเงียบเสีย
กระถินมีหยาดน้ำตาเอ่อคลอด้วยความเจ็บใจ...หากเลือดในกายนี้ไม่มีสายเลือดของพุดกรองหล่อเลี้ยงอยู่ครึ่งหนึ่ง เธอจะทำอะไรลงไปนะ เธออาจจะนิ่งอย่างนี้ไม่ได้…เธอคงคิดทำอะไรที่เรียกว่ามหาวายร้ายเลยก็อาจเป็นไปได้!!
สองพี่น้องเดินไปที่ห้องพยาบาล คุณพระยังนอนหลับอยู่ขณะที่พุดกรองแยกกับทนายทด และนางเข้าไปดูแลอย่างพรางสายตาคนแล้วว่าทำหน้าที่ภรรยาอย่างไม่บกพร่อง
คุณพระขยับตัว เป็นเวลาเดียวกับประตูห้องถูกเคาะ และสองพี่น้องได้เข้าไป พุดกรองเมินหน้าไปจากกระถิน ขณะที่ทั้งสองพี่น้องยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งคู่
“ตื่นมาก็เจอเจ้าเลย”
“สีหน้าท่านดีขึ้นมากเลยนะเจ้าคะ”
“จริงหรือ แล้วหล่อขึ้นมั้ยล่ะ”
กระถินหน้าแดงจัด ขณะที่คนพูดไม่ได้คิดอะไร สร้อยสนพลอยหัวเราะไปกับคุณพระ แต่พุดกรองจับสังเกตอากับกิริยาของกระถินได้ จึงอดปากไม่อยู่
“หายป่วยคราวนี้คุณพี่จะรับเมียเด็กอีกสักคนคงไหวนะคะ หรือว่ามีมานานเสียแล้วก็ไม่รู้”
กระถินเจ็บปลาบไปทั้งใจ กาย ฝ่ายคุณพระไม่เข้าใจภรรยาจึงเอ่ยกลั้วหัวเราะ
“เมื่อหลายปีก่อนก็หึงหวงแม่นิ่มไปที คราวนี้มาหึงพยาบาลคนไหนหรือพุดกรอง”
“กลัวแต่จะไม่ใช่พยาบาลค่ะ คุณพี่ไม่รู้ตัว แต่นังเด็กชั่วคนนั้นมันอาจจะอยากปรนนิบัติพัดวีคุณพี่ใจแทบขาดแล้วล่ะเจ้าค่ะ”
“เด็กอะไรของเธอพุดกรอง”
พุดกรองขยับจะเอ่ย พอดีกับหลวงแพทย์เข้ามาเยี่ยมอาการไข้ หลวงแพทย์ส่งยิ้มรับแทนการรับไหวจากสองพี่น้อง ท่านเอ่ยกับกระถินว่า
“หน้าเซียวไปเชียววันนี้ หรือกระถินจะป่วยต่อจากคุณพระล่ะ”
“นังกระถินมันเป็นไข้ใจ หลวงแพทย์จะรักษาได้หรือเปล่าเจ้าคะ”พุดกรองจิกกัด
“เออแน่ะ...เป็นสาวแล้วริมีรักหรือเจ้ากระถิน”
“กระถินไม่มีหรอกเจ้าค่ะคุณลุงหมอ”
“ดีแล้ว แกยังเด็กอยู่เลย หรือถ้าจะมีแกก็รอเจ้ารามกลับมาก่อน”
ทุกคนในที่นั้นได้ยินชัดเจน พุดกรองเหมือนโดนเหยียบความฝันให้จมดินไม่มีผิด นางวาดหวังไว้ว่าสร้อยสนจะเป็นเจ้าสาวของราม เพื่อการครอบครองสมบัติของวังนารายณ์
แต่คุณพระศานต์ กลับมาวางตัวเจ้าสาวเป็นลูกชัง เธอเชิดหน้า พูดไม่ออก แต่เห็นสีหน้ากระถินเผือดลงไปอย่างเห็นได้ชัด ครู่หนึ่งกระถินจึงวางสีหน้าเรียบเฉย ก่อนเอ่ยค้านคุณพระออกมาว่า
“โรคหัวใจของคุณลุงยังรักษาไม่หายเลยนะเจ้าคะ อย่าเป็นสื่อหัวใจของคนอื่นต่อสิเจ้าคะ”
“อุวะ นี่แกดูถูกลูกชายของฉันเชียวหรือเจ้าซนแกถึงไม่ชอบราม เขาเป็นลูกชายคุณพระเชียวนะ หรือว่านี่แกไปทะเลาะกันทางจดหมายเสียแล้ว”
พุดกรองสะดุ้งอีก เพราะเพิ่งรู้ว่ากระถินและรามติดต่อกันทางจดหมาย
“แกนี่นะเจ้ากระถิน อย่ามาทำให้ฉันเสียใจเด็ดขาดเชียว”
กระถินลอบมองคุณพระ ซึ่งเธอเพิ่งรู้ว่าท่านคาดหวังว่า จะให้เธอและคุณราม ได้มีอนาคตร่วมกัน
ทำไมเล่า ทำไมท่านต้องวาดหวังในสิ่งที่กระถินไม่ต้องการอย่างนี้ด้วยเล่า
“ฉันคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว จับหมั้นกันเสียเลยคงดี”
โธ่...คุณท่านเจ้าขา...เลิกพูดเสียทีเถิด กระถินใจจะขาดอยู่แล้ว
เด็กสาวร่ำร้องในใจ ให้ตายความขมขื่นนี้กระถินไม่อาจบอกใครได้เลย!!
พุดกรองได้รับฟังเต็มสองหู นางกำมือจนแน่นด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่งยวด นางไม่เข้าใจว่าทำไมสร้อยสนจึงไม่ได้รับความสนใจเท่ากระถิน ทั้งที่นังเด็กคนนั้นนางรังเกียจจนไม่เคยนับว่าเป็นลูก แต่คุณพระทำสวนทางด้วยความเมตตามันอย่างมาก
นี่นังกระถินยังเผลอแสดงความในใจออกมาให้พุดกรองได้เห็นอย่างไม่ตั้งใจ...กระถินรักคุณพระมาก เกินกว่าจะเรียกว่าธรรมดา
ที่อังกฤษ
ทุกสัปดาห์จะเป็นวันที่มีความหมายของราม เพราะเขาจะต้องได้รับจดหมายจากเมืองไทย ลายมือสวย และเจ้าคารมของเด็กสาว ฉบับก่อนหน้านี้รามได้ขอให้กระถินส่งภาพมาให้ดู เป็นเวลาหนึ่งเดือนที่จำหมายส่งกลับมา น่าที่จะเป็นฉบับนี้
มือเรียวยาวของรามจับดูภายนอกอย่างคนใจร้อน ซองอ่อนบอกให้รู้ว่า ภายในไม่มีกระดาษแข็งของรูปถ่าย หัวใจของรามห่อเหี่ยวลงมาวูบหนึ่ง ก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปในห้องส่วนตัวและแกะจดหมายจากกระถินที่มีมาทุกสัปดาห์ตามที่กระถินย้ำว่า คุณพระสั่ง
เรียนพี่รามที่เคารพทราบ
กระถินส่งภาพของกระถินแนบท้ายจดหมายมาให้แล้วนะคะ พี่รามจะรออ่านจบ หรือพลิกไปดูก่อนก็ทำได้ทั้งสองอย่างค่ะ
รามรีบเลื่อนสายตาเปิดไปหน้าที่สอง เขาได้เห็นภาพการ์ตูนจากสุราไทย ยี่ห้อหนึ่ง เป็นภาพชายแก่หัวล้าน นั่งดูหญิงสาวเอวคอดกิ่ว ใส่ชุดบิกินนี่กำลังลงทะเล องค์ประกอบภาพมีรูปพระอาทิตย์กำลังตกน้ำ เป็นภาพโฆษณาอย่างไม่ต้องสงสัย พอเห็นเช่นนั้นรามหัวเราะออกมาด้วยความแจ่มใสกับอารมณ์ขันของเด็กสาวที่เขาบอกตัวเองว่า ชอบอ่านสำนวนการเขียนจดหมายของเธอ ไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่น
...แม้จะรอคอยจนกระวนกระวายในบางครั้ง รามยังแก้ตัวว่า เพราะห่วงคุณพ่อ เนื่องจากกระถินจะเล่าเรื่องของคุณพ่อของเขามาให้ทราบอย่างละเอียด ราวกับว่า กระถินเป็นเงาตามตัวของคุณพ่อเขากระนั้น!
คุณลุงมีอาการป่วยมาก ท่านปรามไม่ให้กระถินเขียนมารายงานพี่ราม แต่กระถินต้องแอบขัดใจท่านเพราะไม่เห็นเป็นผลดีต่อพี่รามที่จะปิดบังเรื่องการเจ็บป่วยของท่าน
รามรีบอ่านรายงานต่ออย่างไม่ละสายตา
อาการโรคหัวใจของคุณลุงกำเริบมาก ขณะที่เขียนจดหมายนี้ กระถินยังอยู่ที่โรงเรียน วันนี้เรียนครึ่งวัน กระถินคิดว่าจะรีบไปส่งจดหมายถึงพี่รามให้ทราบ และจะเข้าไปดุท่านที่โรงพยาบาล ท่านนอนมาได้หนึ่งสัปดาห์แล้วค่ะพี่ราม กระถินอยากให้ท่านหายเร็วๆ อยากได้ยินเสียงหัวเราะของท่านดังๆหรือได้ยินเสียงท่านดุ ด่าว่ากระถินเป็นคนดื้อ แต่กระถินจะเถียงท่านกลับไปทุกครั้งว่า มีคนทั้งดื้อ ทั้งรั้นกว่ากระถินอยู่ที่อังกฤษเจ้าค่ะ
รามวิตกเกี่ยวกับการเจ็บป่วยของบิดา แต่มาอ่านถึงบรรทัดนี้ ชายหนุ่มยิ้มในสีหน้าเล็กน้อย ก่อนอ่านผ่านตัวหนังสือไปถึงคนเขียน และสร้างภาพว่าคนเขียนคงกำลังทำหน้าเอาแต่ใจ และเอาเรื่องอย่างที่เขาเห็น เมื่อครั้งกระถินยังเด็ก
หากไม่ลำบากเกินไปนัก พี่รามน่าจะกลับมาเยี่ยมคุณท่านสักครั้งนะเจ้าคะ จักเป็นพระเดชพระคุณกับคนเขียนอยู่มากเจ้าค่ะ
นั่นไง เขาโดนประชดเข้าแล้ว นี่คงจะค้อนไปด้วยล่ะ ชายหนุ่มคิด หัวใจเต้นแรงกว่าปกติ
ไปหลายปี และต้องเรียนต่ออีกหลายปี จักกลับมาเยี่ยมบ้านสักครั้งมหาวิทยาลัยอ๊อกฟอร์ดสุดโก้เก๋คงจะไม่มีหนังสือไล่พี่รามออกตามหลังมาถึงประเทศไทยแน่เจ้าค่ะ
จดหมายฉบับนี้เหมือนกลับฉบับอื่นๆที่ได้รับค่าจ้างสิบสองสตางค์ แต่เป็นพิเศษตรงที่กระถินแอบเขียนนอกทางตามที่สั่งไปมากค่ะ ตรงที่จะเขียนอย่างไรพี่รามจึงจะได้คิดว่า ต้องรีบกลับมาสักครั้ง
เจ้าเด็กขี้ตู่ ขี้โกง เธอนี่เจ้าเล่ห์เสียจริงแม่ดอกกระถิน เขียนถึงขนาดนี้ฉันจะนั่งอยู่ได้คงพิลึกเต็มที!!
รามพบจดหมายเก็บใส่กล่อง ซึ่งมีมากหลายฉบับ ล้วนแล้วแต่เป็นจดหมายของกระถินทั้งสิ้น เขาปิดกล่อง แล้วคิดการต่อไปว่าจะจองตั๋วเรือบินกลับเมืองไทยโดยเร็วที่สุด!!!
คุณพระอยู่รักษาตัวนานมาก แต่ในวันนี้ท่านได้กลับวังนารายณ์ โดยมีแม่นิ่มไปรับ โดยมีพุดกรองตำหนิออกมาตรงๆ
“แม่นิ่มรีบมาเอาหน้าไปฝากใครที่แม่นิ่มสั่งสอนมาดีเหลือใจ”
“เจ้าซนมันไปไหนถึงไม่ไปรับฉัน”
“ช่วงนี้สอบปิดภาคครับคุณท่าน”แม่นิ่มตอบพร้อมเก็บขนสัมภาระ ไม่ทันใส่ใจวาจาเป็นนัยน์ของพุดกรอง
ทั้งหมดกลับสู่วังนารายณ์ บริวารมานั่งรอประมุขบ้านที่บันได ยืนเป็นสองข้างจนคุณพระหัวเราะเบาๆในลำคอ
“ทำเหมือนฉันเป็นคนบุญหนักศักดิ์ใหญ่เสียอย่างนั้น แล้วนี่เจ้าซนยังไม่กลับจากโรงเรียนอีกหรือ”
“ยังเจ้าค่ะคุณท่าน คุณสร้อยก็ยังไม่มาเจ้าค่ะ”
“ถ้าเจ้าซนกลับมาให้ไปพบฉันหน่อยนะ มันไม่ไปเยี่ยมฉันหลายวันแล้ว”
พุดกรองกัดริมฝีปากจนชาไม่รู้สึกเจ็บเพราะความเจ็บใจ
หลังจากส่งคุณพระเข้าพักที่ห้องเรียบร้อยแล้วพุดกรองขอตัวจากคุณพระ ท่านไม่ได้ว่าอะไร ยังรู้สึกเพลียอยู่มากจึงได้เอนหลังนั่งกึ่งนอน หาหนังสือมาอ่านตามลำพัง
ส่วนพุดกรองให้นังละมุด บ่าวสอพลอไปตามแม่นิ่ม ซึ่งหลังจากส่งคุณพระแม่นิ่มก็กลับเรือนริมน้ำ เตรียมทำอาหารเพื่อรอกระถิน
ฝ่าย สร้อยสนและกระถิน กลับมาถึงบ้าน สร้อยสนเอ่ยกับน้องสาวว่า
“กระถินเข้าบ้านไปก่อนนะ พี่จะไปร้านเจ๊กกิม”
“อยากกินโอยั้วะหรือไงพี่สร้อย”
“ฮื่อ เจ๊กกิมชงอร่อย เอามั้ยจะหิ้วกระป๋องไปฝาก”
“ไม่ล่ะพี่สร้อย จะไปก็ไปเถอะ กระถินจะไปทำงานให้คุณท่านต่อ”
“ทำบัญชีหรือ พี่เห็นเธอนั่งทำเกือบค่อนคืนทุกวันเลยนะ ท่าทางจะชอบมากสิ”
“ชอบสิคะ ได้เงินเดือนด้วยนี่”
สร้อยสนหัวเราะเบาๆก่อนแยกจากน้องสาวไป กระถินทำท่าเหมือนจะเข้าบ้าน แต่เด็กสาวกลับรู้สึกแปลก ระคนสงสัย เธอขมวดคิ้วนิดหนึ่งก่อนลอบตามหลังพี่สาวไป
สร้อยสนเดินอย่างรวดเร็ว ออกไปทางหน้าประตู กระถินรีบตามไปเพราะสงสัยท่าทีเร่งร้อนของพี่สาว ลุงดำไม่ทันเห็นกระถินลอบตามหลังพี่สาวไปอย่างไม่ให้คนที่โดนตามได้รู้ตัว
กระถินยิ่งแปลกใจเมื่อสร้อยสนเดินไปบ้านทนายทด แต่ใช้เส้นทางจากประตูหน้าบ้าน ซึ่งอ้อมไกลกว่าไปทางสวนด้านหลังมากนัก
สิ่งหนึ่งเข้ามากวนใจกระถินจนรู้สึกขุ่นมัวมากคือ เส้นทางนี้พุดกรองใช้เป็นที่เดินไปหาทนายทด และสร้อยสนกำลังไปหาใคร
ทนายทด...ถ้าเป็นทนายทดเล่า
ดวงตาคมกริบของกระถินลุกวาวอย่างน่ากลัว
“แกตายแน่นายทด ถ้าแกจะรวบทั้งแม่และพี่สาวของฉัน ฉันไม่เอาแกไว้แน่”กระถินคิดอาฆาตจองเวรทนายทดอย่างไม่คิดให้อภัย เธอรีบสาวเท้าตามสร้อยสนไปอย่างระมัดระวัง
ถึงกลางสวนสร้อยสนเหลียวหลังมามอง กระถินรีบบังตัวเองกับต้นมะม่วงใหญ่ ใจเต้นรัวแรง สร้อยสนสาวเท้าเร็วมากขึ้น ก่อนจะโผเข้าไปกอดใครบางคน
กระถินออกไปปรากฏตัวเพื่อแสดงให้เห็นว่าความลับของพี่สาวไม่เป็นความลับอีกแล้ว ภาพที่เห็นคือ นิธิ กำลังระดมจูบพี่สาวของเธอโดยที่พี่สาวส่งเสียงร้องครางด้วยความพึงพอใจ
นิธิเลื่อนจูบลงซอกคอหญิงสาว ก่อนเลื่อนขึ้นไปจุมพิตแนบสนิทบนริมฝีปากงาม ก่อนหยุดค้างนิ่งเมื่อเห็นกระถินจ้องมองเหมือนอยากฉีกเนื้อชายหนุ่มเป็นชิ้นๆ ก่อนที่กระถินจะหันหลังกลับ หยาดน้ำตาแห่งความร้าวรานใจเอ่อท้น...แม่ของเธอประกาศเสมอว่าสร้อยสนต้องแต่งงานกับราม กระถินเห็นดีด้วยตามนั้น แต่นี่ พี่สาวของเธอกลับเลือกหลานชายทนายทด
“นิธิมีอะไรหรือจ๊ะ”
“คุณกระถินเห็นเราแล้วครับคุณสร้อย”
“อะไรนะ”
สร้อยสนตกใจมากจึงผละจากอ้อมแขนของนิธิ ชายหนุ่มรีบรั้งเธอเข้ามากอด
“คุณสร้อยจะรีบกลับแล้วหรือครับ”
“เรื่องของเราให้ใครรู้ไม่ได้นะนิธิ”
“คุณสร้อย...คุณเคยบอกว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นคุณจะอยู่กับผม”
สร้อยสนก้มหน้าหลบตาของนิธิซึ่งจับจ้องอย่างค้นหา
“นิธิ ตอนนั้นสร้อยยังเด็กมาก ตอนนี้แม้สร้อยจะรักนิธิ แต่เราจะหนีตามกันไม่ได้ เรื่องนี้เราต้องรอนะคะ รอให้คุณเรียนจบก่อน”
“คุณสร้อย”
สร้อยสนจูบอีกฝ่าย แล้วรีบผละกลับวังนารายณ์โดยเร็ว นิธิใจหล่นหายไปมากสำหรับเหตุการณ์และคำพูดของสร้อยสน เธอไม่ยอมร่วมทุกข์กับเขาหากเกิดอะไรขึ้น
...เธอไม่ผิดที่คิดอย่างนั้น แต่ความรักที่เขามีต่อเธอเล่า เธอจะสลัดทิ้งได้ลงหรือ
ชายหนุ่มครุ่นคิด ค่อยรู้สึกเครียดขึ้นมาทีละน้อยทั้งที่เป็นคนสุขุมมาตลอด หากเรื่องความรัก เขามีสิทธิ์หวงแหนและครอบครองสตรีที่เป็นของเขามาตลอดหลายปีไม่ใช่หรือ!
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 เม.ย. 2554, 10:42:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 เม.ย. 2554, 10:42:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 3634
| << คนคด2 | พรากรัก >> |
ก้อนอิฐ 22 เม.ย. 2554, 11:21:04 น.
มารอจ้า
มารอจ้า
minafiba 23 เม.ย. 2554, 01:32:14 น.
คิดถึงมากๆนะคะคุณจ๋า
คิดถึงมากๆนะคะคุณจ๋า
นางแก้ว 23 เม.ย. 2554, 11:16:28 น.
คิดถึงเช่นกันค่ะ
คิดถึงเช่นกันค่ะ