เลือดรักทระนง
เด็กหญิงคนหนึ่งซ฿งถือกำเนิดมาจากโจร ปล้นฆ่า และเลือดอีกส่วนมาจากแม่ที่ไม่ยอมรับในความเป้นลูกของเธอ กระถินยังยืนหยัดที่จะอยู่อย่างทระนงในศักดิ์ศรีและค่าแห่งความเป้นคน ด้วยความรัก และซื่อสัตย์ต่อผู้มีพระคุณ
Tags: ศักดิ์ศรี คือสิ่งที่ต้องรักษา
ตอน: คนคด2
“กระถินเขย่าเจ้าค่ะ ให้มัยร่วงให้หมด พรุ่งนี้จะได้ไม่มีให้เก็บอีกเจ้าค่ะ”
“เออเจ้านี่คิดไม่เหมือนใครจริง แล้วโรงเรียนปิดแล้วหรือ”
“เจ้าค่ะ”
“สอบได้ที่เท่าไหร่ล่ะ”
เด็กสาวยิ้มเป็นนัย ๆ อ้อมแอ้มตอบไม่เต็มเสียง
“ที่หนึ่งเจ้าค่ะ”
“เก่งขนาดนั้นเชียวหรือ”
“หนึ่งสองตัวเจ้าค่ะคุณท่าน” คนตอบทำทะเล้น บ่งบอกมิได้กลัวจนหัวหดดังคนอื่น ๆ
“ฮะฮะ” คุณพระศานต์หัวเราะชอบใจ
สร้อยสนเดินผ่านมา เธอมีท่าทีชะงักไปเล็กน้อย กระถินหันไปเห็นกิริยานั้นพอดี เด็กสาวเจ้าปัญญาอดคิดไม่ได้ว่า พี่สาวมีเรื่องปิดบัง และคงเป็นเรื่องที่ไม่ดีนัก
พุดกรองหันไปเห็นจึงพยักหน้าเรียกลูกสาวเข้ามาหา และเพิ่งเห็นการเปลี่ยนแปลงทางสรีระของคุณพระที่เปลี่ยนมากจนแทบจำไม่ได้
“คุณลุง ป่วยมากหรือเจ้าคะ ดูทรุดโทรมไปไม่ใช่น้อยเลยจ้าค่ะ”
“แล้วเรามีธุระไปไหนมากหรือ ฉันไม่ค่อยได้เห็นหน้าเลย”
พุดกรองได้แต่นึกขุ่นเคืองสร้อยสน ซึ่งนางหวังให้อีกฝ่ายได้ดูแลคุณพระ แต่จนแล้วจนรอด สร้อยสนก็ไม่ทำหน้าที่ตามที่นางสั่ง ส่วนคนที่ไม่ได้สั่งคือ กระถิน กลับทำตัวใกล้ชิด สนิทจนนางต้องเสียเวลามานั่งเฝ้าพระศานต์ แทนที่จะได้ปลีกเวลาไปเริงร่ากับชู้รักของนาง
“ตอนนี้คุณพี่คงต้องวางมือจากงานมาดูแลสุขภาพบ้างนะเจ้าคะ”
“ตอนนี้ฉันให้ทนายทดดูแล ถึงเขาทำงานดีก็จริง แต่ฉันอยากให้รามเรียนจบเร็วๆเหลือเกิน เขาจะได้เข้ามารับช่วงต่อ อ้อกระถินแกเข้าไปฝึกงานบัญชีที่ห้างเสียด้วยก็ดี เอามาทำที่บ้าน ฉันจะได้ดูแลอีกที”
“คุณพี่จะไว้ใจได้หรือเจ้าคะ เด็กนี่อายุยังน้อยนัก ให้ดิฉันทำเสียไม่ดีหรือเจ้าคะ แค่บัญชี”
“บัญชีงานห้าง ไม่เหมือนบัญชีในบ้านนะพุดกรอง แค่งานภาษีหล่อนก็ไม่รู้เรื่องแล้ว แต่เจ้าซนของฉันมันรู้ตั้งแต่อยู่ ป.7 หล่อนคงไม่รู้ล่ะสิว่ามันเรียนเก่งกว่าเด็กมหาวิทยาลัยบางคนในเรื่องการทำบัญชีเสีย
อีก ทั้งที่มันเรียนมัยมปลายยังไม่จบ”
พุดกรองพลาดข่าวไปอย่างไม่น่าเป็นไปได้ คุณพระศานต์แอบสั่งสอนกระถินตั้งแต่เมื่อไหร่ และกระถินรู้มากแค่ไหน นี่ถ้าคุณพระไม่หลุดปากออกมานางคงไม่รู้ คิดพลางนางกัดริมฝีปากอย่างห้ามใจไม่ให้หันไปเอาเรื่องกระถิน ซึ่งมองเมินไปที่ยอดไม้สูงทำไม่รู้ไม่ชี้ กับคำเยินยอ
คุณพระหอบขึ้นมาอย่างปัจจุบัน สร้อยสนเอ่ยอย่างตกใจ
“คุณลุงเป็นอะไรเจ้าคะ”
“สงสัยลมแรง แม่สร้อยช่วยกันประคองคุณลุงขึ้นตึกไปดีกว่าเร็ว”
กระถินรีบเข้ามาหามคุณพระด้วยความห่วงใย เมื่อเด็กสาวเห็นปากซีดเซียวของคุณพระกระถินตกใจมาก เพราะว่าอาการท่านดูเหมือนแย่กว่าตอนลงมาเดินเล่นในทีแรก
“คุณลุงเจ้าขา ไปโรงพยาบาลนะเจ้าคะ”
“ไม่เอา ฉันไม่ไป”
“ต้องไปแล้วเจ้าค่ะ”
“เอ๊ะเจ้าคนนี้ ฉันไม่ใช่นังละมุดนะ เจ้าจะได้มาสั่งให้ทำโน่นทำนี่”
กระถินหันมาทางพุดกรอง ซึ่งในสายตาคมกริบของผู้เป็นมารดามองกระถิน เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ทุกประกายเปล่งแสงวาววับบ่งบอกถึงความเกลียดชังไม่เปลี่ยนแปลง กระถินกลั้นใจเอ่ยออกไปว่า
“คุณผู้หญิงดูห่วงคุณลุงมากนะคะ คนรักย่อมเป็นห่วงกันนะเจ้าคะคุณผู้หญิงคงเห็นด้วยที่จะส่งคุณลุงไปโรงพยาบาลเจ้าค่ะ”
อีลูกโจร แกมันเลือดไอ้กาจโดยแท้ แกเกิดมาเพื่อทำลายชีวิตฉัน!!พุดกรองคิดอย่างเคียดแค้นที่โดนสั่งทางอ้อม
“แล้วแกดีแต่พูดเอาหน้าหรือไรนังกระถิน แกถึงไม่ไปเรียกนายดำให้ออกรถเสียที”
กระถินรีบรับคำทันที เธอวิ่งไปตามนายดำให้มาขับรถส่งคุณพระไปโรงพยาบาล โดยที่หญิงทั้งสามตามไปส่ง
คุณพระเอนกายพิงกับเบาะ หายใจหอบ กระถินนั่งเบาะขนาบข้างไปกับพุดกรอง เธอทำเมินไม่มองสายตาเกลียดชังของคนเป็นแม่ แต่มองที่คุณพระ ซึ่งพุดกรองบีบนวดเนื้อตัวให้กับคุณพระ กระถินเอ่ยว่า
“คุณลุงขา เข้มแข็งอีกนิดนะเจ้าคะ ไปถึงโรงพยาบาลเขาคงมีวิธีที่รักษาได้ดีเจ้าค่ะ”
“นี่แกคิดว่าฉันเอายาอื่นมาให้คุณพระหรือไงนังกระถิน แกคิดจะพูดอะไร คิดจะใส่ร้ายฉันหรือไร ยาที่ฉันนำมาให้คุณพี่รับประทานเป็นยาของหลวงแพทย์ทั้งนั้น”
“หยุดที พอที”คุณพระครางออกมา
“ยังไงก็ให้เจ้าซนมันดูแลเรื่องยาของฉันนับแต่นี้ไปก็แล้วกัน”
กระถินเบือนหน้าไปทางอื่น สร้อยสน เหลือบสายตาเห็นน้องสาวมีรอยยิ้มบางๆซ่อนไม่ให้พุดกรองได้เห็น
หลวงแพทย์มารับตัวคนไข้ เข้าไปด้วยตัวเอง ท่านเห็นอาการเบื้องต้นแล้วอดเป็นห่วงเสียไม่ได้
“อะไรกันนี่ คุณพระไม่ได้กินยาตามที่กระผมสั่งไปเลยหรือไร”
“กินสิ ไม่ขาดสักมื้อ”
“ทำไมจึง...”หลวงแพทย์ทำน้านิ่วอย่างไม่เข้าใจในการรักษา และการร่วมมือของคนไข้ ซึ่งยืนยันว่าดูแลกันเต็มที่
วันนั้นหลวงแพทย์สั่งให้คุณพระนอนพักรักษาตัว พุดกรองอาสาดูแลใกล้ชิด พระศานต์พยักหน้าแต่สั่งเพิ่ม
“เจ้าซน แกเป็นคนจัดยาตามสั่งของหมอนะ”
“เจ้าค่ะคุณลุง”กระถินรับคำหนักแน่น พุดกรองไม่พอใจเป็นอันมากจึงแง่งอนเข้าใส่สามี ซึ่งนอนซมอยู่บนเตียง โดยมีน้ำเกลือเจาะใส่เส้นเลือดดำ
“คุณพี่ทำไมจึงทำอย่างนี้เจ้าคะ คุณพี่ไม่ไว้ใจแม่คนนี้หรือเจ้าคะ มีอะไรก็ส่งให้นังกระถินมันได้รับเสียหมด คุณพี่ไม่รักดิฉันไม่รักลูกสร้อยของดิฉันสักนิด”
สร้อยสนรีบทักท้วงมารดาทันทีด้วยความเป็นห่วงอาการของพระศานต์ เลิศพานิช
“คุณแม่อย่าเพิ่งตีโพยตีพายไปสิคะ คุณลุงกำลังไม่สบายนะคะ”
“จะไม่ให้ฉันน้อยใจได้อย่างไร คุณพี่ทำอย่างนี้เท่ากับไม่ไว้ใจดิฉัน หรือว่าคุณพี่โดนใครเป่าหูเรื่องอะไรใส่ดิฉันเจ้าคะ อีกระถินใช่มั้ยเจ้าคะ มันเอาหน้ามากใช่มั้ยเจ้าคะ”
“เปล่าน่า พุดกรอง ฉันแค่เห็นว่ากระถินมันทำอะไรรอบคอบ ฉันอยากให้มันดูแลเพราะเธอเองก็มีธุระมากไม่ใช่หรือ”
“ดิฉันจะเห็นธุระอื่นสำคัญไปกว่าสุขภาพของคุณพี่ได้อย่างไรเจ้าคะ ทำอย่างนี้ดิฉันคงถูกประณามจากคนในบ้าน จากสังคมว่ายามคุณพระเจ็บไข้ ยังไม่ดูแลรักษา ปล่อยให้คนใช้ทำหน้าที่แทน ดิฉันจะเอาหน้าเอาหัวใจที่รักคุณพระไปไว้ที่ไหนเจ้าคะ”
“เอาล่ะ เอาล่ะ เจ้ากระถินกลับไปดูแลบ้านแทนพุดกรองเสีย ก็ได้ ให้พุดกรองอยู่ปรนนิบัติฉันทีนี่เพื่อแสดงความจงรักษ์ภักดีตามใจแม่ของแกก็ได้เจ้าซน แล้วแม่สร้อยเอาข้าวขอมาส่งคุณแม่ของแม่สร้อยด้วยก็แล้วกัน เขาจะอยู่กับฉันที่โรงพยาบาล”
“เจ้าค่ะคุณลุง”สองพี่น้องต่างบิดารับคำ
คำตัดสินออกมาอย่างนี้พุดกรองยังไม่พอใจอยู่ดี เพราะคุณพระยังทิ้งท้ายไปให้กระถินดูแลบ้านแทนหล่อน หมายความว่าตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาล พุดกรองจะไปไหนไม่ได้
เวลาต่อมาทนายทดมาเยี่ยมคุณพระ พุดกรองจึงได้แลลอดสบตาอย่างนัดหมายกันระหว่างที่คุณพระหลับทั้งสองออกมาสนทนากันตามลำพังโดยไม่มีใครได้รู้เห็น
พุดกรองเอ่ยอย่างเจ็บใจไม่น้อยว่า
“เห็นทีจะทำงานกันยากขึ้นแล้วล่ะทด นางกระถินมันสาระแนทำท่าเหมือนจะรู้ทันเสียแล้ว”
“เรื่องยาหรือครับคุณพุดกรอง”
“ฉันเกือบแน่ใจเลยทีเดียว นี่ฉันไม่รู้นะว่ามันรู้เรื่องของเราหรือเปล่า”
“เอ่อไม่น่าจะ...รู้”
“นังเด็กคนนี้มันเลือดโจรจริงๆมันปากแข็งใจแข็ง ไม่เปิดปากบอกอะไรเลย ฉันกลัวแต่ว่ามันจะบอกคุรพระเรื่องยา”
“คงไม่ดอกครับ เพราะหากบอกเรื่องยา คุณพระคงรู้ตัวแล้ว แต่เอ่อถ้าเรื่องของเราผมไม่แน่ใจว่าคุณกระถินจะรู้หรือเปล่า เขามองผมแปลกๆอยู่เหมือนกันครับ”
“ถ้ามันรู้เรื่องนี้ มันอาจจะ”
“คุณกระถินคงไม่กล้าพูดให้คุณพระรู้เพราะว่าคุณพุดกรองเป็นแม่”
ทนายทดสันนิษฐานได้อย่างไม่ผิดสักนิดเดียว
ความซุกซนของกระถินทำให้รู้เห็นในสิ่งที่ไม่ควรรู้ และได้เห็นพุดกรองกับทนายทดเป็นชู้กันในวันที่ฝนตก ที่บ้านของทนายทดเอง…
นานมากแล้วที่กระถินเก็บเป็นความลับในใจ เพราะพุดกรองเป็นแม่ กระถินจึงไม่อาจพูดได้ แต่เธอแสนแค้นทนายทดเหลือเกินที่ทรยศ ต่อคุณพระ ผู้มีพระคุณได้ลงคอ
คนคดสองคนที่มีพฤติกรรมร่วมกัน หากกระถินแยกโกรธเกลียดได้ลง...หัวใจของเธอช่างแกร่ง แต่อ่อนไหวนักที่จะให้คุณพระศานต์ได้รู้ความจริง เธอแก้ไม่ได้ แต่นับแต่วันที่รู้ เธอได้แต่ซื่อสัตย์กับคูรพระมากขึ้น สงสารท่านมาก...มากจนกลายเป็นสิ่งที่เหนือกว่าความสงสารไม่รู้ตัว!
“เออเจ้านี่คิดไม่เหมือนใครจริง แล้วโรงเรียนปิดแล้วหรือ”
“เจ้าค่ะ”
“สอบได้ที่เท่าไหร่ล่ะ”
เด็กสาวยิ้มเป็นนัย ๆ อ้อมแอ้มตอบไม่เต็มเสียง
“ที่หนึ่งเจ้าค่ะ”
“เก่งขนาดนั้นเชียวหรือ”
“หนึ่งสองตัวเจ้าค่ะคุณท่าน” คนตอบทำทะเล้น บ่งบอกมิได้กลัวจนหัวหดดังคนอื่น ๆ
“ฮะฮะ” คุณพระศานต์หัวเราะชอบใจ
สร้อยสนเดินผ่านมา เธอมีท่าทีชะงักไปเล็กน้อย กระถินหันไปเห็นกิริยานั้นพอดี เด็กสาวเจ้าปัญญาอดคิดไม่ได้ว่า พี่สาวมีเรื่องปิดบัง และคงเป็นเรื่องที่ไม่ดีนัก
พุดกรองหันไปเห็นจึงพยักหน้าเรียกลูกสาวเข้ามาหา และเพิ่งเห็นการเปลี่ยนแปลงทางสรีระของคุณพระที่เปลี่ยนมากจนแทบจำไม่ได้
“คุณลุง ป่วยมากหรือเจ้าคะ ดูทรุดโทรมไปไม่ใช่น้อยเลยจ้าค่ะ”
“แล้วเรามีธุระไปไหนมากหรือ ฉันไม่ค่อยได้เห็นหน้าเลย”
พุดกรองได้แต่นึกขุ่นเคืองสร้อยสน ซึ่งนางหวังให้อีกฝ่ายได้ดูแลคุณพระ แต่จนแล้วจนรอด สร้อยสนก็ไม่ทำหน้าที่ตามที่นางสั่ง ส่วนคนที่ไม่ได้สั่งคือ กระถิน กลับทำตัวใกล้ชิด สนิทจนนางต้องเสียเวลามานั่งเฝ้าพระศานต์ แทนที่จะได้ปลีกเวลาไปเริงร่ากับชู้รักของนาง
“ตอนนี้คุณพี่คงต้องวางมือจากงานมาดูแลสุขภาพบ้างนะเจ้าคะ”
“ตอนนี้ฉันให้ทนายทดดูแล ถึงเขาทำงานดีก็จริง แต่ฉันอยากให้รามเรียนจบเร็วๆเหลือเกิน เขาจะได้เข้ามารับช่วงต่อ อ้อกระถินแกเข้าไปฝึกงานบัญชีที่ห้างเสียด้วยก็ดี เอามาทำที่บ้าน ฉันจะได้ดูแลอีกที”
“คุณพี่จะไว้ใจได้หรือเจ้าคะ เด็กนี่อายุยังน้อยนัก ให้ดิฉันทำเสียไม่ดีหรือเจ้าคะ แค่บัญชี”
“บัญชีงานห้าง ไม่เหมือนบัญชีในบ้านนะพุดกรอง แค่งานภาษีหล่อนก็ไม่รู้เรื่องแล้ว แต่เจ้าซนของฉันมันรู้ตั้งแต่อยู่ ป.7 หล่อนคงไม่รู้ล่ะสิว่ามันเรียนเก่งกว่าเด็กมหาวิทยาลัยบางคนในเรื่องการทำบัญชีเสีย
อีก ทั้งที่มันเรียนมัยมปลายยังไม่จบ”
พุดกรองพลาดข่าวไปอย่างไม่น่าเป็นไปได้ คุณพระศานต์แอบสั่งสอนกระถินตั้งแต่เมื่อไหร่ และกระถินรู้มากแค่ไหน นี่ถ้าคุณพระไม่หลุดปากออกมานางคงไม่รู้ คิดพลางนางกัดริมฝีปากอย่างห้ามใจไม่ให้หันไปเอาเรื่องกระถิน ซึ่งมองเมินไปที่ยอดไม้สูงทำไม่รู้ไม่ชี้ กับคำเยินยอ
คุณพระหอบขึ้นมาอย่างปัจจุบัน สร้อยสนเอ่ยอย่างตกใจ
“คุณลุงเป็นอะไรเจ้าคะ”
“สงสัยลมแรง แม่สร้อยช่วยกันประคองคุณลุงขึ้นตึกไปดีกว่าเร็ว”
กระถินรีบเข้ามาหามคุณพระด้วยความห่วงใย เมื่อเด็กสาวเห็นปากซีดเซียวของคุณพระกระถินตกใจมาก เพราะว่าอาการท่านดูเหมือนแย่กว่าตอนลงมาเดินเล่นในทีแรก
“คุณลุงเจ้าขา ไปโรงพยาบาลนะเจ้าคะ”
“ไม่เอา ฉันไม่ไป”
“ต้องไปแล้วเจ้าค่ะ”
“เอ๊ะเจ้าคนนี้ ฉันไม่ใช่นังละมุดนะ เจ้าจะได้มาสั่งให้ทำโน่นทำนี่”
กระถินหันมาทางพุดกรอง ซึ่งในสายตาคมกริบของผู้เป็นมารดามองกระถิน เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ทุกประกายเปล่งแสงวาววับบ่งบอกถึงความเกลียดชังไม่เปลี่ยนแปลง กระถินกลั้นใจเอ่ยออกไปว่า
“คุณผู้หญิงดูห่วงคุณลุงมากนะคะ คนรักย่อมเป็นห่วงกันนะเจ้าคะคุณผู้หญิงคงเห็นด้วยที่จะส่งคุณลุงไปโรงพยาบาลเจ้าค่ะ”
อีลูกโจร แกมันเลือดไอ้กาจโดยแท้ แกเกิดมาเพื่อทำลายชีวิตฉัน!!พุดกรองคิดอย่างเคียดแค้นที่โดนสั่งทางอ้อม
“แล้วแกดีแต่พูดเอาหน้าหรือไรนังกระถิน แกถึงไม่ไปเรียกนายดำให้ออกรถเสียที”
กระถินรีบรับคำทันที เธอวิ่งไปตามนายดำให้มาขับรถส่งคุณพระไปโรงพยาบาล โดยที่หญิงทั้งสามตามไปส่ง
คุณพระเอนกายพิงกับเบาะ หายใจหอบ กระถินนั่งเบาะขนาบข้างไปกับพุดกรอง เธอทำเมินไม่มองสายตาเกลียดชังของคนเป็นแม่ แต่มองที่คุณพระ ซึ่งพุดกรองบีบนวดเนื้อตัวให้กับคุณพระ กระถินเอ่ยว่า
“คุณลุงขา เข้มแข็งอีกนิดนะเจ้าคะ ไปถึงโรงพยาบาลเขาคงมีวิธีที่รักษาได้ดีเจ้าค่ะ”
“นี่แกคิดว่าฉันเอายาอื่นมาให้คุณพระหรือไงนังกระถิน แกคิดจะพูดอะไร คิดจะใส่ร้ายฉันหรือไร ยาที่ฉันนำมาให้คุณพี่รับประทานเป็นยาของหลวงแพทย์ทั้งนั้น”
“หยุดที พอที”คุณพระครางออกมา
“ยังไงก็ให้เจ้าซนมันดูแลเรื่องยาของฉันนับแต่นี้ไปก็แล้วกัน”
กระถินเบือนหน้าไปทางอื่น สร้อยสน เหลือบสายตาเห็นน้องสาวมีรอยยิ้มบางๆซ่อนไม่ให้พุดกรองได้เห็น
หลวงแพทย์มารับตัวคนไข้ เข้าไปด้วยตัวเอง ท่านเห็นอาการเบื้องต้นแล้วอดเป็นห่วงเสียไม่ได้
“อะไรกันนี่ คุณพระไม่ได้กินยาตามที่กระผมสั่งไปเลยหรือไร”
“กินสิ ไม่ขาดสักมื้อ”
“ทำไมจึง...”หลวงแพทย์ทำน้านิ่วอย่างไม่เข้าใจในการรักษา และการร่วมมือของคนไข้ ซึ่งยืนยันว่าดูแลกันเต็มที่
วันนั้นหลวงแพทย์สั่งให้คุณพระนอนพักรักษาตัว พุดกรองอาสาดูแลใกล้ชิด พระศานต์พยักหน้าแต่สั่งเพิ่ม
“เจ้าซน แกเป็นคนจัดยาตามสั่งของหมอนะ”
“เจ้าค่ะคุณลุง”กระถินรับคำหนักแน่น พุดกรองไม่พอใจเป็นอันมากจึงแง่งอนเข้าใส่สามี ซึ่งนอนซมอยู่บนเตียง โดยมีน้ำเกลือเจาะใส่เส้นเลือดดำ
“คุณพี่ทำไมจึงทำอย่างนี้เจ้าคะ คุณพี่ไม่ไว้ใจแม่คนนี้หรือเจ้าคะ มีอะไรก็ส่งให้นังกระถินมันได้รับเสียหมด คุณพี่ไม่รักดิฉันไม่รักลูกสร้อยของดิฉันสักนิด”
สร้อยสนรีบทักท้วงมารดาทันทีด้วยความเป็นห่วงอาการของพระศานต์ เลิศพานิช
“คุณแม่อย่าเพิ่งตีโพยตีพายไปสิคะ คุณลุงกำลังไม่สบายนะคะ”
“จะไม่ให้ฉันน้อยใจได้อย่างไร คุณพี่ทำอย่างนี้เท่ากับไม่ไว้ใจดิฉัน หรือว่าคุณพี่โดนใครเป่าหูเรื่องอะไรใส่ดิฉันเจ้าคะ อีกระถินใช่มั้ยเจ้าคะ มันเอาหน้ามากใช่มั้ยเจ้าคะ”
“เปล่าน่า พุดกรอง ฉันแค่เห็นว่ากระถินมันทำอะไรรอบคอบ ฉันอยากให้มันดูแลเพราะเธอเองก็มีธุระมากไม่ใช่หรือ”
“ดิฉันจะเห็นธุระอื่นสำคัญไปกว่าสุขภาพของคุณพี่ได้อย่างไรเจ้าคะ ทำอย่างนี้ดิฉันคงถูกประณามจากคนในบ้าน จากสังคมว่ายามคุณพระเจ็บไข้ ยังไม่ดูแลรักษา ปล่อยให้คนใช้ทำหน้าที่แทน ดิฉันจะเอาหน้าเอาหัวใจที่รักคุณพระไปไว้ที่ไหนเจ้าคะ”
“เอาล่ะ เอาล่ะ เจ้ากระถินกลับไปดูแลบ้านแทนพุดกรองเสีย ก็ได้ ให้พุดกรองอยู่ปรนนิบัติฉันทีนี่เพื่อแสดงความจงรักษ์ภักดีตามใจแม่ของแกก็ได้เจ้าซน แล้วแม่สร้อยเอาข้าวขอมาส่งคุณแม่ของแม่สร้อยด้วยก็แล้วกัน เขาจะอยู่กับฉันที่โรงพยาบาล”
“เจ้าค่ะคุณลุง”สองพี่น้องต่างบิดารับคำ
คำตัดสินออกมาอย่างนี้พุดกรองยังไม่พอใจอยู่ดี เพราะคุณพระยังทิ้งท้ายไปให้กระถินดูแลบ้านแทนหล่อน หมายความว่าตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาล พุดกรองจะไปไหนไม่ได้
เวลาต่อมาทนายทดมาเยี่ยมคุณพระ พุดกรองจึงได้แลลอดสบตาอย่างนัดหมายกันระหว่างที่คุณพระหลับทั้งสองออกมาสนทนากันตามลำพังโดยไม่มีใครได้รู้เห็น
พุดกรองเอ่ยอย่างเจ็บใจไม่น้อยว่า
“เห็นทีจะทำงานกันยากขึ้นแล้วล่ะทด นางกระถินมันสาระแนทำท่าเหมือนจะรู้ทันเสียแล้ว”
“เรื่องยาหรือครับคุณพุดกรอง”
“ฉันเกือบแน่ใจเลยทีเดียว นี่ฉันไม่รู้นะว่ามันรู้เรื่องของเราหรือเปล่า”
“เอ่อไม่น่าจะ...รู้”
“นังเด็กคนนี้มันเลือดโจรจริงๆมันปากแข็งใจแข็ง ไม่เปิดปากบอกอะไรเลย ฉันกลัวแต่ว่ามันจะบอกคุรพระเรื่องยา”
“คงไม่ดอกครับ เพราะหากบอกเรื่องยา คุณพระคงรู้ตัวแล้ว แต่เอ่อถ้าเรื่องของเราผมไม่แน่ใจว่าคุณกระถินจะรู้หรือเปล่า เขามองผมแปลกๆอยู่เหมือนกันครับ”
“ถ้ามันรู้เรื่องนี้ มันอาจจะ”
“คุณกระถินคงไม่กล้าพูดให้คุณพระรู้เพราะว่าคุณพุดกรองเป็นแม่”
ทนายทดสันนิษฐานได้อย่างไม่ผิดสักนิดเดียว
ความซุกซนของกระถินทำให้รู้เห็นในสิ่งที่ไม่ควรรู้ และได้เห็นพุดกรองกับทนายทดเป็นชู้กันในวันที่ฝนตก ที่บ้านของทนายทดเอง…
นานมากแล้วที่กระถินเก็บเป็นความลับในใจ เพราะพุดกรองเป็นแม่ กระถินจึงไม่อาจพูดได้ แต่เธอแสนแค้นทนายทดเหลือเกินที่ทรยศ ต่อคุณพระ ผู้มีพระคุณได้ลงคอ
คนคดสองคนที่มีพฤติกรรมร่วมกัน หากกระถินแยกโกรธเกลียดได้ลง...หัวใจของเธอช่างแกร่ง แต่อ่อนไหวนักที่จะให้คุณพระศานต์ได้รู้ความจริง เธอแก้ไม่ได้ แต่นับแต่วันที่รู้ เธอได้แต่ซื่อสัตย์กับคูรพระมากขึ้น สงสารท่านมาก...มากจนกลายเป็นสิ่งที่เหนือกว่าความสงสารไม่รู้ตัว!
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 เม.ย. 2554, 10:40:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 เม.ย. 2554, 10:40:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 3200
| << คนคด | ความลับไม่ลับ >> |