ปล่อยหัวใจให้ชะตาลิขิต
เมื่อเธอเดินทางตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ โดยปล่อยให้ชะตาลิขิตเส้นทาง จนได้มาเจอเขา ชีวิตเธอกับเขาจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร
Tags: ชะตา
ตอน: Rose10
ปล่อยหัวใจให้ชะตาลิขิต ตอนที่ 10
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในห้องทอผ้า บัวกำลังเก็บกวาดทำความสะอาดฝุ่นในห้อง ก็ต้องมองหาโทรศัพท์ที่วางอยู่ คิดว่านวาระคงลืมเอาไว้ จึงกดรับสายแทน เพราะแม้โทรศัพท์จะตัดไปแล้ว ก็ยังมีสายเข้าตลอด
“สวัสดีเจ้า” บัวรับสายเพราะได้ยินอยู่หลายครั้ง แม้จะตัดสายเองอยู่นาน
“สวัสดี ขอสายโรส” ปลายสายตอบกลับมาเป็นภาษาอังกฤษ
“ภาษาอังกฤษ ใครวะ อืม พี่โรสไม่อยู่ค่ะ ใครจะพูดด้วยคะ ใช่แล้วๆ” บัวพยายามรำลึกภาษาที่ไม่ค่อยเข้าหัวเธอเท่าไรนัก
“บัวเหรอ นี่ซีเซียนะ ขอคุยกับโรสหน่อย” เขารู้ว่าเป็นบัว เพราะคงมีไม่กี่คนที่พูดได้กระท่อนกระแท่นแบบนี้
ซีเซียพยายามจะสื่อสารกับเธอ เพื่อคุยกับนวาระ เพราะหลายวันมานี่เธอไม่ยอมคุยกับเขาดีๆ ตัดสายเขาอยู่ประจำ จนเขางงว่าเกิดอะไรขึ้น
“ซีเซีย” บัวทวนคำ ก่อนนึกได้ “อ๋อ อ้ายซีเซีย ไอ้จาดวอก ไอ้จาดหมา ไอ้ฝรั่งขี้จุ บ่มีใครอยากคุยกับคิงหรอก โอ๊ยบ่ใช่ๆ ไม่มีใครอยากคุยกับคุณหรอก”
“พูดเรื่องอะไร ใจเย็นๆ หน่อยได้ไหม” ซีเซียฟังคำด่าออกแม้ไม่รู้ความหมาย เพราะเคยเห็นเวลาคนงานโมโหกัน แล้วด่ากันแบบนี้
“คัมดาว? จะบ้าเรอะ เฮ้อ ก่อเรื่องแล้วยังมีหน้ามาบอกให้ใจเย็นๆ ไม่ใช่ๆ พูดอะไรดีวะ” บัวพยายามคิด
“มันเกิดอะไรขึ้น บอกหน่อย” ซีเซียพยายามถามช้าๆ
“คุณทำพี่โรสท้อง เอ่อ ภาษาอังกฤษอะไรวะ แพ็กเนต แฮฟเบบี้วิธยู เบบี้ เบบี้” บัวพยายามบอก
“เบบี้? แพ็กเนต? พูดเรื่องอะไร อธิบายมาสิ” ซีเซียเริ่มหัวเสีย เมื่อได้ยินเรื่องที่ประหลาดที่สุด
“เอ็กเพน? ชีแฮฟอะเบบี้วิธยู ซีเซีย เข้าใจไหม” บัวพยายามอธิบายด้วยประโยคเดิมๆ
“ลูก โรสมีลูกกับผมเหรอ” ซีเซียเป็นงง เมื่อได้ยินข่าวนี้
“เออสิ” บัวเผลอพูดภาษาไทย ถึงพูดไม่ค่อยได้ แต่เธอก็พอฟังออก
“ลูก? ขอคุยกับโรสหน่อย ผมไม่รู้เรื่องเลย ขอคุยเดี๋ยวนี้” ซีเซียเริ่มสงสัยอยากรู้ความจริงขึ้นมา
“คุยกับใครน่ะบัว” นวาระกลับเข้ามาในห้องแล้วมองบัวอย่างสงสัย
“พี่โรส ซีเซียโทรมาเน้อ น้องด่าให้ละ” บัวรีบบอกก่อนส่งสายให้
“ออกไปก่อน พี่จะคุยเอง” นวาระบอกให้บัวถอยออกไป ก่อนจะเดินไปที่ห้องตัวเอง แล้วค่อยคุย “คุณมีอะไรเหรอ โทรมาอีกทำไมคะ”
“ทำไมบัวถึงบอกว่าคุณมีลูกกับผม ผมไม่เข้าใจ” ซีเซียถามชัด ลืมเรื่องที่โทรมาแต่แรกเลยทีเดียว
“ก็เพราะว่าฉันท้องกับคุณน่ะสิ จำคืนที่เราถูกหิมะถล่มด้วยกันได้ไหมคะ ตอนนี้ฉันท้องได้หกเดือนแล้ว ฉลองดีไหมคะ ครบรอบหกเดือนที่เราเผลอมีอะไรกัน” นวาระพูดประชดใส่เขาอย่างหงุดหงิด เพราะเขากำลังใช้น้ำเสียงคาดคั้นเธออย่างสับสน
“ทำไมคุณไม่บอกผม เก็บเงียบไว้ทำไม ผมโทรหา คุณก็ไม่ค่อยยอมรับสาย ทำไมคุณไม่บอกผม” แม้น้ำเสียงเขาจะฟังดูราบเรียบ แต่หนักแน่นเต็มไปด้วยความโกรธ
“ฉันพยายามจะไปบอกคุณแล้ว สองครั้งที่ฉันโทรติด ก็มีแต่ผู้หญิงรับสาย ครั้งแรกก็บอกว่าคุณไม่อยู่ ฝากข้อความไว้ คุณก็ไม่โทรกลับ อีกครั้งก็บอกว่าเป็นหัวหน้าคุณ นัดวันเวลาให้ฉัน แล้วพอไปก็เจอเจ้าหญิงรัชทายาท บอกแต่ว่าคุณไม่อยู่อีก แล้วจะให้ฉันพูดอะไรได้อีกล่ะ เจ้าหญิงบอกว่าคุณฝากบอกไว้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นระหว่างฉันกับคุณ คุณก็เลือกงานอยู่ดี งั้นมีประโยชน์อะไรที่จะบอก
คำตอบของเจ้าหญิงช่วยฉันได้เยอะ เพราะฉันไม่ต้องเจอคำถามจากคุณ ว่าแน่ใจเหรอว่าลูกในท้องฉันเป็นลูกคุณด้วย ทุกอย่างลงตัวอยู่แล้ว คุณจะมากวนน้ำให้ขุ่นทำไม” นวาระกระแทกลมหายใจ ช่วงท้องเธอก็อารมณ์แปรปรวนได้มาก
“โรส” ซีเซียเรียกเธอให้เธอตั้งสติ “คุณคิดว่าผมจะพูดแบบนั้นจริงๆ น่ะเหรอ ถึงจะรู้จักกันไม่ถึงปี ผมเป็นผู้ชายไร้ความรับผิดชอบอย่างนั้นเหรอ”
นวาระถอนหายใจ เขาน่ากลัวกว่าที่คนอื่นคิดมาก และพูดสิ่งที่น่ากลัวสำหรับเธอ
“ฉันรู้ว่าคุณไม่เคยพูดแบบนั้น แต่นั่นเป็นคำพูดของผู้หญิงที่คุณรัก ถึงไม่อยากเชื่อ ฉันก็จะพยายามเชื่อ เอาเถอะ ตอนนี้ฉันไม่เครียดเรื่องลูกหรือเรื่องคุณแล้ว ฉันกับลูกแข็งแรงดี ถ้าคุณอยากรู้เรื่องนั้น” นวาระพยายามตัดบท
“อย่าตัดบทผม” ซีเซียข่มเสียงไม่ให้ตะคอกอย่างทุกครั้ง เพราะระยะทางที่ไกลห่างกัน ทำให้การควบคุมเป็นไปได้ยก และตอนนี้เขาต้องควบคุมไม่ให้เธอตัดการติดต่อจากเขา
“ฉันเปล่าสักหน่อย” นวาระแก้ตัว แม้จะตั้งใจแบบนั้นก็ตาม
“เฮ้อ คุณไม่รู้หรอกว่า กว่าผมจะได้คุยกับคุณนั้นลำบากแค่ไหน เอาล่ะ ผมยังไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่ผมเชื่อว่าเมื่อคุณพูดแบบนั้น ก็แสดงว่าลูกก็เป็นลูกผมด้วย” ซีเซียชี้ประเด็นชัด รู้ว่าเธอไม่มีเหตุผลจะโกหกเขา เหมือนกับที่เธอไม่มีเหตุผลจะไม่บอกเขาอีกเช่นกัน
เรื่องต่างๆ สับสน ก่อนเขานึกขึ้นได้ “คุณบอกว่าครั้งหลังคนที่รับสายเป็นหัวหน้าผมเหรอ”
“ใช่ค่ะ” นวาระบอกตามตรง
“ผมต้องการเวลาคิดจัดการกับปัญหา” ซีเซียพูดไม่ทันจบเธอก็กระแทกคำพูดกลับมา
“ไม่ต้อง ฉันกับลูกไม่ใช่ปัญหาของคุณอีกต่อไป ต่อไปนี้ไม่ต้องโทรมาหาฉันแล้วนะ” เธอวางสายทันที ด้วยความโกรธ เพราะเข้าใจผิด แล้วเมื่อเขาโทรกลับมาอีกครั้ง เธอก็กดตัดสาย แล้วปิดเครื่องในที่สุด
ซีเซียงุนงงอย่างที่สุด มองผ้าห่มที่เธอทอส่งมาให้ แล้วก็มองโทรศัพท์
‘อะไรของเธอ’ เขาคิดอย่างไม่เข้าใจเท่าไรนัก ก่อนทิ้งตัวลงนั่งอย่างหนักใจ เขามีปัญหาใหม่แต่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องเธอกับลูก ปัญหาความรักครั้งเก่ามากกว่า
หัวหน้าเขางั้นเหรอ...มีคนเดียวเท่านั้นที่จะพูดแบบนั้น คนที่ทำให้ชีวิตเขามีปัญหาในเวลานี้
เช้าตรู่ที่เขาเพิ่งออกเวร เขาไม่คิดว่าจะมีใครตื่น แต่ก็เจอพ่อกำลังตัดกุหลาบในห้องกระจกอยู่อย่างเงียบๆ
“คุณพ่อตื่นเช้าจังเลยนะครับ” ซีเซียทักทายพ่อที่ยังคงตัดกุหลาบอยู่
“ถ้าไม่ตื่นเช้าจะได้เจอลูกเหรอ ซี” มิคาอิลถอนหายใจยาว เพราะรู้ว่าลูกชายกำลังถูกกลั่นแกล้ง จากท่านเคาทน์อเล็กเซย์ ที่ตอนนี้มียศเป็นเจ้าชายแล้วก็ตาม
เจ้าชายเริ่มระแคะระคายเรื่องความสัมพันธ์ครั้งเก่า แล้วให้ลูกชายเขาเฝ้าหน้าห้องในยามค่ำคืน เพื่อฟังสิ่งที่ทรมานใจ เขารู้จากข่าวลือคนสนิทเจ้าหญิง เพราะทุกข่าวเป็นเรื่องที่เขาต้องรู้
“มีอะไรเหรอครับ” ซีเซียมองพ่อด้วยความประหลาดใจ
“เรื่องที่ลูกอึดอัดใจน่ะสิ อยากย้ายงานไหม” มิคาอิลถามลูกชาย
“ผมมีเรื่องอื่นหนักใจกว่าเรื่องนี้ครับ” ซีเซียบอกพ่อถึงสิ่งที่เพิ่งรู้ นั่นทำให้พ่อเขาชะงักมือ แล้ววางมือ จากนั้นก็ชวนไปนั่งที่เก้าอี้กลางสวน
“เรื่องอะไร” มิคาอิลถามลูกชาย ขณะที่อาหารเช้าถูกเสริฟที่โต๊ะ
“ผมกำลังจะมีลูกกับโรสครับ” ซีเซียบอกและมองพ่อตกตะลึง
“เกิดขึ้นได้ยังไง เมื่อไร” มิคาอิลขมวดคิ้วแล้วเคร่งเครียดกว่าเดิม
“มันเริ่มตอนที่หิมะถล่มครับ ตอนนี้เธอท้องได้หกเดือนกว่าแล้วครับ ปัญหาไม่ใช่เพราะเธอท้อง ปัญหาก็คือทำยังไงผมจึงจะได้อยู่กับเธอมากกว่า เธอไม่มีทางทิ้งทุกอย่างมาอยู่กับผม แล้วผมล่ะ” ซีเซียถอนหายใจยาวกับหน้าที่ความรับผิดชอบของเขา
มิคาอิลตบไหล่ลูกชายเบาๆ ก่อนถามให้แน่ใจ “แน่ใจนะว่านั่นเป็นลูกของลูก”
“แน่ครับ ผมไม่มีอะไรที่เธอจะต้องโกหก เธอเพิ่งบอกผม เพราะผมรู้เข้าโดยบังเอิญ ไม่งั้นเธอก็คงไม่บอกผมหรอก” ซีเซียหนักใจกับปัญหา
“ลูกจริงจังกับผู้หญิงคนนี้แค่ไหน” มิคาอิลถามลูกชายอย่างใจเย็น เรื่องตั้งป้อมเขาคงไม่ทำ แต่ดาเรียภรรยาเขาไม่แน่นักว่าจะยอมรับเรื่องนี้
“ถ้าตัดปัญหาทั้งหมดลง ผมแน่ใจว่าผมอยากอยู่กับผู้หญิงคนนี้ครับ แต่ปัญหาก็อย่างที่ผมกับเธอรู้ เราต่างมีความรับผิดชอบที่ไม่สามารถละทิ้งได้ทั้งคู่” ซีเซียพูดอย่างหนักใจ
“พ่ออยากให้ลูกแน่ใจว่า ลูกต้องการผู้หญิงคนนี้จริงๆ ไม่ใช่เพียงเพราะเกิดอุบัติเหตุครั้งหนึ่ง แล้วคิดว่านั่นเป็นปัญหาของลูกนะ” มิคาอิลพยายามทำให้ลูกชายมีสติ
“ผมคิดว่าเธอมีอะไรพิเศษมากสำหรับผม แต่ผมอธิบายไม่ได้หรอกครับ” ซีเซียกำลังหนักใจกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น
“เรื่องเพิ่งเกิด ลูกยังไม่ต้องตัดสินใจหรอกนะ เก็บไปคิดให้ดีก็พอ” มิคาอิลเตือนลูกชายขณะทานอาหารเช้า
“แต่ตอนนี้เธอไม่ยอมคุยกับผมแล้วสิครับ เธอเข้าใจผิด คงคิดว่าผมจะมองว่าเธอกับลูกเป็นปัญหา จริงๆ ผมกำลังคิดว่าเจ้าหญิงต่างหากที่เป็นปัญหาของผมในเวลานี้” ซีเซียพูดสิ่งที่คิดออกมา แต่กลับงงที่พ่อหัวเราะขบขัน
“ถึงว่าล่ะ ทรงโปรดถามเรื่องการแต่งงานลูกขึ้นมา โปรดแนะนำคุณหญิงอีวานอฟมาทางแม่ของลูก ซึ่งคิดว่าแม่ของลูกคงมองว่าเป็นเรื่องที่เหมาะสมกัน เพราะคุณหญิงมาเรีย อีวานอฟ มาจากตระกูลที่ดี ช่วยเหลืองานประเทศมาหลายชั่วอายุคนเหมือนครอบครัวเรา” มิคาอิลหัวเราะเมื่อลูกชายทำหน้าไม่ค่อยชอบเท่าไรนัก
“ปัญหานี้ด้วยครับ ผมรู้ว่าคุณหญิงคิดยังไงกับผม แต่ไม่มีวันนั้นหรอกครับ ถ้าไม่คิดเรื่องหน้าที่ที่มีต่อตระกูลและประเทศชาติ ผมคงตัดสินใจได้ง่ายกว่านี้” ซีเซียหนักใจอยู่เรื่องเดียว เรื่องความรับผิดชอบที่เขาถูกกำหนดมา
“ความรับผิดชอบ? เรื่องอะไร” มิคาอิลแกล้งถามลูกชายทั้งที่เข้าใจความหมาย
“ผมเป็นหัวหน้าราชองครักษ์ ต้องทำหน้าที่อย่างสุดความสามารถ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แต่” ซีเซียกำลังจะอธิบายแต่พ่อยกมือขึ้นห้าม
“ลูกเป็นคนมีหัวใจ มีชีวิตไม่ใช่หุ่นยนต์ แต่ตอนนี้ลูกพูดเหมือนหุ่นยนต์ รับผิดชอบเหรอ แม้แต่ชีวิตของลูก ลูกยังรับผิดชอบไม่ได้ แล้วจะมีความสามารถไปดูแลรับผิดชอบใครได้อีก คิดว่าพ่อจะยอมให้ลูกรับผิดชอบชีวิตของผู้ที่จะเป็นสมเด็จพระราชินีในอนาคตเหรอ พอเถอะ” มิคาอิลทำเสียงขรึม
“พ่อหมายความว่าอะไรครับ” ซีเซียงุนงง
“ในฐานะประธานองค์มนตรี วันนี้พ่อจะเสนอให้ไล่หัวหน้าราชองครักษ์ประจำเจ้าหญิงรัชทายาทออก แล้วแต่งตั้งอนาโตลีย์ คารอฟสกี้ขึ้นแทน กลับไปทบทวนตนเองเสียว่าทำอะไรผิดพลาดไปหรือเปล่า” มิคาอิลวางมือเมื่อทานเสร็จ
“แต่พ่อทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอครับ” ซีเซียเป็นงงที่พ่อเข้าแทรกแซงกองงานของราชองครักษ์
“คิดว่าพ่อไม่มีเพื่อนหรือยังไง ไปเก็บข้าวของแล้วไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเถอะ ไม่ต้องห่วงที่นี่ อนาโตลีย์อยากจะเลื่อนขั้นมาตั้งนานแล้ว พ่อก็คิดอยู่ว่าจะย้ายไปอยู่กองราชองครักษ์ไหนดี กองงานของเจ้าหญิงรัชทายาทน่าจะดีที่สุด เพราะอย่างน้อยคุณหญิงอีวานอฟคงไม่กวนใจเขาได้เท่าลูกหรอกนะ” มิคาอิลตบไหล่ลูกชายก่อนเตือนสติ “ถ้าคนเราไม่สามารถพิทักษ์ได้แม้แต่ครอบครัวของตนเอง ก็ไม่สามารถพิทักษ์รักษาอะไรได้หรอก”
“แต่เจ้าหญิงรัชทายาทจะทรงกริ้วนะพ่อ” ซีเซียรู้ดีกว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ทรงมีพระบิดาเป็นสมเด็จพระราชาที่มีพระปรีชาสามารถ เพราะฉะนั้นลูกไม่ต้องห่วงในจุดนี้หรอก พ่อจะถวายรายงานเอง ไม่ต้องห่วง” มิคาอิลถอนหายใจยาว
“ขอบคุณครับพ่อ” ซีเซียพูดอย่างจริงใจ เมื่อพ่อแก้ปัญหาให้เขา
“พ่อเพิ่งจะจัดการไล่ลูกออกจากงาน ทำไมมาขอบคุณพ่อล่ะ” มิคาอิลยิ้มให้ลูกชายเล็กน้อย
“พ่อช่วยแก้ปัญหาแทนผม ทำไมผมจะไม่ขอบคุณคุณพ่อล่ะครับ” ซีเซียพูดขึ้นแล้วยิ้มให้พ่อเล็กน้อย
มิคาอิลกลับมีสีหน้าเคร่งเครียด “อนาคตของลูกยังมีความยากลำบากอีกมาก ไม่รู้ว่าพ่อตัดสินใจถูกหรือเปล่า แต่อย่างน้อยพ่อก็อยากให้ลูกมีชีวิตที่แตกต่างออกไป อนาโตลีย์กับอูริย์ พ่อไม่ห่วง เพราะพวกเขาต่างก็คิดเหมือนลูก มุ่งมั่นกับการทำหน้าที่ในฐานะที่เป็นลูกหลานตระกูลคารอฟสกี้ แต่ลูกนั้นได้พบกับจุดหักเหที่ห่างไกลจากเดิม พ่อหวังว่า พ่อจะตัดสินใจถูกต้องเพื่อลูกสักครั้ง” เขาพูดแล้วถอนหายใจ
เขารู้ว่าลูกต้องเสียสละคนรัก เพื่อประเทศชาติไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่ไม่จำเป็นต้องเสียสละชีวิตทั้งหมด และเป็นทุกข์ที่ต้องสูญเสียผู้หญิงอีกคนไป
“ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ผมก็ถือว่าได้ลองใช้ชีวิตที่แตกต่างออกไปครับ” ซีเซียตัดสินใจขั้นเด็ดขาด
ปัญหาจบลงเมื่อเขาทิ้งบางสิ่งไว้ที่นี่ แต่ปัญหาใหม่กำลังเกิดขึ้น เมื่อเขาไม่แน่ใจว่าที่ของเธอจะมีจุดให้เขาได้ยืนอยู่หรือไม่ และพ่อเขาพูดถูก...อนาคตของเขายังไม่แน่นอน
***************************************
เมื่อรถจอดลง เธอก็หันไปมองชายหนุ่มที่เป็นธุระพาเธอไปส่งโรงพยาบาล ก่อนชวนเขาลงไปดื่มน้ำให้หายเหนื่อย แล้วก็ต้องเจอปัญหาใหม่ที่กำลังนั่งรอเธอ โดยมีคนงานหลายคนยืนจ้องอยู่
เธอมองหนุ่มผมทองกับกระเป๋าเดินทาง มีคนงานบางคนกอดอกจ้องก็ต้องถอนหายใจ “วันนี้คุณกลับไปก่อนได้ไหมคะ คุณตะวัน ฉันมีเรื่องต้องจัดการก่อนค่ะ”
แสงตะวันเห็นหนุ่มผมทองแล้ว ก็รู้ว่าเธอต้องจัดการกับปัญหาเอง จึงยอมกลับง่ายๆ “ได้ครับ แล้วผมจะโทรหานะ” เขาหอมแก้มเธอก่อนจากไป และไม่ลืมพยักหน้าทักทายกับหนุ่มผมทองที่นั่งอยู่ใต้ถุนบ้านเธอ
ซีเซียพยักหน้ากับเขา นึกถึงคำพูดพ่อขึ้นมา เขาถอนหายใจ เพราะโดนคุมตัวอยู่นานแล้ว ยิ่งมองเธอสนิทกับผู้ชายคนอื่น เขาก็ยิ่งต้องพยายามต่อไป
“มาได้ยังไงคะ เอ่อ ไปทำงานกันเตอะ บ่มีเรื่องอะไรน่าเป็นห่วงหรอกเจ้า” นวาระบอกคนงาน แล้วค่อนหันไปมองเขาเมื่อคนงานแยกย้ายกันแล้ว “ขึ้นไปข้างบนเถอะ คุณร้อนจนตัวแดงไปหมดแล้วล่ะ”
เขามองเธอชี้ชวนเขาขึ้นไปชั้นบน ก่อนเดินตามเธอไป เขามองท้องที่นูนป่องของเธอ นึกไม่ผิดที่มาหาเธอ เขาตามเธอไปที่ห้องมองเธอเปิดแอร์ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้รับแขก ก่อนจะถามเขา
“มีอะไรอีกเหรอ คุณกลับมาทำไม” นวาระมีท่าทีสงบราบเรียบ
“คุณน่าจะรู้ว่าทำไมผมถึงกลับมา จำได้ไหม ก่อนผมไป ผมบอกคุณว่าเราจะต้องสะสางเรื่องระหว่างเรา ผมไม่เคยคิดว่าเรื่องของคุณกับลูกคือปัญหาของผม ปัญหาที่ผมพูดถึงคือเรื่องคนที่บอกว่าเป็นหัวหน้าผมต่างหาก ปัญหาที่ผมต้องแก้น่ะเรื่องนั้น” ซีเซียอธิบายทันที เพราะเธอมีท่าทีเหินห่างอย่างเห็นได้ชัด
“ก็เรื่องของคุณ” นวาระรู้ว่าเข้าใจผิดก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“เรื่องของเราต่างหาก ผมอธิบายแล้วก็บอกเรื่องของเรากับพ่อ ผมถึงโดนไล่ออกนี่ไง” ซีเซียบอกตามตรงและมองเธอทำตาโต
“ทำไมพ่อคุณทำแบบนั้น เขาคิดว่าเราทำผิดมากนักเหรอ ต้องไล่คุณออกจากงานแบบนี้ แล้วต่อไปคุณจะทำยังไงล่ะ พ่อคุณใจร้ายมากเลยนะ” นวาระใส่เป็นชุด เพราะฮอร์โมนของเธอพลุ่นพล่านได้ที่ ผสมกับสัณชาตญาณความเป็นแม่ทำให้เธอนึกอยากปกป้องไปเสียหมด
“ใจเย็นๆ สิ โรส” เขาต้องกล่อมให้เธอใจเย็น ก่อนจะพูดขึ้น “ผมพอมีเงินเก็บ ถึงไม่มีงานทำ ผมก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้นะ แต่ตอนแรกผมคิดว่าเราสองคนจะตกลงกันได้ ผมเข้าใจนะ ถ้าคุณจะคบกับเขาแล้ว คงไม่สะดวกให้ผมอยู่ที่นี่ คอยดูแลคุณกับลูก ไม่อย่างนั้นคุณคงทะเลาะกับเขา”
“เขาน่ะใคร” นวาระขมวดคิ้วงุนงง ก่อนนึกขึ้นได้ เพราะแสงตะวันหอมแก้มเธอก่อนออกไป แม้แต่เธอยังแปลกใจ แต่เพราะเรื่องเขาน่าแปลกใจกว่า จึงไม่ทันได้คิดอะไร “คุณตะวันน่ะเหรอ เปล่านะ วันนี้ฉันจะไปตรวจ แต่รถเสีย เขารู้ก็เลยอาสาไปส่งก็เท่านั้นเอง”
ซีเซียฟังเธออธิบายค่อยโล่งใจ แต่ยังคงสีหน้าลำบากใจเอาไว้ “แต่คุณกับเขาสนิทสนมกันมาก ผมเข้าใจนะ”
“คุณเข้าใจอะไรคะ ฉันบอกอยู่นี่ไงว่าฉันกับเขาไม่มีอะไรกัน” นวาระพูดแต่ก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก เพราะหยิบยื่นน้ำใจให้ในยามที่เธอกำลังต้องการเพื่อน
ซีเซียอ่านท่าทางเธอออก ถ้าเพียงเขามาช้าอีกสักนิด ก็คงไม่เหลือที่ให้เขายืนแน่นอน เขาจึงตัดใจถาม “คุณจะรังเกียจผมไหม ถ้าผมจะขออยู่ที่นี่สักพัก จนกว่าจะหาทางไปได้”
“ซีเซีย” นวาระถอนหายใจแรงๆ แล้วมองเขาซ้ำๆ ก่อนจะส่ายหน้ากับตัวเอง
“งั้นคุณพอจะแนะนำบ้านเช่าให้ผมได้ไหม” เขาถามใหม่อีกรอบ
“ไม่ คุณอยู่ที่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหน คุณเสียทุกอย่าง ถูกพ่อไล่ออกจากงาน แล้วถูกไล่ออกจากบ้านเพราะฉันกับลูก ทำไมถึงซวยแบบนี้นะ เพราะงี้ฉันไม่อยากบอกคุณไงล่ะ คุณก็เป็นคนฉลาดจะตาย ทำไมให้พ่อไล่ออกจากบ้านได้นะ” นวาระบ่นๆ โดยไม่ทันได้สังเกตเห็นเขาแอบยิ้ม
สักวันเขาค่อยบอกความจริงกับเธอก็คงไม่สาย...
เมื่อเขาไม่พูดอะไร เธอก็ได้แต่ถอนหายใจ “คุณอยู่ที่นี่แหละไม่ต้องไปไหน ถ้าไม่มีอะไรทำ ก็ช่วยฉันดูแลที่นี่ไปก็แล้วกัน ฉันจะรับผิดชอบคุณเอง”
ซีเซียถึงกับหัวเราะเมื่อเธอพูดแบบนั้น ทำให้เธอมองเขาอย่างประหลาด เขาจึงอธิบาย “คุณไม่ต้องรับผิดชอบผมหรอกนะ ผมต่างหากที่ต้องรับผิดชอบคุณกับลูก ผมไม่รู้หรอก ว่าคุณคิดยังไงกับผม แต่สำหรับผม คุณพิเศษ คุณคือผู้หญิงที่ทำให้ผมผ่านช่วงเวลาทุกข์ยากมาได้ ผมเชื่อว่าต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ตราบที่มีคุณ ผมก็จะผ่านทุกอย่างไปได้อีกครั้ง”
นวาระฟังแล้วแปลกๆ ประโยคคล้ายเขาจะขอแต่งงาน แต่ก็ไม่มีประโยคนั้น สายตาเขาที่มองมาเต็มไปด้วยความหมาย แต่กลับไม่มีคำพูดบอกอะไรมากไปกว่านี้ ทำเธอขมวดคิ้วงุนงง
“คุณพูดเรื่องอะไร” นวาระถามตามตรง เพราะเหนื่อยที่จะต้องคิด
“ผมไม่ต้องการให้คุณรับผิดชอบผมหรอกนะ แต่ผมอยากรับผิดชอบคุณมากกว่า ไม่ใช่เพราะผมทำคุณท้อง แต่เพราะผมรู้สึกดีๆ กับคุณ อย่างที่ผมบอกคุณพิเศษ” ซีเซียพยายามพูดแต่ก็กระดากที่จะพูดตรงๆ
ในชีวิตเขาเคยบอกรักผู้หญิงคนเดียวเท่านั้น และเธอก็รู้สึกเช่นเดียวกับเขา แต่ในเวลานี้เขากับผู้หญิงคนที่กำลังอุ้มท้องลูกเขา ต่างก็ไม่แน่ใจว่ามีความรู้สึกว่ารักกันหรือเปล่า...
“พิเศษยังไง” นวาระถามให้ชัดแล้วเริ่มจะรู้สึกแปลกๆ
ซีเซียถอนหายใจยาว “คุณเป็นผู้หญิงที่ผมอยากให้ร่วมแบ่งปันช่วงชีวิตที่เหลืออยู่ด้วย ผมรู้สึกสงบและสบายใจเมื่อได้อยู่กับคุณ ถึงเราจะไม่ได้คุยกัน ผมก็เชื่อใจคุณ แต่ผมจะไม่บังคับคุณเรื่องนี้หรอกนะ ผมจะไม่คาดคั้นหรือหวังว่าคุณจะตอบรับ เพราะถ้าคุณคิดว่าคุณต้องการอย่างอื่นก็ทำไปเถอะ ผมเคารพการตัดสินใจของคุณ”
นวาระมองเขาอย่างงุนงง ก่อนถามให้แน่ใจ “คุณบอกว่าอยากอยู่กับฉันแต่ไม่ได้รักฉันเหรอคะ”
“ไม่รู้สิ ผมไม่แน่ใจเรื่องนั้น ผมเชื่อว่าความรักมีหลายแบบ ผมไม่รู้ว่าความพิเศษของคุณหมายถึงผมรักคุณหรือเปล่า แต่ผมคิดถึงคุณ อยากอยู่ใกล้ๆ คุณ แปลกเล็กน้อยที่ผมไม่อยากรบกวนคุณ” ซีเซียอธิบายความรู้สึกไม่ถูก เขาพยายามเรียบเรียง แต่ก็พูดไปตามใจคิดแบบที่ไม่เคยพูดกับใครมาก่อน
นวาระฟังแล้วนิ่งอึ้ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วกุมมือเขา “อย่าคิดว่าคุณไม่มีสิทธิสิ ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงของคุณ ฉันเป็นคนธรรมดา ฉันไม่ต้องการความรักหรอกนะ ฉันต้องการความเข้าใจมากกว่า คนสองคนจากพื้นฐานสังคมที่แตกต่างกัน จะอยู่ร่วมกันได้ ต้องอาศัยมากกว่าความรักค่ะ”
“คุณเข้าใจพื้นฐานของการแต่งงานดีจริงๆ” ซีเซียพูดขึ้นแล้วมองเธอทำตาโต ก่อนเธอจะหัวเราะ
“คุณคงไม่ได้พูดทั้งหมดเพื่อขอฉันแต่งงานหรอกนะคะ” นวาระพูดขำๆ เพราะไม่คิดว่าสิ่งที่พูดจะเป็นความจริง
ซีเซียยิ้มอย่างสงบ ก่อนจะพยักหน้า “ใช่ สิ่งที่ผมพูดทั้งหมด ผมหมายถึงแบบนั้นจริงๆ แต่ผมไม่เร่งรัดหรือบังคับคุณหรอกนะ คือผมคิดว่าคุณคงต้องการเวลามากกว่านี้ในการตัดสินใจ”
การจะผูกพันชีวิตไว้กับใครคนหนึ่งเป็นเรื่องที่ต้องคิดให้หนัก โดยเฉพาะเธอที่ผ่านเรื่องความไม่ลงรอยในชีวิตมาแล้ว...จากเรื่องของแม่
“คุณแน่ใจเหรอ เราจะไม่ลงเอยด้วยการหย่าร้างแน่นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม” นวาระถามเพราะไม่แน่ใจเรื่องชีวิตคู่เท่าไร โดยมากลงท้ายด้วยการหย่าร้างเกินครึ่ง
“ผมเป็นคนหัวเก่า ผมไม่เชื่อเรื่องการหย่าร้าง ผมเชื่อเรื่องของคนสองคนที่พยายามจะปรับเข้าหากันมากกว่า” ซีเซียบอกแง่มุมของเขา มีแต่เธอเท่านั้นที่ลังเล
นวาระหลับตาลงถอนหายใจแล้วก็ลูบท้องตัวเอง ก่อนจะพูดขึ้น “คุณรู้ใช่ไหมว่าห้องคุณอยู่ที่ไหน เอาของไปเก็บเถอะ ฉันจะไปสร้างความเข้าใจให้กับคนงานแล้วก็ญาติผู้ใหญ่ฉันก่อน”
ตัดปัญหาทิ้งไป...แล้วค่อยคิดยามมีสติดีกว่า
ซีเซียยอมรับตามนั้น เพราะเขาเตรียมใจให้เวลาเธอนานๆ อยู่แล้ว เพราะพื้นฐานที่เธอเจอมาหนักหนา จนอาจเป็นสาเหตุทำให้เธอไม่ยอมบอกแม้แต่เรื่องท้องกับเขา
***************************************
คืนแรกของชีวิตแบบใหม่ที่เขาไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะทำอะไรดี เขาไม่รู้เรื่องเกษตรในเมืองไทย แค่ทำงานเล็กๆ น้อยๆ เตร่อยู่ในสวน แล้วก็ทำตามไปอย่างนั้นช่วงสองสามเดือนที่เคยอยู่ที่นี่ แต่นี่เขาต้องยึดเป็นอาชีพ ทำให้เขากังวลใจอย่างบอกไม่ถูก
“มีอะไรเหรอคะ” เธอเห็นเขามองออกไปข้างนอกบ่อยๆ ก็ถามขึ้น
“เปล่า” ถึงปฏิเสธแต่เขาก็ดูจะกังวลใจแปลกๆ
“ทุกคนก็ต้อนรับคุณอย่างดีแล้วนี่ ยังกังวลเรื่องอะไร” นวาระถามขึ้นและวางมือจากงาน
“เปล่าหรอก ผมไม่กังวลเรื่องนั้น” ซีเซียบอก ก่อนมองเธอนั่งอยู่ลูบท้องแล้วหน้านิ่ว “เป็นอะไรน่ะ”
“ลูกคุณน่ะสิถีบฉัน” นวาระพูดแล้วขมวดคิ้ว “แค่หกเดือนก็ซนซะแล้ว ลูกชายคุณนี่ร้ายจริงๆ”
“ลูกชายเหรอ คุณไม่เห็นบอกเลยว่าลูกชาย” ซีเซียยิ้มเอ็นดู เมื่อห็นเธอทำหน้านิ่ว
“ก็นะ คุณไม่ได้ถาม ฉันก็คิดว่าคุณคงเดาได้ ก็บ้านคุณมีแต่ลูกชายทั้งนั้นเลยนี่นา” นวาระพูดตามข้อสังเกต แต่ก็ทำให้เขาเห็นด้วย เมื่อเขาพยักหน้า
“ก็จริงของคุณ บ้านผมมีลูกชายสามคน” ซีเซียยอมรับตามเธอ
“จริงสิ พ่อแม่คุณไม่ว่าอะไรเหรอคะ ที่คุณหนีมาที่นี่” นวาระถามขึ้น
“ไม่รู้สิ แต่พ่อที่รู้ว่าผมมาที่นี่ คนอื่นผมไม่ได้บอก พ่อบอกผมว่าอยากได้ผลตรวจเลือดด้วย แต่ผมไม่ทำหรอกนะ” ซีเซียบอกตามตรง
“ทำเถอะค่ะ ผู้ใหญ่จะได้สบายใจ บางทีเขาอาจยกเลิกเรื่องที่ไล่คุณออกจากงานก็ได้นะ คุณจะได้ไม่ต้องจมปลักอยู่ในไร่ในสวนแบบนี้ไงล่ะ” นวาระพูดในแง่ดี ก่อนพยุงตัวเองลุกขึ้น แต่เขาก็เข้ามาช่วยเหลือ หากเจ้าลอยตัวดีก็เข้ามาขวางแล้วทำท่าจะงับเขา
“ลอยจำผมไม่ได้แล้วเหรอ” ซีเซียเห็นเมื่อเย็นมันยังดีๆ อยู่เลย
“เปล่าหรอกค่ะ มันงอนมากกว่า ก็คุณเล่นหายไปทีสองเดือน กลับมาอีกทีก็ไม่ไปหามันเลยนี่ แต่ก็นะ มันวิ่งเล่นอยู่ในสวน บางคืนก็ไม่กลับบ้าน เหมือนกำลังตามหาคุณยังไงอย่างงั้นแหละ” นวาระลูบหัวมันเบาๆ ก่อนจะชี้ไปทางซีเซีย “แกจะงอนคนที่ช่วยชีวิตแกไม่ได้นะ เขาคือคนที่ดูแลแกอย่างดี ไปเยี่ยมแกที่โรงพยาบาลทุกวัน คอยพยาบาลแก แล้วแกตอบแทนเขาแบบนี้เหรอ ไอ้ลอย”
เจ้าลอยกระดิกหาง ไม่สนใจสิ่งที่เจ้านายพูด เพราะเข้าใจว่าเจ้านายจะเกาท้องให้ แต่นวาระทำเป็นไม่สนใจแล้วพูดกับเขา “คุณช่วยจัดการกับมันด้วยนะ”
ซีเซียเข้าไปใกล้ๆ ลูบท้องมัน แล้วเกาพุงให้มัน ก่อจะลูบหัวมันทำให้มันสบายใจ เมื่อเธอเดินกลับห้องไปแล้ว “ปกติแกนอนที่ไหนเนี่ย”
มันพลิกตัวหมอบมอง แต่เจ้านายอีกคนเข้าห้องไปแล้ว มันก็หงายท้องให้เกาต่อ ซีเซียก็เกาท้องให้มันก็ตบสะโพกมันเพื่อชวนกันเข้านอน หากมันก็เลือกที่หน้าเตียงเขาเหมือนที่เคยทำแล้วนอนตรงนั้น
เขาเปิดแอร์แล้วห่มผ้าบางๆ ให้ตัวเอง ก่อนจะข่มตาหลับ ดึกสงัดเขารู้สึกเหมือนมีใครเดินเข้ามาในห้อง เดินเข้ามาใกล้ๆ เตียง ก้มลงมองเขา แล้วก็เดินไปเดินมาอยู่ในห้อง ก่อนเขาจะตกใจตื่น
เขามองไปรอบๆ แล้วเดินไปที่ประตู เขาจำได้ว่าล็อคมันไว้ เขาคิดว่าคงเพราะแปลกที่ เขาจึงนอนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขายังไม่ทันหลับสนิท แค่เคลิ้มๆ ก็ต้องตกใจตื่น เพราะรู้สึกเหมือนมีใครลูบหน้าเขา
ทีนี้เขาไม่รอช้า เปิดประตูออกไปโดยมีเจ้าลอยลุกตามไปด้วย เขาเคาะประตูห้องเธอ “โรสๆ”
นวาระงัวเงีย ก่อนจะรู้สึกตัว แล้วลุกขึ้นมาเปิดประตูห้อง นี่ก็ตีหนึ่งแล้วเขามีอะไรอะไรอีก “มีอะไรเหรอคะ”
“คุณเพิ่งตื่นเหรอ” ซีเซียประหลาดใจ
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ คุณกับลอยถึงมาอยู่หน้าห้องฉัน เข้ามาสิ ลอย” เธอกวักมือเรียกเจ้าลอยเข้ามา ก่อนจะบอกเขา “คืนแรกทีไร คุณมีปัญหาเรื่องการนอนหลับทุกทีเลยนะคะ เอาหมอนมานอนห้องฉันเถอะค่ะ”
คราวนี้เขาไม่เถียงแค่รู้สึกว่าควรทำ ก่อนมองเธอออกไปจุดธูปที่หน้าหิ้งที่มีรูปคน แล้วกลับไปเอาหมอนมานอนห้องเธอ และปิดแอร์ห้องเขาให้เรียบร้อย กลับมาก็ได้กลิ่นธูป แล้วก็เดินเข้าห้องเธอ
“ครั้งก่อนคุณก็ทำแบบนี้ แล้วเราก็หลับกันได้ คุณอยากอธิบายหรือเปล่า” ซีเซียถามขึ้นอย่างจริงจัง
“ไว้เช้าค่อยเล่าแล้วกัน ขอฉันนอนก่อนได้ไหม รู้ไหมว่าคนท้องต้องนอนเยอะๆ น่ะ” เธอล้มลงนอนด้วยท่าทางหงุดหงิดนิดๆ
เขานอนลงข้างๆ เธอก่อนถาม “ตอนเย็นคุณทะเลาะกับเพื่อนชายคุณหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ เขาไม่ใช่เพื่อนชายฉัน แค่สองสามเดือนคุณจะลืมไปแล้วเหรอว่า ผู้ชายที่ฉันให้ความสนิทสนมและไว้ใจมีแต่คุณเท่านั้น” นวาระหันไปคว้ามือเขามาวางไว้ที่ท้อง แล้วบอกเขา “สัมผัสซะ คุณจะได้รู้ว่า ฉันยังมีเขาอยู่ คงทำอะไรได้ไม่มากนักหรอกค่ะ”
ซีเซียหัวเราะอย่างเอ็นดู ก่อนจะบอกเธอเหมือนที่เคยบอก “ยกหัวหน่อยสิครับ”
นวาระหัวเราะเบาๆ แล้วทำตาม เพราะรู้แล้วว่าเขาพูดเพื่ออะไร เมื่อเขากอดเธอ เธอก็รู้สึกอบอุ่น จับเขามาสัมผัสท้องของเธอ ก่อนเขาจะสะดุ้ง
“ลูกเตะผม ทำไมลูกเตะผม” เขาตื่นเต้น แม้ไม่ได้เตรียมใจมาก่อน
“ก็เขาอยากทักทายคุณน่ะสิ หรือไม่เขาก็ไม่อยากให้ฉันนอนหลับอย่างสงบสุข” นวาระดุลูกอย่างไม่จริงจังนัก
ซีเซียไม่พูดมาก...กอดเธอเอาไว้จนหลับอย่างสงบทั้งสี่ชีวิต
ผู้ชายคนหนึ่งที่พลัดตกมาเป็นคนธรรมดาในประเทศที่อุณหภูมิตรงข้ามกับบ้านเกิด แต่ถ้าเธอเมตตาเขา คิดว่าชีวิตเขาคงดำเนินอยู่ได้อย่างมีความสุขแน่นอน
***************************************
แค่ตอนเดียวเขาก็กลับมาแว้ว...
แล้วพวกเขาก็ปรับความเข้าใจกันได้
แต่ชีวิตคงไม่ง่ายนักหรอกค่า
ยังต้องมีอะไรเกิดขึ้นอีกแน่นอน...
ขอบคุณที่ติดตามนิยายนะคะ
ป.ล. ร้านทำหนังสือยังไม่ตอบกลับมาเลยค่ะ ก็เลยไม่รู้ว่าจะยังไงกันแน่
อุปสรรคเยอะจริงๆ แต่ยังไงไว้เดือน พ.ค. เลยมั้งคะ 555+
เที่ยวงานหนังสือให้สนุกนะคะ T^T ไม่ได้ไป เที่ยวเผื่อด้วยค่า
Sirinda
คุณ Auuuu --- แฮะๆๆๆ
คุณ konhin --- นายตะวันเฉย.....^^"
คุณ หมูบูลิน --- รู้สิคะ โฮะๆๆๆ
คุณ ตุ๊งแช่ --- อ่ะแน่นอนค่า กลับมาอย่างไว กลัวว่าลูกจะเป็นของคนอื่น เอ๊ย ไม่ใช่ อิอิ
คุณ ใบบัวน่ารัก --- ซีเซียไม่พลาดท่าใครหรอกค่ะ รีบวิ่งหนีมาแทบไม่ทัน อิอิ
คุณ maplezaa --- จะปิดทำไมเนอะ ยังไงก็ต้องรู้กันอยู่แล้วอ่าจ้า
คุณ anOO --- ไม่ค่อยว่างโทรค่ะ งานยุ่งอย่างแรง
คุณ Pat --- 555+ พยายามสร้างนางเอกด้วยความคิดต่างค่ะ ส่วนมากได้แนวคิดมาจากการ์ตูนไปเยอะค่า ^^
คุณ หนอนฮับ --- ยังต้องสงสารโรสอีกหลายยกค่ะ T^T
jj-book
คุณ นอนดูดาว --- กลับมาแว้ว อิอิ ไวไหมคะ
bloggang
คุณ mooda --- 555+ เพลิงฯลิขิตมาค่ะ ให้โทรไปไม่เจอตัวค่ะ >,< แอบกลั่นแกล้งเล็กน้อย อิอิ
dek-d
คุณ Biew --- ขอบคุณค่ะ ^^ เป็นกำลังใจอย่างมากมายค่า
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในห้องทอผ้า บัวกำลังเก็บกวาดทำความสะอาดฝุ่นในห้อง ก็ต้องมองหาโทรศัพท์ที่วางอยู่ คิดว่านวาระคงลืมเอาไว้ จึงกดรับสายแทน เพราะแม้โทรศัพท์จะตัดไปแล้ว ก็ยังมีสายเข้าตลอด
“สวัสดีเจ้า” บัวรับสายเพราะได้ยินอยู่หลายครั้ง แม้จะตัดสายเองอยู่นาน
“สวัสดี ขอสายโรส” ปลายสายตอบกลับมาเป็นภาษาอังกฤษ
“ภาษาอังกฤษ ใครวะ อืม พี่โรสไม่อยู่ค่ะ ใครจะพูดด้วยคะ ใช่แล้วๆ” บัวพยายามรำลึกภาษาที่ไม่ค่อยเข้าหัวเธอเท่าไรนัก
“บัวเหรอ นี่ซีเซียนะ ขอคุยกับโรสหน่อย” เขารู้ว่าเป็นบัว เพราะคงมีไม่กี่คนที่พูดได้กระท่อนกระแท่นแบบนี้
ซีเซียพยายามจะสื่อสารกับเธอ เพื่อคุยกับนวาระ เพราะหลายวันมานี่เธอไม่ยอมคุยกับเขาดีๆ ตัดสายเขาอยู่ประจำ จนเขางงว่าเกิดอะไรขึ้น
“ซีเซีย” บัวทวนคำ ก่อนนึกได้ “อ๋อ อ้ายซีเซีย ไอ้จาดวอก ไอ้จาดหมา ไอ้ฝรั่งขี้จุ บ่มีใครอยากคุยกับคิงหรอก โอ๊ยบ่ใช่ๆ ไม่มีใครอยากคุยกับคุณหรอก”
“พูดเรื่องอะไร ใจเย็นๆ หน่อยได้ไหม” ซีเซียฟังคำด่าออกแม้ไม่รู้ความหมาย เพราะเคยเห็นเวลาคนงานโมโหกัน แล้วด่ากันแบบนี้
“คัมดาว? จะบ้าเรอะ เฮ้อ ก่อเรื่องแล้วยังมีหน้ามาบอกให้ใจเย็นๆ ไม่ใช่ๆ พูดอะไรดีวะ” บัวพยายามคิด
“มันเกิดอะไรขึ้น บอกหน่อย” ซีเซียพยายามถามช้าๆ
“คุณทำพี่โรสท้อง เอ่อ ภาษาอังกฤษอะไรวะ แพ็กเนต แฮฟเบบี้วิธยู เบบี้ เบบี้” บัวพยายามบอก
“เบบี้? แพ็กเนต? พูดเรื่องอะไร อธิบายมาสิ” ซีเซียเริ่มหัวเสีย เมื่อได้ยินเรื่องที่ประหลาดที่สุด
“เอ็กเพน? ชีแฮฟอะเบบี้วิธยู ซีเซีย เข้าใจไหม” บัวพยายามอธิบายด้วยประโยคเดิมๆ
“ลูก โรสมีลูกกับผมเหรอ” ซีเซียเป็นงง เมื่อได้ยินข่าวนี้
“เออสิ” บัวเผลอพูดภาษาไทย ถึงพูดไม่ค่อยได้ แต่เธอก็พอฟังออก
“ลูก? ขอคุยกับโรสหน่อย ผมไม่รู้เรื่องเลย ขอคุยเดี๋ยวนี้” ซีเซียเริ่มสงสัยอยากรู้ความจริงขึ้นมา
“คุยกับใครน่ะบัว” นวาระกลับเข้ามาในห้องแล้วมองบัวอย่างสงสัย
“พี่โรส ซีเซียโทรมาเน้อ น้องด่าให้ละ” บัวรีบบอกก่อนส่งสายให้
“ออกไปก่อน พี่จะคุยเอง” นวาระบอกให้บัวถอยออกไป ก่อนจะเดินไปที่ห้องตัวเอง แล้วค่อยคุย “คุณมีอะไรเหรอ โทรมาอีกทำไมคะ”
“ทำไมบัวถึงบอกว่าคุณมีลูกกับผม ผมไม่เข้าใจ” ซีเซียถามชัด ลืมเรื่องที่โทรมาแต่แรกเลยทีเดียว
“ก็เพราะว่าฉันท้องกับคุณน่ะสิ จำคืนที่เราถูกหิมะถล่มด้วยกันได้ไหมคะ ตอนนี้ฉันท้องได้หกเดือนแล้ว ฉลองดีไหมคะ ครบรอบหกเดือนที่เราเผลอมีอะไรกัน” นวาระพูดประชดใส่เขาอย่างหงุดหงิด เพราะเขากำลังใช้น้ำเสียงคาดคั้นเธออย่างสับสน
“ทำไมคุณไม่บอกผม เก็บเงียบไว้ทำไม ผมโทรหา คุณก็ไม่ค่อยยอมรับสาย ทำไมคุณไม่บอกผม” แม้น้ำเสียงเขาจะฟังดูราบเรียบ แต่หนักแน่นเต็มไปด้วยความโกรธ
“ฉันพยายามจะไปบอกคุณแล้ว สองครั้งที่ฉันโทรติด ก็มีแต่ผู้หญิงรับสาย ครั้งแรกก็บอกว่าคุณไม่อยู่ ฝากข้อความไว้ คุณก็ไม่โทรกลับ อีกครั้งก็บอกว่าเป็นหัวหน้าคุณ นัดวันเวลาให้ฉัน แล้วพอไปก็เจอเจ้าหญิงรัชทายาท บอกแต่ว่าคุณไม่อยู่อีก แล้วจะให้ฉันพูดอะไรได้อีกล่ะ เจ้าหญิงบอกว่าคุณฝากบอกไว้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นระหว่างฉันกับคุณ คุณก็เลือกงานอยู่ดี งั้นมีประโยชน์อะไรที่จะบอก
คำตอบของเจ้าหญิงช่วยฉันได้เยอะ เพราะฉันไม่ต้องเจอคำถามจากคุณ ว่าแน่ใจเหรอว่าลูกในท้องฉันเป็นลูกคุณด้วย ทุกอย่างลงตัวอยู่แล้ว คุณจะมากวนน้ำให้ขุ่นทำไม” นวาระกระแทกลมหายใจ ช่วงท้องเธอก็อารมณ์แปรปรวนได้มาก
“โรส” ซีเซียเรียกเธอให้เธอตั้งสติ “คุณคิดว่าผมจะพูดแบบนั้นจริงๆ น่ะเหรอ ถึงจะรู้จักกันไม่ถึงปี ผมเป็นผู้ชายไร้ความรับผิดชอบอย่างนั้นเหรอ”
นวาระถอนหายใจ เขาน่ากลัวกว่าที่คนอื่นคิดมาก และพูดสิ่งที่น่ากลัวสำหรับเธอ
“ฉันรู้ว่าคุณไม่เคยพูดแบบนั้น แต่นั่นเป็นคำพูดของผู้หญิงที่คุณรัก ถึงไม่อยากเชื่อ ฉันก็จะพยายามเชื่อ เอาเถอะ ตอนนี้ฉันไม่เครียดเรื่องลูกหรือเรื่องคุณแล้ว ฉันกับลูกแข็งแรงดี ถ้าคุณอยากรู้เรื่องนั้น” นวาระพยายามตัดบท
“อย่าตัดบทผม” ซีเซียข่มเสียงไม่ให้ตะคอกอย่างทุกครั้ง เพราะระยะทางที่ไกลห่างกัน ทำให้การควบคุมเป็นไปได้ยก และตอนนี้เขาต้องควบคุมไม่ให้เธอตัดการติดต่อจากเขา
“ฉันเปล่าสักหน่อย” นวาระแก้ตัว แม้จะตั้งใจแบบนั้นก็ตาม
“เฮ้อ คุณไม่รู้หรอกว่า กว่าผมจะได้คุยกับคุณนั้นลำบากแค่ไหน เอาล่ะ ผมยังไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่ผมเชื่อว่าเมื่อคุณพูดแบบนั้น ก็แสดงว่าลูกก็เป็นลูกผมด้วย” ซีเซียชี้ประเด็นชัด รู้ว่าเธอไม่มีเหตุผลจะโกหกเขา เหมือนกับที่เธอไม่มีเหตุผลจะไม่บอกเขาอีกเช่นกัน
เรื่องต่างๆ สับสน ก่อนเขานึกขึ้นได้ “คุณบอกว่าครั้งหลังคนที่รับสายเป็นหัวหน้าผมเหรอ”
“ใช่ค่ะ” นวาระบอกตามตรง
“ผมต้องการเวลาคิดจัดการกับปัญหา” ซีเซียพูดไม่ทันจบเธอก็กระแทกคำพูดกลับมา
“ไม่ต้อง ฉันกับลูกไม่ใช่ปัญหาของคุณอีกต่อไป ต่อไปนี้ไม่ต้องโทรมาหาฉันแล้วนะ” เธอวางสายทันที ด้วยความโกรธ เพราะเข้าใจผิด แล้วเมื่อเขาโทรกลับมาอีกครั้ง เธอก็กดตัดสาย แล้วปิดเครื่องในที่สุด
ซีเซียงุนงงอย่างที่สุด มองผ้าห่มที่เธอทอส่งมาให้ แล้วก็มองโทรศัพท์
‘อะไรของเธอ’ เขาคิดอย่างไม่เข้าใจเท่าไรนัก ก่อนทิ้งตัวลงนั่งอย่างหนักใจ เขามีปัญหาใหม่แต่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องเธอกับลูก ปัญหาความรักครั้งเก่ามากกว่า
หัวหน้าเขางั้นเหรอ...มีคนเดียวเท่านั้นที่จะพูดแบบนั้น คนที่ทำให้ชีวิตเขามีปัญหาในเวลานี้
เช้าตรู่ที่เขาเพิ่งออกเวร เขาไม่คิดว่าจะมีใครตื่น แต่ก็เจอพ่อกำลังตัดกุหลาบในห้องกระจกอยู่อย่างเงียบๆ
“คุณพ่อตื่นเช้าจังเลยนะครับ” ซีเซียทักทายพ่อที่ยังคงตัดกุหลาบอยู่
“ถ้าไม่ตื่นเช้าจะได้เจอลูกเหรอ ซี” มิคาอิลถอนหายใจยาว เพราะรู้ว่าลูกชายกำลังถูกกลั่นแกล้ง จากท่านเคาทน์อเล็กเซย์ ที่ตอนนี้มียศเป็นเจ้าชายแล้วก็ตาม
เจ้าชายเริ่มระแคะระคายเรื่องความสัมพันธ์ครั้งเก่า แล้วให้ลูกชายเขาเฝ้าหน้าห้องในยามค่ำคืน เพื่อฟังสิ่งที่ทรมานใจ เขารู้จากข่าวลือคนสนิทเจ้าหญิง เพราะทุกข่าวเป็นเรื่องที่เขาต้องรู้
“มีอะไรเหรอครับ” ซีเซียมองพ่อด้วยความประหลาดใจ
“เรื่องที่ลูกอึดอัดใจน่ะสิ อยากย้ายงานไหม” มิคาอิลถามลูกชาย
“ผมมีเรื่องอื่นหนักใจกว่าเรื่องนี้ครับ” ซีเซียบอกพ่อถึงสิ่งที่เพิ่งรู้ นั่นทำให้พ่อเขาชะงักมือ แล้ววางมือ จากนั้นก็ชวนไปนั่งที่เก้าอี้กลางสวน
“เรื่องอะไร” มิคาอิลถามลูกชาย ขณะที่อาหารเช้าถูกเสริฟที่โต๊ะ
“ผมกำลังจะมีลูกกับโรสครับ” ซีเซียบอกและมองพ่อตกตะลึง
“เกิดขึ้นได้ยังไง เมื่อไร” มิคาอิลขมวดคิ้วแล้วเคร่งเครียดกว่าเดิม
“มันเริ่มตอนที่หิมะถล่มครับ ตอนนี้เธอท้องได้หกเดือนกว่าแล้วครับ ปัญหาไม่ใช่เพราะเธอท้อง ปัญหาก็คือทำยังไงผมจึงจะได้อยู่กับเธอมากกว่า เธอไม่มีทางทิ้งทุกอย่างมาอยู่กับผม แล้วผมล่ะ” ซีเซียถอนหายใจยาวกับหน้าที่ความรับผิดชอบของเขา
มิคาอิลตบไหล่ลูกชายเบาๆ ก่อนถามให้แน่ใจ “แน่ใจนะว่านั่นเป็นลูกของลูก”
“แน่ครับ ผมไม่มีอะไรที่เธอจะต้องโกหก เธอเพิ่งบอกผม เพราะผมรู้เข้าโดยบังเอิญ ไม่งั้นเธอก็คงไม่บอกผมหรอก” ซีเซียหนักใจกับปัญหา
“ลูกจริงจังกับผู้หญิงคนนี้แค่ไหน” มิคาอิลถามลูกชายอย่างใจเย็น เรื่องตั้งป้อมเขาคงไม่ทำ แต่ดาเรียภรรยาเขาไม่แน่นักว่าจะยอมรับเรื่องนี้
“ถ้าตัดปัญหาทั้งหมดลง ผมแน่ใจว่าผมอยากอยู่กับผู้หญิงคนนี้ครับ แต่ปัญหาก็อย่างที่ผมกับเธอรู้ เราต่างมีความรับผิดชอบที่ไม่สามารถละทิ้งได้ทั้งคู่” ซีเซียพูดอย่างหนักใจ
“พ่ออยากให้ลูกแน่ใจว่า ลูกต้องการผู้หญิงคนนี้จริงๆ ไม่ใช่เพียงเพราะเกิดอุบัติเหตุครั้งหนึ่ง แล้วคิดว่านั่นเป็นปัญหาของลูกนะ” มิคาอิลพยายามทำให้ลูกชายมีสติ
“ผมคิดว่าเธอมีอะไรพิเศษมากสำหรับผม แต่ผมอธิบายไม่ได้หรอกครับ” ซีเซียกำลังหนักใจกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น
“เรื่องเพิ่งเกิด ลูกยังไม่ต้องตัดสินใจหรอกนะ เก็บไปคิดให้ดีก็พอ” มิคาอิลเตือนลูกชายขณะทานอาหารเช้า
“แต่ตอนนี้เธอไม่ยอมคุยกับผมแล้วสิครับ เธอเข้าใจผิด คงคิดว่าผมจะมองว่าเธอกับลูกเป็นปัญหา จริงๆ ผมกำลังคิดว่าเจ้าหญิงต่างหากที่เป็นปัญหาของผมในเวลานี้” ซีเซียพูดสิ่งที่คิดออกมา แต่กลับงงที่พ่อหัวเราะขบขัน
“ถึงว่าล่ะ ทรงโปรดถามเรื่องการแต่งงานลูกขึ้นมา โปรดแนะนำคุณหญิงอีวานอฟมาทางแม่ของลูก ซึ่งคิดว่าแม่ของลูกคงมองว่าเป็นเรื่องที่เหมาะสมกัน เพราะคุณหญิงมาเรีย อีวานอฟ มาจากตระกูลที่ดี ช่วยเหลืองานประเทศมาหลายชั่วอายุคนเหมือนครอบครัวเรา” มิคาอิลหัวเราะเมื่อลูกชายทำหน้าไม่ค่อยชอบเท่าไรนัก
“ปัญหานี้ด้วยครับ ผมรู้ว่าคุณหญิงคิดยังไงกับผม แต่ไม่มีวันนั้นหรอกครับ ถ้าไม่คิดเรื่องหน้าที่ที่มีต่อตระกูลและประเทศชาติ ผมคงตัดสินใจได้ง่ายกว่านี้” ซีเซียหนักใจอยู่เรื่องเดียว เรื่องความรับผิดชอบที่เขาถูกกำหนดมา
“ความรับผิดชอบ? เรื่องอะไร” มิคาอิลแกล้งถามลูกชายทั้งที่เข้าใจความหมาย
“ผมเป็นหัวหน้าราชองครักษ์ ต้องทำหน้าที่อย่างสุดความสามารถ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แต่” ซีเซียกำลังจะอธิบายแต่พ่อยกมือขึ้นห้าม
“ลูกเป็นคนมีหัวใจ มีชีวิตไม่ใช่หุ่นยนต์ แต่ตอนนี้ลูกพูดเหมือนหุ่นยนต์ รับผิดชอบเหรอ แม้แต่ชีวิตของลูก ลูกยังรับผิดชอบไม่ได้ แล้วจะมีความสามารถไปดูแลรับผิดชอบใครได้อีก คิดว่าพ่อจะยอมให้ลูกรับผิดชอบชีวิตของผู้ที่จะเป็นสมเด็จพระราชินีในอนาคตเหรอ พอเถอะ” มิคาอิลทำเสียงขรึม
“พ่อหมายความว่าอะไรครับ” ซีเซียงุนงง
“ในฐานะประธานองค์มนตรี วันนี้พ่อจะเสนอให้ไล่หัวหน้าราชองครักษ์ประจำเจ้าหญิงรัชทายาทออก แล้วแต่งตั้งอนาโตลีย์ คารอฟสกี้ขึ้นแทน กลับไปทบทวนตนเองเสียว่าทำอะไรผิดพลาดไปหรือเปล่า” มิคาอิลวางมือเมื่อทานเสร็จ
“แต่พ่อทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอครับ” ซีเซียเป็นงงที่พ่อเข้าแทรกแซงกองงานของราชองครักษ์
“คิดว่าพ่อไม่มีเพื่อนหรือยังไง ไปเก็บข้าวของแล้วไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเถอะ ไม่ต้องห่วงที่นี่ อนาโตลีย์อยากจะเลื่อนขั้นมาตั้งนานแล้ว พ่อก็คิดอยู่ว่าจะย้ายไปอยู่กองราชองครักษ์ไหนดี กองงานของเจ้าหญิงรัชทายาทน่าจะดีที่สุด เพราะอย่างน้อยคุณหญิงอีวานอฟคงไม่กวนใจเขาได้เท่าลูกหรอกนะ” มิคาอิลตบไหล่ลูกชายก่อนเตือนสติ “ถ้าคนเราไม่สามารถพิทักษ์ได้แม้แต่ครอบครัวของตนเอง ก็ไม่สามารถพิทักษ์รักษาอะไรได้หรอก”
“แต่เจ้าหญิงรัชทายาทจะทรงกริ้วนะพ่อ” ซีเซียรู้ดีกว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“ทรงมีพระบิดาเป็นสมเด็จพระราชาที่มีพระปรีชาสามารถ เพราะฉะนั้นลูกไม่ต้องห่วงในจุดนี้หรอก พ่อจะถวายรายงานเอง ไม่ต้องห่วง” มิคาอิลถอนหายใจยาว
“ขอบคุณครับพ่อ” ซีเซียพูดอย่างจริงใจ เมื่อพ่อแก้ปัญหาให้เขา
“พ่อเพิ่งจะจัดการไล่ลูกออกจากงาน ทำไมมาขอบคุณพ่อล่ะ” มิคาอิลยิ้มให้ลูกชายเล็กน้อย
“พ่อช่วยแก้ปัญหาแทนผม ทำไมผมจะไม่ขอบคุณคุณพ่อล่ะครับ” ซีเซียพูดขึ้นแล้วยิ้มให้พ่อเล็กน้อย
มิคาอิลกลับมีสีหน้าเคร่งเครียด “อนาคตของลูกยังมีความยากลำบากอีกมาก ไม่รู้ว่าพ่อตัดสินใจถูกหรือเปล่า แต่อย่างน้อยพ่อก็อยากให้ลูกมีชีวิตที่แตกต่างออกไป อนาโตลีย์กับอูริย์ พ่อไม่ห่วง เพราะพวกเขาต่างก็คิดเหมือนลูก มุ่งมั่นกับการทำหน้าที่ในฐานะที่เป็นลูกหลานตระกูลคารอฟสกี้ แต่ลูกนั้นได้พบกับจุดหักเหที่ห่างไกลจากเดิม พ่อหวังว่า พ่อจะตัดสินใจถูกต้องเพื่อลูกสักครั้ง” เขาพูดแล้วถอนหายใจ
เขารู้ว่าลูกต้องเสียสละคนรัก เพื่อประเทศชาติไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่ไม่จำเป็นต้องเสียสละชีวิตทั้งหมด และเป็นทุกข์ที่ต้องสูญเสียผู้หญิงอีกคนไป
“ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ผมก็ถือว่าได้ลองใช้ชีวิตที่แตกต่างออกไปครับ” ซีเซียตัดสินใจขั้นเด็ดขาด
ปัญหาจบลงเมื่อเขาทิ้งบางสิ่งไว้ที่นี่ แต่ปัญหาใหม่กำลังเกิดขึ้น เมื่อเขาไม่แน่ใจว่าที่ของเธอจะมีจุดให้เขาได้ยืนอยู่หรือไม่ และพ่อเขาพูดถูก...อนาคตของเขายังไม่แน่นอน
***************************************
เมื่อรถจอดลง เธอก็หันไปมองชายหนุ่มที่เป็นธุระพาเธอไปส่งโรงพยาบาล ก่อนชวนเขาลงไปดื่มน้ำให้หายเหนื่อย แล้วก็ต้องเจอปัญหาใหม่ที่กำลังนั่งรอเธอ โดยมีคนงานหลายคนยืนจ้องอยู่
เธอมองหนุ่มผมทองกับกระเป๋าเดินทาง มีคนงานบางคนกอดอกจ้องก็ต้องถอนหายใจ “วันนี้คุณกลับไปก่อนได้ไหมคะ คุณตะวัน ฉันมีเรื่องต้องจัดการก่อนค่ะ”
แสงตะวันเห็นหนุ่มผมทองแล้ว ก็รู้ว่าเธอต้องจัดการกับปัญหาเอง จึงยอมกลับง่ายๆ “ได้ครับ แล้วผมจะโทรหานะ” เขาหอมแก้มเธอก่อนจากไป และไม่ลืมพยักหน้าทักทายกับหนุ่มผมทองที่นั่งอยู่ใต้ถุนบ้านเธอ
ซีเซียพยักหน้ากับเขา นึกถึงคำพูดพ่อขึ้นมา เขาถอนหายใจ เพราะโดนคุมตัวอยู่นานแล้ว ยิ่งมองเธอสนิทกับผู้ชายคนอื่น เขาก็ยิ่งต้องพยายามต่อไป
“มาได้ยังไงคะ เอ่อ ไปทำงานกันเตอะ บ่มีเรื่องอะไรน่าเป็นห่วงหรอกเจ้า” นวาระบอกคนงาน แล้วค่อนหันไปมองเขาเมื่อคนงานแยกย้ายกันแล้ว “ขึ้นไปข้างบนเถอะ คุณร้อนจนตัวแดงไปหมดแล้วล่ะ”
เขามองเธอชี้ชวนเขาขึ้นไปชั้นบน ก่อนเดินตามเธอไป เขามองท้องที่นูนป่องของเธอ นึกไม่ผิดที่มาหาเธอ เขาตามเธอไปที่ห้องมองเธอเปิดแอร์ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้รับแขก ก่อนจะถามเขา
“มีอะไรอีกเหรอ คุณกลับมาทำไม” นวาระมีท่าทีสงบราบเรียบ
“คุณน่าจะรู้ว่าทำไมผมถึงกลับมา จำได้ไหม ก่อนผมไป ผมบอกคุณว่าเราจะต้องสะสางเรื่องระหว่างเรา ผมไม่เคยคิดว่าเรื่องของคุณกับลูกคือปัญหาของผม ปัญหาที่ผมพูดถึงคือเรื่องคนที่บอกว่าเป็นหัวหน้าผมต่างหาก ปัญหาที่ผมต้องแก้น่ะเรื่องนั้น” ซีเซียอธิบายทันที เพราะเธอมีท่าทีเหินห่างอย่างเห็นได้ชัด
“ก็เรื่องของคุณ” นวาระรู้ว่าเข้าใจผิดก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“เรื่องของเราต่างหาก ผมอธิบายแล้วก็บอกเรื่องของเรากับพ่อ ผมถึงโดนไล่ออกนี่ไง” ซีเซียบอกตามตรงและมองเธอทำตาโต
“ทำไมพ่อคุณทำแบบนั้น เขาคิดว่าเราทำผิดมากนักเหรอ ต้องไล่คุณออกจากงานแบบนี้ แล้วต่อไปคุณจะทำยังไงล่ะ พ่อคุณใจร้ายมากเลยนะ” นวาระใส่เป็นชุด เพราะฮอร์โมนของเธอพลุ่นพล่านได้ที่ ผสมกับสัณชาตญาณความเป็นแม่ทำให้เธอนึกอยากปกป้องไปเสียหมด
“ใจเย็นๆ สิ โรส” เขาต้องกล่อมให้เธอใจเย็น ก่อนจะพูดขึ้น “ผมพอมีเงินเก็บ ถึงไม่มีงานทำ ผมก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้นะ แต่ตอนแรกผมคิดว่าเราสองคนจะตกลงกันได้ ผมเข้าใจนะ ถ้าคุณจะคบกับเขาแล้ว คงไม่สะดวกให้ผมอยู่ที่นี่ คอยดูแลคุณกับลูก ไม่อย่างนั้นคุณคงทะเลาะกับเขา”
“เขาน่ะใคร” นวาระขมวดคิ้วงุนงง ก่อนนึกขึ้นได้ เพราะแสงตะวันหอมแก้มเธอก่อนออกไป แม้แต่เธอยังแปลกใจ แต่เพราะเรื่องเขาน่าแปลกใจกว่า จึงไม่ทันได้คิดอะไร “คุณตะวันน่ะเหรอ เปล่านะ วันนี้ฉันจะไปตรวจ แต่รถเสีย เขารู้ก็เลยอาสาไปส่งก็เท่านั้นเอง”
ซีเซียฟังเธออธิบายค่อยโล่งใจ แต่ยังคงสีหน้าลำบากใจเอาไว้ “แต่คุณกับเขาสนิทสนมกันมาก ผมเข้าใจนะ”
“คุณเข้าใจอะไรคะ ฉันบอกอยู่นี่ไงว่าฉันกับเขาไม่มีอะไรกัน” นวาระพูดแต่ก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก เพราะหยิบยื่นน้ำใจให้ในยามที่เธอกำลังต้องการเพื่อน
ซีเซียอ่านท่าทางเธอออก ถ้าเพียงเขามาช้าอีกสักนิด ก็คงไม่เหลือที่ให้เขายืนแน่นอน เขาจึงตัดใจถาม “คุณจะรังเกียจผมไหม ถ้าผมจะขออยู่ที่นี่สักพัก จนกว่าจะหาทางไปได้”
“ซีเซีย” นวาระถอนหายใจแรงๆ แล้วมองเขาซ้ำๆ ก่อนจะส่ายหน้ากับตัวเอง
“งั้นคุณพอจะแนะนำบ้านเช่าให้ผมได้ไหม” เขาถามใหม่อีกรอบ
“ไม่ คุณอยู่ที่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหน คุณเสียทุกอย่าง ถูกพ่อไล่ออกจากงาน แล้วถูกไล่ออกจากบ้านเพราะฉันกับลูก ทำไมถึงซวยแบบนี้นะ เพราะงี้ฉันไม่อยากบอกคุณไงล่ะ คุณก็เป็นคนฉลาดจะตาย ทำไมให้พ่อไล่ออกจากบ้านได้นะ” นวาระบ่นๆ โดยไม่ทันได้สังเกตเห็นเขาแอบยิ้ม
สักวันเขาค่อยบอกความจริงกับเธอก็คงไม่สาย...
เมื่อเขาไม่พูดอะไร เธอก็ได้แต่ถอนหายใจ “คุณอยู่ที่นี่แหละไม่ต้องไปไหน ถ้าไม่มีอะไรทำ ก็ช่วยฉันดูแลที่นี่ไปก็แล้วกัน ฉันจะรับผิดชอบคุณเอง”
ซีเซียถึงกับหัวเราะเมื่อเธอพูดแบบนั้น ทำให้เธอมองเขาอย่างประหลาด เขาจึงอธิบาย “คุณไม่ต้องรับผิดชอบผมหรอกนะ ผมต่างหากที่ต้องรับผิดชอบคุณกับลูก ผมไม่รู้หรอก ว่าคุณคิดยังไงกับผม แต่สำหรับผม คุณพิเศษ คุณคือผู้หญิงที่ทำให้ผมผ่านช่วงเวลาทุกข์ยากมาได้ ผมเชื่อว่าต่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ตราบที่มีคุณ ผมก็จะผ่านทุกอย่างไปได้อีกครั้ง”
นวาระฟังแล้วแปลกๆ ประโยคคล้ายเขาจะขอแต่งงาน แต่ก็ไม่มีประโยคนั้น สายตาเขาที่มองมาเต็มไปด้วยความหมาย แต่กลับไม่มีคำพูดบอกอะไรมากไปกว่านี้ ทำเธอขมวดคิ้วงุนงง
“คุณพูดเรื่องอะไร” นวาระถามตามตรง เพราะเหนื่อยที่จะต้องคิด
“ผมไม่ต้องการให้คุณรับผิดชอบผมหรอกนะ แต่ผมอยากรับผิดชอบคุณมากกว่า ไม่ใช่เพราะผมทำคุณท้อง แต่เพราะผมรู้สึกดีๆ กับคุณ อย่างที่ผมบอกคุณพิเศษ” ซีเซียพยายามพูดแต่ก็กระดากที่จะพูดตรงๆ
ในชีวิตเขาเคยบอกรักผู้หญิงคนเดียวเท่านั้น และเธอก็รู้สึกเช่นเดียวกับเขา แต่ในเวลานี้เขากับผู้หญิงคนที่กำลังอุ้มท้องลูกเขา ต่างก็ไม่แน่ใจว่ามีความรู้สึกว่ารักกันหรือเปล่า...
“พิเศษยังไง” นวาระถามให้ชัดแล้วเริ่มจะรู้สึกแปลกๆ
ซีเซียถอนหายใจยาว “คุณเป็นผู้หญิงที่ผมอยากให้ร่วมแบ่งปันช่วงชีวิตที่เหลืออยู่ด้วย ผมรู้สึกสงบและสบายใจเมื่อได้อยู่กับคุณ ถึงเราจะไม่ได้คุยกัน ผมก็เชื่อใจคุณ แต่ผมจะไม่บังคับคุณเรื่องนี้หรอกนะ ผมจะไม่คาดคั้นหรือหวังว่าคุณจะตอบรับ เพราะถ้าคุณคิดว่าคุณต้องการอย่างอื่นก็ทำไปเถอะ ผมเคารพการตัดสินใจของคุณ”
นวาระมองเขาอย่างงุนงง ก่อนถามให้แน่ใจ “คุณบอกว่าอยากอยู่กับฉันแต่ไม่ได้รักฉันเหรอคะ”
“ไม่รู้สิ ผมไม่แน่ใจเรื่องนั้น ผมเชื่อว่าความรักมีหลายแบบ ผมไม่รู้ว่าความพิเศษของคุณหมายถึงผมรักคุณหรือเปล่า แต่ผมคิดถึงคุณ อยากอยู่ใกล้ๆ คุณ แปลกเล็กน้อยที่ผมไม่อยากรบกวนคุณ” ซีเซียอธิบายความรู้สึกไม่ถูก เขาพยายามเรียบเรียง แต่ก็พูดไปตามใจคิดแบบที่ไม่เคยพูดกับใครมาก่อน
นวาระฟังแล้วนิ่งอึ้ง ก่อนจะถอนหายใจแล้วกุมมือเขา “อย่าคิดว่าคุณไม่มีสิทธิสิ ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงของคุณ ฉันเป็นคนธรรมดา ฉันไม่ต้องการความรักหรอกนะ ฉันต้องการความเข้าใจมากกว่า คนสองคนจากพื้นฐานสังคมที่แตกต่างกัน จะอยู่ร่วมกันได้ ต้องอาศัยมากกว่าความรักค่ะ”
“คุณเข้าใจพื้นฐานของการแต่งงานดีจริงๆ” ซีเซียพูดขึ้นแล้วมองเธอทำตาโต ก่อนเธอจะหัวเราะ
“คุณคงไม่ได้พูดทั้งหมดเพื่อขอฉันแต่งงานหรอกนะคะ” นวาระพูดขำๆ เพราะไม่คิดว่าสิ่งที่พูดจะเป็นความจริง
ซีเซียยิ้มอย่างสงบ ก่อนจะพยักหน้า “ใช่ สิ่งที่ผมพูดทั้งหมด ผมหมายถึงแบบนั้นจริงๆ แต่ผมไม่เร่งรัดหรือบังคับคุณหรอกนะ คือผมคิดว่าคุณคงต้องการเวลามากกว่านี้ในการตัดสินใจ”
การจะผูกพันชีวิตไว้กับใครคนหนึ่งเป็นเรื่องที่ต้องคิดให้หนัก โดยเฉพาะเธอที่ผ่านเรื่องความไม่ลงรอยในชีวิตมาแล้ว...จากเรื่องของแม่
“คุณแน่ใจเหรอ เราจะไม่ลงเอยด้วยการหย่าร้างแน่นะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม” นวาระถามเพราะไม่แน่ใจเรื่องชีวิตคู่เท่าไร โดยมากลงท้ายด้วยการหย่าร้างเกินครึ่ง
“ผมเป็นคนหัวเก่า ผมไม่เชื่อเรื่องการหย่าร้าง ผมเชื่อเรื่องของคนสองคนที่พยายามจะปรับเข้าหากันมากกว่า” ซีเซียบอกแง่มุมของเขา มีแต่เธอเท่านั้นที่ลังเล
นวาระหลับตาลงถอนหายใจแล้วก็ลูบท้องตัวเอง ก่อนจะพูดขึ้น “คุณรู้ใช่ไหมว่าห้องคุณอยู่ที่ไหน เอาของไปเก็บเถอะ ฉันจะไปสร้างความเข้าใจให้กับคนงานแล้วก็ญาติผู้ใหญ่ฉันก่อน”
ตัดปัญหาทิ้งไป...แล้วค่อยคิดยามมีสติดีกว่า
ซีเซียยอมรับตามนั้น เพราะเขาเตรียมใจให้เวลาเธอนานๆ อยู่แล้ว เพราะพื้นฐานที่เธอเจอมาหนักหนา จนอาจเป็นสาเหตุทำให้เธอไม่ยอมบอกแม้แต่เรื่องท้องกับเขา
***************************************
คืนแรกของชีวิตแบบใหม่ที่เขาไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะทำอะไรดี เขาไม่รู้เรื่องเกษตรในเมืองไทย แค่ทำงานเล็กๆ น้อยๆ เตร่อยู่ในสวน แล้วก็ทำตามไปอย่างนั้นช่วงสองสามเดือนที่เคยอยู่ที่นี่ แต่นี่เขาต้องยึดเป็นอาชีพ ทำให้เขากังวลใจอย่างบอกไม่ถูก
“มีอะไรเหรอคะ” เธอเห็นเขามองออกไปข้างนอกบ่อยๆ ก็ถามขึ้น
“เปล่า” ถึงปฏิเสธแต่เขาก็ดูจะกังวลใจแปลกๆ
“ทุกคนก็ต้อนรับคุณอย่างดีแล้วนี่ ยังกังวลเรื่องอะไร” นวาระถามขึ้นและวางมือจากงาน
“เปล่าหรอก ผมไม่กังวลเรื่องนั้น” ซีเซียบอก ก่อนมองเธอนั่งอยู่ลูบท้องแล้วหน้านิ่ว “เป็นอะไรน่ะ”
“ลูกคุณน่ะสิถีบฉัน” นวาระพูดแล้วขมวดคิ้ว “แค่หกเดือนก็ซนซะแล้ว ลูกชายคุณนี่ร้ายจริงๆ”
“ลูกชายเหรอ คุณไม่เห็นบอกเลยว่าลูกชาย” ซีเซียยิ้มเอ็นดู เมื่อห็นเธอทำหน้านิ่ว
“ก็นะ คุณไม่ได้ถาม ฉันก็คิดว่าคุณคงเดาได้ ก็บ้านคุณมีแต่ลูกชายทั้งนั้นเลยนี่นา” นวาระพูดตามข้อสังเกต แต่ก็ทำให้เขาเห็นด้วย เมื่อเขาพยักหน้า
“ก็จริงของคุณ บ้านผมมีลูกชายสามคน” ซีเซียยอมรับตามเธอ
“จริงสิ พ่อแม่คุณไม่ว่าอะไรเหรอคะ ที่คุณหนีมาที่นี่” นวาระถามขึ้น
“ไม่รู้สิ แต่พ่อที่รู้ว่าผมมาที่นี่ คนอื่นผมไม่ได้บอก พ่อบอกผมว่าอยากได้ผลตรวจเลือดด้วย แต่ผมไม่ทำหรอกนะ” ซีเซียบอกตามตรง
“ทำเถอะค่ะ ผู้ใหญ่จะได้สบายใจ บางทีเขาอาจยกเลิกเรื่องที่ไล่คุณออกจากงานก็ได้นะ คุณจะได้ไม่ต้องจมปลักอยู่ในไร่ในสวนแบบนี้ไงล่ะ” นวาระพูดในแง่ดี ก่อนพยุงตัวเองลุกขึ้น แต่เขาก็เข้ามาช่วยเหลือ หากเจ้าลอยตัวดีก็เข้ามาขวางแล้วทำท่าจะงับเขา
“ลอยจำผมไม่ได้แล้วเหรอ” ซีเซียเห็นเมื่อเย็นมันยังดีๆ อยู่เลย
“เปล่าหรอกค่ะ มันงอนมากกว่า ก็คุณเล่นหายไปทีสองเดือน กลับมาอีกทีก็ไม่ไปหามันเลยนี่ แต่ก็นะ มันวิ่งเล่นอยู่ในสวน บางคืนก็ไม่กลับบ้าน เหมือนกำลังตามหาคุณยังไงอย่างงั้นแหละ” นวาระลูบหัวมันเบาๆ ก่อนจะชี้ไปทางซีเซีย “แกจะงอนคนที่ช่วยชีวิตแกไม่ได้นะ เขาคือคนที่ดูแลแกอย่างดี ไปเยี่ยมแกที่โรงพยาบาลทุกวัน คอยพยาบาลแก แล้วแกตอบแทนเขาแบบนี้เหรอ ไอ้ลอย”
เจ้าลอยกระดิกหาง ไม่สนใจสิ่งที่เจ้านายพูด เพราะเข้าใจว่าเจ้านายจะเกาท้องให้ แต่นวาระทำเป็นไม่สนใจแล้วพูดกับเขา “คุณช่วยจัดการกับมันด้วยนะ”
ซีเซียเข้าไปใกล้ๆ ลูบท้องมัน แล้วเกาพุงให้มัน ก่อจะลูบหัวมันทำให้มันสบายใจ เมื่อเธอเดินกลับห้องไปแล้ว “ปกติแกนอนที่ไหนเนี่ย”
มันพลิกตัวหมอบมอง แต่เจ้านายอีกคนเข้าห้องไปแล้ว มันก็หงายท้องให้เกาต่อ ซีเซียก็เกาท้องให้มันก็ตบสะโพกมันเพื่อชวนกันเข้านอน หากมันก็เลือกที่หน้าเตียงเขาเหมือนที่เคยทำแล้วนอนตรงนั้น
เขาเปิดแอร์แล้วห่มผ้าบางๆ ให้ตัวเอง ก่อนจะข่มตาหลับ ดึกสงัดเขารู้สึกเหมือนมีใครเดินเข้ามาในห้อง เดินเข้ามาใกล้ๆ เตียง ก้มลงมองเขา แล้วก็เดินไปเดินมาอยู่ในห้อง ก่อนเขาจะตกใจตื่น
เขามองไปรอบๆ แล้วเดินไปที่ประตู เขาจำได้ว่าล็อคมันไว้ เขาคิดว่าคงเพราะแปลกที่ เขาจึงนอนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขายังไม่ทันหลับสนิท แค่เคลิ้มๆ ก็ต้องตกใจตื่น เพราะรู้สึกเหมือนมีใครลูบหน้าเขา
ทีนี้เขาไม่รอช้า เปิดประตูออกไปโดยมีเจ้าลอยลุกตามไปด้วย เขาเคาะประตูห้องเธอ “โรสๆ”
นวาระงัวเงีย ก่อนจะรู้สึกตัว แล้วลุกขึ้นมาเปิดประตูห้อง นี่ก็ตีหนึ่งแล้วเขามีอะไรอะไรอีก “มีอะไรเหรอคะ”
“คุณเพิ่งตื่นเหรอ” ซีเซียประหลาดใจ
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ คุณกับลอยถึงมาอยู่หน้าห้องฉัน เข้ามาสิ ลอย” เธอกวักมือเรียกเจ้าลอยเข้ามา ก่อนจะบอกเขา “คืนแรกทีไร คุณมีปัญหาเรื่องการนอนหลับทุกทีเลยนะคะ เอาหมอนมานอนห้องฉันเถอะค่ะ”
คราวนี้เขาไม่เถียงแค่รู้สึกว่าควรทำ ก่อนมองเธอออกไปจุดธูปที่หน้าหิ้งที่มีรูปคน แล้วกลับไปเอาหมอนมานอนห้องเธอ และปิดแอร์ห้องเขาให้เรียบร้อย กลับมาก็ได้กลิ่นธูป แล้วก็เดินเข้าห้องเธอ
“ครั้งก่อนคุณก็ทำแบบนี้ แล้วเราก็หลับกันได้ คุณอยากอธิบายหรือเปล่า” ซีเซียถามขึ้นอย่างจริงจัง
“ไว้เช้าค่อยเล่าแล้วกัน ขอฉันนอนก่อนได้ไหม รู้ไหมว่าคนท้องต้องนอนเยอะๆ น่ะ” เธอล้มลงนอนด้วยท่าทางหงุดหงิดนิดๆ
เขานอนลงข้างๆ เธอก่อนถาม “ตอนเย็นคุณทะเลาะกับเพื่อนชายคุณหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ เขาไม่ใช่เพื่อนชายฉัน แค่สองสามเดือนคุณจะลืมไปแล้วเหรอว่า ผู้ชายที่ฉันให้ความสนิทสนมและไว้ใจมีแต่คุณเท่านั้น” นวาระหันไปคว้ามือเขามาวางไว้ที่ท้อง แล้วบอกเขา “สัมผัสซะ คุณจะได้รู้ว่า ฉันยังมีเขาอยู่ คงทำอะไรได้ไม่มากนักหรอกค่ะ”
ซีเซียหัวเราะอย่างเอ็นดู ก่อนจะบอกเธอเหมือนที่เคยบอก “ยกหัวหน่อยสิครับ”
นวาระหัวเราะเบาๆ แล้วทำตาม เพราะรู้แล้วว่าเขาพูดเพื่ออะไร เมื่อเขากอดเธอ เธอก็รู้สึกอบอุ่น จับเขามาสัมผัสท้องของเธอ ก่อนเขาจะสะดุ้ง
“ลูกเตะผม ทำไมลูกเตะผม” เขาตื่นเต้น แม้ไม่ได้เตรียมใจมาก่อน
“ก็เขาอยากทักทายคุณน่ะสิ หรือไม่เขาก็ไม่อยากให้ฉันนอนหลับอย่างสงบสุข” นวาระดุลูกอย่างไม่จริงจังนัก
ซีเซียไม่พูดมาก...กอดเธอเอาไว้จนหลับอย่างสงบทั้งสี่ชีวิต
ผู้ชายคนหนึ่งที่พลัดตกมาเป็นคนธรรมดาในประเทศที่อุณหภูมิตรงข้ามกับบ้านเกิด แต่ถ้าเธอเมตตาเขา คิดว่าชีวิตเขาคงดำเนินอยู่ได้อย่างมีความสุขแน่นอน
***************************************
แค่ตอนเดียวเขาก็กลับมาแว้ว...
แล้วพวกเขาก็ปรับความเข้าใจกันได้
แต่ชีวิตคงไม่ง่ายนักหรอกค่า
ยังต้องมีอะไรเกิดขึ้นอีกแน่นอน...
ขอบคุณที่ติดตามนิยายนะคะ
ป.ล. ร้านทำหนังสือยังไม่ตอบกลับมาเลยค่ะ ก็เลยไม่รู้ว่าจะยังไงกันแน่
อุปสรรคเยอะจริงๆ แต่ยังไงไว้เดือน พ.ค. เลยมั้งคะ 555+
เที่ยวงานหนังสือให้สนุกนะคะ T^T ไม่ได้ไป เที่ยวเผื่อด้วยค่า
Sirinda
คุณ Auuuu --- แฮะๆๆๆ
คุณ konhin --- นายตะวันเฉย.....^^"
คุณ หมูบูลิน --- รู้สิคะ โฮะๆๆๆ
คุณ ตุ๊งแช่ --- อ่ะแน่นอนค่า กลับมาอย่างไว กลัวว่าลูกจะเป็นของคนอื่น เอ๊ย ไม่ใช่ อิอิ
คุณ ใบบัวน่ารัก --- ซีเซียไม่พลาดท่าใครหรอกค่ะ รีบวิ่งหนีมาแทบไม่ทัน อิอิ
คุณ maplezaa --- จะปิดทำไมเนอะ ยังไงก็ต้องรู้กันอยู่แล้วอ่าจ้า
คุณ anOO --- ไม่ค่อยว่างโทรค่ะ งานยุ่งอย่างแรง
คุณ Pat --- 555+ พยายามสร้างนางเอกด้วยความคิดต่างค่ะ ส่วนมากได้แนวคิดมาจากการ์ตูนไปเยอะค่า ^^
คุณ หนอนฮับ --- ยังต้องสงสารโรสอีกหลายยกค่ะ T^T
jj-book
คุณ นอนดูดาว --- กลับมาแว้ว อิอิ ไวไหมคะ
bloggang
คุณ mooda --- 555+ เพลิงฯลิขิตมาค่ะ ให้โทรไปไม่เจอตัวค่ะ >,< แอบกลั่นแกล้งเล็กน้อย อิอิ
dek-d
คุณ Biew --- ขอบคุณค่ะ ^^ เป็นกำลังใจอย่างมากมายค่า
เพลิงวารี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 มี.ค. 2555, 12:34:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 มี.ค. 2555, 12:34:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 2198
| << Rose09 | Rose11 >> |
Auuuu 30 มี.ค. 2555, 12:49:47 น.
เก๋กู้ดดดดดด ชอบพ่อพระเอก เลิศมาก ^^
เก๋กู้ดดดดดด ชอบพ่อพระเอก เลิศมาก ^^
maplezaa 30 มี.ค. 2555, 13:02:15 น.
กี๊ซซซซซซซ ซีเซียเอาใจพลอยไปเลย
บัว ขอบใจน่ะที่ทำให้ซีเซียรู้ อิอิ
มันจะมีอุปสรรคอะไรอีกน๊าาาา เฮ้อออ เอาใจช่วยค่ะ
กี๊ซซซซซซซ ซีเซียเอาใจพลอยไปเลย
บัว ขอบใจน่ะที่ทำให้ซีเซียรู้ อิอิ
มันจะมีอุปสรรคอะไรอีกน๊าาาา เฮ้อออ เอาใจช่วยค่ะ
ตุ๊งแช่ 30 มี.ค. 2555, 13:25:01 น.
ทันเหมาะสมัยมากค่ะ ชีวยิตมีอีกหลายแง่ไม่พบเจอ..รอดูที่อุปสรรคจะเข้ามาต่อไป ..ชอบตอนนี้มากทันใจดีค่ะ
ทันเหมาะสมัยมากค่ะ ชีวยิตมีอีกหลายแง่ไม่พบเจอ..รอดูที่อุปสรรคจะเข้ามาต่อไป ..ชอบตอนนี้มากทันใจดีค่ะ
pattisa 30 มี.ค. 2555, 14:32:42 น.
อ้าวว ใครมาลูบหน้าซิเซียเนี่ยยย
อ้าวว ใครมาลูบหน้าซิเซียเนี่ยยย
sai 30 มี.ค. 2555, 14:51:12 น.
อ่านเรื่องคุณเพลิงที่ไรแล้วรู้สึกว่าพระนาง เข้าใจกันได้เร็วดีไม่ขัดใจคนอ่านเลย แต่ก็นะชีวิตต้องมีอะไรมาทดสอบเรื่อยๆสู้ๆนะจ๊ะซีเซีย
ปล.แอบคิดว่าถ้าเราเป็นซีเซียเราคงหลอนอ่ะนอนแล้วมีคนเดินหน้าเตียง บรื่อออ น่ากลัว
ปล.2 ถ้าจะให้ตรวจคำผิดของต้นฉบับบอกได้นะค่ะคุณเพลิง ยินดีคร้า^__^
อ่านเรื่องคุณเพลิงที่ไรแล้วรู้สึกว่าพระนาง เข้าใจกันได้เร็วดีไม่ขัดใจคนอ่านเลย แต่ก็นะชีวิตต้องมีอะไรมาทดสอบเรื่อยๆสู้ๆนะจ๊ะซีเซีย
ปล.แอบคิดว่าถ้าเราเป็นซีเซียเราคงหลอนอ่ะนอนแล้วมีคนเดินหน้าเตียง บรื่อออ น่ากลัว
ปล.2 ถ้าจะให้ตรวจคำผิดของต้นฉบับบอกได้นะค่ะคุณเพลิง ยินดีคร้า^__^
anOO 30 มี.ค. 2555, 17:18:08 น.
เย้ๆ ซิเซียกลับมาแล้ว
แต่อีกเดี๋ยวอุปสรรคต้องบังเกิดแน่ น่าจะเป็นจากเจ้าหญิงมากกว่านายตะวันนะ ขอเดาว่างั้น
เย้ๆ ซิเซียกลับมาแล้ว
แต่อีกเดี๋ยวอุปสรรคต้องบังเกิดแน่ น่าจะเป็นจากเจ้าหญิงมากกว่านายตะวันนะ ขอเดาว่างั้น
konhin 30 มี.ค. 2555, 20:09:33 น.
ฮ่าๆๆ อ่านๆไปลืมไปเลยว่าคราวที่แล้วซีเซียก็โดน"ผู้ไม่มีตัวตน"ทัก คราวนี้ลูบหน้าเลย เอิ๊ก
พ่อท่านเจ๋งมาก แต่แม่ท่านท่าทางจะเอาปัญหามาให้อีก ยัยเจ้าหญิงยังไม่เลิกนิสัย นายตะวันไม่ได้บทพระรองแระ เรียกตัวร้ายหล่ะกัน
ซีเซียโดนด่ารวด ฮ่าๆๆ ขำมากๆเพราะโต้ตอบกันแบบกระท่อนกระแท่น
โรสจะรู้มั้ยเนี่ยว่าซีเซียเต็มใจออกมาอยู่ด้วย
ฮ่าๆๆ อ่านๆไปลืมไปเลยว่าคราวที่แล้วซีเซียก็โดน"ผู้ไม่มีตัวตน"ทัก คราวนี้ลูบหน้าเลย เอิ๊ก
พ่อท่านเจ๋งมาก แต่แม่ท่านท่าทางจะเอาปัญหามาให้อีก ยัยเจ้าหญิงยังไม่เลิกนิสัย นายตะวันไม่ได้บทพระรองแระ เรียกตัวร้ายหล่ะกัน
ซีเซียโดนด่ารวด ฮ่าๆๆ ขำมากๆเพราะโต้ตอบกันแบบกระท่อนกระแท่น
โรสจะรู้มั้ยเนี่ยว่าซีเซียเต็มใจออกมาอยู่ด้วย
ใบบัวน่ารัก 30 มี.ค. 2555, 22:32:10 น.
การเมืองน่ากลัวมาก
น่าจะรอให้ ผ่านไป3ปีแล้วค่อยมา
ก็สายไป มาช้าไป3เดือนก็ยังกีกว่าไม่มา
มีความรับผิดชอบดีใช้ได้ รอดู
ความจริงใจ กันเยอะๆ
การเมืองน่ากลัวมาก
น่าจะรอให้ ผ่านไป3ปีแล้วค่อยมา
ก็สายไป มาช้าไป3เดือนก็ยังกีกว่าไม่มา
มีความรับผิดชอบดีใช้ได้ รอดู
ความจริงใจ กันเยอะๆ
หมูบูลิน 31 มี.ค. 2555, 00:34:02 น.
แอบหวานนิดๆ แล้วก็แอบหลอนหน่อยๆ
แอบหวานนิดๆ แล้วก็แอบหลอนหน่อยๆ
oolong 31 มี.ค. 2555, 19:17:18 น.
เรื่องนี้น่าสงสารทั้งพระเอกนางเอกเลย แต่มีสติดีก็แก้ปัญหากันไป
เรื่องนี้น่าสงสารทั้งพระเอกนางเอกเลย แต่มีสติดีก็แก้ปัญหากันไป