เสน่หาในเพลิงแค้น
ความรักของ 'ธนาดล' ผลิบานท่ามกลางความแค้นที่รอวันสะสาง 'ธนาดล' จะทำเช่นไรหากต้องเลือกระหว่างความรักกับความแค้นที่มีตัวแปรชื่อ 'รัตติกาล' เจ้าของหัวใจที่หักห้ามรักร้อนจากเขาคนนั้น เมื่อปฏิเสธความรักอันหอมหวาน หากผลักไสแล้วใจกลับร้าวราน หัวใจดวงนี้ฤาไม่ใช่ของเธออีกต่อไป
Tags: สโนไวท์
ตอน: บทนำ ฝันร้าย
บทนำ
เด็กหญิงวัยห้าขวบแอบมองบุพการีของตนผ่านบานประตูที่แง้มไว้เล็กน้อย แสงไฟลอดผ่านเป็นเส้นตรงสีเงินยวงตกกระทบตุ๊กตากระต่ายขนฟูสีตุ่นที่ร่างป้อมกอดนอนทุกคืน เด็กหญิงสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะการระเบิดโทสะของผู้ให้กำเนิด ต่างฝ่ายต่างอารมณ์ร้อนสาดอารมณ์ใส่กันอย่างดุเดือด ใบหน้าเคร่งเครียดของทั้งคู่ทำให้เด็กน้อยรู้สึกถึงอาการเจ็บแปลบในอก จะว่ากลัวก็อาจใช่ ภาพมารดาเกรี้ยวกราดบิดาหาได้เป็นความเหมาะสมที่เด็กในวัยช่างจดช่างจำต้องเห็นเป็นประจำทุกคืน ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเสียงผรุสวาทของบุพการีที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“จะไปไหนก็ไป แล้วไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีกไป ไป๊”
มารดาของเธอไม่ว่าเปล่า สองมือของเธอก็ทุบตีไปตามเนื้อตัวของผู้เป็นบิดาตามพฤตินัย
“โอ๊ย หยุด...บอกให้หยุดไงเล่า” อีกฝ่ายก็ได้แค่ปัดป้องตามเนื้อตัวไม่ให้ภรรยาตนได้ทำร้ายด้วยการตีหรือข่วน ถึงตรงนี้น้ำตาของเด็กหญิงก็ไหลเป็นทาง
หลังจากที่สะดุ้งตื่นมาตอนกลางดึกก็พบแสงไฟที่ลอดผ่านเข้ามาช่องประตู เมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูที่เธอโหยหามาแสนนาน อาการดีใจที่หมายจะไปกอดเจ้าของเสียงให้สมกับความคิดถึงของเธอก็ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดที่เธอถูกพร่ำสอนว่าไม่ควรพูดทำให้เธอไม่เข้าใจความหมายมันนักจากผู้ที่เธอเรียกร้องอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นเสมอ
ไม่ใช่ว่าบิดาและมารดาของเธอไม่เคยมีปากเสียงกัน ออกจะบ่อยด้วยซ้ำ ทว่าครั้งนี้กลับไม่มีใครยอมใครเหมือนที่ผ่านมา เด็กหญิงเช็ดน้ำตาป้อยๆ แล้วผลักบานประตูหวังว่าการปรากฏตัวของเธอจะยุติเสียงด่าทอของบุพการีเหมือนที่ผ่านมา
ทว่าไม่เป็นดังคาด มารดากับบิดาของเด็กหญิงต่างตะเบ็งเสียงด่าทอกัน แววตาของเด็กหญิงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ในวินาทีนั้นเธอเห็นเข้ากับสิ่งแปลกปลอม ในห้องไม่ได้มีกันอยู่สามคน หากมีผู้หญิงหน้าตาสะสวยอีกคนที่เธอไม่คุ้นหน้าที่หล่อนกอดอกมองความย่อยยับของครอบครัวเธออย่างพึงพอใจ
คล้ายว่ามีคำตอบอยู่ในใจแล้วว่าบิดาของเธอกับผู้หญิงอีกคนจะทำการอันใดแต่ใจเธอยังไม่กล้าพอที่ยอมรับความสูญเสียนี้ ความเจ็บแปลบในอกนั้นชาหนึบจนยากที่กลั่นเป็นคำพูดว่าเธอรู้สึกอย่างไร หัวใจดวงน้อยกำลังจะแหลกสลาย มือน้อยที่กำหูกระต่ายขนฟูชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“คุณกล้าดียังไงถึงพาอีนี่มาเหยียบหน้าฉันถึงที่นี่ ถ้ารักมันมาก ต้องการมันมากก็พามันไปสมสู่ที่อื่น ไป๊” มารดาของเธอหายใจหอบหลังจากที่ต้องไล่ผู้เป็นสามีทั้งน้ำตา
“ผมไปแน่ เบื่อกับไอ้รังหนูสับปะรังเค นี่เต็มทนแล้ว” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ผลักมารดาของเด็กหญิงให้ลงไปกองกับพื้น ไม่สนใจอดีตภรรยาที่ขว้างปาสิ่งของตามหลังแม้แต่น้อย
“อยากไปนักก็ไปเลย รีบไสหัวไปเลยนะ ไป๊”
“พ่อไปก่อนนะลูก” เด็กหญิงตัวปลิวถูกยกขึ้นสูงด้วยวงแขนที่แข็งแรงของบิดา เขาลาเธออ้อมกอดสุดท้ายก่อนสันจมูกกดลงบนแก้มนิ่มแล้ววางเด็กหญิงลงที่เดิม เด็กหญิงไม่อยากมองตามบิดาที่จากไปพร้อมกับหญิงคนสวยข้างกาย
สองเท้าเตาะแตะตามหลังบิดา หากแต่เขาไม่สนใจมือเล็กๆ ที่กระตุกชายเสื้อที่หลุดลุ่ยจากการดึงทึ้งของผู้หญิงที่จะได้ชื่อว่าเป็นอดีตภรรยาหมาดๆ มือหนาแกะมันออกพร้อมทำหน้าเบื่อหน่าย สะบัดแขนเด็กหญิงออกอย่างไม่ใยดี แล้วคว้าแขนหญิงสาวข้างกายให้เดินตามไป ริมฝีปากบางที่แต้มด้วยลิปสติกสีแดงเผยอแสยะยิ้มอย่างสะใจ
เหมือนแม่มดในเรื่องสโนไวท์!
ร่างบางผุดลุกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ สองมือเสยผมยาวประบ่าให้เข้าที่ เธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นรัวราวกับกลองมโหระทึก ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่เธอถึงจะชินและทำใจยอมรับกับฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนยามที่หัวใจเธออ่อนแอ หากแต่ 18 ปีมานี้เธอไม่อาจทำได้อย่างที่หวัง นิกซ์ หรือรัตติกาลมองไปรอบห้องอย่างตื่นตระหนก มือเรียวเอื้อมกดสวิตซ์ไฟบนหัวเตียง แล้วคว้าขวดยาสีน้ำตาลและขวดน้ำข้างเตียงโดยหวังว่ายาเม็ดกลมเล็กสองเม็ดสุดท้ายที่กลิ้งจากขวดนั้นจะช่วยให้เธอนอนหลับฝันดี
Sleeping Pills สติ๊กเกอร์สีขาวที่ติดข้างขวดยายิ้มให้เธอ
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ฝากนิยายของนุ่นไว้ในอ้อมกอดของมิตรรักแฟนเพลงด้วยนะคะ ฮิ้ววววว
เด็กหญิงวัยห้าขวบแอบมองบุพการีของตนผ่านบานประตูที่แง้มไว้เล็กน้อย แสงไฟลอดผ่านเป็นเส้นตรงสีเงินยวงตกกระทบตุ๊กตากระต่ายขนฟูสีตุ่นที่ร่างป้อมกอดนอนทุกคืน เด็กหญิงสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะการระเบิดโทสะของผู้ให้กำเนิด ต่างฝ่ายต่างอารมณ์ร้อนสาดอารมณ์ใส่กันอย่างดุเดือด ใบหน้าเคร่งเครียดของทั้งคู่ทำให้เด็กน้อยรู้สึกถึงอาการเจ็บแปลบในอก จะว่ากลัวก็อาจใช่ ภาพมารดาเกรี้ยวกราดบิดาหาได้เป็นความเหมาะสมที่เด็กในวัยช่างจดช่างจำต้องเห็นเป็นประจำทุกคืน ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเสียงผรุสวาทของบุพการีที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“จะไปไหนก็ไป แล้วไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีกไป ไป๊”
มารดาของเธอไม่ว่าเปล่า สองมือของเธอก็ทุบตีไปตามเนื้อตัวของผู้เป็นบิดาตามพฤตินัย
“โอ๊ย หยุด...บอกให้หยุดไงเล่า” อีกฝ่ายก็ได้แค่ปัดป้องตามเนื้อตัวไม่ให้ภรรยาตนได้ทำร้ายด้วยการตีหรือข่วน ถึงตรงนี้น้ำตาของเด็กหญิงก็ไหลเป็นทาง
หลังจากที่สะดุ้งตื่นมาตอนกลางดึกก็พบแสงไฟที่ลอดผ่านเข้ามาช่องประตู เมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูที่เธอโหยหามาแสนนาน อาการดีใจที่หมายจะไปกอดเจ้าของเสียงให้สมกับความคิดถึงของเธอก็ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดที่เธอถูกพร่ำสอนว่าไม่ควรพูดทำให้เธอไม่เข้าใจความหมายมันนักจากผู้ที่เธอเรียกร้องอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นเสมอ
ไม่ใช่ว่าบิดาและมารดาของเธอไม่เคยมีปากเสียงกัน ออกจะบ่อยด้วยซ้ำ ทว่าครั้งนี้กลับไม่มีใครยอมใครเหมือนที่ผ่านมา เด็กหญิงเช็ดน้ำตาป้อยๆ แล้วผลักบานประตูหวังว่าการปรากฏตัวของเธอจะยุติเสียงด่าทอของบุพการีเหมือนที่ผ่านมา
ทว่าไม่เป็นดังคาด มารดากับบิดาของเด็กหญิงต่างตะเบ็งเสียงด่าทอกัน แววตาของเด็กหญิงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ในวินาทีนั้นเธอเห็นเข้ากับสิ่งแปลกปลอม ในห้องไม่ได้มีกันอยู่สามคน หากมีผู้หญิงหน้าตาสะสวยอีกคนที่เธอไม่คุ้นหน้าที่หล่อนกอดอกมองความย่อยยับของครอบครัวเธออย่างพึงพอใจ
คล้ายว่ามีคำตอบอยู่ในใจแล้วว่าบิดาของเธอกับผู้หญิงอีกคนจะทำการอันใดแต่ใจเธอยังไม่กล้าพอที่ยอมรับความสูญเสียนี้ ความเจ็บแปลบในอกนั้นชาหนึบจนยากที่กลั่นเป็นคำพูดว่าเธอรู้สึกอย่างไร หัวใจดวงน้อยกำลังจะแหลกสลาย มือน้อยที่กำหูกระต่ายขนฟูชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“คุณกล้าดียังไงถึงพาอีนี่มาเหยียบหน้าฉันถึงที่นี่ ถ้ารักมันมาก ต้องการมันมากก็พามันไปสมสู่ที่อื่น ไป๊” มารดาของเธอหายใจหอบหลังจากที่ต้องไล่ผู้เป็นสามีทั้งน้ำตา
“ผมไปแน่ เบื่อกับไอ้รังหนูสับปะรังเค นี่เต็มทนแล้ว” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ผลักมารดาของเด็กหญิงให้ลงไปกองกับพื้น ไม่สนใจอดีตภรรยาที่ขว้างปาสิ่งของตามหลังแม้แต่น้อย
“อยากไปนักก็ไปเลย รีบไสหัวไปเลยนะ ไป๊”
“พ่อไปก่อนนะลูก” เด็กหญิงตัวปลิวถูกยกขึ้นสูงด้วยวงแขนที่แข็งแรงของบิดา เขาลาเธออ้อมกอดสุดท้ายก่อนสันจมูกกดลงบนแก้มนิ่มแล้ววางเด็กหญิงลงที่เดิม เด็กหญิงไม่อยากมองตามบิดาที่จากไปพร้อมกับหญิงคนสวยข้างกาย
สองเท้าเตาะแตะตามหลังบิดา หากแต่เขาไม่สนใจมือเล็กๆ ที่กระตุกชายเสื้อที่หลุดลุ่ยจากการดึงทึ้งของผู้หญิงที่จะได้ชื่อว่าเป็นอดีตภรรยาหมาดๆ มือหนาแกะมันออกพร้อมทำหน้าเบื่อหน่าย สะบัดแขนเด็กหญิงออกอย่างไม่ใยดี แล้วคว้าแขนหญิงสาวข้างกายให้เดินตามไป ริมฝีปากบางที่แต้มด้วยลิปสติกสีแดงเผยอแสยะยิ้มอย่างสะใจ
เหมือนแม่มดในเรื่องสโนไวท์!
ร่างบางผุดลุกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ สองมือเสยผมยาวประบ่าให้เข้าที่ เธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นรัวราวกับกลองมโหระทึก ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่เธอถึงจะชินและทำใจยอมรับกับฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนยามที่หัวใจเธออ่อนแอ หากแต่ 18 ปีมานี้เธอไม่อาจทำได้อย่างที่หวัง นิกซ์ หรือรัตติกาลมองไปรอบห้องอย่างตื่นตระหนก มือเรียวเอื้อมกดสวิตซ์ไฟบนหัวเตียง แล้วคว้าขวดยาสีน้ำตาลและขวดน้ำข้างเตียงโดยหวังว่ายาเม็ดกลมเล็กสองเม็ดสุดท้ายที่กลิ้งจากขวดนั้นจะช่วยให้เธอนอนหลับฝันดี
Sleeping Pills สติ๊กเกอร์สีขาวที่ติดข้างขวดยายิ้มให้เธอ
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ฝากนิยายของนุ่นไว้ในอ้อมกอดของมิตรรักแฟนเพลงด้วยนะคะ ฮิ้ววววว
เรียงอักษร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 เม.ย. 2554, 00:22:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 มิ.ย. 2554, 12:39:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 2750
| บทที่ 1 >> |
ชนาพัทธ์ 27 เม.ย. 2554, 01:18:55 น.
เข้ามาอ่านค่ะ
ว่าแต่...ชื่อนิยายซ้ำกับนิยายตีพิมพ์แล้วของคุณซ่อนกลิ่นนะคะ ^__^
เข้ามาอ่านค่ะ
ว่าแต่...ชื่อนิยายซ้ำกับนิยายตีพิมพ์แล้วของคุณซ่อนกลิ่นนะคะ ^__^
เรียงอักษร 27 เม.ย. 2554, 01:34:51 น.
ขอบคุณคุณชนาพัทธ์มากเลยนะคะ ;)
ขอบคุณคุณชนาพัทธ์มากเลยนะคะ ;)
Gingfara 27 เม.ย. 2554, 06:59:21 น.
อุ๊ย น่าติดตามอย่างยิ่งค่ะ
อุ๊ย น่าติดตามอย่างยิ่งค่ะ
ปูสีน้ำเงิน 27 เม.ย. 2554, 23:59:19 น.
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ