มาเฟียจำเป็น
เมื่อเขาโดนยัดเยียดให้เป็นเจ้าพ่อมาเฟีย
Tags: มาเฟีย เจ้าพ่อ ประธานบริษัท ปืน
ตอน: บทนำ
ถึง อาเฟยลูกรักของแม่
ถ้าลูกได้เปิดอ่านจดหมายฉบับนี้แสดงว่าแม่ไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้ว แม่เสียใจที่ไม่ได้อยู่ดูแลลูกจนเติบใหญ่ และไม่ได้คาดหวังว่าลูกจะยกโทษให้แม่ ดังนั้นแม่จึงได้ส่งข่าวไปหาพ่อของลูกที่อยู่ฮ่องกง ว่าเมื่อลูกโตจนพอเป็นผู้ใหญ่แล้ว ให้ไปรับตัวลูกที่อยู่อเมริกาให้กลับไปที่ฮ่องกงเพื่อช่วยทำงานที่บริษัทนะ
รักและคิดถึง
แม่
ปล.แม่ต้องขอโทษลูกอีกครั้งที่ไม่ได้บอกเรื่องของพ่อ เขาทำงานเป็นมาเฟีย เป็นหัวหน้าผู้ทรงอิทธิพลใหญ่ที่สุดในฮ่องกง หวังว่าลูกจะไม่โกรธแม่คนนี้นะจ้ะ
แกรบ
เสียงจดหมายถูกขยำด้วยมือหยาบกร้านผ่านร้อนผ่านหนาวมาไม่รู้กี่ครั้งอย่างเบาๆ แต่ในที่สุดก็ต้องคลายกระดาษแผ่นเก่านั้นออกก่อนจะพับเก็บใส่แทรกเข้าไปในสมุดไดอารี่สีน้ำตาลไว้เป็นอย่างดี
...มาเฟีย อย่างนั้นรึ
ชายหนุ่มสูงโปร่งอายุราวยี่สิบต้นๆ ผิวขาวเนียนอยู่ภายใต้เสื้อผ้าคอเต่าสีเทา นัยน์ตาเรียวคมประกายสีทองทำให้ดูดีในระดับหนึ่ง เส้นผมสีน้ำตาลยาวระต้นคอแลดูเรียบร้อยไม่รุงรังกับโครงหน้าที่เรียวยาวและคมเข้มแบบลูกครึ่งผสมเอเชียกับยุโรปเข้าด้วยกันแล้วทำให้ดูเป็นชายรูปงามในสายตาของหญิงสาวที่ต้องการหมายปอง กำลังยืนครุ่นคิดในใจกลางสนามบินฮ่องกงที่มีคนเดินพลุ่กพล่านอย่างเงียบๆ เมื่อเดือนที่แล้วเขาได้รับจดหมายฉบับหนึ่งจากคนที่ไม่รู้จัก แต่พอได้เห็นนามสกุลแล้วทำให้ต้องแกะเปิดอ่าน ซึ่งในจดหมายฉบับนั้นมีกระดาษอยู่สองแผ่น แผ่นแรกเป็นจดหมายพินัยกรรมของแม่ ส่วนแผ่นที่สองกลับเป็นพินัยกรรมของพ่อ บุคคลที่ชายหนุ่มไม่เคยสนทนาหรือเห็นหน้าด้วยซักครั้งในชีวิต ซึ่งเนื้อหาในนั้นถูกระบุไว้ว่าพ่อได้มอบตำแหน่งประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ที่สุดในฮ่องกงให้เขาไปดูแล ส่วนเรื่องครอบครัวเมียหลวงของพ่อนั้น พ่อได้ยกทรัพย์สมบัติส่วนหนึ่งของตระกูลไป่กับพื้นที่ในส่วนของเกาลูนให้ลูกชายทางนั้นคอยดูแลแทนไปแล้ว
….ทำไมพ่อถึงมอบตำแหน่งใหญ่นี้ให้กับเขาที่เป็นเพียงแค่ลูกเมียรองด้วย
“คุณคือคุณไป่หนานเฟยใช่ไหมครับ”
เสียงทุ้มถามชายหนุ่มเป็นภาษาจีนกวางตุ้งอย่างสุภาพ ทำให้เขาที่กำลังอยู่ในห้วงความคิดต้องหยุดชะงักก่อนจะให้ความสนใจกับบุคคลที่กำลังเรียกเขาอยู่เบื้องหน้าแทน เป็นร่างสูงโปร่งของชายชาวตะวันออกผมสีน้ำตาลสั้นในชุดสูทสีดำ ใบหน้าเรียวคมดูน่าเกรงขามมีแว่นตาสีดำปกปิดดวงตาเรียวเชิดขึ้นเล็กน้อย บนปกเสื้อสูทมีเข็มกลัดลายมังกรสีเงินปักไว้อยู่
…พวกมาเฟีย
“ใช่” ชายหนุ่มตอบกลับไปด้วยภาษาเดียวกับคนถาม “คุณคือ…”
“อู่เทียนชิง เลขาของคุณ ผมมารับคุณตามคำสั่งเสียของคุณหนานฮวงครับ”
“เลขาของผม?”
“ครับคุณหนานเฟย” อีกฝ่ายตอบพลางยื่นมือมาจับกระเป๋าสัมภาระใบโตของเขาไปถือไว้ “นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมคือเลขาของคุณครับ”
“แต่ผมยังไม่รับปากว่าจะรับตำแหน่งนี้”
“แค่คุณมายืนอยู่ที่นี่ ก็เท่ากับว่าคุณยอมรับแล้วล่ะครับ”
แล้วเทียนชิงก็ไม่ปล่อยให้ชายหนุ่มได้ถามคำถามต่ออีก กลับพาเขาขึ้นรถยุโรปหรูราคาแพงผ่านย่านบันเทิง ย่านบริษัทธุรกิจชั้นแนวหน้าของฮ่องกงที่มีตึกสูงเสียดระฟ้า และย่านที่พักอาศัยที่ดูหรูหราที่สุดของฮ่องกง ซึ่งถ้ามาเปรียบเทียบกับอเมริกาแล้ว ก็ดูยิ่งใหญ่ไม่แพ้กันเลยทีเดียว เวลาผ่านไปได้ไม่นานนัก รถยุโรปก็ได้มาหยุดจอดหน้าตึกหอพักชั้นเดียวท่ามกลางย่านที่พักอาศัยคนจนหรือที่เรียกสั้นๆว่าสลัม ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยปากถามคำถามกับชายหนุ่มผู้ที่อ้างเป็นเลขา อีกฝ่ายก็ได้หันหน้ากลับมามองเขาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
“พอดีคุณหนานฮวงไม่ได้สั่งผมไว้ว่าจะให้คุณพักได้ที่ไหน แถมตอนนี้มันก็ฉุกละหุกด้วย ผมเลยไม่ทันจัดเตรียมหาที่พักดีๆให้คุณได้ หวังว่าคุณคงจะไม่โกรธผมหรอกนะครับ” หนานเฟยรู้สึกอึ้งเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าจะได้รับการต้อนรับแบบนี้ “แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะครับ เพราะตึกหอพักนี้เป็นของตระกูลไป่ คุณสามารถเข้าไปใช้ได้เลยทันที ถ้าขาดเหลืออะไรก็ให้โทรศัพท์มาที่เบอร์ผมได้นะครับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะมารับคุณที่นี่ไปงานเปิดตัวประธานบริษัทคนใหม่แต่เช้าตรู่ เพราะฉะนั้นกรุณาอย่าตื่นสายนะครับ…ท่านประธานคนใหม่” แล้วชายหนุ่มก็โดนทิ้งให้ยืนอยู่คนเดียวตามลำพังกับกระเป๋าสัมภาระใบโตชิ้นหนึ่งที่หน้าตึกหอพักโกโรโกโส
หลังจากเทียนชิงแวะไปส่งประธานคนใหม่ที่หอพักเสร็จแล้ว ชายหนุ่มก็ได้ตีรถย้อนกลับมาที่สำนักงานใหญ่เพื่อจัดการเรื่องงานที่คั่งค้างไว้ให้เสร็จ ทว่าเขายังไม่ทันจะได้ขึ้นลิฟต์เพื่อไปยังห้องทำงานของตนเอง ก็ได้พบกับใครบางคนที่เพิ่งจะเดินออกมาจากลิฟต์พอดี
“กลับมาแล้วรึเทียนชิง” ชายหนุ่มอายุราวยี่สิบต้นๆ ผมสีดำยาวระต้นคอ นัยน์ตาเรียวเล็กสีน้ำตาล สวมชุดสูทสีครีม บนปกเสื้อมีเข็มกลัดลายมังกรสีเงินไว้อยู่ ทว่าผู้พูดกลับมีใบหน้าละม้ายคล้ายหนานเฟยแต่ค่อนไปทางเอเชียเสียมากกว่า เอ่ยปากถามเสียงแข็งกร้าวทันทีที่เห็นเทียนชิงยืนอยู่หน้าประตูลิฟต์คนเดียว “หมอนั่นได้มาตามที่เขียนไว้ในจดหมายรึเปล่าล่ะ”
“ครับคุณพ่ายหมิง ผมได้ส่งเขาไปตามที่ท่านสั่งเรียบร้อยแล้วครับ”
คำตอบของเขาทำให้พ่ายหมิงแสยะยิ้มอย่างพอใจ
“ดีมาก ถ้างั้นคืนนี้แกก็อย่าลืมทำตามที่ฉันเคยสั่งไว้...” ชายหนุ่มพูดพลางสาวเท้าเดินเข้ามาข้างกายเทียนชิงแลเห็นนัยน์ตาสีดำที่ดุดันราวกับเสือที่พร้อมจะแว้งกัดได้ตลอดเสมอ “...จัดการสั่งสอนให้มันรู้ว่าที่นี่คือถิ่นใคร”
“ครับท่าน” เมื่อร่างสูงได้เดินจากไปแล้ว เทียนชิงก็ได้หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์โทรออกก่อนจะพูดกรอกสายลงไป “นี่ฉันเอง คืนนี้อย่าลืมจัดงานปาร์ตี้ให้กับท่านประธานคนใหม่ด้วยล่ะ”
ถ้าลูกได้เปิดอ่านจดหมายฉบับนี้แสดงว่าแม่ไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้ว แม่เสียใจที่ไม่ได้อยู่ดูแลลูกจนเติบใหญ่ และไม่ได้คาดหวังว่าลูกจะยกโทษให้แม่ ดังนั้นแม่จึงได้ส่งข่าวไปหาพ่อของลูกที่อยู่ฮ่องกง ว่าเมื่อลูกโตจนพอเป็นผู้ใหญ่แล้ว ให้ไปรับตัวลูกที่อยู่อเมริกาให้กลับไปที่ฮ่องกงเพื่อช่วยทำงานที่บริษัทนะ
รักและคิดถึง
แม่
ปล.แม่ต้องขอโทษลูกอีกครั้งที่ไม่ได้บอกเรื่องของพ่อ เขาทำงานเป็นมาเฟีย เป็นหัวหน้าผู้ทรงอิทธิพลใหญ่ที่สุดในฮ่องกง หวังว่าลูกจะไม่โกรธแม่คนนี้นะจ้ะ
แกรบ
เสียงจดหมายถูกขยำด้วยมือหยาบกร้านผ่านร้อนผ่านหนาวมาไม่รู้กี่ครั้งอย่างเบาๆ แต่ในที่สุดก็ต้องคลายกระดาษแผ่นเก่านั้นออกก่อนจะพับเก็บใส่แทรกเข้าไปในสมุดไดอารี่สีน้ำตาลไว้เป็นอย่างดี
...มาเฟีย อย่างนั้นรึ
ชายหนุ่มสูงโปร่งอายุราวยี่สิบต้นๆ ผิวขาวเนียนอยู่ภายใต้เสื้อผ้าคอเต่าสีเทา นัยน์ตาเรียวคมประกายสีทองทำให้ดูดีในระดับหนึ่ง เส้นผมสีน้ำตาลยาวระต้นคอแลดูเรียบร้อยไม่รุงรังกับโครงหน้าที่เรียวยาวและคมเข้มแบบลูกครึ่งผสมเอเชียกับยุโรปเข้าด้วยกันแล้วทำให้ดูเป็นชายรูปงามในสายตาของหญิงสาวที่ต้องการหมายปอง กำลังยืนครุ่นคิดในใจกลางสนามบินฮ่องกงที่มีคนเดินพลุ่กพล่านอย่างเงียบๆ เมื่อเดือนที่แล้วเขาได้รับจดหมายฉบับหนึ่งจากคนที่ไม่รู้จัก แต่พอได้เห็นนามสกุลแล้วทำให้ต้องแกะเปิดอ่าน ซึ่งในจดหมายฉบับนั้นมีกระดาษอยู่สองแผ่น แผ่นแรกเป็นจดหมายพินัยกรรมของแม่ ส่วนแผ่นที่สองกลับเป็นพินัยกรรมของพ่อ บุคคลที่ชายหนุ่มไม่เคยสนทนาหรือเห็นหน้าด้วยซักครั้งในชีวิต ซึ่งเนื้อหาในนั้นถูกระบุไว้ว่าพ่อได้มอบตำแหน่งประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ที่สุดในฮ่องกงให้เขาไปดูแล ส่วนเรื่องครอบครัวเมียหลวงของพ่อนั้น พ่อได้ยกทรัพย์สมบัติส่วนหนึ่งของตระกูลไป่กับพื้นที่ในส่วนของเกาลูนให้ลูกชายทางนั้นคอยดูแลแทนไปแล้ว
….ทำไมพ่อถึงมอบตำแหน่งใหญ่นี้ให้กับเขาที่เป็นเพียงแค่ลูกเมียรองด้วย
“คุณคือคุณไป่หนานเฟยใช่ไหมครับ”
เสียงทุ้มถามชายหนุ่มเป็นภาษาจีนกวางตุ้งอย่างสุภาพ ทำให้เขาที่กำลังอยู่ในห้วงความคิดต้องหยุดชะงักก่อนจะให้ความสนใจกับบุคคลที่กำลังเรียกเขาอยู่เบื้องหน้าแทน เป็นร่างสูงโปร่งของชายชาวตะวันออกผมสีน้ำตาลสั้นในชุดสูทสีดำ ใบหน้าเรียวคมดูน่าเกรงขามมีแว่นตาสีดำปกปิดดวงตาเรียวเชิดขึ้นเล็กน้อย บนปกเสื้อสูทมีเข็มกลัดลายมังกรสีเงินปักไว้อยู่
…พวกมาเฟีย
“ใช่” ชายหนุ่มตอบกลับไปด้วยภาษาเดียวกับคนถาม “คุณคือ…”
“อู่เทียนชิง เลขาของคุณ ผมมารับคุณตามคำสั่งเสียของคุณหนานฮวงครับ”
“เลขาของผม?”
“ครับคุณหนานเฟย” อีกฝ่ายตอบพลางยื่นมือมาจับกระเป๋าสัมภาระใบโตของเขาไปถือไว้ “นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมคือเลขาของคุณครับ”
“แต่ผมยังไม่รับปากว่าจะรับตำแหน่งนี้”
“แค่คุณมายืนอยู่ที่นี่ ก็เท่ากับว่าคุณยอมรับแล้วล่ะครับ”
แล้วเทียนชิงก็ไม่ปล่อยให้ชายหนุ่มได้ถามคำถามต่ออีก กลับพาเขาขึ้นรถยุโรปหรูราคาแพงผ่านย่านบันเทิง ย่านบริษัทธุรกิจชั้นแนวหน้าของฮ่องกงที่มีตึกสูงเสียดระฟ้า และย่านที่พักอาศัยที่ดูหรูหราที่สุดของฮ่องกง ซึ่งถ้ามาเปรียบเทียบกับอเมริกาแล้ว ก็ดูยิ่งใหญ่ไม่แพ้กันเลยทีเดียว เวลาผ่านไปได้ไม่นานนัก รถยุโรปก็ได้มาหยุดจอดหน้าตึกหอพักชั้นเดียวท่ามกลางย่านที่พักอาศัยคนจนหรือที่เรียกสั้นๆว่าสลัม ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยปากถามคำถามกับชายหนุ่มผู้ที่อ้างเป็นเลขา อีกฝ่ายก็ได้หันหน้ากลับมามองเขาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
“พอดีคุณหนานฮวงไม่ได้สั่งผมไว้ว่าจะให้คุณพักได้ที่ไหน แถมตอนนี้มันก็ฉุกละหุกด้วย ผมเลยไม่ทันจัดเตรียมหาที่พักดีๆให้คุณได้ หวังว่าคุณคงจะไม่โกรธผมหรอกนะครับ” หนานเฟยรู้สึกอึ้งเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าจะได้รับการต้อนรับแบบนี้ “แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะครับ เพราะตึกหอพักนี้เป็นของตระกูลไป่ คุณสามารถเข้าไปใช้ได้เลยทันที ถ้าขาดเหลืออะไรก็ให้โทรศัพท์มาที่เบอร์ผมได้นะครับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะมารับคุณที่นี่ไปงานเปิดตัวประธานบริษัทคนใหม่แต่เช้าตรู่ เพราะฉะนั้นกรุณาอย่าตื่นสายนะครับ…ท่านประธานคนใหม่” แล้วชายหนุ่มก็โดนทิ้งให้ยืนอยู่คนเดียวตามลำพังกับกระเป๋าสัมภาระใบโตชิ้นหนึ่งที่หน้าตึกหอพักโกโรโกโส
หลังจากเทียนชิงแวะไปส่งประธานคนใหม่ที่หอพักเสร็จแล้ว ชายหนุ่มก็ได้ตีรถย้อนกลับมาที่สำนักงานใหญ่เพื่อจัดการเรื่องงานที่คั่งค้างไว้ให้เสร็จ ทว่าเขายังไม่ทันจะได้ขึ้นลิฟต์เพื่อไปยังห้องทำงานของตนเอง ก็ได้พบกับใครบางคนที่เพิ่งจะเดินออกมาจากลิฟต์พอดี
“กลับมาแล้วรึเทียนชิง” ชายหนุ่มอายุราวยี่สิบต้นๆ ผมสีดำยาวระต้นคอ นัยน์ตาเรียวเล็กสีน้ำตาล สวมชุดสูทสีครีม บนปกเสื้อมีเข็มกลัดลายมังกรสีเงินไว้อยู่ ทว่าผู้พูดกลับมีใบหน้าละม้ายคล้ายหนานเฟยแต่ค่อนไปทางเอเชียเสียมากกว่า เอ่ยปากถามเสียงแข็งกร้าวทันทีที่เห็นเทียนชิงยืนอยู่หน้าประตูลิฟต์คนเดียว “หมอนั่นได้มาตามที่เขียนไว้ในจดหมายรึเปล่าล่ะ”
“ครับคุณพ่ายหมิง ผมได้ส่งเขาไปตามที่ท่านสั่งเรียบร้อยแล้วครับ”
คำตอบของเขาทำให้พ่ายหมิงแสยะยิ้มอย่างพอใจ
“ดีมาก ถ้างั้นคืนนี้แกก็อย่าลืมทำตามที่ฉันเคยสั่งไว้...” ชายหนุ่มพูดพลางสาวเท้าเดินเข้ามาข้างกายเทียนชิงแลเห็นนัยน์ตาสีดำที่ดุดันราวกับเสือที่พร้อมจะแว้งกัดได้ตลอดเสมอ “...จัดการสั่งสอนให้มันรู้ว่าที่นี่คือถิ่นใคร”
“ครับท่าน” เมื่อร่างสูงได้เดินจากไปแล้ว เทียนชิงก็ได้หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์โทรออกก่อนจะพูดกรอกสายลงไป “นี่ฉันเอง คืนนี้อย่าลืมจัดงานปาร์ตี้ให้กับท่านประธานคนใหม่ด้วยล่ะ”
dragonp เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 เม.ย. 2555, 20:51:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 เม.ย. 2555, 20:51:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 1527
| บทที่ 1 >> |
เทียนจันทร์ 17 เม.ย. 2555, 13:09:21 น.
เป็นกำลังใจให้นะคะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
