คนที่คุณไม่รู้ว่าใคร
ตลอดชีวิตที่ผ่านอย่าว่าแต่แฟนเลย คนมาจีบสักคนยังไม่มี
แต่อยู่ดีๆ พอถึงคราวจะมี มันก็ มี มี มี มาตั้งสาม มี แล้วหล่อนจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย
นิยายคลายเครียด ถ้าผู้อ่านหวังเจอเรื่องประมาณดราม่า น้ำตาหยด อาจต้องผิดหวัง เพราะนิยายเรื่องนี้จะทำให้คุณน้ำลายไหล แบบว่าหนุ่มๆเรื่องนี้เค้าน่าหม่ำกันทั้งนั้น
ปล. ฝากนิยายเรื่องแรกไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ
รอยสรวล
แต่อยู่ดีๆ พอถึงคราวจะมี มันก็ มี มี มี มาตั้งสาม มี แล้วหล่อนจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย
นิยายคลายเครียด ถ้าผู้อ่านหวังเจอเรื่องประมาณดราม่า น้ำตาหยด อาจต้องผิดหวัง เพราะนิยายเรื่องนี้จะทำให้คุณน้ำลายไหล แบบว่าหนุ่มๆเรื่องนี้เค้าน่าหม่ำกันทั้งนั้น
ปล. ฝากนิยายเรื่องแรกไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ
รอยสรวล
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 1 คุณอาคะขากะคุณหลานโรแมนติก
ตอนที่ 1 คุณอาคะขากะคุณหลานโรแมนติก
“เปลี่ยนเสร็จแล้วออกมาให้พี่ดูด้วยนะคะ” เสียงนุ่มทุ้มดังแทรกเข้ามาให้ห้องลองเสื้อสุภาพสตรี
“...”
“กล้วยคะ” เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับชายหนุ่มจึงเรียกย้ำอีกครั้ง
“ค่า” กล้วยหันรีหันขวางอยู่ในห้องลองเสื้อ ชุดนี้ก็ไม่ไหวข้างหลังโป๊ไปหน่อยหล่อนไม่กล้าเยี่ยมหน้าไปให้คนข้างนอกเห็นแน่ พอเห็นไม่เข้าท่าก็รีบเปลี่ยนเอาชุดถัดไปมาสวมทันที
“ยังไม่เสร็จอีกหรือคะ” เสียงเร่งทำหล่อนแทบคลั่ง อะไรนักหนาวะคะ สุดท้ายจึงตัดใจก้าวออกไป
“หันหลังหน่อย” เสียงทุ้มสั่งเบาๆ กล้วยหมุนกลับหลังให้อีกฝ่ายดูอย่างรวดเร็ว เขินหน่อยๆที่ต้องสวมชุดที่ไม่คุ้นเคยให้อีกฝ่ายดู
“ใช้ได้นะคะ เรียบๆดูดี” เขาเงียบไปนอนก่อนเอ่ยวิจารณ์
“งั้นกล้วยเอาชุดนี้นะคะพี่แพท” หล่อนเบื่อลองชุดเต็มทนแต่ดูเหมือนพี่แพทของหล่อนจะยังไม่อยากหยุด
“ไหนๆก็มาแล้ว เลือกไปอีกหลายๆแบบสิคะ ร้านนี้ลองหมดแล้วไปดูร้านอื่นต่อก็ได้” กล้วยแอบถอนหายใจ รับคำเสร็จก็ผลุบหายเข้าไปในห้องลองเสื้ออีกครั้ง
สองหนุ่มสาวเดินเลือกซื้อของกันตั้งแต่ห้างฯเปิดยันห้างฯเกือบปิด สุดท้ายกล้วยได้ชุดราตรีสั้นยาวไปทั้งหมดสี่ชุดทั้งที่ตั้งใจไว้ว่าจะมาซื้อแค่ชุดเดียว!
“ต่อไปก็รองเท้า” พี่แพท หรือ พัทธ์เดินนำเข้าไปในร้านขายรองเท้าก่อน
“ชอบคู่ไหนคะ เรื่องรองเท้าพี่ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่”
กล้วยยิ้มนิดๆพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วๆ ชุดของหล่อนเป็นโทนสีขาวกับน้ำเงิน
“คู่นี้เป็นไงคะ” หล่อนหยิบรองเท้าส้นสูงประมาณสองนิ้วครึ่ง บุด้วยผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มด้านนอก ด้านหน้ารองเท้ามีโบว์เล็กๆประดับด้วยเพชรวิบวับทำให้ไม่ดูเรียบเกินไปนัก
หญิงสาวนั่งลงบนเบาะที่นั่งสำหรับลองรองเท้า กำลังจะถอดรองเท้าที่ใส่อยู่แต่แล้วก็ชะงัก
“มา พี่ช่วย” พัทธ์ขันอาสาเมื่อเห็นหญิงสาวทำท่าทางเก้งก้างไม่ถนัดเอาเสียเลย
“เฮ้ย ไม่เป็นไรค่ะ” กล้วยเผลออุทานลั่น ตกใจที่อยู่ดีๆก็มีผู้ชายตัวใหญ่มาคุกเข่าสวมรองเท้าให้ สายตาพนักงานในร้านมองมาอย่างสนอกสนใจ ดีที่เป็นเวลาห้างใกล้ปิดไม่อย่างนั้นคงได้เป็นที่สนใจกันมากกว่านี้
เสียงอุทานของหล่อนทำให้พัทธ์ชะงักการสวมรองเท้าไปนิด แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ชักเท้าหนีจึงตัดสินใจสวมให้ต่อ
“ลองเดินดูสิคะว่าสะดวกไหม” สุดท้ายหล่อนก็ห้ามพี่แพทไม่ได้ ไม่เคยห้ามได้เลย เฮ้อ
**********************
เหนื่อยสุดๆไม่คิดว่าการเดินซื้อของปรกติธรรมดาที่ผู้หญิงทั่วไปเค้าชอบกันมันจะกินพลังงานขนาดนี้ ฟังแล้วอาจดูงงๆ ทั้งๆที่หล่อนก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งแต่เป็นกรณีพิเศษที่ไม่ชอบทำอะไรซ้ำๆอย่างการเดินเลือกซื้อของ เข้าร้านโน้น ออกร้านนี้ ทั้งชีวิตของกล้วยไม่เคยใช้เวลาไปแบบเล่นๆ ตั้งแต่จำความได้มารดาหล่อนสอนเสมอว่าหล่อนไม่เหมือนเด็กทั่วๆไป ต้องรู้ให้มากกว่าคนอื่น ต้องประสบความสำเร็จในชีวิต มีชื่อเสียงและอีกมากมาย ที่หล่อนจำได้ขึ้นใจแต่ไม่อยากนึกถึง เสียงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ใกล้มือดังขึ้นขัดจังหวะความคิดทั้งหมด
“วันนี้รับเร็ว แปลกแฮะ ใช่พี่กล้วยตัวจริงรึเปล่าฮะ” น้ำเสียงหยอกเย้าคลอมาตามสาย
“ปล่าว” มีอารมณ์กวนกลับ
“อ้าว...”
“มีอะไร”
“เป็นไงครับ ไปซื้อของกะอาแพท”
“ก็...เหนื่อยดี” ปลายเสียงส่งเสียงหัวเราะอย่างมีเสน่ห์กลับมา มีเสน่ห์แบบที่สาวอื่นฟังแล้วลุ่มหลง แต่สำหรับหล่อน ฟังแล้วจนชิน
“วันนี้ไม่ได้เจอพี่กล้วยชีวิตผมห่อเหี่ยวไปหมด” ชายหนุ่มรุ่นน้องบ่นเสียงออดอ้อนมาตามสาย กล้วยยิ้มนิดๆให้กับคนช่างอ้อน
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ชีวิตภามคงได้เบ่งบาน”
“ฮ่าๆๆ ครับไปทานกลางวันกับผมนะพรุ่งนี้”
“เอาสิ” ตอบรับง่ายๆตามประสากล้วยๆ
“วันนี้ดาวสวย” ทายสิใครพูด
“ปรกติไม่สวย”
“ปล่าวครับท้องฟ้าเปิดเลยเห็นดาวชัด”
“อ้อ” กล้วยเออออ โผล่ศีรษะออกไปนอกหน้าต่างเล็กน้อยเพื่อมองดาวเจ้าปัญหาที่ว่า ว่าแต่ไอ้จุดขาวๆเล็กๆนั่น มันสวยยังไงวะคะ
“อ้อ นี่เห็นด้วยรึเปล่าเนี่ย ให้ตายสิพี่กล้วยไม่โรแมนติกเลย” ภามบ่นพึมมาตามสาย สมองเล็กๆของกล้วยบันทึกข้อมูลใหม่ลงอย่างสนใจ อืมมม... ถ้าเห็นดาวสวยแสดงว่าเป็นคนโรแมนติก ถ้างั้นหล่อนคงเป็นคนไม่โรแมนติก
“โอเคครับ ผมไม่กวนล่ะ นอนหลับฝันดีนะครับ” ชายหนุ่มตัดใจหยุด เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่กระตือรือร้นที่จะสนทนาด้วยเท่าไหร่
“ถ้านอนแล้วฝัน นักวิจัยส่วนใหญ่เค้าบอกว่าหลับไม่สนิทจริง ไม่ดีต่อสุขภาพนะ” กล้วยเถียงขึ้นอย่างอดไม่ได้ หล่อนไม่ได้อยากฝัน
“โอเคครับโอเค งั้นก็นอนหลับไม่ฝันก็แล้วกันนะครับ” ถ้าหล่อนไม่ได้อุปทานไปเอง หล่อนคิดว่าได้ยินเสียงภามถอนหายใจ
“อืม เหมือนกัน”
***********************
คุยกันท้ายเรื่อง
อ่านแล้วช่วยออกความคิดเห็นกันนิดส์นึงค่ะ ว่าเป็นยังไงบ้าง อาจเป็นแนวเขียนแบบห้วนสักหน่อย ไม่อธิบายอะไรมาก กะว่าอ่านไปอ่านไปเดี๋ยวได้รู้เอง ฮ่าๆๆๆ ชอบไม่ชอบยังไง เม้นได้ค่ะ
รอยสรวล
“เปลี่ยนเสร็จแล้วออกมาให้พี่ดูด้วยนะคะ” เสียงนุ่มทุ้มดังแทรกเข้ามาให้ห้องลองเสื้อสุภาพสตรี
“...”
“กล้วยคะ” เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับชายหนุ่มจึงเรียกย้ำอีกครั้ง
“ค่า” กล้วยหันรีหันขวางอยู่ในห้องลองเสื้อ ชุดนี้ก็ไม่ไหวข้างหลังโป๊ไปหน่อยหล่อนไม่กล้าเยี่ยมหน้าไปให้คนข้างนอกเห็นแน่ พอเห็นไม่เข้าท่าก็รีบเปลี่ยนเอาชุดถัดไปมาสวมทันที
“ยังไม่เสร็จอีกหรือคะ” เสียงเร่งทำหล่อนแทบคลั่ง อะไรนักหนาวะคะ สุดท้ายจึงตัดใจก้าวออกไป
“หันหลังหน่อย” เสียงทุ้มสั่งเบาๆ กล้วยหมุนกลับหลังให้อีกฝ่ายดูอย่างรวดเร็ว เขินหน่อยๆที่ต้องสวมชุดที่ไม่คุ้นเคยให้อีกฝ่ายดู
“ใช้ได้นะคะ เรียบๆดูดี” เขาเงียบไปนอนก่อนเอ่ยวิจารณ์
“งั้นกล้วยเอาชุดนี้นะคะพี่แพท” หล่อนเบื่อลองชุดเต็มทนแต่ดูเหมือนพี่แพทของหล่อนจะยังไม่อยากหยุด
“ไหนๆก็มาแล้ว เลือกไปอีกหลายๆแบบสิคะ ร้านนี้ลองหมดแล้วไปดูร้านอื่นต่อก็ได้” กล้วยแอบถอนหายใจ รับคำเสร็จก็ผลุบหายเข้าไปในห้องลองเสื้ออีกครั้ง
สองหนุ่มสาวเดินเลือกซื้อของกันตั้งแต่ห้างฯเปิดยันห้างฯเกือบปิด สุดท้ายกล้วยได้ชุดราตรีสั้นยาวไปทั้งหมดสี่ชุดทั้งที่ตั้งใจไว้ว่าจะมาซื้อแค่ชุดเดียว!
“ต่อไปก็รองเท้า” พี่แพท หรือ พัทธ์เดินนำเข้าไปในร้านขายรองเท้าก่อน
“ชอบคู่ไหนคะ เรื่องรองเท้าพี่ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่”
กล้วยยิ้มนิดๆพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วๆ ชุดของหล่อนเป็นโทนสีขาวกับน้ำเงิน
“คู่นี้เป็นไงคะ” หล่อนหยิบรองเท้าส้นสูงประมาณสองนิ้วครึ่ง บุด้วยผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มด้านนอก ด้านหน้ารองเท้ามีโบว์เล็กๆประดับด้วยเพชรวิบวับทำให้ไม่ดูเรียบเกินไปนัก
หญิงสาวนั่งลงบนเบาะที่นั่งสำหรับลองรองเท้า กำลังจะถอดรองเท้าที่ใส่อยู่แต่แล้วก็ชะงัก
“มา พี่ช่วย” พัทธ์ขันอาสาเมื่อเห็นหญิงสาวทำท่าทางเก้งก้างไม่ถนัดเอาเสียเลย
“เฮ้ย ไม่เป็นไรค่ะ” กล้วยเผลออุทานลั่น ตกใจที่อยู่ดีๆก็มีผู้ชายตัวใหญ่มาคุกเข่าสวมรองเท้าให้ สายตาพนักงานในร้านมองมาอย่างสนอกสนใจ ดีที่เป็นเวลาห้างใกล้ปิดไม่อย่างนั้นคงได้เป็นที่สนใจกันมากกว่านี้
เสียงอุทานของหล่อนทำให้พัทธ์ชะงักการสวมรองเท้าไปนิด แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ชักเท้าหนีจึงตัดสินใจสวมให้ต่อ
“ลองเดินดูสิคะว่าสะดวกไหม” สุดท้ายหล่อนก็ห้ามพี่แพทไม่ได้ ไม่เคยห้ามได้เลย เฮ้อ
**********************
เหนื่อยสุดๆไม่คิดว่าการเดินซื้อของปรกติธรรมดาที่ผู้หญิงทั่วไปเค้าชอบกันมันจะกินพลังงานขนาดนี้ ฟังแล้วอาจดูงงๆ ทั้งๆที่หล่อนก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งแต่เป็นกรณีพิเศษที่ไม่ชอบทำอะไรซ้ำๆอย่างการเดินเลือกซื้อของ เข้าร้านโน้น ออกร้านนี้ ทั้งชีวิตของกล้วยไม่เคยใช้เวลาไปแบบเล่นๆ ตั้งแต่จำความได้มารดาหล่อนสอนเสมอว่าหล่อนไม่เหมือนเด็กทั่วๆไป ต้องรู้ให้มากกว่าคนอื่น ต้องประสบความสำเร็จในชีวิต มีชื่อเสียงและอีกมากมาย ที่หล่อนจำได้ขึ้นใจแต่ไม่อยากนึกถึง เสียงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ใกล้มือดังขึ้นขัดจังหวะความคิดทั้งหมด
“วันนี้รับเร็ว แปลกแฮะ ใช่พี่กล้วยตัวจริงรึเปล่าฮะ” น้ำเสียงหยอกเย้าคลอมาตามสาย
“ปล่าว” มีอารมณ์กวนกลับ
“อ้าว...”
“มีอะไร”
“เป็นไงครับ ไปซื้อของกะอาแพท”
“ก็...เหนื่อยดี” ปลายเสียงส่งเสียงหัวเราะอย่างมีเสน่ห์กลับมา มีเสน่ห์แบบที่สาวอื่นฟังแล้วลุ่มหลง แต่สำหรับหล่อน ฟังแล้วจนชิน
“วันนี้ไม่ได้เจอพี่กล้วยชีวิตผมห่อเหี่ยวไปหมด” ชายหนุ่มรุ่นน้องบ่นเสียงออดอ้อนมาตามสาย กล้วยยิ้มนิดๆให้กับคนช่างอ้อน
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ชีวิตภามคงได้เบ่งบาน”
“ฮ่าๆๆ ครับไปทานกลางวันกับผมนะพรุ่งนี้”
“เอาสิ” ตอบรับง่ายๆตามประสากล้วยๆ
“วันนี้ดาวสวย” ทายสิใครพูด
“ปรกติไม่สวย”
“ปล่าวครับท้องฟ้าเปิดเลยเห็นดาวชัด”
“อ้อ” กล้วยเออออ โผล่ศีรษะออกไปนอกหน้าต่างเล็กน้อยเพื่อมองดาวเจ้าปัญหาที่ว่า ว่าแต่ไอ้จุดขาวๆเล็กๆนั่น มันสวยยังไงวะคะ
“อ้อ นี่เห็นด้วยรึเปล่าเนี่ย ให้ตายสิพี่กล้วยไม่โรแมนติกเลย” ภามบ่นพึมมาตามสาย สมองเล็กๆของกล้วยบันทึกข้อมูลใหม่ลงอย่างสนใจ อืมมม... ถ้าเห็นดาวสวยแสดงว่าเป็นคนโรแมนติก ถ้างั้นหล่อนคงเป็นคนไม่โรแมนติก
“โอเคครับ ผมไม่กวนล่ะ นอนหลับฝันดีนะครับ” ชายหนุ่มตัดใจหยุด เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่กระตือรือร้นที่จะสนทนาด้วยเท่าไหร่
“ถ้านอนแล้วฝัน นักวิจัยส่วนใหญ่เค้าบอกว่าหลับไม่สนิทจริง ไม่ดีต่อสุขภาพนะ” กล้วยเถียงขึ้นอย่างอดไม่ได้ หล่อนไม่ได้อยากฝัน
“โอเคครับโอเค งั้นก็นอนหลับไม่ฝันก็แล้วกันนะครับ” ถ้าหล่อนไม่ได้อุปทานไปเอง หล่อนคิดว่าได้ยินเสียงภามถอนหายใจ
“อืม เหมือนกัน”
***********************
คุยกันท้ายเรื่อง
อ่านแล้วช่วยออกความคิดเห็นกันนิดส์นึงค่ะ ว่าเป็นยังไงบ้าง อาจเป็นแนวเขียนแบบห้วนสักหน่อย ไม่อธิบายอะไรมาก กะว่าอ่านไปอ่านไปเดี๋ยวได้รู้เอง ฮ่าๆๆๆ ชอบไม่ชอบยังไง เม้นได้ค่ะ
รอยสรวล
รอยสรวล เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 เม.ย. 2555, 16:56:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 เม.ย. 2555, 16:56:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 1360
| ตอนที่ 2 เหตุเกิดจาก ไอ้นั่น >> |
เทียนจันทร์ 22 เม.ย. 2555, 17:21:38 น.
หลงเข้ามาเป็นกำลังใจให้นะคะ
หลงเข้ามาเป็นกำลังใจให้นะคะ
ลิขิตรา 22 เม.ย. 2555, 19:26:56 น.
น่ารักดีค่ะ
น่ารักดีค่ะ