เริ่มต้นอีกครั้ง..กับคำว่ารัก
เมื่อหนุ่มหน้าใส มาถูกใจสาวมั่น แต่เขายังมีแฟนอยู่แล้วทั้งคน..
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: วันฝนโปรย(1)
สายฝนหล่นมาไม่ขาดสาย ฝนพรำแบบนี้ ทำให้เป็นหวัดง่าย ๆ แต่ภาระกิจที่จะต้องทำนี่สิ
ฝนไปเป็นใจเลยน๊าา
นั่งรอรถที่ป้ายรถเมล์ "ทำไมต้องมาตก ตอนที่รถเสียด้วยนะ"
ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง พลันนึกถึงภาพเก่า ๆ นานแค่ใหนแล้วหนอ ที่เค้าทิ้งเราไป
เงียบหาย ไม่บอกล่วงหน้า ทำไมยึงนึกถึงนะ
ขณะที่ฉันกำลังใจลอยอยู่นั้นก็มีมือ ใครคนนึงเอื้อมมาจับข้อมือฉันเอาไว้
"อาร์ต" ทั้งตกใจแปลกใจ เขามาได้ยังไง หรือออมาจากความคิดไ้ด้
อาร์ตไม่พูดอะไรซักคำ กำมือฉันแน่นเดินตากฝนแล้วเปิดประตูรถให้
"เข้าไปนั่งข้างในก่อน จะไปใหนเด๋วไปส่ง" เฉยชาเหมือนเคย
"ไม่เป็นไร ไม่รบกวน" พูดไม่ทันจบ อาร์ตก็ผลักฉันเข้าไปในรถ
ฉันเข้าไปในรถ งงนิดหน่อย กับการประกฎตัวของเขา
รถแล่นมาเกือบ 20 นาทีได้ถึงใหนแล้วนะ ฉันจะไปใหนนะ ฉันอยู่ใหนเนี่ย
เขามาจากใหน งงไปหมด
"จอดเถอะส่งแค่นี้ก็พอ เดี๋ยวไปเองได้" เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับไม่เอะไรเลย
"อาร์ตจะพาพราวไปใหน นี่ นี่ เลี้ยวไปใหน"
"คุยกันซักหน่อย"
"พูดมาิซิ"
รุ่นเก๋งรุ่นใหม่ล่าสุด จอดหน้าอาคารพาณิชย์แห่งหนึ่ง ภายในร้านมีคอมพิวเตอร์เต็มไปหมด
พนักงานสองสามคนกำลังสาละวน ปัดฝุ่น กวาดถู อย่าขมักขเม้น
"พี่อาร์ต มาแล้วหรอคะ" สาวน้อยน่ารักร้องทัก เจ้านายหรือรุ่นพี่ที่จบมาด้วยกัน
"อืม มัท ถ้ามีใครมาให้รอก่อนนะ พี่คุยธุระก่อน ไม่ต้องเข้าไปกวนนะ" พร้อมเปิดประตูห้องทำงาน
จับแขนฉันเข้าไปในห้อง
'เขาเป็นไรนะ ไม่พูดซักคำ อ่อนโยนแบบนี้ทำไมนะ ห่างกันไปเท่าไหร่แล้ว 6 ปีแล้วหรือ ที่เราไม่มีเขา
ตัดใจได้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ เขาทิ้งเราไปทำไมนะ' สับสนไปหมด
ร่างใหญ่ของเขากอดพราวไว้แน่น
"พราว กลับมาคบกันนะ" อ่อนโยน ตัวสั่น เหมือนไม่ใช่อาร์ตคนเดิม
"ทำไมล่ะ ทำไม" ยิ่งฟัง ยิ่งสับสน
"แค่บอกว่ากลับมาก็พอ"
"ไม่ได้หรอก นานแล้ว นานเกินไป พราวรออาร์ตนานเกินไป"
ทำใจมานานแล้วนี่นะ จะกลับมาทำให้หวั่นไหว อีกทำไม
"จะบอกทุกอย่าง ว่าทำไมถึงหายไปอย่างนั้น"
"ไม่จำเป็น ปล่อยพราวเถอะ หายใจไม่ออก"
"ปล่อยสิอาร์ต" ร่างนั้นค่อย ๆ คลายลง
"นั่งลงคุยกันนะพราว"หน้าตาอ้อนวอน
"พราวจะกลับ อาร์ตพาพราวมาที่นี่ทำไม ให้พราวกลับนะ พราวหาทางกลับเองก็ได้"
"ขอเบอร์พราวไว้นะ" ยังไม่ทันตอบ อาร์ตค้นโทรศัพท์ ไปกดโทรหาเบอร์ตัวเอง
"ขี้โกงจริง" "คิดหรอว่าโทรไปแล้วเค้าจะรับ" น่าโมโห ผลุนผลันออกนอกห้อง
"เดี๋ยว มัท ไปส่งพราวหน่อยนะ"
"แต่งานมัท ยัีงไม่เสร็จนะพี่อาร์ต" มัทย่นจมูก บอกเป็นนัยว่าไม่อยากไปเต็มที่
"เอาไว้ก่อน ไปส่งพราว ให้ถึงที่"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพราวกับเอง"
"เถอะน่า มัท รีรออะไร"
"ค่ะ!!!"
มัทขับรถของอาร์ตออกมาจากร้านมีพราวนั่งมาข้าง ๆ ครุ่นคิดตลอดทาง
"แฟนพี่อาร์ตหรอ" เสียงใสของมัททำลายความเีงียบ.
"เคยเป็น นานแล้ว"
"กลับมาทำไม"
"เปล่า เจออาร์ตโดยบังเอิญ"
"อายุท่าไหร่แล้ว ทำไมไม่เรียกเพี่ ดูท่าทางเธอ อายุพอพอกะฉัน" ไม่เป็นมิตรเลยยัยนี่
"24"
"เท่ากันนี่ ห่างกับพี่เค้าตั้ง 6 ปี เธอไม่เรียกเค้าพี่ซักคำ" ยัยนี่ ฉันกับเธอความสนิทต่างกันยะ
"ไม่เคยเรียกพี่ ตั้งแต่รู้จักกัน"
เงียบมาตลอดทาง รถแล่นมาจอดที่ห้างใหญ่แห่งหนึ่ง ผู้คนพลุกพล่าน รถแท็กซี่จอดรอรับผู้โดยสารขวักไขว่ไปหมด
มีกี่สีกันนะ เยอะจริง ๆ ละลายตายังกะลูกกวาด ยังไม่รวม มอไซด์รับจ้างที่จอดเข้าวินตรงนั้น รถส่วนตัวเบียดเสียดกันไปหมด
จอรอเลี้ยงเข้าห้าง ถ้าเป็นเจ้าของคงดีใจไม่น้อย มีคนรอเอาเงินมาให้แบบนี้
"ขอบใจนะ"
ไม่ทันจะพูดหรอมองหน้า รถแล่นจากไปโดยเร็ว
'ไม่มีมารยาทเลยนะยัยนี่'
โทรศัพท์ใหนกระเป๋าสะพายใบใหญ่ก็สั่นขึ้นมา รอบที่เท่าไหร่แ้ล้วนะ ไม่กล้ารับเลย
"ห๊า 25 สายไม่ได้รับ" "ตายแน่ฉัน"
"ค่ะ พราวค่ะ"
"อยู่ีที่ใหน ใหนบอกจะมารับห้าโมงเย็นไง นี่ไมันกี่โมงแล้ว" เสียงนั้นตะคอกแต่ก็แฝงไว้ด้วยความเป็นห่วง
"เดินเล่นที่ห้างแถวนี้น่ะค่ะ ลืมเวลาไปเลย"
"รออยู่นั่นนะ เดี๋ยวไปหา"
"จ้า"
พี่นนท์ รุ่นพี่ฉัน 2 ปี เราสนิทกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย จนกระทั่งตอนนี้ทำงานที่เดียวกัน ทุกคนคิดว่าฉันกับพี่นนท์เป็นแฟนกัน มีแต่ฉันกับพี่นนท์เท่านั้น ที่รู้ว่ามัน ไม่ใช่
แต่ก็นั่นแหละนะ เพราะความดีและความเสมอต้นเสมอปลายของพี่นนท์จับทำให้ฉัน ยังไปใหนมาใหนกับพี่เค้าบ่อย ๆ
พอกลับมาถึงห้อง ฉันก็คิดถึงเรื่องราวในอดีต ผ่านมา 6 ปีแล้วสินะ
"แอม วันนี้วันเกิดพราว สนุกให้เต็มที่เลยนะ"
"อย่ากินมากล่ะ เดี๋ยวเมาแล้วทำงานไปไม่ได้ อย่าลืมนะเราเป็นเด็กเสิร์ฟ ไม่ได้มาเที่ยว"
"จ้า รู้แล้วน่า"
ผู้คนขวักไขว่ไปหมดวันนี้มันเป็นวันอะไรน๊า คนเยอะจริง มาเที่ยวตั้งแต่สองทุ่ม ขอเมียยังเนี่ย 55
แอบหนีใครมาเที่ยวหรอ มาเร็วขนาดนี้ เที่ยวคืนจะยืนไหวป่าว คิดไปหัวเราะไป
ฉันทำงานที่นี่ได้เดือนกว่า ด้วยช่วงนี้จะเรียนจบ ปวช.แล้ว ช่วงฝึกงานแบบนี้ที่ทำงานเปิดสาย ๆ
ได้ทีมาหารายได้พิเศษทำ น่าสนุกดีนะ
"เดี๋ยว ปลาจะมาด้วย พาเพื่อนแอมมา้ด้วยนะ มากันเยอะ ๆ พราวเลี้ยงหมดเลย"
"น้อย ๆ หน่อย ทำงานเงินเดือน 3000 ทำเป็นคุย ฮ่า ๆ"ฉันฟังแล้วยิ้ม ก็อยากเลี้ยงเพื่อนนี่นะ
ห้าทุ่มสิบห้า เมาได้ที่ ไม่วายทำหน้าที่เสริฟของตัวเอง ในย่านนี้เป็นแหล่งท่องเที่ยวโดยเฉพาะ
ร้านเหล้า ผับ บาร์ คาราโอเกะเต็มไปหมดมีไม่ต่ำกว่า 20 ร้าน ผู้คนชอบความสนุกหลงไหลแสงสี
ต่างพากันมาที่นี่
"น้องจ๋า ชงเหล้าให้พี่หน่อย" เสียงเรียกจากโต๊ะ 29 พร้อมโบกมือหยอย ๆ ให้ฉันเข้าไปหา
"ชงตามอายุเลยนะคะ" ฉันกระซิบพลางยิ้มให้ สาวประเภทสองคนนั้น น่ารักดีนะ
"ได้จ๊ะ อ่อน ๆ ตาหน้าตาเลยนะคะ ฮิฮิ"
ฉันสาละวน ชงแก้วเหล้าให้คนโน้นที คนนั้นที
'โซดา น้ำ 2 จ้าเข้มๆ'
'โซดาโค้ก 3'
'เหล้า น้ำ กะ เหล้าโค้ง อย่างละ1จ้า'
ได้ค่ะ รอแป๊บนะคะ
พอชงเหล้าเสร็จ มันก็งงงวยไปหมด ทำท่าจะล้มเพราะดื่มไปเต็มที่ วันนี้วันเกิดฉันนี่นะ นัดเพื่อนมาฉลองที่นี่ซะเลย ทำไงานไปด้วย ได้ดื่มไปด้วย พลันก็มีมือหนา มากอดเอวฉันไว้
"ไหวมั้ยครับ" หล่อแฮะ ใส่ฟันเหล็กด้วย ฉันคิดในใจ
"สบายมากค่ะ"ฉันยิ้มกรุ้มกริ่ม โอย เมา ๆ ไม่ไหวแล้วฉัน อีกตั้งชั่วโมงกว่าผับจะปิด
"ชื่ออะไรครับ" โหว ยิ่งดูใกล้ ๆ ยิ่งหล่อ
"พราวค่ะ" พูดพลางยิ้มให้ ฟันเค้าเรียงสวยเป็นระเบียบดีอยู่แล้ว ไปจัดฟันมายิ่งน่ารัก หน้าขาวใส ตัวสูงกว่าฉันมาก ท่าทางลูกคุณหนูแฮะ คิดแล้วก็เฮ้อ อยากมีแฟนแบบนี้บ้าง
"ขอเบอร์พราวได้มั้ยครับ"
"คะ" ไม่นะ สุดหล่อ เร็วไปม้างง
"เผื่อวันหลังมาเที่ยว จะไ้ด้จองโต๊ะล๊อคพราวไว้ไง"
พูดแบบนี้ฉันถึงเข้าใจ ใครก็อยากมีลูกค้าประจำทั้งนั้น
"เดี๋ยว คุณเอ่อ.....?"
"อาร์ต ครับ"
"อ๊ะ คุณอาร์ต บอกเบอร์มาก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพราวยิงเบอร์ไป"
หลักจากแจกเบอร์หนุ่มหล่อแล้ว ฉันก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าและถ่ายของเสียออกมาบ้าง เผื่อจะมีสติขึ้น
เวลาล่วงเลยไปจนถึงเวลาเลิกงาน ฉันซึ่งเมาเต็มที่แล้ว ก็ช่วยเพื่อน ๆ เก็บโต๊ะ แก้ว นิด ๆ หน่อย ๆรอเวลาเลิกงาน เพราะทุกคนต่างเข้าใจ 'วันนี้วันเกิด' ไม่มีใครถือสา
"ป่ะกลับกัน งานเสร็จแล้วพราว"เสียงใสๆ ของแอมร้องทัก
ฉันพักกับแอม เฉพาะช่วงนี้แหละ เรามาหางานพิเศษทำด้วยกัน เรียนคนละที่แต่เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่ประถมแล้ว ยังติดต่อกันตลอด
และเป็นปกติที่เกือบจะทุกวัน เราจะเมา แต่วันนี้หนักหน่อย
"ปาย ปาย เราขับเอง"
"ไม่เอาหรอก ไม่อยากฝากชีวิตไว้กับพราว"แอมเบะปาก
"ราว หวาย ยังหวาย"
"พอเลย ๆ กอดแน่น ๆ นะ"
ฝนไปเป็นใจเลยน๊าา
นั่งรอรถที่ป้ายรถเมล์ "ทำไมต้องมาตก ตอนที่รถเสียด้วยนะ"
ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง พลันนึกถึงภาพเก่า ๆ นานแค่ใหนแล้วหนอ ที่เค้าทิ้งเราไป
เงียบหาย ไม่บอกล่วงหน้า ทำไมยึงนึกถึงนะ
ขณะที่ฉันกำลังใจลอยอยู่นั้นก็มีมือ ใครคนนึงเอื้อมมาจับข้อมือฉันเอาไว้
"อาร์ต" ทั้งตกใจแปลกใจ เขามาได้ยังไง หรือออมาจากความคิดไ้ด้
อาร์ตไม่พูดอะไรซักคำ กำมือฉันแน่นเดินตากฝนแล้วเปิดประตูรถให้
"เข้าไปนั่งข้างในก่อน จะไปใหนเด๋วไปส่ง" เฉยชาเหมือนเคย
"ไม่เป็นไร ไม่รบกวน" พูดไม่ทันจบ อาร์ตก็ผลักฉันเข้าไปในรถ
ฉันเข้าไปในรถ งงนิดหน่อย กับการประกฎตัวของเขา
รถแล่นมาเกือบ 20 นาทีได้ถึงใหนแล้วนะ ฉันจะไปใหนนะ ฉันอยู่ใหนเนี่ย
เขามาจากใหน งงไปหมด
"จอดเถอะส่งแค่นี้ก็พอ เดี๋ยวไปเองได้" เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับไม่เอะไรเลย
"อาร์ตจะพาพราวไปใหน นี่ นี่ เลี้ยวไปใหน"
"คุยกันซักหน่อย"
"พูดมาิซิ"
รุ่นเก๋งรุ่นใหม่ล่าสุด จอดหน้าอาคารพาณิชย์แห่งหนึ่ง ภายในร้านมีคอมพิวเตอร์เต็มไปหมด
พนักงานสองสามคนกำลังสาละวน ปัดฝุ่น กวาดถู อย่าขมักขเม้น
"พี่อาร์ต มาแล้วหรอคะ" สาวน้อยน่ารักร้องทัก เจ้านายหรือรุ่นพี่ที่จบมาด้วยกัน
"อืม มัท ถ้ามีใครมาให้รอก่อนนะ พี่คุยธุระก่อน ไม่ต้องเข้าไปกวนนะ" พร้อมเปิดประตูห้องทำงาน
จับแขนฉันเข้าไปในห้อง
'เขาเป็นไรนะ ไม่พูดซักคำ อ่อนโยนแบบนี้ทำไมนะ ห่างกันไปเท่าไหร่แล้ว 6 ปีแล้วหรือ ที่เราไม่มีเขา
ตัดใจได้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ เขาทิ้งเราไปทำไมนะ' สับสนไปหมด
ร่างใหญ่ของเขากอดพราวไว้แน่น
"พราว กลับมาคบกันนะ" อ่อนโยน ตัวสั่น เหมือนไม่ใช่อาร์ตคนเดิม
"ทำไมล่ะ ทำไม" ยิ่งฟัง ยิ่งสับสน
"แค่บอกว่ากลับมาก็พอ"
"ไม่ได้หรอก นานแล้ว นานเกินไป พราวรออาร์ตนานเกินไป"
ทำใจมานานแล้วนี่นะ จะกลับมาทำให้หวั่นไหว อีกทำไม
"จะบอกทุกอย่าง ว่าทำไมถึงหายไปอย่างนั้น"
"ไม่จำเป็น ปล่อยพราวเถอะ หายใจไม่ออก"
"ปล่อยสิอาร์ต" ร่างนั้นค่อย ๆ คลายลง
"นั่งลงคุยกันนะพราว"หน้าตาอ้อนวอน
"พราวจะกลับ อาร์ตพาพราวมาที่นี่ทำไม ให้พราวกลับนะ พราวหาทางกลับเองก็ได้"
"ขอเบอร์พราวไว้นะ" ยังไม่ทันตอบ อาร์ตค้นโทรศัพท์ ไปกดโทรหาเบอร์ตัวเอง
"ขี้โกงจริง" "คิดหรอว่าโทรไปแล้วเค้าจะรับ" น่าโมโห ผลุนผลันออกนอกห้อง
"เดี๋ยว มัท ไปส่งพราวหน่อยนะ"
"แต่งานมัท ยัีงไม่เสร็จนะพี่อาร์ต" มัทย่นจมูก บอกเป็นนัยว่าไม่อยากไปเต็มที่
"เอาไว้ก่อน ไปส่งพราว ให้ถึงที่"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพราวกับเอง"
"เถอะน่า มัท รีรออะไร"
"ค่ะ!!!"
มัทขับรถของอาร์ตออกมาจากร้านมีพราวนั่งมาข้าง ๆ ครุ่นคิดตลอดทาง
"แฟนพี่อาร์ตหรอ" เสียงใสของมัททำลายความเีงียบ.
"เคยเป็น นานแล้ว"
"กลับมาทำไม"
"เปล่า เจออาร์ตโดยบังเอิญ"
"อายุท่าไหร่แล้ว ทำไมไม่เรียกเพี่ ดูท่าทางเธอ อายุพอพอกะฉัน" ไม่เป็นมิตรเลยยัยนี่
"24"
"เท่ากันนี่ ห่างกับพี่เค้าตั้ง 6 ปี เธอไม่เรียกเค้าพี่ซักคำ" ยัยนี่ ฉันกับเธอความสนิทต่างกันยะ
"ไม่เคยเรียกพี่ ตั้งแต่รู้จักกัน"
เงียบมาตลอดทาง รถแล่นมาจอดที่ห้างใหญ่แห่งหนึ่ง ผู้คนพลุกพล่าน รถแท็กซี่จอดรอรับผู้โดยสารขวักไขว่ไปหมด
มีกี่สีกันนะ เยอะจริง ๆ ละลายตายังกะลูกกวาด ยังไม่รวม มอไซด์รับจ้างที่จอดเข้าวินตรงนั้น รถส่วนตัวเบียดเสียดกันไปหมด
จอรอเลี้ยงเข้าห้าง ถ้าเป็นเจ้าของคงดีใจไม่น้อย มีคนรอเอาเงินมาให้แบบนี้
"ขอบใจนะ"
ไม่ทันจะพูดหรอมองหน้า รถแล่นจากไปโดยเร็ว
'ไม่มีมารยาทเลยนะยัยนี่'
โทรศัพท์ใหนกระเป๋าสะพายใบใหญ่ก็สั่นขึ้นมา รอบที่เท่าไหร่แ้ล้วนะ ไม่กล้ารับเลย
"ห๊า 25 สายไม่ได้รับ" "ตายแน่ฉัน"
"ค่ะ พราวค่ะ"
"อยู่ีที่ใหน ใหนบอกจะมารับห้าโมงเย็นไง นี่ไมันกี่โมงแล้ว" เสียงนั้นตะคอกแต่ก็แฝงไว้ด้วยความเป็นห่วง
"เดินเล่นที่ห้างแถวนี้น่ะค่ะ ลืมเวลาไปเลย"
"รออยู่นั่นนะ เดี๋ยวไปหา"
"จ้า"
พี่นนท์ รุ่นพี่ฉัน 2 ปี เราสนิทกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย จนกระทั่งตอนนี้ทำงานที่เดียวกัน ทุกคนคิดว่าฉันกับพี่นนท์เป็นแฟนกัน มีแต่ฉันกับพี่นนท์เท่านั้น ที่รู้ว่ามัน ไม่ใช่
แต่ก็นั่นแหละนะ เพราะความดีและความเสมอต้นเสมอปลายของพี่นนท์จับทำให้ฉัน ยังไปใหนมาใหนกับพี่เค้าบ่อย ๆ
พอกลับมาถึงห้อง ฉันก็คิดถึงเรื่องราวในอดีต ผ่านมา 6 ปีแล้วสินะ
"แอม วันนี้วันเกิดพราว สนุกให้เต็มที่เลยนะ"
"อย่ากินมากล่ะ เดี๋ยวเมาแล้วทำงานไปไม่ได้ อย่าลืมนะเราเป็นเด็กเสิร์ฟ ไม่ได้มาเที่ยว"
"จ้า รู้แล้วน่า"
ผู้คนขวักไขว่ไปหมดวันนี้มันเป็นวันอะไรน๊า คนเยอะจริง มาเที่ยวตั้งแต่สองทุ่ม ขอเมียยังเนี่ย 55
แอบหนีใครมาเที่ยวหรอ มาเร็วขนาดนี้ เที่ยวคืนจะยืนไหวป่าว คิดไปหัวเราะไป
ฉันทำงานที่นี่ได้เดือนกว่า ด้วยช่วงนี้จะเรียนจบ ปวช.แล้ว ช่วงฝึกงานแบบนี้ที่ทำงานเปิดสาย ๆ
ได้ทีมาหารายได้พิเศษทำ น่าสนุกดีนะ
"เดี๋ยว ปลาจะมาด้วย พาเพื่อนแอมมา้ด้วยนะ มากันเยอะ ๆ พราวเลี้ยงหมดเลย"
"น้อย ๆ หน่อย ทำงานเงินเดือน 3000 ทำเป็นคุย ฮ่า ๆ"ฉันฟังแล้วยิ้ม ก็อยากเลี้ยงเพื่อนนี่นะ
ห้าทุ่มสิบห้า เมาได้ที่ ไม่วายทำหน้าที่เสริฟของตัวเอง ในย่านนี้เป็นแหล่งท่องเที่ยวโดยเฉพาะ
ร้านเหล้า ผับ บาร์ คาราโอเกะเต็มไปหมดมีไม่ต่ำกว่า 20 ร้าน ผู้คนชอบความสนุกหลงไหลแสงสี
ต่างพากันมาที่นี่
"น้องจ๋า ชงเหล้าให้พี่หน่อย" เสียงเรียกจากโต๊ะ 29 พร้อมโบกมือหยอย ๆ ให้ฉันเข้าไปหา
"ชงตามอายุเลยนะคะ" ฉันกระซิบพลางยิ้มให้ สาวประเภทสองคนนั้น น่ารักดีนะ
"ได้จ๊ะ อ่อน ๆ ตาหน้าตาเลยนะคะ ฮิฮิ"
ฉันสาละวน ชงแก้วเหล้าให้คนโน้นที คนนั้นที
'โซดา น้ำ 2 จ้าเข้มๆ'
'โซดาโค้ก 3'
'เหล้า น้ำ กะ เหล้าโค้ง อย่างละ1จ้า'
ได้ค่ะ รอแป๊บนะคะ
พอชงเหล้าเสร็จ มันก็งงงวยไปหมด ทำท่าจะล้มเพราะดื่มไปเต็มที่ วันนี้วันเกิดฉันนี่นะ นัดเพื่อนมาฉลองที่นี่ซะเลย ทำไงานไปด้วย ได้ดื่มไปด้วย พลันก็มีมือหนา มากอดเอวฉันไว้
"ไหวมั้ยครับ" หล่อแฮะ ใส่ฟันเหล็กด้วย ฉันคิดในใจ
"สบายมากค่ะ"ฉันยิ้มกรุ้มกริ่ม โอย เมา ๆ ไม่ไหวแล้วฉัน อีกตั้งชั่วโมงกว่าผับจะปิด
"ชื่ออะไรครับ" โหว ยิ่งดูใกล้ ๆ ยิ่งหล่อ
"พราวค่ะ" พูดพลางยิ้มให้ ฟันเค้าเรียงสวยเป็นระเบียบดีอยู่แล้ว ไปจัดฟันมายิ่งน่ารัก หน้าขาวใส ตัวสูงกว่าฉันมาก ท่าทางลูกคุณหนูแฮะ คิดแล้วก็เฮ้อ อยากมีแฟนแบบนี้บ้าง
"ขอเบอร์พราวได้มั้ยครับ"
"คะ" ไม่นะ สุดหล่อ เร็วไปม้างง
"เผื่อวันหลังมาเที่ยว จะไ้ด้จองโต๊ะล๊อคพราวไว้ไง"
พูดแบบนี้ฉันถึงเข้าใจ ใครก็อยากมีลูกค้าประจำทั้งนั้น
"เดี๋ยว คุณเอ่อ.....?"
"อาร์ต ครับ"
"อ๊ะ คุณอาร์ต บอกเบอร์มาก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพราวยิงเบอร์ไป"
หลักจากแจกเบอร์หนุ่มหล่อแล้ว ฉันก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าและถ่ายของเสียออกมาบ้าง เผื่อจะมีสติขึ้น
เวลาล่วงเลยไปจนถึงเวลาเลิกงาน ฉันซึ่งเมาเต็มที่แล้ว ก็ช่วยเพื่อน ๆ เก็บโต๊ะ แก้ว นิด ๆ หน่อย ๆรอเวลาเลิกงาน เพราะทุกคนต่างเข้าใจ 'วันนี้วันเกิด' ไม่มีใครถือสา
"ป่ะกลับกัน งานเสร็จแล้วพราว"เสียงใสๆ ของแอมร้องทัก
ฉันพักกับแอม เฉพาะช่วงนี้แหละ เรามาหางานพิเศษทำด้วยกัน เรียนคนละที่แต่เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่ประถมแล้ว ยังติดต่อกันตลอด
และเป็นปกติที่เกือบจะทุกวัน เราจะเมา แต่วันนี้หนักหน่อย
"ปาย ปาย เราขับเอง"
"ไม่เอาหรอก ไม่อยากฝากชีวิตไว้กับพราว"แอมเบะปาก
"ราว หวาย ยังหวาย"
"พอเลย ๆ กอดแน่น ๆ นะ"
มหาสมุทร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 พ.ค. 2555, 12:46:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 พ.ค. 2555, 12:57:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 1023
| บทเริ่มต้น(2) >> |