เริ่มต้นอีกครั้ง..กับคำว่ารัก
เมื่อหนุ่มหน้าใส มาถูกใจสาวมั่น แต่เขายังมีแฟนอยู่แล้วทั้งคน..
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทเริ่มต้น(2)
อากาศแจ่มใส มีเสียงโทรศัพท์รบกวนไม่หยุด วันนี้วันอาทิตย์ อีกวันที่ฉันไม่ต้องไปฝึกงานชอบสุด ๆ ไม่ต้องรีบตื่นกี่โมงแล้วเนี่ยใครโทรมากวนนะ ฉันรับโทรศัพท์อย่างเนือย ๆ
"ค่ะ"
"พราวหรอครับ"ใครนะ
"แล้วคุณโทรหาใครละคะ"ไม่แน่ใจแล้วโทรมาทำไม เสียงไม่คุ้น
"ผม อาร์ตนะ"
"อาร์ต..?"ฉันทวนชื่อ
"จำได้มั้ย ที่เจอกันเมื่อคืนไง โต๊ะ 29"
"อ๋อค่ะ" ทำเออ ออ ไปอย่างนั้น แต่ฉันจำไม่ได้แฮะ
"มีธุระอะไรมั้ยคะ"ยังงัวเงียอยู่เลย
"ผมโทรมากวนรึป่าวครับ นี่ห้าโมงแล้วนะ สายแล้ว ตื่นได้แล้วนะคุณ"
"55 สายหรอคะ ฉันยังฝันเรื่องที่สองยังไม่จบเลย" ฉันเริ่มตาสว่างแล้วล่ะ
"ไปกินข้าวกันมั้ย เดี๋ยวผมไปรับ"
"อ้าว คุณบอกจะขอเบอร์ไว้จองโต๊ะไงคะ"
"เดี๋ยวจองครับ คุณออกมาทานข้าวกับผมนะ..นะ"
เรื่องไรฉันจะยอมยะ หน้าตาดี ไม่ได้แสดงว่านิสัยดีนี่นะ "ฉันต้องไปฝึกงานน่ะค่ะ เข้างานเที่ยง"โกหกหน้าตาเฉย
"อ้าวหรอครับ นึกว่าคุณไม่มีเรียนซะอีก"
"ฉันทำงานกลางคืน แต่ก็มีการศึกษานะ"เหอ ๆมาว่าฉันได้ไง
"โทษทีผมไม่ได้หมายความว่างั้น คือมันใกล้จะปิดเทอมแล้ว นึกว่าคุณไม่ได้ไปเรียนน่ะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะว่าอะไรคุณเลยนะ ถ้าไม่พอใจก็ขอโทษด้วยละกัน"
"ยังค่ะ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย"แค่คิดเฉย ๆ มาดูถูกกันได้
"เอ่อ เดี๋ยวขอตัว อาบน้ำก่อนนะคะ"
"ครับ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นผมโทรหมานะครับ"
ฉันกดวางสาย ไม่ไ้ด้ให้คำตอบอะไร ไม่ได้สนิทกันนี่นะ
ตอนเย็น อาร์ตโทรมาหาจริง ๆ
"พราว ผมอาร์ตนะครับ อยู่ใหนครับเนี่ย"
"ผับ"ฉันตอบแบบขอไปที
"วันนี้จะเข้าไปนะ จองโต๊ะให้ผมด้วย โต๊ะนึง"
ได้ฟังแล้วยิ้ม "ค่า ค่า"
สามทุ่มตรงแขกเริ่มเข้ามานั่งกันแล้ว ดีเจเปิดเพลงเบา ๆ เพราะยังไม่ดึกมาก ปรกติดจะมีวงขึ้นเล่นสองวงตอน สี่ทุ่มถึงห้าทุ่มสลับกีดีเจ แล้วอีกรอบก็ตอนเที่ยงคืนถึงตี 1 วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ฉันนั่งฟังเพลงไปเรื่อย ๆ พร้อมกับยิ้มต้อนรับลูกค้า ล๊อคฉันยังไม่มีลูกค้าเลย วันนี้ไดุ้มุมอับ ไกลจากเวทีมาก
"ไง พราว"หวายผู้ชายฟันเหล็ก อิอิ
"มาแล้วหรอ"ฉันแปลกใจกับการทักทายของอาร์ต
"มาคนเดียวหรอ ...อาร์ต" ไม่รู้จะเรียกยังไง พี่หรือเพื่อนก็ไม่รู้
"คนเดียว"
"อืม นั่งก่อน อาร์ตเอาไร เดี๋ยวพราวยกมาให้"
"เบียร์เหยือกนึง"
"ได้ รอเดี๋ยวนะ" พูดแล้วแล้ววิ่งไปกดเบียร์ใสเหยือกมาให้
นับแต่นั้น ผ่านไปหลายเดือน อาร์ตก็เทียวมาเที่ยวบ่อย ๆมาักับเพื่อนบ้าง มาคนเดียวบ้างตามองฉันไม่วาง ไม่ว่าฉันจะเดินไปโต๊ะใหน ทำอะไร เขินเหมือนกันนะแต่ ไม่รู้ว่าเค้ามีเจตนาอะไร แล้วฉันก็ไม่ได้รู้จักอะไรเค้ามากมาย นอกจากชื่อเล่นเค้าเท่านั้น เพราะเลิกงานแล้วฉันก็กลับกับแอม ประจำทุกครั้ง
"ตาอาร์ตนั่น ต้องชอบพราวแน่"แอมพูดขึ้นมาในวันหนึ่ง
"ไม่มั้ง"
"จริงอ่ะ มาทีไรมาล๊อคพราวทุกที สายตางี้หวานเชียว ระวังไว้นะพราว หนุ่มมหาลัยนี้เจ้าชู้ทั้งนั้น"
"แอมรู้หรอ เค้าเรียนที่ใหน"
"รู้ ที่เดียวกับเรานะ เป็นรุ่นพี่เราหลายปี ไม่แน่ใจเคยเจอพี่เค้าครั้งนึงตอนเราไปปรับพื้นเตรียมเข้ามหาลัย"
"อืม รุ่นพี่ เราไม่เคยเรียกพี่ซักที ตั้งแต่แรกแล้ว" ทำเป็นไม่อยากรู้ แต่ในใจ อยากรู้สุด ๆ
"เราก็รู้แค่นี่แหละ เห็นไปกับเพื่อนพี่เอ้ไง คิดไว้แล้วว่า ต้องเป็นคนนี้ วันนี้ดูดี ๆ ใช่เลย ตาคนนี้แหละ"
เลิกงานแล้ว แต่ฉันก็ยังคิดถึงเรื่องที่แอมพูดให้ฟังไม่หาย
'เ้ค้าชอบไปใหน กับผู้หญิงคนนึงนะ น่ารักเชียว'
'หรอ'
'ระวังไว้นา เราน่ะคนกลางคืน เค้าไม่มาจริงใจหรอก'
'เราก็ไม่อะไรหรอกแอม'ปากก็ว่า แต่ในใจมันหวิว ๆ พิกลนะ เหมือนใจหายหรืออะไรก็ไม่รู้ กับข้อมูลใหม่ที่ได้รับ
แต่ช่างเถอะนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย
'ชอบไปกับผู้หญิงคนนึง'ใครนะ สนิทมั้ยนะ แล้วมาตีซี้กะเราทำไม ถามตัวเองแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้คำตอบ
จนหลับไป ในที่สุด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในตอนสาย ฉันมองดูเบอร์แล้วอดที่จะเบ้หน้าไม่ได้
"รับสิพราว"เพื่อนที่ฝึกงานด้วยกันกระซิบ
"เดี๋ยว พี่เทรน เค้าก็ว่าหรอก"
ฉันเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ มองไปแล้วเห็นพี่เทรนจ้องมาทางนี้ ตัดสินใจปิดเครื่อง
"ไม่สำคัญน่ะ ไม่รับดีกว่า"
หลังจากเลิกจากฝึกงานแล้ว ฉันก็แวะไปทานข้าวที่โต้รุ่งกันเพื่อน วันนี้วันหยุด ไม่ต้องไปผับ ขอเปลี่ยนวันหยุดกับเพื่อน 2 วันรวด ไม่รู้สิ ยังไม่อยากไปต่อสู้ หรือมองหน้าใครน่ะ
นี่ฉันเป็นอะไรนะ
โทรศัพท์ สั่นขึ้นอีกแล้ว ไม่รู้ว่ากี่สาย ฉันไม่อยากมองโทรศัพท์เลย ครั้นจะปิดเครื่องก็ไม่ได้ เผื่อมีเบอร์ สำคัญใครมีเรื่องสำคัญ รอก่อนน่ะ เดี๋ยวพราวโทรกลับ แต่ปกติก็ไม่มีคนโทรหาเราอยู่แล้วนี่นะ
สั่นอีกแล้ว อะไรเนี่ย
หวาย เบอร์แอม
"พราว อยู่ใหนแอมโทรหาหลายรอบแล้ว"
"โต้รุ่ง กับเพื่อนฝึกงานน่ะ แอมมีไร"
"อีตาอาร์ต เค้ามาหาเราที่เมเจอร์ มาถามว่าพราวไปใหน ไม่รับโทรศัทพ์เค้า ตั้งแต่เมื่อคืน"
"ช่างเค้าเุถอะแอม"
"นี่เราโทรหาพราวหลายรอบมาน่ะ ตั้งแต่บ่าย พราวไม่รับจริงด้วย เืมื่อคืนก็ยังเห็นดี ๆ อยู่เราตกใจไปด้วยมีอะไรรึเปล่า"
ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้ว่าเป็นอะไร น้ำตารื้นขึ้นมา "เราไม่เป็นไรแอม แค่นี้ก่อนนะ"ฉันรีบวางสายทันที พูดนานกว่านี้กลัววเพื่อน จะสงสัย ยิ้มแย้ม เดินดูของต่อ
เกือบสามทุ่ม ฉันมาถึงอพาร์ตเม้นท์ก็เห็นแอม นอนรออยู่แล้วในห้อง
"กลับซะดึก"แอมหน้ามุ่ย
"แหม นาน ๆ ทีได้หยุดน่ะ เป็นไงบ้างเรียนน่ะ"
"ไม่ต้องเลย...เป็นไรกะนายอาร์ตรึเปล่า เค้าไปาหาเรา ตกใจใหญ่เลยนะ"
"ไม่มีไรนะแอม..เราแค่ไม่รับโทรศัพท์เค้า ไม่ไ้ด้ต่อว่าไม่ได้ทะเลาะ ไม่อะไรเลยนะ"
"แล้วทำไมเค้า ลุกลี้ลนงั้นล่ะ"
"ไม่รู้"ฉันตอบแบบขอไปที พลางก็หยิบผ้าขนหนูจะอาบน้ำ
"ไม่อยากสนใจ เด็กมหาลัยนี้ เจ้าชู้ ไม่อยากยุ่งไง"
"อืม ก็ดี...."แอมคิด แล้วก็พูดว่า"อย่าบอกนะว่าเพราะเราพูด พราวถึงไม่รับโทรศัพท์"
"ก็มีส่วน แ่ต่เราคิดดูแล้ว เค้าไม่ได้สำคัญขนาดต้องรับโทรศัพท์ทุกครั้งนี่้นะ"
"อืม ให้มันได้อย่างนี้ ผู้ชายเฮงซวย" แอมยิ้มให้ บ่งบอกว่าเห็นด้วย
"วันนี้หยุดพร้อมกัน ไปเที่ยวกันนะ"แอมชวน
"บอลไปด้วยมั้ย"
"ไม่ย่ะ งานนี้เฉพาะสาวโสด"
"โอเค เริ่ด ใส่ชุดใหนดีน๊า" พูดพลางควานหาชุดสวยในตู้
"เราซื้อสายเดี่ยวมาใหม่ 2 ตัว ใส่ดูโอ ไปเลย"
"หุย ไม่เอาหรอก เดี๋ยวบอลเข้าผิด หิ้วฉันกลับห้อง"
"ฮ่า ๆ เชิญย่ะ คนละกลิ่น ถ้ามันจำไม่ได้ กบานแยกแน่"
"ใหน ๆ เราสีขาวนะ"
"ได้เราตั้งใจไว้แล้วว่าเราจะเอาสีแดงแรงฤทธิ์"
ตกลงกันได้ตามนี้เราก็จัดการอาบน้ำ แต่งตัวสวย ตระเวนราตรี
ฝนตกลงมา ทำให้อากาศข้างนอก หนาวจับใจ แต่ฉันกับแอมไม่สน ทำตามความตั้งใจเดิมต้องเที่ยวให้ได้ สาวโสด ไม่แคร์อยู่แล้ว
ร้านสไตล์วินเทจ ข้างนอกแบบโอเพ่นแอร์ เปิดเพลงคลอเบา ๆ ให้คนนั่งกินเหล้า แบบชิว ๆ พอเดินไปข้างในประดับประดาด้วยด้วยแสงไฟวูบวาบ ดนตรีขยับจังหวะบีทให้เร็วกว่าเดิม เร้าใจให้เต้นเต็มที่ ฉันกับแอบเลือกข้างนอก คุยไปเหล่หนุ่มที่จะเข้าข้างในไป อิอิ ข้างนอก อาหารตาดีกว่าเยอะ
ฉันสั่งพิ้งค์เลดีมาหนึ่งเหยือก แอมกามิกาเซ่อีกหนึ่งเหยือก
"ชน" 55 สนุกสนานตามประสา
เวลาผ่านไปไหร่ไม่รู้ สายตาฉันเหลือไปเห็น ผู้ชายรูปร่างสูงคุ้นตา มากับผู้หญิงผมยาวเกลียวน่ารัก ท่าทางสนิทสนมกันน่าดู ฉันหลบวูบอัตโนมัติ
"อะไร"แอมตกใจ
"อาร์ต"
"ฮ้าาา"
เอาไงดีล่ะฉัน เหล้าเหลือตั้งครึ่งเหยือก จะห่อกลับก็ไม่ได้ด้วย
"ขอหลบหน่อยแก ไม่อยากให้เค้าเจอ"
"เออ เออ หลบดีดี"
พอคิดว่าปลอดภัยดีแล้วฉันกับแอบก็สนุกสนานต่อ
"ไอ้ผู้ชายเฮงซวย กูไม่ใช่ของเล่นแกนะโว้ย" ฉันพูดถึงใครเนี่ย
"เอ้าา ชน ๆ ไม่คิด ไม่คิด"แอมเออ ออ ตามด้วย บ่งบอกว่าเมาเต็มที่ทั้งสองคน
จนผ่านไปเกือบเที่ยงคืน เหล้าเกือบหมดเหยีือกแล้ว เราสอบคนแทบจะลุกไม่ไหว
"มาสองคนหรอครับ" ผู้ชายคนหนึ่งจากโต๊ะข้างหลังร้องทัก
"ค่า เดี๋ยวผัวมารับ" แอมตอบแบบไม่คิด ผู้ชายคนนั้น หน้าเหวอไปเลยล่ะ
ฉันหัวเราะกรุ้มกรุ่ม แอมนี่หัวไวดีนะ ไม่เสียแรงที่เรียนเก่งกว่าฉันมากกกกก
แล้วเราก็ออกมาจากร้านนั้น ไม่รู้ว่าใครประคองใคร ให้ติ๊บเด็กเสริฟไปเท่าไหร่ ช่างเถอะ ให้ ๆ เค้าไป ตอนเราเป็นก็อยากได้เยอะ ๆ เหมือนกันนี่นะ มาเที่ยงทั้งทีต้องจ่ายให้คุ้มค่าเหนื่อย
"รถอยู่หนาย" เรารอบอลอยู่หน้าผับอีกผับหนึ่ง
"ม่ายรู้ กรูมาว ฮ่าๆๆๆ"
"แวะเซเว่น หาไรกินแก้เมาก่อนกลับแล้วต่อข้าวต้มโต้รุ่งก่อนนะ" ฉันแนะ
ยังไม่ทันจะหารถเจอ ก็มีเสียง ที่คุ้นหู ร้องทัก
"พราว!!" ฉันไม่อยากหันไปเลย
"พราว!!!!" เสียงนั้นดังขึ้น คนแถวนั้นหันมาดูกันใหญ่ ฉันแทบจะสร่างเมาในทันที เหงื่อเริ่มออก สงสัยฉันต้องหันแล้วล่ะ
"มีอะไร" ฉันถามเสียงเฉยชา พลางประคองแอม
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ โทรหาหลายรอบมากรู้มั้ย"
"ไม่ได้พกน่ะ ลืมไว้ที่ห้อง"ฉันโกหกเสียงสั่น
"ไม่อยากรับของอาร์ตคนเดียวรึป่าวน่ะ" แน่ะ ทำเป็นรู้ดี ปากก็ว่า
"เปล่า ปรกติก็ไม่ค่อยพกอยู่แล้ว ไม่ค่อยมีคนโทรหา"
"แต่ก็รู้ว่าอาร์ต โทรหาทุกวันทำแบบนี้ได้ไง"ฉันซึ่งสร่างเมาได้นิดหน่อย ก็พลอยมีอารมณ์แล้ว
"นี่คุณอาร์ต ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไรกับฉันนะ ทำไมฉันต้องมาตอบคำถาม มานั่งรับโทรศัพท์คุณทุกครั้ง มายืนให้คุณว่าฉัแบบนี้ด้วย" หน้าฉันจากมึน ๆ เริ่มหงึกขึ้นมาอย่างมีอารมณ์
"วันนี้ฉันไม่อยากคุยกับคุณ เพื่อนฉันเมามาก เราต้องกลับกันแล้ว....ถ้าการที่ฉันไม่รับโทรศัพท์คุณ แล้วมันทำให้คุณหงุดหงิด คุณก็ไม่ต้องโทรสิ จะยากอะไร เบอร์ฉันก็ไม่ได้อยากให้ โทรคุณโทรมาเอง คุณก็เลิกโทรไปสิ จะขอร้องอะไรคุณรึเปล่า"
พอกันที ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา
ได้ยินแบบนั้น อาร์ตถึงกับหน้าเหวอไปนิดนึง ก่อนจะขอโทษยกใหญ่ บอกจะไปส่งฉันจะแอมให้ได้
ฉันไม่ไปหรอก ไม่อยากยุ่ง ไปส่งผู้หญิงของเธอสิ
คิดได้แบบนี้แล้ว ฉันก็เชิดหน้าไม่มองหน้าเค้าอีก แล้วทันทีที่บอลขับรถมาจอดตรงหน้า เราก็รีบขึ้นรถทันที
"ค่ะ"
"พราวหรอครับ"ใครนะ
"แล้วคุณโทรหาใครละคะ"ไม่แน่ใจแล้วโทรมาทำไม เสียงไม่คุ้น
"ผม อาร์ตนะ"
"อาร์ต..?"ฉันทวนชื่อ
"จำได้มั้ย ที่เจอกันเมื่อคืนไง โต๊ะ 29"
"อ๋อค่ะ" ทำเออ ออ ไปอย่างนั้น แต่ฉันจำไม่ได้แฮะ
"มีธุระอะไรมั้ยคะ"ยังงัวเงียอยู่เลย
"ผมโทรมากวนรึป่าวครับ นี่ห้าโมงแล้วนะ สายแล้ว ตื่นได้แล้วนะคุณ"
"55 สายหรอคะ ฉันยังฝันเรื่องที่สองยังไม่จบเลย" ฉันเริ่มตาสว่างแล้วล่ะ
"ไปกินข้าวกันมั้ย เดี๋ยวผมไปรับ"
"อ้าว คุณบอกจะขอเบอร์ไว้จองโต๊ะไงคะ"
"เดี๋ยวจองครับ คุณออกมาทานข้าวกับผมนะ..นะ"
เรื่องไรฉันจะยอมยะ หน้าตาดี ไม่ได้แสดงว่านิสัยดีนี่นะ "ฉันต้องไปฝึกงานน่ะค่ะ เข้างานเที่ยง"โกหกหน้าตาเฉย
"อ้าวหรอครับ นึกว่าคุณไม่มีเรียนซะอีก"
"ฉันทำงานกลางคืน แต่ก็มีการศึกษานะ"เหอ ๆมาว่าฉันได้ไง
"โทษทีผมไม่ได้หมายความว่างั้น คือมันใกล้จะปิดเทอมแล้ว นึกว่าคุณไม่ได้ไปเรียนน่ะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะว่าอะไรคุณเลยนะ ถ้าไม่พอใจก็ขอโทษด้วยละกัน"
"ยังค่ะ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย"แค่คิดเฉย ๆ มาดูถูกกันได้
"เอ่อ เดี๋ยวขอตัว อาบน้ำก่อนนะคะ"
"ครับ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นผมโทรหมานะครับ"
ฉันกดวางสาย ไม่ไ้ด้ให้คำตอบอะไร ไม่ได้สนิทกันนี่นะ
ตอนเย็น อาร์ตโทรมาหาจริง ๆ
"พราว ผมอาร์ตนะครับ อยู่ใหนครับเนี่ย"
"ผับ"ฉันตอบแบบขอไปที
"วันนี้จะเข้าไปนะ จองโต๊ะให้ผมด้วย โต๊ะนึง"
ได้ฟังแล้วยิ้ม "ค่า ค่า"
สามทุ่มตรงแขกเริ่มเข้ามานั่งกันแล้ว ดีเจเปิดเพลงเบา ๆ เพราะยังไม่ดึกมาก ปรกติดจะมีวงขึ้นเล่นสองวงตอน สี่ทุ่มถึงห้าทุ่มสลับกีดีเจ แล้วอีกรอบก็ตอนเที่ยงคืนถึงตี 1 วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ฉันนั่งฟังเพลงไปเรื่อย ๆ พร้อมกับยิ้มต้อนรับลูกค้า ล๊อคฉันยังไม่มีลูกค้าเลย วันนี้ไดุ้มุมอับ ไกลจากเวทีมาก
"ไง พราว"หวายผู้ชายฟันเหล็ก อิอิ
"มาแล้วหรอ"ฉันแปลกใจกับการทักทายของอาร์ต
"มาคนเดียวหรอ ...อาร์ต" ไม่รู้จะเรียกยังไง พี่หรือเพื่อนก็ไม่รู้
"คนเดียว"
"อืม นั่งก่อน อาร์ตเอาไร เดี๋ยวพราวยกมาให้"
"เบียร์เหยือกนึง"
"ได้ รอเดี๋ยวนะ" พูดแล้วแล้ววิ่งไปกดเบียร์ใสเหยือกมาให้
นับแต่นั้น ผ่านไปหลายเดือน อาร์ตก็เทียวมาเที่ยวบ่อย ๆมาักับเพื่อนบ้าง มาคนเดียวบ้างตามองฉันไม่วาง ไม่ว่าฉันจะเดินไปโต๊ะใหน ทำอะไร เขินเหมือนกันนะแต่ ไม่รู้ว่าเค้ามีเจตนาอะไร แล้วฉันก็ไม่ได้รู้จักอะไรเค้ามากมาย นอกจากชื่อเล่นเค้าเท่านั้น เพราะเลิกงานแล้วฉันก็กลับกับแอม ประจำทุกครั้ง
"ตาอาร์ตนั่น ต้องชอบพราวแน่"แอมพูดขึ้นมาในวันหนึ่ง
"ไม่มั้ง"
"จริงอ่ะ มาทีไรมาล๊อคพราวทุกที สายตางี้หวานเชียว ระวังไว้นะพราว หนุ่มมหาลัยนี้เจ้าชู้ทั้งนั้น"
"แอมรู้หรอ เค้าเรียนที่ใหน"
"รู้ ที่เดียวกับเรานะ เป็นรุ่นพี่เราหลายปี ไม่แน่ใจเคยเจอพี่เค้าครั้งนึงตอนเราไปปรับพื้นเตรียมเข้ามหาลัย"
"อืม รุ่นพี่ เราไม่เคยเรียกพี่ซักที ตั้งแต่แรกแล้ว" ทำเป็นไม่อยากรู้ แต่ในใจ อยากรู้สุด ๆ
"เราก็รู้แค่นี่แหละ เห็นไปกับเพื่อนพี่เอ้ไง คิดไว้แล้วว่า ต้องเป็นคนนี้ วันนี้ดูดี ๆ ใช่เลย ตาคนนี้แหละ"
เลิกงานแล้ว แต่ฉันก็ยังคิดถึงเรื่องที่แอมพูดให้ฟังไม่หาย
'เ้ค้าชอบไปใหน กับผู้หญิงคนนึงนะ น่ารักเชียว'
'หรอ'
'ระวังไว้นา เราน่ะคนกลางคืน เค้าไม่มาจริงใจหรอก'
'เราก็ไม่อะไรหรอกแอม'ปากก็ว่า แต่ในใจมันหวิว ๆ พิกลนะ เหมือนใจหายหรืออะไรก็ไม่รู้ กับข้อมูลใหม่ที่ได้รับ
แต่ช่างเถอะนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย
'ชอบไปกับผู้หญิงคนนึง'ใครนะ สนิทมั้ยนะ แล้วมาตีซี้กะเราทำไม ถามตัวเองแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้คำตอบ
จนหลับไป ในที่สุด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในตอนสาย ฉันมองดูเบอร์แล้วอดที่จะเบ้หน้าไม่ได้
"รับสิพราว"เพื่อนที่ฝึกงานด้วยกันกระซิบ
"เดี๋ยว พี่เทรน เค้าก็ว่าหรอก"
ฉันเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ มองไปแล้วเห็นพี่เทรนจ้องมาทางนี้ ตัดสินใจปิดเครื่อง
"ไม่สำคัญน่ะ ไม่รับดีกว่า"
หลังจากเลิกจากฝึกงานแล้ว ฉันก็แวะไปทานข้าวที่โต้รุ่งกันเพื่อน วันนี้วันหยุด ไม่ต้องไปผับ ขอเปลี่ยนวันหยุดกับเพื่อน 2 วันรวด ไม่รู้สิ ยังไม่อยากไปต่อสู้ หรือมองหน้าใครน่ะ
นี่ฉันเป็นอะไรนะ
โทรศัพท์ สั่นขึ้นอีกแล้ว ไม่รู้ว่ากี่สาย ฉันไม่อยากมองโทรศัพท์เลย ครั้นจะปิดเครื่องก็ไม่ได้ เผื่อมีเบอร์ สำคัญใครมีเรื่องสำคัญ รอก่อนน่ะ เดี๋ยวพราวโทรกลับ แต่ปกติก็ไม่มีคนโทรหาเราอยู่แล้วนี่นะ
สั่นอีกแล้ว อะไรเนี่ย
หวาย เบอร์แอม
"พราว อยู่ใหนแอมโทรหาหลายรอบแล้ว"
"โต้รุ่ง กับเพื่อนฝึกงานน่ะ แอมมีไร"
"อีตาอาร์ต เค้ามาหาเราที่เมเจอร์ มาถามว่าพราวไปใหน ไม่รับโทรศัทพ์เค้า ตั้งแต่เมื่อคืน"
"ช่างเค้าเุถอะแอม"
"นี่เราโทรหาพราวหลายรอบมาน่ะ ตั้งแต่บ่าย พราวไม่รับจริงด้วย เืมื่อคืนก็ยังเห็นดี ๆ อยู่เราตกใจไปด้วยมีอะไรรึเปล่า"
ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้ว่าเป็นอะไร น้ำตารื้นขึ้นมา "เราไม่เป็นไรแอม แค่นี้ก่อนนะ"ฉันรีบวางสายทันที พูดนานกว่านี้กลัววเพื่อน จะสงสัย ยิ้มแย้ม เดินดูของต่อ
เกือบสามทุ่ม ฉันมาถึงอพาร์ตเม้นท์ก็เห็นแอม นอนรออยู่แล้วในห้อง
"กลับซะดึก"แอมหน้ามุ่ย
"แหม นาน ๆ ทีได้หยุดน่ะ เป็นไงบ้างเรียนน่ะ"
"ไม่ต้องเลย...เป็นไรกะนายอาร์ตรึเปล่า เค้าไปาหาเรา ตกใจใหญ่เลยนะ"
"ไม่มีไรนะแอม..เราแค่ไม่รับโทรศัพท์เค้า ไม่ไ้ด้ต่อว่าไม่ได้ทะเลาะ ไม่อะไรเลยนะ"
"แล้วทำไมเค้า ลุกลี้ลนงั้นล่ะ"
"ไม่รู้"ฉันตอบแบบขอไปที พลางก็หยิบผ้าขนหนูจะอาบน้ำ
"ไม่อยากสนใจ เด็กมหาลัยนี้ เจ้าชู้ ไม่อยากยุ่งไง"
"อืม ก็ดี...."แอมคิด แล้วก็พูดว่า"อย่าบอกนะว่าเพราะเราพูด พราวถึงไม่รับโทรศัพท์"
"ก็มีส่วน แ่ต่เราคิดดูแล้ว เค้าไม่ได้สำคัญขนาดต้องรับโทรศัพท์ทุกครั้งนี่้นะ"
"อืม ให้มันได้อย่างนี้ ผู้ชายเฮงซวย" แอมยิ้มให้ บ่งบอกว่าเห็นด้วย
"วันนี้หยุดพร้อมกัน ไปเที่ยวกันนะ"แอมชวน
"บอลไปด้วยมั้ย"
"ไม่ย่ะ งานนี้เฉพาะสาวโสด"
"โอเค เริ่ด ใส่ชุดใหนดีน๊า" พูดพลางควานหาชุดสวยในตู้
"เราซื้อสายเดี่ยวมาใหม่ 2 ตัว ใส่ดูโอ ไปเลย"
"หุย ไม่เอาหรอก เดี๋ยวบอลเข้าผิด หิ้วฉันกลับห้อง"
"ฮ่า ๆ เชิญย่ะ คนละกลิ่น ถ้ามันจำไม่ได้ กบานแยกแน่"
"ใหน ๆ เราสีขาวนะ"
"ได้เราตั้งใจไว้แล้วว่าเราจะเอาสีแดงแรงฤทธิ์"
ตกลงกันได้ตามนี้เราก็จัดการอาบน้ำ แต่งตัวสวย ตระเวนราตรี
ฝนตกลงมา ทำให้อากาศข้างนอก หนาวจับใจ แต่ฉันกับแอมไม่สน ทำตามความตั้งใจเดิมต้องเที่ยวให้ได้ สาวโสด ไม่แคร์อยู่แล้ว
ร้านสไตล์วินเทจ ข้างนอกแบบโอเพ่นแอร์ เปิดเพลงคลอเบา ๆ ให้คนนั่งกินเหล้า แบบชิว ๆ พอเดินไปข้างในประดับประดาด้วยด้วยแสงไฟวูบวาบ ดนตรีขยับจังหวะบีทให้เร็วกว่าเดิม เร้าใจให้เต้นเต็มที่ ฉันกับแอบเลือกข้างนอก คุยไปเหล่หนุ่มที่จะเข้าข้างในไป อิอิ ข้างนอก อาหารตาดีกว่าเยอะ
ฉันสั่งพิ้งค์เลดีมาหนึ่งเหยือก แอมกามิกาเซ่อีกหนึ่งเหยือก
"ชน" 55 สนุกสนานตามประสา
เวลาผ่านไปไหร่ไม่รู้ สายตาฉันเหลือไปเห็น ผู้ชายรูปร่างสูงคุ้นตา มากับผู้หญิงผมยาวเกลียวน่ารัก ท่าทางสนิทสนมกันน่าดู ฉันหลบวูบอัตโนมัติ
"อะไร"แอมตกใจ
"อาร์ต"
"ฮ้าาา"
เอาไงดีล่ะฉัน เหล้าเหลือตั้งครึ่งเหยือก จะห่อกลับก็ไม่ได้ด้วย
"ขอหลบหน่อยแก ไม่อยากให้เค้าเจอ"
"เออ เออ หลบดีดี"
พอคิดว่าปลอดภัยดีแล้วฉันกับแอบก็สนุกสนานต่อ
"ไอ้ผู้ชายเฮงซวย กูไม่ใช่ของเล่นแกนะโว้ย" ฉันพูดถึงใครเนี่ย
"เอ้าา ชน ๆ ไม่คิด ไม่คิด"แอมเออ ออ ตามด้วย บ่งบอกว่าเมาเต็มที่ทั้งสองคน
จนผ่านไปเกือบเที่ยงคืน เหล้าเกือบหมดเหยีือกแล้ว เราสอบคนแทบจะลุกไม่ไหว
"มาสองคนหรอครับ" ผู้ชายคนหนึ่งจากโต๊ะข้างหลังร้องทัก
"ค่า เดี๋ยวผัวมารับ" แอมตอบแบบไม่คิด ผู้ชายคนนั้น หน้าเหวอไปเลยล่ะ
ฉันหัวเราะกรุ้มกรุ่ม แอมนี่หัวไวดีนะ ไม่เสียแรงที่เรียนเก่งกว่าฉันมากกกกก
แล้วเราก็ออกมาจากร้านนั้น ไม่รู้ว่าใครประคองใคร ให้ติ๊บเด็กเสริฟไปเท่าไหร่ ช่างเถอะ ให้ ๆ เค้าไป ตอนเราเป็นก็อยากได้เยอะ ๆ เหมือนกันนี่นะ มาเที่ยงทั้งทีต้องจ่ายให้คุ้มค่าเหนื่อย
"รถอยู่หนาย" เรารอบอลอยู่หน้าผับอีกผับหนึ่ง
"ม่ายรู้ กรูมาว ฮ่าๆๆๆ"
"แวะเซเว่น หาไรกินแก้เมาก่อนกลับแล้วต่อข้าวต้มโต้รุ่งก่อนนะ" ฉันแนะ
ยังไม่ทันจะหารถเจอ ก็มีเสียง ที่คุ้นหู ร้องทัก
"พราว!!" ฉันไม่อยากหันไปเลย
"พราว!!!!" เสียงนั้นดังขึ้น คนแถวนั้นหันมาดูกันใหญ่ ฉันแทบจะสร่างเมาในทันที เหงื่อเริ่มออก สงสัยฉันต้องหันแล้วล่ะ
"มีอะไร" ฉันถามเสียงเฉยชา พลางประคองแอม
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ โทรหาหลายรอบมากรู้มั้ย"
"ไม่ได้พกน่ะ ลืมไว้ที่ห้อง"ฉันโกหกเสียงสั่น
"ไม่อยากรับของอาร์ตคนเดียวรึป่าวน่ะ" แน่ะ ทำเป็นรู้ดี ปากก็ว่า
"เปล่า ปรกติก็ไม่ค่อยพกอยู่แล้ว ไม่ค่อยมีคนโทรหา"
"แต่ก็รู้ว่าอาร์ต โทรหาทุกวันทำแบบนี้ได้ไง"ฉันซึ่งสร่างเมาได้นิดหน่อย ก็พลอยมีอารมณ์แล้ว
"นี่คุณอาร์ต ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไรกับฉันนะ ทำไมฉันต้องมาตอบคำถาม มานั่งรับโทรศัพท์คุณทุกครั้ง มายืนให้คุณว่าฉัแบบนี้ด้วย" หน้าฉันจากมึน ๆ เริ่มหงึกขึ้นมาอย่างมีอารมณ์
"วันนี้ฉันไม่อยากคุยกับคุณ เพื่อนฉันเมามาก เราต้องกลับกันแล้ว....ถ้าการที่ฉันไม่รับโทรศัพท์คุณ แล้วมันทำให้คุณหงุดหงิด คุณก็ไม่ต้องโทรสิ จะยากอะไร เบอร์ฉันก็ไม่ได้อยากให้ โทรคุณโทรมาเอง คุณก็เลิกโทรไปสิ จะขอร้องอะไรคุณรึเปล่า"
พอกันที ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา
ได้ยินแบบนั้น อาร์ตถึงกับหน้าเหวอไปนิดนึง ก่อนจะขอโทษยกใหญ่ บอกจะไปส่งฉันจะแอมให้ได้
ฉันไม่ไปหรอก ไม่อยากยุ่ง ไปส่งผู้หญิงของเธอสิ
คิดได้แบบนี้แล้ว ฉันก็เชิดหน้าไม่มองหน้าเค้าอีก แล้วทันทีที่บอลขับรถมาจอดตรงหน้า เราก็รีบขึ้นรถทันที
มหาสมุทร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 พ.ค. 2555, 12:54:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 พ.ค. 2555, 12:59:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 1000
| << วันฝนโปรย(1) |
คิมหันตุ์ 8 พ.ค. 2555, 17:59:39 น.
อ่านแล้วนึกถึงสมัยเรียน. 555 น่าติดตามดีจ้า แต่ว่ามีผิดหลายที่เลยนะคะ. ตอนหน้ามายาวๆนะ^____^
อ่านแล้วนึกถึงสมัยเรียน. 555 น่าติดตามดีจ้า แต่ว่ามีผิดหลายที่เลยนะคะ. ตอนหน้ามายาวๆนะ^____^
มหาสมุทร 9 พ.ค. 2555, 12:00:31 น.
ว๊าว ๆ กำลังใจแรก ขอบคุณมากมายค่ะ
ว๊าว ๆ กำลังใจแรก ขอบคุณมากมายค่ะ