คุณทวดออนไลน์ (The Real of Life online)
เมื่อคุณทวดเข้าไปเล่นเกมออนไลน์ (เนื้อเรื่องนี้ไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่ เขียนเน้นฮาเพียงอย่างเดียวค่ะ)
Tags: เฮฮา บ้าบอ มาริโอ เกมออนไลน์ คุณทวด

ตอน: บทนำ

บทนำ

“คุณทวดค่ะคุณทวด หนูมาหาคุณทวดแล้วนะคะ”

เสียงเจื้อยแจ้วดังลอดผ่านเจ้าของหูที่กำลังนั่งเอนหลังบนเก้าอี้โยกไม้อย่างเงียบๆ นัยน์ตาสีดำส่องประกายเงาคนสองร่างผู้เป็นเหลนกับหลานชายตรงหน้า

“คุณยายครับ ผมกับลูกมาเยี่ยมคุณยายนะครับ เอ่อ...ลูกแก้ว สวัสดีคุณทวดสิ”

ชายหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นหลานชายของเธอยกมือไหว้พร้อมกับบอกลูกสาวของตนให้ยกมือไหว้ตาม

“สวัสดีค่ะคุณทวด”

“อืม ไหว้พระเถอะลูก” คุณทวดกล่าวเสียงเนิบนาบ ด้วยวัยอายุหนึ่งร้อยสิบปีไม่ได้บั่นทอนสุขภาพเธอแม้แต่น้อย มีเพียงแต่ริ้วรอยเหี่ยวย่นที่แสดงถึงอายุให้คนอื่นรู้ว่าเธอมีชีวิตยืนยาวมากแค่ไหน ถึงสุขภาพจะไม่ได้ทรุดโทรมไปตามวัย แต่เรี่ยวแรงก็เริ่มลดถอยลงเพราะอายุอยู่ดี “ตานพเอ้ย ยายเคยบอกแล้วไงว่าถ้างานยุ่ง ไม่ต้องมาเยี่ยมยายถึงจังหวัดพิษณุโลกหรอก ลำบากเปล่าๆ”
นพหรือนพเดช หลานชายของยายผู้มีอายุ 35 ปีแต่งงานได้ห้าปีก็มีลูกแก้วโผล่มาเป็นแก้วตาขวัญใจให้เชยชมเล่น แต่ทว่านพกลับมิได้พาลูกสาวของเขามาให้ท่านได้ชื่นชม ดังนั้นเมื่อมีเวลาว่างเขาจึงพาลูกบินมาหาถึงที่โดยไม่ได้บอกกล่าวกับท่านเลยแม้ซักนิดเดียว

“ไม่ลำบากหรอกครับคุณยาย ผมตั้งหากที่ต้องกราบขอขมาคุณยายที่ไม่ได้มาเยี่ยมเยียนคุณยายเสียนาน ก็ตั้งแต่คุณพ่อของผมเสียไป งานก็เลยยุ่งๆ จนถึงตอนนี้เพิ่งจะมาหาได้นี่แหละครับ” นพเดชบอกเหตุผลของตัวเองที่มาไม่ได้ นั่นก็เพราะเมื่อครึ่งปีที่แล้วพ่อของนพเพิ่งจะเสียไป ทำให้ต้องจัดงานศพอยู่เสียหลายวัน และนอกจากนี้คุณยายเองก็ไม่ได้ไปร่วมงานด้วย เนื่องจากท่านแก่มากเกินไปจึงไม่สามารถไปร่วมงานได้ ก็เลยทำให้เขาอดที่จะแสดงตัวลูกสาวให้คุณยายได้ชื่นชมเลยสักที “คุณแม่เองก็แอบบ่นอยู่เหมือนกันครับว่าคิดถึงคุณยาย แต่ก็ไม่สามารถมาได้เพราะติดงานการกุศล ผมหวังว่าคุณยายคงจะไม่โกรธลูกสาวของตัวเองหรอกนะครับ”

“ไม่โกรธเลย ดีออกที่รู้จักรับผิดชอบงานที่ตัวเองทำ ไม่เสียแรงที่ยายเลี้ยงมากับมือ นี่ถ้าตายังอยู่ แกคงจะดีใจที่มีลูกสาวขยันทำมาหากินขนาดนี้”

คุณยายพูดไปยิ้มไป ก่อนจะเอื้อมมือหยิบถ้วยน้ำชาอุ่นๆขึ้นมาจิบแก้กระหาย แต่ทว่าคำพูดของคุณยายได้ทำให้นพรู้สึกอดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะคุณตาของคุณยายนั้นได้เสียชีวิตไปเมื่อสามสิบปีที่แล้ว จึงทำให้คุณยายต้องใช้ชีวิตอยู่ตามลำพัง (แต่ก็มีนางพยาบาลสองคนคอยดูแลอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง)

“ว่าแต่นพมาหายายถึงนี่คงไม่ใช่เพราะพาลูกแก้วมาให้ยายชมเฉยๆใช่ไหมล่ะ”

คุณทวดหรือคุณยายสำหรับนพพูดเกริ่นเข้าเรื่อง ซึ่งทำให้ชายหนุ่มถึงกับยิ้มแห้งๆ

“คุณยายนี่รู้ทันแกวผมทุกทีเลยนะครับ” นพพูดพลางเกาหัวอย่างเคอะเขิน

“หึ ถ้ายายไม่รู้ทันแก ยายก็คงไม่ใช่ยายของแกแล้วล่ะนพเอ้ย”

คุณยายพูดไปหัวเราะไป หลังจากจิบชาไปได้สองคำ ก็นำมันวางลงบนโต๊ะที่ทำด้วยไม้ไผ่ข้างกาย

“ไหนลองบอกมาสิว่านพมาหายายด้วยเรื่องอะไร” คุณยายเอ่ยปากถามอีกครั้งพร้อมกับเปรยตามองหลานชายที่กำลังซ่อนอะไรบางอย่างอยู่ด้านหลัง “ถ้าจะให้กระเช้าผลไม้หรือของบำรุงอีกล่ะก็ เลิกพูดถึงมันไปได้เลย ยายยังมีเหลืออยู่อีกเพียบ”

นพได้ยินก็รีบส่ายหน้าพร้อมกับตอบไปว่า

“ไม่ใช่ครับคุณยาย แต่ดีกว่านั้นอีกเยอะ”

คุณยายแทบขมวดคิ้วเมื่อได้รับรู้ว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นไม่ใช่

“แล้วอะไรที่มันดีกว่านั้นล่ะหลานนพ ยายคิดแทบสิบตลบก็คิดไม่ออก รีบบอกยายมาเถอะ”

“แหม คุณยายใจร้อนเหมือนกันนะครับ หึๆ ดูแล้วก็ไม่สมกับวัยของคุณยายเลย เลือดร้อนอย่างกับสาวๆ” นพเอ่ยปากแซวคุณยาย ซึ่งทำให้คุณยายหยิบพัดลายดอกไม้ขึ้นมาทุบศีรษะของหลานด้วยความหมั่นไส้อย่างเบามือ

“เพราะปากของแกแบบนี้แหละไอ้นพ เมียแกถึงได้ขี้งอนสุดๆ ยายล่ะนึกเบื่อเมียแกตอนโทรมาฟ้องยายว่าแกลืมวันครบรอบแต่งงาน”

“โธ่คุณยาย ถึงปากของผมจะร้ายแต่ก็ยังดีกว่าผมเป็นคนเจ้าชู้นะครับ” นพยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “แต่ก็ช่างเถอะครับ ตอนนี้ผมว่าคุณยายมาดูของที่ผมจะให้คุณยายดีกว่านะ”

นพพูดจบ ก็รีบนำของที่ซ่อนไว้จากด้านหลังออกมาให้คุณยายดู

“นั่นมันกล่องอะไรนะตานพ ลายการ์ตูนซะด้วย อย่าบอกนะว่าเป็นกล่องหนังสือการ์ตูน ไม่เอานะ ยายแก่แล้ว ยายไม่ดูของพวกนี้หรอก ปวดลูกตาเปล่าๆ”
ผู้เป็นยายรีบบอกเพราะเห็นว่าของที่นพให้มานั้นไม่จำเป็นสำหรับเธอเลยสักนิด

“ใครว่าผมเอาการ์ตูนมาให้คุณยายดูกันล่ะครับ” นพเถียงกลับก่อนจะแกะกล่องแล้วหยิบของอะไรบางอย่างขึ้นมาให้ดู “นี่คือเกมออนไลน์ที่กำลังยอดนิยมในขณะนี้ครับคุณยาย”

นพพูดพลางชูหูฟังพร้อมหน้ากากสีดำให้ท่านดู

“อะไรนะเกมออนไลน์?”

เธอถามอย่างสงสัย เพราะไม่เข้าใจกับสิ่งของที่หลานชายโชว์ให้ดูเลย ขึ้นชื่อว่าเกมเธอย่อมรู้จักดี แต่ทว่าพ่วงด้วยคำว่าออนไลน์ด้วยนี่สิ สำหรับเธอผู้ซึ่งไม่ได้แตะคอมพิวเตอร์ไฉนเลยจะรู้จัก ไหนจะอุปกรณ์อันแสนไฮเทคบนมือหลานชายของเธออีก ซึ่งมันไม่เหมือนกับที่เธอเคยเห็นในทางโทรทัศน์ด้วยซ้ำไป

“เกมออนไลน์คือเกมที่ผู้เล่นทุกคนสามารถเล่นจูนเข้าหากันได้ทั่วโลก ขอเพียงให้มีอินเตอร์เน็ตก็สามารถเล่นเกมได้แล้วล่ะครับคุณยาย” นพบอกเพื่อคลายความสงสัยให้กับยาย “ส่วนสองเครื่องนี้ที่คุณยายเห็น เป็นตัวเชื่อมต่อของเกมครับ คุณยายต้องสวมพวกนี้ก่อนจึงจะสามารถเข้าเกมนี้ได้ครับ”

แต่ทว่าคนเป็นยายกลับลังเล เพราะเธอเล่นเป็นแค่เกมมาริโอ แต่จะให้เล่นเกมออนไลน์ที่หลานชายให้มาก็คงเป็นไปไม่ได้

“ยายว่ายายคงแก่เกินที่จะเล่นเกมแล้วล่ะนพ”

“โธ่คุณยายครับ อย่าคิดว่าคุณยายแก่แล้วจะเล่นเกมไม่ได้สิครับ” นพถึงกับเบะปากเมื่อเห็นว่าท่านไม่อยากจะเล่นเกมที่ตนนำเสนอให้ “ขนาดผู้ชายอายุเจ็ดสิบกว่า เขายังเล่นได้เลยนะครับ แถมตอนนี้เขาก็ยังเป็นท็อปของเกมออนไลน์นี้อีกด้วย”

ผู้เป็นยายได้ยินถึงกับส่ายหน้า

“นั่นเพราะเขามีอายุอ่อนกว่ายายถึงเล่นได้นะสิ”

“คุณยายครับ เกมนี้ทุกคนสามารถเล่นกันได้ทุกวัยนะครับ” นพพูดแก้ความเข้าใจผิดของยายตัวเอง ก่อนจะอธิบายต่อ “เพียงแค่คุณยายนอนลงบนเตียงพร้อมกับสวมอุปกรณ์เชื่อมต่อสองอันนี้เข้าไปก็สามารถเล่นได้แล้วครับ”

เธอยิ่งฟังยิ่งสับสน เพราะมีอย่างที่ไหนเล่นเกมต้องนอนลงบนเตียงด้วย

“คุณยายอย่าเพิ่งงงไปครับ เกมนี้เขาสร้างขึ้นมาโดยจูนจากอุปกรณ์เชื่อม...”

“ไม่ต้องอธิบายหรอกตานพ ยายฟังไม่รู้เรื่องหรอก” เธอพูดแทรกพลางโบกมือไหวไปมา “อย่าลืมสิว่ายายเรียนจบแค่อักษรศาสตร์ ไม่ได้จบด้านคอมพิวเตอร์นะตานพ”

“จริงด้วยครับ ผมก็ลืมไป” นพพูดพลางหัวเราะเบาๆ “ว่าแต่คุณยายจะเล่นเกมนี้หรือเปล่าครับ ผมจะได้เตรียมเสียบปลั๊กไว้ให้คุณยายเลย”

นพถามอย่างกระตือรือร้นเพราะตนอยากให้ยายของตัวเองได้มีความสุขกับเกมนี้ไวๆ

“ก็แล้วแต่หลานนะ ว่าแต่เราจะเล่นพร้อมกับยายแน่รึ ยายกลัวว่าหลานจะเบื่อเอาเสียก่อน...เล่นกับคนแก่ไม่สนุกเท่าที่หลานคิดหรอกนะ” เธอบอก ซึ่งนพก็รีบส่ายหัวทันที

“ผมไม่เบื่อหรอกครับ ถ้าผมได้เล่นกับคุณยาย” นพตอบยิ้มๆ

เมื่อเจอลูกอ้อนของหลานเข้าไป ทำเอาเธอถึงกับใจอ่อน

“เอาอย่างนั้นก็ได้ตานพ ยายจะเล่นเกมก็ได้”

“ดีเลยครับคุณยาย ถ้างั้นผมขออนุญาตเสียบเกมต่ออินเตอร์เน็ตสักครู่นะครับ” นพบอกก่อนจะรีบลงมือทันที ส่วนคนเป็นยายได้แต่นั่งมองหลานประกอบเกมให้เธออย่างเงียบๆ ซึ่งนพใช้เวลาอยู่ไม่นานก็จัดการเสร็จเป็นที่เรียบร้อย “เสร็จแล้วครับคุณยาย เดี๋ยวคุณยายเอาหูฟังนี้ครอบใส่หูนะครับ แล้วก็หน้ากากสีดำอันนี้ก็สวมทับเข้าไป อ้อ คุณยายอย่าลืมกดปุ่มสีแดงที่ข้างขวาของหน้ากากด้วยนะครับ เพราะมันจะเป็นการเริ่มสตาร์ทเข้าเกมนะคุณยาย”

คุณยายผงกหัวอย่างรับทราบก่อนจะทำตาม ซึ่งมีนพคอยพยุงให้คุณยายได้นอนในท่าที่สบาย

“คุณยายไม่ต้องกลัวว่าจะตื่นไม่เป็นเวลานะครับ เพราะผมได้ตั้งเวลาให้คุณยายเล่นแค่สามชั่วโมง”

“แค่สามชั่วโมงเองหรือตานพ”

คนเป็นยายถามอย่างสงสัย เพราะเธอกลัวว่าไม่ทันจะได้ไปไหนก็ต้องหลุดออกจากเกมเสียก่อน

“สามชั่วโมงของที่นี่เท่ากับสามอาทิตย์ของเกมครับ เพราะฉะนั้นคุณยายไม่ต้องห่วงว่าจะเล่นเกมแล้วไม่สนุก” นพตอบข้อสงสัยให้คุณยายฟัง “คุณยายเข้าไปในเกมก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะตามไปทีหลัง ส่วนเรื่องการเล่นเกมคุณยายไม่ต้องเป็นห่วง เพราะจะมีเจ้าหน้าที่คอยให้คำชี้แนะเบื้องต้นอยู่ในนั้นด้วยครับ”

เมื่อได้ฟังคำแนะนำจากหลานแล้ว เธอก็สวมหูฟังก่อนจะตามด้วยหน้ากากอีกที แล้วจากนั้นเธอค่อยกดปุ่มสีแดงตามที่นพบอก

“ขอให้สนุกกับเกมนะครับคุณยาย”

นั่นคือเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินจากคำพูดของหลาน

*นิยายเรื่องนี้ได้เขียนจนจบแล้วนะคะ (เรื่องนี้อาจจะงงไปสักนิด เพราะเรื่องนี้เน้นฮาอย่างเดียวค่ะ หาสาระไม่ค่อยจะได้ แหะๆ)



dragonp
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 พ.ค. 2555, 12:25:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 พ.ค. 2555, 12:25:04 น.

จำนวนการเข้าชม : 1342





   บทที่ 1 เข้าเกม >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account