คุณทวดออนไลน์ (The Real of Life online)
เมื่อคุณทวดเข้าไปเล่นเกมออนไลน์ (เนื้อเรื่องนี้ไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่ เขียนเน้นฮาเพียงอย่างเดียวค่ะ)
Tags: เฮฮา บ้าบอ มาริโอ เกมออนไลน์ คุณทวด
ตอน: บทที่ 1 เข้าเกม
บทที่ 1 เข้าเกม
“ขอต้อนรับท่านเข้าสู่เกมเรียลไลฟ์ค่ะ”
เสียงโอเปอเรเตอร์ประกาศ ซึ่งทำให้เธอถึงกับงุนงง เพราะเธอจำได้ว่าเธอเพิ่งจะกดปุ่มเริ่มเกมไปได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีเอง
“เนื่องจากไอดีของคุณได้ทำการล็อกระบบไอดีไว้อัตโนมัติแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องยืนยันตัวตนกับทางบริษัทเกมค่ะ”
ก็ดี เพราะเธอไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเกมเลยสักนิด
เธอคิดในใจ
“กรุณาตั้งชื่อตัวละครของคุณด้วยค่ะ”
โอเปอเรเตอร์บอก ซึ่งทำเอาคนฟังแทบขมวดคิ้ว
“ต้องตั้งชื่อด้วยเหรอจ้ะ”
เธอถามอย่างสงสัย แต่ทว่าระบบหาได้ตอบคำถามของเธอไม่
“กรุณาตั้งชื่อตัวละครของคุณด้วยค่ะ”
ดูท่าโอเปอเรเตอร์จะไม่ฟังคำพูดของเธอเลยสักนิด
เอาเถอะ ตอบๆไปก็เสียหมดเรื่อง
“แก้วกัลยา” เธอตอบเพราะว่าชื่อนี้เป็นชื่อเก่าของคุณแม่
“ขอโทษด้วยค่ะ ชื่อนี้มีคนตั้งไว้แล้ว กรุณาระบุชื่อที่คุณต้องการด้วยค่ะ”
“เจนจิรา”
อันนี้เป็นชื่อเพื่อนสนิทคนแรกสมัยมัธยมของเธอเอง
“ขอโทษด้วยค่ะ ชื่อนี้มีคนตั้งไว้แล้ว กรุณาระบุชื่อที่คุณต้องการด้วยค่ะ”
“จินตนา”
“ขอโทษด้วยค่ะ ชื่อนี้มีคนตั้งไว้แล้ว กรุณาระบุชื่อที่คุณต้องการด้วยค่ะ”
คนตั้งชื่อเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทีละนิด เพราะชื่อที่เธอคิดไม่สามารถตั้งได้ แถมชื่อนี้ก็ดันเป็นชื่อของคุณน้าที่เสียไปนานแล้ว
“นางเงือกน้อย”
อันนี้เธอประชด ซึ่งผลปรากฏว่านางเงือกน้อยมีคนตั้งไว้ก่อนแล้ว
ฮึ่ม อะไรก็ไม่ได้สักอย่าง!
ด้วยความโมโหปนหงุดหงิดใจที่ไม่สามารถตั้งชื่อได้ดั่งใจ เธอจึงตอบส่งเดชไปว่า
“ราตรีพิสุทธิ์”
“ชื่อนี้คุณสามารถตั้งได้ค่ะ” เสียงโอเปอเรเตอร์ตอบ ซึ่งทำให้เธออ้าปากค้าง เพราะชื่อนี้เป็นชื่อที่สามีชอบใช้เรียกเธอเสมอ “เนื่องจากเกมนี้มีชื่อว่าเรียลไลฟ์ ซึ่งเป็นเกมที่จำลองชีวิตจริง ดังนั้นคุณจึงไม่มีสิทธิ์เลือกตัวละครตามที่คุณชอบ”
อะไรนะ ไม่มีให้เลือกตัวละครด้วยงั้นหรือ?
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ทางบริษัทจะส่งคุณราตรีพิสุทธิ์ไปเกิดเลยนะคะ”
“เดี๋ยวก่อนสิคุณโอเปอเรเตอร์ฉันยังไม่เข้าใจ...”
เธอร้องเรียกอย่างเร็วเพราะเธอกลัวว่าโอเปอเรเตอร์จะส่งเธอไปเกิดโดยที่เธอยังไม่รู้เรื่องเกมเลยสักนิด แต่ทว่าเธอพูดยังไม่ครบประโยคดี จู่ๆ ก็เกิดแสงสีขาวส่องจ้าจนเธอต้องรีบหลับตาลงอย่างเร็ว เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น เธอก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอนั้นขยับไม่ได้ตามที่ใจต้องการ แถมยังลืมตาขึ้นไม่ได้อีกด้วย
ทำยังไงดี ใครก็ได้ช่วยได้
“อุแว้! อุแว้!”
จู่ๆ เสียงร้องทารกก็ดังขึ้น ซึ่งทำให้เธอถึงกับมึนงง เพราะเธอไม่รู้ว่าต้นเสียงนั้นมาจากไหน แล้วทำไมถึงมีเสียงเด็กทารกร้องดังอยู่แถวนี้ได้
“ขณะนี้ผู้เล่นราตรีพิสุทธิ์ได้จุติขึ้นแล้ว”
เสียงระบบเกมดังขึ้น ซึ่งทำให้เธอพอจะเดาได้คร่าวๆขึ้นมาบ้างแล้ว
หรือว่าเสียงเด็กทารกเมื่อครู่นี้จะเป็น... เธอคิดในใจอย่างแทบไม่น่าเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่ออยู่ดี เมื่อเธอขยับตัวได้เพียงแค่มือเท่านั้น ให้ตายสิ เป็นเด็กทารกแล้วจะเล่นเกมยังไงล่ะเนี่ย
แต่ด้วยความที่เธอใช้ชีวิตมานานร้อยปี ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก จึงไม่หวาดหวั่นกับเรื่องที่เจอในตอนนี้
ถ้าตอนนี้เราเป็นทารกจริง งั้นก็ต้องมีใครสักคนคอยเลี้ยงดูเราสิ
เธอคิดในใจ เพราะตามปกติแล้วทารกจะเกิดได้ก็เพราะมีคนให้กำเนิด ดังนั้นแม่ของเธอจะต้องอยู่แถวๆนี้อย่างแน่นอน ซึ่งเวลาผ่านไปเพียงชั่วครู่ เธอก็รู้สึกว่าร่างของเธอถูกยกขึ้นกลางอากาศ
นั่นไงมีจริงๆด้วย
เธอคิดในใจอย่างยินดี แต่ทว่าความคิดของเธอก็ต้องมีอันพับเก็บลงไปทันทีที่เสียงของระบบประกาศดังขึ้นมาว่า
“ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ ผู้เล่นราตรีพิสุทธิ์ได้มังกรระดับ 80 เป็นแม่ค่ะ”
อะไรนะ! มังกรงั้นหรือ?!
คราวนี้เป็นตัวเธอเองที่ต้องตกใจแทน เพราะแทนที่เธอจะมีแม่เป็นมนุษย์ กลับมีแม่เป็นมังกรซะได้
มังกรก็มังกร
เธอคิดอย่างโล่งอก เพราะดูท่าแล้วเกมนี้จะสมจริงตามที่โอเปอเรเตอร์บอกไว้ไม่มีผิด
สงสัยเกมนี้มันจะส่งให้เกิดแบบสุ่มมั้ง?
เธอคิดอย่างคาดเดา ถ้าสมมุตว่าเกมมันส่งให้เธอไปเกิดในห้องน้ำล่ะ
คิดแล้วน่าขนลุก
ราตรีพิสุทธิ์คิดพลางส่ายหน้าไปมากับความคิดงี่เง่าของตัวเอง เกมคงไม่ใจร้ายถึงขนาดส่งผู้เล่นไปเกิดในห้องน้ำหรอก
แผล็บ!
จู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างมาโดนเข้าที่ใบหน้าของเธอ ทำเอาราตรีพิสุทธิ์รู้สึกสะดุ้งตกใจ
“ลูกแม่นี่ช่างน่ารักจริงเชียว เกิดมาก็ร้องเสียงดังไพเราะเสนาะหูแบบนี้ คงไม่แคล้วเหมือนท่านพ่อแน่” เสียงหวานพูดชม ซึ่งทำให้ราตรีพิสุทธิ์คิดได้ว่าเสียงหวานนี้คงจะเป็นท่านแม่ของเธอ “เจ้าเกิดในยามราตรี แม่ขอตั้งชื่อว่า...”
“ราตรีพิสุทธิ์”
ถึงจะดูสมจริง แต่ทว่าเกมก็ยังคงเป็นเกมอยู่ดี ดังนั้นแม่มังกรตัวนี้จึงตั้งชื่อเธอตามที่เธอเคยบอกไว้กับโอเปอเรเตอร์ของเกม
“จริงสิ จนป่านนี้แล้วแม่ยังไม่ได้ให้เจ้าดูดนมเลย คงจะหิวแล้วสิท่า” ท่านแม่บอก ซึ่งทีแรกราตรีพิสุทธิ์ไม่รู้สึกหิว แต่พออีกฝ่ายพูดขึ้นก็ทำให้เธอหิวขึ้นมาแล้วจริงๆ
แม้กระทั่งความรู้สึกหิวก็ยังสร้างได้...
ไม่เลวเลยทีเดียว
เธอคิดในใจอย่างชื่นชมกับความสมจริงของเกม แต่แล้วก็ฉุกคิดถึงคำพูดของท่านแม่เมื่อครู่นี้ได้
ดูดนมงั้นหรือ? อย่าบอกนะว่า...
แล้วทันใดนั้นเธอก็รู้สึกอะไรบางอย่างสอดเข้ามาในปากอย่างนิ่มนวล ซึ่งทีแรกเธอตกใจจนเกือบจะอ้าปากเพื่อคลายสิ่งที่เข้าไปในปากของเธอออก แต่ด้วยไออุ่นจากมือของท่านแม่มาตบเข้าที่ก้นของเธอสองสามครั้งอย่างแผ่วเบา ผนวกกับรสชาติของน้ำนมที่เพิ่งจะปลดปล่อยออกมาจากสิ่งนั้นด้วย ทำให้เธอเคลิบเคลิ้มจนเผลอดูดน้ำนมเข้าไปโดยไม่รู้ตัว
“เนื่องจากผู้เล่นราตรีพิสุทธิ์ดูดน้ำนมจากแม่มังกร จึงเลื่อนระดับพื้นฐานให้เป็นเด็กทารกระดับ 1”
เสียงระบบดังขึ้นขัดจังหวะการดูดดื่มนม ทำให้เธอสะดุ้งตกใจจนอ้าปากคลายสิ่งนั้นออกอย่างรวดเร็ว
นี่เราเผลอดูดนมท่านแม่ไปได้ยังไงเนี่ย!
ด้วยความเขินอายจึงทำให้เธอพยายามส่ายหน้าหนีกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งทำให้ท่านแม่เข้าใจผิดว่าเธอรู้สึกอิ่มนมแล้ว จึงเลิกที่จะให้นมกับเธอทันที
“ดูดนมน้อยนักนะเรา อย่างนี้ต้องลงโทษกันเสียหน่อย” ท่านแม่พูดพลางอุ้มร่างเธอขึ้นกอดอย่างแนบแน่นราวกับต้องการจะแกล้งเธอ แต่ก็ไม่ลืมที่จะลูบหลังของราตรีพิสุทธิ์เพื่อให้เธอได้เรอบ้าง พอเธอได้เรอตามสมใจอยากแล้ว ท่านแม่จึงอุ้มเธอลงในท่านอนต่อ “ตอนนี้ลูกยังลืมตาไม่ได้นะจ้ะ ไว้ผ่านไปห้าวันแล้วลูกก็จะได้เห็นหน้าแม่ อ้อ แล้วก็หน้าท่านพ่อของลูกด้วยนะ”
ห้าวัน! นี่เราต้องตามืดบอดไปอย่างนี้ถึงห้าวันเชียว
ราตรีพิสุทธิ์คิดอย่างหนักใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ท่านแม่บอก
“หือ? ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะลูก ยังหิวนมอยู่อีกหรือจ้ะ” เสียงท่านแม่ถามเธอเพราะเห็นว่าเธอทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “เอ...หรือว่าปวดท้องฉี่กันแน่ ไหนขอแม่ดูหน่อยซิ”
ท่านแม่พูดต่อ ซึ่งทำให้ราตรีพิสุทธิ์แทบตะลึงไปในทันที
โอ สวรรค์ทรงโปรด…
เกมนี้สร้างได้เหมือนจริงเกินไปแล้ว!
ราตรีพิสุทธิ์ร้องครวญครางในใจปนกระดากอายที่ต้องมาแก้ผ้าโชว์ต่อหน้าท่านแม่ในเกม เมื่อหมดหนทางที่จะบอกท่านแม่ได้ เธอได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายดูจนกว่าจะพอใจ หลังจากท่านแม่ตรวจดูแล้ว ท่านแม่ก็พบว่าเธอทั้งฉี่ทั้งอุจจาระเลอะเต็มผ้าอ้อมโดยที่ตัวเธอเองก็คาดไม่ถึงเช่นเดียวกัน
จริงสิ เรามันเด็กทารกนี่ ย่อมไม่รู้จักวิธีการกลั้นฉี่กับอุจจาระเป็นของธรรมดา
ราตรีพิสุทธิ์คิดในใจพร้อมกับชื่นชมเกมไปด้วย ทว่าเธอไม่แปลกใจเลยที่เกมจะสร้างความสมจริงให้กับผู้เล่นแล้ว ยังรู้จักสร้างให้ผู้เล่นรู้สึกถึงการเป็นเด็กทารกแรกเกิดพร้อมกับรู้สึกถึงความรักของผู้เป็นแม่ที่มอบให้อีกด้วย ซึ่งนับว่าเป็นกลยุทธ์อย่างหนึ่งที่ดึงดูดลูกค้าให้เข้ามาเล่นเกมของบริษัทของตัวเองได้อย่างไร้ที่ติ
นี่นับว่าเป็นครั้งแรกในรอบเจ็ดสิบปี สำหรับราตรีพิสุทธิ์ที่ได้หวนกลับมาสัมผัสกับความรู้สึกที่ครั้งหนึ่งเธอเคยลืมเลือนไปแล้วอีกครั้ง เมื่อคิดได้ดังนั้น น้ำตาของเธอก็พาลไหลรินออกมาโดยที่เธอไม่รู้สึกตัว
ถ้าเป็นไปได้ ลูกอยากให้คนที่อุ้มลูกอยู่ในตอนนี้เป็นแม่แท้ๆ ของลูก
ไม่ใช่แม่มังกรที่ถูกสร้างขึ้นจากในเกม
คุณแม่คะ...หนูรักแม่นะคะ
ส่วนแม่มังกรเมื่อเห็นน้ำตาของลูกไหลออกมา ก็นึกแปลกใจว่าทำไมจู่ๆลูกตนถึงได้ร้องไห้ออกมา ซึ่งแม่มังกรก็ไม่รู้จะทำยังไงดี จึงได้แต่เอามือมาตบก้นลูกตนอย่างเบาๆราวกับต้องการปลอบร่างเล็กให้หยุดร้องไห้
“ท่านได้รับทักษะการร้องไห้ ระดับ1, 2, 3, 4, 5”
ราตรีพิสุทธิ์ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ แค่เธอร้องไห้มีการเพิ่มระดับทักษะด้วยหรือเนี่ย แต่แล้วเธอก็เลิกสนใจเพราะตอนนี้ท่านแม่ได้ร้องเพลงกล่อมเด็กให้เธอฟัง
“กาเหว่าเอย ไข่ให้แม่กาฟัก
แม่กาหลงรัก คิดว่าลูกในอุทร
คาบข้าวมาเผื่อ คาบเหยื่อมาป้อน
ปีกหางเจ้ายังอ่อน สอนร่อนสอนบิน
แม่กาพาไปกิน ที่ปากน้ำแม่คงคา
ตีนเหยียบสาหร่าย ปากก็ไซ้หาปลา
กินกุ้งกินกั้ง กินหอยกระพังแมงดา
กินแล้วบินมา จับต้นหว้าโพธิ์ทอง
นายพรานเห็นเข้า เยี่ยมเยี่ยมมองมอ
ยกปืนขึ้นส่อง หมายจ้องแม่กาดำ
ตัวหนึ่งว่าจะต้ม ตัวหนึ่งว่าจะยำ
แม่กาตาดำ แสนระกำใจเอย”
“ท่านได้รับทักษะการฟัง ระดับ1, 2, 3…”
เสียงของระบบประกาศในขณะที่ราตรีพิสุทธิ์ได้เพลิดเพลินกับเสียงเพลงกล่อมเด็กจนเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
ย้อนกลับมาทางด้านนอกเกม เมื่อคุณยายได้เข้าไปเล่นเกมได้พักใหญ่แล้วนพเดชจึงพาลูกสาวไปฝากไว้กับพยาบาลสักพักหนึ่ง ก่อนจะย้อนกลับมาประกอบเกมต่อเข้ากับอินเตอร์เน็ต โดยนพเดชเลือกที่จะนอนเล่นใกล้กับคุณยายเพื่อความสะดวกในการดูแลใกล้ชิด เมื่อทุกอย่างเข้าที่แล้วนพเดชจึงสวมแว่นตาก่อนจะกดปุ่มสตาร์ทเพื่อเล่นเกมทันที
“ขอต้อนรับท่านเข้าสู่เกมเรียลไลฟ์ออนไลน์ค่ะ”
เสียงโอเปอเรเตอร์พูด ซึ่งมันก็เป็นเหมือนเดิมทุกครั้งที่นพเข้ามาในห้วงแห่งเกม
“ไอดีนพเดช พาสเวิร์ดxxxx”
นพเดชบอกไอดีของตัวเองอย่างเร่งรีบ
“ไอดีกับพาสเวิร์ดถูกต้องค่ะ ทางระบบจะทำการส่งผู้เล่นปฐพีเข้าไปในเกมเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ”
เพียงชั่วพริบตาเดียวภาพห้องนอนอันใหญ่โตหรูหราโอ่อ่าก็ได้ปรากฏสู่สายตา พอรู้ว่าตนได้เข้ามาในเกมแล้ว เขาก็รีบกดปุ่มนาฬิกาที่อยู่บนข้อมือของตัวเองก่อนจะเผยให้เห็นภาพสามมิติสีฟ้าบ่งบอกสถานะของตัวเขาเองกับภาพชายหนุ่มที่มีใบหน้าเรียวคม ผิวสีแทน นัยน์ตาสีฟ้า ผมสั้นรองทรงสีทองเปล่งประกายสดใส ซึ่งผิดกับใบหน้าแท้จริงของเขาที่นอกเกมโดยสิ้นเชิง
เมื่อปฐพีได้เปิดหน้าต่างสถานะเกมแล้ว เขาก็รีบกดปุ่มเมนูติดต่อครอบครัวตามที่เคยยื่นเรื่องขอกับทางบริษัทเกมว่าจะให้ไอดีของคุณยายอยู่ในวงรายชื่อครอบครัวเดียวกับตน
“ผู้เล่นปฐพีต้องการเชื่อมการติดต่อกับคนในครอบครัวใช่รึไม่”
เสียงระบบถามปฐพี
“ใช่”
ปฐพีตอบอย่างว้าวุ่นใจ เพราะเขาไม่ต้องการปล่อยให้คุณยายเล่นเกมตามลำพัง
“กรุณารอสักครู่ ระบบจะทำการตรวจเช็คเพื่อค้นหาบุคคลที่ท่านต้องการติดต่อ”
ก๊อก! ก๊อก!
“ไอ้ปฐพีเว้ย! แกอยู่ในห้องรึเปล่าวะ! ปฐพี!”
เสียงเข้มตะโกนดังลั่นมาจากข้างนอก ทำเอาปฐพีแทบสะดุ้ง
“เอออยู่ๆ รอเดี๋ยวนะ!”
ปฐพีตะโกนบอกกลับไป ซึ่งทำให้บุคคลที่อยู่ภายนอกหยุดเคาะประตูทันที เมื่อเหตุการณ์สงบ ปฐพีจึงหันหน้ากลับไปยังหน้าต่างสามมิติต่อ
“ต้องขออภัยด้วยค่ะ เนื่องจากบุคคลที่ท่านต้องการติดต่อด้วย ไม่สามารถทำการติดต่อได้ค่ะ” เสียงของระบบบอกปฐพี ซึ่งทำเอาคนฟังแทบจะเป็นบ้า “ผู้เล่นปฐพีต้องการจะทราบชื่อของบุคคลในครอบครัวหรือไม่คะ”
“ต้องการ!”
ปฐพีตอบทันทีโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา
“นามผู้เล่นในครอบครัวของผู้เล่นปฐพีคือราตรีพิสุทธิ์ค่ะ”
ปฐพีได้ยินชื่อของคุณยายถึงกับขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ เพราะชื่อนี้ไม่ใช่ชื่อของท่าน แถมเขาก็ไม่เคยได้ยินใครเรียกท่านว่าราตรีพิสุทธิ์ด้วย
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงประตูถูกใครบางคนเคาะดังลั่นห้อง
“คุณชายปฐพีจะให้กระผมรออีกนานแค่ไหนขอรับ! ถ้าขืนยังไม่ออกมาอีก กระผมจะพังประตูเดี๋ยวนี้แล้วนะเว้ย!”
คนข้างนอกเริ่มเดือดดาลเพราะรอคนในห้องไม่ไหว ซึ่งทำให้ปฐพีต้องรีบปิดหน้าต่างแล้วออกไปข้างนอกเพื่อไปจัดการกับตัวป่วนในข้อหากวนบาทา
ไว้จัดการทางนี้เสร็จแล้วค่อยออกตามหาคุณยายอีกทีแล้วกัน
“ขอต้อนรับท่านเข้าสู่เกมเรียลไลฟ์ค่ะ”
เสียงโอเปอเรเตอร์ประกาศ ซึ่งทำให้เธอถึงกับงุนงง เพราะเธอจำได้ว่าเธอเพิ่งจะกดปุ่มเริ่มเกมไปได้ไม่ถึงหนึ่งนาทีเอง
“เนื่องจากไอดีของคุณได้ทำการล็อกระบบไอดีไว้อัตโนมัติแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องยืนยันตัวตนกับทางบริษัทเกมค่ะ”
ก็ดี เพราะเธอไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเกมเลยสักนิด
เธอคิดในใจ
“กรุณาตั้งชื่อตัวละครของคุณด้วยค่ะ”
โอเปอเรเตอร์บอก ซึ่งทำเอาคนฟังแทบขมวดคิ้ว
“ต้องตั้งชื่อด้วยเหรอจ้ะ”
เธอถามอย่างสงสัย แต่ทว่าระบบหาได้ตอบคำถามของเธอไม่
“กรุณาตั้งชื่อตัวละครของคุณด้วยค่ะ”
ดูท่าโอเปอเรเตอร์จะไม่ฟังคำพูดของเธอเลยสักนิด
เอาเถอะ ตอบๆไปก็เสียหมดเรื่อง
“แก้วกัลยา” เธอตอบเพราะว่าชื่อนี้เป็นชื่อเก่าของคุณแม่
“ขอโทษด้วยค่ะ ชื่อนี้มีคนตั้งไว้แล้ว กรุณาระบุชื่อที่คุณต้องการด้วยค่ะ”
“เจนจิรา”
อันนี้เป็นชื่อเพื่อนสนิทคนแรกสมัยมัธยมของเธอเอง
“ขอโทษด้วยค่ะ ชื่อนี้มีคนตั้งไว้แล้ว กรุณาระบุชื่อที่คุณต้องการด้วยค่ะ”
“จินตนา”
“ขอโทษด้วยค่ะ ชื่อนี้มีคนตั้งไว้แล้ว กรุณาระบุชื่อที่คุณต้องการด้วยค่ะ”
คนตั้งชื่อเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทีละนิด เพราะชื่อที่เธอคิดไม่สามารถตั้งได้ แถมชื่อนี้ก็ดันเป็นชื่อของคุณน้าที่เสียไปนานแล้ว
“นางเงือกน้อย”
อันนี้เธอประชด ซึ่งผลปรากฏว่านางเงือกน้อยมีคนตั้งไว้ก่อนแล้ว
ฮึ่ม อะไรก็ไม่ได้สักอย่าง!
ด้วยความโมโหปนหงุดหงิดใจที่ไม่สามารถตั้งชื่อได้ดั่งใจ เธอจึงตอบส่งเดชไปว่า
“ราตรีพิสุทธิ์”
“ชื่อนี้คุณสามารถตั้งได้ค่ะ” เสียงโอเปอเรเตอร์ตอบ ซึ่งทำให้เธออ้าปากค้าง เพราะชื่อนี้เป็นชื่อที่สามีชอบใช้เรียกเธอเสมอ “เนื่องจากเกมนี้มีชื่อว่าเรียลไลฟ์ ซึ่งเป็นเกมที่จำลองชีวิตจริง ดังนั้นคุณจึงไม่มีสิทธิ์เลือกตัวละครตามที่คุณชอบ”
อะไรนะ ไม่มีให้เลือกตัวละครด้วยงั้นหรือ?
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ทางบริษัทจะส่งคุณราตรีพิสุทธิ์ไปเกิดเลยนะคะ”
“เดี๋ยวก่อนสิคุณโอเปอเรเตอร์ฉันยังไม่เข้าใจ...”
เธอร้องเรียกอย่างเร็วเพราะเธอกลัวว่าโอเปอเรเตอร์จะส่งเธอไปเกิดโดยที่เธอยังไม่รู้เรื่องเกมเลยสักนิด แต่ทว่าเธอพูดยังไม่ครบประโยคดี จู่ๆ ก็เกิดแสงสีขาวส่องจ้าจนเธอต้องรีบหลับตาลงอย่างเร็ว เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น เธอก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอนั้นขยับไม่ได้ตามที่ใจต้องการ แถมยังลืมตาขึ้นไม่ได้อีกด้วย
ทำยังไงดี ใครก็ได้ช่วยได้
“อุแว้! อุแว้!”
จู่ๆ เสียงร้องทารกก็ดังขึ้น ซึ่งทำให้เธอถึงกับมึนงง เพราะเธอไม่รู้ว่าต้นเสียงนั้นมาจากไหน แล้วทำไมถึงมีเสียงเด็กทารกร้องดังอยู่แถวนี้ได้
“ขณะนี้ผู้เล่นราตรีพิสุทธิ์ได้จุติขึ้นแล้ว”
เสียงระบบเกมดังขึ้น ซึ่งทำให้เธอพอจะเดาได้คร่าวๆขึ้นมาบ้างแล้ว
หรือว่าเสียงเด็กทารกเมื่อครู่นี้จะเป็น... เธอคิดในใจอย่างแทบไม่น่าเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่ออยู่ดี เมื่อเธอขยับตัวได้เพียงแค่มือเท่านั้น ให้ตายสิ เป็นเด็กทารกแล้วจะเล่นเกมยังไงล่ะเนี่ย
แต่ด้วยความที่เธอใช้ชีวิตมานานร้อยปี ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก จึงไม่หวาดหวั่นกับเรื่องที่เจอในตอนนี้
ถ้าตอนนี้เราเป็นทารกจริง งั้นก็ต้องมีใครสักคนคอยเลี้ยงดูเราสิ
เธอคิดในใจ เพราะตามปกติแล้วทารกจะเกิดได้ก็เพราะมีคนให้กำเนิด ดังนั้นแม่ของเธอจะต้องอยู่แถวๆนี้อย่างแน่นอน ซึ่งเวลาผ่านไปเพียงชั่วครู่ เธอก็รู้สึกว่าร่างของเธอถูกยกขึ้นกลางอากาศ
นั่นไงมีจริงๆด้วย
เธอคิดในใจอย่างยินดี แต่ทว่าความคิดของเธอก็ต้องมีอันพับเก็บลงไปทันทีที่เสียงของระบบประกาศดังขึ้นมาว่า
“ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ ผู้เล่นราตรีพิสุทธิ์ได้มังกรระดับ 80 เป็นแม่ค่ะ”
อะไรนะ! มังกรงั้นหรือ?!
คราวนี้เป็นตัวเธอเองที่ต้องตกใจแทน เพราะแทนที่เธอจะมีแม่เป็นมนุษย์ กลับมีแม่เป็นมังกรซะได้
มังกรก็มังกร
เธอคิดอย่างโล่งอก เพราะดูท่าแล้วเกมนี้จะสมจริงตามที่โอเปอเรเตอร์บอกไว้ไม่มีผิด
สงสัยเกมนี้มันจะส่งให้เกิดแบบสุ่มมั้ง?
เธอคิดอย่างคาดเดา ถ้าสมมุตว่าเกมมันส่งให้เธอไปเกิดในห้องน้ำล่ะ
คิดแล้วน่าขนลุก
ราตรีพิสุทธิ์คิดพลางส่ายหน้าไปมากับความคิดงี่เง่าของตัวเอง เกมคงไม่ใจร้ายถึงขนาดส่งผู้เล่นไปเกิดในห้องน้ำหรอก
แผล็บ!
จู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างมาโดนเข้าที่ใบหน้าของเธอ ทำเอาราตรีพิสุทธิ์รู้สึกสะดุ้งตกใจ
“ลูกแม่นี่ช่างน่ารักจริงเชียว เกิดมาก็ร้องเสียงดังไพเราะเสนาะหูแบบนี้ คงไม่แคล้วเหมือนท่านพ่อแน่” เสียงหวานพูดชม ซึ่งทำให้ราตรีพิสุทธิ์คิดได้ว่าเสียงหวานนี้คงจะเป็นท่านแม่ของเธอ “เจ้าเกิดในยามราตรี แม่ขอตั้งชื่อว่า...”
“ราตรีพิสุทธิ์”
ถึงจะดูสมจริง แต่ทว่าเกมก็ยังคงเป็นเกมอยู่ดี ดังนั้นแม่มังกรตัวนี้จึงตั้งชื่อเธอตามที่เธอเคยบอกไว้กับโอเปอเรเตอร์ของเกม
“จริงสิ จนป่านนี้แล้วแม่ยังไม่ได้ให้เจ้าดูดนมเลย คงจะหิวแล้วสิท่า” ท่านแม่บอก ซึ่งทีแรกราตรีพิสุทธิ์ไม่รู้สึกหิว แต่พออีกฝ่ายพูดขึ้นก็ทำให้เธอหิวขึ้นมาแล้วจริงๆ
แม้กระทั่งความรู้สึกหิวก็ยังสร้างได้...
ไม่เลวเลยทีเดียว
เธอคิดในใจอย่างชื่นชมกับความสมจริงของเกม แต่แล้วก็ฉุกคิดถึงคำพูดของท่านแม่เมื่อครู่นี้ได้
ดูดนมงั้นหรือ? อย่าบอกนะว่า...
แล้วทันใดนั้นเธอก็รู้สึกอะไรบางอย่างสอดเข้ามาในปากอย่างนิ่มนวล ซึ่งทีแรกเธอตกใจจนเกือบจะอ้าปากเพื่อคลายสิ่งที่เข้าไปในปากของเธอออก แต่ด้วยไออุ่นจากมือของท่านแม่มาตบเข้าที่ก้นของเธอสองสามครั้งอย่างแผ่วเบา ผนวกกับรสชาติของน้ำนมที่เพิ่งจะปลดปล่อยออกมาจากสิ่งนั้นด้วย ทำให้เธอเคลิบเคลิ้มจนเผลอดูดน้ำนมเข้าไปโดยไม่รู้ตัว
“เนื่องจากผู้เล่นราตรีพิสุทธิ์ดูดน้ำนมจากแม่มังกร จึงเลื่อนระดับพื้นฐานให้เป็นเด็กทารกระดับ 1”
เสียงระบบดังขึ้นขัดจังหวะการดูดดื่มนม ทำให้เธอสะดุ้งตกใจจนอ้าปากคลายสิ่งนั้นออกอย่างรวดเร็ว
นี่เราเผลอดูดนมท่านแม่ไปได้ยังไงเนี่ย!
ด้วยความเขินอายจึงทำให้เธอพยายามส่ายหน้าหนีกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งทำให้ท่านแม่เข้าใจผิดว่าเธอรู้สึกอิ่มนมแล้ว จึงเลิกที่จะให้นมกับเธอทันที
“ดูดนมน้อยนักนะเรา อย่างนี้ต้องลงโทษกันเสียหน่อย” ท่านแม่พูดพลางอุ้มร่างเธอขึ้นกอดอย่างแนบแน่นราวกับต้องการจะแกล้งเธอ แต่ก็ไม่ลืมที่จะลูบหลังของราตรีพิสุทธิ์เพื่อให้เธอได้เรอบ้าง พอเธอได้เรอตามสมใจอยากแล้ว ท่านแม่จึงอุ้มเธอลงในท่านอนต่อ “ตอนนี้ลูกยังลืมตาไม่ได้นะจ้ะ ไว้ผ่านไปห้าวันแล้วลูกก็จะได้เห็นหน้าแม่ อ้อ แล้วก็หน้าท่านพ่อของลูกด้วยนะ”
ห้าวัน! นี่เราต้องตามืดบอดไปอย่างนี้ถึงห้าวันเชียว
ราตรีพิสุทธิ์คิดอย่างหนักใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ท่านแม่บอก
“หือ? ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะลูก ยังหิวนมอยู่อีกหรือจ้ะ” เสียงท่านแม่ถามเธอเพราะเห็นว่าเธอทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “เอ...หรือว่าปวดท้องฉี่กันแน่ ไหนขอแม่ดูหน่อยซิ”
ท่านแม่พูดต่อ ซึ่งทำให้ราตรีพิสุทธิ์แทบตะลึงไปในทันที
โอ สวรรค์ทรงโปรด…
เกมนี้สร้างได้เหมือนจริงเกินไปแล้ว!
ราตรีพิสุทธิ์ร้องครวญครางในใจปนกระดากอายที่ต้องมาแก้ผ้าโชว์ต่อหน้าท่านแม่ในเกม เมื่อหมดหนทางที่จะบอกท่านแม่ได้ เธอได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายดูจนกว่าจะพอใจ หลังจากท่านแม่ตรวจดูแล้ว ท่านแม่ก็พบว่าเธอทั้งฉี่ทั้งอุจจาระเลอะเต็มผ้าอ้อมโดยที่ตัวเธอเองก็คาดไม่ถึงเช่นเดียวกัน
จริงสิ เรามันเด็กทารกนี่ ย่อมไม่รู้จักวิธีการกลั้นฉี่กับอุจจาระเป็นของธรรมดา
ราตรีพิสุทธิ์คิดในใจพร้อมกับชื่นชมเกมไปด้วย ทว่าเธอไม่แปลกใจเลยที่เกมจะสร้างความสมจริงให้กับผู้เล่นแล้ว ยังรู้จักสร้างให้ผู้เล่นรู้สึกถึงการเป็นเด็กทารกแรกเกิดพร้อมกับรู้สึกถึงความรักของผู้เป็นแม่ที่มอบให้อีกด้วย ซึ่งนับว่าเป็นกลยุทธ์อย่างหนึ่งที่ดึงดูดลูกค้าให้เข้ามาเล่นเกมของบริษัทของตัวเองได้อย่างไร้ที่ติ
นี่นับว่าเป็นครั้งแรกในรอบเจ็ดสิบปี สำหรับราตรีพิสุทธิ์ที่ได้หวนกลับมาสัมผัสกับความรู้สึกที่ครั้งหนึ่งเธอเคยลืมเลือนไปแล้วอีกครั้ง เมื่อคิดได้ดังนั้น น้ำตาของเธอก็พาลไหลรินออกมาโดยที่เธอไม่รู้สึกตัว
ถ้าเป็นไปได้ ลูกอยากให้คนที่อุ้มลูกอยู่ในตอนนี้เป็นแม่แท้ๆ ของลูก
ไม่ใช่แม่มังกรที่ถูกสร้างขึ้นจากในเกม
คุณแม่คะ...หนูรักแม่นะคะ
ส่วนแม่มังกรเมื่อเห็นน้ำตาของลูกไหลออกมา ก็นึกแปลกใจว่าทำไมจู่ๆลูกตนถึงได้ร้องไห้ออกมา ซึ่งแม่มังกรก็ไม่รู้จะทำยังไงดี จึงได้แต่เอามือมาตบก้นลูกตนอย่างเบาๆราวกับต้องการปลอบร่างเล็กให้หยุดร้องไห้
“ท่านได้รับทักษะการร้องไห้ ระดับ1, 2, 3, 4, 5”
ราตรีพิสุทธิ์ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ แค่เธอร้องไห้มีการเพิ่มระดับทักษะด้วยหรือเนี่ย แต่แล้วเธอก็เลิกสนใจเพราะตอนนี้ท่านแม่ได้ร้องเพลงกล่อมเด็กให้เธอฟัง
“กาเหว่าเอย ไข่ให้แม่กาฟัก
แม่กาหลงรัก คิดว่าลูกในอุทร
คาบข้าวมาเผื่อ คาบเหยื่อมาป้อน
ปีกหางเจ้ายังอ่อน สอนร่อนสอนบิน
แม่กาพาไปกิน ที่ปากน้ำแม่คงคา
ตีนเหยียบสาหร่าย ปากก็ไซ้หาปลา
กินกุ้งกินกั้ง กินหอยกระพังแมงดา
กินแล้วบินมา จับต้นหว้าโพธิ์ทอง
นายพรานเห็นเข้า เยี่ยมเยี่ยมมองมอ
ยกปืนขึ้นส่อง หมายจ้องแม่กาดำ
ตัวหนึ่งว่าจะต้ม ตัวหนึ่งว่าจะยำ
แม่กาตาดำ แสนระกำใจเอย”
“ท่านได้รับทักษะการฟัง ระดับ1, 2, 3…”
เสียงของระบบประกาศในขณะที่ราตรีพิสุทธิ์ได้เพลิดเพลินกับเสียงเพลงกล่อมเด็กจนเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
ย้อนกลับมาทางด้านนอกเกม เมื่อคุณยายได้เข้าไปเล่นเกมได้พักใหญ่แล้วนพเดชจึงพาลูกสาวไปฝากไว้กับพยาบาลสักพักหนึ่ง ก่อนจะย้อนกลับมาประกอบเกมต่อเข้ากับอินเตอร์เน็ต โดยนพเดชเลือกที่จะนอนเล่นใกล้กับคุณยายเพื่อความสะดวกในการดูแลใกล้ชิด เมื่อทุกอย่างเข้าที่แล้วนพเดชจึงสวมแว่นตาก่อนจะกดปุ่มสตาร์ทเพื่อเล่นเกมทันที
“ขอต้อนรับท่านเข้าสู่เกมเรียลไลฟ์ออนไลน์ค่ะ”
เสียงโอเปอเรเตอร์พูด ซึ่งมันก็เป็นเหมือนเดิมทุกครั้งที่นพเข้ามาในห้วงแห่งเกม
“ไอดีนพเดช พาสเวิร์ดxxxx”
นพเดชบอกไอดีของตัวเองอย่างเร่งรีบ
“ไอดีกับพาสเวิร์ดถูกต้องค่ะ ทางระบบจะทำการส่งผู้เล่นปฐพีเข้าไปในเกมเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ”
เพียงชั่วพริบตาเดียวภาพห้องนอนอันใหญ่โตหรูหราโอ่อ่าก็ได้ปรากฏสู่สายตา พอรู้ว่าตนได้เข้ามาในเกมแล้ว เขาก็รีบกดปุ่มนาฬิกาที่อยู่บนข้อมือของตัวเองก่อนจะเผยให้เห็นภาพสามมิติสีฟ้าบ่งบอกสถานะของตัวเขาเองกับภาพชายหนุ่มที่มีใบหน้าเรียวคม ผิวสีแทน นัยน์ตาสีฟ้า ผมสั้นรองทรงสีทองเปล่งประกายสดใส ซึ่งผิดกับใบหน้าแท้จริงของเขาที่นอกเกมโดยสิ้นเชิง
เมื่อปฐพีได้เปิดหน้าต่างสถานะเกมแล้ว เขาก็รีบกดปุ่มเมนูติดต่อครอบครัวตามที่เคยยื่นเรื่องขอกับทางบริษัทเกมว่าจะให้ไอดีของคุณยายอยู่ในวงรายชื่อครอบครัวเดียวกับตน
“ผู้เล่นปฐพีต้องการเชื่อมการติดต่อกับคนในครอบครัวใช่รึไม่”
เสียงระบบถามปฐพี
“ใช่”
ปฐพีตอบอย่างว้าวุ่นใจ เพราะเขาไม่ต้องการปล่อยให้คุณยายเล่นเกมตามลำพัง
“กรุณารอสักครู่ ระบบจะทำการตรวจเช็คเพื่อค้นหาบุคคลที่ท่านต้องการติดต่อ”
ก๊อก! ก๊อก!
“ไอ้ปฐพีเว้ย! แกอยู่ในห้องรึเปล่าวะ! ปฐพี!”
เสียงเข้มตะโกนดังลั่นมาจากข้างนอก ทำเอาปฐพีแทบสะดุ้ง
“เอออยู่ๆ รอเดี๋ยวนะ!”
ปฐพีตะโกนบอกกลับไป ซึ่งทำให้บุคคลที่อยู่ภายนอกหยุดเคาะประตูทันที เมื่อเหตุการณ์สงบ ปฐพีจึงหันหน้ากลับไปยังหน้าต่างสามมิติต่อ
“ต้องขออภัยด้วยค่ะ เนื่องจากบุคคลที่ท่านต้องการติดต่อด้วย ไม่สามารถทำการติดต่อได้ค่ะ” เสียงของระบบบอกปฐพี ซึ่งทำเอาคนฟังแทบจะเป็นบ้า “ผู้เล่นปฐพีต้องการจะทราบชื่อของบุคคลในครอบครัวหรือไม่คะ”
“ต้องการ!”
ปฐพีตอบทันทีโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา
“นามผู้เล่นในครอบครัวของผู้เล่นปฐพีคือราตรีพิสุทธิ์ค่ะ”
ปฐพีได้ยินชื่อของคุณยายถึงกับขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ เพราะชื่อนี้ไม่ใช่ชื่อของท่าน แถมเขาก็ไม่เคยได้ยินใครเรียกท่านว่าราตรีพิสุทธิ์ด้วย
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงประตูถูกใครบางคนเคาะดังลั่นห้อง
“คุณชายปฐพีจะให้กระผมรออีกนานแค่ไหนขอรับ! ถ้าขืนยังไม่ออกมาอีก กระผมจะพังประตูเดี๋ยวนี้แล้วนะเว้ย!”
คนข้างนอกเริ่มเดือดดาลเพราะรอคนในห้องไม่ไหว ซึ่งทำให้ปฐพีต้องรีบปิดหน้าต่างแล้วออกไปข้างนอกเพื่อไปจัดการกับตัวป่วนในข้อหากวนบาทา
ไว้จัดการทางนี้เสร็จแล้วค่อยออกตามหาคุณยายอีกทีแล้วกัน
dragonp เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 พ.ค. 2555, 12:29:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 พ.ค. 2555, 12:29:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 1249
| << บทนำ | บทที่ 2 >> |