สามเสือมือปราบ
เมื่อ พันตำรวจโทประสิทธิ์ อิ่มบรรจง หรือ สารวัตรสิทธิ์ อดีตตำรวจดุริยางค์ ตำแหน่ง คลาริเน็ต ได้ขอย้ายตนเองมาอยู่ฝ่ายสืบสวนสอบสวน เขาได้ลงมาอยู่ที่กองปราบปราม จึงได้พบกับเพื่อนร่วมงานใหม่ ๆ ซึ่งนั่นก็คือ สารวัตรแจ๊ค ผู้คงไว้ด้วยความซื่อตรงดุจไม้บรรทัด และสารวัตรตรี หนุ่มจอมทะเล้นและเจ้าชู้ การดำเนินชีวิตภายใต้งานใหม่ที่อยู่สายสอบสวนของกองปราบปรามจึงเริ่มขึ้น พร้อมด้วย อะไรใหม่ ๆ เช่น เพื่อนใหม่ ๆ งานใหม่ ๆ และเรื่องราวใหม่ ๆ ต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต โดยจะถ่ายทอดเรื่องราวเป็นไปในลักษณะเป็นตอน ๆ ซึ่ง ทุกท่านสามารถติดตามชมได้ในตอนต่าง ๆ ครับ
Tags: ตำรวจ ชีวิต
ตอน: ฝันร้ายของไหม
แม้ว่าคนในครอบครัวของไหมจะยอมให้อภัยเธอในการที่เธอได้มีเพศสัมพันธ์จนตั้งครรภ์อันไม่พึงประสงค์กับแฟนหนุ่มของเธอที่ชื่อ ต้น ซึ่งนั่นก็ทำให้ เจ ซึ่งเป็นพี่ชายของจูนนั้นโกรธแค้นเป็นอย่างมากเลยทีเดียวที่ว่า เพื่อนมาทำน้องของตัวเองท้อง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะสารวัตรสิทธิ์ได้สั่งไว้ว่า แม้ว่าเหตุการณ์ในครั้งที่จะรุนแรง แต่มันก็ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งโทษกันว่าใครผิดใครถูก ควรที่จะร่วมกันแก้ไขปัญหากันจะดีกว่า ทำให้เจได้ข้อคิดอะไรต่าง ๆ เพิ่มขึ้น
บ้านสารวัตรสิทธิ์
“ไหมจ๋า กินข้าวพร้อมกันมา” สิทธิ์เรียกให้ไหมมานั่งกินข้าวกับเขา
“ค่า” ไหมเดินมานั่งที่โต๊ะ “แล้ว พ่อกับแม่ไปไหนเหรอคะ” ไหมถามขึ้น
“ไปทำงานแต่เช้าแล้วอ่ะจ๊ะ”
“แล้ววันนี้พี่นัดไม่ทำงานเหรอ”
“พี่ลาพักร้อนอ่ะจ๊ะ”
“อ๋อ”
“เป็นไงมั่ง วันนี้ ค่อยยังชั่วอยู่มั๊ย”
“มันก็ มึนหัวเป็นพัก ๆ อ่ะค่ะ”
“ไม่น่าเลยนะเรา” สิทธิ์พูดขึ้นพลางตักข้าวเข้าปาก
“พี่นัด ตอนแรกไหมนึกว่า พี่นัดจะทิ้งไหมแล้วด้วยนะคะ ในวันที่พี่นัดรู้ว่าไหมท้องอ่ะ”
“พี่ทิ้งไหมไม่ลงหรอก ถ้าพี่ขาดไหมไป พี่ก็คงเหมือนตายทั้งเป็นอ่ะ”
“ตอนนั้นอ่ะค่ะ ไหมกลัวมากเลย กลัวว่าพ่อแม่จะไล่ออกจากบ้าน กลัวว่าพี่นัดจะตบ จะตีไหม กลัวพี่ต้นจะทิ้งไหมไป กลัวสังคมจะไม่ยอมรับ โอ๊ย เยอะแยะไปหมดเลยค่ะ”
“แล้วตอนนี้ยังกลัวอยู่มั๊ย”
“กลัวสังคมไม่ยอมรับอ่ะค่ะ เพราะว่า ไหมเป็นน้องของตำรวจผู้สร้างชื่อเสียงไว้มากเลยทีเดียว เค้าจะคิดกับพี่นัด กับครอบครัวยังไง” เมื่อไหมพูดจบ สิทธิ์ก็หน้าซีดลงทันที แต่เมื่อเขาได้สติ เขาก็บอกไหมว่า
“ไหมไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกจ๊ะ พี่มีวิธีของพี่”
“แน่ใจนะคะ”
“แน่สิ ไว้ใจพี่หน่อยสิจ๊ะ”
“ค่า”
วันต่อมา ณ กลุ่มงานสืบสวนสอบสวน กองบังคับการกองปราบปราม
“เอ่อ ขอโทษครับ ดูอะไรกันอยู่เหรอครับ” สิทธิ์ถามขึ้นเมื่อเห็นตำรวจกำลังมุงดูอะไรบางอย่างอยู่ที่โต๊ะของแจ๊ค
“เธอมาก็ดีแล้วแหละ ลองอ่านนี่สิ” ตำรวจหญิงรุ่นพี่ส่งหนังสือพิมพ์ให้สารวัตรสิทธิ์อ่าน สารวัตรสิทธิ์อ่านแล้วก็ใจหายวาบ “ใครมันเอาข่าวนี้มาลงวะ บัดซบที่สุดเลย”
“นายอธิบายเรื่องนี้ให้พวกฉันฟังหน่อยได้มั๊ยอ่ะ สารวัตรสิทธิ์”
“พวกแกจะรู้เรื่องนี้ไปทำไมวะ” สิทธิ์ถามขึ้น
“ก็แค่อยากรู้อ่ะ ว่า เรื่องมันเป็นมายังไง บอกหน่อยเหอะนะ”
“ถ้าฉันจะบอกว่าไม่ต้องการให้พวกแกรู้อ่ะ จะเป็นไรมั๊ย”
“ไอ้สิทธิ์ ข่าวนี้มันลงถึงหนังสือพิมพ์แล้วนะเว้ย เค้าก็รู้กันทั้งบ้านทั้งเมือง แกปิดข่าวไว้มันจะมีประโยชน์อะไรวะ”
“ไอ้โม ฉันไม่ต้องการจะใช้คำรุนแรงกับแกนะเว้ย ถ้าแกไม่หยุดถาม อย่าให้ฉันหมดความอดทนนะ” สารวัตรสิทธิ์พูดขึ้นอย่างรำคาญเต็มทน
“จะอะไรซะอีกล่ะ ก็เรื่องที่น้องไหมมันท้องไง ฉันเห็นมาแล้ว นั่งอยู่ที่สวนสุขภาพตอนนั้นอ่ะ ฉันเดินผ่าน คุยกันนี่ หวาน สวีทเลย จะไม่ให้ท้องได้ยังไงวะ สงสัย” ตำรวจรุ่นพี่นายหนึ่งซึ่งไม่ถูกกันกับสิทธิ์เดินมา สิทธิ์นั้นทนไม่ไหวอีกแล้ว
ก็เลยชกเข้าที่ในหน้าของตำรวจรุ่นพี่เข้าอย่างแรง
“เห้ย ๆ ๆ ไอ้สิทธิ์ ใจเย็น ๆสิวะ” ตำรวจในนั้นช่วยกันห้ามสารวัตรสิทธิ์ไว้
“สงสัยนะ ถ้ากูไม่เห็นว่ามึงเป็นตำรวจรุ่นพี่ก็เนี่ย กูอาจจะชักปืนยิงใส่มึงคาออฟฟิศกูเลยก็ได้”
“ถ้ามึงยิงกูอ่ะ มึงอยากให้เรื่องนี้ถึงผู้การมั๊ยอ่ะ มึงยิงกู มึงก็ต้องติดคุก”
“แต่กูต้องการจะฆ่ามึงตอนนี้นี่แหระว่ะ อยากปากไม่ดีกะกูดีนัก” สารวัตรสิทธิ์ดิ้นหลุดจากเพื่อนได้แล้วกระโดดถีบตำรวจรุ่นพี่คนนั้นจนล้มกลิ้งไปทั้งตัวและหลุดไปข้างนอกออฟฟิศ สารวัตรสิทธิ์ยังไม่สะใจ วิ่งจะเข้าไปทำร้ายต่อ แต่ก็โดนชกหน้ากลับมา คราวนี้ จึงกลายเป็นศึกมวยกลางกองปราบระหว่างสารวัตรสิทธิ์กับตำรวจรุ่นพี่คนนั้น
“เห้ย เกิดอะไรกันขึ้นเนี่ย”
“ไอ้สิทธิ์ หยุด ผู้การมาเว้ย”
“เป็นอะไรกันเนี่ย ตำรวจพวกเดียวกัน ทะเลาะกัน คุณสองคนตามผมเข้ามาในห้อง ด่วนเลย”
“เพราะมึงนั่นแหละ ไอ้สิทธิ์ ทำให้กูเป็นแบบนี้”
“แล้วตัว..........ตัวไหนว่าที่ปากไม่ดีกะกูอ่ะ”
“อ้าว พูดแบบนี้ มีเรื่องเลยดีกว่ามั๊ย” ทั้งคู่เดินหน้าเข้ามาพร้อมเตรียมหมัดจะสวนเข้าหากัน
“เห้ย ๆ ๆ ๆพอ ๆ ไปพบผู้การกันทั้งคู่เลย เร็ว ๆ ไป ๆ
ห้องผู้การ
“คุณทั้งสองคนไม่ควรจะเอาเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนมาปะปนกับเรื่องของเรา เรามีหน้าที่อะไรอยู่ ในตอนนี้ แต่คุณก็ดันเอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้คนในหน่วยงานของเราต้องแตกความสามัคคีเอา มันใช่เรื่องเหรอ แล้วพวกคุณอ่ะ ทำแบบนี้ มันสมศักดิ์ศรีของคำว่า หัวหน้า กับผู้นำมั๊ย เพราะคุณทั้งสองคนก็เป็นถึงระดับหัวหน้าหน่วย และแถมยังเป็นถึงนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่อีกด้วย คุณไม่อายลูกน้องคุณมั่งเหรอ ที่เค้าเห็นคุณมาทะเลาะกันอ่ะ หัวหน้าทะเลาะกัน ลูกน้องของคุณจะคิดยังไงครับ”
ผู้การพูดเป็นเชิงตำหนิสารวัตรสิทธิ์กับตำรวจรุ่นพี่
“ผมขอโทษครับ ผู้การ” สารวัตรสิทธิ์พูดขึ้น
“สำหรับความผิดในครั้งนี้ ผมจะแค่ตักเตือนคุณไว้ก่อนนะ สารวัตรประสิทธิ์ ส่วน สารวัตรอภิชาต ในฐานะที่คุณเป็นคนก่อเรื่องขึ้นมา คุณจะต้องย้ายไปที่ บชน. ในวันพรุ่งนี้ ไปช่วยราชการ 3 สัปดาห์ แล้วถึงจะกลับมาทำงานที่นี่ได้ต่อ เข้าใจมั๊ย”
“ครับท่าน”
“ไม่มีอะไรแล้ว คุณออกไปได้ แต่ สารวัตรสิทธิ์ประสิทธิ์ อยู่พบผมก่อน คุณออกไปได้แล้ว สารวัตรอภิชาต”
“ครับท่าน” หลังจากที่สารวัตรชาติเดินออกไปแล้ว ผู้การก็สนทนากับสารวัตรสิทธิ์ต่อ
“ผมทราบข่าวเรื่องน้องคุณแล้ว ผมเสียใจด้วยจริง ๆ”
“ขอบคุณครับท่าน”
“ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณดีที่ว่าคุณอาจจะยังทำใจไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วน้องของคุณเพิ่งจะอยู่แค่ ม.ปลาย
แต่ก็เอาเถอะนะ การรู้เท่าไม่ถึงการณ์ กับการอยากรู้อยากเห็นเพราะชาดความรู้ความเข้าใจ มันเป็นเรื่องปกติสำหรับเด็กวัยรุ่น”
“ผู้การคิดว่า เป็นเรื่องปกติเหรอครับ”
“ใช่ ผมว่าเป็นเรื่องปกติ และผมว่า คุณก็น่าจะเข้าใจกับผมด้วยเหมือนกัน ผมได้ยินพ่อของคุณบอกผมว่า คุณยังพูดแทงใจของพ่อคุณให้หยุดว่าน้องของคุณได้เลย ผมมีบางอย่างจะเล่าให้ฟัง สมัยก่อน ผมมีลูกชายอยู่คนนึง อายุประมาณคุณนี่แหละ เค้าได้ไปซื้อบริการจากผู้หญิงหากินในบาร์ทางบางพลัด หลังจากวันนั้นมา สามเดือน เค้าก็จากไป เพราะว่า ถุงยางอนามัยแตกและติดเชื้อเอดส์”
“เสียใจด้วยนะครับผู้การ”
“ไม่เป็นไรครับ แต่ผมว่าน้องของคุณยังโชคดีกว่าลูกผม ผมดูภาพน้องของคุณในเฟสบุ๊กของคุณ เธอน่ารักมาก ๆ น่ารักรักและสวยแบบใส ๆ ของเด็ก ม.ปลายทั่วไป แต่เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์จึงทำให้เป็นแบบนี้ แต่ผมยังสงสัยอยู่อย่างนึงว่า คุณไม่ได้สอนให้น้องของคุณมีประสบการณ์หรอกเหรอ เกี่ยวกับแบบนี้”
“ผมยอมรับเลยนะครับว่า ผมไม่ได้สอน เพราะ ไม่มีเวลา
มากพอ”
“ผมเข้าใจดี คุณเป็นตำรวจที่ทุ่มเทมาก ในหน้าที่การงานแต่การที่คุณไม่มีเวลาให้กับครอบครัว บางครั้งมันก็เป็นผลเสีย คุณจะต้องปรับเวลาของคุณใหม่ เผื่อเวลาไว้สำหรับครอบครัวของคุณด้วย”
“ครับท่าน ขอบคุณครับสำหรับแนะนำ”
“ของขวัญชิ้นนี้ ผมฝากไปให้น้องของคุณด้วย เป็นกำลังใจให้”
“ครับท่าน”
ต่อมา
“เป็นไงมั่งสิทธิ์ โดนผู้การว่ารึป่าวอ่ะ” แจ๊คถาม
“โดนตำหนิล่ะสิวะ”
“ไม่เป็นไรนะ อย่าคิดมากกับเรื่องนั้น” ตำรวจหญิงรุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้นพลางตบบ่าสารวัตรสิทธิ์เบา ๆ
ด้านหน้าโรงเรียนโสภามานุสรณ์
“ไหม ทำไรอยู่อ่ะ” เพื่อนคนหนึ่งถามเมื่อเห็นไหมยืนอยู่คนเดียว
“รอพี่อ่ะ”
“แล้ววันนี้ไม่กลับบ้านกับพี่ต้นเหรอ”
“พี่ต้นเค้าไปธุระอ่ะ”
“อ๋อ”
“เฮ้อ วันนี้ทำไมมันซวยแบบนี้วะ โดนย้ายเข้ากรุเลย เพราะไอ้เหี้ยสิทธิ์ตัวเดียว” ไหมกับเพื่อนหันไปทางต้นเสียง ก็พบกับตำรวจสองคนในเครื่องแบบกำลังเดินผ่านมาทางนี้
“ทำไมวะ”
“ก็วันเนี้ย ไอ้สิทธิ์มันโมโหที่ว่าฉันพูดเกี่ยวกับข่าวหน้าหนังสือพิมพ์ที่น้องมันท้องอ่ะ แม่ง ต่อยกูซะเลือดพุ่งเลย”
“อ๋อ น้องมันอ่ะ ชื่อไหมไง สมแล้วแหละ ความผิดของพี่มันด้วย ไม่รู้จักสั่งสอนน้อง แล้วทีนี้ พอน้องท้องขึ้นมาก็นั่ง
โอดครวญ เค้าสมน้ำหน้ากันทั่วไป ไม่เป็นไรหรอกว่ะ ชาติ คิดว่า ทำบุญทำทานไปเหอะ”
“เออ นั่นสิวะ” เมื่อตำรวจทั้งสองคนเดินผ่านและไปขึ้นรถที่จอดอยู่ใกล้ ๆ แล้ว ไหมก็หน้าซีดลงทันที
“ไหม เป็นความจริงเหรอ”
“แล้วถ้าสมมุติว่าจริง เตยจะเลิกคบเรามั๊ยอ่ะ” ไหมพูดขึ้น น้ำตาใส ๆ ของเธอนั้นก็ไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้าง
“ใจเย็น ๆ ก่อนนะ คนเราผิดพลาดกันได้”
“เดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“โอเค”
หลังจากนั้น ไหมก็หายไปตลอดกาล จนกระทั่งสารวัตรสิทธิ์ขับรถมาจอดด้านหน้าโรงเรียน พบเพียงแค่ เตย ยืนอยู่คนเดียว
“พี่นัด หวัดดีค่ะ” เตยยกมือไหว้
“หวัดดีจ๊ะ ไหมออกมารึยังอ่ะ”
“ไหมไปเข้าห้องน้ำนานแล้วอ่ะค่ะ แล้วก็ไปไหนไม่รู้ โทรศัพท์ก็ปิดด้วยอ่ะ”
“แล้วเตยกลับกับใครอ่ะ”
“เตยกะว่าจะนั่งรถกลับเองอ่ะค่ะ”
“เอาแบบนี้ เดี๋ยวกลับพร้อมพี่ เดี๋ยวพี่ไปส่ง แต่ว่าตอนนี้ เข้าไปหาไหมกันก่อนดีกว่า ขึ้นรถพี่มาเลย” สารวัตรสิทธิ์พูดขึ้นพลางเปิดประตูรถด้านข้างคนขับให้เตยขึ้น
“ค่ะ” เตยรับคำและกระโดดขึ้นรถสารวัตรสิทธิ์
หลังจากที่ให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์ประกาศแล้ว และเดินตามหาไหมรอบโรงเรียน ทุก ๆ ห้องแล้ว ก็ไม่มีวี่แววของไหม
“พี่นัด ทำยังไงดีล่ะคะ”
“เดี๋ยวพี่จะลองโทรหาไหมอีกทีนึงนะ”
“ค่ะ”
“ขอโทษค่ะ ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้ค่ะ”
“โทรไม่ติดอ่ะ”
“แย่แล้วอ่ะ”
“เดี๋ยวพี่จะลองโทรกลับไปที่บ้านพี่อีกครั้งนึงก่อน”
“ค่ะ”
บ้านสารวัตรสิทธิ์ / โรงเรียนโสภามานุสรณ์
“สวัสดีค่ะ บ้านอิ่มบรรจงค่ะ”
“แม่ครับ ตอนนี้น้องไหมกลับมาบ้านยังอ่ะครับ”
“ยังเลยน่ะลูก ทำไมเหรอ”
“ไหมหายตัวไปครับแม่”
“อะไรนะ จริงเหรอ หาดูดียัง”
“ผมหากับเพื่อนของน้องไหมแล้วก็ภารโรงในโรงเรียนนั้นมาสองชั่วโมงแล้วครับ ยังไม่มีวี่แววอะไรเลย”
“งั้น เดี๋ยวแม่โทรบอกพ่อก่อนก็แล้วกันนะ”
“ครับแม่”
ในใจของสารวัตรสิทธิ์นั้นวุ่นวายอย่างมาก เพราะเขากลัวว่า ไหมจะเป็นอันตราย ตอนนี้ทาง สน.ปทุมวันรับเรื่องแจ้งความไว้แล้ว แต่ก็ยังไม่มีความคืบหน้า
กองบังคับการกองปราบปราม ในวันต่อมา
สิทธิ์นั้นเอารูปของไหมมานั่งดูบนโต๊ะทำงาน สีหน้าของเขาในตอนนี้เคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัดเลยก็ว่าได้ แต่ก็ไม่มีใครสนใจเขา จนกระทั่ง ตำรวจหญิงรุ่นพี่เอาข่าวในหนังสือพิมพ์มาให้เขาอ่าน
“สิทธิ์ ๆ ลองอ่านข่าวนี้ดูสิ”
“ผมอ่านไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วครับ”
“ใจเย็น ๆ นะ”
“ผมไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วยเหมือนกัน”
“น้องไหมเค้าอาจจะเครียดอ่ะ แต่พี่ว่านะ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น”
“พี่คิดว่าเป็นอะไรเหรอครับ”
“สังคมอาจจะไม่ยอมรับเค้าไง”
คืนวันนั้น เขาโพสข้อความลงในเฟสบุ๊กของไหม
“ไหมจ๋า พี่ไม่รู้หรอกนะว่าไหมจะเจออะไรมาบ้าง แต่ตอนนี้ พี่ขอให้ไหมกลับมาหาครอบครัวเถอะนะ เราจะมาช่วยกันแก้ไขปัญหา พี่ขอร้องนะ ถ้าไหมรักพี่ชายคนนี้จริง ๆ ขอให้ไหมทำเพื่อพี่ซักครั้งได้มั๊ย”
สามวันต่อมา ไหมได้ใช้โทรศัพท์ของตัวเองเล่นเฟสบุ๊ก ก็เจอกับโพสที่สารวัตรสิทธิ์โพสไว้บนกระดานข้อความของเธอ
“พี่นัดไม่ต้องห่วงไหมหรอกค่ะ ไหมดูแลตัวเองได้” ไหมโพสตอบกลับไป
สน.ปทุมวัน
“พ่อครับ พ่อได้ข่าวน้องไหมมั่งรึป่าวครับ”
“ไม่ได้เลยลูก”
“ไปไหนของเค้านะเนี่ย พ่อครับ เรื่องนี้ผมบอกตรง ๆ นะครับ ผมจนปัญญาแล้วจริง ๆ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง”
“พ่อคิดว่า การที่ไหมหายตัวไปอ่ะ เค้าน่าจะมีอะไรซักอย่างนึง ที่ลึกล้ำ เกินกว่าที่พวกเราจะรู้”
“ต้องเป็นเรื่องนั้นแน่นอน” สารวัตรสิทธิ์พูดแล้ว น้ำตาใส ๆ ของเขานั้นก็ไหลรินออกมาจากตาทั้งสองข้าง
“สิทธิ์ ๆ ไหมโพสพนกระดานข้อความในเฟสบุ๊ก” เพื่อนของเขาคนหนึ่งที่ประจำอยู่ สน.ปทุมวันเรียกเขา
“ไหน ๆ ๆ” เขาลุกจากเก้าอี้แล้ววิ่งไปที่หน้าโน้ตบุ๊กของเพื่อนพร้อมกับพ่อ
“พี่นัดไม่ต้องห่วงไหมหรอกค่ะ ไหมดูแลตัวเองได้” สิทธิ์อ่านขึ้น
“เดี๋ยวพ่อโทรหาไหมก่อน”
“ขอโทษค่ะ ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้ค่ะ”
“หายไปไหนของเขาเนี่ย”
พักกลางวันของวันนี้ สารวัตรสิทธิ์กำลังเดินซื้อของอยู่ในตลาด และเขาก็เจอเจน แฟนของเขานั่นเอง
“อ้าว พี่นัด มาซื้อของเหรอคะ”
“จ๊ะ มาซื้อของ”
“เจนเสียใจด้วยนะคะ เรื่องน้องไหม”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ”
“พี่นัด ๆ นั่นน้องไหมรึป่าวอ่ะ”
“ไหน ๆ”
“นั่นไงคะ” เจนชี้มือไป
“ใช่จริง ๆ ด้วย เจน ๆ แอบตามไปห่าง ๆ ดีกว่ามั๊ย”
“ค่ะ ๆ”
“ไปกัน เร็ว”
และแล้ว เขาก็พบว่า ไหมนั้น ไปนั่งอยู่คนเดียวทางริมน้ำใกล้ ๆ สถานีรถไฟ
“เจน ๆ เดี๋ยวเจนเดินเข้าไปหาน้องไหมก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะแอบดูอยู่ห่าง ๆ”
“ได้ค่ะ”
ต่อมา
“น้องไหม” ไหมหันหลังไป ก็พบกับเจน
“พี่เจน”
“จ๊ะ พี่เอง”
“พี่เจนมาได้ไงคะเนี่ย”
“เดี๋ยวพี่จะบอกจ๊ะ แต่ว่า ไหมบอกพี่ได้มั๊ย ว่า ทำไมไหมถึงหนีออกจากบ้านมา” เจนนั่งลงข้าง ๆ ไหม แล้วก็ กอดเอวไหม
“ไหมเป็นผู้ทำลายชื่อเสียงครอบครัวค่ะ เมื่อเย็นวันนั้น ไหมเห็นตำรวจสองคนเค้าพูดถึงพี่นัดอ่ะค่ะ แล้วเค้าก็พาดพิงมาถึงไหมด้วย ใช้คำพูดนี่ ที่เรียกว่า รุนแรงมากเลยอ่ะค่ะ” ไหมพูดขึ้นแล้วก็ร้องไห้ออกมา
“อย่าคิดมากนะจ๊ะ คนเราอ่ะ มีโอกาสทำผิดได้ ไหมอ่ะ ทำไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์แค่นั้นเองนะ มันก็เหมือนกับที่ว่า เราทดลองอะไรซักอย่างนึงแหละจ๊ะ แต่ว่า มันนำผลร้ายมาให้กับเรา จริงมั๊ย”
“มันเป็นบทเรียนที่ราคาแพงสำหรับไหมเลยอ่ะค่ะ ไหมเป็นผู้ทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งครอบครัว ตัวเอง”
“แต่ไหมก็ยังสามารถกลับมาแก้ไขได้นะจ๊ะ ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยหนิ ใช่มั๊ย” ไหมเงียบ ไม่พูดอะไร
เจนจึงพูดต่อไปว่า “ไหมฟังพี่นะจ๊ะ คนเรา ทำผิด สังคมย่อมให้อภัยนะ ทุกคนพร้อมให้โอกาสไหมเสมอ พี่คิดว่านะ ไหมคงเห็นโพสของพี่นัดแล้ว ในเฟสอ่ะจ่ะ พี่นัดเขาเป็นห่วงไหมมากเลยนะ” ไหมร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่ได้แล้ว เจนเอามือมาปาดน้ำตาที่แก้มของไหม “อย่าคิดมากนะจ๊ะ คนเก่ง” เจนกอดไหม แล้วไหมก็กอดเจน
“พี่เจนพูดถูกต้องที่สุดนะ” สารวัตรสิทธิ์เดินออกมา “คนเราทำผิดพลาดกันได้ เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ถ้ายอมรับผิด สังคมก็ย่อมให้อภัยไม่ใช่เหรอ น้องไหม” สารวัตรสิทธิ์นั่งลงข้าง ๆ ไหม “ร้องไห้อีกแล้ว เข้มแข็งหน่อยสิจ๊ะ น้องคนนี้หนิ”
สิทธิ์พูดพลางเอามือขยี้หัวไหมเล่น
“ไหมขอโทษค่ะพี่นัด” ไหมยกมือไหว้แล้วก็กอดสารวัตรสิทธิ์ สารวัตรสิทธิ์กอดไหมตอบพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไรนะ น้องไหม เดี๋ยวเราจะมาช่วยกันแก้ไขปัญหานะ แต่ไหมต้องสัญญากับพี่ก่อน ว่า ไหมจะเลิกอ่อนแอ จะเลิกร้องไห้ เข้าใจ๋”
“ค่ะ พี่ชาย”
“ไหมยังเป็นคนดีของพี่เสมอนะจ๊ะ” พี่เจนพูดพลางเอามือมาจับหัวไหม
“พี่นัด เดี๋ยวพี่นัดไปไหนต่อเหรอคะ” ไหมถามขึ้น
“เดี๋ยวพี่จะไปซื้อของที่ห้างอ่ะจ๊ะ ไปด้วยกันกับพี่นะ”
“ค่ะ พี่นัด”
“เจนก็ไปด้วยกันกับพี่ดิ”
“ค่ะ เจนกะว่าจะไปซื้อของพอดีเลย แล้วก็มาเจอพี่นัดอ่ะค่ะ”
“จ้า”
ห้างเทสโก้ โลตัส เขตลาดพร้าว
“ไหมอยากกินอะไรเอ่ย วันนี้” สิทธิ์ถามขึ้น
“ก็ แล้วแต่พี่นัดค่ะ ไหมกินได้หมด”
“แหม มักน้อยนะเนี่ย น้องคนนี้” สิทธิ์พูดพลางเอามือขยี้หัวไหมเล่น
“555 ก็มีมั่งสิคะ”
แต่แล้ว สิทธิ์ก็ไปเจอกับคู่อริเก่าที่เพิ่งโดนย้ายเข้ากรุไป
“เฮ้ย ๆ นั่นไง ๆ ไอ้สิทธิ์กับน้องของมันที่หนีออกจากบ้านอ่ะ”
“ไปเยาะเย้ยมันดีกว่า”
“ว่าไง พรรคพวก เจอน้องสาวแล้วเหรอ” สารวัตรอภิชาตพูดขึ้น
“พี่จะเอายังไงกับผมอีกอ่ะ”
“ฉันบอกแกตรง ๆ นะเว้ย ว่าฉันอยากจะฆ่าแกมากจริง ๆ ว่ะ ที่แกทำให้ฉันโดนย้ายเข้ากรุเนี่ย”
“แหม น้องสาวคนนี้ น่ารักไม่เบานะเนี่ย แต่น่าเสียดาย ไม่น่าท้องก่อนเร้ย 5555”
“พี่น้องครับ ดูสองคนนี้ให้ดีนะครับ ที่เป็นข่าวพาดหัวหน้าหนังสือพิมพ์ น้องสาวท้อง หนีออกจากบ้าน คนพี่ ก่อเรื่องชกเพื่อนร่วมงานครับ” สารวัตรอภิชาตพูดในเชิงประชาสัมพันธ์ให้คนมามุงดู
“ฮึ้ย ๆ นั่นไง สารวัตรสิทธิ์กับน้องที่ท้องอ่ะ ไม่น่าเลยเนาะ สอนน้องยังไงอ่ะ”
เมื่อคนมุงดูมากขึ้นเรื่อย ๆ เจนก็เตรียมที่จะพาน้องไหมหนี แต่ว่า ก็มีคนมาขวางเอาไว้ ส่วนสารวัตรสิทธิ์เมื่อทนไม่ไหวเอามาก ๆ เขาก็พูดขึ้นด้วยเสียงอันดัง
“พี่ชาติ ผมขอถามพี่จริง ๆ เถอะนะ ผมอยากจะถามพี่ว่า พี่มันเป็นลูกผู้ชายรึป่าว ที่ทำแบบเนี้ย”
“ลูกผู้ชายดิวะ ไม่เหมือนอย่างแกหรอก สอนน้องยังไง ให้น้องท้องก่อนวัย นี่เหรอวะ พี่ชายที่ดี”
“ผมไม่ได้หมายความถึงแบบนั้น เพียงแต่ผมอยากจะถามว่า พี่ภูมิใจมากเลยเหรอ ที่เหยียบย่ำซ้ำเติมคนอื่นที่ทำผิด แล้วผมอยากจะถามพี่ว่า ไอ้คดีท้องก่อนวัยอันควรที่พวกเราเคยทำกันมาอ่ะ พี่เคยวิเคราะห์สาเหตุ และทางแก้ไขปัญหามั๊ย ที่ว่าจะให้ไอ้คดีพวกนี้มันลดน้อยลง พี่เคยคิดมั๊ยครับ”
“ทำไมวะ แกกับฉันก็รู้กันดีอยู่ไม่ใช่เหรอ ว่า เด็กมันท้องเพราะเด็กมันไม่รักดี โบราณเค้าเรียกว่า ชิงสุกก่อนห่ามอ่ะ แกเข้าใจมะ” ไหมได้ยินก็ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว เจนเห็นไหมร้องไห้แล้ว เธอก็เอามือมาปาดน้ำตาที่แก้มของไหม แล้วก้อ กอดคอไหม
“เหรอครับ ผมคิดว่าชีวิตนี้พี่ก็คงได้แต่โทษเด็ก ไม่เคยโทษผู้ใหญ่มั่งเลยเหรอครับ หรือพี่คิดว่า เด็กน่าจะเรียนรู้ด้วยตัวเองได้ว่า อะไรผิด อะไรถูก โดยที่ว่าเราไม่ต้องสอน ผมว่า มันเวอร์ไปนะครับ”
“ถ้าคนเรามันคิดเป็นอ่ะ มันจะทำทำไมวะ”
“แล้วคำพูดที่ว่า พ่อแม่มีหน้าที่อบรมเลี้ยงดูให้ลูกเป็นคนดี เค้าจะมีใช้มาจนถึงทุกวันนี้เหรอครับ ผมขอถามมั่ง ต่อหน้าผู้คนที่อยู่ตรงนี้เลย ถ้าเป็นลูกของพี่ หรือว่าเป็นน้องของพี่ พี่จะทำยังไง คงใบ้แดกอ่ะดิ เพียงแต่ว่า เวลานี้ เด็กคนอื่น ๆ ที่เค้าไม่ได้เป็นอย่างนั้นอ่ะ เค้าโชคดีกว่าน้องของผม และคนอื่น ๆ ที่ท้องก่อนวัยอันควรด้วย แต่ถ้ามันเกิดขึ้นมาแล้ว เราจะทำยังไงล่ะครับ เราควรด้วยเหรอ ที่ว่าจะเหยียบย่ำซ้ำเติมคนที่ทำผิด เพียงแต่ว่า หลาย ๆ คนที่ท้อง อาจจะทำไปโดยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ หรือไม่มีประสบการณ์ เหมือนอย่างน้องผมนี่ไง” คำพูดของสารวัตรสิทธิ์นั้นได้ไปแทงใจดำของใครหลาย ๆ คนที่คิดจะประณามไหมว่าชิงสุกก่อนห่ามเข้าอย่างจัง “ทุก ๆ คนครับ ใครก็ตามนะครับ ที่มีญาติ มีน้อง หรือมีลูก ผมอยากจะให้ใช้กรณีของน้องผมเป็นตัวอย่าง ว่าพวกคุณต้องให้ความรัก ความอบอุ่น กับลูกของคุณให้มาก ๆ แต่ที่น้องของผมเป็นแบบนี้ มันขึ้นอยู่กับผมด้วยส่วนหนึ่ง ที่ผมไม่ได้สอนให้รู้จักเรื่องเพศมากพอ และผมเชื่อว่า ใครหลาย ๆ คนก็น่าจะเป็นแบบผม มันก็อาจจะจริงอยู่ส่วนหนึ่งครับ
ที่ว่า รู้ว่าผิด แล้วยังทำ อันนั้นมันก็มี ผมไม่เถียง แต่ที่มันเป็นปัญหาสังคมได้ถึงทุกวันนี้ มันไม่ใช่เพราะว่าพวกเค้ารู้ว่าผิดแล้วยังทำหรอกครับ พวกเค้าแค่หลงผิด เพราะไม่มีประสบการณ์ อยากรู้อยากเห็น แล้วเราล่ะครับ คนเป็นพ่อ เป็นแม่ ก็ต้องให้ลูกมีประสบการณ์ ดูแลลูกให้มาก ๆ แค่นี้แหละครับ ลูกก็ไม่หลงทางแล้ว”
“ขออภัยครับสารวัตร ผู้การมาครับ” ลูกน้องคนหนึ่งที่เฝ้าร้านทองอยู่ในห้องนั้นเดินมาบอก
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย” ผู้การถาม
“ไม่มีอะไรครับ ผู้การ แค่ เรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อย” สารวัตรอภิชาตบอก
“แน่ใจเหรอ แต่ผมเห็นคนหน้าห้างเค้าบอกว่ามีตำรวจสองคนกำลังเถียงกันอยู่ในห้างนะ แล้วจะเป็นใครไปได้อีกล่ะ นอกจากพวกคุณ”
“ผู้การคะ พี่คนนี้อ่ะค่ะ เริ่มก่อน” ไหมชี้มาทางสารวัตรชาติ “เค้ามาแขวะพี่หนูก่อนเลยค่ะ แล้วก็ เรียกให้คนมาดูด้วย”
“สารวัตรอภิชาต คุณมีอะไรจะพูดอีกมั๊ย” ผู้การถาม
“ผมขอโทษครับผู้การ”
“เย็นนี้พบผมที่ห้องผมด้วย สารวัตรประสิทธิ์ พาน้องของคุณมาหาผมด้วย”
“ครับผู้การ”
“น้องไหม เย็นนี้ผู้การมีอะไรเซอร์ไพร้นิดนึงนะ”
“อะไรเหรอคะ”
“เดี๋ยวเย็นนี้รู้จ๊ะ”
“555 ขอบคุณค่ะ” ไหมยกมือไหว้ผู้การแล้วผู้การก็ยกมือรับไหว้
“จ้า”
เย็นวันนั้นหลังจากที่สารวัตรชาติพบผู้การเสร็จแล้ว ไหมกับสารวัตรสิทธิ์ก็เข้าพบผู้การต่อ
“ว่าไง น้องไหม เป็นไงมั่ง พักนี้” ผู้การถาม
“ก็ ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ แต่ว่า รู้สึกเสียใจมาก”
“อย่าคิดมากนะ คนเราทำผิดพลาดกันได้ เพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ อันนี้ เป็นของที่ผู้การฝากมานะ ให้กำลังใจ สู้ ๆ นะ”
“ขอบคุณค่า”
“จ้า”
“ขอบคุณผู้การนะครับ” สารวัตรสิทธิ์ยกมือไหว้ผู้การ
“ครับ ๆ ยินดีครับ” ผู้การยกมือรับไหว้ “คุณก็ อย่าหักโหมงานมากนะ ให้เวลากับน้องคุณบ้าง”
“ครับ ผู้การ งั้น ผมลานะครับ”
“สวัสดีค่ะ”
ข้างนอก
“พี่นัด ผู้การว่าอะไรรึป่าวคะ” เจนถามขึ้น
“ก็ เปล่า แค่เค้าฝากของมาให้น้องไหมอ่ะ”
“อ๋อ เจนก็เป็นห่วงแทบแย่ นึกว่าจะโดนว่าซะอีก”
“5555”
“โชคดีจังเลยนะเราเนี่ย ที่มีแต่คนเห็นใจ” เจนพูดขึ้น
“5555 โชคดีหรือว่าโชคร้ายคะ ที่ว่า ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้” ไหมถาม
“ยังไม่สายเกินแก้หรอกน่า น้องไหม เชื่อพี่” สิทธิ์โอบไหล่ไหม
“ค่า พี่ชายคนเก่ง ไหมขอบคุณมากเลยนะคะ พี่เจน พี่นัด ที่พี่ ๆ ไม่ทิ้งไหมไปไหนเลย”
“พี่จะทิ้งน้องสาวที่น่ารักแบบนี้ได้ลงเหรอ น้องไหม” สารวัตรสิทธิ์พูดแล้วก็กอดไหม
................................................................................................................
บ้านสารวัตรสิทธิ์
“ไหมจ๋า กินข้าวพร้อมกันมา” สิทธิ์เรียกให้ไหมมานั่งกินข้าวกับเขา
“ค่า” ไหมเดินมานั่งที่โต๊ะ “แล้ว พ่อกับแม่ไปไหนเหรอคะ” ไหมถามขึ้น
“ไปทำงานแต่เช้าแล้วอ่ะจ๊ะ”
“แล้ววันนี้พี่นัดไม่ทำงานเหรอ”
“พี่ลาพักร้อนอ่ะจ๊ะ”
“อ๋อ”
“เป็นไงมั่ง วันนี้ ค่อยยังชั่วอยู่มั๊ย”
“มันก็ มึนหัวเป็นพัก ๆ อ่ะค่ะ”
“ไม่น่าเลยนะเรา” สิทธิ์พูดขึ้นพลางตักข้าวเข้าปาก
“พี่นัด ตอนแรกไหมนึกว่า พี่นัดจะทิ้งไหมแล้วด้วยนะคะ ในวันที่พี่นัดรู้ว่าไหมท้องอ่ะ”
“พี่ทิ้งไหมไม่ลงหรอก ถ้าพี่ขาดไหมไป พี่ก็คงเหมือนตายทั้งเป็นอ่ะ”
“ตอนนั้นอ่ะค่ะ ไหมกลัวมากเลย กลัวว่าพ่อแม่จะไล่ออกจากบ้าน กลัวว่าพี่นัดจะตบ จะตีไหม กลัวพี่ต้นจะทิ้งไหมไป กลัวสังคมจะไม่ยอมรับ โอ๊ย เยอะแยะไปหมดเลยค่ะ”
“แล้วตอนนี้ยังกลัวอยู่มั๊ย”
“กลัวสังคมไม่ยอมรับอ่ะค่ะ เพราะว่า ไหมเป็นน้องของตำรวจผู้สร้างชื่อเสียงไว้มากเลยทีเดียว เค้าจะคิดกับพี่นัด กับครอบครัวยังไง” เมื่อไหมพูดจบ สิทธิ์ก็หน้าซีดลงทันที แต่เมื่อเขาได้สติ เขาก็บอกไหมว่า
“ไหมไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกจ๊ะ พี่มีวิธีของพี่”
“แน่ใจนะคะ”
“แน่สิ ไว้ใจพี่หน่อยสิจ๊ะ”
“ค่า”
วันต่อมา ณ กลุ่มงานสืบสวนสอบสวน กองบังคับการกองปราบปราม
“เอ่อ ขอโทษครับ ดูอะไรกันอยู่เหรอครับ” สิทธิ์ถามขึ้นเมื่อเห็นตำรวจกำลังมุงดูอะไรบางอย่างอยู่ที่โต๊ะของแจ๊ค
“เธอมาก็ดีแล้วแหละ ลองอ่านนี่สิ” ตำรวจหญิงรุ่นพี่ส่งหนังสือพิมพ์ให้สารวัตรสิทธิ์อ่าน สารวัตรสิทธิ์อ่านแล้วก็ใจหายวาบ “ใครมันเอาข่าวนี้มาลงวะ บัดซบที่สุดเลย”
“นายอธิบายเรื่องนี้ให้พวกฉันฟังหน่อยได้มั๊ยอ่ะ สารวัตรสิทธิ์”
“พวกแกจะรู้เรื่องนี้ไปทำไมวะ” สิทธิ์ถามขึ้น
“ก็แค่อยากรู้อ่ะ ว่า เรื่องมันเป็นมายังไง บอกหน่อยเหอะนะ”
“ถ้าฉันจะบอกว่าไม่ต้องการให้พวกแกรู้อ่ะ จะเป็นไรมั๊ย”
“ไอ้สิทธิ์ ข่าวนี้มันลงถึงหนังสือพิมพ์แล้วนะเว้ย เค้าก็รู้กันทั้งบ้านทั้งเมือง แกปิดข่าวไว้มันจะมีประโยชน์อะไรวะ”
“ไอ้โม ฉันไม่ต้องการจะใช้คำรุนแรงกับแกนะเว้ย ถ้าแกไม่หยุดถาม อย่าให้ฉันหมดความอดทนนะ” สารวัตรสิทธิ์พูดขึ้นอย่างรำคาญเต็มทน
“จะอะไรซะอีกล่ะ ก็เรื่องที่น้องไหมมันท้องไง ฉันเห็นมาแล้ว นั่งอยู่ที่สวนสุขภาพตอนนั้นอ่ะ ฉันเดินผ่าน คุยกันนี่ หวาน สวีทเลย จะไม่ให้ท้องได้ยังไงวะ สงสัย” ตำรวจรุ่นพี่นายหนึ่งซึ่งไม่ถูกกันกับสิทธิ์เดินมา สิทธิ์นั้นทนไม่ไหวอีกแล้ว
ก็เลยชกเข้าที่ในหน้าของตำรวจรุ่นพี่เข้าอย่างแรง
“เห้ย ๆ ๆ ไอ้สิทธิ์ ใจเย็น ๆสิวะ” ตำรวจในนั้นช่วยกันห้ามสารวัตรสิทธิ์ไว้
“สงสัยนะ ถ้ากูไม่เห็นว่ามึงเป็นตำรวจรุ่นพี่ก็เนี่ย กูอาจจะชักปืนยิงใส่มึงคาออฟฟิศกูเลยก็ได้”
“ถ้ามึงยิงกูอ่ะ มึงอยากให้เรื่องนี้ถึงผู้การมั๊ยอ่ะ มึงยิงกู มึงก็ต้องติดคุก”
“แต่กูต้องการจะฆ่ามึงตอนนี้นี่แหระว่ะ อยากปากไม่ดีกะกูดีนัก” สารวัตรสิทธิ์ดิ้นหลุดจากเพื่อนได้แล้วกระโดดถีบตำรวจรุ่นพี่คนนั้นจนล้มกลิ้งไปทั้งตัวและหลุดไปข้างนอกออฟฟิศ สารวัตรสิทธิ์ยังไม่สะใจ วิ่งจะเข้าไปทำร้ายต่อ แต่ก็โดนชกหน้ากลับมา คราวนี้ จึงกลายเป็นศึกมวยกลางกองปราบระหว่างสารวัตรสิทธิ์กับตำรวจรุ่นพี่คนนั้น
“เห้ย เกิดอะไรกันขึ้นเนี่ย”
“ไอ้สิทธิ์ หยุด ผู้การมาเว้ย”
“เป็นอะไรกันเนี่ย ตำรวจพวกเดียวกัน ทะเลาะกัน คุณสองคนตามผมเข้ามาในห้อง ด่วนเลย”
“เพราะมึงนั่นแหละ ไอ้สิทธิ์ ทำให้กูเป็นแบบนี้”
“แล้วตัว..........ตัวไหนว่าที่ปากไม่ดีกะกูอ่ะ”
“อ้าว พูดแบบนี้ มีเรื่องเลยดีกว่ามั๊ย” ทั้งคู่เดินหน้าเข้ามาพร้อมเตรียมหมัดจะสวนเข้าหากัน
“เห้ย ๆ ๆ ๆพอ ๆ ไปพบผู้การกันทั้งคู่เลย เร็ว ๆ ไป ๆ
ห้องผู้การ
“คุณทั้งสองคนไม่ควรจะเอาเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนมาปะปนกับเรื่องของเรา เรามีหน้าที่อะไรอยู่ ในตอนนี้ แต่คุณก็ดันเอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้คนในหน่วยงานของเราต้องแตกความสามัคคีเอา มันใช่เรื่องเหรอ แล้วพวกคุณอ่ะ ทำแบบนี้ มันสมศักดิ์ศรีของคำว่า หัวหน้า กับผู้นำมั๊ย เพราะคุณทั้งสองคนก็เป็นถึงระดับหัวหน้าหน่วย และแถมยังเป็นถึงนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่อีกด้วย คุณไม่อายลูกน้องคุณมั่งเหรอ ที่เค้าเห็นคุณมาทะเลาะกันอ่ะ หัวหน้าทะเลาะกัน ลูกน้องของคุณจะคิดยังไงครับ”
ผู้การพูดเป็นเชิงตำหนิสารวัตรสิทธิ์กับตำรวจรุ่นพี่
“ผมขอโทษครับ ผู้การ” สารวัตรสิทธิ์พูดขึ้น
“สำหรับความผิดในครั้งนี้ ผมจะแค่ตักเตือนคุณไว้ก่อนนะ สารวัตรประสิทธิ์ ส่วน สารวัตรอภิชาต ในฐานะที่คุณเป็นคนก่อเรื่องขึ้นมา คุณจะต้องย้ายไปที่ บชน. ในวันพรุ่งนี้ ไปช่วยราชการ 3 สัปดาห์ แล้วถึงจะกลับมาทำงานที่นี่ได้ต่อ เข้าใจมั๊ย”
“ครับท่าน”
“ไม่มีอะไรแล้ว คุณออกไปได้ แต่ สารวัตรสิทธิ์ประสิทธิ์ อยู่พบผมก่อน คุณออกไปได้แล้ว สารวัตรอภิชาต”
“ครับท่าน” หลังจากที่สารวัตรชาติเดินออกไปแล้ว ผู้การก็สนทนากับสารวัตรสิทธิ์ต่อ
“ผมทราบข่าวเรื่องน้องคุณแล้ว ผมเสียใจด้วยจริง ๆ”
“ขอบคุณครับท่าน”
“ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณดีที่ว่าคุณอาจจะยังทำใจไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วน้องของคุณเพิ่งจะอยู่แค่ ม.ปลาย
แต่ก็เอาเถอะนะ การรู้เท่าไม่ถึงการณ์ กับการอยากรู้อยากเห็นเพราะชาดความรู้ความเข้าใจ มันเป็นเรื่องปกติสำหรับเด็กวัยรุ่น”
“ผู้การคิดว่า เป็นเรื่องปกติเหรอครับ”
“ใช่ ผมว่าเป็นเรื่องปกติ และผมว่า คุณก็น่าจะเข้าใจกับผมด้วยเหมือนกัน ผมได้ยินพ่อของคุณบอกผมว่า คุณยังพูดแทงใจของพ่อคุณให้หยุดว่าน้องของคุณได้เลย ผมมีบางอย่างจะเล่าให้ฟัง สมัยก่อน ผมมีลูกชายอยู่คนนึง อายุประมาณคุณนี่แหละ เค้าได้ไปซื้อบริการจากผู้หญิงหากินในบาร์ทางบางพลัด หลังจากวันนั้นมา สามเดือน เค้าก็จากไป เพราะว่า ถุงยางอนามัยแตกและติดเชื้อเอดส์”
“เสียใจด้วยนะครับผู้การ”
“ไม่เป็นไรครับ แต่ผมว่าน้องของคุณยังโชคดีกว่าลูกผม ผมดูภาพน้องของคุณในเฟสบุ๊กของคุณ เธอน่ารักมาก ๆ น่ารักรักและสวยแบบใส ๆ ของเด็ก ม.ปลายทั่วไป แต่เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์จึงทำให้เป็นแบบนี้ แต่ผมยังสงสัยอยู่อย่างนึงว่า คุณไม่ได้สอนให้น้องของคุณมีประสบการณ์หรอกเหรอ เกี่ยวกับแบบนี้”
“ผมยอมรับเลยนะครับว่า ผมไม่ได้สอน เพราะ ไม่มีเวลา
มากพอ”
“ผมเข้าใจดี คุณเป็นตำรวจที่ทุ่มเทมาก ในหน้าที่การงานแต่การที่คุณไม่มีเวลาให้กับครอบครัว บางครั้งมันก็เป็นผลเสีย คุณจะต้องปรับเวลาของคุณใหม่ เผื่อเวลาไว้สำหรับครอบครัวของคุณด้วย”
“ครับท่าน ขอบคุณครับสำหรับแนะนำ”
“ของขวัญชิ้นนี้ ผมฝากไปให้น้องของคุณด้วย เป็นกำลังใจให้”
“ครับท่าน”
ต่อมา
“เป็นไงมั่งสิทธิ์ โดนผู้การว่ารึป่าวอ่ะ” แจ๊คถาม
“โดนตำหนิล่ะสิวะ”
“ไม่เป็นไรนะ อย่าคิดมากกับเรื่องนั้น” ตำรวจหญิงรุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้นพลางตบบ่าสารวัตรสิทธิ์เบา ๆ
ด้านหน้าโรงเรียนโสภามานุสรณ์
“ไหม ทำไรอยู่อ่ะ” เพื่อนคนหนึ่งถามเมื่อเห็นไหมยืนอยู่คนเดียว
“รอพี่อ่ะ”
“แล้ววันนี้ไม่กลับบ้านกับพี่ต้นเหรอ”
“พี่ต้นเค้าไปธุระอ่ะ”
“อ๋อ”
“เฮ้อ วันนี้ทำไมมันซวยแบบนี้วะ โดนย้ายเข้ากรุเลย เพราะไอ้เหี้ยสิทธิ์ตัวเดียว” ไหมกับเพื่อนหันไปทางต้นเสียง ก็พบกับตำรวจสองคนในเครื่องแบบกำลังเดินผ่านมาทางนี้
“ทำไมวะ”
“ก็วันเนี้ย ไอ้สิทธิ์มันโมโหที่ว่าฉันพูดเกี่ยวกับข่าวหน้าหนังสือพิมพ์ที่น้องมันท้องอ่ะ แม่ง ต่อยกูซะเลือดพุ่งเลย”
“อ๋อ น้องมันอ่ะ ชื่อไหมไง สมแล้วแหละ ความผิดของพี่มันด้วย ไม่รู้จักสั่งสอนน้อง แล้วทีนี้ พอน้องท้องขึ้นมาก็นั่ง
โอดครวญ เค้าสมน้ำหน้ากันทั่วไป ไม่เป็นไรหรอกว่ะ ชาติ คิดว่า ทำบุญทำทานไปเหอะ”
“เออ นั่นสิวะ” เมื่อตำรวจทั้งสองคนเดินผ่านและไปขึ้นรถที่จอดอยู่ใกล้ ๆ แล้ว ไหมก็หน้าซีดลงทันที
“ไหม เป็นความจริงเหรอ”
“แล้วถ้าสมมุติว่าจริง เตยจะเลิกคบเรามั๊ยอ่ะ” ไหมพูดขึ้น น้ำตาใส ๆ ของเธอนั้นก็ไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้าง
“ใจเย็น ๆ ก่อนนะ คนเราผิดพลาดกันได้”
“เดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“โอเค”
หลังจากนั้น ไหมก็หายไปตลอดกาล จนกระทั่งสารวัตรสิทธิ์ขับรถมาจอดด้านหน้าโรงเรียน พบเพียงแค่ เตย ยืนอยู่คนเดียว
“พี่นัด หวัดดีค่ะ” เตยยกมือไหว้
“หวัดดีจ๊ะ ไหมออกมารึยังอ่ะ”
“ไหมไปเข้าห้องน้ำนานแล้วอ่ะค่ะ แล้วก็ไปไหนไม่รู้ โทรศัพท์ก็ปิดด้วยอ่ะ”
“แล้วเตยกลับกับใครอ่ะ”
“เตยกะว่าจะนั่งรถกลับเองอ่ะค่ะ”
“เอาแบบนี้ เดี๋ยวกลับพร้อมพี่ เดี๋ยวพี่ไปส่ง แต่ว่าตอนนี้ เข้าไปหาไหมกันก่อนดีกว่า ขึ้นรถพี่มาเลย” สารวัตรสิทธิ์พูดขึ้นพลางเปิดประตูรถด้านข้างคนขับให้เตยขึ้น
“ค่ะ” เตยรับคำและกระโดดขึ้นรถสารวัตรสิทธิ์
หลังจากที่ให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์ประกาศแล้ว และเดินตามหาไหมรอบโรงเรียน ทุก ๆ ห้องแล้ว ก็ไม่มีวี่แววของไหม
“พี่นัด ทำยังไงดีล่ะคะ”
“เดี๋ยวพี่จะลองโทรหาไหมอีกทีนึงนะ”
“ค่ะ”
“ขอโทษค่ะ ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้ค่ะ”
“โทรไม่ติดอ่ะ”
“แย่แล้วอ่ะ”
“เดี๋ยวพี่จะลองโทรกลับไปที่บ้านพี่อีกครั้งนึงก่อน”
“ค่ะ”
บ้านสารวัตรสิทธิ์ / โรงเรียนโสภามานุสรณ์
“สวัสดีค่ะ บ้านอิ่มบรรจงค่ะ”
“แม่ครับ ตอนนี้น้องไหมกลับมาบ้านยังอ่ะครับ”
“ยังเลยน่ะลูก ทำไมเหรอ”
“ไหมหายตัวไปครับแม่”
“อะไรนะ จริงเหรอ หาดูดียัง”
“ผมหากับเพื่อนของน้องไหมแล้วก็ภารโรงในโรงเรียนนั้นมาสองชั่วโมงแล้วครับ ยังไม่มีวี่แววอะไรเลย”
“งั้น เดี๋ยวแม่โทรบอกพ่อก่อนก็แล้วกันนะ”
“ครับแม่”
ในใจของสารวัตรสิทธิ์นั้นวุ่นวายอย่างมาก เพราะเขากลัวว่า ไหมจะเป็นอันตราย ตอนนี้ทาง สน.ปทุมวันรับเรื่องแจ้งความไว้แล้ว แต่ก็ยังไม่มีความคืบหน้า
กองบังคับการกองปราบปราม ในวันต่อมา
สิทธิ์นั้นเอารูปของไหมมานั่งดูบนโต๊ะทำงาน สีหน้าของเขาในตอนนี้เคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัดเลยก็ว่าได้ แต่ก็ไม่มีใครสนใจเขา จนกระทั่ง ตำรวจหญิงรุ่นพี่เอาข่าวในหนังสือพิมพ์มาให้เขาอ่าน
“สิทธิ์ ๆ ลองอ่านข่าวนี้ดูสิ”
“ผมอ่านไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วครับ”
“ใจเย็น ๆ นะ”
“ผมไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วยเหมือนกัน”
“น้องไหมเค้าอาจจะเครียดอ่ะ แต่พี่ว่านะ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น”
“พี่คิดว่าเป็นอะไรเหรอครับ”
“สังคมอาจจะไม่ยอมรับเค้าไง”
คืนวันนั้น เขาโพสข้อความลงในเฟสบุ๊กของไหม
“ไหมจ๋า พี่ไม่รู้หรอกนะว่าไหมจะเจออะไรมาบ้าง แต่ตอนนี้ พี่ขอให้ไหมกลับมาหาครอบครัวเถอะนะ เราจะมาช่วยกันแก้ไขปัญหา พี่ขอร้องนะ ถ้าไหมรักพี่ชายคนนี้จริง ๆ ขอให้ไหมทำเพื่อพี่ซักครั้งได้มั๊ย”
สามวันต่อมา ไหมได้ใช้โทรศัพท์ของตัวเองเล่นเฟสบุ๊ก ก็เจอกับโพสที่สารวัตรสิทธิ์โพสไว้บนกระดานข้อความของเธอ
“พี่นัดไม่ต้องห่วงไหมหรอกค่ะ ไหมดูแลตัวเองได้” ไหมโพสตอบกลับไป
สน.ปทุมวัน
“พ่อครับ พ่อได้ข่าวน้องไหมมั่งรึป่าวครับ”
“ไม่ได้เลยลูก”
“ไปไหนของเค้านะเนี่ย พ่อครับ เรื่องนี้ผมบอกตรง ๆ นะครับ ผมจนปัญญาแล้วจริง ๆ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง”
“พ่อคิดว่า การที่ไหมหายตัวไปอ่ะ เค้าน่าจะมีอะไรซักอย่างนึง ที่ลึกล้ำ เกินกว่าที่พวกเราจะรู้”
“ต้องเป็นเรื่องนั้นแน่นอน” สารวัตรสิทธิ์พูดแล้ว น้ำตาใส ๆ ของเขานั้นก็ไหลรินออกมาจากตาทั้งสองข้าง
“สิทธิ์ ๆ ไหมโพสพนกระดานข้อความในเฟสบุ๊ก” เพื่อนของเขาคนหนึ่งที่ประจำอยู่ สน.ปทุมวันเรียกเขา
“ไหน ๆ ๆ” เขาลุกจากเก้าอี้แล้ววิ่งไปที่หน้าโน้ตบุ๊กของเพื่อนพร้อมกับพ่อ
“พี่นัดไม่ต้องห่วงไหมหรอกค่ะ ไหมดูแลตัวเองได้” สิทธิ์อ่านขึ้น
“เดี๋ยวพ่อโทรหาไหมก่อน”
“ขอโทษค่ะ ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้ค่ะ”
“หายไปไหนของเขาเนี่ย”
พักกลางวันของวันนี้ สารวัตรสิทธิ์กำลังเดินซื้อของอยู่ในตลาด และเขาก็เจอเจน แฟนของเขานั่นเอง
“อ้าว พี่นัด มาซื้อของเหรอคะ”
“จ๊ะ มาซื้อของ”
“เจนเสียใจด้วยนะคะ เรื่องน้องไหม”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ”
“พี่นัด ๆ นั่นน้องไหมรึป่าวอ่ะ”
“ไหน ๆ”
“นั่นไงคะ” เจนชี้มือไป
“ใช่จริง ๆ ด้วย เจน ๆ แอบตามไปห่าง ๆ ดีกว่ามั๊ย”
“ค่ะ ๆ”
“ไปกัน เร็ว”
และแล้ว เขาก็พบว่า ไหมนั้น ไปนั่งอยู่คนเดียวทางริมน้ำใกล้ ๆ สถานีรถไฟ
“เจน ๆ เดี๋ยวเจนเดินเข้าไปหาน้องไหมก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะแอบดูอยู่ห่าง ๆ”
“ได้ค่ะ”
ต่อมา
“น้องไหม” ไหมหันหลังไป ก็พบกับเจน
“พี่เจน”
“จ๊ะ พี่เอง”
“พี่เจนมาได้ไงคะเนี่ย”
“เดี๋ยวพี่จะบอกจ๊ะ แต่ว่า ไหมบอกพี่ได้มั๊ย ว่า ทำไมไหมถึงหนีออกจากบ้านมา” เจนนั่งลงข้าง ๆ ไหม แล้วก็ กอดเอวไหม
“ไหมเป็นผู้ทำลายชื่อเสียงครอบครัวค่ะ เมื่อเย็นวันนั้น ไหมเห็นตำรวจสองคนเค้าพูดถึงพี่นัดอ่ะค่ะ แล้วเค้าก็พาดพิงมาถึงไหมด้วย ใช้คำพูดนี่ ที่เรียกว่า รุนแรงมากเลยอ่ะค่ะ” ไหมพูดขึ้นแล้วก็ร้องไห้ออกมา
“อย่าคิดมากนะจ๊ะ คนเราอ่ะ มีโอกาสทำผิดได้ ไหมอ่ะ ทำไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์แค่นั้นเองนะ มันก็เหมือนกับที่ว่า เราทดลองอะไรซักอย่างนึงแหละจ๊ะ แต่ว่า มันนำผลร้ายมาให้กับเรา จริงมั๊ย”
“มันเป็นบทเรียนที่ราคาแพงสำหรับไหมเลยอ่ะค่ะ ไหมเป็นผู้ทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งครอบครัว ตัวเอง”
“แต่ไหมก็ยังสามารถกลับมาแก้ไขได้นะจ๊ะ ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยหนิ ใช่มั๊ย” ไหมเงียบ ไม่พูดอะไร
เจนจึงพูดต่อไปว่า “ไหมฟังพี่นะจ๊ะ คนเรา ทำผิด สังคมย่อมให้อภัยนะ ทุกคนพร้อมให้โอกาสไหมเสมอ พี่คิดว่านะ ไหมคงเห็นโพสของพี่นัดแล้ว ในเฟสอ่ะจ่ะ พี่นัดเขาเป็นห่วงไหมมากเลยนะ” ไหมร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่ได้แล้ว เจนเอามือมาปาดน้ำตาที่แก้มของไหม “อย่าคิดมากนะจ๊ะ คนเก่ง” เจนกอดไหม แล้วไหมก็กอดเจน
“พี่เจนพูดถูกต้องที่สุดนะ” สารวัตรสิทธิ์เดินออกมา “คนเราทำผิดพลาดกันได้ เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ถ้ายอมรับผิด สังคมก็ย่อมให้อภัยไม่ใช่เหรอ น้องไหม” สารวัตรสิทธิ์นั่งลงข้าง ๆ ไหม “ร้องไห้อีกแล้ว เข้มแข็งหน่อยสิจ๊ะ น้องคนนี้หนิ”
สิทธิ์พูดพลางเอามือขยี้หัวไหมเล่น
“ไหมขอโทษค่ะพี่นัด” ไหมยกมือไหว้แล้วก็กอดสารวัตรสิทธิ์ สารวัตรสิทธิ์กอดไหมตอบพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไรนะ น้องไหม เดี๋ยวเราจะมาช่วยกันแก้ไขปัญหานะ แต่ไหมต้องสัญญากับพี่ก่อน ว่า ไหมจะเลิกอ่อนแอ จะเลิกร้องไห้ เข้าใจ๋”
“ค่ะ พี่ชาย”
“ไหมยังเป็นคนดีของพี่เสมอนะจ๊ะ” พี่เจนพูดพลางเอามือมาจับหัวไหม
“พี่นัด เดี๋ยวพี่นัดไปไหนต่อเหรอคะ” ไหมถามขึ้น
“เดี๋ยวพี่จะไปซื้อของที่ห้างอ่ะจ๊ะ ไปด้วยกันกับพี่นะ”
“ค่ะ พี่นัด”
“เจนก็ไปด้วยกันกับพี่ดิ”
“ค่ะ เจนกะว่าจะไปซื้อของพอดีเลย แล้วก็มาเจอพี่นัดอ่ะค่ะ”
“จ้า”
ห้างเทสโก้ โลตัส เขตลาดพร้าว
“ไหมอยากกินอะไรเอ่ย วันนี้” สิทธิ์ถามขึ้น
“ก็ แล้วแต่พี่นัดค่ะ ไหมกินได้หมด”
“แหม มักน้อยนะเนี่ย น้องคนนี้” สิทธิ์พูดพลางเอามือขยี้หัวไหมเล่น
“555 ก็มีมั่งสิคะ”
แต่แล้ว สิทธิ์ก็ไปเจอกับคู่อริเก่าที่เพิ่งโดนย้ายเข้ากรุไป
“เฮ้ย ๆ นั่นไง ๆ ไอ้สิทธิ์กับน้องของมันที่หนีออกจากบ้านอ่ะ”
“ไปเยาะเย้ยมันดีกว่า”
“ว่าไง พรรคพวก เจอน้องสาวแล้วเหรอ” สารวัตรอภิชาตพูดขึ้น
“พี่จะเอายังไงกับผมอีกอ่ะ”
“ฉันบอกแกตรง ๆ นะเว้ย ว่าฉันอยากจะฆ่าแกมากจริง ๆ ว่ะ ที่แกทำให้ฉันโดนย้ายเข้ากรุเนี่ย”
“แหม น้องสาวคนนี้ น่ารักไม่เบานะเนี่ย แต่น่าเสียดาย ไม่น่าท้องก่อนเร้ย 5555”
“พี่น้องครับ ดูสองคนนี้ให้ดีนะครับ ที่เป็นข่าวพาดหัวหน้าหนังสือพิมพ์ น้องสาวท้อง หนีออกจากบ้าน คนพี่ ก่อเรื่องชกเพื่อนร่วมงานครับ” สารวัตรอภิชาตพูดในเชิงประชาสัมพันธ์ให้คนมามุงดู
“ฮึ้ย ๆ นั่นไง สารวัตรสิทธิ์กับน้องที่ท้องอ่ะ ไม่น่าเลยเนาะ สอนน้องยังไงอ่ะ”
เมื่อคนมุงดูมากขึ้นเรื่อย ๆ เจนก็เตรียมที่จะพาน้องไหมหนี แต่ว่า ก็มีคนมาขวางเอาไว้ ส่วนสารวัตรสิทธิ์เมื่อทนไม่ไหวเอามาก ๆ เขาก็พูดขึ้นด้วยเสียงอันดัง
“พี่ชาติ ผมขอถามพี่จริง ๆ เถอะนะ ผมอยากจะถามพี่ว่า พี่มันเป็นลูกผู้ชายรึป่าว ที่ทำแบบเนี้ย”
“ลูกผู้ชายดิวะ ไม่เหมือนอย่างแกหรอก สอนน้องยังไง ให้น้องท้องก่อนวัย นี่เหรอวะ พี่ชายที่ดี”
“ผมไม่ได้หมายความถึงแบบนั้น เพียงแต่ผมอยากจะถามว่า พี่ภูมิใจมากเลยเหรอ ที่เหยียบย่ำซ้ำเติมคนอื่นที่ทำผิด แล้วผมอยากจะถามพี่ว่า ไอ้คดีท้องก่อนวัยอันควรที่พวกเราเคยทำกันมาอ่ะ พี่เคยวิเคราะห์สาเหตุ และทางแก้ไขปัญหามั๊ย ที่ว่าจะให้ไอ้คดีพวกนี้มันลดน้อยลง พี่เคยคิดมั๊ยครับ”
“ทำไมวะ แกกับฉันก็รู้กันดีอยู่ไม่ใช่เหรอ ว่า เด็กมันท้องเพราะเด็กมันไม่รักดี โบราณเค้าเรียกว่า ชิงสุกก่อนห่ามอ่ะ แกเข้าใจมะ” ไหมได้ยินก็ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว เจนเห็นไหมร้องไห้แล้ว เธอก็เอามือมาปาดน้ำตาที่แก้มของไหม แล้วก้อ กอดคอไหม
“เหรอครับ ผมคิดว่าชีวิตนี้พี่ก็คงได้แต่โทษเด็ก ไม่เคยโทษผู้ใหญ่มั่งเลยเหรอครับ หรือพี่คิดว่า เด็กน่าจะเรียนรู้ด้วยตัวเองได้ว่า อะไรผิด อะไรถูก โดยที่ว่าเราไม่ต้องสอน ผมว่า มันเวอร์ไปนะครับ”
“ถ้าคนเรามันคิดเป็นอ่ะ มันจะทำทำไมวะ”
“แล้วคำพูดที่ว่า พ่อแม่มีหน้าที่อบรมเลี้ยงดูให้ลูกเป็นคนดี เค้าจะมีใช้มาจนถึงทุกวันนี้เหรอครับ ผมขอถามมั่ง ต่อหน้าผู้คนที่อยู่ตรงนี้เลย ถ้าเป็นลูกของพี่ หรือว่าเป็นน้องของพี่ พี่จะทำยังไง คงใบ้แดกอ่ะดิ เพียงแต่ว่า เวลานี้ เด็กคนอื่น ๆ ที่เค้าไม่ได้เป็นอย่างนั้นอ่ะ เค้าโชคดีกว่าน้องของผม และคนอื่น ๆ ที่ท้องก่อนวัยอันควรด้วย แต่ถ้ามันเกิดขึ้นมาแล้ว เราจะทำยังไงล่ะครับ เราควรด้วยเหรอ ที่ว่าจะเหยียบย่ำซ้ำเติมคนที่ทำผิด เพียงแต่ว่า หลาย ๆ คนที่ท้อง อาจจะทำไปโดยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ หรือไม่มีประสบการณ์ เหมือนอย่างน้องผมนี่ไง” คำพูดของสารวัตรสิทธิ์นั้นได้ไปแทงใจดำของใครหลาย ๆ คนที่คิดจะประณามไหมว่าชิงสุกก่อนห่ามเข้าอย่างจัง “ทุก ๆ คนครับ ใครก็ตามนะครับ ที่มีญาติ มีน้อง หรือมีลูก ผมอยากจะให้ใช้กรณีของน้องผมเป็นตัวอย่าง ว่าพวกคุณต้องให้ความรัก ความอบอุ่น กับลูกของคุณให้มาก ๆ แต่ที่น้องของผมเป็นแบบนี้ มันขึ้นอยู่กับผมด้วยส่วนหนึ่ง ที่ผมไม่ได้สอนให้รู้จักเรื่องเพศมากพอ และผมเชื่อว่า ใครหลาย ๆ คนก็น่าจะเป็นแบบผม มันก็อาจจะจริงอยู่ส่วนหนึ่งครับ
ที่ว่า รู้ว่าผิด แล้วยังทำ อันนั้นมันก็มี ผมไม่เถียง แต่ที่มันเป็นปัญหาสังคมได้ถึงทุกวันนี้ มันไม่ใช่เพราะว่าพวกเค้ารู้ว่าผิดแล้วยังทำหรอกครับ พวกเค้าแค่หลงผิด เพราะไม่มีประสบการณ์ อยากรู้อยากเห็น แล้วเราล่ะครับ คนเป็นพ่อ เป็นแม่ ก็ต้องให้ลูกมีประสบการณ์ ดูแลลูกให้มาก ๆ แค่นี้แหละครับ ลูกก็ไม่หลงทางแล้ว”
“ขออภัยครับสารวัตร ผู้การมาครับ” ลูกน้องคนหนึ่งที่เฝ้าร้านทองอยู่ในห้องนั้นเดินมาบอก
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย” ผู้การถาม
“ไม่มีอะไรครับ ผู้การ แค่ เรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อย” สารวัตรอภิชาตบอก
“แน่ใจเหรอ แต่ผมเห็นคนหน้าห้างเค้าบอกว่ามีตำรวจสองคนกำลังเถียงกันอยู่ในห้างนะ แล้วจะเป็นใครไปได้อีกล่ะ นอกจากพวกคุณ”
“ผู้การคะ พี่คนนี้อ่ะค่ะ เริ่มก่อน” ไหมชี้มาทางสารวัตรชาติ “เค้ามาแขวะพี่หนูก่อนเลยค่ะ แล้วก็ เรียกให้คนมาดูด้วย”
“สารวัตรอภิชาต คุณมีอะไรจะพูดอีกมั๊ย” ผู้การถาม
“ผมขอโทษครับผู้การ”
“เย็นนี้พบผมที่ห้องผมด้วย สารวัตรประสิทธิ์ พาน้องของคุณมาหาผมด้วย”
“ครับผู้การ”
“น้องไหม เย็นนี้ผู้การมีอะไรเซอร์ไพร้นิดนึงนะ”
“อะไรเหรอคะ”
“เดี๋ยวเย็นนี้รู้จ๊ะ”
“555 ขอบคุณค่ะ” ไหมยกมือไหว้ผู้การแล้วผู้การก็ยกมือรับไหว้
“จ้า”
เย็นวันนั้นหลังจากที่สารวัตรชาติพบผู้การเสร็จแล้ว ไหมกับสารวัตรสิทธิ์ก็เข้าพบผู้การต่อ
“ว่าไง น้องไหม เป็นไงมั่ง พักนี้” ผู้การถาม
“ก็ ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ แต่ว่า รู้สึกเสียใจมาก”
“อย่าคิดมากนะ คนเราทำผิดพลาดกันได้ เพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ อันนี้ เป็นของที่ผู้การฝากมานะ ให้กำลังใจ สู้ ๆ นะ”
“ขอบคุณค่า”
“จ้า”
“ขอบคุณผู้การนะครับ” สารวัตรสิทธิ์ยกมือไหว้ผู้การ
“ครับ ๆ ยินดีครับ” ผู้การยกมือรับไหว้ “คุณก็ อย่าหักโหมงานมากนะ ให้เวลากับน้องคุณบ้าง”
“ครับ ผู้การ งั้น ผมลานะครับ”
“สวัสดีค่ะ”
ข้างนอก
“พี่นัด ผู้การว่าอะไรรึป่าวคะ” เจนถามขึ้น
“ก็ เปล่า แค่เค้าฝากของมาให้น้องไหมอ่ะ”
“อ๋อ เจนก็เป็นห่วงแทบแย่ นึกว่าจะโดนว่าซะอีก”
“5555”
“โชคดีจังเลยนะเราเนี่ย ที่มีแต่คนเห็นใจ” เจนพูดขึ้น
“5555 โชคดีหรือว่าโชคร้ายคะ ที่ว่า ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้” ไหมถาม
“ยังไม่สายเกินแก้หรอกน่า น้องไหม เชื่อพี่” สิทธิ์โอบไหล่ไหม
“ค่า พี่ชายคนเก่ง ไหมขอบคุณมากเลยนะคะ พี่เจน พี่นัด ที่พี่ ๆ ไม่ทิ้งไหมไปไหนเลย”
“พี่จะทิ้งน้องสาวที่น่ารักแบบนี้ได้ลงเหรอ น้องไหม” สารวัตรสิทธิ์พูดแล้วก็กอดไหม
................................................................................................................
Dreammerize เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 พ.ค. 2555, 21:35:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 พ.ค. 2555, 21:35:56 น.
จำนวนการเข้าชม : 1409
| << ฐานันดรรัก |