World the War สงครามรัก เผาผลาญหัวใจ
'เธอ'...ผู้ที่ใครต่อใครตาพากันหลีกหนี 'เขา'...ผู้ที่มีรอยยิ้มดั่งแสงอาทิตย์ที่ใครต่อใครต่างพากันมาหลุมล้อม จะเกิดอะไรขึ้น...เมื่อเขากลับสนใจเธอผู้ที่ใครต่อใครต่างพากันกลัว!!
Tags: โรแมนติก คอมเมดี้ & บู๊
ตอน: CHAPTER II : โชคชะตา
KUMO CLUB 6.00 P.M. @ ห้องแต่งตัว
หลังจากเลิกเรียนแล้ว ฉันก็ตรงดิ่งกลับคอนโดฯ ของตัวเองทันทีเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนักเรียนเป็นชุดไปรเวทธรรมดาๆ แล้วจัดการทำงานบ้านอย่างเร่งรีบเพื่อให้ทันเวลาในการเข้าทำงานพิเศษ เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็มุ่งหน้าไปที่คลับคุโมะทันทีในเวลาก่อนเริ่มงานในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า
“ฮ้าย~ อุสะจัง~” เสียงหวานใสดังขึ้นจากทางด้านหลังของฉัน ก่อนที่จะมีมือคู่หนึ่งลอดเข้ามาใต้แขนของฉันแล้วสัมผัสเข้าที่หน้าอกเปลือยเปล่าของฉันเข้า
หมับ...
“หวะ...เหวอ”
“กรี๊ด~ หน้าอกใหญ่จังเลยอุสะจัง แถมยังนุ่มนิ่มอีกตะหาก กรี๊ดๆ” ฉันหันไปมองใบหน้ายิ้มแย้มของ ‘ฮารุกะ มินะ’ ที่กำลังลูบคลำหน้าอกของฉันอย่างเริงรื่นด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อทีละนิดๆ
“มินะซัง...กรุณาปล่อยมือด้วยนะคะ” ฉันเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะพยายามเบี่ยงตัวออกพร้อมทั้งแกะมือตุ๊กแกนั่นออกจากหน้าอกไปด้วย แต่เธอกลับส่ายหน้าไปมา แล้วเข้ามาเบียดชิดฉันเข้าไปอีก
ฮารุกะ มินะ...เด็กสาววัย 21 ปี มีรูปร่างหน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู ใบหน้าเรียวรูปไข่นั่นรับกับผมยาวสลวยที่ยาวถึงกลางหลังสีน้ำตาลแดง นัยน์ตาสีแดงสดดูลึกลับ น่าหลงใหล และน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน รูปร่างบอบบางอ้อนแอ้นน่าสัมผัส ทุกอย่างที่เป็นเธอล้วนทำให้ผู้ชายมากมายต่างพากันตกหลุมรักเอาได้ง่ายๆ
“มินะซังคะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยอีกครั้ง มินะที่กำลังสนุกสนานไปกับไซส์หน้าอกของฉัน ทำหน้ามู่ทู่ก่อนจะยอมผละออกจากตัวฉันไป
“โธ่~ อุสะจังนี่ไร้อารมณ์ขันจริงๆ เลยน้า~” มินะทำแก้มป่องก่อนจะเดินตรงไปยังตู้ล็อคเกอร์ของตัวเอง ฉันละสายตาไปจากเธอก่อนจะหยิบบราเซียร์ออกมาใส่ก่อนจะตามด้วยชุดสาวเสิร์ฟของคลับแห่งนี้
ฉันก้มหน้าลงมองหน้าอกของตัวเองก่อนจะหันไปมองทางด้านมินะที่ตอนนี้กำลังถอดสายบราฯ ออกอย่างไม่ทันระวังตัวเอง
อืม...นี่ฉันกำลังจะทำอะไรล่ะเนี่ย เฮ้อ~
7.00 P.M.
“รับอะไรดีคะ...นายท่าน” ฉันเดินออกมารับออเดอร์จากลูกค้ารายแรกที่อยู่ในโซน VIP ด้วยถ้อยคำที่ใช้พูดจนติดปาก ทางคลับแห่งนี้สาวเสิร์ฟทุกคนจะเรียกลูกค้าผู้ชายว่า ‘นายท่าน’ และลูกค้าผู้หญิงว่า ‘คุณหนู’ เพื่อเป็นการให้เกียรติพวกเขา
“ขอบลัดดีแมรี 3 ที่ น้ำแข็ง 1 ถัง แล้วก็...”
“...” ฉันก้มหน้าก้มตาจดรายการที่เขาสั่งอย่างขมักเขม่น โดยไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าลอบมองฉันด้วยสายตาแทะโลมขนาดไหน
“ขอเธอสักคนละกันนะ” เขาบอกรายการสุดท้ายด้วยน้ำเสียงกระเส่าๆ พร้อมกับยื่นมือมาสัมผัสต้นขาฉันอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเริ่มลูบไล้ไปทั่วอย่างถือวิสาสะ
ฉันปิดสมุดจดรายการใส่กระเป๋ากระโปรงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อย่างสงบใจเพื่อไม่ให้ตัวเองทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเจอเรื่องแบบนี้ แต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้งไปที่ฉันจะยับยั้งอารมณ์ของตัวเองได้
เพียะ...
“ขอประทานโทษนะคะ ฉันจะทวนรายการที่สั่งอีกครั้งนะคะ” ฉันปัดมือปลาหมึกนั่นออกจากต้นขาของตัวเองอย่างแรง ก่อนจะชักเท้าถอยหลังไปก้าวหนึ่งให้ห่างจากเขาพร้อมกับหยิบเอาสมุดจดรายการนั่นออกมาเพื่อทวนรายการที่สั่งอีกครั้ง
“ขอทวนรายการนะคะ...บลัดดีแมรี 3 ที น้ำแข็ง 1 ถัง”
“แล้วก็เธอ” เขาพูดแทรกขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ยังคงแสดงความหื่นกามลามกใส่ฉันไม่เลิก แต่ฉันก็ยังคงทำเมินไม่สนใจอะไรทั้งนั้นก่อนจะโค้งตัวลงเป็นคำขอตัวและเดินออกมาโดยไม่สนใจสายตานั่นอีก ฮึ! น่าขยะแขยงจริงๆ!!
ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว ในร้านตอนนี้จึงกำลังวุ่นวายสุดๆ เพราะลูกค้าในช่วงเวลานี้จะเข้ามาเยอะเลยล่ะ ฉันและสาวเสิร์ฟคนอื่นๆ ในคลับคุโมะแห่งนี้จึงวุ่นวายกันสุดๆ กับการบริการลูกค้าทุกคน จนไม่ทันได้ต้อนรับหน้าลุกค้ากันเลย และเพราะเหตุนี้จึงเหมือนเป็นถ้ำที่ไร้ซึ่งเสือคอยคุ้มกัน และในขณะที่ฉันกำลังสาละวนอยู่กับการเสิร์ฟอาหารให้ลูกค้าท่านหนึ่ง จู่ๆ ก็เกิดเสียงดังเอะอะขึ้นที่ชั้นล่างสุดนั่น
“ยัยนั่นอยู่ที่ไหน...ฮะ!!?” เสียงทุ้มเข้มตวาดลั่นจนได้ยินกันทั่วทั้งคลับ ฉันที่อยู่บนชั้นโซน VIP รีบวิ่งมาชะโงกหน้าดูเหตุการณ์ข้างล่างที่ระเบียงชั้น VIP แห่งนี้ ก็พบว่ามีกลุ่มชุดดำกลุ่มใหญ่เข้ามาอาละวาดคลับแห่งนี้ พร้อมตะโกนโหวกเหวกโวยวายถามหาใครก็ไม่รู้ แถมเจ้าคนตัวใหญ่ที่สุดนั่นยังเข้าไปกระชากคอเสื้อของคุณผู้จัดการร้านขึ้นมาเขย่าไปมาจนหัวสั่นคลอนพร้อมถามหาใครบางคนไปด้วย
ฉันซึ่งเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งลงมาชั้นล่างอย่างว่องไว เพื่อยับยั้งเหตุการณ์นี้ที่อีกไม่นานการเกิดการจลาจลขึ้นได้
“หยุดนะ!!” ฉันตะโกนห้ามทันทีเมื่อเห็นชายร่างใหญ่คนเดิมนั่นเตรียมจะขว้างร่างของผู้จัดการร้านที่ตอนนี้สลบไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วเข้าที่ผนังร้านด้านข้างนั่น เจ้าพวกชุดดำนั่นที่อยู่แถมนั้นหันมามองตามเสียงร้องห้ามของฉันอย่างพร้อมเพียงกัน เจ้าคนตัวใหญ่นั่นวางร่างผู้จัดการลงก่อนจะเดินตรงมายังฉันด้วยสีหน้าแบบไหนฉันไม่อาจรู้ได้เลย แต่เพราะอะไรไม่รู้ที่ลางสังหรณ์มันบอกว่ากลุ่มคนตรงหน้านี้อันตรายมากๆ
นี่มัน...อะไรกัน รู้สึกไม่ดีจริงๆ
“ในที่สุดก็เจอตัวสักทีนะ...อุมิคาวะ อุซากิ”
“...!!” ฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ก้าวเท้าถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว นี่มันหมายความว่ายังไงกัน? ทำไมคนพวกนี้ถึงรู้จักชื่อของฉันได้ล่ะ!?
ระหว่างที่ฉันกำลังสงสัยกับคำพูดเมื่อครู่นี้ ก็มีชายชุดดำคนหนึ่งพุ่งตัวตรงเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็วก่อนจะส่งหมัดตรงเข้ามาที่ใบหน้าของฉันเข้า แต่ฉันที่มีสัญชาตญาณด้านศิลปะป้องกันตัวเป็นเลิศก็ไหวตัวทัน หลบหมัดนั่นไปทางด้านข้างอย่างรวดเร็วก่อนที่หมัดนั่นจะทันโดนใบหน้าฉันได้
คนพวกนี้เป็นใครกัน...ต้องการอะไรจากฉันกันแน่!
พอเจ้าคนชุดดำคนนั้นเริ่มทำการุกจู่โจม คนอื่นๆ ที่เป็นพวกของมันก็เริ่มทยอยพุ่งตัวเข้าหาฉันอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันให้ฉันได้ตั้งตัวเลยสักนิด ก่อนจะส่งหมัดเข้าใส่ฉันกันอย่างไม่ยั้งมือ ฉันจึงได้แต่ปัดป้องกระบวนท่าพวกนั้นเอาไว้ และคอยสอดส่องสายตามองหาช่องทางออกจากวงล้อมนี้
ทำยังไงดี...ฉันควรทำยังไงดี
ฉันสอดส่องสายตามองหาช่องทางไปเรื่อยๆ แล้วคอยหลบการโจมตีพวกนั้นไปด้วย ก็พบเข้าที่จุดๆ หนึ่งเข้า จุดอ่อนของเจ้าคนร่างใหญ่นั่น!
พลั่ก!!
ฉันย่อตัวลงในช่วงจังหวะที่มีช่องว่างก่อนจะตวัดขาเป็นวงกลมตัดเข้าที่ขาของเจ้าร่างใหญ่นั่นทันทีที่มีโอกาส เจ้าคนตัวใหญ่ล้มลงทันที ทำให้เปิดช่องว่างขนาดใหญ่ในการหลบหนีของฉัน แต่พอฉันพุ่งตัวออกจากวงล้อมนั้นได้ ชายชุดดำคนแรกที่พุ่งตัวเข้าใส่ฉันนั้น จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของฉัน ก่อนจะจับฉันเอาไว้และเหวี่ยงร่างฉันไปกระแทกเข้าที่ผนังด้านข้างอย่างแรงโดนไม่ทันได้ตั้งตัวหรือหลบเลยสักนิดเดียว แล้วพุ่งตัวเข้ามาประชิดตัวฉัน แต่ฉันยกขาขึ้นตวัดเข้าที่สีข้างของเขาก่อนที่จะได้เข้าถึงตัวฉัน แล้วพุ่งตัวออกจากที่ตรงนั้นทันที
แย่ชะมัด...ขืนปล่อยไว้แบบนี้ คลับนี้ต้องพังยั้บไม่เป็นท่าแน่ๆ
พลั่ก!!
ฉันที่ไม่ทันได้ระวังข้างหลัง ก็กระเด็นไปกระแทกเข้าใส่เคาร์เตอร์บาร์อย่างรุนแรงก่อนจะพลิกตัวหันมาเผชิญหน้ากับคนที่ถีบยอดหลังของฉัน
พรึ่บ!
หมัดที่พุ่งตรงเข้ามาที่ใบหน้าของฉันหยุดชะงักด้วยฝ่ามือของฉันอย่างแน่น แต่เพราะคนตรงหน้าแรงเยอะมาก ฉันจึงต้องกดน้ำหนักไปฝ่ามือข้างนั้นมากยิ่งขึ้นแล้วดันออกไป มือที่เหลืออีกข้างก็ใช้ทีเผลอสวนหมัดตรงเข้าไปที่ใบหน้าจองคนตรงหน้าบ้าง...แต่ก็พลาดท่าโดนเขารวบหมัดเอาไว้ได้
ฮึ่ย!...แย่ล่ะสิ!
“หึๆ...สมแล้วที่เป็นทายาทของตระกูลอุมิคาวะ นายของพวกฉันนี่พลาดอย่างหนักเลยนะ ที่ไม่ยอมฆ่าเธอไปพร้อมกับครอบครัวเนี่ย”
“...!!” ฉันตกใจกับคำพูดของคนตรงหน้าจนทันรู้ตัวเลยว่าตัวเองได้เผลอปล่อยมือออกจากการขับกุมตั้งแต่เมื่อไหร่ และนั่นจึงเป็นการเปิดทางให้คนตรงหน้าได้ลงมือ เขาเอื้อมมือไปทางด้านหลังก่อนจะหยิบวัตถุแวววาวคมกริบที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อคลุมสีดำนั่นออกมาหมายจะปลิดชีวิตฉันลงตรงนี้
ฉันที่กำลังตกใจและยังมึนงงกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้นั้นก็ไม่ทันได้ตั้งตัวกับคมดาบที่กำลังจะฟาดฟันลงมันบนลำตัวของฉัน แต่ทว่า...
หมับ...
ตัวฉันลอยออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วตามแรงดึงจากฝ่ามือของใครบางคนที่ยื่นมือมาดึงฉันเอาไว้ ฉันที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็เซเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนนั่น กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ แบบผู้ชายลอยเข้ามาในจมูกของฉัน แขนที่ดูแข็งแกร่งโอบรัดร่างฉันเอาไว้แน่นกว่าเดิมในตอนแรก ฉันรู้สึกว่าคนตรงหน้าฉันกำลังทำอะไรยุกยิกๆ สักอย่างอยู่ข้างๆ ตัวฉัน
“นี่แก...” เสียงจากเจ้าชุดดำคนนั้นพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจ แต่ฉันไม่อาจมองเห็นอะไรได้เลยนอกจากภาพขาวๆ ตรงหน้า และกลิ่นเหงื่อที่ผสมอยู่ในกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ นี่
“รอแป๊บนึงนะ” เสียงทุ้มที่ดูคุ้นหูของฉันดังขึ้นใกล้ๆ บริเวณใบหู ลมหายใจร้อนๆ รินรดลงมาบนต้นคอของฉันอย่างสม่ำเสมอตามจังหวะการหายใจ ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างในร่างกายของฉันดูแปลกๆ ไป
ตู้ม!!
และไม่ทันได้รู้ตัว อยู่ๆ ก็เกิดเสียงดังตู้มขึ้นแล้วร่างของฉันก็ถูกคนตรงหน้าอุ้มหนีออกไปทันทีโดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งสติเลยสักนิด
แต่นั่นกลับทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด รู้สึกว่าอยู่ใกล้ๆ เขาแล้วปลอดภัยเหลือเกิน คนๆ นี้...ทำไมอยู่ด้วยแล้วถึงรู้สึก อบอุ่น...ปลอดภัยแบบนี้นะ ไม่เข้าใจเลย...ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
หรือว่านี่จะเป็น...โชคชะตาที่พระเจ้าสร้างคนๆ นี้ขึ้นมา เพื่อปกป้องผู้หญิงอ่อนแอคนนี้กันนะ
PuNeow เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 พ.ค. 2555, 22:03:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 พ.ค. 2555, 22:03:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 1306
| << CHAPTER I : ประธานนักเรียน |