World the War สงครามรัก เผาผลาญหัวใจ
'เธอ'...ผู้ที่ใครต่อใครตาพากันหลีกหนี 'เขา'...ผู้ที่มีรอยยิ้มดั่งแสงอาทิตย์ที่ใครต่อใครต่างพากันมาหลุมล้อม จะเกิดอะไรขึ้น...เมื่อเขากลับสนใจเธอผู้ที่ใครต่อใครต่างพากันกลัว!!
Tags: โรแมนติก คอมเมดี้ & บู๊
ตอน: CHAPTER I : ประธานนักเรียน
กริ๊ง! กริ๊ง!....ปุบ!!
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นจากข้างๆ หัวเตียงก่อนจะตามมาด้วยมอของฉันที่เอื้อมไปกดปิดมันเอาไว้พอดีอย่างอัตโนมัติ และเพราะเสียงนาฬิกาปลุกงี่เง่านั่นทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงไปที่ห้องน้ำโดยไม่ลืมคว้าผ้าขนหนูที่พาดไว้ที่ปลายเตียงติดมือไปด้วย
เอิ่ม...เรามาเริ่มทำความรู้จักกันก่อนในเวลาที่ฉันอาบน้ำอยู่ละกันนะ ฉันมีชื่อว่า ‘อุมิคาวะ อุซากิ’ คำว่า ‘อุซากิ’ เขียนด้วยคำว่า อุซากิ (กระต่าย) ซึ่งชื่อกับนิสัยของฉันนี่ช่างไม่เข้ากันเลยสักนิด...ส่วนครอบครัวของฉันอย่างที่รู้กันในตอนที่แล้ว พ่อกับแม่ของฉันตายแล้วล่ะ ตายเพราะอุบัติเหตุที่ไม่น่าเชื่อถือนั่นแหละ! เฮอะ...พวกตำรวจงี่เง่า พอเห็นฉันเป็นเด็กตัวคนเดียวเลยไม่ยอมสืบเรื่องราวให้รู้เรื่องสินะ มันน่าฆ่าให้ตายซะจริงๆ หึ!
อ่อ...ตอนนี้ฉันอายุ 18 ปีแล้วล่ะ! อาศัยอยู่ในคอนโดฯ หรูหราที่พ่อแม่เคยซื้อไว้ให้ตัวคนเดียว ส่วนค่าเล่าเรียนก็เรียนฟรีเพราะผู้อำนวยการช่วยไว้ แล้วก็เพราะฉันเก่งด้วยล่ะ!! (ยืดอกภูมิใจ ฮ่า ~) ความจริงฉันเป็นประธานนักเรียนต่างหากล่ะ เลยได้รับการยกเว้นเรื่องค่าเล่าเรียน แต่ต้องทำคะแนนผลการเรียนให้ได้ที่หนึ่งของชั้นปีเอาไว้ให้ได้ ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆ ฉันก็หาเลี้ยงดูตัวเองด้วยการไปทำงานพิเศษที่ผับแห่งหนึ่งทุกวันตั้งแต่เปิดร้านจนถึงเวลาปิดร้านนั่นแหละ (ดึกใช่เล่นเลยนะนั่น ~) ค่าแรงดีใช้ได้เลยล่ะ...คุ้มกับแรงงานสุดๆ ! เอาล่ะ...ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว ได้เวลาแต่งตัวไปโรงเรียนแล้วล่ะนะ
NAOKA High School @ 6.00 A.M.
หลังจากที่เดินมาจนถึงโรงเรียน อย่างแรกที่ฉันทำก็คือการไปนั่งตากลมเย็นๆ เล่นบนดาดฟ้าของอาคารเรียนเก่าหลังหนึ่ง ก่อนจะนอนตากลมเล่นไปเรื่อยเปื่อยจนกว่าจะถึงเวลาเจ็ดโมงตรง ฉันถึงจะลงไปทำหน้าที่ของตัวเองตามปกติ
กริ๊ก...
เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นก่อนที่จะมีร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งเดินผ่านประตูแล้วเข้ามาในเขตดาดฟ้าแห่งนี้
ใครกัน...มองไม่ค่อยชัดเลยแฮะ
ฉันเพ่งมองไปที่ร่างสูงใหญ่ร่างนั้นอย่างพิจารณา แต่ด้วยสายตาที่ยังคงเบลอๆ เพราะดันเผลองีบหลับไปได้เกือบสิบนาทีนั้น ทำให้สายตายังปรับแสงได้ไม่ทัน
“ใครน่ะ?” ในที่สุดฉันก็ส่งเสียงถามทันทีอย่างใคร่รู้ ในเมื่อยังมองไม่ค่อยชัด งั้นก็ถามกันโต้งๆ นี่แหละ!
“โซระ...ชิโรอิ โซระ” เสียงทุ้มต่ำแต่ฟังดูนุ่มนวลตอบกลับมาด้วยใบหน้าแบบไหนฉันไม่รู้
“หา...ใครกัน? ไม่เห็นจะรู้จักเลย” ฉันเพ่งสายตามองไปที่เขาอีกครั้ง และครั้งนี้ฉันก็เริ่มมองเห็นลางๆ แล้ว แหม...ขนาดแค่เห็นลางๆ ยังดูดีเลยแฮะ ถ้าเห็นชัดๆ นี่จะเป็นยังไงกันน้า~?
ขณะที่ฉันกำลังพิจารณารูปร่างหน้าตาของเขา จู่ๆ ร่างสูงโปร่งของเขาก็เดินเข้ามาประชิดตัวฉัน แล้วก้มหน้าลงมา นัยน์ตาสีดำสนิทดุจสีของรัตติกาลของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกมนต์สะกดอะไรสักอย่างทำให้ฉันไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้ จนลืมตัวไปว่าเขานั้นได้เข้ามาใกล้ฉันมากแค่ไหน
เพียะ~!
นิ้วมือเรียวยาวยื่นมาตรงหน้าฉันก่อนที่จะดีดอย่างแรงเข้าที่หน้าผากของฉัน จนฉันเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บแสบเล็กน้อย
“นี่...!!”
“ตอนนี้เรายังไม่รู้จักกัน...แต่คราวหน้าเราอาจรู้จักกันอย่างลึกซึ้งเลยล่ะ ท่านประธาน~” เขาพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก่อนจะเดินจากออกไปทันที ฉันที่ยังคงนั่งมึนงงอยู่ก็ได้แต่ลูบหน้าผากตัวเองปอยๆ ด้วยความเจ็บ โดยไม่รู้ตัวเลยว่า...การพบกันครั้งนี้ จะนำพาให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล
3 DAY LATER
หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาแล้ว 3 วัน ฉันได้ไปสืบหาข้อมูลของนาย ‘ชิโรอิ โซระ’ มาก็พบว่า เขาคือนักเรียนม.ปลายชั้นปีที่ 3 เช่นเดียวกับฉัน อยู่ห้อง D เป็นนักกีฬาเบสบอลซึ่งมีฝีมือดีเป็นเลิศ แต่กลับไม่ค่อยใส่ใจซ้อมสักเท่าไหร่ ออกจะแค่เล่นๆ ด้วยซ้ำ แถมยังชอบแต่งกายผิดระเบียบอยู่เป็นประจำอีกตะหาก!! เจอหน้าหมอนั่นทีไรก็เห็นเขายิ้มทุกครั้งไป...เห็นแล้วรู้สึกขนลุกชะมัด! เขาก็เป็นแค่แป๊ะยิ้มจอมเฉื่อยก็แค่นั้นเอง ฮึ!!
ฉันเดินออกมาจากอาคารเรียนเก่าเพื่อเดินตรงไปยังหน้าโรงเรียนเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองตามปกติ และเมื่อฉันเดินมาถึงหน้าโรงเรียน นักเรียนที่กำลังเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเป็นต้องหน้าสลดกันทุกรายเมื่อมองเห็นฉันกำลังยืนกอดอกอยู่หน้าโรงเรียน
“เธอคนนั้นน่ะ” ฉันเอ่ยเสียงราบเรียบแต่ดูทรงพลังเรียกนักเรียนสาวคนหนึ่งที่แต่งกายผิดระเบียบ
“คะ?” เธอคนนั้นหันมามองหน้าฉันพร้อมกับยิ้มแหยๆ มาให้ แต่ฉันไม่คิดจะยิ้มกลับให้เธอเลยสักนิด
“กฎระเบียบของโรงเรียนข้อที่ ห.19 ว่าไว้ยังไง?”
“เอ่อ...หะ...ห้ามแต่งหน้า”
“ในเมื่อรู้แล้ว...ทำไมยังกล้าทำมาอีก” ฉันหรี่ตามองคนตรงหน้าที่แต่งหน้าแต่งตาได้หนาเตอะอย่างกับจะไปแสดงงิ้วยังไงยังงั้นเลย
“เอ่อ..ฉันแค่...”
“ไปล้างออกซะ” ฉันเอ่ยแทรกขึ้นมาทันทีอย่างตัดรำคาญ
“อะไรนะ?”
“ฉันบอกให้ไปล้างออกให้หมดเดี๋ยวนี้ และอีก 5 นาทีเดินกลับมาที่นี่”
“...!!”
“ไปซะสิ” ฉันเอ่ยเสียงหนักแน่นไล่คนตรงหน้าให้ออกไปล้างหน้า เธอทำท่าฮึดฮัดพักนึกก่อนจะยอมเดินออกไปทางข้างหลังฉันซึ่งมีอ่างล้างหน้าทันทีตามที่ฉันสั่ง
“นั่นมันประธานนักเรียนนี่นา”
“น่ากลัวจังเลย”
“ทำแบบนี้มันแย่มากเลยนะ”
“สงสารเธอคนนั้นจัง โดนประธานกลั่นแกล้งเนี่ย”
“นั่นสิๆ”
เสียงนินทรามากมายจากกลุ่มนักเรียนที่อยู่ทั้งในโรงเรียนและนอกโรงเรียนแว่วเข้ามาให้ฉันได้ยินแบบพอจับใจความได้ แต่นั่นก็ไม่สามารถกระทบกระเทือนอะไรฉันได้หรอก เพราะฉันแค่ทำตามหน้าที่ รักษากฎระเบียบของโรงเรียนเอาไว้ ไม่ได้คิดกลั่นแกล้งรังแกใครทั้งนั้น...มันไม่ใช่นิสัยของฉัน มันไม่ใช่เลยสักนิดเดียว
ระหว่างที่ฉันยืนก้มหน้าหลบสายตาทิ่มแทงพวกนั้นด้วยความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ถูก จึงไม่รู้ตัวเลยว่าถูกสายตาสองคู่กำลังจ้องมองอยู่ สายตาคู่แรกมองด้วยสายตาที่มองไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ รอยยิ้มที่เคยมีมาตลอดถูกกลบหายไปตั้งแต่ที่ได้ยินคำนินทราสารพัดนั่น ส่วนอีกคู่หนึ่ง...กลับมองด้วยสายตาโหดเหี้ยม ทั้งน่ากลัวและน่าเกรงขาม ภัยพายุลูกใหญ่กำลังอุบัติขึ้น โดยที่ฉันไม่รู้สึกตัวสักนิดเดียว
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นจากข้างๆ หัวเตียงก่อนจะตามมาด้วยมอของฉันที่เอื้อมไปกดปิดมันเอาไว้พอดีอย่างอัตโนมัติ และเพราะเสียงนาฬิกาปลุกงี่เง่านั่นทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงไปที่ห้องน้ำโดยไม่ลืมคว้าผ้าขนหนูที่พาดไว้ที่ปลายเตียงติดมือไปด้วย
เอิ่ม...เรามาเริ่มทำความรู้จักกันก่อนในเวลาที่ฉันอาบน้ำอยู่ละกันนะ ฉันมีชื่อว่า ‘อุมิคาวะ อุซากิ’ คำว่า ‘อุซากิ’ เขียนด้วยคำว่า อุซากิ (กระต่าย) ซึ่งชื่อกับนิสัยของฉันนี่ช่างไม่เข้ากันเลยสักนิด...ส่วนครอบครัวของฉันอย่างที่รู้กันในตอนที่แล้ว พ่อกับแม่ของฉันตายแล้วล่ะ ตายเพราะอุบัติเหตุที่ไม่น่าเชื่อถือนั่นแหละ! เฮอะ...พวกตำรวจงี่เง่า พอเห็นฉันเป็นเด็กตัวคนเดียวเลยไม่ยอมสืบเรื่องราวให้รู้เรื่องสินะ มันน่าฆ่าให้ตายซะจริงๆ หึ!
อ่อ...ตอนนี้ฉันอายุ 18 ปีแล้วล่ะ! อาศัยอยู่ในคอนโดฯ หรูหราที่พ่อแม่เคยซื้อไว้ให้ตัวคนเดียว ส่วนค่าเล่าเรียนก็เรียนฟรีเพราะผู้อำนวยการช่วยไว้ แล้วก็เพราะฉันเก่งด้วยล่ะ!! (ยืดอกภูมิใจ ฮ่า ~) ความจริงฉันเป็นประธานนักเรียนต่างหากล่ะ เลยได้รับการยกเว้นเรื่องค่าเล่าเรียน แต่ต้องทำคะแนนผลการเรียนให้ได้ที่หนึ่งของชั้นปีเอาไว้ให้ได้ ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆ ฉันก็หาเลี้ยงดูตัวเองด้วยการไปทำงานพิเศษที่ผับแห่งหนึ่งทุกวันตั้งแต่เปิดร้านจนถึงเวลาปิดร้านนั่นแหละ (ดึกใช่เล่นเลยนะนั่น ~) ค่าแรงดีใช้ได้เลยล่ะ...คุ้มกับแรงงานสุดๆ ! เอาล่ะ...ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว ได้เวลาแต่งตัวไปโรงเรียนแล้วล่ะนะ
NAOKA High School @ 6.00 A.M.
หลังจากที่เดินมาจนถึงโรงเรียน อย่างแรกที่ฉันทำก็คือการไปนั่งตากลมเย็นๆ เล่นบนดาดฟ้าของอาคารเรียนเก่าหลังหนึ่ง ก่อนจะนอนตากลมเล่นไปเรื่อยเปื่อยจนกว่าจะถึงเวลาเจ็ดโมงตรง ฉันถึงจะลงไปทำหน้าที่ของตัวเองตามปกติ
กริ๊ก...
เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นก่อนที่จะมีร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งเดินผ่านประตูแล้วเข้ามาในเขตดาดฟ้าแห่งนี้
ใครกัน...มองไม่ค่อยชัดเลยแฮะ
ฉันเพ่งมองไปที่ร่างสูงใหญ่ร่างนั้นอย่างพิจารณา แต่ด้วยสายตาที่ยังคงเบลอๆ เพราะดันเผลองีบหลับไปได้เกือบสิบนาทีนั้น ทำให้สายตายังปรับแสงได้ไม่ทัน
“ใครน่ะ?” ในที่สุดฉันก็ส่งเสียงถามทันทีอย่างใคร่รู้ ในเมื่อยังมองไม่ค่อยชัด งั้นก็ถามกันโต้งๆ นี่แหละ!
“โซระ...ชิโรอิ โซระ” เสียงทุ้มต่ำแต่ฟังดูนุ่มนวลตอบกลับมาด้วยใบหน้าแบบไหนฉันไม่รู้
“หา...ใครกัน? ไม่เห็นจะรู้จักเลย” ฉันเพ่งสายตามองไปที่เขาอีกครั้ง และครั้งนี้ฉันก็เริ่มมองเห็นลางๆ แล้ว แหม...ขนาดแค่เห็นลางๆ ยังดูดีเลยแฮะ ถ้าเห็นชัดๆ นี่จะเป็นยังไงกันน้า~?
ขณะที่ฉันกำลังพิจารณารูปร่างหน้าตาของเขา จู่ๆ ร่างสูงโปร่งของเขาก็เดินเข้ามาประชิดตัวฉัน แล้วก้มหน้าลงมา นัยน์ตาสีดำสนิทดุจสีของรัตติกาลของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกมนต์สะกดอะไรสักอย่างทำให้ฉันไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้ จนลืมตัวไปว่าเขานั้นได้เข้ามาใกล้ฉันมากแค่ไหน
เพียะ~!
นิ้วมือเรียวยาวยื่นมาตรงหน้าฉันก่อนที่จะดีดอย่างแรงเข้าที่หน้าผากของฉัน จนฉันเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บแสบเล็กน้อย
“นี่...!!”
“ตอนนี้เรายังไม่รู้จักกัน...แต่คราวหน้าเราอาจรู้จักกันอย่างลึกซึ้งเลยล่ะ ท่านประธาน~” เขาพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก่อนจะเดินจากออกไปทันที ฉันที่ยังคงนั่งมึนงงอยู่ก็ได้แต่ลูบหน้าผากตัวเองปอยๆ ด้วยความเจ็บ โดยไม่รู้ตัวเลยว่า...การพบกันครั้งนี้ จะนำพาให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล
3 DAY LATER
หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาแล้ว 3 วัน ฉันได้ไปสืบหาข้อมูลของนาย ‘ชิโรอิ โซระ’ มาก็พบว่า เขาคือนักเรียนม.ปลายชั้นปีที่ 3 เช่นเดียวกับฉัน อยู่ห้อง D เป็นนักกีฬาเบสบอลซึ่งมีฝีมือดีเป็นเลิศ แต่กลับไม่ค่อยใส่ใจซ้อมสักเท่าไหร่ ออกจะแค่เล่นๆ ด้วยซ้ำ แถมยังชอบแต่งกายผิดระเบียบอยู่เป็นประจำอีกตะหาก!! เจอหน้าหมอนั่นทีไรก็เห็นเขายิ้มทุกครั้งไป...เห็นแล้วรู้สึกขนลุกชะมัด! เขาก็เป็นแค่แป๊ะยิ้มจอมเฉื่อยก็แค่นั้นเอง ฮึ!!
ฉันเดินออกมาจากอาคารเรียนเก่าเพื่อเดินตรงไปยังหน้าโรงเรียนเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองตามปกติ และเมื่อฉันเดินมาถึงหน้าโรงเรียน นักเรียนที่กำลังเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเป็นต้องหน้าสลดกันทุกรายเมื่อมองเห็นฉันกำลังยืนกอดอกอยู่หน้าโรงเรียน
“เธอคนนั้นน่ะ” ฉันเอ่ยเสียงราบเรียบแต่ดูทรงพลังเรียกนักเรียนสาวคนหนึ่งที่แต่งกายผิดระเบียบ
“คะ?” เธอคนนั้นหันมามองหน้าฉันพร้อมกับยิ้มแหยๆ มาให้ แต่ฉันไม่คิดจะยิ้มกลับให้เธอเลยสักนิด
“กฎระเบียบของโรงเรียนข้อที่ ห.19 ว่าไว้ยังไง?”
“เอ่อ...หะ...ห้ามแต่งหน้า”
“ในเมื่อรู้แล้ว...ทำไมยังกล้าทำมาอีก” ฉันหรี่ตามองคนตรงหน้าที่แต่งหน้าแต่งตาได้หนาเตอะอย่างกับจะไปแสดงงิ้วยังไงยังงั้นเลย
“เอ่อ..ฉันแค่...”
“ไปล้างออกซะ” ฉันเอ่ยแทรกขึ้นมาทันทีอย่างตัดรำคาญ
“อะไรนะ?”
“ฉันบอกให้ไปล้างออกให้หมดเดี๋ยวนี้ และอีก 5 นาทีเดินกลับมาที่นี่”
“...!!”
“ไปซะสิ” ฉันเอ่ยเสียงหนักแน่นไล่คนตรงหน้าให้ออกไปล้างหน้า เธอทำท่าฮึดฮัดพักนึกก่อนจะยอมเดินออกไปทางข้างหลังฉันซึ่งมีอ่างล้างหน้าทันทีตามที่ฉันสั่ง
“นั่นมันประธานนักเรียนนี่นา”
“น่ากลัวจังเลย”
“ทำแบบนี้มันแย่มากเลยนะ”
“สงสารเธอคนนั้นจัง โดนประธานกลั่นแกล้งเนี่ย”
“นั่นสิๆ”
เสียงนินทรามากมายจากกลุ่มนักเรียนที่อยู่ทั้งในโรงเรียนและนอกโรงเรียนแว่วเข้ามาให้ฉันได้ยินแบบพอจับใจความได้ แต่นั่นก็ไม่สามารถกระทบกระเทือนอะไรฉันได้หรอก เพราะฉันแค่ทำตามหน้าที่ รักษากฎระเบียบของโรงเรียนเอาไว้ ไม่ได้คิดกลั่นแกล้งรังแกใครทั้งนั้น...มันไม่ใช่นิสัยของฉัน มันไม่ใช่เลยสักนิดเดียว
ระหว่างที่ฉันยืนก้มหน้าหลบสายตาทิ่มแทงพวกนั้นด้วยความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ถูก จึงไม่รู้ตัวเลยว่าถูกสายตาสองคู่กำลังจ้องมองอยู่ สายตาคู่แรกมองด้วยสายตาที่มองไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ รอยยิ้มที่เคยมีมาตลอดถูกกลบหายไปตั้งแต่ที่ได้ยินคำนินทราสารพัดนั่น ส่วนอีกคู่หนึ่ง...กลับมองด้วยสายตาโหดเหี้ยม ทั้งน่ากลัวและน่าเกรงขาม ภัยพายุลูกใหญ่กำลังอุบัติขึ้น โดยที่ฉันไม่รู้สึกตัวสักนิดเดียว
PuNeow เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 พ.ค. 2555, 18:27:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 พ.ค. 2555, 18:27:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 1379
| << PROLOGUE บทนำ | CHAPTER II : โชคชะตา >> |