เหลี่ยมรัก บัลลังก์ทราย วางที่ 7-11 แล้วค่ะ^^
เจ้าชายซาราฟไม่อยากจะเชื่อเลยว่า พระองค์จะทุกร้อนและเจ็บปวดใจกับน้ำตาของผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ผู้ที่มีแววตาเย่อหยิ่ง อวดดี ดื้อรั้น ผู้ที่เป็นเพียงนางทาสในลานประมูล หน้ำซ้ำยังเป็นใบ้อีกด้วย!
**** เรื่องนี้เป็นนิยายแนวทะเลทรายเรื่องแรกที่ลองเขียน ยังไงก็ฝากแนะนำด้วยนะคะ >< จะพยายามทำออกมาให้ดีที่สุดค่ะ ซึ่งเรื่องนี้กำลังจะออกเป็นหนังสือในไม่ช้า อยู่ในช่วงระหว่างการปิดต้นฉบับ เลยยังมีโอกาสในการรีไรท์อยู่มาก ดังนั้นเลยอยากจะลองเอามาลงให้สมาชิกชาวสิรินดาได้ช่วยแนะนำดูค่ะ ****
ฝากด้วยนะคะ ^__^
**** เรื่องนี้เป็นนิยายแนวทะเลทรายเรื่องแรกที่ลองเขียน ยังไงก็ฝากแนะนำด้วยนะคะ >< จะพยายามทำออกมาให้ดีที่สุดค่ะ ซึ่งเรื่องนี้กำลังจะออกเป็นหนังสือในไม่ช้า อยู่ในช่วงระหว่างการปิดต้นฉบับ เลยยังมีโอกาสในการรีไรท์อยู่มาก ดังนั้นเลยอยากจะลองเอามาลงให้สมาชิกชาวสิรินดาได้ช่วยแนะนำดูค่ะ ****
ฝากด้วยนะคะ ^__^
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทนำ
บทนำ
ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่ร้อนระอุของเวลาเที่ยงวัน หยาดเหงื่อที่ไหล่อาบร่างดำทะมึนจนชุ่มโชกนั้นไม่ช่วยให้ความกระเหียนกระหือรือที่จะยื่นมือเข้าร่วมประมูล ‘ทาส’ หมดไป ทั้งที่ความจริงเรื่องพวกนี้น่าจะหมดไปแล้วจากยุคสมัยที่เทคโนโลยีตะวันตกล้ำหน้าถึงขั้นส่งมนุษย์ออกไปสำรวจดวงจันทร์ หรือยุคสมัยที่ทำให้เหล็กนับสิบตันไปลอยอยู่บนท้องฟ้าได้แต่ไม่ใช่สำหรับดินแดนแห่งนี้ ดินแดนที่แม้ผู้นำพยายามจะเปิดหูเปิดตาให้คนในปกครองออกไปรับรู้ความกว้างไกลของโลกปัจจุบัน
ทว่า ‘อาซาลา’ ก็ยังคงเป็นประเทศบ้านป่าเมืองเถื่อน ดินแดนที่เข้าถึงยากของสังคมโลก เนื่องด้วยภูมิประเทศที่รายล้อมปิดด้วยภูเขาสูงและพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นทะเลทราย ทว่าในความแห้งแล้งยังคงมีความชุ่มฉ่ำเล็กๆ อย่างทะเลสาบ ‘มิลเลอซี’ ทะเลสาบน้ำเค็มที่ใส และนิ่งสะท้อนภาพท้องฟ้าราวกระจกเงาที่มีขนาดพอๆ กับเขื่อนกักเก็บน้ำของยุโรป
ดินแดนเล็กๆ ที่มีเพียง 5 รัฐกับการการปกครองในระบบราชาธิปไตยของราชาซุฟาห์ อัลดาบู แม้ทรงพยายามที่จะลดความเหลื่อมล้ำทางสังคมของชาวประชาในประเทศ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันเป็นเรื่องยาก เมื่อประเพณีวัฒนธรรมของการแบ่งแยกชนชั้นที่มีมาแต่เดิมยังคงฝังรากลึก
“ราคาเริ่มต้นที่ 10 ไรยา”
เสียงโห่ร้องด้วยความไม่พอใจดังขึ้นก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมากลางอากาศ
แม้ว่าเงิน 10 ไรยาจะเทียบได้กับแค่เงิน 1 เหรียญสหรัฐฯ แต่ในประเทศเล็กๆ แห่งนี้ 10 ไรยานั้นพอจ่ายค่าอาหารได้ทั้งสัปดาห์เลยทีเดียว ดังนั้นเมื่อราคาประมูลสูงลิบเช่นนี้ก็ทำให้ผู้ร่วมประมูลคนอื่นๆ ค่อนข้างคิดหนักอยู่เหมือนกัน
“โก่งราคาไปมั้ง เจ้าบอกว่านางพูดไม่ได้เป็นผู้หญิงท่าทางอ่อนแอแบบนี้จะทนความแข็งแรงจากข้าได้สักกี่น้ำ ฮ่ะๆ” เสียงผิวปากหัวเราะเซ็งแซ่ พร้อมเสียงสนับสนุนเห็นด้วยของคนข้างล่างไม่ได้มีผลต่อความตั้งใจของพ่อค้าทาสท้องถิ่นอย่างเฮลูชาร์แม้แต่น้อย
“โก่งราคาหรือ พวกท่านต่างหากที่คิดจะโกงข้า ดูใบหน้าของนางซะก่อน” มือหยาบคล้ำบีบคางหญิงสาวที่ไม่แสดงสีหน้าใดๆ นับตั้งแต่ถูกนำขึ้นประมูลให้เงยขึ้น “หน้าตาอย่างนางเริ่มที่ 10 ไรยายังถูกไปด้วยซ้ำ ส่วนที่ท่านบอกว่านางพูดไม่ได้ ท่านอาจจะลืมกระมังว่าปากไม่ได้มีไว้พูดอย่างเดียว”
เสียงเย้ยหยันบวกกับเสียงหัวเราะต่ำๆ ราวปีศาจร้ายของชายโสมมตรงหน้าไม่ได้ทำให้คนที่ฟังรู้สึกรู้สา ใบหน้านิ่งๆ ถือดีสะบัดให้หลุดจากการกอบกุมของมือสกปรก หากมือบางไม่ถูกมัดไว้ด้วยเชือกเส้นหนาคงได้ฝากรอยเอาไว้บนผิวหน้าหยาบด้านของคนใจหยาบเกินมนุษย์
สายตาสีเขียวมรกตเข้มลึกจ้องเขม็งแทบจะฉีกร่างท้วมของฮาลูชาร์ออกเป็นชิ้นๆ
“ดูฤทธิ์เดชของนางสิ พยศอย่างนี้ท่านแน่ใจหรือว่าราคาที่ข้าตั้งมันสูงไป” สิ้นคำพ่อค้าทาส ผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างก็ส่งเสียงเซ็งแซ่ บ้างก็ถกเกียงกัน บ้างก็ค้านเรื่องราคา ที่เริ่มสู้ไม่ไหวก็ค่อยถอยออกมายืนดูอย่างเสียดาย ที่ยังคิดจะสู้ราคาก็ก้าวเข้าไปใกล้เพื่อชม ‘สินค้า’ ให้ชัดๆ เพื่อประกอบการตัดสินใจว่าควรเสี่ยงลงเงินดีหรือไม่
10 ไรยา เท่ากับค่าอาหาร 1 สัปดาห์ที่ต้องสูญไป จะคุ้มไหมกับของเล่นชิ้นใหม่ที่จะได้มาครอบครอง
“ข้าให้ 12 ไรยา” เสียงตาเฒ่าคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างกระหายอยากเมื่อมองดูทาสสาวที่กำลังถูกประมูลบนหลังเกวียนกลางเก่ากลางใหม่ของพ่อค้าทาสลือชื่อ
“15 ไรยา!”
เสียงฮึมฮัมขัดใจของตาเฒ่ากระหายตัณหาดังขึ้นเมื่อคู่แข่งให้มากกว่าที่เขาจะให้ได้ จึงได้แต่มองร่างระหงที่มีเพียงผ้าที่แทบจะหลุดออกจากร่างอย่างเสียดาย ยิ่งเห็นความโค้งเว้าขึ้นรูปชัดเจนที่แม้จะซูบผอมแต่หากบำรุงดีๆ สักสัปดาห์ย่อมมีน้ำมีนวลกว่านังเมียอ้วนฉุที่บ้านเป็นแน่
มือหยาบดำกำเงินในมือแน่น คิดแล้วให้เสียดายนัก
นี่ยังไม่นับหน้าตาที่สวยโดดเด่นที่แม้จะมอมแมมและมีรอยช้ำที่แก้มซ้ายกับรอยช้ำอีกนับสิบตามผิวเนียนละเอียดนั่นอีก ช่างน่าช้ำใจยิ่งเมื่อคิดว่านางต้องตกไปเป็นของคนอื่นที่ให้ราคามากกว่าเขา
แต่ถ้านังอ้วนที่บ้านรู้ว่าซื้อนางมาในราคามากกว่า 10 ไรยา มีหวังคนที่จะช้ำในตายคงเป็นเขาแน่ๆ
“ชายท่านนี้ให้ 15 ไรยา มีใครจะให้มากกว่านี้อีกไหม”
“โอ๊ย ข้าไม่เอาด้วยล่ะ ผอมแห้งดูอ่อนแอ ซ้ำยังพูดไม่ได้ ถ้าจะขายราคานี้ข้ารอจากพ่อค้าคนอื่นไม่ดีกว่าเหรอ ฮึ”
เมื่อเจอคนประมูลเขี้ยวลากดิน พ่อค้าทาสจิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างฮาลูชาร์ก็ขยับยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ร่างกะปลกกะเปลี้ยของทาสสาว แล้วกระตุกยิ้ม
แคว่ก! เสียงนี้เพียงเสียงเดียวเรียกสายตาทุกคู่ให้หันไปบนเวทีชั่วคราวราวกับนัด เมื่อพ่อค้าทาสโยนผ้าที่ติดมือออกมาลงไปเบื้องล่าง ความกระหายก็เริ่มแสดงพลังอำนาจ
“เห็นอย่างนี้แล้ว ท่านลูกค้ายังคิดว่าแพงอีกหรือ”
“ข้าๆ ข้าให้ 20 ไรยา” ดวงตาคนบอกแฝงแววหื่นกระหายเด่นชัดจับจ้องที่ทรวงอก ที่เผยให้เห็นเชือกเส้นเล็กๆ ที่ถักคล้ายสร้อยมีจี้หินสีน้ำเงินเข้มทรงกลมทาบอยู่เหนือทรวงขาวลออตา ยิ่งเป็นการเร่งปฏิกิริยาของเหล่าชายตัณหากลับสิ้นคิดยอมยกมือประมูลเหมือนถูกมนต์สะกด
“ดูเหมือนนางจะมีของมีค่าติดตัวมาให้เป็นของแถมด้วยนะ คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม”
เมื่อม่านหมอกราคะบังตา ต่อให้หินสีหรือกรวดธรรมดาก็กลายเป็นของมีราคาใช้เป็นเหตุผลสนับสนุนให้คนที่ยืนอยู่เบื้องล่างและคนที่ทอนตัวไปในคราแรกกลับเข้ามาร่วมประมูลอีกครั้ง
ใบหน้ากระหายในกามารมณ์ กิริยากักฬะ สายตาที่พุ่งตรงมายังร่างบอบบางชอกช้ำที่แทบจะบิดปลิวไปตามแรงลมร้อนๆ ของกะไอแดดทำให้คนที่เพิ่งมายืนมองเหตุการณ์เริ่มกัดฟันกรอด
ความร้อนผ่าวที่กระบอกตาทำให้หล่อนต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อบังคับไม่ให้เผยความอ่อนแอออกมา
มากกว่านี้ สูญเสียมากกว่านี้หล่อนก็เผชิญมาแล้ว! สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เทียบไม่ได้กับสิ่งที่เธอต้องสูญเสียไปเมื่อ 1 เดือนที่ผ่านมาไม่ได้แม้แต่เศษธุลี
อาการปวดหัวจากความเครียดและอาการป่วยที่มีอยู่ก่อนทำให้หญิงสาวตาพร่า แววตาเลื่อนลอยไร้ชีวิต แก้วหูปวดจนแทบระเบิด เหมือนมีเสียงอื้ออึงกึกก้องอยู่ข้างในฟังแทบไม่รู้เรื่องว่าใครกำลังพูดอะไร ถึงกระนั้นก็ยังได้ยินแว่วๆ ถึงราคาค่างวดของนาง
“500 ไรยา!”
สิ้นเสียงกังวานอย่างคนที่คุ้นเคยกับการออกคำสั่งมาทั้งชีวิตทำให้กลุ่มชนที่มาประมูลและร่วมชมการประมูลเงียบกริบหันไปมองร่างสูงที่คลุมใบหน้าในชุดผ้าฝ้ายสีขาวตามแบบที่คนแถบทะเลทรายสวมใส่ เห็นเพียงแววตาคมกริบที่จ้องมองมาราวหับจะปลิดชีวิตคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ทุกคนได้แต่อึ้งพูดอะไรไม่ออก คล้ายทุกคนจะรับรู้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากร่างสูงใหญ่น่าครั่นครามที่ใครเห็นเป็นต้องสะดุดตา แต่กลับไม่มีใครรู้ว่าชายผู้นี้มายืนอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่แล้ว!
*********************************รบกวนติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ^^******************************
ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่ร้อนระอุของเวลาเที่ยงวัน หยาดเหงื่อที่ไหล่อาบร่างดำทะมึนจนชุ่มโชกนั้นไม่ช่วยให้ความกระเหียนกระหือรือที่จะยื่นมือเข้าร่วมประมูล ‘ทาส’ หมดไป ทั้งที่ความจริงเรื่องพวกนี้น่าจะหมดไปแล้วจากยุคสมัยที่เทคโนโลยีตะวันตกล้ำหน้าถึงขั้นส่งมนุษย์ออกไปสำรวจดวงจันทร์ หรือยุคสมัยที่ทำให้เหล็กนับสิบตันไปลอยอยู่บนท้องฟ้าได้แต่ไม่ใช่สำหรับดินแดนแห่งนี้ ดินแดนที่แม้ผู้นำพยายามจะเปิดหูเปิดตาให้คนในปกครองออกไปรับรู้ความกว้างไกลของโลกปัจจุบัน
ทว่า ‘อาซาลา’ ก็ยังคงเป็นประเทศบ้านป่าเมืองเถื่อน ดินแดนที่เข้าถึงยากของสังคมโลก เนื่องด้วยภูมิประเทศที่รายล้อมปิดด้วยภูเขาสูงและพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นทะเลทราย ทว่าในความแห้งแล้งยังคงมีความชุ่มฉ่ำเล็กๆ อย่างทะเลสาบ ‘มิลเลอซี’ ทะเลสาบน้ำเค็มที่ใส และนิ่งสะท้อนภาพท้องฟ้าราวกระจกเงาที่มีขนาดพอๆ กับเขื่อนกักเก็บน้ำของยุโรป
ดินแดนเล็กๆ ที่มีเพียง 5 รัฐกับการการปกครองในระบบราชาธิปไตยของราชาซุฟาห์ อัลดาบู แม้ทรงพยายามที่จะลดความเหลื่อมล้ำทางสังคมของชาวประชาในประเทศ แต่ก็ต้องยอมรับว่ามันเป็นเรื่องยาก เมื่อประเพณีวัฒนธรรมของการแบ่งแยกชนชั้นที่มีมาแต่เดิมยังคงฝังรากลึก
“ราคาเริ่มต้นที่ 10 ไรยา”
เสียงโห่ร้องด้วยความไม่พอใจดังขึ้นก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมากลางอากาศ
แม้ว่าเงิน 10 ไรยาจะเทียบได้กับแค่เงิน 1 เหรียญสหรัฐฯ แต่ในประเทศเล็กๆ แห่งนี้ 10 ไรยานั้นพอจ่ายค่าอาหารได้ทั้งสัปดาห์เลยทีเดียว ดังนั้นเมื่อราคาประมูลสูงลิบเช่นนี้ก็ทำให้ผู้ร่วมประมูลคนอื่นๆ ค่อนข้างคิดหนักอยู่เหมือนกัน
“โก่งราคาไปมั้ง เจ้าบอกว่านางพูดไม่ได้เป็นผู้หญิงท่าทางอ่อนแอแบบนี้จะทนความแข็งแรงจากข้าได้สักกี่น้ำ ฮ่ะๆ” เสียงผิวปากหัวเราะเซ็งแซ่ พร้อมเสียงสนับสนุนเห็นด้วยของคนข้างล่างไม่ได้มีผลต่อความตั้งใจของพ่อค้าทาสท้องถิ่นอย่างเฮลูชาร์แม้แต่น้อย
“โก่งราคาหรือ พวกท่านต่างหากที่คิดจะโกงข้า ดูใบหน้าของนางซะก่อน” มือหยาบคล้ำบีบคางหญิงสาวที่ไม่แสดงสีหน้าใดๆ นับตั้งแต่ถูกนำขึ้นประมูลให้เงยขึ้น “หน้าตาอย่างนางเริ่มที่ 10 ไรยายังถูกไปด้วยซ้ำ ส่วนที่ท่านบอกว่านางพูดไม่ได้ ท่านอาจจะลืมกระมังว่าปากไม่ได้มีไว้พูดอย่างเดียว”
เสียงเย้ยหยันบวกกับเสียงหัวเราะต่ำๆ ราวปีศาจร้ายของชายโสมมตรงหน้าไม่ได้ทำให้คนที่ฟังรู้สึกรู้สา ใบหน้านิ่งๆ ถือดีสะบัดให้หลุดจากการกอบกุมของมือสกปรก หากมือบางไม่ถูกมัดไว้ด้วยเชือกเส้นหนาคงได้ฝากรอยเอาไว้บนผิวหน้าหยาบด้านของคนใจหยาบเกินมนุษย์
สายตาสีเขียวมรกตเข้มลึกจ้องเขม็งแทบจะฉีกร่างท้วมของฮาลูชาร์ออกเป็นชิ้นๆ
“ดูฤทธิ์เดชของนางสิ พยศอย่างนี้ท่านแน่ใจหรือว่าราคาที่ข้าตั้งมันสูงไป” สิ้นคำพ่อค้าทาส ผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างก็ส่งเสียงเซ็งแซ่ บ้างก็ถกเกียงกัน บ้างก็ค้านเรื่องราคา ที่เริ่มสู้ไม่ไหวก็ค่อยถอยออกมายืนดูอย่างเสียดาย ที่ยังคิดจะสู้ราคาก็ก้าวเข้าไปใกล้เพื่อชม ‘สินค้า’ ให้ชัดๆ เพื่อประกอบการตัดสินใจว่าควรเสี่ยงลงเงินดีหรือไม่
10 ไรยา เท่ากับค่าอาหาร 1 สัปดาห์ที่ต้องสูญไป จะคุ้มไหมกับของเล่นชิ้นใหม่ที่จะได้มาครอบครอง
“ข้าให้ 12 ไรยา” เสียงตาเฒ่าคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างกระหายอยากเมื่อมองดูทาสสาวที่กำลังถูกประมูลบนหลังเกวียนกลางเก่ากลางใหม่ของพ่อค้าทาสลือชื่อ
“15 ไรยา!”
เสียงฮึมฮัมขัดใจของตาเฒ่ากระหายตัณหาดังขึ้นเมื่อคู่แข่งให้มากกว่าที่เขาจะให้ได้ จึงได้แต่มองร่างระหงที่มีเพียงผ้าที่แทบจะหลุดออกจากร่างอย่างเสียดาย ยิ่งเห็นความโค้งเว้าขึ้นรูปชัดเจนที่แม้จะซูบผอมแต่หากบำรุงดีๆ สักสัปดาห์ย่อมมีน้ำมีนวลกว่านังเมียอ้วนฉุที่บ้านเป็นแน่
มือหยาบดำกำเงินในมือแน่น คิดแล้วให้เสียดายนัก
นี่ยังไม่นับหน้าตาที่สวยโดดเด่นที่แม้จะมอมแมมและมีรอยช้ำที่แก้มซ้ายกับรอยช้ำอีกนับสิบตามผิวเนียนละเอียดนั่นอีก ช่างน่าช้ำใจยิ่งเมื่อคิดว่านางต้องตกไปเป็นของคนอื่นที่ให้ราคามากกว่าเขา
แต่ถ้านังอ้วนที่บ้านรู้ว่าซื้อนางมาในราคามากกว่า 10 ไรยา มีหวังคนที่จะช้ำในตายคงเป็นเขาแน่ๆ
“ชายท่านนี้ให้ 15 ไรยา มีใครจะให้มากกว่านี้อีกไหม”
“โอ๊ย ข้าไม่เอาด้วยล่ะ ผอมแห้งดูอ่อนแอ ซ้ำยังพูดไม่ได้ ถ้าจะขายราคานี้ข้ารอจากพ่อค้าคนอื่นไม่ดีกว่าเหรอ ฮึ”
เมื่อเจอคนประมูลเขี้ยวลากดิน พ่อค้าทาสจิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างฮาลูชาร์ก็ขยับยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ร่างกะปลกกะเปลี้ยของทาสสาว แล้วกระตุกยิ้ม
แคว่ก! เสียงนี้เพียงเสียงเดียวเรียกสายตาทุกคู่ให้หันไปบนเวทีชั่วคราวราวกับนัด เมื่อพ่อค้าทาสโยนผ้าที่ติดมือออกมาลงไปเบื้องล่าง ความกระหายก็เริ่มแสดงพลังอำนาจ
“เห็นอย่างนี้แล้ว ท่านลูกค้ายังคิดว่าแพงอีกหรือ”
“ข้าๆ ข้าให้ 20 ไรยา” ดวงตาคนบอกแฝงแววหื่นกระหายเด่นชัดจับจ้องที่ทรวงอก ที่เผยให้เห็นเชือกเส้นเล็กๆ ที่ถักคล้ายสร้อยมีจี้หินสีน้ำเงินเข้มทรงกลมทาบอยู่เหนือทรวงขาวลออตา ยิ่งเป็นการเร่งปฏิกิริยาของเหล่าชายตัณหากลับสิ้นคิดยอมยกมือประมูลเหมือนถูกมนต์สะกด
“ดูเหมือนนางจะมีของมีค่าติดตัวมาให้เป็นของแถมด้วยนะ คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม”
เมื่อม่านหมอกราคะบังตา ต่อให้หินสีหรือกรวดธรรมดาก็กลายเป็นของมีราคาใช้เป็นเหตุผลสนับสนุนให้คนที่ยืนอยู่เบื้องล่างและคนที่ทอนตัวไปในคราแรกกลับเข้ามาร่วมประมูลอีกครั้ง
ใบหน้ากระหายในกามารมณ์ กิริยากักฬะ สายตาที่พุ่งตรงมายังร่างบอบบางชอกช้ำที่แทบจะบิดปลิวไปตามแรงลมร้อนๆ ของกะไอแดดทำให้คนที่เพิ่งมายืนมองเหตุการณ์เริ่มกัดฟันกรอด
ความร้อนผ่าวที่กระบอกตาทำให้หล่อนต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อบังคับไม่ให้เผยความอ่อนแอออกมา
มากกว่านี้ สูญเสียมากกว่านี้หล่อนก็เผชิญมาแล้ว! สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เทียบไม่ได้กับสิ่งที่เธอต้องสูญเสียไปเมื่อ 1 เดือนที่ผ่านมาไม่ได้แม้แต่เศษธุลี
อาการปวดหัวจากความเครียดและอาการป่วยที่มีอยู่ก่อนทำให้หญิงสาวตาพร่า แววตาเลื่อนลอยไร้ชีวิต แก้วหูปวดจนแทบระเบิด เหมือนมีเสียงอื้ออึงกึกก้องอยู่ข้างในฟังแทบไม่รู้เรื่องว่าใครกำลังพูดอะไร ถึงกระนั้นก็ยังได้ยินแว่วๆ ถึงราคาค่างวดของนาง
“500 ไรยา!”
สิ้นเสียงกังวานอย่างคนที่คุ้นเคยกับการออกคำสั่งมาทั้งชีวิตทำให้กลุ่มชนที่มาประมูลและร่วมชมการประมูลเงียบกริบหันไปมองร่างสูงที่คลุมใบหน้าในชุดผ้าฝ้ายสีขาวตามแบบที่คนแถบทะเลทรายสวมใส่ เห็นเพียงแววตาคมกริบที่จ้องมองมาราวหับจะปลิดชีวิตคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ทุกคนได้แต่อึ้งพูดอะไรไม่ออก คล้ายทุกคนจะรับรู้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากร่างสูงใหญ่น่าครั่นครามที่ใครเห็นเป็นต้องสะดุดตา แต่กลับไม่มีใครรู้ว่าชายผู้นี้มายืนอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่แล้ว!
*********************************รบกวนติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ^^******************************
ลาฌีนุส เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 มิ.ย. 2555, 01:22:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 มิ.ย. 2555, 20:57:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 1588
| บทที่ 1 แววตาเจ้าถือดีอย่างนี้กับชายทุกคนรึเปล่า >> |
roseolar 4 มิ.ย. 2555, 10:22:48 น.
มาส่งกำลังใจให้จ้านักเขียนคนเก่ง
เว็บนี้คนเมนท์น้อยไม่ต้องตกใจน้า
สู้ๆนะคร้าบบบ ^_____^
มาส่งกำลังใจให้จ้านักเขียนคนเก่ง
เว็บนี้คนเมนท์น้อยไม่ต้องตกใจน้า
สู้ๆนะคร้าบบบ ^_____^
ปลาวาฬสีน้ำเงิน 4 มิ.ย. 2555, 17:15:25 น.
เป็นกำลังใจ ค่ะ แต่ช่วยดูคำสะกด ด้วยนะคะเพราะผิดหลายที่ อ่านแล้วติดขัด ยังไม่ได้อรรถรส เช่น ชุ่มช้ำ ต้องเป็น ชุ่มฉ่ำ / ความเลื่อมล้ำ ต้องเป็น ความเหลื่อมล้ำ/ ผ้าที่เทียบจะหลุด นาจะเป็น "ผ้าที่แทบจะหลุด" / ลองตั้งใจอีกครั้งนะคะ
เป็นกำลังใจ ค่ะ แต่ช่วยดูคำสะกด ด้วยนะคะเพราะผิดหลายที่ อ่านแล้วติดขัด ยังไม่ได้อรรถรส เช่น ชุ่มช้ำ ต้องเป็น ชุ่มฉ่ำ / ความเลื่อมล้ำ ต้องเป็น ความเหลื่อมล้ำ/ ผ้าที่เทียบจะหลุด นาจะเป็น "ผ้าที่แทบจะหลุด" / ลองตั้งใจอีกครั้งนะคะ
ลาฌีนุส 4 มิ.ย. 2555, 20:51:40 น.
ขอบคุณค่ะ คุณปลาวาฬสีน้ำเงิน จะรีบกลับไปตรวจแก้ทันทีเลยค่ะ^^
ขอบคุณค่ะ คุณปลาวาฬสีน้ำเงิน จะรีบกลับไปตรวจแก้ทันทีเลยค่ะ^^
ลาฌีนุส 4 มิ.ย. 2555, 21:01:29 น.
คุณฝ้ายขอบใจนะจ๊ะที่แนะนำ^^ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะจ๊ะ ^___^
คุณฝ้ายขอบใจนะจ๊ะที่แนะนำ^^ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะจ๊ะ ^___^