ได้เวลารัก
เวเนเซีย...
...สำหรับเธอยังไม่มีเวลาให้กับความรัก

เอเธนส์...
...สำหรับเขาถึงเวลาที่จะหยุดกับคำว่ารัก

Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: บทนำ และ บทที่ ๑

สวัสดีค่ะ^^

ฬีฬากลับมาอีกครั้งแล้วค่ะ เป็นนินจาผลุบโผล่ๆ อยู่นาน ฬีกลับมาอัพได้เวลารักต่อเนื่อง(มั้ง)แล้วค่ะ ตอนปัจจุบันอยู่ที่ บทที่ ๑๑ (ในบล็อกแก๊งค์และเด็กดี) ก็เลยมาต่อที่บ้านนี้หลังนี้ด้วย

เนื้อหาที่ลงครั้งนี้เกลาสำนวนจากของเดิมเล็กน้อยค่ะ แล้วก็ตรวจคำผิดเพิ่มเติม

จะค่อยๆ อัพให้ทันตอนปัจจุบันนะคะ^^

...................................................................................



ได้เวลารัก บทนำ

เรือสีขาวแล่นตัดผิวน้ำด้วยความเร็วสูง หลบหลีกการจราจรในแม่น้ำใหญ่อย่างคล่องแคล่ว ริมฝีปากบางของผู้ที่บังคับเรืออยู่นั้นแย้มละไม ไม่ใส่ใจละอองน้ำที่กระเด็นมาถูกชุดสวยหรือเปลวแดดกล้าในยามสายเลยสักนิด

สายตาที่ทอดผ่านแว่นกันแดดพุ่งตรงไปยังตึกใหญ่ริมแม่น้ำ

เพชรา มันตรา โรงแรมหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยาในเครือของอัญมณีมันตรา กลุ่มธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ตชั้นแนวหน้าของประเทศ

เรือลำเล็กชะลอความเร็ว แล้วจอดเทียบที่ท่าน้ำไม่ห่างจากตึกใหญ่นัก ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งซึ่งยืนนิ่งรออยู่ก่อนตรงเข้ามารับหญิงสาวทันที

มือเรียวสวยวางบนมือใหญ่กว่าแล้วก้าวขึ้นมาจากเรือ

ร่างระหงในชุดกระโปรงสีแดงเข้มยืนเด่นกลางท่าน้ำ เรือนผมดำขลับเกล้าตลบขึ้นบนศีรษะอย่างประณีต ปักปิ่นสีทอง เปิดให้เห็นดวงหน้ารูปไข่ซึ่งประกอบด้วยคิ้วเรียว
นัยน์ตารียาวล้อมด้วยขนตางอนยาว จมูกโด่งงาม และเรียวปากบางได้รูปสวย
แว่นตากันแดดถูกถอดออก เผยให้เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ ประกายคมกล้าบ่งบอกความเชื่อมั่นในตนเอง

ดวงหน้านั้นแหงนเงย สายตาพุ่งตรงไปยังตึกใหญ่อีกครั้ง
ริมฝีปากบางแย้มน้อยๆ

ได้เวลาของเธอแล้ว...


.......................................................................




ได้เวลารัก บทที่ ๑


เวเนเซียหยุดเดินกลางถนนปูด้วยอิฐสีน้ำตาลเข้มกว้างราวหนึ่งเมตรที่ลัดเลาะจากท่าน้ำผ่านสวนสวยไปยังตัวตึกสูงของโรงแรม นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจัดเกือบดำหรี่ลงเพราะแสงจ้าของยามสาย แต่ยังจับจ้องที่ร่างสูงใหญ่กลางสนามหญ้าเขียวขจีราวพรมผืนงามโดยไม่ได้สนใจกลุ่มคนซึ่งกระจายตัวอยู่รอบๆ

ไม่เคยมีใครหยุดสายตาของเธอไว้ได้นานขนาดนี้มาก่อน

หากร่างสูงใหญ่ในชุดสีดำทั้งเสื้อเชิ้ตกับสแล็คนั้นตรึงเธอไว้ราวกับมีเวทมนตร์ ถ้าไม่ใช่กล้องตัวใหญ่ที่คล้องคอเขาอยู่ คงไม่ยากที่จะคิดว่าเขาคือนายแบบ ไม่ใช่ชายหนุ่มวัยอ่อนกว่าซึ่งเขากำลังคุยด้วย

“คุณเวดูอะไรอยู่ครับ... อ๋อ กองถ่ายแฟชั่น”

เวเนเซียไม่ได้หันกลับมายังเลขานุการคู่ใจที่ก้าวตามมาพร้อมกับหอบแฟ้มเอกสาร สายตาของเธอยังอยู่ที่ช่างภาพซึ่งยืนหันข้างให้โดยไม่ทันรู้ตัวว่ามีคนจ้องมองอยู่ เขากำลังทำท่าทางอธิบายอะไรบางอย่างกับนายแบบ

“อีกครึ่งชั่วโมงจะเริ่มประชุมแล้วนะครับคุณเว” ธาราเอ่ยเบาๆ สายตามองไปยังสิ่งที่เรียกความสนใจของเจ้านายสาว กลางสนามหญ้าเล็กๆ ในสวนกว้างซึ่งออกแบบโดยนักจัดสวนชื่อดัง โอบล้อมตัวตึกของเพชรา มันตรา โรงแรมระดับห้าดาวในเครืออัญมณีมันตรา

กองถ่ายแฟชั่นกำลังทำงานท่ามกลางแสงเจิดจ้า คนที่สะกดสายตาเจ้านายสาวของเขาไม่ใช่นายแบบชื่อดังของยุค แต่น่าจะเป็นช่างภาพคนนั้นมากกว่าที่หันเหความสนใจของเจ้านายเขาไปจากการประชุมสำคัญ

เวเนเซียมองนางแบบสาวสวยในชุดราตรีสวยหรูผ่านเข้ามาในคลองสายตาและมือเรียวงามปานสลักนั้นแตะต้องอกกว้างภายใต้เสื้อเชิ้ตสีดำสนิท

“ธาร...เช็กประวัติเขาให้ที”

ธาราเหลือบมองใบหน้างดงามหากสีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกอะไร เขารับคำและไม่ตั้งคำถามต่อเจ้านายสาว เวเนเซียเพียงพยักหน้านิดๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับ ก้าวตรงไปยังตัวตึกโรงแรม ธาราชำเลืองไปยังร่างสูงใหญ่นั้นอีกครั้งก่อนจะก้าวตามเจ้านายสาวแล้วเกือบสะดุ้งเพราะสายตาคมกล้าของชายในชุดสีดำพุ่งตรงมายังเขา

อะไร...ที่ทำให้เจ้านายของเขาสนใจช่างภาพคนนี้




เอเธนส์ปัดมือเรียวสวยที่แตะตัวเขาออก ไม่ใส่ใจท่าทางกระเง้ากระหงอดของนางแบบสาว สายตาทอดตามร่างโปร่งในชุดกระโปรงสีแดงแนบไปกับเรือนร่าง ผมยาวเกล้าขึ้นปักด้วยปิ่นสีทอง เปิดลำคอระหงให้เด่นชัดยิ่งขึ้น แผ่นหลังตรง การเดินรวดเร็วแต่ดูสวยสง่า

นัยน์ตาคมหลุบลงมีแววใคร่ครวญอะไรบางอย่าง

“มองอะไรคะคุณเอเธนส์” นางแบบสาวเอ่ยอย่างหงุดหงิด แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเดินลับตาไปแล้ว แต่ช่างภาพหนุ่มหล่อก็ไม่ยอมหันกลับมาสักที

“สวยนะครับ... ผมเห็นเขามองคุณอยู่ตั้งนาน” นายแบบหนุ่มเอ่ยขึ้น มุมปากกระตุกขึ้นยิ้มเยาะนางแบบสาวสวยเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายคิดอะไรกับเอเธนส์

ช่างภาพหนุ่มหล่อคมเข้มแบบลูกครึ่งเอเชียตะวันตก ไม่เป็นที่ทราบกันนักว่าสายเลือดอีกครึ่งของ เอเธนส์คือชาติใด แต่จากนัยน์ตาและผมสีดำรวมทั้งใบหน้าคมเข้มจึงเดากันว่าเป็นละตินสักชาติหนึ่ง เอเธนส์เป็นที่หมายปองของนางแบบหรือแม้กระทั่งนายแบบบางคน

ส่วนเขาเองก็ยอมรับว่า ถ้าเอเธนส์มายืนอยู่หน้ากล้องก็คงจะเขี่ยเขาลงจากแถวหน้าของวงการได้ไม่ยาก แต่ไม่เคยเลยที่เอเธนส์จะยอมมาอยู่หน้ากล้อง ไม่ว่าจะมีใครเพียรพยายามเกลี้ยกล่อมเท่าใด เอเธนส์รักการถ่ายภาพ หากไม่ชอบการถูกถ่ายภาพ
เอเธนส์หันกลับมายังนายแบบนางแบบทั้งสอง เขาไม่เอ่ยอะไร เพียงแค่มองสีหน้ายิ้มๆ ของฟากฟ้า นายแบบซึ่งกำลังโด่งดังอยู่ในขณะนี้ด้วยแววตานิ่งเฉย และไม่สนใจท่าทางกระฟัดกระเฟียดของรานี

“ไม่เห็นจะสวยสักหน่อย หน้าตาก็จื๊ดจืด”

ฟากฟ้าหัวเราะใบหน้าเชิดขึ้นของเพื่อนร่วมสังกัด รานีก้าวขึ้นมาโดดเด่นบนถนนแฟชั่นด้วยใบหน้าสวยคมเข้มจากเชื้อสายอินเดีย โดยเฉพาะดวงตาคมลึกอันเป็นเสน่ห์ของเจ้าตัว เขายอมรับว่ารานีเป็นคนสวยมาก หากนิสัยนั้นชวนขยาดอยู่ไม่น้อย

“เริ่มงานกันได้แล้ว” เอเธนส์เอ่ยเสียงเรียบ นัยน์ตาสีดำจัดวาวขึ้นอย่างที่นางแบบสาวต้องหุบปากฉับไม่กล้าแสดงท่าทีอะไรอีก

ฟากฟ้ายักไหล่ หันกลับไปยังเนินเตี้ยๆ กลางสนามหญ้าที่เอเธนส์อธิบายเมื่อสักครู่ว่าต้องการภาพเขาและรานีตรงนั้น “มาสิรานี เดี๋ยวคุณจะทำให้งานช้านะ”
เขาหัวเราะเบาๆ มองการจ้ำตามมาของรานีอย่างนึกขำ เธอเองก็รู้ว่าการทำให้เอเธนส์โกรธนั้นไม่ดีต่อตัวเองเท่าไร “วันนี้คุณเป็นเจ้าหญิงของผมนะ อย่าไปยุ่งกับคุณเอเธนส์เขาเลย”

รานีเม้มริมฝีปาก เธอรู้สึกขวางหูขวางตาฟากฟ้ามาตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่สามารถเอะอะใส่เขาได้ เขาเป็นนายแบบรุ่นพี่สังกัดเอเจนซี่เดียวกับหล่อน และเป็นหนึ่งในนายแบบแถวหน้าของเมืองไทยในตอนนี้ ฟากฟ้ามักจะชอบขัดคอหล่อนอยู่เรื่อย โดยเฉพาะในเรื่องของเอเธนส์





“คุณวิคะ ท่านประธานอยู่หรือเปล่าคะ”

เวเนเซียชะโงกหน้าเข้าไปหาเลขานุการผู้ทรงประสิทธิภาพของประธานกรรมการบริหารอัญมณีมันตรา กลุ่มธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ตขนาดใหญ่ของประเทศ แล้วรับไหว้บรรดาผู้ช่วยของวิกานดาซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ

วิกานดาแย้มริมฝีปากน้อยๆ เพราะน้ำเสียงเย้าแหย่ของหญิงสาวที่เธอเห็นมาตั้งแต่เด็ก หญิงสาวหน้าตาสวยแบบไทยแต่ชื่อไม่ไทยเลยสักนิด

‘เวเนเซีย... ความรักของเราเกิดขึ้นที่นั่น’ เธอยังจำได้ถึงน้ำเสียงนุ่มนวลของผู้เป็นเจ้านายเมื่อพูดถึงที่มาของชื่อบุตรสาวคนแรกและคนเดียว เจ้านายของเธอพบกับภรรยาซึ่งเป็นนักเรียนไทยในประเทศอิตาลีครั้งแรกที่เมืองเวนิสหรือชื่อในภาษาอิตาเลียนคือเวเนเซีย

“ท่านประธานคะ... ผู้จัดการอัญมณีธาราขอเข้าพบค่ะ”

เวเนเซียยิ้มกว้าง ยืนเกาะเคาน์เตอร์รอเสียงตอบจากโทรศัพท์ภายในที่คุณวิกานดาต่อสายเข้าไปถามเจ้าของห้อง เธอรู้จักคุณวิกานดาตั้งแต่ตามบิดามาที่โรงแรมนี้เป็นครั้งแรกเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน จนตอนนี้คุณวิกานดาวัยห้าสิบที่ยังสาวไม่เปลี่ยน ดำรงตำแหน่งหัวหน้าทีมเลขานุการของบิดา

“ไม่ได้นัดไว้นี่นะ” เสียงทุ้มๆ ดังออกมาเพราะคุณวิกานดาใช้ระบบเปิดเสียง ทำให้สองสาวต่างวัยขยิบตาให้แก่กัน

“แล้วท่านจะอนุญาตให้พบไหมคะ” วิกานดาถามกลับตามเกมของสองพ่อลูก เจ้านายของเธอมักเล่นเกมเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้กับบุตรสาวเสมอ แสดงออกถึงความสัมพันธ์อันดีระหว่างทั้งสอง

เมื่อยี่สิบปีก่อนเธอยังเห็นเด็กหญิงเวเนเซียตัวน้อยวิ่งเล่นเข้าออกห้องนั้นห้องนี้ในส่วนบริหารอย่างสนุกสนาน แต่มาบัดนี้เวเนเซียกลายมาเป็นหนึ่งในกลุ่มผู้บริหารรุ่นใหม่ของอัญมณีมันตรา แม้จะยังไม่ขึ้นลำดับอาวุโส แต่วิกานดารู้ดีว่าลูกไม้ลูกนี้หล่นใต้ต้นอย่างแน่นอน

“อืม...ให้เวลาสิบนาทีก็ได้” แสงไฟบนโทรศัพท์หายไปบ่งบอกว่าอีกฝ่ายตัดการสนทนา

“สิบนาที...แหม จะรีบไปหาสาวที่ไหนล่ะสิ” เวเนเซียยิ้มกว้าง

วิกานดายิ้ม สบนัยน์ตาพราวพร่างของหญิงสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู และเอ่ยกระเซ้า

“รีบเข้าไปเถอะค่ะ เดี๋ยวหมดเวลาสิบนาที”

“ขอบคุณนะคะ” เวเนเซียหัวเราะ หมุนตัวก้าวไปยังประตูไม้สีเข้ม แล้วก็ต้องหันกลับมายังเลขานุการคนเก่งของบิดาเพราะเสียงหวานๆ ที่ดังขึ้น

“อัญมณีธาราเยี่ยมมากค่ะ คุณเวทำเอาบอร์ดบริหารทึ่งกันใหญ่เลยค่ะ” วิกานดายกนิ้วหัวแม่มือให้กับบุตรสาวของเจ้านาย

“ขอบคุณค่ะคุณวิ งานนี้เวสู้ตายค่ะ”

วิกานดายิ้ม มองร่างสูงโปร่งในชุดกระโปรงสีแดงเข้มเปิดประตูก้าวเข้าไปในห้องทำงานของเจ้านาย แว่วเสียงหัวเราะอย่างร่าเริงดังลอยออกมาก่อนประตูจะถูกปิดลงอีกครั้ง

“หัวเราะอะไรกันจ๊ะสาวๆ ทำงานต่อจ้ะ” เธอเอ็ดสาวๆ ผู้ช่วยรอบตัวเบาๆ หากริมฝีปากยังแย้มยิ้ม

เมื่อครู่เพิ่งมีการประชุดบอร์ดบริหารของอัญมณีมันตรา เวเนเซียรายงานถึงความคืบหน้าในการก่อสร้างและตกแต่ง อัญมณีธารา บูติกสปารีสอร์ตสุดหรูที่หัวหิน ซึ่งการก่อสร้างดำเนินไปเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ เหลือเพียงการเก็บรายละเอียดทั่วไป และจะสามารถเปิดทดลองบริการในอีกสองสัปดาห์ถัดไป โปรเจกต์ใหม่นี้เป็นการผสมผสานรีสอร์ตและสปาเป็นหนึ่งเดียว มิใช่เพียงการมีสปาเป็นบริการส่วนหนึ่งของโรงแรม ดังเช่นโรงแรมและรีสอร์ตอื่นๆ ในเครืออัญมณีมันตรา

เธอได้เห็นเวเนเซียชี้แจงการดำเนินงานให้แก่ที่ประชุมทราบได้เป็นอย่างดี ตอบคำถามและข้อสงสัยทุกอย่างได้ชัดเจน และแสดงวิสัยทัศน์ที่ทำให้บอร์ดบริหารต้องยอมรับในความสามารถ เธอเชื่อว่าเวเนเซียจะเข้าสู่ตำแหน่งประธานกรรมการบริหารอัญมณีมันตราได้ในอนาคต

แม้ว่าจะยังมีคู่แข่งที่น่ากลัวในการชิงตำแหน่งนี้อยู่ก็ตาม




“ไปทานข้าวข้างนอกกับพ่อไหม” คุณปริทัศน์เอ่ยถามบุตรสาว มองเวเนเซียทรุดลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ชนิด ‘แผ่หลา’ หมดมาดผู้บริหารรุ่นใหม่ไฟแรงในห้องประชุมเมื่อครู่

“สองคน...หรือว่ามีใครอื่นคะ” เวเนเซียผงกศีรษะขึ้นจากพนักพิงนุ่มๆ ร่างกายประท้วงเรื่องการพักผ่อนมาหลายวันแล้ว

“สอง...พ่อกับลูก” คุณปริทัศน์เว้นจังหวะ “แล้วก็ท่านรัฐมนตรี เลขา กับนักธุรกิจอีกสัก...โหล”

เวเนเซียทิ้งตัวลงตามเดิม ไม่สนใจว่าผมที่เกล้าขึ้นไว้อย่างสวยงามจะหลุดลุ่ยอย่างไร

“เชิญคุณพ่อเถอะค่ะ เวไม่ไหวแล้ว...ของีบตรงนี้ดีกว่า” ว่าแล้วเวเนเซียก็ทำท่าหลับอยู่ตรงนั้น

คุณปริทัศน์หัวเราะเบาๆ เดินเข้ามานั่งข้างบุตรสาวคนเดียว วันนี้เวเนเซียทำให้เขาภูมิใจมาก แม้ว่าเวเนเซียจะเข้ามาเรียนรู้งานในสาขาต่างๆ ของอัญมณีมันตราเกือบห้าปีแล้ว แต่งานนี้เป็นงานใหญ่ที่สุดของบุตรสาวและเป็นงานใหญ่ของบริษัทเช่นกัน

ทุกอย่างออกมาดีถึงดีมากทีเดียว บอร์ดบริหารคนอื่นๆ ก็เริ่มยอมรับในความสามารถของเวเนเซีย

“เหนื่อยขนาดนั้นเชียว”

เวเนเซียลืมตา ยิ้มกว้าง เอียงศีรษะซบไหล่บิดา ปีกว่าที่เธอขลุกอยู่กับโครงการอัญมณีธารา จนแทบจะอยู่ที่หัวหินตลอดเวลาในการดูแลและควบคุมการก่อสร้างร่วมกับทีมงาน ให้โครงการบูติกสปารีสอร์ตแห่งใหม่เป็นไปตามที่ต้องการ

เธอรู้ดีว่าโครงการนี้เป็นบทพิสูจน์หนึ่งที่จะทำให้เธอก้าวสู่ทำเนียบผู้บริหารอาวุโส และเข้าสู่เส้นทางการชิงตำแหน่งประธานกรรมการบริหารคนต่อไป เวเนเซียรู้ดีว่าตำแหน่งนี้ไม่มีทางได้มาเพราะว่าเธอเป็นบุตรสาวของประธานฯ คนปัจจุบัน

เธอต้องลงสนามชิงชัยกับอีกหลายคน...โดยเฉพาะมีคู่แข่งคนสำคัญที่เธอไม่คิดประมาท

เวเนเซียมองไปยังเก้าอี้ของบิดา เมื่อตอนเด็กเธอเคยปีนไปนั่งบนตักท่านบ่อยๆ และสัญญากับตัวเองว่าสักวันหนึ่งจะก้าวไปนั่งเก้าอี้ตัวนั้นให้ได้ เวเนเซียจึงทุ่มเวลาแทบทั้งหมดให้กับการมุ่งสู่เส้นทางนี้ มันเป็นความฝันที่เธอจะต้องคว้ามาให้ได้!

“เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ แต่ยังไม่อยากไปนั่งบีบเนื้อบีบตัวให้เหล่าราชสีห์ตะปบหนูตัวนี้เล่น คุณพ่อไปเถอะค่ะ”

คุณปริทัศน์ใช้ปลายนิ้วจิ้มหน้าผากบุตรสาวเบาๆ เวเนเซียจะต้องเหนื่อยมากทีเดียวถึงปฏิเสธคำชวน เพราะเวเนเซียรู้ดีทีเดียวว่าการรับประทานอาหารหรือพบปะกันเช่นนี้หมายถึงจะได้เรียนรู้อีกกลยุทธ์ของนักธุรกิจที่ไม่สามารถหาได้จากห้องเรียนหรือห้องทำงานที่ไหน

“เอาเถอะ... แล้วนี่จะกลับไปหัวหินวันนี้เลยหรือเปล่า”

“ยังค่ะ เวคงอยู่กรุงเทพอีกสักสองสามวัน เวนัดเอเจนซี่มาคุยเรื่องงานแกรนด์โอเพนนิ่ง แล้วก็เรื่องเว็บไซต์ของอัญมณีธาราด้วยค่ะ”

คุณปริทัศน์พยักหน้า แม้โครงการทุกอย่างจะใกล้เสร็จสมบูรณ์แล้ว แต่ต่อไปนี้ก็เป็นงานหนักของเวเนเซียเช่นกันในการส่งอัญมณีธาราให้บรรลุเป้าหมาย

เขารู้ดีว่ามันไม่ง่าย

“อืม... นอนให้พอแล้วคืนนี้ไปปาร์ตี้กับพ่อนะ ไม่ได้ควงสาวสวยมาตั้งนานแล้ว”

เวเนเซียยิ้มกว้าง

“เวมีนัดกับเฟดเดอเรอร์แล้วค่ะคืนนี้”

คุณปริทัศน์ทำเสียงในลำคออย่างหมั่นไส้เจ้าของชื่อที่บุตรสาวเอ่ยขึ้นมานัก โรเจอร์ เฟดเดอร์เป็นนักเทนนิสอันดับต้นๆ ของโลกชาวสวิสเซอร์แลนด์ที่เวเนเซียชื่นชอบ เคยเป็นเจ้าของตำแหน่งมือหนึ่งของโลกติดต่อกันสองร้อยกว่าสัปดาห์

“หมอนี่มันมีดีอะไรกว่าพ่อนักรึไง... พ่อหล่อกว่าตั้งเยอะ”

“หูย...หล่อกว่าแต่ก็แก่กว่านี่คะ” เวเนเซียหัวเราะคิกคัก มองท่าแยกเขี้ยวของบิดาด้วยความขำขัน “ก็พ่อลองคว้าแชมป์มาให้เวดูสักรายการสิคะ รับรองเวไม่ปันใจให้ใครอื่นแน่”

คุณปริทัศน์โคลงศีรษะ เวเนเซียชอบกีฬาเป็นชีวิตจิตใจ เทนนิสก็เป็นอีกกีฬาชนิดหนึ่งที่เวเนเซียคลั่งไคล้ ถ้ามีเวลาก็จะตามไปดูการแข่งขันที่สนามจริง หรือไม่ก็ยอมอดหลับอดนอนดูการถ่ายทอดสดการแข่งขัน แล้วที่ว่ามีนัดนี่ก็เป็นการรอดูการแข่งขันของนักเทนนิสที่ชื่นชอบคนนี้

“ถ้าหนุ่มกว่านี้สักหน่อยพ่อเทพคนนี้ก็ไม่ได้แอ้มพ่อหรอก”

เวเนเซียหัวเราะ นัยน์ตาพราวพร่าง

“พ่อไปเถอะค่ะ เดี๋ยวไม่ทันนัดนา”

“ไล่จริง... แล้วนี่จะกลับบ้านเลยไหม อย่าขับรถเองเลยให้คนขับรถให้ดีกว่านะ” เขามองท่าเพลียๆ ของบุตรสาวอย่างเป็นห่วง

“เวไม่ได้เอารถมาค่ะ”

คุณปริทัศน์หรี่ตาก่อนจะถอนหายใจ เวเนเซียคงขับเรือมาตามเคย เขาไม่น่าตามใจลูกสาวเลย เห็นหน้าหวานๆ ตาใสๆ อย่างนี้ เวเนเซียชอบขับเรือเร็วมาก จริงๆ ก็สายเลือดเดียวกับเขานั่นแหละ เขาเป็นคนชักนำเวเนเซียให้รู้จักการขับเรือเอง เวลาว่างทีไรเขามักจะพาเวเนเซียไปที่คลับ สอนให้ทั้งเรือใบและเรือเร็ว

เมื่อก่อนเขาก็มักเดินทางจากบ้านมายังเพชรา มันตรา ด้วยเรือเร็วลำเล็ก หากหลังๆ มาเขาก็เพลาลงเพราะการจราจรในแม่น้ำเจ้าพระยาหนาแน่นขึ้น แต่เวเนเซียนั้นไม่พลาดเลยที่จะใช้เรือเร็วทุกครั้งที่สามารถทำได้ แม้เขาจะห่วง แต่ก็รู้นิสัยของบุตรสาวดีจึงได้แค่เตือนให้ระมัดระวังเท่านั้น

“ง่วงๆ อย่างนี้อย่าขับเรือเลย พ่อให้คนขับรถไปส่งก็แล้วกัน”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเวงีบเอาแรงแถวนี้ก่อนค่อยกลับ ขอยืมห้องพ่อสักชั่วโมงสองชั่วโมงนะคะ”

ผู้เป็นพ่อได้ถอนใจอีกรอบ ก่อนจะพยักหน้า

“ไปนอนในห้องล่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นผู้จัดการอัญมณีธารานอนน้ำลายยืดแถวนี้”

เวเนเซียหัวเราะคำกระเซ้าของบิดา

“ค่า... เวไม่ให้เสียเครดิตพ่อหรอกค่ะ” ข้างในห้องทำงานกว้างของบิดามีห้องนอนที่ซ่อนไว้ในผนังด้านหนึ่ง ซึ่งบิดาเอาไว้พักผ่อนเวลาทำงานหนัก ตอนเด็กๆ เธอเองก็เคยมานอนที่นี่บ่อยๆ เพราะตามบิดามาทำงานเป็นประจำ

เวเนเซียเคยรู้สึกว่าตัวเองโชคร้ายที่เสียมารดาไปตั้งแต่เด็ก แต่ก็ยังมีโชคดีที่บิดาไม่เคยทอดทิ้งให้อยู่กับพี่เลี้ยง ไม่ว่าจะไปไหนท่านก็พาไปด้วยเสมอ เธอจึงใกล้ชิดบิดามากและไม่เคยรู้สึกขาดความรักเลย

“พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวเวกลับกับธาร”

“เอาเถอะ... ยังไงก็อย่าขับเรือให้เร็วมากนักนะลูก ระวังตัวด้วย”

เวเนเซียชะโงกไปหอมแก้มบิดาแทนคำตอบ มองท่านลุกขึ้น ขยับเนกไทและสูทให้เรียบร้อย

“กินข้าวด้วยนะยายเว... อย่ามัวแต่นอนเพลินล่ะ” คุณปริทัศน์กำชับแล้วก้าวไปยังประตู

“คืนนี้เวอนุญาตให้ควงสาวอื่นได้นะคะ” เวเนเซียตะโกนตามหลังบิดา ทันเห็นไหล่กว้างกระเพื่อมก่อนประตูห้องจะปิดลง ทิ้งให้เธออยู่เพียงลำพัง

เวเนเซียกำลังจะลุกขึ้นก็ได้ยินเสียงเพลงจากโทรศัพท์ จึงหันไปหยิบกระเป๋าถือใบเล็กที่เธอโยนทิ้งไว้บนโซฟามาค้น แล้วหยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กออกมา

ชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอเรียกรอยยิ้มจากเรียวปากบาง

“ว่าไงคะเจ้าชาย” นัยน์ตาคมวาววับ เริ่มบทสนทนาที่ทำให้มุมปากขยับขึ้นน้อยๆ

เวเนเซียมองโทรศัพท์ที่วางสายไปแล้วหลังจากใช้เวลาคุยกันเพียงไม่นาน ก็เธอกับ ‘เจ้าชาย’ เคยคุยกันได้นานที่ไหน นัยน์ตาเปล่งประกายระยิบระยับอย่างพอใจ เธอลุกขึ้น สาวเท้าไปยังประตูไม้ที่ผนังอีกด้าน เปิดประตูแล้วก้าวเข้าไป ก่อนจะล้มตัวลงบนเตียงกว้างทันที นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจัดพริ้มหลับลง

ภาพร่างสูงใหญ่ในชุดสีดำกลางสนามหญ้าสีเขียวปรากฏขึ้นมาในห้วงความคิดก่อนที่จะหลับไปในที่สุด





“เอเธนส์ ไม่ทราบนามสกุลครับเจ้านาย”

เวเนเซียเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะกระจกมุมหนึ่งของห้องทำงานของบิดาซึ่งใช้เป็นโต๊ะอาหารเที่ยงชั่วคราวที่คุณวิกานดาจัดมาให้ แม้ว่าเวลาอาหารเที่ยงของเธอเลื่อนมาเกือบสามชั่วโมง

หญิงสาวรวบช้อนและส้อมบนจาน หยิบผ้าเช็ดปากมาแตะมุมปาก ก่อนจะหยิบแก้วน้ำมาจิบ จนเมื่อวางแก้วเรียบร้อย จึงประสานมือที่ตัก สบตาเลขานุการอีกครั้ง

“คนที่คุณเวอยากรู้จักไงครับ” ธาราตอบสายตาของเจ้านายสาวที่ทำงานมาด้วยเกือบสามปี แต่เขารู้จักเวเนเซียมาทั้งชีวิต

“ช่างภาพแถวหน้าของวงการแฟชั่น ดังทั้งฝีมือและเรื่องอื่น” เขารายงานต่อ

“เรื่องอื่น...” เสียงเบาลอดจากริมฝีปากบาง ดวงหน้านวลเนียนแต่งแต้มด้วยสีสันอย่างประณีต ผมยาวสลวยถูกเกล้าขึ้นอย่างประณีตเช่นเดิม เปิดวงหน้าสวยหวานให้โดดเด่น โดยเฉพาะนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มงามระยับ

“ครับ...” ธาราตอบ วางนิตยสารฉบับหนึ่งตรงหน้าอีกฝ่าย แล้วเก็บจานอาหารออกไปวางที่เคาน์เตอร์เล็กๆ มุมห้อง พร้อมทั้งรินกาแฟจากกาซึ่งอุ่นไว้ตลอดเวลาสองถ้วยโดยไม่เติมอะไร สำหรับเจ้านายสาวและตัวเอง

“ขอบคุณค่ะ” เวเนเซียพึมพำเบาๆ ยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ กลิ่นหอมของกาแฟเรียกรอยยิ้มนิดๆ อย่างพึงพอใจ มือหนึ่งเปิดนิตยสาร สายตาไล่ไปแต่ละหน้า

ธาราทรุดนั่งลงตรงข้าม ยกถ้วยขึ้นจิบเช่นกัน เมื่อก่อนเขาไม่ค่อยชอบกาแฟดำ แต่พอมาทำงานใกล้ชิดกับเวเนเซียแล้วจึงพลอยรับนิสัยของเจ้านายคนนี้มาหลายอย่าง

เขาเติบโตมาในบ้าน ‘อัญมณี’ พ่อและแม่ของเขาทำงานให้คุณปริทัศน์ทั้งคู่ แต่แม่เสียไปตั้งแต่เขาอายุสิบขวบ ทิ้งให้พ่อดูแลเขากับน้องสาว ซึ่งคุณปริทัศน์ก็ให้ความเอ็นดูเขามาก ซ้ำยังสนับสนุนการเรียนของเขาและน้องสาวอย่างเต็มที่โดยไม่ได้คิดที่จะเรียกสิ่งใดตอบแทน เขาได้เรียนจนจบชั้นปริญญาตรีรวมถึงได้เรียนปริญญาโทในต่างประเทศ

ธาราตัดสินใจก้าวเข้าสู่อัญมณีมันตราเพื่อตอบแทนสิ่งที่เขาได้รับมาตลอดชีวิต ไม่ใช่ตอบแทนทุนการศึกษาที่ได้มา แต่เป็นความรักและความเอ็นดูจากคุณปริทัศน์ที่มีให้ครอบครัวเขาด้วยความจริงใจ

เมื่อได้รับมอบหมายให้มาเป็นเลขานุการของเวเนเซีย เขาไม่ได้รู้สึกเลยว่าตกต่ำลงจนต้องมาเป็นเพียงแค่เลขานุการ แต่เขารู้ว่านี่คือก้าวสำคัญของเขาต่างหาก

ชื่อตำแหน่งนั้นไม่ได้สำคัญเลย แต่ความหมายของงานต่างหาก คุณปริทัศน์ไว้วางใจเขาพอที่จะให้เขาดูแล ‘อัญมณี’ ที่มีค่ามากที่สุด

และเวเนเซียก็ฉายแววเจิดจรัสสมกับเป็น ‘เจ้าหญิงแห่งอัญมณี’ แต่บางที เจ้าหญิงก็แปลงร่างเป็นแม่มดมากอิทธิฤทธิ์ที่ทำให้เขาต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เอเธนส์ เป็นช่างภาพอาชีพมาราวๆ ๑๐ ปีได้นะครับ ได้ฉายาว่าพ่อมดแห่งวงการแฟชั่น” เขายิ้มนิดๆ มองคิ้วเรียวที่เลิกขึ้น “เวทมนตร์ของเขาทำให้คนธรรมดากลายเป็นดาวเจิดจรัสมาแล้วหลายรายครับ พวกนายแบบนางแบบถึงอยากร่วมงานกับเขามาก แต่ก็ได้ชื่อว่าเป็นพ่อมดอารมณ์ร้ายไม่น้อยเหมือนกัน”

เวเนเซียเบนสายตากลับมาที่นิตยสารเช่นเดิม มุมปากยกขึ้น

พ่อมดอารมณ์ร้าย...

“คนในวงการบอกว่าเอเธนส์นี่อาร์ตตัวพ่อ แต่งานทุกชิ้นของเอเธนส์ไม่เคยทำให้ผิดหวัง”

เวเนเซียฟังคำรายงานของเลขานุการคู่ใจโดยสีหน้าไม่เปลี่ยน สายตาจับอยู่ที่ภาพนายแบบนางแบบในหน้านิตยสาร ความโดดเด่นของภาพและการสื่ออารมณ์ทำได้ชัดเจนแม้จะออกไปทางหวือหวาแต่ก็สะกดสายตาคนดูได้อย่างดี เธอลดสายตาไปที่ชื่อของช่างภาพบริเวณมุมภาพ

Athens...

ริมฝีปากบางเผยอน้อยๆ

“เวอยากได้ผู้ชายคนนี้”






เอเธนส์เก็บอุปกรณ์กล้องลงในกระเป๋า ตรวจซ้ำอีกทีว่าไม่ลืมอะไรจึงปิดกระเป๋า เงย
หน้าขึ้นก็เห็นฟากฟ้ายืนเตร่อยู่ไม่ห่าง นายแบบหนุ่มเปลี่ยนมาเป็นเสื้อผ้าลำลองเรียบร้อยแล้ว การทำงานวันนี้ผ่านไปด้วยดี ฟากฟ้านั้นสมกับเป็นนายแบบมืออาชีพ เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการ ส่วนรานีเองถ้าไม่ติดเรื่องนิสัยน่ารำคาญบางอย่างก็คงจะเดินในถนนสายนี้ได้ยาวไกล

เขาอาจจะมีชื่อเสียงว่าอารมณ์ร้าย...แต่มันก็เป็นเฉพาะเจอผู้ร่วมงานงี่เง่าเท่านั้น

“คุณเอเธนส์ไปปาร์ตี้กับพวกเราไหมครับ” ฟากฟ้าชวนอย่างกระตือรือร้น แม้จะว่ารู้คำตอบจะเป็นทำนองใด

“ไม่ล่ะ...เชิญพวกคุณตามสบาย” เอเธนส์ปฏิเสธ

สองสามปีหลังมานี้เขาไปปาร์ตี้นับครั้งได้ แสงสี เสียงเพลง การดื่มกิน และการสรวลเสเฮฮาที่หลายคนบอกว่าเป็นการพักผ่อนกลายเป็นสิ่งน่ารำคาญสำหรับเขา
อาจจะเป็นเพราะเขาอยู่กับมันมานาน...นานจนเบื่อหน่ายในวัฏจักรเดิมๆ เหล่านี้

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ฟากฟ้าไม่เซ้าซี้ เพราะรู้นิสัยของอีกฝ่ายดี และเขาก็ไม่ต้องการให้ ‘พ่อมด’ ที่ส่งเขาเข้าสู่เส้นทางนี้โมโหขึ้น เวลาเอเธนส์โมโหนั้นเขาอยากอยู่ให้ห่างเป็นโยชน์ “อ้อ...คุณเอเธนส์ครับ อีกไม่เกินห้านาทียายรานีน่าจะแต่งตัวเสร็จนะครับ”

เอเธนส์กะพริบตา มุมปากกระตุกขึ้น ยกมือตบไหล่นายแบบหนุ่มหนักๆ

“ขอบใจนะ แล้วเจอกัน” เขาหยิบกระเป๋ากล้องมาสะพาย

สองหนุ่มแยกกัน หายไปจากกองถ่ายอย่างรวดเร็ว




เอเธนส์ยังไม่ได้ออกไปจากโรงแรม เขาเดินเรื่อยๆ ลัดเลาะผ่านสวนไปยังเรือนไม้ทรงแปดเหลี่ยมกรุกระจกใสโดยรอบ เขาชอบร้านกาแฟริมแม่น้ำของโรงแรมนี้มาก การตกแต่งเรียบง่ายแต่ดูคลาสสิคด้วยสีขาว ครีมและน้ำตาล กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นทันทีที่ก้าวเข้าไป

ร้านค่อนข้างโล่ง มีแขกประปรายในยามบ่ายแก่ๆ แบบนี้ เอเธนส์เลือกมุมใกล้แม่น้ำ และมองเห็นท่าเรือของโรงแรม ซึ่งเขาพอรู้มาว่าในยามค่ำคืนจะมีภัตตาคารหรูเหนือลำน้ำเจ้าพระยา

บริกรนำมอคค่าร้อน...กาแฟเอสเพรสโซ่ผสมช็อกโกแลตและนมกับพายฟักทองมาเสิร์ฟ เอเธนส์ยกถ้วยเครื่องดื่มที่เขาโปรดปรานมากที่สุดขึ้นจิบ มองขนมหน้าตาสวยงามอย่างพึงพอใจ เขาชอบบรรยากาศสบายๆ แบบนี้ ไร้แสงสีวูบวาบ เสียงอึกทึกครึกโครมและผู้คนมากมาย

หรือเขาจะเริ่มแก่...หึๆ

เอเธนส์หัวเราะความคิดของตัวเอง

แล้วภาพของหญิงสาวร่างสูงโปร่งในชุดสีแดงก็ปรากฏขึ้นในความทรงจำอีกครั้ง

เอเธนส์โคลงศีรษะ...หากก็สลัดความคิดอ้อยอิ่งเกี่ยวกับร่างโปร่งบางนั้นออกไม่ได้
นัยน์ตาสีดำจัดกะพริบ ความคิดเขาทำให้เกิดภาพลวงตาได้เรอะ...

เอเธนส์ลุกขึ้นก้าวเข้าไปประชิดผนังกระจกใสด้านริมน้ำ สายตาพุ่งไปยังท่าเรือ

ร่างโปร่งบางในชุดกระโปรงสีแดง เกล้าผมปักปิ่น ที่ติดตาเขามาตั้งแต่แวบแรก กำลังก้าวลงเรือสีขาวลำเล็ก ตามด้วยชายหนุ่มร่างสูงเพรียว

เรือเร็วลำเล็กสีขาวสะอาดแล่นตัดผิวน้ำผ่านหน้าเขาไป

“Venezia...” เขาพึมพำ สายตามองตามตัวอักษรโดดเด่นข้างลำเรือ




....................................................................................................



ฬีฬา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 พ.ค. 2554, 23:12:03 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 พ.ค. 2554, 23:12:03 น.

จำนวนการเข้าชม : 5347





   บทที่ ๒ >>
ชนาพัทธ์ 3 พ.ค. 2554, 23:22:23 น.
สวัสดีค่าพี่ฬี คิดถึงมากกกกก :)


incanto 3 พ.ค. 2554, 23:34:04 น.
คุณฬีฬามาแล้ววว


yayee62 3 พ.ค. 2554, 23:38:06 น.
หุหุหุ มาอัพแล้ว


กาแฟสีชมพู 3 พ.ค. 2554, 23:39:11 น.
คิดถึงฬิฬาจัง ดีใจที่มาอัฟให้อ่านค่ะ


kraten 3 พ.ค. 2554, 23:48:53 น.
คิดถึงมากมายค่ะ


smallman 4 พ.ค. 2554, 00:02:41 น.
มาแว้วววววววว คิดถึงจังเลยค่ะ


chivas 4 พ.ค. 2554, 00:34:15 น.
ยินดีต้อนรับการกลับมาค่ะ คุณฬีฬา ดีใจมากเลย ^^


mottanoy 4 พ.ค. 2554, 01:52:23 น.
ตัวจริงเสียงจริงรึเปล่าคะเนี่ยะ หายไปนาน คิดถึงจัง


คุณแม่ลูกสอง 4 พ.ค. 2554, 04:52:04 น.
เย้ ในที่สุดก็กลับมาแล้ว


innam 4 พ.ค. 2554, 07:43:07 น.
นึกว่าไม่มาซะแล้ว


nary 4 พ.ค. 2554, 07:51:53 น.
ดีใจจังค่า


แว่นใส 4 พ.ค. 2554, 08:21:19 น.
หายไปนานเลยนะคะ


Pat 4 พ.ค. 2554, 08:23:06 น.
ดีใจที่กลับมาค่ะ อย่าหายยยยยยไปอีกน้า


คิมหันตุ์ 4 พ.ค. 2554, 08:27:38 น.
ในที่สุดก็มาแล้ว...ได้เวลา แล้วสินะ คะ


Gingfara 4 พ.ค. 2554, 08:31:26 น.
ว้าววววววววว
เรื่องนี้เป็นการกลับมาที่เริ่ดมากค่ะ


นายหญิง 4 พ.ค. 2554, 09:12:56 น.
กว่าจะมากรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


boon 4 พ.ค. 2554, 09:37:49 น.
รอตอนต่อไป อย่าหายไปอีกนะคะ


จิรารัตน์ 4 พ.ค. 2554, 13:21:47 น.
ดีใจที่ได้อ่านที่เวปเลิฟค่ะคุณฬี


ของขวัญ 4 พ.ค. 2554, 15:35:32 น.
เย้ ในที่สุด คุณฬีฬา ก็มาอัพที่นี่แล้ว


jink 4 พ.ค. 2554, 21:17:40 น.
มาอ่านใหม่ค่า


ณิณ 4 พ.ค. 2554, 22:39:33 น.
เย้้...ดีใจที่เห็นชื่อคุณฬีฬาค่ะ^^


ปูสีน้ำเงิน 5 พ.ค. 2554, 00:02:32 น.
ในเด็กดีอัพต่อเพิ่มด้วยใช่ไหม๊


mallow 5 พ.ค. 2554, 08:30:13 น.
รอติดตามผลงานอยู่นะคะ


น้องอ้อ 7 พ.ค. 2554, 06:22:10 น.
ตามค่า


wann199 11 พ.ค. 2555, 15:37:10 น.
อยากอ่านรวมเล่มจังเลยค่ะ รอมานาน


ผักหวาน 17 มิ.ย. 2555, 20:20:40 น.
สวัสดีค่ะพี่ลี มาขอตามอ่านด้วยคนค่ะ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account