^วันอยากเขียน^
รวมเรื่องสั้น ฉบับลิขิตราค่ะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว จับเรื่องสั้นมารวมกันไปเลยดีกว่า
Tags: เรื่องสั้น ลิขิตรา
ตอน: หมาป่าเกย์กับลูกแกะสาว
เรื่องสั้นสั่ว ๆ ขอย้ำว่าสั่วมากจริง ๆ แต่อยากเขียนเลยเขียนเล่น ๆ และเอามาให้อ่านกันเล่น ๆ
เรื่องของเรื่องทั้งหลายทั้งแหล่...มีต้นเหตุที่ทำให้ไอซ์อยากเขียนเล่น เนื่องมาจาก...
...ไอซ์เผลอไปหลงรักเกย์ !!!
ดังนั้นไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเรื่องมันสั่ว ก็อกหักตั้งแต่ยังไม่ขึ้นชก จะมีอารมณ์ไปบรรจงเขียนได้อย่างไร
ฝากไว้เป็นที่ระลึก...แด่การตกหลุมรักที่ชวนให้หัวเราะเยาะตัวเองอย่างที่สุด
----------------------------
สาวน้อยที่กระโดดเข้ามาในห้องกำลังฉีกยิ้มกว้าง และกำหมัดดึงเข้าออกอยู่ข้างตัวด้วยท่าทางราวนักกีฬาที่เพิ่งได้ชัย
“เยส...ในที่สุด ๆ ๆ ๆ ก็ได้เจอเขาอีกแล้ว” เธอร้องตะโกนลั่นห้องจนเพื่อนสาวที่นั่งเล่นคอมพิวเตอร์อยู่หันมามองแล้วหัวเราะเบา ๆ
“เป็นเอามาก...ไปเจอใครมากอีกละ”
“หนุ่มหล่อ...สูง ขาว แว่น เก่ง เนี้ยบ...โอย...สเปก” เธอเอ่ยด้วยท่าทางเพ้อฝัน
“ใคร”
“พี่พอร์ช...พี่เฟลโล่เด็กน่ะ” เธอหมายถึงแพทย์ประจำบ้านต่อยอดที่มาเรียนต่อสาขาเฉพาะทาง
เพื่อนสาวนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ก็ร้องลั่น “เฮ้ย...พี่เขาเป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ”
คนเพ้ออ้าปากค้าง ตาเบิกกว้างราวจะถลนออกมาจากเบ้า “ล้อเล่น...”
“จริง...วันก่อนเห็นพี่เขากดคอเพื่อนผู้ชายออกมาจากหอด้วย”
“ก็เขาเพื่อนกัน” หญิงสาวยังแย้งแทนอย่างมีความหวัง แต่เพื่อนรักยืนยันตัดสิทธิ์เต็มที่
“ไม่เกี่ยวหรอก กอดกันกลมเสียขนาดนั้น ผู้ชายที่ไหนเขาจะทำกัน”
หญิงสาวถอนใจยาว ห่อตัวลงนั่งบนเก้าอี้หมุนตัวเล็กในห้องพัก ทำหน้าตาอ่อนล้าอย่างคนที่กำลังเศร้าจัด “โธ่...ดิชาร์มมิ่งกาย”
เพื่อนรักหัวเราะชอบใจ ลุกขึ้นเดินมาตบไหล่เธอเบา ๆ “เอาน่า...มันไม่แปลกหรอก ก็พี่เขาออกจะน่ากิน เราเจอตอนแรกยังแอบหลงเลย ทั้งสูงทั้งหล่อ แถมใจดีออกอย่างนั้น”
“เขาเป็นเฟลโล่พัฒนาการเด็ก...จะใจดี ใจเย็นก็ไม่แปลกหรอก”
“จริง...แต่น่าเสียดาย ผู้ชายดี ๆ ไม่ค่อยมีเหลือให้ผู้หญิงแล้วละ” เพื่อนรักยังไม่เลิกตอกย้ำ “ตัดใจเถอะแก...ยังไงเกย์ก็ยังเป็นเกย์ เขาไม่แลแกหรอก”
หญิงสาวยิ่งห่อตัวลงด้วยความเสียใจ แต่แล้วเพียงครู่เดียว ร่างบางก็ยืดตัวตรง เชิดหน้าบอก “ไม่จริงหรอก...เราไม่เชื่อ ท่าทางเขาไม่เห็นเหมือนเกย์เลย”
“แกควรจะบอกว่าท่าทางเขาไม่เหมือนผู้ชายปกติมากกว่านะ”
“ก็จริง...แต่ไม่เอาได้ไหมอ่ะ อย่าเป็นเลย...เกย์ดาห์เราไม่กระดิกแม้แต่ปลายเส้นผมด้วยซ้ำ”
เพื่อนรักกอดอกมองหน้าเธอ ถอนใจเบา ๆ อย่างระอาใจ “แกไม่อยากให้กระดิกมากกว่า เพราะความจริง เกย์ดาห์แกควรกระดิกตั้งแต่เขาเรียนเด็กแล้วโว้ย ยิ่งพัฒนาการเด็กด้วย...ยุคนี้มีผู้ชายแท้เรียนสาขานี้อยู่สักกี่เปอร์เซ็นต์กันวะ”
“นี่ไง...พี่พอร์ช หนึ่งในไม่กี่เปอร์เซ็นต์นั้น” เธอยังทำตาแป๋ว บอกอย่างมีความหวัง “จริง ๆ นะ เราว่าไม่ใช่หรอก”
“ไม่เชื่อก็ตามใจ”
ทั้งที่บอกว่าไม่เชื่อ แต่เอาเข้าจริงพริยาก็อดจะหวั่นใจไม่ได้เหมือนกัน หญิงสาวยืนมองรุ่นพี่แพทย์ที่กำลังนั่งคุยกับคนไข้เด็กอยู่ในห้องตรวจ ท่าทางอ่อนโยนผิดวิสัยผู้ชาย รอยยิ้มนั่นช่างน่าอิจฉา เธออยากจะแปลงร่างเป็นเด็กน้อย จะเป็นโรคอะไรก็ได้ ถ้าได้อยู่ต่อหน้าพี่พอร์ช และได้รับรอยยิ้มอย่างนั้น เธอยินดี
“...โอเคนะครับ คนเก่ง ตกลงอยากกินยาไหมครับ” หมอหนุ่มเอ่ยถามคนไข้ตัวจ้อยอย่างเอ็นดู
เด็กชายตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก พอร์ชจึงยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วหันไปอธิบายกับคุณแม่ของเด็กน้อยที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ กัน “อย่างนั้นหมอให้ยาไปกินก่อนนะครับ ยานี่จะช่วยให้เขามีสงบขึ้น กินเฉพาะวันที่มีเรียน วันไหนไม่เรียนก็ไม่ต้องกิน ให้เขาพักเขาเล่นไปตามปกติ”
คุณแม่ของเด็กน้อยรับคำ ชายหนุ่มยังคลี่ยิ้มกว้าง เอ่ยถามอย่างใจเย็น “คุณแม่มีอะไรสงสัยอยากจะถามหมออีกไหมครับ”
“ไม่มีค่ะ ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็เรียบร้อยแล้ว หมอนัดมาอีก 3 เดือนหน้านะครับ” แล้วเขาก็ส่งแฟ้มประวัติคนไข้ให้มารดาของเด็กชาย เธอรับไปถือก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณ เช่นเดียวกับนายแพทย์หนุ่มและนักศึกษาแพทย์ผู้สังเกตการณ์อย่างพริยาซึ่งยกมือไหว้ลาเช่นกัน
หลังคนไข้และมารดาเดินออกไป พอร์ชก็หันมามองรุ่นน้องสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พริยารีบบอกหลังเหลือบมองเตียงคนไข้ซึ่งเคยเป็นที่วางแฟ้มประวัติผู้รอตรวจ แต่บัดนี้ว่างเปล่าไปแล้ว
“หมดแล้วค่ะพี่...วันนี้คนไข้น้อยดีจัง”
“แต่เราก็ได้เรียนครบเลยใช่ไหม” รุ่นพี่หนุ่มเอ่ยกลั้วหัวเราะ แล้วผลักเก้าอี้หมุนที่ให้ญาติคนไข้นั่งมาตรงหน้าหญิงสาว “นั่งสิ สรุปให้พี่ฟังซิว่าวันนี้ได้เรียนอะไรไปบ้าง”
“ก็ครบความตั้งใจเลยค่ะ...กลุ่มโรคออทิสติก เด็กที่มีพัฒนาการช้า เด็กที่มีปัญหาการเรียนรู้ แล้วก็สมาธิสั้น” เธอไล่การวินิจฉัยของผู้ป่วยตั้งแต่คนแรกที่ตรวจให้เขาฟัง
“อืม...มีอะไรสงสัยไหม”
“ตอนนี้ยังค่ะ” เธอเอ่ยกลั้วหัวเราะ
“อย่างนั้นคิดว่าได้อะไรบ้างจากการมาอีเลกทิฟที่นี่” เขาหมายถึงการที่เธอเลือกเรียนวิชาเลือกในสาขานี้
พริยาหัวเราะ “ได้ดูพัฒนาการเด็กค่ะ แล้วก็ปัญหาทางพัฒนาการ”
“แล้วอย่างอื่นละ”
พริยาอยากตะโกนบอกจังว่าได้อยู่ใกล้ ๆ พี่พอร์ช แต่เธอยังเกรงใจอยู่ หญิงสาวจึงยิ้มบาง ๆ “ได้รู้ว่า...เราจะช่วยเหลือเด็ก ๆ ได้อย่างไรบ้าง”
“อืม...พี่ว่านี่เป็นเรื่องสำคัญนะ ปัญหาของเด็กพวกนี้ไม่ใช่แค่เรื่องโรคที่เขาเป็น แต่มันกระทบถึงสังคมด้วย”
“แต่ก่อนหนูเคยมีเพื่อนที่เป็นเอ่อ...เด็กพิเศษน่ะค่ะ แต่พวกเพื่อน ๆ ในห้องก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเขานะคะ เราช่วย ๆ กันเสียด้วยซ้ำ แต่พอมาเห็นปัญหาของเด็กหลาย ๆ คนที่เข้ามา ก็เลยรู้ว่าโลกมันไม่ได้สวยงามอย่างนั้น เพื่อนหนูอาจโชคดีที่เพื่อน ๆ เข้าใจ แต่เด็กบางคนไม่เป็นอย่างนั้น” หญิงสาวเอ่ยพลางถอนใจเบา ๆ
“นั่นละหน้าที่ของพวกเรา จะทำอย่างไรให้เขาอยู่ในสังคมได้อย่างดีที่สุด จะแนะนำอย่างไรให้พ่อแม่สามารถเลี้ยงลูกได้อย่างมีความสุขทั้งพ่อแม่และเด็ก”
“เพราะอย่างนี้หรือเปล่าคะ พี่ถึงเลือกเรียนพัฒนาการเด็ก”
พอร์ชพยักหน้ารับ
พริยาแอบกรี๊ดในใจ ผู้ชายที่แสนดี มีความมุ่งมั่น โอย...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนตรงหน้าเธอเป็นเกย์
“แหม...มีเหตุผลดีอย่างนี้ แปลว่าพี่อาจจะไม่ได้เป็นเกย์หรือเปล่านะ” เอ๊ะ...พริยาว่าเธอแค่คิดนะ แต่ทำไมเผลอพูดออกมาก็ไม่รู้ กว่าจะรู้ตัวอีกทีเธอก็นั่งจ้องหน้าเขาตาใสแป๋ว ขณะที่พอร์ชเลิกคิ้วมองอย่างประหลาดใจ
“น้องว่าอะไรนะครับ”
“หนูบอกว่า...พี่อาจจะไม่ได้เป็นเกย์สินะคะ” ปูนตราอะไรฉาบหน้าเธอไว้นะ ถึงได้กล้าพูดออกมาชัดถ้อยชัดคำขนาดนี้
พอร์ชเหยียดริมฝีปากกึ่งยิ้ม รอยยิ้มเขาตอนนี้ไม่ค่อยน่าดูเพราะออกไปทางน่ากลัวเสียมากกว่า “นี่น้องคิดว่าพี่เป็นเกย์”
พริยาพยักหน้าหงึกหงัก “ก็ท่าทางพี่ออกจะให้ แถมยังเรียนสาขาที่ชวนให้คิดออกอย่างนี้นี่คะ”
“ผู้ชายเรียนเด็กไม่จำเป็นต้องเป็นเกย์นี่” เขาเถียง
“มันก็มีเปอร์เซ็นต์น้อยนิดที่เป็นชายแท้นั่นละค่ะ แต่พี่ดูไม่ค่อยเหมือนหนึ่งในนั้น” เธอตัดสินใจพูดออกไปหน้าตาเฉย
แล้วอยู่ดี ๆ หญิงสาวก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อรุ่นพี่หนุ่มเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้ ดันเก้าอี้ที่เธอนั่งไปชิดผนังห้องตรวจ เขายื่นหน้าเขามาใกล้เธอจนแก้มเนียนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ
หัวใจของพริยาเต้นแรง ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองรอยยิ้มที่มุมปากของชายหนุ่ม กับดวงตาเจ้าเล่ห์ร้ายที่จ้องมองเธอนิ่ง
พระเจ้าช่วย...ผู้ชายคนนี้ช่างมีเสน่ห์อย่างน่ากลัว
“พ...พี่พอร์ช”
“แบบนี้...ยังคิดว่าพี่เป็นเกย์อยู่หรือเปล่า” เขาถามเสียงต่ำ
“พี่ไม่เห็นต้องพยายามแบบนี้เลยค่ะ” เธอกระซิบบอกเบา ๆ “การยอมรับตัวตนของตัวเองไม่ใช่เรื่องเสียหายนี่คะ”
เขาขึงตามองหน้าเธอดุ ๆ แววตานั้นราวจะกินเธอเข้าไปทั้งตัว “อย่าพูดแบบนี้กับผู้ชายคนไหน เพราะเขาอาจคิดว่าน้องอยากให้เขาพิสูจน์”
“แล้วพี่พอร์ชจะพิสูจน์ให้หนูเห็นยังไงละคะ” ขอบคุณการไปต่างประเทศบ่อย และการมีเพื่อนต่างชาติที่ออกจะก๋ากั่นจำนวนมาก ทำให้เธอกล้าพอจะพูดคำนี้กับเขา แม้จะรู้ดีว่ามันเป็นการท้าทายบางอย่าง
ชายหนุ่มเหยียดยิ้มร้าย ๆ โน้มตัวใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ พริยาเบิกตากว้างมอง ก่อนตัดสินใจไถลตัวลงจากเก้าอี้ ไปนั่งแปะอยู่บนพื้น
พอร์ชดึงตัวออกห่าง เลิกคิ้วมองรุ่นน้องสาวที่นั่งบนพื้นอย่างมีชัย “กลัวหรือไง...ไหนเมื่อกี้ยังทำกล้าอยู่เลย”
พริยาสูดลมหายใจยาว เรียกสติให้ตัวเอง ก่อนจะฉีกยิ้มหวาน “ถ้าพี่คิดจะจูบเพื่อแสดงความเป็นชาย หนูว่ามันงี่เง่าและไร้สาระไปน่ะค่ะ”
“อยากให้พิสูจน์มากกว่านั้นหรือไง” เขายักคิ้วให้เธอ ตอนนี้พริยาเชื่อว่าหากใครได้เห็นท่าทางแบบนี้ของชายหนุ่ม คงไม่มีวันเชื่ออย่างแน่นอนว่าเขาเป็นเกย์
บางทีเธออาจจะพอมีความหวัง หญิงสาวคลี่ยิ้มหวาน “เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลาเรียนรู้กันไปค่ะ บอกแค่จูบเดียวน่ะไม่พอหรอก”
พริยาอยากจะกรีดร้องดัง ๆ กับความบ้าของตัวเอง แค่เธอจุดประเด็นนี้มาพูดก็เป็นเรื่องบ้าพอแล้ว เธอยังกล้าบ้าระห่ำไปท้าทายเขาอีก
ยายเด็กบ้าเอ๊ย...
พอร์ชหัวเราะในคอ เขายื่นมือมาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อกาวน์ตัวยาวของพริยา ดึงเอาโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กออกมา แล้วกดหมายเลขของตัวเองลงไปอย่างรวดเร็ว รอจนได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัวเองดังก่อน จึงส่งโทรศัพท์คืนให้พริยา
“นี่เบอร์พี่...เมมไว้ พี่มีเวลาให้น้องพิสูจน์ได้นานเท่าที่ต้องการ”
พริยากระพริบตาปริบ ๆ กับการกระทำที่เธอคาดไม่ถึง “พี่ไม่ได้บอกว่าให้เราคบกันหรอกใช่ไหมคะ”
“พี่คิดว่าที่พูดไปมันออกจะชัดเจนไม่ใช่หรือ” เขาเอ่ยกลั้วหัวเราะ แล้วกดบันทึกชื่อเธอลงในโทรศัพท์ตัวเอง
พริยายังไม่หยุดง่าย ๆ “ตกลงว่าพี่เป็นไบหรือคะ”
พอร์ชสูดลมหายใจยาว ก้มหน้าลงมองเธอดวงดวงตาคมดุ “น้องอยากให้พี่จูบน้องตรงนี้ให้หยุดพูดหรือไง”
แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้แค่เสียงทุ้มดุคล้ายคำสั่งกึ่งท้าทาย “พูดอะไรออกมา...รับผิดชอบการตัดสินใจของตัวเองด้วยละ”
พริยาอ้าปากค้าง เพิ่งรู้ว่าการกล่าวหาผู้ชายว่าเป็นเกย์เป็นเรื่องที่เธอต้องรับผิดชอบ
แต่ช่างปะไร...เพราะผลที่ได้หอมหวานกว่าที่เธอคาดไว้เสียอีก
หญิงสาวฉีกยิ้มอย่างสมใจ ก้มลงมองโทรศัพท์ในมือแล้วพิมพ์ชื่อพี่พอร์ชลงไปด้วยท่าทางกระตือรือร้น
เหอะ...เกย์ก็เกย์เถอะ...พริยาคนนี้จะเปลี่ยนให้เป็นผู้ชายเอง
ขณะเดียวกัน หลังประตูห้องตรวจที่ปิดลง พอร์ชเดินไปตามทางเดินด้านหน้าที่เต็มไปด้วยผู้ป่วยและญาติที่มานั่งรอตรวจ เขายังถือโทรศัพท์ไว้ในมือ มองดูหมายเลขโทรศัพท์ที่เพิ่งได้มาอย่างมีความสุข
เหอะ...เขาเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าการเป็นผู้ชายอ่อนโยนและใจดีไม่ได้มีข้อดีแค่การเป็นหมอเด็กที่ดีได้ แต่ทำให้ยายน้องพรีสตัวแสบกล้าท้าทายเขาแบบนั้นด้วย
ท่าทางยายตัวแสบจะไม่เคยไปผับ หรือไม่ก็ตกข่าวของรุ่นพี่ขนาดหนัก ถึงไม่รู้ว่าคนอย่างยอดชายนายพอร์ชน่ะ...ก็คาสโนว่าดี ๆ นี่เอง
“อุตส่าห์ว่าจะไม่กินเด็กแล้วแท้ ๆ เชียว” เขาหัวเราะในคออย่างมีความสุข
เรื่องของเรื่องทั้งหลายทั้งแหล่...มีต้นเหตุที่ทำให้ไอซ์อยากเขียนเล่น เนื่องมาจาก...
...ไอซ์เผลอไปหลงรักเกย์ !!!
ดังนั้นไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเรื่องมันสั่ว ก็อกหักตั้งแต่ยังไม่ขึ้นชก จะมีอารมณ์ไปบรรจงเขียนได้อย่างไร
ฝากไว้เป็นที่ระลึก...แด่การตกหลุมรักที่ชวนให้หัวเราะเยาะตัวเองอย่างที่สุด
----------------------------
สาวน้อยที่กระโดดเข้ามาในห้องกำลังฉีกยิ้มกว้าง และกำหมัดดึงเข้าออกอยู่ข้างตัวด้วยท่าทางราวนักกีฬาที่เพิ่งได้ชัย
“เยส...ในที่สุด ๆ ๆ ๆ ก็ได้เจอเขาอีกแล้ว” เธอร้องตะโกนลั่นห้องจนเพื่อนสาวที่นั่งเล่นคอมพิวเตอร์อยู่หันมามองแล้วหัวเราะเบา ๆ
“เป็นเอามาก...ไปเจอใครมากอีกละ”
“หนุ่มหล่อ...สูง ขาว แว่น เก่ง เนี้ยบ...โอย...สเปก” เธอเอ่ยด้วยท่าทางเพ้อฝัน
“ใคร”
“พี่พอร์ช...พี่เฟลโล่เด็กน่ะ” เธอหมายถึงแพทย์ประจำบ้านต่อยอดที่มาเรียนต่อสาขาเฉพาะทาง
เพื่อนสาวนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ก็ร้องลั่น “เฮ้ย...พี่เขาเป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ”
คนเพ้ออ้าปากค้าง ตาเบิกกว้างราวจะถลนออกมาจากเบ้า “ล้อเล่น...”
“จริง...วันก่อนเห็นพี่เขากดคอเพื่อนผู้ชายออกมาจากหอด้วย”
“ก็เขาเพื่อนกัน” หญิงสาวยังแย้งแทนอย่างมีความหวัง แต่เพื่อนรักยืนยันตัดสิทธิ์เต็มที่
“ไม่เกี่ยวหรอก กอดกันกลมเสียขนาดนั้น ผู้ชายที่ไหนเขาจะทำกัน”
หญิงสาวถอนใจยาว ห่อตัวลงนั่งบนเก้าอี้หมุนตัวเล็กในห้องพัก ทำหน้าตาอ่อนล้าอย่างคนที่กำลังเศร้าจัด “โธ่...ดิชาร์มมิ่งกาย”
เพื่อนรักหัวเราะชอบใจ ลุกขึ้นเดินมาตบไหล่เธอเบา ๆ “เอาน่า...มันไม่แปลกหรอก ก็พี่เขาออกจะน่ากิน เราเจอตอนแรกยังแอบหลงเลย ทั้งสูงทั้งหล่อ แถมใจดีออกอย่างนั้น”
“เขาเป็นเฟลโล่พัฒนาการเด็ก...จะใจดี ใจเย็นก็ไม่แปลกหรอก”
“จริง...แต่น่าเสียดาย ผู้ชายดี ๆ ไม่ค่อยมีเหลือให้ผู้หญิงแล้วละ” เพื่อนรักยังไม่เลิกตอกย้ำ “ตัดใจเถอะแก...ยังไงเกย์ก็ยังเป็นเกย์ เขาไม่แลแกหรอก”
หญิงสาวยิ่งห่อตัวลงด้วยความเสียใจ แต่แล้วเพียงครู่เดียว ร่างบางก็ยืดตัวตรง เชิดหน้าบอก “ไม่จริงหรอก...เราไม่เชื่อ ท่าทางเขาไม่เห็นเหมือนเกย์เลย”
“แกควรจะบอกว่าท่าทางเขาไม่เหมือนผู้ชายปกติมากกว่านะ”
“ก็จริง...แต่ไม่เอาได้ไหมอ่ะ อย่าเป็นเลย...เกย์ดาห์เราไม่กระดิกแม้แต่ปลายเส้นผมด้วยซ้ำ”
เพื่อนรักกอดอกมองหน้าเธอ ถอนใจเบา ๆ อย่างระอาใจ “แกไม่อยากให้กระดิกมากกว่า เพราะความจริง เกย์ดาห์แกควรกระดิกตั้งแต่เขาเรียนเด็กแล้วโว้ย ยิ่งพัฒนาการเด็กด้วย...ยุคนี้มีผู้ชายแท้เรียนสาขานี้อยู่สักกี่เปอร์เซ็นต์กันวะ”
“นี่ไง...พี่พอร์ช หนึ่งในไม่กี่เปอร์เซ็นต์นั้น” เธอยังทำตาแป๋ว บอกอย่างมีความหวัง “จริง ๆ นะ เราว่าไม่ใช่หรอก”
“ไม่เชื่อก็ตามใจ”
ทั้งที่บอกว่าไม่เชื่อ แต่เอาเข้าจริงพริยาก็อดจะหวั่นใจไม่ได้เหมือนกัน หญิงสาวยืนมองรุ่นพี่แพทย์ที่กำลังนั่งคุยกับคนไข้เด็กอยู่ในห้องตรวจ ท่าทางอ่อนโยนผิดวิสัยผู้ชาย รอยยิ้มนั่นช่างน่าอิจฉา เธออยากจะแปลงร่างเป็นเด็กน้อย จะเป็นโรคอะไรก็ได้ ถ้าได้อยู่ต่อหน้าพี่พอร์ช และได้รับรอยยิ้มอย่างนั้น เธอยินดี
“...โอเคนะครับ คนเก่ง ตกลงอยากกินยาไหมครับ” หมอหนุ่มเอ่ยถามคนไข้ตัวจ้อยอย่างเอ็นดู
เด็กชายตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก พอร์ชจึงยิ้มอย่างพึงพอใจ แล้วหันไปอธิบายกับคุณแม่ของเด็กน้อยที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ กัน “อย่างนั้นหมอให้ยาไปกินก่อนนะครับ ยานี่จะช่วยให้เขามีสงบขึ้น กินเฉพาะวันที่มีเรียน วันไหนไม่เรียนก็ไม่ต้องกิน ให้เขาพักเขาเล่นไปตามปกติ”
คุณแม่ของเด็กน้อยรับคำ ชายหนุ่มยังคลี่ยิ้มกว้าง เอ่ยถามอย่างใจเย็น “คุณแม่มีอะไรสงสัยอยากจะถามหมออีกไหมครับ”
“ไม่มีค่ะ ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็เรียบร้อยแล้ว หมอนัดมาอีก 3 เดือนหน้านะครับ” แล้วเขาก็ส่งแฟ้มประวัติคนไข้ให้มารดาของเด็กชาย เธอรับไปถือก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณ เช่นเดียวกับนายแพทย์หนุ่มและนักศึกษาแพทย์ผู้สังเกตการณ์อย่างพริยาซึ่งยกมือไหว้ลาเช่นกัน
หลังคนไข้และมารดาเดินออกไป พอร์ชก็หันมามองรุ่นน้องสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พริยารีบบอกหลังเหลือบมองเตียงคนไข้ซึ่งเคยเป็นที่วางแฟ้มประวัติผู้รอตรวจ แต่บัดนี้ว่างเปล่าไปแล้ว
“หมดแล้วค่ะพี่...วันนี้คนไข้น้อยดีจัง”
“แต่เราก็ได้เรียนครบเลยใช่ไหม” รุ่นพี่หนุ่มเอ่ยกลั้วหัวเราะ แล้วผลักเก้าอี้หมุนที่ให้ญาติคนไข้นั่งมาตรงหน้าหญิงสาว “นั่งสิ สรุปให้พี่ฟังซิว่าวันนี้ได้เรียนอะไรไปบ้าง”
“ก็ครบความตั้งใจเลยค่ะ...กลุ่มโรคออทิสติก เด็กที่มีพัฒนาการช้า เด็กที่มีปัญหาการเรียนรู้ แล้วก็สมาธิสั้น” เธอไล่การวินิจฉัยของผู้ป่วยตั้งแต่คนแรกที่ตรวจให้เขาฟัง
“อืม...มีอะไรสงสัยไหม”
“ตอนนี้ยังค่ะ” เธอเอ่ยกลั้วหัวเราะ
“อย่างนั้นคิดว่าได้อะไรบ้างจากการมาอีเลกทิฟที่นี่” เขาหมายถึงการที่เธอเลือกเรียนวิชาเลือกในสาขานี้
พริยาหัวเราะ “ได้ดูพัฒนาการเด็กค่ะ แล้วก็ปัญหาทางพัฒนาการ”
“แล้วอย่างอื่นละ”
พริยาอยากตะโกนบอกจังว่าได้อยู่ใกล้ ๆ พี่พอร์ช แต่เธอยังเกรงใจอยู่ หญิงสาวจึงยิ้มบาง ๆ “ได้รู้ว่า...เราจะช่วยเหลือเด็ก ๆ ได้อย่างไรบ้าง”
“อืม...พี่ว่านี่เป็นเรื่องสำคัญนะ ปัญหาของเด็กพวกนี้ไม่ใช่แค่เรื่องโรคที่เขาเป็น แต่มันกระทบถึงสังคมด้วย”
“แต่ก่อนหนูเคยมีเพื่อนที่เป็นเอ่อ...เด็กพิเศษน่ะค่ะ แต่พวกเพื่อน ๆ ในห้องก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเขานะคะ เราช่วย ๆ กันเสียด้วยซ้ำ แต่พอมาเห็นปัญหาของเด็กหลาย ๆ คนที่เข้ามา ก็เลยรู้ว่าโลกมันไม่ได้สวยงามอย่างนั้น เพื่อนหนูอาจโชคดีที่เพื่อน ๆ เข้าใจ แต่เด็กบางคนไม่เป็นอย่างนั้น” หญิงสาวเอ่ยพลางถอนใจเบา ๆ
“นั่นละหน้าที่ของพวกเรา จะทำอย่างไรให้เขาอยู่ในสังคมได้อย่างดีที่สุด จะแนะนำอย่างไรให้พ่อแม่สามารถเลี้ยงลูกได้อย่างมีความสุขทั้งพ่อแม่และเด็ก”
“เพราะอย่างนี้หรือเปล่าคะ พี่ถึงเลือกเรียนพัฒนาการเด็ก”
พอร์ชพยักหน้ารับ
พริยาแอบกรี๊ดในใจ ผู้ชายที่แสนดี มีความมุ่งมั่น โอย...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนตรงหน้าเธอเป็นเกย์
“แหม...มีเหตุผลดีอย่างนี้ แปลว่าพี่อาจจะไม่ได้เป็นเกย์หรือเปล่านะ” เอ๊ะ...พริยาว่าเธอแค่คิดนะ แต่ทำไมเผลอพูดออกมาก็ไม่รู้ กว่าจะรู้ตัวอีกทีเธอก็นั่งจ้องหน้าเขาตาใสแป๋ว ขณะที่พอร์ชเลิกคิ้วมองอย่างประหลาดใจ
“น้องว่าอะไรนะครับ”
“หนูบอกว่า...พี่อาจจะไม่ได้เป็นเกย์สินะคะ” ปูนตราอะไรฉาบหน้าเธอไว้นะ ถึงได้กล้าพูดออกมาชัดถ้อยชัดคำขนาดนี้
พอร์ชเหยียดริมฝีปากกึ่งยิ้ม รอยยิ้มเขาตอนนี้ไม่ค่อยน่าดูเพราะออกไปทางน่ากลัวเสียมากกว่า “นี่น้องคิดว่าพี่เป็นเกย์”
พริยาพยักหน้าหงึกหงัก “ก็ท่าทางพี่ออกจะให้ แถมยังเรียนสาขาที่ชวนให้คิดออกอย่างนี้นี่คะ”
“ผู้ชายเรียนเด็กไม่จำเป็นต้องเป็นเกย์นี่” เขาเถียง
“มันก็มีเปอร์เซ็นต์น้อยนิดที่เป็นชายแท้นั่นละค่ะ แต่พี่ดูไม่ค่อยเหมือนหนึ่งในนั้น” เธอตัดสินใจพูดออกไปหน้าตาเฉย
แล้วอยู่ดี ๆ หญิงสาวก็ต้องสะดุ้งโหยง เมื่อรุ่นพี่หนุ่มเลื่อนเก้าอี้เข้าไปใกล้ ดันเก้าอี้ที่เธอนั่งไปชิดผนังห้องตรวจ เขายื่นหน้าเขามาใกล้เธอจนแก้มเนียนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ
หัวใจของพริยาเต้นแรง ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองรอยยิ้มที่มุมปากของชายหนุ่ม กับดวงตาเจ้าเล่ห์ร้ายที่จ้องมองเธอนิ่ง
พระเจ้าช่วย...ผู้ชายคนนี้ช่างมีเสน่ห์อย่างน่ากลัว
“พ...พี่พอร์ช”
“แบบนี้...ยังคิดว่าพี่เป็นเกย์อยู่หรือเปล่า” เขาถามเสียงต่ำ
“พี่ไม่เห็นต้องพยายามแบบนี้เลยค่ะ” เธอกระซิบบอกเบา ๆ “การยอมรับตัวตนของตัวเองไม่ใช่เรื่องเสียหายนี่คะ”
เขาขึงตามองหน้าเธอดุ ๆ แววตานั้นราวจะกินเธอเข้าไปทั้งตัว “อย่าพูดแบบนี้กับผู้ชายคนไหน เพราะเขาอาจคิดว่าน้องอยากให้เขาพิสูจน์”
“แล้วพี่พอร์ชจะพิสูจน์ให้หนูเห็นยังไงละคะ” ขอบคุณการไปต่างประเทศบ่อย และการมีเพื่อนต่างชาติที่ออกจะก๋ากั่นจำนวนมาก ทำให้เธอกล้าพอจะพูดคำนี้กับเขา แม้จะรู้ดีว่ามันเป็นการท้าทายบางอย่าง
ชายหนุ่มเหยียดยิ้มร้าย ๆ โน้มตัวใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ พริยาเบิกตากว้างมอง ก่อนตัดสินใจไถลตัวลงจากเก้าอี้ ไปนั่งแปะอยู่บนพื้น
พอร์ชดึงตัวออกห่าง เลิกคิ้วมองรุ่นน้องสาวที่นั่งบนพื้นอย่างมีชัย “กลัวหรือไง...ไหนเมื่อกี้ยังทำกล้าอยู่เลย”
พริยาสูดลมหายใจยาว เรียกสติให้ตัวเอง ก่อนจะฉีกยิ้มหวาน “ถ้าพี่คิดจะจูบเพื่อแสดงความเป็นชาย หนูว่ามันงี่เง่าและไร้สาระไปน่ะค่ะ”
“อยากให้พิสูจน์มากกว่านั้นหรือไง” เขายักคิ้วให้เธอ ตอนนี้พริยาเชื่อว่าหากใครได้เห็นท่าทางแบบนี้ของชายหนุ่ม คงไม่มีวันเชื่ออย่างแน่นอนว่าเขาเป็นเกย์
บางทีเธออาจจะพอมีความหวัง หญิงสาวคลี่ยิ้มหวาน “เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลาเรียนรู้กันไปค่ะ บอกแค่จูบเดียวน่ะไม่พอหรอก”
พริยาอยากจะกรีดร้องดัง ๆ กับความบ้าของตัวเอง แค่เธอจุดประเด็นนี้มาพูดก็เป็นเรื่องบ้าพอแล้ว เธอยังกล้าบ้าระห่ำไปท้าทายเขาอีก
ยายเด็กบ้าเอ๊ย...
พอร์ชหัวเราะในคอ เขายื่นมือมาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อกาวน์ตัวยาวของพริยา ดึงเอาโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กออกมา แล้วกดหมายเลขของตัวเองลงไปอย่างรวดเร็ว รอจนได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัวเองดังก่อน จึงส่งโทรศัพท์คืนให้พริยา
“นี่เบอร์พี่...เมมไว้ พี่มีเวลาให้น้องพิสูจน์ได้นานเท่าที่ต้องการ”
พริยากระพริบตาปริบ ๆ กับการกระทำที่เธอคาดไม่ถึง “พี่ไม่ได้บอกว่าให้เราคบกันหรอกใช่ไหมคะ”
“พี่คิดว่าที่พูดไปมันออกจะชัดเจนไม่ใช่หรือ” เขาเอ่ยกลั้วหัวเราะ แล้วกดบันทึกชื่อเธอลงในโทรศัพท์ตัวเอง
พริยายังไม่หยุดง่าย ๆ “ตกลงว่าพี่เป็นไบหรือคะ”
พอร์ชสูดลมหายใจยาว ก้มหน้าลงมองเธอดวงดวงตาคมดุ “น้องอยากให้พี่จูบน้องตรงนี้ให้หยุดพูดหรือไง”
แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้แค่เสียงทุ้มดุคล้ายคำสั่งกึ่งท้าทาย “พูดอะไรออกมา...รับผิดชอบการตัดสินใจของตัวเองด้วยละ”
พริยาอ้าปากค้าง เพิ่งรู้ว่าการกล่าวหาผู้ชายว่าเป็นเกย์เป็นเรื่องที่เธอต้องรับผิดชอบ
แต่ช่างปะไร...เพราะผลที่ได้หอมหวานกว่าที่เธอคาดไว้เสียอีก
หญิงสาวฉีกยิ้มอย่างสมใจ ก้มลงมองโทรศัพท์ในมือแล้วพิมพ์ชื่อพี่พอร์ชลงไปด้วยท่าทางกระตือรือร้น
เหอะ...เกย์ก็เกย์เถอะ...พริยาคนนี้จะเปลี่ยนให้เป็นผู้ชายเอง
ขณะเดียวกัน หลังประตูห้องตรวจที่ปิดลง พอร์ชเดินไปตามทางเดินด้านหน้าที่เต็มไปด้วยผู้ป่วยและญาติที่มานั่งรอตรวจ เขายังถือโทรศัพท์ไว้ในมือ มองดูหมายเลขโทรศัพท์ที่เพิ่งได้มาอย่างมีความสุข
เหอะ...เขาเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าการเป็นผู้ชายอ่อนโยนและใจดีไม่ได้มีข้อดีแค่การเป็นหมอเด็กที่ดีได้ แต่ทำให้ยายน้องพรีสตัวแสบกล้าท้าทายเขาแบบนั้นด้วย
ท่าทางยายตัวแสบจะไม่เคยไปผับ หรือไม่ก็ตกข่าวของรุ่นพี่ขนาดหนัก ถึงไม่รู้ว่าคนอย่างยอดชายนายพอร์ชน่ะ...ก็คาสโนว่าดี ๆ นี่เอง
“อุตส่าห์ว่าจะไม่กินเด็กแล้วแท้ ๆ เชียว” เขาหัวเราะในคออย่างมีความสุข
ลิขิตรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 พ.ค. 2554, 16:31:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 พ.ค. 2554, 16:31:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 3854
| ไกล่เกลี่ยหัวใจ ให้เรามารักกัน >> |
lunamoon 5 พ.ค. 2554, 16:44:17 น.
ฮ่าๆๆๆๆ นึกว่าตอนจบจะลงท้ายให้ผู้ชายเป็นเกย์ซะอีก ฮี่ๆๆ
ไม่รู้เป็นอะไร เดี๋ยวนี้รูปหล่อเป็นเกย์
ฮ่าๆๆๆๆ นึกว่าตอนจบจะลงท้ายให้ผู้ชายเป็นเกย์ซะอีก ฮี่ๆๆ
ไม่รู้เป็นอะไร เดี๋ยวนี้รูปหล่อเป็นเกย์
pandepam 5 พ.ค. 2554, 17:13:31 น.
555+
555+
รอให้เป็นเล่ม 5 พ.ค. 2554, 18:06:53 น.
อ๊ายยยยย น่ารักอ่ะ
อ๊ายยยยย น่ารักอ่ะ
หมูบูลิน 5 พ.ค. 2554, 19:08:02 น.
น่ารักอะ เหอๆ
น่ารักอะ เหอๆ
dee_jung 5 พ.ค. 2554, 19:25:12 น.
กินเด็ก 555
กินเด็ก 555
incanto 5 พ.ค. 2554, 20:09:13 น.
หมอชอบเด็กจริงๆ
หมอชอบเด็กจริงๆ
ชนาพัทธ์ 5 พ.ค. 2554, 20:46:47 น.
กรี๊ดดด น่ารักมากๆ ค่ะ
แต่ตอนท้ายแอบพลิกล็อก ฮาาา พี่พอร์ชแกชอบน้องพรีสจริงๆ หรือจีบเล่นตามประสาคาสโนว่าเนี่ย
กรี๊ดดด น่ารักมากๆ ค่ะ
แต่ตอนท้ายแอบพลิกล็อก ฮาาา พี่พอร์ชแกชอบน้องพรีสจริงๆ หรือจีบเล่นตามประสาคาสโนว่าเนี่ย
Auuuu 5 พ.ค. 2554, 21:13:41 น.
น่ารักๆๆ อยากให้แต่งต่อจัง น่าหนุก :))
น่ารักๆๆ อยากให้แต่งต่อจัง น่าหนุก :))
ฟ้าหวาน 5 พ.ค. 2554, 22:15:00 น.
น่ารักมากค่ะ อิอิ มีต่อมั้ยคะ ลุ้นๆ
น่ารักมากค่ะ อิอิ มีต่อมั้ยคะ ลุ้นๆ
ก้อนอิฐ 5 พ.ค. 2554, 23:17:31 น.
นั่น ยัยหมอได้ไปซะงั้น
นั่น ยัยหมอได้ไปซะงั้น
MAYA 5 พ.ค. 2554, 23:22:00 น.
อยากเจอเกย์แบบพี่พอร์ชบ้างงงง
อยากเจอเกย์แบบพี่พอร์ชบ้างงงง
sai 5 พ.ค. 2554, 23:23:10 น.
ง่ะมากินเค้าเถอะหมอพอร์ช อิอิ
ปล.เข้าใจอารมณ์คุณลิขิตราที่ไปชอบเกย์เลยอ่ะ เพราะเราอ่ะเป็นบ่อยจนเพื่อนๆชอบพูดว่าจะเป็นโสดเพราะยังเนี่ย T^T
ง่ะมากินเค้าเถอะหมอพอร์ช อิอิ
ปล.เข้าใจอารมณ์คุณลิขิตราที่ไปชอบเกย์เลยอ่ะ เพราะเราอ่ะเป็นบ่อยจนเพื่อนๆชอบพูดว่าจะเป็นโสดเพราะยังเนี่ย T^T
yellowblob 6 พ.ค. 2554, 00:21:38 น.
ชอบมากค่า น่ารักจัง
ชอบมากค่า น่ารักจัง
Thananya 6 พ.ค. 2554, 00:41:36 น.
อ่านแล้วชอบจัง น่ารักมากมาย คิดถึงคนเขียนนะคะ
อ่านแล้วชอบจัง น่ารักมากมาย คิดถึงคนเขียนนะคะ
pseudolife 6 พ.ค. 2554, 08:50:55 น.
โหะๆๆๆ คนอ่านก็ยิ้มอย่างมีความสุข
โหะๆๆๆ คนอ่านก็ยิ้มอย่างมีความสุข
กาสะลอง 6 พ.ค. 2554, 09:49:31 น.
ตกหลุมอย่างจัง
ตกหลุมอย่างจัง
namzuza 6 พ.ค. 2554, 12:15:56 น.
ตอนนี้เดินไปทางไหนก็มีแต่เกย์หล่อเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมด แต่หนูชอบ!!!!!!
ตอนนี้เดินไปทางไหนก็มีแต่เกย์หล่อเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมด แต่หนูชอบ!!!!!!
PiNVE 6 พ.ค. 2554, 12:41:34 น.
5555 บอกได้คำเดียว ชอบค่ะ
5555 บอกได้คำเดียว ชอบค่ะ
zoraya 6 พ.ค. 2554, 16:01:07 น.
บอกให้รู้ว่าผู้ชายแท้อ่อนโยนก็ยังมีอยู่คู่โลกนี้นะจ๊ะ
บอกให้รู้ว่าผู้ชายแท้อ่อนโยนก็ยังมีอยู่คู่โลกนี้นะจ๊ะ
subrosa 6 พ.ค. 2554, 20:00:21 น.
พี่พอร์ช นี่ไม่มีจริงใช่ไหมคะ คุณไอซ์
ถ้าเป็นเด้นทืศัลย์ว่าไปอย่าง อิอิ
พี่พอร์ช นี่ไม่มีจริงใช่ไหมคะ คุณไอซ์
ถ้าเป็นเด้นทืศัลย์ว่าไปอย่าง อิอิ
grazioso 6 พ.ค. 2554, 21:34:51 น.
๕๕๕๕ น่ารักจังค่ะพี่ไอซ์ :) ตอนนี้ของแก้ว เพื่อนๆกรี๊ดพี่เฟลโลคาร์ดิโอกันใหญ่แต่ก๊วนนี้นี่ชายเต็มร้อยค่ะ ส่วนแก้วกรี๊ดอาจารย์ออนโค..เสียดาย อาจารย์ไม่น่าชอบไม้ป่าเดียวกันเลย.... ๕๕๕๕
๕๕๕๕ น่ารักจังค่ะพี่ไอซ์ :) ตอนนี้ของแก้ว เพื่อนๆกรี๊ดพี่เฟลโลคาร์ดิโอกันใหญ่แต่ก๊วนนี้นี่ชายเต็มร้อยค่ะ ส่วนแก้วกรี๊ดอาจารย์ออนโค..เสียดาย อาจารย์ไม่น่าชอบไม้ป่าเดียวกันเลย.... ๕๕๕๕
bow 7 พ.ค. 2554, 00:38:19 น.
ว้า.. อยากได้ตอนต่อจริงๆ นะคะเนี่ย..
ชอบมากๆ เลยค่ะ :)
อ้อนๆ ไว้ เผื่อฟลุ้ค :P
ว้า.. อยากได้ตอนต่อจริงๆ นะคะเนี่ย..
ชอบมากๆ เลยค่ะ :)
อ้อนๆ ไว้ เผื่อฟลุ้ค :P
pattisa 7 พ.ค. 2554, 09:40:20 น.
อ๊ายย น่าร้ากกกกกก :)
อ๊ายย น่าร้ากกกกกก :)
หนอนฮับ 9 พ.ค. 2554, 21:19:51 น.
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบๆ คะ อยากได้สักตอน อิอิ อ่าไปยิ้มไป มีความสุข
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบๆ คะ อยากได้สักตอน อิอิ อ่าไปยิ้มไป มีความสุข
oumum 9 พ.ค. 2554, 23:42:11 น.
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบเรื่องสั้นแนวนี้มากๆจ้า
อยากได้แนวนี้บนวอร์ดบ้างอ่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบเรื่องสั้นแนวนี้มากๆจ้า
อยากได้แนวนี้บนวอร์ดบ้างอ่ะ
ก้อนแก้ว 10 พ.ค. 2554, 11:15:04 น.
แนวนี้น่ารักอ้ะ ไถลลงจากเก้าอี้ซะงั้นนางเอกของเรา
แนวนี้น่ารักอ้ะ ไถลลงจากเก้าอี้ซะงั้นนางเอกของเรา
ปอกะเจา 10 พ.ค. 2554, 12:55:19 น.
อยากกดไลค์ซักร้อยรอบ ชอบมากค่ะ น่ารักดี
อยากกดไลค์ซักร้อยรอบ ชอบมากค่ะ น่ารักดี
ณิณ 15 พ.ค. 2554, 14:19:27 น.
555 จะหา ช จิงแท้ยากกกกกมากกกกกกก คอนเฟิร์ม!!!
555 จะหา ช จิงแท้ยากกกกกมากกกกกกก คอนเฟิร์ม!!!
violetflower 29 พ.ค. 2554, 08:35:47 น.
น่าจะเขียนต่อเป็นเรื่องยาวกว่านี้...เพราะน่าติดตามมากกกกกก
น่าจะเขียนต่อเป็นเรื่องยาวกว่านี้...เพราะน่าติดตามมากกกกกก