หวานรักละมุนใจ
เรื่องราวแสนวุ่นเกิดขึ้นเมื่อน้องสาวขี้หวงประกาศลั่นไม่ยอมให้พี่ชายมีแฟน "ชาตินี้ทั้งชาติโต๋จะต้องอยู่กับเค้า ดูแลเค้าไปตลอดชีวิต!" ติณณะกุมขมับ โธ่ เขาอายุสามสิบแล้วนะ ไม่มีแฟนตอนนี้จะให้ไปมีตอนไหนวะ ?!
Tags: โต๋, เต๋, มณชยาภา,หวาน,นิยายหวาน,พี่ชาย,น้องสาว,น่ารัก
ตอน: VII : จะบอกว่ารักซ้ำๆ ให้เธอได้จำขึ้นใจ
“โต๋...”
ติณณะยังคงยิ้มหวานเหมือนเดิม รอยยิ้มของเขาไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด
เป็นเธอต่างหากที่พูดไม่ออก เอกสารในซองที่เขายื่นมาให้ทำเอาสมองของเธอตื้อไปหมด
“คุณรู้...เหรอคะโต๋”
“เปลี่ยนคำถามเป็น...ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคุณบ้างจะดีกว่าจ้ะ”
ตรีญดาซาบซึ้งจนน้ำตาไหล อีกขณะเธอก็อดสูใจเกินกว่าจะสู้หน้าเขาได้
ชายหนุ่มรั้งร่างเธอมากอดไว้แน่น แต่เธอพยายามขืนตัวออก
“ไม่ค่ะ อย่ากอดฉันเลย ฉัน...ฉันเป็นผู้หญิงเห็นแก่ตัวมากที่คิดอยากจะคืนดีกับคุณเพราะ...”
“เพราะคุณรักผม”
“เพราะฉันต้องการเงินของคุณต่างหาก” เธอสารภาพความจริง “ฉันคิดแต่จะเอาจากคุณฝ่ายเดียว คุณยังอยากจะคบฉันต่อไปอีกหรือคะ?”
“ใครว่าล่ะว่าคุณคิดจะเอาจากผมฝ่ายเดียว”
“หะ...หา...?” ตรีญดาขมวดคิ้วด้วยความงุนงง “คุณหวังอะไรจากฉันคะ?”
ติณณะยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอื้อมมือไปเกี่ยวปอยผมยาวขึ้นทัดหูเธอ “คุณไม่ต้องกลัวว่าผมจะคิดเอาเปรียบคุณหรอกนะเตย เพราะสิ่งที่ผมต้องการจากคุณไม่ใช่ความสุขทางกาย”
“ขึ้นชื่อว่าผู้ชาย ถ้าไม่ต้องการความสุขทางกายจากผู้หญิงแล้ว...เขาต้องการอะไรล่ะคะ” เธอเอ่ยถาม
“ผมต้องการหัวใจของคุณ” ใบหน้าคมคายยื่นไปกระซิบบอกชิดริมหู “ให้ผมได้ไหมเตย”
“ทั้งๆ ที่ฉันใช้ความสัมพันธ์ข้ามคืนของเรามาหาประโยชน์จากคุณน่ะเหรอคะโต๋” ตรีญดาถามเสียงขื่น “คุณจะแน่ใจได้ยังไงคะว่าฉันพอ...ไม่ต้องการเงินของคุณมากไปกว่าจำนวนที่คุณไถ่จำนองบ้าน...หัวใจของผู้หญิงหิวเงินอย่างฉันคุณจะเอาไปทำไม”
คนถูกถามยังคงยิ้มหวาน ระหว่างเดิมพันกับอีกฝ่ายชนิดเทหมดหน้าตัก
“ถ้าคุณต้องการเงิน ต้องการทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่ผมมี ผมก็ยินดีจะยกให้คุณ เพราะสำหรับผมแล้วคุณมี ‘ค่า’ มากกว่าทรัพย์สมบัติพวกนั้น”
“โต๋...” เธอครางเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา...น้ำตาร้อนไหลอาบแก้มเนียน กำลังจะยกหลังมือป้ายออก แต่มือใหญ่กลับชิงทำตัดหน้า
ติณณะช่างดีแสนดี เพื่อหัวใจของเธอ เขาสามารถมอบทุกอย่างให้เธอได้ แล้วเธอล่ะ...ควรจะตอบแทนเขาอย่างไร
“ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณนอกเหนือไปกว่านี้หรอกค่ะ เท่าที่คุณทำให้ฉันเวลานี้ ฉันก็ซาบซึ้งใจมากๆ แล้ว” เธอสูดลมหายใจเข้าปอดจนลึก “คุณร้ายมากๆ เลยนะโต๋ ทำให้ฉันดิ้นหนีไปไหนไม่ได้เลย”
“คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าต้องทำอะไรตอบแทนผม” เขาถาม ดวงตาคมทอดมองร่างบางอย่างอ่อนหวาน
“ค่ะ ฉันรู้แล้ว” ตรีญดายื่นหน้าไปหอมแก้มสากเบาๆ หนึ่งที ก่อนจะกระซิบคำสัญญาข้างหูเขาบ้าง “ฉันจะตอบแทนคุณด้วยความรัก และหัวใจทั้งหมดของฉันที่มี...ขอบคุณนะคะโต๋ที่ให้โอกาสฉัน”
ติณณะยิ้มกว้าง เอื้อมแขนตวัดรอบเอวบางเอาไว้ จ้องลึกเข้าไปดวงตากลมโตซึ่งปราศจากความหมองเศร้าเหมือนเจอกันตอนแรก...ต่อไปนี้เขาจะทำให้เธอพบแต่ความสุข...เขาสัญญา
ร่างบางพลิกตัวออกจากการกอดรัด แต่เจ้าของอ้อมกอดไม่ยอม แม้จะหลับตาอยู่แต่เขาก็รั้งเธอกลับเข้าไปกอดไว้ได้เหมือนเดิม
“โต๋...พอแล้วค่ะ” ตรีญดาร้องห้ามเมื่อริมฝีปากเริ่มซุกไซ้ซอกคออีกครั้ง
“พออะไร ยังไม่พอหรอก” เสียงทุ้มตอบเบาๆ และไม่ยอมหยุด “โธ่! ผมคิดถึงคุณจะตายอยู่แล้วเตย ขอผมชื่นใจอีกนิดไม่ได้เหรอ”
“คุณทั้งกอด ทั้งหอมฉันทั้งตัวแล้วนะคะโต๋ แถมเอาเปรียบฉันทั้งคืนเลย” คนพูดหน้าแดงก่ำ เลยเตลิดไปจนถึงใบหู ขณะนึกถึงเรื่องราวระหว่างเขาและเธอในค่ำคืนที่ผ่านมา
คนกอดไม่ยอมรามือ ทำหูทวนลมเสียอย่างนั้น ก่อนจะจูบ...จูบ...จูบจนหญิงสาวขนลุกทั่วร่าง แรงต่อต้านเริ่มผ่อนลง...ผ่อนลง
“ต่อให้ต้องตายคาอกคุณ ผมก็ยอม”
พูดจบเขาก็ขยับตัวขึ้นคร่อมร่างบางไว้ พรมจูบทั่วใบหน้า ขณะเดียวกันก็ค่อยๆ ดึงผ้าห่มผืนใหญ่ออกจากเรือนกายเปลือยเปล่า ทรวงอกนุ่มหยุ่นเผยออกให้เห็นอีกครั้ง ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบเลื่อนริมฝีปากลงไป ทำเอาคนถูกรุกรานทนไม่ไหวต้องบิดกายไปมา
ติณณะชื่นชมความงดงามจนพอใจ จึงเปลี่ยนที่หมายใหม่เป็นหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ
หญิงสาวกรีดเสียงครวญครางออกมาอย่างลืมตัว เมื่อเขาแตะต้องบนจุดอ่อนไหว ความหวานแหลม วาบหวาม แผ่กระจายทั่วทุกอณูร่างกาย มือบางจิกลงบนผ้าปูที่นอนแน่นๆ ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน
“พอเถอะค่ะโต๋...พอเถอะนะ”
คนถูกห้ามทำเป็นไม่ได้ยิน ยังคงลิ้มชิมความหวานจากเธออย่างไม่ลดละ และเมื่อรู้ว่าเธอพร้อมสำหรับเขาแล้ว ติณณะจึงเคลื่อนตัวเข้าเติมเต็ม ระหว่างนั้นก็โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ซอกคอหอมกรุ่น
“ผมรักคุณนะเตย รักตั้งแต่แรกเห็น รักตั้งแต่สบตากับคุณ และรักมาตลอด...”
ตรีญดาสะดุ้งกับการรุกล้ำแสนหวาน ถึงครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งแรกของเขาและเธอ แต่ความรู้สึกช่างไม่ต่างกันเลย แขนเรียวยกขึ้นโอบรัดรอบลำคอแข็งแกร่ง
“ฉันก็รักคุณค่ะโต๋...ไม่มีวันไหนเลยที่ฉันจะลืมคุณ”
ริมฝีปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มแช่มชื่น ในที่สุดเขาก็ได้หัวใจของเธอมาครอบครองทั้งดวง...ช่างน่าดีใจ น่ายินดี จนหัวใจแทบจะเด้งออกจากอก...เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าการได้เป็นหนึ่งเดียวกับคนที่รัก...มันมีความสุขเช่นไร
ชายหนุ่มขยับตัวเข้าหาเธออย่างเนิบนาบ เชื่องช้าในคราแรก ก่อนจะเปลี่ยนจังหวะให้เร็วขึ้น...เร็วขึ้น คนใต้ร่างแทบจะทนไม่ไหวเมื่อความหฤหรรษ์เกิดขึ้นทุกครั้งที่เขาขยับตัว ได้แต่ส่ายสะโพกกลมกลึงตอบรับสัมผัสของเขาให้แนบชิดมากขึ้นไปอีก จนเขาต้องหยุดพัก กัดฟันเพื่อข่มอารมณ์ ความร้อนแสนอึดอัดที่รัดรายรอบเขาอยู่ทำให้แทบจะไปต่อไม่ไหว
หญิงสาวทรมานเมื่อเขาหยุดเคลื่อนไหว ทั้งๆ ที่ยังอยู่ในร่างของเธอแนบแน่น ความซ่านสยิวแผ่กระจายทั่วร่าง จนอดไม่ได้ที่จะต้องเปล่งเสียงครางออกมาเบาๆ
“โต๋...”
ติณณะคำรามบางอย่างในลำคอ ก่อนจะเดินหน้าต่อสุดกำลัง สักครู่...สายธารแห่งการก่อกำเนิดไหลเข้าสู่ร่างกายของหญิงสาวอันเป็นที่รัก...เขาไม่เสียใจเลยหากความตั้งใจจะสัมฤทธิ์ผล
ร่างบางหายใจหอบ ปรือตามองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบด้วยความรักสุดหัวใจ ความอิ่มเอมจากรสรักทำให้เธอลืมไปว่าการมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งติดต่อกันหลายครั้ง...และไม่ได้กินยาคุมฉุกเฉินป้องกันอาจจะเป็นต้นเหตุของการตั้งครรภ์ก็ได้
โดยที่ไม่รู้ว่าชายหนุ่มผู้ได้ครอบครองทั้งตัวและหัวใจของเธอต้องการให้เรื่องราวเป็นอย่างนั้นมากๆ เพราะถ้าหากตรีญดาท้องกับเขา...ติณณาก็ต้องเลยตามเลย ยินยอมให้เขาแต่งงานและสร้างครอบครัวอย่างที่เขาต้องการ
จอมวางแผนยิ้มกริ่ม ก่อนจะซบหน้าลงบนซอกคอหอมกรุ่นอีกครั้ง...
โชคดีที่ตรีญดาแอบลุกมาอาบน้ำแต่งตัวและออกไปก่อนติณณะจะตื่น เธอกลัวว่าเพื่อนพนักงานร่วมทริปจะสงสัยเอาได้
ติณณะเป็นถึงเจ้าของบริษัท...จะมาทานข้าวเช้าสายก็ไม่แปลก แต่เธอเป็นเพียงลูกจ้าง ถ้าออกมาสายหรือออกมาพร้อมกับเขาคงไม่ดีแน่ๆ
หญิงสาวใช้ช้อนพลาสติกคนกาแฟในมือไปพลาง มองวิวไร่กาแฟไปพลาง...ดื่มด่ำกับธรรมชาติแสนสวยงามที่รายล้อมอยู่รอบตัว ชีวิตชาวไร่ก็มีความสุขดี...ทั้งสงบ เงียบ เป็นส่วนตัว ไม่ต้องแก่งแย่งแข่งขัน ชิงดีชิงเด่นกับใคร
ตรีญดาวาดภาพเธอซึ่งอยู่ในวงแขนอบอุ่นของติณณะ มองดูลูกๆ วิ่งไล่จับกันในสนามหญ้าสีเขียวอย่างสนุกสนาน
ความฝันคงไม่ไกลจากความเป็นจริงเท่าไหร่นักหรอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้...เธอและติณณะปรับความเข้าใจกันได้แล้วและในเมื่อเขารักเธอสุดหัวใจ หนำซ้ำยังยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอด้วยแล้ว...เธอคงไม่โง่ เล่นตัวอยู่หรอกน่า
ถึงจะหวั่นๆ ติณณาอยู่บ้าง แต่ตรีญดาก็คิดว่าเด็กสาวตาใสคนนั้นคงจะไม่เป็นตัวปัญหาสำหรับเธอมากเท่าไหร่นัก
แต่ถึงจะมี...มันก็ต้องลองดูกันสักตั้งล่ะ!
ติณณะพยายามส่งสายตามองเธอตลอดเวลาที่เดินตรวจไร่กาแฟ แต่ก็ใช่ว่าเธอจะว่างงานยืนให้เขามองเอา...มองเอาแค่นั้นนี่ มือบางจดรายละเอียดลงสมุดเล่มกะทัดรัดยิกๆ แถมยังต้องเดินตามเขาต้อยๆ ตั้งแต่เช้าจรดเที่ยง พอถึงมื้อกลางวันตรีญดาจึงได้โอกาสไปห้องน้ำ อย่างน้อยก็หลบจากสายตาเขาได้สักครู่
หญิงสาววักน้ำล้างหน้าล้างตา สดชื่นขึ้นมาหน่อยหลังจากรู้สึกเพลียเพราะแดดร้อนจัดผสมกับการปรับความเข้าใจกับติณณะเมื่อคืน เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นพวงแก้มอิ่มก็แปรเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ
“บ้าจริงเตย...เธอนี่ชักเพ้อเจ้อใหญ่แล้วนะ อย่าลืมสิว่าเธอมาที่นี่เพื่อมาทำงานนะ!” เธอต่อว่าเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง ดวงตากลมโตเปล่งประกายสดใส
การปลอบใจตัวเองในกระจกเมื่อสักครู่ทำให้ตรีญดารับมือกับสายตาหวานๆ ของติณณะได้ดีขึ้น
ตรีญดาถอนหายใจฟู่ๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มในร้านกาแฟของไร่ธาราริน มือบางหยิบหมวกปีกกว้างขึ้นมาพัดไล่ความร้อนเพราะความเย็นจากเครื่องปรับอากาศคลายร้อนได้ไม่ทันใจเท่าที่ควร
“เตย...คุณลองชิมนี่สิ” คนที่มองเธอทั้งวันยื่นโอ่งดินเผาใบย่อมประดับหลอดด้วยดอกกล้วยไม้สีม่วงให้เธอ หญิงสาวมองมันครู่หนึ่ง แล้วถาม
“อะไรหรือคะ”
“เอาน่า รับรองว่าคุณจะติดใจ” ติณณะยักคิ้วหลิ่วตาให้คนตัวบาง พลางเอื้อมมือไปค้ามือเรียวมารับของไป ส่วนตัวเขาเองก็เดินไปนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้าม
ตรีญดามองเครื่องดื่มในมือ สายตาเต็มไปด้วยคำถาม คนหวังดีอยากให้ชิมของอร่อยรีบคะยั้นคะยอ
“ลองชิมสักนิดสิเตย ของดีมากๆ เชียวนะ”
นั่นล่ะ...เธอจึงยอมชิม
กลิ่นกรุ่นของกาแฟคุณภาพยอดเยี่ยมลอยแตะจมูก และยิ่งเมื่อได้ลิ้มรสชาติของมันด้วยแล้ว...เธอแน่ใจมากว่าไม่เคยดื่มกาแฟที่ไหนรสชาติดีมากๆ ขนาดนี้มาก่อน
“กาแฟอะไรหรือคะโต๋ ทำไมถึงอร่อยขนาดนี้ล่ะ”
คนถูกถามเอาแต่ยิ้มกริ่ม ไม่ยอมตอบคำถามของเธอง่ายๆ
“ฉันแน่ใจว่าไม่เคยดื่มกาแฟที่ไหนรสชาติดีเท่านี้มาก่อนเลย นี่เป็นผลผลิตในไร่ของคุณใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ นี่เป็นผลผลิตของไร่ธาราริน” เจ้านายหนุ่มพ่วงตำแหน่งคนรักลับๆ ตอบด้วยน้ำเสียงรื่นเริงและภาคภูมิใจ “โรบัสต้าธรรมดาแต่ไม่ธรรมดา”
“ยังไงหรือคะ โรบัสต้าธรรมดาแต่ไม่ธรรมดา” ตรีญดาเอียงคอถาม สีหน้าเธอมีเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด
ติณณะยิ้มกว้าง ขยับริมฝีปากได้รูปสวยอธิบายให้อีกฝ่ายฟังถึงที่มาของกาแฟรสชาติพรีเมี่ยมแก้วนี้
“ที่คุณดื่มน่ะเขาเรียกว่ากาแฟขี้ชะมด”
“ขี้ชะมด...คุณกำลังจะบอกฉันว่านี่คือ...เอ่อ...ของเสียจากตัวชะมดหรือคะโต๋” เธอถามคล้ายกับไม่แน่ใจ แต่ถ้าหากว่ามันดื่มไม่ได้ ติณณะคงไม่เอามันมาให้เธอลองชิมหรอก...จริงไหม
ชายหนุ่มรูปหล่อพยักหน้าเบาๆ “ใช่ครับ เมล็ดกาแฟที่ได้จากมูลของชะมด การผลิตในส่วนนี้ผมยังไม่ได้พาคุณเข้าไปตรวจดู ผมทำโครงการนี้มาตั้งแต่สามปีที่แล้ว”
“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ แต่ฉันไม่เถียงเลยว่ารสชาติของมันแตกต่างจากกาแฟแก้วอื่นที่ฉันเคยดื่มแบบลิบลับเลย”
“เมล็ดกาแฟของธารารินมีสองเกรด เกรดเอก็ได้แก่กาแฟที่คุณดื่มที่ร้านของเจ้าเต๋ เป็นต้น ส่วนเกรดนี้...เกรดเอบวกคือกาแฟขี้ชะมดนี่เอง”
“ชื่อมันไม่ค่อยน่าพิสมัยเลยนะคะ แล้วคุณไปได้แนวทางการทำมาจากไหนเหรอ”
“ผมเคยไปดูงานที่อินโดนิเซียน่ะ ที่โน่นเขาผลิตส่งออกกันทั่วโลกมานานแล้ว” เขาหัวเราะ ก่อนจะเล่าต่อ “ตอนแรกผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่ารสชาติมันจะแตกต่างจากโรบัสต้าธรรมดามากแค่ไหนกันเชียว แต่พอได้ลองดื่มนะ...ผมเลยลงพื้นที่เก็บข้อมูลมาแบบละเอียดยิบเลยล่ะ และก็คงเป็นโชคดีของผมที่ผมกลับมาก็มีคนงานในไร่จับตัวชะมดได้ ผมก็เลยได้โอกาสทดลองดู”
“แล้วเจ้าชะมดนี่ไม่ได้เป็นสัตว์คุ้มครองหรือคะ”
ติณณะพยักหน้ายิ้มๆ “ชะมดเป็นสัตว์คุ้มครองที่สามารถเลี้ยงเพื่อเพาะพันธุ์ได้ ตอนนี้ในไร่ธารารินมีชะมดไม่ต่ำกว่าร้อยตัวเชียวนะ”
“อืม...แล้วมันมีกระบวนการการผลิตยังไงคะ ยุ่งยากไหม”
เขานั่งเอนหลังลงบนพนักโซฟา ระหว่างอธิบายขั้นตอนการผลิตให้เธอฟัง
“ไม่มีอะไรมากเลยล่ะ ก็แค่เอาเมล็ดกาแฟให้เจ้าชะมดกิน แล้วก็รอเก็บมูลของมัน”
“แค่นั้นเองเหรอคะ แล้วทำไมรสชาติมันถึงได้ผิดแปลกไปล่ะคะ ทั้งๆ ที่กระบวนการก็ไม่ได้มีอะไรมากสักนิด”
“ขั้นตอนสำคัญมันอยู่ที่เจ้าตัวชะมดนั่นแหละ ในกระเพาะของมันคงจะมีสารอะไรบางอย่างที่เคลือบเมล็ดกาแฟเอาไว้ ทำให้เมล็ดกาแฟยังคงสภาพเหมือนกับตอนที่มันกินเข้าไป พอเราแกะเมล็ดกาแฟออกจากมูลของมัน ทำความสำอาดเสร็จเราถึงจะคั่วเมล็ดกาแฟได้ แล้วพอเอาเมล็ดที่คั่วแล้วมาชง รสชาติที่ได้ก็หอมนุ่มนวล อร่อยมากกว่าเมล็ดกาแฟที่เก็บจากต้นเยอะเลย”
ตรีญดาพยักหน้าตาม “ถ้ารสชาติมันดีมากกว่า แล้วทำไมเราไม่ทำแต่กาแฟขี้ชะมดอย่างเดียวเลยล่ะคะ”
“เวลากับราคาเป็นตัวแปรสำคัญของกาแฟเกรดเอบวกของเรา” เจ้าของไร่สุดหล่อยังคงอธิบายอย่างใจเย็น “กาแฟที่ได้จากชะมดใช้เวลาผลิตค่อนข้างนาน ปีหนึ่งเราถึงจะได้ผลผลิตที่เยอะมากพอจะขายและส่งออกได้ ส่วนตัวแปรสำคัญอีกเรื่องก็คือราคาของมัน คุณลองเดาดูสิว่ากาแฟเย็นแก้วที่ผมเอาให้คุณชิมน่ะ ราคาแก้วละเท่าไหร่”
หญิงสาวมองแก้วกาแฟในโอ่งดินเผา คำนวณคร่าวๆ จากที่ได้ฟังเขาเล่าวิธีการผลิตให้ฟัง จึงตอบ...แบบไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ “เดานะคะ...ฉันว่าประมาณ...เอ่อ...สองร้อย...แพงไปไหมคะ”
ติณณะยิ้มหวาน ก่อนจะเฉลยเสียงเรียบๆ “ผิดครับ กาแฟขี้ชะมดถ้าชงแบบร้อนๆ ราคาขายต่อแก้วคือห้าร้อยบาท แต่ที่คุณดื่มน่ะ แก้วละเจ็ดร้อย”
“เจ็ดร้อย!” ตรีญดาตกใจจริงๆ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีราคากาแฟแก้วเจ็ดร้อยอยู่ในโลกใบนี้ และที่สำคัญกว่านั้นคือเธอได้ชิมกาแฟแก้วละเจ็ดร้อย...ราคาขนาดนี้กินข้าวได้ทั้งอาทิตย์เชียวนะ
“ทำไมมันถึงแพงจังคะ แล้วแบบนี้ราคาขายเมล็ดกาแฟไม่เป็นหมื่นหรอกเหรอนั่น”
“ไม่เป็นหมื่นหรอกเตย เมล็ดกาแฟขี้ชะมดคั่วหรือบดผมก็มีขายเป็นกิโล เพราะพอได้ลองดื่มแล้ว ลูกค้าก็ติดใจ ขอซื้อไปชงดื่มเองที่บ้าน”
“ไม่ถึงหมื่นหรือคะ ค่อยยังชั่วหน่อย ถ้าอย่างนั้นลูกค้าซื้อกลับบ้านไปชงทานเองก็คงจะสบายกระเป๋ามากกว่า” เธอว่า
“ไม่น่านะ” เขาค้าน
“อ้าว...ทำไมล่ะคะ ก็ถ้าดื่มที่ร้านแก้วละห้าร้อยหรือเจ็ดร้อย สู้ซื้อไปชงเองที่บ้านน่าจะคุ้มกว่านะ”
“เมล็ดกาแฟขี้ชะมดราคากิโลละหนึ่งแสนบาท” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบๆ ทว่าคนฟังเบิกตากว้าง
“อะไรนะคะ! เมล็ดกาแฟนี่นะคะกิโลละหนึ่งแสนบาท!”
โอ๊ย...เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ
“ใช่สิ มันผลิตได้ปริมาณน้อย แต่คุณภาพของมันก็สมกับราคานี่น่า” เขาบอกหน้าตาเฉย ตรีญดาได้แต่พยักหน้าเออออแบบมึนๆ ราคาของมันช่างแพงมหาโหด ชนิดที่ว่าถ้าหากเธอไม่ได้เป็นคนพิเศษของเจ้าของไร่กาแฟคนนี้ เธอคงไม่มีวาสนาได้ลิ้มลองกาแฟแก้วละเจ็ดร้อย...กิโลละหนึ่งแสนบาทหรอก!
หึ! คอยดูเถอะนะ ถ้าน้องเต๋ยอมรับเธอเข้าร่วมนามสกุลเมื่อไหร่ เธอจะดื่มกาแฟกิโลละหนึ่งแสนบาทฉลองเลยคอยดู!
----------------------------------------------------------------------------------
มณชยาภา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 มิ.ย. 2555, 11:34:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 มี.ค. 2556, 14:34:24 น.
จำนวนการเข้าชม : 1555
| << VI : มันหมายความว่ายังไง!? |
windy2000 23 มิ.ย. 2555, 18:12:19 น.
ชอบจัง อยากลองดื่มบ้าง
ชอบจัง อยากลองดื่มบ้าง