เสน่ห์รัก...บอดี้การ์ดสาว
ด้วยความจำเป็นทำให้ ภัทรธิดา ต้องมาเป็นบอดี้การ์ดให้กับ เนตรนภา ลูกสาวของ ครรชิต นักธุรกิจเจ้าของโรงแรมชื่อดัง
เพียงแค่วันแรกของการทำงานภายในคฤหาสน์ของครรชิต หญิงสาวก็เกือบถูก พรหมเมศ พี่ชายของเนตรนภาล่วงเกินเพราะเข้าผิดห้อง แต่เธอก็รอดตัวมาได้ด้วยความสามารถเฉพาะตัว
ตลอดระยะเวลาที่เธอทำหน้าที่บอดี้การ์ดนั้น เนตรนภารู้สึกรำคาญและคอยหาโอกาสหนีจนทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายต่างๆ ขึ้นมากมาย แต่สุดท้ายภัทรธิดาก็คอยช่วยเหลือเนตรนภาได้ทุกครั้ง นั่นยิ่งทำให้พรหมเมศประทับใจในตัวหญิงสาว เช่นเดียวกับที่เธอก็เริ่มมีใจให้ชายหนุ่ม
แต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของเธอและเขาก็กลายเป็นอุปสรรคของความรักครั้งนี้เข้าจน
Tags: โรแมนติก

ตอน: ตอนที่ 15/2 ดอกไม้ข้างทาง

“นั่นใครมานอนอยู่ข้างถนนแบบนี้ก็ไม่รู้ครับนาย” เอกพูดขึ้นขณะขับรถเพื่อที่จะไปส่งครรชิตที่บริษัทใหญ่ ครรชิตมองออกไปนอกรถก็พบร่างบอบบางนอนอยู่ข้างทางอย่างที่เอกบอก
“ลงไปดูเขาหน่อยซิเอก” ครรชิตบอกเอกด้วยสีหน้าเป็นกังวล ในขณะเดียวกันเอกก็ยังไม่อยากไว้ใจอะไร ชายหนุ่มมองไปรอบกายก่อนจะหันมาพูดกับครรชิตอย่างระแวง
“ระวังตัวด้วยนะครับนายเดี๋ยวผมจะลงไปดูให้ นายรออยู่บนนี้นะครับ” ครรชิตพยักหน้าเบาๆเป็นการเข้าใจกันดี แล้วเอกก็ค่อยเปิดประตูรถไปพร้อมกับจับอาวุธที่เหน็บไว้ข้างเอวเพื่อความอุ่นใจ ก่อนจะย่างกรายเข้าไปใกล้ร่างที่นอนสลบไสลอยู่นั้น
ครรชิตเห็นเอกจับร่างนั้นพลิกดูไปมาสองสามครั้ง ก่อนจะวิ่งเข้ามารายงานความเป็นไปให้เขาฟังที่รถ
“ยังไม่ตายครับ สงสัยคงแค่เป็นลมเฉยๆ แต่ดูจากท่าทางการแต่งตัวแล้วไม่น่าจะมาเดินข้างถนนอย่างนี้ได้นะครับ นอกจากถูกทิ้งไว้กลางทางหรือไม่ก็หลงทางมา” เอกสันนิษฐานคร่าวๆ ครรชิตทำสีหน้าครุ่นคิดไปมาก่อนจะตัดสินใจบอกให้เอกนำตัวเธอมาขึ้นรถเพื่อช่วยเหลือพาเธอไปโรงพยาบาล
รินลดาค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงงๆ หญิงสาวมองไปรอบๆกายก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมขนาดพอดี สังเกตจากข้าวของเครื่องใช้ในห้องพอจะเดาออกว่าที่นี่คือโรงพยาบาล
สักพักหนึ่งพยาบาลสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามา
“ตื่นแล้วหรือคะ” เสียงหวานของพยาบาลสาวดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอันอ่อนโยนส่งมาให้รินลดา
“คุณไม่ได้เป็นอะไรมากนะคะ แค่เป็นลมและหมดสติไปน่ะค่ะ ทางเราได้ทำการปฐมพยาบาลให้แล้ว ถ้าหากว่าค่อยยังชั่วขึ้นแล้วเนี่ย ก็กลับบ้านได้เลยนะคะ”สิ้นคำอธิบายของพยาบาลสาว ทำเอารินลดาก็สับสนไม่น้อยว่าเธอมานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไง จำได้ว่าเดินอยู่ริมถนนท่ามกลางแดดร้อนจัด หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีก
“คุณพยาบาลคะ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกันคะ” รินลดาเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
“มีผู้ชายสองคนพาคุณมาส่งที่นี่น่ะค่ะ เค้าบอกว่าเห็นคุณนอนสลบอยู่ริมถนน” พูดยังไม่ทันขาดคำ ชายสองคนที่พยาบาลสาวพูดถึงก็เดินเข้ามาในห้องทันที
“นี่ไงคะ คุณผู้ชายสองคนนี้ล่ะค่ะที่พาคุณมา เชิญคุยกันเองนะคะ” พูดจบพยาบาลสาวก็เดินออกไปจากห้องทันที รินลดาเห็นรูปร่างหน้าตาของชายร่างสูงทั้งสองคนแล้วฉงนใจเล็กน้อย เนื่องจากเธอไม่รู้จักทั้งสองคนเลย คนหนึ่งดูทาทางมีอายุ แต่การแต่งกายบ่งบอกถึงฐานะที่ร่ำรวยได้เป็นอย่างดี อีกคนยังหนุ่มแน่น รูปร่างบึกบึนไว้หนวดไว้เครารกจนหน้าตาดุดัน การแต่งกายดูธรรมดาทั่วไป รินลดาเดาว่าคงไปคนรับใช้ของชายวัยกลางคนคนนี้
“พวกคุณเป็นใคร” รินลดาเอ่ยถามอย่างหวาดระแวง ด้วยเกรงว่าอาจจะเป็นพวกเดียวกับสิทธา
“ฉันชื่อครรชิตนะ เป็นคนพาเธอมาส่งที่โรงพยาบาลนี่เอง ส่วนนี่เอกลูกน้องของฉัน” ครรชิตอธิบายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล รินลดาขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด ชื่อครรชิตมันคุ้นๆหูมากๆ และเมื่อนึกขึ้นได้แล้วว่าเป็นใคร หญิงสาวจึงเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะจ้องหน้าชายทั้งสองตาวาว
“คุณครรชิต เจ้าของโรงแรมและรีสอร์ทชื่อดังใช่ไหมคะ” รินลดาเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ แล้วก็เห็นใบหน้าคมนั้นพยักหน้าเบาๆเป็นการตอบรับ หญิงสาวเผลอยิ้มออกมาอย่างคาดไม่ถึง นี่หรือคือคนที่สิทธาโกรธและเกลียดนักหนา และจ้องคอยจะหาทางกลั่นแกล้งตลอด ไม่คิดเลยว่าตัวจริงจะรูปร่างหน้าตาดีมีสง่าราศีขนาดนี้ ถึงแม้จะมีอายุแล้วก็เถอะ
รินลดาค่อยยันร่างกายของตัวเองเพื่อลุกขึ้นนั่ง ครรชิตเห็นดังนั้นจึงเข้าไปช่วยประคอง
ในขณะนั้นเองเนตรนภาก็เปิดประตูห้องเข้ามาโดยมีภัทรธิดาตามหลังมาติดๆ เธอได้มาเห็นภาพพ่อของเธอกำลังประคับประคองหญิงสาวหน้าตาคุ้นๆอยู่อย่างทะนุถนอม สร้างความตกใจระคนสงสัยให้กับหญิงสาวไม่น้อย เธอจึงเดินตรงเข้าไปหาผู้เป็นพ่อพร้อมๆกับพูดขึ้นด้วยเสียงไม่พอใจนัก
“ทำอะไรน่ะคุณพ่อ!” สิ้นเสียงของเนตรนภา ครรชิตและรินลดาหันหน้าไปมองที่หญิงสาวทันที เมื่อเนตรนภาเห็นถนัดตาว่าร่างบางที่อยู่บนเตียงนั้นเป็นใครทำเอาหญิงสาวถึงกับตาลุกวาวด้วยความโกรธจัด
“นังริน แกมาอยู่นี่ได้ไง แล้วนั่นแกจะทำอะไรคุณพ่อฉัน” พูดจบเนตรนภาก็ไม่รอฟังคำอธิบายจากใครอีก หญิงสาวเดินตรงดิ่งไปที่เตียงก่อนจะเงื้อฝ่ามือเข้าตบหน้ารินลดาอย่างเต็มแรงด้วยความแค้นทั้งหมดที่มี แล้วหญิงสาวก็เข้าตะลุมบอนรินลดาไม่ยั้ง จนทั้งครรชิตและเอกต้องรีบเข้ามาห้ามแล้วรีบพาร่างของเนตรนภาออกมาห่างๆ ภัทรธิดาตรงเข้าไปช่วยจับเนตรนภาอีกที
“นี่ยัยเนตร เรามาทำอะไรเนี่ย พ่อบอกแล้วไงว่าไม่ต้องตามมา มาแล้วก็มาก่อเรื่องวุ่นวายแบบนี้!” ครรชิตเอ็ดลูกสาวเสียงดัง เนตรนภายังคงจ้องหน้ารินลดาด้วยความแค้นไม่หาย
“ไม่ตามมาแล้วจะรู้หรือคะ ว่าคนที่พ่อช่วยไว้น่ะมันเป็นใคร” เนตรนภาขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ ดีที่ภัทรธิดายังคงรั้งร่างเธอเอาไว้ไม่งั้นเธอต้องเข้าไปทำร้ายรินลดาอีกเป็นแน่ ครรชิตเห็นท่าทางของลูกสาวที่มีต่อผู้หญิงที่เขาช่วยไว้คงต้องรู้จักกันอย่างดีและคงต้องเคยมีเรื่องกันก่อนหน้านี้แน่ ชายวัยกลางคนจึงหันไปมองหน้ารินลดาด้วยแววตาสงสัยก่อนจะหันไปเอ่ยถามเนตรนภา
“แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครล่ะ” ครรชิตเอ่ยถามเสียงเครียด รินลดาหน้าถอดสีลงไปอีกครั้งด้วยความหวาดกลัว แล้วน้ำตาใสๆก็ถูกบีบเค้นให้ไหลอาบแก้มหญิงสาวอีกครั้ง แต่เนตรนภาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เธอหันไปมองหน้าภัทรธิดาอย่างรู้กัน ก่อนจะเริ่มต้นอธิบายเรื่องราวของรินลดาให้ผู้เป็นพ่อฟัง
“มันชื่อนังรินลดามันเป็นเมียเก็บของเสี่ยธาค่ะคุณพ่อ มันโกรธเนตรที่เนตรไปบอกเสี่ยธาว่ามันแอบมีผู้ชายคนอื่นโดยไม่ให้เสี่ยธารู้ มันก็เลยตามมาหาเรื่องเนตรกับแพรถึงที่โรงแรม แล้วมันก็จับเนตรกดน้ำเกือบตาย แต่โชคดีที่ใยไหมมาช่วยไว้ทัน” ครรชิตได้ฟังคำบอกเล่าของลูกสาวถึงกับตกใจไม่น้อย ก่อนจะหันไปจ้องหน้ารินลดาด้วยสายตาแข็งกระด้าง
“จริงหรือใยไหม” ครรชิตถามบอดี้การ์ดสาวอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ภัทรธิดาพยักหน้าเบาๆเป็นการยืนยันคำพูดของเนตรนภาพลางจ้องมองใบหน้าซีดเซียวของรินลดาด้วยแววตาเฉยเมย
“ที่คุณเนตรพูดเป็นเรื่องจริงทุกอย่างค่ะ วันนั้นผู้หญิงคนนี้ร่วมมือกับโต้งจับตัวไหมกับคุณเนตรไปที่โรงแรมของเสี่ยธา แล้วก็บังคับให้ไหมขายบริการ ส่วนคุณเนตรก็เกือบจะพลาดท่าเสียทีถูกเสี่ยธาขืนใจ ดีที่คุณอาร์ตไปช่วยไว้ทันอย่างที่คุณเนตรเคยเล่าให้คุณครรชิตฟังน่ะค่ะ” ภัทรธิดาเล่าเสริมอีกครั้ง ครรชิตได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดนั้นถึงกับอารมณ์ขึ้นด้วยความโกรธไม่น้อย จึงหันไปจ้องหน้าหญิงสาวที่อยู่บนเตียงด้วยสายตาดุ
“ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ยกโทษให้ฉันเถอะนะ เนตร คุณครรชิต เพราะความหน้ามืดและเห็นแก่ตัวของฉันเอง ฉันไม่อยากตกต่ำเหมือนเมื่อก่อนก็เลยต้องทำอย่างนั้น ฉันขอโทษจริงๆฮือๆๆ” รินลดาพูดไปร้องไห้ฟูมฟายไปเพื่อขอความเห็นใจ สองมือของเธอก็ยังยกมือไว้ปลกๆเพื่อขอให้ทุกคนอภัยให้และเพื่อให้ทุกคนเห็นว่าเธอสำนึกผิดแล้วจริงๆ
“หึ อ้อนวอนไปเถอะ ยังไงพวกฉันก็ไม่มีทางยกโทษให้พวกเธอหรอก” เนตรนภาพูดขึ้นพลางมองหน้ารินลดาอย่างนึกสมเพช ภัทรธิดาเองก็อยากจะให้อภัยเธอเหมือนกัน แต่พอนึกย้อนไปตอนที่เธอเห็นรินลดาจับเนตรนภากดน้ำอย่างเอาเป็นเอาตายนั้นทำให้เธอคิดหนักอยู่เหมือนกัน
“เอาล่ะๆ เงียบๆกันให้หมดเนี่ยแหละ” ครรชิตร้องห้ามขึ้น รินลดาหยุดร้องฟูมฟายอย่างว่าง่ายแต่ก็ยังมีเสียงสะอึกสะอื้นดังมาเบาๆ
“เธอถูกเสี่ยธานำตัวมาปล่อยไว้ข้างถนนใช่ไหม” ครรชิตเอ่ยถามรินลดาเสียงเข้ม และคิดว่าคำตอบน่าจะใช่อย่างที่เขาคิด ทุกคนในห้องต่างตั้งใจฟังคำตอบหญิงสาวใจจดใจจ่อ แล้วเสียงร้องให้ฟูมฟายอย่างน่าสงสารของรินลดาก็ดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนเสียงสั่นเครือของหญิงสาวจะตามมา
“ใช่ค่ะ เสี่ยธาเริ่มเบื่อหน่ายในตัวหนูแล้วก็เลยไปมีผู้หญิงคนอื่นที่สวยกว่าเด็กกว่าเอาใจเก่งกว่าหนู พอหนูจับได้เสี่ยก็เอาหนูมาทิ้งอย่างไม่ใยดี แถมยังไม่ให้เงินติดตัวสักบาท ข้าวของเครื่องใช้สักชิ้นก็ไม่มีเลย หนูไม่เหลืออะไรเลย ฮือๆๆๆๆ” รินลดาแกล้งพูดปดอย่างสมจริงสมจังพลางลอบสังเกตสีหน้าของแต่ละคน ซึ่งดูท่าทางคงเชื่อที่เธอพูดอย่างสนิทใจ
“สมน้ำหน้า ผู้หญิงอย่างแกไม่มีใครเขาจริงจังด้วยหรอกย่ะ” เนตรภาสบถออกมาอย่างเยาะเย้ย ทำเอารินลดาต่อมน้ำตาแตกแทบจะท่วมห้อง ภัทรธิดาสังเกตท่าทางของหญิงสาวพลางครุ่นคิดด้วยความไม่แน่ใจ ว่าสิ่งที่เธอพูดและท่าทางการแสดงออกของเธอมันออกมาจากความรู้สึกจริงหรือเปล่า หรือเธอแสแสร้ง
“พอแล้วยัยเนตร เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้แล้วกันไป คนเรามันก็มีหลงผิดกันบ้างแหละน่า” เนตรนภาเต้นเร่าๆกับคำพูดปรามของผู้เป็นพ่อ ก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่นอย่างอารมณ์เสีย
“ยังไงหนูก็ขอขอบคุณคุณครรชิตด้วยนะคะ ที่ช่วยเหลือหนูเอาไว้ จากนี้ต่อไปหนูคงต้องมีชีวิตอย่างยากลำบากอีกครั้งแล้วล่ะค่ะ เพราะตอนนี้หนูไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ญาติพี่น้องก็กระจัดกระจายไปคนละทางไม่รู้จะไปตามที่ไหน ชีวิตหนูมันช่างมืดมนเหลือเกิน” รินลดาพูดด้วยเสียงเศร้าเคล้าน้ำตาอย่างน่าสงสาร เธอแอบยิ้มอยู่ภายในใจว่าถึงอย่างไรคนใจดีที่ชอบช่วยเหลือคนอื่นอย่างครรชิตคงไม่ปล่อยให้เธอต้องเผชิญชีวิตอย่างลำเค็ญตัวคนเดียวแน่ๆ อย่างน้อยก็น่าจะมีสินน้ำใจเล็กๆน้อยให้เธอติดไม้ติดมือบ้างแหละ
“งั้นหนูขอลานะคะ หนูจะไปตามทางของหนู” พูดจบรินลดาก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่แก้มสองสามครั้งก่อนจะค่อยๆพยุงตัวลุกจากเตียงราวกับกว่าเจ็บปวดรวดร้าวเสียเกิน ทั้งที่ความเป็นจริงไม่ได้เจ็บปวดอะไรเลย เมื่อลงจากเตียงมาได้ หญิงสาวก็ยกมือไว้ครรชิตอย่างนอบน้อม แล้วค่อยๆเดินจากไปอย่างช้าๆ ท่ามกลางสายตาเย้ยหยันของเนตรนภา แต่เมื่อเดินไปยังไม่ถึงหน้าประตูดี เสียงเข้มๆของครรชิตก็ดังขึ้น
“เดี๋ยวก่อน รินลดา” รินลดาลอบยิ้มด้วยความดีใจสุดๆ ในที่สุดก็เป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ ครรชิตต้องมีความสงสารและเห็นใจเธอจนได้ แล้วหญิงสาวก็เปลี่ยนสีหน้าระริกระรี้เป็นสีหน้าเศร้าสร้อยดังเดิม ก่อนจะหันหลังกลับมามองผู้ที่เรียกเธอ




พราวเพชร
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 มิ.ย. 2555, 14:01:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 มิ.ย. 2555, 14:01:52 น.

จำนวนการเข้าชม : 1443





<< ตอนที่ 4/1 ลุยเดี่ยว   
ร้อยวจี 23 มิ.ย. 2555, 14:41:33 น.
แบบนี้จะเรียกว่าอะไรดี ลิงหลอกเจ้าได้หรือเปล่าเอ่ย สนุกค่ะ


dee_jung 23 มิ.ย. 2555, 16:28:19 น.
เรียกว่า มารยาหญิงจ๊ะ


ร้อยวจี 23 มิ.ย. 2555, 17:16:12 น.
โอเค ค่ะ ใช่เลย


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account