หนาวไฟพิศวาส
การพูดเล่นโดยไม่คิดถึงใจคนฟัง นำมาซึ่งความปวดร้าวสุดชีวิตให้กับชายสองคน คนที่ต้องสูญเสียคนรักไปตลอดการ ภูชิสะต้องการดับไฟแค้นของตัวเองด้วยการสั่งสอนให้มีนาได้รู้รสของความเจ็บปวด เขาต้องการเห็นหญิงคนนี้ตายตกตามไปกับน้องชายของเขา หากว่า มีนากลับต้องการทวงแค้นนั้นคืน หากว่า เธอกลับได้รับรู้ว่าทำไมภูชิสะจึงทำอย่างนั้นแม้เปลวไฟยังให้ความร้อนไม่ได้นอกจากยิ่งใกล้ ยิ่งหนาวนัก
Tags: แค้น แสน แค้น
ตอน: เล่นกับไฟ
แบงคอกซิตี้ ดินแดนที่ไม่เคยหลับใหล แม้เข้ายามดึกดื่นเที่ยงคืนแล้วก็ตาม
แสงสีหลากหลายสาดสลับร่าง ชาย-หญิง ท่ามกลางความสนุกสนานของนักท่องราตรี หนึ่งคู่กลางเวที ชายหนุ่มรูปงามจัด ร่างสูงโปร่งเกี่ยวกระหวัดรัดแขนโอบกอดร่างอรชรสวยและดูเปรี้ยวด้วยผมทรงลูกตาลยี
“แต่งงานกับผมนะมาย” อคิราภ์ออดอ้อนหญิงสาวผู้ที่ตนหลงใหล
มีนาดึงตัวออกห่างจากอ้อมกอดหากนิ้วมือเรียวดังลำเทียนลูบไล้ใบหน้างามดังผู้หญิงของอคิราภ์
“จะทำอะไรเลี้ยงมายล่ะจ้ะทูนหัว”
“ให้ทำอะไรก็ได้หรือไม่ต้องทำก็ได้ สมบัติผมมีมากพอเลี้ยงมายอยู่แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นก็ให้ผู้ใหญ่มาขอมายได้เลย” หญิงสาวหยอกเย้า ไม่จริงจัง หากคนฟังกลับรู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบได้หมุนมาหาตนเองแล้ว
ความหวังที่จะได้ครอบครองหญิงที่จนหลงรักจนหัวปรักหัวปรำ
ส่วนหญิงสาวแสนสวยเอ่ยออกไปด้วยความเล่น มากกว่าจริงจัง เมื่อได้เวลากลับ อคิราภ์ขับรถไปส่งมีนาที่บ้าน บ้านของหญิงสาวอยู่ในหมู่บ้านใจกลางเมือง รอดพ้นน้ำท่วมมาได้เพราะอยู่เขตชั้นใน ดังนั้นราคาจึงดีดขึ้นสำหรับบ้านเฟสใหม่ ซึ่งทางหมู่บ้านกำลังเร่งสร้าง เป็นผลพวงมาจากน้ำท่วมปี54
ไฟในบ้านยังเปิดสว่าง มีนาซึ่งมึนด้วยฤทธิ์เบียร์ หัวเราะเบาๆ เอ่ยกับชายหนุ่ม ซึ่งดูหลงรักเธอมากว่า
“พี่เมย์เป็นสุดยอดของความห่วงน้องสาวเลยค่ะ”
อคิราภ์สอดแขนมากอดเอวคอดด้วยอารมณ์หวามครุกรุ่น มีนารีบปลดออก พลางต่อว่าอีกฝ่าย
“ไม่ใช่เวลาเต้นรำอย่ามากอดเล่นเลยน่าเล็ก”
“เล็กรักมายมากเลยนะ อยากแต่งงานกับมาย รู้มั้ย เล็กจะไม่มีทางปล่อยมายสักเวลา”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงสั่นพร่า นัยน์ตาหวานระยับ
มีนาหัวเราะเบาๆ จากนั้นเปิดประตูรถทำท่าจะออก อคิราภ์รีบดึงมือนุ่ม ฉวยโอกาสหอมโดยแรงก่อนเอ่ยว่า
“สัญญาแล้วนะ”
“สัญญาอะไร”มีนาจำไม่ได้จริงๆ แต่อคิราภ์กลับคิดว่าเธอแสร้งทำเป็นลืม เขาจึงยิ้มบางๆ ปล่อยมืออีกฝ่าย มีนาลงจากรถไป แต่อคิราภ์ยังอ้อยอิ่งตามลงมาจะไปส่ง มีนารีบเอ่ย
“บ้านมายเองนะคะเล็ก ไม่ต้องไปส่งหรอกค่ะ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะสว่างแล้ว เล็กรีบกลับไปเถอะค่ะ”
“จริงสินะ ขอบใจมายมากที่เตือน เล็กน่าจะรีบกลับไปบอกพี่ใหญ่ โดยเร็ว”
ชายหนุ่มบอกตามหลังมา แต่หญิงสาวไม่ได้สนใจฟัง เธอผละจากไปอย่างมึนศีรษะเต็มที่ ทั้งดื่มมาก และร่างกายต้องการพักผ่อน
เมื่อเข้าไปในบ้านหลังกะทัดรัดตามประสาบ้านสาวโสด เธอปรือตามมอง พี่สาว ซึ่งปล่อยผมยาวลีบแบน แซกกลาง และสวมแว่นตาหนา ทำให้ดูกันยาดูแก่ไปกว่าอายุสามสิบถึงสิบปีทีเดียว มีนายิ้มไม่เต็มที่ เมากว่าที่เคยเมา
“โอ้ พี่สาว ตื่นแต่มืดแต่ดึกเชียวค่ะพี่”
“ใครว่าตื่น ห้ะ มาย พี่ของเธอยังไม่นอนเลยสักงีบเดียว”
“ยัยนุ่น มันเอาปืนบังคับพี่สาวเหรอ” หญิงสาวยังปากดีเหฯบแนมพี่สาวเพียงคนเดียว กันยาเข้ามาลากแขนน้องสาวขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของอีกฝ่าย พร่ำบ่นตลอดทาง
“มายนะมาย ทำไมทำตัวเหลวไหลอย่างนี้ กินเหล้า เมายาให้ได้ทุกวัน ไม่คิดถึงความเป็นห่วงของพี่สักนิดเลยนะ คืนนี้ยังกลับเกือบสว่าง จะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไง พี่กลัวว่าเธอจะไปโดนลากไปรุมโทรมรู้มั้ย เสื้อในก็ไม่ใส่ กางเกงในใส่หรือเปล่าก็ไม่รู้ หรือใส่ แต่ประเภทเจาะรูเตรียมพร้อม”
คนเป็นพี่บ่น บ่น แต่เมื่อหันไปดูอีกที นอนสาวเกาะประตูหายใจสม่ำเสมอ ซึ่งดูเหมือนมีนามีความสามารถพิเศษในการยืนหลับได้อย่างที่พี่สาวละอาใจ
“ดูสิ นี่ต้องเช็ดตัวให้อีกแล้วล่ะมั้ง”กันยายังบ่น และในที่สุด เธอก็พาร่างงัวเงียของน้องสาวไปทิ้งตัวลงบนที่นอน และหลับอย่างแสนสุข โดยหน้าที่เช็ดตัวหรือเปลี่ยนผ้าเป้นของกันยาตามเคย
ความอวบอิ่มของเรือนร่างน้องสาวทำให้พี่สาวเป็นห่วงเรื่องการใช้ชีวิตเปลืองตัว แต่เมื่อเห็นกางเกงในตัวจิ๋ว ซึ่งเธอตำหนิว่าเจาะรูเตรียมพร้อม เป้นชั้นในธรรมดา แต่บางด้วยลายลูกไม้ จึงอดส่ายหน้าไปมาเสียไม่ได้
“พี่ให้เงินเดือนเธอใช้ เธอไปขนซื้อเสื้อสัพประลังเคพวกนี้มใช้หมดสินะยัยตัวดี” กล่าวพลางพี่สาวแสนดีตีกันขาวฟิตเปี๊ยะของน้องสาวไปฉาดหนึ่ง มีนารู้สึกคัน จึงเกาตามรอยตี ทำให้กันยาอดยิ้มด้วยความเอ็นดูเสียไม่ได้ ต่อมาเธอเช็ดตัวเพื่อให้น้องสาวหลับสบายแล้ว ตจึงได้ดึงผ้าแพรมาคลุมร่างอวบอิ่มน่ามองของอีกฝ่าย แล้วจึงปิดปากหาว บ่นถึงตัวเอง
“หวังว่าลูกศิษย์ของฉันจะไม่ได้เล็คเชอร์วิชาใหม่ไปหรอกนะ”
หญิงสาววัยเกือบเกินงาม เดินปิดปากหาวกลับไปห้องนอนของตนเองซึ่งเป็นห้องนอนใกล้ๆนั้นเอง เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงเดี่ยว คิดถึงบิดามารดา ซึ่งล่วงลับไปตั้งแต่เธอเรียนจบมหาวิทยาลัยได้เพียงปีเดียว ท่านทิ้งน้องสาวห่างกันสิบปีไว้ให้ดูแลอย่างที่คนเป็นพี่สาวต้องตามไปเก็บมีนาอยู่หลายครั้ง เนื่องจากอีกฝ่ายนอนค้างบ้านเพื่อนเพราะความเมา
“ยัยขี้เมา เธอได้เกียรตินิยมมาได้ยังไงกันนะมาย ยัยน้องตัวดีของพี่” กันยาพึมพรำ ถึงน้องสาวที่เธอรักมากอย่างไม่มีอะไรมาเทียบได้ แม้น้องสาวจะเรียนจบโดยยังไม่ทำงาน เธอไม่นึกบ่นว่าอีกฝ่ายขี้เกียจ เพราะรู้ดีว่ามีนาไม่ใช่คนอย่างนั้น เพียงแต่อีกฝ่ายอาจจะยังอยากใช้ชีวิตให้สนุกมากก่อนจะต้องมาอยู่ในวังวนของการทำงานที่เต็มไปด้วยการแข่งขัน น้องสาวเรียนจบปริญญาตรีด้วยวัยยี่สิบเท่านั้น เธอเก่งอย่างพี่สาวภูมิใจ และลืมเรื่องการเที่ยวของอีกฝ่ายไปได้ทุกครั้งเช่นกัน กันยาค่อยพริ้มตาหลับลงไปโดยที่นาฬิกาจะร้องบอกเธอในอีกสี่ชั่วโมงว่าต้องรีบอาบน้ำแต่งกายไปทำงานได้แล้ว เพราะวันจันทร์-ศุกร์เป็นช่วงที่รถติดอย่างมหาวายร้ายที่สุด!!
รถเก๋งหรูพุงเข้าจอดหน้าบ้านไม้ทรงสวยดูคลาสสิกราวกับออกมาจากภาพวาด อคิราภ์วิ่งรี่ขึ้นเนินถนน แม่บ้านสวมเสื้อม่อฮ่อมรีบหลบอุทานตกใจ
“ตายแล้ว คุณเล็กจะรีบไปไหนคะ”
“พี่ใหญ่อยู่ไหนคำหล้าอยู่ไหนรีบบอกมาเร็ว ๆ”
“ไปฟาร์มค่ะมีเรื่องยุ่ง ๆ อยู่ค่ะ”
“ไม่มีอะไรสำคัญเท่าเรื่องของฉันหรอกน่า” อคิราภ์กล่าวเอาแต่ใจเหมือนเด็ก
“ให้คนไปตามมาเดี๋ยวนี้คำหล้า ไม่อย่างนั้นฉันจะอาละวาดให้ดู”
คำหล้ารีบทำตาม บอกให้รู้ว่าชายผู้นี้สำคัญยิ่งเพียงใด ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงภูชิสะก็มาโดยรถแวนสีแดงเข้ม (เลือดหมู) เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงกว่าหกฟุต หนวดเคราครึ้มจนดูดุประกายตาคมยาวเจิดจ้าเอาจริง
อคิราภ์ลุกปราดไปหาผู้เป็นพี่ชาย
“พี่ใหญ่ช่วยผมด้วยนะครับ” เขาวิงวอนจนดูออดอ้อนเกินจริง หากก็ทำให้ภูชิสะร้อนรน
“มีเรื่องอะไรใครทำ”
คำหล้าแม่บ้านวัยสี่สิบแอบนึกค่อนแสนคำเด็กสาวสวยกระซิบนินทา
“ทำยังกับคุณเล็กตัวกะเปี๊ยกตามใจจนเสียผู้เสียคนคุณต้อมยังดีซะกว่าคุณใหญ่ไม่เห็นโอ๋”
“อย่างนินทาเสียงดังไป เดี๋ยวคุณใหญ่ได้ยินเข้าล่ะก็โดนตบตบปากคอเลือดไม่รู้ด้วย มือตีนยิ่งหนักอย่าบอกใครอยู่ด้วย” แม่บ้านเตือนสาวใช้รุ่นลูกอย่างห่วงใหญ่ เพราะภูชิสะเป้นอย่างที่นางพูดไม่มีผิดทีเดียว ปากจัด มือไว ตีนก็ไว
แน่
“ แล้วถ้าให้ดี แกอย่าได้เอาคุณเล็ก น้องเทวดาของคุณใหญ่ไปเปรียบกับน้องบุญธรรมอย่างคุณต้อมอย่างเด็ดขาด” คนที่ถูกพูดพาดพิงอยู่ กำลังกุมบ่าน้องชายมั่นห่วงใยเกินปกติ
“พี่ใหญ่ไปกรุงเทพฯ นะครับไปขอผู้หญิงให้เล็กที”
“ปัดโธ่” เขาผลักน้องชายแทบจะทันทีก่อนจะทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้หน้าบึ้งตึงกล่าวห้าวจนฟังดุ “ที่แกรีบกลับบ้านเพราะเรื่องผู้หญิงไร้สาระนี่หรือ”
“ไม่นะครับ” เขานั่งใกล้พี่ชาย “มายน่ารักเป็นยอดหญิงที่เล็กรักมากเขาให้เล็กไปขอเขา พี่ใหญ่ครับถ้าพี่ใหญ่ไปขอมายให้เล็ก เล็กสัญญาจะเป็นน้องที่ดี ไม่เกเรกับพี่ใหญ่ จะตั้งใจเรียนให้จบเสียทีครับ นะครับ”คนเป็นน้องอ้อนวอนเหมือนเด็กผู้หญิง
“นี่หรือคำพูดของคนจะมีเมีย เด็กเมื่อวานซืนชัด ๆ”
“ถ้าพี่ใหญ่ ไม่ทำตามที่เล็กขอ เล็กจะขับรถลงหน้าผาเดี๋ยวนี้” อคิราภ์ขู่พี่ชายด้วยท่าทีขึงขังเอาจริง ภูชิสะท้าทาย เพราะเห็นความอ่อนแอของน้องมาตั้งแต่แบเบาะ เลี้ยงยาก ขี้โรค และเอาแต่ใจ แม้จะอายุถึงยี่สิบห้าปีแล้ว เรียนยังไม่จบเสียที แต่กระนั้นในส่วนลึกหรือตื้นของจิตใจ บริวารหลายร้อยคนต่างรับรู้ ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่ภูชิสะจะรักมากเกิน อคิราภ์ น้องในสายเลือดเพียงคนเดียวคนนี้อีรกแล้ว
“เชิญเลยถ้าคิดว่าขู่พี่ได้”
อคิราภ์ลุกปราดก่อนจะถลันออกไปที่รถ ภูชิสะคว้าอีกฝ่ายไวทันทีด้วยความใจอ่อน ซึ่งก็ใจอ่อนทุกครั้งสำหรับน้องชายคนนี้
คำหล้าส่ายหน้าไปมา แสนคำเบ้ปากเมื่อนายสิ้นฤทธิ์เอาง่าย ๆ
“ขบวนรักหลงน้องไม่มีใครเกินนายหรอก”
“ขนาดคุณปรียาผู้หญิงที่เอามานอนเป็นปีปีนายยังรักได้ไม่เท่าเล้ย”
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 มิ.ย. 2555, 09:52:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 มิ.ย. 2555, 09:52:41 น.
จำนวนการเข้าชม : 3802
| ลวง หรือเล่น >> |
รอรัก 26 มิ.ย. 2555, 09:33:24 น.
เรื่องราวจะเป็นงัยน้า
เรื่องราวจะเป็นงัยน้า
Zephyr 26 มิ.ย. 2555, 22:27:14 น.
น้องเทวดาจริงๆแต่นิสัยมารชัดๆ
น้องเทวดาจริงๆแต่นิสัยมารชัดๆ
nutcha 28 มิ.ย. 2555, 13:17:17 น.
โห!....พี่ชายโอ๋น้องมากไปเปล่าเนี่ย
โห!....พี่ชายโอ๋น้องมากไปเปล่าเนี่ย