ทะเลหวาน
หนึ่งคน... อยู่ในความทรงจำ ที่ฝังลึกอยู่ข้างในใจไม่ห่างหาย
หากอีกหนึ่งคน... มีตัวตน คอยเตือนเธอให้ลืมคนในอดีตอยู่เสมอ

การตัดสินใจอาจไม่ยากเย็น หากหัวใจเธอไม่ถูกปิดไปพร้อมกับอดีตที่ยังวนเวียนอยู่ไม่ไปไหน
Tags: เรื่องยาว ทะเล

ตอน: บทนำ

สวัสดีค่ะ เจอกันอีกแล้ว แฮ่ๆ
คราวนี้มิณทิมามาพร้อมกับเรื่องยาวนะคะ

แอบกระซิบนิดนึงว่ายังเขียนไม่จบ แต่ยังไงจะพยายามให้ระหว่างตอนไม่ห่างกันนานนะคะ

มือใหม่แบบนี้ยังไงขอคำแนะนำเหมือนเช่นเคยค่ะ ฮี่ๆ

ไม่พูดมากแล้วค่ะ ขอเชิญบันเทิงได้ ณ บัดนี้...นี้...นี้

==============================================

สายลมพัดเพียงอ่อนๆ ต้องผิวกาย หากแต่คนที่โดนสัมผัสนั้นกลับรู้สึกหนาวจับใจ หญิงสาวที่ยืนอยู่ยกแขนขึ้นกอดตัวเองแล้วลูบแขนไปมาราวกับจะช่วยคลายความหนาวได้ มองไปเบื้องหน้าจะพบดอกทานตะวันช่อใหญ่วางอยู่และหากเลื่อนสายตาขึ้นอีกนิดจะพบกับรูปของคนๆ หนึ่งเป็นรูปเล็กๆ ขาวดำที่ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

ต้นไม้ที่ยังคงพัดปลิวไปมาราวกับเต้นระบำ บรรยากาศทุกอย่างคงจะดีกว่านี้หากสถานที่ที่หญิงสาวยืนอยู่ไม่ใช่หน้าสุสานของใครบางคน คนที่เธอยังคงมีความรู้สึกผูกพันและยังคงจำความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างกันได้ทั้งหมด

มองเลยไปข้างหลังของหญิงสาวจะพบกับกลุ่มคนทั้งหญิงและชายกลุ่มหนึ่งที่ยืนสงบนิ่งคอยสังเกตการณ์เพื่อนของตนอยู่ไม่ห่าง ไม่ใช่ว่าไม่มีความรู้สึกอาลัยกับคนที่นอนนิ่งอยู่ในนั้น แต่หากความรู้สึกและการพูดคุยกับ ‘เพื่อน’ ที่อยู่ในนั้นได้ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูดหมดแล้ว

ต่อจากนี้เป็นเวลาของนฤมล... หญิงสาวที่ยังคงยืนนิ่งอยู่หน้าสุสานไม่ยอมขยับไปไหน

“พีท แกสบายดีใช่ไหม ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้มาเยี่ยมแกเลย งานที่มหาวิทยาลัยยุ่งมาก เพิ่งขอลามาได้ โชคดีนะที่มันตรงกับวันครบรอบของแกพอดี...”

เสียงพูดขาดหายไปหลังจบประโยค เปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้นขึ้นมาแทน แม้เวลาที่ผ่านมาพอจะทำให้ใครหลายคนสามารถลืมความรู้สึกเสียใจที่เคยเกิดขึ้น หากแต่ไม่ใช่ระหว่างนฤมลและคนที่นอนอยู่
‘เพื่อน... ที่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่มีวันลืมได้ เพื่อนที่เธอรักมากที่สุด’

“ผ่านไปอีกปีนึงแล้วนะพีท ฉันคิดถึงแกจัง...”
คำพูดของคนทั่วไปที่ว่า ‘เวลาจะช่วยรักษาทุกสิ่ง’ อาจจะใช้ไม่ได้กับผู้หญิงอย่างนฤมล ผู้หญิงที่มีเพียงรักเดียวและหัวใจดวงเดียว เธอได้ให้ผู้ชายคนหนึ่งไปหมดแล้ว ซึ่งก็คือคนที่นอนนิ่งอยู่ข้างในนั้น ตรงหน้าเธอตอนนี้ คนที่ไม่สามารถฟื้นขึ้นมาคุยกับเธอได้อีกแล้ว

“มล กลับกันเถอะเรามากวนพีทมันนานแล้วนะ” เสียงเพื่อนที่เดินมาบอกข้างหลังทำเอาเธอต้องรีบใช้หลังมือปาดน้ำตาอย่างลวกๆ ไม่ใช่ว่าเพื่อนไม่รู้ว่าเธอร้องไห้ แต่เธอแค่ไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงไปมากกว่านี้ “แกโอเคนะ”

นฤมลไม่อยากจะพูดอะไรตอนนี้ หญิงสาวได้แต่พยักหน้ายืนยันกับเพื่อน ทั้งที่ยังคงหันหลังให้ อยากจะเก็บภาพนี้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะอย่างไรเสียเธอก็มาได้แค่ปีละครั้ง

“ฉันกลับก่อนนะ ปีหน้าฉันจะมาใหม่ รักแกเสมอนะ” นฤมลทิ้งท้ายหันหลังกลับพร้อมหยดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมานอกตา เพื่อนที่ไปด้วยกันไม่มีใครพูดอะไรตลอดทางตั้งแต่สุสานจนถึงร้านอาหารของนพดลพี่ชายของนฤมล



มิณทิมา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 มิ.ย. 2555, 15:16:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 มิ.ย. 2555, 15:33:53 น.

จำนวนการเข้าชม : 1723





   ตอนที่ 1 >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account