รอยร้าย...แสนรัก
ชีวิตของเธอกลับต้องเปลี่ยนผันไปจมอยู่กับความหม่นหมอง เพราะพี่ชายข้างบ้านอย่างรีชภวัฒน์ได้สร้างรอยฝันร้ายให้กับเธอชั่วนิรันดร์
แนะนำตัวละคร
พระเอก : รีชภวัฒน์ วิโรจน์ศิลป์ อายุ 33 ปี
ชายหนุ่มผู้คุมการเงินในเครือ วรธิกาจญ์ กรุ๊ป บุคลิกแสนอ่อนน้อมอบอุ่นดั่งพี่ชายของน้องสาว ใบหน้าหล่อตี๋สวมแว่นให้ดูมีความมานะมั่นใจ ชีวิตของเขาไม่เคยทำงานพลาดทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาปรารถนา ไม่เคยมีใครทำให้เขาเผอเรอก่อการกระทำด้านลบได้ นอกจากน้องสาวของเพื่อนชายข้างบ้าน ชื่อ กัญญาวีร์
นางเอก : กัญญาวีร์ รุ่งวัฒนากิจ อายุ 21 ปี
แม่กระต่ายสาวน้อยแสนน่ารักอ่อนหวาน เป็นน้องสาวของเพื่อนชายข้างบ้านรีชภวัฒน์ หรือพี่ชายของกัญญาวีร์ ชีวิตของเธอกลับต้องเปลี่ยนผันไปหม่นหมองเพราะพี่ชายข้างบ้านอย่างรีชภวัฒน์ได้สร้างรอยฝันร้ายให้กับเธอชั่วนิรันดร์
แนะนำตัวละคร
พระเอก : รีชภวัฒน์ วิโรจน์ศิลป์ อายุ 33 ปี
ชายหนุ่มผู้คุมการเงินในเครือ วรธิกาจญ์ กรุ๊ป บุคลิกแสนอ่อนน้อมอบอุ่นดั่งพี่ชายของน้องสาว ใบหน้าหล่อตี๋สวมแว่นให้ดูมีความมานะมั่นใจ ชีวิตของเขาไม่เคยทำงานพลาดทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาปรารถนา ไม่เคยมีใครทำให้เขาเผอเรอก่อการกระทำด้านลบได้ นอกจากน้องสาวของเพื่อนชายข้างบ้าน ชื่อ กัญญาวีร์
นางเอก : กัญญาวีร์ รุ่งวัฒนากิจ อายุ 21 ปี
แม่กระต่ายสาวน้อยแสนน่ารักอ่อนหวาน เป็นน้องสาวของเพื่อนชายข้างบ้านรีชภวัฒน์ หรือพี่ชายของกัญญาวีร์ ชีวิตของเธอกลับต้องเปลี่ยนผันไปหม่นหมองเพราะพี่ชายข้างบ้านอย่างรีชภวัฒน์ได้สร้างรอยฝันร้ายให้กับเธอชั่วนิรันดร์
Tags: ซึ้งกินใจ,รอยร้าย แสนรัก,เศร้าๆ,หวานละมุน,รอยร้าย แสนรัก
ตอน: บทนำ
บทนำ
ณ บ้านจัดสรรหลังใหญ่กว้างขวางหรูหรา อบอวลท่ามกลางธรรมชาติ และน่าอยู่ไปทั้งหมู่บ้าน ภาพการเคลื่อนไหว อย่างเร่งรีบร้อน กะทันหันของหญิงสาวผิวเนียนขาวอมชมพู ดวงตากลมโต เข้ากับใบหน้ารูปไข่สวย แต่สีหน้ากลับต้องแดงจัดระเรื่อ ทั้งออกอาการยังไม่หายเหนื่อยล้า แม้ว่ารถแท็กซี่ที่นั่งมานั้น จะเปิดแอร์เย็นฉ่ำแล่นตลอดเส้นทางก็ตาม เรียวริมฝีปากเป็นกระจับอิ่มเอมกำลังขบเม้มเข้าหากันแน่นสนิท ก่อนควักเงินในกระเป๋าสะพายจ่ายให้คนขับรถแท็กซี่ พร้อมก้าวขาออกจากรถมายืนนิ่งๆ มองส่งรถแท็กซี่ดังกล่าว จนหายลับออกจากหมู่บ้านไปแล้ว กัญญาวีร์เริ่มหายใจโล่งคอระหง ก่อนทำการค้นหากุญแจบ้านในกระเป๋า ไขเปิดประตูรั้วบ้าน จนกระทั่งเดินเข้ามาไขกุญแจเปิดกลอนประตูตัวบ้านอีกหน เธอไม่เคยกลับมาเหยียบที่นี่หรือแวะเวียน มาเยี่ยมเยือนบ้านหลังเก่าหลังนี้อีกเลยถึงสี่ปีเต็มๆ เพราะ เธอย้ายถิ่นฐานที่อยู่ใหม่ ตามผู้เป็นพี่ชายที่เหลือเพียงคนเดียวในครอบครัวเข้าไปทำงานในเมืองหลวง
‘เธอต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะ ยัยกัญญาวีร์’ เสียงเธอเตือนร้องบอกให้กำลังใจตนเองในใจ ขนาดก้าวเท้าเดินสำรวจภายในบ้านหลังเก่าแห่งนี้ แม้ว่า มันมักจะทำให้เธอ หวนนึกถึงความฝันร้ายอีกครั้งก็ตาม แต่เธอก็ไม่สามารถติดสินใจเลือกสถานที่หรือแหล่งที่มาฝึกงานด้วยตัวเองได้ นั่นก็เพราะพี่ชาย ‘กันรวีร์’ ไม่ยอมให้เธอไปเข้ารับการฝึกงานแหล่งไหนๆ โดยไม่มีคนมาคอย เป็นผู้ดูแลเธอแทนเด็ดขาด เนื่องจาก พี่ชายของเธอนั้น ต้องเดินทางไปอบรมโครงการขององค์กรที่งาน นานนับเกือบห้าเดือนกว่าๆ ณ ต่างประเทศแถบทวีปยุโรป ซึ่งมันเป็นช่วงเวลาที่คนเป็นน้องสาวจะต้องหาที่ฝึกงานพอดิบพอดี กัญญาวีร์ใกล้เรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว จึงเป็นสาเหตุทำให้พี่ชายสุดที่รักของเธอไม่อาจจะมาคอยดูแลผู้เป็นน้องสาวได้เลย ในช่วงเวลาหกเดือนต่อจากนี้ไป
สุดท้ายพี่ชายกัณรวีร์ ก็ตัดสินใจหาคนเข้ามาดูแลเป็นผู้ปกครองให้เธออย่างชั่วคราวแทน ในระยะเวลาสั้นๆ...จึงต่อโทรศัพท์สายตรงไปหาเพื่อนชายผู้แสนดีข้างๆ บ้านหลังเก่าของพวกเธอ...พี่ชายของเธอ เลือกเพื่อนชายคนนี้ ซึ่งพี่ชายของเธอนั้นคิดว่า เขาเป็นคนจิตใจดีและน่าไว้ใจได้เสมอๆ ใช่สิมันเป็นความจริงแน่นอน ก็เขาคนนั้นช่างเป็นคนแสนดี เป็นผู้ชายดูราวเป็นคนอบอุ่น เสมือนดั่งเป็นพี่ชายอีกคนหนึ่ง ที่สามารถปกป้องคอยดูแลคนเป็นน้องให้ปลอดภัยได้อย่างไม่มีความบกพร่อง แต่แล้วกลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย กัญญาวีร์อยากร้องบอกพี่ชายตัวเองนัก แท้จริงแล้วเพื่อนชายแสนดีของพี่ชายเธอนั้น เขา...มีด้านมืดซ่อนเอาไว้อยู่ด้วยต่างหาก แถมเขายังเป็นคนเดียวที่มอบ...รอยร้ายให้เธอจดจำฝังหัวใจไปทั้งชีวิตนี้
“บ้านสะอาดจัง พี่ชายคงจ้าง แม่บ้านมาทำความสะอาดเอาไว้ให้ล่ะมั้ง” เสียงหวานเอ่ยขึ้น เมื่อใช้สายตากลมโตสำรวจ บริเวณที่ต่างๆ ภายในบ้าน พอลองเอานิ้วมือสัมผัสแตะไปรอบๆ เครื่องใช้ และสิ่งของตั้งโชว์ต่างๆ ภายในบ้าน ก็เห็นว่าบ้านหลังเก่านี้มันไม่ค่อยจะมีขี้ฝุ่น ไรฝุ่นหรือสิ่งสกปรกอื่นๆ มากเท่าใดนัก ก็ในเมื่อทั้งเธอและพี่ชายไม่ได้กลับมาอาศัยอยู่บ้านหลังนี้ตั้งสี่ปีแล้วนี่นา มันน่าจะมีสิ่งสกปรกอันรกหู รกตา ยากใยเต็มไปหมดเสียมากกว่า แต่เท่าที่เธอสำรวจเห็น มันช่างสะอาด สะอานมากเหลือเกิน
“ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องลงมือทำความสะอาดเอง ขอเข้าห้องนอนเลยดีกว่าแล้วกัน” กัญญาวีร์ว่าคนเดียวจบ ก็สาวเท้าดิ่งไปยังห้องนอนเก่าของตน พอมาถึงก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ทันที มือไม้แขนบางทั้งสองข้างยืดยาวเหยียดออกเต็มที่ ด้วยเวลานี้ร่างกายของเธอ แสดงอาการเมื่อยล้าแสนสาหัสยิ่งนัก แต่เหนื่อยกายยังไม่เท่าไร เหนื่อยที่หัวใจนี่สิ ทำไมมันถึงได้หนักอึ้งมากมายเพียงนี้เชียวหน่อ แล้วเธอจะต้องทนอยู่ที่นี่ ตลอดนานนับหกเดือนได้อย่างไรกัน มโนภาพในช่วงเวลาที่เพิ่งจะผ่านมาเมื่อหลายชั่วโมงก่อน ณ สนามบินแห่งเมืองริมทะเลตะวันออกก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง แค่ได้เห็นเรือนร่างเพรียวสูงของเขาคนนั้น กัญญาวีร์ก็แทบถอยหลังกรูก้าวเท้า ขยับออกวิ่งหนีเขามาเสียแล้ว และแล้วรอยฝันร้ายในอดีตก็เริ่มจะกลับคืบคลานเข้าอีกหน แค่คิดก็ทำให้กัญญาวีร์แทบตัวแข็งทื่อเป็นหิน เมื่อนึกถึง ‘รีชภวัฒน์ วิโรจน์ศิลป์’ ชายหนุ่มข้างบ้าน ผู้ที่มอบฝันร้ายเกือบตายทั้งเป็นให้กับเธอช่วงอันวัยอายุสิบแปดปี ก่อนที่กัญญาวีร์จะลาจากบ้านหลังเก่าไปอยู่ในเมืองกรุง ภาพร้ายในอดีตเหล่านั้น ยังคงเฝ้าหลอกหลอน ในความทรงจำ ตราตรึงไม่เคยมีวันลืมเลือนหรือจางหายออกไป จนชั่วชีวิตของสาวน้อยที่กำลังจะก้าวจบพ้นรั้วมหาวิทยาลัยในอีกหกเดือนข้างหน้า พี่กันณ์จ๋า พี่จะรู้บ้างไหม...ว่ากำลังส่งน้องสาวเข้ามาใกล้ ซาตานในความฝันร้าย อันกัดกินจิตใจของเธอมานานนับสี่ปีที่ผ่านมา
ปังๆ
“เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้! ยัยเด็กขายตัว!”
ฉับพลันร่างกายบางของกัญญาวีร์สะดุ้งเฮือกสุดขีด เกิดอาการเย็นวาบจนชาไปทั่วตัว ทั้งสั่นสะเทือนเข้าไปถึงหัวใจ กระแสเลือดในกายไหลเวียนร้อนรน เธอจำน้ำเสียงทุ้มเข้มแบบนี้ได้เป็นอย่างดี หญิงสาวยิ่งตื่นตระหนัก และหวาดความกลัวเข้าไปอีกหลายเท่า เมื่อเขาคนนั้น พยายามทะลวงพังทลายประตูเข้ามาหาตัวเธอให้จงได้ ทั้งๆ ที่นี่ มันคือบ้านของเธอนะ
“เธอกล้ามากนะ ที่วิ่งหนีฉัน ออกมาจากแอร์พอร์ต เธอรู้ไหม! ว่ามันทำให้ฉันต้องเสียเวลามากแค่ไหน เปิดประตูเดี๋ยวนี้! แค่พี่ชายไม่อยู่ด้วย ริกล้าหอบผู้ชายเข้าไปกกกอดในห้องนอน ตั้งแต่วันแรกที่มาถึงเลยหรือไงห๊ะ! ยัยเด็กขายตัว!” ผู้ชายแสนร้ายคนนั้นยังตะเบ็งเสียงคำรามเอ่ยต่อว่าให้หญิงสาวเจ้าของห้องนอนดั่งกล่าวแถมเป็นชุดอีกด้วย และตามด้วยการทุบประตูดังระรัว ไม่มีทีท่าว่าจะยอมสงบลงง่ายๆ
แค่คำพูดที่เสียดสี ว่าเป็นเด็กขายตัว มันก็สะเทือนเข้าไปจนถึงขั้วดวงใจของเธอมากพอแล้ว ยังมายัดเยียดใส่ร้ายว่าเธอพาผู้ชายเข้าบ้านอีก ร่างกายบางที่หนักอึ้งอยู่แล้ว แทบจะทรุดล้มลงไปกองนั่งกับพื้นห้อง พร้อมปล่อยน้ำตาให้ไหลรินออกมา มือไม้เรียวบางสวย สวมกอดตัวเองไว้จนแน่นหนา ด้วยทว่ามันเกิดอาการสั่นระริกเหมือนคนเป็นโรคหวาดกลัว หวาดระแวงขั้นรุนแรง ยิ่งเมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับเขาคนนั้น ทั้งๆ ที่ไม่อยากพบเจอเขาอีกเลย
แกร็ก ! จู่ๆ เสียงประตูก็สะเดาะกลอนออกเองโดยพลการ เธอจำได้ว่าล็อกมันไปแล้วนี่ แต่คนที่สะเดาะกลอนห้องของเธอออกได้ ณ เวลานี้ จะเป็นใครกัน ถ้าไม่ใช่เขาคนนั้น!
“ไม่นะ” กัญญาวีร์แทบลุกพรวดยันตัวจากที่นอน ก้าวกระโดดถอยหลังกรูไปชิดหาริมหน้าต่างห้อง เมื่อประตูห้องนอนตนถูกเปิดออกอย่างเต็มแรง ด้วยฝีมือของผู้ชายที่กัญญาวีร์ไม่อยากเห็นและไม่อยากจะพบ เจอะเจออีกเลยทั้งชีวิต เขากำลังปรากฏอยู่ตรงหน้าเธออีกครั้ง ในรอบหลังจาก ผ่านสี่ปีพ้นมาแล้ว
“หึๆ ไม่เจอกันตั้งนานเลยนะ กัญญาวีร์” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยวาจาทักทายเธอเป็นครั้งแรก และการได้เห็นดวงใบหน้าของซึ่งกันและกันอย่างเต็มๆ กัญญาวีร์ถึงกับออกอาการตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้านวลสวยซีดเซียวลงกว่าเดิม เลือดที่ไหลมาหล่อเลี้ยงหัวใจและสูดฉีดในร่างกายอยู่ๆ ก็แทบจะดับม้วนสิ้นลงผืนดิน เมื่อได้เจอเจอะชายหนุ่มร่างโตสวมแว่นตากรอบเรียวบาง มีใบหน้าขาวคมหล่อออกไปทางเชื้อสายคนจีน
และเป็นผู้ชายแสนใจร้ายเพียงคนเดียว ผู้ที่เคยมอบรอยฝันร้ายให้กับเธอตลอดชีวิต ไม่มีวันลืมเลือนหรือลบออกไปจากหัวใจและความทรงจำได้แม้แต่ครั้งเดียว!
โปรดติดตามตอนต่อไป
บทที่ 1 โวยวาย
>_< รอยร้าย แสนรักเป็นเรื่องราวความรักของนายรีชภวัฒน์
หนุ่มคนที่สามในเซต (Drama Of Love) ค่ะ
ซึ่งจะเน้นเนื้อหาหวานๆ ตอนท้ายๆ เช่นเคย อิอิ
ซึ่งนายรีชภวัฒน์มีบทบาทน้อยมากๆ ในนิยายสองเรื่องที่ผ่านมา 555
คือ ไฟรัก...ซ่อนปราถนา และ ห้วงเสน่หา...คำสาปรัก (คาดว่าอาจจะวางแผงสิ้นปี 2555)
แล้วคนที่ออกโรงบ่อยๆ คือ นายมนัสวิน T_T <<<แล้วในนิยายรอยร้าย แสนรักก็โผ่มาก่อกวนเพื่อนเช่นเคย 555
ฝากติดตามนิยายของอริฌา ด้วยนะคะ
ณ บ้านจัดสรรหลังใหญ่กว้างขวางหรูหรา อบอวลท่ามกลางธรรมชาติ และน่าอยู่ไปทั้งหมู่บ้าน ภาพการเคลื่อนไหว อย่างเร่งรีบร้อน กะทันหันของหญิงสาวผิวเนียนขาวอมชมพู ดวงตากลมโต เข้ากับใบหน้ารูปไข่สวย แต่สีหน้ากลับต้องแดงจัดระเรื่อ ทั้งออกอาการยังไม่หายเหนื่อยล้า แม้ว่ารถแท็กซี่ที่นั่งมานั้น จะเปิดแอร์เย็นฉ่ำแล่นตลอดเส้นทางก็ตาม เรียวริมฝีปากเป็นกระจับอิ่มเอมกำลังขบเม้มเข้าหากันแน่นสนิท ก่อนควักเงินในกระเป๋าสะพายจ่ายให้คนขับรถแท็กซี่ พร้อมก้าวขาออกจากรถมายืนนิ่งๆ มองส่งรถแท็กซี่ดังกล่าว จนหายลับออกจากหมู่บ้านไปแล้ว กัญญาวีร์เริ่มหายใจโล่งคอระหง ก่อนทำการค้นหากุญแจบ้านในกระเป๋า ไขเปิดประตูรั้วบ้าน จนกระทั่งเดินเข้ามาไขกุญแจเปิดกลอนประตูตัวบ้านอีกหน เธอไม่เคยกลับมาเหยียบที่นี่หรือแวะเวียน มาเยี่ยมเยือนบ้านหลังเก่าหลังนี้อีกเลยถึงสี่ปีเต็มๆ เพราะ เธอย้ายถิ่นฐานที่อยู่ใหม่ ตามผู้เป็นพี่ชายที่เหลือเพียงคนเดียวในครอบครัวเข้าไปทำงานในเมืองหลวง
‘เธอต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะ ยัยกัญญาวีร์’ เสียงเธอเตือนร้องบอกให้กำลังใจตนเองในใจ ขนาดก้าวเท้าเดินสำรวจภายในบ้านหลังเก่าแห่งนี้ แม้ว่า มันมักจะทำให้เธอ หวนนึกถึงความฝันร้ายอีกครั้งก็ตาม แต่เธอก็ไม่สามารถติดสินใจเลือกสถานที่หรือแหล่งที่มาฝึกงานด้วยตัวเองได้ นั่นก็เพราะพี่ชาย ‘กันรวีร์’ ไม่ยอมให้เธอไปเข้ารับการฝึกงานแหล่งไหนๆ โดยไม่มีคนมาคอย เป็นผู้ดูแลเธอแทนเด็ดขาด เนื่องจาก พี่ชายของเธอนั้น ต้องเดินทางไปอบรมโครงการขององค์กรที่งาน นานนับเกือบห้าเดือนกว่าๆ ณ ต่างประเทศแถบทวีปยุโรป ซึ่งมันเป็นช่วงเวลาที่คนเป็นน้องสาวจะต้องหาที่ฝึกงานพอดิบพอดี กัญญาวีร์ใกล้เรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว จึงเป็นสาเหตุทำให้พี่ชายสุดที่รักของเธอไม่อาจจะมาคอยดูแลผู้เป็นน้องสาวได้เลย ในช่วงเวลาหกเดือนต่อจากนี้ไป
สุดท้ายพี่ชายกัณรวีร์ ก็ตัดสินใจหาคนเข้ามาดูแลเป็นผู้ปกครองให้เธออย่างชั่วคราวแทน ในระยะเวลาสั้นๆ...จึงต่อโทรศัพท์สายตรงไปหาเพื่อนชายผู้แสนดีข้างๆ บ้านหลังเก่าของพวกเธอ...พี่ชายของเธอ เลือกเพื่อนชายคนนี้ ซึ่งพี่ชายของเธอนั้นคิดว่า เขาเป็นคนจิตใจดีและน่าไว้ใจได้เสมอๆ ใช่สิมันเป็นความจริงแน่นอน ก็เขาคนนั้นช่างเป็นคนแสนดี เป็นผู้ชายดูราวเป็นคนอบอุ่น เสมือนดั่งเป็นพี่ชายอีกคนหนึ่ง ที่สามารถปกป้องคอยดูแลคนเป็นน้องให้ปลอดภัยได้อย่างไม่มีความบกพร่อง แต่แล้วกลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย กัญญาวีร์อยากร้องบอกพี่ชายตัวเองนัก แท้จริงแล้วเพื่อนชายแสนดีของพี่ชายเธอนั้น เขา...มีด้านมืดซ่อนเอาไว้อยู่ด้วยต่างหาก แถมเขายังเป็นคนเดียวที่มอบ...รอยร้ายให้เธอจดจำฝังหัวใจไปทั้งชีวิตนี้
“บ้านสะอาดจัง พี่ชายคงจ้าง แม่บ้านมาทำความสะอาดเอาไว้ให้ล่ะมั้ง” เสียงหวานเอ่ยขึ้น เมื่อใช้สายตากลมโตสำรวจ บริเวณที่ต่างๆ ภายในบ้าน พอลองเอานิ้วมือสัมผัสแตะไปรอบๆ เครื่องใช้ และสิ่งของตั้งโชว์ต่างๆ ภายในบ้าน ก็เห็นว่าบ้านหลังเก่านี้มันไม่ค่อยจะมีขี้ฝุ่น ไรฝุ่นหรือสิ่งสกปรกอื่นๆ มากเท่าใดนัก ก็ในเมื่อทั้งเธอและพี่ชายไม่ได้กลับมาอาศัยอยู่บ้านหลังนี้ตั้งสี่ปีแล้วนี่นา มันน่าจะมีสิ่งสกปรกอันรกหู รกตา ยากใยเต็มไปหมดเสียมากกว่า แต่เท่าที่เธอสำรวจเห็น มันช่างสะอาด สะอานมากเหลือเกิน
“ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องลงมือทำความสะอาดเอง ขอเข้าห้องนอนเลยดีกว่าแล้วกัน” กัญญาวีร์ว่าคนเดียวจบ ก็สาวเท้าดิ่งไปยังห้องนอนเก่าของตน พอมาถึงก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ทันที มือไม้แขนบางทั้งสองข้างยืดยาวเหยียดออกเต็มที่ ด้วยเวลานี้ร่างกายของเธอ แสดงอาการเมื่อยล้าแสนสาหัสยิ่งนัก แต่เหนื่อยกายยังไม่เท่าไร เหนื่อยที่หัวใจนี่สิ ทำไมมันถึงได้หนักอึ้งมากมายเพียงนี้เชียวหน่อ แล้วเธอจะต้องทนอยู่ที่นี่ ตลอดนานนับหกเดือนได้อย่างไรกัน มโนภาพในช่วงเวลาที่เพิ่งจะผ่านมาเมื่อหลายชั่วโมงก่อน ณ สนามบินแห่งเมืองริมทะเลตะวันออกก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง แค่ได้เห็นเรือนร่างเพรียวสูงของเขาคนนั้น กัญญาวีร์ก็แทบถอยหลังกรูก้าวเท้า ขยับออกวิ่งหนีเขามาเสียแล้ว และแล้วรอยฝันร้ายในอดีตก็เริ่มจะกลับคืบคลานเข้าอีกหน แค่คิดก็ทำให้กัญญาวีร์แทบตัวแข็งทื่อเป็นหิน เมื่อนึกถึง ‘รีชภวัฒน์ วิโรจน์ศิลป์’ ชายหนุ่มข้างบ้าน ผู้ที่มอบฝันร้ายเกือบตายทั้งเป็นให้กับเธอช่วงอันวัยอายุสิบแปดปี ก่อนที่กัญญาวีร์จะลาจากบ้านหลังเก่าไปอยู่ในเมืองกรุง ภาพร้ายในอดีตเหล่านั้น ยังคงเฝ้าหลอกหลอน ในความทรงจำ ตราตรึงไม่เคยมีวันลืมเลือนหรือจางหายออกไป จนชั่วชีวิตของสาวน้อยที่กำลังจะก้าวจบพ้นรั้วมหาวิทยาลัยในอีกหกเดือนข้างหน้า พี่กันณ์จ๋า พี่จะรู้บ้างไหม...ว่ากำลังส่งน้องสาวเข้ามาใกล้ ซาตานในความฝันร้าย อันกัดกินจิตใจของเธอมานานนับสี่ปีที่ผ่านมา
ปังๆ
“เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้! ยัยเด็กขายตัว!”
ฉับพลันร่างกายบางของกัญญาวีร์สะดุ้งเฮือกสุดขีด เกิดอาการเย็นวาบจนชาไปทั่วตัว ทั้งสั่นสะเทือนเข้าไปถึงหัวใจ กระแสเลือดในกายไหลเวียนร้อนรน เธอจำน้ำเสียงทุ้มเข้มแบบนี้ได้เป็นอย่างดี หญิงสาวยิ่งตื่นตระหนัก และหวาดความกลัวเข้าไปอีกหลายเท่า เมื่อเขาคนนั้น พยายามทะลวงพังทลายประตูเข้ามาหาตัวเธอให้จงได้ ทั้งๆ ที่นี่ มันคือบ้านของเธอนะ
“เธอกล้ามากนะ ที่วิ่งหนีฉัน ออกมาจากแอร์พอร์ต เธอรู้ไหม! ว่ามันทำให้ฉันต้องเสียเวลามากแค่ไหน เปิดประตูเดี๋ยวนี้! แค่พี่ชายไม่อยู่ด้วย ริกล้าหอบผู้ชายเข้าไปกกกอดในห้องนอน ตั้งแต่วันแรกที่มาถึงเลยหรือไงห๊ะ! ยัยเด็กขายตัว!” ผู้ชายแสนร้ายคนนั้นยังตะเบ็งเสียงคำรามเอ่ยต่อว่าให้หญิงสาวเจ้าของห้องนอนดั่งกล่าวแถมเป็นชุดอีกด้วย และตามด้วยการทุบประตูดังระรัว ไม่มีทีท่าว่าจะยอมสงบลงง่ายๆ
แค่คำพูดที่เสียดสี ว่าเป็นเด็กขายตัว มันก็สะเทือนเข้าไปจนถึงขั้วดวงใจของเธอมากพอแล้ว ยังมายัดเยียดใส่ร้ายว่าเธอพาผู้ชายเข้าบ้านอีก ร่างกายบางที่หนักอึ้งอยู่แล้ว แทบจะทรุดล้มลงไปกองนั่งกับพื้นห้อง พร้อมปล่อยน้ำตาให้ไหลรินออกมา มือไม้เรียวบางสวย สวมกอดตัวเองไว้จนแน่นหนา ด้วยทว่ามันเกิดอาการสั่นระริกเหมือนคนเป็นโรคหวาดกลัว หวาดระแวงขั้นรุนแรง ยิ่งเมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับเขาคนนั้น ทั้งๆ ที่ไม่อยากพบเจอเขาอีกเลย
แกร็ก ! จู่ๆ เสียงประตูก็สะเดาะกลอนออกเองโดยพลการ เธอจำได้ว่าล็อกมันไปแล้วนี่ แต่คนที่สะเดาะกลอนห้องของเธอออกได้ ณ เวลานี้ จะเป็นใครกัน ถ้าไม่ใช่เขาคนนั้น!
“ไม่นะ” กัญญาวีร์แทบลุกพรวดยันตัวจากที่นอน ก้าวกระโดดถอยหลังกรูไปชิดหาริมหน้าต่างห้อง เมื่อประตูห้องนอนตนถูกเปิดออกอย่างเต็มแรง ด้วยฝีมือของผู้ชายที่กัญญาวีร์ไม่อยากเห็นและไม่อยากจะพบ เจอะเจออีกเลยทั้งชีวิต เขากำลังปรากฏอยู่ตรงหน้าเธออีกครั้ง ในรอบหลังจาก ผ่านสี่ปีพ้นมาแล้ว
“หึๆ ไม่เจอกันตั้งนานเลยนะ กัญญาวีร์” เสียงทุ้มเข้มเอ่ยวาจาทักทายเธอเป็นครั้งแรก และการได้เห็นดวงใบหน้าของซึ่งกันและกันอย่างเต็มๆ กัญญาวีร์ถึงกับออกอาการตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้านวลสวยซีดเซียวลงกว่าเดิม เลือดที่ไหลมาหล่อเลี้ยงหัวใจและสูดฉีดในร่างกายอยู่ๆ ก็แทบจะดับม้วนสิ้นลงผืนดิน เมื่อได้เจอเจอะชายหนุ่มร่างโตสวมแว่นตากรอบเรียวบาง มีใบหน้าขาวคมหล่อออกไปทางเชื้อสายคนจีน
และเป็นผู้ชายแสนใจร้ายเพียงคนเดียว ผู้ที่เคยมอบรอยฝันร้ายให้กับเธอตลอดชีวิต ไม่มีวันลืมเลือนหรือลบออกไปจากหัวใจและความทรงจำได้แม้แต่ครั้งเดียว!
โปรดติดตามตอนต่อไป
บทที่ 1 โวยวาย
>_< รอยร้าย แสนรักเป็นเรื่องราวความรักของนายรีชภวัฒน์
หนุ่มคนที่สามในเซต (Drama Of Love) ค่ะ
ซึ่งจะเน้นเนื้อหาหวานๆ ตอนท้ายๆ เช่นเคย อิอิ
ซึ่งนายรีชภวัฒน์มีบทบาทน้อยมากๆ ในนิยายสองเรื่องที่ผ่านมา 555
คือ ไฟรัก...ซ่อนปราถนา และ ห้วงเสน่หา...คำสาปรัก (คาดว่าอาจจะวางแผงสิ้นปี 2555)
แล้วคนที่ออกโรงบ่อยๆ คือ นายมนัสวิน T_T <<<แล้วในนิยายรอยร้าย แสนรักก็โผ่มาก่อกวนเพื่อนเช่นเคย 555
ฝากติดตามนิยายของอริฌา ด้วยนะคะ
Aricha เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 มิ.ย. 2555, 18:39:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 ส.ค. 2556, 14:26:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 2350
| บทที่ 1 โวยวาย... >> |