Love tale the series (นิทานความรัก)
เรื่องรักหลากหลายรูปแบบ ของผู้คนซึ่งเกี่ยวเนื่องกัน
Tags: series love
ตอน: CHAPTER 1
มารู้จักกับตัวละครกันหน่อย
"แพน" หญิงสาวเจ้าของตึกสองคูหาสามชั้น ใคร ๆ เรียกตึกหลังนี้ว่าตึกทานตะวัน ทั่วทั้งตึกทาด้วยสีเหลือง เพ้นท์เป็นรูปดอกทานตะวันสีส้มอยู่ทั่วตึก
ชั้นล่างเปิดเป็นร้านขายหนังสือและเครื่องเขียน
ชั้นสอง "สแน็คบาร์" ขายขนมและเครื่องดื่มประเภทชากาแฟ
ชั้นสามใช้เป็นที่พักอาศัย
"นัฐ" สถาปนิคหนุ่ม คบหาดูใจอยู่กับแพนมาช้านาน แต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะลงเอยกันเสียที
"ว่าน" เด็กในปกครองของนัฐ อยู่กับนัฐตั้งแต่เรียนมัธยมต้น ไม่มีความเกี่ยวพันกันทางสายเลือด
"พัดชา" เปิดห้องเสื้อ "พัดชา" อยู่ในห้างสรรพสินค้าหรู เป็นแม่ของว่าน เรียนหนังสือมาด้วยกันกับนัฐที่ต่างจังหวัด
ชายหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆ ยังคงนั่งอยู่อย่างนั้น แม้แขกผู้มาเยือนจะกลับออกไปแล้ว เป็นเรื่องเหลือจะเชื่อว่า "พัดชา" จะกลับมา นัฐไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน มันไม่เคยอยู่ในสมองเขาเลย แต่นามบัตรที่วางอยู่บนโต๊ะเป็นสิ่งยืนยันได้ว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง เขาหาได้ฝันไปแต่อย่างใดไม่
"พัดจะมาขอลูกคืน" เธอบอก มองดูเขา
"-----o-----"
"มันดูเป็นการเห็นแก่ตัวที่ทำอย่างนี้ พัดอยากเลี้ยงดูแกบ้าง ทดแทนอดีต พัดไปหาคุณพ่อคุณแม่ของนัฐ ท่านบอกว่า "ว่าน" เป็นสิทธิ์ของนัฐ ให้นัฐเป็นคนตัดสินใจ"
"ขอเวลาผมหน่อย"
"ค่ะ พัดเข้าใจ"
"ผมไม่รู้ว่าจะบอกแกว่ายังไง จะเริ่มต้นยังไง"
"พัดจะรอ ขอบคุณมาก ขอบคุณจริง ๆ ถ้าวันนั้นณัฐไม่รับแกไว้ พัดก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง บางทีพัดอาจทำสิ่งที่เลวร้ายกว่าลงไปโดยไม่ทันคิดก็ได้ พัดกับลูกเป็นหนี้ชีวิตคุณ"
"พูดอะไรอย่างนั้น" เขาปลอบประโลม
"ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมาก"
นัฐพยักหน้ากับคำขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าของเพื่อนเก่า
********************
"ฝากลูกด้วย" เด็กสาวผอมโซยื่นลูกในอ้อมแขนส่งให้เขาเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ยังคงอยู่ในความทรงจำที่นัฐไม่คิดว่าเธอจะหวนกลับมาอีก
พัดชาหายออกจากบ้านไปขณะเรียนอยู่ชั้น ม.5 มีเสียงเล่าลือกันในหมู่เพื่อนนักเรียนว่าพัดชาหนีไปกับอาจารย์ฝึกสอนคนหนึ่ง ในอีกสองปีต่อมาที่เธอเอาลูกวัยขวบเศษ ๆ มาส่งให้เขา ไม่มีใครรู้เห็นการกลับมาของพัดชายกเว้นคนในครอบครัวของนัฐ พวกเขารับเด็กหญิงตัวน้อยไว้เป็นสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัว เป็นญาติผู้น้องของนัฐ ซึ่งพ่อแม่เสียชีวิตไปแล้ว
********************
นัฐตื่นขึ้นมาพร้อม ๆ กับความกังวลใจยังไงพิกล แต่เขากลับคิดไม่ออกว่าเป็นสาเหตุมาจากอะไร
"ตื่นแล้วเหรอ ทำไมถึงมานอนอยู่ในห้องรับแขกล่ะ" เด็กสาวเดินออกมาจากห้องครัวนั่งลงข้างเขา
"ฉันคงเผลอหลับไป" เขาเอามือลูบหน้าผาก
อา...นั่นไงนามบัตรของพัดชายังวางอยู่บนโต๊ะ เขารีบเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง เป็นเพราะเรื่องนี้นี่เอง
"ไม่สบายรึเปล่า หน้าตาไม่ค่อยดีเลย" ว่านเอามือแตะหน้าผากเขา
นัฐกระอักกระอ่วนใจรีบลุกขึ้นยืน บ้าจริง...เมื่อก่อนหน้านี้ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกอะไร นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ว่านทำแบบนี้
"เปล่าหรอก ฉันฝันร้าย"
"งั้นนัฐไปเข้าห้องน้ำเถอะ เดี๋ยวว่านจะต้มกาแฟไว้ให้"
เขาพยักหน้า
"กี่โมงแล้วเนี่ย ไม่ไปมหา-ลัยรึไง" นัฐเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ หันมาถามเธอ
ว่านย่นจมูกใส่เขา
"วันนี้วันเสาร์ อะไรกันทำงานไม่รู้วันเวลาซะแล้ว อัลไซเมอร์รึเปล่าก็ไม่รู้" ว่านแกล้งว่าให้
"ว่าฉันแก่งั้นเหรอ"
ว่านหัวเราะคิกกับคนหัวเสียเรื่องอายุ
"ใช่ที่ไหน นัฐยังหล่ออยู่เลย รู้รึเปล่าเพื่อน ๆ ของว่านแอบชอบณัฐกันทั้งนั้น แต่ว่านบอกไปแล้วล่ะ ว่านัฐมีแฟนแล้ว พวกนั้นอิจฉาที่ว่านมีผู้ปกครองเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ"
คนพูดท่าทางภูมิใจนักหนา เกาะแขนเขาเอียงหน้ามองผู้ปกครองที่ตัวเองไม่เคยรู้เลย ว่าแท้จริงแล้วระหว่างเขากับเธอหาได้มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กันทางสายเลือดไม่
"ไปต้มกาแฟไป" นัฐแกะแขนเธอออก
ว่านสะดุดใจ ตามธรรมดานัฐมักจะโอบกอดเธอ หรือไม่ก็ขยี่ผมของเธอที่หวีไว้เรียบร้อยให้ยุ่งเหยิง แล้วก็หัวเราะเมื่อทำผมเธอเป็นรังกาไปเรียบร้อย
"ฉันมีธุระต้องออกไปข้างนอก"
"งั้นเหรอ" ดูทีรึเธออุตส่าห์วางแผนสำหรับวันนี้ไว้แล้ว ว่าจะชวนนัฐไปทางข้าวนอกบ้านกัน แล้วก็หาซื้อหนังสือเล่มใหม่ภาคต่อของเรื่องที่อ่านค้างไว้
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้นัฐถึงกับสะดุ้ง ทำกาแฟที่ดื่มอยู่กระฉอกรดเสื้อด้านหน้า
ว่านมองดูนัฐ คว้าโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมา
"สวัสดีค่ะคุณย่า ว่านพูดค่ะ คิดถึงจังค่ะ ค่ะสบายดี แต่นัฐดูเหมือนไม่ค่อยสบาย"
เธอกระซิบกระซาบเหลือบมองเขา
"อยู่ค่ะ สักครู่นะคะคุณย่า" ว่านส่งโทรศัพท์ให้นัฐ
"ครับแม่ เจอแล้วครับ ผมยังไม่รู้เลย ไม่เป็นไรครับผมจะลองคุยดู แล้วจะส่งข่าวครับ สวัสดีครับ"
เด็กสาวมองเขาอยู่ นัฐดูมีลับลมคมใน
"ฉันไปนะ"
"ไม่เปลี่ยนเสื้อหน่อยเหรอ"
"จริงสิ ใช่ต้องเปลี่ยนเสื้อ" นัฐก้มลงมองเสื้อที่เปื้อนคราบกาแฟ
ว่านมองตามเขาขึ้นบันไดไปชั้นสอง
"ทำงานมากเกินไปรึเปล่า"
"ขับรถระวังนะคะ" ว่านร้องบอกเมื่อออกมาส่งนัฐหน้าบ้าน
********************
โบว์ผูกผมสีแดงสดเมื่อหกปีก่อนยังคงโบกสะบัดท่ามกลางสายลมอ่อน ๆ ว่านยืนมองนึกถึงเมื่อคราวย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ใหม่ ๆ
"บ้านของเรา" ว่านตื่นเต้น
"ใช่บ้านของเรา"
อะไรก็ไม่วิเศษไปกว่านี้อีกแล้ว ชีวิตใหม่ โรงเรียนใหม่ บ้านหลังใหม่ และที่สำคัญที่สุดได้อยู่กับนัฐ กับคนที่รัก ว่านยิ้มแก้มปริ ไม่มีเรื่องไหนน่ายินดีเท่านี้อีกแล้ว ได้อยู่กับนัฐทุกวัน ทานข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน
"เป็นไงเธอชอบรึเปล่า"
"ค่ะ" เด็กหญิงพยักหน้า
"ฉันดีใจที่เธอชอบ"
"แต่ว่าหน้าตามันดูเหมือนกันไปหมดเลยนะคะ ว่านกลัวว่าจะเข้าบ้านผิด"
"ทำเครื่องหมายไว้สิ"
"จริงด้วย ว่านคิดออกแล้ว" เด็กหญิงวิ่งจี๋ออกไปนอกบ้านดึงโบว์ผูกผมไปผูกไว้กับรั้วเหล็กหน้าบ้าน และเธอก็เปลี่ยนมันทุก ๆ เดือน ในวันเกิดของเธอ
********************
ฝากเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ "เทียนจันทร์"
"แพน" หญิงสาวเจ้าของตึกสองคูหาสามชั้น ใคร ๆ เรียกตึกหลังนี้ว่าตึกทานตะวัน ทั่วทั้งตึกทาด้วยสีเหลือง เพ้นท์เป็นรูปดอกทานตะวันสีส้มอยู่ทั่วตึก
ชั้นล่างเปิดเป็นร้านขายหนังสือและเครื่องเขียน
ชั้นสอง "สแน็คบาร์" ขายขนมและเครื่องดื่มประเภทชากาแฟ
ชั้นสามใช้เป็นที่พักอาศัย
"นัฐ" สถาปนิคหนุ่ม คบหาดูใจอยู่กับแพนมาช้านาน แต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะลงเอยกันเสียที
"ว่าน" เด็กในปกครองของนัฐ อยู่กับนัฐตั้งแต่เรียนมัธยมต้น ไม่มีความเกี่ยวพันกันทางสายเลือด
"พัดชา" เปิดห้องเสื้อ "พัดชา" อยู่ในห้างสรรพสินค้าหรู เป็นแม่ของว่าน เรียนหนังสือมาด้วยกันกับนัฐที่ต่างจังหวัด
ชายหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆ ยังคงนั่งอยู่อย่างนั้น แม้แขกผู้มาเยือนจะกลับออกไปแล้ว เป็นเรื่องเหลือจะเชื่อว่า "พัดชา" จะกลับมา นัฐไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน มันไม่เคยอยู่ในสมองเขาเลย แต่นามบัตรที่วางอยู่บนโต๊ะเป็นสิ่งยืนยันได้ว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง เขาหาได้ฝันไปแต่อย่างใดไม่
"พัดจะมาขอลูกคืน" เธอบอก มองดูเขา
"-----o-----"
"มันดูเป็นการเห็นแก่ตัวที่ทำอย่างนี้ พัดอยากเลี้ยงดูแกบ้าง ทดแทนอดีต พัดไปหาคุณพ่อคุณแม่ของนัฐ ท่านบอกว่า "ว่าน" เป็นสิทธิ์ของนัฐ ให้นัฐเป็นคนตัดสินใจ"
"ขอเวลาผมหน่อย"
"ค่ะ พัดเข้าใจ"
"ผมไม่รู้ว่าจะบอกแกว่ายังไง จะเริ่มต้นยังไง"
"พัดจะรอ ขอบคุณมาก ขอบคุณจริง ๆ ถ้าวันนั้นณัฐไม่รับแกไว้ พัดก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง บางทีพัดอาจทำสิ่งที่เลวร้ายกว่าลงไปโดยไม่ทันคิดก็ได้ พัดกับลูกเป็นหนี้ชีวิตคุณ"
"พูดอะไรอย่างนั้น" เขาปลอบประโลม
"ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมาก"
นัฐพยักหน้ากับคำขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าของเพื่อนเก่า
********************
"ฝากลูกด้วย" เด็กสาวผอมโซยื่นลูกในอ้อมแขนส่งให้เขาเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ยังคงอยู่ในความทรงจำที่นัฐไม่คิดว่าเธอจะหวนกลับมาอีก
พัดชาหายออกจากบ้านไปขณะเรียนอยู่ชั้น ม.5 มีเสียงเล่าลือกันในหมู่เพื่อนนักเรียนว่าพัดชาหนีไปกับอาจารย์ฝึกสอนคนหนึ่ง ในอีกสองปีต่อมาที่เธอเอาลูกวัยขวบเศษ ๆ มาส่งให้เขา ไม่มีใครรู้เห็นการกลับมาของพัดชายกเว้นคนในครอบครัวของนัฐ พวกเขารับเด็กหญิงตัวน้อยไว้เป็นสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัว เป็นญาติผู้น้องของนัฐ ซึ่งพ่อแม่เสียชีวิตไปแล้ว
********************
นัฐตื่นขึ้นมาพร้อม ๆ กับความกังวลใจยังไงพิกล แต่เขากลับคิดไม่ออกว่าเป็นสาเหตุมาจากอะไร
"ตื่นแล้วเหรอ ทำไมถึงมานอนอยู่ในห้องรับแขกล่ะ" เด็กสาวเดินออกมาจากห้องครัวนั่งลงข้างเขา
"ฉันคงเผลอหลับไป" เขาเอามือลูบหน้าผาก
อา...นั่นไงนามบัตรของพัดชายังวางอยู่บนโต๊ะ เขารีบเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง เป็นเพราะเรื่องนี้นี่เอง
"ไม่สบายรึเปล่า หน้าตาไม่ค่อยดีเลย" ว่านเอามือแตะหน้าผากเขา
นัฐกระอักกระอ่วนใจรีบลุกขึ้นยืน บ้าจริง...เมื่อก่อนหน้านี้ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกอะไร นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ว่านทำแบบนี้
"เปล่าหรอก ฉันฝันร้าย"
"งั้นนัฐไปเข้าห้องน้ำเถอะ เดี๋ยวว่านจะต้มกาแฟไว้ให้"
เขาพยักหน้า
"กี่โมงแล้วเนี่ย ไม่ไปมหา-ลัยรึไง" นัฐเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ หันมาถามเธอ
ว่านย่นจมูกใส่เขา
"วันนี้วันเสาร์ อะไรกันทำงานไม่รู้วันเวลาซะแล้ว อัลไซเมอร์รึเปล่าก็ไม่รู้" ว่านแกล้งว่าให้
"ว่าฉันแก่งั้นเหรอ"
ว่านหัวเราะคิกกับคนหัวเสียเรื่องอายุ
"ใช่ที่ไหน นัฐยังหล่ออยู่เลย รู้รึเปล่าเพื่อน ๆ ของว่านแอบชอบณัฐกันทั้งนั้น แต่ว่านบอกไปแล้วล่ะ ว่านัฐมีแฟนแล้ว พวกนั้นอิจฉาที่ว่านมีผู้ปกครองเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ"
คนพูดท่าทางภูมิใจนักหนา เกาะแขนเขาเอียงหน้ามองผู้ปกครองที่ตัวเองไม่เคยรู้เลย ว่าแท้จริงแล้วระหว่างเขากับเธอหาได้มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กันทางสายเลือดไม่
"ไปต้มกาแฟไป" นัฐแกะแขนเธอออก
ว่านสะดุดใจ ตามธรรมดานัฐมักจะโอบกอดเธอ หรือไม่ก็ขยี่ผมของเธอที่หวีไว้เรียบร้อยให้ยุ่งเหยิง แล้วก็หัวเราะเมื่อทำผมเธอเป็นรังกาไปเรียบร้อย
"ฉันมีธุระต้องออกไปข้างนอก"
"งั้นเหรอ" ดูทีรึเธออุตส่าห์วางแผนสำหรับวันนี้ไว้แล้ว ว่าจะชวนนัฐไปทางข้าวนอกบ้านกัน แล้วก็หาซื้อหนังสือเล่มใหม่ภาคต่อของเรื่องที่อ่านค้างไว้
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้นัฐถึงกับสะดุ้ง ทำกาแฟที่ดื่มอยู่กระฉอกรดเสื้อด้านหน้า
ว่านมองดูนัฐ คว้าโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมา
"สวัสดีค่ะคุณย่า ว่านพูดค่ะ คิดถึงจังค่ะ ค่ะสบายดี แต่นัฐดูเหมือนไม่ค่อยสบาย"
เธอกระซิบกระซาบเหลือบมองเขา
"อยู่ค่ะ สักครู่นะคะคุณย่า" ว่านส่งโทรศัพท์ให้นัฐ
"ครับแม่ เจอแล้วครับ ผมยังไม่รู้เลย ไม่เป็นไรครับผมจะลองคุยดู แล้วจะส่งข่าวครับ สวัสดีครับ"
เด็กสาวมองเขาอยู่ นัฐดูมีลับลมคมใน
"ฉันไปนะ"
"ไม่เปลี่ยนเสื้อหน่อยเหรอ"
"จริงสิ ใช่ต้องเปลี่ยนเสื้อ" นัฐก้มลงมองเสื้อที่เปื้อนคราบกาแฟ
ว่านมองตามเขาขึ้นบันไดไปชั้นสอง
"ทำงานมากเกินไปรึเปล่า"
"ขับรถระวังนะคะ" ว่านร้องบอกเมื่อออกมาส่งนัฐหน้าบ้าน
********************
โบว์ผูกผมสีแดงสดเมื่อหกปีก่อนยังคงโบกสะบัดท่ามกลางสายลมอ่อน ๆ ว่านยืนมองนึกถึงเมื่อคราวย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ใหม่ ๆ
"บ้านของเรา" ว่านตื่นเต้น
"ใช่บ้านของเรา"
อะไรก็ไม่วิเศษไปกว่านี้อีกแล้ว ชีวิตใหม่ โรงเรียนใหม่ บ้านหลังใหม่ และที่สำคัญที่สุดได้อยู่กับนัฐ กับคนที่รัก ว่านยิ้มแก้มปริ ไม่มีเรื่องไหนน่ายินดีเท่านี้อีกแล้ว ได้อยู่กับนัฐทุกวัน ทานข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน
"เป็นไงเธอชอบรึเปล่า"
"ค่ะ" เด็กหญิงพยักหน้า
"ฉันดีใจที่เธอชอบ"
"แต่ว่าหน้าตามันดูเหมือนกันไปหมดเลยนะคะ ว่านกลัวว่าจะเข้าบ้านผิด"
"ทำเครื่องหมายไว้สิ"
"จริงด้วย ว่านคิดออกแล้ว" เด็กหญิงวิ่งจี๋ออกไปนอกบ้านดึงโบว์ผูกผมไปผูกไว้กับรั้วเหล็กหน้าบ้าน และเธอก็เปลี่ยนมันทุก ๆ เดือน ในวันเกิดของเธอ
********************
ฝากเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ "เทียนจันทร์"
เทียนจันทร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 มิ.ย. 2555, 21:23:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 มิ.ย. 2555, 21:29:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 1366
| << |
