ดึกดื่นในคืนหนาว
ยังไม่ได้เรียบเรียงค่ะ^^
Tags: Erotic
ตอน: ตอนที่ ๑๐ มาตรการขั้นเด็ดขาด
บนลานกว้างที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อเป็นลานออกกำลังกายและในขณะเดียวกันมันก็เป็นลานต่อสู้ที่ พระเพลิง มักจะมาออกกำลังกายและทบทวนฝีมือการต่อสู้ของเขากับเหล่าบอดี้การ์ดคนสนิทอยู่บ่อยๆ วันนี้ก็เช่นกันเขามาที่นี้ในชุดเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงกีฬาขายาวแบบหูผูก รอบกายของเขาถูกล้อมด้วยบอดี้การ์ดคนสนิทจำนวนหกคนในชุดต่อสู้สีเดียวกันกับเขาทุกคนยกมือขึ้นตั้งกาดพร้อมสู้ พระเพลิง กำมือแน่นจนสั่นนี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกโกรธขนาดที่สามารถฆ่าคนได้เมื่อรู้ว่า พระพาย น้องชายของเขาเป็นคนมาพาศัตรูของเขาไปทั้งๆที่เขาก็บอกออกชัดเจนว่าเรื่องพวกนี้มันเกินความสามารถของ พระพาย แต่ถึงกระนั้นน้องชายของเขาก็ยังทำ ยังเอาตัวเองเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่สมควรจะเกี่ยวข้อง พระเพลิง ดึงผูกสายรัดที่เอวให้แน่นขึ้นเล็กน้อย
“ เข้ามา”
พระเพลิง ตะโกนเสียงดังสั่งลูกน้องที่เวลานี้เป็นคู่มือซ้อมให้เข้ามาพร้อมกัน สิ้นเสียงของหัวหน้าเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหกก็พากันตรงเข้าชกต่อยต่อสู้กับคนเป็นนายไม่ยั้งหากแต่ทุกครั้งที่มีใครเข้าไปใกล้ในระยะที่จะสามารถทำร้ายเขาได้ พระเพลิง ก็ตั้งรับไว้ได้ทันและตอบกลับอย่างสาสมร่างกายของเขามีได้รับบาดเจ็บบ้างแต่ก็ไม่ถึงขนาดกับทำให้เขาล้มลงไปได้ การต่อสู้ของคนทั้งเจ็ดยังดำเนินต่อไปแบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ในขณะที่บอดี้การ์ดทั้งหกเริ่มอ่อนแรงเพราะเพลี้ยงพล้ำเสียท่าคนเป็นนายจนทั่วทุกคนแต่ พระเพลิง กลับดูเหมือนจะมีพลังเหลือเฟือที่จะต่อสู้ต่อไปแบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเหมือนเขาต้องการจะปลดปล่อยความโกรธแค้นของตัวเองลงกลับบอดี้การ์ดทั้งหกให้เบาบางลงเสียก่อน
..ก่อนที่เขาจะเดินทางไปหา พระพาย น้องชายของเขา เพื่อไปพาตัวศัตรูของเขากลับมา..
“ เชื่อไหม พระเพลิง คงกำลังตามหาตัวคุณอยู่ ”
พระพาย หันไปพูดกับเด็กสาวที่เขาพึ่งไปรับมาจากหน้าคอนโดของพี่ชายอารมณ์ร้อนและเขารู้ว่า พระเพลิง จะต้องโกรธเขามากที่บังอาจขัดคำสั่งแต่ พระพาย ก็ไม่อาจนิ่งดูดายกับชีวิตผู้หญิงคนนี้ได้ เด็กคนนี้อายุยังน้อยเกินกว่าจะเอาชีวิตมาทิ้งและเท่าที่เขาเห็นเด็กคนนี้ไม่ใช่คนโหดร้ายอะไรแต่มันคงมีเหตุผลบางอย่างที่ชักนำเธอให้มายืนอยู่ตรงจุดนี้
“ ไม่หรอก ตอนที่ฉันออกมาเขาบอกว่าฉันจะไปไหนก็เชิญ ”
พระพาย ยิ้มในหน้าแล้วขับรถไปเงียบๆในขณะที่ในใจเขารู้ว่า พระเพลิง ไม่ได้ต้องการจะปล่อยเด็กคนนี้ไปที่ยอมให้เด็กคนนี้รู้สึกเหมือนเป็นอิสระเพื่อที่จะดูการเคลื่อนไหวและศึกษาทักษะด้านต่างๆของเด็กคนนี้ เขาปล่อยเธอออกมาเพราะรู้ว่าเธอจะไม่มีทางยอมไปอย่างแน่นอน พี่ชายของเขานะประเมินการต่างๆไว้หมดแล้ว
“ คุณอายุเท่าไหร่ 18 ปี ถึงไหม?” พระพาย ชวนเด็กสาวที่ดูเหมือนเด็กชายคุยไปเรื่อยเปื่อย
“ 19 ”
อัณณ์ ตอบสั้นๆปรายตามองคนข้างกายเล็กน้อยเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนที่มุมปากของเขาและแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตาหัวใจเธอก็ชาวาบชั่วขณะหนึ่งเธอรู้สึกว่าไม่อยากจะทำเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว พระพาย เป็นเหมือนกระแสลมเย็นที่เธออยากจะเก็บรักษาไว้ให้นานที่สุด
...แต่คงทำไม่ได้..
“ อืม..อายุยังน้อยนะ 19ปี เป็นวัยที่ควรจะใช้ชีวิตอย่างสดใสควรจะได้มีรอยยิ้มมากกว่านี้”
พระพาย หันมาเปิดยิ้มกว้างอวดฟันขาวสะอาดของเขากับเด็กสาวที่นั่งมาด้วยและเขารู้สึกสงสารเด็กคนนี้อยู่เหมือนกันที่เลือกเดินในเส้นทางที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น สงสัยว่าชีวิตของเธอมีเรื่องราวความเป็นมายังไงเธอถึงต้องมาเป็นแบบนี้
“ เรามีเป้าหมายในชีวิตไหม? ” พระพาย ถามขึ้นอีกพร้อมกับขับรถไปเรื่อยๆ
อัณณ์ ส่งยิ้มน้อยๆไปให้ชายหนุ่มหากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเธอเอาแต่นั่งเงียบตอบคำถามของชายหนุ่มอยู่ในใจเท่านั้น
..เป้าหมายของฉันคือทำลายทุกคนที่เป็น ทัพพสาร รวมทั้งตัวคุณเองด้วย คุณพระพาย ฉันต้องทำลายคุณ..
อัณณ์ คิดย้อนไปถึงคำพูดของ หิรัญ ที่บอกกับเธอว่า
..ตัวเล็ก ผู้หญิงคนนั้นเขาบอกว่าเขารักเธอมาก รักเธอเกินกว่าที่จะยอมเสียเธอไปได้ เขาบอกว่าถ้าเธอไม่สามารถทำตามความต้องการของเขาได้ หรือเรื่องที่เธอทำอยู่มันเกินความสามารถของเธอ เขาก็อยากให้เธอกลับมา ฉันเองก็อยากให้เธอกลับมา อย่ามีอคตินักเลย ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของฉันถ้าเธอรู้สึกว่าไม่ไหว พระเพลิง โหดร้ายกว่าที่เธอคิดมากนะ เขาไม่อ่อนโยนเหมือนพระพาย เขาไม่ใจดีเหมือน อานัส เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้เหมือนแม่ของเขา เขาไม่เหมือนใครนอกจาก ปู่ทวดของเขา อเล็กซิโอ วู ...
...อย่าพยายามหว่านล้อมฉันเพราะมันไม่ได้ผลหรอก ฉันไม่ล้มเลิกความตั้งใจแน่...
...กลับมาเถอะ ตัวเล็ก เธอสู้ไม่ไหวหรอก ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ..
อัณณ์ ปล่อยความคิดของตัวเองให้ล่องลอยไปกลับคำพูดเหล่านั้นและบางครั้งเธอก็อยากจะถอนตัวออกมาอย่างที่หิรัญบอก
...หรือฉันจะวางมือแล้วให้คนอื่นมาทำแทน...
“ เข้ามา”
พระเพลิง ตะโกนเสียงดังสั่งลูกน้องที่เวลานี้เป็นคู่มือซ้อมให้เข้ามาพร้อมกัน สิ้นเสียงของหัวหน้าเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหกก็พากันตรงเข้าชกต่อยต่อสู้กับคนเป็นนายไม่ยั้งหากแต่ทุกครั้งที่มีใครเข้าไปใกล้ในระยะที่จะสามารถทำร้ายเขาได้ พระเพลิง ก็ตั้งรับไว้ได้ทันและตอบกลับอย่างสาสมร่างกายของเขามีได้รับบาดเจ็บบ้างแต่ก็ไม่ถึงขนาดกับทำให้เขาล้มลงไปได้ การต่อสู้ของคนทั้งเจ็ดยังดำเนินต่อไปแบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ในขณะที่บอดี้การ์ดทั้งหกเริ่มอ่อนแรงเพราะเพลี้ยงพล้ำเสียท่าคนเป็นนายจนทั่วทุกคนแต่ พระเพลิง กลับดูเหมือนจะมีพลังเหลือเฟือที่จะต่อสู้ต่อไปแบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเหมือนเขาต้องการจะปลดปล่อยความโกรธแค้นของตัวเองลงกลับบอดี้การ์ดทั้งหกให้เบาบางลงเสียก่อน
..ก่อนที่เขาจะเดินทางไปหา พระพาย น้องชายของเขา เพื่อไปพาตัวศัตรูของเขากลับมา..
“ เชื่อไหม พระเพลิง คงกำลังตามหาตัวคุณอยู่ ”
พระพาย หันไปพูดกับเด็กสาวที่เขาพึ่งไปรับมาจากหน้าคอนโดของพี่ชายอารมณ์ร้อนและเขารู้ว่า พระเพลิง จะต้องโกรธเขามากที่บังอาจขัดคำสั่งแต่ พระพาย ก็ไม่อาจนิ่งดูดายกับชีวิตผู้หญิงคนนี้ได้ เด็กคนนี้อายุยังน้อยเกินกว่าจะเอาชีวิตมาทิ้งและเท่าที่เขาเห็นเด็กคนนี้ไม่ใช่คนโหดร้ายอะไรแต่มันคงมีเหตุผลบางอย่างที่ชักนำเธอให้มายืนอยู่ตรงจุดนี้
“ ไม่หรอก ตอนที่ฉันออกมาเขาบอกว่าฉันจะไปไหนก็เชิญ ”
พระพาย ยิ้มในหน้าแล้วขับรถไปเงียบๆในขณะที่ในใจเขารู้ว่า พระเพลิง ไม่ได้ต้องการจะปล่อยเด็กคนนี้ไปที่ยอมให้เด็กคนนี้รู้สึกเหมือนเป็นอิสระเพื่อที่จะดูการเคลื่อนไหวและศึกษาทักษะด้านต่างๆของเด็กคนนี้ เขาปล่อยเธอออกมาเพราะรู้ว่าเธอจะไม่มีทางยอมไปอย่างแน่นอน พี่ชายของเขานะประเมินการต่างๆไว้หมดแล้ว
“ คุณอายุเท่าไหร่ 18 ปี ถึงไหม?” พระพาย ชวนเด็กสาวที่ดูเหมือนเด็กชายคุยไปเรื่อยเปื่อย
“ 19 ”
อัณณ์ ตอบสั้นๆปรายตามองคนข้างกายเล็กน้อยเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนที่มุมปากของเขาและแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตาหัวใจเธอก็ชาวาบชั่วขณะหนึ่งเธอรู้สึกว่าไม่อยากจะทำเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว พระพาย เป็นเหมือนกระแสลมเย็นที่เธออยากจะเก็บรักษาไว้ให้นานที่สุด
...แต่คงทำไม่ได้..
“ อืม..อายุยังน้อยนะ 19ปี เป็นวัยที่ควรจะใช้ชีวิตอย่างสดใสควรจะได้มีรอยยิ้มมากกว่านี้”
พระพาย หันมาเปิดยิ้มกว้างอวดฟันขาวสะอาดของเขากับเด็กสาวที่นั่งมาด้วยและเขารู้สึกสงสารเด็กคนนี้อยู่เหมือนกันที่เลือกเดินในเส้นทางที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น สงสัยว่าชีวิตของเธอมีเรื่องราวความเป็นมายังไงเธอถึงต้องมาเป็นแบบนี้
“ เรามีเป้าหมายในชีวิตไหม? ” พระพาย ถามขึ้นอีกพร้อมกับขับรถไปเรื่อยๆ
อัณณ์ ส่งยิ้มน้อยๆไปให้ชายหนุ่มหากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเธอเอาแต่นั่งเงียบตอบคำถามของชายหนุ่มอยู่ในใจเท่านั้น
..เป้าหมายของฉันคือทำลายทุกคนที่เป็น ทัพพสาร รวมทั้งตัวคุณเองด้วย คุณพระพาย ฉันต้องทำลายคุณ..
อัณณ์ คิดย้อนไปถึงคำพูดของ หิรัญ ที่บอกกับเธอว่า
..ตัวเล็ก ผู้หญิงคนนั้นเขาบอกว่าเขารักเธอมาก รักเธอเกินกว่าที่จะยอมเสียเธอไปได้ เขาบอกว่าถ้าเธอไม่สามารถทำตามความต้องการของเขาได้ หรือเรื่องที่เธอทำอยู่มันเกินความสามารถของเธอ เขาก็อยากให้เธอกลับมา ฉันเองก็อยากให้เธอกลับมา อย่ามีอคตินักเลย ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของฉันถ้าเธอรู้สึกว่าไม่ไหว พระเพลิง โหดร้ายกว่าที่เธอคิดมากนะ เขาไม่อ่อนโยนเหมือนพระพาย เขาไม่ใจดีเหมือน อานัส เขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้เหมือนแม่ของเขา เขาไม่เหมือนใครนอกจาก ปู่ทวดของเขา อเล็กซิโอ วู ...
...อย่าพยายามหว่านล้อมฉันเพราะมันไม่ได้ผลหรอก ฉันไม่ล้มเลิกความตั้งใจแน่...
...กลับมาเถอะ ตัวเล็ก เธอสู้ไม่ไหวหรอก ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ..
อัณณ์ ปล่อยความคิดของตัวเองให้ล่องลอยไปกลับคำพูดเหล่านั้นและบางครั้งเธอก็อยากจะถอนตัวออกมาอย่างที่หิรัญบอก
...หรือฉันจะวางมือแล้วให้คนอื่นมาทำแทน...
แคลอรี่ร้อยเปอร์เซ็น เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.ค. 2555, 01:12:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ค. 2555, 01:12:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 1327
| << ตามหา |