กลัวเธอจะเปลี่ยนไป
ปาร เด็กสาวกำลังเริ่มชีวิตใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัย เธอได้พี่รหัสเป็นผู้ชาย แต่เกิดเหตุไม่เข้าใจกันขึ้น ต่อมาต้องไปเข้าค่ายรับน้องใหม่ ปารต้องเจอกับอะไรบ้าง เขาและเธอจะปรับความเข้าใจกันได้รึเปล่า ติดตามได้เลยค่า...
Tags: เรื่องยาว
ตอน: ตอนจบค่า...^_^
ปารเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้า เขารอสบตากับเธออยู่ก่อนแล้ว สายตาของเขาดูแปลก ๆ ทำให้หัวใจของเธอหวิวไหวชอบกล พาลทำให้พูดอะไรไม่ออกเอาเสียเลย
“ปารหายโกรธพี่นะ” เขาถามคนที่อยู่ในอ้อมแขน
พลันภาพเหตุการณ์ในฝันปรากฏขึ้นในหัวสมอง มองมือของเขาที่ยังประคองเธอเอาไว้อยู่ ปารรีบผลุนผลันลุกขึ้นถอยตัวออกไปยืนห่าง ๆ
ยนตร์มองอาการของปารอย่างงุนงง
“ปารเป็นไร ทำไมออกไปยืนซะห่างอย่างนั้นล่ะ” เขาสาวเท้าตามไป
เด็กสาวส่ายหน้า อึก ๆ อัก ๆ
“ปะ…ปล่าวค่ะ คือ…” พลางเดินถอยหลังช้า ๆ ตามที่เขาก้าวเท้าเข้ามาหา
“ออกมายืนตั้งหลักค่ะ” เธอคิดได้ว่ามันเป็นคำแก้ตัวที่เก๋ไก๋ที่สุด จริง ๆ แล้วเธอกลัวเขาจะเข้ามากอดไว้เหมือนในฝันต่างหาก
ยนตร์หัวเราะก๊ากก อย่างขำสุดขีด
เอ…เธอรู้ได้ไงหว่า…ว่าเขาคิดจะทำอะไร?
ตอนแรกเขาตั้งใจว่า ถ้าเธอไม่หายโกรธจะต้องจับตัวมาตีก้นเสียให้เข็ดเลย แต่ตอนนี้…ความรู้สึกบางอย่างมันแวบเข้ามาแทนที่ในสมอง มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบที่แวบเข้ามาในจิตใจตามประสาคนหนุ่มที่ได้อยู่ใกล้สาวน้อยน่ารัก ถึงเธอจะไม่ใช่คนสวยอะไรมากมาย แต่ด้วยหัวใจที่งดงามของเธอ ทำให้เธองดงามกว่าคนสวย ๆ บางคนเสียอีก
“แล้วพี่จะได้ยินหรอปาร เข้ามาบอกพี่ใกล้ ๆ สิ พี่อยากฟังใกล้ ๆ” เขาแกล้งเย้า
แล้วกัน! เธอรู้หรอเนี่ย…ว่าเขาคิดจะกอดเธอ ถ้าเธอดื้อ ปากแข็งไม่ยอมตอบอีก
“เฮ้ย!! ไม่เอา ไม่กล้า กลัวนะ อย่าเดินเข้ามาซี่…” เธอบ่นอุบอยู่ในใจ มองเขายังสาวเท้าเข้ามาหา
“ปารตั้งใจจะบอกพี่เดี๋ยวนี้นะคะ ว่าปารหายโกรธพี่แล้วนะ แล้วก็…ที่จริงปารควรจะขอบคุณพี่ยนตร์มากกว่านะคะ” เธอรีบตอบเร็วบรื๋อกลัวเหตุการณ์มันจะเป็นเหมือนอย่างในฝันจริง ๆ
ชายหนุ่มเลิกคิ้วหนาเข้มอย่างงง ๆ พลางขยับแว่นสีชาให้กระชับ
แล้วทีนี้เขาจะอ้างเหตุผลไหนไปกอดเธอได้ล่ะเนี่ย…หมดกัน!!
แต่จริง ๆ ทุกครั้งที่เขากอดเธอเอาไว้ เพียงต้องการอยากปลอบเธอ อยากทำให้เธอรู้สึกดีเท่านั้น เหมือนเวลาที่เขาไม่สบายใจ แม่จะเข้ามากอด ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นใจและรู้สึกดีเสมอ แต่ถ้าไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ เขาไม่เคยล่วงเกินเธอ หรือเอาเปรียบเธอแม้แต่ครั้งเดียว แล้วตอนนี้เด็กหญิงที่น่ารักคนนั้น ก็เติบโตเป็นสาวแล้ว เขารู้ดีว่าไม่เหมาะ และไม่ควรทำอย่างนั้น ไม่ว่ากับผู้หญิงคนไหนก็ตาม เขาจะช่วยรักษาเกียรติของผู้หญิงคนนั้น แม้เธอคนนั้นจะไม่ต้องการรักษาเลย เพราะรู้สึกสงสารพ่อแม่ของผู้หญิงเหล่านั้นมากกว่า หากเขามีลูกสาว ก็คงไม่อยากให้ไอ้หนุ่มหน้าไหนมากอดลูกสาวของเขาในเวลาที่ไม่เหมาะควรเหมือนกัน
“ขอบคุณที่พี่ช่วยปารมาตลอดในการรับน้องนะคะ” พลางยิ้มให้เขาอย่างเบิกบานหัวใจที่สุด เธอไม่น่าโกรธเขานานขนาดนี้เลย มัวแต่โง่ขังตัวเองอยู่กับอดีตแห่งความคับแค้นใจ ความน้อยใจ ความผิดหวัง ความเสียใจ แทนที่ช่วงเวลานั้นจะได้หัวเราะ มีความสุข พูดคุยกับเขาอย่างสนุกสนานร่าเริงเหมือนที่เคย กลับเอาแต่ทำหน้าบึ้งตึง เป็นช่วงเวลาที่ไม่มีความสุขเลย ทั้ง ๆ ที่เขาอภัยให้เธอมาตลอดเสมอ
ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยน นานแล้วที่ไม่มีโอกาสเห็นรอยยิ้มที่สดชื่นแจ่มใสของเธอแบบนี้
“ไม่เป็นไรหรอก ที่จริงพี่ก็ไม่เห็นด้วยกับเกมทุเรศ ๆ พวกนั้นเลย แต่ไม่รู้จะทำยังไง ที่จริงเราน่าจะทำอะไรที่ดีกว่านั้น กิจกรรมอย่างอื่นก็สร้างสัมพันธภาพที่ดีระหว่างพี่ ๆ น้อง ๆ ได้” เขามองไปรอบ ๆ ตัว
“เช่น ช่วยกันเก็บขยะที่ชายหาดนี่ไงล่ะ ความจริงพลังของพวกเราหนุ่มสาวน่าจะทำอะไรที่มีประโยชน์และสร้างสรรค์กว่านั้นนะ”
“ปารก็ว่าอย่างงั้นค่ะ งั้นเริ่มที่เราสองคนก่อนเลยเป็นไงคะ”
ทั้งสองวิ่งแข่งกันเก็บขยะตามชายหาดอย่างสนุกสนานร่าเริง เพื่อคืนความสวยงามให้แก่ธรรมชาติ
ปารแอบมองคนตัวสูงที่ช่วยเก็บขยะอยู่ข้าง ๆ อย่างมีความสุข แค่ได้อยู่ใกล้ ๆ เขาอย่างนี้ เท่านี้ก็มีความสุขมากมายแล้ว…เธอไม่ต้องการอะไรจากเขาอีกแล้ว…
================
“ปาร…สัญญากับพี่นะ ว่าเราจะไม่โกรธกันอีก” เขาหันมาถามเธอ หลังจากทิ้งขยะกองสุดท้ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว เม็ดเหงื่อใส ๆ พร่าพราวเต็มบนใบหน้าของเธอสะท้อนแสงกับแดดยามสายเป็นประกายงดงาม
ช่วงเวลาที่เธอโกรธเขาช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนอึดอัด และทรมานใจเหลือเกิน…
“ก๊อ! ไม่แน่ค่ะ! “ สาวน้อยยักไหล่ ตอบด้วยสีหน้ากวน ๆ
“นี่! แน่! “ เขาวางมือบนศีรษะของเธอแล้วทุบกำปั้นลงบนมือตัวเอง
“โอ๊ย!!”
“อะไร! ยังไม่ทันตีเลย ร้องแล้ว” เขาหัวเราะ มองดูเธอพยายามจะเอาศีรษะออกจากมือของเขาที่จับไว้
“พี่ยนตร์! ปารไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะคะ ปล่อยนะ!”
เขาจึงเอามือออก “ทำไม โตแล้วแกล้งไม่ได้หรอ”
“พี่ก็ไปแกล้งแฟนพี่สิ!“
ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย สีหน้าหม่นลง
“พี่ยังไม่เคยมีแฟนเลยปาร และตอนนี้…เขาก็มีคนอื่นไปแล้วล่ะ” น้ำเสียงของเขาฟังดูเศร้าสร้อยไปด้วย
“ทำไมเธอ…” เธอไม่รู้ว่าควรจะถามเขาดีหรือเปล่า
ยนตร์หันมามอง เมื่อเสียงของสาวน้อยขาดห้วงไป
“ทำไมเธอถึงมีคนใหม่หรอ” เขาต่อคำถามที่ขาดไปให้
“ทำไมเธอไม่เลือกพี่ยนตร์ละคะ พี่ยนตร์เป็นคนดีมาก ๆ นะคะ” เธอมองเขาด้วยสายตาชื่นชม อยากจะบอกเขาเหลือเกิน ตั้งแต่เกิดมานอกจากพ่อแล้ว เธอยังไม่เคยพบเจอผู้ชายคนไหนที่ดีเท่ากับเขาเลย เขายังเป็นฮีโร่ในใจเธอเสมอ
ยนตร์มองสายตาของสาวน้อยตรงหน้า สายตาแบบนี้เองที่คอยมองเขามาตั้งแต่เยาว์วัย แม้วันเวลาจะเปลี่ยนไป แต่สายตาเธอที่เคยมองเขาอย่างไรก็ยังคงเป็นอย่างนั้น ไม่เคยเปลี่ยนเลย มันทำให้เขารู้สึกดีดี รู้สึกว่าตัวเองมีค่า มีความหมาย มีความสำคัญ เธอทำให้เขามีความมั่นใจในตัวเองในการทำอะไรในหลาย ๆ อย่าง และมีกำลังใจที่จะสู้เสมอ
“เธอบอกว่าพี่ดีเกินไปน่ะ” เขายิ้มกลบเกลื่อนความเศร้าที่มีอยู่ในจิตใจ
“พี่ยนตร์ตามจีบเธอนานไหมคะ”
เขาหัวเราะต่ำ ๆ ในลำคอ “นานสิ นานมาก แต่สิ่งที่พี่ทุ่มเทให้กับเธอ มันไม่มีค่า ไม่มีความหมายอะไรในสายตาเธอเลย เธอบอกพี่ว่า เราเป็นได้แค่เพื่อนกัน”
“พี่ทำดีกับเธอ เพื่อแลกกับความรักของเธอหรือคะ”
คำถามของเธอ ทำให้เขาสะกิดใจ นี่เขาทำทุกอย่างให้เธอ เพื่อหวังผลตอบแทนเป็นความรักตอบกลับมางั้นหรือ?? เขาเป็นแค่คนที่ทำอะไรเพื่อหวังผลตอบแทนเท่านั้นเองหรือ?? เมื่อไม่ได้รับสิ่งที่หวัง เมื่อไม่ได้ดั่งใจต้องการ ถึงต้องมานั่งเสียใจอย่างนี้ เขาเริ่มไม่แน่ใจตัวเอง ว่าที่ผ่านมานั้น เขาทำเพื่อเธอจริง ๆ ด้วยความรัก หรือ…เขาทำเพื่อตัวเอง ทำเพื่อให้เธอมารักเขา เพราะว่ารักตัวเองกันแน่!!
แล้วเขาจะทำเพื่อคนที่เขารัก โดยไม่ต้องหวังผลตอบแทนเป็นความรักตอบกลับมาได้ไหม…
เขารู้สึกว่า มันยากเหลือเกิน กับการที่จะทำอะไรเพื่อคนที่เขารัก โดยไม่หวังผลตอบแทนจากเธอเลย ลึก ๆ เมื่อรู้ว่าเธอไม่รัก คงรู้สึกเจ็บปวด
“บางทีนะคะ พี่กับเขาไม่มีใครผิดหรอกค่ะ ไม่ใช่เพราะพี่ไม่ดี หรือเขาไม่ดี ไม่ใช่เพราะใครดีเกินไปสำหรับใคร เพียงแต่…คนเราอาจจะชอบไม่เหมือนกันเท่านั้นเองค่ะ มันไม่ใช่ความผิดของพี่ ของเขา หรือของใครทั้งนั้นหรอก และเราไปบังคับใครให้ชอบอะไรไม่ได้ด้วย เหมือนที่เราเองก็บังคับใจตัวเอง ให้ชอบคนที่เราไม่ชอบไม่ได้”
ยนตร์ยิ้มอย่างทึ่ง ไม่เจอเธอมานาน มีคำถาม มีถ้อยคำเด็ด ๆ แฮะ
“ขอบใจปารมากนะ ที่เป็นห่วงพี่ พี่ทำใจได้แล้วล่ะ”
“จริงนะ” ปารถามย้ำเบา ๆ แววตานั้นแสดงความห่วงใยอย่างเต็มเปี่ยม
ชายหนุ่มพยักหน้า “จริงสิ”
เธอจึงยิ้มออกมาได้
“แล้วพี่ลืมเขาได้แล้วหรอคะ”
เขาจ้องมองแววตาช่างสงสัยของคนถาม
“ไม่ลืมหรอกปาร…แต่เธอคนนั้น จะกลายเป็นอดีต ที่พี่จะไม่ใส่ใจอีกแล้วล่ะ” เขายิ้มให้เธอ
“คำว่าเพื่อนที่เธอให้พี่ พี่คิดว่ามันมีค่าน้อยไปที่จะรับจากเธอคนนั้นหรือเปล่าคะ”
คำถามของปารทำให้เขานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ใช่สิ!! ทำไมเขาถึงไม่อยากได้นะ ทำไมถึงต้องการอยู่ในฐานะคนพิเศษของหัวใจเท่านั้นนะ เธอทำให้เขาคิดอะไรบางอย่างออก
“คำว่า เพื่อน มีค่าสำหรับพี่เสมอ”
ปารคลี่ยิ้มบาง ๆ ระบายในสีหน้า
“ขอโทษนะคะ” ปารเอื้อมมือไปถอดแว่นสีชาของเขาออก
“อื้ม!! ค่อยเหมือนพี่ยนตร์ตอนเด็ก ๆ หน่อย พี่มองเห็นปารหรือเปล่าคะ”
“เห็นไม่ชัดนะ” ภาพเด็กสาวตรงหน้าพร่ามัวไป
อยู่ ๆ เขาก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าเธอ
“ขนาดเนี้ย! เห็นชัด” ใบหน้าของเขาห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบ
ปารรีบถอยฉากออกมาอย่างตกใจ หัวใจหลุดหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม รีบคืนแว่นให้เขาสวมไว้ตามเดิม
“ปาร! ขี้ตา! ตื่นมาไม่ได้ล้างหน้าหรือไงจ๊ะ”
“พี่ยนตร์บ้า! ล้อปารอีกแล้วนะ” แล้วรีบยกมือขึ้นจะแคะขี้ตาออก แต่ถูกชายหนุ่มยึดมือไว้
“ไม่ได้นะ! มือสกปรก จับขยะมา เดี๋ยวเชื้อโรคเข้าตาหรอก”
ยนตร์ยิ้ม “ไม่มีขี้ตาหรอก พี่ล้อเล่น”
ปารกระชากมือออกจากมือของเขา “พี่ยนตร์น่ะ แกล้งอีกแล้ว แบบเนี้ย! จะไม่ให้โกรธได้ยังไง” เธอสะบัดหน้าหนีแล้วนั่งลงทำหน้ามุ่ย
“โธ่…พี่ล้อเล่นนิดเดียว ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ พี่ยนตร์น่ารักออกนะ” ได้แกล้งเธอแล้ว เป็นอะไรที่มีความสุขสนุกจังเลย
“น่ารักตายเลยอ่ะ” ปารประชดพลางผุดลุกขึ้นยืน
เขาลุกขึ้นตามมองสาวน้อยอย่างเอ็นดู เธอเป็นเจ้าหญิงน้อย ๆ ในความรู้สึกของเขาเสมอ แล้วคว้ามือเธอวิ่งไปหาทะเลด้วยกัน
บางครั้งเขาสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง เพราะเขาเริ่มรู้สึกเหมือนเธอเป็นเงาของความรู้สึกพิเศษ เธอเป็นเหมือนสัญลักษณ์ของความสุข ที่เวลาได้อยู่ใกล้ ๆ แล้วทำให้เขายิ้มได้ เป็นคนที่เขารู้สึกแคร์ความรู้สึกของเธออย่างมากมาย เป็นคนที่เขาอยากคอยดูแล อยากคอยห่วงใย อยากคอยปกป้องเธอ เขาไม่แน่ใจตัวเองว่าเขารู้สึกกับเธอในฐานะน้องสาว หรือฐานะไหน เขาไม่รู้ว่าเรียกว่า “ความรัก” ได้ไหม เขาอาจจะรู้สึกเหงา และเหน็ดเหนื่อยกับความรักมามากแล้วก็ได้ จึงรู้สึกเหมือนเธอเป็นที่พักพิงของหัวใจอันอ่อนล้าเต็มที
อยากถามเธอเหมือนกันว่ารู้สึกอย่างไร แต่ทว่าเขากลับกลัวคำตอบ
กลัวเธอจะเปลี่ยนไป….
หากความรู้สึกของเขาและเธอไม่ตรงกัน
แต่ ณ เวลานี้ เขารู้สึกมีความสุข และพอใจกับสิ่งที่เธอมอบให้เขามาตลอดแล้ว มือของเขาที่จับมืออุ่น ๆ ของเธอเอาไว้ขณะนี้ เขาสัมผัสได้ว่า เธอจับมือของเขาเอาไว้เช่นกัน
ปารวิ่งตามเขาไปแต่โดยดี มองมือของเขาที่กระชับมือเล็ก ๆ ของเธอไว้แน่น มันเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความผูกพันมากมาย เธอยังรู้สึกดีดีกับเขามาตลอดตั้งแต่ยังเด็ก และยังไม่มีใครสามารถเข้ามาเปลี่ยนความรู้สึกนี้ของเธอได้เลย เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ผ่านมาทำให้เธอยิ่งแน่ใจ คน ๆ นี้เองที่จะคอยปกป้องและดูแลเธออย่างดีที่สุด คนที่พร้อมจะให้อภัย คนที่พร้อมจะเข้าใจ คนที่พร้อมจะยอมรับสิ่งที่เธอเป็น คนที่พร้อมจะให้โอกาศเธอเสมอ
เธอมั่นใจว่าเป็นเขา “พี่ยนตร์”
ความรู้สึกกลัว…กลัวอะไรบางอย่างเข้ามาคุมคามจิตใจ
ตอนนี้…เธอรู้แล้ว…
เธอกลัวเขาจะเปลี่ยนไป
…หากเขารู้ความจริงว่าเธอคิดกับเขาอย่างไร เขาอาจจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม ซึ่งเธอไม่แน่ใจตัวเองเลยว่าจะพร้อมที่จะรับความเปลี่ยนแปลงอย่างนั้นได้ ถึงแม้เขาเองก็รู้สึกใจตรงกันกับเธอ ก็ยังรู้สึกกลัวเขาจะเปลี่ยนไป ที่จะคอยให้การดูแลเอาใจใส่เธอมากกว่าเดิม มากกว่าที่เป็นอยู่นี้ เธอไม่รู้เหมือนกันว่า เธอจะต้องการอย่างนั้นจริงหรือ?? และหากมีวันหนึ่งที่เขาเปลี่ยนไปจากนี้ เธอจะยอมรับเขาได้ไหม เธอจะทนเขาได้ไหม หากเขาไม่เหมือนเดิม เธอไม่อยากกลายเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเอง ที่จะต้องเรียกร้องให้เขามารัก มาเอาใจ มาทำอะไรให้ อย่างที่เป็นคนรักกันหรือคนพิเศษของใจ
เพราะเท่าที่มีเขาอยู่ข้าง ๆ ขณะนี้ ก็อบอุ่นใจ เท่านี้เพียงพอสำหรับเธอแล้ว….
ไม่อยากให้เขาคอยใกล้ชิด
อยากเพียงมีมิตรอยู่ใกล้…ใกล้….
ไม่อยากให้เขาคอยเอาใจ
เพียงแค่ใส่ใจบ้างก็พอ…
เขียนครั้งแรก ต.ค.-พ.ย. 2538
ปรับปรุงใหม่ 31-10-46
“ปารหายโกรธพี่นะ” เขาถามคนที่อยู่ในอ้อมแขน
พลันภาพเหตุการณ์ในฝันปรากฏขึ้นในหัวสมอง มองมือของเขาที่ยังประคองเธอเอาไว้อยู่ ปารรีบผลุนผลันลุกขึ้นถอยตัวออกไปยืนห่าง ๆ
ยนตร์มองอาการของปารอย่างงุนงง
“ปารเป็นไร ทำไมออกไปยืนซะห่างอย่างนั้นล่ะ” เขาสาวเท้าตามไป
เด็กสาวส่ายหน้า อึก ๆ อัก ๆ
“ปะ…ปล่าวค่ะ คือ…” พลางเดินถอยหลังช้า ๆ ตามที่เขาก้าวเท้าเข้ามาหา
“ออกมายืนตั้งหลักค่ะ” เธอคิดได้ว่ามันเป็นคำแก้ตัวที่เก๋ไก๋ที่สุด จริง ๆ แล้วเธอกลัวเขาจะเข้ามากอดไว้เหมือนในฝันต่างหาก
ยนตร์หัวเราะก๊ากก อย่างขำสุดขีด
เอ…เธอรู้ได้ไงหว่า…ว่าเขาคิดจะทำอะไร?
ตอนแรกเขาตั้งใจว่า ถ้าเธอไม่หายโกรธจะต้องจับตัวมาตีก้นเสียให้เข็ดเลย แต่ตอนนี้…ความรู้สึกบางอย่างมันแวบเข้ามาแทนที่ในสมอง มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบที่แวบเข้ามาในจิตใจตามประสาคนหนุ่มที่ได้อยู่ใกล้สาวน้อยน่ารัก ถึงเธอจะไม่ใช่คนสวยอะไรมากมาย แต่ด้วยหัวใจที่งดงามของเธอ ทำให้เธองดงามกว่าคนสวย ๆ บางคนเสียอีก
“แล้วพี่จะได้ยินหรอปาร เข้ามาบอกพี่ใกล้ ๆ สิ พี่อยากฟังใกล้ ๆ” เขาแกล้งเย้า
แล้วกัน! เธอรู้หรอเนี่ย…ว่าเขาคิดจะกอดเธอ ถ้าเธอดื้อ ปากแข็งไม่ยอมตอบอีก
“เฮ้ย!! ไม่เอา ไม่กล้า กลัวนะ อย่าเดินเข้ามาซี่…” เธอบ่นอุบอยู่ในใจ มองเขายังสาวเท้าเข้ามาหา
“ปารตั้งใจจะบอกพี่เดี๋ยวนี้นะคะ ว่าปารหายโกรธพี่แล้วนะ แล้วก็…ที่จริงปารควรจะขอบคุณพี่ยนตร์มากกว่านะคะ” เธอรีบตอบเร็วบรื๋อกลัวเหตุการณ์มันจะเป็นเหมือนอย่างในฝันจริง ๆ
ชายหนุ่มเลิกคิ้วหนาเข้มอย่างงง ๆ พลางขยับแว่นสีชาให้กระชับ
แล้วทีนี้เขาจะอ้างเหตุผลไหนไปกอดเธอได้ล่ะเนี่ย…หมดกัน!!
แต่จริง ๆ ทุกครั้งที่เขากอดเธอเอาไว้ เพียงต้องการอยากปลอบเธอ อยากทำให้เธอรู้สึกดีเท่านั้น เหมือนเวลาที่เขาไม่สบายใจ แม่จะเข้ามากอด ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นใจและรู้สึกดีเสมอ แต่ถ้าไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ เขาไม่เคยล่วงเกินเธอ หรือเอาเปรียบเธอแม้แต่ครั้งเดียว แล้วตอนนี้เด็กหญิงที่น่ารักคนนั้น ก็เติบโตเป็นสาวแล้ว เขารู้ดีว่าไม่เหมาะ และไม่ควรทำอย่างนั้น ไม่ว่ากับผู้หญิงคนไหนก็ตาม เขาจะช่วยรักษาเกียรติของผู้หญิงคนนั้น แม้เธอคนนั้นจะไม่ต้องการรักษาเลย เพราะรู้สึกสงสารพ่อแม่ของผู้หญิงเหล่านั้นมากกว่า หากเขามีลูกสาว ก็คงไม่อยากให้ไอ้หนุ่มหน้าไหนมากอดลูกสาวของเขาในเวลาที่ไม่เหมาะควรเหมือนกัน
“ขอบคุณที่พี่ช่วยปารมาตลอดในการรับน้องนะคะ” พลางยิ้มให้เขาอย่างเบิกบานหัวใจที่สุด เธอไม่น่าโกรธเขานานขนาดนี้เลย มัวแต่โง่ขังตัวเองอยู่กับอดีตแห่งความคับแค้นใจ ความน้อยใจ ความผิดหวัง ความเสียใจ แทนที่ช่วงเวลานั้นจะได้หัวเราะ มีความสุข พูดคุยกับเขาอย่างสนุกสนานร่าเริงเหมือนที่เคย กลับเอาแต่ทำหน้าบึ้งตึง เป็นช่วงเวลาที่ไม่มีความสุขเลย ทั้ง ๆ ที่เขาอภัยให้เธอมาตลอดเสมอ
ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยน นานแล้วที่ไม่มีโอกาสเห็นรอยยิ้มที่สดชื่นแจ่มใสของเธอแบบนี้
“ไม่เป็นไรหรอก ที่จริงพี่ก็ไม่เห็นด้วยกับเกมทุเรศ ๆ พวกนั้นเลย แต่ไม่รู้จะทำยังไง ที่จริงเราน่าจะทำอะไรที่ดีกว่านั้น กิจกรรมอย่างอื่นก็สร้างสัมพันธภาพที่ดีระหว่างพี่ ๆ น้อง ๆ ได้” เขามองไปรอบ ๆ ตัว
“เช่น ช่วยกันเก็บขยะที่ชายหาดนี่ไงล่ะ ความจริงพลังของพวกเราหนุ่มสาวน่าจะทำอะไรที่มีประโยชน์และสร้างสรรค์กว่านั้นนะ”
“ปารก็ว่าอย่างงั้นค่ะ งั้นเริ่มที่เราสองคนก่อนเลยเป็นไงคะ”
ทั้งสองวิ่งแข่งกันเก็บขยะตามชายหาดอย่างสนุกสนานร่าเริง เพื่อคืนความสวยงามให้แก่ธรรมชาติ
ปารแอบมองคนตัวสูงที่ช่วยเก็บขยะอยู่ข้าง ๆ อย่างมีความสุข แค่ได้อยู่ใกล้ ๆ เขาอย่างนี้ เท่านี้ก็มีความสุขมากมายแล้ว…เธอไม่ต้องการอะไรจากเขาอีกแล้ว…
================
“ปาร…สัญญากับพี่นะ ว่าเราจะไม่โกรธกันอีก” เขาหันมาถามเธอ หลังจากทิ้งขยะกองสุดท้ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว เม็ดเหงื่อใส ๆ พร่าพราวเต็มบนใบหน้าของเธอสะท้อนแสงกับแดดยามสายเป็นประกายงดงาม
ช่วงเวลาที่เธอโกรธเขาช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนอึดอัด และทรมานใจเหลือเกิน…
“ก๊อ! ไม่แน่ค่ะ! “ สาวน้อยยักไหล่ ตอบด้วยสีหน้ากวน ๆ
“นี่! แน่! “ เขาวางมือบนศีรษะของเธอแล้วทุบกำปั้นลงบนมือตัวเอง
“โอ๊ย!!”
“อะไร! ยังไม่ทันตีเลย ร้องแล้ว” เขาหัวเราะ มองดูเธอพยายามจะเอาศีรษะออกจากมือของเขาที่จับไว้
“พี่ยนตร์! ปารไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะคะ ปล่อยนะ!”
เขาจึงเอามือออก “ทำไม โตแล้วแกล้งไม่ได้หรอ”
“พี่ก็ไปแกล้งแฟนพี่สิ!“
ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย สีหน้าหม่นลง
“พี่ยังไม่เคยมีแฟนเลยปาร และตอนนี้…เขาก็มีคนอื่นไปแล้วล่ะ” น้ำเสียงของเขาฟังดูเศร้าสร้อยไปด้วย
“ทำไมเธอ…” เธอไม่รู้ว่าควรจะถามเขาดีหรือเปล่า
ยนตร์หันมามอง เมื่อเสียงของสาวน้อยขาดห้วงไป
“ทำไมเธอถึงมีคนใหม่หรอ” เขาต่อคำถามที่ขาดไปให้
“ทำไมเธอไม่เลือกพี่ยนตร์ละคะ พี่ยนตร์เป็นคนดีมาก ๆ นะคะ” เธอมองเขาด้วยสายตาชื่นชม อยากจะบอกเขาเหลือเกิน ตั้งแต่เกิดมานอกจากพ่อแล้ว เธอยังไม่เคยพบเจอผู้ชายคนไหนที่ดีเท่ากับเขาเลย เขายังเป็นฮีโร่ในใจเธอเสมอ
ยนตร์มองสายตาของสาวน้อยตรงหน้า สายตาแบบนี้เองที่คอยมองเขามาตั้งแต่เยาว์วัย แม้วันเวลาจะเปลี่ยนไป แต่สายตาเธอที่เคยมองเขาอย่างไรก็ยังคงเป็นอย่างนั้น ไม่เคยเปลี่ยนเลย มันทำให้เขารู้สึกดีดี รู้สึกว่าตัวเองมีค่า มีความหมาย มีความสำคัญ เธอทำให้เขามีความมั่นใจในตัวเองในการทำอะไรในหลาย ๆ อย่าง และมีกำลังใจที่จะสู้เสมอ
“เธอบอกว่าพี่ดีเกินไปน่ะ” เขายิ้มกลบเกลื่อนความเศร้าที่มีอยู่ในจิตใจ
“พี่ยนตร์ตามจีบเธอนานไหมคะ”
เขาหัวเราะต่ำ ๆ ในลำคอ “นานสิ นานมาก แต่สิ่งที่พี่ทุ่มเทให้กับเธอ มันไม่มีค่า ไม่มีความหมายอะไรในสายตาเธอเลย เธอบอกพี่ว่า เราเป็นได้แค่เพื่อนกัน”
“พี่ทำดีกับเธอ เพื่อแลกกับความรักของเธอหรือคะ”
คำถามของเธอ ทำให้เขาสะกิดใจ นี่เขาทำทุกอย่างให้เธอ เพื่อหวังผลตอบแทนเป็นความรักตอบกลับมางั้นหรือ?? เขาเป็นแค่คนที่ทำอะไรเพื่อหวังผลตอบแทนเท่านั้นเองหรือ?? เมื่อไม่ได้รับสิ่งที่หวัง เมื่อไม่ได้ดั่งใจต้องการ ถึงต้องมานั่งเสียใจอย่างนี้ เขาเริ่มไม่แน่ใจตัวเอง ว่าที่ผ่านมานั้น เขาทำเพื่อเธอจริง ๆ ด้วยความรัก หรือ…เขาทำเพื่อตัวเอง ทำเพื่อให้เธอมารักเขา เพราะว่ารักตัวเองกันแน่!!
แล้วเขาจะทำเพื่อคนที่เขารัก โดยไม่ต้องหวังผลตอบแทนเป็นความรักตอบกลับมาได้ไหม…
เขารู้สึกว่า มันยากเหลือเกิน กับการที่จะทำอะไรเพื่อคนที่เขารัก โดยไม่หวังผลตอบแทนจากเธอเลย ลึก ๆ เมื่อรู้ว่าเธอไม่รัก คงรู้สึกเจ็บปวด
“บางทีนะคะ พี่กับเขาไม่มีใครผิดหรอกค่ะ ไม่ใช่เพราะพี่ไม่ดี หรือเขาไม่ดี ไม่ใช่เพราะใครดีเกินไปสำหรับใคร เพียงแต่…คนเราอาจจะชอบไม่เหมือนกันเท่านั้นเองค่ะ มันไม่ใช่ความผิดของพี่ ของเขา หรือของใครทั้งนั้นหรอก และเราไปบังคับใครให้ชอบอะไรไม่ได้ด้วย เหมือนที่เราเองก็บังคับใจตัวเอง ให้ชอบคนที่เราไม่ชอบไม่ได้”
ยนตร์ยิ้มอย่างทึ่ง ไม่เจอเธอมานาน มีคำถาม มีถ้อยคำเด็ด ๆ แฮะ
“ขอบใจปารมากนะ ที่เป็นห่วงพี่ พี่ทำใจได้แล้วล่ะ”
“จริงนะ” ปารถามย้ำเบา ๆ แววตานั้นแสดงความห่วงใยอย่างเต็มเปี่ยม
ชายหนุ่มพยักหน้า “จริงสิ”
เธอจึงยิ้มออกมาได้
“แล้วพี่ลืมเขาได้แล้วหรอคะ”
เขาจ้องมองแววตาช่างสงสัยของคนถาม
“ไม่ลืมหรอกปาร…แต่เธอคนนั้น จะกลายเป็นอดีต ที่พี่จะไม่ใส่ใจอีกแล้วล่ะ” เขายิ้มให้เธอ
“คำว่าเพื่อนที่เธอให้พี่ พี่คิดว่ามันมีค่าน้อยไปที่จะรับจากเธอคนนั้นหรือเปล่าคะ”
คำถามของปารทำให้เขานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ใช่สิ!! ทำไมเขาถึงไม่อยากได้นะ ทำไมถึงต้องการอยู่ในฐานะคนพิเศษของหัวใจเท่านั้นนะ เธอทำให้เขาคิดอะไรบางอย่างออก
“คำว่า เพื่อน มีค่าสำหรับพี่เสมอ”
ปารคลี่ยิ้มบาง ๆ ระบายในสีหน้า
“ขอโทษนะคะ” ปารเอื้อมมือไปถอดแว่นสีชาของเขาออก
“อื้ม!! ค่อยเหมือนพี่ยนตร์ตอนเด็ก ๆ หน่อย พี่มองเห็นปารหรือเปล่าคะ”
“เห็นไม่ชัดนะ” ภาพเด็กสาวตรงหน้าพร่ามัวไป
อยู่ ๆ เขาก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าเธอ
“ขนาดเนี้ย! เห็นชัด” ใบหน้าของเขาห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบ
ปารรีบถอยฉากออกมาอย่างตกใจ หัวใจหลุดหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม รีบคืนแว่นให้เขาสวมไว้ตามเดิม
“ปาร! ขี้ตา! ตื่นมาไม่ได้ล้างหน้าหรือไงจ๊ะ”
“พี่ยนตร์บ้า! ล้อปารอีกแล้วนะ” แล้วรีบยกมือขึ้นจะแคะขี้ตาออก แต่ถูกชายหนุ่มยึดมือไว้
“ไม่ได้นะ! มือสกปรก จับขยะมา เดี๋ยวเชื้อโรคเข้าตาหรอก”
ยนตร์ยิ้ม “ไม่มีขี้ตาหรอก พี่ล้อเล่น”
ปารกระชากมือออกจากมือของเขา “พี่ยนตร์น่ะ แกล้งอีกแล้ว แบบเนี้ย! จะไม่ให้โกรธได้ยังไง” เธอสะบัดหน้าหนีแล้วนั่งลงทำหน้ามุ่ย
“โธ่…พี่ล้อเล่นนิดเดียว ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ พี่ยนตร์น่ารักออกนะ” ได้แกล้งเธอแล้ว เป็นอะไรที่มีความสุขสนุกจังเลย
“น่ารักตายเลยอ่ะ” ปารประชดพลางผุดลุกขึ้นยืน
เขาลุกขึ้นตามมองสาวน้อยอย่างเอ็นดู เธอเป็นเจ้าหญิงน้อย ๆ ในความรู้สึกของเขาเสมอ แล้วคว้ามือเธอวิ่งไปหาทะเลด้วยกัน
บางครั้งเขาสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง เพราะเขาเริ่มรู้สึกเหมือนเธอเป็นเงาของความรู้สึกพิเศษ เธอเป็นเหมือนสัญลักษณ์ของความสุข ที่เวลาได้อยู่ใกล้ ๆ แล้วทำให้เขายิ้มได้ เป็นคนที่เขารู้สึกแคร์ความรู้สึกของเธออย่างมากมาย เป็นคนที่เขาอยากคอยดูแล อยากคอยห่วงใย อยากคอยปกป้องเธอ เขาไม่แน่ใจตัวเองว่าเขารู้สึกกับเธอในฐานะน้องสาว หรือฐานะไหน เขาไม่รู้ว่าเรียกว่า “ความรัก” ได้ไหม เขาอาจจะรู้สึกเหงา และเหน็ดเหนื่อยกับความรักมามากแล้วก็ได้ จึงรู้สึกเหมือนเธอเป็นที่พักพิงของหัวใจอันอ่อนล้าเต็มที
อยากถามเธอเหมือนกันว่ารู้สึกอย่างไร แต่ทว่าเขากลับกลัวคำตอบ
กลัวเธอจะเปลี่ยนไป….
หากความรู้สึกของเขาและเธอไม่ตรงกัน
แต่ ณ เวลานี้ เขารู้สึกมีความสุข และพอใจกับสิ่งที่เธอมอบให้เขามาตลอดแล้ว มือของเขาที่จับมืออุ่น ๆ ของเธอเอาไว้ขณะนี้ เขาสัมผัสได้ว่า เธอจับมือของเขาเอาไว้เช่นกัน
ปารวิ่งตามเขาไปแต่โดยดี มองมือของเขาที่กระชับมือเล็ก ๆ ของเธอไว้แน่น มันเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความผูกพันมากมาย เธอยังรู้สึกดีดีกับเขามาตลอดตั้งแต่ยังเด็ก และยังไม่มีใครสามารถเข้ามาเปลี่ยนความรู้สึกนี้ของเธอได้เลย เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ผ่านมาทำให้เธอยิ่งแน่ใจ คน ๆ นี้เองที่จะคอยปกป้องและดูแลเธออย่างดีที่สุด คนที่พร้อมจะให้อภัย คนที่พร้อมจะเข้าใจ คนที่พร้อมจะยอมรับสิ่งที่เธอเป็น คนที่พร้อมจะให้โอกาศเธอเสมอ
เธอมั่นใจว่าเป็นเขา “พี่ยนตร์”
ความรู้สึกกลัว…กลัวอะไรบางอย่างเข้ามาคุมคามจิตใจ
ตอนนี้…เธอรู้แล้ว…
เธอกลัวเขาจะเปลี่ยนไป
…หากเขารู้ความจริงว่าเธอคิดกับเขาอย่างไร เขาอาจจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม ซึ่งเธอไม่แน่ใจตัวเองเลยว่าจะพร้อมที่จะรับความเปลี่ยนแปลงอย่างนั้นได้ ถึงแม้เขาเองก็รู้สึกใจตรงกันกับเธอ ก็ยังรู้สึกกลัวเขาจะเปลี่ยนไป ที่จะคอยให้การดูแลเอาใจใส่เธอมากกว่าเดิม มากกว่าที่เป็นอยู่นี้ เธอไม่รู้เหมือนกันว่า เธอจะต้องการอย่างนั้นจริงหรือ?? และหากมีวันหนึ่งที่เขาเปลี่ยนไปจากนี้ เธอจะยอมรับเขาได้ไหม เธอจะทนเขาได้ไหม หากเขาไม่เหมือนเดิม เธอไม่อยากกลายเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเอง ที่จะต้องเรียกร้องให้เขามารัก มาเอาใจ มาทำอะไรให้ อย่างที่เป็นคนรักกันหรือคนพิเศษของใจ
เพราะเท่าที่มีเขาอยู่ข้าง ๆ ขณะนี้ ก็อบอุ่นใจ เท่านี้เพียงพอสำหรับเธอแล้ว….
ไม่อยากให้เขาคอยใกล้ชิด
อยากเพียงมีมิตรอยู่ใกล้…ใกล้….
ไม่อยากให้เขาคอยเอาใจ
เพียงแค่ใส่ใจบ้างก็พอ…
เขียนครั้งแรก ต.ค.-พ.ย. 2538
ปรับปรุงใหม่ 31-10-46
ริเศรษฐ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ค. 2555, 23:45:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ก.ค. 2555, 23:45:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 1760
| << ตอนที่7 |