EE.hack รหัสมนตรา ออนไลน์
ใครจะไปคิดว่าคนเกลียดเกมอย่างจินตา จะต้องมาโดนขังอยู่ในเกมออนไลน์ แถมจะตายแหล่มิตายแหล่หรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ทั้งๆที่เธอรับปากเพื่อนว่าจะเข้ามาลองเล่นเกมแค่วันเดียวเท่านั้น ให้ตายสิ ความซวยของเธอยังไม่จบแค่นั้น เธอต้องมาติดแหง็กอยู่กับนายคีรินทร์ ผู้ชายอะไรไร้มารยาท ใจดำ ปากร้ายเป็นที่หนึ่ง ถึงเขาจะช่วยชีวิตเธอไว้ก็เถอะแต่จะให้สำนึกขอบคุณนายนี่นะเหรอ ไม่มีวันซะละ อยากรู้จริงๆจะมีผู้หญิงที่ไหนยอมคบนายเป็นแฟนกัน
ผมชื่อ คีรินทร์ ผมก็เหมือนพวกคุณหลายๆคนนะแหละ ติดเกม เล่นมันทั้งวันทั้งคืนแต่ใครจะไปคิดว่าอยู่ๆ ก็มีแฮกเกอร์ที่ไหนก็ไม่รู้เจาะระบบเข้ามาแถมยังไล่ล่าฆ่าทุกคน คุณคงจะคิดว่ามันจะเป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้สิ ผมเห็นมากับตาตัวเอง แค่จะเอาตัวเองให้รอดก็แทบรากเลือดอยู่แล้ว แล้วยังมียายเรื่องมากนั่นตามเกาะติดผมอีก
ผมชื่อ คีรินทร์ ผมก็เหมือนพวกคุณหลายๆคนนะแหละ ติดเกม เล่นมันทั้งวันทั้งคืนแต่ใครจะไปคิดว่าอยู่ๆ ก็มีแฮกเกอร์ที่ไหนก็ไม่รู้เจาะระบบเข้ามาแถมยังไล่ล่าฆ่าทุกคน คุณคงจะคิดว่ามันจะเป็นไปได้ยังไง เป็นไปได้สิ ผมเห็นมากับตาตัวเอง แค่จะเอาตัวเองให้รอดก็แทบรากเลือดอยู่แล้ว แล้วยังมียายเรื่องมากนั่นตามเกาะติดผมอีก
Tags: ไซไฟ แฟนตาซี โรมานติก คอมเมดี้ วัยรุ่น เกมออนไลน์
ตอน: บทที่6
บาเอลมั่นใจว่าดาบนี้จะต้องแทงทะลุร่างของทั้งสองคน แม้ว่าจะไม่ทันรู้จักชื่อ แค่ได้ตายภายใต้ดาบของเขาก็นับว่าเยี่ยมยอดแล้ว บาเอลแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย พุ่งดาบเข้าใส่แผ่นหลังของคีรินทร์สุดแรง แต่มันกลับไม่สัมผัสถูกอะไรเลย ข้างหน้าของบาเอลมีแต่ความว่างเปล่า ชายหนุ่มเหลียวมองดูรอบๆก็ไม่เห็นวี่แวว เหมือนกับทั้งคู่อยู่ๆก็หายตัวไป
บาเอลอดหงุดหงิดไม่ได้ ดันปล่อยให้ลูกไก่ในกำมือหลุดมือไป เขาจึงหันไปมองดูเรนอีกครั้ง แต่ก็ต้องยิ่งหงุดหงิดกว่าเดิม เพราะเรนก็หายไปเช่นกัน จะว่าพวกนี้มีทักษะเหมือนเขาก็คงไม่ใช่ ได้แต่คิดว่าใช้วิธีบางอย่างหนีไป
“ชิ น่าเบื่อชิบ” บาเอลกล่าวอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหายตัวไปเช่นกัน ทำให้ที่เหลืออยู่มีแต่ซากปรักหักพัง รวมทั้งซากศพของมนุษย์และสัตว์อสูร
จากเมืองหลวงอวารีสที่เป็นจุดเริ่มเกม และโดนถล่มไปเรียบร้อย มาทางทิศตะวันตกเฉียงใต้เกือบสามร้อยกิโลเมตร มีทะเลทรายกว้างสุดลูกหูลูกตา มีเมืองเล็กๆตั้งอยู่กลางทะเลทราย ล้อมรอบโอเอซิสเอาไว้ ดูโดดเด่นและสวยงาม น้ำทะเลสีฟ้า สีเขียวจากต้นไม้ใบหญ้า ดูตัดกับทะเลทรายอย่างชัดเจน
ผลัก!
เสียงกระแทกพื้นทราย จนฝุ่นทรายกระจายออก วงแหวนสีฟ้าจางหายไป พร้อมกับฝุ่นทรายที่จางลง จินตานอนหงายอยู่บนพื้น เธอคล้ายตกอยู่ในความฝัน มองเห็นเทพบุตรจากสรวงสวรรค์ ดวงตาสีดำนวล สะท้อนแสงสีทองจากพื้นทราย ใบหน้าหล่อเหลาและดวงตาที่ดูรับกับจมูกโด่งเป็นสัน ผิวขาวเนียนไร้ตำหนิ จินตารู้สึกตัวลอยอยู่ในอากาศ ถูกดวงตาสีดำคู่นั้นดึงดูดเอาไว้
เพี้ยะ! เพี้ยะ!
“คุณ! มีสติหน่อย” คีรินทร์ตบหน้าจินตาเบาๆเรียก ขณะคร่อมอยู่บนตัวหญิงสาว
จินตารู้สึกเจ็บเล็กน้อยที่ใบหน้า ทำให้เธอได้สติ
“นายจะบ้าเหรอ” จินตาโวยวาย ผลักอกชายหนุ่มให้พ้นจากท่าคร่อมของเขา พร้อมกับพลิกร่างตัวเองขึ้น จินตารู้สึกหน้าร้อนวูบ ในหัวยังรู้สึกเบลอ มึนงงเล็กน้อย เจ็บจี๊ดที่ศีรษะด้านหลัง
“แล้วนี่นายลวนลามฉันรึไง”
“อ้าว ก็ผมนึกว่าคุณช็อก” คีรินทร์งงกับท่าทีของอีกฝ่าย “ทำดีไม่พอ ยังโดนด่าอีกตู”
“ก็ใครใช้ให้นาย…” หญิงสาวคิดหาข้ออ้าง “ไม่ยอมรีบลุกกันเล่า” จินตาพูดโดยเลี่ยงสบตากับอีกฝ่าย ยิ่งคิดถึงสิ่งที่เธอคิดตอนกำลังเบลอเมื่อกี้ ยิ่งทำให้หญิงสาวหน้าร้อนจัด
แล้วจินตาก็พบว่าตอนนี้เธออยู่ในทะเลทรายกว้างสุดสายตา และยังมองเห็นเมืองที่อยู่ไม่ห่างไกล
“ที่นี่ที่ไหนเนี่ย” จินตาถามขึ้น
“เมืองคาโนพัส[Canopus]” คีรินทร์ช่วยตอบให้ “เมืองแห่งทะเลทราย”
“แล้วเรามาที่นี่ได้ยังไง” จินตาสับสนกับภาพตรงหน้า เธอจำได้ว่าครั้งสุดท้ายเธอเกือบถูกแทงตาย
“คุณนี่ ไม่รู้อะไรเลยจริงๆใช่ไหม พวกเราก็วาร์ปมานะสิ” คีรินทร์ชูไอเทมขนนกให้จินตาดู ซึ่งหญิงสาวทำหน้างง ว่าเขาให้เธอดูอะไร ก่อนหน้านี้มันเป็นขนนกสีขาวสลับทอง แต่ตอนนี้เหลือแต่ก้าน ขนนกหายไปหมด คีรินทร์ทำหน้าเบื่อๆ ก่อนจะอธิบายให้รู้ว่ามันเป็นอะไร
ไอเทมขนนกแห่งเฮอร์มีส ใช้เพื่อวาร์ปจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งได้ในชั่วพริบตา แต่มันก็มีข้อด้อยตรงที่ต้องใช้เวลาชั่วระยะหนึ่งถึงจะวาร์ปได้ และไปได้เฉพาะสถานที่ที่ผู้ใช้เคยไปเท่านั้น สามารถใช้ในขณะต่อสู้ได้ ทำให้มันมีราคาสูงและหายากอย่างยิ่ง คีรินทร์ตัดสินใจใช้มันตั้งแต่บาเอลโผล่มาด้านหลังพวกเขา ทำให้เขาไม่ปล่อยมือจากจินตาและไม่เคลื่อนที่ออกจากตำแหน่งเดิมเกินสามเมตร
“แต่ก็หวาดเสียวทีเดียว ผมนึกว่าเราจะตายซะแล้ว” คีรินทร์พูด ก่อนจะลุกจากท่านั่ง และปัดฝุ่นทรายออก
จินตาจ้องไปที่หน้าของชายหนุ่มอีกครั้ง พร้อมกับขมวดคิ้ว
“ฉันจำนายได้แล้ว เคยเจอนายที่นอกเมือง ตอนนั้นนายแกล้งฉัน” จินตาชี้ไปที่ชายหนุ่มอย่างคาดโทษ
“อ้อเหรอ ผมเข้าใจว่าคุณอยู่ผิดที่ผิดทางเองตะหาก” คีรินทร์ตอบแบบยิ้มกวนๆ
“อะไรนะ!! อย่าคิดว่าช่วยฉันไว้แล้วจะลืมเรื่องนี้นะ รับรองฉันเอาคืนนายแน่”
“โอย!! กลัวจังเลยคร้าบ!!” ชายหนุ่มยังยิ้มกวนๆเหมือนเดิม และเดินออกไปโดยไม่ใส่ใจจินตาที่กำลังโกรธ แถมยังด่ามาอีกหลายคำ
คีรินทร์มุ่งหน้าไปยังเมืองที่อยู่ไม่ไกลข้างหน้า จินตาเดินตามมาทางด้านหลัง ตอนนี้เธอรู้สึกอึดอัดเป็นกังวลอย่างมาก
(ไม่รู้ว่าพีชจะเป็นยังไงบ้าง) จินตาคิด
“นี่! แล้วนายคิดว่าคนพวกนั้นจะตายจริงๆไหม” จินตาถามขึ้น
คีรินทร์หยุดฝีเท้าลง พร้อมกันหันมา
“ผมชื่อคีรินทร์ แล้วคุณละ” คีรินทร์พูดขึ้นอย่างนึกได้ว่ายังไม่รู้จักอีกฝ่าย
“ฉันจินตา”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ก่อนจะตอบคำถามของจินตา
“ผมคิดว่าพวกเขาตายจริงนะ”
“มันเป็นไปได้ยังไงละ ก็ในนี้มันเกมไม่ใช่เหรอ”
ชายหนุ่มได้ยินแบบนั้น เลยเอาฝักดาบฟาดที่สะโพกของหญิงสาว
“โอ้ย!!” จินตาสะดุ้ง
“เจ็บใช่ไหมละ” ชายหนุ่มบอก
“ก็ใช่นะสิ นายทำบ้าอะไรของนาย มันก็ต้องเจ็บอยู่แล้วแหละ” จินตาเอามือลูบสะโพกป้อยๆ พร้อมส่งสายอาฆาตมาดร้ายไปที่ชายหนุ่ม
(หนอย นี่คิดจะแกล้งกันใช่ไหม อย่าคิดนะว่าฉันจะลืมที่นายเคยทำไว้นะ ขอจดเอาไว้ก่อนเหอะ รับรองเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกแน่ๆ) จินตาคิดอย่างอาฆาตมาดร้าย
“ในเกมนะ คุณไม่ควรจะรู้สึกเจ็บหรอก” คีรินทร์พูดขึ้น
จินตานึกขึ้นได้ว่าตอนเริ่มเล่นเกม เธอสามารถสัมผัสผิววัตถุ รู้สึกอุ่นหรือเย็น รู้สึกชา เธอไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลย
“จริงด้วย ตอนแรกยังไม่เห็นจะเจ็บเลย”
“มันแน่นอนอยู่แล้ว ถ้าคุณรู้สึกเจ็บเวลาเล่นเกม แล้วใครเขาจะเล่นกันละ มีหวังบริษัทโดนฟ้องจนล้มละลายพอดี” คีรินทร์ส่ายหัว ทำท่าเหมือนกับว่าเรื่องง่ายๆแค่นี้ใครๆก็รู้ จินตากัดริมฝีปากรู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางของชายหนุ่ม
(นายนี่หน้าตาก็ดีหรอก แต่นิสัยแย่สุดๆ) จินตาคิด
“แล้วเขาทำให้เราเจ็บได้ยังไงละ” จินตาถามขึ้นอีก
“อืม..” ชายหนุ่มทำท่าคิด “ผมเคยได้ยินข่าวลือมานะว่า เกมนี้ถูกซื้อมาจากงานวิจัย แล้วเอามาดัดแปลงให้เป็นเกม ได้ข่าวว่าช่วงแรกเพื่อความสมจริง เขาทำให้ผู้เล่นรู้สึกถึงความเจ็บปวดด้วย แต่หลังจากนั้นคงโดนยกเลิกไป”
“โดนยกเลิกไป” จินตาขมวดคิ้ว ยังรู้สึกเจ็บที่สะโพก จนต้องเอามือลูบ
“งงละสิว่า ถ้ายกเลิกไปแล้ว ทำไมตอนนี้ยังเจ็บอยู่” คีริทร์ถามขึ้น
จินตาพยักหน้ารับ
“ก็คงเพราะระบบนี้ยังไม่ได้โดนเอาออก พอมีคนเจาะระบบเข้ามา เขาก็แค่เปิดใช้มันอีกครั้ง”
จินตาเคยได้ยินเรื่องแฮกเกอร์มาบ้าง แต่ก็ไม่รู้ว่าพวกนี้ทำอะไร เพิ่งจะได้เจอกับตัวเองก็คราวนี้
“แล้วทำให้คนตายได้ยังไงละ ก็แค่เจ็บไม่ใช่เหรอ” จินตายังไม่หมดความสงสัย
“คุณรู้ไหมว่าความเจ็บปวดของคนเรา เกิดจากกระแสไฟฟ้า ที่วิ่งไปตามเส้นประสาทจนถึงสมอง” คีรินทร์เอามือชี้ไปที่หัวของเขา “การจำลองความเจ็บปวด ก็คือสร้างกระแสไฟฟ้าแบบเดียวกัน ส่งไปที่สมอง”
คีรินทร์จองมองหญิงสาว เอานิ้วจิ้มไปที่หน้าผากของเธอ จนจินตาหงายหน้าไปด้านหลัง
“และถ้ากระแสไฟฟ้านั้นมากเกินไป สมองของเราก็จะโดนกระแสไฟเผา หรือตายเพราะความเจ็บปวดที่มากเกิน”
จินตาเอามือลูบหน้าผาก รู้สึกหนาวเยือก อดสยองไม่ได้ว่า ถ้าต้องมาตายเพราะสมองโดนเผา หรือเจ็บปวดทุกทรมานจนตาย เธอก็ไม่อยากจะเลือกซักอย่าง ทำให้เธอยิ่งรู้สึกเป็นห่วงพีชมากกขึ้นไปอีก
“แล้วแบบนี้เพื่อนฉันจะเป็นยังไง” จินตากระสับกระส่าย “เราต้องกลับไปช่วยเพื่อนของฉันนะ”
คีรินทร์คิ้วขมวด เขาไม่อยากจะเชื่อว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ประเมินสถานการณ์ตรงหน้าเลย
“ขอโทษนะ ถ้าจะให้ผมกลับไปตายละก็ ผมขอบาย”
คีรินทร์ยกมือโบก พร้อมกับเดินไปทางเมืองต่อ
“นี่! เดี๋ยวสิ ถ้าคุณไม่ช่วย แล้วฉันจะทำยังไงละ” จินตาอ้อนวอน
คีรินทร์ถอนหายใจ “ผมยังไม่อยากเสี่ยงเกินความจำเป็น มีอย่างอื่นที่สำคัญกว่าต้องทำ”
“นายคิดจะหนีไปคนเดียวนะสิ คนขี้ขลาด!!” จินตาตะโกนด่า
“แล้วแต่คุณจะคิด” คีรินทร์ยักไหล่นิดนึง ก่อนจะเดินต่อโดยไม่หันกลับไปอีก
“เออ ไปเลย จะไปตายที่ไหนก็ไป!!” จินตาตะโกนไล่หลังมา “ฉันไปช่วยเพื่อนเองก็ได้ ไม่ง้อหรอก”
หลังจากตะโกน เธอก็วิ่งไปคนละทางกับคีรินทร์ เธอตั้งใจไว้ว่า (ฉันจะหาทางไปเอง ไม่อยากจะไปง้อคนขี้ขลาด)
คีรินทร์เดินมาได้สักพัก ก็เหลียวกลับไปมอง ไม่เห็นจินตาเดินตามมา เขาเลยเดินต่อไปอย่างไม่สนใจ
“กรี๊ด!! ช่วยด้วย!!”
เสียงจินตาลอยมากระทบหูเขา คีรินทร์แหงนหน้ามองฟ้า เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่นิดนึง แล้วต้องถอนหายใจ
“เฮ้อ...ให้มันได้อย่างนี้สิ” ชายหนุ่มวิ่งตามทิศทางที่เสียงของจินตาลอยมา ภาพตรงหน้าทำให้เขาชะงัก
เขาเห็นปลาหมึกทะเลทรายตัวใหญ่ กำลังใช้หนวดของมันมัดพันแขนขาของจินตา ปลาหมึกทะเลทรายระดับหนึ่งดาว ถึงแม้จะตัวใหญ่ แต่มันจะไม่ทำร้ายคน นอกจากจับคนกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นทราย เพื่อความสนุก ตอนนี้กำลังจับจินตากลิ้งหลุนๆบนพื้นทราย
“กรี๊ด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” ปลาหมึกทะเลทรายเริ่มเอาหนวดของมันจี้เอวหญิงสาว
แต่เหมือนเจ้าปลาหมึกมันจะไม่หยุดแค่นั้น หนวดของมันเริ่มซุกซน มุดเข้าไปในเสื้อของหญิงสาว
“อ๊า” หญิงสาวเผลอครางกระเส่าออกมา
“กรี๊ด!! ปลาหมึกบ้า แกกำลังล้วงอะไรนะ กรี๊ด!! กรี๊ด!!” จินตาร้องลั่น น้ำตาเอ่อ พยายามดิ้นรนหนักกว่าเดิม เมื่อปลาหมึกเริ่มเอาหนวดล้วงเข้าไปในเสื้อของเธอลึกมากขึ้น ชายหนุ่มไม่รู้จะขำหรือสมเพชดี
คีรินทร์หัวเราะออกมา พร้อมกับเดินเข้าไป ใช้ดาบฟันหนวดที่รัดหญิงสาวเอาไว้ พอโดนฟัดหนวดขาด ปลาหมึกทะเลทรายก็รีบมุดลงทรายหนีไป
จินตารีบดึกหนวดของมันโยนทิ้งทันที ออกแววขยะแขยงเล็กน้อย
“คุณคร้าบบบ... เจอปลาหมึกทะเลทราย คุณยังอนาถขนาดนี้” คีรินทร์ส่ายหัว
“ผมว่าคุณอย่าไปช่วยเพื่อนเลย ออกจากเกมนี้ไปเถอะ เดี๋ยวผมพาคุณไปส่ง” คีรินทร์บอกด้วยความหวังดี พร้อมกับยื่นมือให้ แต่จินตายังคงนิ่ง ไม่ลุกขึ้น ในใจของเธอคิดถึงเพื่อนรัก ที่ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย
พีชเป็นเพื่อนรักของจินตาตั้งแต่สมัยยังเรียนชั้นประถม ไม่ว่าจะทุกข์ สุข เศร้า ก็อยู่เคียงข้างกัน ให้กำลังใจกัน เรียนด้วยกัน เล่นด้วยกันเสมอๆ อย่างตอนที่จินตาอกหักจากกฤษณ์ ก็ได้พีชช่วยเป็นเพื่อนคอยปลอบโยนและให้กำลังใจ ทำให้หญิงสาวผ่านช่วงเลวร้ายในชีวิตมาได้
ถ้าพีชกำลังลำบาก จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ จินตาเองก็ไม่ลังเลเลยที่จะช่วยเพื่อนของเธอ ต่อให้เป็นการเสี่ยงที่ต้องแลกมาด้วยชีวิตของเธอเองก็ตาม
แต่ตอนนี้หญิงสาวก็เริ่มรู้ตัวว่า ตัวเองไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเกมนี้เลย แต่เธอก็ห่วงเพื่อนสาวอย่างมาก ทำยังไงดี เหมือนเธอสิ้นหนทางจริงๆ
น้ำตาที่เมื่อกี้เอ่อขึ้นมา ยิ่งไหลออกมาบนแก้มขาวนวล มือที่กำเอาไว้สั่นไม่หยุด จินตายังนั่งอยู่ ไม่มีแรงลุกขึ้น น้ำตาเจ้ากรรมหยดลงบนหลังมือของหญิงสาว
“ฉันเป็นห่วงพีชจริงๆ” เสียงของหญิงสาวเพี้ยนไป เพราะเธอสะอื้นไปด้วย จินตาเอื้อมมือมาจับมือชายหนุ่มเอาไว้
“ได้โปรด” จินตามองมาที่คีริทนร์ ดวงตาสุกใส ที่เอ่อไปด้วยน้ำตา จ้องมองชายหนุ่มอย่างอ้อนวอน “ช่วยเพื่อนของฉันด้วย”
คีรินทร์เห็นแบบนั้น รู้สึกเหมือนมีใครมากระตุกใจเขา เขาก็ต้องเงยหน้า คิดหนักอีกรอบ
“เฮ้อ... ผมต้องบ้าแน่ๆ” ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงหน้าจินตา จ้องเข้าไปที่ดวงตาคู่งามนั้น กำมือหญิงสาวเอาไว้แน่น
คีรินทร์ไม่เคยคิดเลยว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล
“ตกลง ผมจะช่วยคุณ”
บาเอลอดหงุดหงิดไม่ได้ ดันปล่อยให้ลูกไก่ในกำมือหลุดมือไป เขาจึงหันไปมองดูเรนอีกครั้ง แต่ก็ต้องยิ่งหงุดหงิดกว่าเดิม เพราะเรนก็หายไปเช่นกัน จะว่าพวกนี้มีทักษะเหมือนเขาก็คงไม่ใช่ ได้แต่คิดว่าใช้วิธีบางอย่างหนีไป
“ชิ น่าเบื่อชิบ” บาเอลกล่าวอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหายตัวไปเช่นกัน ทำให้ที่เหลืออยู่มีแต่ซากปรักหักพัง รวมทั้งซากศพของมนุษย์และสัตว์อสูร
จากเมืองหลวงอวารีสที่เป็นจุดเริ่มเกม และโดนถล่มไปเรียบร้อย มาทางทิศตะวันตกเฉียงใต้เกือบสามร้อยกิโลเมตร มีทะเลทรายกว้างสุดลูกหูลูกตา มีเมืองเล็กๆตั้งอยู่กลางทะเลทราย ล้อมรอบโอเอซิสเอาไว้ ดูโดดเด่นและสวยงาม น้ำทะเลสีฟ้า สีเขียวจากต้นไม้ใบหญ้า ดูตัดกับทะเลทรายอย่างชัดเจน
ผลัก!
เสียงกระแทกพื้นทราย จนฝุ่นทรายกระจายออก วงแหวนสีฟ้าจางหายไป พร้อมกับฝุ่นทรายที่จางลง จินตานอนหงายอยู่บนพื้น เธอคล้ายตกอยู่ในความฝัน มองเห็นเทพบุตรจากสรวงสวรรค์ ดวงตาสีดำนวล สะท้อนแสงสีทองจากพื้นทราย ใบหน้าหล่อเหลาและดวงตาที่ดูรับกับจมูกโด่งเป็นสัน ผิวขาวเนียนไร้ตำหนิ จินตารู้สึกตัวลอยอยู่ในอากาศ ถูกดวงตาสีดำคู่นั้นดึงดูดเอาไว้
เพี้ยะ! เพี้ยะ!
“คุณ! มีสติหน่อย” คีรินทร์ตบหน้าจินตาเบาๆเรียก ขณะคร่อมอยู่บนตัวหญิงสาว
จินตารู้สึกเจ็บเล็กน้อยที่ใบหน้า ทำให้เธอได้สติ
“นายจะบ้าเหรอ” จินตาโวยวาย ผลักอกชายหนุ่มให้พ้นจากท่าคร่อมของเขา พร้อมกับพลิกร่างตัวเองขึ้น จินตารู้สึกหน้าร้อนวูบ ในหัวยังรู้สึกเบลอ มึนงงเล็กน้อย เจ็บจี๊ดที่ศีรษะด้านหลัง
“แล้วนี่นายลวนลามฉันรึไง”
“อ้าว ก็ผมนึกว่าคุณช็อก” คีรินทร์งงกับท่าทีของอีกฝ่าย “ทำดีไม่พอ ยังโดนด่าอีกตู”
“ก็ใครใช้ให้นาย…” หญิงสาวคิดหาข้ออ้าง “ไม่ยอมรีบลุกกันเล่า” จินตาพูดโดยเลี่ยงสบตากับอีกฝ่าย ยิ่งคิดถึงสิ่งที่เธอคิดตอนกำลังเบลอเมื่อกี้ ยิ่งทำให้หญิงสาวหน้าร้อนจัด
แล้วจินตาก็พบว่าตอนนี้เธออยู่ในทะเลทรายกว้างสุดสายตา และยังมองเห็นเมืองที่อยู่ไม่ห่างไกล
“ที่นี่ที่ไหนเนี่ย” จินตาถามขึ้น
“เมืองคาโนพัส[Canopus]” คีรินทร์ช่วยตอบให้ “เมืองแห่งทะเลทราย”
“แล้วเรามาที่นี่ได้ยังไง” จินตาสับสนกับภาพตรงหน้า เธอจำได้ว่าครั้งสุดท้ายเธอเกือบถูกแทงตาย
“คุณนี่ ไม่รู้อะไรเลยจริงๆใช่ไหม พวกเราก็วาร์ปมานะสิ” คีรินทร์ชูไอเทมขนนกให้จินตาดู ซึ่งหญิงสาวทำหน้างง ว่าเขาให้เธอดูอะไร ก่อนหน้านี้มันเป็นขนนกสีขาวสลับทอง แต่ตอนนี้เหลือแต่ก้าน ขนนกหายไปหมด คีรินทร์ทำหน้าเบื่อๆ ก่อนจะอธิบายให้รู้ว่ามันเป็นอะไร
ไอเทมขนนกแห่งเฮอร์มีส ใช้เพื่อวาร์ปจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งได้ในชั่วพริบตา แต่มันก็มีข้อด้อยตรงที่ต้องใช้เวลาชั่วระยะหนึ่งถึงจะวาร์ปได้ และไปได้เฉพาะสถานที่ที่ผู้ใช้เคยไปเท่านั้น สามารถใช้ในขณะต่อสู้ได้ ทำให้มันมีราคาสูงและหายากอย่างยิ่ง คีรินทร์ตัดสินใจใช้มันตั้งแต่บาเอลโผล่มาด้านหลังพวกเขา ทำให้เขาไม่ปล่อยมือจากจินตาและไม่เคลื่อนที่ออกจากตำแหน่งเดิมเกินสามเมตร
“แต่ก็หวาดเสียวทีเดียว ผมนึกว่าเราจะตายซะแล้ว” คีรินทร์พูด ก่อนจะลุกจากท่านั่ง และปัดฝุ่นทรายออก
จินตาจ้องไปที่หน้าของชายหนุ่มอีกครั้ง พร้อมกับขมวดคิ้ว
“ฉันจำนายได้แล้ว เคยเจอนายที่นอกเมือง ตอนนั้นนายแกล้งฉัน” จินตาชี้ไปที่ชายหนุ่มอย่างคาดโทษ
“อ้อเหรอ ผมเข้าใจว่าคุณอยู่ผิดที่ผิดทางเองตะหาก” คีรินทร์ตอบแบบยิ้มกวนๆ
“อะไรนะ!! อย่าคิดว่าช่วยฉันไว้แล้วจะลืมเรื่องนี้นะ รับรองฉันเอาคืนนายแน่”
“โอย!! กลัวจังเลยคร้าบ!!” ชายหนุ่มยังยิ้มกวนๆเหมือนเดิม และเดินออกไปโดยไม่ใส่ใจจินตาที่กำลังโกรธ แถมยังด่ามาอีกหลายคำ
คีรินทร์มุ่งหน้าไปยังเมืองที่อยู่ไม่ไกลข้างหน้า จินตาเดินตามมาทางด้านหลัง ตอนนี้เธอรู้สึกอึดอัดเป็นกังวลอย่างมาก
(ไม่รู้ว่าพีชจะเป็นยังไงบ้าง) จินตาคิด
“นี่! แล้วนายคิดว่าคนพวกนั้นจะตายจริงๆไหม” จินตาถามขึ้น
คีรินทร์หยุดฝีเท้าลง พร้อมกันหันมา
“ผมชื่อคีรินทร์ แล้วคุณละ” คีรินทร์พูดขึ้นอย่างนึกได้ว่ายังไม่รู้จักอีกฝ่าย
“ฉันจินตา”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ก่อนจะตอบคำถามของจินตา
“ผมคิดว่าพวกเขาตายจริงนะ”
“มันเป็นไปได้ยังไงละ ก็ในนี้มันเกมไม่ใช่เหรอ”
ชายหนุ่มได้ยินแบบนั้น เลยเอาฝักดาบฟาดที่สะโพกของหญิงสาว
“โอ้ย!!” จินตาสะดุ้ง
“เจ็บใช่ไหมละ” ชายหนุ่มบอก
“ก็ใช่นะสิ นายทำบ้าอะไรของนาย มันก็ต้องเจ็บอยู่แล้วแหละ” จินตาเอามือลูบสะโพกป้อยๆ พร้อมส่งสายอาฆาตมาดร้ายไปที่ชายหนุ่ม
(หนอย นี่คิดจะแกล้งกันใช่ไหม อย่าคิดนะว่าฉันจะลืมที่นายเคยทำไว้นะ ขอจดเอาไว้ก่อนเหอะ รับรองเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกแน่ๆ) จินตาคิดอย่างอาฆาตมาดร้าย
“ในเกมนะ คุณไม่ควรจะรู้สึกเจ็บหรอก” คีรินทร์พูดขึ้น
จินตานึกขึ้นได้ว่าตอนเริ่มเล่นเกม เธอสามารถสัมผัสผิววัตถุ รู้สึกอุ่นหรือเย็น รู้สึกชา เธอไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลย
“จริงด้วย ตอนแรกยังไม่เห็นจะเจ็บเลย”
“มันแน่นอนอยู่แล้ว ถ้าคุณรู้สึกเจ็บเวลาเล่นเกม แล้วใครเขาจะเล่นกันละ มีหวังบริษัทโดนฟ้องจนล้มละลายพอดี” คีรินทร์ส่ายหัว ทำท่าเหมือนกับว่าเรื่องง่ายๆแค่นี้ใครๆก็รู้ จินตากัดริมฝีปากรู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางของชายหนุ่ม
(นายนี่หน้าตาก็ดีหรอก แต่นิสัยแย่สุดๆ) จินตาคิด
“แล้วเขาทำให้เราเจ็บได้ยังไงละ” จินตาถามขึ้นอีก
“อืม..” ชายหนุ่มทำท่าคิด “ผมเคยได้ยินข่าวลือมานะว่า เกมนี้ถูกซื้อมาจากงานวิจัย แล้วเอามาดัดแปลงให้เป็นเกม ได้ข่าวว่าช่วงแรกเพื่อความสมจริง เขาทำให้ผู้เล่นรู้สึกถึงความเจ็บปวดด้วย แต่หลังจากนั้นคงโดนยกเลิกไป”
“โดนยกเลิกไป” จินตาขมวดคิ้ว ยังรู้สึกเจ็บที่สะโพก จนต้องเอามือลูบ
“งงละสิว่า ถ้ายกเลิกไปแล้ว ทำไมตอนนี้ยังเจ็บอยู่” คีริทร์ถามขึ้น
จินตาพยักหน้ารับ
“ก็คงเพราะระบบนี้ยังไม่ได้โดนเอาออก พอมีคนเจาะระบบเข้ามา เขาก็แค่เปิดใช้มันอีกครั้ง”
จินตาเคยได้ยินเรื่องแฮกเกอร์มาบ้าง แต่ก็ไม่รู้ว่าพวกนี้ทำอะไร เพิ่งจะได้เจอกับตัวเองก็คราวนี้
“แล้วทำให้คนตายได้ยังไงละ ก็แค่เจ็บไม่ใช่เหรอ” จินตายังไม่หมดความสงสัย
“คุณรู้ไหมว่าความเจ็บปวดของคนเรา เกิดจากกระแสไฟฟ้า ที่วิ่งไปตามเส้นประสาทจนถึงสมอง” คีรินทร์เอามือชี้ไปที่หัวของเขา “การจำลองความเจ็บปวด ก็คือสร้างกระแสไฟฟ้าแบบเดียวกัน ส่งไปที่สมอง”
คีรินทร์จองมองหญิงสาว เอานิ้วจิ้มไปที่หน้าผากของเธอ จนจินตาหงายหน้าไปด้านหลัง
“และถ้ากระแสไฟฟ้านั้นมากเกินไป สมองของเราก็จะโดนกระแสไฟเผา หรือตายเพราะความเจ็บปวดที่มากเกิน”
จินตาเอามือลูบหน้าผาก รู้สึกหนาวเยือก อดสยองไม่ได้ว่า ถ้าต้องมาตายเพราะสมองโดนเผา หรือเจ็บปวดทุกทรมานจนตาย เธอก็ไม่อยากจะเลือกซักอย่าง ทำให้เธอยิ่งรู้สึกเป็นห่วงพีชมากกขึ้นไปอีก
“แล้วแบบนี้เพื่อนฉันจะเป็นยังไง” จินตากระสับกระส่าย “เราต้องกลับไปช่วยเพื่อนของฉันนะ”
คีรินทร์คิ้วขมวด เขาไม่อยากจะเชื่อว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ประเมินสถานการณ์ตรงหน้าเลย
“ขอโทษนะ ถ้าจะให้ผมกลับไปตายละก็ ผมขอบาย”
คีรินทร์ยกมือโบก พร้อมกับเดินไปทางเมืองต่อ
“นี่! เดี๋ยวสิ ถ้าคุณไม่ช่วย แล้วฉันจะทำยังไงละ” จินตาอ้อนวอน
คีรินทร์ถอนหายใจ “ผมยังไม่อยากเสี่ยงเกินความจำเป็น มีอย่างอื่นที่สำคัญกว่าต้องทำ”
“นายคิดจะหนีไปคนเดียวนะสิ คนขี้ขลาด!!” จินตาตะโกนด่า
“แล้วแต่คุณจะคิด” คีรินทร์ยักไหล่นิดนึง ก่อนจะเดินต่อโดยไม่หันกลับไปอีก
“เออ ไปเลย จะไปตายที่ไหนก็ไป!!” จินตาตะโกนไล่หลังมา “ฉันไปช่วยเพื่อนเองก็ได้ ไม่ง้อหรอก”
หลังจากตะโกน เธอก็วิ่งไปคนละทางกับคีรินทร์ เธอตั้งใจไว้ว่า (ฉันจะหาทางไปเอง ไม่อยากจะไปง้อคนขี้ขลาด)
คีรินทร์เดินมาได้สักพัก ก็เหลียวกลับไปมอง ไม่เห็นจินตาเดินตามมา เขาเลยเดินต่อไปอย่างไม่สนใจ
“กรี๊ด!! ช่วยด้วย!!”
เสียงจินตาลอยมากระทบหูเขา คีรินทร์แหงนหน้ามองฟ้า เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่นิดนึง แล้วต้องถอนหายใจ
“เฮ้อ...ให้มันได้อย่างนี้สิ” ชายหนุ่มวิ่งตามทิศทางที่เสียงของจินตาลอยมา ภาพตรงหน้าทำให้เขาชะงัก
เขาเห็นปลาหมึกทะเลทรายตัวใหญ่ กำลังใช้หนวดของมันมัดพันแขนขาของจินตา ปลาหมึกทะเลทรายระดับหนึ่งดาว ถึงแม้จะตัวใหญ่ แต่มันจะไม่ทำร้ายคน นอกจากจับคนกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นทราย เพื่อความสนุก ตอนนี้กำลังจับจินตากลิ้งหลุนๆบนพื้นทราย
“กรี๊ด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” ปลาหมึกทะเลทรายเริ่มเอาหนวดของมันจี้เอวหญิงสาว
แต่เหมือนเจ้าปลาหมึกมันจะไม่หยุดแค่นั้น หนวดของมันเริ่มซุกซน มุดเข้าไปในเสื้อของหญิงสาว
“อ๊า” หญิงสาวเผลอครางกระเส่าออกมา
“กรี๊ด!! ปลาหมึกบ้า แกกำลังล้วงอะไรนะ กรี๊ด!! กรี๊ด!!” จินตาร้องลั่น น้ำตาเอ่อ พยายามดิ้นรนหนักกว่าเดิม เมื่อปลาหมึกเริ่มเอาหนวดล้วงเข้าไปในเสื้อของเธอลึกมากขึ้น ชายหนุ่มไม่รู้จะขำหรือสมเพชดี
คีรินทร์หัวเราะออกมา พร้อมกับเดินเข้าไป ใช้ดาบฟันหนวดที่รัดหญิงสาวเอาไว้ พอโดนฟัดหนวดขาด ปลาหมึกทะเลทรายก็รีบมุดลงทรายหนีไป
จินตารีบดึกหนวดของมันโยนทิ้งทันที ออกแววขยะแขยงเล็กน้อย
“คุณคร้าบบบ... เจอปลาหมึกทะเลทราย คุณยังอนาถขนาดนี้” คีรินทร์ส่ายหัว
“ผมว่าคุณอย่าไปช่วยเพื่อนเลย ออกจากเกมนี้ไปเถอะ เดี๋ยวผมพาคุณไปส่ง” คีรินทร์บอกด้วยความหวังดี พร้อมกับยื่นมือให้ แต่จินตายังคงนิ่ง ไม่ลุกขึ้น ในใจของเธอคิดถึงเพื่อนรัก ที่ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย
พีชเป็นเพื่อนรักของจินตาตั้งแต่สมัยยังเรียนชั้นประถม ไม่ว่าจะทุกข์ สุข เศร้า ก็อยู่เคียงข้างกัน ให้กำลังใจกัน เรียนด้วยกัน เล่นด้วยกันเสมอๆ อย่างตอนที่จินตาอกหักจากกฤษณ์ ก็ได้พีชช่วยเป็นเพื่อนคอยปลอบโยนและให้กำลังใจ ทำให้หญิงสาวผ่านช่วงเลวร้ายในชีวิตมาได้
ถ้าพีชกำลังลำบาก จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ จินตาเองก็ไม่ลังเลเลยที่จะช่วยเพื่อนของเธอ ต่อให้เป็นการเสี่ยงที่ต้องแลกมาด้วยชีวิตของเธอเองก็ตาม
แต่ตอนนี้หญิงสาวก็เริ่มรู้ตัวว่า ตัวเองไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเกมนี้เลย แต่เธอก็ห่วงเพื่อนสาวอย่างมาก ทำยังไงดี เหมือนเธอสิ้นหนทางจริงๆ
น้ำตาที่เมื่อกี้เอ่อขึ้นมา ยิ่งไหลออกมาบนแก้มขาวนวล มือที่กำเอาไว้สั่นไม่หยุด จินตายังนั่งอยู่ ไม่มีแรงลุกขึ้น น้ำตาเจ้ากรรมหยดลงบนหลังมือของหญิงสาว
“ฉันเป็นห่วงพีชจริงๆ” เสียงของหญิงสาวเพี้ยนไป เพราะเธอสะอื้นไปด้วย จินตาเอื้อมมือมาจับมือชายหนุ่มเอาไว้
“ได้โปรด” จินตามองมาที่คีริทนร์ ดวงตาสุกใส ที่เอ่อไปด้วยน้ำตา จ้องมองชายหนุ่มอย่างอ้อนวอน “ช่วยเพื่อนของฉันด้วย”
คีรินทร์เห็นแบบนั้น รู้สึกเหมือนมีใครมากระตุกใจเขา เขาก็ต้องเงยหน้า คิดหนักอีกรอบ
“เฮ้อ... ผมต้องบ้าแน่ๆ” ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงหน้าจินตา จ้องเข้าไปที่ดวงตาคู่งามนั้น กำมือหญิงสาวเอาไว้แน่น
คีรินทร์ไม่เคยคิดเลยว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล
“ตกลง ผมจะช่วยคุณ”
PLY เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ก.ค. 2555, 11:30:46 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ก.ค. 2555, 11:30:46 น.
จำนวนการเข้าชม : 1168
| << บทที่ 5 |
สิรินดา 2 พ.ย. 2555, 10:13:00 น.
แวะมาเจอมซะงั้น เงียบไปเลยน้อง
แวะมาเจอมซะงั้น เงียบไปเลยน้อง