หนาวไฟพิศวาส
การพูดเล่นโดยไม่คิดถึงใจคนฟัง นำมาซึ่งความปวดร้าวสุดชีวิตให้กับชายสองคน คนที่ต้องสูญเสียคนรักไปตลอดการ ภูชิสะต้องการดับไฟแค้นของตัวเองด้วยการสั่งสอนให้มีนาได้รู้รสของความเจ็บปวด เขาต้องการเห็นหญิงคนนี้ตายตกตามไปกับน้องชายของเขา หากว่า มีนากลับต้องการทวงแค้นนั้นคืน หากว่า เธอกลับได้รับรู้ว่าทำไมภูชิสะจึงทำอย่างนั้นแม้เปลวไฟยังให้ความร้อนไม่ได้นอกจากยิ่งใกล้ ยิ่งหนาวนัก
Tags: แค้น แสน แค้น
ตอน: มือที่สาม
มีนาเดินออกมาจากห้อง เป็นช่วงเดียวกันกลับที่ปรียาหิ้วกระเป๋าออกมาจากห้องเช่นเดียวกัน หญิงร่างโปร่งบาง สะบัดหน้าไปจากมีนา ด้วยความรู้สึกจงชัง ก่อนตอกย้ำอีกฝ่ายไปว่า
“คุณใหญ่แค่ต้องการลูกของเขาเท่านั้น อย่าคิดไปเลยว่าเขาจะดีด้วยจากใจจริง”
มีนากลืนน้ำลายเหนียวลงคอไม่ตอบโต้อีกฝ่าย ซึ่งแค่นหัวเราะในคอนิดก่อนเยาะหยัน
“นายหญิง เรียกเสียหรู เขาก็ทำเพื่อลูกในท้องของเธอเท่านั้น พอเด็กพ้นท้องเขาก็ไสหัวเธอออกจากที่นี่ไปเอง”
“คุณพูดออกมาเพื่ออะไรไม่ทราบ”
“เพื่อให้เธอรู้ความจริง เพื่อไม่ให้เหลิงไปกับการกระทำที่ไม่ได้ออกมาจากใจจริงของคุณใหญ่เท่านั้น ฉันอยู่กับเขามานาน เขารักฉันคนเดียว ถึงเธอจะใส่ชื่อเธอเป็นแม่ แต่ในที่สุด เด็กคนนั้นก็ต้องเป็นลูกของฉันอยู่ดี”
โอ้...ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ภูชิสะบอกแต่แรกแล้วว่าจะให้เป็นแม่ เธอคนนี้คือคนที่ภูชิสะได้เลือก เขามีเธออยู่นานแล้ว เขาทำดีเพื่อเด็กในท้อง เด็กที่เป็นลูกของเธอเอง
“บำรุงร่างกายดีๆ เด็กจะได้แข็งแรง ฉันไม่อยากเลี้ยงเด็กหัวโตแขนขาลีบเหมือนตัวอีทีรู้เอาไว้”
กล่าวแล้วปรียาจากไปอย่างสาแก่ใจกับการได้ตอบแทนความทุกข์ให้กับหญิงคนที่เธอเชื่อว่าแย่งภูชิสะไปจากเธอเสียแล้ว
ส่วนมีนานั้นยืนนิ่งขึงไปครู่ใหญ่ ก่อนหมุนกายกลับไปที่ห้องพักส่วนตัว โดยเก็บงำคำพูดของปรียาไปทุกคำ เธอรู้สึกอ่อนแอ ทั้งที่อยากเข้มแข็งให้ได้สักครึ่งของก่อนหน้าที่จะเสียทีให้กับภูชิสะ เธออยากเรียกร้องความเข้มแข็งนั้นกลับคืนมา
เธออยากสู้รบกับคนใจดำอย่างภูชิสะให้จงได้!!
แสนคำขึ้นมารับคำสั่งจากมีนา ในตอนสายว่าวมื้อเทียงจะรับอาหารอะไร แต่เมื่อเห็นหญิงสาวที่แสนคำสงสารมีท่าทีอมทุกข์ทำให้ผู้ช่วยแม่บ้านกังวล
“นายหญิงดูไม่สดชื่นเลยค่ะไม่สบายหรือเปล่าคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกแสนคำ ฉันเวียนหัวเท่านั้น”
“นายหญิงดูแลสุขภาพให้ดีนะคะ ถ้าเวียนหัว แสนคำจะไประลายยาที่ไม่มีผลร้ายต่อน้องในท้องให้ค่ะ”
มีนาถอนใจยาว เพราะการบอกอีกฝ่ายว่าเวียนหัวเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น มี่แม้แล้วเธอรู้สึกท้อใจต่อการทำดีเสียแล้ว
“คุณเล็กเขาฆ่าตัวตายยังไงหรือแสนคำ”
“นายหญิงอย่าไปสนใจเลยค่ะ คนอย่างคุณเล็ก เอาแต่ใจ นิสัยดีสู้คุณต้อมก็ไม่ได้ แต่นายก็ตามใจจนน่าเบื่อ”
“เขาตายเพราะฉัน”
แสนคำบีบมืออีกฝ่ายอย่างปลอบโยน มีนาถอนใจยาว ยังรู้สึกผิดอยู่มากนั่นเอง
ฝ่ายกันยา กลับมาถึงบ้าน ได้สั่งแม่บ้านว่าให้จัดเก็บของ ใส่กล่องและกระเป๋า แม่บ้านสองแกละทำคอตกบ่นออกมาว่า
“ไปไม่เจอคุณมายหรือเจอคะแล้วเก็บของจะหนีไปไหนอีกล่ะคุณเมย์”
“ไปอยู่กับมาย”
“อ้อตกลงเราสองคนต้องเป็นฝ่ายหอบผ้าตามคุณมายไป”
“นี่นุ่ม ฉันง่วงมาก ง่วงจะเป็นลมอยู่แล้ว ถ้าพรุ่งนี้ตื่นเช้าก็รีบเก็บของ ฉันนอนเต็มตื่นจะลงมาเก็บของด้วย”
“ค่ะค่ะ คุณเมย์ไปพักก่อนเถอะค่ะอายุมากแล้ว นอนไม่พอเดี๋ยวชักเป็นอัมพาตจะยุ่ง”
นุ่มเปรยอย่างคนปรารถนาดี แต่กันยาไม่วายค้อนกับคำว่าอายุมาก เพราะเธอเริ่มไม่ชอบอายุตัวเองสักเท่าไหร่เสียแล้ว โทรศัพท์ถามด้วยความห่วงใยเกือบทุกชั่วโมง บอกให้รู้ว่าคนปลายสายห่วง คนที่อายุน้อยกว่า แต่เริ่มมีความสำคัญมากขึ้นทุกที
“ฉันไม่ยอมทนง่วงจนเส้นเลือดฝ่อหรอกนุ่ม เธอก็เหมือนกันรีบไปนอนก่อนไปเต็มตื่นค่อยทำ”
สั่งความแล้ว หญิงสาวขึ้นไปพักเอาแรง ส่วนนุ่มนอนหลับไม่ลงแล้วจึงเริ่มลงมือเก็บของไปเรื่อยๆตามความขยันของเธอ
กระทั่งตอนสาย กันยาจึงได้อาบน้ำแต่งตัวลงมาช่วยนุ่ม ปรากฏว่าอีกฝ่ายได้เริ่มขนย้ายสิ่งของบางส่วนไปใส่ท้ายรถและในรถเกือบเต็มแล้ว
“นุ่มเก็บของใช้ให้ไปอยู่ได้สักปีเลยนะคะ”
“จ้า แม่คนทันเหตุการณ์ เราสองคนต้องช่วยกันดูแลมาย ไม่ให้หน้าไหนมาทำร้ายมายได้ รู้มั้ยเราต้องร่วมมือกัน”
นุ่มส่งมือมาให้นายสาว ซึ่งเลิกคิ้วเรียวด้วยความสงสัยว่าอีกฝ่ายยื่นมือมาทำไม นุ่มแม่บ้านสองแกละจึงเอ่ยว่า
“เราจะร่วมมือกัน ก็ต้องจับมือกันสิคะคุณเมย์”
แม้รู้สึกว่าแม่บ้านของเธอจะมีความล้นเกินพอดี แต่กันยายังรู้สึกได้ถึงความเป็นเพื่อนแท้ของอีกฝ่าย ซึ่งนับแต่มาอยู่ด้วยกัน ก็ไม่เคยทิ้งเธอไปไหนเลย เวลาต่อมาเมื่อของได้เก็บใส่รถเป็นที่พอใจแล้ว ทั้งสองจึงตรวจดูความเรียบร้อยของบ้าน และเดินทางสู่ต่างจังหวัดในที่สุด
วันนี้ภูชิสะกลับบ้านมาในทันทีที่จัดการกับงานไปตามส่วนต่างๆเรียบร้อยแล้ว นับได้ว่าชายหนุ่มกลับมาเร็วกว่าทุกครั้ง แสนคำยกน้ำเย็นมาเสิร์ฟ
“นายกลับมาเร็วนะคะวันนี้
“คุณมายไปไหนแสน หรือว่าอยู่ที่รำธารอีก”
“นายทราบด้วยหรือคะว่าคุณมายชอบไปที่นั่น” แสนคำย้อนกลับ ภูชิสะไม่พอใจกับความลืมตัวของตนเอง เขาเลี่ยงไปว่า
“แกจะมาโยกโย้ทำไมแสนคำ บอกมาให้เร็วได้มั้ยว่านายหญิงของแกอยู่ที่ไหน”
“ร้อยมาลัยอยู่ที่ห้องคุณเล็กค่ะ”
“ที่ห้องเล็ก” ชายหรนุถ่มอุทาน หน้าบึ้งตึง เอาเรื่อง “แล้วใครเปิดให้เข้าไป”
“เอ่อ เอ่อนายหญิง สั่งให้เปิดค่ะ”
เขาถอนฉุน สาวเท้าเร็วรี่ไปยัง บ้านของน้องชาย ซึ่งบริวาร ทำครัว และพักในส่วนที่เหลือ ซึ่งต้องทำอย่างนี้ เพราะน้องชาย พร้อมที่จะสั่งหรืออยากได้คนใช้อย่างใจ กระทั่งตายไปแล้ว ปิดแต่ห้องนาย ส่วนบริวารยังอยู่ที่เดิม ส่วนการเสิร์ฟอาหารเปลี่ยนมาเสิร์ฟประจำบนเรือนไม้ของเขา
ชายหนุ่มร่างใหญ่พาร่างของเขาไปยังห้องมุมสุด ซึ่งปิดตายนับแต่อคิราภ์จากไปแล้วเขาเปิดประตูผางโดยแรง จึงพบว่ามีนานั่งหน้าเตียง
หญิงสาวหันมาทางประตู ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ
“พี่ไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งห้องนี้”
“มายมาขอโทษคุณเล็ก กำลังจะออกไป เอไม่คิดว่าพี่ภูจะกลับมาเร็ว”
“ออกไปซะเถอะอย่าทำให้พี่ต้องโมโหเลย” เขายังแสดงความไม่พอใจดังเดิม การได้เข้ามาที่ห้องนี้ ทำให้ชายหนุ่มเห็นภาพของน้องชายตายอย่างน่าอนาถ
หญิงสาวในชุดเสื้อคลุมท้องสีชมพู ระบายคอกลมด้วยลูกไม้ราคาแพง เธอนั่งท่าเดิมนานนับชั่วโมง เมื่อผุดลุกจึงทำให้เซ เสียหลัก ภูชิสะเข้ามาประคองโดยเร็ว
“มาย เป็นอะไรหรือเปล่า”
หญิงสาว ทรงตัวได้แล้วจึงปลดมือที่จับตัวเธอออก พลางบอก
“มายเป็นเหน็บค่ะ เดี๋ยวคงหาย”
“เดินไม่ได้ ก็ให้พี่ประคอง จะฝืนให้ล้มทำไม”
หญิงสาวเม้มริมฝีปากไม่ให้ถ้อยคำบางอย่างหลุดออกมา จากนั้นจึงปล่อยให้ภูชิสะประคอง จากแตะไหลเป็นโอบรอบบ่า และรั้งไปแนบอก มีนาปฏิเสธการแตะต้องด้วยการขยับออก แล้วว่า
“มายเดินเองได้แล้ว ไม่ล้มแน่ค่ะ”
ภูชิสะไม่ชอบใจต่อความดื้อรั้น ไร้ความอ่อนโยนอย่างที่มีนาเคยแสดงออก ชายหนุ่มอดคิดไปถึงพี่สาวของอีกฝ่ายไม่ได้ว่า ทำให้มีนาหัวแข็ง เมื่อเธอไม่ให้เขาประคอง เขาก็หดมือกลับ แล้วเอ่ยไปอีกเรื่อง
“แล้วนี่ทานอะไรเป็นของว่างก่อนเย็นหรือยัง”
“มายจะพักผ่อนแล้ว ขอตัวนะคะ”
คำตอบนั้นไม่ใช่สิ่งที่ชายหนุ่มอยากฟังเอาเสียเลย ดูท่าทีของมีนาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เธอดูห่างเหิน ระวังตัว การกระทำของหญิงสาวทำให้ ภูชิสะเขานิ่งขึงเหมือนรูปปั้น เธอดูเข้มแข็งขึ้นเมื่ออย่างผิดปกติ
ยัยนั่นแน่ๆที่ทำให้มันามีฤทธิ์กับเขาอย่างนี้...!!
ภูชิสะกล่าวโทษไปถึงหญิงสาวที่ทำให้เขาได้เลือด!!
ในเวลาสองทุ่ม กันยาได้มาถึงยังบ้านเรือนไม้ของภูชิสะ มีนาลงไปรับพี่สาว ทั้งสองเดินพากันขึ้นมาชั้นบน ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบ้านขวางตาต่อกันยายิ่งนัก และกันยาทำไม่สนใจต่อสิ่งที่ชายหนุ่มแสดงความรังเกียจที่จะให้เธอพักด้วยคำว่า
“เธอควรไปอยู่กับเจ้าต้อมไม่ใช่ที่นี่เมย์”
“ทำไมพี่เมย์ต้องไปอยู่กับคุณต้อมล่ะคะพี่ภู ทำไมอยู่กับมายไม่ได้” หญิงผู้ที่บอกรักเขา กลายเป็นคนมีปัญหาไปเสียแล้ว และกันยาก็ช่วยสร้างปมเพิ่มขึ้นไปอีกด้วยการต่อปากต่อคำไม่ลดละต่อชายหนุ่มว่า
“ใช่ พี่ควรจะมาอยู่กับเธอ เพราะพี่เป็นพี่สาว ที่ควรปกป้องน้องสาว จากคนที่มันคิดร้าย”
“ไม่มีใครเขาคิดร้ายอย่างที่เธอคิดหรอก มีแต่เธอนั่นละจะเข้ามาสร้างความแตกแยกของผัวเมีย” ภูชิสะใส่ไม่ยั้ง กันยาโต้ทันควันเช่นกัน
“ถ้าผัวรักเมียจริงจะกลัวมือที่สามที่สี่ทำไม”
“อ้อ เจ้าต้อมมันรักเธอไม่จริงมั้ง เพราะมันละเมอเพ้อหาแต่เธอนี่ ขนาดขัดใจพี่ชายของมันด้วยการเอาเธอเข้าทำงาน นี่จะไม่ไปดูใจสามีของเธอสักหน่อยหรือไง ยิ่งได้กันใหม่ๆคงลงแดงไปแล้วล่ะ” กล่าวจบภูชิสะเปผ้นฝ่ายผละจากไป
มีนาหันไปเอ่ยกับพี่สาวว่า
“เอ่อ พี่เมย์กับคุณต้อม เป็น...”
“เป็นแฟนกันค่า” นุ่นสอดแทรก มีนาจึงหัวเราะในลำคอด้วยความรู้สึกขันและเอ็นดู
“โถ แล้วทำไมไม่อยู่บ้านคุณต้อมคะพี่เมย์”
“พี่ห่วงเธอ นายนั่นไมส่าจริงใจพี่รู้”
“ไม่เป็นไร” เธอเอ่ยเสียงเบาดังคนละเมอ
“เธอยอมแต่พี่ไม่ เด็กในท้องเป็นหลานของพี่ ๆ จะเลี้ยงเอง”
“ถ้าเขาไม่ให้มายอยู่มายก็จะไปตามทางของมาย”
“เราก็จะเอาลูกเธอไปด้วย”
“ไม่ค่ะพี่เมย์ มายจะคืนชีวิตให้คุณภูชิสะ”
“เอาล่ะ ๆ พี่ไม่เถียงเธอหรอก” กันยาตัดบทลงเพียงนั้น แต่ในความคิดแล้วเธอไม่มีทางยอมให้น้องสาวต้องถูกผู้ชายคนนั้นเอาเปรียบ “ว่าแต่นุ่มจะพักที่ไหนได้ล่ะมาย”
“ฝากให้อยู่กับแสนคำก็ได้ค่ะ แสนนิสัยดี มายได้รับการดูแลจากเด็กคนนั้นอย่างดีค่ะพี่มาย”
“ดีแล้วมาย ยังไงก็ดูแลตัวเองให้ดีนะน้อง พี่มาอยู่ด้วยก็จริง แต่พี่ต้องทำงาน มาเกาะเขากินฟรีไม่ได้หรอกละอายใจ ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณเจ้านั่นด้วย แต่มายไม่เกี่ยวนะ มายไม่ต้องคิดมาก”
มีนาไม่ตอบว่าอะไร แต่เธอนั้นฝังใจต่อคำพูดที่มีเหตุผลซึ่งมาจากการกระทำของภูชิสะอย่างเต็มที่ทีเดียว!!
ร้อนๆจากแป้นค่ะ
“คุณใหญ่แค่ต้องการลูกของเขาเท่านั้น อย่าคิดไปเลยว่าเขาจะดีด้วยจากใจจริง”
มีนากลืนน้ำลายเหนียวลงคอไม่ตอบโต้อีกฝ่าย ซึ่งแค่นหัวเราะในคอนิดก่อนเยาะหยัน
“นายหญิง เรียกเสียหรู เขาก็ทำเพื่อลูกในท้องของเธอเท่านั้น พอเด็กพ้นท้องเขาก็ไสหัวเธอออกจากที่นี่ไปเอง”
“คุณพูดออกมาเพื่ออะไรไม่ทราบ”
“เพื่อให้เธอรู้ความจริง เพื่อไม่ให้เหลิงไปกับการกระทำที่ไม่ได้ออกมาจากใจจริงของคุณใหญ่เท่านั้น ฉันอยู่กับเขามานาน เขารักฉันคนเดียว ถึงเธอจะใส่ชื่อเธอเป็นแม่ แต่ในที่สุด เด็กคนนั้นก็ต้องเป็นลูกของฉันอยู่ดี”
โอ้...ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ภูชิสะบอกแต่แรกแล้วว่าจะให้เป็นแม่ เธอคนนี้คือคนที่ภูชิสะได้เลือก เขามีเธออยู่นานแล้ว เขาทำดีเพื่อเด็กในท้อง เด็กที่เป็นลูกของเธอเอง
“บำรุงร่างกายดีๆ เด็กจะได้แข็งแรง ฉันไม่อยากเลี้ยงเด็กหัวโตแขนขาลีบเหมือนตัวอีทีรู้เอาไว้”
กล่าวแล้วปรียาจากไปอย่างสาแก่ใจกับการได้ตอบแทนความทุกข์ให้กับหญิงคนที่เธอเชื่อว่าแย่งภูชิสะไปจากเธอเสียแล้ว
ส่วนมีนานั้นยืนนิ่งขึงไปครู่ใหญ่ ก่อนหมุนกายกลับไปที่ห้องพักส่วนตัว โดยเก็บงำคำพูดของปรียาไปทุกคำ เธอรู้สึกอ่อนแอ ทั้งที่อยากเข้มแข็งให้ได้สักครึ่งของก่อนหน้าที่จะเสียทีให้กับภูชิสะ เธออยากเรียกร้องความเข้มแข็งนั้นกลับคืนมา
เธออยากสู้รบกับคนใจดำอย่างภูชิสะให้จงได้!!
แสนคำขึ้นมารับคำสั่งจากมีนา ในตอนสายว่าวมื้อเทียงจะรับอาหารอะไร แต่เมื่อเห็นหญิงสาวที่แสนคำสงสารมีท่าทีอมทุกข์ทำให้ผู้ช่วยแม่บ้านกังวล
“นายหญิงดูไม่สดชื่นเลยค่ะไม่สบายหรือเปล่าคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกแสนคำ ฉันเวียนหัวเท่านั้น”
“นายหญิงดูแลสุขภาพให้ดีนะคะ ถ้าเวียนหัว แสนคำจะไประลายยาที่ไม่มีผลร้ายต่อน้องในท้องให้ค่ะ”
มีนาถอนใจยาว เพราะการบอกอีกฝ่ายว่าเวียนหัวเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น มี่แม้แล้วเธอรู้สึกท้อใจต่อการทำดีเสียแล้ว
“คุณเล็กเขาฆ่าตัวตายยังไงหรือแสนคำ”
“นายหญิงอย่าไปสนใจเลยค่ะ คนอย่างคุณเล็ก เอาแต่ใจ นิสัยดีสู้คุณต้อมก็ไม่ได้ แต่นายก็ตามใจจนน่าเบื่อ”
“เขาตายเพราะฉัน”
แสนคำบีบมืออีกฝ่ายอย่างปลอบโยน มีนาถอนใจยาว ยังรู้สึกผิดอยู่มากนั่นเอง
ฝ่ายกันยา กลับมาถึงบ้าน ได้สั่งแม่บ้านว่าให้จัดเก็บของ ใส่กล่องและกระเป๋า แม่บ้านสองแกละทำคอตกบ่นออกมาว่า
“ไปไม่เจอคุณมายหรือเจอคะแล้วเก็บของจะหนีไปไหนอีกล่ะคุณเมย์”
“ไปอยู่กับมาย”
“อ้อตกลงเราสองคนต้องเป็นฝ่ายหอบผ้าตามคุณมายไป”
“นี่นุ่ม ฉันง่วงมาก ง่วงจะเป็นลมอยู่แล้ว ถ้าพรุ่งนี้ตื่นเช้าก็รีบเก็บของ ฉันนอนเต็มตื่นจะลงมาเก็บของด้วย”
“ค่ะค่ะ คุณเมย์ไปพักก่อนเถอะค่ะอายุมากแล้ว นอนไม่พอเดี๋ยวชักเป็นอัมพาตจะยุ่ง”
นุ่มเปรยอย่างคนปรารถนาดี แต่กันยาไม่วายค้อนกับคำว่าอายุมาก เพราะเธอเริ่มไม่ชอบอายุตัวเองสักเท่าไหร่เสียแล้ว โทรศัพท์ถามด้วยความห่วงใยเกือบทุกชั่วโมง บอกให้รู้ว่าคนปลายสายห่วง คนที่อายุน้อยกว่า แต่เริ่มมีความสำคัญมากขึ้นทุกที
“ฉันไม่ยอมทนง่วงจนเส้นเลือดฝ่อหรอกนุ่ม เธอก็เหมือนกันรีบไปนอนก่อนไปเต็มตื่นค่อยทำ”
สั่งความแล้ว หญิงสาวขึ้นไปพักเอาแรง ส่วนนุ่มนอนหลับไม่ลงแล้วจึงเริ่มลงมือเก็บของไปเรื่อยๆตามความขยันของเธอ
กระทั่งตอนสาย กันยาจึงได้อาบน้ำแต่งตัวลงมาช่วยนุ่ม ปรากฏว่าอีกฝ่ายได้เริ่มขนย้ายสิ่งของบางส่วนไปใส่ท้ายรถและในรถเกือบเต็มแล้ว
“นุ่มเก็บของใช้ให้ไปอยู่ได้สักปีเลยนะคะ”
“จ้า แม่คนทันเหตุการณ์ เราสองคนต้องช่วยกันดูแลมาย ไม่ให้หน้าไหนมาทำร้ายมายได้ รู้มั้ยเราต้องร่วมมือกัน”
นุ่มส่งมือมาให้นายสาว ซึ่งเลิกคิ้วเรียวด้วยความสงสัยว่าอีกฝ่ายยื่นมือมาทำไม นุ่มแม่บ้านสองแกละจึงเอ่ยว่า
“เราจะร่วมมือกัน ก็ต้องจับมือกันสิคะคุณเมย์”
แม้รู้สึกว่าแม่บ้านของเธอจะมีความล้นเกินพอดี แต่กันยายังรู้สึกได้ถึงความเป็นเพื่อนแท้ของอีกฝ่าย ซึ่งนับแต่มาอยู่ด้วยกัน ก็ไม่เคยทิ้งเธอไปไหนเลย เวลาต่อมาเมื่อของได้เก็บใส่รถเป็นที่พอใจแล้ว ทั้งสองจึงตรวจดูความเรียบร้อยของบ้าน และเดินทางสู่ต่างจังหวัดในที่สุด
วันนี้ภูชิสะกลับบ้านมาในทันทีที่จัดการกับงานไปตามส่วนต่างๆเรียบร้อยแล้ว นับได้ว่าชายหนุ่มกลับมาเร็วกว่าทุกครั้ง แสนคำยกน้ำเย็นมาเสิร์ฟ
“นายกลับมาเร็วนะคะวันนี้
“คุณมายไปไหนแสน หรือว่าอยู่ที่รำธารอีก”
“นายทราบด้วยหรือคะว่าคุณมายชอบไปที่นั่น” แสนคำย้อนกลับ ภูชิสะไม่พอใจกับความลืมตัวของตนเอง เขาเลี่ยงไปว่า
“แกจะมาโยกโย้ทำไมแสนคำ บอกมาให้เร็วได้มั้ยว่านายหญิงของแกอยู่ที่ไหน”
“ร้อยมาลัยอยู่ที่ห้องคุณเล็กค่ะ”
“ที่ห้องเล็ก” ชายหรนุถ่มอุทาน หน้าบึ้งตึง เอาเรื่อง “แล้วใครเปิดให้เข้าไป”
“เอ่อ เอ่อนายหญิง สั่งให้เปิดค่ะ”
เขาถอนฉุน สาวเท้าเร็วรี่ไปยัง บ้านของน้องชาย ซึ่งบริวาร ทำครัว และพักในส่วนที่เหลือ ซึ่งต้องทำอย่างนี้ เพราะน้องชาย พร้อมที่จะสั่งหรืออยากได้คนใช้อย่างใจ กระทั่งตายไปแล้ว ปิดแต่ห้องนาย ส่วนบริวารยังอยู่ที่เดิม ส่วนการเสิร์ฟอาหารเปลี่ยนมาเสิร์ฟประจำบนเรือนไม้ของเขา
ชายหนุ่มร่างใหญ่พาร่างของเขาไปยังห้องมุมสุด ซึ่งปิดตายนับแต่อคิราภ์จากไปแล้วเขาเปิดประตูผางโดยแรง จึงพบว่ามีนานั่งหน้าเตียง
หญิงสาวหันมาทางประตู ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ
“พี่ไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งห้องนี้”
“มายมาขอโทษคุณเล็ก กำลังจะออกไป เอไม่คิดว่าพี่ภูจะกลับมาเร็ว”
“ออกไปซะเถอะอย่าทำให้พี่ต้องโมโหเลย” เขายังแสดงความไม่พอใจดังเดิม การได้เข้ามาที่ห้องนี้ ทำให้ชายหนุ่มเห็นภาพของน้องชายตายอย่างน่าอนาถ
หญิงสาวในชุดเสื้อคลุมท้องสีชมพู ระบายคอกลมด้วยลูกไม้ราคาแพง เธอนั่งท่าเดิมนานนับชั่วโมง เมื่อผุดลุกจึงทำให้เซ เสียหลัก ภูชิสะเข้ามาประคองโดยเร็ว
“มาย เป็นอะไรหรือเปล่า”
หญิงสาว ทรงตัวได้แล้วจึงปลดมือที่จับตัวเธอออก พลางบอก
“มายเป็นเหน็บค่ะ เดี๋ยวคงหาย”
“เดินไม่ได้ ก็ให้พี่ประคอง จะฝืนให้ล้มทำไม”
หญิงสาวเม้มริมฝีปากไม่ให้ถ้อยคำบางอย่างหลุดออกมา จากนั้นจึงปล่อยให้ภูชิสะประคอง จากแตะไหลเป็นโอบรอบบ่า และรั้งไปแนบอก มีนาปฏิเสธการแตะต้องด้วยการขยับออก แล้วว่า
“มายเดินเองได้แล้ว ไม่ล้มแน่ค่ะ”
ภูชิสะไม่ชอบใจต่อความดื้อรั้น ไร้ความอ่อนโยนอย่างที่มีนาเคยแสดงออก ชายหนุ่มอดคิดไปถึงพี่สาวของอีกฝ่ายไม่ได้ว่า ทำให้มีนาหัวแข็ง เมื่อเธอไม่ให้เขาประคอง เขาก็หดมือกลับ แล้วเอ่ยไปอีกเรื่อง
“แล้วนี่ทานอะไรเป็นของว่างก่อนเย็นหรือยัง”
“มายจะพักผ่อนแล้ว ขอตัวนะคะ”
คำตอบนั้นไม่ใช่สิ่งที่ชายหนุ่มอยากฟังเอาเสียเลย ดูท่าทีของมีนาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เธอดูห่างเหิน ระวังตัว การกระทำของหญิงสาวทำให้ ภูชิสะเขานิ่งขึงเหมือนรูปปั้น เธอดูเข้มแข็งขึ้นเมื่ออย่างผิดปกติ
ยัยนั่นแน่ๆที่ทำให้มันามีฤทธิ์กับเขาอย่างนี้...!!
ภูชิสะกล่าวโทษไปถึงหญิงสาวที่ทำให้เขาได้เลือด!!
ในเวลาสองทุ่ม กันยาได้มาถึงยังบ้านเรือนไม้ของภูชิสะ มีนาลงไปรับพี่สาว ทั้งสองเดินพากันขึ้นมาชั้นบน ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบ้านขวางตาต่อกันยายิ่งนัก และกันยาทำไม่สนใจต่อสิ่งที่ชายหนุ่มแสดงความรังเกียจที่จะให้เธอพักด้วยคำว่า
“เธอควรไปอยู่กับเจ้าต้อมไม่ใช่ที่นี่เมย์”
“ทำไมพี่เมย์ต้องไปอยู่กับคุณต้อมล่ะคะพี่ภู ทำไมอยู่กับมายไม่ได้” หญิงผู้ที่บอกรักเขา กลายเป็นคนมีปัญหาไปเสียแล้ว และกันยาก็ช่วยสร้างปมเพิ่มขึ้นไปอีกด้วยการต่อปากต่อคำไม่ลดละต่อชายหนุ่มว่า
“ใช่ พี่ควรจะมาอยู่กับเธอ เพราะพี่เป็นพี่สาว ที่ควรปกป้องน้องสาว จากคนที่มันคิดร้าย”
“ไม่มีใครเขาคิดร้ายอย่างที่เธอคิดหรอก มีแต่เธอนั่นละจะเข้ามาสร้างความแตกแยกของผัวเมีย” ภูชิสะใส่ไม่ยั้ง กันยาโต้ทันควันเช่นกัน
“ถ้าผัวรักเมียจริงจะกลัวมือที่สามที่สี่ทำไม”
“อ้อ เจ้าต้อมมันรักเธอไม่จริงมั้ง เพราะมันละเมอเพ้อหาแต่เธอนี่ ขนาดขัดใจพี่ชายของมันด้วยการเอาเธอเข้าทำงาน นี่จะไม่ไปดูใจสามีของเธอสักหน่อยหรือไง ยิ่งได้กันใหม่ๆคงลงแดงไปแล้วล่ะ” กล่าวจบภูชิสะเปผ้นฝ่ายผละจากไป
มีนาหันไปเอ่ยกับพี่สาวว่า
“เอ่อ พี่เมย์กับคุณต้อม เป็น...”
“เป็นแฟนกันค่า” นุ่นสอดแทรก มีนาจึงหัวเราะในลำคอด้วยความรู้สึกขันและเอ็นดู
“โถ แล้วทำไมไม่อยู่บ้านคุณต้อมคะพี่เมย์”
“พี่ห่วงเธอ นายนั่นไมส่าจริงใจพี่รู้”
“ไม่เป็นไร” เธอเอ่ยเสียงเบาดังคนละเมอ
“เธอยอมแต่พี่ไม่ เด็กในท้องเป็นหลานของพี่ ๆ จะเลี้ยงเอง”
“ถ้าเขาไม่ให้มายอยู่มายก็จะไปตามทางของมาย”
“เราก็จะเอาลูกเธอไปด้วย”
“ไม่ค่ะพี่เมย์ มายจะคืนชีวิตให้คุณภูชิสะ”
“เอาล่ะ ๆ พี่ไม่เถียงเธอหรอก” กันยาตัดบทลงเพียงนั้น แต่ในความคิดแล้วเธอไม่มีทางยอมให้น้องสาวต้องถูกผู้ชายคนนั้นเอาเปรียบ “ว่าแต่นุ่มจะพักที่ไหนได้ล่ะมาย”
“ฝากให้อยู่กับแสนคำก็ได้ค่ะ แสนนิสัยดี มายได้รับการดูแลจากเด็กคนนั้นอย่างดีค่ะพี่มาย”
“ดีแล้วมาย ยังไงก็ดูแลตัวเองให้ดีนะน้อง พี่มาอยู่ด้วยก็จริง แต่พี่ต้องทำงาน มาเกาะเขากินฟรีไม่ได้หรอกละอายใจ ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณเจ้านั่นด้วย แต่มายไม่เกี่ยวนะ มายไม่ต้องคิดมาก”
มีนาไม่ตอบว่าอะไร แต่เธอนั้นฝังใจต่อคำพูดที่มีเหตุผลซึ่งมาจากการกระทำของภูชิสะอย่างเต็มที่ทีเดียว!!
ร้อนๆจากแป้นค่ะ
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ก.ค. 2555, 16:32:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ก.ค. 2555, 16:32:43 น.
จำนวนการเข้าชม : 2820
| << หวั่นไหว | ชนะหรือแพ้(ไม่สำคัญ) >> |
mhengjhy 16 ก.ค. 2555, 16:48:11 น.
ว้า อุตส่าห์ไล่ปีไปได้แล้ว ยังอุตส่าห์ทิ้งระเบิดไว้อีก เฮ้อ
ว้า อุตส่าห์ไล่ปีไปได้แล้ว ยังอุตส่าห์ทิ้งระเบิดไว้อีก เฮ้อ
nunoi 16 ก.ค. 2555, 17:20:28 น.
เข้มแข็งนะจ๊ะหนูมาย พี่เมย์สู้ๆ
เข้มแข็งนะจ๊ะหนูมาย พี่เมย์สู้ๆ
Zephyr 16 ก.ค. 2555, 20:04:22 น.
เฮ่อ ทิฐิแรงจริงๆ หวังว่าเจ้าหนูหรือยัยหนูเกิดมาแล้ว พ่อของเค้าจะเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้างนะ
เฮ่อ ทิฐิแรงจริงๆ หวังว่าเจ้าหนูหรือยัยหนูเกิดมาแล้ว พ่อของเค้าจะเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้างนะ
เร่งทำคะแนนให้คุณใหญ่แล้วค่ะ แต่ยังไม่เรียบร้อย มันเขียนยากค่า
นุช 16 ก.ค. 2555, 20:48:31 น.
คุณรุ่งนายภูเนี่ยจะหวานได้ป่ะ พอรู้ว่ามายไปห้องนายเล็ำกก็ทำท่าจะไปหักคอมายซะนี่ หวานไม่ไหวซะมั้ง แต่กับคนอื่นเรียกนายหญิง เรียกเมียบ้าง เฮ้อ...ไหวมั๊ยเนี่ย
คุณรุ่งนายภูเนี่ยจะหวานได้ป่ะ พอรู้ว่ามายไปห้องนายเล็ำกก็ทำท่าจะไปหักคอมายซะนี่ หวานไม่ไหวซะมั้ง แต่กับคนอื่นเรียกนายหญิง เรียกเมียบ้าง เฮ้อ...ไหวมั๊ยเนี่ย
นางแก้ว 16 ก.ค. 2555, 20:57:06 น.
กำลังเรียงถ้อยร้อยอักษรให้สวยงามค่ะ เพราะอีกฝ่ายกำลังท้องตั้งห้าเดือนแล้ว ถึงได้บอกว่า ยากจริงๆค่ะ ไม่เคยเขียนมาก่อน (กับคนท้อง จะนึกภาพตัวเองก็ไม่ไหวค่ะ มันไม่ซํบซ้อน เหมือนนิยายค่ะพี่นุช5555)
กำลังเรียงถ้อยร้อยอักษรให้สวยงามค่ะ เพราะอีกฝ่ายกำลังท้องตั้งห้าเดือนแล้ว ถึงได้บอกว่า ยากจริงๆค่ะ ไม่เคยเขียนมาก่อน (กับคนท้อง จะนึกภาพตัวเองก็ไม่ไหวค่ะ มันไม่ซํบซ้อน เหมือนนิยายค่ะพี่นุช5555)
nutcha 16 ก.ค. 2555, 21:59:12 น.
ปีจะไปยังไม่วายคายพิษไว้ให้มายคิดมากอีก
ปีจะไปยังไม่วายคายพิษไว้ให้มายคิดมากอีก
แพม 16 ก.ค. 2555, 22:09:29 น.
เอาลูกหนีไปดีกว่านะ
เอาลูกหนีไปดีกว่านะ
Pampam 17 ก.ค. 2555, 00:09:40 น.
ยัยปีไปแล้วๆจะกลับมาอีกมัํยเนี่ย ขออย่าได้กลับมาอีกเลย
ยัยปีไปแล้วๆจะกลับมาอีกมัํยเนี่ย ขออย่าได้กลับมาอีกเลย
อริสา 17 ก.ค. 2555, 09:35:18 น.
นายใหญ่ทำได้แค่นี้ก้ถือว่ามีพัฒนาการดีขึ้นมากแล้วนะ อ่านตอนแรกๆน่ากลัวมาก
นายใหญ่ทำได้แค่นี้ก้ถือว่ามีพัฒนาการดีขึ้นมากแล้วนะ อ่านตอนแรกๆน่ากลัวมาก