ร้อยเล่ห์ แสนรัก
ดาดาริน...นางแบบสาวสุดฮอต วางแผนพิลึกพิลั่นเพื่อให้ ทองทิมหลงเสน่ห์ สาเหตุมาจากเธอเข้าใจว่าเขากำลังจะแย่งผู้หญิงจากผู้ชายที่เธอหลงปลื้ม
ด้วยแผนการเหล่านี้ ทำให้เกิดความสัมพันธ์อลหม่าน ระหว่างนางแบบสาวกับทายาทนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์
เรื่องนี้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ปรินเซสแล้วนะคะ จะลงแค่ 70% ที่เหลือช่วยอุดหนุนหนังสือกันด้วยนะ ><
ด้วยแผนการเหล่านี้ ทำให้เกิดความสัมพันธ์อลหม่าน ระหว่างนางแบบสาวกับทายาทนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์
เรื่องนี้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ปรินเซสแล้วนะคะ จะลงแค่ 70% ที่เหลือช่วยอุดหนุนหนังสือกันด้วยนะ ><
Tags: รัก,โรแมนติกคอมมาดี้
ตอน: บทที่ 20
“เกิดอะไรขึ้นดา ทำไมคุณทองทิมถึงจะมาถ่ายแบบกับแก” ยาใจถามหน้าตาตื่น หลังจากที่กุลีกุจอพาดาดารินมานั่งหลบอีกมุม ขณะรอ ‘นายแบบจำเป็น’ เปลี่ยนชุด
“ก็...ไม่มีอะไร” นางแบบสาวยักไหล่เหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่สีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องจนเพื่อนรักเอะใจ
“อย่าบอกนะว่านี่เป็นแผนของแกอีกแล้ว แกคิดอะไรอยู่ บ้าไปแล้วหรือไงยะ”
“ไม่ได้บ้าสักหน่อย แผนนี้ออกจะแยบยล มันเป็นวิธีแยกนายทองเทียมออกจากคุณป้าแก่แพรฝัน ที่ฉันกลั่นออกมาจากสมองอันชาญฉลาด ธีร์จะได้ไม่ต้องทนเจ็บช้ำ เห็นภาพบาดตาบาดใจในเวลาทำงานไงล่ะ สะใจจริงๆ ในที่สุดนายทองไม่รู้ร้อนก็หลงกลฉันจนได้”
ยาใจส่ายหน้า สุดเอือมระอากับทุกแผนการที่ดาดารินคิดขึ้น
“แกนี่มันร้ายจริงๆ แต่ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อนะว่าคุณทองทิมจะหลงกลแก เขารู้ทันแกทุกครั้งเลยนะ หรือว่า... เขาคิดอะไรอยู่... ระวังให้ดีนะดา จะเจอแผนซ้อนแผนเข้าให้ ไม่เคยได้ยินหรอ หัวเราะทีหลังดังกว่าน่ะ”
คำขู่ของยาใจไม่มีผลอะไร กับคนที่กำลังเต็มอิ่มกับชัยชนะ ดาดารินยักไหล่อีกครั้งอย่างไม่แยแส
“คิดว่าฉันกลัวหรือไง” ดาดารินว่า ก่อนที่เสียงฮือฮาจากทีมงานสาวๆ ทั้งรุ่นเล็กรุ่นใหญ่ หรือแม้กระทั่งสาวประเภทสองจะดังขึ้น ทันทีที่ชายหนุ่มเจ้าของรีสอร์ทก้าวออกมาจากห้องแต่งตัว
นางแบบสาวหันไปมอง แล้วภาพของผู้ชาย ที่เธอคิดว่าไม่มีทางที่จะกล้าอวดหุ่นตัวเองต่อหน้าคนอื่น ก็ทำให้เธอถึงกับอ้าปากค้าง
ทองทิมสวมกางเกงชายหาดสีดำ สกรีนลายดอกไม้สีน้ำเงินแบบฮาวายเพียงตัวเดียว เผยให้เห็นท่อนบนเปลือยเปล่า มันเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้ออย่างชายแท้ ที่ดูแลตัวเองด้วยการออกกำลังกายสม่ำเสมอ ไม่ใช่พุงย้อย ท้องโย้อย่างที่ดาดารินคิด
อยู่ๆ ก็เหมือนมีวงดุริยางค์รัวกลองอยู่ข้างใน!!!
ดาดารินเลื่อนมือขึ้นกุมหน้าอกด้านซ้ายโดยอัตโนมัติ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ
เพียงแค่เขาไม่ได้... น่าเกลียด อย่างที่เธอวาดภาพเอาไว้ เธอถึงกับต้องตกใจขนาดนี้เลยหรอ
“โอ้ว มาย กอช คุณทองทิมหุ่นเริ่ดมาก ตายๆ ไปเป็นนายแบบเถอะคุณทองทิม อย่าทำเลยโรงแรมอะไรนี่ หุ่นเฟิร์มขนาดนี้กินขาดนายแบบบางคนเสียอีกคนนะคะ เป็นบุญของยอชจริงๆ ที่มีโอกาสได้เห็นด้วยตาเปล่าเนี่ย” ยอดชายเอ่ยชมติดตลก เรียกเสียงหัวเราะได้จากทุกคน
เว้นเสียก็แต่...
“คุณดาดาริน ผมพร้อมแล้วครับ เรามา ‘เริ่ม’ กันเลยดีกว่า”
ดาดารินต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ ก่อนเอ่ยตอบกลับไปอย่างถือตัว
“ดีค่ะ ฉันก็รอคุณอยู่เนี่ยแหละ” ดาดารินว่า แล้วความคิดบางอย่างก็ผุดเข้ามาในสมอง
เธอลุกขึ้นสะบัดเสื้อคลุมอาบน้ำออกช้าๆ ด้วยลีลายั่วยวนที่แสนจะเป็นธรรมชาติ
นางแบบสาวเคลื่อนย้ายร่างบางระหง ในชุดบิกินีสีฟ้าตัวจิ๋วมายังทองทิมที่ยืนนิ่ง ทิ้งสายตาราวกับนางแมวป่าแสนเจ้าเสน่ห์ ก่อนไปหยุดโพสตรงบันไดของสระว่ายน้ำ เธอรู้...ว่าเรือนร่างสมส่วน กับทรวงทรงอวบอิ่มของเธอมันเย้ายวนใจแค่ไหน
คงยากที่จะห้ามใจสินะ
ใช่แล้ว... มันยากเหลือเกิน เขาต้องยอมรับอย่างซื่อตรง ว่าไม่อาจถอนสายตาจากร่างสมส่วนที่เดินตรงเข้ามาได้ ดาดารินมีสิ่งที่ผู้ชายทุกคนอยากให้ผู้หญิงมี และเธอก็รู้วิธีที่จะจัดการกับมัน แต่เขาจะไม่ยอมตกอยู่ภายใต้อำนาจมารยาของผู้หญิงอย่างเธอเด็ดขาด
ชายหนุ่มใช้กำลังเฮือกสุดท้าย สะบัดสายตาไปทางอื่น แล้วความไม่พอใจก็เกิดขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว ยามที่เขาเห็นว่า ทุกสายตาจับจ้องไปยังนางแบบสาวในชุดว่ายน้ำน้อยชิ้น
“คุณดาดารินหุ่นดีจริงๆ ฉันชักอยากจะถ่ายแบบกับเธอแทนนายแล้วสิเนี่ย” ภานุว่าด้วยเสียงเคลิ้มฝัน ยิ่งทำให้ทองทิมหงุดหงิด เขามองเพื่อนตาขวาง ก่อนเดินเข้าไปใกล้นางแบบสาว
ชายหนุ่มจงใจมายืนขวาง เพื่อใช้ร่างของตัวเองบังหญิงสาวที่ยืนอวดหุ่นสวยต่อคนอื่นๆ เขามองเธออย่างตำหนิ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“เริ่มงานกันเลยดีกว่าครับ”
----------------------------------
“ใกล้อีกนิด คุณทองทิมคะ เอามือโอบเอวน้องดาไว้อย่างนั้นแหละคะ ดีมาก น่ารักมาก”
เสียงตะโกนเชียร์จากยอดชายดังขึ้น ขณะร่างสูงโอบประชิดร่างบางระหงในชุดว่ายน้ำ เนื้อแนบเนื้อ เสียจนคนที่เชิดคอแข็งตลอดการถ่ายทำรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
ทองทิมอยู่ใกล้แค่คืบ ใบหน้าเขาโน้มเข้า มาราวกับจะค้นหาบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในเรือนร่างของเธอ ดาดารินใจสั่น หญิงสาวกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น ใจเต้นโครมครามราวกับจะระเบิดออกมา
“คุณทองทิม ไม่ต้องเบียดฉันขนาดนี้ก็ได้” เธอว่าเสียงสั่น พลางใช้มือคอยดันร่างชายหนุ่มไว้ไม่ให้แนบชิดไปกว่านี้
“ทำไมละครับ คุณไม่ได้ยินที่คุณยอชบอกหรอ เขาบอกว่าให้เราใกล้กันอีกนิด” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยร่องรอยยั่วเย้าอย่างพึงพอใจ ตอบกลับมาเบาๆ ไม่ต่างกัน
“ฉันรู้ๆ แต่นี่มันใกล้เกินไป”
ใช่...มันใกล้เกินไป อยู่ในท่านี้เธอเกือบจะรวมเป็นร่างเดียวกับเขาอยู่แล้ว ดาดารินบอกโดยไม่ยอมสบตา ใจเธอเต้นแรงเกินไป เธออาจจะช็อกตายได้ทุกเมื่อ
“แล้วคุณไม่ชอบหรอไง” เป็นคำถามที่แสนแผ่วเบา แต่ยั่วยวน ท้าทาย
“จะบ้าหรอ ฉันจะชอบได้ไง”
ตอบเองยังไม่แน่ใจเอง เธอได้พูดความจริงหรือเปล่า สัมผัสแนบชิด เบียดเสียดจนได้กลิ่นกายและลมหายใจ ดาดารินไม่ชอบแน่หรือ
บ้า บ้าไปใหญ่แล้ว เธอจะชอบได้ยังไง ไม่มีทาง
นางแบบสาวสะบัดหัว ไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั้นออกไป ตั้งสติหน่อยสิดาดาริน ผู้นำไปเกมนี้ต้องเป็นเธอเท่านั้น
ทองทิมจ้องมองคนในอ้อมแขน ระยะห่างแค่คืบที่เขาตั้งใจสร้างขึ้นมา ทำให้ชายหนุ่มสังเกตเห็นแววตากลมโต ที่กำลังวูบไหวด้วยกระแสแห่งความใกล้ชิด ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจ สุดท้ายเธอก็ตกลงไปในหลุมพรางที่ตัวเองขุดขึ้น หวังหักหน้าเขาด้วยการถ่ายแบบบ้าๆ นี่ แล้วเป็นอย่างไร
สนุกดีอย่างที่เธอคิดไว้ไหม
------------------------------------------
อย่างที่เตือนไว้ไม่มีผิด... ทองทิมมีแผนการย้อนศรเพื่อนรักเธออยู่แล้ว เขาจึงยอมรับการถ่ายแบบอย่างง่ายดาย ยาใจมองนางแบบสาวอย่างเป็นห่วง ดาดารินกำลังจนมุมกับกับดักของตัวเอง
“มุมนี้โอเคแล้วนี่คะพี่ยอช เปลี่ยนมุมกันดีกว่าค่ะ ให้มานั่งริมสระว่ายน้ำบ้างไหม” ยาใจตะโกนเสนอ เป็นทางออกเดียวที่จะดึงสองคนนั้นออกจากกันได้
“ก็ดีนะคะ รูปตรงหน้าวิลล่านี่โอเคทุกรูปเลย คุณธีร์ว่ายังไงคะ เปลี่ยนมุมเลยดีไหม”
“ครับ” ชายหนุ่มผิวคล้ำตอบสั้นๆ ซ่อนแววตาแห่งความรู้สึกทั้งหมดไว้หลังกล้องตัวใหญ่
มันยากแค่ไหนที่จะต้องทำงาน ท่ามกลางความขัดแย้งภายในใจ
ไม่มีใครรู้ เหมือนที่เขาก็ไม่ต้องการรับรู้
“คราวนี้มาถ่ายหน้าสระว่ายน้ำตรงนี้กันดีกว่า คุณทองทิมกับน้องดานั่งเล่นหยอกล้อกันอยู่ริมสระนะคะ มานี่ค่ะ เดี๋ยวพี่จัดท่าให้”
ยอดชายดึงนายแบบจำเป็น มานั่งหันหน้าเข้าหาดาดารินที่หย่อนเท้าเล่นน้ำ มือหนึ่งยกขึ้นพาดเข่าตัวเองไว้อย่างสบายๆ สายตาจับจ้องไปยังนางแบบสาวที่ควักน้ำเล่นอย่างสนุกสนาน
พอเริ่มถ่าย ลมแรงจากทะเลพัดจนผมยาวสลวยตีกันจนยุ่ง ปอยผมปรกลงตรงหน้าผาก ทองทิมเอื้อมมือไปจับเส้นผมทัดหูให้อย่างบรรจง มันเป็นไปโดยธรรมชาติโดยที่เขาเองก็ควบคุมไม่ได้
สัมผัสอ่อนโยนแต่ให้ความรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน ใจเธอเต้นแรงอีกครั้ง เผลอยิ้มกว้างตอบรับสิ่งที่เขาทำให้โดยไม่รู้ตัว
ธีร์เก็บภาพนั้นไว้ได้พอดี
“โอ๊ย...ตายแล้ว คู่นี้น่ารักจริงๆ เหมาะสมกันเหลือเกิน” ยอดชายปรารภกับตัวเองเบาๆ หลังจากได้เห็นภาพจากจอคอมพิวเตอร์ แต่คนที่นั่งอยู่ในบริเวณนั้นก็ยังได้ยิน
เหมาะสมกันอย่างนั้นหรือ
เหมาะสมกันแล้วให้เธอมาที่นี่ทำไม ให้มานั่งดูภาพคู่รักอ้อล้อหวานชื่น ให้มาเป็นตัวตลกต่อหน้าคนไม่รู้จัก ให้มา...แต่มาเป็นคนที่ไร้ตัวตน
แพรฝันลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบ ไม่ว่าเธอจะนั่งอยู่หรือจากไป ก็ไม่เป็นที่สังเกตของใครสักคน
-----------------------------------------------
“เป็นไงบ้างละ แผนการสุดแสบแยบยลของแก”
ยาใจเอ่ยด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ไม่ตั้งใจจะเยาะเย้ย แต่มันก็อดไม่อยู่
หลังจากที่งานในวันนี้เสร็จสิ้น ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน ดาดารินรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตรงปรี่กลับมาที่ห้อง
นางแบบสาวกระแทกตัวลงบนเตียงอย่างหงุดหงิด ถ้าทำได้เธอคงกรีดร้อง ขว้างหมอน ปาผ้าห่ม หรือเต้นเร่าๆ อยู่บนเตียงเพื่อระบายความอึดอัดใจที่สะสมมาตลอดบ่าย
“ยับเยินเลยสินะ”
“ใช่ ยับเยิน เขาลวนลามฉันเสียยับเยิน นายทองเทียมจอมหื่น ไม่เป็นสุภาพบุรุษ ไว้ใจไม่ได้ นิสัยเสีย แย่ที่สุด”
ดาดารินว่ายาว เหยียด ขณะที่นึกกลับไปยังสัมผัสที่มีเขาโอบรัด แค่คิดใจก็สั่น เธอยกมือกุมหน้าอกด้านซ้ายที่ตูมตามไม่เป็นจังหวะ หวังจะปลอบประโลมให้มันสงบลง
“ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันหมายถึง แกน่ะ แพ้ยับเยินเลย คิดจะหักหน้าเขาแล้วเป็นไง โดนสวนกลับอย่างมืออาชีพ ฉันว่าแกเลิกคิดเอาชนะเขาดีกว่า เห็นอยู่ว่ามันคนละชั้นกัน”
นางแบบ สาวผุดลุกขึ้น เท้าเอวอย่างโมโห
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะใจ คนละชั้นอะไร ก็เห็นๆ อยู่ว่าวันนี้เขาหลงกลฉัน เขายอมมาถ่ายแบบกับฉัน ซึ่งก็ทำให้คุณป้าแก่แพรฝันงอนตุ๊บป่องกลับห้องไปก่อน ฉันแยกสองคนนั้นออกจากกันได้ ซึ่งก็ทำให้ธีร์ของฉันแฮปปี้ อย่างนี้ยังจะเรียกว่าแพ้ยับเยินอีกหรอไง”
“แพ้สิ แพ้แบบที่แกไม่รู้ตัวเลยละ ฉันจะแจกแจงให้ฟังนะ อย่างแรก... แกให้คุณทองทิมมาถ่ายแบบ แกคิดว่าชนะแล้ว แต่คนที่ต้องมานั่งหงุดหงิดก็เป็นแกไม่ใช่หรอ สอง...เรื่องที่บอกว่าแกแยกคุณแพรฝันออกจากคุณทองทิมได้ แกไม่คิดหรอว่าถ้าคุณแพรฝันงอนคุณทองทิมจริงๆ คุณทองทิมจะไม่ง้อ ทีนี้พองอนกันไปง้อกันกันมา อาจจะยิ่งกว่าที่แกเห็นก็ได้ จริงไหม ไม่ต้องนึกภาพเลยว่านายถ่านจะเป็นยังไง แก ‘แพ้’ หมดรูปจริงๆ”
ดาดารินแทบกรีดร้อง เหมือนน้ำแข็งก้อนโตร่วงใส่ตรงกลางหน้า ทั้งเจ็บ ทั้งชา อึ้งจนพูดไม่ออก
“ตายๆ ตาย ฉันจะทำยังไงดีๆ ถ้านายทองเทียมเกิด...ทำอะไร กับคุณแพรฝันขึ้นมาจริงๆ ธีร์ของฉัน ธีร์ของฉัน....ม่ายยย....” ดาดารินโหยหวยปิ่มจะขาด จนเพื่อนรักต้องยกมือขึ้นปิดหู มองดูเพื่อนที่บ้าไปแล้วอย่างเวทนา
เธอคงต้องติดต่อให้โรงพยาบาลจิตเภทมารับเพื่อนเธอไปรักษา ต้องรีบหาเบอร์โทรศัพท์เตรียมไว้เสียแล้ว
“ฉันจะต้องไปหาธีร์ ฉันต้องปกป้องเขา ฉันจะต้องไปหาธีร์ ธีร์ของฉัน ฉันจะต้องดูแลเขา” นางแบบพร่ำพูดราวกับคนเสียสติ เธอเดินพล่านไปทั่วห้อง จนอีกคนเวียนหัว
“ก่อน ไปหาธีร์ไปอาบน้ำก่อนดีกว่าไหม ใกล้เวลาอาหารค่ำแล้ว เขานัดหกโมงครึ่ง ถ้าขืนชักช้าแกจะอดกิน อดเจอธีร์ไม่รู้ด้วย”
คำแนะนำของเพื่อนเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ดาดารินทำตามอย่างคนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อตัว
ถ้านายทองเทียมเกิดคิดจะทำอะไร...กับผู้หญิงของเขาจริงๆ
เธอจะทำยังไงดี
---------------------------------------------------------------------
หมู่เมฆที่ลอยต่ำขณะตะวันใกล้ลาลับขอบฟ้า ส่งสะท้อนแสงสลัวมายังพื้นน้ำที่ว่างวาย มีเพียงเสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นจังหวะเนิบช้า ดวงจันทร์กลมเต่งแทรกตัวผ่านความมืดดำของท้องฟ้า รอโบกมือลาให้กับแสงสุดท้ายของวัน
สายลมแรงพัดจนกระโปรงบานพลิ้วไสว หางม้าที่ถูกรวบตึงไว้ด้านหลังแกว่งไกลตามกระแสลมพัด
ร่างเล็กบาง เดินทอดน่องไปอย่างไร้จุดหมาย ท่ามกลางคำถามมากมายที่อลม่านอยู่ในความคิด
“คุณแพรครับ...”
เสียงหนึ่งตะโกนเรียก ไกลห่างและเบาหวิว นี่เธอคิดถึงเขามากจนหูแว่วได้ยินเสียงเขาเลยหรือ
“คุณแพรฝัน”
คราวนี้ไม่ได้มาแต่เสียง แต่ชายหนุ่มที่วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า บอกชัดว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง
“คุณทองทิม...” เธอขานรับอย่างไม่รู้จะพูดอะไร มีคำถามมากมายที่อยากได้ยินคำตอบจากปากของเขา แต่แล้วเธอก็ไม่กล้า
“คุณแพรเป็นอะไรหรือเปล่า ท่าทางไม่ค่อยดีเลย” ทองทิมถามอย่างห่วงใย เมื่อสังเกตได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น
ไม่ยากที่จะเดาเหตุผล เหตุการณ์เมื่อตอนบ่ายคงทำให้สาวตัวเล็กอึดอัดใจ จริงอย่างที่ภานุได้พูดเอาไว้ เขาดึงเธอเข้ามาปวดหัวกับแผนการบ้าบอของเขา ทั้งๆ ที่เชื่อมั่นว่าจะดูแลเธอได้ แต่สุดท้ายแล้วเขากลับเป็นฝ่ายทำร้ายเธอเสียเอง
“ผมขอโทษนะครับที่ทิ้งคุณไว้คนเดียว” เขาเอ่ยอย่างสำนึกผิด แต่สีหน้าของอีกฝ่ายก็ยังไม่ดีขึ้น
“เอาอย่างนี้...พรุ่งนี้ผมจะพา คุณแพรไปเที่ยวให้ทั่วปราณบุรีเลย ถ้ายังไม่หนำใจก็ไปต่อที่หัวหินด้วยเลยดีไหมครับ ถือเป็นการไถ่โทษที่วันนี้ผมไม่ได้อยู่ดูแลคุณ หายโกรธหรือยังครับ”
ชายหนุ่มว่าอย่างเอาใจ แค่นี้เองก็ทำให้คนที่เศร้าซึมตลอดบ่ายคลี่ยิ้มออกมาได้
“แพร ไม่ได้โกรธคุณทองทิมนะคะ… แล้วพรุ่งนี้คุณไม่ต้องถ่ายแบบแล้วหรอคะ”
“ผม คุยกับเจ้านุมันแล้ว มันบอกว่าแค่เซตเดียวก็พอ เอาแค่พอเรียกเรตติ้งให้หนังสือ ส่วนหลักๆ ก็ต้องยกให้นางแบบคนเก่งนั้นไป” ทองทิมจงใจเลี่ยงการเอ่ยถึงดาดาริน เขาไม่อยากคิดถึงเธอคนนั้น... ให้มากไปกว่านี้
“คุณแพรไปทานข้าวกันดีกว่าครับ”
เขาเปลี่ยนเรื่อง ก่อนเดินเคียงเธอกลับไปทางรีสอร์ท แพรฝันดีใจที่ชายหนุ่มยังให้ความสำคัญกับเธออยู่ แต่ก็มีบางเรื่องที่ต้องสะสาง
ต้องรีบจัดการ ไม่อย่างนั้นเธอคงเที่ยวในวันพรุ่งนี้ไม่สนุก
------------------------------------------
ห้องอาหารริมชายหาดประดับประดาด้วยดวงไฟสีส้ม บวกกับแสงเทียนเล่มเล็กที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ พอส่องสว่างในความมืดที่โรยตัวอยู่โดยรอบ ระเบียงไม้ที่ยื่นออกไปยังหาดทรายเปิดกว้างรับสายลมแรง เมฆดำตั้งเค้าเหมือนฝนจะตก
นางแบบสาวในเสื้อลูกไม้พลิ้วบาง ท่อนล่างยาวกร่อมสไตล์ยิปซี แต่เผยความเซ็กซี่ด้วยสายคล้องคอเผยช่วงไหล่บางระหง กวาดตามองไปจนทั่วทันทีที่มาถึง
ถามตัวเองว่าธีร์อยู่ไหน แต่กลับโล่งใจที่ได้เห็นคู่ชายหญิงนั่งร่วมอยู่กับภานุและยอดชาย ตรงโต๊ะตัวในสุดระเบียง
นึกว่าหนีไปปรับความเข้าใจกันสองต่อสองเสียแล้ว
“น้องดาคะ โต๊ะนี้เลยค่ะ” ยอดชายโบกไม้โบกมือต้อนรับ ดาดารินเดินนำยาใจตามไปสมทบ
ยอดชายกับภานุมาถึงก่อนจึงเลือกเก้าอี้ ตัวในสุดตรงข้ามกัน ถัดจากภานุเป็นทองทิมที่นั่งเคียงกับแพรฝัน ดาดารินมองเก้าอี้สองตัวที่เหลือฝั่งตรงข้ามอย่างชั่งใจ
เธอควรจะนั่งตรงข้ามนายทองเทียม หรือว่าคุณป้ากาแฟดีกว่ากัน
แล้วสายตาท้าทายจากคนที่นั่งอยู่เดิม ก็ทำให้ดาดารินตัดสินใจได้ในนาทีนั้น เธอก้าวเข้าไปนั่งตรงข้ามกับทองทิมอย่างมาดมั่น เชิดคอตั้งตรงอย่างอาจหาญ
“น้อง ดามาแล้วถ้าอย่างนั้นเราให้เขายกอาหารมาเลยดีกว่า” ยอดชายว่า พลางส่งสัญญาณให้พนักงานที่รอปฏิบัติหน้าที่อยู่แล้ว “ลมแรงอย่างนี้น่ากลัวจะมีพายุ เห็นมืดมาตั้งแต่เช้า โชคดีที่ตอนถ่ายแบบฝนไม่ตก”
ยอดชายชวนคุยเรื่อยต่อไปอีกพักใหญ่ นาทีนั้นนางแบบสาวลืมตากล้องผิวเข้มเสียสนิท มานึกได้อีกทีก็ตอนที่ยาใจสะกิดเตือนเสียงเบา
“นายถ่านยังไม่มาเลยนะ”
“เดี๋ยวคะพี่ยอช!!!” ดาดารินร้องห้ามจนพนักงานที่นำอาหารมาวางสะดุ้ง “เราไม่รอธีร์ก่อนหรอคะคะ ธีร์ยังไม่มาเลย”
“คุณธีร์เธอบอกว่าจะไปเดินเล่นนะคะ ให้เราทานไปก่อนได้เลยค่ะ”
ธีร์ไม่มา... ธีร์ไม่หิวหรือยังไง วันนี้เขาก็ทำงานหนักพอๆ กับคนอื่น ทีมงานทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว แล้วทำไมเขาถึงไม่มา
หรือว่าธีร์จะกินไม่ลง ใช่สิ...ใครจะกินอะไรลง ในเมื่อมีภาพบาดใจตำตาอยู่อย่างนี้ เขาคงอึดอัดมาตลอดวัน แล้วจะมาทนอีกทำไม
ดาดารินเงยหน้ามองคนตรงข้ามด้วยสายตาตำหนิ เป็นเพราะเขาคนเดียว ธีร์ของเธอเลยไม่ยอมมาร่วมโต๊ะอาหาร แล้วดูเขาตอนนี้สิ ก่อเรื่องไว้แท้ๆ กลับยิ้มหน้าบาน เสวยสุขอย่างไม่เกรงใจใคร
“ดาขอตัวก่อนนะคะ”
เธอเองก็คงอยู่ร่วมโต๊ะกับคนใจดำไม่ได้เหมือนกัน เธอต้องไปหาธีร์ ไปอยู่เคียงข้างเขา เธอจะไม่ปล่อยให้เขาทุกข์โศกเพียงลำพังเด็ดขาด
ทองทิมเงยหน้ามองอย่างหมั่นไส้ ช่างเป็นห่วงเป็นใยออกหน้าออกตาเสียเหลือเกิน
“ทำไมละครับคุณดาดาริน คุณยังไม่ได้ทานอะไรเลยไม่ใช่หรอ หรือว่าวันนี้ผมทำให้คุณเหนื่อยเกินไป เลยทานอะไรไม่ลง”
เขาว่าด้วยน้ำเสียงเหมือนห่วง แต่คนที่ขยับจะลุกขึ้น รู้โดยทันทีในถ้อยคำกำกวมว่าเขาจงใจเยาะเย้ยเธอเรื่องเมื่อบ่าย
“ไม่ ใช่หรอกคะ ถ่ายแบบกับคุณทองทิมสนุกจะตาย คุณออกจะเป็นมืออาชีพ ปกติเวลาดาถ่ายแบบคู่กับผู้ชายคนอื่นนะคะ ก็ต้องคอยระวังว่าจะถึงเนื้อถึงตัวเกินไปหรือเปล่า แต่คุณทองทิมช่างเป็นสุภาพบุรุษเหลือเกิน ไม่มีการฉวยโอกาสแบบนั้นสักครั้ง ดาขอชื่นชมจริงๆ” ดาดารินประชด ต่อว่าโดยให้เขารับรู้โดยเฉพาะ
“ใช่ครับ คุณทองทิมเหมือนมืออาชีพมากๆ นี่ยอชไม่ได้ยอนะครับ แต่คุณทำได้ดีจริงๆ” ยอดชายช่วยเสริมอย่างไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง
“เข้าวงการเลยไหม ฉันช่วยดันให้เอง” ภานุหยอดมุกตลก แต่ก็มีเพียงยอดชายเท่านั้นที่ร่วมหัวเราะอย่างจริงใจ
“ขอบใจๆ แต่ไม่ดีกว่า วันนี้ฉันทำได้ดีก็เพราะคุณดาดารินเขา เขาถนัดทำเรื่องแบบนี้ก็เลยช่วยสร้างอารมณ์ให้ฉันเยอะเลย ถ้างานหน้าไม่มีคุณดาดาริน ฉันก็คงทำไม่ได้อย่างนี้แล้วล่ะ”
“ปากหวานจังเลยนะคะ ดาคิดว่าคุณทองทิมจะทำกับใครก็ได้เสียอีก เห็นคล่องขนาดนั้น น่าเสียดายนะคะที่คุณแพรฝันหนีกลับห้องไปก่อน เลยไม่ได้เห็นฝีมือของคุณทองทิมเลย แต่ไม่เป็นไร รอดูจากในหนังสือก็ได้ แต่อาจจะดูดีกว่าตัวจริงหน่อย เพราะว่าได้มืออาชีพอย่างธีร์มาเป็นคนถ่ายรูปให้”
ดาดารินเอ่ยถึงชายหนุ่มที่ไม่อยู่ในที่นั้นอย่างชื่นชม หวังให้คุณป้ากาแฟรู้สึกเสียดายผู้ชายที่เธอไม่แยแส แพรฝันต้องเสียใจที่ทอดทิ้งคนดีๆ อย่างธีร์
“ภาพที่ออกมาวันนี้สวยจริงๆ นะคะ เสียดายที่มีถ่ายแบบคู่แค่เซตวันนี้เท่านั้น ไว้งานหน้าเอาแบบเต็มๆ เลยนะคะ เอาให้ สวีตสุดๆไปเลย”
งานหน้าก็ชาติหน้านั่นแหละ หัวเด็ดตีนขาดเธอก็ไม่มีวันยอมถ่ายแบบกับเขาเป็นครั้งที่สอง
“ได้เสมอเลยค่ะพี่ยอช”
------------------------------------------------------------
หลังอาหารมื้อค่ำที่การสนทนาส่วนใหญ่ถูกยอดชายและภานุพาไป ทองทิมเดินเคียงแพรฝันที่ตั้งแต่เริ่มจนจบแทบไม่ได้พูดอะไรสักคำ แม้เขาจะพยายามดึงเธอสู่การสนทนาหลายครั้ง แต่สาวร่างบางก็เพียงพยักหน้าเห็นด้วยเท่านั้น
ดูเหมือนการมีตัวตนของเธอจะเลือนรางเหลือเกินในสายตาคนอื่น หรือไม่... ทุกคนคงมองเธอเป็นตัวตลก โดยเฉพาะนางแบบสาวแสนสวยคนนั้น ที่แต่ละถ้อยคำคอยตอกย้ำให้แพรฝันรู้ถึงความต่ำต้อยของตัวเอง แม้ดาดารินจะเจตนากระทบกระเทียบทองทิม แต่ดาบที่อาบยาพิษก็ยังคงแกว่งไกวต่อหน้าแพรฝันอยู่ดี
“คุณทองทิมไม่ต้องไปส่งแพรถึงห้องหรอกค่ะ วันนี้คุณเหนื่อยมาทั้งวัน ไปพักผ่อนเถอะค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
แพรฝันตัดบทสั้นๆ ด้วยเสียงเบาหวิว ทองทิมคิดว่า บางทีหญิงสาวอาจเหน็ดเหนื่อยในการนั่งปั้นหน้าอยู่กับคนไม่รู้จัก จึงอยากรีบกลับไปที่ห้อง ชายหนุ่มจึงไม่คัดค้านอะไร
“ราตรีสวัสดิ์นะครับ”
ทองทิมไม่ได้รั้งไว้ สาวร่างเล็กนึกน้อยใจอย่างกลั้นไม่อยู่ เธอบอกลาเขาสั้นๆ สะกดเสียงสั่นของตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้เขาเห็นร่องรอยความเสียใจ
ครั้งเดินจากเพียงไม่กี่ก้าวก็อดหันกลับไปไม่ได้ แล้วสิ่งที่เธอหวาดกลัวก็เป็นจริง ร่างสูงเลี้ยวหายไปในทางตรงข้ามกับห้องพักของเขา
ไม่ต้องเดาให้เสียเวลา ทองทิมคงรีบไปตามหาดาดาริน
---------------------------------------------------------------
“ใจ แกกลับไปที่ห้องก่อนละกันนะ ฉันจะออกไปหาธีร์สักหน่อย โทรไปก็ไม่รับ ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง” นางแบบสาวว่าด้วยความเป็นห่วง หลังจากลองเพียรโทรศัพท์หาตากล้องหนุ่มอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่เธอเรียก
“จะไปหาที่ไหนแก นี่มันมืดแล้วนะ ลมก็แรง พี่ยอชบอกว่าฝนจะตกด้วยไม่ใช่หรอ”
“ยังไม่ตกหรอกมั้ง ฉันไปหาแถวๆ นี้แหละ ไม่ไกลหรอก แกกลับไปก่อนนะ ไม่ต้องห่วง”
ดาดารินไม่รอฟังคำทัดทาน เธอรีบร้อนจากไปด้วยความเป็นห่วง ในขณะยาใจมองตาม รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย
************************************
มาต่อแล้วนะคะ ยาวเป็นพิเศษ
เรื่องนี้จะลงอีก 5 ตอนเท่านั้นนะคะ ใครรักใครชอบฝากช่วยซื้อช่วยอุดหนุนกันด้วยน้า มีขายตามแผงหนังสือทั่วไป แต่อาจอยู่ชั้นล่างๆ ไม่ก็ห้องเก็บของ ต้องขอความพยายามจากพี่พนักงานให้ช่วยตามหากันสักหน่อย 55555
แต่ถ้ายังไม่รักไม่ชอบไ่ม่ถูกใจก็ไม่เป็นไรนะคะ ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่ดีกว่า จะมาลงต่อจากเรื่องนี้ ฝากนามปากกา "ปลายสี" ไว้ในอ้อมใจของทุกคน ยินดีรับฟังทุกคำติชมนะค้าาาา
ขอบคุณทุกคนที่ติตาม
คุณ pattisa คุณ nunoi คุณ Pat คุณ issabel แล้วก็คุณ ling ขอให้สนุกสนานกับการอ่านนะคะ ^^
“ก็...ไม่มีอะไร” นางแบบสาวยักไหล่เหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่สีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องจนเพื่อนรักเอะใจ
“อย่าบอกนะว่านี่เป็นแผนของแกอีกแล้ว แกคิดอะไรอยู่ บ้าไปแล้วหรือไงยะ”
“ไม่ได้บ้าสักหน่อย แผนนี้ออกจะแยบยล มันเป็นวิธีแยกนายทองเทียมออกจากคุณป้าแก่แพรฝัน ที่ฉันกลั่นออกมาจากสมองอันชาญฉลาด ธีร์จะได้ไม่ต้องทนเจ็บช้ำ เห็นภาพบาดตาบาดใจในเวลาทำงานไงล่ะ สะใจจริงๆ ในที่สุดนายทองไม่รู้ร้อนก็หลงกลฉันจนได้”
ยาใจส่ายหน้า สุดเอือมระอากับทุกแผนการที่ดาดารินคิดขึ้น
“แกนี่มันร้ายจริงๆ แต่ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อนะว่าคุณทองทิมจะหลงกลแก เขารู้ทันแกทุกครั้งเลยนะ หรือว่า... เขาคิดอะไรอยู่... ระวังให้ดีนะดา จะเจอแผนซ้อนแผนเข้าให้ ไม่เคยได้ยินหรอ หัวเราะทีหลังดังกว่าน่ะ”
คำขู่ของยาใจไม่มีผลอะไร กับคนที่กำลังเต็มอิ่มกับชัยชนะ ดาดารินยักไหล่อีกครั้งอย่างไม่แยแส
“คิดว่าฉันกลัวหรือไง” ดาดารินว่า ก่อนที่เสียงฮือฮาจากทีมงานสาวๆ ทั้งรุ่นเล็กรุ่นใหญ่ หรือแม้กระทั่งสาวประเภทสองจะดังขึ้น ทันทีที่ชายหนุ่มเจ้าของรีสอร์ทก้าวออกมาจากห้องแต่งตัว
นางแบบสาวหันไปมอง แล้วภาพของผู้ชาย ที่เธอคิดว่าไม่มีทางที่จะกล้าอวดหุ่นตัวเองต่อหน้าคนอื่น ก็ทำให้เธอถึงกับอ้าปากค้าง
ทองทิมสวมกางเกงชายหาดสีดำ สกรีนลายดอกไม้สีน้ำเงินแบบฮาวายเพียงตัวเดียว เผยให้เห็นท่อนบนเปลือยเปล่า มันเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้ออย่างชายแท้ ที่ดูแลตัวเองด้วยการออกกำลังกายสม่ำเสมอ ไม่ใช่พุงย้อย ท้องโย้อย่างที่ดาดารินคิด
อยู่ๆ ก็เหมือนมีวงดุริยางค์รัวกลองอยู่ข้างใน!!!
ดาดารินเลื่อนมือขึ้นกุมหน้าอกด้านซ้ายโดยอัตโนมัติ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ
เพียงแค่เขาไม่ได้... น่าเกลียด อย่างที่เธอวาดภาพเอาไว้ เธอถึงกับต้องตกใจขนาดนี้เลยหรอ
“โอ้ว มาย กอช คุณทองทิมหุ่นเริ่ดมาก ตายๆ ไปเป็นนายแบบเถอะคุณทองทิม อย่าทำเลยโรงแรมอะไรนี่ หุ่นเฟิร์มขนาดนี้กินขาดนายแบบบางคนเสียอีกคนนะคะ เป็นบุญของยอชจริงๆ ที่มีโอกาสได้เห็นด้วยตาเปล่าเนี่ย” ยอดชายเอ่ยชมติดตลก เรียกเสียงหัวเราะได้จากทุกคน
เว้นเสียก็แต่...
“คุณดาดาริน ผมพร้อมแล้วครับ เรามา ‘เริ่ม’ กันเลยดีกว่า”
ดาดารินต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ ก่อนเอ่ยตอบกลับไปอย่างถือตัว
“ดีค่ะ ฉันก็รอคุณอยู่เนี่ยแหละ” ดาดารินว่า แล้วความคิดบางอย่างก็ผุดเข้ามาในสมอง
เธอลุกขึ้นสะบัดเสื้อคลุมอาบน้ำออกช้าๆ ด้วยลีลายั่วยวนที่แสนจะเป็นธรรมชาติ
นางแบบสาวเคลื่อนย้ายร่างบางระหง ในชุดบิกินีสีฟ้าตัวจิ๋วมายังทองทิมที่ยืนนิ่ง ทิ้งสายตาราวกับนางแมวป่าแสนเจ้าเสน่ห์ ก่อนไปหยุดโพสตรงบันไดของสระว่ายน้ำ เธอรู้...ว่าเรือนร่างสมส่วน กับทรวงทรงอวบอิ่มของเธอมันเย้ายวนใจแค่ไหน
คงยากที่จะห้ามใจสินะ
ใช่แล้ว... มันยากเหลือเกิน เขาต้องยอมรับอย่างซื่อตรง ว่าไม่อาจถอนสายตาจากร่างสมส่วนที่เดินตรงเข้ามาได้ ดาดารินมีสิ่งที่ผู้ชายทุกคนอยากให้ผู้หญิงมี และเธอก็รู้วิธีที่จะจัดการกับมัน แต่เขาจะไม่ยอมตกอยู่ภายใต้อำนาจมารยาของผู้หญิงอย่างเธอเด็ดขาด
ชายหนุ่มใช้กำลังเฮือกสุดท้าย สะบัดสายตาไปทางอื่น แล้วความไม่พอใจก็เกิดขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว ยามที่เขาเห็นว่า ทุกสายตาจับจ้องไปยังนางแบบสาวในชุดว่ายน้ำน้อยชิ้น
“คุณดาดารินหุ่นดีจริงๆ ฉันชักอยากจะถ่ายแบบกับเธอแทนนายแล้วสิเนี่ย” ภานุว่าด้วยเสียงเคลิ้มฝัน ยิ่งทำให้ทองทิมหงุดหงิด เขามองเพื่อนตาขวาง ก่อนเดินเข้าไปใกล้นางแบบสาว
ชายหนุ่มจงใจมายืนขวาง เพื่อใช้ร่างของตัวเองบังหญิงสาวที่ยืนอวดหุ่นสวยต่อคนอื่นๆ เขามองเธออย่างตำหนิ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“เริ่มงานกันเลยดีกว่าครับ”
----------------------------------
“ใกล้อีกนิด คุณทองทิมคะ เอามือโอบเอวน้องดาไว้อย่างนั้นแหละคะ ดีมาก น่ารักมาก”
เสียงตะโกนเชียร์จากยอดชายดังขึ้น ขณะร่างสูงโอบประชิดร่างบางระหงในชุดว่ายน้ำ เนื้อแนบเนื้อ เสียจนคนที่เชิดคอแข็งตลอดการถ่ายทำรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
ทองทิมอยู่ใกล้แค่คืบ ใบหน้าเขาโน้มเข้า มาราวกับจะค้นหาบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในเรือนร่างของเธอ ดาดารินใจสั่น หญิงสาวกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น ใจเต้นโครมครามราวกับจะระเบิดออกมา
“คุณทองทิม ไม่ต้องเบียดฉันขนาดนี้ก็ได้” เธอว่าเสียงสั่น พลางใช้มือคอยดันร่างชายหนุ่มไว้ไม่ให้แนบชิดไปกว่านี้
“ทำไมละครับ คุณไม่ได้ยินที่คุณยอชบอกหรอ เขาบอกว่าให้เราใกล้กันอีกนิด” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยร่องรอยยั่วเย้าอย่างพึงพอใจ ตอบกลับมาเบาๆ ไม่ต่างกัน
“ฉันรู้ๆ แต่นี่มันใกล้เกินไป”
ใช่...มันใกล้เกินไป อยู่ในท่านี้เธอเกือบจะรวมเป็นร่างเดียวกับเขาอยู่แล้ว ดาดารินบอกโดยไม่ยอมสบตา ใจเธอเต้นแรงเกินไป เธออาจจะช็อกตายได้ทุกเมื่อ
“แล้วคุณไม่ชอบหรอไง” เป็นคำถามที่แสนแผ่วเบา แต่ยั่วยวน ท้าทาย
“จะบ้าหรอ ฉันจะชอบได้ไง”
ตอบเองยังไม่แน่ใจเอง เธอได้พูดความจริงหรือเปล่า สัมผัสแนบชิด เบียดเสียดจนได้กลิ่นกายและลมหายใจ ดาดารินไม่ชอบแน่หรือ
บ้า บ้าไปใหญ่แล้ว เธอจะชอบได้ยังไง ไม่มีทาง
นางแบบสาวสะบัดหัว ไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั้นออกไป ตั้งสติหน่อยสิดาดาริน ผู้นำไปเกมนี้ต้องเป็นเธอเท่านั้น
ทองทิมจ้องมองคนในอ้อมแขน ระยะห่างแค่คืบที่เขาตั้งใจสร้างขึ้นมา ทำให้ชายหนุ่มสังเกตเห็นแววตากลมโต ที่กำลังวูบไหวด้วยกระแสแห่งความใกล้ชิด ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจ สุดท้ายเธอก็ตกลงไปในหลุมพรางที่ตัวเองขุดขึ้น หวังหักหน้าเขาด้วยการถ่ายแบบบ้าๆ นี่ แล้วเป็นอย่างไร
สนุกดีอย่างที่เธอคิดไว้ไหม
------------------------------------------
อย่างที่เตือนไว้ไม่มีผิด... ทองทิมมีแผนการย้อนศรเพื่อนรักเธออยู่แล้ว เขาจึงยอมรับการถ่ายแบบอย่างง่ายดาย ยาใจมองนางแบบสาวอย่างเป็นห่วง ดาดารินกำลังจนมุมกับกับดักของตัวเอง
“มุมนี้โอเคแล้วนี่คะพี่ยอช เปลี่ยนมุมกันดีกว่าค่ะ ให้มานั่งริมสระว่ายน้ำบ้างไหม” ยาใจตะโกนเสนอ เป็นทางออกเดียวที่จะดึงสองคนนั้นออกจากกันได้
“ก็ดีนะคะ รูปตรงหน้าวิลล่านี่โอเคทุกรูปเลย คุณธีร์ว่ายังไงคะ เปลี่ยนมุมเลยดีไหม”
“ครับ” ชายหนุ่มผิวคล้ำตอบสั้นๆ ซ่อนแววตาแห่งความรู้สึกทั้งหมดไว้หลังกล้องตัวใหญ่
มันยากแค่ไหนที่จะต้องทำงาน ท่ามกลางความขัดแย้งภายในใจ
ไม่มีใครรู้ เหมือนที่เขาก็ไม่ต้องการรับรู้
“คราวนี้มาถ่ายหน้าสระว่ายน้ำตรงนี้กันดีกว่า คุณทองทิมกับน้องดานั่งเล่นหยอกล้อกันอยู่ริมสระนะคะ มานี่ค่ะ เดี๋ยวพี่จัดท่าให้”
ยอดชายดึงนายแบบจำเป็น มานั่งหันหน้าเข้าหาดาดารินที่หย่อนเท้าเล่นน้ำ มือหนึ่งยกขึ้นพาดเข่าตัวเองไว้อย่างสบายๆ สายตาจับจ้องไปยังนางแบบสาวที่ควักน้ำเล่นอย่างสนุกสนาน
พอเริ่มถ่าย ลมแรงจากทะเลพัดจนผมยาวสลวยตีกันจนยุ่ง ปอยผมปรกลงตรงหน้าผาก ทองทิมเอื้อมมือไปจับเส้นผมทัดหูให้อย่างบรรจง มันเป็นไปโดยธรรมชาติโดยที่เขาเองก็ควบคุมไม่ได้
สัมผัสอ่อนโยนแต่ให้ความรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน ใจเธอเต้นแรงอีกครั้ง เผลอยิ้มกว้างตอบรับสิ่งที่เขาทำให้โดยไม่รู้ตัว
ธีร์เก็บภาพนั้นไว้ได้พอดี
“โอ๊ย...ตายแล้ว คู่นี้น่ารักจริงๆ เหมาะสมกันเหลือเกิน” ยอดชายปรารภกับตัวเองเบาๆ หลังจากได้เห็นภาพจากจอคอมพิวเตอร์ แต่คนที่นั่งอยู่ในบริเวณนั้นก็ยังได้ยิน
เหมาะสมกันอย่างนั้นหรือ
เหมาะสมกันแล้วให้เธอมาที่นี่ทำไม ให้มานั่งดูภาพคู่รักอ้อล้อหวานชื่น ให้มาเป็นตัวตลกต่อหน้าคนไม่รู้จัก ให้มา...แต่มาเป็นคนที่ไร้ตัวตน
แพรฝันลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบ ไม่ว่าเธอจะนั่งอยู่หรือจากไป ก็ไม่เป็นที่สังเกตของใครสักคน
-----------------------------------------------
“เป็นไงบ้างละ แผนการสุดแสบแยบยลของแก”
ยาใจเอ่ยด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ไม่ตั้งใจจะเยาะเย้ย แต่มันก็อดไม่อยู่
หลังจากที่งานในวันนี้เสร็จสิ้น ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน ดาดารินรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตรงปรี่กลับมาที่ห้อง
นางแบบสาวกระแทกตัวลงบนเตียงอย่างหงุดหงิด ถ้าทำได้เธอคงกรีดร้อง ขว้างหมอน ปาผ้าห่ม หรือเต้นเร่าๆ อยู่บนเตียงเพื่อระบายความอึดอัดใจที่สะสมมาตลอดบ่าย
“ยับเยินเลยสินะ”
“ใช่ ยับเยิน เขาลวนลามฉันเสียยับเยิน นายทองเทียมจอมหื่น ไม่เป็นสุภาพบุรุษ ไว้ใจไม่ได้ นิสัยเสีย แย่ที่สุด”
ดาดารินว่ายาว เหยียด ขณะที่นึกกลับไปยังสัมผัสที่มีเขาโอบรัด แค่คิดใจก็สั่น เธอยกมือกุมหน้าอกด้านซ้ายที่ตูมตามไม่เป็นจังหวะ หวังจะปลอบประโลมให้มันสงบลง
“ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันหมายถึง แกน่ะ แพ้ยับเยินเลย คิดจะหักหน้าเขาแล้วเป็นไง โดนสวนกลับอย่างมืออาชีพ ฉันว่าแกเลิกคิดเอาชนะเขาดีกว่า เห็นอยู่ว่ามันคนละชั้นกัน”
นางแบบ สาวผุดลุกขึ้น เท้าเอวอย่างโมโห
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะใจ คนละชั้นอะไร ก็เห็นๆ อยู่ว่าวันนี้เขาหลงกลฉัน เขายอมมาถ่ายแบบกับฉัน ซึ่งก็ทำให้คุณป้าแก่แพรฝันงอนตุ๊บป่องกลับห้องไปก่อน ฉันแยกสองคนนั้นออกจากกันได้ ซึ่งก็ทำให้ธีร์ของฉันแฮปปี้ อย่างนี้ยังจะเรียกว่าแพ้ยับเยินอีกหรอไง”
“แพ้สิ แพ้แบบที่แกไม่รู้ตัวเลยละ ฉันจะแจกแจงให้ฟังนะ อย่างแรก... แกให้คุณทองทิมมาถ่ายแบบ แกคิดว่าชนะแล้ว แต่คนที่ต้องมานั่งหงุดหงิดก็เป็นแกไม่ใช่หรอ สอง...เรื่องที่บอกว่าแกแยกคุณแพรฝันออกจากคุณทองทิมได้ แกไม่คิดหรอว่าถ้าคุณแพรฝันงอนคุณทองทิมจริงๆ คุณทองทิมจะไม่ง้อ ทีนี้พองอนกันไปง้อกันกันมา อาจจะยิ่งกว่าที่แกเห็นก็ได้ จริงไหม ไม่ต้องนึกภาพเลยว่านายถ่านจะเป็นยังไง แก ‘แพ้’ หมดรูปจริงๆ”
ดาดารินแทบกรีดร้อง เหมือนน้ำแข็งก้อนโตร่วงใส่ตรงกลางหน้า ทั้งเจ็บ ทั้งชา อึ้งจนพูดไม่ออก
“ตายๆ ตาย ฉันจะทำยังไงดีๆ ถ้านายทองเทียมเกิด...ทำอะไร กับคุณแพรฝันขึ้นมาจริงๆ ธีร์ของฉัน ธีร์ของฉัน....ม่ายยย....” ดาดารินโหยหวยปิ่มจะขาด จนเพื่อนรักต้องยกมือขึ้นปิดหู มองดูเพื่อนที่บ้าไปแล้วอย่างเวทนา
เธอคงต้องติดต่อให้โรงพยาบาลจิตเภทมารับเพื่อนเธอไปรักษา ต้องรีบหาเบอร์โทรศัพท์เตรียมไว้เสียแล้ว
“ฉันจะต้องไปหาธีร์ ฉันต้องปกป้องเขา ฉันจะต้องไปหาธีร์ ธีร์ของฉัน ฉันจะต้องดูแลเขา” นางแบบพร่ำพูดราวกับคนเสียสติ เธอเดินพล่านไปทั่วห้อง จนอีกคนเวียนหัว
“ก่อน ไปหาธีร์ไปอาบน้ำก่อนดีกว่าไหม ใกล้เวลาอาหารค่ำแล้ว เขานัดหกโมงครึ่ง ถ้าขืนชักช้าแกจะอดกิน อดเจอธีร์ไม่รู้ด้วย”
คำแนะนำของเพื่อนเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ดาดารินทำตามอย่างคนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อตัว
ถ้านายทองเทียมเกิดคิดจะทำอะไร...กับผู้หญิงของเขาจริงๆ
เธอจะทำยังไงดี
---------------------------------------------------------------------
หมู่เมฆที่ลอยต่ำขณะตะวันใกล้ลาลับขอบฟ้า ส่งสะท้อนแสงสลัวมายังพื้นน้ำที่ว่างวาย มีเพียงเสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นจังหวะเนิบช้า ดวงจันทร์กลมเต่งแทรกตัวผ่านความมืดดำของท้องฟ้า รอโบกมือลาให้กับแสงสุดท้ายของวัน
สายลมแรงพัดจนกระโปรงบานพลิ้วไสว หางม้าที่ถูกรวบตึงไว้ด้านหลังแกว่งไกลตามกระแสลมพัด
ร่างเล็กบาง เดินทอดน่องไปอย่างไร้จุดหมาย ท่ามกลางคำถามมากมายที่อลม่านอยู่ในความคิด
“คุณแพรครับ...”
เสียงหนึ่งตะโกนเรียก ไกลห่างและเบาหวิว นี่เธอคิดถึงเขามากจนหูแว่วได้ยินเสียงเขาเลยหรือ
“คุณแพรฝัน”
คราวนี้ไม่ได้มาแต่เสียง แต่ชายหนุ่มที่วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า บอกชัดว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง
“คุณทองทิม...” เธอขานรับอย่างไม่รู้จะพูดอะไร มีคำถามมากมายที่อยากได้ยินคำตอบจากปากของเขา แต่แล้วเธอก็ไม่กล้า
“คุณแพรเป็นอะไรหรือเปล่า ท่าทางไม่ค่อยดีเลย” ทองทิมถามอย่างห่วงใย เมื่อสังเกตได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น
ไม่ยากที่จะเดาเหตุผล เหตุการณ์เมื่อตอนบ่ายคงทำให้สาวตัวเล็กอึดอัดใจ จริงอย่างที่ภานุได้พูดเอาไว้ เขาดึงเธอเข้ามาปวดหัวกับแผนการบ้าบอของเขา ทั้งๆ ที่เชื่อมั่นว่าจะดูแลเธอได้ แต่สุดท้ายแล้วเขากลับเป็นฝ่ายทำร้ายเธอเสียเอง
“ผมขอโทษนะครับที่ทิ้งคุณไว้คนเดียว” เขาเอ่ยอย่างสำนึกผิด แต่สีหน้าของอีกฝ่ายก็ยังไม่ดีขึ้น
“เอาอย่างนี้...พรุ่งนี้ผมจะพา คุณแพรไปเที่ยวให้ทั่วปราณบุรีเลย ถ้ายังไม่หนำใจก็ไปต่อที่หัวหินด้วยเลยดีไหมครับ ถือเป็นการไถ่โทษที่วันนี้ผมไม่ได้อยู่ดูแลคุณ หายโกรธหรือยังครับ”
ชายหนุ่มว่าอย่างเอาใจ แค่นี้เองก็ทำให้คนที่เศร้าซึมตลอดบ่ายคลี่ยิ้มออกมาได้
“แพร ไม่ได้โกรธคุณทองทิมนะคะ… แล้วพรุ่งนี้คุณไม่ต้องถ่ายแบบแล้วหรอคะ”
“ผม คุยกับเจ้านุมันแล้ว มันบอกว่าแค่เซตเดียวก็พอ เอาแค่พอเรียกเรตติ้งให้หนังสือ ส่วนหลักๆ ก็ต้องยกให้นางแบบคนเก่งนั้นไป” ทองทิมจงใจเลี่ยงการเอ่ยถึงดาดาริน เขาไม่อยากคิดถึงเธอคนนั้น... ให้มากไปกว่านี้
“คุณแพรไปทานข้าวกันดีกว่าครับ”
เขาเปลี่ยนเรื่อง ก่อนเดินเคียงเธอกลับไปทางรีสอร์ท แพรฝันดีใจที่ชายหนุ่มยังให้ความสำคัญกับเธออยู่ แต่ก็มีบางเรื่องที่ต้องสะสาง
ต้องรีบจัดการ ไม่อย่างนั้นเธอคงเที่ยวในวันพรุ่งนี้ไม่สนุก
------------------------------------------
ห้องอาหารริมชายหาดประดับประดาด้วยดวงไฟสีส้ม บวกกับแสงเทียนเล่มเล็กที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ พอส่องสว่างในความมืดที่โรยตัวอยู่โดยรอบ ระเบียงไม้ที่ยื่นออกไปยังหาดทรายเปิดกว้างรับสายลมแรง เมฆดำตั้งเค้าเหมือนฝนจะตก
นางแบบสาวในเสื้อลูกไม้พลิ้วบาง ท่อนล่างยาวกร่อมสไตล์ยิปซี แต่เผยความเซ็กซี่ด้วยสายคล้องคอเผยช่วงไหล่บางระหง กวาดตามองไปจนทั่วทันทีที่มาถึง
ถามตัวเองว่าธีร์อยู่ไหน แต่กลับโล่งใจที่ได้เห็นคู่ชายหญิงนั่งร่วมอยู่กับภานุและยอดชาย ตรงโต๊ะตัวในสุดระเบียง
นึกว่าหนีไปปรับความเข้าใจกันสองต่อสองเสียแล้ว
“น้องดาคะ โต๊ะนี้เลยค่ะ” ยอดชายโบกไม้โบกมือต้อนรับ ดาดารินเดินนำยาใจตามไปสมทบ
ยอดชายกับภานุมาถึงก่อนจึงเลือกเก้าอี้ ตัวในสุดตรงข้ามกัน ถัดจากภานุเป็นทองทิมที่นั่งเคียงกับแพรฝัน ดาดารินมองเก้าอี้สองตัวที่เหลือฝั่งตรงข้ามอย่างชั่งใจ
เธอควรจะนั่งตรงข้ามนายทองเทียม หรือว่าคุณป้ากาแฟดีกว่ากัน
แล้วสายตาท้าทายจากคนที่นั่งอยู่เดิม ก็ทำให้ดาดารินตัดสินใจได้ในนาทีนั้น เธอก้าวเข้าไปนั่งตรงข้ามกับทองทิมอย่างมาดมั่น เชิดคอตั้งตรงอย่างอาจหาญ
“น้อง ดามาแล้วถ้าอย่างนั้นเราให้เขายกอาหารมาเลยดีกว่า” ยอดชายว่า พลางส่งสัญญาณให้พนักงานที่รอปฏิบัติหน้าที่อยู่แล้ว “ลมแรงอย่างนี้น่ากลัวจะมีพายุ เห็นมืดมาตั้งแต่เช้า โชคดีที่ตอนถ่ายแบบฝนไม่ตก”
ยอดชายชวนคุยเรื่อยต่อไปอีกพักใหญ่ นาทีนั้นนางแบบสาวลืมตากล้องผิวเข้มเสียสนิท มานึกได้อีกทีก็ตอนที่ยาใจสะกิดเตือนเสียงเบา
“นายถ่านยังไม่มาเลยนะ”
“เดี๋ยวคะพี่ยอช!!!” ดาดารินร้องห้ามจนพนักงานที่นำอาหารมาวางสะดุ้ง “เราไม่รอธีร์ก่อนหรอคะคะ ธีร์ยังไม่มาเลย”
“คุณธีร์เธอบอกว่าจะไปเดินเล่นนะคะ ให้เราทานไปก่อนได้เลยค่ะ”
ธีร์ไม่มา... ธีร์ไม่หิวหรือยังไง วันนี้เขาก็ทำงานหนักพอๆ กับคนอื่น ทีมงานทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว แล้วทำไมเขาถึงไม่มา
หรือว่าธีร์จะกินไม่ลง ใช่สิ...ใครจะกินอะไรลง ในเมื่อมีภาพบาดใจตำตาอยู่อย่างนี้ เขาคงอึดอัดมาตลอดวัน แล้วจะมาทนอีกทำไม
ดาดารินเงยหน้ามองคนตรงข้ามด้วยสายตาตำหนิ เป็นเพราะเขาคนเดียว ธีร์ของเธอเลยไม่ยอมมาร่วมโต๊ะอาหาร แล้วดูเขาตอนนี้สิ ก่อเรื่องไว้แท้ๆ กลับยิ้มหน้าบาน เสวยสุขอย่างไม่เกรงใจใคร
“ดาขอตัวก่อนนะคะ”
เธอเองก็คงอยู่ร่วมโต๊ะกับคนใจดำไม่ได้เหมือนกัน เธอต้องไปหาธีร์ ไปอยู่เคียงข้างเขา เธอจะไม่ปล่อยให้เขาทุกข์โศกเพียงลำพังเด็ดขาด
ทองทิมเงยหน้ามองอย่างหมั่นไส้ ช่างเป็นห่วงเป็นใยออกหน้าออกตาเสียเหลือเกิน
“ทำไมละครับคุณดาดาริน คุณยังไม่ได้ทานอะไรเลยไม่ใช่หรอ หรือว่าวันนี้ผมทำให้คุณเหนื่อยเกินไป เลยทานอะไรไม่ลง”
เขาว่าด้วยน้ำเสียงเหมือนห่วง แต่คนที่ขยับจะลุกขึ้น รู้โดยทันทีในถ้อยคำกำกวมว่าเขาจงใจเยาะเย้ยเธอเรื่องเมื่อบ่าย
“ไม่ ใช่หรอกคะ ถ่ายแบบกับคุณทองทิมสนุกจะตาย คุณออกจะเป็นมืออาชีพ ปกติเวลาดาถ่ายแบบคู่กับผู้ชายคนอื่นนะคะ ก็ต้องคอยระวังว่าจะถึงเนื้อถึงตัวเกินไปหรือเปล่า แต่คุณทองทิมช่างเป็นสุภาพบุรุษเหลือเกิน ไม่มีการฉวยโอกาสแบบนั้นสักครั้ง ดาขอชื่นชมจริงๆ” ดาดารินประชด ต่อว่าโดยให้เขารับรู้โดยเฉพาะ
“ใช่ครับ คุณทองทิมเหมือนมืออาชีพมากๆ นี่ยอชไม่ได้ยอนะครับ แต่คุณทำได้ดีจริงๆ” ยอดชายช่วยเสริมอย่างไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง
“เข้าวงการเลยไหม ฉันช่วยดันให้เอง” ภานุหยอดมุกตลก แต่ก็มีเพียงยอดชายเท่านั้นที่ร่วมหัวเราะอย่างจริงใจ
“ขอบใจๆ แต่ไม่ดีกว่า วันนี้ฉันทำได้ดีก็เพราะคุณดาดารินเขา เขาถนัดทำเรื่องแบบนี้ก็เลยช่วยสร้างอารมณ์ให้ฉันเยอะเลย ถ้างานหน้าไม่มีคุณดาดาริน ฉันก็คงทำไม่ได้อย่างนี้แล้วล่ะ”
“ปากหวานจังเลยนะคะ ดาคิดว่าคุณทองทิมจะทำกับใครก็ได้เสียอีก เห็นคล่องขนาดนั้น น่าเสียดายนะคะที่คุณแพรฝันหนีกลับห้องไปก่อน เลยไม่ได้เห็นฝีมือของคุณทองทิมเลย แต่ไม่เป็นไร รอดูจากในหนังสือก็ได้ แต่อาจจะดูดีกว่าตัวจริงหน่อย เพราะว่าได้มืออาชีพอย่างธีร์มาเป็นคนถ่ายรูปให้”
ดาดารินเอ่ยถึงชายหนุ่มที่ไม่อยู่ในที่นั้นอย่างชื่นชม หวังให้คุณป้ากาแฟรู้สึกเสียดายผู้ชายที่เธอไม่แยแส แพรฝันต้องเสียใจที่ทอดทิ้งคนดีๆ อย่างธีร์
“ภาพที่ออกมาวันนี้สวยจริงๆ นะคะ เสียดายที่มีถ่ายแบบคู่แค่เซตวันนี้เท่านั้น ไว้งานหน้าเอาแบบเต็มๆ เลยนะคะ เอาให้ สวีตสุดๆไปเลย”
งานหน้าก็ชาติหน้านั่นแหละ หัวเด็ดตีนขาดเธอก็ไม่มีวันยอมถ่ายแบบกับเขาเป็นครั้งที่สอง
“ได้เสมอเลยค่ะพี่ยอช”
------------------------------------------------------------
หลังอาหารมื้อค่ำที่การสนทนาส่วนใหญ่ถูกยอดชายและภานุพาไป ทองทิมเดินเคียงแพรฝันที่ตั้งแต่เริ่มจนจบแทบไม่ได้พูดอะไรสักคำ แม้เขาจะพยายามดึงเธอสู่การสนทนาหลายครั้ง แต่สาวร่างบางก็เพียงพยักหน้าเห็นด้วยเท่านั้น
ดูเหมือนการมีตัวตนของเธอจะเลือนรางเหลือเกินในสายตาคนอื่น หรือไม่... ทุกคนคงมองเธอเป็นตัวตลก โดยเฉพาะนางแบบสาวแสนสวยคนนั้น ที่แต่ละถ้อยคำคอยตอกย้ำให้แพรฝันรู้ถึงความต่ำต้อยของตัวเอง แม้ดาดารินจะเจตนากระทบกระเทียบทองทิม แต่ดาบที่อาบยาพิษก็ยังคงแกว่งไกวต่อหน้าแพรฝันอยู่ดี
“คุณทองทิมไม่ต้องไปส่งแพรถึงห้องหรอกค่ะ วันนี้คุณเหนื่อยมาทั้งวัน ไปพักผ่อนเถอะค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
แพรฝันตัดบทสั้นๆ ด้วยเสียงเบาหวิว ทองทิมคิดว่า บางทีหญิงสาวอาจเหน็ดเหนื่อยในการนั่งปั้นหน้าอยู่กับคนไม่รู้จัก จึงอยากรีบกลับไปที่ห้อง ชายหนุ่มจึงไม่คัดค้านอะไร
“ราตรีสวัสดิ์นะครับ”
ทองทิมไม่ได้รั้งไว้ สาวร่างเล็กนึกน้อยใจอย่างกลั้นไม่อยู่ เธอบอกลาเขาสั้นๆ สะกดเสียงสั่นของตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้เขาเห็นร่องรอยความเสียใจ
ครั้งเดินจากเพียงไม่กี่ก้าวก็อดหันกลับไปไม่ได้ แล้วสิ่งที่เธอหวาดกลัวก็เป็นจริง ร่างสูงเลี้ยวหายไปในทางตรงข้ามกับห้องพักของเขา
ไม่ต้องเดาให้เสียเวลา ทองทิมคงรีบไปตามหาดาดาริน
---------------------------------------------------------------
“ใจ แกกลับไปที่ห้องก่อนละกันนะ ฉันจะออกไปหาธีร์สักหน่อย โทรไปก็ไม่รับ ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง” นางแบบสาวว่าด้วยความเป็นห่วง หลังจากลองเพียรโทรศัพท์หาตากล้องหนุ่มอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่เธอเรียก
“จะไปหาที่ไหนแก นี่มันมืดแล้วนะ ลมก็แรง พี่ยอชบอกว่าฝนจะตกด้วยไม่ใช่หรอ”
“ยังไม่ตกหรอกมั้ง ฉันไปหาแถวๆ นี้แหละ ไม่ไกลหรอก แกกลับไปก่อนนะ ไม่ต้องห่วง”
ดาดารินไม่รอฟังคำทัดทาน เธอรีบร้อนจากไปด้วยความเป็นห่วง ในขณะยาใจมองตาม รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย
************************************
มาต่อแล้วนะคะ ยาวเป็นพิเศษ
เรื่องนี้จะลงอีก 5 ตอนเท่านั้นนะคะ ใครรักใครชอบฝากช่วยซื้อช่วยอุดหนุนกันด้วยน้า มีขายตามแผงหนังสือทั่วไป แต่อาจอยู่ชั้นล่างๆ ไม่ก็ห้องเก็บของ ต้องขอความพยายามจากพี่พนักงานให้ช่วยตามหากันสักหน่อย 55555
แต่ถ้ายังไม่รักไม่ชอบไ่ม่ถูกใจก็ไม่เป็นไรนะคะ ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่ดีกว่า จะมาลงต่อจากเรื่องนี้ ฝากนามปากกา "ปลายสี" ไว้ในอ้อมใจของทุกคน ยินดีรับฟังทุกคำติชมนะค้าาาา
ขอบคุณทุกคนที่ติตาม
คุณ pattisa คุณ nunoi คุณ Pat คุณ issabel แล้วก็คุณ ling ขอให้สนุกสนานกับการอ่านนะคะ ^^
ปลายสี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ก.ค. 2555, 21:55:08 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ก.ค. 2555, 21:55:08 น.
จำนวนการเข้าชม : 2098
| << บทที่ 18 |
nunoi 18 ก.ค. 2555, 22:19:40 น.
จะเกิดอะไรขึ้นนะ
จะเกิดอะไรขึ้นนะ
pattisa 18 ก.ค. 2555, 23:06:37 น.
ยาใจก็ตามไปสิ เผื่อเกิดอะไรอย่างน้อยก็มีสองคน
ยาใจก็ตามไปสิ เผื่อเกิดอะไรอย่างน้อยก็มีสองคน
คุณแม่ลูกสอง 19 ก.ค. 2555, 15:04:42 น.
ยิ่งอ่านก็รู้สึกว่านางเอกตลกดีค่ะ. โก๊ะๆแต่น่ารักดี ^^
ยิ่งอ่านก็รู้สึกว่านางเอกตลกดีค่ะ. โก๊ะๆแต่น่ารักดี ^^
espanol 19 ก.ค. 2555, 17:34:04 น.
ชอบนางเอกมาก ตลกดี พระเอกก็น่ารัก
ไปหาซื้อตั้งแต่อ่านจบบทที่7 แล้วค่ะ
ขอให้แต่งเรื่องดีๆแบบนี้อีกนะคะ
ชอบนางเอกมาก ตลกดี พระเอกก็น่ารัก
ไปหาซื้อตั้งแต่อ่านจบบทที่7 แล้วค่ะ
ขอให้แต่งเรื่องดีๆแบบนี้อีกนะคะ