ร้อยเล่ห์ แสนรัก
ดาดาริน...นางแบบสาวสุดฮอต วางแผนพิลึกพิลั่นเพื่อให้ ทองทิมหลงเสน่ห์ สาเหตุมาจากเธอเข้าใจว่าเขากำลังจะแย่งผู้หญิงจากผู้ชายที่เธอหลงปลื้ม
ด้วยแผนการเหล่านี้ ทำให้เกิดความสัมพันธ์อลหม่าน ระหว่างนางแบบสาวกับทายาทนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์
เรื่องนี้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ปรินเซสแล้วนะคะ จะลงแค่ 70% ที่เหลือช่วยอุดหนุนหนังสือกันด้วยนะ ><
ด้วยแผนการเหล่านี้ ทำให้เกิดความสัมพันธ์อลหม่าน ระหว่างนางแบบสาวกับทายาทนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์
เรื่องนี้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ปรินเซสแล้วนะคะ จะลงแค่ 70% ที่เหลือช่วยอุดหนุนหนังสือกันด้วยนะ ><
Tags: รัก,โรแมนติกคอมมาดี้
ตอน: บทที่ 18
“ตกลงว่านายจะเอาคืนด้วยวิธีนี้จริงๆ น่ะหรอ” ชายหนุ่มร่างสัดทันเจ้าของนิตยสารท่องเที่ยวชื่อดัง เอ่ยถามเพื่อนรัก หลังจากได้รับฟังแผนการทั้งหมด
พักหลังมานี้ทองทิมมาหาเขาที่ทำงาน บ่อยๆ พร้อมเรื่องราวเกี่ยวกับแผนการซับซ้อนที่ลำพังแค่นั่งฟังเฉยๆ ยังปวดหัว กว่าที่ภานุจะลำดับเหตุการณ์และความสัมพันธ์ของตัวละครต่างๆ ทั้งหมดได้ ก็ต้องทนมึนงงอยู่หลายวัน
“ใช่ อย่างดาดารินต้องเจอไม้นี้เท่านั้นแหละถึงจะเข็ดน่ะ ผู้หญิงอะไร...โกหกจนเสียนิสัย ถ้าเมื่อวันก่อนฉันไม่เห็นว่าเธอส่งซิกแนวให้กับคุณยาใจนะ ฉันคงกลายเป็นไอ้โง่เชื่อว่าเธอเจ็บข้อเท้าจริงๆ แต่ขนาดโดนฉันจับได้ขนาดนั้นแล้ว เธอยังลอยหน้าลอยตาไปกินข้าวกับผู้ชายอีกคนได้อยู่เลย เพราะฉะนั้นคราวนี้ฉันต้องจัดการขั้นเด็ดขาด”
“ฉันก็เข้าใจนะว่านายแค้นคุณดาเรื่องที่เธอพยายามปั่นหัวนาย แต่จากที่ฟังมาทั้งหมด ฉันก็ไม่เห็นว่าเธอจะทำผิดขนาดที่นายต้องอาฆาตอย่างนี้เลยนี่หว่า เธอไปกินข้าวเช้ากับผู้ชายที่เธอชอบ... มันก็เป็นเรื่องธรรมดาออก บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเธอกลับตัวกลับใจ มองแต่คุณธีร์คนเดียวก็ได้ไง”
บางถ้อยคำที่ได้ยินแทนที่จะบรรเทาความขุ่นเคือง กลับยิ่งเพิ่มความหงุดหงิด ทองทิมมองเพื่อนรักอย่างไม่พอใจ
“แกหลงเสน่ห์แม่นางแบบคนนั้นเข้า แล้วหรือไง ถึงได้ออกรับแทนอย่างนี้” เสียงทองทิมห้วนเหมือนหาเรื่อง
“ไม่ใช่ๆ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น นี่นายเป็นอะไร กลายเป็นคนพาลตั้งแต่เมื่อไรวะ ถ้าฉันไม่รู้เรื่องที่นายพาคุณแพรฝันมาอยู่ที่คอนโดเดียวกับนาย ฉันต้องคิดว่านายทำไปทั้งหมดเพราะพิษรักแรงหึงแน่ๆ”
“พิษรักแรงหึง.... นายบ้าไปแล้วหรอ” ทองทิมปฏิเสธเสียงดัง ก่อนรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างร้อนตัว “แล้วนายรู้เรื่องคุณแพรได้ยังไง”
“พ่อนายโทรมาบอก ถามว่าฉันรู้จักคุณแพรฝันคนนั้นของนายไหม ฉันไม่เคยเจอหน้าก็เลยตอบไปว่าไม่รู้จัก”
“นี่พ่อฉันก็รู้เรื่องนี้แล้วหรอ”
ภานุไม่ตอบเพราะคิดว่าทองทิมน่าจะมีคำตอบในใจอยู่แล้ว ลูกใช้ใครเป็นสายสืบเรื่องดาดาริน พ่อก็ใช้คนเดียวกันนั้นคอยรายงานเรื่องของลูกชาย
“วันนี้ฉันไปคุย กับพ่อก็ไม่เห็นพูดอะไร หรือพ่อคิดจะวางแผนอะไรอยู่อีก” ทองทิมปรารภกับตัวเอง ขณะที่ภานุยักไหล่ อย่างนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่า ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น
เจ้าแผนการกันทั้งตระกูล
“แล้วนายคุยกับ พ่อเรื่องโปรเจคของเราแล้วใช่ไหม พ่อนายโอเคนะ” ภานุเปลี่ยนประเด็นเป็นเรื่องงาน เพราะยังมีอะไรอีกมากมายที่ต้องตระเตรียมให้ทันวันพรุ่งนี้
“ใช่ แผนโปรโมตรีสอร์ทใหม่ที่ปราณบุรี ได้รับการอนุมัติจากท่านประธานเรียบร้อย หน้าที่ต่อไปก็ฝากนายดูแลด้วยละกัน ฉันกลับก่อนดีกว่า พรุ่งนี้เจอกันนะ”
-------------------------------------------------------------
“ทำไมมันปุ๊บปั๊บอย่างจัง เพิ่งติดต่อมาวันนี้ จะให้ไปถ่ายแบบพรุ่งนี้แล้วหรอ”
“ใช่ ฉันก็คิดว่ามันฉุกละหุกไปหน่อย แต่พี่ยอชขอมา ฉันก็เลยไม่รู้จะปฏิเสธยังไง” ยาใจอธิบาย ขณะช่วยนางแบบสาวเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าสำหรับการถ่ายแบบต่างจังหวัด ที่จะมาถึงในวันรุ่งขึ้น
“แล้วถ่ายชุดว่ายน้ำด้วยนี่นะ ทำไมๆ เพิ่งมาบอก เขาควรจะนัดก่อนสักอาทิตย์สองอาทิตย์ ฉันจะได้ฟิตหุ่นได้ทัน โอ๊ย...ตายแล้ว เมื่อกลางวันฉันเพิ่งซัดสเต๊กปลาเข้าไป ก็ตอนที่ฉันนั่งรอแกทำบุญกับธีร์เนี่ยแหละ ตายๆ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันจะทำยังไงดี เลื่อนออกไปก่อนไม่ได้หรอ ฉันขอเวลาเข้าฟิตเนสสักอาทิตย์ ฉันไม่อยากใส่ชุดว่ายน้ำตอนนี้”
ดาดารินในชุดนอนตัวสั้นโวยวายลั่นห้อง
“จะเลื่อนได้ยังไง” ยาใจตอบสั้นๆ โดยไม่เหลือบมองเพื่อนที่นั่งอยู่บนเตียงเดียวกัน สาวร่างเล็กก้มหน้าก้มตาพับเสื้อผ้าโดยไม่พูดอะไร ด้วยท่าทางที่ต่างไปจากทุกวัน
แม้ดาดารินจะกำลังวิตกจริตอยู่กับเรื่องของตัวเอง แต่เธอก็สังเกตเห็นความผิดปกติของคนที่อยู่ใกล้ชิดมาตลอด
“แก ป่วย...หรือ เปล่า เนี่ย” นางแบบสาวพยายามเอ่ยถาม แต่ก็ทำได้อย่างยากลำบาก เพราะโคลนสมุนไพรที่พอกไว้เต็มหน้าเริ่มตึงเสียแล้ว หญิงสาวจึงเอื้อมมือไปอังที่หน้าผากของผู้จัดการส่วนตัว ก่อนกลับมาเทียบของตัวเอง
ก็ตัวไม่ร้อนนี่นา
“ฉันจัดกระเป๋าให้แกเสร็จแล้ว พรุ่งนี้ 8 โมงจะมาปลุกนะ”
คนตัวเล็กว่าก่อนก้าวออกไปจากห้อง ดาดารินได้แต่มองด้วยความสงสัย แต่เมื่อสายตาแลกลับมายังกระเป๋าเดินทางที่เปิดค้างไว้ ความคิดเรื่องการถ่ายแบบวันพรุ่งนี้ ก็วกกลับเข้ามาจนไม่เหลือพื้นที่ว่างสำหรับเรื่องใดอีก
‘รอให้ผมกล้า กว่านี้...ผมจะบอกคุณเป็นคนแรก’
คุณเป็นคน แรก!!!
......
แค่คำพูดเท่านั้นใช่ไหม เขาไม่ได้หมายความลึกซึ้งกว่านั้น
เรื่องอะไรที่เขาปิดบัง แล้วทำไมเขาต้องเลือกที่จะบอกเธอก่อนคนอื่น ท่าทีแสนจริงจังของเขา... ถ้ามันสำคัญขนาดนั้น ทำไม... ทำไมคนแรกที่เขาจะบอก ถึงเป็นเธอ
ยิ่งคิด ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันก็ยิ่งเด่นชัด น่าประหลาดใจที่น้ำเสียงหนักแน่นนั้น กลับสร้างความหวั่นไหวให้กับยาใจได้เสียมากมาย เธอเฝ้าครุ่นคิดถึงคำพูดของเขามาตลอดบ่าย แต่ก็ยังไม่สามารถหาคำตอบได้อยู่ดี
ทำไมต้องเป็นเธอ
!?!
------------------------------------------------------------------
สายลมแห่งท้องทะเลสีครามเข้ม พัดกรูเข้ามาต้อนรับร่างสูงโปร่งของคนที่เพิ่งก้าวลงจากรถสปอร์ตคัน นางแบบสาวในเดรสเกาะอกสีส้มอมเหลืองยาวกร่อมเท้า ต้องคอยจับหมวกสานปีกกว้างที่ตัวเองสวมอยู่เอาไว้ โชคดีที่เธอรอบคอบพอ ที่จะเลือกถักเปียเรียบร้อยแทนการปล่อยผมยาวสลวยเช่นปกติ ไม่อย่างนั้นคงโดนลมตีจนกระเซอะกระเซิงแย่
“น้องดา มาแล้วหรอค้า...” เสียงทักทายอย่างเบิกบานดังขึ้นจากยอดชายที่ก้าวบันไดลงมาหา
“สวัสดีค่ะพี่ยอช” เธอทักทายพร้อมยกมือไหว้อย่างมีมารยาท เช่นเดียวกับยาใจที่ตามเข้ามาสมทบ หลังเปิดกระโปรงท้ายรถ ให้พนักงานยกกระเป้าเดินทาง 3 ใบออกมาเรียบร้อย
“น้องดามาตรงเวลาดีจังเลย พี่ล่ะกลัวจริงๆ ว่าน้องดาจะมาไม่ได้ ซอรี่จริงๆนะคะที่นัดกะทันหันไปหน่อย พอดีลูกค้าเขาเร่งมาน่ะค่ะ” ประโยคหลังยอดชายใช้เสียงกระซิบกระซาบ ราวกับมีลับลมคมในเสียมากมาย
“แหม งานของพี่ยอชทั้งที ต่อให้ฉุกละหุกกว่านี้ดาก็ต้องมาได้อยู่แล้วล่ะค่ะ”
“ขอบคุณมากนะคะน้องดา น้องดานี่น่ารักจริงๆ” ยอดชายว่า ขณะเดินนำสองสาวมายังล็อบบี้ของรีสอร์ท ซึ่งเป็นอาคารไม้สีขาวสะอาดรูปทรงหกเหลี่ยม เพดานสูงรับลมจากทะเล จึงไม่จำเป็นต้องใช้เครื่องปรับอากาศใดๆ
“ที่นี่สวยดีนะคะ เพิ่งเปิดใหม่หรอ ดาไม่เคยมาเลย” ดาดารินกล่าว หลังกวาดสายตาสำรวจไปทั่ว
“ใช่ค่ะ เพิ่งเปิด เจ้าของก็เลยอยากโปรโมตด้วยแฟชั่นเซตนี้ของน้องดาไง เอ๊ะๆ พี่พูดมากไปหรือเปล่าเนี่ย น้องดาถามเขาเองเลยดีกว่า นั่นไงคะ เขามาทางนี้แล้ว”
ดาดารินที่กำลังงงกับน้ำเสียงล้อเลียนที่ยอดชายใช้ หันไปมองตามทางที่ฝ่ายนั้นบุ้ยใบ้ แล้วชายหนุ่มที่เดินยิ้มกว้างตรงมาก็ทำให้หญิงสาวอ้าปากค้าง
“คุณทองทิม!!!” เธออุทานอย่างประหลาดใจ ในขณะที่ผู้จัดการตัวเล็กสังเกตเห็นใครอีกคนที่เดินตามหลังเขามา “คุณมาที่นี่ได้ยังไง” เหมือนเป็นคำถามที่หลุดออกไปโดยไม่รู้ตัว ดาดารินจ้องมองเขาอย่างฉงน ก่อนหันไปหาคำตอบจากผู้จัดการสาว...ซึ่งยังคงงงงันไม่ต่างจากเธอ นางแบบสาวเลยหันไปทางยอดชาย ฝ่ายนั้นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างรู้เห็นเรื่องราวทั้งหมด
“นี่มัน อะไรกันค่ะพี่ยอช”
ยอดชายยิ้มกริ่ม ขณะที่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ตอนที่ได้รับโทรศัพท์สายด่วนจากเจ้าของโรงแรมหนุ่ม
‘ผมอยากให้ดาดารินมาเป็นนางแบบให้กับรีสอร์ทของผม แต่ผมไม่กล้าบอกเธอตรงๆ ผมอยากให้เธอเซอร์ไพรส์ ยังไงคุณยอดชายช่วยผมหน่อยได้ไหมครับ’
‘ได้สิครับๆ ผมยินดีช่วยเต็มที่ คุณทองทิมบอกคุณภานุได้เลยว่าให้เตรียมทีมงานให้พร้อม ผมจะนัดน้องดาไปถ่ายแบบให้คุณพรุ่งนี้เลยครับ’
มันเป็นความรักกุ๊กกิ๊กที่ยอดชายยินดีที่จะมีส่วนร่วม ฉากพ่อแง่แม่งอนอย่างนี้ที่เขาโปรดปรานนัก
“น้องดาถามคุณทองทิมเองดีกว่าค่ะ นี่กุญแจห้องนะคะ พี่ขอตัวก่อน แล้วเดี๋ยวบ่ายโมงพี่จะไปรับที่ห้องนะคะ”
แล้วยอดชายก็จากไป ดาดารินหันไปหาผู้จัดการส่วนตัว เพื่อย้ำให้แน่ใจว่ายังมีคนที่อยู่ข้างเดียวกับเธอ ก่อนกลับไปเผชิญหน้าคนที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอ
“ยินดีต้อนรับสู่ปราณบุรีรีสอร์ทครับ” เขาว่าพร้อมรอยยิ้ม ที่ดาดารินไม่ชอบเอาเสียเลย
ดีใจที่ได้ร่วมงานกับคุณนะครับคุณดาดาริน เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยที่ได้คุณมาเป็นนางแบบให้กับรีสอร์ทของผม”
“รีสอร์ทของคุณ!?!” ดาดารินอุทาน ก่อนหันไปมองหน้ายาใจที่ตั้งสติได้ไวกว่า
“ที่นี่เป็นรีสอร์ทของคุณ ถ้าอย่างนั้นคุณก็คือ...ลูกค้าที่จ้างดามา”
“ถูกต้องแล้วครับ คุณยาใจนี่หัวไวจริงๆ นะ ไม่เหมือนบางคนนะ ยังได้แต่อ้าปากค้างอยู่เลย” ท้ายประโยคเขาหันไปยังนางแบบสาวที่ยังต้นชนปลายไม่ถูก
“ทำไม... ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่อง”
“สงสัยพี่ยอชจะอยากให้คุณเซอร์ไพรส์มั้งครับ” ทองทิมตอบอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ ก่อนที่ดาดารินจะทันได้กล่าวอะไร ชายหนุ่มเจ้าของรีสอร์ทก็เอ่ยต่อ
“ไหนๆ เราก็ต้องอยู่ที่นี่ร่วมกันตั้ง 3 วัน ผมขอแนะนำ....” ชายหนุ่มเบี่ยงตัว เผยให้เห็นหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง
หญิงสาวร่างเล็กบางในชุดผ้าป่านสีขาวดูบอบบางราวกับตุ๊กตากระเบื้อง ส่งยิ้มอ่อนหวานมาให้คนที่ยืนตะลึงงัน
“คุณแพรฝัน แขกคนสำคัญของผม”
แขกคนสำคัญของเขา!!! ทองทิมกล้าพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำ ดาดารินรู้สึกเหมือนเพิ่งลงมารถไฟเหาะ หลังจากที่ตีลังกาอยู่บนอากาศนับสิบตลบ มันมึนงงจนทรงตัวไม่อยู่ ยาใจเห็นท่าไม่ดีของดาดาริน จึงรีบเข้ามาใกล้ จับแขนไว้เหมือนประคอง
“เชิญคุณดาดารินไปพักผ่อนดี กว่านะครับ จะได้มีแรงทำงานให้ผม”
ไม่มีทาง เธอไม่มีวันทำงานให้เขาเด็ดขาด!!!
“ฉัน ไม่ ทะ...”
“ถึงมันจะฉุกละหุกไปหน่อย แต่มืออาชีพอย่างคุณคงไม่มีปัญหาอยู่แล้ว คุณคงไม่งอแงไม่ยอมทำงาน หรือว่าหนีกลับบ้านไปก่อนหรอกใช่ไหมครับ”
คำพูดปฏิเสธติดค้างอยู่ที่เก่า ทองทิมรู้ทันนางแบบสาวไปเสียทุกอย่าง และคำพูดดักคอของเขาก็ได้ผล
ดาดารินเชิดคอขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ เขาเปิดศึกกับเธอก่อน เตรียมยกการ์ดป้องกันให้ดีก็แล้วกัน
“แน่นอนอยู่แล้วล่ะค่ะ งานต้องเป็นงาน ต่อให้อยากทำหรือไม่ ก็ต้องทำอยู่ดี คุณไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ ฉันแยกแยะออกระหว่างเรื่องส่วนตัวกับหน้าที่ ฉันจะทำให้ดีที่สุด แม้ว่าไม่เต็มใจเลยก็ตาม”
--------------------------------------------------------
ดาดารินพร้อมผู้จัดการส่วนตัวเดินจากไปแล้ว แพรฝันที่ยืนฟังเหตุการณ์ทั้งหมดอดเอ่ยขึ้นมาอย่างเกรงใจไม่ได้
“ท่าทางคุณดาดารินจะไม่พอใจ คุณพูดแบบนั้นไม่กลัวเธอโกรธหรอคะ”
ทองทิมละสายตาจากร่างสูงที่เดินลิ่วๆ ไปไกล กลับมายังคนตัวเล็กกว่าข้างกาย
“ช่างเขาเถอะครับ เราอย่าไปสนใจเลย” เขาว่าเหมือนไม่ใส่ใจ แต่สาวตุ๊กตาแก้วก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างซ่อนเอาไว้
“ที่คุณชวนแพรมาที่นี่ เพื่อมายั่วคุณดาดารินหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามอย่างตรงไปตรงมา จนชายหนุ่มคาดไม่ถึง
เขาไม่คิดว่าคนพูดน้อย เรียบร้อยอยู่ตลอดเวลาอย่างแพรฝัน จะสร้างคำถามที่เขาไม่กล้าตอบได้เช่นนี้
“ทำไมคุณแพรถามอย่างนั้นละครับ”
แพรฝันรับกับตัวเองว่า ทันทีที่ได้รับคำชวนด่วนจากเขาเมื่อค่ำคืน หญิงสาวไม่ลังเลเลยที่จะตอบรับ ความดีใจฉายชัดเป็นวงล้อสีชมพูดอยู่รอบกายตลอดค่ำคืนและการเดินทาง แต่ครั้งที่ได้เห็นการมาของนางแบบสาวคนนั้น ฉากปะทะคารมดุดัน และแววตาคู่นั้นของผู้ชายข้างตัว แพรฝันชักไม่แน่ใจในเจตนาของเขาเสียแล้ว
ทองทิมต้องการอะไรกันแน่ แค่อยากให้เธอมาเที่ยวด้วย หรือพาเธอมาประชดใคร
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เธอเลือกที่จะปฏิเสธ เพราะหากเคี่ยวเข็ญจนเขายอมรับว่าสิ่งที่เธอหวาดกลัวเป็นเรื่องจริง เธอจะทนอยู่ที่นี่ต่อไปได้อย่างไร
ชายหนุ่มเองก็รู้สึกผิดไม่น้อย ทั้งๆ ที่มันเป็นเกมระหว่างเขากับผู้หญิงเจ้ามารยาคนนั้น แต่กลับต้องดึงแพรฝันที่ไม่รู้เรื่องอะไรมาเกี่ยวข้อง คำว่าขอโทษอย่างเดียวคงไม่เพียงพอ
ทองทิมจึงเลือกที่จะแสดงออก ด้วยการพาแพรฝันไปเที่ยวชมทั่วรีสอร์ท หวังว่าการต้อนรับของเจ้าบ้านที่ดีอย่างเขา จะชดเชยความผิดในใจลงได้
“ฉันไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด” ดาดารินระเบิดอารมณ์ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องพัก ความเป็นส่วนตัวของวิลล่าติดชายหาด ทำให้นางแบบสาวไม่ต้องระมัดระวังคำพูดและกิริยาใดๆ
“แกได้ยินที่เขาพูดเมื่อกี้ไหม เขาจงใจฉีกหน้าฉัน อยากให้ฉันกลายเป็นตัวตลกต่อหน้าคุณป้านั่น อย่างนี้มันหยามกันเกินไปหน่อยแล้ว เขาจะตามกลั่นแกล้งฉันไปถึงไหน คนบ้า นิสัยเสีย แย่ที่สุด”
นางแบบสาวหยุดพูด เมื่อเห็นพนักงานของรีสอร์ทถือกระเป๋าเดินทางมาวางหน้าประตู เธอหยิบธนบัตรสีแดงส่งให้เด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว เพื่อเป็นการตัดบท
และ เมื่อเห็นว่าคนที่เพิ่งก้มโค้งให้จนแทบจรดพื้น เดินจากไปพร้อมรอยยิ้มแล้ว ดาดารินก็บ่นต่อ
“ถ้าไม่ติดว่าฉันเป็นมืออาชีพนะ ฉันจะชิ่งกลับกรุงเทพให้ดู ไม่ทงไม่ทำมันแล้วงานนี้ ฉันจะยอมเอาดีกรีนางแบบเบอร์หนึ่งของตัวเอง มาโปรโมตรีสอร์ทให้เขาทำไม เขาถือตัวว่ายิ่งใหญ่มาจากไหน คิดจะมาจ้างฉันเนี่ยนะ ถ้าฉันรู้ว่าเป็นเขาฉันไม่มีวันมาแน่ๆ แกเห็นไหม นายทองเทียมนั่นเหมือนยิ้มเยาะฉันอยู่ตลอดเวลา ฉันอยากจะบ้าตายจริงๆ ฉันจะทำยังไงดี”
สาวร่างสูงเดินพล่านไปทั่วห้อง ปากก็พร่ำบ่นไม่หยุด ต่างจากอีกคนที่นั่งนิ่งอย่างใช้ความคิดอยู่บนโซฟารับแขกสีขาว ที่ตั้งเด่นอยู่กลางห้องสีเดียวกัน
“แล้วแกไม่สงสัยหรอว่าทำไมเขาทำอย่างนั้น”
ยาใจเอ่ยถามหลังจากที่ไตร่ตรองอยู่นาน คนที่ก้าวไปมาจนน่าเวียนหัวหันขวับมาตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาใคร่ครวญ
“ก็เขาอยากจะแกล้งฉันไง”
“นั่นแหละ แกไม่อยากรู้หรอว่าเขาอยากแกล้งแกทำไม... หยุดคิดทฤษฏีที่เด็กผู้ชายแกล้งเด็กผู้หญิงเพราะว่าแอบชอบไปได้เลย ฉันว่าคุณทองทิมโตเกินกว่าจะคิดอะไรแบบนั้นแล้ว”
ดาดารินเบ้หน้าเมื่อโดนดักคอ รู้สึกหมู่นี้เธอจะเจอแต่คนรู้ทัน
“ถ้าไม่ชอบก็ต้อง เกลียด หา!! นี่นายทองเทียมเกลียดฉันหรอ เขาถึงกับเกลียดฉันเลยหรอ ฉันเคยไปทำอะไรให้เขา เขาเกลียดฉันได้ยังไง ไม่ได้ๆ ฉันต้องไปถามให้รู้เรื่อง”
ก่อนที่นางแบบสาวจะแล่นไปก่อเรื่องอะไรอีก ยาใจก็รีบร้องห้าม
“ใจเย็นสิดา ฉันว่าคุณทองทิมเขาคงไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก” ยาใจว่าพร้อมเอะใจในท่าทีของเพื่อน แต่เธอไม่คิดจะพูดมันออกมาตอนนี้
“แล้วตกลงเขาแกล้งฉันอย่างนี้ทำไม ไม่ชอบ ไม่เกลียด แต่ลงทุนทำถึงขนาดนี้เลยนะ จะทำไปเพื่ออะไรกัน” ดาดารินหยุดเหมือนใช้ความคิดชั่ววินาที ก่อนเอ่ยอย่างหมดความอดทน
“โอ๊ย คิดแล้วปวดหัว ฉันจะออกไปเดินเล่นสักหน่อยดีกว่า ถ้าพี่ยอชตามก็โทรเรียกละกันนะ ไปล่ะ”
ยาใจส่ายหน้ากับการตัดบทอย่างรวดเร็วเพื่อนรัก ดาดารินมีระบบตัดปัญหาขุ่นเคืองออกจากชีวิตโดยอัตโนมัติ เพียงแค่กระพริบตา เรื่องน่าปวดหัวต่างๆ ก็ลงมากองพื้น
เหลือแต่ยาใจที่ต้องคอยเก็บ ‘ขยะ’ ที่ดาดารินทิ้งไว้ มาขบคิดเพียงลำพัง
-------------------------------------------------------------
ท้องฟ้าตอนเที่ยงวันขมุกขมัวสมกับเป็นหน้าฝน ก้อนเมฆสีเทาลอยต่ำขณะที่ลมแรงลู่กิ่งใบของต้นมะพร้าว เสียงคลื่นกระหน่ำซัดชายฝั่งระลอกแล้วระลอกเล่า ขณะที่ดาดารินเดินทอดน่องไปตามทางเดินยาวที่ยกระดับเหนือพื้นดิน
ความสวยงามของบรรยากาศโดยรอบ มิได้ซึมซับเข้าสู่บางคนที่จิตใจว้าวุ่นสับสน
แม้นางแบบสาวจะทำเหมือน ‘ลืม’ การเผชิญหน้าระหว่างเธอกับนายทองเทียมที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่แท้จริงแล้วเรื่องที่เธอไม่อยากยอมรับ คือเธอไม่สามารถหยุดคิดถึงมันได้
ภาพที่ชายหนุ่มเดินเคียงคู่มากับแพรฝันยังคงติดตา น้ำเสียงอ่อนหวานที่เขาใช้กับเธอคนนั้น ดาดารินยังจดจำได้อย่างดี
เธอจำได้ แม้กระทั่งความรู้สึกแปลบปลาบที่หัวใจ
พวกเขาคบกันแล้ว จริงๆ หรือ ทำไมถึงมาด้วยกันได้ ท่าทีสนิทสนมเหล่านั้นคืออะไร แล้วทำไมเขาถึงมาจ้างให้เธอมาเป็นนางแบบให้กับเขา
อยากเข้าข้างตัวเองเหมือนที่ทำมาตลอด ว่าเป็นเพราะเธอเป็นนางแบบที่โด่งดังที่สุด หรือไม่ก็เขากำลังหลงเสน่ห์เธอเข้าให้ แต่คราวนี้ก็ยากที่จะหลอกตัวเองเช่นนั้น
ทำไมเขาต้องใช้สายตาเหมือน ยิ้มเยาะมองมายังเธอตลอดเวลา เขาต้องการอะไรกันแน่
ต่อให้ดาดาริน สะบัดหัวเพื่อไล่คำถามเหล่านี้ออกไป แต่ความสงสัยก็ยังเกาะแน่น ราวกับปลิงผู้กระหายเจอก้อนเลือดอันหอมหวาน มันคืออะไรกันแน่ นายทองเทียม กับแพรฝัน
นายทองเทียมกับแพรฝัน
!!!!
ดาดารินหยุดนิ่งด้วย ความตกใจเมื่ออยู่ๆ คนที่วนเวียนในความคิด ก้าวผ่านหน้าเธอไปช้าๆ
ไม่มีใครเห็นร่างที่โดนเสาต้นใหญ่บังไว้ สองคนนั้นกำลังจะไปไหน ดาดารินคิดในใจอย่างหงุดหงิด
‘คิดว่าเป็นรีสอร์ทของตัวเองแล้วจะทำ อะไรก็ได้งั้นหรอ กลางวันแสกๆ อย่าให้ประเจิดประเจ้อนักเลย ไปหาที่ลับตาจู๋จี๋กันสองต่อสองสิ เป็นถึงเจ้าของที่นี่ จะเปิดห้องสวีตหวานแหว๋วให้ตัวเองกับ ‘แขกคนสำคัญ’ สักหน่อยจะเป็นไร
ดาดารินคิดอย่างพาลๆ ขณะที่สองร่างเลี้ยวไปตามป้ายบอกทางที่เขียนว่า
“Romantic villa”
อย่าบอกนะว่าสิ่งที่เธอแค่ประชดในความคิด จะกลายเป็นเรื่องจริงอีกแล้ว
‘บัดสีบัดเถลิง กลางวันแสกๆ คิดจะทำอะไรกัน... นายทองเทียมควรเกรงใจเธอบ้าง ไม่ใช่สิ เขาควรเกรงใจธีร์ของเธอบ้าง ทำกันอย่างนี้มัน...ใช้ไม่ได้ ไม่เป็นลูกผู้ชายเลย ยอมให้ไม่ได้’
ไวเท่าความคิด ดาดารินค่อยๆ สะกดรอยตามทั้งสองคนไปอย่างเงียบกริบ
อยากรู้จริงๆ ว่าคุณป้ากาแฟรู้จักคุณสมบัติของหญิงไทยบ้างหรือเปล่า หรือว่าสะกดคำว่ารักนวลสงวนตัวไม่เป็น ถึงได้ยอมพลีกายถวายตัวให้กับนายทองเทียมขนาดนี้
นางแบบสาวคิดด้วยจิตอกุศลไปไกล ขณะย่องตามทั้งคู่ผ่านหน้าสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ริมชายหาด เธอต้องคอยหลบหลังเสา หรือไม่ก็เอากิ่งไม้ใบหญ้า แถวนั้นมาพลางตัวทุกครั้งที่หนึ่งในนั้นหันมา ใกล้ห้องพักเข้ามาทุกที แต่นายทองเทียมก็ไม่มีทีท่าว่าจะแยกไปทางอื่น
“ว้าย!!!” ดาดารินอุทานลั่นด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆ ใครคนหนึ่งเข้ามายืนขวาง เธอรีบเงยหน้าหวังเอาเรื่อง
แต่ผู้ชายร่างใหญ่ยักษ์ที่อยู่ประชิด ก็ทำให้ดาดารินไม่กล้าเอ่ยปากใดๆ ใบหน้าเหี้ยมโหดบอกความไม่เป็นมิตร บวกกับมัดกล้ามแข็งแกร่ง เหมือนโจรห้าร้อยหลุดออกมาจากป่าดิบชื้น ประเมินจากสายตาก็รู้ว่าไม่เหมาะแน่ ถ้าเธอคิดจะต่อกรด้วย
“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวจำต้องเอ่ยออกไปอย่างสุภาพ ขณะก้าวหลบให้พ้นรัศมีมหาโจรกล้ามใหญ่ แต่เพียงเขาขยับตัวก็ขวางทางไปของดาดารินเสียจนมิด
ยักษ์ปั่นหลั่นนี่จะเอายังไง เธอหลบไปทางซ้ายเขาก็ขวางไว้ หลบมาทางขวาก็ยังเบี่ยงตัวมากั้น จงใจแกล้งกันหรือเปล่า
“ขอโทษนะคะ ขอทางด้วยค่ะ” ดาดารินว่าขณะกลั้นความอดทน
ชายร่างยักษ์ยักไหล่ ก่อนจะเดินจากดาดารินไปอย่างง่ายดาย นางแบบสาวหันกลับไปมองตามด้วยความงุนงง
โจรประสาทเสียสงสัยมัวแต่ออกกำลังกาย เลยไม่มีเวลาให้อาหารสมอง ดาดารินหงุดหงิดอยู่ครู่ ก่อนหันกลับมาสนใจเป้าหมายของตัวเองอีกครั้ง แต่สิ่งที่พบคือความว่างเปล่า
ไร้วี่แววของคนทั้งคู่ ดาดารินกวาดตามองจนทั่วบริเวณ ก็ไม่มีแม้แต่เงา
หายไปไหนกัน!!! ดาดารินนึกอย่างเจ็บใจ ในที่สุดก็คลาดสายตากันจนได้ ถ้าตายักษ์นั่นไม่มาขวางไว้เสียก่อน ป่านนี้คงได้เห็นไปแล้วว่าหญิงชายคู่นั้นอยู่ด้วยกันจริงหรือเปล่า
ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด นางแบบสาวฮึดฮัดขัดใจขณะหมุนตัวกลับไปอีกด้าน ทำให้เธอปะทะร่างเข้ากับใครคนหนึ่ง
นายโจรยักษ์ยังอยู่อีกหรอ ดี....คราวนี้จะได้เห็นดีกัน เธอจะไม่ยอมอยู่เฉยเหมือนเมื่อครู่อีกแล้ว
ดาดารินอ้าปากเตรียมชำระความเต็มที่ แต่ภาพที่เห็นไม่ใช่โจรร้ายไซส์บิ๊ก กลับเป็นชายหนุ่มผิวเข้มที่แสนคุ้นเคย
“ธีร์!!!!"
*********************************
มาต่อตอนดึกๆ ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
พักหลังมานี้ทองทิมมาหาเขาที่ทำงาน บ่อยๆ พร้อมเรื่องราวเกี่ยวกับแผนการซับซ้อนที่ลำพังแค่นั่งฟังเฉยๆ ยังปวดหัว กว่าที่ภานุจะลำดับเหตุการณ์และความสัมพันธ์ของตัวละครต่างๆ ทั้งหมดได้ ก็ต้องทนมึนงงอยู่หลายวัน
“ใช่ อย่างดาดารินต้องเจอไม้นี้เท่านั้นแหละถึงจะเข็ดน่ะ ผู้หญิงอะไร...โกหกจนเสียนิสัย ถ้าเมื่อวันก่อนฉันไม่เห็นว่าเธอส่งซิกแนวให้กับคุณยาใจนะ ฉันคงกลายเป็นไอ้โง่เชื่อว่าเธอเจ็บข้อเท้าจริงๆ แต่ขนาดโดนฉันจับได้ขนาดนั้นแล้ว เธอยังลอยหน้าลอยตาไปกินข้าวกับผู้ชายอีกคนได้อยู่เลย เพราะฉะนั้นคราวนี้ฉันต้องจัดการขั้นเด็ดขาด”
“ฉันก็เข้าใจนะว่านายแค้นคุณดาเรื่องที่เธอพยายามปั่นหัวนาย แต่จากที่ฟังมาทั้งหมด ฉันก็ไม่เห็นว่าเธอจะทำผิดขนาดที่นายต้องอาฆาตอย่างนี้เลยนี่หว่า เธอไปกินข้าวเช้ากับผู้ชายที่เธอชอบ... มันก็เป็นเรื่องธรรมดาออก บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเธอกลับตัวกลับใจ มองแต่คุณธีร์คนเดียวก็ได้ไง”
บางถ้อยคำที่ได้ยินแทนที่จะบรรเทาความขุ่นเคือง กลับยิ่งเพิ่มความหงุดหงิด ทองทิมมองเพื่อนรักอย่างไม่พอใจ
“แกหลงเสน่ห์แม่นางแบบคนนั้นเข้า แล้วหรือไง ถึงได้ออกรับแทนอย่างนี้” เสียงทองทิมห้วนเหมือนหาเรื่อง
“ไม่ใช่ๆ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น นี่นายเป็นอะไร กลายเป็นคนพาลตั้งแต่เมื่อไรวะ ถ้าฉันไม่รู้เรื่องที่นายพาคุณแพรฝันมาอยู่ที่คอนโดเดียวกับนาย ฉันต้องคิดว่านายทำไปทั้งหมดเพราะพิษรักแรงหึงแน่ๆ”
“พิษรักแรงหึง.... นายบ้าไปแล้วหรอ” ทองทิมปฏิเสธเสียงดัง ก่อนรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างร้อนตัว “แล้วนายรู้เรื่องคุณแพรได้ยังไง”
“พ่อนายโทรมาบอก ถามว่าฉันรู้จักคุณแพรฝันคนนั้นของนายไหม ฉันไม่เคยเจอหน้าก็เลยตอบไปว่าไม่รู้จัก”
“นี่พ่อฉันก็รู้เรื่องนี้แล้วหรอ”
ภานุไม่ตอบเพราะคิดว่าทองทิมน่าจะมีคำตอบในใจอยู่แล้ว ลูกใช้ใครเป็นสายสืบเรื่องดาดาริน พ่อก็ใช้คนเดียวกันนั้นคอยรายงานเรื่องของลูกชาย
“วันนี้ฉันไปคุย กับพ่อก็ไม่เห็นพูดอะไร หรือพ่อคิดจะวางแผนอะไรอยู่อีก” ทองทิมปรารภกับตัวเอง ขณะที่ภานุยักไหล่ อย่างนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่า ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น
เจ้าแผนการกันทั้งตระกูล
“แล้วนายคุยกับ พ่อเรื่องโปรเจคของเราแล้วใช่ไหม พ่อนายโอเคนะ” ภานุเปลี่ยนประเด็นเป็นเรื่องงาน เพราะยังมีอะไรอีกมากมายที่ต้องตระเตรียมให้ทันวันพรุ่งนี้
“ใช่ แผนโปรโมตรีสอร์ทใหม่ที่ปราณบุรี ได้รับการอนุมัติจากท่านประธานเรียบร้อย หน้าที่ต่อไปก็ฝากนายดูแลด้วยละกัน ฉันกลับก่อนดีกว่า พรุ่งนี้เจอกันนะ”
-------------------------------------------------------------
“ทำไมมันปุ๊บปั๊บอย่างจัง เพิ่งติดต่อมาวันนี้ จะให้ไปถ่ายแบบพรุ่งนี้แล้วหรอ”
“ใช่ ฉันก็คิดว่ามันฉุกละหุกไปหน่อย แต่พี่ยอชขอมา ฉันก็เลยไม่รู้จะปฏิเสธยังไง” ยาใจอธิบาย ขณะช่วยนางแบบสาวเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าสำหรับการถ่ายแบบต่างจังหวัด ที่จะมาถึงในวันรุ่งขึ้น
“แล้วถ่ายชุดว่ายน้ำด้วยนี่นะ ทำไมๆ เพิ่งมาบอก เขาควรจะนัดก่อนสักอาทิตย์สองอาทิตย์ ฉันจะได้ฟิตหุ่นได้ทัน โอ๊ย...ตายแล้ว เมื่อกลางวันฉันเพิ่งซัดสเต๊กปลาเข้าไป ก็ตอนที่ฉันนั่งรอแกทำบุญกับธีร์เนี่ยแหละ ตายๆ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันจะทำยังไงดี เลื่อนออกไปก่อนไม่ได้หรอ ฉันขอเวลาเข้าฟิตเนสสักอาทิตย์ ฉันไม่อยากใส่ชุดว่ายน้ำตอนนี้”
ดาดารินในชุดนอนตัวสั้นโวยวายลั่นห้อง
“จะเลื่อนได้ยังไง” ยาใจตอบสั้นๆ โดยไม่เหลือบมองเพื่อนที่นั่งอยู่บนเตียงเดียวกัน สาวร่างเล็กก้มหน้าก้มตาพับเสื้อผ้าโดยไม่พูดอะไร ด้วยท่าทางที่ต่างไปจากทุกวัน
แม้ดาดารินจะกำลังวิตกจริตอยู่กับเรื่องของตัวเอง แต่เธอก็สังเกตเห็นความผิดปกติของคนที่อยู่ใกล้ชิดมาตลอด
“แก ป่วย...หรือ เปล่า เนี่ย” นางแบบสาวพยายามเอ่ยถาม แต่ก็ทำได้อย่างยากลำบาก เพราะโคลนสมุนไพรที่พอกไว้เต็มหน้าเริ่มตึงเสียแล้ว หญิงสาวจึงเอื้อมมือไปอังที่หน้าผากของผู้จัดการส่วนตัว ก่อนกลับมาเทียบของตัวเอง
ก็ตัวไม่ร้อนนี่นา
“ฉันจัดกระเป๋าให้แกเสร็จแล้ว พรุ่งนี้ 8 โมงจะมาปลุกนะ”
คนตัวเล็กว่าก่อนก้าวออกไปจากห้อง ดาดารินได้แต่มองด้วยความสงสัย แต่เมื่อสายตาแลกลับมายังกระเป๋าเดินทางที่เปิดค้างไว้ ความคิดเรื่องการถ่ายแบบวันพรุ่งนี้ ก็วกกลับเข้ามาจนไม่เหลือพื้นที่ว่างสำหรับเรื่องใดอีก
‘รอให้ผมกล้า กว่านี้...ผมจะบอกคุณเป็นคนแรก’
คุณเป็นคน แรก!!!
......
แค่คำพูดเท่านั้นใช่ไหม เขาไม่ได้หมายความลึกซึ้งกว่านั้น
เรื่องอะไรที่เขาปิดบัง แล้วทำไมเขาต้องเลือกที่จะบอกเธอก่อนคนอื่น ท่าทีแสนจริงจังของเขา... ถ้ามันสำคัญขนาดนั้น ทำไม... ทำไมคนแรกที่เขาจะบอก ถึงเป็นเธอ
ยิ่งคิด ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันก็ยิ่งเด่นชัด น่าประหลาดใจที่น้ำเสียงหนักแน่นนั้น กลับสร้างความหวั่นไหวให้กับยาใจได้เสียมากมาย เธอเฝ้าครุ่นคิดถึงคำพูดของเขามาตลอดบ่าย แต่ก็ยังไม่สามารถหาคำตอบได้อยู่ดี
ทำไมต้องเป็นเธอ
!?!
------------------------------------------------------------------
สายลมแห่งท้องทะเลสีครามเข้ม พัดกรูเข้ามาต้อนรับร่างสูงโปร่งของคนที่เพิ่งก้าวลงจากรถสปอร์ตคัน นางแบบสาวในเดรสเกาะอกสีส้มอมเหลืองยาวกร่อมเท้า ต้องคอยจับหมวกสานปีกกว้างที่ตัวเองสวมอยู่เอาไว้ โชคดีที่เธอรอบคอบพอ ที่จะเลือกถักเปียเรียบร้อยแทนการปล่อยผมยาวสลวยเช่นปกติ ไม่อย่างนั้นคงโดนลมตีจนกระเซอะกระเซิงแย่
“น้องดา มาแล้วหรอค้า...” เสียงทักทายอย่างเบิกบานดังขึ้นจากยอดชายที่ก้าวบันไดลงมาหา
“สวัสดีค่ะพี่ยอช” เธอทักทายพร้อมยกมือไหว้อย่างมีมารยาท เช่นเดียวกับยาใจที่ตามเข้ามาสมทบ หลังเปิดกระโปรงท้ายรถ ให้พนักงานยกกระเป้าเดินทาง 3 ใบออกมาเรียบร้อย
“น้องดามาตรงเวลาดีจังเลย พี่ล่ะกลัวจริงๆ ว่าน้องดาจะมาไม่ได้ ซอรี่จริงๆนะคะที่นัดกะทันหันไปหน่อย พอดีลูกค้าเขาเร่งมาน่ะค่ะ” ประโยคหลังยอดชายใช้เสียงกระซิบกระซาบ ราวกับมีลับลมคมในเสียมากมาย
“แหม งานของพี่ยอชทั้งที ต่อให้ฉุกละหุกกว่านี้ดาก็ต้องมาได้อยู่แล้วล่ะค่ะ”
“ขอบคุณมากนะคะน้องดา น้องดานี่น่ารักจริงๆ” ยอดชายว่า ขณะเดินนำสองสาวมายังล็อบบี้ของรีสอร์ท ซึ่งเป็นอาคารไม้สีขาวสะอาดรูปทรงหกเหลี่ยม เพดานสูงรับลมจากทะเล จึงไม่จำเป็นต้องใช้เครื่องปรับอากาศใดๆ
“ที่นี่สวยดีนะคะ เพิ่งเปิดใหม่หรอ ดาไม่เคยมาเลย” ดาดารินกล่าว หลังกวาดสายตาสำรวจไปทั่ว
“ใช่ค่ะ เพิ่งเปิด เจ้าของก็เลยอยากโปรโมตด้วยแฟชั่นเซตนี้ของน้องดาไง เอ๊ะๆ พี่พูดมากไปหรือเปล่าเนี่ย น้องดาถามเขาเองเลยดีกว่า นั่นไงคะ เขามาทางนี้แล้ว”
ดาดารินที่กำลังงงกับน้ำเสียงล้อเลียนที่ยอดชายใช้ หันไปมองตามทางที่ฝ่ายนั้นบุ้ยใบ้ แล้วชายหนุ่มที่เดินยิ้มกว้างตรงมาก็ทำให้หญิงสาวอ้าปากค้าง
“คุณทองทิม!!!” เธออุทานอย่างประหลาดใจ ในขณะที่ผู้จัดการตัวเล็กสังเกตเห็นใครอีกคนที่เดินตามหลังเขามา “คุณมาที่นี่ได้ยังไง” เหมือนเป็นคำถามที่หลุดออกไปโดยไม่รู้ตัว ดาดารินจ้องมองเขาอย่างฉงน ก่อนหันไปหาคำตอบจากผู้จัดการสาว...ซึ่งยังคงงงงันไม่ต่างจากเธอ นางแบบสาวเลยหันไปทางยอดชาย ฝ่ายนั้นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างรู้เห็นเรื่องราวทั้งหมด
“นี่มัน อะไรกันค่ะพี่ยอช”
ยอดชายยิ้มกริ่ม ขณะที่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน ตอนที่ได้รับโทรศัพท์สายด่วนจากเจ้าของโรงแรมหนุ่ม
‘ผมอยากให้ดาดารินมาเป็นนางแบบให้กับรีสอร์ทของผม แต่ผมไม่กล้าบอกเธอตรงๆ ผมอยากให้เธอเซอร์ไพรส์ ยังไงคุณยอดชายช่วยผมหน่อยได้ไหมครับ’
‘ได้สิครับๆ ผมยินดีช่วยเต็มที่ คุณทองทิมบอกคุณภานุได้เลยว่าให้เตรียมทีมงานให้พร้อม ผมจะนัดน้องดาไปถ่ายแบบให้คุณพรุ่งนี้เลยครับ’
มันเป็นความรักกุ๊กกิ๊กที่ยอดชายยินดีที่จะมีส่วนร่วม ฉากพ่อแง่แม่งอนอย่างนี้ที่เขาโปรดปรานนัก
“น้องดาถามคุณทองทิมเองดีกว่าค่ะ นี่กุญแจห้องนะคะ พี่ขอตัวก่อน แล้วเดี๋ยวบ่ายโมงพี่จะไปรับที่ห้องนะคะ”
แล้วยอดชายก็จากไป ดาดารินหันไปหาผู้จัดการส่วนตัว เพื่อย้ำให้แน่ใจว่ายังมีคนที่อยู่ข้างเดียวกับเธอ ก่อนกลับไปเผชิญหน้าคนที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอ
“ยินดีต้อนรับสู่ปราณบุรีรีสอร์ทครับ” เขาว่าพร้อมรอยยิ้ม ที่ดาดารินไม่ชอบเอาเสียเลย
ดีใจที่ได้ร่วมงานกับคุณนะครับคุณดาดาริน เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยที่ได้คุณมาเป็นนางแบบให้กับรีสอร์ทของผม”
“รีสอร์ทของคุณ!?!” ดาดารินอุทาน ก่อนหันไปมองหน้ายาใจที่ตั้งสติได้ไวกว่า
“ที่นี่เป็นรีสอร์ทของคุณ ถ้าอย่างนั้นคุณก็คือ...ลูกค้าที่จ้างดามา”
“ถูกต้องแล้วครับ คุณยาใจนี่หัวไวจริงๆ นะ ไม่เหมือนบางคนนะ ยังได้แต่อ้าปากค้างอยู่เลย” ท้ายประโยคเขาหันไปยังนางแบบสาวที่ยังต้นชนปลายไม่ถูก
“ทำไม... ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่อง”
“สงสัยพี่ยอชจะอยากให้คุณเซอร์ไพรส์มั้งครับ” ทองทิมตอบอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ ก่อนที่ดาดารินจะทันได้กล่าวอะไร ชายหนุ่มเจ้าของรีสอร์ทก็เอ่ยต่อ
“ไหนๆ เราก็ต้องอยู่ที่นี่ร่วมกันตั้ง 3 วัน ผมขอแนะนำ....” ชายหนุ่มเบี่ยงตัว เผยให้เห็นหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง
หญิงสาวร่างเล็กบางในชุดผ้าป่านสีขาวดูบอบบางราวกับตุ๊กตากระเบื้อง ส่งยิ้มอ่อนหวานมาให้คนที่ยืนตะลึงงัน
“คุณแพรฝัน แขกคนสำคัญของผม”
แขกคนสำคัญของเขา!!! ทองทิมกล้าพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำ ดาดารินรู้สึกเหมือนเพิ่งลงมารถไฟเหาะ หลังจากที่ตีลังกาอยู่บนอากาศนับสิบตลบ มันมึนงงจนทรงตัวไม่อยู่ ยาใจเห็นท่าไม่ดีของดาดาริน จึงรีบเข้ามาใกล้ จับแขนไว้เหมือนประคอง
“เชิญคุณดาดารินไปพักผ่อนดี กว่านะครับ จะได้มีแรงทำงานให้ผม”
ไม่มีทาง เธอไม่มีวันทำงานให้เขาเด็ดขาด!!!
“ฉัน ไม่ ทะ...”
“ถึงมันจะฉุกละหุกไปหน่อย แต่มืออาชีพอย่างคุณคงไม่มีปัญหาอยู่แล้ว คุณคงไม่งอแงไม่ยอมทำงาน หรือว่าหนีกลับบ้านไปก่อนหรอกใช่ไหมครับ”
คำพูดปฏิเสธติดค้างอยู่ที่เก่า ทองทิมรู้ทันนางแบบสาวไปเสียทุกอย่าง และคำพูดดักคอของเขาก็ได้ผล
ดาดารินเชิดคอขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ เขาเปิดศึกกับเธอก่อน เตรียมยกการ์ดป้องกันให้ดีก็แล้วกัน
“แน่นอนอยู่แล้วล่ะค่ะ งานต้องเป็นงาน ต่อให้อยากทำหรือไม่ ก็ต้องทำอยู่ดี คุณไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ ฉันแยกแยะออกระหว่างเรื่องส่วนตัวกับหน้าที่ ฉันจะทำให้ดีที่สุด แม้ว่าไม่เต็มใจเลยก็ตาม”
--------------------------------------------------------
ดาดารินพร้อมผู้จัดการส่วนตัวเดินจากไปแล้ว แพรฝันที่ยืนฟังเหตุการณ์ทั้งหมดอดเอ่ยขึ้นมาอย่างเกรงใจไม่ได้
“ท่าทางคุณดาดารินจะไม่พอใจ คุณพูดแบบนั้นไม่กลัวเธอโกรธหรอคะ”
ทองทิมละสายตาจากร่างสูงที่เดินลิ่วๆ ไปไกล กลับมายังคนตัวเล็กกว่าข้างกาย
“ช่างเขาเถอะครับ เราอย่าไปสนใจเลย” เขาว่าเหมือนไม่ใส่ใจ แต่สาวตุ๊กตาแก้วก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างซ่อนเอาไว้
“ที่คุณชวนแพรมาที่นี่ เพื่อมายั่วคุณดาดารินหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามอย่างตรงไปตรงมา จนชายหนุ่มคาดไม่ถึง
เขาไม่คิดว่าคนพูดน้อย เรียบร้อยอยู่ตลอดเวลาอย่างแพรฝัน จะสร้างคำถามที่เขาไม่กล้าตอบได้เช่นนี้
“ทำไมคุณแพรถามอย่างนั้นละครับ”
แพรฝันรับกับตัวเองว่า ทันทีที่ได้รับคำชวนด่วนจากเขาเมื่อค่ำคืน หญิงสาวไม่ลังเลเลยที่จะตอบรับ ความดีใจฉายชัดเป็นวงล้อสีชมพูดอยู่รอบกายตลอดค่ำคืนและการเดินทาง แต่ครั้งที่ได้เห็นการมาของนางแบบสาวคนนั้น ฉากปะทะคารมดุดัน และแววตาคู่นั้นของผู้ชายข้างตัว แพรฝันชักไม่แน่ใจในเจตนาของเขาเสียแล้ว
ทองทิมต้องการอะไรกันแน่ แค่อยากให้เธอมาเที่ยวด้วย หรือพาเธอมาประชดใคร
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เธอเลือกที่จะปฏิเสธ เพราะหากเคี่ยวเข็ญจนเขายอมรับว่าสิ่งที่เธอหวาดกลัวเป็นเรื่องจริง เธอจะทนอยู่ที่นี่ต่อไปได้อย่างไร
ชายหนุ่มเองก็รู้สึกผิดไม่น้อย ทั้งๆ ที่มันเป็นเกมระหว่างเขากับผู้หญิงเจ้ามารยาคนนั้น แต่กลับต้องดึงแพรฝันที่ไม่รู้เรื่องอะไรมาเกี่ยวข้อง คำว่าขอโทษอย่างเดียวคงไม่เพียงพอ
ทองทิมจึงเลือกที่จะแสดงออก ด้วยการพาแพรฝันไปเที่ยวชมทั่วรีสอร์ท หวังว่าการต้อนรับของเจ้าบ้านที่ดีอย่างเขา จะชดเชยความผิดในใจลงได้
“ฉันไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด” ดาดารินระเบิดอารมณ์ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องพัก ความเป็นส่วนตัวของวิลล่าติดชายหาด ทำให้นางแบบสาวไม่ต้องระมัดระวังคำพูดและกิริยาใดๆ
“แกได้ยินที่เขาพูดเมื่อกี้ไหม เขาจงใจฉีกหน้าฉัน อยากให้ฉันกลายเป็นตัวตลกต่อหน้าคุณป้านั่น อย่างนี้มันหยามกันเกินไปหน่อยแล้ว เขาจะตามกลั่นแกล้งฉันไปถึงไหน คนบ้า นิสัยเสีย แย่ที่สุด”
นางแบบสาวหยุดพูด เมื่อเห็นพนักงานของรีสอร์ทถือกระเป๋าเดินทางมาวางหน้าประตู เธอหยิบธนบัตรสีแดงส่งให้เด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว เพื่อเป็นการตัดบท
และ เมื่อเห็นว่าคนที่เพิ่งก้มโค้งให้จนแทบจรดพื้น เดินจากไปพร้อมรอยยิ้มแล้ว ดาดารินก็บ่นต่อ
“ถ้าไม่ติดว่าฉันเป็นมืออาชีพนะ ฉันจะชิ่งกลับกรุงเทพให้ดู ไม่ทงไม่ทำมันแล้วงานนี้ ฉันจะยอมเอาดีกรีนางแบบเบอร์หนึ่งของตัวเอง มาโปรโมตรีสอร์ทให้เขาทำไม เขาถือตัวว่ายิ่งใหญ่มาจากไหน คิดจะมาจ้างฉันเนี่ยนะ ถ้าฉันรู้ว่าเป็นเขาฉันไม่มีวันมาแน่ๆ แกเห็นไหม นายทองเทียมนั่นเหมือนยิ้มเยาะฉันอยู่ตลอดเวลา ฉันอยากจะบ้าตายจริงๆ ฉันจะทำยังไงดี”
สาวร่างสูงเดินพล่านไปทั่วห้อง ปากก็พร่ำบ่นไม่หยุด ต่างจากอีกคนที่นั่งนิ่งอย่างใช้ความคิดอยู่บนโซฟารับแขกสีขาว ที่ตั้งเด่นอยู่กลางห้องสีเดียวกัน
“แล้วแกไม่สงสัยหรอว่าทำไมเขาทำอย่างนั้น”
ยาใจเอ่ยถามหลังจากที่ไตร่ตรองอยู่นาน คนที่ก้าวไปมาจนน่าเวียนหัวหันขวับมาตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาใคร่ครวญ
“ก็เขาอยากจะแกล้งฉันไง”
“นั่นแหละ แกไม่อยากรู้หรอว่าเขาอยากแกล้งแกทำไม... หยุดคิดทฤษฏีที่เด็กผู้ชายแกล้งเด็กผู้หญิงเพราะว่าแอบชอบไปได้เลย ฉันว่าคุณทองทิมโตเกินกว่าจะคิดอะไรแบบนั้นแล้ว”
ดาดารินเบ้หน้าเมื่อโดนดักคอ รู้สึกหมู่นี้เธอจะเจอแต่คนรู้ทัน
“ถ้าไม่ชอบก็ต้อง เกลียด หา!! นี่นายทองเทียมเกลียดฉันหรอ เขาถึงกับเกลียดฉันเลยหรอ ฉันเคยไปทำอะไรให้เขา เขาเกลียดฉันได้ยังไง ไม่ได้ๆ ฉันต้องไปถามให้รู้เรื่อง”
ก่อนที่นางแบบสาวจะแล่นไปก่อเรื่องอะไรอีก ยาใจก็รีบร้องห้าม
“ใจเย็นสิดา ฉันว่าคุณทองทิมเขาคงไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก” ยาใจว่าพร้อมเอะใจในท่าทีของเพื่อน แต่เธอไม่คิดจะพูดมันออกมาตอนนี้
“แล้วตกลงเขาแกล้งฉันอย่างนี้ทำไม ไม่ชอบ ไม่เกลียด แต่ลงทุนทำถึงขนาดนี้เลยนะ จะทำไปเพื่ออะไรกัน” ดาดารินหยุดเหมือนใช้ความคิดชั่ววินาที ก่อนเอ่ยอย่างหมดความอดทน
“โอ๊ย คิดแล้วปวดหัว ฉันจะออกไปเดินเล่นสักหน่อยดีกว่า ถ้าพี่ยอชตามก็โทรเรียกละกันนะ ไปล่ะ”
ยาใจส่ายหน้ากับการตัดบทอย่างรวดเร็วเพื่อนรัก ดาดารินมีระบบตัดปัญหาขุ่นเคืองออกจากชีวิตโดยอัตโนมัติ เพียงแค่กระพริบตา เรื่องน่าปวดหัวต่างๆ ก็ลงมากองพื้น
เหลือแต่ยาใจที่ต้องคอยเก็บ ‘ขยะ’ ที่ดาดารินทิ้งไว้ มาขบคิดเพียงลำพัง
-------------------------------------------------------------
ท้องฟ้าตอนเที่ยงวันขมุกขมัวสมกับเป็นหน้าฝน ก้อนเมฆสีเทาลอยต่ำขณะที่ลมแรงลู่กิ่งใบของต้นมะพร้าว เสียงคลื่นกระหน่ำซัดชายฝั่งระลอกแล้วระลอกเล่า ขณะที่ดาดารินเดินทอดน่องไปตามทางเดินยาวที่ยกระดับเหนือพื้นดิน
ความสวยงามของบรรยากาศโดยรอบ มิได้ซึมซับเข้าสู่บางคนที่จิตใจว้าวุ่นสับสน
แม้นางแบบสาวจะทำเหมือน ‘ลืม’ การเผชิญหน้าระหว่างเธอกับนายทองเทียมที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่แท้จริงแล้วเรื่องที่เธอไม่อยากยอมรับ คือเธอไม่สามารถหยุดคิดถึงมันได้
ภาพที่ชายหนุ่มเดินเคียงคู่มากับแพรฝันยังคงติดตา น้ำเสียงอ่อนหวานที่เขาใช้กับเธอคนนั้น ดาดารินยังจดจำได้อย่างดี
เธอจำได้ แม้กระทั่งความรู้สึกแปลบปลาบที่หัวใจ
พวกเขาคบกันแล้ว จริงๆ หรือ ทำไมถึงมาด้วยกันได้ ท่าทีสนิทสนมเหล่านั้นคืออะไร แล้วทำไมเขาถึงมาจ้างให้เธอมาเป็นนางแบบให้กับเขา
อยากเข้าข้างตัวเองเหมือนที่ทำมาตลอด ว่าเป็นเพราะเธอเป็นนางแบบที่โด่งดังที่สุด หรือไม่ก็เขากำลังหลงเสน่ห์เธอเข้าให้ แต่คราวนี้ก็ยากที่จะหลอกตัวเองเช่นนั้น
ทำไมเขาต้องใช้สายตาเหมือน ยิ้มเยาะมองมายังเธอตลอดเวลา เขาต้องการอะไรกันแน่
ต่อให้ดาดาริน สะบัดหัวเพื่อไล่คำถามเหล่านี้ออกไป แต่ความสงสัยก็ยังเกาะแน่น ราวกับปลิงผู้กระหายเจอก้อนเลือดอันหอมหวาน มันคืออะไรกันแน่ นายทองเทียม กับแพรฝัน
นายทองเทียมกับแพรฝัน
!!!!
ดาดารินหยุดนิ่งด้วย ความตกใจเมื่ออยู่ๆ คนที่วนเวียนในความคิด ก้าวผ่านหน้าเธอไปช้าๆ
ไม่มีใครเห็นร่างที่โดนเสาต้นใหญ่บังไว้ สองคนนั้นกำลังจะไปไหน ดาดารินคิดในใจอย่างหงุดหงิด
‘คิดว่าเป็นรีสอร์ทของตัวเองแล้วจะทำ อะไรก็ได้งั้นหรอ กลางวันแสกๆ อย่าให้ประเจิดประเจ้อนักเลย ไปหาที่ลับตาจู๋จี๋กันสองต่อสองสิ เป็นถึงเจ้าของที่นี่ จะเปิดห้องสวีตหวานแหว๋วให้ตัวเองกับ ‘แขกคนสำคัญ’ สักหน่อยจะเป็นไร
ดาดารินคิดอย่างพาลๆ ขณะที่สองร่างเลี้ยวไปตามป้ายบอกทางที่เขียนว่า
“Romantic villa”
อย่าบอกนะว่าสิ่งที่เธอแค่ประชดในความคิด จะกลายเป็นเรื่องจริงอีกแล้ว
‘บัดสีบัดเถลิง กลางวันแสกๆ คิดจะทำอะไรกัน... นายทองเทียมควรเกรงใจเธอบ้าง ไม่ใช่สิ เขาควรเกรงใจธีร์ของเธอบ้าง ทำกันอย่างนี้มัน...ใช้ไม่ได้ ไม่เป็นลูกผู้ชายเลย ยอมให้ไม่ได้’
ไวเท่าความคิด ดาดารินค่อยๆ สะกดรอยตามทั้งสองคนไปอย่างเงียบกริบ
อยากรู้จริงๆ ว่าคุณป้ากาแฟรู้จักคุณสมบัติของหญิงไทยบ้างหรือเปล่า หรือว่าสะกดคำว่ารักนวลสงวนตัวไม่เป็น ถึงได้ยอมพลีกายถวายตัวให้กับนายทองเทียมขนาดนี้
นางแบบสาวคิดด้วยจิตอกุศลไปไกล ขณะย่องตามทั้งคู่ผ่านหน้าสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ริมชายหาด เธอต้องคอยหลบหลังเสา หรือไม่ก็เอากิ่งไม้ใบหญ้า แถวนั้นมาพลางตัวทุกครั้งที่หนึ่งในนั้นหันมา ใกล้ห้องพักเข้ามาทุกที แต่นายทองเทียมก็ไม่มีทีท่าว่าจะแยกไปทางอื่น
“ว้าย!!!” ดาดารินอุทานลั่นด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆ ใครคนหนึ่งเข้ามายืนขวาง เธอรีบเงยหน้าหวังเอาเรื่อง
แต่ผู้ชายร่างใหญ่ยักษ์ที่อยู่ประชิด ก็ทำให้ดาดารินไม่กล้าเอ่ยปากใดๆ ใบหน้าเหี้ยมโหดบอกความไม่เป็นมิตร บวกกับมัดกล้ามแข็งแกร่ง เหมือนโจรห้าร้อยหลุดออกมาจากป่าดิบชื้น ประเมินจากสายตาก็รู้ว่าไม่เหมาะแน่ ถ้าเธอคิดจะต่อกรด้วย
“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวจำต้องเอ่ยออกไปอย่างสุภาพ ขณะก้าวหลบให้พ้นรัศมีมหาโจรกล้ามใหญ่ แต่เพียงเขาขยับตัวก็ขวางทางไปของดาดารินเสียจนมิด
ยักษ์ปั่นหลั่นนี่จะเอายังไง เธอหลบไปทางซ้ายเขาก็ขวางไว้ หลบมาทางขวาก็ยังเบี่ยงตัวมากั้น จงใจแกล้งกันหรือเปล่า
“ขอโทษนะคะ ขอทางด้วยค่ะ” ดาดารินว่าขณะกลั้นความอดทน
ชายร่างยักษ์ยักไหล่ ก่อนจะเดินจากดาดารินไปอย่างง่ายดาย นางแบบสาวหันกลับไปมองตามด้วยความงุนงง
โจรประสาทเสียสงสัยมัวแต่ออกกำลังกาย เลยไม่มีเวลาให้อาหารสมอง ดาดารินหงุดหงิดอยู่ครู่ ก่อนหันกลับมาสนใจเป้าหมายของตัวเองอีกครั้ง แต่สิ่งที่พบคือความว่างเปล่า
ไร้วี่แววของคนทั้งคู่ ดาดารินกวาดตามองจนทั่วบริเวณ ก็ไม่มีแม้แต่เงา
หายไปไหนกัน!!! ดาดารินนึกอย่างเจ็บใจ ในที่สุดก็คลาดสายตากันจนได้ ถ้าตายักษ์นั่นไม่มาขวางไว้เสียก่อน ป่านนี้คงได้เห็นไปแล้วว่าหญิงชายคู่นั้นอยู่ด้วยกันจริงหรือเปล่า
ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด นางแบบสาวฮึดฮัดขัดใจขณะหมุนตัวกลับไปอีกด้าน ทำให้เธอปะทะร่างเข้ากับใครคนหนึ่ง
นายโจรยักษ์ยังอยู่อีกหรอ ดี....คราวนี้จะได้เห็นดีกัน เธอจะไม่ยอมอยู่เฉยเหมือนเมื่อครู่อีกแล้ว
ดาดารินอ้าปากเตรียมชำระความเต็มที่ แต่ภาพที่เห็นไม่ใช่โจรร้ายไซส์บิ๊ก กลับเป็นชายหนุ่มผิวเข้มที่แสนคุ้นเคย
“ธีร์!!!!"
*********************************
มาต่อตอนดึกๆ ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ปลายสี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ก.ค. 2555, 22:31:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ก.ค. 2555, 22:38:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 1755
| << บทที่ 17 | บทที่ 20 >> |
nunoi 13 ก.ค. 2555, 23:05:42 น.
โอ้ววว มาครบองค์ประชุมเลยอ่ะ
โอ้ววว มาครบองค์ประชุมเลยอ่ะ
issbel 13 ก.ค. 2555, 23:54:53 น.
เที่ยวกันอย่างสนุกสนาน!
เที่ยวกันอย่างสนุกสนาน!
