มาเฟียตัวร้าย กับ คุณนายสุดแสบ
แสงไฟในย่านชื่อดังของLas Vegas ดึงดูดผู้คนมากมายให้หลั่งไหลเข้าไปเพื่อใช้เงินแลกกับความสำราญของตน ไม่ว่าจะเป็นร้านอาหารแบบธรรมดาๆ ตลอดจนถึงร้านอาหารแบบหรูหรา ผับ และบ่อนพนัน เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ทั้งนักท่องเที่ยว และผู้คนที่ไปเป็นประจำ
ในผับไฮโซแห่งหนึ่ง ที่มีผู้คนร่ำรวยหลั่งไหลมามากที่สุดในแต่ละวัน เนื่องจากการคัดผู้คนที่สามารถเข้าไปได้ ที่จะมีเฉพาะสมาชิกเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ และสมาชิกแต่ละคนก็ต้องเป็นเจ้าของกิจการใหญ่ๆ หรือไม่ก็เป็นลูกของผู้ดีมีสกุลที่คงจะได้เป็นใหญ่เป็นโตในอนาคต หากมองผ่านกลุ่มเด็กรักสนุกที่กำลังเต้นอยู่บนDance Floorเหล่านี้ไป จะพบกับที่ๆสงบขึ้นมาหน่อย เนื่องจากเป็นบาร์ที่อยู่ด้านในสุดของผับ สิ่งที่สามารถได้ยินได้จะมีเพียงเสียงเพลงดังๆจากเวทีหน้าDance Floor และเสียงการเขย่าผสมเหล้าต่างๆจากบาร์เทนเดอร์เพื่อเสริฟให้ลูกค้าที่มานั่งเพราะไม่ต้องการได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกอย่างน่ารำคาญ
หญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวตัวสั้นสีดำก้มหน้าก้มตาก้าวเดินออกมาจากdance floor แต่ก็เพราะว่ามัวแต่ก้มลงหากุญแจรถที่ทำตกไปแถวๆนั้นจนไม่ได้มองทาง ทำให้ด้านข้างชนเข้ากับแผงอกกว้างของใครบางคนเข้าอย่างจัง
"โอ๊ย เดินดูตาม้าตาเรือซะบ้างสิ!"เธอตวาดแว้ดทันที พร้อมกับเอามือลูบไหล่เนียนเบาๆ ก่อนจะช้อนตามองเจ้าของแผงอกนั่น ร่างสูงไม่ต่ำกว่า 180ซม. ดูจากเรือนร่างคงจะเป็นคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ ใส่สูทผูกเนคไทสีดำ ดูท่าทางคงเป็นคนใหญ่คนโตไม่น้อยโดยดูได้จากลูกน้อง4-5คนที่ตามอยู่ด้านหลัง ดวงตาคมสีนิล จมูกโด่งได้รูปรับกับโครงหน้าหล่อเหลา แต่ก็ดูเย่อหยิ่งในขณะเดียวกัน เขามองเธอก่อนจะเอ่ยปากเป็นภาษาอังกฤษชัดถ้อยชัดคำไม่แพ้กัน
"ขอโทษนะ แต่คุณไม่ใช่เหรอ? ที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ"เสียงทุ้มเอ่ย พร้อมกับยักคิ้วกวนส้น หญิงสาวที่โดนตอกกลับขมวดคิ้วยุ่ง กัดฟันน้อยๆด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะก้มลงหากุญแจรถต่อด้วยเพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้มันมากความในเวลาเร่งรีบเช่นนี้ แล้วเธอก็พบปลายที่ห้อยกุญแจรูปดาวเรืองแสงโผล่ออกมาจากใต้รองเท้าของชายตรงหน้าเธอ
"บ้าจริง! เอาเท้าสกปรกของคุณออกไปนะ!" เธอพูดแล้วเข้าไปผลักเขาเต็มแรง ร่างสูงไม่ได้สะทกสะท้านอะไร แค่ถอยออกไปให้นิดหน่อยก่อนจะมองดูว่าอะไรที่เขาเผลอเหยียบไป
'ก็แค่กุญแจรถ'เค้าคิด ก่อนมองดูหญิงสาวที่มองค้อนใส่เขาแล้วรีบร้อนเดินหายไปเหมือนปูที่มีสองขา เขาได้แต่ส่ายหัวขำๆก่อนจะเดินไปที่ๆสำหรับแขกVIP คนบางคนกำลังนั่งรอเขาอยู่..
"สวัสดีครับ"เขาพูดทักทายพร้อมกับก้มหัวให้ตามฉบับการทักทายแบบคนญี่ปุ่น
"สวัสดี ไคโตะ เอ้อ เมื่อกี้เดินสวนกับผู้หญิงใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำที่เพิ่งเดินออกไปรึเปล่า?"อีกฝ่ายรับไหว้ก่อนจะค่อยๆถาม
"ครับ ทำไมหรอ?"ไคโตะถามต่อ
"เปล่าหรอก เธอคนนั้นน่ะจะมาซื้อกิจการที่นี่เหมือนกับคุณ พูดตามตรงนะ ผมยังตัดสินใจไม่ถูกเลยว่าจะขายให้กับใครดี.. เธอเลยเลื่อนระยะเวลาการซื้อขายให้ออกไปอีก"อีกฝ่ายตอบ คิ้วขมวดยุ่ง
"ไม่เป็นไรครับ คุณก็ตัดสินใจดีๆละกัน ผมมีธุระสำคัญต่อ คงต้องขอตัวก่อน.."ไคโตะพูดยิ้มๆอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร อันที่จริงเขาไม่ได้ต้องการผับแห่งนี้มากขนาดนั้นหรอก.. ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร
ในผับไฮโซแห่งหนึ่ง ที่มีผู้คนร่ำรวยหลั่งไหลมามากที่สุดในแต่ละวัน เนื่องจากการคัดผู้คนที่สามารถเข้าไปได้ ที่จะมีเฉพาะสมาชิกเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้ และสมาชิกแต่ละคนก็ต้องเป็นเจ้าของกิจการใหญ่ๆ หรือไม่ก็เป็นลูกของผู้ดีมีสกุลที่คงจะได้เป็นใหญ่เป็นโตในอนาคต หากมองผ่านกลุ่มเด็กรักสนุกที่กำลังเต้นอยู่บนDance Floorเหล่านี้ไป จะพบกับที่ๆสงบขึ้นมาหน่อย เนื่องจากเป็นบาร์ที่อยู่ด้านในสุดของผับ สิ่งที่สามารถได้ยินได้จะมีเพียงเสียงเพลงดังๆจากเวทีหน้าDance Floor และเสียงการเขย่าผสมเหล้าต่างๆจากบาร์เทนเดอร์เพื่อเสริฟให้ลูกค้าที่มานั่งเพราะไม่ต้องการได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกอย่างน่ารำคาญ
หญิงสาวในชุดเดรสสายเดี่ยวตัวสั้นสีดำก้มหน้าก้มตาก้าวเดินออกมาจากdance floor แต่ก็เพราะว่ามัวแต่ก้มลงหากุญแจรถที่ทำตกไปแถวๆนั้นจนไม่ได้มองทาง ทำให้ด้านข้างชนเข้ากับแผงอกกว้างของใครบางคนเข้าอย่างจัง
"โอ๊ย เดินดูตาม้าตาเรือซะบ้างสิ!"เธอตวาดแว้ดทันที พร้อมกับเอามือลูบไหล่เนียนเบาๆ ก่อนจะช้อนตามองเจ้าของแผงอกนั่น ร่างสูงไม่ต่ำกว่า 180ซม. ดูจากเรือนร่างคงจะเป็นคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ ใส่สูทผูกเนคไทสีดำ ดูท่าทางคงเป็นคนใหญ่คนโตไม่น้อยโดยดูได้จากลูกน้อง4-5คนที่ตามอยู่ด้านหลัง ดวงตาคมสีนิล จมูกโด่งได้รูปรับกับโครงหน้าหล่อเหลา แต่ก็ดูเย่อหยิ่งในขณะเดียวกัน เขามองเธอก่อนจะเอ่ยปากเป็นภาษาอังกฤษชัดถ้อยชัดคำไม่แพ้กัน
"ขอโทษนะ แต่คุณไม่ใช่เหรอ? ที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ"เสียงทุ้มเอ่ย พร้อมกับยักคิ้วกวนส้น หญิงสาวที่โดนตอกกลับขมวดคิ้วยุ่ง กัดฟันน้อยๆด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะก้มลงหากุญแจรถต่อด้วยเพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้มันมากความในเวลาเร่งรีบเช่นนี้ แล้วเธอก็พบปลายที่ห้อยกุญแจรูปดาวเรืองแสงโผล่ออกมาจากใต้รองเท้าของชายตรงหน้าเธอ
"บ้าจริง! เอาเท้าสกปรกของคุณออกไปนะ!" เธอพูดแล้วเข้าไปผลักเขาเต็มแรง ร่างสูงไม่ได้สะทกสะท้านอะไร แค่ถอยออกไปให้นิดหน่อยก่อนจะมองดูว่าอะไรที่เขาเผลอเหยียบไป
'ก็แค่กุญแจรถ'เค้าคิด ก่อนมองดูหญิงสาวที่มองค้อนใส่เขาแล้วรีบร้อนเดินหายไปเหมือนปูที่มีสองขา เขาได้แต่ส่ายหัวขำๆก่อนจะเดินไปที่ๆสำหรับแขกVIP คนบางคนกำลังนั่งรอเขาอยู่..
"สวัสดีครับ"เขาพูดทักทายพร้อมกับก้มหัวให้ตามฉบับการทักทายแบบคนญี่ปุ่น
"สวัสดี ไคโตะ เอ้อ เมื่อกี้เดินสวนกับผู้หญิงใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำที่เพิ่งเดินออกไปรึเปล่า?"อีกฝ่ายรับไหว้ก่อนจะค่อยๆถาม
"ครับ ทำไมหรอ?"ไคโตะถามต่อ
"เปล่าหรอก เธอคนนั้นน่ะจะมาซื้อกิจการที่นี่เหมือนกับคุณ พูดตามตรงนะ ผมยังตัดสินใจไม่ถูกเลยว่าจะขายให้กับใครดี.. เธอเลยเลื่อนระยะเวลาการซื้อขายให้ออกไปอีก"อีกฝ่ายตอบ คิ้วขมวดยุ่ง
"ไม่เป็นไรครับ คุณก็ตัดสินใจดีๆละกัน ผมมีธุระสำคัญต่อ คงต้องขอตัวก่อน.."ไคโตะพูดยิ้มๆอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร อันที่จริงเขาไม่ได้ต้องการผับแห่งนี้มากขนาดนั้นหรอก.. ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร
Tags: แรกพบ
ตอน: เปลี่ยนมุมมอง
เช้าวันถัดมา..
"ซินเซีย" เสียงทุ้มที่เรียกเบาๆอยู่หูทำให้ร่างบางที่หลับสนิทขยับหนีด้วยความรำคาญแล้วพลิกกายไปอีกด้าน ร่างสูงที่นั่งอยู่ที่ขอบเตียงส่ายหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะเท้าแขนข้างนึงคร่อมร่างบางไว้ แล้วก้มลงใกล้ๆ ..เมื่อวานไม่ค่อยได้มองหน้าชัดๆเท่าไหร่ ก็สวยเหมือนกัน ตาคมๆทำให้ดูร้าย จมูกโด่งรั้นๆเหมาะกับนิสัยของเจ้าตัว ริมฝีปากบางสวย ผิวขาวอย่างเป็นธรรมชาติ... มือบางป่ายปัดผลักยันหน้าของร่างสูงออกไปด้วยรำคาญลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดบนใบหน้าสวย
"นี่ ตื่นได้แล้ว!" ไคโตะเรียกน้ำเสียงดุ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เด็กน้อยลืมตาขึ้นมาแต่อย่างใด ไคโตะจึงดึงผ้าห่มหนา นุ่น และเบาออกจากร่าบางและกองไว้ปลายเตียง วิธีนี้ได้ผลดีทีเดียว ร่างบางยันกายขึ้นและมองไปที่ไคโตะ
"อะไร?!" เธอกระชากเสียงถาม
"ลงไปกินข้าวเช้าซะ นี่มันจะ10โมงอยู่แล้ว" เขาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
"แล้วเข้ามาได้ยังไง"เธอถาม
"ก็ฉันเป็นเจ้าของบ้าน ฉันก็ต้องมีกุญแจสิ ไปได้แล้ว!" เขาพูดและตัดบทเอาดื้อๆ เด็กน้อยลุกขึ้นช้าๆ ด้วยความขี้เกียจ ทุกอิริยาบถของเธอเรียกได้ว่ายั่วยวนแบบสุดๆ ต้นขาเนียนขาวโผล่ออกมาจากชายเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ดึงดูดสายตาได้เป็นอย่างดี
เด็กน้อยที่ไม่รู้ตัวว่าถูกมองอยู่ค่อยๆเดินไปล้างหน้า แปรงฟัน แล้วเดินลงไปกินข้าวเช้าพร้อมร่างสูง
"คุณต้องไปทำงานกี่โมง?" เสียงหวานถาม
"ก็.. เดี๋ยวก็ไปแล้ว ทำไม?"
"อยากไปด้วย.."ร่างบางพูดพร้อมส่งสายตาเป็นประกายอ้อนวอนให้ไคโตะ
"จะไปทำไม?" เขาถาม
"ก็เบื่อนี่ ให้ซินไปนะ มีอะไรซินจะได้ช่วยได้"
"ไม่ๆ ไม่ได้"เขาตอบพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ
ซินเซียเบ้ปากด้วยความหงุดหงิดก่อนจะลุกจากโต๊ะอาการเมื่อกินเสร็จแล้ว เธอแอบย่องไปที่หน้าต่างห้องนอนของตัวเองมองดูร่างสูงเดินขึ้นรถไปทำงานอย่างอิจฉา แล้วเธอก็ใช้เวลาเกือบทั้งวันหมดไปกับการนอนเล่น เดินสำรวจห้องต่างๆ วิ่งตามแม่บ้านเพื่อขออะไรทำ และช่วยทำอาหารเล็กๆน้อยๆให้กับลูกน้องของไคโตะ จนกระทั่งไคโตะกลับมาเมื่อเดินเข้ามาในบ้านก็ไม่พบซินเซีย
"ซินเซียหายไปไหน?"เขาถามแม่บ้านที่เพิ่งเดินผ่านไป
"เห็นว่าจะออกไปที่ผับน่ะค่ะ"แม่บ้านตอบแล้วเดินหนีไปเมื่อรู้ว่านายต้องโกรธแน่ๆ และก็จริง.. ไคโตะขมวดคิ้วแล้วเดินออกจากบ้าน ขับรถไปที่ผับด้วยตนเอง เขาเดินเข้าผับไปอย่างรวดเร็ว และเดินไปที่บาร์ด้านในสุดของผับ ตอนนี้บาร์นี้ไม่มีคนเลยเพราะยังไม่ดึกมาก ทุกคนเลยอยู่ด้านหน้ากันหมด และแล้วเขาก็พบซินเซียที่นั่น มีเธอนั่งอยู่คนเดียวแล้วก็บาร์เทนเดอร์ยืนเช็ดแก้วอยู่
"นี่" เขาเดินเข้าไปคว้าต้นแขนเล็กของเธออย่างรวดเร็ว
"มาาแล้วหรออออ" เสียงหวานถามพร้อมกับค่อยๆหันมา คอพับคออ่อนดูก็รู้ว่าเมา ร่างสูงต้องคอยจับเธอไว้ไม่ให้ไหลลงมาจากเก้าอี้
"นี่ เธอกินเข้าไปเยอะแค่ไหนเนี่ย"เขาหันไปถามบาร์เทนเดอร์
"ประมาณ5-6แก้วครับ แต่เป็นเหล้าแรง" คำตอบของบาร์เทนเดอร์ทำให้ไคโตะถึงกับส่ายหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน และพาเธอกลับบ้าน
กว่าจะกลับบ้านได้ก็ทุลักทุเลน่าดู เพราะเวลาสาวเจ้าช่างตัวอ่อนเหลือเกิน แถมยังไม่ยอมให้อุ้มอีกต่างหาก ไคโตะค่อยๆวางเธอลงบนเตียงของเขา และนั่งลงข้างๆมองเด็กน้อยที่พลิกไปพลิกมา และอยู่ดีๆเธอก็ลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับรอยยิ้มแสนทะเล้น
"กอดหน่อย"ซินเซียพูดพร้อมกับอ้าแขนออก
"อะไร? เธอจะบ้ารึไง?!"เขาถาม ถ้าให้พูดจริงๆเขาก็ไม่ได้กอดใครมานานมากแล้ว
"น้าาาา~"
และสุดท้ายเพราะทนเสียงขอร้องไม่ไหวเขาจึงสวมกอดเธอเบาๆ แต่เธอกอดเขาแน่นมาก และไม่ยอมปล่อยด้วย
"ฉัน.. เหงา"เสียงหวานพูดเบาๆ ทำให้ร่างใหญ่ต้องเงี่ยหูฟัง "อะไรนะ?"
"เหงา"เธอบอกอีกครั้งและซบหน้าลงบนไหล่กว้าง "อยากอยู่กับใครนานๆ โดยที่ไม่หนีไปไหน"เธอพูดต่อ ไคโตะดงียบ ตอนนี้เขาทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดีแล้ว ..เขาสวมกอดเธอแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
"ซินเซีย" เสียงทุ้มที่เรียกเบาๆอยู่หูทำให้ร่างบางที่หลับสนิทขยับหนีด้วยความรำคาญแล้วพลิกกายไปอีกด้าน ร่างสูงที่นั่งอยู่ที่ขอบเตียงส่ายหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะเท้าแขนข้างนึงคร่อมร่างบางไว้ แล้วก้มลงใกล้ๆ ..เมื่อวานไม่ค่อยได้มองหน้าชัดๆเท่าไหร่ ก็สวยเหมือนกัน ตาคมๆทำให้ดูร้าย จมูกโด่งรั้นๆเหมาะกับนิสัยของเจ้าตัว ริมฝีปากบางสวย ผิวขาวอย่างเป็นธรรมชาติ... มือบางป่ายปัดผลักยันหน้าของร่างสูงออกไปด้วยรำคาญลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดบนใบหน้าสวย
"นี่ ตื่นได้แล้ว!" ไคโตะเรียกน้ำเสียงดุ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เด็กน้อยลืมตาขึ้นมาแต่อย่างใด ไคโตะจึงดึงผ้าห่มหนา นุ่น และเบาออกจากร่าบางและกองไว้ปลายเตียง วิธีนี้ได้ผลดีทีเดียว ร่างบางยันกายขึ้นและมองไปที่ไคโตะ
"อะไร?!" เธอกระชากเสียงถาม
"ลงไปกินข้าวเช้าซะ นี่มันจะ10โมงอยู่แล้ว" เขาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
"แล้วเข้ามาได้ยังไง"เธอถาม
"ก็ฉันเป็นเจ้าของบ้าน ฉันก็ต้องมีกุญแจสิ ไปได้แล้ว!" เขาพูดและตัดบทเอาดื้อๆ เด็กน้อยลุกขึ้นช้าๆ ด้วยความขี้เกียจ ทุกอิริยาบถของเธอเรียกได้ว่ายั่วยวนแบบสุดๆ ต้นขาเนียนขาวโผล่ออกมาจากชายเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ดึงดูดสายตาได้เป็นอย่างดี
เด็กน้อยที่ไม่รู้ตัวว่าถูกมองอยู่ค่อยๆเดินไปล้างหน้า แปรงฟัน แล้วเดินลงไปกินข้าวเช้าพร้อมร่างสูง
"คุณต้องไปทำงานกี่โมง?" เสียงหวานถาม
"ก็.. เดี๋ยวก็ไปแล้ว ทำไม?"
"อยากไปด้วย.."ร่างบางพูดพร้อมส่งสายตาเป็นประกายอ้อนวอนให้ไคโตะ
"จะไปทำไม?" เขาถาม
"ก็เบื่อนี่ ให้ซินไปนะ มีอะไรซินจะได้ช่วยได้"
"ไม่ๆ ไม่ได้"เขาตอบพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ
ซินเซียเบ้ปากด้วยความหงุดหงิดก่อนจะลุกจากโต๊ะอาการเมื่อกินเสร็จแล้ว เธอแอบย่องไปที่หน้าต่างห้องนอนของตัวเองมองดูร่างสูงเดินขึ้นรถไปทำงานอย่างอิจฉา แล้วเธอก็ใช้เวลาเกือบทั้งวันหมดไปกับการนอนเล่น เดินสำรวจห้องต่างๆ วิ่งตามแม่บ้านเพื่อขออะไรทำ และช่วยทำอาหารเล็กๆน้อยๆให้กับลูกน้องของไคโตะ จนกระทั่งไคโตะกลับมาเมื่อเดินเข้ามาในบ้านก็ไม่พบซินเซีย
"ซินเซียหายไปไหน?"เขาถามแม่บ้านที่เพิ่งเดินผ่านไป
"เห็นว่าจะออกไปที่ผับน่ะค่ะ"แม่บ้านตอบแล้วเดินหนีไปเมื่อรู้ว่านายต้องโกรธแน่ๆ และก็จริง.. ไคโตะขมวดคิ้วแล้วเดินออกจากบ้าน ขับรถไปที่ผับด้วยตนเอง เขาเดินเข้าผับไปอย่างรวดเร็ว และเดินไปที่บาร์ด้านในสุดของผับ ตอนนี้บาร์นี้ไม่มีคนเลยเพราะยังไม่ดึกมาก ทุกคนเลยอยู่ด้านหน้ากันหมด และแล้วเขาก็พบซินเซียที่นั่น มีเธอนั่งอยู่คนเดียวแล้วก็บาร์เทนเดอร์ยืนเช็ดแก้วอยู่
"นี่" เขาเดินเข้าไปคว้าต้นแขนเล็กของเธออย่างรวดเร็ว
"มาาแล้วหรออออ" เสียงหวานถามพร้อมกับค่อยๆหันมา คอพับคออ่อนดูก็รู้ว่าเมา ร่างสูงต้องคอยจับเธอไว้ไม่ให้ไหลลงมาจากเก้าอี้
"นี่ เธอกินเข้าไปเยอะแค่ไหนเนี่ย"เขาหันไปถามบาร์เทนเดอร์
"ประมาณ5-6แก้วครับ แต่เป็นเหล้าแรง" คำตอบของบาร์เทนเดอร์ทำให้ไคโตะถึงกับส่ายหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน และพาเธอกลับบ้าน
กว่าจะกลับบ้านได้ก็ทุลักทุเลน่าดู เพราะเวลาสาวเจ้าช่างตัวอ่อนเหลือเกิน แถมยังไม่ยอมให้อุ้มอีกต่างหาก ไคโตะค่อยๆวางเธอลงบนเตียงของเขา และนั่งลงข้างๆมองเด็กน้อยที่พลิกไปพลิกมา และอยู่ดีๆเธอก็ลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับรอยยิ้มแสนทะเล้น
"กอดหน่อย"ซินเซียพูดพร้อมกับอ้าแขนออก
"อะไร? เธอจะบ้ารึไง?!"เขาถาม ถ้าให้พูดจริงๆเขาก็ไม่ได้กอดใครมานานมากแล้ว
"น้าาาา~"
และสุดท้ายเพราะทนเสียงขอร้องไม่ไหวเขาจึงสวมกอดเธอเบาๆ แต่เธอกอดเขาแน่นมาก และไม่ยอมปล่อยด้วย
"ฉัน.. เหงา"เสียงหวานพูดเบาๆ ทำให้ร่างใหญ่ต้องเงี่ยหูฟัง "อะไรนะ?"
"เหงา"เธอบอกอีกครั้งและซบหน้าลงบนไหล่กว้าง "อยากอยู่กับใครนานๆ โดยที่ไม่หนีไปไหน"เธอพูดต่อ ไคโตะดงียบ ตอนนี้เขาทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดีแล้ว ..เขาสวมกอดเธอแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
littlestar เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ส.ค. 2555, 19:05:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ส.ค. 2555, 19:05:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 1182
| << ผู้ปกครองคนใหม่ |
ไม้เอก 13 ส.ค. 2555, 13:28:41 น.
รอติดตามอยู่นะคะ :)
รอติดตามอยู่นะคะ :)